De avonturen van Stan en Pol
BLONDONA- BRUNEI! A
,<KdwtAaaL wm den da$
T
Ariti-lynchactie
F 250.
DEN
HET RAADSEL VAN
hIazepoot
r
J
s
DINSDAG 6 JULI 1937
Een felle aanklacht
Past. Hoevenaars t
Een ondoordringbare muur van
voorzorgen
Chaljapin en zijn succes
DOOR THEO BLANKENSEE
Het beschaafde publiek in de
Nieuwe Wereld is eindelijk
met afschuw vervuld
----. -----
De gevangene van
Berchtesgaden
bij wilea van een hand,
een roet of een oog.
Missieheld van Atjeh
ATT T A ‘’P dlt blad z^n toRevolge de veraekenngsvoorwaarden tegen p levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p een ongeval met
I «I «Fa /VDvxItINJCi O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen VV» verlies van beide armen, belde beenen of beioe oogen «JVr»" doodeljjken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Charme voor elke vrouw d
behoort niet meer tot de onvervulbare wensen! Want fraai
glanzend haar, schitterend van tint, is tegenwoordig binnen
iedérs bereik. Behandel Uw haar voortaan uitsluitend met
7 Blondona of Brunetla, de moderne alkalivrije haarwasmid-
delen. Alleen Blondona bevat het beroemde Kamilloflor,
hetgeen blond haar zulk een prachtige tint geeft, terwijl
Brunetta door het speciale bestanddeel Hegutl het ideale
'mfdd^'H onf donker Tiaar eerTlAaif tidl en gtkns te ver-
lenen. Voorts zult U 'verbaasd staan, hoe snel Uw haar
droog i( na het vrasSeh rbeT Blondona of Brunetta, waar-
door het haarwassen ongekend gemakkelijk gemaakt wordt
I Het einde van
een vrek
iJ
-
Noord-Amerika te gaan, het land
t-
nobelen en edelen menschenvriend.
Christelijk
VMtf Ott'B
De
Inmiddels was Pol uit zijn slaapje ontwaakt. Verbaasd keek
hy rond, doch nergens ontdekte hy Stan. Waar zou die zyn?
daar hy op het zachte mos was terecht gekomen. Ijlings sprak
hy zyn tooverspreuk en Ineens was hy inzichtbaar. Wat keken
de jongens op hun neus.
gemaakt.
XWordt vervolgd)
4
Hy ging het bosch maar eens in om zyn vriendje te zoeken.
Hoe hy echter zocht, nergens kon hy Stan ontdekken. Daar
kwam het vogeltje aangevlogen, dat Stan zoo lief had gehol
pen, toen de jongens zyn nestje uithaalden. De vogel kon Pol
wel vertellen waar Stan was, want ze had gezien dat belde Jon
gens het kaboutertje mee hadden genöm«i.
vblgende Jarefl werd pastoor Hoevenaars aan
gesteld om de honderden lyders by te staan en
zoo dageiyks als het ware den dood onder de
oogen te Zien. Na aldus zes jaren te Semarang
te hebben gearbeid, vertrok pater Hoevenaars
naar Magelhng. Op zyn dienstreizen in de om
liggende landen legde hy er zich speciaal op
toe overal Vereenigingen voor Armenzorg op te
kans.
Jong,
en
Dag
dacht
geld,
plaats
„Die
komen,
nemen
WAARBORGEN VOLMAAKTE HAAR VERZORGING
Naar de postkaarten te oordeelen die overal
In het land verkocht worden, denken de men-
schen, behalve dan die in Berchtesgaden, dat
net ongeveer een rustplaats is waar Hltler ver
toeft. als zyn dageiyksche bezigheden zyn af-
geloopen. Eens was dat zoo, maar nu is Berghof,
zooals Hitler zyn woning noemt, een paleis ge
worden. Er kunnen gemakkelyk meer tan veer
tig gasten geherbergd worden in de luxe-ka
mers. Natuuriyk heeft iedere kamer telefoon
Op een van de knoppen staat eenvoudig „Ftlh-
ter".
Audley een kleine 300 pond per jaar en hkd
hy 950 p. overgespaard. Dat overgespaarde geld
zette hy op de bank tegen 3 procent.
Het moet wel een krachtige dryfveer geweest
zyn, die Ned bewoog, later al z'n opgespaard
geld uit handen te geven. En dat was het ook.
n.l. het vooruitzicht op minstens 100 procent
winst. De Revery-spoorwegmaatschappy besloot
een nieuwe lyn aan te leggen en Ned Audley
had een tip uit de eerste hand gekregen, dat
die lyn door X dorp Bashvllle zou loopen. Hy
vroeg een dag vry en ging voor 1 eerst sinds
jaren op reis naar Bashvllle.
X Was hem daar om grond te doen en hy
kocht voor 1000 p„ die hy contant betaalde.
Toen hy Bashvllle verliet met de koopacten in
z'n binnenzak, was hy zeer opgewonden. Die
opgewondenheid zou nog grooter worden, maar
door een geheel andere oorzaak. Het duurde
nog geen drie weken, of hy kwam te hooren
dat de verkooper van den grond passage had
De jongens schrokken hiervan zoo, dat ze Stan verschrikt los
Heten. Deze viel op den grond. Hy bezeerde zich gelukkig niet,
Het is bekend, dat de beroemde zanger Feo
dor Chaljapin aan het voormalige Russische
Tsarenhof een zeer gezien en geliefd persoon
was Gedurende de pauze van een voorstelling
hl de Hofopera te Moskou werd de zanger door
de zuster van de Tsarina. Grootvorstin Elisa
beth. in haar loge geroepen. De grootvorstin
sprak lachend! .Mhn beste Chaljapin, U ruï
neert ons huis. Toen U de laatste maal by ons
was, gaf de Tsaar U een champagneglas als
tandenken, dat behoorde by een Venetlaansch
servies. Vanavond 'zong U zoo mooi, dat ik myn
glacé handschoenen vernielde door het harde
klappen, dat ik deedl"
Den anderen morgen ontving de grootvorstin
vyf paar nieuwe glacé handschoenen van den
zanger Chaljapin, met het verzoek, „deze in de
Hofopera op te siyten.**
erzelfder tyd dat het Huis van Afgevaar
digden te Washington de Anti-Lynch -
Bill aannam, verscheen in-vde pers «op
een artikel omtrent een gruwelyken
werd hem het
eereteeken voor belangryke krygsverrichtlngen
uitgereikt.
In Nederland teruggekeerd, was pater Hoeve
naars na twee jaren in zooverre hersteld, dat
hy de benoeming als kapelaan in de St Joseph-
kapel op de Rozengracht te Amsterdam kon
aanvaarden. Eind 1908 vertrok pater Hoeve
naars weer naar zyn geHefd Indlë, om te Se
marang te worden geplaatst.
Gedurende de hevige cholera-epldemie te
Semarang In 1913 en de minder hevige in de
want myn gl^jH^gL
Even later Wéren
stemming. Ongeveer
eer. 1_
of zittend, rond een alleenstaanden boom, lach
ten, dronken en vertelden elkaar anecdoten om
den tyd van het wachten te dooden.
Toen kwam de vrachtwagen, waarin de mis
dadiger, vastgebonden, zat neergehurkt. De
roger was klein, tenger en beefde over het ge-
heele lichaam. Twee sterke kerels pakten den
man beet, hieven zyn dun lichaam omhoog en
staken het hoofd in de lus van het touw, dat
aan* den boom hing
Miss Gellhom vertelt dan, hoe de neger aan
zyn levenseinde kwam: „Hy schreeuwde,
massa, blykbaar gewoon aan dergelyke toonee-
len, bleef rustig. Toen men een vuur onder den
gehangene aanstak, kon ik den aanblik niet
langer meer verdragen en Uep het veld in. Toen
ik terugkeerde, reden de wagens al weer over
den weg. De mannen en vrouwen riepen elkaar:
,So long. Jack!" en „Till to-morrow!" toe, en
reden in snelle vaart been. Onze begeleider
kwam met een vergenoegd gezicht naar ons
toe en sprak: „Zoo. nu zullen de negers wel weer
een tydlang zoet zyn in deze buurt! Ik zal u
gauw naar Columbia brengen. Ik hoop, dat a
zich geamuseerd hebt!”
Dit is een deel van het treurig verhaal van
Martha Gellhom. Het meerendeel der Ameri
kanen wist tot nu toe niet meer van de bè-
ruchte lynchjustitie in de zuidelyke staten dan
de meeste Europeanen. Het artikel van Martha
Gellhom is een felle aanklacht tegen de on-
menscheiyke lynchmethode in Amerika, waar
voor zelfs de overheid de oogen sloot.
Doch dat het zyn gewenschte uitwerking niet
beeft gemist, biykt wel uit de belangstelling
van een groot deel der Amerikanen, die aan de
zyde der schrijfster staan. De nieuwe lynch
wet. welke Washington heeft opgesteld, zal ho-
peiyk niet zonder goed gevolg zyn. De „Antl-
Lynch-Bill”, welke door het Huis van Afgevaar
digden is aangenomen, mag de eerste practische
schrede zyn. welke aan dit barbaarsch gebruik
een einde maakt!
ek van terug, my te
doch zouden my op een andere
wyze uit den weg ruimen. Twee dagen later
bereikten wy een nederzetting der Pechuenchen.
welke blijkbaar reeds op onze komst voorbe
reid waren. Hier werd de laatste transactie vol
trokken. Nu wist ik alles. De Pechuenchen
hadden een aantal dolken, geweren, revolvers
met munitie en ook paarden ontvangen. Hun
tegenprestatie bestond hierin, te zorgen dat wy
nimmer in de bewoonde wereld te voorschyn
zouden komen.
Nu vingen voor my de ellendigste jaren van
myn leven aan. Steeds werd ik door de wilden
zorgvuldig bewaakt; een mogelykheid om te ont
vluchten was uitgesloten. Wy waren ten prooi
aan de meest onmenschelyke kwellingen.
Marietta's bediende stierf reeds in het eerste
jaar; ik prees hem gelukkig. Nog kan ik niet
verklaren, waar ik de kracht vandaan haalde,
om alles te verdragen. Ik vocht met den dood,
ik wilde niet sterven, zoo hevig was in my X
verlangen naar wraak.
Zes jaar lang zat ik daar gevangen. In het
zevende jaar gelukte het my te vluchten. De
Pechuenchen vierden een woest feest, waarby
veel gedronken werd, zooals gebruikelyk by X
aanbreken van het regenseizoen. Mn bewakers.
1
Ik zag, dat zy onder deze beleediging leed.
Maar zy verdroeg alles en juist daarin lag voor
my X bewys, dat zy schuldig was.
Had zy dezen smaad kunnen verduren, als zy
onschuldig geweest was? En wel opmerkeiyk!
Ook Femau kwam niet meer opdagen. Hy was
gewaarschuwd en vreesde my.
Marietta leed meer en meer onder deze
kwelling, zy werd angstig onder myn kalme
vastberadenheid.
Op een avond vroeg ze my:
„Waarom ga je niet naar huis?”
„Zit Pernau op me te wachten?" was myn
wedervraag.
zy zweeg en vluchtte weer binnen.
Femau zag ik nooit meer.
Op een ochtend maakte Marietta zich gereed
om een rytoer te maken. Tot my sprak zy geen
woord. Toen het rytulg voorreed zelde zy:
,Jk ga m’n tante bezoeken in Bellarista.”
„Ik ga mee,” was myn antwoord, ,4e tante
zal niet van my kunnen zeggen, dat ik je ver
waarloos. Bovendien is de .weg gevaariyk."
Marietta zweeg weer.
Naar Bellarista was *n tocht van ongeveer tien
uren, dwars door de groote bosschen. Tot goed
begrip moet ik er nog byzeggen. dat de wegen
in Brazilië vaak door allerlei gespuis onveilig
gemaakt werden. Doch ik meende, dat Marietta
enkel 'n ritje door de stad wilde maken, en toen
ik op m'n paard sprong om haar te volgen,
dacht ik er zelfs niet aan, *n wapen mee te
nemen.
Doch we reden verder en verder, meer dan zes
uren, aan één stuk, zonder 'n woord te wisselen.
Iedereen kent
de geweldige 1
De kleine bergweg, die eens naar het huis
voerde, bestaat niet meer, in plaats daarvan
heeft men een grooten 120 myi langen weg
aangelegd, die Berghof onmlddeliyk met Mün
chen verbindt. Voor de -tykskanselary is hier
tntusschen ook een gebouw verreien. De kamers
'an den Führer liggen geheel afgezonderd, zoo-
oat hy zich, wanneer hy wil. daar kan terug
trekken. Theoretisch kan iedere gast te allen
tyde met den Fühfer spreken, maar In de prac-
tljk is het niet zoo gemakkelyk hem te berei
ken. Afgezien nog van de luxe is Berghof een
ware Vesting geworden. Kort geleden zyn de
barakken voor Hitler's SS. lyfwacht gereed ge
komen, evenals de kamers voor zyn secretaris
sen. Van de straat af is het huls nauwelyks te
ten. De geheele zyde van den berg wordt met
clectrisch geladen draad omzoomd, dan koenen
er nog vyf ryen prikkeldraad. Hier en daar
in de bergen ziet men zeer romantisch ult-
ziefide torentjes, die aan het bergachtige Bele
ren herinneren. Zy zyn echter niets anders dan
'erdediglngsposten, die van machinegeweren
voorzien zyn. Rechts van den straatweg ziet
men een groot gebouw in Bèierachen stijl. Dat
Is voor de wachten, die iedere kromming van
de straat goed kunnen bewaken. Myien ver in
de bergen is het afweergeschut gebouwd, om
'•t’andeiyke vliegers omlaag te halen.
Natuuriyk heeft Berghof ook bom- en gas-
vrije kelders. De Geheime Staatspolitie zorgt
et voor, dat Berchtesgaden regelmatig van „on-
gewenschte elementen” bevrijd wordt. In leder
lotel ligt een lange vragenlijst, die de gasten
moeten beantwoorden. Ni-mand mag zonder
een byzonder verlof de straat naar Berghof
berijden. Geen auto mag onderweg stilhouden.
Als de bekende wagencolonne van Berghof een
fast naar München brengt, dan wordt het ge-
beele verkeer stilgelegd.
Meermalen heeft men foto's gezien, waarop
KJ tier staat afgebeeld terwyi hy boerenkinderen
uit Berchtesgaden met de hand over het hoofd
strekt. In dit deel van Beleren echter gelooft
teen mensch meer aan het sprookje, dat Hltler
zich in Berchtesgaden onder de gewone men-
schen vertoont. De Inwoners van Berchtesgaden
hebben genoeg van Berghof gehoord en weten
dat hun woonplaats de eigenHjke hoofdstad van
Duitschland geworden is. Maar zy vermoeden
u isschien ook. welk lot hun mogeiyk <e wach
ten staat, als Duitschland straks in een nieuwen
oorlog gewikkeld wordt
Hltler regeert Duitschland van zyn Beierschen
bergtop af. Hy is zóózeer van allen afgeschei
den en onbereikbaar, als slechts een lama in
let Himalaya-gebergte het zyn kan.
bedwelmd door het overdadig gebruik van eigen
gestookte jenever, sliepen hun roes uit Ik
zocht X beste paard uit. sneed de andere los en
rende heen, waarop alle paarden uit elkaar
stoven. Half verhongerd bereikte ik na twee
Ik moet een
De
By X opflakktren van het houtvuur zag ik
even heel scherp het profiel van een der roovera
En nu was mij alles duldelyk.
De schurk die daar aan X vuur zat. was myn
vriend Femau! Pernau! Nu behoefde ik my
niet ongerust meer te maken over Marietta. Ik
wist, dat zy veilig was.
Femau stond op en ik hoorde dat hy tegen
de anderen zei: t
eene mag nooit meer te voorschyn
Jullie kunnen daartoe maatregelen
naar goeddunken. In ieder geval moet
hy goed opgeborgen worden.”
..Wees gerust!” riepen de anderen hem
lachend toe. „Vanwaar hij heen gaat is nog nooit
iemand teruggekomen."
Hierop verliet Femau de drie roovers.
Ik wist heel goed, wie die eene was. die ijpelt
meer terug mocht komen. Ik was in een hinder
laag gelokt en zou nu voor altyd onschadeiyk
gemaakt worden. Welke ontzettende kwellingen
ik dien nacht verduurd heb. kan ik u niet zeg
gen.
Den volgenden ochtend werd ik verder ge
transporteerd. Wat wilden zy toch eigeniyk met
my? Het onzekere van myn positie was «rger
dan de vreeselykste marteling. En dan te weten,
dat m’n verloofde zelf m'n ondergang bewerkt
had.
het gezicht op de maan, dat gevormd wordt door de schaduw van
maanbergen en kraters. Maar slechts weinigen kunnen zich een
voorstelling maken van de geweldige uitgestrektheid hiervan. Bovenstaande tee-
kening beeldt het maanparadijs uit, zooals .fantasten het vroeger aanwezig acht-
ten aan den onzichtbaren kant van de maan. Als wij nieuwe maan hebben,
schijnt de zon pal op deze zijde
We hebben al eens verteld, hoe geïsoleerd
Hltler woont te Berchtesgaden, in de Beierache
A'pen. De Sunday-Express heeft nu nog nadere
gegevens, waaruit blijkt hoezeer de Führer ge
vangene is In het oord waar h* byn» alUj*
vertoeft. Evenals Stalin omgeeft hy zich met
een ondoordringbaren muar van voorzorgen. Als
we daarby verge!yken hoe vry en ongedwongen
Oc Oranjes zich door Amsterdam bewegen,
schynen we toch in een gezegend land te wo-J
nen.
Hoe ziet Hitler’s berghuis in Berchtesgaden
ei eigeniyk uit?
richten, In de besturen waarvan, op zyn initia
tief. mannen van alle gezindten zitting hadden.
•In 1925 vertrok pater Hoevenaars wederom
met ziekteverlof naar Holland. Spoedig kwam
hy echter weer terug en na korten tyd op Ma-
gelang werkzaam te zyn geweest, zag hy zich
geplaatst te Soekaboeml. waar hy belast werd
met het bezoeken der 160 omliggende cultuur-
ondernemlngen.
Ook hier stichtte hy. evenals In Magelang.
een kerkfonds, waarvoor hy in korten tyd
f 15.000.byeen wist te brengen en waarvoor
hy een kerkje Het bouwen In Tjlandjoer.
Door tientallen jaren van sloopenden arbeid
verzwakt, werd pater Hoevenaars tenslotte naar
het gezonde Salatlga overgeplaatst, om daar
van een rustigen ouden dag te kunnen genieten.
Van een rustigen ouden dag viel echter niet
veel te bespeuren. Steeds was hy op pad om
zieken en armen te troosten en hulp te bieden.
Hoezeer men pastoor Hoevenaars eerde, is nog
in September 1935 by gelegenheid van zyn gou
den kloosterjubileum op ondubbelzinnige wyze
te Salatlga gebleken.
Allen die pater Hoevenaars in Indlë leerden
kennen, zullen aan hem terugdenken als aan
een
genomen naar Australië en dat de koop-acten
valsch waren. Toen Ned dit nieuws vernam,
sloeg hy letteriyk tegen den grond, als Iemand
die een slag met een ploertendooder op z'n
hoofd gekregen had. Weken lang lag hy ziek
en bewusteloos. Hersenkoorts. Toen hy einde
lijk van z'n ziekbed opstond, leek hy niet meer
dan vel en been, een wandelend geraamte Hy
vertrok naar een badplaats. De firma Derring
<5r Co. was zoo vrlendeiyk hem het geld er voor,
voor te schieten.
.Het zal ons aangenaam zyn, u weer hier
terug te zien, geheel genezen." schreef hem de
chef der firma. Maar Ned wilde niet naar de
firma terug. Hy wilde In korten tyd z'n 1000
pond terug hebben, en op de houtzagery zag
hy daartoe geen
Hy was
eerzuchtig
spaarzaam,
en nacht
hy aan:
In de bad-
had hy
20
Maakte zy zich gereed om "n wandelrit te
maken, dan steeg Ik eveneens te paard, om haar
te volgen. Nooit zal ik vergeten, met welke oogen
zy my aanstaarde. Ik Zelde haar, dat ik haar
gezelschap wilde houden en met 'n sidderende
stem beet ze my toe:
„Dat wil Ik niet hebben. Je hebt me den laat-
sten tyd totaal verwaarloosd; nu ben Ik van je
attenties niet meea gediend."
M’s^bloed kookte. Zy maakte er my een ver-
wyt vin, dat ik in een val gevangen was, die zy
zelf voor my opgesteld had. Doch ik beheerschte
my. Kalm antwoordde ik:
.Dat zal van nu af aan anders worden. En
vandaag begin ik er al mee.”
Zy zweeg, doch Ik zag. dat zy schrok.
Was zy bang gewórden? Vreesde zy de man
nen van het complot?
Ik begreep wel, dat wy onderweg nu niemand
zouden ontmoeten. Toen wy t^rugkeerden, sloot
zy zich op In haar kamer. Ik vermoedde, dat zy
de mannen zou schryven. Doch ik week niet
van haar woning, ook niet dien nacht
-j-^y agelyks kreeg Ned Audly een stuiver van
I 1 z'n moeder, om met de bus naar school
te gaan. Maar Ned ging niet met de bus;
hy liep, of liever gezegd hy rende naar school.
Zoo rende hy 11 K.M. per week, 44 K M. per
maand. Ned hield het geld in z'n zak. Hy spaar
de. 's Avonds zat hy op z'n zolderkamertje, om
z'n huiswerk te maken en telde dan hetmeiyk
z'n geld na. Op school was hy de eerste in X
rekenen.
Nog eer een jaar voorby was, had hy met de
losse bydragen van z'n ooms en tantes een aar-
dlgen dult by elkaar. Op zolder, achter een ge
sloten deur, stapelde hy z’n penny-stukjes op
hoopjes en keek er dan naar met glinsterende
oogen. Ja. Ned was een jonge vrek.
Veertien jaar oud/ verliet hy de school en be
zat toen elf pond, zes shilling, die hy veilig ge
borgen wist boven In huls.
Het was toen, dat z’n vader hem apart nam
en hem meedeelde, dat hy een betrekking voor
hem had op X kantoor der houtzagery van Der
rington tz Co.
.Je begint met 14 shilling per week." zei de
oude heer, „en geeft 7 shilling aan moeder voor
den kost. Maandag a s. ga je aan X werk.”
Naar X kantoor van Derrington At Co. was
drie kwartier gaans Ned liep dien afstand heen
en terug. In direct verband hiermee sloeg hy
een voorraad van goedkoop zoolbeslag In. In
plaats van een nieuw costuum. kocht hy voor
4 stuivers benzine en toen z'n borstrokken ver
sleten waren, kocht hy geen nieuwe Rooken
deed hjj niet; dat kostte geld. Toen Ned ruim
een jaar op kantoor was. waren z'n 11 pond
zooveel, tot 35 pond aangegroeld.
Z'n moeder was Jarig en haar veelbelovende
zoon kocht voor haar op de markt een snoer
kralen voor 7 stuivers. Z'n vader verblydde hy
op diens geboortedag met een pakje tabak, van
een collega voor verminderden prys gekregen
Zelf jarig zynde. vroeg hy z'n ouders om een
stel hemden.
Op X kantoor der machinale houtzagerij was
hy een yverlg werker, z'n patroons zagen het
entoen hy 25 jaar oud was. verdiende Ned
paard gebonden en zoo reden de anderen met
ons verder de wildernis in. Nog steeds wisten wy
niet, wat er met ons wel gebeuren zou.
Na vier dagreizen kwamen wy aan de verlaten,
eenzame steppen, slechts hier en daar bewoond
door horden onbeschaafde Pechuenchen. Nu
pas begreep ik. wat de schurken in X schild
voerden. Zy schrokken
vermoorden.
13 Juni is zooals Aneta-A.N.P reeds tele
grafisch meldde -na langdurige ziekte in het
St. Ellsabethsziekenhuis te Semarang overleden
pastoor J. J. Hoevenaars SJ.
Met pater Hoevenaars, aldus de „Locomotief",
is weder een der groote figuren uit het Katho
lieke Indië heengegaan.
Geboren 30 April 1865 te Gilze (N.-B.), trad
hy in het Noviciaat der Jezuïeten te Mariën-
daal by Grave en werd 8 September 1893 te
Maastricht tot priester gewyd. 2 April 1894
vertrok hy naar Soerabaja. waar hem reeds
direct v«el arbeid wachtte in het troosten en
verzorgen der gewonden van de Lombok-expe-
dlUe.
In.April 1895 als hulpprediker toegevoegd
aan den 'oudsten missionaris in Indlë, pastoor
J. B. Pallnckx, te Jogja, werd hy belast met
de dienstreizen in de residenties Bagelen en
Banjoemas.
In Januari 1899 wederom overgeplaatst, thans
naar Atjeh. ter vervanging van pastoor Ver
braak. maakte pastoor Hoevenaars onder ge
neraal Van Heutsz de Atjeh-expeditle mee. Hy
beleefde veel avonturen, bood bveral steun, hulp
en troost en deinsde nergens voor terug. In
dien zyn plicht hem riep. Pestpatlënten kon
den hem geen schrik aanjagen en vonden in
hem een even dapper als waariyk
vertrooster. By zyn vertrek In 1900 naar Neder
land, wegens ernstige ziekte,
dagen een menschelyke woning,
schrlkwekkenden indruk gemaakt hebben,
bewoners vluchtten voor my. Ik voorzag my
van X noodlge en reed verder, tot ik een klein
dorp bereikte. Ik verbleef er enkele weken, om
weer 'n beetje mensch te worden en reed toen
onder een valschen naam door naar Ban
Antonio.
Overal trachtte ik informaties in te winnen
omtrent een zekeren Emilio Alvarez. Slechts
enkelen konden zich hem nog herinneren; hy
was reeds zes Jaar dood. Emilio Alvares was
dood voor de wereld! Ik mocht my dus zoo niet
meer noemen, want ik was Emilo Alvares.
Het plan der verraders was schitterend gelukt.
Marietta was eenlgen tyd in Bellarista gebleven,
als een treurende, onbestorven weduwe. Later
keerde sy naar San Antonio terug, ontroost
baar over het verlies van haar beminden ver
loofde. haar door Xi ziekte zoo wreed ont
nomen.
Wel zal zy verzwegen hebben, dat zy in ver-
eenging met anderen, my X» groot deel van
m'n vermogen door valsch spel afhandig had
nieuw een artikel omtrent een gruwelyken
ivnchmoord op drie negers in Duckhill in den
staat Mississippi.
Er geschiedt in <le wereld veel, wat de Ame
rikanen als „cultuurschande" betitelen. De-be-
licfilen omtrent de laatste gevallen van lynch-
moord op negers in Duckhill in den sfiiat Mis
sissippi hebben evenwel oek den „man in’ the
Street” elndeiyk zyn verontwaardiging doen
uiten over de grove onrechtvaardigheid, welke
zich de blanke tegenover zyn zwarten broeder
mag permitteeren.
De antl-lynchactle, welke de goedkeuring
beeft gekregen van het Huls van Afgevaardig
den, is door de laatste gebeurtenissen een aan-
gelegenheid geworden, waarvoor men zich thans
te meer is gaan interesseeren. Ongetwyfeld is
bet AmerikaansChe publiek findeiyk tot het in
zicht gekomen, dat aan het vreeseiyke lynch
te richt een einde moet komen.
Aan den algemeenen. afschuw, waarmede het
beschaafde publiek in de nieuwe wereld elnde-
iyk is vervuld, heeft niet 't minst bygedragen
een realistisch artikel van de bekende Ameri-
kaansche schryfster Martha Gellhorn, het
welk in „The Spectator” verscheen en in Ame
rika een- zeer groote belangstelling vond.
In het bedoelde artikel schrijft Miss Gellhorn
ever een gebeurtenis die zy zelf zag.
Tijdens een autorit met een bekende door de
Zuidelyke staten werden de toeristen gedurende
een oponthoud door een panne, op grondgebied
van den staat Mississippi, door twee vreemde
lingen ultgenoodigd in hun wagen plaats te
nemen en mee te gaan naar een .Jynchparty’.
Men steeg in den wagen. „Een van de mannen,”
zoo vertelde de schrijfster, „bood my een glas
sterken drank aan.” .Het zal u goed doen," zei
b‘J. „het is de beste, die er in Kentucky te koop
Ik bedankte, doch de man bleef aandrin
gen, nadat hy zyn eigen glas geledigd had, als
cm te bewyzen. dat de inhoud uit de flesch
arinkbaar was. Ik dronk daarop ook myn glas
leeg; de drank smaakte als benzine. Na eenl-
gen tyd vroeg ik: „Wie wordt er gelyncht?"
.Natuuriyk zoo'n vervloekte neger, Hyacinth ge
naamd. Hy heeft een weduwe aangevallen.”
„Hoe oud was zy?" vroeg ik. „Veertig k vyf en
veertig jaar.” „Maar wat is er dan voorgeval
len,” vroeg ik, nieuwsgierig geworden.
,De weduwe," zoo vertelde de man, „wonend
naby Natchez, kwam op een namiddag gillend
uit haar woning gesneld. Een van haar veld-
i.rbeiders had haar willen aanvallen. Het ge
rucht ging, dat de vrouw haar personeel slecht
betaalde. Wat precies gebeurd is tusschen de
vrouw en haar negerbediende, is ons niet be
kend. Tenslotte doet dat er niet toe!"
.Maar.” waagde ik den man te vragen, „u
weet toch niet, wat de vrouw van haar kant
aced, waarin de bediende aanleiding zag haar
kwaad te doen.” Deybeide mannen zagen my
stom verbaasd aag. ^Een van hen antwoordde:
.Halm wat, juffertje. Moet jy het voor een
kleurling opnemen? De heelë geschiedenis gaat
je tenslotte niets aan!”
Daarna schonken zy hun glazen nogmaals
voi, doch ik scheen het verbruid te hebben
'y op de plaats van be-
50 luxe-wagens waren in
kring gLBMkeêëtf. De menschen, hurkend
tyd in overvloed om na te denken en hy besloot
naar Noord-Amerika te gaan, het land waar
men In korten rijd rijk kon worden
Een dag of veertien na z'n terugkeer naar
huis, nam hy passage op de „Garfield" naar
Philadelphia met 850 pond op zak. Dit bedrag
had hy geleend van een ouden vriend. Price
Redmore.
,Jk ga geld verdienen. Price,” zei hy, „binnen
een Jaar stuur ik je X geld terug."
X Was een handel in bouwmaterialen, waarin
- Ned Audly. In de Ver. Staten aangekomen, zich
begaf. Hy zag er een groote toekomst in. en
daarin had hy X by X rechte einde. Maar tel
kens als hy aan de huur van z’n kantoor en
van z'n opslagterreinen en aan de kosten van
z'n levensonderhoud dacht, voelde hy een ste
kende pün. Z’n handelsondernemlng echter
bloeide, het geld stroomde binnen.
Van banken moest hy niets hebben, hy droeg
nog altyd zoolbeslag en gebruikte nog altyd als
het goedkoopste vervoermiddel zXi eigen
beenen. Geld te tellen, het te betasten en te
bezien, was en bleef voor hem de ontspanning.
By X begin van z'n tweede jaar in den han
del in bouwmaterialen, ging Ned voor z'n
bureau zitten om die 650 pond aan z'n vriend
Price te zenden. Hy stelde het echter uit. Price,
vile er warmpjes in zat. had het geld niet noo-
dig. zoo redeneerde hy. Hy zelf kon het wel
noodlg hebben, om over slechte tijden heen te
komen.
Hy schreef Price dus een brief, met de me-
dedeellng. dat het met de zaken niet ging zoo
als hy wenschte. maar dat hy binnen afzlen-
baren tyd in staat zou zyn het geleende geld
terug te geven.
Vier jaren gingen voorby. en Ned had 4000 p.
verdiend. Zou hy nu die 650 p. aan z'n’. vriend
terug geven? Och, dacht hy, wat beteekent dit
bedrag voor iemand als Price Redmore? De
num had immers geld genoeg.
Als hy. Ned Audly. 12000 p. by elkaar had.
dan zou hy X geleende aan Price zenden. Hy
schreef nu maar niet meer aan hem.
„By m'n volgenden brief," had hy geschre
ven, „zal ik die 650 pond mee zenden.”
Byna 12 jaren nadat hy uit Engeland ver
trokken was. liep Ned Audley weer in Sheffield.
Hy had zich overwerkt en z'n dokter had hem
gezegd, dat hy naar z'n vaderland moest gaan
en daar minstens 3 maanden blijven. Vertrek
zoo spoedig mogelyk. spoorde de man der we
tenschap hem aan, anders sta ik niet in voor
de gevolgen.
Ned Audley zag er oud, vermagerd en ver-
.slgjan uit. In die 12 jaren had hy ruim 100.000
pena verdiend.
Toen hy in Sheffield aangekomen, van X
Station, te voet de stad inging, zag hü vóór zich
een hem bekende gestalte, die over het trottoir
naderde. Hy maakte een beweging van schrik,
want hy had Price Redmore herkend.
Geld uit z'n handen te geven, was voor Ned
even erg als de hevigste lichamelyke pyn.
Tusschen hem en den naderenden Price, die
hem nog niet gezien had. stond een tentje van
zeildoek, zooals electriciens van publieke wer
ken oprichten, als ze aan een leiding gaan
werken. Het stond precies op den rand van het
trottoir. Snel dacht Ned na. Als hy van X trot
toir afging en achter het tentje ging staan,
kon hy Price ontloopen. Ned stapte van X trot
toir af.
vyf minuten later knielde een dokter by het
achter bet tentje op den grond uitgestrekte
lichaam van een man.
.Hy moet onmlddeliyk dood zyn geweest,"
zei de medicus. (Nadruk verboden)
De landweg voerde ons dieper en dieper de
verlaten wouden in. Plots maakte deze weg 'n
scherpe bocht en zag ik, dat ons de doorgang
versperd werd, door dwars over den weg lig
gende boomstammen.
Wy moesten afstygen, om den weg vry te
maken, toen opeens 'n bende van zes gemas
kerde mannen op ons toesprong en zich op my
en Marietta's koetsier wierpen. Nog vóór ik kans
kreeg my te verdedigen, was ik reeds geboeid en
gekneveld en de koetsier eveneens.
Wat er met Marietta en het rytulg gebeurde
kon ik niet zien. Ondanks m’n tegenspartelen
werd ik door 'n paar sterke kerels eenvoudig
opgenomen en het bosch ingedragen. Ik trapte
wat ik kon en omdat ik me niet kalm wilde
houden, kreeg Ik met "n revolver 'n slag op myn
hoofd, zoodat ik het bewustzyn verloor.
Ik wist derhalve niet, wat er verder met my
gebeurde, waarheen ik gesleept werd en wat zy
met my voor hadden.
Toen ik weer bykwam, lag ik nog steeds in
het bosch. Boven my de wuivende boomen,
waardoorheen ik hier en daar den donkerblaü-
wen nachteiyken hemel zag, met de ontelbare
sterren. In myn nabyheld flakkerde een vuur en
daar rondom zaten vier kerels, die druk ge-
sticuleerend met elkaar zaten te praten. Naast
my lag een donkere gedaante; Marietta's
koetsier.
Maar waar was Marietta zelf?
Dat was myn eerste gedachte. Ik was ten
prooi aan een hevigen angst, dat haar iets zou
overkomen zyn. Ik dacht nog aan haar.die
my toch.... Maar daarover straks.
Op 'p open plek in X woud werden wy opge-
wacht ddb$ enkele mannen te paard, aan wie
wy zonder meer uitgeleverd werden. Het plan
was dus goed in elkaar gezet en werd niet min
der goed uitgevoerd.
Marietta's koetsier en ik werden ieder op een
179
