ïïCctu&fiaal wui den dag
H
De avonturen van Stan en Pol
2!
t
I
k
t
i
II
'lil
11
f
Aether-kampioenen in Amerika
i
y
F 750.-
F 250.-
i
|i
ill
II
ffi
HET RAADSEL VAN
DEN
AZEPOOT
II
Sovjet-arbeiders
gj
POPULARITEIT VAN DE
FILMSTARS NEEMT AF
tb
ft
i
•j||;
hl»
DINSDAG 22 JUNI 1937
A
Pater Pinard de la
Boullaye
Chichicaetenango
I
4
Een Japansche Caruso
DOOR THEO BLANKENSEE
vn
Jacht naar origineele
uitzendingen
Het congres van de
Pax Romana
Een Zondag bij de
Indianen
//oe sommige radio-artisten plot
seling groote bekendheid
verwierven
„Lyken van hun werkgevers**
#11
s
jUï
De inbraak in
't winkeltje I
heb
aan
ik
even
.Allemaal klaar, jongens, .zei de meester vriendelijk, „dar
repetitiesommen, en
hij
ze niet.
zoowaar alleen gemaakt, ’sjonge, dat viel mee.
bij levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door
Toen haar
Rudolf Hallstein zelf dien geschreven
Edmund
zijn
ti
be-
(Wordt vervqjpd)
elkaar geschoven en de kinderen, ook Pol, maar dat zag niemand
natuurlijk, keken er in spanning naar.
„Schuif je schrift opzij, dan kom ik er naast zitten," fluisterde
Pol. Jan deed het. Nu werden de borden met de sommen varf
Moedig begon Jan Hjj las de eerste som. dacht na. Als hij
niet verder kon gaf Pol hem met zijn fijne stemmetje raad en
ineens lukte het dan weer. De laatste vier sommen had Jar
zullen we beginnen. Hier heb ik de
deelde de blaadjes uit. Nu allen flink je best doen. Moeilijk zijn
Dezer dagen was het 70 jaar geleden dat keizer Maximiliaan van Mexico,
vóórdien Oostenrijksch Aartshertog, door opstandelingen werd gefusilleerd
Van 24 Juli tot 2 Augustus zal te Parijs het
Congres plaats hebben van de Pax Romana (de
Ihternationale Unie van Katholieke Studenten).
Men verwacht dat dit jaar meer dan duizend
Katholieke studenten uit alle landen der we
reld aan dit Congres zullen deelnemen. Op het
Congres zal dit jaar een buitengewoon actueel
onderwerp behandeld worden, nJ. het Probleem
der Werkloosheid onder de jeugdige Intelec-
tueelen.
zien te ontsluieren en inlichtingen omtrent den
persoon van Wilhelm Kohier In te winnen."
„Dat is geen geringe taak!”
„Maar noodzakelijk. Pas als dat achter den
rug is. kan ik naar de eigenlijke beweegreden
tot den moord gaan zoeken. Mogelijk diep ik uit
't verleden dezer drie personen bijzonderheden
op. die gegronde aanleiding geven om als uit
gangspunt te dienen."
„Wanneer kun je van Hallstein terug zijn?"
„Vanavond.”
„Den krijg ik zeker morgenochtend een vol
ledig en gedetailleerd verslag?"
„Stellig.”
Robbl verdween, om aan den slag te gaan.**
.Zoo
brief?”
.Dat
heelt
.Dat
de
bc-
-
Bevend
Vasseur:
„Ikik moest wel. Anders zou hjj me
hebben verraden."’
„Verraden?” snauwde de ander.
„Deze man is onze oom. die al eenlge maan
den bij ons woont, omdat hij hulpbehoevend la.
De stumper is blind.” (Nadruk verboden)
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
Aï f A DAMMC’C °P dlt blad adJn ln«evolKe de veraekenngsvoorwaarden tegen 17 7^0 bU levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door 17 7^0 bli een ongeval met
AA I «I «r*« ratjl 11 IV Ij ij ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen WV» verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen eJVJe dood el ijken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
In Rio de Janeiro werd kortelings een Jt>-
pansch landarbeider „ontdekt”, die over een
wonderbaarlijke tenorstem beschikt De Japan
ner. die eerst twee jaar geleden uit Japan naar
Amerika kwam, heeft eerst, met zijn familie
leden. in Brazilië gewerkt. Op een dag ging
hij naar een Informatiebureau voor werklocnen
In Rio de Janeiro. Het wachten in een neven-
vertrek verdreef hij door een liedje te zingen
Toevalligerwijze hoorde hem een Amerikaanse!)
impresario, die den man voorstelde hem zang
lessen te laten geven en met hem een tournée
te maken door Zuid-Amerika.
Volgens den impresario, die voor Caruso’s
dood diens zanglessen wel eens bijwoonde, moet
de Japanner de stem bezitten van Enrico Ca
ruso. Het ontbreekt het nieuw-ontdekt genie
nog slechts aan een behoorlijke scholing.
Het waa nog geen tien uur, toen Robbl reeds
per taxi op slot Hallstein arriveerde. Mevrouw
Hallstein bleek aanstonds bereid hem te ontvan
gen en vroeg, zoodra hü binnentred:
„Is t u gelukt "n spoor te vinden??
.Neen,” antwoordde de detective. „Trouwens
Ik begin pas.”
■.Maar ik dacht dat commissaris Wemer alles
al onderzocht had."
„Dat gebeurde slechts oppervlakkig. Het is
nu mijn taak, het door hem sa mengewteiri.
schema te vervolledigen en uit te werken."
„Zal het lijk vandaag al vervoerd worden?"
„Ja. Nog hedenmorgen."
.Kan ik u soms ergens mee van dienst zijn?"
Boetprediker van Notre-Dame
neemt afscheid
De waarheid zal wel een beetje anders zijn.
Het soort prestatlès, waarmee men tegenwoor
dig eer Inlegt, is bedenkelijk gezakt. Het pu
bliek schijnt in zijn ontspanning steeds opper
vlakkiger en kinderachtiger te worden.
t
„En was dat het doel van uw komst?"
„Juist. Ik ben niet van plan enkele duizenden
Mark makelaarsprovisie te betalen. Ik koop, wat
tnU aanstaat en.... ik betaal contant. Deskun
digen hebben indertijd dit slot geschat op twee
honderdduizend Mark.”
Werner vroeg nu aan Mary Hallstein:
„Is er u iets van bekend, dat uw echtgenoot
Plannen had zijn bezittingen te verkoopen?"
..Neen. Maar als alles achter den rug is en ik
•eer wat tot mezelf gekomen zal zijn, dan ben
A gaarne bereid het slot van de hand te doen.”
„Waarom dan niet direct?” vroeg Köhler, die
Met zonder verbazing het gesprek tusschen den
commissaris en mevrouw Hallstein gevolgd had.
Weer nam Edmund Werner het woord:
»U moogt nu wel weten, wat hier op het slot
Wheurd is, vroeger of later sou u t toch ver
nemen.”
-Maar wat is dat dan toch?”
■Rudolf Hallstein werd vermoord!"
«Ver.... ver.... moord!”
Edhler deed ontzet ’n stap achterwaarts en
i
was hij ’n meer dan geraffineerde schurk? Zou
hij werkelijk in 't boech verdwaald zijn? Wat
had die uitroep van mevrouw Hallstein te be-
teekenen? Wie had het dolkmes van Edith
Beu ths kamer genomen, terwijl zjj daar sliep?
Laat in den nacht stapte Wemer in z’n bed
en op geen enkele dezer vragen had hij een
bevredigend antwoord kunnen vinden.
„Wat moet ik doen?”
„Om te beginnen, gaat u direct naar Hall
stein. Neem ’n taxi. Onderzoek de kamer van
den vermoorde nog eens nauwkeurig. Mis
schien ontdekt u nog iets, dat mij ontgasui is.
Het HJk kunt u in den loop van den voormid
dag laten vervoeren.”
„Goedzal gebeuren."
Robbl had een eigenaardige gewoonte; nooit
ultte hjj eenig vermoeden of gaf hij zijn Inzicht
te kennen, als hem daar niet uitdrukkelijk naar
gevraagd werd. Bovendien stond hij er op. geheel
naar eigen goeddunken te handelen, zonder zich
aan bevelen van zijn superieuren te storen.
„Het verloop van de gebeurtenissen hebt u
gelezen. Ziet u mogelijk reeds ‘n uitgangspunt?"
vroeg Werner.
.Neen.”
.Niet?" vroeg Werner verwonderd.
.Robbl schudde als antwoord slechts het hoofd
.Maar ik hdb niet minder dan drie wegen
ontdekt, volgens welke wij bij het onderzoek te
werk kunnen gaan, dat wil zeggen, drie zeer
duistere punten, welke allereerst opgehelderd
dienen te worden.”
..Zoo! Zal ik die drie wegen opzoeken?”
.Het lijkt me verstandig."
..Dan aal t gebeuren."
.Maar weet u dan wel, wat Ik eigenlijk
bedoel?"
„Ja!”
„Laat hooren.”
..Edith Beuth. uit wier kamer de dolk ver
dween, terwijl zü daar sliep. Mevrouw Hallstein,
Sovjet-documenten onweerlegbaar aange
toond, dat in het Rusland van Stalin ook
maar geen schijn van vakvereenlglngsvtU-
heid bestaat. En dat het in dit opzicht nog
erger was dan in Dultschland en Italië,
tegen wier vrljheldsvernletlglng de christe
lijke vakvereenigingen reeds in vroeger
jaren eveneens protesteerden. De heerT3er-
rarens had derhalve heel wat aanmerking
op de ter goedkeuring aan de Int. Arbelds-
eonferentie overgelegde geloofsbrieven van
de arbeidersgedelegeerden uit Sovjet-Rus-
land,’ want redeneerde hij „die gede
legeerden hebben on voorwaardelijk de be
velen na te komen van de dictatuur, welke
in Sovjet-Rusland heerscht."
Evenals indertijd Lltvlnof tegen den ver
tegenwoordiger van den Zuid-Amerlkaan-
schen Staat, die hem de internationale
ophitsing verweet, vloog „professor” Mar
kus overeind, verwees naar de schrifte
lijke repliek, waarin hij beweerd had, dat
de Russische vakvereeniging „volkomen vrij
Is en een democratisch karakter draagt,”
en schreeuwde onbeschoft den heer Serra-
rens ca. toe, dat de christelijke vakveree-
nlgingsleiders „volgens de formule der Je
zuïeten maar lijken zijn in de handen hun
ner werkgevers.”
Het fatsoen der afgevaardigden ter con
ferentie deed een gesis van afkeuring hoo
ren, maar wat kon de voorzitter anders
doen dan zijn leedwezen uiten over de
ruwheid der Sovjet-woede? En de sociaal
democraten, die er wél als hanen bij waren
toen indertijd tegen de onvrijheid in Dultsch
land en Italië werd geprotesteerd, geloof
den het nu wel en stonden er glunder bij.
Het revolutionnaire bloed kruipt, waar het
niet gaan kan.
Ten slotte moet dit revolutionnaire bloed
zelf den prijs vah dé terreur bëtalen. De
poÜtjek$ gTpot-weiJtgever Stalto betaalt dé
volgelingen in zfjn slavenstaat met een
schraal loon en ten slotte krijgen ze den
kogel. Ze mogen niet zelfstandig denken
noch ook maar één daad stellen van een
vrijen arbeider. Ze zijn lijken in de
hand van hun werkgever!
Teneinde zich weer geheel te wijden
zün studies en zijn belangrijke werken over
de geschiedenis der godsdiensten te kunnen
voltooien, heeft de eerw. Pater Pinard de la
Boullaye aan Z. Em. kardinaal Verdier. Aarts
bisschop van Parijs, verzocht ontheven te wor
den van de taak, de vastenconferenties In de
Notre Dame te Parijs te prediken, zoo lezen
wij In de .Maasbode
Kardinaal Verdier heeft, het groote belang
voor de verdediging van het geloof erkennend
van het werk, waaraan de vermaarde kansel
redenaar zich weer wijden wil, bij schrijven van
1 Juni j.l. dit verzoek van pater Pinard de la
Boullaye, zij het met leedwezen, ingewilligd.
In dat buitengemeen hartelijk schrijven
brengt de kardinaal pater Pinard dank, mede
namens de kerk in Frankrijk, voor het ver
heven apostolaat, met zooveel ijver en talent
op den roemrijken kansel van de Notre Dame
ontplooid.
„De trouw van uw auditorium,” aldus
kardinaal, „de menigvuldige blijken van
langstelling der ontelbaren, die u lazen en
van die anderen, die door den aether naar u
luisterden, in alle deelen der wereld, zijn
steeds een luid getuigenis geweest, dat gij een
zeer schoon werk hebt verricht.
R. P. Pinard de la Boullaye gaf sinds 1938
de vastenconferenties in de Notre Dame, wel
ke, zooals men weet, telken jare door Radlo-
Paris werden uitgezonden.
al het overige bewijzen, hoe
Amerikaan voor de radio is.
Als populariteit een waarborg mag heeten
voor iets goeds, mag men dus aannemen dat
er genieën optreden voor .de Amerikaansche
microfoons.
Werner zat den volgenden ochtend
al vroeg op zijn kantoor. Hij moest nog ’n uit
voerig proces-verbaal opmaken van zijn onder
zoekingen op Hallstein en dan nog de noodlge
schikkingen voor vandaag treffen.
Tegen acht uur trad 'n klein, nietig kereltje
onaangediend binnen. Z’n onooglijk voorkomen
viel nog sterker op, dan z’n veel te wijde en
slordige kleeren.
.Je komt als geroepen, RobU,” begroette
Wemer hem. „Ik heb 'n Interessant geval op te
knappen voor je.”
Het onoogHJk. nietige kereltje, die beet voor
'n bedelaar had kunnen doorgaan, was de be
kende detective Robbl. Edmund Wemer had er
zich nooit over beklaagd, dat Robbl in zijn sectie
ingedeeld was geworden. HU had in t vak z’n
sporen reeds verdiend en de commissaris aar
zelde dan ook geen oogenblik om hem „t geval
Hallstein” toe te vertrouwen.
„Wat is er aan de hand?” vroeg Robbl met
een krakende stem.
..Lees meer eens even dit proces-verbaal door."
Robbl ging zitten en begon te lezen, zonder
verder ook maar één vraag te stellen.
dat alles?” vroeg hjj toen.
den
oogenblik
meesterd.
.Hij werd vanmiddag vermoord, hier in z’n
eigen huis."
„Vanmiddag?”
En weer zochten Köhler’s oogen de jonge
vrouw, als eischte hij van haar rekenschap. Wer
ner echter voegde aan z’n woorden toe:
„De moord geschiedde tusschen half vijf en
vijf uur.” x
„"n Zeldzame samenloop!" mompelde Köhler,
doch niemand begreep de beteekens dezer woor
den.
Mary Hallstein hield t hoofd afgewend en
staarde ernstig voor zich heen.
„Wat bent u nu van plan?" vroeg Wemer.
„Een sterfhuis is geen huis waar zaken ge
daan kunnen worden. Ik ga terug naar de stad.”
„U zult echter goed doen, met uw adres achter
te laten. Mevrouw Hallstein wil misschen later
met u wel in onderhandellng treden.”
Köhler keek den commissaris met *n ondeu
gend lachje aan, als wilde hü hiermee te kennen
geven, dat hij diens bedoeling maar al te goed
doorzag.
,Jk logeer in Hotel Union.”
,Nu moet ik ook gaan, mevrouw. Ik zal zorgen
dat voor morgen alles tUdlg geregeld is. Het is
intusschen laat geworden."
Op den terugweg hield Werner zich in ge
dachten onafgebroken bezig met Wilhelm
Köhler. Wat *n ondoorgrondelijk mensch! Was
hü ’n oprecht, openhartig «M eerlijk man? Of
die geen aannemelijke verklaring wist te geven
omtrent het eigenaardige gedrag van haar echt
genoot bu zijn leven en die bij *t zien van den
onbekende, blijkbaar ten zeerste ontsteld.
.Emilio" riep. Wilhelm Köhler, die meer dan
twee uren verdwaald ronddoolde in het boech.”
is X Wat denkt u eigenlijk van den
gelegd Mét een"doffen slag viel de ongelukkige
op den grond, In z’n val H stapel goederen
meesleepend, dat met veel geraas op den vloer
terecht kwam.
Pierre Vasseur scheen z’n zelfbeheersching
geheel kwUt te zUn. Het idee, dat hU bespied
was. had hem overstuur gemaakt Andermaal
ontstak hU z’n lantaarn en overzag den toe
stand onder den indruk van den moord dien
hü gepleegd had, wat hü zeker niet zou ge-
hebben. daan hebben, als z’n zenuwen hem niet over
meesterd hadden.
Daar hoorde hij eensklaps het geluld van
menschen aan de deur. Een oogenblik later
stonden ze in de kamer. Een fel licht scheen
in z’n oogen en twee mannen grepen hem vast.
Ontzet keken ze naar het ontzielde lichaam op
den grond.
„Waarom heb je dien stakker vermoord?"
schreeuwde een der mannen hem toe.
over z’n heele lichaam, antwoordde
keerde zich naar de deur en hield het schijnsel
van z’n lantaarn naar den grond gericht.
Eensklaps, alsof de bliksem voor z’n voeten
viel, deinsde hü terug. Het licht op den grond
scheen op een paar pantoffels en het onder
ste gedeelte van een broek. Onwillekeurig hief
hü de zaklantaarn op en zag een man staan,
die hem strak aankeek. Hü wist, dat de man
er den geheelen tüd geweest was en alles had
gezien. Hü voelde Mch verloren. Gedurende
eenlge oogenblikken staarden ze elkander aan.
Toen gleed Vasseur’s rechterhand in z’n borst
zak, z’n zaklan
taarn ging uit en
een oogenblik
later was den
onverwachten
getuige van de
misdaad het eeu
wig zwijgen op-
hü inderdaad op zeer spannende wijze voor de
radio wist voor te dragen.
Amos Hendy heeft daarentegen carrière ge
maakt met het gekraai van een haan en vo-
gelgekwetter. In de imitatie van deze diergelui
den is hü werkelük niet te overtreffen. Sinds
men hem ontdekt heeft, bezitten de Inwoners
van de mlllloenenstad aan den Hudson des mor
gens de grappige illusie, door een ochtendhaan
gewekt te worden. Prompt om half zeven in den
morgen begint de „haan van New York” te
kraaien en dat duurt ongeveer vüf minuten lang.
Daarop volgt dan een kwartier vogelgekwetter.
Idyllischer en romantischer kan de aanbrekende
dag, ook voor de farmers in het Westen en het
Zuiden van het land, nauwelüks zün....
Hoe blüven nu deze lievelingen van de radio
steeds op de hoogte? Hoe komen zü te weten,
of het publiek nog steeds voor de volle honderd
procent met hun prestaties tevreden is? Daar
voor zorgt de post. Zoo heeft b.v. de National
Broadcasting Company alleen reeds in de af-
geloopen twaalf maanden ongeveer 5 millioen
brieven ontvangen, waaruit duidelük blükt, wel
ke stars pp den goeden weg zün en welke het
contact met bet publiek verloren hebben. De
Columbia Broadcasting Company, een andere
enorme Amerikaansche radio-trust, ontving in
een maand tüds 445.000 brieven. Dat zün een
voudig recordcüfers, welke nog duidelüker dan
I. -Zgeestdriftig de
k et onbeschaamdheid moet de Sovjet
|^y| den slag zien te winnen. In Neder-
land gelukt dit slecht. Dit land
heeft sterke Katholieke en Protestantache
organisaties en een slagvaardige anti
communistische pers. De vliegers met leu
gens in den staart gaan hier niet op. Nog
pas heeft het Volksdagblad de doorge
winterde Tribune een paar citaten uit
de moraalleer van Lenin valsch durven
noemen, maar sedert we titel, boek en blad
zij aangaven zwijgt dat Russische blad
zelfs in het Hollandsch.
De commissionnalrs van de Sovjet, die niet
dah na het volgen van een der beruchte
cursussen voor revolutionnaire vorming in
dienst plegen te worden gesteld, moeten
het evengoed bij propagandisten als di
plomaten hebben van de brutaliteit.
Dat herinnert men zich van Lltvlnof, die
in Genève de onschuld der verhouding van
zijn regeering tot den internationalen cel-
lenbouw van de Komintern zoo geraffi
neerd verdedigde.
Th&tjs heeft in datzelfde Genéva de Rus
sische arbeidersgAelegeerde „professor”
Markus den grooten mond van de bier
kade opgezet tegen onzen Katholieken Ser-
rarens, die hem leeltjk in de klem had.
Deze had namelijk met zelfs door de oude
Tribune niet -■ valsch te liegen citaten uit
et machtigste middel om Gods
rük te bevestigen en uit te brei
den is bet ctiderwijs. van bóven
u tot beneden doordrongen van een edit
katholieken geest en de onmisbare sluit
steen van desen bouw is de Katholieke
Unlversltelt.
Het Hoogwaardig Episcopaat tot de
Katholieken van Nederland. 8 Sept. 1931.
z’n oogen zochten Mary Hallstein.
blik den zünen ontmoette, werd zü weer 'n
door haar geweldigen angst over-
•z en weet dat de filmstars de lievelingen
zün van het Amerikaansche publiek, en
J-TA dat zü onzinnig vereerd worden. Maar
''hu zün de lievelingen van de Radio hard bezig
hun de loef af te steken. De populariteit van
de aether-kampioenèn, en ook hun gages, wor
den steeds grooter.
Volgens officieels statistieken, die dezer dagen
door de regeering van de Vereenlgde Staten ge
publiceerd werden, bezKten 34.5 millioen Ame
rikaansche families een eigen radiotoestel.
Neemt men aan, dat Iedere familie uit ongeveer
M personen bestaat, dan komt men tot het
enorme aantal van 100 millioen luisteraars op
een totale bevolking van 130 millioen zielen.
Maar niet slechts in huis speelt de radio
een groote rol. In Amerika is het n.1. meer en
meer mode geworden, ook den auto Van een
rtadiotoestel te laten voorzien. Zoo weet het
radio-tüdschrift .Radio Retailing” mede te
deelen, dat er in het afgeloopen Jaar 3.5 mil
lioen radio-toestellen voor auto's zün verkocht.
De Yankees kunnen klaarblükelük zonder luid
spreker niet meer leven. Want nergens zoozeer
als bü hen bestaat de onaangename gewoonte,
het toestel den geheelen dag, zonder eenlge
panze, in werking te laten.'
Het is onder deze omstandigheden geen won
der, dat, terwül de populariteit van de filmstars
zoo langzamerhand ietwat taant, de lievelingen
van de Amerikaansche radio meer en meer in
aanzien stügen. De radiostars ontvangen op het
oogenblik in de Vereenlgde Staten reeds salaris
sen, wsarvan de filmspelers in Hollywood nau-
welüks durven droomen. De verschillende om-
roepmaatschappüen leveren een waren strüd
om hen. Om zich van hen te verzekeren, enga
geert men hen voor vele weken en zelfs maan
den. Jack Benny, een van de meest geliefde
Amerikaansche radlo-kunstenaars, heeft zelfs
een contract voor den tüd van drie jaren ge
kregen, met een salaris van niet minder dan
1 millioen dollar per Jaar. Ook Eddie Cantor
kreeg een contract voor eenlge jaren.
Deze radiostars verdienen dus In de Vereenlg
de Staten heel aardige sommetjes. Intusschen
moet hierbü opgemerkt worden, dat zü hun
geld werkelük niet gemakkelük verdienen, want
niet alleen moeten zü op elk oogenblik van den
dag voor repetities ter beschikking staan, maar
bovendien hangt het gevaar van een vermin
derende populariteit voortdurend als een zwaard
van Damocles boven hun hoofd. Dat wil zeggen,
zü moeten er zich steeds het hoofd over bre
ken, hoe zü ,weer iets nieuws, iets origineels
kunnen brengen.
Deze Jacht naar originaliteit is voor de Ame
rikaansche radio zeer typisch. Wie iets nieuws
weet te brengen, is een .gemaakt” man. Om
gekeerd kan nMË^Vën veelzijdig genie zün Mr
desondanks geen exrrttre maken; VrtJl de goede
vondst te lang Op zich Iaat wachten.
De beroemdheden der Amerikaansche radio
worden dan ook plotseling geboren. Zoo ver
ging het ook den thans zoo geliefden Bob Bums.
Burns kan er prat op gaan, een van de meest
veelzüdige musici ter wereld te zün. Er bestaat
elgenlük geen instrument, dat hü niet bespelen
kan. Maar desondanks ging het Juist dezen Bob
Burns jarenlang zoo slecht, dat hü als een arme
zwerver door de straten trok. Door een toeval
kwam hem op zekeren dag een gewone looden
buis in handen. Hü blies er op en kreeg er een
geluid uit. „Wanneer men dat met looden bui
zen van verschillende lengten doet en men
oefent een beetje”, aldus dacht Bums, .heeft
men misschien een nieuw Instrument.”
Zoo ontstond de „bazooka”, die zün „uitvin
der” niet slechts tot een beroemd, maar ook tot
een rijk man maakte.
Maar ook op andere manier kan men be
roemd worden. Philips Lord speelde dit b.v
klaar met zün gangstersgeschiedexüssen, welke
neengedrongen en als verlaten, stond op
een hoek van twee nieuwe straten in de
achterbuurt van Marseille een klein win
keltje. Het was reeds lang na middernacht en
in de heele buurt was geen levend wezen te
zien, behalve één man. die, diep in z’n overjas
gedoken, in de schaduw der hulzen naderbü
sloop. Genaderd vlak bü het winkeltje, ver
traagde hü z’n schreden en keek behoedzaam
om zich heen. Vlak voor de deur gekomen,
scheen hü zekerder van zün zaak te zün. Sinds
lang wist Pierre Vasseur wie de eigenaar van
dit winkeltje vu, en waarom hü er zooveel be
lang in stelde.
Hü was van meening. dat inbrekers zich te
veel er op toelegden de groote woningen der er
kende rijken met hun bezoek te vereeren, ter
wül daar toch practise!) weinig te halen viel.
In die woningen toch bewaarde men zelden veel
geld en kostbare juweelen. Voor een en ander
waren de moderne banken veel veiliger. Daar
entegen. in die onaanzlenlüke zaakjes, door
eenvoudige menschen gedreven, kon men büna
altüd een aardig kapitaaltje aan contanten
vinden. Dat soort lieden stelde weinig vertrou
wen in groote bankinstellingen en beschouwden
hun geld alleen veilig als ze het zelf onder hun
berusting hielden.
Al lang wist Pierre Vasseur. dat de eigenaar
van dit winkeltje er warmpjes inzat, en reeds
eerder zou hü daar z’n slag geslagen 1L
als hü door z’n diefstallen niet genoodzaakt
was geweest, zich gerulmen tijd aan het oog der
politie te onttrekken. Nauwkeurig had hü zich
eenlge weken lang van het doen en laten der
bewoners op de hoogte gesteld en uit verschil
lende inlichtingen was hem gebleken, dat de
familie lederen Donderdagavond uit ging. Het
was Donderdagavond en hü had gezien, dat
vier personen, man,' vrouw en twee zoons, het
winkeltje verlieten. Ook wist hü. dat ze binnen
de eerste 2 A 3 uren niet zouden thuiskomen.
Zonder zich te overhaasten, kon hü dus z’n
werk doen.
Nog eens keek Vasseur om zich heen, werkte
met z’n loopét en was in 1 winkeltje.
Eenlge oogenblikken bleef hü doodstil staan;
daarna begaf hü zich langzaam naar de daar
achter gelegen kamer; onhoorbaar sloop hü er
heen, zóó geruischloos, alsof een schaduw zich
voortbewoog. Nu moest hü de napwe gang door,
die haar de opslagplaats der winkelwaren leid
de. Elndelük had hü z’n doel bereikt. Met z’n
zaklantaarn bescheen hü den vloer en keek
met studie naar de plek, waar een bulten ge
bruik zünde schoorsteen stond. Met z’n in hand
schoenen gestoken vingers betastte hü de te
gels van den muur. Toen hü er een aanraakte
die los zat, haalde hü verlicht adem. De ge
heime plaats was nog steeds in gebruik. Hü
lichtte den tegel er uit, en juist toen hü hem
voorzichtig op den grond wilde leggen, be
kroop hem een gevoel, alsof hü niet meer al
leen waa Direct doofde hü het licht en drukte
zich tegen den wand. Maar hü zag of hoorde
niets.
Toch kon hü niet aan den Indruk ontkomen,
dat nog iemand anders met hem in het ver
trek adem haalde. Echter, hoe scherp hü ook
luisterde, geen enkel geluld drong tot hem door.
Hü wachtte een minuut of vijf en dacht toen,
dat het zuivere verbeelding van hem geweest
was. Z’n zenuwen hadden hem parten gespeeld.
Er kon niemand zün. Misschien was een stukje
behang gescheurd, of had een muis een wande
ling gemaakt.
Weer ontstak Vasseur z’n lantaarn en ging
voort de gemaakte opening te onderzoeken en
meer tegels te verwüderen. Toen de vierde te
gel er uit was, lichtte hü de gemaakte opening
bü- Een snel gesmoorde kreet van vreugde ont
snapte aan z’n lippen. Wat de oude winkelier
-hem in een vertrouwelük gesprek had meege
deeld. Meek juist te zün geweest. Hier was s'n
schatkamer. Hü stak z’n hand In de opening,
om daaruit twee linnen zakken met geld en
een dikke enveloppe met bankpapier te halen
en in z’n zak te laten glüden. Daarna zette hü
de tegels weer precies op hun plaats.
Ongestoord had hü z’n arbeid verricht; het
was nu zaak te maken dat hü weg kwam. Hü i
was ook de overtuiging van mevrouw
Hallstein. Maar waarom noemde hü zün naam
niet?”
„Omdat hü dan ondervraagd zou zün en
tegelük met zün vüand, ook zich zelf verraden
zou hebben.”
„Qat begrüp ik niet.”
..ff wil er mee zeggen, dat Rudolf Hallstein
al den tüd, dat hü zich onzichtbaar maakte
niet op Hallstein vertoefde en dat zün vrouw
hem bü zün geheimzinnig verdwünen behulp
zaam waa
„U meent dus. dat Rudolf Hallstein
woning op regelmatige tüden verliet?"
„Vast en zeker."
.Maar waarom dan zoo geheimvinnig?"
..Dat weet Ik nu nog niet"
„Wat denkt u te doen?”
„Ik wil beginnen met na te gaan, hoe de dolk
van Edith Beuth 's kamer is verdwenen. Dan zal
ik onderzoeken of 1 mogelijk 13, in de bosschen
rond Hallstein twee uren rond te dwalen, zon
der het slot te vinden. Verder zal ik trachten te
achterhalen, welk dubbel-leven Rudolf Hallstein
geleid heeft, het verleden van Mary Hallstein
-w-n Guatemala, in Zuid-Amerika, bestaat een
I stad Chlchicastenango, waar de in het ge-
heele land beroemde Pater Rossbach, de
zielzorger van 40.000 Indianen, woont.
De jonge Dultsche vllegenlerster. Elly Bein-
hom, die geheel alleen talrijke vluchten naar
alle werelddeelen deed en ook Zuid-Amerika
bezocht, vertelt in de Vmschau over deze
Christen-Indlanen
Door het onvermoeide liefdewerk van Pater
Rossbach hebben de Indianen een persoon! bke
innige verhouding tot het Christendom verkre
gen, waardoor zü ook den Zondag vieren en
heiligen. Afstammelingen zün zü van het oude
volk der Maya's, dat reeds duizenden jaren vóór
de Christelüke jaartelling een cultuur bezat,
waarvan de overblüfselen nog de bewondering
wekken. Deze cultuur is verloren gegaan en de
thans levende bevolking is hoogst primitief.
Evenals alle primitieve volken zün ook deze
Indianen bügeloovig en aanbaden heidensche
afgodsbeelden. Door den voorzichtlgen arbeid
van l*ater Rossbach Is hetChHstelük geloof
echter geleldelük in hun zielen gedrongen en
thans-beMt hü bat volle vertrouwen van een
40.000 menschen. Zondags trekken duizenden
naar de kerk. Met de wüsheld en goedheid van
een ervaren man. met de mildheid van iemand
die veel begrijpt en veel vergeeft zoo vertelt
Elly Belnhom drukt de wereldwüze Pater
wel eens een oog dicht, wanneer nu en dan een
schaapje van zün kudde voor het betreden van
het Godshuis op een steenen altaar terzüde van
de kerktrappen nog even een offer aan de oude
indiaansche góden brengt, voordat de knie vol
deemoed voor het Kruis van Christus wordt
gebogen. Maar Juist de Zondag toont, zoo gaat
de schrüfster .voort, hoezeer deze menschen reeds
voor het Christelük geloof gewonnen zün. De
kerk is overvol gevuld met een aandachtige me
nigte. Van heinde en verre komen zü. te voet,
op hun ezeltjes of tweewielige karren om hun
nieuwen God te dienen.
