OVEI^. FRANKFORT EN MILAAN
LIGT DE WEG NAAR ROME
den Sheriff
van
I
De Krijgslist
r
NATUURCIRCUS
afstand
E. MOLIER
min
De eeuwige stad op
6 en een half uur
I
Slechts de haute
eigenlek
chique trad er op
GEVAARLIJK BIJGELOOF
in de val
Het Colosseum, een der monumenten van het eeuwige Rome
Hoe Neillo
8000 GULDEN VOOR EEN
PLAATS
liep
De Universiteitswijk te Rome wtt de
lucht gezien
-1
Frankfort, wereldcentrum
I
Een
Dageltjksch verbinden de snelle, veilige vleugels der K. L. M.
DOVER EN
een
die
i. W 'W
iiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
iititiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiii
(Van onzen specialen verslaggever)
s vliegen vandaag nog zoo iets bijzon
ders. dat elk traject opnieuw een be
schrijving en aanbeveling verdient? Is
grenzen
Het Alpen-traject is op de route AmsterdamFrankfortMilaan—Rome een der
meest imponeerende trajecten
Een Hollandsch on tb:
Daartusschen liggen vb.
kan
spreken
Milaan
tort.
Main,
terplaats. Herinnerden wij ons van de
der
vor-
tusschen
vandaag
zeggen: Over
de weg naar Rome,
wereldluchtvaartcentrum
Toen dan ook de Maestro ons na afloop vol
trots zijn vreemdelingenboek voorlegde, waar
in tusschen de namen van honderden vooraan
staanden uit heel de wereld ook die van H. K.
H. Prinses Juliana prijkte, hebben wij, uit er
kentelijkheid Jegens de K. Ia M en onzen gast
heer van dezen avond, een Douglas-vUegtulg
geteekend met de woorden: AmsterdamRome.
AlfredoAirRapide.
slechts af en toe een glimp vrij van het land-
schap beneden, terwijl bovendien de ruiten ge
regeld bevroren zijn. Maar als men dan ook
de bergen ziet, de toppen en kammen als met
houtskool gemerkt in het wit van de eeuwige
sneeuw, de hellingen bronsgroen en de meren
als glanzende spiegels, ondergaat of vernieuwt
men de schoonst denkbare indrukken. En dan
glijdt al spoedig de Po-vlakte nader, het vlieg
tuig daalt snel, de bergen staan als een blauwe
wand in den rug. Ergens blinkt de zon in het
water van een maïsveld en eindelijk rolt de
machine over den landingsgrond van Talledo.
Te Milaan worden de belapgen van de K. L.
M. behartigd door ir. F. Mèuser, aan wien is
toegevoegd de heer J. Wittewkial van Stoet
wegen. Deze laatste zou onze gastheer zijn gedu-
Lady Harcourt ontving van een man, die on
bekend wenschte te blijven, een cheque van
40.000 gulden, met het verzoek, hem daarvoor
vijf plaatsen in het filmtheater te willen ge
ven. Dat is wel het hoogste bedrag, namelijk
8000 gulden, dat ooit voor een plaats in een
theater betaald is.
FrapkfortMilaan is de groote sprong over
het Zwitsersche Alpenmassief naar de groene
vlakte van de Po. De Duitschers nemen op
deze route niet de groote hoogte, waarop de
Dougjas-vllegtulgen der K L. M hier bij voor
keur vliegen. Onze „Hermann Thomsen” bleef
op 4500 Meter, zoodat wij de hoogste toppen nog
dicht genoeg in de buurt hielden. Later op de
thuisreis, zou Parmentier de „Jan van Gent”
nggmeer dan duizend meter verder brengen,
waartoe hij, rustig cirkelend, boven Milaan zijn
toestel de goede hoogte gaf. Hoe merkwaardig
w*as toen de sensatie.’ om de stad steeds verder
te zien wegzinken, den Dom al kleiner en klei
ner te zien worden, tot hij nog slechts een klein
grijs vlekje was in de egale huizenzee.
Het Alpentraject vanuit de lucht blijft altijd
interessant. Meestal echter laat de bewolking
Bij deze mededeeling droeg hij zorg x'n groo-
ten honger en dorst te verbergen. Hij beheerach-
te zich met inspanning van al x’n krachten en
at en dronk, om geen argwaan te wekken, heel
weinig. Aangezien hij in deze streek „-vreemd
was, kon hij gerust naar een en ander infor-
meeren.
Ze vertelden hem dat een 12-tal mijlen verder
een kleine boerderij was, waar een weg langs
liep en waar hjj alle verdere inlichtingen kon
krijgen.
De misdadiger sprak onbeschroomd over
„Neillo” en zei dat ze den bandiet nu wel te’
pakken zouden krijgen omdat hij van alle kan-’
ten was omsingeld. Nadat hij wat op z*n verhaal
gekomen was, nam hjj afscheid van de belde
cowboys, steeg te paard en begaf zich op weg.
vijftig seizoens heeft het Circus Moller voorstel
lingen gegeven en tot het laatst leefde de hoog
bejaarde man voor zijn Minst en zijn kostbare
paarden. Ook in dit circusprogramma, dat klas
siek werd gehouden, kwamen ter afwisseling
dans, pantomime- en clownsnummerz voor en tot
in het laatste seizoen traden slechts leden der
aristocratie In de piste op. Molier trad In bat
huwelijk met een zijner bekoorlijkste leerlingen
Blanche Alarty en hun dochter beoefende te
vens de circusrijkunst In al haar vormen.
Ook een Nederlandsche van afkomst, de be
koorlijke Camilla van Walberg debuteerde als
schoolrijderes bij Molier en behaalde later suc
cessen over geheel Europa.
In 1897 trad bij Molier op de Russische ama-
teurrijder van Krutlkow. Hij was de zoon van
een hooge autoriteit en zijn optreden was een
der toppunten van het seizoen. Ook hij richtte
een amateurcircus op en wel te Klew, waar ook
spoedig geheele circusprogramma’s vertoond
werden, die zeer de belangstelling hadden van
de gxpote wereld. Zijn schoolpaarden Caprice.
VassiM en Mogoutchy en zijn rekenpaard Drou-
jok zijn in de vakwereld beroemdheden. Ook zijn
vrjjheidsdressuren verwierven algemeene bekend
heid en hij heeft nog langen tijd door Rusland
gereisd met een eigen gezelschap. Zijn elegante
vrouw Maria Wassllleowna. dochter van een ge
neraal, was ook een bekende rijderes en stond
bekend wegens haar origineele dressuren.
In 1903 Het Krutlkow in Klew het ..Hippo Pa
lace” bouwen, dat plaats bood voor 4000 perso
nen en waarin j geregeld voorstellingen werden
gegeven.
ningsvlucht. vóór twee Jaar, nog het oude
vliegveld, idyllisch gelegen met het uitzicht
rondom op de blauwe bergen, de nieuwe lucht
haven, die thans wordt aangedaan, wekt ge
heel andere indrukken.
Tusschen de grommende motoren
en de even wiegende vleugels
wordt merj pas kind
van zijn tijd
Steeds weer komen er berichten uit China,
dat duizenden Chlneezen het slachtoffer van
overstroomlngen geworden zijn. Dat men de re
denen van deze overstroomlnger» in het Chinee-
sche bijgeloof moet zoeken is niet algemeen be
kend. In China gelooft men namelijk, dat in
iedere plant een booze geest zit, dat daarom
de bosschen door hun houtvoorraad niet alleen
rijkdom aan bet land geven, en een geweldigen
Invloed op den landbouw uitoefenen door hun
waterverdeeling, maar ook geweldige scharen
boose geesten herbergen. Sedert eeuwen ver
woesten zij daarom alle bosschen. met een ijver,
een betere zaak waardig. Wanneer er dan zwa
re regens vallen, worden deze door de bos
schen niet tegen gehouden, maar overstroo-
men heele gebieden, terwijl ze alles met zich
meesleuren ,en slechts modderig onvruchtbaar
land achterlaten. Ook de overgang van den
regentijd naar het mooie weer wordt zeer on
gunstig beïnvloed door het ontbreken van
bosschen.
beide,
weten
waard is, om den mensch op te voeren
het Hollandsche kadetje op zijn nuchtere maag
naar de tinnen van Alfredo's cullnalren tempel.
MilaanRome, de derde etappe, voert recht
over het Noordelijk deel van het Appenijnsch
schiereiland. Ook hier een wisselend landschep.
Welige vlakten, waarin de wlnterbeddlngen der
thans waterarme rivieren als grijze linten zijn
uitgelegd. Dan de bergen^Oe Abruzaen, dreigende
sneeuw-bedekte kammen, blauwe meren met
steile, ruige wanden, die.aan kraters herinne
ren. In wonderlijke nuances wisselt het groen
van bosschen en veld-vegetatie. Kleine steden
en dorpen glijden onder ons weg, roodgedakte
huizen met krulmig gele muren. Tot eindelijk
recht vooruit in de wijde Campagna, een room
kleurige huizenzee nader komt: Rome.
De blik zoekt de vertrouwde kenteekenen.
Daar is de koepel van St. Pieter, ginds het Co
losseum. De Tiber met haar bruggen. En over
alles een Italiaanse he zon. die de reeds helle
kleuren in nog dleperen gloed zet. Daar is het
vliegveld Littoria een laatste bocht en lang
zaam glijdt de ..Hermann Thomsen" naar den
Romeinschen grond. Om bij vijven zitten wjj In s
den auto, die ons naar Rome rijdt.
bjjd en diner bi] Alfredo
lalrten en bergen, rivieren
en steden, daartusschen liggen drie landen. Eén
oogenbllk moet men het zich realiseeren. Hier
zitten we dus bij Alfredo, de vermaarde Ro-
meinsche eetgelegenheid. Geen weidsche Inrich
ting. maar groot geworden en wereldbekend
door haar keuken, door de meesterhand van
Maestro Alfredo zelf. Nu eten wij spaghetti en
de Meester in eigen persoon staat aan onze ta
fel en bereidt de schotels. Zijn donkere oogen
zijn half gesloten, de mond onder de raven-
zvhrte snor is in toewijding gespitst. Maar zijn
handen, zijn armen, zijn schouders, zijn gehee
le figuur verrichten als In overgave de verhe
ven handeling van het mengen der spaghetti.
Is hij een-vaardig Jongleur of een groot artiest?
Misschien beide, maar als wij de spaghetti
proeven, weten wij dat alleen de luchtreis
van
spoedig bleek dat hun opluchting van korten
duur was. Neillo verscheen opnieuw; z’n voor
nemen echter om de Bank van Yellow-head te
berooven, mislukte, omdat een sheriff hem her
kend had. Een sterke afdeeling politieruiters
rukte direct met man en macht uit en Neillo
nam in z’n angst, dat men zou trachten hem
in een val te lokken, dadelijk de wijk naar een
streek, die hij niet kende.
Nadat hij urenlang
had gereden en In een
woest, onherbergzaam
land was gekomen,
kwam hij tot de bevin
ding. dat hij niet genoeg
voedsel en drinkwater
by zich had.
Terug? Neen, dat kon
hij niet. Aan den
eenen kant de politie
ruiters; aan den ande
ren kant geen eten en geen water.
Een dag of drie speelde Neillo verstoppertje
met z’n achtervolgers. Eindelijk besloot hij tot
een wanhopige poging, een „coup d'audace.”
Nog altijd droeg hij de portefeuille met de
papieren van sheriff Belva bij ^ch. Hiermee ge
wapend, reed hij naar het kamp, waar twee zij
ner vijanden, een paar cowboys, bij elkaar za
ten. Dezen deelde hij mede, dat hij z’n man
schappen, die aan de achtervolging op Neillo
deelnamen, was kwijt geraakt.
Na een uur of drie rijden, zag hij in de verte
de kleine boerderij. Regelrecht reed hij er op af.
Als daar iemand was, die Jack Belva niet per
soonlijk kende, zou hij zich gemakkeljjk voor
den sheriff kunnen uitgeven.
Toen Neillo afsteeg, stond een gezette man
op leeftijd voor de deur. Tegelijkertijd kwam uit
het achterhuis een lange, onverschillige cowboy
op hem toeloopen. Ofschoon Neillo hem vrien
delijk groette, keek de cowboy allesbehalve
vriendelijk.
,Js dit ranch no. 9?” vroeg de bezoeker.
,4a," snauwde de cowboy, „maar wat kom Je
hier doen?”
„O, ik wil niets voor niets hebben. Ik betaal
voor ‘t geen ik krijg.”
„We hebben Je geld niet noodlg en we heb
ben hier geen plaats voor sheriffs of politie
mannen.”
De cowboy had nog niet uitgesproken, of hjj
had reeds een revolver uit x’n broekzak gehaald.
Nog vóór Neillo van z’n verwondering beko
men was, liep de bejaarde gezette man bedaard
op hem toe en haalde de revolver uit Nelllo’s
gordel.
„Ga daar zitten, spion,” snauwde de cowboy
opnieuw. ,Jk zal Je leeren op plaatsen te ko
men, waar Je niets te maken hebt.”
„Dus,” vroeg Neillo, lachend. .Jullie houden
hier niet van sheriffs en dergeljk tuig?"
„Dat zie Je toch wel,” bromde de cowboy.
„Nu. stommeling, ik ben geen sheriff, ik ben
Neillo.”
„Zoo, ben JU dat?”
„Die ben ik."
..Prachtig!" grinnikte de cowboy, ,Jk heb Je
briefje ontvangen."
„Briefje?" vroeg Neillo verbaasd, „wat voor
briefje?"
..Dat Je eenlgen tijd geleden voor me achter
liet. Ik ben Jack Belva, sheriff van Destin."
Duizelend keek de misdadiger van den cowboy
na’ar den gezetten ouden man. welke laatste den
loop van een revolver op hem gericht hield.
,4e moet weten," hernam de sheriff, „dat nie
mand van ons eigenlijk precies wist hoe je er
uitzag en ik was er bUzonder op gebrand de be-
looning te krijgen, die op Je hoofd gesteld is.
als een kleine vergoeding van hetgeen Je me
ontstolen hebt, daarom gaf ik allen hier in den
omtrek de opdracht, alle verdachte personen
hierheen, naar ranch no. 9. te zenden." En she
riff Belva stak x'n hand in Nelllo’s binnenzak
en haalde er een dikke portefeuille uit.
Allee zal er nog wel in zitten,” lachte hij.
in deze wildernis is niet veel gelegenheid om
geld uit te geven.”
Heen vloog ons de Hermann Thomsen, een
Ju 52 van de Lufthansa. HU koos zjjn route
even ZuldelUk van Keulen, zoodat ook voor
den luchtweg naar Rome de aloude richting
geldend bleef: tusschen Keulen en ParUs.
Al kan men vandaag met méér recht
van spreken zeggen: Over Frankfort en
ligt de weg naar Rome. Frank-
het wereldluchtvaartcentrum Rhein-
vormt op dit traject de Duitsche pleis-
ope-
Frankfort am Main is Inderdaad de wereld
haven. Zelfs in den korten tijd van opont
houd op heen- en terugreis, krijgt men een
beeld van den omvang en intensiviteit van het
luchtverkeer onzer dagen, dat hier een zijner
belangrijkste knooppunten heeft. Een reusach
tig landingsterrein is vrijgemaakt in de om
ringende dennenbosschen en nog altijd groeit
de oppervlakte, verwUdt zich de kring
donkere boomen, die een fraaie omlijsting
men en waartegen de heldere, moderne sta
tionsgebouwen vroolük afsteken. Een eerste
klas accomodatie biedt Frankfort, ook aan het
publiek, dat van het levendig bedrijf genie
ten wil en er een terras vindt, door vUvérs en
klaterende fonteinen omsloten.
Op Frankfort valt iets te zien! Daar is het
een rusteloos komen en gaan van vliegtuigen
op de bulten- en blnnenlandsche lUnen. Daar
strijken vogels neer van alle pluimage, die de
kleuren voeren van half Europa. Hier is het
beginpunt van de luchtroute naar Zuid-Ame-
rika, daar startte ook de Hindenburg voor zUn
reizen naar de nieuwe wereld. Toen wij terug
keerden uit Rome, waaiden van de reusachtige
betongnjze Zeppelinloods, die daar wat een
zaam staat in een hoek van het veld, de vlag
gen halfstok....
eil’o was een door en door slecht mensch.
HU had eenvoudig geen geweten. Als hU
zijn zinnen op een paard gezet hud, zou hjj
den eigenaar eenvoudig neerschieten, ’t paard
bestijgen en er mee wegrijden. Als een Bank
speciale aantrekkingskracht op hem uit
oefende en Neillo maar een kleine kans zag
om z’n slag te slaan, dan Het hU deze niet
onbenut. HU behoorde tot de weinigen,
uitsluitend alleen werken, sloeg z’n slag zon
der iets of iemand te ontzien en maakte zich
dan zóó snel uit de voeten, dat er maar heel
weinig menschen waren, die z’n gezicht ooit
goed hadden aanschouwd.
Het spreekt vanzelf, dat meer dan één be-
looning voor z’n gevangenneming was uitgeloofd.
Neillo”s euveldaden waren zóó hoog opgeloopen,
dat alle sheriffs besloten hadden iedereen on
verbiddelijk neer te schieten, die op Neillo leek.
Echter werden toch maar weinig menschen
als verdacht gevangen genomen.
De ervaren sheriffs wisten, dat ook Neillo
vroeg of Ipat een fout zou maken.
Op zekeren morgen Het sheriff Jack Belva in
Destin z’n paard vastgebonden aan t hek van
z’n kantoor staan. Z’n groote zware dienstrevol
ver lag voor hem op z’n lessenaar, terwijl z’n
vest, waarin z’n portefeuille en papieren zaten,
over een stoelleuning hing. Toen Jack Belva
van z’n diner, dat hU in haast in een klein ver
trek naast z’n kantoor gebruikt had, terug kwam,
waren al deze dingen verdwenen. Op z’n bureau
lag een briefje:
„Bedankt voor alles. Ook voor de ijzeren kist
met 2000 dollars, die ik zoo vrU geweest ben
uit je bureau te halen. Je bent een pracht-
sheriff, NeHlo.”
De mooie revolver aUeen had Belva 45 dollars
gekost, en z’n paard, dat hU nu kwUt was, was
het vlugste uit den heelen omtrek. De sheriff
was natuurlijk woedend. HU wist niet welken
weg de bandiet genomen had, maar ook, als hU
het geweten had, dan was er nog geen paard
in den wijden omtrek, dat hem zou kunnen
Inhalen.
Nu bleef de sluwe Neillo maandenlang uit
den omtrek weg. Men dacht al dat hU naar een
ander land vertrokken was, om dat met z’n
misdaden te begunstigen. y’
Reeds haalden de sheriffs verlicht adem, mw’
een vlucht tot ver over de grenzen nog
'meer dan de sensatie van het reizen al
leen? Die vragen stelt men zich op eiken
vliegtocht weer en men moet dan beken
nen, dat de verkeersweg door .de lucht niet
méér avontuurlijk of romantisch is dan een
reis per trein, auto of boot, dat het lucht
vervoer zich heeft ontwikkeld tot een vol
komen aUedaagsch en welgeordend iets.
En toch behoudt het vliegen zjjn groote
bekoring. Al voelt men het niet langer als
een opwindende sensatie, het schenkt toch
een telkens weerkeerende voldoening en
wel door het besef, dat men hoog in de
lucht, tusschen de grommende motoren en
de even wiegende vleugels, pas volkomen
kind van zUn tijd wordt, dat men zUn
leven het juiste .rhythme heeft gegeven en
er opnieuw de volle beteekenis en schoon
heid herkent van alles wat ons omringt.
Zoo beschouwd, wordt het vliegen een le
vensbehoefte van den modernen /mensch, wel
ke. al naar het nog jonge verkeersmiddel zich
ontwikkelt, in steeds breeder kringen zal
worden gevoeld. Want tenslotte spreekt het
tot allen, zoowel tot den nuchteren zakenman
voor wien tUd geld is, tot hen die de tech
niek bewonderen en thaar snelle ontwikkeling
volgen met interesse en spanning, als tot de
genen, wie P. K.’s en kruissnelheid
minder deren dan wel de schoone ervaring, die
hun leven verdiept, nieuwe horizonten schept
en de mogelijkheden vergroot.
Niets is er tenslotte wat den mensch meer
opheft uit het kleine alledaagsche dan een
wél beleefde vHegtocht, niet als eerste sensa
tie, maar uit rijke ervaring vertrouwd. Zoo’n
luchtreis wordt dan telkens opnieuw een be-
vrUding uit de beslommering en conventie,
de kleine en groote zorgen van ons bestaan,
die tenslotte even nietig worden als heel het
beeld der onder ons terugwijkende aarde. V&ak
verlaat men den grond bU klammen of vla
genden regen en? weinige minuten later reeds
heeft men zich losgewerkt uit nevel en wolken
en buien; het metaal der vleugels glanst
blauw onder het hemelazuur, de zon schittert
in het schroefveld der motoren, die hun hoog
ste lied zingen. Dan kijk je een oogenbllk rond
In die andere wereld: blauw boven, grillig wit
beneden en aan den horizont wat teer ge
plooide Cirruswolken in wonderlijk coloriet.
En dan neem je het ochtendblad of een span
nend boek, draalt je stoel In den makkelijksten
stand en Je zegt tevreden tot jezelf: ziezoo, we
vHegen weer.
Dat beteekent: AmsterdamFrankfort—
dagelijks in beide rich-
om beurten door
Deutsche Lufthansa,
met de Avio Linee
ging in de buurt van het Bols in de Rue Benou-
ville een nieuw huls te betrekken, dat hü ge
deeltelijk liet inrichten als circus met uitge
breide stallen en een schermzaal.
Rondom de piste stonden zelfs enkele loges
waarin zijn intieme vrienden de verrichtingen
van de heerenrijders konden bewonderen.
Steeds meer bekendheid verkreeg dit circus in
Parus en steeds meer belangstelling ontstond
er om deze kunsten te beoefenen, zoodat na
eenlgen tUd hooge Heden uit de society in de
schermzaal aan t schermen waren, aan de
trapeze oefenden, selfs allerlei’ acrobatische
toeren verrichtten. In de piste zelf echter kwam
niemand dan Molier met zijn paarden. HU
dresseerde er de beroemde paarden Arlequin
en Blondin en leidde er bekoorlUke Parlslennes
op tot elegante hooge-schoolrUdsters en pan-
naurUderessen. Een van zUn eerste char
mante leerlingen was Mademoiselle de Tréves.
Ze werd een succes voor de verwende leden der
„society" evenals Irma Vtollat, een der sterren
uit het ballet. Haar leerde hU op het paard de
dansen uitvoeren, die zU op het tooneel had
gedanst. Ten slotte was men aoover met de
studie gekomen, dat Molier en zUn kring een
volmaakt zeer fijn circusprogramma konden
uitvoeren en op aandrang van zün vrienden
besloot Molier een voorstelling te geven. Het
sou een intieme aangelegenheid zijn, maar ge
heel Parijs wilde er getuige van zUn. De voor
stelling was de sensatie van het, seizoen; aan
den Ingang verdrongen zich de leden der „beau
monde” en de dagbladen schreven den vol
genden dag kolommen over de gebeurtenis. Er
waren lieden, wien het ergerde, dat aristocraten
van naam optraden als clowns en trapezewer
kers. maar Molier stoorde er zich niet aan. Het
bleek, dat lieden als Hubert de la RochfoucadlH’,
Visocq. Courtay d’ArquevUHers zeer goede cir
cusart isten waren. Het was een voldoening
voor het gezelschap, dat aan Madame d’ Uzes
vuftigduizend francs kon worden afgedragen
van de recette voor een ziekenhuis voor onge-
neeslijke patiënten. Molier leidde twee dames
op tot sterren aan het firmament der paard-
rjjderessen. Miss Blanche Lamidey en Miss
Anna. Zoo wist Molier een uitgelezen staf van
medewerkers om zich heen te vereenlgen. Elk
Jaar speelde In JuU het circus Molier en werd
weer de gebeurtenis van het seizoen voor de
groote wereld.
Een schaar van kunstenaars op elk gebied,
schilders, literaten en tooneelspelers. kopstukken
der politiek en der wetenschap brachten een be
zoek aan Molier en sUn roem drong ver over de
grenzen. Niet lang geleden stierf de stoere Mo
ller op ongeveer tachtlgjarigen leeftUd. BUna
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiii
MilaanRome,
tlngen gevlogen,
K. L. M. en
in samenwerking
Italiane. Een kwestie van zes en half uur.
Dat beteekent 's morgens het Leidscheplein
en 's middags het Plazzo Venezia. Dat be
teekent 's morgens een Hollandsch kop
koffie, een degel Uk vaderlandsch kadetje
en 's middags spaghetti, geserveerd met
den zwier van den volleerden cullnalren
kunstenaar Maestro Alfredo. Het betee
kent tenslotte twee werelden, een sprong
uit het smalle kllemerig landje hoog over
de bergen naar de zon en de eeuwige gra
tie van Rome.
msterdam verheugt zich In het heeren-
Z\ circus Kavaljos en we mogen veronder-
stellen, dat het Circus Kavaljos zich ook
in de Amsterdammers mag verheugen. Is dit
zoo, dan twUfelen we er niet aan, dat Circus
Kavaljos een evenbeeld zal worden van het
lange jaren zoo beroemde amateurscircus Molier
te Parijs, dat in de kringen der paardensport
en circusvrienden over de geheele wereld een
vermaardheid genoot. Want steeds zUn er in
Europa vermogende vrienden van het circus
geweest, wier liefde tot deze sfeer zoo groot was,
dat ze hetzij als amateur zelf een circus op-
rchtten of en dat vooral, wat het hyppisch ge
deelte betreft, een nummer in een of ander
bekend circus werden. Ernes't Molier was een
schatrijk man. die zich bU uitstek bezig hield
met het dresseeren van paarden en met het be
oefenen der paardrükunst. De onstulmigste
paarden kreeg hU „onder de knie” en door dat
feit, kwam hU in aanraking met beroemde
vaklieden als FUlis en Francooi. Steeds meer
raakte hU in den ban van de dressuur en zelfs
in de ParUsche couranten stond vermeld, dat
een zekere ,senor Molieros" in zijn weelderig
ingericht „Hotel" een circus had gebouwd, waar
in hU zelf werkte met schoolpaarden en vrU-
heiddressuren. Het publiek beschouwde dit als
het werk van een of anderen Spaanschen fan
tast. maar spoedig bleek, dat deze Spanjaard
de ras-echte Parijzenaar Ernest Molier was. In
het werk van Baron de Vaux „Les hommes
de cheval" lezen we. dat Molier zulk een harts
tocht voor dressuur had. dat hU een moellUk
paard liever zou dooden dan dat het hem de
baas zou blijven. HU elschte van zichzelf, dat
hU een paard zoo volmaakt gedresseerd had,
dat het gehoorzaamde aan de geringste bewe
ging met zlfn hand en aan zUn blik. Molier
had deze kunst niet uit de boeken geleerd,
maar het was bU hem aanleg en ervaring.
Steeds meer paarden kocht hü. zoodat zijn
stalling te klein werd en hU er in 1879 toe over-
ons land met het eeuwige Rome