OVEI^. FRANKFORT EN MILAAN LIGT DE WEG NAAR ROME den Sheriff van I De Krijgslist r NATUURCIRCUS afstand E. MOLIER min De eeuwige stad op 6 en een half uur I Slechts de haute eigenlek chique trad er op GEVAARLIJK BIJGELOOF in de val Het Colosseum, een der monumenten van het eeuwige Rome Hoe Neillo 8000 GULDEN VOOR EEN PLAATS liep De Universiteitswijk te Rome wtt de lucht gezien -1 Frankfort, wereldcentrum I Een Dageltjksch verbinden de snelle, veilige vleugels der K. L. M. DOVER EN een die i. W 'W iiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iititiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiii (Van onzen specialen verslaggever) s vliegen vandaag nog zoo iets bijzon ders. dat elk traject opnieuw een be schrijving en aanbeveling verdient? Is grenzen Het Alpen-traject is op de route AmsterdamFrankfortMilaan—Rome een der meest imponeerende trajecten Een Hollandsch on tb: Daartusschen liggen vb. kan spreken Milaan tort. Main, terplaats. Herinnerden wij ons van de der vor- tusschen vandaag zeggen: Over de weg naar Rome, wereldluchtvaartcentrum Toen dan ook de Maestro ons na afloop vol trots zijn vreemdelingenboek voorlegde, waar in tusschen de namen van honderden vooraan staanden uit heel de wereld ook die van H. K. H. Prinses Juliana prijkte, hebben wij, uit er kentelijkheid Jegens de K. Ia M en onzen gast heer van dezen avond, een Douglas-vUegtulg geteekend met de woorden: AmsterdamRome. AlfredoAirRapide. slechts af en toe een glimp vrij van het land- schap beneden, terwijl bovendien de ruiten ge regeld bevroren zijn. Maar als men dan ook de bergen ziet, de toppen en kammen als met houtskool gemerkt in het wit van de eeuwige sneeuw, de hellingen bronsgroen en de meren als glanzende spiegels, ondergaat of vernieuwt men de schoonst denkbare indrukken. En dan glijdt al spoedig de Po-vlakte nader, het vlieg tuig daalt snel, de bergen staan als een blauwe wand in den rug. Ergens blinkt de zon in het water van een maïsveld en eindelijk rolt de machine over den landingsgrond van Talledo. Te Milaan worden de belapgen van de K. L. M. behartigd door ir. F. Mèuser, aan wien is toegevoegd de heer J. Wittewkial van Stoet wegen. Deze laatste zou onze gastheer zijn gedu- Lady Harcourt ontving van een man, die on bekend wenschte te blijven, een cheque van 40.000 gulden, met het verzoek, hem daarvoor vijf plaatsen in het filmtheater te willen ge ven. Dat is wel het hoogste bedrag, namelijk 8000 gulden, dat ooit voor een plaats in een theater betaald is. FrapkfortMilaan is de groote sprong over het Zwitsersche Alpenmassief naar de groene vlakte van de Po. De Duitschers nemen op deze route niet de groote hoogte, waarop de Dougjas-vllegtulgen der K L. M hier bij voor keur vliegen. Onze „Hermann Thomsen” bleef op 4500 Meter, zoodat wij de hoogste toppen nog dicht genoeg in de buurt hielden. Later op de thuisreis, zou Parmentier de „Jan van Gent” nggmeer dan duizend meter verder brengen, waartoe hij, rustig cirkelend, boven Milaan zijn toestel de goede hoogte gaf. Hoe merkwaardig w*as toen de sensatie.’ om de stad steeds verder te zien wegzinken, den Dom al kleiner en klei ner te zien worden, tot hij nog slechts een klein grijs vlekje was in de egale huizenzee. Het Alpentraject vanuit de lucht blijft altijd interessant. Meestal echter laat de bewolking Bij deze mededeeling droeg hij zorg x'n groo- ten honger en dorst te verbergen. Hij beheerach- te zich met inspanning van al x’n krachten en at en dronk, om geen argwaan te wekken, heel weinig. Aangezien hij in deze streek „-vreemd was, kon hij gerust naar een en ander infor- meeren. Ze vertelden hem dat een 12-tal mijlen verder een kleine boerderij was, waar een weg langs liep en waar hjj alle verdere inlichtingen kon krijgen. De misdadiger sprak onbeschroomd over „Neillo” en zei dat ze den bandiet nu wel te’ pakken zouden krijgen omdat hij van alle kan-’ ten was omsingeld. Nadat hij wat op z*n verhaal gekomen was, nam hjj afscheid van de belde cowboys, steeg te paard en begaf zich op weg. vijftig seizoens heeft het Circus Moller voorstel lingen gegeven en tot het laatst leefde de hoog bejaarde man voor zijn Minst en zijn kostbare paarden. Ook in dit circusprogramma, dat klas siek werd gehouden, kwamen ter afwisseling dans, pantomime- en clownsnummerz voor en tot in het laatste seizoen traden slechts leden der aristocratie In de piste op. Molier trad In bat huwelijk met een zijner bekoorlijkste leerlingen Blanche Alarty en hun dochter beoefende te vens de circusrijkunst In al haar vormen. Ook een Nederlandsche van afkomst, de be koorlijke Camilla van Walberg debuteerde als schoolrijderes bij Molier en behaalde later suc cessen over geheel Europa. In 1897 trad bij Molier op de Russische ama- teurrijder van Krutlkow. Hij was de zoon van een hooge autoriteit en zijn optreden was een der toppunten van het seizoen. Ook hij richtte een amateurcircus op en wel te Klew, waar ook spoedig geheele circusprogramma’s vertoond werden, die zeer de belangstelling hadden van de gxpote wereld. Zijn schoolpaarden Caprice. VassiM en Mogoutchy en zijn rekenpaard Drou- jok zijn in de vakwereld beroemdheden. Ook zijn vrjjheidsdressuren verwierven algemeene bekend heid en hij heeft nog langen tijd door Rusland gereisd met een eigen gezelschap. Zijn elegante vrouw Maria Wassllleowna. dochter van een ge neraal, was ook een bekende rijderes en stond bekend wegens haar origineele dressuren. In 1903 Het Krutlkow in Klew het ..Hippo Pa lace” bouwen, dat plaats bood voor 4000 perso nen en waarin j geregeld voorstellingen werden gegeven. ningsvlucht. vóór twee Jaar, nog het oude vliegveld, idyllisch gelegen met het uitzicht rondom op de blauwe bergen, de nieuwe lucht haven, die thans wordt aangedaan, wekt ge heel andere indrukken. Tusschen de grommende motoren en de even wiegende vleugels wordt merj pas kind van zijn tijd Steeds weer komen er berichten uit China, dat duizenden Chlneezen het slachtoffer van overstroomlngen geworden zijn. Dat men de re denen van deze overstroomlnger» in het Chinee- sche bijgeloof moet zoeken is niet algemeen be kend. In China gelooft men namelijk, dat in iedere plant een booze geest zit, dat daarom de bosschen door hun houtvoorraad niet alleen rijkdom aan bet land geven, en een geweldigen Invloed op den landbouw uitoefenen door hun waterverdeeling, maar ook geweldige scharen boose geesten herbergen. Sedert eeuwen ver woesten zij daarom alle bosschen. met een ijver, een betere zaak waardig. Wanneer er dan zwa re regens vallen, worden deze door de bos schen niet tegen gehouden, maar overstroo- men heele gebieden, terwijl ze alles met zich meesleuren ,en slechts modderig onvruchtbaar land achterlaten. Ook de overgang van den regentijd naar het mooie weer wordt zeer on gunstig beïnvloed door het ontbreken van bosschen. beide, weten waard is, om den mensch op te voeren het Hollandsche kadetje op zijn nuchtere maag naar de tinnen van Alfredo's cullnalren tempel. MilaanRome, de derde etappe, voert recht over het Noordelijk deel van het Appenijnsch schiereiland. Ook hier een wisselend landschep. Welige vlakten, waarin de wlnterbeddlngen der thans waterarme rivieren als grijze linten zijn uitgelegd. Dan de bergen^Oe Abruzaen, dreigende sneeuw-bedekte kammen, blauwe meren met steile, ruige wanden, die.aan kraters herinne ren. In wonderlijke nuances wisselt het groen van bosschen en veld-vegetatie. Kleine steden en dorpen glijden onder ons weg, roodgedakte huizen met krulmig gele muren. Tot eindelijk recht vooruit in de wijde Campagna, een room kleurige huizenzee nader komt: Rome. De blik zoekt de vertrouwde kenteekenen. Daar is de koepel van St. Pieter, ginds het Co losseum. De Tiber met haar bruggen. En over alles een Italiaanse he zon. die de reeds helle kleuren in nog dleperen gloed zet. Daar is het vliegveld Littoria een laatste bocht en lang zaam glijdt de ..Hermann Thomsen" naar den Romeinschen grond. Om bij vijven zitten wjj In s den auto, die ons naar Rome rijdt. bjjd en diner bi] Alfredo lalrten en bergen, rivieren en steden, daartusschen liggen drie landen. Eén oogenbllk moet men het zich realiseeren. Hier zitten we dus bij Alfredo, de vermaarde Ro- meinsche eetgelegenheid. Geen weidsche Inrich ting. maar groot geworden en wereldbekend door haar keuken, door de meesterhand van Maestro Alfredo zelf. Nu eten wij spaghetti en de Meester in eigen persoon staat aan onze ta fel en bereidt de schotels. Zijn donkere oogen zijn half gesloten, de mond onder de raven- zvhrte snor is in toewijding gespitst. Maar zijn handen, zijn armen, zijn schouders, zijn gehee le figuur verrichten als In overgave de verhe ven handeling van het mengen der spaghetti. Is hij een-vaardig Jongleur of een groot artiest? Misschien beide, maar als wij de spaghetti proeven, weten wij dat alleen de luchtreis van spoedig bleek dat hun opluchting van korten duur was. Neillo verscheen opnieuw; z’n voor nemen echter om de Bank van Yellow-head te berooven, mislukte, omdat een sheriff hem her kend had. Een sterke afdeeling politieruiters rukte direct met man en macht uit en Neillo nam in z’n angst, dat men zou trachten hem in een val te lokken, dadelijk de wijk naar een streek, die hij niet kende. Nadat hij urenlang had gereden en In een woest, onherbergzaam land was gekomen, kwam hij tot de bevin ding. dat hij niet genoeg voedsel en drinkwater by zich had. Terug? Neen, dat kon hij niet. Aan den eenen kant de politie ruiters; aan den ande ren kant geen eten en geen water. Een dag of drie speelde Neillo verstoppertje met z’n achtervolgers. Eindelijk besloot hij tot een wanhopige poging, een „coup d'audace.” Nog altijd droeg hij de portefeuille met de papieren van sheriff Belva bij ^ch. Hiermee ge wapend, reed hij naar het kamp, waar twee zij ner vijanden, een paar cowboys, bij elkaar za ten. Dezen deelde hij mede, dat hij z’n man schappen, die aan de achtervolging op Neillo deelnamen, was kwijt geraakt. Na een uur of drie rijden, zag hij in de verte de kleine boerderij. Regelrecht reed hij er op af. Als daar iemand was, die Jack Belva niet per soonlijk kende, zou hij zich gemakkeljjk voor den sheriff kunnen uitgeven. Toen Neillo afsteeg, stond een gezette man op leeftijd voor de deur. Tegelijkertijd kwam uit het achterhuis een lange, onverschillige cowboy op hem toeloopen. Ofschoon Neillo hem vrien delijk groette, keek de cowboy allesbehalve vriendelijk. ,Js dit ranch no. 9?” vroeg de bezoeker. ,4a," snauwde de cowboy, „maar wat kom Je hier doen?” „O, ik wil niets voor niets hebben. Ik betaal voor ‘t geen ik krijg.” „We hebben Je geld niet noodlg en we heb ben hier geen plaats voor sheriffs of politie mannen.” De cowboy had nog niet uitgesproken, of hjj had reeds een revolver uit x’n broekzak gehaald. Nog vóór Neillo van z’n verwondering beko men was, liep de bejaarde gezette man bedaard op hem toe en haalde de revolver uit Nelllo’s gordel. „Ga daar zitten, spion,” snauwde de cowboy opnieuw. ,Jk zal Je leeren op plaatsen te ko men, waar Je niets te maken hebt.” „Dus,” vroeg Neillo, lachend. .Jullie houden hier niet van sheriffs en dergeljk tuig?" „Dat zie Je toch wel,” bromde de cowboy. „Nu. stommeling, ik ben geen sheriff, ik ben Neillo.” „Zoo, ben JU dat?” „Die ben ik." ..Prachtig!" grinnikte de cowboy, ,Jk heb Je briefje ontvangen." „Briefje?" vroeg Neillo verbaasd, „wat voor briefje?" ..Dat Je eenlgen tijd geleden voor me achter liet. Ik ben Jack Belva, sheriff van Destin." Duizelend keek de misdadiger van den cowboy na’ar den gezetten ouden man. welke laatste den loop van een revolver op hem gericht hield. ,4e moet weten," hernam de sheriff, „dat nie mand van ons eigenlijk precies wist hoe je er uitzag en ik was er bUzonder op gebrand de be- looning te krijgen, die op Je hoofd gesteld is. als een kleine vergoeding van hetgeen Je me ontstolen hebt, daarom gaf ik allen hier in den omtrek de opdracht, alle verdachte personen hierheen, naar ranch no. 9. te zenden." En she riff Belva stak x'n hand in Nelllo’s binnenzak en haalde er een dikke portefeuille uit. Allee zal er nog wel in zitten,” lachte hij. in deze wildernis is niet veel gelegenheid om geld uit te geven.” Heen vloog ons de Hermann Thomsen, een Ju 52 van de Lufthansa. HU koos zjjn route even ZuldelUk van Keulen, zoodat ook voor den luchtweg naar Rome de aloude richting geldend bleef: tusschen Keulen en ParUs. Al kan men vandaag met méér recht van spreken zeggen: Over Frankfort en ligt de weg naar Rome. Frank- het wereldluchtvaartcentrum Rhein- vormt op dit traject de Duitsche pleis- ope- Frankfort am Main is Inderdaad de wereld haven. Zelfs in den korten tijd van opont houd op heen- en terugreis, krijgt men een beeld van den omvang en intensiviteit van het luchtverkeer onzer dagen, dat hier een zijner belangrijkste knooppunten heeft. Een reusach tig landingsterrein is vrijgemaakt in de om ringende dennenbosschen en nog altijd groeit de oppervlakte, verwUdt zich de kring donkere boomen, die een fraaie omlijsting men en waartegen de heldere, moderne sta tionsgebouwen vroolük afsteken. Een eerste klas accomodatie biedt Frankfort, ook aan het publiek, dat van het levendig bedrijf genie ten wil en er een terras vindt, door vUvérs en klaterende fonteinen omsloten. Op Frankfort valt iets te zien! Daar is het een rusteloos komen en gaan van vliegtuigen op de bulten- en blnnenlandsche lUnen. Daar strijken vogels neer van alle pluimage, die de kleuren voeren van half Europa. Hier is het beginpunt van de luchtroute naar Zuid-Ame- rika, daar startte ook de Hindenburg voor zUn reizen naar de nieuwe wereld. Toen wij terug keerden uit Rome, waaiden van de reusachtige betongnjze Zeppelinloods, die daar wat een zaam staat in een hoek van het veld, de vlag gen halfstok.... eil’o was een door en door slecht mensch. HU had eenvoudig geen geweten. Als hU zijn zinnen op een paard gezet hud, zou hjj den eigenaar eenvoudig neerschieten, ’t paard bestijgen en er mee wegrijden. Als een Bank speciale aantrekkingskracht op hem uit oefende en Neillo maar een kleine kans zag om z’n slag te slaan, dan Het hU deze niet onbenut. HU behoorde tot de weinigen, uitsluitend alleen werken, sloeg z’n slag zon der iets of iemand te ontzien en maakte zich dan zóó snel uit de voeten, dat er maar heel weinig menschen waren, die z’n gezicht ooit goed hadden aanschouwd. Het spreekt vanzelf, dat meer dan één be- looning voor z’n gevangenneming was uitgeloofd. Neillo”s euveldaden waren zóó hoog opgeloopen, dat alle sheriffs besloten hadden iedereen on verbiddelijk neer te schieten, die op Neillo leek. Echter werden toch maar weinig menschen als verdacht gevangen genomen. De ervaren sheriffs wisten, dat ook Neillo vroeg of Ipat een fout zou maken. Op zekeren morgen Het sheriff Jack Belva in Destin z’n paard vastgebonden aan t hek van z’n kantoor staan. Z’n groote zware dienstrevol ver lag voor hem op z’n lessenaar, terwijl z’n vest, waarin z’n portefeuille en papieren zaten, over een stoelleuning hing. Toen Jack Belva van z’n diner, dat hU in haast in een klein ver trek naast z’n kantoor gebruikt had, terug kwam, waren al deze dingen verdwenen. Op z’n bureau lag een briefje: „Bedankt voor alles. Ook voor de ijzeren kist met 2000 dollars, die ik zoo vrU geweest ben uit je bureau te halen. Je bent een pracht- sheriff, NeHlo.” De mooie revolver aUeen had Belva 45 dollars gekost, en z’n paard, dat hU nu kwUt was, was het vlugste uit den heelen omtrek. De sheriff was natuurlijk woedend. HU wist niet welken weg de bandiet genomen had, maar ook, als hU het geweten had, dan was er nog geen paard in den wijden omtrek, dat hem zou kunnen Inhalen. Nu bleef de sluwe Neillo maandenlang uit den omtrek weg. Men dacht al dat hU naar een ander land vertrokken was, om dat met z’n misdaden te begunstigen. y’ Reeds haalden de sheriffs verlicht adem, mw’ een vlucht tot ver over de grenzen nog 'meer dan de sensatie van het reizen al leen? Die vragen stelt men zich op eiken vliegtocht weer en men moet dan beken nen, dat de verkeersweg door .de lucht niet méér avontuurlijk of romantisch is dan een reis per trein, auto of boot, dat het lucht vervoer zich heeft ontwikkeld tot een vol komen aUedaagsch en welgeordend iets. En toch behoudt het vliegen zjjn groote bekoring. Al voelt men het niet langer als een opwindende sensatie, het schenkt toch een telkens weerkeerende voldoening en wel door het besef, dat men hoog in de lucht, tusschen de grommende motoren en de even wiegende vleugels, pas volkomen kind van zUn tijd wordt, dat men zUn leven het juiste .rhythme heeft gegeven en er opnieuw de volle beteekenis en schoon heid herkent van alles wat ons omringt. Zoo beschouwd, wordt het vliegen een le vensbehoefte van den modernen /mensch, wel ke. al naar het nog jonge verkeersmiddel zich ontwikkelt, in steeds breeder kringen zal worden gevoeld. Want tenslotte spreekt het tot allen, zoowel tot den nuchteren zakenman voor wien tUd geld is, tot hen die de tech niek bewonderen en thaar snelle ontwikkeling volgen met interesse en spanning, als tot de genen, wie P. K.’s en kruissnelheid minder deren dan wel de schoone ervaring, die hun leven verdiept, nieuwe horizonten schept en de mogelijkheden vergroot. Niets is er tenslotte wat den mensch meer opheft uit het kleine alledaagsche dan een wél beleefde vHegtocht, niet als eerste sensa tie, maar uit rijke ervaring vertrouwd. Zoo’n luchtreis wordt dan telkens opnieuw een be- vrUding uit de beslommering en conventie, de kleine en groote zorgen van ons bestaan, die tenslotte even nietig worden als heel het beeld der onder ons terugwijkende aarde. V&ak verlaat men den grond bU klammen of vla genden regen en? weinige minuten later reeds heeft men zich losgewerkt uit nevel en wolken en buien; het metaal der vleugels glanst blauw onder het hemelazuur, de zon schittert in het schroefveld der motoren, die hun hoog ste lied zingen. Dan kijk je een oogenbllk rond In die andere wereld: blauw boven, grillig wit beneden en aan den horizont wat teer ge plooide Cirruswolken in wonderlijk coloriet. En dan neem je het ochtendblad of een span nend boek, draalt je stoel In den makkelijksten stand en Je zegt tevreden tot jezelf: ziezoo, we vHegen weer. Dat beteekent: AmsterdamFrankfort— dagelijks in beide rich- om beurten door Deutsche Lufthansa, met de Avio Linee ging in de buurt van het Bols in de Rue Benou- ville een nieuw huls te betrekken, dat hü ge deeltelijk liet inrichten als circus met uitge breide stallen en een schermzaal. Rondom de piste stonden zelfs enkele loges waarin zijn intieme vrienden de verrichtingen van de heerenrijders konden bewonderen. Steeds meer bekendheid verkreeg dit circus in Parus en steeds meer belangstelling ontstond er om deze kunsten te beoefenen, zoodat na eenlgen tUd hooge Heden uit de society in de schermzaal aan t schermen waren, aan de trapeze oefenden, selfs allerlei’ acrobatische toeren verrichtten. In de piste zelf echter kwam niemand dan Molier met zijn paarden. HU dresseerde er de beroemde paarden Arlequin en Blondin en leidde er bekoorlUke Parlslennes op tot elegante hooge-schoolrUdsters en pan- naurUderessen. Een van zUn eerste char mante leerlingen was Mademoiselle de Tréves. Ze werd een succes voor de verwende leden der „society" evenals Irma Vtollat, een der sterren uit het ballet. Haar leerde hU op het paard de dansen uitvoeren, die zU op het tooneel had gedanst. Ten slotte was men aoover met de studie gekomen, dat Molier en zUn kring een volmaakt zeer fijn circusprogramma konden uitvoeren en op aandrang van zün vrienden besloot Molier een voorstelling te geven. Het sou een intieme aangelegenheid zijn, maar ge heel Parijs wilde er getuige van zUn. De voor stelling was de sensatie van het, seizoen; aan den Ingang verdrongen zich de leden der „beau monde” en de dagbladen schreven den vol genden dag kolommen over de gebeurtenis. Er waren lieden, wien het ergerde, dat aristocraten van naam optraden als clowns en trapezewer kers. maar Molier stoorde er zich niet aan. Het bleek, dat lieden als Hubert de la RochfoucadlH’, Visocq. Courtay d’ArquevUHers zeer goede cir cusart isten waren. Het was een voldoening voor het gezelschap, dat aan Madame d’ Uzes vuftigduizend francs kon worden afgedragen van de recette voor een ziekenhuis voor onge- neeslijke patiënten. Molier leidde twee dames op tot sterren aan het firmament der paard- rjjderessen. Miss Blanche Lamidey en Miss Anna. Zoo wist Molier een uitgelezen staf van medewerkers om zich heen te vereenlgen. Elk Jaar speelde In JuU het circus Molier en werd weer de gebeurtenis van het seizoen voor de groote wereld. Een schaar van kunstenaars op elk gebied, schilders, literaten en tooneelspelers. kopstukken der politiek en der wetenschap brachten een be zoek aan Molier en sUn roem drong ver over de grenzen. Niet lang geleden stierf de stoere Mo ller op ongeveer tachtlgjarigen leeftUd. BUna iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiii MilaanRome, tlngen gevlogen, K. L. M. en in samenwerking Italiane. Een kwestie van zes en half uur. Dat beteekent 's morgens het Leidscheplein en 's middags het Plazzo Venezia. Dat be teekent 's morgens een Hollandsch kop koffie, een degel Uk vaderlandsch kadetje en 's middags spaghetti, geserveerd met den zwier van den volleerden cullnalren kunstenaar Maestro Alfredo. Het betee kent tenslotte twee werelden, een sprong uit het smalle kllemerig landje hoog over de bergen naar de zon en de eeuwige gra tie van Rome. msterdam verheugt zich In het heeren- Z\ circus Kavaljos en we mogen veronder- stellen, dat het Circus Kavaljos zich ook in de Amsterdammers mag verheugen. Is dit zoo, dan twUfelen we er niet aan, dat Circus Kavaljos een evenbeeld zal worden van het lange jaren zoo beroemde amateurscircus Molier te Parijs, dat in de kringen der paardensport en circusvrienden over de geheele wereld een vermaardheid genoot. Want steeds zUn er in Europa vermogende vrienden van het circus geweest, wier liefde tot deze sfeer zoo groot was, dat ze hetzij als amateur zelf een circus op- rchtten of en dat vooral, wat het hyppisch ge deelte betreft, een nummer in een of ander bekend circus werden. Ernes't Molier was een schatrijk man. die zich bU uitstek bezig hield met het dresseeren van paarden en met het be oefenen der paardrükunst. De onstulmigste paarden kreeg hU „onder de knie” en door dat feit, kwam hU in aanraking met beroemde vaklieden als FUlis en Francooi. Steeds meer raakte hU in den ban van de dressuur en zelfs in de ParUsche couranten stond vermeld, dat een zekere ,senor Molieros" in zijn weelderig ingericht „Hotel" een circus had gebouwd, waar in hU zelf werkte met schoolpaarden en vrU- heiddressuren. Het publiek beschouwde dit als het werk van een of anderen Spaanschen fan tast. maar spoedig bleek, dat deze Spanjaard de ras-echte Parijzenaar Ernest Molier was. In het werk van Baron de Vaux „Les hommes de cheval" lezen we. dat Molier zulk een harts tocht voor dressuur had. dat hU een moellUk paard liever zou dooden dan dat het hem de baas zou blijven. HU elschte van zichzelf, dat hU een paard zoo volmaakt gedresseerd had, dat het gehoorzaamde aan de geringste bewe ging met zlfn hand en aan zUn blik. Molier had deze kunst niet uit de boeken geleerd, maar het was bU hem aanleg en ervaring. Steeds meer paarden kocht hü. zoodat zijn stalling te klein werd en hU er in 1879 toe over- ons land met het eeuwige Rome

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 9