wtfaal aan den dag
D
De avonturen van Stan en Pol
1
diplomaten en hun taal
ff
li'
I
F 250.
F 750.-
F 750.-
I
HET RAADSEL VAN
DEN
n AZEPOOT
’1
LEVENSBESCHRIJVING
VAN PAUL CAMBON
DINSDAG 15 JUNI 1937
Conferentie» voor niet-katholleken
Herwonnen volks
eenheid
u
I
l
n
V
Nlmiu;
I V-
DOOR THEO BLANKENSEE
Bading’s muziek in
Dresden
Bekeeringswerk der
Paters Dominicanen
Dat Britache Miniater» van Buiten-
landache Zaken alleen Engelach
apreken, if een continen
taal wanbegrip
Ml vattteg van «an hand.
Mn voet et Mn oog.
Palmerston, die steeds
„parbleu” riep
a
A T T? A n/'XAT'AT'E' °p blad ingevolge de verzekermgsvoorwaarden tegen p 7^0 levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 b*i een <»8eval met
I .1 .F*. AX lil r< O verzekerd voor een der volgende uitkeeringen VFVFs verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen VV»“ doodeiyken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
I De ijzeren man
I
bekeek 1
.Parbleu” riep.
pn
I
t*
tfl
66
Toen de juffrouw later by het leeggekomen tafeltje kwam.
De moeder werd door het lawaai opmerkzaam en toen ze zag
wat er aan de hand was, dacht ze dat haar zoontje de beide
zag ze daar het glas bier staan. Ze vertelde heb aan een beer
glazen had verwisseld. De arme jongen wist echter van den
tje. Deze begreep al evenmin iets van de gekke geschiedenis.
prins geen kwaad en eindelijk vertrokken beiden maar. Ze
begrepen er mets van.
„Er
het
•1
(Wordt vervolgd)
.Meisje met poes”, olieverf
schilderij van Georg Ehmig
het
der
Nora en George scheidden met hun hart vol
bitterheid, terwijl hun liefde niet sterven wilde.
Het meisje keerde terug naar Wales en weinige
jaren daarna vertrok zij met haar ouders naar
die
d e el en
trilden
heesch:
„Nu zal ik mij wreken en met het verleden af
rekenen."
Z'n oogen begonnen woest en onheilspellend
te lichten. Maar spoedig wist hij zich te be-
heerschen en hij verdween ongezien in het hooge
struikgewas.
vlei
word.”
ZM
ge
en
beweerd. Laat de men-
1 *n gat in den dag en
lederen dag knapper
den eigenaar niet kende. Eerst toen Kohier uit
X gezicht verdwenen was, vervolgde hjj zijn weg.
Wilhelm Köhler had intusschen zijn doel be
reikt. Met groote, holle oogen staarde hij op *n
grootsch, Indrukwekkend gebouw, omgeven door
*n weelde vanP bloemen en parken.- Z'n lippen
en'‘met stokkende stem fluisterde hij
De chef werd er bij gehaald en deze besloot eens goed op te
letten.
In de achttiende eeuw, in den tijd van Wal
pole, hadden Britsche ministers veel gelegen
heid zich in het Fransch te oefenen. George I
Immers was een Duitscher en sprak geen woord
Engelsch, maar voortreffelijk Fransch. De mi
nisters kenden geen Duitsch. De Konlng be
sloot Latijn met hen te spreken, en hiertoe
werden een tijdlang heldhaftige pogingen aan
gewend. Maar noch de Konlng, noch zijn mi
nisters, brachten het ver in deze taal, die zij
voornamelijk In den vorm van citaten kenden,
zoodat zij ten slotte hun toevlucht namen tot
het Fransch.
Op het Internationale muziekfeest te Dresden
zijn Badings’ Symphonische Variaties, welke SU
alt jaar heeft geschreven, hét nummer geweest.
Alle andere componisten heeft hij ver achter
zich gelaten, en voor den dirigent Carl Bohm,
die ook Badings’ Derde Symphonle meermalen
uitvoerde, en daarmede slechts ondank oogstte,
is Badings de belangrijkste verschijning in ons
muziekleven van nu. Wel kwam het applaus In
hoofdzaak van een kleine groep geestdriftigen.
maar de vooraanstaande mannen van het mu
ziekleven, de dirigenten Böhm en Van Kempen,
de jonge componisten en de critici der Euro-
peesche en Amerikaansche pers waren er vol
lof over en noemden dit werk het geniaalste van
liet geheele feest.
Böhm heeft met Badings’ werk de ondervin
ding opgedaan op een concert van de Staats-
kapel, dat het werd uitgefloten, maar dit belet
hem toch niet het werk van den Nederland-
schen componist te blijven propageeren.
Was
Lang-
<i
Het heertje had zijn glas opgenomen en zonder te kijken
O
nam hjj er een slok uit. Toen hij de karnemelk proefde, zette
hij zjjn glas zoo wild neer dat de i%elk er uit spatte. Boos riep
hij de juffrouw en begon haar een standje te maken.
.Een vrouw blijft jong, zoolang ze mooi en
bekoorlijk Is. Wie telt met jaren? Mary Hall
stein’s gestalte Is nog lenig en vol gratie."
„Hallstein," herhaalde Kohier peinzend. .Heb
ben zij wel X recht dezen naam te dragen?”
„Ongetwijfeld. Hallstein kocht gelijk met het
siOt ook den titel.”
„Aha, staan de zaken zoo? Dan kent u zeker
ook hun geboortenamen wel?”
„Die ken ik. Toen zij zich in Dultschland ves
tigden, noemden zjj zich Semper.”
„Zy heette dus Mary Semper, na op 't kantje
af Mary Alvarez geweest te zijn."
„Juist, maar kent \1 dien naam?"
.Neen, evenmin als ik u ken, of die vrouw."
Langhalm lachte.
Bn evenmin als u mij nader bekend bent\ Ik
ken u als Wilhelm Kohier. Meer weet ik niet.
Enkel hoe u zich noemde.”
.Hier splitst zich onze weg en zullen we dus
afscheid moeten nemen,” merkte Köhler op,
zonder op Langhalm’s toespelingen te letten.
Zij stonden op een kruispunt. Langhalm wees
met de hand In de richting Hallstein.
„U moet dien kant uit. U kimt t beekje daar
volgen tót de eerste kromming. Dan ziet u den
toren en de daken van Hallstein vlak voor u.”
„Ik dank u."
Meer sprak Kohier niet en sloeg den hem aan
gewezen weg in.
Langhalm keek hem nog langen tijd na en
peinsde over deze zeldzame ontmoeting. Hij mur
melde enkele onverstaanbare woorden, die den
zonderlingen man golden, die van verre kwam
csi bezoek aan Hallstein te brengen, maar
De zware overgordijnen in den salon waren
gesloten, zoodat geen enkel zonnestraaltje naar
binnen kon dringen. De kamer lag in een aan
genaam aandoend schemerduister. In een lage
fauteuil zat een vrouw. Het fijnbesneden, smalle
en bleeke gezicht teekende zich op den donke
ren achtergrond af als een fijn, subtiel silhouet;
ook de slanke handen lichtten even op. op de
donker roode zijde van haar kleed. Donkere,
gloeiende oogen staarden als In gepeins uit het
doorschijnend masker, terwijl de lippen norsch
gesloten lagen. De tint der haren was niet te
onderscheiden, doch zjj lagen als een donkere
omlijsting om het ranke gelaat.
Deze vrouw was Mary Hallstein.
Zij was alleen in den salon, blijkbaar geheel
in beslag genomen door haar eigen gedachten.
De uitdrukking van haar gelaat teekende een
zacht en mild karakter af; de gloed in haar
oogen duidde op een sterk ontvankelijk gemoed,
doch getemperd door n waas van weemoed. Zij
moest veel geleden hebben. Niemand zou in haar
de vrouw herkennen, van wie Langhalm zulke
boosaardige geruchten rondstrooide. Zjj was
nog jong, doch het harde, bittere leven had de
glorie der jeugd te vroeg aangetast
De zware gongslag van een pendule kondigde
haar aan, dat het reeds vijf uur was. Mary
Hallstein schrok even op; dan zonk zjj echter
nog dieper in haar stoel, droomend, de zwarte
oogwimpers als kleine, fijne waaiertjes over de
half gesloten oogen.
Slechts weinige minuten later klonk
schuifelen van zachte voetstappen uit een
nevenvertrekken.
Mary Hallstein richtte zich nu half op.
hoofd naar de deur gewend. Een jong meisje
trad binnen. zy was groot en slank van ge
stalte, met lichtblond haar, groote. open blauwe
kijkers en om den smallen mond even ‘n trekje
van energie Ook deze vrouw was een schoon
heid. zeker niet minder dan Mary Hallstein.
.Edith?"
.Ja."
„Heb Je geslapen?”
„Och ja. Wat kurv je op zoon snikheeten mid
dag nog beter doen? Ik kan eigenlijk slapen als
ik wil."
,Het is al over vijf.”
,Jk weet X. Ik heb 'n paar uurtjes geslapen,
dat is toch zeker niet te veeft,
.Er wordt wel eens beweerd, dat veel slapen
een mensch dik maakt. Op jou schiint dat echter
niet van toepaMing te zijn.'
Van de zijde der E.E. PB. Dominicanen te
Zwolle deelt men ons mede omtrent den bekee-
ringsarbeld in het afgeloopen winterseizoen:
De conferenties voor niet-Katholleken werden
gegeven door Pater Lector Fr. A. Winkel en
Pater Prior Fr. *G. van Kalmthout; door Pater
Lector Fr. dr. A. Preller, die door den Hoor-
eerw. Pater Provinciaal aan ons werk werd ver
bonden en door Pater Lector dr. O. Pauwels,
die dit jaar speciaal voor de conferenties werd
geassumeerd.
de linkerzijde en linkerarm volkomen ver
lamde. Zijn circuscarrière was gebroken.
moest zich in een
wagentje
bewegen,
wist niet,
Nora
bleven
ging voor den hoogen spiegel staan en
koketteerde met zichzelf.
Mary Hallstein schonk er geen aandacht aan.
- maar merkte niet zonder ironie op:
.Hoe wil je eigenlijk hier op Hallstein van je
schoonheid profiteeren? Hier is X een dood
kapitaal voor je. dat geen rente oplevert
en.... met den tijd inteert. Hier vind je geen
bewonderaars, nog minder aanbidders”
Edith Beu th, de slanke blondine, glimlachte
weer op de haar eigen, raadselachtige wjjze.
„X Is er my ook niet om te doen, dat velen
- me zouden bewonderen. Als er maar één komt,
die me werkelijk bemint. Eén!”
Mary Hallstein stond op en wandelde enkele
passen, den salon rond. Nu kon men ook haar
gestalte onderscheiden, iets korter dam die van
Edith Beu th. maar meer gevuld.
Het antwoord van Edith Beuth had haar
zichtbaar ontstemd, hoewel zij zich alle moeite
gaf, zulks te verbergen. Doch haar stem beefde,
toen z{j eindelijk de op elkaar geperste lippen
opende:
.En wie zal die vurig versmachte zijn?”
Nogmaals bewonderde Edith Beuth haar
lenige, ranke figuur in den spiegel, om haar
lippen een triompheerend glimlachje. Met 'n
tikje sarcasme antwoordde zij:
.Jk ben al gelukkig, als ik aan mijzelf he
ilaag. Wat bekommer ik me eigenlijk om de
heesche woorden van de opgewonden
„Wat soek je eigenlijk op Hallstein?”
.Hen ik soms vrijwillig gekomen?”
•Jk weet X niet! Maar steeds voel ik. dat je
me krenken wilt”
.Je bent wat erg nerveus. Ik zal echter Hall
stein vandaag nog verlaten. Hier heb ik niets te
zoeken, noch te verwachten. Ik aal Rudolf even
waarschuwen.”
studeerd had. sprak evenwel zonder
moeite Fransch met Briand en Duitsch
Stresemann. en toen hy in 1925 een audiëntie
had by den Paus, sprak hy Italiaansch met den
H. Vader, die zeer tevreden was over hetgeen
prookjes kunnen soms werkelijkheid worden;
George Dean weet het by ondervinding.
^-'Jarenlang heeft hy langs de hulzen van
Pontypridd gezworven en aan de boerderyen in
Wales om een aalmoes en nachtverbiyf ge
bedeld. Nu is hy een vermogend man.
Het beroemde sprookje van de groote erfenis
uit Amerika heeft hy tot werkeUjkheld zien
worden op een morgen, toen hy meende, dat hy
zyn ellende niet langer sou kunnen verdragen.
George Dean in vroeger jaren artist ge
weest. circusartist. Hy had een pracht-nummer
en de circusdirecteuren namen hem met voor
liefde in hun programma, zyn naam deed het
schitterend op de groote biljetten, zijn nummer
trok publiek en hetgeen hy presteerde sugge
reerde Inderdaad de ongelooflyke kracht, welke
hy voorgaf te bezitten. Wanneer in vette letters
op groote plakkaten George Dean werd aange-
kondigd als ..De Ijzeren man”, die elk gewicht
onder eiken vorm kon dragen en wiens lede
maten honderd personen niet uit elkander kon
den trekken, dan lokte die oer-kracht kykers
en geestdriftigen byval. wanneer men zich niet
bedrogen zag.
De juist te Parijs verschenen levensbeschry-
rlng van Paul Cambon, door „Un diplomate",
al in Engeland zeker groote belangstelling
vinden.... althans in Engelsche vertaling.
Want ofschoon men in het buitenland ten on
rechte aanneemt, dat de Engelschen geen
vreemde talen leeren (Fransch Is hier even
goed een „verplicht leervak" als ten onzent),
zyn er toch niet zoo heel velen die zich aan
een politieke biografie in het Fransch zullen
wagen.
bewondering van vreemden? Ik weet, dat veal
vrouwen my ben y den en dat is my genoeg.”
Mary Hallstein Het *n laatdunkend gilletje
hooren. Was zy niet de vrouw, die overal om
haar schoonheid triomphen gevierd had? Zy
dacht terug aan de tyden toen alle mannen
naar haar gunsten dongen, haar aanbaden, Zy
was er zich van bewust, dat zy zelfs nu nog
harten zou kunnen breken! En toch voelde zy
zich onbehaagiyk, als zy de slanke, lenige
Edith naast zich zag.
„Waar is Rudolf?" vroeg Edith.
.Jk weet X niet"
Mary's antwoord klonk bits.
.Misschien op z’n kamer?"
„Wat wil je van hem?"
..Niets, ’n Beetje babbelen. Ik verveel me en
dan is de hitte nog ondraaglyker.”
..Laat hem met rust Hy zit te werken en dan
wordt hy niet graag gestoord.”
.Kom, kom. Ik ben niet bang van hem."
.Je gaat er niet heen,” beet Mary Hallstein
haar toe, in Xx opwelling van drift
Edith Beuth vertrok geen spier. Met volslagen
onverschilligheid luisterde zy naar de hygende,
t vrouw.
er eenlge oogenblikken voorstaan en
doek zeer ernstig.
,,’n Heel knap schilderij”, zei hy lakoniek,
keerde zich om en verliet het museum.
Enkele maanden later kon hy zich ten min
ste niet er over beklagen, dat Cambon hem’ (in
April 1914) niet in de gelegenheid gesteld had
de Joconde te zien.
.Maar ik zeg niet, dat X allemaal waar is.”
protesteerde Langhalm heftig. X zyn allemaal
leugens.”
.Natuuriyk zyn X leugens. Een vrouw kan
niet Iemand vermoorden. Zy kan tien mannen
ten gronde richten, ruïneeren, maar ze is te laf
om één man te dood en.”
•Haat u de vrouwen?"
Köhler haalde slechts de schouders op.
«lat uit geringschatting of vertwyfeling?
halm vermocht het niet te achterhalen.
.Haten?”
Wederom ontsnapte aan Köhler’s keel
korte, grommende hoonlachje.
Langhalm staarde hem verbaasd aan.
.Hn toch zouden honderden mannen verliefd
op haar kunnen worden.”
„Ze is toch zoo jong niet meer?” merkte
Kohier koeltjes op.
„Niet zoo jong meer? Hoe weet u dat?”
Jk weet heelemaai niets. Ik vermoed X maar.
®1) wonen hier al tien jaar. Dan kan ze toch
jong meer zijn?"
Minder bekend is het, dat de beroemde Brit
sche minister van buitenlandsche zaken, met
wien Cambon gedurende het belangrykste deel
van zyn Londensche ambtsperiode samenge
werkt heeft, namelyk Sir Edward (later Lord)
Grey, nog nooit buiten de Britsche eilanden ge
weest was toen hy reeds jarenlang de invloed
rijkste leider was geweest van de Europeesche
staatkunde, zyn eerste bezoek aan het vaste
land had plaats, toen hy in April 1914 George
V naar Parijs vergezelde. Te Londen had hy
in de voorafgaande jaren internationale confe
renties geleid, en meer dan eens zeide hy, dat
het voor hem onnoodlg was naar het buiten
land te gaan, aangezien het buitenland tot
hem kwam. Maar George Vs officieel bezoek
aan Parijs dwpng hem eveneens het Kanaal
over te steken. Persoonlyk had hy.by deze ge
legenheid maar één wensch: hy wilde In het
Louvre de Joconde zien. Deze was toen niet
alleen beroemd als een der grootste meester
werken, maar bovendien omdat, nog geen drie
jaren vroeger, haar diefstal de wereld in rep
en roer gebracht had. Veel -vrye tyd Is er even
wel by een Koninklijk bezoek niet, en het zou
niet gemakkeiyk zyn aan den wensch van den
Britschen minister te voldoen. Maar de Joconde
was, van het oogenblik af. waarop hjj naar
Frankryk vertrokken was, een obsessie gewor
den. Cambon begreep, dat ten koste van alles
Sir Edward’s verlangen bevredigd moest wor
den. De indruk, dien hy van Parijs zou mede-
nemen. kon van Invloed zyn op de verdere
ontwikkeling der Engelsch-Fransche betrek
kingen, en wanneer voor Grey die indruk be
paald werd door den aanblik der Joconde, dan
moest hy in de gelegenheid gesteld worden de
JoconiSe te zien. Elndeiyk slaagde Cambon er
in een paar vrije minuten te vinden, en hy
«tuurde Grey naar het Louvre. Veel tyd was er
natuuriyk niet. De minister werd rechtstreeks
naar da Vinci's meesterwerk gevoerd. Hy bleef
e NB B. behoort nu tot den verleden
tijd. Daar men van de dooden niets
dan goeds mag zeggen, moet men de
bUna-dooden ook niet al te zwaar meer
vallen. We willen daarom wel erkennen, dat
de Mussert-beweglng ook haar goede kan
ten heeft gehad en wij kunnen dit te ge-
reeder doen, daar die goede uitwerkingen
gewoonlijk allerminst zoo bedoeld waren.
Zoo is het bepaald een van haar verdien
sten dat zij de sociaal-democraten wat
nationaal bewustzijn heeft bijgebracht.
Waarschijnlijk zullen de sociaal-democraten
dit zelf ook niet willen erkennen, maar
niettemin Is het waar. Dat blijkt al heel
sterk uit een hoofdartikel dat „Het Volk”
Pater Winkel had wederom het leeuwenaan
deel en hield conferenties te Eindhoven (Villa
park); te Den Helder, Zaandam. Schiedam,
Maastricht, Utrecht (BUtstraat) en Leeuwarden
Speelmansstraat
Op byna alle plaatsen met belangstelling
van honderden toehoorders; te Schiedam en
Den Helder voor een geheel gevulde kerk; Zaan
dam maakte een uitzondering, wyi daar de
conferenties door plotseling Ingevallen koude
bevroren.
Het spreekuur moest op sommige plaatsen
tot uren warden verlengd en te Schiedam. Eind
hoven en Utrecht gaven ongeveer 30 sollicitan
ten zich op voor een vervolgcursus, die te Schie
dam door Pater Verhey en te Utrecht door
Pater GUlswyk wordt geleld.
Pater Preller gaf conferenties te Veendam
en Oude-Pekela; te Tilburg en ’s-Gravenhage.
Te Veendam en Oude-Pfckela was de kerk
byna te klein; te 's-Gravenhage steeg (volgens
de uitgereikte lectuur) het aantal toehoorders
van 5800; te Tilburg was echter de kleine
kapel van het St. EUsabeth-zlekenhuls nog te
Amerika, waar deze een farm gingen expioitee-
ren.
Dean bleef «ön beroep getrouw; drie jaar
later kreeg hy op een avond na de voorstelling
een plotselinge beroerte, welke hem beide bee-
nen. de llnkerzyde en linkerarm volkomen ver-
- hy
hy haar niet tot last hebben willen zyn.
een onderdak en verzorging kon bekomen; hy
liet zich naar Engeland vervoeren en koos Pon
typridd in Wales om er zyn leven te slyten.
Daar in het land, waar Nora Ryan had gewoond.
Het hy zich rondrijden, zoolang zyn opgespaarde
geld hem die diensten wist te verschaffen en
toen alles was opgeteerd, bewoog hy zich zelf
voort in zyn invalide-wagentje met zyn eenen
gezonden arm Hy bedelde zyn onderhoud by
elkaar en het ging hem steeds slechter. Hy
werd ziel en er was niemand, die hem opnam
en toen hy op een morgen nauwelyks meer wak
ker werd in den stal van een boerenhoeve aan
den weg. waarlangs Nora zoo dlkwyis gegaan
was. bracht hem de boer Xi brief van X> Lon-
densch advocaat. Dean was te ziek om zich
voor een brief te interesseeren. hy smeekte om
een glas water, en toen hy daarvan gedronken
had. viel hy bewusteloos tegen de rugleuning
van zyn wagentje.
Als Dean, na dagen, weer de beschikking had
teruggekregen over zyn denkvermogen, be
merkte hy. dat hy tag uitgestrekt op een bed.
Hy was opgenomen In een Londensch zieken
huis, voor het eerst na jaren zat hy niet in
zyn wagentje en hy werd verzorgd en bediend
als een vermogend heer.
De schyn was waarheid. Dean was vermo
gend. De boer uit Wales, die niet wist, wat met
Dean te moeten aanvangen, had den brief ge
opend en gelezen.
Nora Ryan was gestorven en liet als bezitster
van een groote farm na den dood van haar
ouders aan haar vroegeren verloofde, dien zy
nimmer had vergeten en trouw was gebleven,
al haar eigendommen na.
De lamme bedelaar was op eenmaal de be
zitter van verscheidene duizenden dollars, welke
hem een zorgeloos bestaan verzekerden. De er
fenis is George Dean op zyn ouden dag de roe-
rendste herinnering aan een nooit vergeten
liefde.
De slanke blonde vrouw glimlachte,
wordt zooveel
schen praten! Ik slaap
me ermee, dat f
Dat Britsche ministers van buitenlandsche
zaken .alleen Engelsch spreken" is een conti
nentaal wanbegrip. In het diplomatieke ver
keer evenwel bedienen zy zich zelden van de
taal van de .andere party’, omdat zy deze,
die zich dan van haar moedertaal bedient, een
voordeel verschaft Sir Austen Chamberlain,
dle aan Fransche en Dultsche hoogescholen ge-
eenige
met
groot; door allerlei omstandigheden was de op
komst hier zeer gering. Des te meer verheugt
het ons te kunnen mededeelen dat te ’s-Gra
venhage een vervolg-cursus kon georganiseerd
worden voor 50 belangstellenden en dat by het
door denzelfden leider gehouden Triduum voor
de reeds gedoopte cursisten van het vorig jaar
byna allen aanwezig waren.
wy meenen hier bijzonder dank te moeten
zeggen aan de Eerwaarde Zusters Dominica
nessen van het St. Thömasklooster aan de
Koningin Sophiestraat te Den Haag, die in haar
klooster èn leider én cursisten altyd zoo welwil
lend ontvangen.
Dezelfde conferencier leidt ook den vervolg
cursus, die volgde op de conferenties in dé kerk
van Pastoor Van Oerle te Eindhoven.
Pater Pauwels verklaarde zich bereid de con
ferenties te leiden te Zwolle. Deze werden ge
houden In de aula van het Dominicanenklooster
en volgens de oude methode „uitsluitend voor
Niet-Katholleken”. Na oproep door een ad- Va IJ A Ij am flirt m a
vertentie in de niet-Katholieke Zwolsche Cou- kJ1-X1 dl CLllJC
rant en op vertoon van een gratis te verkrij
gen toegangskaart kwamen 150—175 personen
de conferenties bezoeken en bewezen door hun
trouwe opkomst en aandachtige belangstelling,
hoezeer deze invitatie der Paters Dominicanen
ooor hen werd gewaardeerd Een na-cursus
van 21 personen volgde. Ter navolging!
Pater Van Kalmthout gaf in één der zalen
van hotel „Hamdorff” te Laren (N. H.) confe
renties ook uitsluitend voor Nlet-Katholleken,
doch hier gaven slechts 3035 personen aan de
Invitatie gehoor.
Gunstiger was de opkomst te Alkmaar (Breed--
straat) waar het bezoek aan de conferenties,
ondanks zeer ongunstig weer, steeds stygende
was.
We zyn dankbaar voor den zegen, die ook dit
jaar weer op ons werk rustte, 'dankbaar ook
voor de medewerking, die vooral Petrus Canlsius
ons verleende door de accurate verzorging van
uit te reiken lectuur.
wyi ons nu reeds aanvragen bereikten
voor conferenties In het as najaar, verzoeken
wy degenen, die conferenties wenschen te orga-
niseeren bjftyds aan Pater Fr. Q. Kalmthout,
Dominicanenklooster te Zwolle, daarvan ken
nis te geven.
Paul Cambon is langer ambassadeur te Lon
den geweest dan eenlg ander diplomaat, of
schoon zyn 20 jaren diensttyd aan het Hof
van St. James overtroffen worden door onzen
eigen gezant, jhr. de Marees van Swinderen,
die er byna een kwart-eeuw zit. Jhr. de Ma
ren evenwel is geen ambassadeur, en in Neder-
landsche kringen te Londen heeft men zich
vaak afgevraagd waarom ons tand hier niet
vertegenwoordigd is door een gezant van den
boogsten rang, dus door een ambassadeur. Ook
de vertegenwoordiger van België voert sinds den
oorlog dezen rang, terwyi te Parys bovendien
Zwitserland steeds door een ambassadeur ver
tegenwoordigd is geweest. Alleen reeds onze po
sitie als Koloniale mogendheid, als hoedanig
wy de derde plaats kunnen innemen, zou het
ten volle rechtvaardigen. Indien wij te Londen
door een ambassadeur vertegenwoordigd waren.
Paul Cambon geldt als de grootste ambas
sadeur die ooit te Londen geaccrediteerd ge
weest is. Hy kwam hier In een tyd, dat de
Engelsch-Fransche betrekkingen nog verre van
vriendschappelyk waren, en zou de voornaam
ste diplomatieke bewerker worden van de Enten
te Cordiale. Als ambassadeur was hy slechts do
uitvoerder van de instructies zyner regeering.
maar hy voerde ze uit, niet alleen met weerga-
loozen tact, maar ook met een talent, dat vaak
meer bydroeg tot het succes van Frankryks po
litiek dan de besluiten der dilettanten te Parys.
Cambon had. gedurende zyn tangen dienst
tijd te Londen, iets van het insulaire karakter
der Engelschen gekregen, en voor een diplo
maat was hy misschien geen zeer cosmopoll-
tisch man. Misschien was dit een der oorza
ken, dat Engelsche staatslieden zoo voorireffe-
iyk met hem opschoten. President Armand
Fallières, wiens histori^ta^aggpek aan Londen
hij voorbereidde, was trouwens in nog veel ge
ringer mate dan hy cosmopoliet. De president
immers was nog nooit buiten zyn eigen land
geweest, en leerde dus het buitenland voor het
eerst kennen, terwijl hy aan de «yde van
Edward VII door de straten van Londen naar
Buckingham Palace reed. Het paleis was zyn
eerste ..hotel" In het buitenland.
Er was nauwelyks een tand op' de wereld,
waar Dean niet was opgetreden en groote suc
cessen had verworven. Toen George Dean vyf-
enëtertig jaar was en nog over al zyn krachten
vrij beschikte, trad hy op in een groot circus
te Londen. Daar was het, dat hy voor het eerst
van zyn leven verliefd geraakte. Een verliefd
heid, welke slechts van korten duur wu, daar
zy plaats maakte voor een oprechte en groote
liefde. Het meisje, dat «yn liefde evenzeer be
antwoordde. was echter geen artiste, zy kwam
uit Wales, van het boerenland, uit de vrije na
tuur en Dean had door heel toevallige omstan
digheden kennis met haar gemaakt.
Doch er was één geschilpunt tusschen hen
beiden. Hoezeer ook het meisje Dean liefhad,
zy wilde geen circusartist huwen en Dean zeide
zyn beroep niet te kunnen opgeven, het was
een deel van zyn leven en hy zag ook geen
mogeiykhetd om door anderen arbeid in hun
levensonderhoud te voorzien. Nora Ryan kón
niet anders en George Dean kón evenmin
anders- Zoo kwam het. dat hoe innig veel ze van
elkander hielden, geen van belden meende te
kunnen en te mogen toegeven: er kwamen in
grijpende meeningsverschillen, zelfs woorden
wisselingen van heftigen aard en het bruilofts
feest werd nimmer gevierd.
de Britsche minister in deze taal presteerde.
Ook Mr. Eden drukt zich zeer gemakkeiyk
in het Fransch uit, en is doorkneed In de
Fransche litteratuur. Mr Duff-Cooper, de Eer
ste Lord der Admiraliteit, spreekt Fransch «on
der eenlg accent
Ofschoon het Fransch in de vorige eeuw in
nog hooger mate de diplomatieke taal was dan
tegenwoordig, waren de leiders der Britsche po
litiek zelden virtuozen in deze taal. De be
roemde Palmerston erkende de noodzakeiyk-
held het Fransch „by te houden", en deed dit
door Alexandre Dumas’ ,Xcs Trois Mousquetal-
res" te lezen en te herlezen. Eerst tater, toen
dit bekend geworden was, begrepen Fransche
diplomaten, waarom hy te pas en te onpas
wijdde aan den triomfalen Intocht van het
prinselijk paar te Amsterdam:
„Wie de stemming tydens den eersten dag van
de koninklijke aanwezigheid te Amsterdam aan
voelde. ontwaarde daarin een voortzetting van
het biy besef.- dat Nederland bezielde, «oen, de
dag na de verkiezingen het resultaat dier volks
uitspraak néér bleek te zyn gekomen op een
beslist uitbannen van on-Nederlandsch dlcta-
tuur-streven. Stemming van bevryding maakte
zich toen van ieder meester, die stemming van
bevryding herleefde thans.
Tot vreugde over herwonnen volkseenheid dyt
dat gevoel van bevryding uit Verstomd is voor
goed het gejoel dergenen. die meenden dat
huldiging van het vorstenhuis gepaard diende
te gaan met verdoeming van dat machtig deel
des volks, dat zich trotsch arbeidersklasse voelt.
En op haar beurt voelt die arbei
dersklasse zich steeds mi n d e r
geneigd om afzydig te bltjven
als het geldt om in het staats
hoofd de ssmenbundelende repre
sentatie van een democratie te
eeren, die geen barer samenstel
lende deelen minder dan de an
dere acht.
Stemming van bevryding, stemming van vreugde
om elndeiyk herwonnen volkseenheid, zy ken
merkten den dag der koninklyke ontvangst. De
tijd blykt gelukkig voorby, dat wie dan ook er
prjjs op zou stellen zoodanige stemming te ver
storen. Tot definitieve vernietiging gedoemd is
sinds de 26e Mei de kleine groep dergenen,
die tegen volk en arbeidersklasse in. uitsluitend
voor zich het privilege van waar Nederlander
schap hoovaardig meenden te mogen opeischen.
In belacheiykheid ondergegaan is de dwaze
zotterny van wie beweerden, dat zy uitverkoren
waren om het Huls van Oranje voor verbeelde
aanranders te redden.
Tegenover die hoovaardy en lachwekkendheid
bleek op den 26en Mei in democratisch Nederland
in al zyn geledingen voldoende besef van
volkseenheld-boven-politlek-verdeeldheid aan
wezig. Dat besef zocht gisteren te Amsterdam
tydens de begroeting vooral van de twee jonge
leden van het vorstenhuis uiting in een spon-
taan-feesteiyk gebaar, dat méér was dan een
gebaar van hoffeiykheid jegens hooger-geplaat-
sten."
Ieder Nederlander kan zich natuurlijk
slechts verheugen om deze evolutie bij een
volksgroep die zichzelf maar Al te lang
buiten de nationale gemeenschap geplaatst
heeft. Wij bedoelen het dan ook geenszins
als een verwijt tegen de 8J3-A.P. dat zij
zich door de N.SB. den weg naar Volk en
Vaderland heeft laten opdringen. Wij
wenschen haar er liever geluk mee en
hopen dat Oranje steeds het bindend ele
ment moge blijven dat alle groepen van dit
volk tezamen houdt.
voort-
HU
waai
Ryan
was
wanneer hy het
geweten had. sou
Familieleden had George Dean niet waar hy
