Een bedevaart
Ierland
De avonturen
Stan en Pol
van
wMkaal van <Un day
in
D
I
MIVA krachtig
MISSIE machtig
WAAR ST. PATRICK
E4577£
PLICHT en
GELUK
DONDERDAG 12 AUGUSTUS 1937
Kj
Oude ascetische geest
Deansty
Meteorieten
Kunstmatige bliksem
Het geheim der
mummies
NAAR HET
ENCELSCH
I Mr. Gregor
L
30.000 mannen en vrouwen
biddende te zamen op een
killen bergtop
ATT E* A Jï1®41 ingevolge de verzekenngrvoorwaarden tegen p levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p *7^0 bU *en ongeval met p
xAI el sl-J xAJDIN l_a O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen <JUe verlies van belde armen, belde beenen oC belde oogen OUe“ doodelljken afloop fc«<JVe
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
IK
ft
j
de
Ing. D.
Daar lag Pol. Wat was hU geschrokken. Gelukkig was hU niet
al te hard neergekomen, want anders had hij wel een arm of
been kunnen breken. Maar o. schrik, de zuster had de deur
afgesloten, hoe kon hU nu weer uit de kast komen?
bij levenslange geheele
terwijl
wel
Atfordt vervolgd)
Pol keek eens rond en bemerkte, dat er in een doos. Waar
de zuster hem had Ingegooid, verschillende stukken speel
goed waren. Ben pop, een bromtol, een tol, verschillende blok
ken en nog veel andere dingen.
Op deze wijze 'n vacantte-
dag doorbrengen is ook
heel wat waard
Er was ook nog iets anders, een klein muisje, maar dit was
echter niet van speelgoed. Het snuffelde aan de verschillende
dingen en schrok, toen Pol opeens een beweging maakte en bet
diertje aankeek. Doch Pol knikte het muisje toe en zei: Goeden
avond muts, hqe gaat het met Je. Wacht even. Ik zal eerst eens
mijn kleeren aantrekken.”
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
1
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Ongetwijfeld zijn er meer menschen banger
voor den bliksem, dan voor een auto, hoewel
de eerste slechts een betrekkelijk onschuldig
natuurverschijnsel is en de laatste speciaal
In de handen van lichtzinnige Zondagsrijders
een wreedaardige groot-moordenaar.
Men overtulge zich hiervan In de ongevallen
statistiek van lederen Zondag.
Toegegeven moet onmiddellijk worden, dat de
bliksem heel wat imposanter is, dan de auto,
vooral het begeleidingsverschijnsel, dat toeval
lig het onschuldigste Is, de donderslag.
Een technisch vakblad bericht, dat de Ameri-
kaansche electriciteltsmaatschappU te Pittsburg
een reusachtig laboratorium gebouwd heeft,
waarin een machine spanningen opwekt van
tien mlllloen volt. Deze Inrichting, waar men
Thorburn ging dien eersten ochtend ook al
vroeg mee met Stogdale, toen die zou melken
en de muskieten warep hém geen verschrikking.
Hij was getroffen door' de huishoudelijke inrich
ting op Iriya, waartloor alles zoo uitstekend ging
met zoo weinig handep.
Toen hU terugkwam, was Evelyn bezig aan het
schikken van de bloemen. Stogdale zag van
verre de ontmoeting tusschen die twee, merkte
met groote overtuiging. ,Jk had een prachtig
boek.
Evelyn lachte.
„Dat is haar opvatting van gezelligheid. Ze
heeft den heelen middag onder een struik gele
gen met het een of ander belangwekkend boek.
Het liefst is zij altijd maar alleen. Ik geloof zoo-
een
bij verilea van een band,
een voet ef een oog.
En dan het sublieme communiceeren der ge-
loovigen! Toen de priester voortschreed langs
de rijen van knielende figuren, die geheel op
gingen in de tegenwoordigheid van hun God,
was het moeilijk te bgrljpen dat bulten
deze geheiligde plaats nog een ongeloovlge
wereld bestond. Hier waren kinderen die waren
opgestegen om het hemelsche Voedsel te ont
vangen: hun lichtende oogen en de uitroepen
van vreugde en liefde die aan hun lippen ont
snapten gaven een welsprekend bewijs van hun
levend geloof.
En dit angelleke schouwspel zette zich uren
lang voort, terwijl priester volgde op priester
en nieuwe scharen naar voren kwamen om hun
Eucharlstlschen Heer te ontvangen. Welk een
overwinning van het geloof in een wereld die
God tracht te vergeten!
een kunstmatlgen bliksem te voorschijn kan
roepen, is de grootste ter wereld, hoewel niet
de eenigste. Het laboratorium van de General
Electric te Shenectady (VB.) b.v. is voorzien
van apparaten, waarmee men zelf bliksem
vonken van twee mlllloen volt kam- maken.
Deze dingen zijn geen AmeHkaansche bluf en
ook geen nuttelooze paradepaardJes. Experi
menten met dezen kunstmatlgen bliksem zijn
voor de huidige hoogspanningstechniek van de
grootste beteekenia.
Terwijl vroeger de bliksem den technicus al
leen belang inboezemde in verband met
bliksemafleiders, is tegenwoordig de bliksem een
voornaam probleem geworden bij de bovengrond-
sche leidingen, welke den electrischen stroom
van de groote centrales verspreiden over groote
afstanden naar dorpen en steden. Ook bij lei
dingen voor trams en treinen is dit vraagstuk
van groot belang.
Het is zaak deze leidingen zoo goed mogelijk
te kunnen beveiligen tegen het gevaar van
blikseminslag, waardoor kortsluiting ontstaat.
In ons land zelden voorkomend wij hebben
niet vaak onweer is het in andere, onweer-
rijke streken een brandende kwestie.
De onderzoekingen, welke men op deze wijze
kan verrichten, zonder van de natuur afhan
kelijk te zijn, zijn dus uiterst gewichtig. Men
is hier niet alleen in staat het materiaal te
beproeven, maar ook het gedrag van dit mate
riaal onder de gegeven omstandigheden na te
gaan. De industrie der isolatoren is juist hier
door tot groote ontwikkeling gekomen, alsmede
de techniek van hun beproevlngsmethoden.
De hooge spanningen eischen namelijk bij
zondere isolatoren, waarvan de fabricage slechts
door enkele fabrieken is ter hand genomen. Dit
laatste in verband met de zeer zware eischen,
waaraan het product voldoen moet, de groote
zorg, bij de vervaardiging verelscht en de nood
zaak, dat ze beproefd worden onder veel hoogere
spanning, dan die welke men gebruikt in het
bedsijf, waarvoor ze bestemd zijn.
gen kleedlng te
gen zoo'n prijs
van de hand te
doen, dat ik, over
het geheel geno
men, voor mijn
garderobe niet
meer uitgeef dan
een gewone middenstander, iemand van jouw
slag, John! En zoo gaat het met mijn schoenen,
mijn wasch, enz. enz.
Gregor Deansty dronk in Mn teug zijn kopje
koffie leeg en vervolgde met een onbluschbaren
ijver:
„Zie je die verwarmingslnstallatle? Die vind
je in het heele huls. En toch is mijn hotelreke
ning niet hooger dan die van jou! Ik heb n.L
een verbrandingsoven laten bouwen, die alles,
wat anders op de vuilnisbelt terecht komt, in
warmte omzet. Wat zeg je daar wel van?”
John Weak had geen gelegenheid om ant
woord te geven, want de butler was binnenge
komen en overreikte Gregor Deansty een visite
kaartje.
„Een oogenbllkje geduld, John. Een zaken
relatie wil me dringend spreken. Ik ben met
vjjf minuten terug en dan breng ik Je even met
mijn wagen naar huls!”
Van de aangename rust, die nu jn het ver
trek was, profiteerde John Weak dubbel door
den boekenschat van zijn gastheer te bewon
deren. Prachtige exemplaren waren er bij en
kostbare banden, rijen dik, van den vloer tot den
zolder. John Weak zuchtte, toen hij aan zijn
eigen rommelige en meerendeels bandelooze ver
zameling dacht en noemde iemand met geld een
gelukkig mensch. Zóó was hij in zijn overpein
zingen verdiept, dat hij niet eens bemerkt had
dat Gregor Deansty weer binnengekomen was.
Het ontging dezen allerminst, hoe zijn gast in
bewondering voor zijn boekenverzameling stond
en daarom voelde hij zich genoopt op te mer
ken:
„Een mooie verzameling, niet John?”
„En of!” was het enthousiaste antwoord.
„Een gelegenheidskoopje uit de oorlogsjaren.
Ik heb het voor een appel en een ei in mijn
bezit gekregen!”
„Er zjjn litteraire pronkstukken bjj, mr.
Deansty. Als het niet al te onbescheiden ge
vraagd is, zou ik er eens een paar mogen zien?”
,Jk zou je dat pleziertje graag gunnen,"
zuchtte mr. Gregor Deansty, .maar ik heb en
kele jaren geleden den sleutel verloren en hem
tot dusver nergens meer kunnen vinden. Ik heb
er al dikwijls over gedacht een nieuw te laten
maken, maar.... zie Je.... het is een zeer bij
zonder soort slot.... en dan zou het eerst ge
demonteerd moeten worden!"
(Nadruk verboden).
t
slotte In
laximum
te bereiken. Daarna neemt hun aantal weer af.
Ook overdag duurt de sterrenregen voort,
maar tengevolge van het zonlicht kan hU dan
niet waargenomen worden. Slechts zeer groote
vallende sterren kunnen ook op den dag wor
den gezien. De hoogte, waarop de meteorieten
gaan gloeien, bedraagt 150 tot 200 ^kilometer
boven den aardbodem. De kleinste verdampen
reeds op een hoogte van 90 kilometer geheel.
Nu kan het gebeuren, dat men in sommige
jaren bijzonder rijke meteorenregens beleeft.
Dat is een gevolg van het feit, dat de aarde dan
de baan van een komeet, welke uit vele kleine
deeltjes bestaat, die zich 'meer of minder regel
matig over de baan verdeelen, raakt. Bij ver-
ultsicht zijn te vinden dan dit!" riep de jonge
man, toen ze halverwege het meer waren en
hjj de riemen even liet zakken, om van het
schouwspel te genieten.
De schemering begon reeds in te vallen, de
zwarte schaduwen van de boomen loeten zich op
in de steeds donker wordende watervlakte; het
huls met den terrasvormigen tuin teekende zich
af als een groote silhouet tegen den vlammend-
rooden hemel, óm de ondergaande zon. Prachtig
weerspiegelde de lucht zich in het heldere meer,
zoodat de boot als in een doorschijnende globe
leek te zweven.
Ofschoon Evelyn over het geheel niet zoo
bijzonder vatbaar was voor natuurschoon, moest
zjj toch erkennen, dat dit wel een heel mooi ge
zicht was.
De grootste boot was al even vóór de andere
geland en Stogdale bleef nog wat achter, om te
zien, of de beide bootjes genoegzaam vastlagen
voor den nacht.
Thorburn, die dus zeker was, dat zijn hulp
voor dien avond niet meer werd verelscht, dep
naar huls, tusschen Evelyn en Grace. Hij had
nog maar weinig gelet op dit Jonge ding, daar
hü tot nog toe enkel oog had gehad voor Evelyn;
maar, toen hij het profiel van Grace zag, in het
avondlicht, was hij getroffen door de schander-
held van uitdrukking van haar kalm gezichtje.
ZU zou zeker niet zoo moot worden als haar
ouder zusje, dacht hjj, maar toch bezat zjj iets
zeer aantrekkelijks.
,4e bent zoo stil geweest vandaag,” ast hjj.
„Houd je niet van picnlcken?"
43, ik heb juist erg genoten,” antwoordde zjj
Toen dokter Underwood later zijn vrouw mee
deelde, dat hij hun gast had overgehaald, nog
wat te blijven, scheen zij hiermee niet zoo on-
voorwaardeljjk ingenomen.
„Heb je er iets'op tegen?” vroeg hij verbaasd.
„Neen, maar je moet bedenken, dat je dochters
hebt.”
„Hoe bedoel Je dat?”
Eer zij echter antwoorden kon, trad Grace de
kamer binnen met haar Duitsche boeken en haar
vader dacht nog eens na over de woorden van
zjjn vrouw.
Dien dag nam hij zjjn logé mee naar Balfour,
waar hjj geroepen was, omdat Mr. Grant weer
ziek was.
Op den middag kwam Evelyn in de keuken,
waar Mary zat te schrijven en Rosamond met
een handwerk bezig was.
..Stuur dat kind weg!" zei Evelyn kortaf. „De
wilde eens met Je praten. Ik vind, dat ieder uur
hier honderd-twintig minuten heeft"
„Even wachten," zei Mary. „Rosa is er bijzon
der op gesteld, dat dit werk op een bepaalden
datum afkomt”
Rosamond was Mary dankbaar voor deze
handhaving van haar rechten en haar gezichtje
klaarde weer op, terwijl ze op het hooren van
het kleineerend: „dat kind” even heel teleurge
steld had gekeken.
„Je bent e$n martelares van je eigen opge-
legden plicht,” begon Evelyn weer knorrig.
„Alles gaat hier precies op de klok. Ik ben zoo
waar blij, als vader at Mr. Stogdale wel eens te
laat komen mat eten!”
jjftienhonderd Jaar geleden, toen de Vas
ten naderde, trok de groote Apostel van
Ierland, de Heilige Patrick, zich in de
eenzaamheid terug. Hl) beklom den hoogen berg
Cruachan Aigll en bleef daar veertig dagen in
vasten en gebed. Op die eenzame plaats worstel
de hij in het gebed met den engel Victor en
wilde, onwrikbaar als de rots waarop hij stond,
niet afdalen alvorens zijn gebed was verhoord....
dat de zonen van Ierland hun geloof nooit zou
den verliezen.
Zoo luidt het oude verhaal, dat méér inhoudt
dan een legende. De bronnen spreken op dit
punt duidelijke taal en niet minder de onbe
zweken geloofstrouw van het lersche volk. En
beschouwen ook thans niet missie-bisschoppen
om goede redenen de kloosters van biddende
en vastende monniken, zooals de Trappisten,
als de beste wegbereiders voor het geloof en
de beste middelen tot behoud daarvan in pas-
bekeerde landen? De Ieren zijn dan ook de
heroïsche inspanning van den heilige niet ver
geten. Jaarlijks trekken zij vol dankbaarheid
naar den berg, die nu Cruachan Padraig, of
Croagh Patrick wordt genoemd. En met welk
een geloof! Men leze slechts de beschrijving van
dezen tocht door den Universe-correspondent,
Father Carrol-Abbing.
Het was negen uur zoo verhaalt deze
toen onze pelgrlmstreln op Zaterdagmorgen te
Westport aankwam. WIJ behoorden niet tot de
lAatsten, maar toen wij ons een weg zochten
door de thans overvolle stad, zagen wU hoe
honderden reeds naar den berg vertrokken,
om daar den nacht op zijn killen top door te
brengen. Den geheelen nacht zouden de pel
grims door de straten trekken en zouden hun
zware schoenen dreunen op het plaveisel. Het
was nog nacht toen wij den weg naar Westport
verlieten en moeizaam opstegen langs het stee-
nlge jiad dat in het donker omhoog voerde. WU
konden het pad niet zien en zoo nu en dan
bemerkten wU dat wU bijna afgleden langs een
steile helling. Het geluid van stroomend water
ergens beneden ons versterkte nog! het gevoel
van onveiligheid. Niets kon geheimzinniger zUn
dan «deze spookachtige beklimming.
Voor en achter ons hoorden wU het optrek
ken van tallooze pelgrims: een dicht gedrang
dat in het donker omhoog steeg. Het geluid
van losgeraakte steenen, het stappen der voe
ten, het diepe ademen der bergbeklimmers, het
ruischen der gebeden: dit waren in het begin
de eenlge teekenen van de ongeziene menigte.
Welk „een opluchting was het toen de dage
raad aanbrak! Nu konden wU de groote grijze
massa van den berg onderscheiden en de on
gebroken lUn der pelgrims die als een slang af-
daalde naar de vallei en dan weer opsteeg In
de nevels. Tot onze verbazing zagen wij dat
velen de schoenen over de schouders droegen;
hun voeten en beanen werden gewond door de
rotsen, maar deze toegewUde kMHferen van Sint
Patrick worstelden dapper MHe^>met den
rozenkrans stüf tusschen de v^éK^edrukt.
Het modderige pad door het ravfln 'deed ons
even herademen, maar spoedig bevonden wU
ons op het moelIUkste deel van den tocht: de
langdurige beklimming van den top. Dit klim
men over losliggende steenen is een van de on-
pleizierigstedingen die men' zich denken kan.
En om de maat vol te maken begon het te
regenen.
Maar dit alles was vergeten toen’ wij op den
top van Croggh Patrick stonden. Door den dik
ken mist die den bergtop omhulde kon men de
steenen kapel zien en daaromheen eert dichte
massa van pelgrims die geduldig wachtten op
bet begin van de eerste Mis.
Toen ik al deze pelgrims bijeen zag in den
mist werd ik er mU van bewust wat een heer
lijke gebeurtenis die bedevaart naar Croagh
Patrick is. Alle menschelUke gemakzucht ver
getende komen 30.000 mannen en vrouwen bid
dende te zamen op een killen bergtop, om ge
zamenlijk uiting te geven aan hun geloof. Het
is geen aangenaam uitstapje: een slapelooee
nacht, een uitputtende beklimming, een lange
vasten, regen en kou zijn niet aangenaam voor
bet lichaam. Dat het lersche volk aan zulk
een oproep gehoor geeft bewijst, dat de oude
ascetische geest nog onder hen levend is.
Maar de pelgrimstocht is niet alles: ook moe
ten nog boetgebeden worden verricht. Als ik
zeg dat deze omvatten het bidden van 247 Onze
Vaders, 347 Wees Gegroeten en 17 Credo's,
ziet men ggmakkeljjk in dat dit geen lichte taak
is. Na deze oefeningen: de Mis en de Com
munie. O, de vurigheid der vertamelde menig
ten!
Toen binnen de kapel de bel weerklonk en
duizenden hoofden zich in ootmoedige aanbid
ding neerbogen, zag men Inderdaad een terug
keer tot de dagen van weleer, toen priesters en
geloovlgen samenkwamen op de naakte berg
helling om in het geheim de goddelijke mys
teriën te vieren.
e eenlge manier om zich over 'n „behoot-
lUken” afstand te verplaatsen, was voor
mr. Gregor Deansty per auto. Nauwelüks
tien minuten gaans lag zijn heerenhuls van de
enorme gebouwen der Llnsby Ltd., maar het
was nog niet eenmaal gebeurd, dat hU de 6e-
warstreet en Highway te voet was gegaan.
Prompt om vUf minuten voor negen stapte hU
in zUn fel-groen gelakten wagen, waarvan de
voornaam geuniformde chauffeur het portier
openhield en plaatste zich dan zoo op de kus
sens, dat iedereen hem kon zien. Want mr. Gre
gor Deansty’s wagen reed in een slakkengan
getje en was precies om 9 uur voor den hoofd
ingang van het kantoren-complex.
Dat er geen regel is zonder uitzonderingen,
bewees mr. Gregor Deansty vanmorgen, toen
hU per „pedes apostolorum" naar de Highway
toog. De tallooze onderdanige begroetingen ne
geerde hU volkomen, maar een joviaal .Hallo,
Gregor” deed hem toch verbaasd opzien. Een
correct, maar sjofel gekleede man, die een ver
fomfaaide uitpuilende actentasch aan zUn lin
kerhand liet bengelen en de rechter spontaan
naar hem uitstak, dreigde een oogenbllk mr.
Gregor Deansty’s spreekwoordelUk evenwicht
te verstoren.
„Pardon!”
.Herken'Je me niet meer. Gregor?” vroeg de
ander en hield nog steeds zUn rechterhand uit-
noodlgend gestrekt. Achter dikke brilleglazen
glinsterden pientere oogen. ,Jk ben John
Weak!”
„Aha," verwaardigde mr. Deansty zich te zeg
gen en raakte met zUn dikke vingers even aan
de pezige hand. .Hoe gaat het met Jou?”
Ik ben schrUver; af en toe ook hongerlUder!”
„Dan ontmoeten we elkaar vanavond bU me
thuis aan het diner. Nu heb ik geen tUd meer.
Tot ziens, mr. Weak,” en verdwenen was- de
directeur van Llnsby Ltd., presldent-commissa-
rls van onderneming zóó en bankconsortium
zoo, fabelachtig rUk en oneindig ontzien en
gefêteerd.
Met veel ceremonieel dus overbodig criti-
seerde John Weak werd de gast naar de
dlnerzaal geleid en natuurlUk duurde het ge-
ruimen tUd, voor mr. Gregor Deansty ver
scheen. De eetzaal was overweldigend groot en
prachtig ingericht, maar het eten zeer eenvou
dig, zoodat John Weak van de"a^ne verbazing
in de andere verviel. HU probeerde het gesprek
gaande te houden met het opdisschen van al
lerlei wederzUdsche Jeugdherinneringen, maar
toen zUn gastheer hierop hagenoeg niet rea
geerde, gooide hU het over een anderen boeg.
Met even weinig resultaat, mr. Deansty vond
een stapel telegrammen, die naast zUn bord
waren gelegd, klaarblUkelUk veel interessanter.
In de bibliotheek, die tevens als rooksalon
dienst deed, dronken de belde heeren koffie en
praatten wat vertrouwelUker.
Het deed John Weak zichtbaar goed, dat zijn
oude schoolkameraad zich niet liet voorstaan
op het comfort, waarmede hU zich had omge
ven. Integendeel, hU scheen er op uit te zUn,
aan te toonen, hoe weinig zUn luxueus leventje
hem elgenlUk maar kostte. TerwUl hU zichzelf
met een sigaret tevreden stelde, bood hjj John
Weak een zwaarberingde sigaar aan.
„Deze sigaren,” vertelde Oregor Deansty. „heb
ik van een zakenrelatie in ParUs. De hooge in
voerrechten ten spUt, koeten ze nu slechts de
helft van wat ik er hier in Londen voor zou
moeten betalen!”
John Weak zelde er zich over te verwonde
ren, dat zoo iets mogelUk was en hulde zich
in een dlep-blauwe rookwolk.
.Heb ik je al verteld," vervolgde mr. Deansty,
„dat ik een landgoed heb?”
John Weak schudde het hoofd en inhaleerde
zwaar.
„Ik noemde het een landgoed, en dat is het
ook inderdaad, maar toch weer niet dat, wat
men er in het gewone spraakgebruik onder ver
staat. Ik heb er n.l. een groot hoenderpark in
gericht en de rest van de bUbehoorende lande-
rüen voor de teelt van WarmoezerUproducten
bestemd. BU de keuze van mUn chauffeur had
ik er al op gelet, dit ik iemand in dienst nam,
die ook het tuinieren verstond. NatuurlUk be-
n deze dagen ziet men aan den nachthemel
een menigte van „vallende sterren”. Het Is
de sterkste meteorietenval van het Jaar, de
Perseïdenzwerm, die als een schitterend vuur
werk kan worden waargenomen.
Er zUn nog altUd vele menschen. die niet
precies weten, wat meteorieten zUn. Dikwijls
hoort men In allen ernst de meening verkon
digen, dat het sterren zouden zUn, welke zich
van den hemel hebben loegema-'-.t en op de
aarde zouden neervallen. Omstreeks 100 jaren
geleden was dit zelfs nog de opvatting van de
meer ontwikkelden. Sinds dien tUd weten wU
echter nauwkeurig, hoe de meteorieten ont
staan. Het zUn hemellichamen, evenals de pla
neten, maar veel en veel kleiner, die op een
gegeven oogenbllk in de nabUheld van de aarde
komen en dan tengevolge van de sterke wrUvlng
in de atmosfeer gaan gloeien.
ZUn de meteoren zoo groot, dat zU in de at
mosfeer niet volkomen verdampen, dan vallen
zU als gloeiende steenen op den aardbodem.
Veel en veel talrUker zUn echter de meteorieten,
die geheel verdampen en dus verdwUnen, voor
dat zU den bodem van onze aarde bereikt heb
ben.
Men onderscheidt steen- en Uzermeteorleten
(siderieten). Er vallen meer steen- dan Uzer
meteorleten. Dat men echter op de aarde meer
Uzer- dan steenmeteorieten vindt, vindt zUn
oorzaak in het feit, dat de steenmeteorieten
sneller vergaan.
In den loop van den tUd heeft men een
groot aantal meteoorsteenen gevonden. Vele
daarvan stammen uit sterrenregens van lang
vervlogen tUden/maar andere zUn onmiddellUk
na den val opgegraven.
Meestal gaat het Inslaan van een meteoor
met lawaai gepaard, zoodat men de plaats van
den Inslag gemakkelUk kan vaststellen. Norden-
skjöld vond in het jaar 1870 in Groenland een
bUna geheel uit zuiver meteoorijzer bestaand
blok, dat omstreeks 25.000 kilogram moet wie
gen. Ook in Nederland zUn drie meteorieten
bekend, nJ. die van Uden, van Blauwkapel en
van Ellemeet.
Het aantal meteorieten is op de verschillende
tUdstippen niet altUd even groot. Zoo neemt
het aantal vallende meteorieten in de avond
en nachturen voortdurend toe, om tenslo!
het derde uur van den morgen een mi
Wel. hoe het stond encdacht:
^oo, je schoonheid heeft dus al een over
winning behaald! Toch zal je nog heel wat
moeten leeren, eer je een geschikte huisvrouw
zult zUn!”
Daar het nog al een frissche dag beloofde te
worden, werd er aan het ontbUt tot een picnic
besloten. Het heele gezelschap zou in bootjes
naar het eiland geroeid worden en de visch, die
zU zelf vingen, zou dan 's middags gegeten wor
den. Het eilandje lag tusschen de rivier en het
meer.
Evelyn wilde dien middag ook mee vlsschen.
Ze had een hengel van een van de broertjes
genomen en wierp het aas uit. Thorburn zat
naast haar op den oever.
■waar, dat zU nog eindigen zal, met in
klooster te gaan.”
Thorburn keek haar eens aan en zei:
„Zoo'n héél jong dametje mag ik toch
vragen, hoe oud zU is?"
„In April word ik zestien.”
jk dacht, dat Je nog heel wat jonger was. Maar
houd Je zoo van lezen?”.... Nu, daar kan ik
ook wat voor voelen."
HOOFDSTUK VI
Toen Mr. Thorburn Adelaide verliet, had hU
verder de Murray op willen gaan, om de kolonlén
Kenmark en Mlldura te bezoeken. Maar toen
hU dokter Underwood van zUn voornemen sprak,
keek die hem aan, in stomme verbazing. Dat
iemand, die dit niet hoefde te doen, dus uit
eigen, vrUe beweging, met zulk warm weer in
een stoomboot de rivier zou opvaren, kon hU
niet begrUpen, want hU doorzag niet, dat zUn
gast dat enkel maar zei, in de hoop, dat hU zou
uitgenoodlgd worden, om wat langer op Iriya te
blUven.
,,’t Is hier wel saai, maar het huis is koel en
Je bent van harte welkom, moet je denken.”
Thorburn zei, dat hU dolgraag zou blUven,
maar dat hU toch volstrekt geen misbruik wilde
maken van de gastvrijheid der familie,
Het paviljoen der uitvindingen op' de Ween-
sohe herfstmesse zal ditmaal bUzonder veel be
zoekers trekken. De interessantste „uitvinding”,
die hier te zien zal zUn, is ongetwUfeld de nieuw
ontdekte methode voor de inbalsemlng van Uj-
ken. De uitvinder, een gepenslonneerd weensch
ambtenaar, heeft reeds eenlge jaren geleden
een ontdekking gedaan, waarnaar de Egypto
logen reeds langen tUd tevergeefs zochten: net
gelukte hem. de methode te vinden, volgens
welke de oude Egyptenaren en Phoenlciërs hun
dooden balsemden.
NatuurlUk was het den Weenschen uitvinder,
die het recept vond, niet mogehjk, reeds in-
-dertUd met zUn ontdekking te voorschUn te
treden. Niemand zou hem geloofd hebben. Een*
moest hU zUn methode aan de practUk toetsen.
Nu is hU zoover. De mummies van dieren
natuurlUk zullen op de herfstmesse een eere-
plaats Innemen. ZU zUn alle reeds eenlge jaren
oud en toch zien de dieren er nog uit, alsof
zU ‘leefden....
Hoewel deze „uitvinding” op zichzelf natuur
lUk van betrekkelUk geringe waarde is, heeft zU
wetenschappelUk toch wel een groote beteeke-
nis. Eeuwenlang heeft men tevergeefs getracht
achter het geheim der ouden, die het doode
lichaam zoo uitstekend wisten te conserveeren,
te komen.
Reeds in de derde eeuw v. Chr. was bet in
Egypte gebrulkelUk, hjken te balsemen. Dit
gebruik hing nauw samen met het geloof aan
het voortleven van de ziel na den dood.
In den vroegsten Egyptlschen tUd kende men
slechts de natuurlUke uitdroging van het lijk
In bepaalde zeer droge rotsholten in de woes-
tUn. Later ging men er toe over, de hjken
kunstmatig te balsemen, waarbU men eerst
zoutoplossingen en asphalt, later echter oliën,
harsen en dergelUke stoffen gebruikte. Slechts
het recept heeft men nimmer kunnen ontdek
ken, daar het nimmer opgeteekend werd en
het geheim slechts aan de priesters van gene
ratie op generatie werd bekend gemaakt.
En nu heeft een eenvoudig Weensch ambte
naar de oplossing van dit raadsel gevonden.
taal Ik hem wat meer, maar het kost mU toch
bU lange na niet zooveel als wanneer ik apart
nog een tuinman had moeten nemen.”
John Weak voelde bewondering voor het or
ganisatietalent van zUn vriend en schudde met
meer nadruk het hoofd. Het gevolg ervan was,
dat Gregor Deansty nog mededeelzamer went
„Je zult moeten toegeven, dat mUn costuums
er altUd ultzlen, om door een ringetje te halen.
Ik draag mUn pakken nooit langer dan tot ik
vermoed dat de meeste mUner kennissen ze
hebben gezien. Dan schaf ik mU een nieuw aan
en weet, vla een bevriende relatie, mUn gedra-
.Naarmate ik ouder wordt, zult u zien, hoe ik
alles juist ga waardeeren," zei Evelyn veelbe
lovend.
„Een beetje meer nederigheid in den aan
vang van het leven zou velen later heel wat
vernedering besparen," meenda dokter Under
wood. w
„Waarom onderhoudt u mU hu zoo, terwijl ik
het niet verdien?” vroeg Evelyn. En Mary, die
vfeesde, dat er soms een wanklank mocht komen
in de opgewekte stemming, zei gauw, zoo lulde,
dat leder het hooren kon:
,Hé, ik wilde wel, dat Je allemaal zoo’n honger
had. als ik!”
Thornbum en Stogdale bedienden de dames
van kleine mootjes, even bruin gebakken visch
en de jongens gingen rond met brood en boter.
Het tweede gerecht bestond uit druiven, heerlUk
frissche, wazige vruchten, zooals ze alleen maar
In Iriya groeiden en die niet zoo zoet waren,
als die van de vlakte van Adelaide.
Na het eten zat het heele gezelschap in de
schaduw nog wat bUeen. Thornbum genoot
alweer van Evelyn’s gezichtje en die twee
schenen elkaar te verstaan, ook zonder woor
den, want ze spraken maar heel weinig.
Nu en dan vloog er een leikleurige kraan
vogel boven hun hoofden rond, of er verscheen
ten tooneele een wilde eend met haar kroost,
die dan onthaald werd op de haar zeldzame
tractatle van broodkruimeltjes.
Op den terugtocht roeide Thomburn de klein
ste van de beide booten, waarin Evelyn zat met
de drie kinderen.
aZon er op de beeke weceM «el een schooner
„Wie hier komt, moet zwUgen,” zei Evelyn.
.Xóó veel weet ik nu wel van vlsschen, dat er
niet gepraat mag worden!"
..Het voorbeeld is meer waard dan het voor
schrift," zei haar vader. „Ik mag lUden, dat
Mr. Thomburn dan maar kans ziet, je stil te
houden, anders hebben wU vanmiddag niets te
eten."
Dokter Underwood ging een eind verdnop
zUn geluk met den hengel beproeven,
1 Mary de kinderen, die tot nog toe vrU luid-
i ruchtlg waren, om zich heen riep en hun op een
beschaduwd plekje een mooi verhaal ging ver-
tellen.
Stogdale en Grace maakten intusschen een
vuurtje aan en spreidden een servet uit over
i de tafel van zand. Mrs. Underwood zat met
i haar breiwerk makkeluk tegen een boomstam
1 geleund, het geheel te overzien.
Thomburn wierp van tUd tot tUd een be-
wonderenden blik op Evelyn's mooi gezichtje en
t dacht:
„Als zU niét voor mU voelt, wat zal ik dan
ongelukkig zUn!.... En. zoo jk, wat zal moeder
dan ook van haar genieten!” v
„Cfcoo!" riep Evelyn en kreeg zulk een gewel-
i digen ruk aan haar hengel, dat ze wel zeker
i was, dat de visch had aangebeten. Met groote
voorzichtigheid hielp Thorburn haar een reus-
achtigen baars ophalen.
Tegen den tUd. dat ze zouden gaan eten, had
Evelyn een heel pannetje vol en was verrukt over
haar - succes.
„Dat valt je dan toch wel mee, hè kind, en
JU, die alles nog aLaoo afbreekt op Iriyar
schillende kometen heeft men reeds dikwijls
waargenomen, dat zich brokken losmaken. Vele
kometen, zooals b.v. die van Biola, zUn geheel
verbrokkeld. Komt nu de aarde op haar weg
om de zon in het bereik van een dergelUke met
mllliarden kleine lichamen gevulde baan, dan
krUgt men aan den hemel een schitterend vuur
werk te zien.
De tot een dergclUken zwerm behoorende
meteorieten schUnen van een enkel punt uit
te gaan, dat men dan ook het radiatie- of
straalpunt noemt.
Zoo loopen b.v. de dezer dagen waar-te ne
men Augustus-meteoren in de baan van een
komeet, die in het jaar 1862 ontdekt werd en
een omlcgptUti van meer dan 100 jaren heeft.
Langs de geheele baan van deze komeet zUn
brokken verstrooid. Daar nu in de dagen van
9 tot 11 Augustus de aarde door de baan van
deze komeet loopt, kunnen wU een bijzonder
rUken sterrenregen gadeslaan. Het uitgangs
punt daarvan ligt in het sterrenbeeld Perseus
en derhalve noemt men den zwerm ook Per-
seidenzwterm. De zwerm heet ook wel Lauren-
tlusstroom, wU! 8t. Laurentlusdag op 10 Augus
tus valt. In den volksmond spreekt men van
Laurentius-tranen.
