De avonturen van Stan
wui den da^
Tegen de Kerk
F 750.-
F 250.-
NANCY STEELE
wordt vermist!
Christiaan Cornelis
heldendaad ru
VOOR- EN NAPRET
DONDERDAG 22 JULI 1937
9
Het onfeilbaar
systeem
Bestrijding van jicht
In Spanje
Dieren, die niet drinken
LUC
WILLINK
Natuurlijke water?
voorziening
DUINKERKER KAPERS
DE BAAS
J
Torpedoboot naar hem
vernoemd
X
„Ons
Invloed der B-vitamine
dat
alle
F
Naar de gelijknamige Fox-film
10
verwoest. De kloosters van Tara-
en Borges Blanques werden veran-
kazernes voor communistische
et B-vitamine is als anti-beriberi-vitami
ne sinds lang bekend. Kleine hoeveelhe
den rijn voldoende om iemand tegen de
„Wet rgden al die menschen ga
vaarlijk vandaag", dacht a immer»
vanmiddag achter het stuur. (Hoe
zegt man dat ook waar van dtan
„Waar kijkt ze toch zoo naar?” vroeg Stan aan Pol. Ze ziet
er net uit of ze Iets ziet gebeuren en er zich bezorgd over
maakt. „Inderdaad,” zei Pol. Ze heeft haar wenkbrauwen erg
opgetrokken, wat zou er aan de hand wezen? Ze wenkten en
riepen, en eindelijk, ja, daar keek de maan hun kant op.
M) vwrilM van aan hand,
aan voet af
Het kofschip „De Vriendschap”
op hen heroverd en veilig naar
Holland gebracht
den Provinciaal en Studiehuis voor de
Theologie, werd een prooi der vlammen.
Ook de rijke bibliotheek met kostbare in
cunabelen en meer dan 30.000 boeken, werd
geheel
gana
derd
Deze gegevens kloppen met de berichten,
die bij de overheid der orde van de Paters
Capucjjnen is binnengekomen. Twaalf Pa
ters Capucijnen verzuchten nog in Volks-
frontgevangenissen. Sommigen vertoeven
daar reeds vanaf het begin van de revolu
tie. Zij worden barbaarsch behandeld en
verkeeren in voortdurend gevaar. Ongeveer
70 kloosterlingen houden zich nog bij per-
ticulieren verborgen. Betrekelijk weinigen
konden naar het buitenland ontkomen.
Ook vele Capucijnen-kerken zijn ver
woest en tot markthallen ingericht. Het
klooster in Barcelona-Sarria, de zetel van
„Katuur!ljk!” riepen Stan en Pol. ..Hoe komt het dat het
pootje gebroken Is?” „Dat kwam zoo,” zei de Maan. „Het
poesje was In een leegstaand huis achtergelaten en toen het
naar buiten kwam om eten te zoeken, kwam er een jongen
aan met een hond en de leeljjkerd hitste den hond te^en het
arme poesje op, dat van angst in den boom vloog.”
Aï I D A D/'AATMT? bud ingevolge de veraekenngsvoorwaarden tegen p - b« levenslange geheel» ongeschiktheid tot werken door 17 bij een ongeval met
ZAI «I r~\ r»V/l Tl I Tl li O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen t VFVFe" verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen UV." doodelüken afloop
AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UIT ER LIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ziekte te beschermen, die In onze koloniën Zoo
vele verwoestingen heeft veroorzaakt. De proef
nemingen, het eerst door onzen landgenoot
Eykman verricht, hebben aangetoond, dat men
bij vogels een op beriberi gelijkend ziektebeeld
kan opwekken en door toediening van B-vita-
mlne kan genezen. Deze stof is In de laatste
jaren zuiver chemisch afgescheiden en de sa
menstelling Is bekend. Hierdoor kon men ook
proefnemingen doen met meetbare en grootere
hoeveelheden. Zooals thans dr. Vorhaus in de
American Medical Association meedeelt heeft
het vitamine B niet alleen een Invloed op den
groei, het zenuwstelsel en de sulkerstofwisse-
llng, maar ook op de beenderen en wel op de
jicht, een ziekte waarbij ln de uiteinden der
beenderen, bij de gewrichten en ook In de ban
den rondom het gewricht urinezuur wordt af
gezet. In 16 gevallen heeft Dr. Vorhaus een
gunstig effect van groote hoeveelheden vitamine
B op de jicht gezien Pijn en zwelling verdwenen
en door Röntgenphoto's van de aangetaste ge
wrichten kon men aantoonen. dat nieuw been-
weefsel gevormd werd. Ook op het gehalte aan
urinezuur in het bloed had het vitamine een
Invloed. Hoewel de waarnemingen nog niet al
te optimistische verwachtingen omtrent de ge
nezing van jicht wettigen, geven zjj alle aan
leiding tot verder onderzoek.
en correspondent van het liberale
„Vaderland” schrijft over de voort
durende anti-katholieke tendenz In
het gebied dicht bij Valencia:
selkaarten inwisselen en inkoopen
voorzoover hun dit geoorloofd is.
waar vroeger het Hooge Altaar
staan nu op een 'tafel de etenswaren. Aan
beide zijden an de kerk staan verder ta
fels beladen met levensmiddelen. Tegen de
zwartgeblakerde muren zijn nu de portret
ten aangebracht van de regeeringsaan-
voerders, verder groote plakkaten tegen de
prostitutie en voor het moederschap. De
beelden, die niet beschadigd zijn, zijn ge
drapeerd met roode republikeinsche vlag
gen.
of hij zijn maat in vertrouwen zou nemen. Het
kindzou Sturm hem geen raad kunnen
geven?.... Honderdmaal opende Danny den
mond om te gaan vertellen, wat hjj op sijn hart
had en hij sloot hem weer. HU vertrouwde x|jn
makker niet Deze begreep zeer wel, hoe Danny
te moede was; die wou gaan biechten! Nu, dat
zou vroeg of laat wel komen. HU wachtte rustig
af. Dien nacht droomde Danny hardop m zün
slaap. Over .Bhella”. zooals hU het kind In zUn
gedachten steeds was blijven noemen. De ..pro
fessor" hing zoovér mogelük over den rand van
zyn brits, om te kunnen opvangen, wat zün
kameraad daar mededeelde. Shelia, Sheila en
nogmaals Shells'. En „Vriend Joe”. En een adres
In Pennsylvania. Sturm kon er geen snars van
begrijpen en teleurgesteld strekte hü zich uit op
zün legerstede, toen Danny ging snorken en geen
bekentenissen meer deed.
Benige nachten lang herhaalde zich dit.
Danny had het over den Boerenoorlog en over
Michael Steele. En over Flaherty.... Maar wéér
had de „professor” er geen houvast aan. Hij
noteerde de namen, opdat hü in elk geval tegen
over zichzelf verantwoord zou zijn en hU nam
zich voor, eiken nacht scherp te blijven luiste
ren. Doch de tijd verstreek en Danny zei niets
meer Niet des daags en niet des nachts.
WUklns bleef treiteren. Wat deae heer inder
tijd uit pure liefhebberij begonnen was, uitslui
tend uit antipathie tegen Danny en voorts omdat
hU graag medemenschen toomloos driftig
maakte, werd nü systeem, aangemoedlgd door den
„professor", die de schaakfiguren voortwhmr
et lichaam der dieren bestaat voor het
grootste gedeelte, ongeveer 70 pct„ ui»
water. Er zün zelfs dieren, b.v, de kwal
len, die tot 96 pet. uit water bestaan. Het hoo-
ge watergehalte dezer dieren komt tot stand,
doordat door de oppervlakte heen het water
opgenomen wordt. De landdieren echter kun
nen den waterdamp der lucht waarschUnlUk niet
door de huid heen opnemen, hoewel dit met
geheel zeker is. Men meent zelfs, dat bü zeer
vochtige lucht een opname van water door de
huid heen zelfs bU hoogere dieren niet uitge
sloten kan worden. De normale opname ge
schiedt echter door het drinken. Deze water
toevoer Is noodlg en wel niet alleen tijdens den
groei, maar ook In volwassen toestand, omdat
er ook voortdurend waterverlles bestaat. In
droge lucht Is er verdamping en bU de hoogere
dieren verlaat ook een hoeveelheid vocht ais
urine het lichaam, welke hoeveelheid niet be
neden een zekere waarde kan dalen, daar stf
noodzakelUk is voor de oplossing der stofwisse
llngsproducten. die uit het lichaam moeten
verwUderd worden. De opname van water kan
natuurlijk ook geschieden door het eten van
waterrijk voedsel en zoo is het mogelük, dat
vele planteneters. b.v. konijnen, stekelvarkens,
antilopen met het voedsel hun waterveriies
kunnen dekken en dus niet behoeven te drin
ken. WoestUndleren kunnen vaak langen tijd
buiten vocht toevoer De kameel is het meest
bekende voorbeeld; hü kan 6 dagen, zelfs tot
12 dagen toe. bulten drinken. Op geheel andere
wijze kunnen lagere landdieren, nJ. Insecten.
In hun waterbehoefte voorzien. De mottenlarven
b.v. leven van geheel droog materiaal, zoo ook
de meelwormen en vele soorten van larven,
die in droog bout, papier enz. zich ontwikke
len. Waarschijnlijk kunnen deze Insectenlarven
uit het voedsel door scheikundige omzetting
voldoende hoeveelheid water vrij maken als voor
de vorming van nieuwe cellen bij den groei
noodlg is. Het waterverlles langs de oppervlakte
is bij de insecten met hun chltlnebedekklng
gering.
Zoo kunnen de dieren op velerlei wtyr* ki hun
behoefte aan water voorzien.
.Juist,” zei hij, den armen Penrose strak aan
ziende. „we behoeven niet veel meer te spreken.
U kunt Uw getuigschrift hiernaast bij de secre
taresse terugkrjjgen tegen overgave van de tien
Pond, die U in Uw vestzak hebt gestoken. De
betrekking zal Ik een ander geven.”
HU schelde en de secretaresse leidde een vol-
Ze liet vlug een paar stralen neer en daar waren Stan en
Pol weer. bü haar. „Ik ben blij dat jullie er bent." zei de
Maan? Kijk eens, zie daar dat poesje beneden in dien boom
zitten, het arme dier heeft zUn pootje gebroken, ik dacht dat
jullie misschien wel wat voor haar willen doen.” -
ongewjjden grond werden begraven; en bij
hun voorbUtr-'kken werden de vuisten ge
heven als regeeringsgroet.
In dit dorp, evenals in vele andere in
dat gedeelte van Spanje, zijn de kerken in
markten of markthallen veranderd. Een
merkwaardig voorbeeld vindt men te Silla,
een dorpje aan den hoofdweg naar Ali
cante, een 10 K.M. van Valencia verwij
derd. De kerk van Silla vormt thans een
ruime markthal, waar huisvrouwen voed-
doen,
Daar,
stond.
HERMAN KRAMER
SiHiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHinö
Wanneer je ’t heele jaar haast naar
Vacantie zit te smachten,
Den schoenen tijd, zoo fel verlangd.
Maar nauw’lifks af kunt waghten,
En 't eindelijk dan zoo ver is
Dat je eruit kunt trekken,
Het moede lijf, zoo lang geplaagd,
Eens rustig uit kunt strekken,
Wat vliegen dan die dagen om,
Die zooveel korter schijnen,
En vliegensvlug en veel te gauw,
Haast ongemerkt verdwijnen.
Vacantie duurt haast steeds te kort,
Dat is iets, wat w' allen weten.
Maar één ding moesten wij toch ook
Daarbij niet zoo vergeten:
Hoe langen tijd, vóór ‘t feest begint,
Kan men genoegen smaken
In het vooruitzicht reeds alleen,
En in het planpen maken!
En nd dien tijd kan men toch ook
Nog vaak heel lang genieten
Van de herinnering, die toch
Zoo’n dagen achterlieten!
Vacantietijd is meestal kort.
Dat zal ik niet bestrijden,
Maar het plezier ervan is heusch
Nog heel wat uit te breiden!
zonder te verraden, hóé hij zich de bevrydlng
nu eigenluk gedacht had.
Kunstmest werd gebracht, netjes verpakt in
een krant. Natuurlijk was dat tégen het ge
vangenisvoorschrift, maar even natuurlUk
smeekten de gevangenen altUd om wél een krant
te gebruiken, opdat ze wat zouden kunnen lezen,
iets vernemen uit de wUde buitenwereld. Woedde
er soms geen oorlog?
De „professor” zat weer te praten over zijn
gellefdkoosd thema: den moord, dien hjj had
begaan. Daar kon hjj Danny eindeloos over
doorzagen. Maar deze zag opeens in de krant een
opschrift, dat hem heelemaal star en stijf
maakte, zóózeer werd hU er door geboeid:
NANCY STEELE
Hjj had niet meer aan Michael Steele terug
gedacht. zoomin als aan dien Signor Spano, of
aan detective Westerhove, wien hjj (en velen
anderen» .hun portie* gegeven had. Dat waren
afgedane zaken, die hu vergat, zooals een
mensch een betaalde en gekwiteerde rekening
vergeet. Maar het kind dat hU in gedachten
hamekkig .Sheila" noemen bleef behield
zUn aandacht, daar voelde hü sympathie voor
en zelfs genegenheid.
Nu zag hu plotseling dien naam met vette
letters in de krant staan en hü ging op den
grond zitten, om te kunnen lezen, wat er bericht
werd. Was de verblUfplaats van bet kind ont
dekt? Dan was hü een verloren man. die wel
stellig gestraft zou worden met het vonnis,
waar hu zoo bevreesd voor was: levenslang.
Maar neen! De krant meldde, bat bet juist
Christiaan verleent deze, maar grendelt toch
voor alle zekerheid het vooronder.
Nu is hjj vrU, het schip is hem en vroolijk
zet hU koers naar de Hollandsche kust.
Den volgenden morgen ontmoette hü eenlge
Engelsche oorlogsschepen, die den gewonde van
hem overnamen en aanboden hem naar Enge
land te sleepen. Hiervan wilde Christiaan niets
weten. HU had het schip veroverd en hU zou
het wel naar Holland brengen ook. Het gelukte
hem dan ook, geholpen door een gunstigen
wind, denzelfden avond Vlissingen te bereiken,
en hiermede had hü het schip voor den ree-
der Konlng Jansz behouden.
Algemeen was de vreugde en bewondering
voor deze dappere daad. De Algemeene Staten
besloten hem een beloonlng te geven, hetgeen
blUkt uit een resolutie van IS Augustus 1794.
doch door de kort daarop volgende Revolutie
werd de beloonlng niet uitgereikt. De Admiraal
van Kinsbergen. de bevelhebber der Holland
sche vloot, hoewel vol zorg voor jde verdediging
van het land, vond toch nog tüd om deze daad
van een eenvoudig matroos te beloonen. Door
dergelUke dingen wist van Kinsbergen de geest
drift aan te vuren.
Het geschenk bestond uit een zilveren tabaks
doos met de volgende Inscriptie: .Present van
den Luitenant-Admiraal van Kinsbergen aan
zUnen Cameraat. den braven Hollandschen Ma
troos Christiaan Cornelisse. voor het hernemen
van het schip ,De Vriendschap” op den 1
Augustus 1794.”
De naam Christiaan Cornells leeft nog voort
in de Koninklijke Nederlandsche Marine. Een
der torpedobooten kreeg den naam van dezen
dapperen matroos.
Op een portret van Christiaan Cornelis. ge-
teekend door Perkols en gegraveerd door Hod
ges ziet men hem met de linkerhand nog in
verband, terwül tevens de tabaksdoos door den
Admiraal geschonken, er op afgebeeld staat
een jaar geleden was. dat Nancy Steele vermist
werd en dat ondanks de eindelooze nasporingen,
die zich tot Europa hadden uitgestrekt, geen
enkel spoor was ontdekt. De uitgeloofde beloo
nlng van honderdduizend dollar (die nog steeds
van kracht bleef) had talloozen aangelokt, maar
geen enkele aanwUzing was steekhoudend geble
ven. Daarom wekte de redactie leder nogeens
op. zich het naar den achtergrond gedrongen
geval te herinneren en na te gaan, of men
Nancy Steele niet kon ontdekken en aan den
troosteloozen vader teruggeven.
Van Nancy Steele's moeder maakte het blad
geen gewag. Wat zU inmidoeis gestorven? Danny
wist het niet. Hjj bleef over het blad gebogen
zitten, hoorde het waarschuwend kuchje niet,
dat Sturm deed hooren en sprong pas op. toen
de stem van den cipier klonk: Gaat meneer
soms rentenieren?....
Danny nam gehoorzaam de houding aan, die
volgens voorschrift geldt, zoodra een gevangene
wordt aangesproken De cipier nam de krant
in beslag en het Incident was weer voorbü.
Zou Iemand iets gemerkt hebben? ZwUgend
werkten de twee gevangenen voort. De regen
plensde op hun ruggen neer en ze bleven onver
stoorbaar voortgaan met hun bloemenbedden te
verzorgen. Beter natregenen, dan in de cel zit
ten!
Maar het uur brak toch aan, waarop ze
weer naar binnen moesten. En dan zat weer
ieder op zün eigen krib. Danny beneden en de
„professor” boven. Er heerschte een gespannen
stilte. Sturm berekende zün kansen op succes
met het ontsnappingsplan, Danny
De laatste weken, die ik In Spanje door
bracht, bezocht ik eenlge dorpen en
bracht een week door in Rocafort, een
plaatsje ongeveer 8 K.M. van Valencia
verwyderd. Op den tweeden dag van mijn
verbluf in Rocafort schrok ik op door een
series explosies. Ik kreeg den indruk, dat ze
afkomstig waren van handgranaten en dit
bleek inderdaad het geval te zyn. De plaat-
selUke anarchisten en de leden van de
Ijzeren Colonne hadden zich meester ge
maakt van het munitiedepot en gooiden
handgranaten naar een ieder, die in hun
nabUheid trachtte te komen. Het dorps
plein was weldra bedekt met dé lUken van
de trouwe burgerwacht, die de rebellen
trachtte te overmeesteren. Soldaten en
nieuwe leden van de burgerwacht rukten
aan en door het geheele dorp werden de
machinegeweren in werking gebracht. In
het portaal van een uitgebrande kerk
stond een kanon opgesteld en mannen,
voorzien van geweren, plaatsten zich op de
straathoeken en voor de ramen van de
huizen. Dit duurde eenlge uren. Toen was
het depót omsingeld en door de „overheid”
bezet.
Vele anarchisten werden zonder vorm
van proces geëxecuteerd en de familie
leden van de gevallen mannen konden het
schouwspel gadeslaan van Ujken, die in
Want ook dit dikke ventje, met zUn berus
tende gezicht, zun zalvend stemmetje en zijn
rustige manieren, haakte naar de vrUheid,
droomde van een verlossing uit dezen kerker,
waar hU reeds zoolang verbluf hield en nog zoo
veel jaren voor den boeg had. Danny zou voor
hem het geweld mogen plegen! Daar was hU
uitnemend geschikt voor: Die halve gare Danny
had zulk een bruikbare natuur; je hoefde
maar: .Kss! Kss! Pak ze!” tegen hem te zeggen
en hU vloog eiken gewensejiten candidaat naar
zUn keel. Dat wil zeggen: de „professor” had
daar weliswaar geen ervaring van. maar hU
stelde zich dat voor. En nu wilde het toeval.
dat in cel E 658 behalve de rustige Mr. Sprigg
ook de eeuwig sarrende WUklns opgesloten
zat, zoodat het een klein kunstje mocht heeten.
om Danny op het kookpunt te krügen. Maar
dat kookpunt moest precies op het goede oogen-
blik worden bereikt. Niet te vroeg en niet te
laat. Dus mocht Danny niet in de cel bljven
blaadjes vouwen, maar moest hU in den kal
meerenden tuin verblUven, vér weg van WUklns.
opdat de uitbarsting niet ontüdlg zou zUn en
alles onder de eontróle zou staan van „profes
sor” Sturm.
Onder het tuinieren kan je naar hartelust
fluisteren. En je kreeg gaandeweg contact met
de heele afdeellng E en zelfs wel met de af-
deelingen D en C. Zeker het zou wel bUna een
jaar aan voorbereiding vergen, maar dan
dan was de overwinning ook des te zekerder. Ze
gingen er zich nu beiden met hart en ziel op
toeleggen, Danny als het stomme werktuig van
zijn maat, kritiekloos en gehoorzaam, de ander:
p klokslag twee uur viel Sammy Boot de
wachtkamer binnen van den directeur
van Druggers’ Drug-stores Ltd. HU was
de derde, maar.... op tijd. Zooals Sammy Boot
In allee even stipt en correct was. Volkomen
rustig en beheeracht nam hU plaats op den
stoel voor de tafel, die midden in de kamer
stond, nadat hü gemoedelUk, zooals men col
lega's groet, de belde andere hoeren, die hem
nieuwsgierig en wat ernstig aanlagen een goe
den middag had gewenscht.
VUf minuten over twee riep de directeur door
een allercharmantste secretaresse den eersten
sollicitant op naar de vacature van kassier der
maatschappU- Het verzoek was minzaam en
voorkomend als de secretaresse zelf, doch met
meer of minder voorgewende beschroomdheid
betrad nochtans de eerst-ultverkorene de direc
tiekamer van de groote drogisten-firma.
Achter zUn bureau zat de oude directeur
Druggers met koel-scherpen blik zUn slachtof
fer af te wachten.
komen verslagen Penroee naar haar kantoortje.
De tweede sollicitant werd toegelaten en de
oude Druggers speelde dezelfde oomedle om de
betrouwbaarheid van den sollicitant op ztjn
wijze op de proef te stellen. Weer verdween hU
tn het nevenver-
trek en weer zag
het alleen gela
ten slachtoffer T
Ineengevouwen
beduimeld bank
biljet onder den
stoel van »Un
aanstaanden werkgever.
Ook deze man raapte het biljet op, hjj be
keek het van alle kanten en stelde de echtheid
vast. Dan maakte hU een beweging het op het
bureau te leggen, doch hU scheen zich te be
denken. Nog eens bekeek hU het biljet; tien
Pond is veel geld voor iemand, die lang werk
loos Is geweest en nog een concurrent-sollici
tant achter zich heeft Toen maakte hU een
eind aan zun overpeincingen; hü streek het bil
jet moot glad en met een berustende gelaten
heid deponeerde hü het op het bureau van den
directeur. Dan ging hü weer zitten en wachtte.
De heer Druggers opende de deur en kwam op
hem toe
.Juist, jonge man," zeide hü- Druggers nam
het bankbiljet en stak het in zün vestzak, ^k
ben zoo vrü geweest. U uit de kamer hiernaast
eens nader op te nemen. Uw eerlükheid, waar
de heer, duurt me te lang. U kimt voor mü geen
geschikte kassier zün. De secretaresse sal U uw
getuigschriften teruggeven. Ik heb de eer....w
De ontnuchterde sollicitant kon gaan en ging.
Thans volgde Sammy Boot. 'y
hü groette den heer Druggers beleefd, doch
als was hü reeds jaren een beproefde kracht.
Zün optreden overblufte den ouden heer zoo
danig. dat hü zelfs over het werk zelf eenlge
mededeellngen deed en Sammy antwoordde
daarop alsof hü rapport uitbracht over een
kasstaat. Toen herinnerde zich de heer Drug
gers zün methode en hü stelde nogmaals zün
beproefde systeem in het werk.
Sammy begeleidde hem tot aan de deur en
liet hem keurig uit. Daarop keerde hü terug,
nam het bUjet op. stak het In zün vestzak en
begon op zün gemak eenige grafische voorstel
lingen aan den wand te bestudeeren.
Toen de heer Druggers terugkwam, sag hü
bankbiljet verdwenen en Sammy Boot druk
schrijvend.
.Ken oogenbllk," zei Sammy bescheiden en
reikte den directeur het blaadje papier over.
Stom-verbaasd nam de heer Druggers, zonder
nog te spreken het papier aan en las: ,Jk be
vestig de ontvangst van tien pond als voorschot
op m(jn salaris. Sammy Boot."
-..Ziet U,” zei Sammy, „t lükt me beter,
zoo te verrekenen, dan U de onaangename
waarwordlng te bezorgen, dat U het biljet nóg
eens verliest en dan voor goed kwüt bent.."
Sammy Boot is nog kassier bü Druggers Drug
stores Ltd. en hü is nog zün baas de baas..
(Nadruk verboden)
kend.
„Gübert Penrose." bekende de sollicitant blo
zend
.Juist. Uw getuigschriften bevallen me. Ik
heb op deze plaats van kassier een zeer bekwaam
en niet minder betrouwbaar beambte noodlg.”
.Dat begrüp Ik,” zei Gilbert Penroee, „U kunt
op mü rekenen
.Juist." zei de oude directeur Druggers nog
eens en toen werd op een andere deur geklopt
dan die, waar Gilbert Penrose door was ge
komen. De secretaresse stapte binnen en kon
digde aan
..Mr. Denvers, dien U verzocht heeft, wacht in
de kamer hiernaast."
„Uitstekend, ik kom direct,” zeide de oude
Druggers opstaande. ,Jk moet even weg, mr.
Penrose, doch U kunt hier rustig blüven. Hoog
stens tien minuten zal Ik U alleen laten en dan
spreken wü verder.”
Gübert Penroee bleef alleen en keek eens op
zün gemak rond. Van de wanden en schilderijen
zag hü naar het bureau, dan naar de tapüten
en.... daar plotseling kreeg hij een schok. On
der den stoel van directeur Druggers lag In
eengevouwen een bankbiljet. Penroee bukte zich
en nam het op. Het was een biljet van tien
Pond.
Gilbert Penrose streek het glad en legde het
op het bureau voor de plaats van mr. Drug
gers. Maar hü kon* er z'n oogen niet van af
houden. Hoe was t mogelük. dat Iemand een
biljet van tien Pond t was maar even een'
bedrag zoo maar verliest, er niet eens erg In
heeft, dat t uit zün vestzak of broekzak geval
len Is, dacht ie. Daarna kwam Penroee tot de
conclusie, dat mr. Druggers zich zün verlies
niet eens bewust was. mogelük nooit zou wor
den. Overigens, „weg is weg”, dacht Penrose,
„wie zou er aan denken, dat hü het gevonden
had." Tenslotte eindigde hü zün beschouwingen
door het biljet op te nemen en in zün vestjes
zak te laten verdwünen. Een oogenbllk later
ging de kantoordeur open en kwam de heer
Druggers terug.
Dus kreeg Dr. Bonnie het gedaan, dat de beide
celbewoners in den gevangenistuin kwamen, die
rondom het doodenhuis was gelegen. Ze kruiden
mest In den mistlgen winter en deden alles even
langzaam uit angst, dat een periode zou aan
breken, waarop er niets meer viel te doen en
se weer naar de cel zouden worden verwezen.
De „professor" had verstand van tuinieren!
Hü gaf dit werk zün volle aandacht en de
bloembedden rondom het doodenhuis, waar niet
alleen de stoel staat, maar waar ook de gevan
genen. die geëxecuteerd zullen worden, soms
maandenlang verblUven, kregen een ideale ver
zorging Immers: tüd speelde geen rol. ze hadden
niets anders te doen, dan de bloemen behulp
zaam te zün, onder allergunstigste omstandig
heden tot ontwikkeling te komen! Danny leerde
het vak zoodoende. Het Interesseerde hem, het
was heel wat beter, dan blaadjes vouwen! En
bovendien: het scheidde hem prachtig van Wil-
“is. Dat was zün kwelgeest, de buurman van
E 658. die met Mr. Sprigg zün cel deelde, de
man met het gekke langwerpige hoofd en de
hatelüke oogen. Deze man deed, wat hü maar
kon. om den llchtgeraakten Danny tot woede
te verleiden. Hü had daar zoo zün vermaak in.
Danny immers, raakte zün stem kwüt. zoodra
hü een kwartiertje heftig had geschreeuwd
en hü ging schreeuwen, als ze hem een paar
minuutjes hadden gesard. Dus sarde WUklns den
„mof” eiken dag een oogenblikj? en dan
schreeuwde Danny tot hü heesch was. Want in
Graham was het niet mogelük, elkaar eens even
af te tuigen, zooals vroeger Danny gewoon ge
weest was. Die goede tüden waren voorbü Hier,
in de bajes sloeg men elkaar geen tanden uit
den mond, noch verbrüzelde men er flesschen op
elkanders schedel.„Hier brulde men slechts
in machtelooze drift tot men zün stem kwüt
was. Hier zwoer men wraak in slapelooze nach
ten, zün woede opzoutend tot de gouden toe
komst. waarin Danny, zoowel als WUklns weer
op vrije voeten zouden zün en men die vrijheid
dan zou kunnen gebruiken, om elkaar te lüf te
gaan
De „professor" was daar eiken dag getuige
van geweest. Hü zat op zün brits, als een klein,
mollig hoopje menschelük verderf en obser
veerde. En broedde zün plan uit. Als gevolg
waarvan hü (die een begaafd schaakspeler was)
een reeks van zetten deed, die voor niemand
anders dan hemzelf overzichtelük waren. Dus:
Danny moest méé den tuin in. omdat hü Danny
een stommen hond vond, die bereid was, ieder
een aan te vliegen, als hü. de „professor", dit
nuttig oordeelde.
in
troepen.
De paters zelf moesten de vlucht nemen.
Wie in handen viel van de F. A. I. (Federa-
cion Anarchica Iberica) werd meedoogen-
loos neergeschoten. DlkwUls werden de pa
ters vóór de executie wreed gemarteld en
verminkt. Met zekerheid weet men, dat 32
CapucUnen vermoord waren, waarvan 19
paters, 4 fraters en 9 leekenbroeders. Van
10 anderen vermoedt men eveneens dat zU
vermoord zün; pater Zacharias van Ho
rens, predikant en godsdienstleeraar aan
het college van St. George in Barcelona
werd vreeselük gemarteld. Een jonge apo
theker, die nu aan de zUde van Franco
strijdt, heeft bericht dat men eerst de
oogen van den pater had uitgestoken, - „Uw naam is.begon hü. de woorden rek-
daarna zün tong en ooren had afgesneden.
Van deze en dergeHjke feiten leest men
nooit iets in Volk of Tribune-Volksdagblad.
x^nder de vele heldendaden door de koop-
I I vaardü in vroeger jaren verricht, zün er
enkele die wel heel duldelük tot ons spre
ken. Daden van opoffering, van vaderlandslief
de. van moed en beleid, waarover een zeeman
niet spreekt, als het hem zelf betreft, maar die
hü van anderen gaarne hoort.
Eén van deze daden. Waard om aan de ver
getelheid ontrukt te worden, Is de herovering
van het Kofschip „De Vriendschap" door den
matroos Christiaan Cornelis. waarvan
Zeewezen” deze maand melding maakt.
Sinds 1793 waren de Nederlanden in oorlog
met Frankrijk en hoewel Engeland met zijn
machtige vloot onze bondgenoot was, kon toch
niet verhinderd worden, dat talrijke Pransche
kapers de Noordzee en het Kanaal onveilig
maakten. Vooral de Duinkerkers, deze zeelie
den en kapers bü uitnemendheid, richtten groo
te verwoestingen aan onder de Nederlandsche
handelsvloot.
Speciaal de vlsschers hadden hieronder te lü-
den. De IJslandsche vloot, d.w.z. de schepen
die bü Ijsland vischten. werden door Duinker
kers aangehouden en negentien schepen werden
tot zinken gebracht. Doch ook de handelssche
pen, die uit de Levant, uit Spanje, Oostzee of
Engeland kwamen, werden door hen genomen
ten naar Duinkerken opgebracht.
Den 21sten Juli 1794 vertrok het Kofschip
„de Vriendschap” onder bevel van den schipper
Geelt Age Klün uit Cadiz met een lading stuk
goederen en indigo naar Amsterdam. De be
manning van het schip bestond uit vier ma
trozen en een jongen. Den 27sten Juli werd het
Kanaal ingezeild: Iedereen verheugde zich er
op, als de wind tenminste gunstig bleef, den
volgenden morgen de Hollandsche kust te kun
nen zien. Doch hoe geheel anders zou dat uit
komen! Den volgenden morgen, bü het aan
breken van den dag, werd het schip aange
houden door eenlge Duinkerkers. De schipper
en drie matrozen werden er af gehaald en
daarvoor in de plaats kwamen een prüsmees-
ter en drie Fransche matrozen aan boord. De
twee Hollanders, aan boord achtergelaten, wa
ren de matroos Christiaan Cornelis. geboren te
Tunderen. die twee en twintig jaar oud was,
en de jongen Albert Koens.
Het schip zou naar Duinkerken opgebracht
worden, doch de wind was zeer ongunstig, zoo
dat het schip drie dagen voor de banken kruis
te, zonder in staat te zün Duinkerken binnen
te vallen. Ondertusschen rijpte In het hoofd
van Christiaan Cornells een wanhopig plan. Hü
wilde het schip heroveren en naar Holland
brengen. Hü alleen tegenover vier goedgewa
pende Franschen. De prljsbemanning moest
overmeesterd worden. Het was de gewoonte,
dat hü en de jongen beurtelings roerganger wa-
Wn waart>(j één der Franschen gewapend de
4 Wacht hieM. Alleen met wenden hielpen
"Franschen mede.
In den nacht van 31 Juli op 1 Augustus zag
Christiaan Cornelis de kans schoon. De prijs-
meester was In de kajuit, de twee andere Fran
schen in het vooronder, de schildwacht tuurde
vooruit, de jongen stond aan het roer. Als een
kat sluipt Christiaan Cornelis achter den niets
vermoedenden schUdwacht en grijpt hem plot
seling aan. De Franschman verweert zich wan
hopig, voet voor voet wordt hü naar de ver
schansing gedrongen en met een forschen ruk
er over heen geduwd. Een zwakke kreet, een
plons en alles is weer stil. i
Toch is het geluid der worsteling gehoord;
de prüsmeester is ontwaakt en komt de kajuit
uitstormen, gewapend met pistool en sabel. Met
één oogopslag heeft hü den toestand overzien
en lost een schot op Christiaan, dat mist. Deze
werpt zich nu op den prijsmeester, die t pistool
laat vallen en zich met den sabel verdedigt.
Christiaan tracht hem de sabel te ontwrin
gen. doch wordt hlerbü aan 7>eide handen ge
wond. Van de linkerhand wordt een vinger af
gesneden. Toch wint hü den strijd en de sabel
vliegt over dek.
Ongewapend wordt de worsteling voortgezet;
de prijsmeester is echter niet opgewassen tegen
den forschen Hollander, ook al Is deze gewond.
Na enkele oogenbllkken is ook de prüsmeester
in zee geworpen. Nu is het tüd om even op
adem te komen, maar alle gevaar is nog niet
geweken. Er zün nog twee vijanden aan boord.
Voorzichtig begeeft Christiaan zich met het
opnieuw geladen pistool naar het vooronder.
Waar hü de twee Franschen vindt, die juist
aanstalten maakten om boven te komen. Een
goedgemikt schot en de voorste tuimelt neer,
in den hals getroffen. De vierde Franschman
is door de plotselinge verschünlng van den ge-
Mach. No. 16 Vervolg Cosmopolitlca.
wapenden matroos zoo geschrokken, dat hü
aan geen verdere verdediging denkt en om ge
nade smeekt.
<f60
c
