wtAaal aan den dag Het Zeemonster Nagasaki van Om een kroon i F 250. BF Een week I vol verschrikkingen L NAAR het encelsch J BLONDONA- BRUNETTA ARBEID VOOR ONS VOLK R.K.STMTSPART'J LUST 1 I DONDERDAG 13 MEI 1937 Door toeval mislukt Kardinaal Ver dier Een groote erfenis 7 Brit HONIG S BOUILLONBLOKJES thans 8 ct. en 25X zwaarder dan de meeste andere. Een boevenstreek, welke heel Lon den en ganseh Engeland met de uiterste verbazing trof Een onderhoud met den Kerkvorst by diens priesterfeest BR NET V f460 Voort I HOI R HU Zij dwingt bewondering af door haar tchlitarand glanzend haar. Dat kunt U ook bereiken, al» U maar wilt breken met de gewoonte, ouderwetse shampoos te gebruiken. Was Uw haar uitsluitend met Blondona of Brunette, da haarwasmiddelen voor de moderne vrouw. Blondona Is hal enige haarwasmiddel, dat Kamlllollor bevat, waardoor donker geworden blond haar weer fraai licht van tint wordt, terwijl Brunette het zuiver plant aardige preparaat Hequll bevat, dat aan donker haar een bijzonder diepe glans geeft. Wanneer U Uw haar met Blondona of Brunette heeft gewassen, zult U bemerken, dat het veel sneller droogt en del de permanent wave veel langer blijft zitten. BINNEN 3 O METER van een b randende straat lantaarn of op ’n officieel parkeerterrein moet uw auto staan om vrijgesteld te zijn van de plicht om licht op te hebben I Droef weerzien i 285 een briefje, dat VM57-OJÏ1M w zich Oi sa wi Bie Moeders liefste helpster B. 1 Zeemonster scheen de kluts kwijt te zijn, want bet dier bleef wel een uur versuft voor zich uit zitten staren naar de zee. Het vond het zeker erg gek dat de zee hier grijs was, waar het altijd de gele zee had gezien. HOOFDSTUK VII Gevn terwijl Oevrt dag (Wordt vervolgd) 1 1 Op een gegeven oogenblik was het zeemonster verdwenen en niemand wist waar het heengegaan was. t Was verdwenen in de richting van het Noordzeekanaal, daar kwamhet eindelijk weer te voorschijn en werd voor t eerst gezien bij den vuur- toren. De natuur moest haar schade Inhalen; zeven uren lag ik in een diepen slaap van uitput ting Sir Robert Leicester Harmsworth, een broer van Burggraaf Rothermere en wijlen Burggraaf Northcliffe, heeft 598 379 pond nagelaten, waar op 175.479 pond successierechten zijn betaald. Sir Leicester is president geweest van de Con solidated Press Ltd Field Press, Western Mor ning News en Western Times. langs aangelegd. een en 7 k i i 47 StT 645 Aanir Anvst bekei •traa j 1 i 1 "oor fletse VAN A(Ur Toch poging wesen. niet Mn. roc dag A 3 In on de hove; Br 1. laars I k V t h si D gevri ▼oo Jes Bie gne In t bur vraag Biet 4 Ji Brie van tussc werkt •chen Twe plaa by Br. Zeer gaar omg A 1 WAARBORGEN VOLMAAKTE HAARVERZORGING bij verlies van een band, een voet of een oo®. 22 .Jdltford is naar den toren geweest en zegt, dat er daar geen teeken van leven valt waar te nemen." Toen sprak ze hardop: „Als Ik u tóch niet meer met iets van dienst kan zijn. Miss Phillips, dan zal ik u maar goeden-nacht wenschen.’ Ik ging met haar naar de deur en, zoodra zy er uit was, schoof ik er den grendel op. Was Kibble door iemand anders gered?.... Neen, daar was niet de geringste kans op. Collins' verloofde had gedaan, wat hem ge vraagd was, maar zeker op halfslachtige wijze. Hjj zou wel naar den toren zijn gegaan en daar een paar malen geschreeuwd hebben, maar, toen h(j er niets op hoorde hoe was een antwoord nu ook te verwachten van waar schijnlijk een gewonden man, die daar al drie dagen gelegen had was hij tot de gevolgtrek king gekomen, dat er dan ook niemand lag en was hij weer teruggegaan. Arme Kibble I Het lot was dan wel tégen hem! Zou Val bijtijds komen, vroeg ik mij af. sloeg een sjaal om en wierp my sóó, gekleed, te bad. Ja. Ik weiger zoo weinig mogelijk, omdat ik van meening ben, dat de betóogingen voor het goede doel, waarvoor Ik me leen, de bis schoppen helpen bij hun moeilijke taak en te vens de levenskracht van het christendom de- monstreeren. Wat het buitenland betreft, daar zijn ze een bewijs voor het prestige van het Ka tholieke Frankrijk. Dit prestige toch is nog al tijd héél groot en Ik geloof dat het vooral twee voorname elementen bevat: vooreerst een eer betuiging tegenover het verleden, de herinne ring aan de godsdienstige geschiedenis van Frankrijk, de „Gesta Del par Francos”, maar ook den indruk dien het Katholicisme in Frank rijk op het oogenblik maakt, in de noodzake lijke aanpassing aan de moderne elschen, die Rotterdam zou afhalen, gezellen. Eindelijk was oe vurig veroeide dag aange broken. Per trein gingen mevrouw Wanner en het meisje naar de Maasstad. De oogen van de oude vrouw straalden bijna bovenaardse!» in het smalle gezicht, zoodat het meisje dikwijls schrok, als zij het zag en haar voortdurend tot kalmte aanfepoorde. Voorzichtig nam Greta haar mee naar den aanlegsteiger van de Hol landAmerikaiyn en zij voelde hoe hevig de vrouw sidderde. Haar arm greep zich vaster en mevrouw Wanner leunde zwaar tegen haar aan. Opeens zag Greta haar gezicht verbleeken. „Help, een dokter!", riep ze, maar eer deze hulp had kunnen verleenen, was de vrouw aan een hartverlamming overleden. En binnen een half uur zou Frits komen. Zij moest hem nu alleen ontvangen en hem voor bereiden. Ze kon zich den jongeman nog wel herinneren. Met bevende knieén wachtte zy af. In een jongen man met een mager gezicht die talmend rondkeek, herkende zfl Frits Wanner. Zij sprak hem aan en heel vootwlchtig vertelde zij hem de waarheid. Een oogenblik meende hij in elkaar te zakken, maar zjj nam hem vol zelfbeheerschlng bij de hand vast en bracht hem naar het ziekenhuis, waarheen het HJk van de vrouw was vervoerd. Toen hy het stille, geluk kige gelaat van zijn moeder zag. Jammerde zijn hart: .Moeder, dat heb ik verdiend!” Maar geen woord verbrak de stilte. Greta bracht haar vader telefonisch van net tragische weerzien op de hoogte. Mjjn oude buurvriend beloofde meteen, ook naar Rotter dam te zullen komen. Na overleg met Frits droeg hij zorg voor de overbrenging van het lijk naar de woonstad, waar het t“r aarde werd besteld. Frits Wanner besloot, niet meel naar Ameri ka terug te keeren. Zijn vroegere bankdirectie nam hem gaarne weer in haar dienst en hij werd een trouw bezoeker van het banketbak- kersgezln. Tusschen Greta en den jongeman ontlulkte eep mooie liefde, die haar bekroning zou vinden in het huwelijk, dat zou voltrokken worden een paar dagen na mijn jaarlljksch uit stapje naar mijn geboortestad. ■der jaar benut ik een dag van mijn vacan- tle, om dien door te brengen in mijn ge boortestad. Ik heb er behoefte aan, weer eens te vertoeven in de oude, vertrouwde omgeving, welke ik nu welhaast 36 Jaar geleden metter woon verliet. Veel bezoeken leg ik op zoo n dag niet af. De straten en pleinen spreken genoeg tot me, zoodat ik geen lust gevoel, mijn tijd te verdoen aan visites.-Maar nooit zou ik verzui men. by een vroegeren buurtgenoot, thans een banketbakker in bonus, te informeeren naar den welstand van zijn kroostrijk gezin. Nooit langer dan een kwartier, hoogstens een half uur verbleef ik by hem, maar die tyd was vol doende, om me van alle nieuwtjes op de hoogte te brengen Schrijven deden we elkaar nooit, en toch wist ik, dat hij leder Jaar, wanneer de zomer zijn intrede had gedaan, lederen dag naar mijn komst uitzag. De laatste maal, dat we elkaar ontmoetten, werden voorbereidingen getroffen voor het hu welijk van zijn jongste dochter Greta. Ik moest met hem drinken op het welzijn van het a.s. Jonge paar en by die gelegenheid vertelde hjj me, op welke tragische wijze bruid en bruide gom met elkaar hadden kennis gemaakt. Zijn as. schoonzoon. Frits Wanner, kwam uit een keurig gezin en had zich een eervolle posi tie op een bank weten te verwerven. Ook de andere kinderen verdienden behoorlijk hun brood. Allen waren nog thuis en zoo kwam er wekelijks flink wat binnen. Maar als 'n donkere wolk rustte op moeder en kinderen het gedrag van den vader, die de weelde nlft kon verdra gen en al zijn vrijen tijd in café s doorbracht. De drankzucht had hem ten laatste zoo in haar greep, dat de man bijna lederen avond door s.g. vrienden dronken naar huis werd geleid. Zelfs had de politie zich al eenlge malen over jiem moeten ontfermen en In de cel had hij rijn roes'moeten uitslapen. De man kreeg een kwa den naam in de stad en onverstandige en onge voelige menschen wilden wel eens vrouw en kinderen het wangedrag van het hoofd des ge zin* verwijten. Het gevolg was dan ook, dat vier van de vijf kinderen een betrekking buiten hun woonplaats zochten en vonden en daar in- tusachen zelf gezinnen hebben gesticht Alleen Frits bleef bij zjjn ouders. Of beter gezegd: bjj zijn moeder, die den bijstand van haar zoon maar al te vaak noodig had, als vader 's avonds op zijn wijze geamuseerd had. •Ter gelegenheid van een feest had de oude Wanner zich zóó aangesteld, dat hy ten aan- ,Jk ben letterlijk bedwelmd van ontroering over zooveel blijken van belangstelling," zoo vertelde de Aartsbisschop in allen eenvoud. „Ik heb een dergelijke begeestering en aanhanke lijke genegenheid niet verwacht. Trouwens, ik maak me nóg geen Illusies. De eensgezindheid, waarmee al deze getuigenissen werden afgelegd, gaat ver uit boven mijn simpele persoonlijkheid en richt zich meer tot den Aartsbisschop van Parijs of tot Superior Generaal van Saint Sul- plce. Ik heb stapels brieven en telegrammen ontvangen. Ik geloof dat er geen enkel plaatsje is, al is het nog zoo klein, waar men mij heeft overgeslagen en waar men zich niet gedwon gen gevoelde mij sympathie te betuigen." Dat is niet meer dan billijk, Eminentie, als men de goedheid fri aanmerking neemt, waarmede gij steeds bereid zljt te komen, overal in heel Frankrijk, om nog niet te spreken van het buitenland. en nu had zij daar zeker gebruik van gemaakt bij haar moordzuchtig plan. Zou Ik genoeg hebben genomen van die noodlottige „délicatesse" om mij te dooden?. Terwijl ik my in deze verschrikking verdiepte voelde ik ineens zulk een geweldige kramp, dat Ik het door het onverwachte van den aanval wel had kunnen uitschreeuwen! Daar hoorde Ik voetstappen haastig naderbij komen en, krimpende van de pijn, waggelde Ik naar de deur en schoof er den grendel «oor. vleesch gesneden en dat beetje custard heb ik expres voor u gemaakt.” „Het blad is dus niet uit Je oogen geweest?" „Geen moment. Miss." Ik was hongerig en hetgeen er op het blad lag, zag er zoo aanlókkend uit, dat ik er mij dan ook verder zonder schromen van be diende. Collins ■j—e bewijzen van sympathie, die Kardinaal 1 Verdler bjj gelegenheid van zijn priester- feest, zoowel uit binnen- als buitenland, heeft mogen ontvangen, waren overweldigend. Nu de Aartsbisschop eenlgszlns is uttgerust van de doorgestane vermoeienissen, die een derge- HJk jubileum meebrengt, ook al wordt het op nog zoo bescheiden wijze herdacht, heeft een redacteur van de .Figaro” een kort onderhoud met den Kerkvorst gehad, dat buitengewoon interessant is. De Kardinaal stond juist op het punt om bij de Kleine Zusterkens soep te gaan uitdeelen aan de armen, doch enkele oogenbllk- ken kon hij nóg juist missen. ATT T7 A °P 011 blad 21^n de verxekenngsvoorwaarden tegen E* bij levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door p* 7^0 b^ een onBeval met I sl <r» IDvxlN IN f* sj> ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen A verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen 6 doodelijken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Op het strand was een kindje aan 1 spelen. Toen het het zeemonster zag, ging het naar zUn moeder en zei dat het een groote poes had gezien. Toen de moeder echter zag dat het een zeemonster was, trok zjj het kindje met zich mee en liep hard gillend voeg. Het was bijna zes uur, toen ik opstond. Het was doodstil in huls. Waar was Mrs. Garbutt? Zou zij nog op haar kamer zjjn, genietende van een kunstmatigen slaap? Pas zes uur! Wat een aantal lange, saaie uren lag er nog vóór mij! Uren, die ik In strenge afzondering In mijn eigen kamer zou moeten doorbrengen; want omtrent één ding was Ik vastbesloten: Ik zou geen oogenblik van den dag In het gezelschap van mijn werkgeef ster willen doorbrengen. Zou Val vandaag komen? Als hy In Earlstoke was, terwijl mijn brief kwam, dan zou hjj dadelijk vertrekken, wist ik wel. Maar soil hjj Misschien was hij nog in stond bU een van de vensters met den rug naar mij toe en praatte, terwijl ze op het blad wachtte. Toen ik klaar was, trachtte ze goedmoedig als ze was wen vredelievende stemming te bewerken tusschen Mrs. Garbutt en mij. „Ik begrijp niet, waarom u zoo het land aan haar heeft. Miss,” zei ze met ongeveinsde ver bazing, „want zjj is toch veel vriendelijker, dan de meeste menschen zouden zjjn geweest." (Dit laatste zeker met het oog op mijn „diefstal!") ..En al wilde u haat vanmorgen ook niet zien, toch even zorgzaam voor u gebleven schouwe van eenlge honderden door de politie moest worden weggesleept. Dat was opnieuw reden, dat den volgenden dag geheel het stadje niet uitgepraat raakte over den dronkaard, die er bijna tot een straattype was geworden. Ook onder de collega's van Frits werd het geval druk besproken en toen één hunner, juist op het oogenblik, dat Frits binnenkwam, zich een zeer oneerbiedige uitdrukking over den man per mitteerde. kon de jongen zich niet beheerschen. Hjj diende den kwaadspreker een pak slaag toe en verliet de bank. 's Avonds ontving zjjn moed< hij de schande niet langer kon\erdragen en in het buitenland zou probeeren, zich een positie te scheppen. Iedereen lijden met de arme zoowel uit intellectueel als sociaal oogpunt ge steld worden in verband met de zielzorg. Hoe zou men anders kunnen verklaren, nog afgezien van de eer en welwillendheid, die men altijd ten opzichte van den Aartsbisschop van Parijs aan den dag legt, dat men ook bulten de grenzen altijd zooveel aandacht besteedt aan de herderlijke brieven en richtlijnen, die Ik tan mjjn dlocesanen geef. Wanneer men my van alle kanten zegt en schrijft, dat deze richt lijnen en brieven een draagwijdte en een aan passingsvermogen bezitten, geheel in overeen stemming met de verlangens en nooden van andere volken, dan begrijpt ge wel, dat zulks alleen Is. omdat de katholieken van alle landen steeds hun oogen gericht houden op Frankrijk, als op het land, waarop zjj hun hoop stellen; de natie, die zelfs In bange uren aan het hoofd staat en den toon aangeeft bjj alle acties en in alles de voorwacht vormt Daarom juist heb ben wjj groote verplichtingen ten opzichte van de twintig eeuwen Christendom, die ons natio naal temperament hebben doorkneed en daar om, ondanks al onze wisselvalligheden, blijf ik vol vertrouwen in de toekomst van ons land." Tijdens de herdenkingsplechtigheid in de Notre Dame was U wel zeer ontroerd, Emi nentie? „Hoe kon het ook anders; niet alleen van wege het jubileum, dat de verjaardag was van een. van de meest ontroerende momenten van heel mijn leven, maar by die gelegenheid werd ook heel het verleden voor mijn geest geroepen. En dan, er heerschte daar een heel bijzondere atmosfeer. Sedert ik Aartsbisschop van Parijs ben, heb ik reeds heel veel plechtigheden bijge woond in de Notre Dame, maar geen enkele had het karakter van mijn jubileum. Het was werkelijk een groot familiefeest Ik voelde rond mij een sfeer van eerbied en toe wijding, maar ook van vreugdevolle ontroering. Toen ik tijdens de processie door de Notre Dame schreed, en bij het terugkeeren naar de sacris tie, drong de menigte zich zóó enthousiast en zóó spontaan naar my op, dat ik de tranen in de oogen kreeg. Waren er geen arme vrouwen, die zich als het ware weenend voor mijn voe ten wierpen? Ik voelde dat het hart van mijn dlocesanen precies eender klopte als het mijne. Ik kreeg werkelijk den Indruk alsof ik een va der was temidden van mijn kinderen. Is er een grootere vreugde denkbaar?" U heeft veel geschenken ontvangen, Emi nentie, by gelegenheid van Uw jubileum? „Men heeft my op duizenderlei manieren bedacht met allerlei geschenken, vanaf een automobiel tot een paar slagtanden van een olifant toe. De stad Parijs gat me een beeld van de H.Genoveva, een reproductie van het beeld dat op de Tournellebrug staat. Men zou voor my geen keuriger geschenk hebben kun nen uitdenken. Duizenden en duizenden men schen hebben mij schrifteiyk gefeliciteerd, selfs negers hebben my hun sympathie betuigd. Ik ben hun allemaal zonder uitzondering zeer er- kenteiyk en dankbaar." zjj is en. ,.Hoe heeft zy vanochtend dan blijk gegeven van haar zorgzaamheid?" „Wel, ze kwam mij tegemoet, toen Ik met het blad naar uw kamer wilde gaan, en zei, dat ik haar eigen karaf je met chutney (een ge kruide saus) uit de kast van de kamer hier naast mocht halen.” Als by Ingeving nam ik het karafje van het blad, zette dit op het buffetje en zei: .Laat het dan hier voor het diner." Collins vertrok en ik dacht: ik had my ruim bediend van de chutney; Mrs. Garbutt had opgemerkt, dat ik veel hield van deze kruiderij In Earlstoke zijn? Londen en zocht naar Kibble. Toch kropen de lange uren om, zonder dat er iéts vermeldenswaardigs voorviel. Om half negen bracht Collins mjj mjjn ontbijt en zei, dat Mrs. Garbutt nog niet van haar kamer was; en nadat Ik my door een omstandig vragen wel deugdelijk overtuigd had, dat het blad regelrecht uit de keuken boven gebracht was, at ik mijn ontbijt in vrede. Bjj de lunch deed ik weer even nadrukkeljjk navraag. Ik zag. dat Collins verbaasd opkeek, maar ze antwoordde my heel openhartig: ,Jk heb zelf het blad voor u in orde ge maakt, Miss, en de keukenmeid heeft het koude bepaald krachtig. „Stuurt u Collins weg, als ze daar ia Ik wilde u iets zeggen, dat niemand buiten u hooren moet.” ,Doe de deur open!” herhaalde zy gebiedend. .Stuurt u eerst Collins weg; dit raad ik U In uw bestwil." Ik hoorde haar een paar woorden zeggen en de kamenier trok zich een eind op de corri dor terug. „Houd uw oor aan het sleutelgat, Mrs. Gar butt," prevelde ik. „Het is beter, dat niemand verder hoort, wat ik nu zeggen ga.” „Ik ben hier,” fluisterde zy. ,Jk weet, wat u gedaan hebt en de eerste, dis dit slot verbreekt, zal te hooren krijgen, hoe „eigenaardig” u de chutney heeft toebereid, die u my bjj de lunch zond." Ze antwoordde niet, maar haalde diep |dem, wat Ik door het sleutelgat duidelijk vernam en het volgend oogenblik hoorde ik haar de deur van de zitkamer achter zich toetrekken. Moe en mat betrok ik mijn uitkijkpost weer aan-het venster om naar Val te spieden. Hoe lang ik daar zoo zat met mijn hoofd tegen het raam, weet ik niet Ik geloof, dat Ik dikwijls een flauwte had. anders zou ik my toch wel wat meer herinneren van de wijze, waarop de tijd omging. Het eenlge, wat ik weet ia, dat ik bleef volharden In mijn weigering, om voedsel te nemen en myn deur open te doen. ••«•«••ssssstassssaissssssssssstssttssee gebracht en is hjj na bediend te zUn gestor ven. Meer dan over den dood van haar man, bekommerde mevrouw Wanner zich dan ook over het lot van Frits, die sinds zijn vertrek niets van zich had laten hooren. Het eenlge, wat men wist, was. dat hü te New-York ver bleef. Een nader adres en verdere bijzonder heden waren onbekend. Geen dag ging er voor bij, ot mevrouw Wanner sprak met Greta over haar zoon, naar wiens terugkomst zij steeds heviger verlangde. Zonder de oude vrouw er van kennis te geven, stelde het meisje zich schrifteiyk in verbinding met de Nederland- sche consulaire ambtenaren, op wier tusschen- komst zy een ontroerend beroep deed. Van alle omstandigheden bracht zij de ambtenaren op de hoogte en na eenlge maanden kreeg ze be richt. dat de jongeman gevonden was. Toen volgde een brief‘aan den zoon, die ook in de Nieuwe Wereld zyn weg gevonden had. Zy smeekte hem, zijn moeder niet langer in het onzekere te laten en althans £enlg teeken van leven te geven. Het antwoord, dat spoedig kwam, luidde blijder dan zy in haar stoutste verwachtingen had durven hopen. Flits be richtte haar, dat hy per eerstvolgende gelegen heid den Oceaan zou oversteken; aan haar Het hy gaarne over, zijn moeder dit besluit mede te deelen. Zeer tactvol bracht Greta mevrouw Wanner het heuglijke nieuw* over. Het goede mensch huilde van vreugde en dadelijk stond het by haar vast, dat ze haar jongen van de boot in Greta zou haar ver had nu meer dan te voren meds- mevrouw Wanner. Ook Greta trok zich haar lot aan en kwam dikwyia bij haar op be zoek. Na twee ja- ren kwam de oude Wanner te overlij den. Gelukkig had een betrekkelUk langdurig ziekbed hem tot inkeer Op den ochtend werd ik wakker door een luid en gebiedend kloppen aan mijn deur. Ik sloeg de oogen op en zat stil. ..Miss Phillips." zei de stem van- Mrs. Gar butt, „hier is uw ontbyt Doe de deur open!" Ik bleef zwygen. „Als u niet dadeiyk opendoet, zal Ik de deur laten forceeren." Ik stond langzaam op en ging naar de deur. Hoe waggelden myn leden onder my. „Wie to daar?" Vroeg ik. „Ik, Mrs. Garbutt Doe dadeiyk open, zeg ik u!" „Is u alleen, Mrs. Garbutt!" riep ik op zoo vast mogelyken toon, want Ik voelde my niet voeg In den morgen van den negenden Met 1671 werd er In den Tower van Londen een boevenstreek uitgehaald, welke heel de stad en gansch 't land met de uiterste verbazing zou treffen. Het was de brutale poging van Colonel Blood om de Engelsche regalia machtig te worden, een onderneming, welke bijna tot een goed einde gebracht was, maar door het domme toeval mislukte. Thomas Blood was een Ier van geboorte en aanhanger van het parlement in den burgeroor log. Hy vocht mee in de legers der rebellen en bracht het zelfs tot den rang van kolonel; zoo althans wordt hy steeds genoemd. By de restauratie van het koningschap kwam Ook deze republikein in moeilykheden, vooral fi nancieels. Mogelyk, dat hy zyn geld had opge- feest. mogelyk. ook dat zijn goederen hem ont nomen waren, maar waarschyniyk was zoowel het eerste als het laatste het geval. Wat een confiscatie betreft: Colonel Blood had een gloei- enden hekel aan den hertog van Ormond, den landvoogd van Ierland. In 1663 kreeg hy het In zUn hoofd het kasteel van Dublin te overrompelen om met den land voogd voor eens en voor altyd af te rekenen, maar de plannen lekten uit en Blood bleef geen andere uitweg over, dan de wyde wereld in te trekken als avonturier. In 1670 was hy echter weer te Londen terug, waar hy onder den naam Ayllffe als dokter aan den kost probeerde te ko men Ook de hertog van Ormond was in die da gen te Londen, zoodat Blood weer aan het pein zen ging hoe aan dezen hoogen heer zyn wraak te koelen. In den avond van 6 December, toen de her tog van een diner ten hove terugkeerde, werd hy plots aangehouden door zes mannen te paard, die hem zonder meer by een van hen achter op het paard bonden en weggaloppeerden naar 7>burn om den hertog op te knoopen. Het slachtoffer wist zich echter los te wringen, en in de duisternis te ontkomen. De t 1000. gezet op het aanbrengen der overvallers, hadden niet het minste succes. Blood’s avontuuriyke neigingen waren door deze mislukking geenszins bekoeld. In den Tower lagen de gloednieuwe regalia de oude waren in de dagen van Cromwell naar den smeltkroes gegaan en deze bult was den republikein een beetje moeite wel waard. Bovendien, het stoute van het plan oefende een élgenaardigen invloed uit op zyn rusteloozen geest. In April 1671 stak Blood zich in de kleeren van een Engelschen dominee, verschafte zich een vrouw om voor zyn echtgenoote door te gaan en samen stapten zy toen naar den Tower waar de oude, trouwe Talbot Edwards de kroonjuweelen bewaakte. Blood had een ge raffineerd plan uitgedacht en de onderdeelen goed overwogen. Toen zy weer wilden vertrek-, ken werd zyn dame plots onwel, waarop zy in de vertrekken van Edwards werd binnengedra gen, die haar een hartversterkertje gat. Uiterst dankbaar gingen de bezoekers heen en spoedig kwam de dominee terug met liefst zes paar handschoenen voor de vrouw van den schatbe waarder. Zoo kwam Blood op goeden voet te staan met de Edwards, op zulk een goeden voet zelfs, dat hy het waagde een neef van hem op de planken te brengen als een schit terende party voor een dochter des huizes, daar de bedoelde neef geenszins onbemiddeld was. De dominee zou dan, werd afgesproken, op den negenden Mei reeds ’s morgens om zeven uur zyn neef aan de jonge dame komen voorstellen. Twee vrienden zouden tevens meekomen om de kroonjuweelen te zien, dan konden zy ’s morgens nog de stad verlaten. Lang voor de klok van zeven was de oude heer reeds met zyn voorbereidingen klaar en had »yn dochter zich opgesierd voor de ont moeting. In gezelschap van drie jonge lui komt nu Dominee Blood aangestapt; allen waren ge wapend: dolken in hun jassen, pistolen in hun zakken, en rapieren in hun stokken. Blood stelde voor eerst de juweelen te gaan zien, dan konden twee vrienden weer op tijd weg Twee gingen met Blood en Edwards naar binnen, de derde bleef buiten. Nauwelijks had de oude de deur volgens voorschrift weer gesloten, of zy grepen en knevelden hem. Hy ging echter on danks alle bedreigingen zoo geweldig te keer, dat zy zich genoodzaakt zagen hem met een houten hamer bewusteloos te slaan. Toen hy weer bykwam hoorde hy de boeven zeggen, dat zij dachten, dat hy reeds dood was. Edwards hield zich nu verder koest! Blood verstopte de kroon onder zyn jas, de tweede stak den ryksappel In den eenen en het groote juweel van den schepter In zyn anderen broekzak en nummer drie beyverde zich den schepter door te vyien om de stukken in een zak mee te nemen. Plots krygt Blood van zyn schildwacht een sein, dat twee mannen naar boven gegaan zijn. Dit werd te bar. Ze Heten den schepter in den steek en kozen het hazen pad. De oude Edwards begon nu moord en brand te schreeuwen en de bedrogen bruid gilde over het Towerpleln, dat de kroon was gestolen. De beide mannen, een zoon van den bewaker, die plots uit Vlaanderen was teruggekeerd en een schoonzoon, zekere kapitein Beekman, stoven Blood achterna. Op de ophaalbrug schoot de ko lonel op den bewaker,’ die niet geraakt werd maar toch van angst neerviel. Blood rende ver der naar de poort In den tweeden muur, waar buiten de vyfde man stond met de paarden. Beekman had hem nu echter Ingehaald. Door tydig te bukken ontging de kapitein een schot van den kolonel. Belde mannen rolden worste lend over den grond, en de edelsteenen van de kroon vlogen In het rond. Toen Blood zich de kroon ontnomen zag. moet hy uitgeroepen heb ben, dat het toch een mooie onderneming was geweest, ondanks alle pech; het ging immers om een kroon! De konlng wilde nu, dat de verhooring In zyn tegenwoordigheid zou geschieden. Blood kwam er rond voor uit, dat hy het geweest was, die den hertog van Ormond had willen ophan gen. Bovendien maakte hjj den konlng wys, dat hy al eens verborgen In het riet langs de Theems, op hem In zyn Jacht had maar bevangen door eerbied voor de majesteit des konings, niet had gevuurd. Ook de anderen had hy hiervan weerhouden. De schurk gaf voor te handelen namens een der ontevreden politieke partyen en vertelde In allen ernst dat hy honderden vrienden had, die met een eed zich verplicht hadden eikaars dood te wreken. De konlng en zyn ministers konden het zich voor gezegd houden! Het gevolg was, dat Blood niet veroordeeld werd, maar land kreeg in Ier land om van de opbrengst te leven. Zelfs werd hij in zekere mate een gunsteling des konings. De hertog van Ormond had echter nog een appeltje met Blood te schillen, maar de konlng stuurde Lord Arlington nw hem toe, met den wensch, er van af te zien om redenen, die de boodschapper zou uiteen zetten. De hertog ant woordde, dat ZUner Majesteit* bevel de eenlge reden was. de rest kon zyn lordschap wel voor zich houden! Blood nestelde zich In Westminster en ver keerde nu vaak In .goed gezelschap”. 24 Augus tus 1680 stierf hy. De oude en de jonge Ed wards kregen elk een cheque van 200 op de schatkist, maar voor de helft van de waarde hebben zy die verkocht, omdat se het geld zoo moeliyk konden los krijgen. Onnoodig om in byzonderheden te treden van de verschrikking van de volgende uren. Ik wist, dat Ik vergiftigd was en had af en toe sulke krampen, dat ik in de sprei beet, om maar geen kreet te latenEn dan daarby die angst, dat ik nooit Vader of Valentine sou weerzien I begreep ik al heel gauw, dat deze doodeiyk van uitwerking zou Garbutt was zeker van plan, de vergiftiging te herhalen. Drie of vier maal in den loop van den mld- kwam Collins aan myn deur en verzocht binnengelaten te worden, maar Ik nam hier geen notitie van. Toen de vlagen van kramp afnamen en myn gemoed ook weer eenlgszlns tot rust begon te komen, was myn eerste gedachte, na een ge voel van dankbaarheid voor myn behoud, dat nu toch ook niets ter wereld my bewegen sou, myn deur open te doen, tot Ik die kon openen voor Iemand, die my beschermen kwam. Ook zou ik geen kruimel meer gebruiken, eer ik overtuigd was, dat Mrs. Garbutt er direct of Indirect niet mee geknoeid kon hebben. Toen de duisternis inviel, ging ik my weer wat beter voelen; ik trad aan het venster en sat te kyken, of ik Val ook soms langs de op- ryiaan zag naderbjjkomenmaai het werd al geheel donker en nóg had ik niets gezien. Het vuur was uit, maar toch wilde ik Col lins niet binnenlaten. Elndeiyk hoorde Ik dan toch Mrs. Garbutt het vertrek daar naast bin nengaan, een paar minuten met Collins spreken en haar toen wegsturen voor den nacht Even nadat de kamenier weg was, hoorde ik weer dat rusteloos op en neer stappen in de kamer daar naast. Een vreeselyke droom kwelde my. waarin ik Mrs. Garbutt op het schavot zag staan en de beul was Valentine Brentmore! 1

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 24