uttAaal
De avonturen van Stan en Pol
De ster van Toesjatsjewski
plotseling ondergegaan
aan den daj
F 250.-
F 750.-
ROODEN MAARSCHALK
z
HET RAADSEL VAN
AZEPOOT
DEN
VAN GOUDEN PAGE TOT
VRIJDAG 18 JUNI 1937
Ironie der geschiedenis
Mgr. Aug. Zampini
Wilh. Furtw&ngler
Sacrista van Z. H. den Patu
naar
Meteoren
DOOR THEO BLANKENSEE
Vredesboodschap van
Kard. Verdier
Komt met zijn orkest
Nederland
F1
1
4«
aam
beid
Persoonlijke herinneringen van dr.
A. Andrewski, een Russisch
diplomaat uit den tijd van
den wereldoorlog'
I Dokter Samuel
Knotter I
Hoe kom ik van
die hoofdpijn af?
i
r
en reeds had hü het geweer In den
Wilhelm Furtwangler
i
mom-
ai
ballet „Doornroosje”. De jonge page
He
■rfl
BW
Ble
B.
„Hoe willen jullie me dan helpen," vroeg Jan, terwijl hij nog
De jongens wisten niet of ze soms droomden. Kabouters, hoe
plu
even met zijn zakdoek aan zijn oogen wreef.” Dat zullen we je
kon dat, die bestonden toch al lang niet meer. Stan en Pol stel-
direct vertellen," zei PoL Wjjs ons maar eerst eens die school
den zich met hun fijne stemmetjes aan de twee jongens voor en
van je. Weldra waren ze daar.
vertelden dat ze gekomen waren om Jan te helpen.
heeft hjj nooit "n voet bulten het aio*
Oer
gaan. Laat uw collega even
u
mededeeling gaf te denken; het
nu de kamer van den ver-
Een
wijdde.
v
AKKER.CACHETS
J
w
itheid tot werken door
beenen of belde oogen
M
nu
Bw
Sr
Bte
A 1
De jongens stonden zwijgend bij elkaar en de kabouters had
den medelijden met Jan, die schijnbaar door ziekte niet had
mee kunnen komen op school. Stan en Pol zelden een spreuk op
en tot verbazing der jongens, zagen ze eensklaps in het kozijn
van het raam waarvoor ze stonden te praten, twee kabouters
zitten.
rond,
doode
Gr
NU
Til
Bef
lett
Out
den
tot
letu
kunst-
geven
Amsterdam en
Iwezlgheid vi
ijt feest, dat Mgr. Zampini in die
klooster van Sint Monika te Rome
fees, hoezeer hij bij de hoogste kerke-
ware
Met
lijke hoogwaardigheidsbekleeders in eere stond
Een langdurige ziekte heeft den verdienstelij
ken grijsaard aan zijn heerlijk werk en aan zijn
Orde, die hij zoo liefhad, ontnomen. Vooral de
nlet-Romelnsche medebroeders en talrijke Ro-
me-bezoekers zullen diep in hun hart een dank
bare herinnering bewaren aan de buitengewone
vriendelijkheid, waarmede de Pauselijke Sacrista
hen wilde ontvangen en hun bezoek aan T Va
ticaan en heel bizonder aan de voor den Paus
gereserveerde liturgische plaatsen wist te ver
aangenamen.
Met hem is een stille werker, maar *n groot
en verdienstelijk man heengegaa»
c
VOO
14—
ne<*
Wet
zich
„het
zijn
dagen*
vierde,
en
De
1
Sll
ve
ta
hm
4
E
9
9
▼OO!
mie
bor|
aan
Ifai
mii
Hei
Xo<i
dergelUk
nimmer
dan ook niet verborgen houden.
„De dood is ongeveer anderhalf uur geleden
ingetreden.”
Langhalm knikte slecht*,
gevr
Noa
Mev
«urn
ook
lett
Wa.
1»
tr
ce
t*
V
terr
Hek
kind
lette
Oev
NE
in I
Br.
Bevi
De grootste drama's geschieden in de werke
lijkheid.
land
meer,
achltterd bad. De zoon van generaal Pansjoelid-1
seff, die eveneens in het corps der pages zijn
militaire opleiding had genoten, gaf er de
voorkeur aan, als cabaretzanger op te treden
HU had een mooie stem en verdiende liever op
deze wUze een karig stukje brood, dan door
dienst te nemen in het Roode Leger, waarin
Toesjatsjewski, die steeds„een warm vriend van
hem was geweest, hem-toch zeker aan een goe
de positie had kunnen helpen.
Reeds een jaar na de revolutie werd de nau-
welüks 25-jarige toesjatsjewski door de nieu
we heerschers tot opperbevelhebber in den oor
log tegen Polen benoemd. In een vliegtuig be
gaf Toesjatsjewski zich naar het front. Onder
weg moest het toestel echter een noodlanding
maken. Een ironie van het toeval! Het vlieg
tuig was op het feodale goed van de Toesjat-
sjewski's in de nabUheid van de stad Tambon,
geland. Toesjatsjewski’s ouders behoorden tot
de voornaamste grootgrondbezitters in dit ge
bied. Het landgoed bevond zich reeds sinds den
Toesjatsjewski zich voot Tsjal-
balletmuzlek. Zün lievelingsstuk was.
Dultschland een groote slag. Niet alleen, dat
Furtwangler zUn leiderschap van het Phllhar-
monlsch Orkest neerlegde, maar ook zUn func
tie van directeur-generaal der BerlUnsche
Staatsopera legde hü neer. Furtwangler, die
bekend staat om zün steun aan kunst
broeders, had vele aanhangers, en vandaar wel
licht, dat het geschil in den loop van 1936 werd
bUgelegd.
„Is 't niet mogelük. dat Rudolf Hallstein zoo
nu en dan in stilte het slot verliet?”
,Jk heb er nooit iets van gemerkt”
„Kwamen er wel eens gasten?"
..Neen. Als er in de stad iets büzonders te
regelen was. dan werd Langhalm ontboden."
Hoewel Wemer geen enkel feit had kunnen
achterhalen, dat In eenlg verband met den
moord kon staan, was hü toch niet geheel en
al onbevredigd. HU nam nu het moordwapen
en toonde bet den bediende:
(Wordt vervolgd)
Dr. A. Andrewski, die in den wereldoorlog als
Russisch diplomaat in de Scandinavische lan
den werkzaam was, deelt ons persoonlyke her
inneringen mee aan den terechtgestelden maar
schalk.
Wie had het 25 jaren geleden kunnen den
ken, dat de page Toesjatsjewski, deze slanke,
elegante jongeling en leerling van de meest
feodale militaire academie van den TsarentUd,
eens maarschalk van een „rood leger” zou wor
den, om daarna op tragische wUze om het leven
te komen? Het begrip „rood leger” kende men
indertUd nog niet en iets dergelUks had men
zich in het keizerlUke Rusland ook uiterst moei-
Ujk kunnen voorstellen. Toesjatsjewski' was in
dien tUd een gaarne geziene gast op alle ont
vangsten van de hoogste aristocratische krin
gen. Jongelingen van zUn type noemde men
gewoonlUk „gouden pages". ZU ontbraken bij
geen première in het keizerlUke theater, waren
veelbegeerde danspartners op de groote bals en
men kon hen lederen Zaterdag in elegante wa
gens bü bet Corso in de Morskayastraat be
wonderen.
w voor eenlge dagen overleed te Rome Mgr.
VZ Aug. Zampini O.E.S.A., bisschop van Por-
phyrlë, Sacrista van Z. H. den Paus.
Verschillende hooge waardigheden had hü
reeds bekleed in zün Orde. o.a. Secretaris van
den Generaal, Assistent Generaal, Provinciaal
van Etrurië, toen hü in 1910 tot bisschop van
Porphyrië werd gekozen en de blsschopswUdlng
ontving uit de handen van Kardinaal Merry,
del Val in de Sint Augustlnuskerk te Rome.
Dit geschiedde bij gelegenheid van zün verhef
fing tot Sacrista van Z. H. De Sacrista, die
sinds 1497 altijd gekozen wordt uit de leden van
de Orde der AugustUnen, is de elgenlUke pastoor
van het Vaticaan. Als zoodanig heeft hU de taak
te zorgen voor alle liturgische zaken, plaatsen
en plechtigheden, die rechtstreeks betrekking
hebben op het dagelUksch leven van den Paus
en de groote pauselUke plechtigheden.
HU dient den stervenden Paus het H. Oliesel
toe en heeft vooral bü de keuze van den nieu
wen Paus verschillende functies waar te nemen.
BU het Verdrag van Lateranen In 1929 stelde
Paus Pius XI nog een geheel afzonderlUke
waardigheid voor ZUn Sacrista in.
BU Apostolische Constitutie van 30 Mei 1929
bepaalde Z. H„ dat ZUn Plaatsvervanger als
Bisschop van de Vatlcaansche Stad voortaan
altUd zou gekozen worden uit de Orde der
AugustUnen en als eersten Vicaris Gener&al van
het nieuwe bisdom der Vatlcaansche Stad be
noemde HU Mgr. Zampini. Onder zUn bisschop-
pelUke rechtsmacht staan de parochiekerk der
Vatlcaansche Stad, die eveneens altüd door de
Paters AugustUnen zal worden bediend, alsmede
10 openbare kapellen in de Vatlcaansche
Stad; verder het Paleis van Lateranen en het
Paleis van Castel Gandolfo met vUf kerken en
kapellen buiten het Vaticaan.
Hoe groot de vereering was, die Paus Plus XI
voor ZUn Sacrista had, bleek wel zeer duidelUk.
toen Mgr. Zampini 30 Dec. 1935 zijn zilveren
blsschopsfeest vierde en bü die gelegenheid vap
Z. H. een bUzonder schrUven mocht ontvangen,
waarin de H. Vader hem van harte geluk
wenschte met zijn Jubileum en zün groote ver
diensten in heerHJJt®-WF^adeHüke woorden
prees. Ook de aanwezigheid v&ta vele Kardinalen
b^Shet hi
bü een ongeval met
doodelljken afloop
In het huls van mün oom, den lultenant-ge-
neraal van de KelzerUjke Garde Wladimir Pans-
joelodseff, verkeerden, wUl hU een huwbare
dochter had, cadetten, pages en jonge officieren,
lederen Woensdag vond er een ontvangst in dit
gastvrUe, oud-Russische huis plaats. Onder de
talrUke vereerders van de schoone dochter des
huizes viel de page Toesjatsjewski blonder
op, wUl hü zich niet slechts voor paarden en
dansen interesseerde, maar ook als een groot
In verband met het as. Congres van de Pax
Romana heeft Kardinaal Verdier Aartsbisschop
van ParUs, Zaterdag JJ. een radiorede gehou
den. waarin hü den duizenden katholieken stu
denten die te ParUs In congres zullen büeen-
komen voor een groote Internationale mani
festatie, hartelUk welkom heeft toegeroepen.
De Kardinaal deed een beroep op deze Jeugdige
intellectueelen die de toekomst In hun hand
hebben. „Ik wil gelooven dat deze jeugdige
buitenlanders nog een keer te meer zullen con-
stateeren, dat ondanks de politieke en sociale
woelingen die ons beroeren Franlyük trouw
bluft aan zün traditie en dat het steeds het
geluk der menschheid wil dienen."
een beroep, inplaats van de verdeeld
heid die door den haat wordt gezaaid, In plaats
van den bloedlgen strUd die een vernedering
voor onze beschaving is, de eenheid, de weder-
zUdsche liefde en den vrede onder de volkeren
te helpen herstellen, besloot de Kardinaal deze
indrukwekkende toespraak. (K.WJ?.)
A I I 17 A °P dlt blad zün ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen p *7^0 bij levenslange geheele ongeschikt
I sl JIN IN r\ sj ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen I UU«" verlies van belde armen, belde b
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
„Neen. Eerst den doode om mogelUke gegevens,
omtrent de wUzen waarop hU vermoord werd, te
verzamelen."
Langhalm deed een stap nader, doch Werner
riep hem toe:
,HlÜf voorlooplg daar bU de deur staan, tot
ik alles nauwkeurig opgenomen heb.”
Met scherpen blik onderzocht hU het tapUt en
ook het lUk, doch hU vond niets, dat hem op
een spoor zou kunnen brengen. Nu onderzocht
hU de wonde. Even onder den tweeden hals
wervel had de moordenaar hem getroffen. Het
moordwapen stak nog in de wonde. De ver-
slagene was dus blUkbaar van achter en onver
hoeds aangevallen. Het scherpe staal was met
zulk een kracht in het vleesch gestooten, dat
een der halswervels afgebroken was. Om de
wond zat een korst geronnen bloed, dat ook
zUn kleeren en het tapUt bevlekt had.
Werner wendde zich tot Langhalm:
,_De doode heeft waarschUnlUk z'n moorde
naar niet gezien. Deze is door die deur binnen
komen sluipen en heeft den ongelukkige direct
neergestooten.
,Dus de doode zou hem niet gezien hebben?"
„Neen! En niemand bulten hen was getuige
van deze daad. Alleen de zon! Maar helaas 'n
stomme getuige!”
Langhalm was diep onder den Indruk.
tooneel had hU waarschUnlUk nog
aanschouwd en hU kon z’n afgrUzen
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
dagorders
uitdrukkingen van Peter den Grooten.
Het is eene Ironie der geschiedenis, dat deze
man, die zich van een gouden page In een roo-
den maarschalk veranderde, tenslotte toch nog
als een soort „wlt-gardlst” moest sterven.
Professor H. H. Nlninger is aangewezen voor
een onderscheiding, welke elk jaar door een
staatsinrichting te Washington wordt verleend
voor het vorschlngswerk, waarbU de meeste
energie aan den dag werd gelegd en dat ten
slotte tot het grootste succes leidde.
Nlninger is van beroep curator van de afdee-
ling Meteorologisch Onderzoek in het Colorado-
Museum van Natuurgeschiedenis. Voor eenlge
jsren was hU professor, maar kreeg op een dag
genoeg van het college geven, hing zUn toga
aan den kapstok en ging op zoek naar een
nieuwe levensvervulling, die hem meer bevre
digde dan het lederen dag les geven. En daar
bij kwam hU tenslotte terecht bU de meteoren.
BU zUn jacht naar meteoren gaat de geleerde
zeer systematisch te werk. HU begeeft zich
naar de meest eenzame streken van het Wes
ten van Midden-Amerika. werft er menschen.
die een belangrUke dosis moed bezitten, en
werkt dan stap voor stap het geweldig uitge
strekte prairiegebied af. Dit geluksspel zoo
zal het den leek wel toeschjjnen heeft tot
nu toe veel succes jehad.
Professor Nlninger kon in den loop van de
.aatste drie jaren zestig groote en kleine mete
oorsteenen verzamelen, welke intusschen naar
de verschillende meteorologische instituten voor
onderzoek zün getransporteerd.
De onderscheiding, welke Washington hem
dezer dagen verleende, heeft de professor ten
volle verdiend.
5
.Dank u. Wacht op nuj in den salon, tot Ik
met mUn onderzoek klaar ben. Dan wil ik
tevens de beide bedienden een verhoor afne
men.
,,Ik zal er voor zorgen."
Nu vroeg Langhalm:
„Zal ik hier op u wachten?”
„Gaat u maar mee binnen. Vier, oogen zien
altijd meer dan twee.”
„Ook goed."
Belden traden
moorde binnen.
Het lük lag nog op dezelfde plaats, met het
gezicht op den vloer.
Wemer wierp eerst 'n vluchtigen blik in 't
alvorens hU al zUn aandacht aan den
Lang staarde hU op het oude
schrUfbureau, naast het openstaande venster.
Zou daar het geheim van dit mysterie te vin
den zUn?
Langhalm verbrak t eerst de stilte.
..Zouden we niet eerst het bureau onderzoe
ken?”
tüd van Iwan den VerschrikkelUken, dus sinds
de 16e eeuw in het bezit van de familie. De te
hulp gesnelde boeren herkende in den Jongen
officier den zoon van hun ouden landheer. Naar
oud-Russisch gebruik vielen zU voor hem op dq,
knieën en wilden hem de handen kussen. Zeer
zeker was het een pUnlUk oogenblik voor den
rooden generaal, toen hü op deze wUze in het
bUzUn van zUn „partügenooten” als een feodaal
landheer begroet werd. HU trok zich dan ook
zoo spoedig mogelük terug en vloog verder.
In zUn legerbevelen coplëerde Toesjatsjewski
woordelUk den stUl van zün lievelingsheld Pe
ter den Grooten. Zo® had hü b.v. een passus
uit het bevel van den grooten Tsaar voot den
slag bü Poltava, die met een vernietigende ne
derlaag der Zweden eindigde „Iedere aarze
ling beteekent de dood!" in zün bevel voor den
slag bü Warschau overgenomen. Ook in andere
van Toesjatsjewski wemelt het van
tegen zes uur weer thuis. Franz heeft me toen
verteld, hoe ze meneer gevonden hadden.”
„U hebt dus zelf niets gezien!'
„Neen.”
.Dan kunt
komen."
Deze noemde zich Franz Herbit.
„Bent u den geheelen middag op t sot ge
weest?”
„Ja, in de keuken.”
„Waar ligt de keuken?”
,Jn de benedenverdieping, aan den achterkant
van het slot."
Us het mogelük, dit huis langs den achter
kant te bereiken, zonder gezien te worden?”
„GewoonlUk is de tuinpoort wel gesloten, doch
met *n beetje handigheid is ze gemakkelUk te
openen.”
.Maar kan zoo Iemand dan het huls naderen
zonder opgemerkt te worden?”
.Hebt u omtrent ’n bepaald persoon vermoe
den?”
,Neen.”
.Hebt u niemand binnen zien komen?”
.Heen.”
,Js er vanmiddag bezoek geweest?"
„Ook niet.”
.Hoe lang bent u reeds hier?”
„Ruim vier jaar.”
,Js t u bekend, of Rudolf Hallstein vüanden
had. of dat hü iemand vreesde?”
.HU heeft er nooit over gesproken. Toch
schünt t wel zoo te zün, want zoo lang ik hier
münheer de officier-van-deh-dag
„Verdorie, Tony, ben je nu al van boven
terug?" Met uitgestrekte hand liep luite
nant Walter Danstley op zün collega toe. Een
korte handdruk en 'n formidabele klap op zün
schouder waren de dank voor zün spontane be
groeting.
,Dat durft te spreken van ,jiu al weer terug”.
Je moest je oogen uit je hoofd schamen! Ja,
voor jullie hier beneden Is een half jaar dienst
kloppen een pretje. Maar als je boven in dat
nest zoowat niets anders dan van die zwarte,
valsche kroeskoppen ziet, nu, ik beloof je. dan
duurt een half jaar langer dan je heele mili
taire opleiding!”
.Hou, bedaar maar, jongetje. Vanavond mag
je met mü mee gaan eten in de club.”
„We moesten de rollen omdraaien, dat lükt
me heel wat beter! JU bent mün gast tot op
het moment, dat ik je aan je lot overlaat. Nou,
en dat zal nog wel even duren!”
Danstley's oogen begonnen te glinsteren
hü wist maar al te goed wat zoo n stap-
avondje met Tony beteekende en dat deden
ze nog, toen zün wagen al voor de club stil
hield. Van alle kanten werd Tony begroet en
zün gezicht, dat nog wat martiaal streng had
gestaan, kwam allengs uit de plooi en toonde op
het laatst een vroolüken grünslach. Dat duurde
eenlgen tüd. Walter was er aan gewend ge
raakt dat t zoo was, en toen werd *t eensklaps
weer even martiaal, even streng en even stroef
als kort te voren. Ernstig en afgemeten neigde
hü zUn hoofd in de richting van een tafeltje,
waaraan een heer alleen zat. Deze beantwoord
de hem zoo mogelük nog koeler, een simpel
hoofdknikje was het maar, en zün oogen keken
norsch. Dan verdween hü weer achter een
enorm krantenblad. Een licht, maar daarom
niet minder duidelUk trekken van zün schou
ders bevestigde, hoe weinig ingenomen hü er
mee was, den luitenant hier te zien.
„Nou, nou, JU schünt het bü dokter Samuel
Knotter leelijk verprutst te hebben, Tony!”
„Verdraaid vervelende geschiedenis!”
pelde Tony en sprak tot aan het dessert geen
stom woord. Maar zooals het altüd gaat, als er
behoorlük la gegeten en menigmaal geklonken,
dan komt langzamerhand toch de tong los. En
Tony verging het net zoo. Eerst wat weifelend,
maar allengs toch wat breedvoerig ging hU in
op de vraag van Walter „wat er tusschen hem
en dokter Samuel Knotter was voorgevallen.”
.Dat zit zoo, Walter. We hadden uitgeknob
beld, dat er boven in de bergen zoo nog al eens
wat gebeurde, dat de regeering nu niet bepaald
welgevallig kon zün. We vermoedden, dat die
actie zich in een klein, weergaloos smerig nest
concentreerde. De eenlge behoorlijke woningen
waren die van enkele ambtenaren en van dok
ter Samuel Knotter. Met een afdeeltng van on
geveer veertig soldaten trok ik er op uit en op
een goeden, beter gezegd kwaden dag, arriveer
den we ter plaatse. In de bescheiden woning
van dr. Samuel Knotter, die mü nog het meest
behoorlük voorkwam, besloot ik mün tenten op
te slaan. Hoewel 't een kinderwerkje was om
binnen te komen, besloot ik de komst van den 1
dokter af te wachteed tk~ken mUa pappenhei
mers, Walter. Eindelük, na ruim een uur wach
ten het goot van de lucht, zoodat ik tot op.
mün huid drüfnat was kwam hü aanwagge
len; juister kan ik zün manier van loopen niet
aangeven. Zware gummilaarzen aan, een cape
om, waar hü zich wel tweemaal kon Inwik
kelen en zün melancholisch-suf gezicht verbor- 1
gen achter zün onafscheidelüke parapluie, was
hü het meest uitzonderlüke wezen, dat ik ooit I
ontmoette, maar: op en top dokter Samuel I
Knotter. Ik zat niet herhalen, hoeveel woorden
ik er voor noodig heb gehad, voor ik mü kon
gaan installeeren. Ik kwam binnen en dat is
de hoofdzaak.
Ik had bevel gegeven de grootste waakzaam-
heid te betrachten en bü het geringste ver
dachte te schieten. De eerste nacht de beste,
dat wü er waren, was er een, die geknipt was
voor verrassende overvallen. Dichte, zwarte
wolkengevaarten joegen langs de lucht en
slechts af en toe was er een glimpje van de
maan te zien. Gelukkig had het opgehouden te
regenen en ook de wind nam in kracht af. Ik
zat met mün sergeant onder het afdak, elk
oogenblik gereed om de leiding te nemen. Ge
spannen luisterden we, geen woord wisselden
we. Allengs verslapte onze ingespannen hou
ding en Ik was büna ingedut, toen ik den elle
boog van den sergeant tegen mün ribben voel
de porren.
„Onraad, luitenant,” fluisterde hü, „vlak bü
het huis” en reeds had hü het geweer in den
aanslag.
„Wachten" beval ik zachtjes en tuurde
scherp in de duisternis. Maar hoe ik ook keek.
Ik zag niets, niemendal. Opeens hoorde ik iets,
't was een zacht, sleepend geluld, als van Iets,
dat berekend langzaam naderbü komt, uit de
richting van de veranda. Enkele seconden mn»r
dreef een verscheurd wolkenpak langs de
maan, zoodat
even een matte
glans omlaag
kwam.'En meteen
zag ik ook iets
bewegen: een
donkgre, gehurkte
gedaan kwam om
den hoek tan de veranda!
Het geweer van den sergeant en mün revol
ver kraakten gelüktüdig. Ademloos wachtten
we en meenden steunen te hooren. Een oogen
blik later kwam er vanuit het venster van dr.
Knotter's kamer een llchtschünsel. dat op de
donkere gestalte viel. Op hetzelfde oogenblik
sprong die weer op en meteen schoten we. Maar
t leek wel of de duivel er mee speelde; als
razenden vuurden we op dien gehurkten idioot,
maar telkens kwam hü met 'n hupsch spronge
tje dlchterbU- Ons heele magazün schoten we
leeg en reeds hadden we het weer geladen,
toen die zwarte roerloos bleef liggen. Terwül
wü hem nog met Argus-oogen bespiedden, ging
eensklaps de deur open en kwam dokter Samuel
Knotter naar bulten.
.Luitenant," riep hü met zün krakende stem,
„waar is u?”
Voorzichtig kwamen wü vanachter onze dek
king vandaan en naderden, met onze wapens
In den aanslag, voorzichtig de plaats, waar ons
zonderling doelwit lag, tegelük met dokter Sa
muel Knotter. Als aan den grond genageld
stonden we daar en keken naar wat op den
verandavloer lag.
„Ik zou van u wel eenlge opheldering van die
schletpartü willen hebben, luitenant. Het is al
erg genoeg, dat u met uw horde hier gekomen
Is In deze vredige omgeving, maar het gaat toch
alle perken te bulten, dat u in het holst van
den nacht met uw zinloos geschiet de menschen
van hun zoo noodzakelijke rust berooft. U be-
grtjpt natuur!ük wel, dat ik dit niet over zün
kant kan laten gaan! Ik acht het mün plicht
uw superieuren van uw kwajongensachtig wan
gedrag op de hoogte te stellen. Wie ter wereld
haalt het in zün hoofd, een ander zün para
pluie, die hü heeft buiten gezet om te laten
drogen, als schletschüf te gebruiken?”
Walter Danstley lachte, dat het In het kleine
eetzaaltje daverde.
„Ja. JU hebt makkelük lachen. Maar Je be
grijpt natuurlük wel, dat het morgen op het
compagnies-bureau mün beste beurt niet Is.
Dokter Samuel Knotter is natuurlük naar be
neden gekomen om zün beklag in te dienen!”
,Je moet niet meteen het ergste vreezen,
Tony”, suste Walter. „Kan JU je dokter Samuel
Knotter indenken zonder parapluie? Nou dan,
is het dan zoo vreemd te veronderstellen dat
hü zich een nieuwe is komen laten .aanmeten?"
(Nadruk verboden)
woon.
gezet.”
„Althans, dat hebt u nooit gezien.”
.Juist.—
.Hebt u nooit iets büzonders In het gedrag
van uw patroon kunnen opmerken?”
„Ja, dat wel. Hü was 'n zonderling. Sony
sloot hü zich wel drie of vier weken in z'n
kamer op.”
„En wie bracht hem dan z'n eten?”
.Mevrouw zelf. Niemand van het personeel
zou het gewaagd hebben, dan op zün kamer
te komen.”
Zulk een mededeeling gaf te denken; het
was een uitgangspunt, dat büzondëre aandacht
verdiende. Wemer vroeg derhalve verder:
.Hoe was zUn houding jegens u en de anderen,
als hü zich dan weer Het zien?”
„Zooals altüd knorrig!"
„Als mevrouw afruimde, was dan steeds alles
of tenminste t grootste gedeelte van t eten
geconsumeerd
van de
ces bleek
w&ngler's
verwacht.
Furtwkngler heeft weleer concerten gediri
geerd op dê Festpplele te Bayreuth, doch een
verschil van meenlng met mevrouw Winifred
Wagner was oorzaak, dat de dirigent in Juni
1932 ontslag als artistiek leider nam.
Het was In December 1933, dat de Minister-
President van Pruisen, Hermann Görlng, op
voorstel van den Intendant-generaal der Prui
sische theaters, den eersten staatskapelmeester
Furtwëngler benoemde tot „Opemdlrektor.”
Men zal zich nog wel herinneren de z.g. ,Af-
falre-Hindemith", waarin de jonge Duitsche
kunstenaar was gewikkeld, en welke voort
kwam uit een eigenaardige soort van behande
ling, welke men in Dultschland den persoon
Hindemith aandeed, zulks op grond van het
feit, dat de dirigent werken opvoerde vanJood-
sche meesters. Furtwkngler verklaarde
vóór Hindemith en mchtteiot Ds. Oëhbs
verzoek hem te LjjpthWfen van al
functies, welke hü tot dan toe in Dultschland
bekleedde. Dit was voor het kunstzinnig
YT T l« was maarschalk Toesjatsjewski, die
Vy tot zoo hooge eer klom in het revolu-
tionnalre Rusland, en wiens ster nu zoo
tragisch is ondergegaan door het wantrouwen
van Stalin?
-j-'v r. Wilhelm Furtwangler zal in het aan-
1 staande seizoen een groote concertreis
door Europa aanvangen, met zün Berli
ner Philharmonlsch Orkest. Op deze
tournee zal de dirigent ook concerten
in Nederland, waarschUnlUk te
te 's-Gravenhage.
Reeds eerder trad Furtwangler hier op. Door
het Scheveningsche concertleven, dat in de
zomermaanden zoovele vreemdelingen naar de
.Parel der Noordzee" trekt, telt zijl» orkest al
van ouds zijn vrienden onder de Hollandsche
kunstliefhebbers. Het was In 1931 en 1932, dat
Furtwangler concerten gaf In onze groote ste
den. Toenmaals dirigeerde hü ook voor de ge
luidsfilm, ofschoon hü hiertegen is. Evenals
zoovele groote kunstenaars schuwde Furtw&ng-
ler langen tüd de microfoon, en de aarzeling
der kunstenaars schünt niet ongegrond te zün,
als men bedenkt, dat het eerste radlo-optreden
groote meesters bUna nooit een suc-
te zün, en zeker niet dat van Furt-
orkest, waarvan men zooveel had
Toen de revolutie uitbrak en Toesjatsjewski,
uit Duitsche gevangenschap ontvlucht, in Rus-
aankwam, bestond het gezelschap niet
waarin de vroegere page eens zoo ge-
liefhebber van muziek ontpopte. In het bUzonder
interesseerde
kowskl’s
naar ik mü nog goed herinneren kan, Tsjai-
kowskis
liep weg met een vioolsolo uit dit ballet, wül hü
zelf viool speelde. Een wel zeer zeldzaam stok
paardje bü een typischen vertegenwoordiger van
de „gouden jeugd” van Petersburg. Bovendien
onderscheidde Toesjatsjewski zich door een uit
stekende kennis op het gebied der geschiedenis.
Ook dat was in zekeren zin een zeldzaamheid,
want de pages blonken over het algemeen niet
uit door een groote kennis en zü hadden slechts
voor zeer weinig dingen eenlge belangstelling.
IndertUd was de jonge Toesjatsjewski een groot
vereerder van Peter den Grooten, den genlalen
hervormer van Rusland. Daaruit moge blüken.
dat hü toen zeer vaderlandlievend was.
Toen de oorlog uitbrak, was Toesjatejewski
luitenant van de KeizerlUke Garde. Ik herin
ner mü nog een ontvangst In het huls van mün
oom, ongeveer twee maanden voor het uitbre
ken van den oorlog. Aan een kaarttafeltje zat
een generaal, die toen nog weinig bekend was.
maar later opperbevelhebber van het Gallcische
front zou worden: generaal Broessllow. Aan een
andere tafel lachte luitenant Toesjatsjewski.
In dezelfde kamer bevonden zich dus twee
mannen, die later wereldberoemd zouden wor
den. Maar niemand van de aanwezige gasten
zou dat toentertüd geloofd hebben.
„Wie had dat kunnen denken? Nu zün we nog
even ver als In t begin.”
„Er zal hard gewerkt moeten worden.”
De zon was Intusschen al dieper en dieper
gezonken en dreef nu als een geel koperen kogel
boven den Westelüken horlnzon.
,Het is voor vandaag te laat geworden,”
meende Wemer. ,Jk kan hier niets meer doen,
dan nog even vlug 'n kort verhoor afnemen.
Morgen zal ik het lük laten vervoeren en dan
gaan we aan den slag.”
Nadat hü het venster langs den binnenkant
gesloten had, verlieten beiden de kamer. De deur
werd zorgvuldig verzegeld.
Mary Hallstein en de beide bedienden zaten
in den salon.
„Ik kan niet allen tegelük een verhoor afne
men. Twee van u zullen hiernaast dus even
moeten wachten,” merkte Werner op.
.Regelt u alles, zooals u goeddunkt,” verzocht
Mary Hallstein. „Wie van ons wenscht u eerst
te spreken?”
,Hem.”
De commissaris had op Heinz gewezen,
waarop de overigen den salon verlieten.
,Hoe is uw naam?" vroeg Wemer, nadat hü
papier en potlood te voorschün had gehaald.
.Heinz Norbert.”
Rinds wanneer bent u hier in dienst?”
.Binds een half jaar.”
„Weet u iets naders omtrent de beide echt-
genooten?"
.Reen.”
„Wat weet u omtrent den moord zelf?"
„Niets! Ik was naar de stad en kwam pas
Wanneer Uw hoofdpijn (migraine) U over
valt bij het ópstaan, vóór of na den maal
tijd, koop dan even bij Uw drogist of
apotheker een ^osje '’AKKERTJES”.
Deze nieuwe vinding van Apotheker
Dumont wordt overal en door iederen
gebruiker geroemd om haar wonderlijke
resultaten bij Hoofdpijn, Migraine, Kies
pijn, Zenuwpijn, Kou, Influenza, Spierpijn,
Neuralgische pijnen, Rheumatische pijnen.
Het is niet noodig U te laten plagen door
Uw pijn. Want bijna onmiddellijk zullen
"AKKERTJES" U helpen en Uw pijnen snel
tot bedaren brengen. Ook Gij zult opge
togen zijn over de resultaten. Probeert zei
Overal verkrijgbaar. Per 12 stuks 52 cent.
AKKERTJES
Volgens recept von ApoHteksr Dumont
„Dus tegen vüf uur. De doode heeft geen ge
legenheid gehad zich te verdedigen. Er heeft
tenminste geen worsteling plaats gehad.”
Voorzichtig trok Werner het dolkmes uit de
wonde. Het wapen bleek een Damascener dolk
te zün, van zeer kostbare uitvoering. Het hand
vat was van ivoor, kunstig uitgesneden In den
vorm van een hazenpoot. De kling was door een
niet minder vaardige hand geciseleerd
droeg füne onberispelijke ornamentjes,
grootste waarde welke Wemer aan dit zeldzame
wapen toekende was wel, dat het hem mogelük
den dader op 't spoor kon brengen. Daarom
stak hü den dolk bü zich.
„Verder kan ik hier niets doen. Nu het
schrUfbureau.”
Met vereende krachten schoven zü de zware,
massieve schrüftafel op zü- Wemer klopte boven
den linkerachterpoot en vernam inderdaad een
hollen klank. Doch waar kon wel de suiting zün?
Zü konden niets vinden, hoe zü ook klopten
en tastten. Het bureau werd nu 'n kwartslag
opzü gedraald en daar ontdekte Wemer aan den
binnenkant van den ultgeholden poot een klein
Ivoren knopje. Hü drukte er op en tegelük
sprong aan een der zükanten *n paneeltje open.
.Rlndelük!"
Werner bukte zich, doch welk een teleurstel
ling.
„Leeg! Hier is niets te vinden."
„Wat?" vroeg Langhalm plots als versuft ,Js
het leeg?”
.Ja! De moordenaar kende het geheim van
dit bureau dus.”
