<Kctc&Aaal can den dag T De avonturen van Stan en Pol T den velen, vooral de ouderen, hem voor een fantast. Een arme zot. om zulke dwaze vertel sels den kostbaren tüd waardig te keuren) „Zomeruits tapjes der toekomst” PLICHT en tl r De Bokaal WOENSDAG 18 AUGUSTUS 1937 ük 1 Stratosfeer of atmosfeer Ledermuseum Lepra V ft NAAR HET Tgeluk encelsch - et De vroolyke bui van een vortt an officieele vaststellingen, rond twee bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door zichzelf lachten de meisjes zich 11 Mrs. I- t- n (Wordt vervolgd) heid, want hunner ia het Koninkrqh der Hemelen. Ze kwamen aan het bedje van Nico en deze riep: ..Ziet U nu wel zuster, dat ik geltfk had, dat de kabouters nog wel bestaan. Maar de zuster zeide: „Ssast Nico, schreeuw niet zoo hard, want anders worden de jongens wakker. Je mag Pol gedag zeggen, want deze moet weer weg. „Hè, zei Nico, bltff je niet bU me.” „Neen”, zei Pol, „j|j kunt je nu wel vermaken met je nieuwe vriendjes hier, ik ga weer naar Stan terug, die zal aardig ongerust zMn. Dag Nico, het beste met je en wordt maar weer gauw beter. Daarop nam Pol beleefd z^n hoedje voor de zuster af en zei haar ook gedag. 1 I 5 0 de iet -2 ■e st d. *ch- tfije ie ie rd ie n. ia id In een ge- vele ten ft: U>. ler- :en- nu en KX>- eti UUl P- tte Bd en ztf SL re, •f- n- at hen uit- Igen rol* vol och ren ‘ch- an- lar- één xr- er- der ter er- KC’ tar wi lde een het en ran che ge ien de ran ‘Ier ten ust 'an X>t. me net er- eer en, en. D* im ‘ge an nd ien en ers ide iet iet ng d- >e- n- ek s te oen Jules Verne voor een halve eeuw de wereld den adem benam met zyn „Reis om de Wereld In Tachtig Dagen”, hlcj- MAar Brunhllde! riep Woldemar begeesterd uit. Ja, Brunhllde! En de dichter vroeg zien af, waarom dit, zijn lievelingsstuk, het niet op het tooneel „deed”. Hy vertelde nog veel over dit oeuvre en Woldemar luisterde met de groot ste aandacht, zonder een woord te zeggen. Toen hij tenslotte afscheid nam werd hem dringend verzocht, nog dikwijls terug te komen. En dat deed hij. Niet alleen uit eigen baai, omdat hij zijn persoon met den glans van den beroemden dichter wilde omkleeden. Het deed hem werkelijk goed. te toeven In de zuivere lucht van deze kamer. En de dichter werd pret tig gestemd In de aanwezigheid van dit groote kind, dat met het grootste geduld zijn uiteen zettingen volgde, waarvan hij weinig of niets begreep. Zoo ging alles goed den geheelen winter door en hun vriendschap leed niets onder het feit, dat Woldemar op het tooneel niet kon voldoen aan de elachen van den dichter. Het is een goed mensch. placht hij te zeggen, als hij na het tweede bedrijf de zaal verliet. En hij doet, wat hij kan. Tegen het einde van den winter deed Wol demar de Faust op het repertoire nemen. Geibel verschrok, toen hij het hoorde. Maar de goed heid van zijn hart deed hem tegenover Wol demar zwijgen over zijn bang voorgevoel. Hij hield slechts langdurige besprekingen met hem Frankrijk, in het Zuiden van Griekenland, In Roemenië, Hongarije en In de uitgestrekte Bal- kanlanden. In de Noordelijke Staten is de lepra verdwenen. In het Memelgebied kwam zij van uit Rusland: hier bestond een lepra-kglonie. welke gelukkig tegen het einde van den wereld oorlog kon worden opgeheven. De zeer strenge beschermingsmaatregelen der havencontróles hebben de zieke uit Europa ver bannen, doch op zijn hoede blijven moet iedere havenarta. In Hamburg, waar jaarlijks vele buitenland- sche booten de haven aandoen, vindt men. even als in Marseille, een Instituut voor Tropische Ziekten. Aan dit Instituut zijn experts op me disch gebied verbonden en zoodra men de kiem van een tropische ziekte ontdekt, neemt men de strengste maatregelen, opdat de ziekte zich niet kan ultbrelden. In Azië, Afrika en in enkele deelen van Zuld- Amerika vindt men nog lepralijders. Daar zich in de belde eerstgenoemde werelddeelen Brltsche koloniën bevinden, leven heden dage op Brltschen grond, volgens nauwkeurige --rond twee mlllioen De Engelsche Vereenlging ter Bestrijding van de lepraziekte heeft onlangs officieel vastgesteld, dat de berichten omtrent een geneesmiddel on juist zijn en dat de lepra een der hoofdpro blemen vormt van de Brltsche Koloniale ont wikkeling. De lepraziekte of melaatschheid is sedert dui zenden jaren bekend. Zij behoort tot de vreese- lykste geeselS der menschhetd, want het lot der slachtoffers Is hopeloos. Niet alleen, dat men aan de ziekte ten gronde gaat, de slachtoffers worden uit de maatschappij gestooten en naar afgelegen oorden gebracht. Naar Europa werd de ziekte via de schepen gebracht; In cte Middeleeuwen heeft z(j vreeseiyk onder alle Europeesche volken gewoed. Heden ten dage Is zij in Europeesche landen nog slechts plaatselijk te constateeren, zooals b.v. in Spanje, in Portugal, In de havenplaatsen De zuster geleidde hem naar de buitendeur en deed deze voor hem open. Ze vond het wel jammer, dat het kleine kereltje weer zoo gauw weg moest, want ze had nog graag, wat met hem gepraat. Toen Pol weg was kon ze nog maar niet gelooven dat alles echt was geweest. Ondanks tranen. Sir George Illingworth bracht verscheidene liederen te gehoore en deed zijn geïmprovi seerde begeleiding in den regel van beide peda len tegelijk vergezeld gaan. „Sluit de plano en gooi den sleutel in het meer!” raadde Evelyn. „Zoo iets is niet om aan te hooren. Zit die arme Moes daar steeds bij? Mrs. Underwood had waarlijk kans gezien, de prestaties tot het eind toe aan te hooren, waarna z|j zich toch niet van de opmerking kon onthou den, dat er veel studie voor noodig is, om het een eindje te brengen in de muziek. „O, maar ik doe het enkel een beetje voor amusement.” Als hij een gedeelte van zijn gehoor had waar genomen, zou hij gezien hebben, dat hij dan althans boven verwachting geslaagd was. HOOFDSTUK IX Mary Underwood maakte eerst kennis met den gast, toen het heele gezin in de eetkamer bijeen zat aan de thee. Zoodra de maaltijd afgeloo[>en was en de laatste post was gebracht, maakte Sir George gebruik van de gelegenheid, dat allen in hun brieven verdiept zaten, legde zelf het avondblad neer, dat dokter Underwood hem aangeboden had en ging door de veranda naar de keuken. De gesloten glazen deur belette toch niet, dat hij bij het lamplicht zag, hoe Mary vaten waschte en Grace en Rosamond haar huis werk zaten te maken. Met een zacht tikje tegen de vensterruit deed h(j de deur open en trad binnen. Wat wij than» aan hoogten hebben bereikt, lag altyd nog binnen het luchtomhulsel onzer aarde egen eind September was Woldemar Frelbauer geëngageerd als eerste held en jeune premier van den stadsschouwburg te Lübeck. Zes dagen lang liep hy zoo opval lend door de straten van de oude Hanzestad, dat leder kind zijn slappen hoed en zijn wap perende das kende. Den eersten Zondag echter ging hij In zwart pek zich melden bij Emma nuel Geibel. De oude dichter stelde levendig belang In alles wat het tooneel betrof en iedere artist, die bU hem zijn opwachting maakte, kon zeker zijn van een vriendelijke ontvangst Zoo ook Woldenmar Frelbauer. Geibel kwam hem tegemoet en reikte hem de band. De too- neelspeler boog diep over deze hand, bijna als of hU haar kussen wilde, en keek haar lang verrukt aan. Dan richtte hij zich op, omvatte met een langen blik de eenvoudige werkkamer van den dichter en zei slechts: Oh, meester! Geibel kende zijn pappenheimers, en zijn hart glimlachte. Maar hij was toch verheugd. HU verzocht den artist, plaats te nemen en infor meerde hartelijk naar het kunstzinnige ver leden en de plannen van zyn bezoeker. Oh meester, zei Woldemar Frelbauer. als het me vergund was, op het tooneel van uw vader stad een van uw onsterfelijke scheppingen uit te beelden! Mijn stukken, zei Geibel, worden zelden ge speeld. En als het eens gebeurt, zijn kassier en directeur droef gestemd. Mr Stogdale, wilt u zoo goed zijn, mij voorbij te laten gaan?” „Ik geloof, dat ik maar weer naar de wildernis terug moet," zei hij somber. „Ik begrijp u in het geheel niet. Maar nu moet Ik u toch waarlijk verzoeken, mij door te laten, of ik zal langs den anderen kant moeten gaan.” „Neem my niet kwalijk.” zei Anthony hoog hartig. „maar een oogenblik moet ik u toch nog ophouden. Totdat Ik zag. dat die baronet zich zoo bijzonder op zijn gemak voelde met u, ben Ik te gelukkig geweest, om mijzelf rekenschap te geven, waarom het leven Ineens zoo mooi voor mij was geworden. Maar nu weet Ik het en ik vrees.... ik vrees dat ik mij met een her senschim gevleid heb!” Gedurende een oogenblik heerschte er een pUnlijke stilte, waarop zij zich omkeerde en de keuken uitging, vanwaar zij in den corridor kwam, waarop de slaapkamers uitkwamen, en zij gauw In haar eigen kamer vluchtte. Bir Gerorge vermaakte zich in den saloc.. waar hu naast Evelyn zat. die vast bezit had genoenen van de planotabouret, opdat hy het gezelschapje niet meer zou onthalen op een muzikale voor dracht. „Dit is een prachtig ding,” zei hU. terwijl hij een stapel muziek doorkeek en Beethovens ..Adelaide” tegenkwam. Laat ik dit eens probee- ren, als u mU begeleiden wilt.” .Maar het Is een lied voor tenor en u heeft zeker een bariton? Neen, ik durf het waarlijk niet aan.” ',Jk kom mijn diensten aanbieden," begon hy. „O, dank u. Ik ben al bUna klaar,” zei Mary. HU had echter reeds een zeem genomen en begon met kracht het zilver te poetsen. „Is dit de slUpplank voor de messen? Wat een gerleflUke Inrichting Is dat toch!” „Maar, als u hier blUft moet u niet praten," zei Mary, die haar best deed, om heel ernstig te kijken. „Grace en Rosamond leeren haar lessen.” Zwijgend ging de baronet nu aan het messen slUpen- Mary hield zich intusschen bezig n.et enkele toebereidselen voor het ontbUt van den volgenden dag en toen Grace en Rosamond klaar waren, verlieten ze de keuken. Sir George had zich intusschen op de rustbank neergezet, in afwachting van de dingen, die komen zouden. „En nu, Miss Underwood, gaat u natuurlijk wat anders doen. Wat zal het wezen? In ieder geval wil ik er u bij helpen.” ,Jk ga een puddinkje maken voor uw picnic van morgen. Als de melk kookt, kunt u dan roeren, tot u voelt, dat het stuf Is?” .Dat beloof ik u. Als het soms niet goed mocht uitvallen, dan is het mün schuld, hoor! Ik vind die leefwijze hier alleraardigst. Ik weet niet veel van poëzie, maar dit lukt mU poëtisch!” „Ja, het is ook een heel aardig leven en het heeft ook wel degelijk zyn poëtische zyde.” „Ziet u, ik vind het juist zoo aardig, dat dames van opvoeding zich niet te hoog achten, om al het werk te verrichten. U weet, dat de natuur mü bestemde, om arm te zUn. Nu achten de men- schen mij al bijzonder gelukkig, dat ik toon fortuin en titel heb geërfd, maar toch is dat lang Heden ten dage lacht niemand meer, wan neer de experts onzer techniek zich de opmer king laten ontvallen, dat er eenmaal een tijd zal zün (en die moet niet eens ver meer zUn) waarin men In één dag van laten we zeggen Berlijn naar New York zal kunnen vliegen. O, zullen velen denken, nu komt de geschie denis van de „stratosfeervluchten”. wy dach ten ook ongeveer zoo. toen wy het bureau van de „Duitsche Lufthansa” te Berlijn binnen stapten en een gemoedeiyk gesprek begonnen met den referent, die het onderwerp „de zo- onderwerp Vier fabrikaten hebben de stad Offenbach aan de Main internationale bekendheid gegeven: haar tabak, haar pepernoten, haar wagens en tenslotte haar leder. Aan dit laatste fabrikaat dankt Offenbach zijn naam en faam, tot zelfs in Amerika. Deze roem ontstond en dat is het zonderlinge door een vroolyke bui van een vorst. In Offenbach regeerde In den aanvang der vorige eeuw een kunstlievend vorst, Karei van Isenburg. als taterrscher van het kleine, later gemedlatiseerde vorstendom Isenburg-Birateln. Een zUner onderdanen, een Offenbacher, de heer Klein, had In Weenen een studie gemaakt van lederbewerklng en wilde zich thans In zUn geboortestad vestigen, om als lederbewerker zUn brood te verdienen. Met deze idee stemde evenwel de Raad des Vorsten niet In. Klein riep toen de i>ersoonlUke hulp In van den vorst. De vorst had veel Inte resse voor de kunst van Klein en noodlgde den man uit zUn capaciteit te toonen. Tot dit doel richtte hU in zijn zomerslot Rumpenhelm aan de Main een werkplaats In. Klein s werk bracht den vorst tot verrukking. Het duurde niet lang, of Karei van Isenburg wilde de künst eveneens leeren en zette zich aan de werktafel van Klein. Mes, vouwbeen en üjmkwast leerde hij al spoe dig hanteeren en op de kersttafel van de vor- steiyke familie lagen, in het jaar 1812, de kunst zinnige getuigenissen van een moelfamen arbeid. De mooiste en meest practische reclame, die de lederbewerker zich ooit had kunnen denken, was, dat de vorst een leder, die In het paleis te bQ verlies van een band, een voet «f een oog. over beteekenls en wezen van de door wolde mar te vervullen hoofdrol en Woldemar nam alles op als de droge aarde den lenteregen. Desniettegenstaande werd de opvoering een débécle. Woldemar was in ieder opzicht onvol doende en het kostte den dichter bovenmen- schelUke inspanning, om het tot het einde uit te houden. Den volgenden dag verscheen Woldemar in dc woning van dichter, om waardeering zUn vriend ontvangst te men. Dit 1 niet zoo prettig, als men het zich wel voorstelt. Kent u mijn geschiedenis?” „Ik heb er zoo iets van gehoord. Uw vader Is eerst op later leeftUd in het bezit van het gjed gekomen, niet waar?" „Ja. de arme man! HU heeft nog maar vier jaar geleefd, toen hU In Engeland terug was. Ik heb daar heel wat rUke neven, maar we konden het niet best vinden met elkaar en dus ben ik naar hier teruggegaan. Ik geloof, dat ze mU niet beschaafd genoeg vonden. Nu, dat is moge!Uk: die vier jaar, dat Ik In Engeland op school ge gaan ben, zullen ze my zeker niet genoeg ge polijst hebben.... Toch was dit niet, wat ik u zeggen wilde; ik wilde u toevertrouwen, dat ik nog niet veel plezier heb gehad van mUn geld, want ik weet niet, wat ik er mee doen m.ret. Nu zeggen ze, dat leder meisje mU dadelijk zou willen trouwen, of ze van m(J hield, of nirt. Maar hoe kom ik daar nu achter, of ze van mU houdt?.... Want om een vrouw te trouwen, die niets om mU geeft dat zou ik afschuWelUk vinden! En ééns zal ik toch wel liefde opvatten maar als ik dan denk, dat er enkel op mUn geld gespeculeerd wordt, dan neemt dat heel wat van de aardigheid van het bezit af!” „En toch zou u het nu niet graag meer «rillen missen, is 't wel?” .Neen, dat niet. Toch houd ik er van, om zelf de handen uit de mouw te steken. Verbeeld u, dat ze mU In Engeland zelden, dat Ik er een lUfknecht op na moest houden. Die zou my dan zeker moeten aankleeden. of Ik een baby was en mU 's avonds naar bed brengen!.... Neen, dat is wat al te veel gevergd! Ik ben maar blU, dat In Offenbach's Ledermuseum vindt men schoenen en sandalen, die eeuwen oud zUn. Men vindt er kleedlngstukken, hoeden, schilderijen, waarbU de olieverf op een stuk buffelhuid werd gelegd, geheel uit leder vervaardigde wajang poppen. ryk voorzien van goudbestiksels. Zelfs een Egyptisch schimmenspel uit de 14e eeuw, vervaardigd uit kameelhuld, kunstig gesneden en fUn bewerkt. Het museum bezit ook de grootste verzameling Chlneesche schimmenspelflguren, waarbU de eveneens uit leder vervaardigde cou lissen en kleurrUken achtergrond vormen. Met zUn in totaal 4000 voorwerpen, voor een deel af komstig van den kunstlievenden keizer Kien Lung, overtreft deze verzameling zelfs het be- beroemde .Natural Museum” te New York! Dokter Underwood, die pleizier had In de kin- deriuk verrukte wyze, waarop de baronet blijk 8*f van zUn Ingenomenheid met hun gezel- •ohap, sprak de zoozeer verlangde invitatie uit de jongeman deed nu ook waarlUk, of hU thuis HU ging aan de piano zitten en begon hier daar een noot aan te slaan. 4k houd verbazend veel van muziek, underwood. U ook?” •Ja, wU allemaal. Speelt of zingt U?” •Maar heel weinig; elgenlUk niet Ik heb het “owt geleerd. Maar als ik een piano zie, kan “tt niet afbiyven. Ik heb wel een goed ge- °®or, geloof Ik. Ik zing een beetje en begeleid «tl zelf.” y*1- Underwood kon nu wel niet andere, dan Wn, xich eens te laten hooren. ~"at is dat voor een lawaai?” vroeg Evelyn, ’’en ophoudend met haar taak, om de tafel te **ken voor de thee. „Wie kan dat «Un. die daar °P de plano beukt?" i kwam lachende van de veranda blnnen- l°°P*n en vroeg: •Hoe vind je die aristocratische muziek?" den de van in ne- bezoek placht Geibel op de volgende wyze te verhalen: Ja. Frelbauer, zei hU. kwam den dag na de opvoering by mc- HU was vrooiyk en trotsch. Wat moest ik hem zeggen? Ik kon hem niet zeggen, hoe slecht hU geweest was. Ik kon het niet. Ik kon het niet over mUn hart verkrijgen. Ik ben toch geen kindermoordenaar. Toen kreeg ik een gelukkige gedachte. Neen, beste Frelbauer, sei ik. deze bokaal, waaruit Je het gif wilde drinken, Jeze bokaal, neen, dat ging niet. Dat is zoo lets als een vernedering. Zie je. hier Ik haalde mUn mooie bokaal uit gekleurd glas van de boekenkast zoo’n bokaal moest het zUn. Hiervan zou men het gelooven, dat ie al geglanst had bU de vreugde feesten van onze voorvaderen. Ja, en toen hier pauzeerde Geibel steeds even en glimlach te een beetje verlegen, om eenlgszlns op kla- genden toon te vervolgen: toen heb ik hem de bokaal ten geschenke gegeven. Ja. wat moest Ik doen? HU hield de bokaal in de hand, alsof het de heilige graal zelf was, en keek ernaar, zooals men een geliefde aanziet. HU zal zich er geweldig op beroemen, maar wat kon ik andere doen? Tenslotte heb ik toch ook een mensch heel gelukkig gemaakt. U had eens moeten zien, hoe blU hU was. Een paar echte tranen rolden over zUn wangen. Ja, dat is de geschiedenis van mUn bokaal. Woldemar Frelbauer bleef slechts dezen eenen winter aan den stadsschouwburg te Lübeck. Maar hoe dieper hU daalde op de ladder van de kunst, des te helderder bestraalde hem zUn bokaal Toen het hem ten laatste heel slecht ging en hy In een ziekenhuis aan longtering op den dood lag te wachten, was dit oewys van waardeering hem door den grooten dichter Emmanuel Geibel voor zUn creatie als Faust geschonken zUn eenige troost. En de bokaal naast zich op het nachtkastje, is hU voor eeuwig Ingeslapen. Ziet u, zei Geibel. als hu d*t einde vertelde, daarom heb ik over deze fout nooit zoon be rouw gehad. (Nadruk verboden) was, dat de vorst een leder, die In 1'. kwam, ultnoodlgde naar zUn werkplaatsje komen zien en zUn werk te bewonderen. Brieftasschen, tresora, clgarettenétuis, dames- tasschen, dat waren de wonderlUke verrassingen voor de familie van vorst Karei ën diens hof houding. De voorwerpen die de vorst vervaar digde hadden dikwUls de meest zonderlinge vor men. De konlng ontwierp de modellen zelf. Ieder, die een voorwerp uit leder vervaardigd ontving, vond er een kaartje by. waarop stond: „Portefeulllefabriek van' Isenburg, Klein en Co. Onder bescherming van den Vorst van Isen burg.” Een paar dagen na het Kerstfeest van 1812 reed de bekwame kunstenaar van het leder, tot groote ergernis van de geheele vorstelUke hof houding, in een gele statiekaros door de poor ten van de stad Offenbach en opende kort daar op de eerste groote „Offenbacher Portefeullle fabriek”. Dat was een klein begin voor een groote toe komst. Heden ten dage immers Is Offenbach een ïederstad van wereldbeteekenis. Het lUkt daarom bUna vanzelfsprekend, dat het .Duit sche ledermuseum", hetwelk door den leider Hugo Eberhardt midden In den wereldoorlog in 1917 werd geopend, in de twintig jaar vkn zUn bestaan en gestadige uitbreiding dezelfde we reldfaam zou gaan genieten als de stad van de beroemde lederbewerkers, Offenbach. Dank zU de snelle ontwikkeling dezer nUver- heidsstad. die door staat en rUk werd geholpen, heeft het „Duitsche Ledermuseum" In de voor malige Messe-Halle van de stad een waardig tehuis gevonden. Twintig Jaar lang waren de museumschatten In deze vertrekken onderge bracht. die veel te klein waren voor de reusach tige verzameling, die gestadig aangroeide. In kisten en kasten verstopt bleef een groot deel van het museumbezlt liggen. Had het oude museum reeds bekendheid in binnen- en buitenland verworven, de perma nente tentoonstelling der gezamenlUke schatten van het museum zou eerst in de nieuwe zalen tot haar recht komen. De groote Zweedsche natuuronderzoeker en volkenkenner, Sven Hedin, schreef aan de di rectie van het museum: „Het Is jammer, dat de moderne mensch zoo weinig afweet van het groote nut van het leder, dat toch zulk een be langrijke rol In het leven speelt. Het feit, dat Duitachland een ledermuseum bezit, is toe te juichen”. En om het museum van Offenbach ook bU de jeugd in kennis te bréngen, organiseert het Mi nisterie van Onderwijs en NU verheid uit geheel het land uitstapjes voor schoolkinderen, met als doel het oude stadje Offenbach, met zUn be roemd geworden Ledermuseum. De Jeugd zal dienen te weten, hoe *n belangrijke rol het leder in de geschiedenis der menschheld heeft ge speeld en nog speelt. ZU zal moeten weten wat de moderne nUverheid van het onschatbare le der maakt en op welke wijze het ieder wordt be nut. tieverlies ondervinden, brengt het vliegtuig in de stratosfeer ons niet verder en kunnen wU even goed in de atmosfeer blUven!” „En Is men er tot heden toe niet In geslaagd, dergelyke machines te vervaardigen?” „WU weten thans, dat dergelUke motoren, be stemd tegen alle stratosferische Invloeden, kunnen worden vervaardigd. In Amerika b.v. zijn deze motoren reeds in aanbouw. De Ame rikanen, die na de Engelschen de grootste in teresse bU hoogtevluchten hebben, zUn. dank zU de geldmiddelen en technische mogelUk- heden, momenteel het verst wat betreft de ont wikkeling van deze motoren.” „Waarom zijn het juist de Amerikanen, die de grootste Interesse bU hoogtevluchten heb ben?” „Omdat voor Amerika de hoogtevluchten wer kelijk praktisch doorvoerbaar zijn, in geheel Europa vindt men geen directe vliegroute zon der tusschenlandlng In het groote luchtver keer, zoodat een hoogtevlucht* de moeite en de kosten niet zou loonen en het ook voor de Europeanen geen aanmerkelijke tijdsbesparing zou zyn. Onze langste Europeesche luchtroute zonder tusschenlandlng Is die van BeriUn naar Kopenhagen, met 600 kilometer. Zoudt u deze route via de stratosfeer willen afleggen, dan zoudt u over de geheele luchtreis langer doen, dan u er thans over doet. De Amerikanen daarentegen hebben op hun reusachtig continent geheel andere verhoudin gen. Voor het luchtverkeer tusschen New- York en San Francisco zou een hoogtevlucht met capabele motoren de moeite waard zUn. Evenzoo natuurlUk voor afstanden, zooals wU die thans met onze luchtpostvliegtuigen tus schen Bathurst en Natal afleggen, waarbU «U 3000 K.M. zonder tusschenlandlng moeten over winnen, of voor de Noord-AUantische route, waarbU eveneens 3000 Kilometer achter elkaar worden bevlogen." „Welke Is thans de grootste hoogte, welke uw maatschappU In het normale passaglers- verkeer benut?" „Op onze reizen over de Alpen bereiken WU somtUds een hoogte van 5.500 meter en daar mede komen wU meteen aan een tweede be langrijk probleem, waarop de moderne lucht vaart nog altyd stuit. Voor de werkeiyke hoog tevluchten Is een vllegtuigcablne noodig, wel ke absoluut luchtdicht afgesloten is en hoogen drukweerstand biedt. Er moeten heel nieuwe wegen in den Inbouw der arma turen worden gevonden”. „Er worden op luchtvaartgebied onophoude lijk nieuwe vliegtuigtypen, meestal bestemd voor lange afstanden, uitgedacht. De kosten ervan biyven hoog. Wordt er niet gevreesd, dat op een goeden dag, wanneer de technische we reld plotseling met een capabel hoogtevlieg- By de berichten omtrent het vinden van een antl-lepraserum. heeft het Engelsche Genoot schap ter Bestryding der Lepraziekte tot zyn spijt moeten vaststellen, dat deze meldingen grootendeels onwaar zyn. Men hééft heden ten dage nog geen serum tegen de lepra ontdekt, doch wel een heelmiddel tegen de ziektekiemen; wan neer zU tijdig door een arts worden ontdekt, kan een uitbreiding van de ziekte worden voorkomen. Het gevaar van de lepra is voor de Engelsche koloniën zóó groot geworden, dat genoemd ge nootschap zich ten slotte de vraag heeft ge steld: kan de lepra geen schade aanrichten in de ontwikkeling der Brltsche koloniën? Inder daad bestaat dit gevaar. Wel vindt men in vele koloniën van Engeland moderne leprahuizen. In den regel zyn het de missionarissen, missiezus ters en zendelingen, die zich daadwerkelUk met de bestryding bezig houden en zich opofferen om de slachtoffers te verplegen. Doch hun krachten zUn helaas niet voldoende, om al die ongelukkigen te helpen. Den meesten last on dervindt men van de ouders, die hun leprazieke kinderen niet aan de blanken willen afstaan en ik er een eind aan maakte door naar hier te reizenWat een mooi meisje Is uw zuster toch. Miss Underwood! Die volwassene bedoel ik.” ,4a. ze Is mooi. Maar nu ik hier niets meer te doen heb, moet Ik V verzoeken, naar den salon terug te gaan.” George gaf gevolg aan die ultnoodlging en even later bevond hy zich in het gezelschap van Mr. en Mrs. Underwood en Evelyn. Mary maakte Inderhaast nog eenige toebe reidselen voor den picnic en had Juist haar han den gewasschen en zich gereed gemaakt, om by de familie te gaan zitten, toen zU gewaar werd, dat Anthony Stogdale aan de keukendeur stond en haar gadesloeg met een vreemde uit drukking In de oogen, die zU niet verklaren kon, maar die haar zeker als een verwyt trof. .Net is toch wel heerlUk. om een titel te heb ben!" riep hy sarcastisch. „Het bezit van een titel Is al goed, het bezit van een fortuin nog beter, maar het bezit van de noodlge brutaliteit, om uw gunst te verwerven, is nog wel van het meeste belang.” „Wat beteekent dat opsommen van die voor- deelen? Bovendien, wy leven in een vrU land. Ik mag toch bewonderen in dien man, wat Ik wil?" .Nu. een vrU land is het niet en mU staat u toch nooit toe. om een paar uur met u in de keuken bezig te zyn.” „Praat toch niet zulk een onzin!” „t Is geen onzin, t is een feit!” ,4a, maar zóó wordt het tot onzin!” Ze trachtte langs hem heen ta gaan, maar hU versperde haar den weg aucru» weer verrassena oiyrt. Men weet zelfs in geïnteresseerde kringen slechts zeer weinig af van het ontwikkelingsstadium der hoogte vluchten, omdat, begrijpelUkerwyze. op dit ge bied, geep land zich in de kaart laat zien. Technisch zyn de Amerikanen het verst, maar ook Sovjet-Rusland werkt koortsachtig en heeft laatst bU het vliegen over de Noordpool, d.w.z. by de verkenning van een luchtweg Rus land—Amerika over de arctis, gedeelteiyk zeer groote hoogten bereikt. Dat bevrydt ons even wel niet van de noodzaak, ook op dit gebied stap voor stap voorwaarts te gaan en heden ten dage vormen de Atlantlekvluchten, welke, zoo als bekend, ook door de Franschen, de Brit ten en de Amerikanen met succes worden door gevoerd, de jongste phase In de ontwikkeling van het luchtverkeer. Het meest actueele vraag stuk is echter den weg over den Noord-Atlan- tlschen Oceaan In één enkelen dag af te leg gen; een vraagstuk, welks oplossing Amerika naarstig zoekt. Alles, wat daarnaast op stra- tosfeervluchtgebled gegist of practlsch beproefd wordt, is voorlooplg nog óf speculatie, óf be rekening.” meruitstapjes der toekomst” tot koos. HU lachte even. „Waarom altyd in het verschiet zweven. Waarom altyd onmlddeliyk aan de stratosfeer gedacht, terwyi wy feltelyk nog niet eens weten, hoe zU dient te worden bedwongen? Geen mensen, geen expert op luchtvaartge bied, zelfs geen beroemde prof. Piccard met zyn stratosfeerbaUon, is werkelyk geheel in de stratosfeer doorgedrongen. Wat wy thans aan hoogten hebben bereikt, lag altyd nog binnen bet luchtomhulsel onzer aarde.” „Maar welke resultaten zyn er dan bereikt by de succesryke tochten over den Atlanti- schen Oceaan, die in het vorig jaar plaats vonden en waarbU het vooral ging om een grondige studie omtrent het vraagstuk der hoogtevluchten „In de eerste plaats deze, dat wel de lucht weerstand op groote hoogten aanmerkelijk ge ringer Is, want de lucht is daar boven zooveel dunner. Dit feit op zich zal een belangryke verhooglng van de vllegsnelheid beteekenen, wanneer echter niet de' vermindering van den luchtweerstand ook een prestatievermlndering der motoren teweeg Zal brengen. Dus zoolang de moderne techniek geen motoren kan ver vaardigen, die op groote hoogten geen presta- A T f A tnKeyolg® de verzekenngsroorwaarden tegen p 7^0 bü levenslange geneeie ongeschiktheid tot werken door p 7^0 bU ®*n ongeval met P I «I w 1T Fx ij ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen Owe verlies van belde armen, belde beenen of beioie oogen doodehjken afloop AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Fragment uit het glas van Dirk Crabeth „Judith verlost Bethulie” tuig, bestemd voor stratosfeervluchten, opduikt, met één slag alle successen, met zooveel moei te bereikt, overvleugeld en waardeloos zyn, om dat dan weer een volgende etappe in het lucht wezen actueel geworden is?” De referent lacht eventjes, „Dat is een vraag, die slechts een leek kan stellen, voor wlen alles, wat op luchtvaartgebied wordt bereikt, lepraiydera. ^9 BUzonder moeiiyk Is ook de vernietiging der kleedlngstukken, diedoor de leprazieken zyn gedragen. Het kan er bU de primitieve bevol king niet in. dat een kleedlngstuk. door een lepralyder gedragen, dient te worden verbrand, omdat het besmetteiyk zou zUn voor een ander. De Engelsche vereenlging heeft zich evenwel in de laatste jaren behooriyk kunnen uitbreiden: men is thans tenminste in staat wetenschappe- iyk geschoolde assistenten te krijgen. Reeds veel wordt er bereikt, doch meer zou er worden be reikt, wanneer het afdoende antl-lepraserum eenmaal mag worden ontdekt. <r Tenslotte heeft de vereenlging aan de Brit- sche Regeering een verzoekschrift gericht me* de vraag, of de overheid niet zou kunnen helpen aan geld, dat men zoo dringend noodig heeft om ten minste de uitbreiding van de ziekte zooveri mogeiyk tegen te gaan. £41 «*■1 b’i J Al FéH! MU ^^hristus heelt <xra Dja Kerk vooe speld, dat z| om Z^neatwUle vervol gingen sou moeten ve'dtuea. Zalig «4.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 15