<Kctc&Aaal
can den dag
T
De avonturen van Stan en Pol
T
den velen, vooral de ouderen, hem voor een
fantast. Een arme zot. om zulke dwaze vertel
sels den kostbaren tüd waardig te keuren)
„Zomeruits tapjes
der toekomst”
PLICHT en
tl
r
De Bokaal
WOENSDAG 18 AUGUSTUS 1937
ük
1
Stratosfeer of atmosfeer
Ledermuseum
Lepra
V
ft
NAAR HET Tgeluk
encelsch -
et
De vroolyke bui van een vortt
an
officieele vaststellingen,
rond
twee
bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
zichzelf
lachten
de meisjes zich
11
Mrs.
I-
t-
n
(Wordt vervolgd)
heid, want hunner ia het Koninkrqh
der Hemelen.
Ze kwamen aan het bedje van Nico en deze riep: ..Ziet U
nu wel zuster, dat ik geltfk had, dat de kabouters nog wel
bestaan. Maar de zuster zeide: „Ssast Nico, schreeuw niet zoo
hard, want anders worden de jongens wakker. Je mag Pol
gedag zeggen, want deze moet weer weg.
„Hè, zei Nico, bltff je niet bU me.” „Neen”, zei Pol, „j|j kunt
je nu wel vermaken met je nieuwe vriendjes hier, ik ga weer
naar Stan terug, die zal aardig ongerust zMn. Dag Nico, het
beste met je en wordt maar weer gauw beter. Daarop nam
Pol beleefd z^n hoedje voor de zuster af en zei haar ook gedag.
1
I
5
0
de
iet
-2
■e
st
d.
*ch-
tfije
ie
ie
rd
ie
n.
ia
id
In
een
ge-
vele
ten
ft:
U>.
ler-
:en-
nu
en
KX>-
eti
UUl
P-
tte
Bd
en
ztf
SL
re,
•f-
n-
at
hen
uit-
Igen
rol*
vol
och
ren
‘ch-
an-
lar-
één
xr-
er-
der
ter
er-
KC’
tar
wi
lde
een
het
en
ran
che
ge
ien
de
ran
‘Ier
ten
ust
'an
X>t.
me
net
er-
eer
en,
en.
D*
im
‘ge
an
nd
ien
en
ers
ide
iet
iet
ng
d-
>e-
n-
ek
s te
oen Jules Verne voor een halve eeuw de
wereld den adem benam met zyn „Reis
om de Wereld In Tachtig Dagen”, hlcj-
MAar Brunhllde! riep Woldemar begeesterd
uit.
Ja, Brunhllde! En de dichter vroeg zien
af, waarom dit, zijn lievelingsstuk, het niet op
het tooneel „deed”. Hy vertelde nog veel over
dit oeuvre en Woldemar luisterde met de groot
ste aandacht, zonder een woord te zeggen. Toen
hij tenslotte afscheid nam werd hem dringend
verzocht, nog dikwijls terug te komen.
En dat deed hij. Niet alleen uit eigen baai,
omdat hij zijn persoon met den glans van den
beroemden dichter wilde omkleeden. Het deed
hem werkelijk goed. te toeven In de zuivere
lucht van deze kamer. En de dichter werd pret
tig gestemd In de aanwezigheid van dit groote
kind, dat met het grootste geduld zijn uiteen
zettingen volgde, waarvan hij weinig of niets
begreep.
Zoo ging alles goed den geheelen winter door
en hun vriendschap leed niets onder het feit,
dat Woldemar op het tooneel niet kon voldoen
aan de elachen van den dichter.
Het is een goed mensch. placht hij te zeggen,
als hij na het tweede bedrijf de zaal verliet. En
hij doet, wat hij kan.
Tegen het einde van den winter deed Wol
demar de Faust op het repertoire nemen. Geibel
verschrok, toen hij het hoorde. Maar de goed
heid van zijn hart deed hem tegenover Wol
demar zwijgen over zijn bang voorgevoel. Hij
hield slechts langdurige besprekingen met hem
Frankrijk, in het Zuiden van Griekenland, In
Roemenië, Hongarije en In de uitgestrekte Bal-
kanlanden. In de Noordelijke Staten is de lepra
verdwenen. In het Memelgebied kwam zij van
uit Rusland: hier bestond een lepra-kglonie.
welke gelukkig tegen het einde van den wereld
oorlog kon worden opgeheven.
De zeer strenge beschermingsmaatregelen der
havencontróles hebben de zieke uit Europa ver
bannen, doch op zijn hoede blijven moet iedere
havenarta.
In Hamburg, waar jaarlijks vele buitenland-
sche booten de haven aandoen, vindt men. even
als in Marseille, een Instituut voor Tropische
Ziekten. Aan dit Instituut zijn experts op me
disch gebied verbonden en zoodra men de kiem
van een tropische ziekte ontdekt, neemt men de
strengste maatregelen, opdat de ziekte zich niet
kan ultbrelden.
In Azië, Afrika en in enkele deelen van Zuld-
Amerika vindt men nog lepralijders. Daar zich
in de belde eerstgenoemde werelddeelen
Brltsche koloniën bevinden, leven heden
dage op Brltschen grond, volgens nauwkeurige
--rond twee mlllioen
De Engelsche Vereenlging ter Bestrijding van
de lepraziekte heeft onlangs officieel vastgesteld,
dat de berichten omtrent een geneesmiddel on
juist zijn en dat de lepra een der hoofdpro
blemen vormt van de Brltsche Koloniale ont
wikkeling.
De lepraziekte of melaatschheid is sedert dui
zenden jaren bekend. Zij behoort tot de vreese-
lykste geeselS der menschhetd, want het lot der
slachtoffers Is hopeloos. Niet alleen, dat men
aan de ziekte ten gronde gaat, de slachtoffers
worden uit de maatschappij gestooten en naar
afgelegen oorden gebracht.
Naar Europa werd de ziekte via de schepen
gebracht; In cte Middeleeuwen heeft z(j vreeseiyk
onder alle Europeesche volken gewoed. Heden
ten dage Is zij in Europeesche landen nog slechts
plaatselijk te constateeren, zooals b.v. in Spanje,
in Portugal, In de havenplaatsen
De zuster geleidde hem naar de buitendeur en deed deze
voor hem open. Ze vond het wel jammer, dat het kleine
kereltje weer zoo gauw weg moest, want ze had nog graag,
wat met hem gepraat. Toen Pol weg was kon ze nog maar
niet gelooven dat alles echt was geweest.
Ondanks
tranen.
Sir George Illingworth bracht verscheidene
liederen te gehoore en deed zijn geïmprovi
seerde begeleiding in den regel van beide peda
len tegelijk vergezeld gaan.
„Sluit de plano en gooi den sleutel in het
meer!” raadde Evelyn. „Zoo iets is niet om aan
te hooren. Zit die arme Moes daar steeds bij?
Mrs. Underwood had waarlijk kans gezien, de
prestaties tot het eind toe aan te hooren, waarna
z|j zich toch niet van de opmerking kon onthou
den, dat er veel studie voor noodig is, om het
een eindje te brengen in de muziek.
„O, maar ik doe het enkel een beetje voor
amusement.”
Als hij een gedeelte van zijn gehoor had waar
genomen, zou hij gezien hebben, dat hij dan
althans boven verwachting geslaagd was.
HOOFDSTUK IX
Mary Underwood maakte eerst kennis met den
gast, toen het heele gezin in de eetkamer bijeen
zat aan de thee. Zoodra de maaltijd afgeloo[>en
was en de laatste post was gebracht, maakte
Sir George gebruik van de gelegenheid, dat allen
in hun brieven verdiept zaten, legde zelf het
avondblad neer, dat dokter Underwood hem
aangeboden had en ging door de veranda naar de
keuken. De gesloten glazen deur belette toch
niet, dat hij bij het lamplicht zag, hoe Mary
vaten waschte en Grace en Rosamond haar huis
werk zaten te maken. Met een zacht tikje tegen
de vensterruit deed h(j de deur open en trad
binnen.
Wat wij than» aan hoogten hebben
bereikt, lag altyd nog binnen
het luchtomhulsel onzer
aarde
egen eind September was Woldemar
Frelbauer geëngageerd als eerste held en
jeune premier van den stadsschouwburg
te Lübeck. Zes dagen lang liep hy zoo opval
lend door de straten van de oude Hanzestad,
dat leder kind zijn slappen hoed en zijn wap
perende das kende. Den eersten Zondag echter
ging hij In zwart pek zich melden bij Emma
nuel Geibel. De oude dichter stelde levendig
belang In alles wat het tooneel betrof en iedere
artist, die bU hem zijn opwachting maakte,
kon zeker zijn van een vriendelijke ontvangst
Zoo ook Woldenmar Frelbauer. Geibel kwam
hem tegemoet en reikte hem de band. De too-
neelspeler boog diep over deze hand, bijna als
of hU haar kussen wilde, en keek haar lang
verrukt aan. Dan richtte hij zich op, omvatte
met een langen blik de eenvoudige werkkamer
van den dichter en zei slechts: Oh, meester!
Geibel kende zijn pappenheimers, en zijn hart
glimlachte. Maar hij was toch verheugd. HU
verzocht den artist, plaats te nemen en infor
meerde hartelijk naar het kunstzinnige ver
leden en de plannen van zyn bezoeker.
Oh meester, zei Woldemar Frelbauer. als het
me vergund was, op het tooneel van uw vader
stad een van uw onsterfelijke scheppingen uit
te beelden!
Mijn stukken, zei Geibel, worden zelden ge
speeld. En als het eens gebeurt, zijn kassier en
directeur droef gestemd.
Mr Stogdale, wilt u zoo goed zijn, mij voorbij
te laten gaan?”
„Ik geloof, dat ik maar weer naar de wildernis
terug moet," zei hij somber.
„Ik begrijp u in het geheel niet. Maar nu moet
Ik u toch waarlijk verzoeken, mij door te laten,
of ik zal langs den anderen kant moeten gaan.”
„Neem my niet kwalijk.” zei Anthony hoog
hartig. „maar een oogenblik moet ik u toch nog
ophouden. Totdat Ik zag. dat die baronet zich
zoo bijzonder op zijn gemak voelde met u, ben
Ik te gelukkig geweest, om mijzelf rekenschap
te geven, waarom het leven Ineens zoo mooi voor
mij was geworden. Maar nu weet Ik het en ik
vrees.... ik vrees dat ik mij met een her
senschim gevleid heb!”
Gedurende een oogenblik heerschte er een
pUnlijke stilte, waarop zij zich omkeerde en de
keuken uitging, vanwaar zij in den corridor
kwam, waarop de slaapkamers uitkwamen, en zij
gauw In haar eigen kamer vluchtte.
Bir Gerorge vermaakte zich in den saloc.. waar
hu naast Evelyn zat. die vast bezit had genoenen
van de planotabouret, opdat hy het gezelschapje
niet meer zou onthalen op een muzikale voor
dracht.
„Dit is een prachtig ding,” zei hU. terwijl hij
een stapel muziek doorkeek en Beethovens
..Adelaide” tegenkwam. Laat ik dit eens probee-
ren, als u mU begeleiden wilt.”
.Maar het Is een lied voor tenor en u heeft
zeker een bariton? Neen, ik durf het waarlijk niet
aan.”
',Jk kom mijn diensten aanbieden," begon hy.
„O, dank u. Ik ben al bUna klaar,” zei Mary.
HU had echter reeds een zeem genomen en
begon met kracht het zilver te poetsen.
„Is dit de slUpplank voor de messen? Wat
een gerleflUke Inrichting Is dat toch!”
„Maar, als u hier blUft moet u niet praten,"
zei Mary, die haar best deed, om heel ernstig te
kijken. „Grace en Rosamond leeren haar lessen.”
Zwijgend ging de baronet nu aan het messen
slUpen- Mary hield zich intusschen bezig n.et
enkele toebereidselen voor het ontbUt van den
volgenden dag en toen Grace en Rosamond klaar
waren, verlieten ze de keuken.
Sir George had zich intusschen op de rustbank
neergezet, in afwachting van de dingen, die
komen zouden.
„En nu, Miss Underwood, gaat u natuurlijk
wat anders doen. Wat zal het wezen? In ieder
geval wil ik er u bij helpen.”
,Jk ga een puddinkje maken voor uw picnic
van morgen. Als de melk kookt, kunt u dan
roeren, tot u voelt, dat het stuf Is?”
.Dat beloof ik u. Als het soms niet goed mocht
uitvallen, dan is het mün schuld, hoor! Ik vind
die leefwijze hier alleraardigst. Ik weet niet veel
van poëzie, maar dit lukt mU poëtisch!”
„Ja, het is ook een heel aardig leven en het
heeft ook wel degelijk zyn poëtische zyde.”
„Ziet u, ik vind het juist zoo aardig, dat dames
van opvoeding zich niet te hoog achten, om al
het werk te verrichten. U weet, dat de natuur
mü bestemde, om arm te zUn. Nu achten de men-
schen mij al bijzonder gelukkig, dat ik toon
fortuin en titel heb geërfd, maar toch is dat lang
Heden ten dage lacht niemand meer, wan
neer de experts onzer techniek zich de opmer
king laten ontvallen, dat er eenmaal een tijd
zal zün (en die moet niet eens ver meer zUn)
waarin men In één dag van laten we zeggen
Berlijn naar New York zal kunnen vliegen.
O, zullen velen denken, nu komt de geschie
denis van de „stratosfeervluchten”. wy dach
ten ook ongeveer zoo. toen wy het bureau van
de „Duitsche Lufthansa” te Berlijn binnen
stapten en een gemoedeiyk gesprek begonnen
met den referent, die het onderwerp „de zo-
onderwerp
Vier fabrikaten hebben de stad Offenbach
aan de Main internationale bekendheid gegeven:
haar tabak, haar pepernoten, haar wagens en
tenslotte haar leder. Aan dit laatste fabrikaat
dankt Offenbach zijn naam en faam, tot zelfs
in Amerika. Deze roem ontstond en dat is het
zonderlinge door een vroolyke bui van een
vorst. In Offenbach regeerde In den aanvang
der vorige eeuw een kunstlievend vorst, Karei
van Isenburg. als taterrscher van het kleine, later
gemedlatiseerde vorstendom Isenburg-Birateln.
Een zUner onderdanen, een Offenbacher, de
heer Klein, had In Weenen een studie gemaakt
van lederbewerklng en wilde zich thans In zUn
geboortestad vestigen, om als lederbewerker zUn
brood te verdienen.
Met deze idee stemde evenwel de Raad des
Vorsten niet In. Klein riep toen de i>ersoonlUke
hulp In van den vorst. De vorst had veel Inte
resse voor de kunst van Klein en noodlgde den
man uit zUn capaciteit te toonen. Tot dit doel
richtte hU in zijn zomerslot Rumpenhelm aan
de Main een werkplaats In. Klein s werk bracht
den vorst tot verrukking. Het duurde niet lang,
of Karei van Isenburg wilde de künst eveneens
leeren en zette zich aan de werktafel van Klein.
Mes, vouwbeen en üjmkwast leerde hij al spoe
dig hanteeren en op de kersttafel van de vor-
steiyke familie lagen, in het jaar 1812, de kunst
zinnige getuigenissen van een moelfamen arbeid.
De mooiste en meest practische reclame, die
de lederbewerker zich ooit had kunnen denken,
was, dat de vorst een leder, die In het paleis
te
bQ verlies van een band,
een voet «f een oog.
over beteekenls en wezen van de door wolde
mar te vervullen hoofdrol en Woldemar nam
alles op als de droge aarde den lenteregen.
Desniettegenstaande werd de opvoering een
débécle. Woldemar was in ieder opzicht onvol
doende en het kostte den dichter bovenmen-
schelUke inspanning, om het tot het einde uit
te houden.
Den volgenden
dag verscheen
Woldemar in dc
woning van
dichter, om
waardeering
zUn vriend
ontvangst te
men. Dit 1
niet zoo prettig, als men het zich wel voorstelt.
Kent u mijn geschiedenis?”
„Ik heb er zoo iets van gehoord. Uw vader Is
eerst op later leeftUd in het bezit van het gjed
gekomen, niet waar?"
„Ja. de arme man! HU heeft nog maar vier
jaar geleefd, toen hU In Engeland terug was. Ik
heb daar heel wat rUke neven, maar we konden
het niet best vinden met elkaar en dus ben ik
naar hier teruggegaan. Ik geloof, dat ze mU niet
beschaafd genoeg vonden. Nu, dat is moge!Uk:
die vier jaar, dat Ik In Engeland op school ge
gaan ben, zullen ze my zeker niet genoeg ge
polijst hebben.... Toch was dit niet, wat ik u
zeggen wilde; ik wilde u toevertrouwen, dat ik
nog niet veel plezier heb gehad van mUn geld,
want ik weet niet, wat ik er mee doen m.ret.
Nu zeggen ze, dat leder meisje mU dadelijk zou
willen trouwen, of ze van m(J hield, of nirt.
Maar hoe kom ik daar nu achter, of ze van mU
houdt?.... Want om een vrouw te trouwen, die
niets om mU geeft dat zou ik afschuWelUk
vinden! En ééns zal ik toch wel liefde opvatten
maar als ik dan denk, dat er enkel op mUn geld
gespeculeerd wordt, dan neemt dat heel wat van
de aardigheid van het bezit af!”
„En toch zou u het nu niet graag meer «rillen
missen, is 't wel?”
.Neen, dat niet. Toch houd ik er van, om zelf
de handen uit de mouw te steken. Verbeeld u,
dat ze mU In Engeland zelden, dat Ik er een
lUfknecht op na moest houden. Die zou my dan
zeker moeten aankleeden. of Ik een baby was en
mU 's avonds naar bed brengen!.... Neen, dat
is wat al te veel gevergd! Ik ben maar blU, dat
In Offenbach's Ledermuseum vindt men
schoenen en sandalen, die eeuwen oud zUn. Men
vindt er kleedlngstukken, hoeden, schilderijen,
waarbU de olieverf op een stuk buffelhuid werd
gelegd, geheel uit leder vervaardigde wajang
poppen. ryk voorzien van goudbestiksels. Zelfs
een Egyptisch schimmenspel uit de 14e eeuw,
vervaardigd uit kameelhuld, kunstig gesneden en
fUn bewerkt. Het museum bezit ook de grootste
verzameling Chlneesche schimmenspelflguren,
waarbU de eveneens uit leder vervaardigde cou
lissen en kleurrUken achtergrond vormen. Met
zUn in totaal 4000 voorwerpen, voor een deel af
komstig van den kunstlievenden keizer Kien
Lung, overtreft deze verzameling zelfs het be-
beroemde .Natural Museum” te New York!
Dokter Underwood, die pleizier had In de kin-
deriuk verrukte wyze, waarop de baronet blijk
8*f van zUn Ingenomenheid met hun gezel-
•ohap, sprak de zoozeer verlangde invitatie uit
de jongeman deed nu ook waarlUk, of hU thuis
HU ging aan de piano zitten en begon hier
daar een noot aan te slaan.
4k houd verbazend veel van muziek,
underwood. U ook?”
•Ja, wU allemaal. Speelt of zingt U?”
•Maar heel weinig; elgenlUk niet Ik heb het
“owt geleerd. Maar als ik een piano zie, kan
“tt niet afbiyven. Ik heb wel een goed ge-
°®or, geloof Ik. Ik zing een beetje en begeleid
«tl zelf.”
y*1- Underwood kon nu wel niet andere, dan
Wn, xich eens te laten hooren.
~"at is dat voor een lawaai?” vroeg Evelyn,
’’en ophoudend met haar taak, om de tafel te
**ken voor de thee. „Wie kan dat «Un. die daar
°P de plano beukt?"
i kwam lachende van de veranda blnnen-
l°°P*n en vroeg:
•Hoe vind je die aristocratische muziek?"
den
de
van
in
ne-
bezoek placht Geibel op de volgende
wyze te verhalen:
Ja. Frelbauer, zei hU. kwam den dag na de
opvoering by mc- HU was vrooiyk en trotsch.
Wat
moest ik hem zeggen? Ik kon hem niet
zeggen, hoe slecht hU geweest was. Ik kon het
niet. Ik kon het niet over mUn hart verkrijgen.
Ik ben toch geen kindermoordenaar. Toen
kreeg ik een gelukkige gedachte. Neen, beste
Frelbauer, sei ik. deze bokaal, waaruit Je het
gif wilde drinken, Jeze bokaal, neen, dat
ging niet. Dat is zoo lets als een vernedering.
Zie je. hier Ik haalde mUn mooie bokaal
uit gekleurd glas van de boekenkast zoo’n
bokaal moest het zUn. Hiervan zou men het
gelooven, dat ie al geglanst had bU de vreugde
feesten van onze voorvaderen. Ja, en toen
hier pauzeerde Geibel steeds even en glimlach
te een beetje verlegen, om eenlgszlns op kla-
genden toon te vervolgen: toen heb ik hem
de bokaal ten geschenke gegeven. Ja. wat moest
Ik doen? HU hield de bokaal in de hand, alsof
het de heilige graal zelf was, en keek ernaar,
zooals men een geliefde aanziet. HU zal zich
er geweldig op beroemen, maar wat kon ik
andere doen? Tenslotte heb ik toch ook een
mensch heel gelukkig gemaakt. U had eens
moeten zien, hoe blU hU was. Een paar echte
tranen rolden over zUn wangen. Ja, dat is de
geschiedenis van mUn bokaal.
Woldemar Frelbauer bleef slechts dezen eenen
winter aan den stadsschouwburg te Lübeck.
Maar hoe dieper hU daalde op de ladder van
de kunst, des te helderder bestraalde hem zUn
bokaal Toen het hem ten laatste heel slecht
ging en hy In een ziekenhuis aan longtering
op den dood lag te wachten, was dit oewys van
waardeering hem door den grooten dichter
Emmanuel Geibel voor zUn creatie als Faust
geschonken zUn eenige troost. En de bokaal
naast zich op het nachtkastje, is hU voor
eeuwig Ingeslapen.
Ziet u, zei Geibel. als hu d*t einde vertelde,
daarom heb ik over deze fout nooit zoon be
rouw gehad. (Nadruk verboden)
was, dat de vorst een leder, die In 1'.
kwam, ultnoodlgde naar zUn werkplaatsje
komen zien en zUn werk te bewonderen.
Brieftasschen, tresora, clgarettenétuis, dames-
tasschen, dat waren de wonderlUke verrassingen
voor de familie van vorst Karei ën diens hof
houding. De voorwerpen die de vorst vervaar
digde hadden dikwUls de meest zonderlinge vor
men. De konlng ontwierp de modellen zelf.
Ieder, die een voorwerp uit leder vervaardigd
ontving, vond er een kaartje by. waarop stond:
„Portefeulllefabriek van' Isenburg, Klein en Co.
Onder bescherming van den Vorst van Isen
burg.”
Een paar dagen na het Kerstfeest van 1812
reed de bekwame kunstenaar van het leder, tot
groote ergernis van de geheele vorstelUke hof
houding, in een gele statiekaros door de poor
ten van de stad Offenbach en opende kort daar
op de eerste groote „Offenbacher Portefeullle
fabriek”.
Dat was een klein begin voor een groote toe
komst. Heden ten dage immers Is Offenbach
een ïederstad van wereldbeteekenis. Het lUkt
daarom bUna vanzelfsprekend, dat het .Duit
sche ledermuseum", hetwelk door den leider
Hugo Eberhardt midden In den wereldoorlog
in 1917 werd geopend, in de twintig jaar vkn zUn
bestaan en gestadige uitbreiding dezelfde we
reldfaam zou gaan genieten als de stad van de
beroemde lederbewerkers, Offenbach.
Dank zU de snelle ontwikkeling dezer nUver-
heidsstad. die door staat en rUk werd geholpen,
heeft het „Duitsche Ledermuseum" In de voor
malige Messe-Halle van de stad een waardig
tehuis gevonden. Twintig Jaar lang waren de
museumschatten In deze vertrekken onderge
bracht. die veel te klein waren voor de reusach
tige verzameling, die gestadig aangroeide. In
kisten en kasten verstopt bleef een groot deel
van het museumbezlt liggen.
Had het oude museum reeds bekendheid in
binnen- en buitenland verworven, de perma
nente tentoonstelling der gezamenlUke schatten
van het museum zou eerst in de nieuwe zalen
tot haar recht komen.
De groote Zweedsche natuuronderzoeker en
volkenkenner, Sven Hedin, schreef aan de di
rectie van het museum: „Het Is jammer, dat de
moderne mensch zoo weinig afweet van het
groote nut van het leder, dat toch zulk een be
langrijke rol In het leven speelt. Het feit, dat
Duitachland een ledermuseum bezit, is toe te
juichen”.
En om het museum van Offenbach ook bU de
jeugd in kennis te bréngen, organiseert het Mi
nisterie van Onderwijs en NU verheid uit geheel
het land uitstapjes voor schoolkinderen, met als
doel het oude stadje Offenbach, met zUn be
roemd geworden Ledermuseum. De Jeugd zal
dienen te weten, hoe *n belangrijke rol het leder
in de geschiedenis der menschheld heeft ge
speeld en nog speelt. ZU zal moeten weten wat
de moderne nUverheid van het onschatbare le
der maakt en op welke wijze het ieder wordt be
nut.
tieverlies ondervinden, brengt het vliegtuig in
de stratosfeer ons niet verder en kunnen wU
even goed in de atmosfeer blUven!”
„En Is men er tot heden toe niet In geslaagd,
dergelyke machines te vervaardigen?”
„WU weten thans, dat dergelUke motoren, be
stemd tegen alle stratosferische Invloeden,
kunnen worden vervaardigd. In Amerika b.v.
zijn deze motoren reeds in aanbouw. De Ame
rikanen, die na de Engelschen de grootste in
teresse bU hoogtevluchten hebben, zUn. dank
zU de geldmiddelen en technische mogelUk-
heden, momenteel het verst wat betreft de ont
wikkeling van deze motoren.”
„Waarom zijn het juist de Amerikanen, die
de grootste Interesse bU hoogtevluchten heb
ben?”
„Omdat voor Amerika de hoogtevluchten wer
kelijk praktisch doorvoerbaar zijn, in geheel
Europa vindt men geen directe vliegroute zon
der tusschenlandlng In het groote luchtver
keer, zoodat een hoogtevlucht* de moeite en
de kosten niet zou loonen en het ook voor de
Europeanen geen aanmerkelijke tijdsbesparing
zou zyn. Onze langste Europeesche luchtroute
zonder tusschenlandlng Is die van BeriUn naar
Kopenhagen, met 600 kilometer. Zoudt u deze
route via de stratosfeer willen afleggen, dan
zoudt u over de geheele luchtreis langer doen,
dan u er thans over doet.
De Amerikanen daarentegen hebben op hun
reusachtig continent geheel andere verhoudin
gen. Voor het luchtverkeer tusschen New-
York en San Francisco zou een hoogtevlucht
met capabele motoren de moeite waard zUn.
Evenzoo natuurlUk voor afstanden, zooals wU
die thans met onze luchtpostvliegtuigen tus
schen Bathurst en Natal afleggen, waarbU «U
3000 K.M. zonder tusschenlandlng moeten over
winnen, of voor de Noord-AUantische route,
waarbU eveneens 3000 Kilometer achter elkaar
worden bevlogen."
„Welke Is thans de grootste hoogte, welke
uw maatschappU In het normale passaglers-
verkeer benut?"
„Op onze reizen over de Alpen bereiken WU
somtUds een hoogte van 5.500 meter en daar
mede komen wU meteen aan een tweede be
langrijk probleem, waarop de moderne lucht
vaart nog altyd stuit. Voor de werkeiyke hoog
tevluchten Is een vllegtuigcablne noodig, wel
ke absoluut luchtdicht afgesloten is en
hoogen drukweerstand biedt. Er moeten
heel nieuwe wegen in den Inbouw der arma
turen worden gevonden”.
„Er worden op luchtvaartgebied onophoude
lijk nieuwe vliegtuigtypen, meestal bestemd
voor lange afstanden, uitgedacht. De kosten
ervan biyven hoog. Wordt er niet gevreesd, dat
op een goeden dag, wanneer de technische we
reld plotseling met een capabel hoogtevlieg-
By de berichten omtrent het vinden van een
antl-lepraserum. heeft het Engelsche Genoot
schap ter Bestryding der Lepraziekte tot zyn
spijt moeten vaststellen, dat deze meldingen
grootendeels onwaar zyn. Men hééft heden ten
dage nog geen serum tegen de lepra ontdekt, doch
wel een heelmiddel tegen de ziektekiemen; wan
neer zU tijdig door een arts worden ontdekt, kan
een uitbreiding van de ziekte worden voorkomen.
Het gevaar van de lepra is voor de Engelsche
koloniën zóó groot geworden, dat genoemd ge
nootschap zich ten slotte de vraag heeft ge
steld: kan de lepra geen schade aanrichten in
de ontwikkeling der Brltsche koloniën? Inder
daad bestaat dit gevaar. Wel vindt men in vele
koloniën van Engeland moderne leprahuizen. In
den regel zyn het de missionarissen, missiezus
ters en zendelingen, die zich daadwerkelUk met
de bestryding bezig houden en zich opofferen
om de slachtoffers te verplegen. Doch hun
krachten zUn helaas niet voldoende, om al die
ongelukkigen te helpen. Den meesten last on
dervindt men van de ouders, die hun leprazieke
kinderen niet aan de blanken willen afstaan en
ik er een eind aan maakte door naar hier te
reizenWat een mooi meisje Is uw zuster
toch. Miss Underwood! Die volwassene bedoel
ik.”
,4a. ze Is mooi. Maar nu ik hier niets meer te
doen heb, moet Ik V verzoeken, naar den salon
terug te gaan.”
George gaf gevolg aan die ultnoodlging en
even later bevond hy zich in het gezelschap van
Mr. en Mrs. Underwood en Evelyn.
Mary maakte Inderhaast nog eenige toebe
reidselen voor den picnic en had Juist haar han
den gewasschen en zich gereed gemaakt, om by
de familie te gaan zitten, toen zU gewaar werd,
dat Anthony Stogdale aan de keukendeur
stond en haar gadesloeg met een vreemde uit
drukking In de oogen, die zU niet verklaren kon,
maar die haar zeker als een verwyt trof.
.Net is toch wel heerlUk. om een titel te heb
ben!" riep hy sarcastisch. „Het bezit van een
titel Is al goed, het bezit van een fortuin nog
beter, maar het bezit van de noodlge brutaliteit,
om uw gunst te verwerven, is nog wel van het
meeste belang.”
„Wat beteekent dat opsommen van die voor-
deelen? Bovendien, wy leven in een vrU land. Ik
mag toch bewonderen in dien man, wat Ik wil?"
.Nu. een vrU land is het niet en mU staat u
toch nooit toe. om een paar uur met u in de
keuken bezig te zyn.”
„Praat toch niet zulk een onzin!”
„t Is geen onzin, t is een feit!”
,4a, maar zóó wordt het tot onzin!”
Ze trachtte langs hem heen ta gaan, maar hU
versperde haar den weg
aucru» weer verrassena oiyrt. Men weet zelfs
in geïnteresseerde kringen slechts zeer weinig
af van het ontwikkelingsstadium der hoogte
vluchten, omdat, begrijpelUkerwyze. op dit ge
bied, geep land zich in de kaart laat zien.
Technisch zyn de Amerikanen het verst, maar
ook Sovjet-Rusland werkt koortsachtig en
heeft laatst bU het vliegen over de Noordpool,
d.w.z. by de verkenning van een luchtweg Rus
land—Amerika over de arctis, gedeelteiyk zeer
groote hoogten bereikt. Dat bevrydt ons even
wel niet van de noodzaak, ook op dit gebied
stap voor stap voorwaarts te gaan en heden ten
dage vormen de Atlantlekvluchten, welke, zoo
als bekend, ook door de Franschen, de Brit
ten en de Amerikanen met succes worden door
gevoerd, de jongste phase In de ontwikkeling
van het luchtverkeer. Het meest actueele vraag
stuk is echter den weg over den Noord-Atlan-
tlschen Oceaan In één enkelen dag af te leg
gen; een vraagstuk, welks oplossing Amerika
naarstig zoekt. Alles, wat daarnaast op stra-
tosfeervluchtgebled gegist of practlsch beproefd
wordt, is voorlooplg nog óf speculatie, óf be
rekening.”
meruitstapjes der toekomst” tot
koos. HU lachte even.
„Waarom altyd in het verschiet zweven.
Waarom altyd onmlddeliyk aan de stratosfeer
gedacht, terwyi wy feltelyk nog niet eens
weten, hoe zU dient te worden bedwongen?
Geen mensen, geen expert op luchtvaartge
bied, zelfs geen beroemde prof. Piccard met
zyn stratosfeerbaUon, is werkelyk geheel in de
stratosfeer doorgedrongen. Wat wy thans aan
hoogten hebben bereikt, lag altyd nog binnen
bet luchtomhulsel onzer aarde.”
„Maar welke resultaten zyn er dan bereikt
by de succesryke tochten over den Atlanti-
schen Oceaan, die in het vorig jaar plaats
vonden en waarbU het vooral ging om een
grondige studie omtrent het vraagstuk der
hoogtevluchten
„In de eerste plaats deze, dat wel de lucht
weerstand op groote hoogten aanmerkelijk ge
ringer Is, want de lucht is daar boven zooveel
dunner. Dit feit op zich zal een belangryke
verhooglng van de vllegsnelheid beteekenen,
wanneer echter niet de' vermindering van den
luchtweerstand ook een prestatievermlndering
der motoren teweeg Zal brengen. Dus zoolang
de moderne techniek geen motoren kan ver
vaardigen, die op groote hoogten geen presta-
A T f A tnKeyolg® de verzekenngsroorwaarden tegen p 7^0 bü levenslange geneeie ongeschiktheid tot werken door p 7^0 bU ®*n ongeval met P
I «I w 1T Fx ij ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen Owe verlies van belde armen, belde beenen of beioie oogen doodehjken afloop
AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Fragment uit het glas van Dirk Crabeth „Judith verlost Bethulie”
tuig, bestemd voor stratosfeervluchten, opduikt,
met één slag alle successen, met zooveel moei
te bereikt, overvleugeld en waardeloos zyn, om
dat dan weer een volgende etappe in het lucht
wezen actueel geworden is?”
De referent lacht eventjes, „Dat is een vraag,
die slechts een leek kan stellen, voor wlen
alles, wat op luchtvaartgebied wordt bereikt,
lepraiydera.
^9
BUzonder moeiiyk Is ook de vernietiging der
kleedlngstukken, diedoor de leprazieken zyn
gedragen. Het kan er bU de primitieve bevol
king niet in. dat een kleedlngstuk. door een
lepralyder gedragen, dient te worden verbrand,
omdat het besmetteiyk zou zUn voor een ander.
De Engelsche vereenlging heeft zich evenwel in
de laatste jaren behooriyk kunnen uitbreiden:
men is thans tenminste in staat wetenschappe-
iyk geschoolde assistenten te krijgen. Reeds veel
wordt er bereikt, doch meer zou er worden be
reikt, wanneer het afdoende antl-lepraserum
eenmaal mag worden ontdekt. <r
Tenslotte heeft de vereenlging aan de Brit-
sche Regeering een verzoekschrift gericht me*
de vraag, of de overheid niet zou kunnen helpen
aan geld, dat men zoo dringend noodig heeft om
ten minste de uitbreiding van de ziekte zooveri
mogeiyk tegen te gaan.
£41
«*■1
b’i
J Al
FéH! MU
^^hristus heelt <xra Dja Kerk vooe
speld, dat z| om Z^neatwUle vervol
gingen sou moeten ve'dtuea. Zalig «4.