ÏÏCdtu&tiaal «m den daj
De avonturen van Stan en Pol
H
F 250.-
F 750.-
LUCHTVERDEDIGINGSFONDS
BESCHERMT
HET CHRISTENDOM I
IR.K.STAATSPARTU I
DE GEHEIMZINNIGE
Hl KAMERS Hl
DINSDAG 25 MEI 1937
>r-
I
Nieuwe gangen ontdekt
m
Ervaringen van een
zendeling
Verbetering van een
gedenkteeken
VOOR NATIONALE
VEILIGHEID
DOOR SVEN ELVESTAD
Gevangene van
den gietscher
medewerker
„De Tüd"
van
'•VV.ERPTX
het
melis
met
Ze besloten dan ook het boek te verbergen, vlak bü het doel
Dan konden ze altijd, wanneer er iets moest
Ze
groeven
nogal klein, dus het werk vorderde veel tijd.
SCHOTEN
klaren.
.Dat geloof ik graag. U was zeker de eerste
er
(Wordt vervolgd)
worden opgezocht, het boek te voorschijn halen.
thans een kuiltje, waarin het boek werd verborgen. Ze waren
:hoten had?”
niet onder woorden te
Toen hij de trap op wilde gaan, hoorde hg
iemand boven zich. Iemand, die misschien ia
de deuropening zijn silhouet op de witte sneeuw
gezien had.
en van
stelijke
wordt
pad
gegaan.
De i
steengevaarten,
door i
bestraald,
den hun fotogra
fenharten
lag der
ken en
e. van
Chris-
Anto-
en
tcgina
ijk en
oei van
»k met
is punt
i en er
lillende
tragisch
nen om
i in de
nderlgk
es tegen.
enootjes
sol, den
en heer
Profun-
«Iele ie
rt wor-
„U
met
XIs
een
die de
tor zal
al on-
I.
van
lerlch
Eli.
van
j. -
Rond,
arga-
Wjjbe
tal den
berei-
troost
e mel-
Niele,
het langs voorwereldlijke ge-
Mstori-
uit in
de fraaie historische kapel van wijlen pastoor
v. Wildershoven uit de Franse he revolutie.
bU verlies van een band,
een voet ot een oog.
logeerkamers op de tweede verdieping.
De dokter was doodmoe en legde zich direct
te bed. Asbjöm Krag echter was nog even
frisch en monter als altijd.
heid vaardig te doen worden en de mili
taire weerkracht te verhoogen.”
De vereenlging tracht dit doel te bereiken
door het houden van vergaderingen, het
uitzenden van redevoeringen, lezingen enz.,
het uitgeven of doen verschijnen van ge
schriften, artikelen in tijdschriften en
bladen, kortom door allerlei middelen
voorlichting te geven op militair en mari
tiem gebied, teneinde aan ieder Nederlan
der duidelijk te maken dat Nederland, als
het noodig is, in staat is om voor de ver
dediging van zijn zelfstandigheid ook met
terdaad op komen.
De vereeniging wenscht thans verder te
gaan, n.l. „door de landgenooten op te wek
ken tot het brengen van vrijwillige offers
ter verhooging van de nationale veiligheid.”
Na rijp beraad werd toen besloten tot de
ATT T? A DAMMÉ*^C °P dlt blad z^n ln8eTO18e de verzekenngsvoorwaarden tegen p 7^0 by levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Ï7 7^0 blJ een ongeval met
I p, XX I w F1. ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen verlies van beide armen, belde beenen of beide pogen doodelijken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
derheden betrekking hebbende op de
macht, te wijzen op tekortkomingen en de
daarvoor noodig geachte verbeteringen aan
te geven, doch tevens te wijzen op geluk
kige omstandigheden, die blijk geven van
vermeerderde belangstelling in onze weer
macht. Dan is het onze taak dezen meer be
kendheid te geven bij onze lezers, de plan
nen die het gevolg zijn van deze meerdere
belangstelling aan te moedigen en de lezers
te bewegen daaraan ieder naar zijn ver
mogen mede te werken.
De vereeniging voor Nationale Veiligheid,
die opgericht is 20 October 1934, heeft tot
doel: „de ontwikkeling der nationale krach
ten, die dienstbaar gemaakt kunnen worden
aan de verhooging der nationale en in
verband daarmede der internationale vel-
knaagde zelfs aan de muren van het oude huis,
dat hier en daar in zijn voegen kraakte.
Asbjöm Krag prees zich gelukkig, dat X zoo
donker was. Hij kroop voorzichtig langs den
muur, tot hjj voor de drie kamers stond. Hjj
ontdekte, dat de kelders onder deze kamers voor
opslagplaats dienden en gevuld waren met
kisten, vaten en andere emballage. De kamers
boven schenen niet in gebruik te zijn. De
kamers van Aakerholm zijn dus met opzet zoo
eenzaam gehouden, dacht Krag. Hjj hield zich
’n paar minuten heel stil en luisterde. Doch
hij vemton geen geluld. In een der hoeken van
den vleugel van het slot liep een ijzeren buis
van X dak naar beneden. Krag probeerde er
tegen op te klauteren, doch 't ging niet ge-
makkeljjk. hij gleed telkens weer naar beneden
HU begon opnieuw en met bovenmenschelUke
krachtinspanning gelukte het hem. de ramen
van de eerste verdieping te bereiken.
Opeens hoorde hü een gedempten uitroep
of liever een doffen gil. Het klonk, alsof X ge
luld heel uit de verte kwam, of uit een afgrond.
HU klemde zich vast aan de buis en luisterde
Het gegil herhaalde zich. Er schoot hem 'n ge
dachte door 't hoofd, die z'n hart sneller deed
kloppen. Het gegil kwam uit Aakerholm's kamer
en het klonk hier buiten zoo gedempt, alsof
de muren met kussens behangen waren. Krag
luisterde met ingehouden adem en weer vernam
hU het hulpgeschrei, doch nu nog zwakker:
.Daar heb je hem weer jou duivel!”
Krag liet zich vlug naar beneden glüden en
nam denzelfden weg, dien hü gekomen was,
maar nu in heel wat minder tijd.
die inX paviljoen kwam?”
„Ja, maar er was niemand te vinden.”
„En hebt u ook direct opgemerkt, dat
teen voetsporen in de sneeuw waren?”
,4a.”
„U bent X zeker geweest, die daar ook den
ouden heer op attent maakte."
.Juist."
Krag bleef staan en legde zün hand betee-
kenlsvol op den schouder van den ander. Hoe
wel hü op ieder woord sterken nadruk legde,
zei hü toch op vertrouwelUken toon:
.Deken X nu liever maar ronduit, m'n jonge
vriend. Er waren wel sporen in de sneeuw,
sporen die vanuit X paviljoen kwamen."
Bengt deed verbluft een stap terug en mom
pelde iets.
„Wat voor sporen bedoelt u?"
Krag antwoordde kalm:
,De uwe, meneer.... Ja.... uw voetsporen."
„Wat, alle duivels! Mijn sporen?”
Krag antwoordde niet direct, doch keek Bengt
lang en onderzoekend aan. Het was duidelijk,
dat deze een hevige, innerlijke gemoedsaan
doening trachtte te verbergen. Toen brak Krag
opeens in een hgrteljjk en bevrijdend lachen
uit.
„Natuurlijk,” zei hij, .moeten uw voetsporen
uit het paviljoen leiden. U bent er toch binnen
geweest. Hoe had u anders kunnen weten, dat
zich daar niemand bevond?”
Nu lachte ook Bengt. hoewel "n tikje gemaakt.
En de beide heeren traden het slot binnen, zoo
opgewekt, alsof zjj juist een grappig avontuur
beleefd hadden.
De vier heeren namen plaats in de woon
kamer van den ouden Aakerholm en in den loop
van den avond kreeg Krag hoe langer hoe meer
de overtuiging, dat Bengt iemand was met een
In de bladen heeft men kunnen lezen, dat de
Koninklijke Vereeniging „Ons Leger" een op
roep het licht doen zien, waarin erop aange
drongen wordt, gelden te storten, ten einde te
komen tot een verbetering van het houten ge
denkteeken op een graf, aan den driesprong na
bij het Paleis Soestdjjk. Op 27 Juli as. zal het
n.l. hondervjjftlg jaar geleden zijn, dat hier de
eenvoudige grenadier Christoffel Pullmann den
heldendood stierf. Pullmann was een 28-jarlge
grenadier van de HJfcompagnle In het regiment
van den Prins van Hessen-Darmstadt. HU boette
zijn daad van trouw aan zijn soldatenplicht met
het leven.
Weinig bekend is een medaille, welke enkele
jaren na dit gebeuren geslagen werd, en waar
van wU hier een afbeelding geven. De keerzUde
dezer medaille vertoont het Provinciale
Utrechtsche wapen, omringd door een krans van
oranje en laurieren en het devies: „Concordia
res parvae crescunt”. rustende op een kapiteel,
waarvan een kleed afhangt, waarop de inscrip
tie.
Onder de bekende ruïne van het Kasteel van
Valkenburg zijn, zooals reeds gemeld, een aan
tal vluchtgangen ontdekt. Hierdoor is het mo
ge lijk. dat men vanaf de ruïne in de bekende
Fluweelen Grot kan komen onder den Dalhe-
merweg door. Een nieuwe attractie derhalve
voor Valkenburg, die onwillekeurig indruk zal
maken op vreemdelingen zoowel als inhemera
Duidelijk komt hier aan den dag wat een
geweldig werk het voor onze voorzaten moet
geweest zijn, om dergeljjke gangen in de mer-
gelrotaen uit te houwen.
Dwalende trappen af, trappen op, komt men
bij de Fluweelen Grot, waar de gids zijn scher
pe carbid-lamp op den koepel richt, teneinde
dit majestueuze gewelf tot zUn volle recht te
doen komen.
Verder gaat
drachten, typische teekeningen, zoowel
sche als caricaturen en komt ten slotte
besluit haar oproep tot steun met de vol-'
gende woorden:
„Wij vertrouwen er dan ook op, dat na
rustige en ernstige overwegingen vele
landgenooten hun nationalen plicht zullen
verstaan en door een bijdrage zullen too-
nen een extra-offer te willen brengen als
het er om gaat, In dezen verdwaasden
tijd op te komen voor het behoud van onze
schoonste nationale goederen, voor
behoud van onze zelfstandigheid.”
„Nu
Krag.
dokter:
,Du zou je me nog één dienst moesten bewij
zen. vóór je gaat slapen," zei hij.
„Met pleizler, als X tenminste mogelijk ia"
,Je moet den hond binnenhalen."
Krag wees naar beneden in X park, waar een
koolzwarte schaduw heen en weer liep.
„Waarom?"
„Het is noodzakelijk."
De dokter ging.
Eenlge minuten later hoorde Krag van onder
zijn venster een zacht gegrom. Dan was alles
stil. Het dier had den dokter als een vriend des
hplzes herkend. Spoedig trad de dokter, ver
kleumd van kou weer binnen, blij, dat hij onder
de warme dekens kon kruipen.
Krag wachtte nog 'n half uur, tot hij voor
geen enkel venster meer licht zag.
HU sloop de trappen af, deed een deur van
X nachtslot en bevond zich bulten. Met volle
teugen ademde hü de koude lucht in. Het was
windstil. De koude beet hem in de ooren en
van hem geloopen
dwenen. Op de plek,
gestaan had. gaapte
De militaire
schrijft:
et behoort tot de taak van den mi
litairen medewerker de lezers op de
hoogte te houden van alle bijzon-
weer-
Asbjöm Krag deed *n stap terug, zoodat hü
aan de rugzijde gedekt werd door den muur.
Zoo bleef hjj onbeweeglijk staan. Diepe duister
nis omgaf hem. HU zag niets dan 'n blauwig
streepje reflexlicht van de sneeuw bulten, dat
door n reet onder de deur naar binnen viel.
Maar hU voelde, dat er een mensch in zUn
nabijheid was. Twee minuten verliepen, zonder
dat er iets gebeurde.
Opeens hoorde de detective een onderdrukt
lachje. HU schrok hevig.
..Wat doet u zoo laat in den nacht nog buiten,
dokter?" vroeg ,de stem van den pleegzoon uit de
donkerte, vergezeld van 'n grijnslach.
Zoodra Krag wist, wie de onbekende was. had
hij ook Zijn koelbloedigheid en zelfbeheersching
weer terug.
.Deze vraag zult u zelf wel kunnen beant
woorden.” zei hü-
Bengt stapte den detective voorbü naar de
deur. Krag zag. dat hU nog steeds zUn jacht-
costuum droeg. HU was dus nog Vliet naar bed
geweest. Over zUn schouders hing een weitasch
aan een leeren riem. Onder den arm droeg hü
een geweer.
het niet mocht, en het eenlge antwoord was:
„O.” Het eenlge wat ik doen kon, was hem te
zeggen, dat hjj nu maar weg moest gaan, maar
hU zelde: „Neen, nog niet, u moet mij eerst een
sigaar geven.” Ik beloofde hem dat, als hjj maar
ging. Hetgeen hü ook deed met de woorden:
„Ik ga." Dat was nu niet bepaald een bezoek,
dat uitblonk in beleefdheid; dat was nu eens
echt, wat men noemt onbeschaafd.
Zoo dacht ik. Maar een paar jaar later was
Retang Christen geworden. En toen herinnerde
ik hem nog eens aan zijn bezoek. Ja, daar
schaamde hU zich wel wat over, „maar,” zelde
hU openhartig, „dat was Ook uw eigen schuld.”
„Mjjn eigen schuld?” ,Ja, want toen u hier pas
op Soemba was, gedroeg u zich tegenover ons
ook vreeselUk Onbeleefd, zoodat ik dacht, dat
ik tegenover u doen kon wat ik wilde, omdat u
toch geen manieren kende.” .Kende ik geen
manieren?" „Neen, toen niet; dat zal ik u dui
delijk maken. Als u bjj ons op bedoek kwam, dan
bleef u soms staan, en ging niet eens zitten om
wat te praten. Dat is vreeselUk onbeleefd. Als u
wat te vertellen had, dan begon u maar dadelUk
en begon niet eerst eens over wat anders te pra
ten, maar viel zoo maar met de deur in huis.
Dat zjjn geen manieren. Als wjj u een kop koffie
gaven, dan begon u zoo maar te drinken, zon
der eerst te wachten, dat de gastheer begon en
u uitnoodigde ook te drinken, dat was vreeselUk
gulzig. Als wjj u een mandje met sirih-pinang
aanboden, dan nam u er niets van en u nam
het ook niet mee naar huls. Dat is een groote
beleediging, net alsof u onze gaven versmaadt
en u te hoog acht voor wat wij aan u geven.
En als u wegging, vroeg u niet eens permissie
om weg te gaan, u stond zoo maar op en zei,
dat u wegging. Daarom dachten wü: „die man
kent geen manieren, hü doet als een buffel,
daarom hindert het niet, hoe wjj ons tegenover
hem gedragen, hü weet zelf niet eens, hoe hü
zich gedragen moet"
Ik had niets te antwoorden.
(Ned. Chr. Persbureau)
Ds. P. J. Lambooy, Gereformeerd mlssionnalr
predikant te Pajetl op Soemba, schrijft in het
Zendingsblad het volgende mooie stukje:
„Retang, een Soembanees uit het binnenland,
een kennis uit de kampong, kwam mü eens
opzoeken in mjjn kamertje, dat in de consisto
riekamer achter de kerk te Pajetl is.
Zonder kloppen kwam hij binnen, met een
gezicht alsof hü zeggen wilde: „dat had je nooit
gedacht, hè, dat ik je hier eens opzoeken zou.
Ben je niet erg blU?” Ik had hem in zUn huis
ook eenlge malen bezocht en dat bezoek wilde
hU nu beantwoorden met een tegenbezoek. Ik
zat juist te werken aan een belangrijk stuk,
maar enfin, zoo iemand wegjagen gaat ook niet.
ZUn vieze, bemodderde hand stak hü uit, en
om hem niet te beleedigen. drukte ik die maar,
ofschoon niet van harte. Zonder te vragen zette
hU zich op den gemakkelUksten stoel neer, en
spuwde het slrlhpinang-vocht zoo maar op den
grond. Toen zette ik een leeg blikje naast hem,
maar consequent spuwde lïfj aan den anderen
kant van den stoel. Na een beetje geduldig dit
te hebben aangezien, wees ik hem op het blikje,
dat hij het overtollige mondvocht daar maar in
moest deponeeren. „O", zei hü, „dat is ook goed.
Ik dacht juist, ik zal dat mooie blikje maar niet
vuil maken.”
Zijn minder reine voeten trok hU op den stoel,
en ging zitten vragen, wat dit en wat dat was.
HU zag een fleschje met lUm en nam het om te
probeeren en stak het maar zonder te vragen in
zUn sirihtasch om mee te nemen. Ik bood hem
een strootje aan (de goedkoopste soort sigaret
ten van 10 voor een cent) en hU ledigde het
heele pakje maar in zUn sirihtasch en stak de
lucifers er maar bU in. Ik vroeg hem wat hU
kwam doen, maar hU zei: „Ik kom niks doen”.
Nu dat was ook niet veel. Dan konden wU on
zen tUd beter gebruiken. Daarom vroeg ik hem
maar eens, of hu zich nog herinnerde wat ik ge
zegd had. Waarop ik tot antwoord kreeg de
vraag of ik gek was, dat hU zich dat nog her
innerde. Metéén draalde w zich om en ging
een plaat staan bekUken, een reclame-kalender.
Ineens scheurde hU er een bladzUde af om de
volgende ook te kunnen bekijken. Ik zelde, dat
1) Bijdragen kunnen worden gestort op de
girorekening van den Penningmeester Vereeni
ging voor Nationale Veiligheid, no. 237177, Den
Haag.
Toen Stan en Pol haar vertelden, dat ze nu ook eens de
kinderen wilden helpen, klaarde haar gezicht op. Dat was een
prachtig idee en ze wist wel eenlge kindertjes die best wat
hulp konden gebruiken. Dat vond de maan best. Ze wilde hen
graag eens in de kamertjes laten kUken. waar de kindertjes
sliepen.
mü
merkwaardige menschen.”
Een bediende bracht de beide heeren naar de
over te gaan, omdat de vereeniging daar
door niej slechts symbolisch, maar ook
daadwerkelijk ter ondersteuning van de
defensie-belangen werkzaam kan zijn, zon
der te treden op het terrein van de Over
heid.
Het Luchtverdedlgingsfonds heeft aller
eerst ten doel, om personen die zelf niet
over de noodige middelen beschikken, fi-
nancieelen steun te verleenen, zoodat zU
op nader vast te stellen voorwaarden hun
vliegbrevet kunnen behalen. De opleiding
van militaire vliegers valt niet hieronder,
de bedoeling is een zoo groot mogeUjk aan
tal reserve-vliegers op te leiden, omdat in
verband met de ontwikkeling van het
luchtwapen in geval van nood vele reserve-
krachten aanwezig zullen moeten zUn.
Door deze vooropleiding zal het mogeUjk
zUn dat bij mobilisatie in korten tijd na
een korte militaire aanvullende opleiding,
kan worden beschikt over de benoodigde
militaire vliegers.
Het is een gelukkige gedachte dat juist
deze vorm van daad werkelijke medewer
king aan de defensie-belangen door de
Vereeniging voor Nationale Veiligheid is
gekozen. Indien er één element in de na
tionale veiligheid van groot belang is voor
de burgerbevolking, dan is het wel de ver
dediging van die bevolking tegen aanval
len uit de lucht. Elk deel van het land is
door vliegtuigen te bereiken, overal bestaat
het gevaar dat door vijandelijke vliegtuigen
bommen worden afgeworpen, hetzij op
zettelijk, hetzij onopzettelijk. Ieder Neder
lander, waar hij ook woont, heeft belang
bjj een goed georganiseerde en krachtige
luchtverdediging. Wjj wezen er reeds eerder
op dat voor een goede luchtverdediging sa
menwerking noodig is van luchtvaart,
luchtdoel-artlllerle en mitrailleurs, zoek
lichten, luchtwachtdienst en luchtbescher
ming. Voor de luchtvaart zijn noodig:
vliegtuigen, vliegers en verder personeel
en materieel.
Een luchtvaart zonder goed geoefende,
ervaren en voldoende vliegers komt niet
tot zjjn recht en kan de opgedragen taak
niet vervullen. Vliegtuigen kunnen in kor
ten tijd worden aangemaakt of gekocht,
doch he't oplelden van goede vliegers kost
veel tijd. De ervaring leert dan ook dat in
tUden van geringe vliegactie dit veel meer
nog met hem gesproken. Helpt u hem alsje
blieft!”
Zonder naar verdere büzonderheden te vra
gen. nam Vitos Mahler zün maatregelen. Een
knecht snelde naar den dichtbüwonende om
hulp te halen, terwül Vitoe zelf zich reisvaardig
maakte en zün reddingsmiddelen aan een nauw
keurige inspectie onderwierp. Ondertusschen
was de bezoeker weer wat op verhaal gekomen
en vertelde de gebeurtenissen van dien dag,
welke zoon tragisch einde gevonden hadden.
Het hcerlüke weer en de witte, zacht-glanzende
sneeuw hadden zün broer en hem zoo betoo-
verd, dat zü. Vitoa' waarschuwing ten spüt. toch
op pad waren
machtige
a.S
zonlicht hel
had-
Betrokken, dat ze steeds verder waren gegaan;
nu eens hier, dan weer daar namen ze een
plaatsje. Plotseling was zün broer, die recht»
geruischloos ver-
hü kort tevoren
duizelingwekkend
had.
waar
een
diep donker gat. Voorzichtig was hu er naar
toe geloopen en er nog slechts enkele deci
meters van verwijderd, toen uit de diepte een
stem klonk, zoo vreemd en kort, dat ze als van
een berggeest was. Een oogenblik dreigde hü
zün bezinning te verliezen, toen drong het tot
hem door, dat het de stem van zün broer ge
weest was. HU leefde dus nog. Hoe was dat mo-
gelUk? Vlug hadden ze overlegd wat hun te
doen stond, toen had hü zün rugzak als een
herkennlngsteeken in de sneeuw neergelegd en
was naar het dorp gerend. In één stuk door,
drie uren achtereen, om hulp te halen
.Hulp?" De asslsteerende bergbewoner, die
met den knecht binnentrad, was het. die sprak:
.Als wü daar atenkomen, is hü van kou om
gekomen." Vitos Mahler gaf hem in zün hart
gel Uk, maar zweeg. Enkele minuten later waren
ze op pad. In versneld marschtempo ging net.
Onderweg werden her en der nog wat mannen
gevraagd, om mee te gaan helpen een droeven
plicht te vervullen: het Hik van een veronge
lukte te bergen.
In het holst van den nacht werd de gletscher
bereikt. Zaklantaarns wierpen een flauw licht
vooruit en opzü, totdat de rugzak in den stra
lenbundel viel.
Vitos Mahler bond zich het touw om het
lichaam vast, dat vüf mannen voorzichtig lieten
vieren. Heel langzaam, maar zeker kroop hü
naar het gapende gat. dat een dooden man ge
vangen hield. Nauwelüks heeft hü het bereikt
en zün lantaarn in de diepte laten schünen.
of duidelUk klonk van onder-uit een mensche-
lüke stem. Hü leefde dus nog. Ongelooflükl
Meer dan zes uur zat hü nu al in dien üskou-
den gletscher-kelder en nog was hü bü macht»
geluid te geven. Zelfs het touw, dat Vitos Uet
zakken, kofï hü zich zelf ombinden.
Diep onder den indruk, dat het hun mogelük
was iemagd te redden, dien ze zeker dood waan
den. spanden zes lichamen zich tot het uiterste
in om den gletscher zün prooi te ontrukken.
Achttien meter diep was de jongeman gevallen
en bovennatuurlüke inspanning was er toe noo
dle hem daaruit op te trekken.
Acht, wellicht negen meter was men' gevor
derd. toen een dof gedreun, dat eenlge seconden
aanhield, de nachtelüke stilte verscheurde. Een
oogenblik ontspanden zich de mannenlüven en
zes paar oogen keken angstig naar de gapend»
kloof. Dan beseften zü wat daar, vlak by hen,
gebeurd waa De jongeman was bü zün val op
een sneeuwbrug terecht gekomen, op een diept»-
van ongeveer achttien meter, zonder zich noe-
menswaardig te bezeeren. Zes volle uren had
ze hem gedragen. Maar nu, enkele minuten na
dat ze was verlaten, stortte ze met een beang
stigend gerommel enbonken van dikke zware
stukken üs en sneeuw ineen. Een tunnel van
minstens negentig meter diepte was nu onder
den jongeman, die stevig aan een touw ben
gelde en binnen enkele minuten over den glet-
scherrand in veiligheid was.
Zonder een woord te zeggen, maar met een
handdruk die tot in de ziel ontroerde, drukten
de mannen elkaar de hand. Over den nachte-
lüken gletscher glinsterde zachtjes tooverachtlg
maanlicht.
Intusschen was de maan opgekomen. Dat vonden beiden fün.
want nu konden ze eens met de Maan overleggen wat ze
moesten doen. Die had al zooveel van de wereld gezien, dat ze
hun best goeden raad zou kunnen geven. Ze vertelden daarom
alles wat ze samen hadden overlegd, aan hun vriendin daar
boven. Deze zette een ernstig gezicht.
y-itos Mahler kwam niet uitgesproken over
V/ het avontuur, dat hem van een welver-
diende nachtrust beroofd, maar een er
varing rüker gemaakt had. Vitos kon. evenals
alle bergbewoners, met eenvoudige, maar diep-
doorvoelde woorden spreken over de Alpen. Het
liefst placht hü ze te vergelüken met een be-
minnenswaardige vrouw. Ze kunnen intens ge
luk en zielerust schenken, maar ook erbarmelük
onbarmhartig zün. Menig toerist, die in jeug
digen overmoed of onwetendheid ze lichtzinnig
benaderde, moest deze vermetele daad met
zün jong leven betalen. Hoeveel malen on
telbaar moesten ze wel zün was VItos Mahler
er bü dag en ontü niet met zün dorpsbewoners
op uitgetrokken, om te trachten zoo n veronge
lukten vacantleganger te redden? Maar meestal
was bet met een dood lichaam, dat ze Weer
keerden.
Een paar dagen geleden, terwül Vitos rond
het middaguur voor zün huisje een püp rookte,
was een toerist op hem toegekomen. Aan zün
manier van doen zag Vitos, dat hü meer in de
bergen was geweest. ZUn korten jovlalen groet
beantwoordde Vitos minstens even hartelUk- De
bezoeker bleek een Berlijner te zün, die zün va-
cantle weer in' de bergen wilde doorbrengen.
Zün broer was met hem meegekomen. Zü had
den zich al met de gedachte verzoend, dat er
van groote tochten wel geen sprake zou kunnen
zün. maar wilden den tüd korten met fotogra-
feeren. En nu wilde de bezoeker van Vitos graag
weten of dit niet een al te gevaarlüke onderne
ming was. zóó tegen het hartje van den winter.
Met de rondborstige eeïlükheid van den berg
bewoner was Vitos’ prompte antwoord:
doet wat u doet, maar laat u de bergen
rust, daar valt nu niet mee te spotten,
levensgevaarlük. X Beteekent voor u wel
heele misrekening, wat ik u gezegd heb, maar
ik kan er ook niets aan veranderen."
Vrlendelük dankend voor deze waarschuwing,
waaraan hü beloofde zich te zullen houden, ver
liet de jongeman Vitos Mahler en zocht zün
hotel weer op. De teleurstelling was hem van
het gezicht te lezen.
Den volgenden dag was het helder en zonnig
weer, maar vinnig koud. De thermometer was
bükans twintig graden onder nul. Voor Vitos
Mahler verliep ook deze dag als andere lang
zaam en rustig. Toen de avond viel, maakte hü
het zich in de huiskamer gemakkelülc. pookte
het vuur nog eens flink op cn rookte püp na
püp. Eensklaps richtte hü zich op. IWas of hü
haastige voetstappen hoorde. Harde vuistslagen
bomden op de deur, die oogenbllkkelük daarop
opengegooid werd. De bezoeker van gisteren
stond eensklaps voor hem, zwaar hügend, nat-
bezweet en lükbleek.
„Mün broer is in een diepe gletscherspleet
gevallen. Hü leeft nog, want na den val heb ik
4
■Maar ik zal mün vader toch wel beter ken
nen dan u, die hem nauwelülts gezien hebt. En
ik ben er vast van overtuigd, dat ’t niets is dan
inbeelding. Juist zooals den eersten keer, toen hü
ook beweerde, dat iemand hem wilde aan-
vallen."
„Was de oude heer erg opgewonden, toen hü
vanavond X huis binnenrende en zei, dat er
iemand op hem gesch
„X Is eenvoudig,
brengen."
„Maar dan kan ik me uw houding niet ver-
Inplaats van hals over kop naar X
Paviljoen te hollen, had u toch beter gedaan,
met eerst uw vader wat te kalmeeren.”
Bengt keek hem verrast aan.
„Ik weet zelf wel, wat ik te doen heb,” merkte
hü uit de hoogte op.
ligt aan gebrek en sparen van de vliegers,
dan aan gebrek aan vliegtuigen. Daarom
wordt in alle ons omringende landen ook
bUzondere aandacht besteed aan de oplei
ding van een groot aantal reserve-vliegers.
Vooral voor ons land is dit laatste van
groot belang. Door de uitbreiding van de
militaire luchtvaart, zoowel In ons land
als in Indlë dreigt een tekort aan militaire
vliegers.
In de Tweede Kamer is dit onderwerp
reeds ter sprake gekomen en daarbij wees
de Minister er op dat een regeling In voor
bereiding is, opdat bü mobilisatie dadelük
kan worden beschikt over reeds ten deele
als militair vlieger geschikt personeel, dat
dus, na een korte aanvullende opleiding,
als verhooging van het aantal reserve-
vliegers zal beschikbaar komen voor het
uitbreiden van vliegdlensten en voor het
aanvullen van tüdelüke en blüvende ver
liezen.
Het zorgen voor een groot aantal reserve-
vliegers Is dus een bü uitstek nationaal
belang en daarom kunnen wü het streven
tot het instellen van een fonds om daaruit
flnancieelen steun te verleenen bü het
oplelden van reserve-vliegers zeer toejui-
zeer onsympathiek karakter. Hü trachtte vooral
door zün spreken een Intellectueelen Indruk te
maken, en maakte meer dan noodig was ge
bruik van vreemde uitdrukkingen en woorden.
Hü was van 'n robuste gestalte, en om den
Indruk van brute kracht te versterken, droeg hü
de haren wild en slordig.
De oude heer daarentegen beviel Krag uit
stekend en de detective had werkelük medelüden
met hem. Zün opwinding was nog niet tot be
daren gekomen, doch hü sprak büna geen
woord.
„Beste papa,” zei Bengt, „ik geloof dat we X
beste doen, als we rustig gaan slapen. Ik voel
er tenminste veel voor. En u weet toch, dat ik
steeds X beste met u voor heb.”
Hü deed, alsof hü volkomen kalm was, doch
zün oogen dwaalden onrustig rond, en toen hü
even later de kamer verliet, dreunde het huis,
met zulk een kracht wierp hü de deur achter
zich dicht.
Ook Aakerholm begaf zich nu te bed.
Nu hü weg was. zei de dokter:
,j(u stapt hü door zün drie kamen, waar
niemand hem mag volgen. Wat denk je van
deze historie?"
De detective antwoordde:
„Ik geloof, dat zün dagen geteld zün. U hebt
In een merkwaardig oord gebracht met
ligheid. Zü beoogt een geest van weerbaar- chen en Iedereen aansporen daaraan deel
te nemen, want daardoor wordt medege
werkt aan eigen verdediging, aUn eigen
veiligheid tegen gevaren uit de lucht.
De Vereeniging voor Nationale Veiligheid
heeft gemeend zün activiteit -tot de inza
meling van gelden te moeten beperken en
de besteding aan een andere, meer des
kundige Instantie te moeten overlaten.
Als voorzitter van het Luchtverdediglngs-
fonds zal optreden Ir. J. E. F. de Kok.
Wanneer een voldoende kapitaal büeen-
gebracht zal zün, stelt men zich voor steun
te verleenen aan een zoo groot mogelük
aantal jongelieden, om zich een graad van
geoefendheid te verwerven, die tusschen
de eischen, gesteld aan het vliegbewüs A
(sportbrevet) en het militaire brevet ligt.
Tevens zal aan deze personen de gelegen
heid geboden worden om gedurende een
rtichtirtg- van een Lnchtverdedigingsfonds nader te bepalen aantal uren ’s jaars, hun
- - -- --Vliegvaardigheld te onderhouden. Vanzelf
sprekend zullen eenlge toelatingselschen
betreffende llchamelüke geschiktheid en
algemeene ontwikkeling aan candidaten
gesteld moeten worden, alsmede een be
reidverklaring, verband houdende met het
doet
Samenwerking Is reeds verkregen
andere luchtvaartfondsen die eenzelfde doel
beoogen, zoo o.a. met het „Fokkerfonds”.
Waar het Fokkerfonds tot brevet A opleidt,
zal het Luchtverdedlgingsfonds de voort
gezette opleiding verzorgen, terwül tevens
een onderlinge flnancleele regeling getrof
fen is, om het Fokkerfonds uit het Lucht-
verdedigingsfonds steun te verleenen voor
het gedeelte van de opleiding, hetwelk
door dit fonds verzorgd wordt.
Om met de ons omringende landen, wat
de ontwikkeling van de luchtvaart betreft,
geUjken tred te houden, is zeer veel geld
noodig. De regeerlng steunt reeds op veel
gebied naar vermogen, doch hiernaast heeft
de burgerü ook een taak te vervullen. 1)
De Vereeniging voor Nationale Veiligheid
van hun tocht.
,Je bent toch volkomen op de hoogte van de
indeellng van X huis en de omgeving?" vroeg
hü. ,Kan ik van hieruit de slaapkamer van
Aakerholm zien?”
De dokter stond op en trad op het venster
toe.
,Kük daar," zei hü en wees naar bulten. „Zie
je de vensters, die de eerste verdieping van den
zügevel afsluiten? Dat zün z’n drie kamers."
Het laatste venster was verlicht. Plotseling
werd ook daar X licht uitgedoofd.
stapt Aakerholm in zXi bed," meende
Daarna wendde hü zich weer tot den
I
-10
