<Ketu&Aaal
De avonturen van Stan en Pol
van den daq
I
f 1
I
1
J
I
F 250.-
F 750.-
Zoo'n Migraine?
ALLE ABONNÉ’S ongevallen1 rorzekerd voor een der volgende uitkeringen
KATHOLIEKE LECTUUR
HET RAADSEL VAN
AZEPOOT
DEN
In de straten van New-York
V aticaanstad
Nieuw Heidendom
DOOR THEO BLANKENSEE
In Griekenland
^aangifte'MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Het huwelijk
i uit beregening
VRIJDAG 2 JULI 1937
het
Jimmy
u,” was Wemer’s ant-
geldt
een
17
XIII
op Rudolf Lemper, alias
(Wordt vervolgd)
Kijk, zei Kees, een der jongens, hier in dezen boom is een
nestje. Zie je het zitten? Geef mü nu een setje, dan kan Ik
misschien den ondersten tak bereiken. Stan wist niet wat hjj
moest beginnen. De Jongens verdwenen al tusschen de takken.
Weldra kwamen de jeugdige booswichten weer te voorschijn
met het nestje. Ze bekeken de jongen aan alle kanten. Bah,
sei Kees, ik vind er niets aan. Wat heb je aan die kale diertjes.
tot u een grooten dikken kerel ziet, nog dikker
dan ik ben, die op het trottoir staat en uit
roept;» „Koop de Catholic Worker.’’ Dien
noemen ae Big Dan. Welnu, Stern's Store is
juist tegenover Big Dan."
bij levenslange geheels
verlies van belde armen.
de
het
INWIH
De jongens gingen steeds verder het bosch in, en Stan was
bij], dat hü den weg aoo goed kende, want anders had hl) zijn
holletje vast nooit meer terug kunnen vinden. Voor een grooten
dikken boom bleven de jongens staan.
Voor de tocht
naar het land
begint, tafereeltje
op een Hessische
boerderij
„Jij.,
van me
„Toen mr. Deanbroke je zei, dat Je bezittin
gen weg waren, besloot je met mij te trouwen!"
Jimmy voelde zich heel onprettig, toen hü dit
nog eens van Conny moest hooren. „En ik....
ik wilde snugger zijn en precies hetzelfde doen.
We hebben elkaar met de faam van onzen rijk
dom willen overbluffen, maar toen naast de be
rekening onze liefde een woordje ging mee
spreken, besloten we belden „niet thuis” te ge
ven.”
Conny lachte, maar nu een gullen lach, die
haar zichtbaar goed deed en op Jimmy aan
stekelijk werkte.
„Wat dat verloopen afspraakje betreft, Con
ny,” kwam Jimmy brutaal uit den hoek. ,Je
kunt op het oogenblik honderd vijf en twintig
dollar trouwen!"
.En Jl) vijftig!” Triomfantelijk hield Conny
haar eerste salaris-enveloppe omhoog. „Dat is
.tezamen honderd vijf en zeventig dollar."
„Honderd drte en zeventig dottert Wat e«h
geld!”
„Honderd drie en zeventig? Je vergeet maar
liefst twee dollar.”
„Neen, Conny, want twee dollar hebben we
noodig voor onze trouw-acte!”
(Nadruk verboden)
Wemer begreep wat
doelde en antwoordde:
JO vm al aardig op weg. Maar nu moet U
-J--^ en streven naar 1 vernieuwen van den ouder
fl heidenschen godencultus, zooals dat in
sommige nationaal-sociallstische kringen
heerscht, laat zich de laatste maanden met ze
kere kracht gelden in Griekenland, waar dit
streven eveneens samenhangt met een uitbun
dig nationalisme. De leider dezer nieuw-helden-
sche beweging heet Astlriotes. HU verwacht, dat
de oude Grieksche cultuur zal terugkeeren. in
dien maar eenmaal het oude Grieksche veel
godendom in eere hersteld is. De door hem ge
propageerde beweging vindt in nationalistische
kringen veel aanhang, zoodat de rltueele aan-
bidding van Zeus, van Athene, van Aphrodite
en van andere Grieksche godheden niet zeld
zaam meer is. De Grieksch-orthodoxe geestelijk
heid verweert zich scherp tegen dit nieuwe hei
dendom en heeft Astlriotes met zün voornaam
ste medehelpers voor de kerkelijke rechtbank
gedaagd. Men weet, dat ook in Hongarije en
Tsjecho-SlowakUe propaganda wordt gevoerd
voor een nationaal nieuw-heldendom, dat den
eeredienst van de oude góden zoekt te herstel
len.
Henschen, die zóóveel hoost
hebben, dot hun de tijd ontbreekt
om veilig te rijden, krijgen vaak
maanden cadeau In hospitaal al
huls van bewaring....
Het was niet moeilijk katholieke lectuur
te verkoopen Ik schrijf nu uit ondervinding.
Het gemak waarmee dit gebeurde deed ons be
grijpen dat onze werklooze katholieke jeugd een
bescheiden inkomen zou kunnen verdienen door
katholieke lectuur op straat te verkoopen. Ons
laatste denkbeeld dat wij hopen uit te voeren
is een handwagen die volgeladen is met goede
Katholieke lectuur. Aldus duwende door de
stadsstraten hopen wij de Katholieke Pers on
der het volk te brengen, en de groote massa
daarvan te bereiken die anders slechts zelden
in de gelegenheid zou zUn om Katholieke lec
tuur in handen te krijgen.”
Dus weer een ellendige dag in het voor
uitzicht. Heusch niet noodig I Neem een
AKKERTJE” en binnen 'n kwartier voelt
Ge U weer frisch en opgewekt en zijt Ge
Uw hoofd pijn kwijt. AKKER-CACHETS
helpen verrassend snel bij Hoofdpijn, Kies
pijn, Zenuwpijn, Rheumatiek, Gnep. Por
12 stuks slechts 52 cent. Overal verkrijgbaar.
gedane inkoopen van het salaris af te houden.
De Annona heeft dan ook geen enkelen .slech
ten betaler” onder haar klanten.
Om 8 uur ’s morgens begeven de mannelUke
Inwoners van Vaticaanstad zich naar hun werk
en de kinderen naar school. Daar in de stad
geen scholen voor de kinderen bestaan, moe
ten zU een Italiaansche school bezoeken, die zich
in Borgo, op eenige honderden meters afstand
bevindt. ZU genieten daar hetzelfde kostelooze
onderwijs als de Italiaansche klndéren, met dit
onderscheid, dat zU niet aan de voor de Ita-
liaahsche kinderen verplichte lichaamsoefenin
gen behoeven deel te nemen en dat het hun
Is toegestaan, zekere religieuse feestdagen te
vieren, die niet in den kalender der Italiaan
sche schblen opgeteekend staan.
„De kinderen van het Vaticaan”, zooals men
hen gewoonlUk noemt, vormen een kleine, op
zichzelf staande groep. De andere kinderen be
nijden hen, omdat zij wéten, dat de vaders van
de kleine burgertjes van Vaticaanstad behoor-
lUk geld verdienen, in moderne woningen leven
en hun families veel voorrechten genieten, die
de anderen missen. Msar er zUn ook nadeelen.
Een burger van Vaticaanstad kan bü voor
beeld zonder vergunning geen reis ondernemen 1
en in bepaalde gevallen mag lijj niet zonder
toestemming een theater bezoeken.
Het is begrUpelük dat yan de bewoners
van het oord, waarvan de geestelUke leiding der 1
wereld uitgaat, een büzondere discipline ge
vergd wordt. De kinderen achten zich echter
gelukkig, met hun families deel van den Vati-
caanschen staat uit te maken, oa. ook, omdat -
zij weten, na het einde van hun schooltUd ver-
moedelük een goede betrekking in dienst van
het Vaticaan te kunnen krUgen, terwijl de Ita
lianen eerst met veel moeite een baantje kun
nen vinden.
Inderdaad zUn er tientallen beroepen, die deze
kinderen kunnen gaan uitoefenen, zonder dat
het daarbU noodig is, Vaticaanstad te -verlaten.
De Paus is een goed en zacht heerscher en nim
mer ontslaat hü een van zün bedienden of ar
beiders. tenzU deze zeer ernstige vergrijpen heeft
begaan. In Vaticaanstad leven families
die reeds honderden jaren in dit gebied wonen,
en di^ van vader op zoon steeds bü de Pausen
in betrekking zün geweest.
Is het onder deze omstandigheden te verwon
deren, dat de 993 mannen, vrouwen en kinde
ren, die de bevolking van dit wel unieke plekje
aarde vormen, door de 900.000 inwoners van het
Rome van Mussolini de „Gelukkigen van bet
Vaticaan" worden genoemd?
s
De communisten kregen thans voor de eerste
maal met een werkelUken mededinger te doen.
Tot nu toe hadden zü de straat geheel be-
heerscht voor den verkoop van hun atheïstische
lectuur; nu bevonden zjj dat zU den strijd
moesten aanbinden met de verkoopers van de
Catholic Worker. Van het begin af wer
den onze pogingen met succes bekroond, zoodra
wü in radicalistlsche bolwerken binnendrongen
WIJ lieten stroomen van katholieke lectuur los
over communistische, atheïstische en andere
bijeenkomsten. Columbus Circle en Union
Square, die te lang middelpunten waren voor
atheïsten en Marxisten, waren nu in de ge
legenheid om de boodschap der Katholieke Kerk
te vernemen.
Maar ons eerste optreden bracht zUn moei
lijkheden met zich mee Wü verwachtten een
flinke oppositie, en vonden die ook. Ondanks
hun beweerde voorliefde voor vrijheid van mee-
ningsuiting maakte men het ons met gemakke
lUk in de omgeving van bUeenkomsten der com
munisten als wU uitriepen: „Koop de Catho
lic W o r k e r.’> Toch volgden wij alle radlca-
listische betoogingen op den voet en trachtten
onze waar aan den man te brengen. Hoe meer
beleedigingen wij moesten incasseeren, des te
grooter was ook onze verkoop!
Gedurende de jaren waarin wij Katholieke
lectuur verkochten en uitdeelden in de straten,
bij parades en andëte gelegenheden gebeurde
het slechts éénmaal dat onze papieren ons wer
den ontnomen en vernietigd werden. Dat was
op een anti-oorlogs-meetlng van -het Verbond
van Jonge Communisten. Toen gebeurde het
ook dat verschillende opgewonden leden van dit
verbond een der seminaristen aanvielen die
meehielp om onze papieren uit te deelen.
Op den eersten Mei Maria’s Dag nemen-
honderdduizenden Communisten, Socialisten en
Marxisten de stad in bezit. ZU leggen het ver
keer stil door hun massale optochten. Op dezen
dag is het dat wU. mannen van de Catho
lic Worker, met behulp van katholieke stu
denten duizenden en nog eens duizenden stuks
van lectuur uitdeelen. WU doen dit omdat wij
ons realiseeren hoe vele katholieken aan deze
betoogingen deelnemen, geen acht slaande op
het gevaar waaraan zU zich bloot stellen.
invoerrechten en
en veel goedkoo-
per dan in Rome zelf, waar op artikelen als
wijn, koffie, suiker, tabak, enz. enorme belas
tingen worden geheven.
De Romeinsche huisvrouwen benUden na-
tuurlUk haar zusters aan de andere zUde van de
.grens" zeer en er zou zeker een omvangrijke
smokkelhandel ontstaan, indien daartegen niet
zulke zware straffen dreigden.
Een eigen model-bakkerU bakt al het voor
Vaticaanstad benoodlgde brood en lederen mor
gen verlaat een huismeester de particuliere wo
ning van den Paus, om melk en boter voor het
ontbüt van Züne Heiligheid te koopen.
In Vaticaanstad leven vele vrouwen, echtge-
nooten van bedienden en arbeiders, en bUna
alle doen s morgens haar inkoopen in de „An
nona”.
Om den smokkelhandel tegen te gaan, wordt
er streng op gelet, dat de inkoopen zich tot de
behoeften van de familie beperken; de Inkoo
pen’van lederen klant worden genoteerd. BUna
alle inwoners van Vaticaanstad zUn in dienst
van den staat, zoodat het gemakkelUk is, aan
het einde van de maand, het bedrag van de
en frisch geschreven artikel van Stanley
H Vishnewski in het weekblad America
maakte ons bekend met het werk, dat
deze met eenige kameraden verricht om de Ka
tholieke Pers onder het volk te propageeren.
vensmiddelen is voorzien dan deze
En daarbij koopt men in dezen v.
van Be allerbeste kwaliteit
prUzen.
Vaticaanstad heft geen
daardoor is alles «hier veel
„Het verkoopen van katholieke lectuur in de
straten van New York is een werk, waarmee
mUn kameraden en ik. die verbonden zUn aan
de Catholic Worker, gedurende reeds
drie jaren bezig zUn. Het is niet de bedoeling
het apostolaat der Katholieke Pers te be
vorderen, en de belangstelling van anderen
op te wekken en hen aan te moedigen om ook
met den verkoop van katholieke lectuur te be
ginnen, dat dit artikel werd geschreven.
Onze Katholieke Pers wordt niet overtroffen
in leesbaarheid en wijze van uitvoering. Toch
hebben de veie dagbladen en periodieken die
daartoe behooren slechts een zeer beperkte ver
spreiding. ZU worden voor het grootste deel
slechts gelezen door een klein getal van ijverige
katholieken. Onze brochures, die men wel eens
„de blblioth^k van den arbeider" heeft ge
noemd, bevatten een boodschap voor het Ame-
rikaansche volk. ZU worden voomamelUk ver
spreid door scholen en boekenstalletjes in de
portalen der jcerk. Dit is prUzenswaardig en
verdient te worden aangemoedigd. Toch zouden
wU kunnen vragen: „is dit genoeg?” Niet voor
hen, die door de Communistische propaganda
worden beïnvloed. Met hen echter moeten wij
vooral in aanraking trachten te komen. Het is
maar zelden dat zü ih de gelegenheid zUn om
katholieke lectuur te koopen. ZU behoorden deze
even gemakkelUk te kunnen verkrUgen als de
lectuur, welke door atheïsten en communisten
wordt verspreid.
In het algemeen leest de arbeider niet veel
boeken. ZUn lectuur hJUft voor het grootste
deel beperkt tot dagbladen, magazijnen en vlug
schriften. Het grootste deel van wat' hu leest
moet hem worden overhandigd als hU uit zUn
fabriek komt, op openbare pleinen, in tunnels
enzoovoort. Ik bedoel maar te zeggen dat hü
in het algemeen niet van zün gewonen weg zal
afwijken om lectuur te koopen. Als de arbeider
niet tot ons komt moeten wU hem tegemoet
gaan om katholieke lectuur in zün handen te
brengen. WU moeten onze Katholieke propa
ganda en de Katholieke Pers anders instellen
en dezelfde tactiek bezigen welke de commu
nisten toepassen bij het verspreiden van hun
materiaal. De communisten begrijpen de waarde
die het verspreiden van lectuur bezit.
Ik ken een jongen communist die zün vrijen
tUd gebruikt voor het verkoopen van de
Daily Worker, de New Masses, brochu
res enzoovoort. Andere Jongens en meisjes, tot
kinderen toe. gaan van deur tot deur, terwijl
zU lectuur uitdeelen en wekelUksche bUdragen
innen voor Communistische uitgaven. Het is
deze onvermoeibare ijver welke voor het Com
munisme zoovelen wint die het gaan aanhan
gen of hun sympathie er mee betuigen. Maar
waarom zou ik op dit punt doorgaan? Er zün
vele voorbeelden die ik zou kunnen aanhalen
van Communistischen Uver bij den verkoop van
lectuur.
Het eerste doel van dit artikel is do be
langstelling der Katholieken op te wekken en
hen er toe te brengen, actieve apostelen te,
worden door het verspreiden van Katholieke
lectuur, en ik wil dit bereiken door te verhalen
dat dit reeds gebeurt.
Big Dan Orr, Mary Sheehan en mün persoon,
alle drie behoorende tot de verkoopafdeeling
van de Catholic Worker, voelden dat wü
moesten doen in plaats van te praten en be
gonnen met den verkoop van Katholieke lec
tuur op straat. Tijdens de vacantie ondervon
den wU de hulp van twee seminaristen, een
Franciscaan en een Paulist, die hun vrijen tijd
opofferden om de gedachte van het straat-
pers-apostolaat te helpen verbreiden. WU na
men tot patroon den H. Johannes de Deo. HU
was de eerste Katholieke krantenjongen, want
hU ging de stadspleinen op om het geloof door
middel van het gedrukte woord te verbreiden.
TerwUl wU zUn Uver trachtten na te volgen,
maar ons er daarbij bewust van bleven dat wU
géén heiligen waren, waagden wü one in de
straten van New-York City met een ruimen
voorraad aan katholieke lectuur. Behalve dag
bladen hadden wü brochures bü ons over ac-
tueele onderwerpen. Wü trokken er op
voorbereid op veel tegenspoed, maar het g«
en de snelheid waarmee wU onzen voor
kwijtraakten vormden voor ons zelf een
van verbazing.
Big Dan Orr een van de bende (hü is
zes voet lang en weegt meer dan tweehonderd
pond) met zijn lerschen glimlach en spon tanen
lerschen humor, won zoozeer het hart dermen-
schen dat hü een record behaalde door meer
dan vierhonderd couranten op één dag te ver
koopen. Op een goeden dag ging een commu
nistisch colporteur bü Big Dan in de buurt
staan en riep: „Lees de DagelUksche
Werkman” (..Read the Daily Worker”)
Big Dat) lachte en riep terug: „Lees de Ka
tholieke Werkman dagelüks" („Read
the Catholic Worker daily”). De commu
nist ging heen.
En hier is een verhaal dat illustreert hoezeer
Big Dan tot een bekende en onmisbare figuur
is geworden. Een polltie-agent op den hoek van
de Twee-en-Veertigste Straat en de Zesde
Avenue hoorde een vrouw vragen: „Agent, kun
je mi) ook vertellen waar Stem’s Department
Store is?”
„Zeker kan ik dat, juffrouw. Loop recht door
bij verlies van een band,
een voet at een oog.
Hallstein, maar ook wegens een moordaanslag
op den detective Harvey en wegens inbraken
te Parüs en Londen.”
„Is dat alles?"
Kohier "lachte hoonend.
Edith Beuth legde nu haar hand op zün
schouder en zeide kalmeerend:
,Blüf nu rustig. Als de politie X verlangt,
dan moet je volgen."
„Moet ik me dan laten wegvoeren als
moordenaar?” stoof deze op.
„Als je vrUwlllig meegaat, zal niemand zoo-
iets van je vergen."
„Ik zal gaan. Maar JU wordt ook gearresteerd.”
„Dan ga ik mee. Dese vergissing zal spoedig
opgehelderd zün.”
Köhler wendtje zich nu tot den commissaris
en verklaarde glimlachend:
,,’t Is goed. WU gaan mee.”
„Juist.... dat was ook mün plan. Ben Je ge
wapend?”
,,’n Revolver."
„Goed. We zullen nog twee agenten mee
nemen.”
Enkele minuten later waren vier mannen op
weg naar Mon repos". Wemer gaf onderweg
de noodige bevelen om op een eventueel moei
lijke arrestatie voorbereid te zUn. Aan beide
gevels een agent, terwUl hü met Robbl de villa
zou binnendringen.
,Mon repos” lag aan een boschweg. rondom
omgeven door hooge hoornen; een fraai bouw
werk met rUk aangelegde tuinen.
De agenten stelden zich verdekt op achter
een boom; de commissaris en de detective
traden op de deur toe en belden aan. Een
dienstmeisje deed open.
„WU wenschen meneer te spreken over een
zeer dringende aangelegenheid.’’.
„Wie mag ik zeggen dat u bent?"
.Niet noodig. Brengt u ons maar onaange
diend bü meneer."
„Dat durf ik niet te doen.”
„U moet! Ik zal mezelf wel verantwoorden."
Het meisje was door dezen toon van spreken
zoo overrompeld, dat het geen woord kon uit
brengen.
„Waar is meneer’s kamer?”
ZU wees op een der deuren in den broeden
corridor.
Beiden liepen op de deur toe. Wemer klopte,
doch zonder antwoord’- af te wachten traden hü
en Robbl binnen. Maar beiden bleven als perplex
staan....
Toen Wemer en Robbl het bureau van de
twaalfde sectie binnenstormden, was Harvey
inmiddels verbonden, doch hü had X bewustzUn
nog niet herkregen.
De commissaris liet zich nu uitvoerig vertel
len wat er gebeurd was. De agent, die Harvey
gevonden had, was echter spoedig uitgepraat.
Op zün ronde had hü in X bosch den gewonde
gevonden, X gezicht naar den grond gekeerd.
„Ernstig gewond?" vroeg Wemer.
.Bloedende gaten in X achterhoofd, waar-
■chünlük toegebracht met een boksbeugel."
De commissaris wendde zich nu tot Robbl en
■eide:
„X Is onbegrüpelük. ik kan me niet indenken
hoé X eigenlük gebeurd is.”
.Mogelük volgde hü een bepaald spoor of is
bü in een val gelokt.”
„We zullen voorloopig moeten afwachten, tot
hü weer bUkomt.”
Harvey bleef langer dan twee uren oobeweeg-
Sinds Z. H. de Paus het concordaat met den
Itallaanschen staat sloot, waarin werd goed
gemaakt wat in de vorige eeuw Garibaldi be
dierf, is het na 1870 aan den Paus gebleven
Vatlcaansche grondgebied grooter geworden dan
het was, al heeft die uitbreiding dan niet zoo
heel veel te beteekenen. Slechts 993 personen
kunnen zich er op beroemen, burger van de
OitA del Vaticano te zün. ZU hebben büzonde-
re passen, een eigen valuta, speciale postzegels
en bovendien eigen wetten. Als staatshoofd er
kennen zü denzelfden persoon, die de geeste-
lüke leider van meer dan 500 millioen men-
schen is: den Paus. Vaticaanstad is van alle
staten ter wereld de kleinste en oudste en voor
vreemdelingen de minst toegankelüke.
Het is geen gemakkelüke taak, Vaticaanstad
van het noodige voedsel te voorzien. Meer dan
een halve ton vleesch, eenzelfde hoeveelheid
visch, een ton groenten, eenige honderden
eieren, een honderdtal kippen, vele kisten ma
caroni en heele bergen boter zün noodig, om
niet slechts de burgers van de stad, maar ook
hare gasten te voeden.
De .Annona” (Latünsch voor „winkel”), het
groote warenhuis, waarin honderden menschen
dagelüks hun inkoopen doen is reeds in de
vroege morgenuren stampvol. Er zal in de we
reld wel geen zaak zün, die rükelüker van le-
d .Annona",
winkel waren
tegen de laagste
rustig blUven. U zult eenlgen tüd in X zieken
huis opgenomen moeten worden. Wü zullen
onderwül wel voor de rest zorgen.”
Harvey was nog zoo zwak, dat hü enkel maar
kon knikken.
Een auto van den geneeskundigen dienst stopte
geruischloos voor den politiepost, om den ge
wonde naar X hospitaal te voeren.
Wemer wendde zich nu weer tot Robbl en
merkte ietwat verlegen op:
„Ik geloof, dat we dien Harvey onrecht aan
deden. toen we ons wat minachtend over hem
uitlieten. Hij heeft waarachtig X goede spoor
gevonden. I>t is een mooie prestatie."
.Als X Inderdaad X juiste spoor blükt, dan
zeker."
.Daar twüfel ik geen oogenblik aan. Maar
z’n plannen werden doorzién en in een onbe
waakt oogenblik werd hU overvallen."
„Gelooft u dan, dat de moordenaar aan de
politie z’n adres geeft en werkelük op ,Mon
repos” woont?”
,,’t Is mogelUk. Was X ook niet onze over
tuiging, dat de schuldige zich in de stad of de
naaste omgeving moest ophouden?"
„Dat was ’n vermoeden. De verdachte gaf tot
deze vermoedens echter nog niet de minste aan
leiding... en nu opeens z’n juist adres.... ik
betwUfel X"
„Waarom niet? Toen hü z’n schuilplaats
verried, had hü er misschien nog niet de minste
notie van, dat Harvey ’n politieman was. Of....
hü was voornemens Harvey te dooden.”
„Don zullen we direct een onderzoek instellen
op „Mon repos.”
ongeschiktheid tot werken door p *7^x0 een ongeval met
a, belde beenen of belde oogen vVro doodelijken afloop
■a jr r. Antony Deanbroke was een goede
|Y<| vüftlger. advocaat en eerlük. Als
*’Amr. Deanbroke over deze onvolprezen
eigenschap^ niet in voldoende mate beschikt
had, was miss Conny Hashby hem niet komen
bezoeken. Maar dan zou zü ook waarschünlük
Jimmy walker niet ontmoet hebben.
Toen Conny Hashby haastig mr. Deanbro-
ke’s flat wilde verlaten liep zü bü de lift par
does tegen een-jongeman op.
.Bardon, dame.” Jimmy Walker maakte een
züwaartsche beweging en greep werktuiglijk
naar zün hoed.
„Kijkt u liever beter uit,” was het geërgerde
antwoord.
„Conny!”
Een oogenblik pünïüke stilte, dan stapte
Jimmy met ultgéstoken hand op het meisje
toe: ..Hoe gaat het met, je?"
.Ach, Jimmy”, herkende Conny hem, waar
na Jimmy zich in enkele minuten een afspraak
voor ’s avonds wist te verzekeren.
Na die afspraak volgden steeds weer nieuwe
ontmoetingen en uit dien veelvuldigen omgang
met elkaar groeide ook In dit geval een
mooie liefde.
Conny wendde zich in haar bed om en otn.
Van slapen was geen sprake, denken wilde ze.
wat haar te doen stond. Aan haar kortstondig
bestaan als millionnaire had mr. Antony Dean
broke, heel correct en openhartig, een einde
gemaakt. Mr. Deanbroke had er zich niet ge
rust opgevoeld, als hü van zijn kennis aan zün
vereerde cliënteele geen mededeeling deed, hoe
nadrukkelük hem ook was verzocht te zwü-
gen. De Nationaal Bank zou de volgende week
haar loketten sluiten, van de millioenen van
wülen den onvergetelüken mr. Walter Hashby
was niets meer over. Toen was Jimmy Walker
gekomen en hadden ze samen zoo heerlüke
uitstapjes gemaakt. Bü een der laatste keeren,
dat zü bü hem was was liet niet in New
foundland? had hü haar tot zün vrouw ge
vraagd. Conny Hashby had toegtstepid en de
trouwdatum was op njorgen bepaald. Om 10
uur zouden ze elkaar vóór het stadhuis ont
moeten. In alle stilte, zonder dat iemand er
Iets van wist, zou hun huwelijk gesloten wor
den. En Conny, dan mevrouw Walker, zou weer
milllonnalr zün.
Toen de nieuwe dag was aangebroken, begon
Conny Hashby haar besluit uit te voeren. Zü
nam de tram naar de City en speurde onder-
tusschen de advertentiekolommen af. Daar
zag ze, dat de firma Huggins verkoopsters kon
gebruiken en het verheugde haar meer, dan
iets anders haar op dat oogenblik genoegen
had kunnen doen. Om 10 uur precies nam zü
haar plaats achter de toonbank in.
Het ongewone van het vqerk, dat haar moest
Interesseeren, omdat het voorloopig de eenlg-
ste bron van inkomen beteekende, deed de
eerste dagen omsnellen. Een kamertje in de
City was haar nieuw tehuis geworden. Nog
eenmaal ging zü naar de groote villa. In de
prachtvolle gangen en kamers was een niet-
verstoorde rust, die wachtte op de makelaars
en opkoopers. Maar dat gebeurde eerst de vol
gende maand. Zü nam slechts enkele kleinig
heden mee, waaraan herinneringen waren, en
de post, die teleurstelde, een brief van Jimmy
Walker was er niet bü-
Het einde van de maand bracht de openlijke
catastrophe van de Nationaal Bank en miss
Conny Hahsby haar eerste maand-salarls.
Met de enveloppe nog in haar hand, ging zü
naar de personeel-lift. De deur werd open
geworpen en haastige heeren de lang-
voorziene en blü verwachte maandehjksche
visite bü den kassier is altijd een vluchtige
liepen pardoes tegen Conny aan?
^T.Kunt u niet beter uitküken/’ ergerde Conny
zich.
„Neemt U me niet kwalük.” Meteen stond
Conny stil. Die stem....
„Conny!”
Het meisje keek, als betrapt, met een hevig
kleurtje op.
„Jlmmy," fluisterde zü schuldbewust.
Wilhelm Köhler zat in een fauteuil z’n krant
te lezen, terwUl Edith Beuth hem juist ’n kop
thee inschonk.
Köhler keek verbaasd op en vroeg dan:
,M’n waarde heer commissaris, wat ’n onver
wacht bezoek?”
„Ons bezoek
woord.
„WU zoeken een zekeren Wilhelm Köhler, die
zich in den weg naar Hallstein vergist had, die
in de logeerkamer daar ’n achtkantigen knoop
verloren heeft en die zoo verbazend snel z’n hotel
heeft verlaten."
„Dat ben .lk.”
„WU zoeken ook mavrouw Edith Beuth, die
den bediende waarschuwde, dat zü niet gestoord
wilde worden, omdat zü wenschte te slapen,
maar die in werkelijkheid ’n afspraak had met
Wilhelm Köhler. De achtkantige knoop heeft
alles verraden. We zoeken mevrouw Edith Beuth.
die den heer Köhler totaal niet kende, maar die
zich op X Schouwburgplein in diens persoon toch
niet vergiste.”
Edith Beuth had intusschen het theepotje
weer neergezet en antwoordde volkomen kalm:
„En dat ben ik. Wat wenscht u van ons?”
„Wü hebben opdracht, om u beiden te
arresteeren.”
.Arresteeren?” Köhler’s hand tjalde zich tot
een vuist „Waarom?"
„Wegens moord
Rudolf Hallstein.”
Köhler staarde den commissaris met door
dringende oogen aan:
„En niet enkel wegens den moord op Rudolf
„Kunt u toestaan, dat ik me even omkleed?"
vroeg Edith Beuth.
Wemer kon haar zulks niet weigeren. HU
kon deze vrouw bezwaarlük in haar huisjapon
meevoeren.
Köhler nam Intusschen z’n hoed en vroeg:
„Mag ik misschien weten, op welken grond
ik van al die misdrijven beschuldigd wordt?"
,Dat zult u wel vernemen bü X verhoor."
„Ook al goed! Maar ik hoop toch, dat Edith
zooveel mogelük gespaard zal worden."
,Jk kan u niets beloven."
Edith Beuth kwam weer te voorschün.
,Jk ben gereed," zeide zü.
lachte uitgelaten, Conny probeerde hetzelfde te
vergeefs.
.Maar wat doe JU hier?”
„Ik? ik werk hier,” zei Jimmy met bravour.
Als je even wa*it, dan ga ik eerst den kassier
met een bezoek vereeren en dan zal ik het je
uitleggen, goed?”
In een klein café met een-’knus zitje gingen
vragen en antwoorden over en weer.
„Ik weet niet, Conny. waarom Jij. in betrek
king bent gegaan, maar Je zult er wel heel ge
gronde redenen voor hebben."
Conny knikte.
„Ik wil je echter eerst iets zeggen, wat me
vanaf onze mislukten trouwdag geducht dwars
zit. Je begrüpt wel. wat ik op mün hart heb,
Conny. Maar je zult het me vergeven, als. je de
juiste toedracht weet. Toen ik je bü mr. Dean
broke ontmoette, was ik nog milllonnalr en een
kwartier later zoo arm als Job.”
„Jimmy, dan....”
„Luister. Ik weet niet, welke demon het me
influisterde, maar eensklaps had ik de gedachte,
dat JU voor mü een uitstekende partü zou zün.
Ik meende, dat Ik, als je eenmaal mün vrouw
was, myn verloren millioenen weer teruggewon
nen zou hebben met het Hashby-vermogen. Hoe
dichter de trouwdag echter naderde, hoe meer
ik begreep, dat ik iets ging doen, dat, op zün
zachtst uitgedrukt, heel oneerlük was.”
„Hoor eens, Jimmy, ikverder kwam
Conny niet.
„Ik heb er dag en nactyt over nagedacht en
ten laatste besloten niet met je naar het stad
huis te gaan. Ik durfde het Je niet te schrüven,
en daarom heb je dien morgen vergeefs op me
gewacht. X Was een weinig mannelUke houding,
maar ik durfde niet anders!”
Een zenuwachtig lachje deed
meisje ontsteld aanzien.
„Wat is er, Conny?”
„Ik.ik was ook niet bü het stadhuis,” snik
te ze opeens.
Waarom niet....? Hield je dan niet
lük liggen; dan opende hü de oogen en keek
met matten blik om zich heen. Met zwakke
fluisterstem vroeg hü:
„Waar ben ik?”
„U bent hier veilig." antwoordde Werner, zich
over den gewonde heenbuigend.
„Q bent u X?"
.Herkent u me?”
Harvey knikte.
,Maar hoe ben ik hier gekomen?"
„U werd bewusteloos in een bosch gevonden,
met enkele wonden aan X achterhoofd.”
„Dus toch.”
„Wat te er eigenlük gebeurd?”
,Jk heb hem ontdekt."
,De moordenaar? Wilhelm Köhler?"
„Z’n naam ken ik niet. Bü Hahn heeft hü *n
groot bedrag van gestolen geld omgewisseld. Ik
wandelde met hem op om wat meer te weten
te komen en hü viel mü onverwachts van achter
aan."
„Hoe zag hü er uit?”
,,’n Valschen baard.... meer weet Ik niet....
hü zeide op ,Mon repos” te wonen.”
„Ligt daar in de buurt n villa .Mon repos”
vroeg Wemer aan een der agenten.
„Ja! Enkele minuten dieper X bosch in.”
„En daar wilde de onbekende heen?”
,3a, tenminste zoo hield hü zich. Bü Hahn
heeft hü al herhaalde malen groote bedragen
omgewisseld.... altüd groote bedragen in
banknoten van kleinere waarden.”
Harvey daarmee be-
„Wat ter wereld doe JU hier, Conny?” Dan
zag hü de enveloppe en keek haar ongeioovig
aan. „Ben Jü hier in betrekking?" Jlmmy stond
nu vlak naast haar.
,3a," stamelde Conny. .Maar hoe wist JU, dat
ik....”
„Hoe lang werk JU hier al, Conny,” onderbrak
de jongeman haar vragen.
„Sinds den dag, dat wü zouded trouwen."
.Dat beteekent
dus. dat we den
zelfden dag toch
hetzelfde huis zün
ingetrokken, al
was het niet on
ze gedroomde
flat!” Jimmy
110
z
A
t,
d
n
