ZKetc&Aaal can den iag
H
De avonturen van Stan en Pol
lï
I
I
I
Christiaan Cornells’ heldendaad
li
Tegen de Kerk
F 250.-
NANCY STEELE
wordt vermist!
I
VOOR- EN NAPRET—
i
i
DONDERDAG 22 JULI 1937
systeem
tie
Bestrijding van jicht
Invloed der B-vitamine
uf
In Spanje
Dieren, die niet drinken
i
I
Torpedoboot naar hem
vernoemd
Natuurlijke watery
voorziening
DUINKERKER KAPERS
DE BAAS
<1
\Het onfeilbaar
Ifc.:
Het kofschip „De Vriendschap”
op hen heroverd en veilig naar
Holland gebracht
w.nch*“«S^!&ta*ï
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UïTERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
t
a'
umnii
HERMAN KRAMER
IIIIIIIIIMlinilllllfHlIlllllllllllllllllllillllllWI
iiiiiiiiiina
20;
De
t
i
4
UOO-R
LUC WILLINK
Near de gelijknamige Fox-film
10
xitten, bet arme dier beeft xljn pootje gebroken, ik- dacht dat
jullie misschien wel wat voor haar willen doen."
het dat het
Maan. „Het
„Natuurlijk!" riepen Stan en Pol. „Hoe komt
pootje gebreken is?" „Dat kwam zoo," zei de
l
t
5tn
35;
05;
45;
eek
lo
an
theker,
strijdt,
oogen
l
tot
n-
1.00
0—
50;
50;
15;
iw
13
le
[n
er
j«
>t
.Wat rgden al die menschee ge
vaarlek vandaag", dacht a Immers
vanmiddag achter het stuur. (Hoe
seat men dat eek weer van dtaa
en
id.
K.
y„
lie
en
doen,
Daan
stond.
LAF
■n-
fs-
>e-
fck
ri
ng
en
sr-
in
XX)
ng
ral
>er
be
keek het van alle kanten en stelde de echtheid
vaat. Dan maakte hy een beweging het op bet
bureau te leggen, doch hij scheen zich te be
denken. Nog eens bekeek hij het biljet; tien
•eeegeeewseeegeeeeeeeeeeeeesseeeeeeeeeeeqeeeeee»
IK
„Waar kijkt ze toch zoo naar?" vroeg Stan aan Pol. Ze ziet
er net uit of ze iets ziet gebeuren en er zich bezorgd over
maakt. „Inderdaad,” zei Pol. Ze heeft haar wenkbrauwen erg
opgetrokken. «ut sou er aan de hand wenen? Ze wenkten en
riepen, en eindelijk, ja, daar keek de maan hun kant op.
liberale
voort-
in
I
I
Deze gegevens kloppen met de berichten,
die bij de overheid der orde van de Paters
Capucljnen is binnengekomen. Twaalf' Pa
ters Capucljnen verzuchten nog In Volks-
frontgevangenlssen. Sommigen vertoeven
daar reeds vanaf het begin van de revolu-.
tie. Zij worden barbaarsch behandeld en
verkeeren in voortdurend gevaar. Ongeveer
70 kloosterlingen houden zich nog bij per-
ticulieren verborgen. Betrekelijk weinigen
konden naar het buitenland ontkomen.
Ook vele Capucijnen-kerken zijn ver
woest en tot markthallen Ingericht. Het
klooster In Barcelona-Sarrla, de zetel van
Wanneer je ’t heele jaar haast naar
Vacantie zit te smachten,
Den schoenen tijd. zoo fel verlangd.
Maar nauw’Uiks al kunt wachten.
En ’t eindelijk dan zoo ver is
Dat je eruit kunt trekken,
Het moede lijf. zoo lang geplaagd.
Sens rustig uit kunt strekken,
Wat vliegen dan die dagen om.
Die zooveel korter schijnen.
En vliegensvlug en veel te gauw,
Haast ongemerkt verdwijnen.
Vacantie duurt haast steeds te kort.
Dat is iets, wat w’ allen weten.
Maar één ding moesten wij toch ook
Daarbij niet zoo vergeten:
Hoe langen tijd, vóór ’t feest begint.
Kan men genoegen smaken
In het vooruitzicht reeds alleen.
En in het plannen maken!
En nd dien tijd kan men toch ook
Nog vaak heel lang genieten
Van de herinnering, die toch
Zoo’n dagen achterlieten!
Vacantietijd is meestal kort*
Dat zal ik niet bestrijden.
Maar het plezier ervan is heusch
Nog heel wat uit te breiden!
er
**3
lie
U.
n-
s-
cu
Franschen méde»
In den nacht van 31 Juli op 1 Augustus zag
Christiaan Cornells de kans schoon. De mes
meester was in de kajuit, de twee andere Fran-
schen In het vooronder, de schildwacht tuurde
vooriHt. de jongen stond aan het roer. Als een
kat sluipt Christiaan Cornells achter den niets
vermoedenden schildwacht en grijpt hem plot
seling aan. De Franschman verweert zich wan
hopig. voet voor voet wordt hy naar de ver
schansing gedrongen en mét een forschen ruk
er over heen geduwd. Een zwakke kreet, een
plons en alles is weer stil.
Toch is het geluld der worsteling gehoord;
de presmeester Is ontwaakt en komt de kajuit
uitstormen, gewapend met pistool en sabel. Met
één oogopslag heeft hy den toestand overzien
en lost een schot op Christiaan, dat mist. Deze
werpt zich nu op den prljsmeester, die t pistool
laat vallen en zich met den sabel verdedigt.
Christiaan tracht hem de sabel te ontwrin
gen. doch wordt hierbij aan beide handen ge
wond. Van de linkerhand wordt een vinger af
gesneden. Toch wint hij den strijd en de sabel
vliegt over dek.
Ongewapend wordt de worsteling voortgezet;
de presmeester is echter niet opgewassen tegen
den forschen Hollander, ook al Is deze gewond.
Na enkele oogenbllkken is ook de prljsmeester
in zee geworpen. Nu is het tijd om even op
adem te kotnen, maar alle gevaar Is nog niet
«geweken. Er zijn nog twee vijanden aan boord.
Voorzichtig begeeft Christiaan zich met het
opnieuw geladen pistool naar .het vooronder,
waar hy de twee Franschen vindt, die juist
aanstalten maakten om boven te komen. Een
goedgemlkt schot en de voorste tuimelt neer.
In den hals getroffen. De vierde Franschman
is door de plotselinge verschijning van den ge-
Mach. No. 16 Vervolg Cosmopolitlca
wapenden matroos zoo geschrokken, dat hij
aan geen verdere verdediging denkt en om ge
nade smeekt.
of hjj zun maat In vertrouwen zou nemen. Het
kind.... zou SCurm hem geen raad kunnen
geven?.... Honderdmaal opende Danny den
mond om te gaan vertellen wat hij op zijn hart
had en hy sloot hem weer. Htj vertrouwde zjjn
makker niet Deze begreep zeer wel. hoe Denny
te moede was; die wou gaan biechten! Nu, dat
zou vroeg of laat wel komen. Hu wachtte rustig
af. Dien nacht droomde Danny hardop in zjjn
slaap. Over ..Sheila”, zooals hij het kind in zijn
gedachten steeds was blijven noemen. De „pro
fessor" hing zoovér mogelijk over den rand van
zun brits, om te kunnen opvangen, wat zijn
kameraad daar mededeelde. Sheila. Sheila en
nogmaals Sheila! En „Vriend Joe". En een adres
In Pennsylvanlé Sturm kon er geen snars van
begrijpen en teleurgesteld strekte htj zich uit op
zun legerstede, toen Danny ging snorken en geen
bekentenissen meer deed.
Eenlge nachten lang herhaalde zich dit
Danny had het over den Boerenoorlog en over
Michael Steele. En over Flaherty.... Maar wéér
had de .professor” er geen houvast aan. HU
noteerde de namen, opdat hy in elk geval tegen
over zichzelf verantwoord zou zjjn en hjj nam
zich voor, eiken nacht scherp te blijven luiste
ren. Doch de tijd verstreek en Danny zei niets
meer. Niet des daags en niet des nachts.
Wilkins bleef treiteren. Wat deze heer inder
tijd uit pure liefhebbert, begonnen was. uitslui
tend uit antipathie tegen Danny en voorts omdat
h|j graag medemenschen toomloos driftig
maakte, werd nü systeem, aangemoedigd door den
professor die de schaakfiguren voortschoof,
om zijn partij te winnen. (Wordt vervolgd)
Christiaan verleent deze, maar grendelt toch
voor alle zekerheid het vooronder.
Nu is hij vrij, het schip is hem en vrooljjk
zet h(j koers naar de Hollandsche kust.
Den volgenden morgen ontmoette htj eenlge
Engelsche oorlogsschepen, die den gewonde van
hem overnamen en aanboden hem n—ar Enge
land te sleepen. Hiervan wilde Christiaan niets
weten. Hy had het schip veroverd en htj sou
het wel naar Holland brengen ook. Het gelukte
hem dan ook, geholpen door een gunstigen
wind, denzelfden avond Vlisslngen te bereiken,
en hiermede hadhjj het schip voor den ree-
der Konlng Jansz behouden.
Algemeen was da vreugde en bewondering
voor deze dappere daad. De Algemeens Staten
besloten hem een belooning te geven, hetgeen
blijkt uit een resolutie van 18 Augustus 1794,
doch door de kort daarop volgende Revolutie
werd de belooning niet uitgereikt. De Admiraal
van Klnsbergen. de bevelhebber der Holland
sche vloot, hoewel vol zorg voor de verdediging
van het land, vond toch nog tijd om deze daad
van een eenvoudig matroos te beloon«x Door
dergelijke dingen wist van Klnsbergen en geest
drift aan te vuren.
Het geschenk bestond uit een zilveren tabaks
doos met de volgende Inscriptie: „Present van
den Luitenant-Admiraal van Klnsbergen aan
zijnen Cameraat. den braven Hollandschen Ma
troos Christiaan Cornellsse. voor het hernemen
van het schip „De Vriendschap" op den 1
Augustus 1794."
De naam Christiaan Cornells leeft nog voort
In de Koninklijke Nederlandsche Marine. Een
der torpedobooten kreeg den naam van dezen
dapperen matroos.
Op een portret van Christiaan Cornelia, ge-
teekend door Perkols en gegraveerd door Hod
ges ziet men hem met de linkerhand nog In
verband, terwijl tevens de tabaksdoos door den
Admiraal geschonken, er op afgebeeld staat.
en correspondent van het
„Vaderland” schrijft over de
durende anti-katholieke tendenz
het gebied dicht bij Valencia:
De laatste weken, die Ik In Spanje door
bracht, bezocht ik eenlge dorpen en-
bracht een week door in Rocafort, een
plaatsje ongeveer 8 KM. van Valencia
verwijderd. Op den tweeden dag van mijn
verblijf in Rocafort schrok ik op door een
series explosies. Ik kreeg den indruk, dat ze
afkomstig waren van handgranaten en dit
bleek Inderdaad het geval te zijn. De plaat-
seltjke anarchisten en de leden van de
Ijzeren Colonne hadden zich meester ge
maakt van het munltiedepöt en gooiden
handgranaten naar een ieder, die in hun
nabijheid trachtte te komen. Het dorps
plein was weldra bedekt met de lijken van
de trouwe burgerwacht, die de rebellen
trachtte te overmeesteren. Soldaten en
nieuwe leden van de burgerwacht rukten
aan en door het geheele dorp werden de
machinegeweren in werking gebracht; In
het portaal van een uitgebrande kerk
stond een kanon opgesteld en mannen,
voorzien van geweren, plaatsten zich op de
straathoeken en voor de ramen van de
huizen. Dit duurde eenlge uren. Toen was
het depót omsingeld en door de „overheid”
bezet.
Veie anarchisten werden zonder vorm
van proces geëxecuteerd en de familie
leden van de gevallen mannen konden het
schouwspel gadeslaan van lijken, die in
komen verslagen Penrose naar haar kantoortje.
De tweede sollicitant werd toegelaten en de
oude Druggers speelde dezelfde comedie om de
betrouwbaarheid van den sollicitant op zijn
wijze op de proef te «tellen, Weer verdween bij
in het nevenver-
trek en weer zag F
het alleen gela-
ten slachtoffer
ineengevouwen
beduimeld bank-
biljet onder den
stoel van zijn
aanstaanden werkgever.
den Provinciaal en Studiehuis voor de
Theologie, werd een prooi der vlammen.
Ook dë rijke bibliotheek met kostbare in
cunabelen en meer dan 20.000 boeken, werd
verwoest. De kloosters van Tara-
en Bórges Blanques werden veran-
in kazernes voor communistische
zonder te verraden, höè hij zich de bevrljding
nu eigenlijk gedacht had.
Kunstmest werd gebracht, netjes verpakt In
een krant Natuurlijk was dat tégen het ge-
vangenlsvoorschrift, maar even natuurlijk
smeekten de gevangenen altijd om wél een krant
te gebruiken, opdat ze wat zouden kunnen lezen,
iets vernemen uit de «rijde buitenwereld. Woedde
er soms geen oorlog?
De „professor” zat weer te praten over zijn
geliefdkoosd thema; den moord, dien hjj had
begaan Daar kon hij Danny eindeloos over
doorzagen Maar deze zag opeens in de krant een
opschrift, dat hem heelemaal star en stijf
maakte, zóózeer werd hij er door geboeid:
NANCY STEELE
Htj had niet meer aan Michael Steele terug
gedacht. zoomin als aan dien Signor Spano, of
aan detective Westerhove. wien hjj (en velen
anderen) „hun portie" gegeven had. Dat waren
afgedane zaken, die hy vergat, zooals een
mensch een betaalde en gekwiteerde rekening
vergeet. Maar het kind dat hjj in gedachten
hamekkig Sheila” noemen bleef behield
zijn aandacht, daar voelde hl) sympathie voor
en zelfs genegenheid.
Nu zag hij plotseling dien naam met vette
letters in de krant staan en hjj ging op den
grond zitten, om te kunnen lezen, wat er bericht
werd. Was de verblijfplaats van het kind ont
dekt? Dan was hij een verloren man. die wel
stellig gestraft sou worden met het vonnis,
waar htj zoo bevreesd voor was: levenslang.
Maar neen! De krant meldde, dat het juist
btj verlies van een band,
een voet at een oog.
geheel
gana
derd
"troepen.
De paters self moesten de vlucht nemen.
Wie in handen viel van de F. A. I. Fed era -
cion Anarchica Iberica) werd meedoogen-
loos neergeachoten. Dikwijls werden de pa
ters vóór de executie wreed gemarteld en
verminkt. Met zekerheid weet men, dat 32
Capucijnen vermoord waren, waarvan IV
paters, 4 fraters en 9 leekenbroeders. Van
10 anderen vermoedt men eveneens dat zij
vermoord zijn; pater Zacharias vanHo
rens, predikant en gcxlsdienstleeraar aan
het college van St. George in Barcelona,
werd vreeselljk gemarteld. Een jonge apo-
dle nu aan de zijde van Franco
heeft bericht dat men eerst de
van den pater had uitgestoken,
daarna zijn tong en ooren had afgesneden.
Van deze en dergelijke feiten leest men
nooit iets in Volk of Tribune-Volksdagblad.
et B-vitamine is als antl-beriberi-vltaml-
ne sinds lang bekend. Kleine hoeveelhe
den zyn voldoende om iemand tegen de
ziekte te beschermen, die in onze koloniën zoo
vele verwoestingen heeft veroorzaakt. De proef
nemingen, het eerst door onzen landgenoot
Eykman verricht, hebben aangetoond, dat men
btj vogels een op beriberi gelijkend ziektebeeld
kan opwekken en door toediening van B-vita-
mlne kan genezen. Deze stof is in de laatste
jaren zuiver chemisch afgescheiden en de sa
menstelling is bekend. Hierdoor kon men ook
proefnemingen doen met meetbare en grootere
hoeveelheden Zooals thans dr. Vorhaus in de
American Medical Association meedeelt heeft
het vitamine B niet alleen een invloed op den
groei, het zenuwstelsel en de suikers tof wisse
ling. maar ook op de beenderen en wel op de
jicht, een ziekte waarbij in de uiteinden der
beenderen, btj de gewrichten en ook in de ban
den rondom het gewricht urinezuur wordt af
gezet. In 16 gevallen heeft Dr. Vorhaus een
gunstig effect van groote hoeveelheden vitamine
B op de Jicht gezien. Ptjn en zwelling verdwenen
en door Röntgenphotos van de aangetaste ge
wrichten kon men aantoonen. dat nieuw been-
weefsel gevormd werd. Ook op het gehalte aan
urinezuur in het bloed had het vitamine een
invloed. Hoewel de waarnemingen nog niet al
te optimistische verwachtingen omtrent de ge
nezing van jicht wettigen, geven zij alle aan
leiding tot verder onderzoek.
denken. Nog eens bekeek hy het biljet; tien
Pond Is veel geld voor iemand, die lang werk
loos is geweest en nog een concurrent-soUld-
tant achter zich heeft. Toen maakte htj een
eind aan zyn overpeinzingen, hy streek het bil
jet mooi glad en met een berustende gelaten
heid deponeerde hy het op het. bureau van den
directeur Dan ging hy weer zitten en wachtte.
De heer Druggers opende de deur en kwam op
hem toe:
.Juist, jonge man." zeide hy. Druggers nam
het bankbiljet en stak het in zyn vestzak. ,Jk
ben zoo vrij geweest, U uit de kamer hiernaast
eens nader op te nemen. Uw eeriykheid. waar
de heer, duurt me te lang. U kimt voor my geen
geschikte kassier zyn. De secretaresse zal U uw
getuigschriften teruggeven. Ik heb de eer
De ontnuchterde sollicitant kon gaan en ging.
Thans volgde Sammy Boot.
HU groette den heer Druggers beleefd, doch
als was hy reeds jaren een beproefde kracnt.
Zyn optreden overblufte den ouden heer zoo
danig. dat hy zelfs over het werk zelf eenlge
mededeelingen deed en Sammy antwoordde
daarop alsof hy rapport uitbracht over een
kasstaat. Toen herinnerde zich de heer Drug
gers zyn methode en hy stelde nogmaals zijn
beproefde systeem in het werk.
Sammy begeleidde hem tot aan de deur en
liet hem keurig uit. Daarop keerde hy terug,
nam het biljet op. stak het in zUn vestzak en
begon op zyn gemak eenige grafische voorstel
lingen aaa den wand te bestudeeren.
Toen de heer Druggers terugkwam, zag hy X
bankbiljet verdwenen en Sammy Boot druk
schrijvend.
..Een oogenbllk.” zei Sammy beachelden en
reikte den directeur het blaadje papier over.
Stom-verbaasd nam de heer Druggers, zonder
nog te spreken het papier aan en las: ,Jk be
vestig de ontvangst van tien pond als voorschot
op myn salaris. Sammy Boot."
„Ziet U." zei Sammy. „X lykt me beter, dat
zoo te verrekenen, dan U de onaangename ge
waarwording te bezorgen, dat U het biljet nóg
eens verliest en dan voor goed kwyt bent.
Sammy Boot is nog kassier by Druggers Drug
stores Ltd. en hy i« nog zijn baas de baas..
(Nadruk verboden)
et lichaam der dieren bestaat voor het
grootste gedeelte, ongeveer 70 pcL, uit
water. Er zyn zelfs dieren, b.v. de kwz.1-
leh, 4H ti£*te pet. uit water bezAftmt boo»
ge watergehalte dezer dieren komt tot stand,
doordat door de oppervlakte been bei water
opgenomen wordt. De landdieren echter kun
nen den waterdamp der lucht «raarschtjniyk niet
door de huid heen opnemen, hoewel dit niet
geheel zeker is. Men meent zelfs, dat by zeer
vochtige lucht een opname van water door de
huid heen zelfs by hoogere dieren niet uitge
sloten kan worden. De normale opname ge
schiedt echter door bet drinken Deze water
toevoer is noodig en wel niet alleen tydens den
groei, maar ook in volwassen toestand, omdat
er ook voortdurend waterverlles bestaat In
droge lucht is er verdamping en bij de hoogere
dieren werlaat ook een hoeveelheid vocht als
urine het lichaam, welke hoeveelheid niet be
neden een zekere waarde kan dalen, daar zij
noodsakelyk is voor de oplossing der stofwisse-
lingsproducten. die uit het lichaam moeten
verwuderd worden. De opname van water kan
natuuriyk ook geschieden door het eten van
waterruk voedsel en zoo is het tnogelUk. dat
vele planteneters. b.v. konijnen, stekelvarkens,
antilopen met het voedsel hun waterverlles
kunnen dekken en dus niet behoeven te drin
ken. Woestljndleren kunnen vaak langen tijd
buiten vochttoevoer. De kameel is het meest
bekende voorbeeld; hy kan 6 dagen, zelfs tot
12 dagen toe, buiten drinken. Op geheel andere
wuze kunnen lagere landdieren, nj. Insecten,
in hun waterbehoefte voorzien. De mottenlarven
b.v. leven van geheel droog materiaal, zoo ook
de meel wormen en vele soorten van larven,
die in droog 'hout, papier ens. zich ontwikke
len Waarschymyk kunnen deze Insectenlarven
uit het voedsel door scheikundige omzetting
voldoende hoeveelheid water vry maken als voor
de vqrmlng van nieuwe cellen by den groei
noodig te. Het waterverlles langs de oppervlakte
te by de insecten met hun chiUnebedekklng
gering.
Zoo kunnen de dieren op velerlei wijze in hun
behoefte aan water voorzien.
AI I I? A °P bl>d xlJn U1»evol8e de venekenngsvoorwaarden tegen p blJ levenslange geneele ongeschiktheid tot werken door p Mi ongeval met
/Al «I <r. /A 1^1 91 O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen VFVFe verlies van belde armen, beide beenen of beiae oogen k/VJe" doodelljken afloop
Want ook dit dikke ventje, met zyn berus
tende gezicht, syn zalvend stemmetje en zijn
rustige manieren, haakte naar de vryheid,
droomde van een verlossing uit dezen kerker,
waar hy reeds zoolang verbiyf hteld en nog zoo
veel jaren voor den boeg had. Danny zou voor
hem het geweld mogen plegen! Daar was hy
uitnemend geschikt voor: Die halve gare Denny
had zulk een bruikbare natuur; je hoefde
maar: „Kas! Kss! Pak zei” tegen hem te zeggen
en hU vloog eiken.gewenschten candldaat naar
zyn keel. Dat wil zeggen: de „professor” had
daar weliswaar geen ervaring van. maar hy
stelde zich dat voor. En nu wilde het toeval.
dat in cel E 658 behalve de rustige Mr Sprigg
ook de eeuwig sarrende Wilkins opgesloten
zat, zoodat het een klein kunstje mocht heeten.
om Danny op het kookpunt te krygen Maar
dat kookpunt moest precies op het goede oogen
bllk worden bereikt Niet te vroeg en niet te
laat. Dus mocht Danny niet in de cel blyven
blaadjes vouwen, maar moest hy in den kal
meerenden tuin verblyven, vér weg van Wilkins,
opdat dé uitbarsting niet ontijdig zou zyn en
alles onder de contróle zou staan van „profes
sor” Sturm.
Onder het tuinieren kan je naar hartelust
fluisteren. En je kreeg gaandeweg contact met
de heele afdeeling E en zelfs wel met de af-
deelingen D en C Zeker het zou wel byna een
jaar aan voorbereiding vergen, maar dAn
dan was de overwinning ook des te zekerder. Ze
gingen er zich nu beiden met hart, en ziel op
toeleggen. Danny als het stomme werktuig van
zyn maat, kritiekloos en gehoorzaam, de ander:
yonder de vele heldendaden door de koop-
I I vaardy In vroeger jaren verricht, zyn er
enkele die wel heel duidelyk tot ons spre
ken. Daden van opoffering, van vaderlandslief
de. van moed en beleid, waarover een zeeman
niet spreekt, als het hem zelf betreft, maar die
hy van anderen gaarne hoort.
Eén van deze daden, waard om aan de ver
getelheid ontrukt te worden, is de herovering
u van het Kofschip ,J> Vriendschap” door den
matroos Christiaan Cornells, waarvan „Ons
Zeewezen" deze maand melding maakt.
Sinds 1793 waren de Nederlanden in oorlog
met Frankrijk en hoewel Engeland met zijn
machtige vloot onze bondgenoot was, kon toch
niet verhinderd worden, dat talrijke Fransche
kapers de Noordzee en het Kanaal onveilig
maakten. Vooral de Duinkerkers, deze zeelie
den en kapers by uitnemendheid, richtten groo
te verwoestingen aan onder de Nederlandsche
handelsvloot.
Speciaal de vteschers hadden hieronder te HJ-
den. De IJslandsche vloot, d.w.z. de schepen
die by Ijsland vtechten, werden door Duinker
kers aangehouden en negentien schepen werden
tot zinken gebracht Doch ook de handelssche
pen, die uit de Levant, uit Spanje, Oostzee of
Engeland kwamen, werden door hen genomen
en naar Duinkerken opgebracht.
Den 21sten Juli 1794 vertrok het Kofschip
„de Vriendschap" onder bevel van den schipper
Geelt Age Kiyn uit Cadiz met een lading stuk
goederen en indigo naar Amsterdam. De be
manning van het schip bestond uit vier ma
trozen en een jongen. Den 27sten Juli werd het
Kanaal ingezelld; iedereen verheugde zich er
x op. als de wind tenminste gunstig bleef, den
volgenden morgen de Hollandsche kust te kun
nen zien. Doch hoe geheel anders zou dat uit
komen! Den volgenden morgen, btj het aan
breken van den dag, werd het schip aange
houden door eenlge Duinkerkers. De schipper
én drie matrozen werden er af gehaald en
daarvoor in de plaats kwamen een prtjsmees-
ter en drie Fransche matrozen aan boord. De
twee Hollanders, aan boord achtergelaten, wa
ren de matroos Christiaan Cornells, geboren te
Tunderen. die twee en twintig jaar oud was,
en de jongen Albert Koens.
Het schip zou naar Duinkerken opgebracht
worden, doch de wind was zeer ongunstig, zoo
dat het schip drie dagen voor de banken kruis
te. zonder in staat te zyn Duinkerken binnen
te vallen. Ondertuzschen rijpte in het hoofd
van Christiaan Cornells een waqjiopig plan. Hy
wilde het schip heroveren en naar Holland
brengen. Hy alleen tegenover vier «goedgewa
pende Franschen. De prijsbemannlng moest
overmeesterd worden. Het was de gewoonte,
dat hy en de jongen beurtelings roerganger wa-
Franschen gewapend de
met wenden hielpen alle
ongewljden grond werden begraven; en bü
hun voorbijtr kken werden de vuisten ge
heven als regeerlngsgroet.
In dit dorp, evenals In vele andere In
dat gedeelte van Spanje, ^jn de kerken In
markten of markthallen Veranderd. Een
merkwaardig voorbeeld vindt men te Silla,
een dorpje aan den hoofdweg naar Ali
cante, een 10 K.M. van Valencia verwij
derd. De kerk van 8111a vormt thans een
ruime markthal, waar huisvrouwen voed-
selkaarten Inwisselen en inkoopen mM
voorzoover hun dit geoorloofd is.
waar vroeger het Hooge Altaar
staan nu op een tafel de etenswaren. Aan
beide zijden an de kerk staan verder ta
fels beladen met levensmiddelen. Tegen de
zwartgeblakerde muren zijn nu de portret
ten aangebracht van de regeeringsaan-
voerders, verder groote plakkaten tegen de
prostitutie en voor het moederschap. De
beelden, die niet beschadigd zijn, zijn ge
drapeerd met roode republlkeinsche vlag
gen.
p klokslag twee uur viel Sammy Boot de
1 wachtkamer binnen van den directeur
van Druggers” Drug-stores Ltd. Hy was
dg derde, maar op tijd. Zooals Sammy Boot
in alles even stipt en correct was. Volkomen
rustjg en beheerscht nam hy plaats op den
stoel voor de tafel, die midden in de kamer
stond, nadat hy gemoedeiyk, zooals men col
lega's groet, de beide andere heeren, die hem
nieuwsgierig en wat ernstig aanzagen een goe
den middag had gewenscht.
vyf minuten over twee riep de directeur door
een allercharmantste secretaresse den eersten
sollicitant op naar de vacature van kassier der
m»«*«rb*ppy Hat verzoek was mlnnam en
voorkomend als de secretaresse zelf, doch met
meer of minder voorgewende beschroomdheid
betrad nochtans de eerst-ultverkorene de direc
tiekamer van de groote drogisten-firma
Achter zyn bureau «at de oude directeur
Druggers met koel-scherpen blik zyn slachtof
fer af te wachten.
„Uw naam is....", begon htj. de woorden rek
kend.
„Gilbert Penrose,” bekende de sollicitant blo
zend.
.Juist. Uw getuigschriften bevallen me. Ik
heb op deze plaats van kassier een zeer bekwaam
en niet minder betrouwbaar beambte noodlgj
„Dat begrijp ik." zei Gilbert Penrose, „U kunt
op my rekenen
.Juist." zei, de oude directeur Druggers nog
eens en toen werd op een andere deur geklopt
dan die. waar Gilbert Penrose door was ge
komen. De secretaresse stapte binnen en kon
digde aan:
Kr Denvers, dien U verzocht heeft, wacht in
de kamer hiernaast."
„Uitstekend, ik kom direct." zeide de oude
Drtiggers ópstaande. ,Jk moet éven weg. mr.
Penroee. doch U kunt hier rustig blyven. Hoog
stens tien minuten «al ik U alleen laten en dan
spreken wy verder."
Gilbert Penrose bleef alleen en keek eens op
zyn gemak rond Van de wanden en schilderijen
zag hy naar het bureau, dan naar de tapyten
en.... daar plotseling kreeg hy een schok. On
der den stoel van directeur Druggers lag in
eengevouwen een bankbiljet. Penroee bukte zich
en nam hei op. Het was een biljet van tien
Pond.
Gilbert Penrose streek het glad en legde het
op het bureau voor de plaats van mr. Drug
gers. Maar hy kon er z’n oogen niet van af
houden. Hoe was X mogeiyk. dat iemand een
biljet van tien Pond X was maar even een
bedrag zoo maar verliest, er niet eens erg in
heeft, dat X uit zyn vestzak of broekzak geval
len Is. dacht le. Daarna kwam Penroee tot de
conclusie, dat mr. Druggers zich zyn verlies
niet eens bewust was. mogelyk nooit zou wor
den. Overigens, „weg is weg”, dacht Penroee,
„wie zou er aan denken, dat hjj het gevonden
had." Tenslotte eindigde hy zyn beschouwingen
door het biljet op te nemen en in zyn vestjes
zak te laten verdwijnen Een oogenbllk later
ging de kantoordeur open en kwam de heer
Druggers terug.
.Juist,” zei hy. den armen Penroee strak aan
ziende, „we behoeven niet veel meer te spreken.
U kunt Uw getuigschrift hiernaast by de secre
taresse terugkrijgen tegen overgave van de tien
Pond, die U in Uw vestzak hebt gestoken,
betrekking zal ik een ander geven.”
HU schelde en de secretaresse leidde een vol-
Dus kreeg Dr. Bonnie het gedaan, dat de beide
celbewoners in den gevangenistuin kwamen, die
rondom het doodenhuls was gelegen. Ze krulden
mest in den mistigen winter en deden alles even
langzaam uit angst, dat een periode zou aan
breken, waarop er niets meer viel te doen en
weer naar de cel zouden worden verwezen.
De „professor" had verstand van tuinieren!
HU gaf dit werk zyn volle aandacht en de
bloembedden rondom het doodenhuls, waar niet
alleen de stoel staat, maar waar ook de gevan
genen, die geëxecuteerd zullen worden, soms
maandenlang verblyven. kregen een ideale ver-
“rglng. Immers: tyd speelde geen rol, ze hadden
niets anders te doen dan de bloemen behulp-
taam te zyn, onder allergunstigste omstandig
heden tot ontwikkeling te komen! Danny leerde
het vak zoodoende. Het interesseerde hem, het
heel wat beter, dan blaadjes vouwen! En
hovendien; het scheidde hem prachtig van Wil-
was zyn kwelgeest, de buurman van
r;.
E 658. die met Mr. Sprigg zun cel deelde, de
man met het gekke langwerpige hoofd en de
hateiyke oogen. Deze man deed, wat hy maar
kon. om den lichtgeraakten Danny tot woede
te verleiden. HU had daar zoo «Un vermaak in.
Danny immers, raakte zyn stem kwyt, zoodra
hu een kwartiertje heftig had geschreeuwd
en hy ging schreeuwen, als ze hem een paar
minuutjes hadden gesard Dus sarde Wilkins den
„moT' eiken dag een oogenblikje en dan
schreeuwde Danny tot hy heesch was. Want in
Graham was bet niet tnogelyk, elkaar eens even
af te tuigen, zooals vroeger Danny gewoon ge
weest was. Die goede tyden waren voorby. Hier,
In de bajes sloeg men elkaar geen tanden uit
den mond, noch verbrijzelde men er flesschen op
elkanders schedelHier brulde men slechts
in machtelooae drift tot men zyn stem kwyt
was. Hier zwoer men wraak in slapelooze nach
ten, zun woede opzou tend tot de gouden toe
komst. waarin Danny, zoowel als Wilkins weer
op vrye voeten zouden zyn en men die .vryheid
dan zou kunnen gebruiken, om elkaar te lyf te
gaan.
De „professor" was daar eiken dag getuige
van geweest. Hy zat op zijn brits, als een klein,
mollig hoopje menscheiyk verderf en obser
veerde En broedde zyn plan uit. Als gevolg
waarvan hy (die een begaafd schaakspeler was)
een reeks van zetten deed, die voor niemand
anders da/i hemzelf overzlchtelUk waren Ous
Danny moest méé den tuin in. omdat hy Danny
een stommen hond vond, die bereid was. ieder
een aan te vliegen, als hjj. de „professor", dit
nuttig oordeelde.
een Jaar geleden was. dat Nancy Steele vermist
werd en dat ondanks de eindelooze nasporingen,
die zich tot Europa hadden uitgestrekt, geen
enkel spoor was ontdekt. De uitgeloofde beloo
ning van honderdduizend dollar (die nog steeds
van kracht bleef) had talloozen aangelokt, maar
geen enkele aanwyzing was steekhoudend geble
ven. Daarom wekte de redactie leder nogeens
op, zich het naar den achtergrond gedrongen
geval te herinneren en na te gaan, of men
Nancy Steele niet kon ontdekken en aan den
troosteloosen vgder teruggeven.
Van Nancy Steele's pioeder maakte het blad
geen gewag. Wat zy inmiddels gestorven? Danny
wist het niet. Hy bleef over het blad gebogen
zitten, hoorde het waarschuwend kuchje niet,
dat Sturm deed hoeren en sprong pas op, toen
de stem van den cipier klonk: Gaat meneer
soms rentenieren?
Danny nam gehoorzaam de houding aan. die
volgens voorschrift geldt, zoodra een gevangene
wordt aangesproken De cipier nam de krant
in beslag en het Incident was weer voorby.
Zou iemand iets gemerkt hebben? Zwijgend
werkten de twee gevangenen voort. De regen
plensde op hun ruggen neer en se bleven onver
stoorbaar voortgaan met hun blosmenbedden te
verzorgen. Beter natregenen. dan in de cel zit
ten!
Maar het uur brak toch aan. waarop ze
weer naar binnen moesten. En dan zat weer
leder op zyn eigen krib, Danny beneden en de
„professor" boven. Er heerzehte een gespannen
stilte. Sturm berekende zyn kansen op succes
met het ontsnappingsplan. Danny bepeinsde
Ze liet vlug een paar stralen neer en daar waren Stan en
Pol. weer by haar. „Ik ben bly dat jullie er bent.” ael de
Maan. KUk eens, zie daar dat poesje beneden in dien boom 'poesje was in een leegstaand huls achtergelaten en toen het
naar buiten kwam om eten te zoeken, kwam er een jongen
.i
aan met een hond en de leeiykerd hitste den hond tegen het
arme poesje op. dat van angst In den boom vloog.”
