win D De avonturen van Stan en Pol den dag Britsch-Indië F 250. F 750.- NANCY STEELE wordt vermist! Spraakverwarring in D TOREN VAN BABEL OP DE VERKEERDE PLAATS Veel analphabeten Goldrush Goud- S.D.A.P. en Oranje Romeo en Julia vm Een burgemeestersrede te Zaandam Het Engelsch is alleen in de groote steden en onder de welgestelde bevolking verbreid en platinavondsten in Alaska AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL i De gouden lever i s* WOENSDAG 21 JULI 1937 i. moest eigenlek (Nadruk verboden) Een splinternieuw pakje, dat zü gekocht had, omdat de Stan en Pol waren zeer tevreden. Ze lieten zich op straat jongen Ux.h maar niet geregeld in bed kon blijven liggen. Freek zakken en zochten weer naar nieuwen arbeid? let dels geheel donker geworden en de maan scheen thans helder. o bij levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door WILLINK LUC DOOR Naar de gelijknamige Fox-fllm Idioten! vroeg DE EENTONIGHEID WORDT GEBROKEN De (Wordt vervolgdJ Ze vertelde Freek dat ze bljj was dat hü nu in 't vervolg beter zou cppassen en of hü het nu werkelijk meende. Daarop verklaarde Freekje vol vuur dat hü het heel, heel ernstig meen- ae. Nu mocht hü naar beneden en daar kreeg hU van moeder.. V aap. Het zweet stond op zijn voorhoofd van aandoening Hij walmde klanken en voer voort: Land mjjner vader. Laat mjj u naderen.... ladava artomobRit kan ilidilgk vartallaa, hoavaal kilometer per uur zijn wegen haalt, maar ilechts weinige» weten, hoeveel meiar zw wel aoodlg hebben om met dia vaart ta rtcppsal Het begon ermee, dat de oogen van de .pro fessor" ernstig ziek werden, Danny wist, hoe zijn Mjjn land, mijn vaderland, BllJv’ mee door mij in stand. Elk doe zijn plicht!.... zich sterker voelbaar dan juist in dit land Of- JJcleel, wordt bekend gemaakt, dat men in bfl verlies van Md band, een voet et een oog. WIJ zijn mr. In t Veld dankbaar root [oorden. Moge de geest, die daaruit al zijn geestverwanten doordrln- einde is gemeenlijk een kogel, welke hun b!’ een ruzie in een café door het hoofd wordt gejaagd. Het lijk smijt men eenvou dig de deur uit. Geen haan kraait er naar. Tenslotte trekken de meesten van deze gouddelvers er ook op uit, om te overwin nen of te sterven.... al even alledaagsch geworden als ministerieele rondschrljvens. Het altijd eensluidende briefje kreeg het streotype antwoord, dat, naar de jongste gegevens van het bureau van den Bur gerlijken Stand, Pedro Givannezzo nog in leven was. Dat ging nu al maanden zoo en zou waar schijnlijk nog heel lang hebben voortgeduurd, als op zekeren dag niet een simpel telegram, dat de verschillende universiteiten tegelijker tijd toegezonden kregen, er een einde aan had gemaakt. De tekst van dit draadbericht was kort en zakelijk: .Pedro Glvanezzo overleden.” Het eerste locaaltje, dat den volgenden mor gen naar het afgelegen dorpje boemelde, had een ongewoon groot aantal reizigers, waarvan de meesten elkaar herkenden en er zich eerst over verwonderden, dat hun reisdoel hetzelfde was. Maar toen kwamen de tongen los en de mogelijke ziekte-oorzaken van Pedro's lever vormden aanvankelijk een punt van een onuit sprekelijk geleerd debat, dat allengs heftiger werd, toen er een de vraag durfde opwerpen wie nu eigenlijk de grootste aanspraken op die zonderlinge lever zou kunnen doen gelden. Toen de gemoederen hun kookpunt beangstigend na derden, stonden de heeren voor een kleine stich ting, welke een tehuis voor ouden van dagen en tevens ziekedverpleging bleek te zijn. Wat later kwamen ze in het lijkenhuisje, waar Pe dro Givannezzo’s stoffelijk overschot lag opge baard, bewaakt door een martialer, politie-agent. Een kteln mannetje, gehuld in een te ruime witte Jas, begroette de binnenkomenden min zaam met een gefluisterd „waarde collega's". Toen zU hem allen tegelijk over het doel van hun komst Inlichtten, hief hü zün beide handen af werend in de hoogte en sprak: „Waarde collega's. Uit mijn ambts-eedig rap port zal u blyken, dat de vrachtauto, die een einde maakte aan het leven van Pedro Givan- nezzo, in leven postbode, os. zijn leve/ totaal verpletterde.” „Van weerszijden," aldus de burgemeester, „zijn in de laatste jaren de scherpe puntjes er wat afgegaan. Bij de S-D-AJ». kwam meer begrip voor de plaats die het Huls van Oranje door geschiedenis en traditie in het Nederlandsche volksleven inneemt en bleek men geneigd meer rekening te houden met het feit dat in onze huidige staatsinrichting de Koningin recht heeft op volledige erkenning als hoofd van den Staat. Van de andere züde werd deze onfwikke- kon lokken en tegen zün zin aan het babbelen kon krügen over de dingen van den dag. Maar Dr. Floretti was een uitmuntend gevangenis predikant, die zün métier volkomen onder de knie had. Hü liep er niet in en bepaalde zich tot Deuteronomium. zün Riphteren en zün Ruth. Hü liep al zoolkng mee en hü kende zün in structies. Danny kende den gevangenisdienst nu op een prik. Hü wis, hoe brieven verzonden worden, hoe Je aan sigaretten komen kan en slapen kunt, op uren dat je behoort te werken. Hü kreeg de techniek te pakken, het gecompliceerde samen stel van uitgeslapen trucs, door heele generaties van misdadigers in tal loose leege uren moeizaam uitgedacht en üverig aan opvolgers geleerd. Hü kende de heele afdeeling E bü haar namen of bünamen, de cipiers: Rooie, Stille, Watson, Leelüke. Mutters, Doyle, Ouwe Joe, Grinnik.... En de gedetineerden: Huilebalk, Smithers. Olaf son, de Gekke, IJzeren Jimmy, Todd. Willy, Nikker, Jap (dat was een Chinees), Philips, Mr. Sprigg, Wilkins, Dover, Sammy en de rest. Hém noemden ze bondig: Mof, Prof en Mof, samen in één cel. Daar had hü genoegen mee te nemen, zooals ze éllen genoegen hadden te nemen met de bajes en wat daar allemaal bü komt kijken. Ondanks alle goede maatregelen komt het ook in de grootsteden tot verkeersstoppingen, zooals hier op -een kruispunt van straten te Parijs A I f A 015 <ut blad z^n Ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen Ï7 7^0 b^ levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door p *7Cwf} bij een ongeval met AI >1 .r. XTLD vJlN1 R Es O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen verlies van beide armen, Bblde beenen of belde oogen VV« doodelijken afloop lingsgang gemakkelük gemaakt, doordat niet langer de strüd tegen de Soc. Dem. beweging gevoerd wordt in het teeken van Oranje. Ik meen, aldus burgemeester In 't Veld, te mogen aanneóien, dat wü allen deze ontwikke ling in de verhoudingen met vreugde begroe ten. Want vormen vrüheid en verdraagzaam heid niet de grondpülers waarop de demo cratie steunt?, Vrüheid en verdraagzaamheid moeten ook worden gezien als de groote geestelijke goede- den gezondheidstoestand van Pedro Givannezzo ren. door Willem de Zwüger als erfenis aan informeerden, waren op de gemeente-secretarie t Nederlandsche volk achtergelaten. Door ver draagzaamheid te betrachten handelen wü dus -in zün geest en handhaven wü een van de edelste Nederlandsche tradities. Het is om deze redenen dat ook het „roode deel” van Zaandams gemeentebestuur uw bond met sympathie te gemoet treedt en u van harte een vruchtbaar congres toewenscht.” Het kleine Itallaansche dorpje Montecchlo Maggiore, aan den straatweg naar Vicenza, pleegt tezamen met Verona nog steeds de her innering aan Romeo en Julia levendig te houden. Op den top van den berg, die het dorp overheerscht, stonden eens de belde sloten Bella Guarda en Villa, die uit den tfjd van Della «e»ia stammen en met de vertelling van de ge schiedenis der beide ongelukkige geliefden in verbinding worden gebracht. De sloten zün in dertijd door de Venetianen, nl. in het Jaar 1814. verwoest en sindsdien geven nog slechts ruïnen de plaats aan. waar zü eens stonden Dank zü de buitengewoon hooge gift van een burger van Vicenza zullen deze beide sloten nu weer geheel in hun vroegeren mlddeleeuw- schen toestand worden opgebouwd. De plannen zün reeds door de regeering goedgekeurd. Men zal ook een weg naar den top van den berg aanleggen en dezen noemen naar Luigi da Porta, den schrüver van de novelle .Julia", die van Masuccio de tragische stof overnam, welke later door Shakespeare onsterfelük werd ge maakt. Het melodie zün vuisten klanklooze stem vertelde hü. wat hü van den Zuid-Afrikaanschen oorlog had gezien, maar niemand gaf hem een verstandig antwoord. „Duitscher" was het eenige wederwoord, dat hü kon krügen. Ik ben een Ier! zei Danny woedend. Nou Juist! Nou Juist! riep Wilkins. Dat is precies hetzelfde! De Ieren leggen het met de Duitschers aan, „Sinn Fein", hé? Achter Enge- lands rug om verraden zü de zaak! Het schuim stond Danny op de lippen. Bopton heette hjj! zei de dikke man bovenop de britg. Wie? vroeg' Danny. Wel. dien ik vermoord heb. Bopton. Hü handelde in landbouwwerktuigen.Daar wordt dik mee verdiend.Er zit een commissie op. nou!.... Loop naar de hel! zei Danny. De dagen gingen voorbü. De cipiers herwon nen hun zelfbeheersching en zwegen weer tot de gevangenen. Als iemand vroeg, of hü vrü- willig kon dienstnemen, luidde het antwoord: Hou je mond dicht! Hoe verliep die oorlog? Natuurlük zou Amerika winnen; Amerika zou het eeuwig winnen, niets kon vergeleken worden met Amerika.... Maar was Duitschland al verslagen? Ze wisten er niets van. En de gevangenls-predlkant, die het zieleheil van deze kooivogels moest verzorgen, wou principieel niet over deze dingen spreken. Die bleef bü het Oude en Nieuwe Testament en verder kwam hü nooit. De listige Wilkins, die zün cel deelde met Mr. Sprigg, probeerde tel kens. of hü Zünen Eerwaarde niet uit zün tent -j--. edro Givannezzo was een man van gewicht, P* letter! ük zoowel als flguurlük. En dat laat- A ste was een noodzakelük gevolg van het eerste. De toename van Pedro Givannezzo’s lichame- lüken omvang dateerde van kort na zün trou wen en zün zilveren huwelüksfeest had hü lang achter den rug. Büna vatl dag tot dag kón men hem zien groeien. Als hü met zün zware posttasch langs de buizen ging, was hü boven dien iemand, die om zün wereldwüsheid ont zag Inboezemde. Dan was hü een vraagbaak voor alle dorpsbewoners, wier verleden en heden Pedro op zün duimpje kende en wien hü de toekomst soms durfde vóórspellen. Maar buiten diensttüd was hü voor niemand te spreken en - -ftfet hü zich door zün vrouw als een pasgeboren kind vertroetelen. En zoo kwam het, dat Pedro Givannezzo overal kon vertellen, dat hü ruim 225 pond woog. Er was echter den laatsten tüd iets, dat Pe^ro Givannezzo’s leven minder aangenaam maakte, zün goed humeur af en toe leelük verstoorde en, last not least, fnuikend was voor zün eet lust. De lekkerste happen at hü nu met lange tanden en tenslotte raakte hij ze heelemaal niet meer aan. Tenslotte besloot hü met dat .Jets” naar den dorpsdokter te gaan. Nahwgezet als deze was, besloot de dokter Pedro nauwkeurig te onder- zoeken. En zoo geschiedde. Gestoken in een lange witte jas, die hem nog kleiner maakte, betastte de man der wetenschap den enormen „vleeschkolos”. die uitgestrekt lag op de lange wit bekleede tafel, welke zekerheidshalve met schildersschragen was ondersteund. Zün wel overwogen conclusie was. dat Pedro Givannezzo volkomen gezond was, alleen met zün lever was er iets niet in orde. Maar daar was raad voor. Gewapend met een apotheekbriefje, waarop hü tevergeefs probeerde te lezen wat er precies stond, verliet Pedro Givannezzo den dokter. En vóór hü thuis was een afstand van vüf „mi nuten gaans wisten alle voorbügangers, dat Pedro een leverkwaal had. De andere dorps bewoners wisten het ook denzelfden avond nog. En allen te zamen werden ze van dag tot dag nauwkeurig op de hoogte gehouden van het verloop der ziekte. Zóó verwonderde er zich eigenlük niemand over, toen Pedrtf op een ochtend met veel om haal en niet minder ophef vertelde, dat hü de volgende week naar de universiteitskliniek van Milaan wilde gaan, om zich door specialisten te laten behandelen. 1 Zou wel een bom duiten kosten, maar dat gesukkel van de laatste weken e kentering in de sociaal-democra- tische mentaliteit naar een meer nationale gezindheid voltrekt zich snel. Wij wezen reeds op het opmerkelijk hoofdartikel, waarmede „Het- Volk" een maand geleden prinses Juliana en prins Bernhard begroette. Nog opmerkelijker is de rede, die de soc-democratische burge- flieester van Zaandam, mr. J. in ’t Veld, Woensdag j.l. heeft uitgesproken. De Bond van Chr. Oranjevereenlglngen hield zijn jaarvergadering in zijn gemeente, en om het hoofdbestuur van dien Bond op zijn stadhuis te kunnen ontvangen, had’ de burgemeester zijn vacantie onderbroken. Dat een socialistisch burgemeester woor den van welkom richt tot een bond van Oranjeklanten noemde mr. In ’t Veld een verheugend symptoom, omdat daaruit blijkt een toenemende verdraagzaamheid. Allen gilden en de cipier maakte zich zoo goed mogelük verstaanbaar aan twee gevange nen, die weten wilden, wie tegen wie vocht Amerika en Frankrük en Engeland en Itallé tegen Duitschland en Japan! zei hü- Niet waar. Japan vecht aan ónze zü! riep een gevangene. „Onze zü”’.... Niemand hoorde het Weg met de Duitschers! Jongens, geef ze er van langs! Slaat ze dood! Het kabaal nam toe aan kracht Een neger, met zwemmerige oogen, het vuile wit van zün oogappels nog weer heelemaal ver troebeld door tranen, begon met zün heesche keelstem te zingen: er zich tusschen werpen. Maarzoo’n hond kan op stuk van zaken door de glasruit heen- sprlngen en Danny werd deugdelük tegen ge houden door de onwrikbare tralies. De gevan genen waren dieren geworden. Het gecompli- ceerd-menschelüke was verdwenen. Zü allen schreeuwden .vrüwel zonder articulatie, zü rea geerden als kuddedieren, hulpeloos, met enorm energieverbruik, in toom gehouden door de wan den van hun hok, vol primaire drift. Alleen de „professor” lag op zün brits en stemde niet méé in met de thans reeds voor den tienden keer aangeheven nationale hymne. Hü was trouwens een Duitscher en er bestond voor hem geen speciale reden, om zich te verheu gen in deze omstandigheden. Danny stond voor de tralies en kon geen geluid meer geven. Hü was zün stem kwüt. Hü had gescholden en ge schreeuwd en op zün machtelooze wüze gepoogd, de anderen aan het verstand te brengen, dat oorlog waanzin is. Maar hü had niets anders -bereikt, dan dat zün buurman van E 660 hem voor Duitscher uitschold en constateerde, dat men dus twee Duitschers in één cel had opge sloten. Wie niet vóór de Geallieerden was. was tégen hen. Dat kon inderdaad een kind be- grüpenl’. Er was weer hoop in de harten der kooi vogels. Wat deze nieuweling Wilkins al onmid- dellük beseft had en als een prachtige kans be schouwde, drong nu. enkele uren later, tot de overigen door: ze zouden misschien vrüwillig mogen dienstnemen en naar het front! Danny had werk te over om iedereen aan te bassen an uit te schelden. Met zün heesche. deze wo spreekt, gen. Dat zal zeker bijdragen tot een ge zonde en rustige ontwikkeling van ons staatkundig leven. celgenoot ze eiken dag inwreef met stof en vuil om de genezing tegen te houden. Hü wou en hü zou naar het hospitaal en hü bereikte zün doel. Hü had een prachtig praatje tegen den oogarts. Dr. Bonnie, die de vriendelükste man was van heel Graham. Hü had buitenlucht noodig, zei de „professor", hü kwünde weg in de cel. Dr. Bonnie was het daarmee eens. Welis waar had zün oogheelkundige studie nog nim mer buitenlucht aangeraden tegen oogaandoe- ningen, maar hü was overtuigd van het degene- reerende, dat de cel bezit en hü erkende, dat deze gevangene een intellectueel was en dus dubbel leed onder zün straf. Dus: Sturtn (de oogarts was de eenige, die de gevangenen steeds bü hun achternaam aansprak) moest een baantje in de buitenlucht hebben. En de „pro fessor" was van meening. dat ook Danny daar voor in aanmerking kwam. Want dat paste allemaal in het schema* dat de „professor" zich had uitgedacht. Hü wist Dr. Bonnie zóóver te krügen, dat hü eens een oogonderzoek oplei aan élle gevange nen teneinde Danny rustig te kunnen obser- veeren. Danny’s oogen waren pulk. Maar Dr. Bonnie (die veel te weekhartig was voor de be trekking, die hü bekleedde) voelde aan.-dat deze ruige kerel, die zich niet uiten kon, wiens brein bleef piekeren, zonder ooit tot klaarheid te komen, enorm moest lüden onder zün straf en onder zün werk: blaadjes vouwen. Als zoo'n man nu eens kon tuinieren, dan zou zün lot veel draaglüker zünl was meer Jammeren dan zingen. was onherkenbaar. De neger klemde aan de tralies als een groote was ook niet vol te houden en goede gezond heid is toch maar alles! Den daaropvolgenden Woensdag was het ver schenen van den reserve-besteller Luigi een levende herinnering aan het eiken dag her haalde .nieuwtje” dat Pedro Givannezzo Woens dag naar Milaan ging, naar*de kliniek van prof. Biacchl. Gekleed in zün beste Zondagsche pak, verscheen Pcdro opgewekt en zelfvoldaan in de universiteitskliniek. Na een half uur voel de hü zich minder voldaan; men had hem on- ophoudelük vragen gesteld over allerlei dingen, waarvan Pedro zich niet kon indenken, dat ze ook maar iets met zün lever te maken hadden. Toen het een uur duurde, was hü bepaald ziek, maar toen hü tegen den ayond met het locaaltje naar huis boemelde, glansde zün groot gezicht van voldoening. Hü. Pedro Givannezzo, was een man van gewicht voor de weten schap. of beter gezegd zün lever De professoren hadden uiterst lang consult ge- i houden en hem toen met veel omhaal van woorden verklaard, dat hü nog hoogstens een half jaar te leven had. p Dat was een bepaald onaangename mededee- llng geweest, maar daar wilde Pedro nu niet aan denken, want hetgeen daarna gezegd was. was minstens zoo belangrük. De professoren moesten n.l. erkennen, dat een merkwaardige, tot dusver onbekende ziekte de lever had aan getast. een uiterst Interessant probleem, waar van de oplossing van het grootste belang voor de wetenschap was. Of Pedro Givannezzo er nu in wilde toestemmen, dat na zün. dood zün le ver aan de unlversitelt zou vervallen raison van eeiKgnmiddellük betaalbare chèque van 300 lire. In «en opgekend helder oogenblik reali seerde Pedro zich, dat, als de ziekte onbekend is, ook de afloop moeilijk is te voorspellen. Hü werd hoopvoller gestemd ten aanzien van den hem nog resteerenden verblijfsduur op dit on- dermaansche en incasseerde 300 Lire. Thuis gekomen, liet zün vrouw zich -van haar meest practische züde kennen en zoo gebeurde het. dat Pedro Givannezzo veertien dagen later weer vervangen werd door Luigl. In het dorp vertelde iedereen aan iedereen, dat Pedro heel wat met zün leverkwaal te stellen had. nu was hü naar de unlversitelt van Padua. Blozender dan den eersten keer, kwam Pedro 's avonds thuis en vertelde dat de professoren daar nog verbaasder waren geweest dan in Milaan. Met een bedrag van 350 Lire drukten ze hune en thousiasme over hun aanspraken op Pedro’s bui tengewone lever uit. Vroolük en onbezorgd leefde Pedro Givannezzo langer dan de zes maanden, die de geleerden van Milaan hem hadden gegeven. Af en toe nam hü ziekteverlof en bezocht een feeks van unlversitelt. welke een min of meer belangrijke som aan hem spendeerden, om de wonderbaar- lüke lever uit Pedro Givannezzo’s enofme lichaam te züner tüd rük te kunnen worden. Beleefde professorale hanenkrabbels, die naar Alaska kwam onverwachts. In weinige we ken tijds zijn overal nieuwe nederzettingen als paddenstoelen uit den grond geschoten. Alles gaat zpo snel in zijn werk, dat de autoriteiten de situatie niet meester wor den. Onder deze omstandigheden kar. er van een geordend bestuur geen sprake meer zijn. Overal heerscht gebrek aan de belangrijkste zaken. Levensmiddelen noch medicamenten zijn in voldoenden omvang aanwezig. Dientengevolge valt er in de door de gouddelvers overstroomde gebieden een enorme prijsstijging waai te nemen. Voor een klein broodje moet 1 dollar be taald worden en desondanks vechten de menschen om elk stukje. Zij smijten met geld, in de hoop, dat zij binnenkort de groote vondst zullen doen, welke hen in staat zal stellen als millionnair naar de Vereenigde Staten terug te keeren. Evenals indertijd, toen omstreeks de eeuwwisseling goud in Klondyke gevonden werd, zijn ook thans met den stroom der gouddelvers talrijke misdadige elementen naar Alaska gekomen, menschen, die slechts van den nood en de verblinding der anderen leven. Zij openen kroegen en speelholen, waar de mannen, die in het bin nenland weken lang naar goud en platina gedolven hebben, van hun vondsten wor den beroofd. Slechts weinige gouddelvers zijn standvastig en weerstaan du verleiding. De meesten van hen gaan ten gronde en worden in hun vertwijfeling tot moorde naars, waarmede men korte metten maakt. In Good News hebben zich in de laatste weken vele van dergelijke menschelijke tra gediën afgespeeld. De politie is zoo goed als geheel machteloos, daar het corps veel en veel te klein is. Bijna dagelijks komt het tot schietpartijen, moord, doodslag en be driegerijen in de speelholen. De meeste misdaden vinden zelfs onder de oogen van de politie plaats. Maar wan neer zij tracht In te grijpen, ziet zij zich tegenover een overmachtig front geplaatst. Want hoe merkwaardig het ook moge zijn, in dergelijke gevallen houden de gouddel vers den exploitanten der speelgelegenhe- den, die het tenslotte toch slechts op hun geld hebben voorzien, de hand steeds boven het hoofd. Honderden en honderden menschen, die al hun geld verloren hebben, ziet men tus schen de barakken rondsluipen. Sommigen van hen treuren er opnieuw op uit en zijn een tweede maal voorzichtiger, maar de meesten zinken al dieper en dieper en het mocht het zelfs nog even aantrekken en hü was er erg blü mee en Jrotséh ook. Nu had hü het op de Juiste waarde leeren Beide vrienden wenkten naar haar om raad te vragen, maar kennen. “e tnaan scheen hen niet te zien. Hü kreeg assistentie. Zün buren vingen de klanken op en stemden mee in. Steeds meer ge vangenen namen het lied over. Zü zongen erbarmelük. Zü zongen valsch en heesch en ont zettend. Méér zü zongen, voor het eerst sinds hun gevangenschap. Danny O’Neill voelde zich als door den blik sem getroffen. Ook hier achtervolgde hem zün lot. Nu ging Amerika meedoen aan dien waan zin van den oorlog en nu werden ze allemaal gek en verlangden niets liever, dan te mogen crepeeren op het slagveld! Hü brulde er dwars tegenin: Stommelingen! Idioten! Walglük zoet klonk opeens de stem van den „professor” aan zün oor: Zooals ik straks al zei: die vent was zóó groot, dat het een schande moet heeten, dat Ik maar zoo’n bitter beetje geld uit hem haaldeHü had zoo weinig geld op zak, die groote kerel!.... Krüg Je er nooit genoeg van om te praten over den man, dien Je gekraakt heb? Danny norsch. Nee! zei de „professor”. Het lawaai zwol weer aan. Danny moest er zich Weer mee bemoeien. Hü was precies een hond voor een gesloten venster, die buiten op straat twee andere honden met elkaar ziet vechten. Hü werd heelemaal opgewonden, en wou Eerst wanneer men met dit feit rekening houdt, verwondert men zich er niet langer over, wanneer men In den trein. In het hotel of elders - Britsch-Indiërs onder elkaar Engelsch hoort spreken. Ja, er zün zelfs echtelieden, die zich In deze taal met elkander moeten onder houden. Verder verwondert het dan ook niet meer, dat op de deuren van de toiletten op sta tions en in de steden - bulten de twee Indische en het Engelsche opschrift steeds nog een man of een vrouw staat afgebeeld, om te voorko men, dat er toch nog vergissingen plaats heb ben. Daarbü komt nog. dat meer dan 90% van de totale Brltsch-Indische bevolking analpha- beet is. Als het meest geciviliseerd worden de Parsen beschouwd, maar deze bevolkingsgroep omvat slechts 110.000 menschen. Op 1000 Parsen kunnen er 791 lezen en schrüven. Bü de Hin does verhouden deze cüfers zich als 1000 84 en bü de Mohammedanen als 1000 64. Het ligt voor de hand, dat dit buitengewoon hooge percentage analphabeten en het ontbre ken van een gemeenschappelüke taal.^die door allen begrepen wordt, een groote hindernis voor het streven naar eenheid van de Brltsch-Indi- sche bevolking Is. Reeds sinds jaren is men daarom op zoek naar een .lingua franca”, zon der deze echter tot nog toe gevonden te heb ben. Ook thans debatteert men weer met groote heftigheid over dit vraagstuk. Men stelt eener- züds het Oerdoe voor, dat met Arabische letters wordt geschreven. Dit voorstel wordt hoofdza- kelük door de Mohammedanen gesteund, maar anderen bevelen het Hindi aan, dat met Sans- krietsche schriftteekens wordt geschreven. Hindi zal In leder geval van de vele talen wel het meest verbreid zün. maar zelfs Indien men er de veel op deze taal gelükende dialecten van het Bihari en Rajasthani nog bü rekent, zou men eerst tot 100 mlllioen menschen, dus nog geen derde deel van de totale Brltsch-Indische be volking koenen. Het meest voor de hand liggend zou natuur lük zün, Engelsch als lingua franca te kiezen, maar daar verzetten de Brltsch-Indische natio nalisten zich natuurlük tegen. Toch heeft het niet aan voorstellen In dezen zin ontbroken. Want Engelsch Is In de eerste plaats gemakke lük door den Indiër te leeren en in de tweede plaats is er overal In het land gelegenheid Ungelsche lessen te nemen. Nu verstaat Iedere ontwikkelde Britsch-In- diër Engelsch en hü spreekt het ook gaarne, maar desondanks is de kennis van het Engelsch in Biitach-Indlë toch veel geringer dan men zou denken. Verbreid is de taal slechts in de groote steden, onder de welgestelde bevolking. Ook hier geeft de statistiek Interessante büzonder- heden. Op de tienduizend Inwoners zün slechts 312 mannen en 38 vrouwen tot lezen en schrü- Zooals onlangs bekend werd, zijn in ze kere deelen van Alaska groote goud- en platinavondsten gedaan. Dit heeft weer tot gevolg gehad, dat honderden en duizenden menschen zich naar dit barre land hebben begeven, om daar hun geluk te beproeven. De eerste berichten over de nieuwe goud en platinavondsten In Alaska doken reeds in het begin van dit jaar in de Vereenigde Staten op. Dit had tot gevolg, dat velé dui zenden menschen, die aan de Westkust van Amerika wonen en er slechts van droomen op zekeren dag daar boven in Alaska toch nog het groote geluk te vinden, zich on- middéllijk opmaakten om zoodra de scheepvaart in het hooge Noorden weer mogelijk zou zijn geworden naar het beloofde land te vertrekken. J Thans zijn duizenden gouddelvers met de eerste schepen in Alaska aangekomen. Het doel van den tocht is de Kuskoqulm-Bajd met het havenplaatsje Bethel. Vandaar u*t verstrooien de gelukzoekers zich in alle richtingen. Een deel van de gouddelvers vestigde zich in de kuststreek van Good News, waar in derdaad platina gevonden is. Andere lieden trokken langs de oevers van de kleine rivier de Eek, en nog weer anderen sloegen hun kamp op in de omgeving van de Baal van Togiak, waar op het oogenblik zeer veel goud gevonden wordt. Het is een enerveerende wedloop met de kans. Wie het eerst komt, het eerst maalt. Deze wet zweeft allen gouddelvers van Alaska als een zwaard van Damocles boven het hoofd en drijft hen zonder eenige rust steeds verder en verder.... Wie het zich veroorloven kan, maakt on der deze omstandigheden gebruik van het. snelste verkeersmiddel, dat de moderne techniek ter beschikking stelt. De auto is bijna onontbeerlijk geworden. En wie daar toe in staat is, schaft zich een oud vlieg tuigje aan en vliegt daarmede van het Noorden naar het Zuiden en van het Oos ten naar het Westen van Alaska. De nieuwe bestorming van het goudland^ ven in staat. Het meest verbreid is de kennis van het Engelsch in woord en schrift onder de Parsen; op tienduizend Parsen boven de vüf jaar zün er n.L 5041 tot het lezen en schrüven van Engelsch in staat. Daarop volgen de Joden met 2636, de Indische Christenen met 919, de Jains met 306, de Sikhs met 151, de Boeddhisten met 119. de Hindoes met 113, de Mohammeda nen met 99 en de bergstammen met 4 op de tienduizend. De Europeaan. die lang in Britsch-Indië moet verblüven, staat natuurlük voor de las tige vraag, welke taal hü leeren moet. Men be veelt hem steeds het leeren van Hindustani, een verzamelbegrip voor Oerdoe en Hindi, aan. Maar om deze taal werkelük te kunnen beheer- schen, is een goede voorkennis van Arabisch en Perzisch noodzakelük en om deze te verkrügen. heeft men veel tüd noodig. Men vindt derhalve buitengewoon weinig Europeanen, die deze taal in woord en schrift beheerschen. Bovendien kan men b v. in Zujd-Indië weinig met zün kennis van deze taal aanvangen en men moet zich de moeite geven, de daar gebruikelüke dialecten van het Tamil, Teloegoe of Kanareesch te lee ren, indien men zün conversatie niet tot den „boy" beperken wtl. Het zal dan ook nog wel genilmen tüd duren, alvorens men de ideale bemiddelende taal in deze Babylonische taalverwarring van Britsch- Indië gevonden heeft. e Toren Van Babel moest eigenlük in Britsch-Indië gestaan hebben, want ner gens ter wereld maakt de taalverwarring fideel wordt bekend gemaakt. Britsch-Indië 225 uien vindt Daaronder-zullen natuurlük ook wel alle dialecten begrepen zün. maar deze behooren tot niet minder dan zes verschillende taalfamilies. Even bont als de be volking van Britsch-Indië is ook de taal van ’t land. De kroon spant hier de provincie Assam, die ongeveer acht tot negen mlllioen inwoners heeft. Daarvan spreekt ongeveer 40% Begall, 20% Assameesch en de resteerende 40% onge veer 98 verschillende dialecten

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 18