van het Koninklijk Paleis
T
H
De inbreker met een kunstarm
F-
af
STREKEN VAN
EEN FAKIR
GOUDMAKERS
7
van
r
9
De
zwarte
briljant
Meester Vincent
vertelt
zijn loopbaan
Dg koepel van het Paleis op den Dam,
«bar meester Vincent geregeld zijn
carMon-coacMbea geelt
Bronzen joffers treden aan tot
feestelijke klokkenwals
o
BIJ DEN BEIAARDIER
-min
Betooveren van een cobra
deze
Meester Vincent
over
menschen
bewijzen
miiiiffliiiiiiifiiiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihiiiiiiiiitiiiiitiimiifiiiiiiimiiiimiiiiiiimtiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiinm
Wal-
Sir
brief i
Heer
•MiiitiiiiiiniiHiiiiiHiinittiiiitiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiMitiiftiinH
De heer Vincent bezig met het ver
steken van een melodie op een speel-
trommel
van den beiaardier, J. Vincent Jr., bespeler van
den Westertoren en den Munttoren en Smagge
klokkenist van de Zulderkerk, terwijl J. Dito in
Den Helder benoemd werd.
alleen -
slechts
met
enkele
Ongezien door de duizenden, die luisteren, zit de beiaardier voor zlfn speeltafel,
hoog in den toren, en laat de vroolijke klokkeklanken uitzingen over de daken
der stad
De „vereeniging tot redding der menschheid"
is een vergroote vorm van het geval van den
Duitschen alchimist Tausend, omdat de menta
liteit van het Amerikaansche volk een ,groo4-
scher” opzet toellet.
ne samen en hij prijst het vooral
thoheken omroep, dat deze de 11
klokkenspel, ook door lezingen, zoc
vorderd.
In den loop der jaren heeft M
een beiaardschool opgericht en vele zijner leer
lingen zijn thans bekende klokkenisten. Zoo
werd in de St. Jan te 's Hertogenboech Van Bal-
kom aangesteld. Te Amsterdam werd de zoon
-^^-eel is er veranderd, sinds
Toen de rust hersteld was, kwam men tot
de ontdekking, dat de fakir met mand en slang
verdwenen was, terwijl verder bleek, dat de
helper zich niet verroerd had. De eenige ver
klaring, die men hiervoor vinden kon, was,
dat El Pallium een van zijn meesterlijke fa-
kirkunsten vertoond had, doordat hU namelijk
niet alleen op het juiste oogenbllk de slang
in de mand teruggetooverd had. maar boven
dien voor de oogen van het auditorium met
slang en mand verdwenen was. De heer Wll-
kox veroordeelde met echt Engelsche eerlijk
heid El Fajnum alleen wegens het verstoren
der orde tot een geringe geldboete. Het geval
zelf werd verdaagd tot de volgende maal, dat
El Fajnum gevangen genomen zou worden, om
dan de zaak nog eens nader te beschouwen.
n de rustige werkkamer, die uitxiet op den
stillen tuin, waar blanke hortensia's staan
te pronken tusschen het frissche groen, zit
de beroemde beiaardier, en
en
Jasper Landless keek den man strak aan en
antwoordde: ,Jk begrijp het; heel aardig ver
zonnen, m n compliment. Maar vertel me eens,
wat heb ik met den zwarten briljant gedaan?"
„Aan een handlanger gegeven, die buiten
stond," grinnikte Balls. „Bulten onder t raam
zijn een aantal voetstappen, waaronder die van
jouw. Ik heb die met een paar groote schoenen
gemaakt, die ik verbrand heb. Ik ben er juist
mee klaar."
Nauwelijks had hij dit gezegd, of hij wierp
een paar stoelen omver en schreeuwde: „Helpl
Help! Mijnheer Walmoden is vermoord!”
Men boorde weldra geraas, het dichtslaan
van deurende dienstboden en twee huisknechts
ijlden in nachtgewaad naar beneden.
„Houdt dien man vast," gebood de butler,
„dan bel ik de politie en den dokter op. Niet
aan X lichaam komen en niets aanraken, vóór
de politie er is.”
De twee huisknechts hielden landless stevig
vast, die zich kalm liet vasthouden. Toen de
politie kwam, deed de butler, opgewonden en
met veel ombaal, z’n verhaal.
De inspecteur wierp een onderzoekenden blik
op den arrestant en vroeg hem of bij daartegen
iets in te brengen had.
Jasper Landless had wel degelijk iets te leg
gen. Hjj deed het rustig, en ging niet in op de
woedende kreten van z'n toehoorders.
.Me dunkt inspecteur, dat we nu al lang g*-
noeg geluisterd hebben naar dien onzin,” scham
perde de butler.
..Nog een oogenblikje.” vroeg Landless, en
langzaam stroopte hjj de mouw van z’n rechter
arm op. Toen liet hij aan -de omstanders een
kunstarm en een kunsthand zien.
„Nu vraag ik u inspecteur," riep hij, „hoe
iemand met een rechter-kunstarm, dus alleen
met z’n linkerhand, een sterken man kan wor
gen, die veel grooter is dan hij self? Leg JU dat
eens uit, moordenaar van je meester!” riep hij
met verheffing van stem, terwijl hij dreigend
naar Jesra Balls wees.
Maar de inspecteur had geen uitlegging noo-
dlg. Het verwrongen gezicht van den butler, die
moeite had zich staande te houden, wees er
duidelijk op, wie hier de moordenaar waa.
dien
zegt.
oplevende
klokkenspel is
Prinses Juliana.
Het is verbazend, dat er zooveel menschen
gevonden werden, die vooreerst een entréegeld
van 50 dollar betaalden en bovendien een maan-
delijksche bijdrage van 5 dollar, soms bedragen
van honderden dollars, voor de experimenten
stortten enkel op de verzekering van aandeel
In de winst.
Buiten San Diego werd een groot ..laborato
rium'' opgericht, dat zorgvuldig voor de buiten
wereld afgesloten werd om het .geheim” niet
prijs te geven.
De Kamer van Koophandel in San Diego
nam al kort na de oprichting stelling tegen de
ze zwendelaffaire, doch de politie vond geen
termen om in te grijpen. Eerst door oneenig-
hedez. binnen het .bestuur”, dus tengevolge
van twisten over de verdeeling der reuzensom
men, lekte het bedrog uit.
Een lid van de directie, die zich voorzich
tigheidshalve al te voren naar Zuid-Amerika
teruggetrokken had, waarschijnlijk niet, zonder
zich te voren behoorlijk .gedekt” te hebben,
berichtte het gemeentebestuur in San Diego,
dat het laboratorium niets anders was dan
een leeg gebouw, waarin enkele auto’s ston
den. Het was hoog tijd, de vereeniging „op de
flesch” te laten gaan.
Een onverwachte overrompeling van het buis
en het centraal bureau, waarin meer dan 30
employés werkzaam waren, bevestigde de ge
gevens.
Werkelijk zijn alle ingekomen gelden bet
gaat, zooals men uit de goede boekhouding con-
stateeren kon, in totaal over meer dan 1 nul-
lloen dollar geheel in de zakken der 13 di
rectieleden verdwenen en voor propagandamid
delen voor het publiceeren der .plannen” ver
bruikt geworden.
Het gelukte de politie, om 7 leden der di
rectie te arresteeren; bovendien werden 30 di
recteuren van filialen gevangen genomen, dia
eveneens zeer hooge salarissen hadden.
Het is thans algemeen bekend, dat zeer in
vloedrijke personen leden der vereeniging wa
ren. Het wekt wel buitengewone verbazing, dat
nooit ook maar een der geldschieters op de ge
dachte kwam, den stand der experimenten te
controleeren of tenminste het laboratorium te
bezichtigen. Hoe ernstig de plannen der ver
eeniging door het publiek opgenomen werden,
blijkt wel uit het feit, dat een groote uitge
versmaatschappij in New York het tijdschrift
der vereeniging uitgaf, dat met een oplage van
meer dan 100.000 exemplaren ook aan. uitgele
den bezorgd werd.
zooals
van
het
van
carillon eenigszlns in versukkeling geraakt. De
beiaardier speelde op gezette tijden, doch trok
er zich verder niets van aan. En het publiek
interesseerde zich er evenmin voor Maar toen
werd dan onze kroonprinses geboren en meester
Vincent ontving het verzoek, wanneer de blijde
gebeurtenis daar was, een speciaal programma
uit te voeren. dat door de pers was samenge
steld. Dat programma, dat de beiaardier nog
veilig bewaart, zag er als volgt uit: 1. Nun
danket alle Gott. van Kruger; 2. Wilhelmus;
3. Bede voor de Koningin, van J. Vincent: 4.
Bede voor het Vaderland, van Valerius; 5. Wie
maar den goeden God laat zorgen; 6. Al is ons
Prinsje; 7. Volkslied van Mecklenburg; 8. Volks
lied van Waldeck Pyrmont; 9. Psalm 103; 10.
Gelukkig is het land, van Valerius; 11. Alleln
Gott in der Höh sel Ehr; 13 Psalm 134.
Hoewel meester Vincent's verwachtingen niet
bijzonder hoog gespannen waren, verklaarde hij
zich direct bereid, dit programma uit te voe
ren. In de kranten werd het aangekondigd en
op 30 April 1909 liet meester Vincent de klok
ken zingen. Maar welk een verrassing werd dit
concert. Op den Dam verdrongen zich duizen
den toehoorders. In de vreugdevolle stemming
wilde men genieten van de schoone klokken
klanken en zoo werd deze eerste groote uit
voering voor publiek een enorm succes. De ken
tering was er. De menschen bleken van caril-
lonmuzlek te houden en voor den beiaardier was
dit een stimulans om meer te geven. Zoo ont
stond het eerste avondconcert, dat den Dc.m
weer vol deed loopen Zoo ontstond ook de
idee om de Kerstklokken te laten klinken vóór
den Kerstnacht. Van 'alle zijden ontving
meester Vincent betuigingen van instemming,
toen hij dit plan ontvouwde en de heer Vlet. A.
Borg hans maakte zelfs een speciaal Kerstklok
kenlied. dat hij opdroeg aan den beiaardier en
dat in „De Tijd” werd afgedrukt Dat was in
1911 en sindsdien zijn de Kerstklokken tot een
schoone traditie geworden. Andere beiaardiers
hebben het voorbeeld van meester Vlnoent na
gevolgd. zoodat zijn initiatief wel vruchten heeft
afgeworpen In het jaar na het eerste Kerst
concert stelde meester Vincent de Paaschuit-
voering in. Op den eersten Paaschdag 1913 ju
belden de klokken het lied der Verrijzenis. Dien
morgen viel de regen in stroomen neer en de
Dam lag geheel verlaten. Alleen in de portie
ken stonden enkele liefhebbers, die zich niet
hadden laten weerhouden. Maar wat gebeurde?
Om ongeveer acht uur werd het
van alle kanten kwamen de mem
draafd. Van waar zij eensklaps 1
onbegrijpelijk, maar In korten tijd
zwart van de luisteraars. En d
meester Vlnoent een aansporing,
slagen weg te blijven voortgaai
Paaschkiokken luiden sindsdien tel
zijn uitgebreid met bazuinen en
die een voorname rol spelen in
gecomponeerde Paasch Idylle en
noodzakeljjke voorwaarde gewoed*
echte Paaschstemmtng.
jaren lang, bespeelt Meester Vincent de klok
ken in den koepel van Jacob van Campen's
schepping In die zeven en dertig jaren is
Meester Vincent een beroemd man geworden,
wiens naam en faam zijn doorgedrongen tot
ver over de grenzen en zelfs tot In andere we-
relddeelen en hjj heeft de schoone kunst van
het carillon tot de massa gebracht.
Meester Vincent.
vertelt. Zijn opgewekt geluld vult de ruimte
zooals hij daar zit, zijn woorden onderlijnend
met een enkel gebaar, is hij een toonbeeld van
kracht en energie. Zijn forsche gestalte en zijn
karakteristieke kop geven hem iets imponee-
rends. maar heel zijn optreden is tegelijk van
een hartelijke jovialiteit. Er spreekt uit wat
hjj vertelt een echte liefde voor zijn kunst en
zij, die hem wel aan den arbeid zagen in den
paleiskoepcl op den Dam of in een ouden Ne-
derlandschen kerktoren, weten ook, hoe
man met hart en ziel gebonden is aan zijn
bronzen klokken, die hij doet zingen en jui
chen daar hoog in de lucht.
oor dit laatste moet men hem dankbaar
zijn. Maar meester Vincent wijst beschei
den dien dank van de hand, omdat,
hij zegt. de eigenlijke oorzaak
de oplevende belangstelling voor
geweest de geboorte
Vóórdien w was het
Bedriegers, die de mensch-
heid wilden redden
„Zoo," zei de groote kerel, „een Inbreker, een
echte Inbreker. Allemachtig, wat een geluk! Je
kwam zeker door het raam binnen?"
Jasper Landless zweeg.
„En een beroepsinbreker,” hernam de andere,
toen hjj zag dat zn gevangene handschoenen
droeg. .Mijnheer kwam zeker voor den zwar
ten briljant.”
..Nooit van gehoord,” zei Landless.
Hjj was deze
staande villa
binnengedrongen
het doel, om
kleinigheden te bemach
tigen, die hij gemakke-
lUk £n z n zak zou kun
nen bergen en even ge-
makkelijk zou kunnen
verkoopen.
„Och kom, je moet na-,
tuurlUk van den zwar
ten briljant gehoord hebben," hield de andere
voL „Al de vaklui weten er van. De steen is
50.000 dollars waard. En ik geloof zeker, dat je
hem in je bezit hebt weten te krijgen. Maar hoe
wil je hem weer kwjjt worden? Vertel me dat
eens."
De inbreker zweeg weer. Er was iets vreemds
aan dien grooten kerel. dacht hij. Hjj droeg een
zwart costuum, een witte das en een wit over
hemd, dat erg verkreukeld was. Z'n das hing
opzij en z'n met grijs doorspikkelde haren zaten
in wanorde z'n gelaat droeg doorloopend een
wreede, bloeddorstige uitdrukking. Jasper Land
less gevoelde zich allesbehalve op z'n gemak.
„Luister eens,” zei hjj, „Van uw zwarten bril
jant weet ik niets af. Maar u hebt me te pak
ken gekregen. Bel dus de politie maar op, dan
komt er een eind aan de zaak."
.Je hebt het mis. mijnheer de Inbreker; ik
ben de beer des huizes niet. Ik ben Jesra Balls,
butler bij Sir Benny Walmoden. Je zult Sir
Walmoden moeteh zien, vóór we verder gaan.
Hjj is in de bibliotheek."
„Goed," zei Landless, „vooruit dan maar.”
De butler schoof met z'n revolver in de hand,
de gordunen op zjj.
.Dezen kant op. Loop voor mjj uit, en zacht
jes. Het andere personeel behoeft niet wakker
te worden. En.... geen foefjes, hoor!"
Een zware eikenhouten deur gaf toegang tot
een groot vertrek, waarin 3 boekenkasten stan
den. In sen hoek zag Landless een geopende
brandkaW, waarvoor eenige papieren op den
grond lagen. Vóór den haard lag in een club
fauteuil een man gedoken, wiens eene arm slap
langs de leuning der fauteuil hing.
„Nu kunt ge kennis maken met
moden," zei Jesra Balls.
De andere liep op de fauteuil toe. en deinsde
vol afschuw terug. Het aristocratische gezicht
van den man in den stoel was doodsbleek, in
z'n hals waren purperen vlekken, en z'n met
bloed bevlekte tong hing half uit z'n mond.
„Lieve hemel! Hij is dood!" riep Landless.
„Gewurgd vermoord! Dat heb jjj gedaanI”
.Je vergist je, jjj hebt hem vermoord," zei
Balls kalm.
Verschrikt en angstig keek de Inbreker den
butler aan. Nu ging hem een licht op en be
greep hjj alles.
,JU hebt hem vermoord,” herhaalde Balls.
„JU en niemand anders. Op de een of andere
manier ben je te weten gekomen, dat de zwarte
briljant' hier voor een nacht in de brandkast
zou bewaard worden en dat Sir Walmoden den
heelen nacht op zou zitten om er bU te waken.
Jjj kwam hier om in te breken en hebt Sir Wal
moden gewurgd, toen hjj in z'n stoel even was
ingedommeld. JU hebt de brandkast geforceerd
en was op X punt er van door te gaan, toen je
nog net bUtjjda door mU gepakt werd
mstreeks een uur na middernacht sloop
f 1 Jasper Landless het huis door een ge-
opend raam binnen en doorzocht bU X
schUnsel van een electrische zaklantaarn het
vertrek waarin hU zich bevond. Dit vertrek was
niet groot, maar weelderig Ingericht en scheen
voor studeerkamer te dienen. In den open haard
brandde nog even het vuur en op een tafeltje
stond een open kistje sigaren. De Indringer stak
een vUftal sigaren in z'n zak, maar liet de flesch
tnet whisky naast het kistje, onaangeroerd. HU
was onder z'n werk een voorzichtig „zakenman”.
Langzaam trok hU de lade van X schrijfbureau
open, maar scheen niets van z'n gading te
vinden.
„Een dooie boel hier," mompelde hU. „zelfs
geen geld voor een pakje zaad voor mn vogels."
Als een schaduw bewoog hU rich voort, on
hoorbaar, naar de zware portlères. die aan de
andere zijde van de kamer hingen. Voor de por
tières stond hU stil en terwijl hij scherp luis
terde, trok hU met z'n linkerhand het gordUn
open. Het volgende oogenbllk voelde hU z'n
pols als in een stalen klem gegrepen, terwUl
bU met kracht achterwaarts, da kamer in werd
geduwd, die hU juist wilde verlaten.
De kamer werd nu hel verlicht. TerwUl zn
pols nog steeds omkneld bleef in dien Uzeren
greep, zag Landless voor zich bet spottend ge
zicht van een zwaar en krachtig gerouwd man.
in wiens vrije hand de stalen loop van een re
volver schitterde. 1
wanden omhoogl” klonk bat bevel.
„Wapens bü je?”
Landless schudde ontkennend het hoofd. HU
droeg die nooit bU zich en behoorde tot het
zo- slag van „tamme inbrekers”.
De man die hem overvallen had. beval hem
nu op een stoel te gaan zitten. HU gehoorzaam
de en keek het individu aan. dat hem had be
trapt. en tegenover hem bad plaats genomen.
--
De geboorte van Prinses Juliana
bracht nieuwe belangstelling
voor het carillon
chen daar hoog in de
BUna acht en dertig
jaren reeds bespeelt
Mieester Vincent het
Amsterdamsche Pa-
leiscanllon BUna acht
en dertig jaren geeft
hU. in dienst van
H. M. de Koningin,
zUn wonderschoone
klokkenkunst en hU
heeft in die jaren
duizenden en duizen
den menschen, zoowel
in Nederland als in
de overzeesche gewes
ten, aan zich ver
plicht En het is daar
om, dat we tot den
beroemden beiaardier
zUn gegaan, om hem te laten vertellen
zUn loopbaan en over zUn arbeid.
En zoo verhaalt hU dan van dien tjjd het
is lang geleden dat men zich aan het ca
rillon vrijwel niets liet gelegen liggen. Men in
teresseerde er zich niet voor en ook de Jonge
Jacob Vincent, die door Willeumler, Pomper en
Tlggers was opgeleid tot piano- en orgel-leeraar,
bekommerde er zich allerminst om.
Hoe zou hU ook? HU speelde piano en leer
de het aan anderen, maar met het klokken
spel kwam hU nooit in aanraking Tot op een
gedenkwaardigen dag zUn leermeester hem met
het carillon in kennis bracht. Het was de heer
A. Pomper, de blinde organist van de Evange
lisch Luthersche Kerk aan het Spul te Amster
dam, wiens composities Vincent dikwijls, op no
ten schreef en voor wlen hU registreerde bU or
gelconcerten, die hem eigenlijk tot beiaardier
maakte. Er was een innige vriendschap tusschen
den leermeester en den leerling en het behoeft
dan ook niet te verwonderen, dat de heer Pom
per. toén hU op zekeren dag benoemd werd tot
klokkenist van de Zulderkerk, juist .den jongen
Vincent uitzocht om hem te vergezellen b'J
een oriëntatie-bezoek aan den toren. Maar al
was de heer Pomper dan benoemd tot klokke
nist, in werkelijkheid wist hU niets af van het
bespelen van carillons en zoo stonden daar dan
voor het klavier twee mannen, voor wie het
klokkenspel iets volkomen vreemds was. Dat
wil echter niet zeggen, dat zjj geen kans zagen
zich door de moeilijkheden heen te slaan. Na
i een uurtje de zaak te hebben bekeken, besloot
de heer Pomper voor de begeleiding te zorgen,
terwUl Vincent de melodie zou /pelen. En waar
lijk. het lukte. De jonge musicus had er plel-
zler in en hU bleek ook den noodlgen aanleg
te bezitten en het duurde niet lang, of hu kon
een tweestemmig liedje spelen. Op twee Augus
tus, den verjaardag van Koningin Emma, ga
ven de heeren Pomper en Vincent hun eerste
concert. ElgenlUk verdiende het dien naam niet,
meent thans Meester Vincent, die sinds dien
heel wat critischer is geworden, maar voor den
heer Pomper, die asthmatisch was, was het
aanleiding zUn leerling den geheelen arbeid,
die hem te zwaar was, over te dragen. En zoo
was Vincent dan op zeven-en-twlntlg-Jarigen
leeftijd onofficieel beiaardier van de Zuider-
kerk.
Tot 1900 bleef hU dat. Toen, op een Zondag
middag in het begin van dat jaar, vertelde de
heer Pomper hem, dat de blinde beiaardier
Van Veen van het Koninklijk Paleis op den
Dam was overleden en dat er nu een vacature
was.
Voorzien van uitstekende getuigschriften, die
de heer Pomper en de heer Hasselaar, toen or
ganist en klokkenist van de Oude Kerk, hem
hadden verstrekt, begaf Vincent zich i|ar het
Paleis, waar de intendant Jhr. Six h«n ont
ving. Het resultaat was. dat. na een concert op
1 Maart 1900, Meester Vincent een half Jaar
op proef de Paleisklokken mocht bespelen. Tot
volle tevredenheid kweet de jonge beiaardier zich
van zUn taak en toen de proeftijd om was, be
noemde H. M. de Koningin dan ook zonder aar-
aelen Vincent tot klokkenist van het Koninklijk
Paleis. En sindsdien, dus ruim zeven en dertig
et heeft zeer lang geduurd, eer de Ame-
rikaansche Regeering tegen de fameuze
„Vereeniging tot redding der mensch-
heid" opgetreden is, een vereeniging, die reeds
meer dan een jaar in de geheele Unie haar
praktUken uitoefende en duizenden
aanzienlijke bedragen uit hun zak klopte.
Thans is de „vereeniging" echter bU besluit
der Regeering ontbonden, het bestuur, dat uit
12 leden bestond, voor het grootste gedeelte ge
arresteerd en het Centraal bureau in San Die
go, benevens de filialen ongeveer 50 in getal
zijn gesloten.
Thans worden allerlei bijzonderheden bekend
over de inrichting en arbëidsmethode van dit
instituut tot redding der menschheid, dat met
een winst van millloenen gewerkt heeft.
In Mei van het vorige jaar kwamen in San
Diego, de Callfornische stad aan de Mexi-
caansche grens, die steeds een eldorado van
allerlei twjjfelachtige manipulaties is, omdat
Mexico vlak bij ligt, 12 achtbare mannen met
een oproep tot het publiek, waarin aangespoord
werd tot het vormen van een „Belangengemeen
schap tot saneering der wereld-economie door
kunstmatige productie van goud”. Het duurde
niet lang of er hadden zich al meer dan 300
personen aangemeld, die bereid waren sommen
van 100 tot 3000 dollar te storten voor experi
menten ter produceering van kunstmatig goud,
natuurlijk tegen zeer gunstige condities, wat
betreft hun aandeel in de winst.
-Toen het aantal „donateurs” tot ongeveer 600
gestegen was, ging men over tot het stichten
van een „Vereeniging" die men den hoogdra-
venden titel van „Vereeniging tot redding der
menschheid'' gaf. In alle grootere plaatsen der
Vereenlgde Staten werden filialen opgericht,
propaganda-vergaderingen ter verbreiding van
het „Idee” georganiseerd en werkelijk waren er
een groot aantal menschen bereid als lid tot
de vereeniging toe te treden en daarmee het
goede doel te steunen.
w w et het concerteeren en lesgeven houdt
|Y<| echter de werkzaamheid van Meester
Vincent niet op. De toenemende belang
stelling voor het carillonspel heeft integendeel
den Palels-beiaardier veel nieuwen arbeid ge
schonken. arbeid, dien hij geheel belangeloos, maar
met liefde verricht. Steeds heeft hij van advies
gediend bij diverse restauraties. Steeds was hij
present bij het keuren van luldklokken en dat in
vele plaatsen de torens weer zingen, hebben wjj
voor een groot deel te danken aan het rusteloos
streven van Meester Vincent.
De Philipsfabrieken maakten gramofoonplaten
van zijn bespelingen en door een speciaal gecon-
strueerden geluidsversterker kunnen deze platen
hoog in de lucht ten gehoore worden gebracht.
Dit is een prachtige vinding, want nu kunnen de
zwakste torens het volle carillon van den Dam
of van Deventer laten spelen. Op het Kasteel
Njjenrode en te Voorburg zijn deze versterkers
reeds geplaatst en ook te Slttard bestaan er plan
nen een dergehjke installatie aan te schaffen.
Wonderlijk is het intusschen wat men door de
moderne techniek reeds bereikt heeft. Zoo
speelde Meester Vincent op den Dam voor de
deelnemers aan het Eucharistisch Congres te
Bello Horizonte in Brazilië. In den Paleiskoepel
was eer. telefoonleiding aangebracht, die de klok
kenklanken doorzond naar Hilversum. Daar leg
de men het geluid vast op een plaat, die pgr
Zeppelin naar Brazilië werd gezonden en toen
het Eucharistisch Congres werd geopend was de
Zuid-Amerikaansche hemel vervuld van den
prachtigen klokkenzang, door de meesterhand
van den beiaardier aan het oude Dam-carillon
ontlokt.
Voor President Roosevelt, wiens voorouders uit
oud-Vossemeer stammen, speelde Meester Vin
cent Hollandsche liederen per gramofoon en te
Brussel, Keulen en Croydon concerteerde hjj
persoonlijk.
Jarenlang had hij zitting in de examen-com-
mlssie van de Kon. Ned. Toonkunstenaarsver. en
sinds 1885, dus ruim Xi halve eeuw, is Meester Vin
cent de gewaardeerde organist van de Weeshuis
kerk En thans nog is de energieke kiKtenaar vol
activiteit en vol idealen. Thans nog trekt de
beiaardier die menigeen versteld doet staan
door de groote wandeltochten, die hij tezamen
met zijn echtgenoote onderneemt door het
land en houdt zijn interessante en geestige le
zingen. En overal vindt de muzikale mah, die
tevens vader is van een uiterst muzikaal ge-
rin al zijn kinderen hebben het diploma van
de Kon. Ned. Toonkunstenaarsver., zijn zoon is
hoofdleeraar van de Mij. tot Bevordering der
Toonkunst te Haarlem, terwijl z\jn dochter Jo
Vincent als de vermaardste Nederlandsche zan
geres geldt waardeering voor zijn arbeid. Voor
wijlen Koningin Emma en voor H. M. de Konin
gin demonstreerde hij het klokkenspel. Prinses
Juliana bezocht hem in den Paleiskoepel en toen
FTriot de zorgenkinderen van de politie van
Bombay behoorde sinds jaren ook de
straattoovenaar El Fajnum. HU noemde
zich weliswaar fakir, maar hu voorzag in
zijn levensonderhoud door allerlei kunsten te
vertoonen. Het staande touw, de verdwenen
jongen, het doorgezaagde meisje, behoorden tot
de talrijke trucs, waarmee hU de toeschouwers
bezig hield. ZUn mooiste kunststuk van den
laatsten tyd bestond in het betooveren van
een cobra. HU liet het dier, waarbU de glft-
tanden niet uitgetrokken waren, op de tonen
van een fluit dansen, prikkelde het op die wU-
ze tot groote woede en dwong dan een mede
werker. het dier in de handen te nemen. De
talrUke toeschouwers, die lederen avond een
vermogen by El Fajnum kwamen brengen, za
gen alj laatste phase alleen den bliksemsnel
uitschietenden kop van de slang, waarbU ®U
het uitschreeuwden van angst. Iedereen was
er van overtuigd, dat de man gebeten was. Nu
trad er echter een man van achter den fakir
te voorschijn, die met stoïcUnsche kalmte den
deksel van de mand optilde en de rustig tn
elkaar gerolde slang aan het verbaasde pu
bliek toonde. Daar de fakir aan het begin
van de voorstelling slechts deze eene slang
in zUn hand had, en men met eigen oogen het
dansen van het dier aanschouwd had, bleef
alleen de verklaring over, dat de fakir het dier
in de mand „teruggetooverd" had.
Toen El Fajnum's doen en laten al te op
dringerig werd en hU ook. met zUn concur
renten last kreeg, werd hu wederom voor den
rechter gedaagd. Thomas Wllkox, de rechter,
kon de kalmte van den man niet verstoren. El
Fdjnum liet zich geen enkel woord ontsnap
pen en antwoordde steeds maar: „Ik heb nie
mand bedrogen”. Tenslotte verloor de rechter
toch zUn geduld en riep uit: „Toon dan ten
minste, dat je kunststukken geen bedrog zUn.”
OnmlddellUk gaf de fakir een teeken, waar
op zjjn helper met de mand, waarin de slang
lag, verscheen. B Fajnum haalde «Un fluit uit
den zak, begon er op te blazen en reeds ver
hief het dier zich blazend voor den rechter.
Iedereen zat doodstil inde yaal, want men
wist, dat door de minste beweging het dier
schrikken kon: Dan klonk het bevel: „Neem
het dier in de hand". Eerst waagde de heer
Wllkox het niet, maar toen de helper naast
hem ging staan, met getrokken dolk, om tus-
schenbelde te kunnen komen, wanneer het
verkeerd mocht gaan, strekte hU de hand uit.
Op hetzelfde oogenbllk stak de cobra zUn kop
naar voren, alsof hU wilde buten. Een gewel
dig tumult ontstond er in de zaal, met getrok
ken sabel vloog de politie naar voren, om het
dier dood te slaan, terwUl de heer Wllkox de
vlucht nam.
intrede deed in bUna elke h
beiaardier verloor daardoor X
tact met zUn zichtbaar publiek var
massa’s van den Dam verdwene
vrienden van het carillon verdwen
de honderden brieven.
Vincent uit alle oorden van het
en nog ontvangt. Dat bewijzen oc
vaak ontroerende dankbetuigingei
beiaardier werden toegezonden u
West-ïndlë. na de Pbohl-ult»
meester Vincent sinds 1926
radio-concerten naar Indië h<
beiaardier nog beroemder ge
wel teekenend dat een
slechts gericht aanDen
beiaardier, Europa, zonder
sterdam aankwam
hU zUn 25-jarig jubileum vierde benoemde H M. r
de Koningin Meester Vincent tot Ridder in de
Huisorde van Oranje-Nassau. Van den N_t. Bond
„Het Mobillsatlekruls” ontving hU het witte
Moblllsatiekruis en bU het huwelUk van het
Prinselijk Paar schonk Prinses Juliana den
beiaardier de huwelUksmedallle. Wel een bewUs.
hoe zeer men in alle kringen den begaafden kun
stenaar eert.
Moge deze bescheiden tnensch, die door rijn
spel aan duizenden zoo dikwijls eenige uren vol
schoonheid schonk, nog vele jaren den arbeid
kunnen verrichten, die hem dierbaar is en moge
deze arbeid hem voldoening blUvcn schenken.
die den
Oost- en
