Het Zeemonster van Nagasaki v wïhaal aan den daq I F 250.- Een week MIVA krachtig MISSIE machtig vol verschrikkingen L NAAR HET ENGELSCH Ji OOSTERSCHE LITURGIE Dé Eenheid IN AMERIKA ARBEID VOOP ONS VOLK R.KJTMTSPARTU LUST 1 Woensdag 19 mei 1937 H. Mis in de Roemeensche Volkstaal l Schoonmama i Shag en fantasie A. 297 En de Kath. Dem. Party 1 ten ofwel dat hü medelijden met ben had. antwoordde Drein, ,JiÜ is foetsie.’’ op dit blad z|jn Ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen gegeven Weet u ook, hoe hy er 26 Toen het zeemonster al een goed eind in see was, bleef het geruimen tijd kijken naar het strand. Je kon eigenlijk uit zijn gezicht niet goed zien opmaken, of hij Drein en Plet bespotte. Ook eenige heeren van Artis «wren intusachen op het strand aangekomen. Vanaf een hoog duin konden ae nog net zien, hoe het zeemonster om zich heen keek. „Ik heb t altijd wei gezegd." zei een van de heeren. „we moesten het maar bij apen en beren houden.' iets vah dezelfde verbazing zal zeker over de AmerikaanaCbe Katholieken komen als zij be merken, tot welke andere doeleinden de heilige otie in dezen Roemeenachen rites wordt gebe zigd. Als bijvoorbeeld Charley Nichols van zijn geloof zou afvallen, en daarna als een boete ling in zijn kerk sou terugkomen, sou men ver wachten boe hij rich min of meer in het open baar sou onderwerpen aan een bijzondere zege ning. waarvan handeling en tekst overeenkomen met die van het heilig Vormsel. Kn op den dag waarop hij sterft en naar de kerk wordt ge dragen voor de uitvaart aal de priester olie over zijn lijk gieten of, als dat ozimoceiyk blijkt te zijn, zooals dat gewoon is in deze dagen van begrafenisondernemers die niet hou den van halve maatregelen, over zijn doodkist." 1 „Onze Vaan", het weekblad der Kath. Dem. Partij, komt onder den titel: .JEen persoonlijk woord. Over eenheid en nog Iets", een artikel voor van den voorzitter mr. André Peters. Ofschoon er bittere woorden in gedrukt zijn aan het adres van de R. K. Staats partij, komt er ook een opmerking over de nlêT teruggevonden eenheid in voor, die op heldering verdient. Ze luidt aldus: uitdrukkingen. Zelfs de voornaamste deelen der H. Mis ont komen niet aan deze aanpassing. Zoo hebben nog kort geleden de Bisschoppen, Inziende dat het woord Oorpulu (lichaam) ongebruikelijk was geworden, dit vervangen door de meer ge- Op Woensdag in de Goede Week toont ons Sink Helena een van haar belangwekkend ste plechtigheden. Men kan deze het best be schrijven als een soort vervroegde toediening van het heilig Oliesel, welke op een groot aan tal personen wordt toegepast. De kleine kerk is gewoonlijk op dezen avond geheel en al ge vuld. terwijl het volk in een ongewone rust af wacht hoe de priester een zilveren vaatje met olie zal gaan zegenen. Het is een langdurige zegening, maar als deae is afgeloopen en een teeken gegeven is, nadert elk der geloovlgen tot den Ikonenwand en knielt voor de open deur, waar hij gezalfd wordt op voorhoofd en zin tuigen. Het geheel doet denken aan een „ver wijderde voorbereiding tot den dood", want ter wijl de priester de zalving verricht, spreekt hij dezelfde woorden uit die bij het heilig Oliesel worden gebezigd. Als men hem vraagt wat deze merkwaardige plechtigheid beteekent, zal de Roemeensche priester zün schouders ophalen. Zijn geloovlgen beschouwen haar als een sacra mentale, aldus verklaart hfl; zij onderscheiden bij vullen van een band, een voet of een oog. enwand en treedt het heer te knielen, sezns ■Atal op den vloer, en Mafwvriyk to v prachttg tijken aaae oasw p/Mi/ws-msi-’a-s veilig verkeer. En toch hebben wëTnog liever, dei m *e oversleei. mMs. e den maar uit uzèH el die wenken In praefgk brengt Even later duwde het dier hen allebei opzy en gleed roet een vervaarlijke snelheid zee in. Drein Drentel en Piet Prikkel keken elkaar bedroefd aan. „Hij is weg,’’ aei Plet Prikkel. „Ja." door de kamer. .Dacht Jij soms werkelijk, dit ik nog langer werkeloos wil toezien, dat Jij jefhler' bü mij zelfs het meest noodzakelijke moet Ont zeggen. terwijl jouw moeder op haar landgoed met haar geld geen raad weet? Dacht je, dat dat zoo nog lang zal blijven? Neen!! Nooit!! Binnen enkele dagen ben Jij de wettige erfge name van dat fabelachtige vermogen. En dan is, voor jou althans, alle ellende geleden!" Dick schreeuwde bijna Verschrikt keek Mary naar den hevig opge wonden man. wiens profiel zich scherp aftee- teeiuie tegen het raam. Wijdbeens stond hu daar, de handen diep in de zakken, het hoofd eenlgs- zlns voorover gebogen: beeld van uiterste wan hoop. waartoe onverwachte langdurige werk loosheid en misplaatste achteruitzetting een Jo- Maar Brentmore vlei hA in de rede: .Miss Wadman heeft een zeer vermoeiender) dag achter den rug; zjj kan nu geen inspan ning meer velen!" „O, maar. Val, het moétt” prevelde ik. .Mr. Garbutt aal zoo verlangend zijn, om te hooren, wat er gebeurd is. sinds hij weg was." JDan nadat je gedineerd hebt, Bemlce.” zei Valentine. „Over een uur, als u dat schikt, «ir, en ik hoop, dat u Miss Wadman agpveel mogelük sparen zult en haar niet langer wilt ophouden, dan volstrekt noodzakelijk is." Op dit oogenbllk had Ik al met Con te doen, maar ik voelde nog veel meer medelijden met hem. toen ik een uur late» bij hem ging, want een ouden ritus die ook in de andere Ooster sche kerken bekend is. en waarvan de geschie denis terug tnat tot ver in het duistere ver leden; overigens is dit iets voor theologen om nader te onderzoeken, en niet voor een gewo nen pastoor. Maar hij geeft toe dat hij zelf verbaasd staat over den diepen Indruk, dien deze plechtigheid steeds opnieuw op het volk maakt. open deuren van den ikoi heiligdom zelf binnen om op een bidstoel. maar me onmiddelluk tegenover den priester, die natuur lijk In een stoel heeft plaats genomen. Geen af scheiding dóór linnen of zelfs door ijzerdraad verbergt zijn gezicht. Zeker, de priester zal het einde van zijn stoel met zijn breede franje bo ven op Charley’s hoofd leggen en dit daar laten rusten gedurende de biecht, maar toch kan men moeilijk zeggen dat aldus de anonymlteit wordt gewaarborgd. Nog steeds is het nlet-herkead- worden. dat de biechteling in de ladijnsche kerk zoozeer op prijs stelt, een voorrecht waar de Oostersche katholiek zich niet druk om maakt, en zeker schijnt het ontbreken daarvan voor hem niets bezwaarlijks te bevatten, want vaak tenoeg blüft hij na de absolutie welke ge geven wordt In het Griekach, het Slavonisch of het Roemeenach nag «n oogenbllk in het heiligdom om andere zaken met zijn herder te bespreken. Het was ongeveer vier jaar geleden in deae kerk dat Charley in den echt werd verbonden met Sylvia Criaan. Kn dit was met de wierook, de brandende kaarsen, de zegeningenen. de le zingen uit het Evangelie en de verdere litur gische omlijsting waarlijk een achilderacnuae huwelijksvoltrekking. Bruid en bruidegom ston den voor een kleine tafel even buiten het groote altaar-rooster en werden gekroond met ju weel- bezette kronen, die de priester had gezegend en uit de sacristie had gehaald In plaats van de juridisch aandoende en herhaalde vragen van den Romelnschen ritus werd een enkele vraag tot het paar gericht, en door hen be antwoord. Hierna leidde de priester hen in een plechtige, korte processie om de tafel, waarop een kruisbeeld en een gouden afbeelding der Moedermaagd waren geplaatst, en gaf hun ver volgens brood en honing te eten, en misschien ook een teug wijn te drinken uit een gezegen- den beker een bekoorlijk symbool van een heid en liefde. Toen Sylvia’s eerste baby geboren was, werd deze naar de kerk van de heilige Helena ge bracht om te worden gedoopt en tevens het Vormsel te ontvangen. Voor dit tweede Sacra ment was echter geen bisschop noodig: het werd, zooals in bijna alle andere Oostersche riten, door den pastoor toegediend. Het Doop sel was daarbij wel de meest indrukwekkende plechtigheid. Het kind werd niet alleen (zooals bjj ons ritueel) gezalfd op borst en rug, maar ook op de vijf zintuigen, en ten slotte op han den en voeten. Charley Nichols verwachtte, om dat hij zich enkele emotievolle morgenuren uit het oude Roemenië herinnerde, dat zijn spruit daarna driemaal in de doopvont sou worden gedompeld. Maar hij bevond dat in dit land de pastoor de meer practische Latijnsche methode volgde en het doopwater over het hoofd dead vloeien. et was Dick Lansing aan te zien, dat het hem allesbehalve naar den zin ging. Dat „het” was zijn schoonmama, wellicht meer nog haar onmeteljjke bezittingen en fabelachtige rijkdom. Misschien is dit wel overdreven uitge drukt, maar als je geen cent bezit en bijna van uur tot uur door schuldetochera wordt lastig ge vallen. zooals met Dick Lansing het geval was. dan taxeer je iemand, die er goed bijzit. onwille keurig een beetje hooger. Enkele duizenden gul dens meer of minder maken dan niet veel ver schil. Dagenlang liep hü na al met een plan rond, dat hü zich als het eenlgste redmiddel voor hield. om aan schoonmama's begeerde kapitaal te komen. Alle mogelijkheden had hij zorgvul dig overwogen en na veel gepeins zijn maat regelen goed bevonden. Het eenige wat nog man keerde was de durf. Maar wat niet is. kan ko men. .Dag Dick, dag jongen!” Met de onmisken bare gratie van een vrouw met goede manieren, was mevrouw Mary Lansing naar haar man toegekomen en kuste hem. .Dag Mary." Hun oogen ontmoetten elkaar, dan volgde een drukkende stilte. Elk der beide jonge menschen was vervuld door eigen gedach ten. die wel hetzelfde thema hadden: mevrouw de weduwe Jollings .Zeg. Dick," kwam Mary eensklaps, schuchter. M....r Dick keek niet op. of om ..Heb je misschien antwoord’gekregen op je sollicitatie bij de Smlth-Bank?’’t „Kan je net denken. Dacht Je nu werkelijk dat ze me daar nog kenden? Hoe kom je zoo naïef. Zoolang ik als klant in de boeken voor kwam en die geldwolven eiken dag behoorlijk provisie van mij konden opstrijken, werd ik met alle mogelijke strijkages ontvangen en uitgelei de gedaan Maar nu mijn zaak naar de maan is. kennen ze me niet meer. Vrienden in den nood, honderd in een lood! En ik geloof dat ik dan nog te optimistisch ben! Bah. Ik ixn wel gruwen van die heele kliek. En dat daar jouw moeder ook bü is. behoef ik eigenlijk niet eens zoo nadrukkelijk te zeggen!” „Je weet. Dick, dat mama....” .Jk weet van jou mama, dat sjj er zich met hand en tand tegen heeft verzet, dat wy samen trouwden. Ik was toch zeker geen party I Koop man, dat klinkt niet. Een paar handen aan je lijf om te werken, en een stel gezonde hersens tellen bü haar veel en veel minder dan de titel van graaf of hertog, het liefst een lord! En toch durfde ik haar weerstreven, omdat ik het in onzen verlovingstijd goed had en jou min stens dat kon geven, wat zoo'n blauw-bloederige sinjeur had kunnen doen! Als ik Mn moment had kunnen vermoeden dat Jü door my zóó in de ellende was geraakt, ik bezweer je Mary, hoeveel ik ook van Je hield en nog houd, ik had van je afgezien. En geloof my, dat Jouw moeder op dit zelfde oogenbllk zich aan onze beroerdigheid zit te verkneukelen!" .Dlck. toe nou. niet zoo scherp. Het was jouw schuld niet, dat de zaak voor ons verloren ging. Wie ter wereld had ooit kunnen vermoeden, dat je compagnon tot zoo'n Infaam gemeene daad in staat was? Ik...." .Als ik dien kerel nog eens te pekken krüg. .Mag ik misschien uitspreken? Gedane za ken nemen geen keer. Dlck. We moeten ons in ons lot schikken. En dat zal best gaan, als wij evenveel van elkaar blyven houden als tot op dit oogenbllk.” Zacht-streelend ging haar hand over zijn baar. „Ons schikken in ons lot, zei Je dat?" Met een ruk kwam Dlck uit zün stoel en ijs door de kamer. .Dacht Jü soms werkelük. nadruk, „maar geen daarvan doet mü zóó veel leed als de gedachte, dat mijn moeder...." Hy keek mü onderzoekend aan en, toen ik niets zet, ging hy weer voort: „Wat ziet u er toch slecht uit! Nu herinner ik mü ook. dat u niet goed was op den ochtend, dat ik vertrok. Ik zou niet gegaan zün, maar myn arme moeder Mlss Wad man, weet u, waarom ik ging?” „Omdat een bloedverwante van u heel erg Ziek was geworden, niet waar?” .Dat meende ik, maar het was alles een ver se hkdden niet Winnett. onzen zaak- bü hééft ook niet van zün getelegrafeerd Toch ontving Het Hoe wy zün en hoe wy doen kunnen wü steeds het beste vernemen van anderen. Wü laten Amerikanen over ons vertellen dat we op klompen loopen en dat er wel hulsen in Hol land zün, maar dat een goeie Hollander in een molen woont, wy hooren hen verkondigen dat we Ooudsche püpen rooken en ongeloofeiyke hoeveelheden vuurwater verschalken. En kwam hun schatting van het aantal fietsen uit dan zouden naast de wieg van lederen Nederlander reeds drie van die vlugge vehikels gestald zün. We doen niets dan schrobben en schoonma ken en gaan ’s Zondags met smalle gezichten en dikke bybels zonder uitzondering naar een Protestantsch bedehuis. Dit alles hoorende en lezende glimlachen we eens en gunnen den oolüken Yankees graag hun overdryvingspretjea Deze week echter zün ons weer nieuwe kan ten van ons biykbaar zeer veelzüdlg en inge wikkeld volkskarakter voorgehouden. Thans door den heer Trygve Oulbransaen, van de tryogl^.jjpr eeuwig SÜWepde. pQMVüen.üJe niet ergeng „l^ bei bqogg Noorden, mapr hier in on^ ei^en Janc^ recb| In ons gezicht is komen vertellen dat wü zoo sportief zün en dat iédere Nederlander een zeilboot heeft en paarden. Het kan wezen dat de heer Gulbranssen van ons land alleen de Kager plassen gezien heeft ofv de I.CA.-parade in de Amsterdamsche Apollolaan. Het kan ook zün dat de heer Gul branssen wraak heeft willen nemen op den Interviewer, die onthulde, dat deze veel gelezen schrüver, die de boekenmarkt voorziet van tri logieën op een andere markt, en blijkbaar met evenveel succes, opereert met shag. Ik van myn kant, zal u eerlük opbiechten, wat ik gedaan heb. In het begin van de vorige week wist ik af van het bestaan van het testament, waardoor Brentmore de erfgenaam is. en ik heb Kibble trachten om te koopen. het mü te over handigen Dit zult u mü zeker nooit kunnen vergeven?" Zou hy nu alle schuld op zich willen nemen, opdat zün moeder van smetten bevrijd bleef? •Jk weet, dat u in een zeer lastige positie verkeerde," antwoordde ik zoo voorzichtig mogelük. Misschien dat ik onder dergelyke omstandigheden hetzelfde had gedaan!” „Wat is u toch een edelmoedig persoontje prevelde hü En toen hardop: „Weet u wel. dat Brentmore mü gevangen kon zetten, tot ik alles had terugbetaald, wat ik gedurende de laatste vüf jaren hèfc uitgegeven?” „Dat zal hy met doen. Mr Garbutt.” ..Niét? Nu. ik aal er hem ook geen gelegen heid voor geven. Ik ga op reis naar een vreemd land. Ik denk, dat dn ook ons afscheldsonder- houd la We hebben niet veel met elkaar ge sproken en toch heb ik het gevoel, of we elkaar al jaren lang kennen! wilt mü toch wel een vaarwel wenachen?” Wb kunnen alleen vermoeden, dat hü in de duis ternis door de opening is gevallen." .Maar hoe is hü er toe gekomen, om naar den toren te gaan" „Misschien wilde hü van het uitzicht ge nieten.” zei ik en deed mün best, om zoo ge woon mogelük te praten; maar ik zag wel, dat hjj er anders over dacht. „Houdt u het er dan voor, dat hü geheel uit vrijen wil daarheen is gegaan ik bedoel, dat niemand hem op dat idee heeft gebracht?” Geen woorden kunnen beschnjven, hoezeer het mü voor hem aandeed, toen ik het hoofd moest schudden, of ik het ook waarlük niet wist. .Jk voel mü op dit oogenbllk gekweld door veel ter oore was gekomen, wat hem zeer pün- lyk moet zün geweest. Hü stond op uit den. grooten stoel bü het vuur en trad mü tegemoet. .Miss Phillips," begon hü „of neen. Miss Wadman bedoel ik ik heb gehoord, dat u aanwüzingen heeft die het reddingswerk in den toren hebben verricht Hoe wist u, dat die on gelukkige daar was? kwam?’ ,Dit weet niemand nog, Mr. Garbutt brulkeiyke uitdrukking Trupul en wel, wat opmerkelyk is. in de meest belangrijke formule van het liturgisch Offer, in den tekst voor de transsubstantiatie van het brood. De heilige woorden der Consecratie mogen hier volgen, om den lezer eenlg begrip der ge bruikte taal te geven: Acest’a este Trupul meu”. Jki enkele oogenbllkken later over den wyn: .Acest’a este Sangele mei versa pen- tru vol si pentru multi spre iertarea pacate- loru." Op deze Itallaansch-kllnkende Woorden welke niet worden gefluisterd, zooals in onze Romeinsche liturgie, maar luidop worden ge zongen antwoorden de geloovlgen door luide te zingen: .Amin". Maar, zooals alle andere Katholieken over de geheele wereld, komt Charley Nichols nog op andere wijze met zün Kerk in aanraking, en wel zóó dat de Amerikaan, ofschoon hü het weaenlüke der gebeurtenissen begrijpt, zich toch over sommige daarvan zal verbazen. Dat geldt büvoorbeeld voor het biechthooren. De Kerk van de heilige Helena beeft geen biechtstoel. De penitent stügt omhoog door de zlnsel. Tante wks niet ziek; getelegrafeerd naar waarnemer, en kant hierheen moeder een telegram; dat heb ik gezien, was alles in elkaar gezet met de bedoeling, om mü enkele dagen uit den weg te krijgen. Maar door wlèn?” Ik schudde weer het hoofd, zonder hem aan te kyken. Tegen den schoorsteenmantel ge leund. bleef hü den blik op mü gevestigd hou den. ,A propos, u heeft mün eerste vraag nog niet beantwoord. Dokter Strong vertelt mü daar, dat U er heel de week al van geweten heeft, dat die man in den toren lag. Hoe kwam u vanochtend de voor degenen. aww w^ a T>/^'|VT'NT'E’°P blad zMn ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen 17 *7 tra O bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f7 bU een ongeval met I «1^ /X >1 w I w F. O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen OVre verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen vVe doodeiyken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UIT ER LIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL ,.U weet dus van het testament?” vroeg ik, hem nu wel degeiyk aankükend. „Ja,” antwoordde hy. ..De zaakwaarnemer van Brentmore heeft met Winnett gecorres pondeerd. Het is hard voor mü, hé? Hü krygt alles en ik kryg niets." De blik, die deze woorden vergezelde, eras zoo innig droef, dat tk zlelsmeelüden met hem had. .Mr. Garbutt,” begon ik, „u moet eens ge- looven, wat ik zeggen ga; misschien valt het u wat moellük. maar ik verzeker u. dat het de waarheid is. Ik weet, dat u het wel eigenaar dig zult h^ben gevonden, dat ik de verloofde ben van uW” neef en u zult natuurlük gedacht hebben, dat Ik hier ben gekomen, om voor Vals belangen te werken. Maar toen Ik deze betrekking aannam van gezelschapsdame bij uw moeder, wist ik niet, dat Val aan u verwant was en evenmin, dat hü erfgenaam was van de Abbey. Het is puur toeval. dat mü hierheen voerde. Gelooft u mü?" „Onvoorwaardelük! Ik verdenk u van niets kwaads. Miss Wadman. En om dit te bewyzen zal Ik uw edelmoedigheid op de proef stellen. Ik heb den indruk Ik kan me vergissen dat u heel wat meer weet van de dryfveeren die den boel aan den gang gebracht hebben. „Wel. ik wandelde In het park op den mid dag, dat Ik hier gekomen was, en ik hoorde een kreet uit den toren.” .Maar waarom heeft u din niet dadelyk om hulp gezonden, of er met iemand over gespro ken?" .Dat heb Ik ook gedaanriep ik maar herinnerde mü toen Ineens, dat, als Hr- de heele waarheid zei, hieruit dan dadelük de houding van Zün moeder in deze verschrlkkeiyke zaak zou blyken. ,Jk heb er Collins alles van ver teld. maar ae zei: men hoorde altüd een kreet uit den toren, maar dit was in het geheel geen menschelük geluld.” „En toen hebt u er ook met niemand anders over gesproken?” „Ik begreep, dat ze allen hetzelfde zouden zeggen. Mr. Garbutt" Hü zuchtte en ging zenuwachtig het ver trek op en neer loopen; maar toch scheen hü zich verlicht te voelen. Waarzchyniyk was hü blü. dat zün achterdocht niet ondersteund werd door mün getuigenis .Dus u is de verloofde van Brentmore en de aanstaande meesteresse van Foundeyre Ab bey?” vroeg hü. terwyi hü vlak vóór mü ging staan. Ik schrikte, want daar had ik elgenlük.nog -j-ster Donelly 8 J. gaf in America een be- I-* schrijving van de goedsdienstoefenlngen in het kerkje van een Roemeensche kolonie te Cleveland, waaraan wü het volgende ont kenen „Charley Nichols is niet zün ware naam. Toen hy werd gedoopt dat gebeurde in Roemenië een veertig jaar geleden noemde de pastoor hem Vasile Nioolescu. Maar kort na den oor log, toen Charley hierheen kwam om in een staalbedrüf te Cleveland te gaan werken, luisterde hü naar dert« wyaen raad van ouderen. Amerikaanache namen hadden véél voor, zoo legden zü hem uit. F^ctemeensche namen erger den den betaalmeester. En dan bezorgden ze Je nog ruzie met de Hongaren. Dat was de reden waarom Aurel Babutlu in Orrie Babbitt was veranderd, en Petru Muresan nu Pete Morri son heette. In de stad Cleveland is de Westkant een kleine smeltkroes. Als je een auto pakt op Pu blic Square, de beroemde hooge brup passeert en Westwaarts rijdt tot aan den Zes-en-vürtig- sten straat, kom je In een drukke wük waar leren nog den boventoon voeren, maar ook vele Italianen zich hebben gevestigd. Daarnaast vind je een derde groep een volk dat de taal van Boekarest spreekt, alle rotogravures van den jongen vorst Mlchaël tegen den wand prikt, en meer dan goed is weet te vertellen over het gelukkig lot van Magda Lepescu. Het Is een kolonie van misschien 250 fami lies, waarvan meer dan honderd katholiek zijn. Hun kerk, toegewijd aan de heilige Helena, is een eenvoudig houten bouwsel dat ongeveer vijfendertig jaar geleden werd opgetrokken, en de eerste van dezen ritus in ons land. Als Charley Nichols hierheen wandelt voor de H. Mis op Zondagmorgen, is hü voorbereid op het büwonen van een plechtigheid welke minstens twee uur duurt. Er bestaan in den Roemeenschen ritus geen stille misgebeden, leder woord van den tekst wordt gezongen Bo vendien is de Byzantünsche liturgie een statige wijze van godsvereering. langgerekt door utt- voerigg gebeden en onderverdeeld door langw litanie»»!, die door priester en volk tezamen worden gezongen. Dank zü dit alles, ep een Uitvoerige predikatie op dan koop toe, is onze Roemeen er aan gewend, zün geheelen Zondagmorgen aan den godsdienst te wijden. Hü heeft verder iets in zijn Zondacemls waar om wü zoodra wü onze verbazing te bogn komen hem zullen benijden. Men kan trt het best uitleggen door te zeggen dat. als Amerikanen hetzelfde voorrecht genoten, wü onze Mis geheel in het Engelsch zouden boo- ren de gebeden, de Praefatie, de Consecra tie. en alles. En dit zou dan niet het oude En gelsch van onzen Bübel zün. noch de ernstige, archaïsche taal van onze kerkboeken. Integen deel. WÜ zouden Mlshooren in het levende, mo derne Engelsch van onze dagbladen.. De liturgie van den heiligen Johannes Chry- sostomus werd oorspronkelük In het Griékscb opgesteld. Maar lang voordat deze naar Boeka rest kwam was zü In het Slavonisch vertaald, en in dezen tongval was zü bekend aan de Roemenen gedurende zes- of zevenhonderd laag Maar In 1687 stond Rome hun toe om de H Mis In |de moedertaal te hooren lezen - de eerste toestemming Voor iets vah dién aard In den nleuweren tijd. r»* >4haar duidelijk van het Sacrament. Het gaatom Maar toch zou men. wetende hoe nauwkeurig de Kerk haar liturgische tradities bewaakt, ver wachten dat deze Mis ons ouderwetsch in de ooren zou klinken, aangezien de gesproken taal van elke natie voortdurend verandert, zoowel wat den vorm als wat den woordenschat be treft De taal van deze Mis echter is niet stand vastig gebleven en niet vast verbonden aan de spreekwijze eener bepaalde geschiedkundige pe riode. Een feit is dat de Roemenen er op be dacht zün. hun liturgie te doen overeen stemmen met de levende spreektaal. Telkens wanneer, na verloop van enkele jaren, hun bis schoppen samenkomen om het Missaal te mo- demiseeren. verwijderen zü woorden die door het volk niet meer gebruikt worden, en ver vangen deze door nieuwere, meer gebruikelüke Mag Ik er aan toevoegen, dat als bemid delaars naar onze meening maar zeer wei nig personen in ons land in aanmerking zouden komen, zoo weinig, dat ze op de vingers van één hand te tellen zün? Eén van deze weinigen, bekleed met voldoende gezag, o.L in het bezit van voldoende ob jectiviteit en daarom door ons eventueci met vertrouwen tegemoet getreden, zou Amsterdams Deken, Mgr. van Noort, ge weest zün. Staatspartijers hebben ons verklaard, dat hü ook de bemiddelaarsrol op zich zou wil len nemen. Wü hebben gewacht op eenlg bericht van dien kant, maar het heeft ons nooit bereikt. Dit bewyst, dat vóórdat eenlg contact met ons plaats vond, het onvrucht bare van een verzoeningspoging vaststond. Dit stond dus reeds vast, toen alléén maar met de Staatspartü contact was ver kregen Daarmee stemt ook volkomen over een de hooghartige weigering van mr. Ge seling, in te gaan op den aandrang van zün partügenooten, op de najaarsvergade ring van den partijraad, zoo onverbloemd uitgesproken. Dat zoowel het bestuur der R.K. Btaats- partü als de kerkelüke Overheid het in t voordeel der katholieke belangen In ons land zouden achten, indien de verdeeldheid, die thans de Kath. Democraten doet op trekken tegen genoemde party, kon worden opgeheven, Is bij meer dan één gelegenheid gebleken. Waarom wendt zich dan het be stuur der K. D. Partü niet tot den bemid delaar, in het bezit van voldoende objecti viteit en in wien het zegt vertrouwen te hebben? 2Selfs Indien de goede wil over en weer, tot een herstel vap de eenheid te ge raken, in het verleden faalde, bewijst dit nog geenszins, dat een hernieuwde poging in gewüzlgde omstandigheden opnieuw een negatief resultaat sou hebben. Hooghartigheid Is in eik geval het be stuur van de R.K. Staatsparty vreemd, en wij nemen aan, dat dit ook bü het bestuur van de K. D. P. het geval is. Waarom zou deze dan niet die poging doen tot het berei ken der eenheid, welke nog pas door den H. Vader noodzakeiyk werd geacht voor de handhaving en ontwikkeling van het Ka tholicisme? vialen. eeriyken jongeman kunnen brengen. .Dlck. kom eens bfeme. jongen!" In de w- lodieuze stem klonk voor Dlck naast vrouwelüke teederheid een zacht vermaan, naast een tege moetkomen een drang naar zelfbeheerschlng. En in eenen ging het schaamrood hem naar de kaken. Zün lang-gesmede plannen, die hem van een toekomst-met-geld hadden doen droomen. veranderen in mortótrueuze gedachten, die naast één, misschien twee mcnschenlevens, Mary nog elk grijntje genoegen zouden onthouden. moordenaar ben je." Vlijmscherp trof hem die gedaOUe m dén kwetsbaren toestand van Iemand, die zich beteren wil. Van pompoenrood werd hy lükbleek. .Mary, vergeef me.” Hartstochtelük snikkend leunde hü tegen haar aan. de dagenlange span ning was eindelük verbroken en baande zich een weg. ,Jk meende zoo te moeten doen voor jou. Mary. Ik kan t niet langer aanzien, dat Jü hier..,, allee armoede.... En bulten, bü Je mama.... overvloed! Mary, wat moet Jü je on gelukkig gevoelen!” Stil had se in zün stoel gezeten, zün warm bezweet hoofd met de fel-kloppende slapen in haar handen en had geen woord gesproken. Maar haar hersenen werkten koortsachtlg. Zy voelde intuïtief aan. dat zy een mogeiykheid moest noemen, die een redeiyke kans bood uit dese ellende te geraken. Natuurlük had Mary er al eerder over loopen piekeren, maar steeds strandde hy. als ze aan mama dacht. Dick aou er niet van wil len hooren, haar te vragen eens wat geld te wil len sturen Maar nu zou ze het probeeren! .Jk denk, dat ik je een goede oplossing aan de hand kan doen. Dick! Je zult wel een beetje tegenstribbelen, maar ik zie het als de eenlgste mogelijkheid. Ik wilde aan mama schrijven.” „Eén knieval doeh roof mün schoonmoeder, om aan haar centen te kunnen komen? Nooit, hoor je! Ik ga liever langs de huizen met post papier venten dan haar een cent te vragen!” „Het is heelemaal niet noodig. dat Jü voor mün moeder je hoofd btdgt. Dlck! Ik aou je alleen willen raden, haar schriftelyk uiteen te zetten hoe het ons gegaan is sinds ons huwelijk. Je verzwijgt niets en je maakt er niets bü: eer- lük vertellen Je zult het met me eens moeten syn. dat je dan niets zult schrijven, waarover je je ook maar een oogenbllk behoeft te scha men, Dick. En dan aou ik me heel erg in mama moeten vergissen, als ae dan nog in baar starre houding durfde volharden!" Geen haar op myn hoofd, dat er aan denkt, miin schoonmoeder. ..Kn als ik het nu graag wil hebben!” Vrouwelyke charme overwon ook hier en Dlck Lansing schreef een langen, oprechten brief. Dan kwam een periode van vervelend afwach ten. Dinsdagavond kon mevrouw Jollings den brief ontvangen en dan zouden er nog wel een paar dagen verloopen. voor een antwoord kon worden verwacht, als er tenminste al een af gezonden sou worden. En het bericht kwam. Maar in een geheel anderen vorm dan Mary en Dlck ooit hadden kunnen vermoeden. Woensdagochtend, ae waren ternauwernood gekleed, werd er gebeld en voor den verbaasden Dlck stond William, mevrouw Jolting’s vertrouwde chauffeur. De man deed net of hy Dick’s verbouwereerd heid niet merkte en bracht met gedempte stem zün boodschap over. Mevrouw Jollings laat vragen of u en me vrouw naar haar toe willen komen. Ik héb op dracht op u béiden te wachten, münheer.” Mary, dié lA de halfgeopende huiskamerdeur de boodschap gehoord had. snelde de gang in en noodigde William binnen. „Zie je wel. Dlck, dat Ik me niet vergist heb?” fluisterde ze haar man in het oor. Dlck knikte slechts, spreken was hem eenenmale onmogeiyk. De tocht naar mevrouw Jollings' buitengoed duurde onmogelük lang voor Mary, Dick kreeg aanvechting om terug te gaan, maar hy durfde niet om zyn vrouw. 't Was schoonmama in eigen persoon, die voor hen de deur opende Dan een innige be groeting tusschen moeder en dochter, Dlck hield zich aarzelend op den achtergrond. ..En Jou heet Ik hier minstens even harteiyk welkom. Dlck” Mevrouw Jollings’ stem beefda. .Jk zal me niet grooter voordoen, dan ik wer- keiyk ben en eerlijk verklaren, dat ik je door zet Uiigs vermogen bewonderd heb. Het heeft me eerst onnoemeiyk veel leed gedaan, dat je Mary tot een huwelyk overhaalde. Zoo noemde Ik je handelwijze indertyd. Mün zaakwaarnemer was er dag en nacht op uit. om te weten te komen hoe jullie het maakten. Tegen mün ver wachting in en eerst ook wel met eenigen wrevel, moest ik ervaren, dat Jullie beiden uit stekend bü elkaar pasten. De periode, die toen volgde, was voor een moeder een wel heel zware. Ongeluk erkennen doet men nu een maal niet spoedig. Het bericht, dat je zaak ten gronde was gegaan, heeft mü persoonlük veel genoegen gedaan. Het klinkt cru. maar toch is het zoo. Ik verwachtte nu spoedig wel iets van jullie zelf te hooren. Dagen, weken, maanden verliepen en raak nam ik me voor zelf naar Jullie toe te gaan. Het is er niet van gekomen; ik kon dien stap niet doen. Maar nu. nu is my een rustige oude dag verzekerd." Oud en jong hadden zich gevonden in een eeriyke, opreqpte wederaudsche liefde en be- grüpeu. daarbit»'’

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 11