u&Aaal van den dag H Stan en Pol De avonturen van Het gasmasker F 250.- W at batsaksat hst lijden In dwn tijd. I vergalakan bij aan aauwighald van I galukzallghaid? KIDD-MILLIOENEN PLICHT en [GELUK i DINSDAG 7 SEPTEMBER 1937 Onze Lieve Vrouw van Montserrat De nieuwe hoed Het beeld gespaard Al ISO jaar zoekt men Kunstwerken verwoest te Toledo Reeds 90 jaar geleden uitgevonden De Britsche chemicus Stenhouse grondlegger van het type, zooals wij dat kennen NAAR HET ENCELSCH Op jacht naar de schatten van een rebel en avonturier, piraat en ondankbaar afgewezen Soeman 2^-2 antwoorddec Basiliek van den H. Antonius te Padua heel een oogenblik van niet met je 28 HOOFDSTUK XXV (Wordt vervolgd) Tenzü bet Ja ongelukkig En hü vertelde haar zachtjes In oor, wie hy was en hoe hü de verschillende kinderen hielp, zoodat Nel het einde lijk begon te gelooven- Toen het vier uur was kwamen de ver schillende meisjes meewarig naar Nel toe, maar deze maakte zich gauw van hen af en ging naar huls om maar spoedig haar strafwerk te kunnen maken. gen, omdat de menschheld van 90 jaren de vreeselijke gifgassen, waarvan men in den modernen oorlog bedient, gelukkig nog niet kende. Toch hadden Stenhouse’s proeven met zwavelwaterstof, ammoniak enz. een vol ledig succes. En hierdoor bewees Stenhouse’s masker In den waren zin des woords een .gas masker" te zijn. heeft zjj „Wat Is antwoordde zij kalm. ,Jk heb nooit anders een de De juffrouw was nu erg boos en thans volvoerde ze haar bedreiging en Nel moest den volgenden morgen tien bladzijden uit haar geschiedenisboek overschrijven en mee naar school brengen. Dat was een zware straf. Nel begon te huilen. Stan kreeg medelijden met het meisje en fluisterde In haar obr, dat ze niet meer moest huilen, hü zou ze w<el voor haar maken. Hij beduidde het meisje, dat ze stil moest zijn, hij zou haar straks alles wel uitleggen. bij verlies van een hand, een voet ot een oog. dollars in een dergelijke onderneming te ste ken. Binnen enkele weken zal men meer kunnen vernemen over de Kidd-kwestie. Vóór a.s. No vember moet men resultaten hebben bereikt, want nadien zijn de stormen te hevig en is de temperatuur op Nuova Scotia te laag. Door den burgeroorlog zijn, zooals men weet, talrijke kunstwerken in Spanje vernietigd. Van Nationalistische zijde Is een organisatie opge richt die zich „de kunstdlenst bij de voorhoede" noemt, en die 'tot taak heeft de troepen aan het front onmlddellljk te volgen, om in de ver overde plaatsen de bescherming der kunst schatten op zich te nemen en systematisch te organlseeren. Een lid van deze organisatie, ar chitect Luis de Villanueva, heeft in een brief uit Toledo aan de „Times”, nadere mededeelln- over heen, je vader zoo hulpeloos en afhankelijk te zien.” „Toch is hij zeker gelukkiger, dan u denkt. Evelyn is zoo onultputtelljk in het bedenken van telkens weer nieuwe afleidingen. Vader sou doodongelukkig zijn, als zij eens een dag van hem wegging!” Op dit oogenblik legde Evelyn haar boek neer, lichtte haar vader uit zijn stoel, schoof hem een kruk onder den arm en liep met hem het grootste gedeelte van het tuinpad op en neer. „Alleen een vrouw kan dergelijke beproevin gen doorstaan," zei Roger en Grace sag, dat zijn oogen vol tranen schoten. Hü begon haar nu te vertellen van George’s werk in Londen en kwam er eerlUk vooruit, dat hU dien arbeid ontvlucht was. ..Je zult mü wel heel verwaand vinden, maar ik had ml) altUd de meerdere geacht van Illingworth, tot wij samen werken in die philan- tropie, en ik ml) beslist zijn mindere voelde in den omgang me* degenen, met wie wü toen te maken hadden. HU wist altijd den julsten toon te treffen, ergerde zich niet gauw, liet menige persoonlUke beleediging kalm over zich heen gaan kortom, hü voelde zich gelukkig. Geluk kiger dan hU wist, want zUn energie moest een uitweg hebben en op deae wijze vindt hü die. Toen wü elkaar ontmoetten, had hU genoeg van Londen met al *Un amusementen." op die befaamde hoedenkwestie. Geen van bei den gaf ook maar een duimbreed toe. Geen wonder dus, dat Elsa slecht gehumeurd was; dat Frank zich aan z’n zaken' wijdde met 'n Uver en *n ernst, waarvan z’n oudere deelge noot In de firma, vreemd en ietwat geamuseerd, opkeek. Dat duurde zoo eenige weken voort, tot Frank op zekeren dag in z’n pension aan de telefoon werd geroepen. In z’n haast, om bü de telefoon' te komen, wierp hü een stoel omver. HU bracht den hoorn aan z’n oor, en set op afgemeten, za- kelUken toon: .Hallo." Een dun, maar lief stemmetje ..Ben ju daar, lieve Frank?” Even precies en duidelUk sprak hU terug: ,4a. lieveling." „O, Frank, Ik voelde me zoo ongelukkig...... enhoe dwaas was het toch van me; och, t spijt me toch zóó ..Spreek er toch niet meer over, engel!” riep Frank; „alles is nu achter den rug." ,4a, gelukkig maar. O. t was mjjn schuld hooren hoe lief toch van je, om vanmiddag langs ons huis te rUden met dien hoed op.” „En nu wil Ik dat akelige ding niet meer zien: verbrand het maar; zet t in elk geval nooit meer op. O, toen je er mee voorbü reed in je auto „Zoo, heb Je me gezien?" vroeg Frank, onschuldig. „NatuurlUk. t Was allerliefst van je om zoo aan m’nm’n gril toe te geven." „Absoluut niet”, zei Frank heel grootmoedig. „In elk geval”, klonk het weer door de tele foon „moeten we onzen tüd hier niet staan ta verknoeien. Waarom kom je niet direct?" „Ik ben al onderweg", juichte Frank. HU liet den hoorn vallen, nam een hoed maar niet den hoed greep z’n handschoenen en verliet snel de kamer. In de gang bleef hü staan en riep: „Barend!" Barend de huisknecht, stond later voor hem. „Weet je wel Barend”, zei Frank streng, „weet je wel. dat je eigenlUk ontslagen moet worden." „Ik mijnheer?" J .Keker JU”, zei Frank, nog strenger, „rfn hier heb je een riks. Vooruit, pak aan, en Xog één woord: als je weer eens een vrijer/middag hebt, leen dan niet den hoed van ander en ook niet z’n auto. Begrepen?" dat geopend en vast gesloten kan worden, dient om er versche houtskool door te laten, dat op haar beurt weer moet dienen als abeorbtlemid- del tegen kwade atmosferen. De respirator wordt door een elastieken band, welke rond *t achterhoofd loopt, op zUn plaats gehouden.” Het masker, dat Stenhouse onder den naam „respirator" beschrijft, bezat reeds alle nuttige onderdeden, waarvan heden ten dage nog het gasmasker wordt voorzien. Het Stenhouse- masker wordt zelfs thans nog absoluut onge wijzigd gebruikt in vele fabriekt^ waar met gevaarlUke stoffen wordt omgegaan. Het typische is wel. dat ook' Stenhouse ex perimenteerde met gifgassen.-^tehoon de be doeling van zUn uitvinding nfë^vas: een be schermingsmiddel tegen gifgassen te vervaardi- terug zich Na dit eene oogenblik van wederzüdsche zaligheld legde hü haar de hand op den schou der en keek haar recht In het gelaat. „De Hemel zegene Je, Evelyn! Ik zal mUn best doen, het niet moeilijk te maken voor je.” Toen hoorden zü Anthony en Mary en bü geen van beiden verraadde de uitdrukking op het gelaat de ontroering, die zU zoo pas had den doorgemaakt. held der schatkamer was en waarschUnlük had men deze hier gebracht, om het dengenen, die het gebied of een anderen toegang niet kenden. Ónmogelijk te maken er binnen te dringen. Toch gelukte het den besten zwemmer der drie, bU de eerstvolgende eb In de grot te drin gen en eenige handen vol goud er uit te ha len, niet meer dan wat hU In zijn zakdoek ge knoopt met de tanden kon vasthouden. Doch de nieuwsgierigheid van de schatgravers was gewekt. En sindsdien is'de goudschat niet ver geten. Doch eerst veel later kwam men op de gedachte deze grot in verband te brengen met het avontuurlijk leven van Captain |Cldd. Niet minder dan zeven groote ^expedities hebben zich op weg begeven om tot de schat kamer door te dringen. Maar alle mislukten door het vraagstuk van den vloed. Niet eens met duiktoestellen kwam men iets Verder, daar de grot zóó ligt, dat de luchtslang in elk ^ge val dicht gedrukt wordt. Doch nog tweemaal zijn bijzonder moedige ondernemers, leden van een Amerlkaansche expeditie, er in geslaagd eenige stukken goud uit den grond tastend in het duister naar boven te brengen, als een bewijs, dat men werkelijk op het goede spoor is en geen fantoom najaagt. Deze successen dateeren reeds uit de jaren 1830 en 1897. De buit van 1897 werd verkregen doordat men van opzij een boor door het ge steente dreef, toen inderdaad op een holte uitkwam en men met deze tamelijk nauwkeu rige kennis van het terrein, een man In de diepte kon zenden- Doch deze boorwerkzaam- heden moesten worden opgegeven, waar zü te duur werden en werkelijke resultaten nog In de verre, verre toekomst lagen. Onlangs werd opnieuw beweerd, dat de grot niet alleen de kostbaarheden van Capt. Kldd herbergde, maar ook de schatten van een aan tal vluchtelingen, die ontkwamen aan de ver schrikkingen r»n de Fransche revolutie en „voorloopig” hun goudwaarden en juweelen hier opborgen. Daarbij komt echter de vraag hoe deze vluch telingen dan den ingang tot het gewelf von den. Steeds weer rijst de veronderstelling, dat er een tot nu toe onbekende toegang bestaat, welke misschien werd dichtgemetseld of is in gestort, doch in elk geval werd gebruikt door Kapitein Kldd en de vluchtelingen. Als men deze nu kon vinden, zouden de boorwerken en zuigpompen van de firma uit Pasadena noodlg zijn. Want voorloopig zijn de plannen om behulp van een middelmatig sterken boor van boven af de schacht te bereiken, en dan met een zuigpomp alles uit de grot te halen, wat daar los ligt, de meest redelijke. De menschen. die hun geld in deze nieuwe onderneming heb ben gestoken zijn kalme en verstandige lie den, van wie men aanneemt, dat zjj hun kan sen hebben overwogen, alvorens hun kostbare ATT T’ jk °P dit blad zlJn ingevolge <le verzekerlngsvoorwaarden tegen 17 7^0 bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 7b*J ongeval met «I (Ti XX llv/ll I w ongevallen verzekerd voo» een der volgende uitkeeringen Uv» verlies van belde armen, beide boenen of belde oogen VV* doodelljken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL derf té zaaien. Hjj dacht er slechts aan het masker in de wereld te brengen, om demensch- heid van dienst te kunnen zijn In den strijd tegen de bacteriën. Doch ook hierin was hü de voorlooper van een groote Idee: veel meer nog dan in den oorlog heeft het gasmasker zich In de laatste Jaren ontwikkeld als een be schermingsapparaat tegen gassen, welke moe ten worden bestreden in fabrieken, bü verwer king van stoffen en tegen ziektekiemen van al lerlei soort, welke de volksgezondheid kunnen bedreigen. Het Interessante van Stenhouse’s werk Is misschien, dat ook hij reeds van het principe uitging, dat heden ten dage nog de gasmasker- technlek der geheele wereld beheerscht: masker deel, dat den mond en neus tegen andere giftige buitenlucht afsluit en een filter die in het masker wordt geplaatst. Ook de door Stenhouse uitgedachte soort van vul ling van den filter voorziet in werkelijkheid in de methoden, welke bü de moderne Industrie ën gasmaskers worden aangewend. Er schuilt dus geen onwaarheid in, wanneer men beweert, dat de Brit Stenhouse de grond legger was van het masker, zooals de moderne mensch dat nog prefereert. „Over de desinfecteerende eigenschappen van houtskool, naast 'n beschrijving van een kool-respirator, ter reiniging der lucht door filtratie”, aldus luidde het opschrift van een in 1847 gepubliceerd artikel van den uitvinder het gasmasker, Stenhouse. In dit artikel, thans helaas bijna geheel vergeten, leest men het volgende: „De krachtige werking der houtskool, n.L de grof gepulverde, In staat gassen en dampen te absorbeeren, Is sinds lang bekend. Toch oefent de houtskool nog een andere, tot heden toe. volgens mjjn meenlng, nog niet voldoende be studeerde werking uit op de zoo gecompliceer de verdervingsproducten. „Op de belangrijke werking, welke de houts kool als deslnfecteerend middel toekomt, werd mijn aandacht gevestigd door een mijner stu dievrienden, John Thumhull, den bekenden fabrikant van chemische producten te Glas gow. Mr. Thumhull bracht voor ongeveer ne gen maanden het kadaver van twee doode hon den mee in een houten kist. Deze kist legde hjj In ’n slechts énkele deciriieters diepen kuil, In houtskool poeder gegraven, en overdekte de kist met dezelfde substantie. Ofschoon de kist geheel open was, was er, toen men de kist na zes maanden weer blootlegde, van de ontbin dingsverschijnselen niets meer te bemerken. Men vond slechts een aantal beenderen. Mr. Tumhull zond mij een deel van de houtskool, welke vlak op het kadaver had gelegen. Aan deze houtskool was met het bloote oog niets meer te bemerken, doch bij nader onderzoek bleek het absorbtlevermogen verdwenen.” „Het doel der voorgaande mededeelingen is hoofdzakelijk zoo gaat Stenhouse voort een poging de goede eigenschappen van houts kool als absorbtiemiddel te leeren kennen, wel ke volgens mij nog niet genoeg bekendheid ge nieten. Ik zou hier graag meer bekendheid willen geven aan een nieuwe en toch zoo een voudige soort respirator, (ademhallngsnüddel), die met gepulverde houtskool is gevuld, om alle mlasmen en aanstekende deelen te absorbeeren en te verdelgen, welke bü gele koorts, cholera en andere besmettelijke ziekten, welke In de atmosfeer kunnen hangen, te vernietigen. ,Jk liet zulk een respirator vervaardigen, volgens een door mij uitgedacht model. Het masker sluit om mond en neus. Een dekseltje. -j—s en bijzondere correspondent van The Unl- verse meldde, dat het beeld van Onze Lie ve Vrouw van Montserrat, waarvan vrijwel teder meende dat het door de Rooden was buit gemaakt toen zjj bet eeuwenoude klooster be zetten, dat op 40 mijl afstand van Barcelona in de bergen is gelegen, zich in veiligheid vindt. Vier of vjjf jaar geleden, toen de communis tische dreiging in Spanje kwam opzetten, heb ben de Paters Benedictijnen het wereldbe roemde beeld laten namaken, en deze copie de plaats van het echte beeld doen Innemen. Het echte beeld werd verborgen, terwijl slechts drie monniken wisten waar het zich bevond. Men heeft hier dus eenzelfde methode toege past als volgens de traditie werd gebe zigd bij het verbergen van het lichaam van Sint Cuthbert, den grooten wonderdoener uit het Engeland der zevende eeuw, wiens lichaam werd verborgen op het terrein van de kathe draal van Durham, die In Noord-Engeland ver rijst als een heerlijk monument der Romaan- sche bouwkunst. Het beeld van Onze Lieve Vrouw van Mont serrat wordt nu al meer dan 1000 Jaar ver eerd. Onder de heiligen die het bergpad beklom men dat naar haar heiligdom voerde bevonden zich de heilige Vincentius Ferrerlus. de heilige Franciscus Borgia, de heilige Ignatius van Loyola en de heilige Petrus Claver. Kort nadat verleden Jaar de burgeroorlog uitbrak nam de regeering van Catalonië het klooster over om het als hospitaal te gebrui ken, en het later te bestemmen voor „een groo te Instelling ten nutte van het volk". Later werd het Inwendige van het klooster door de Rooden vernield en werden de monniken ver jaagd. Dertig van hen lieten daarbij het leven. Wjj hebben het goud van de Lutlne, dat wil zeggen: men heeft het nog steeds niet. Er Is maar een klein beetje, van teruggegeven door de watermassa’s, de groote pluk zit nog onder het zand en verder dan ooit schijnt men van het blootleggen verwijderd te zijn. Maar ook elders op de globe zoekt men naar verborgen schatten. Zoo is men al 150 jaar op Jacht naar de mlllioenenschatten van den legendarlschen ka pitein Kldd, den rebel en avonturier, den pi raat en ondankbaar afgewezen Soeman; maar nog nooit is men zoo wetenschappelijk en zoo goed uitgerust te werk gegaan als thans, met behulp van een groote maatschappij, die zich met een aanzienlijk kapitaal de medewerking van een bekende firma heeft verzekerd. De Amerlkaansche firma Sprague and Hen- wood uit Scranton In Pasadena (Callfomlë) levert de boorwerktuigen, de zuig- en drukap- paraten en stelt ook de werklieden aan, die deze zeer moderne toestellen bU het zoeken naar den schat kunnen bedienen. Een bekend Amerlkaansch ingenieur, Frederic K. Krupp, staat als leider aan het hoofd van de geheele onderneming. Zoo uitgerust gaat men op de Kidd-mlllioenen af! Van de Kidd-millloenen wist men sinds lan gen tijd. Men wist, dat de bedachtzame avon turier zijn grooten goudbult naar een geheim zinnig eiland heeft gebracht, dat men eerst langen tijd in den Indischen Oceaan en later in het Zuiden van den Atlantischen Oceaan zocht. Toen deden plotseling drie menschen uit Nuova Scotia, een provincie van Canada in den Atlantischen Oceaan, in October 1795 op het Oak-Island een bijzondere ontdekking. ZQ stieten op een eikeboom, die met groote eigen aardige teekens was bedekt. Bjj nader onder zoek van de omgeving ontdekte men *n schacht welke half onder water in een rots drong. De schacht kon men niet onderzoeken, daar deze met vloed geheel onder water kwam. Maar het scheen, dat men dicht in de nabjj- gen gedaan over de methoden en de ervaringen van zijn organisatie. Over Toledo schrijft hjj o.m. het volgende: In de 72 dagen van de roode heerschappij in Toledo werd geen enkel bouwwerk beschermd, alleen uitgezonderd de „Graftombe van Conde de Orgaz”. In de beide groote musea werd geen enkel schilderij van den muur genomen en het eene museum werd zelfs als een steunpunt voor de bestorming van het Alcazar gebruikt, terwijl de schilderijen en andere kunstvoorwerpen wa ren blootgesteld aan de vernielingen van den oorlog. Deze onvergeeflüke nalatigheid is des te erger omdat het gebouw kelders bezit, die zeer gemakkelijk konden Ingericht worden om de schilderijen veilig te bewaren. Niet alleen dat de kunstwerken niet beschermd waren, maar schitterende schilderijen zooals Jezus en Maria van Van der Goes en de H. Familie van Ribera werden afzichtelijk geschonden. Het is een groot geluk dat op één na alle schilderijen van Greco in Toledo gered werden. De eenige uitzondering is het schilderij van Kardinaal Tavera. dat met een mes kapot ge sneden werd. Deze kunstwerken werden ge spaard voor de woede van het gepeupel, doordat drie personen, twee kunstenaars en een boek handelaar. ze met levensgevaar in veiligheid hadden gebracht De kathedraal was niet alleen blootgesteld aan de strooptochten van hen die kerken, kloosters en particuliere huizen plun derden en verwoestten, maar zü werd het slachtoffer van het roode comité, dat de kathe draal systematisch liet uitplunderen, waarbij de Hongaar Thomas Malonyal de leiding in han den had. Men heeft een document gevonden, waarin de gestolen voorwerpen en ook de personen, die aan den diefstal der schatten van de kathe draal hebben deelgenomen, worden opgesomd. Een ontzaglijk verlies is de Bijbel van den H. Lodewljk, die eeuwenlang de glorie der kathe- draal was. Een bijna even groot verlies is ook de bijna totale verwoesting van alle gebrandschilderde ramen uit de 14de en 15de eeuw. De twee vreeselijke explosies, die het Alcazar tot over gave moesten dwingen, vernietigden alle rui ten van Toledo en beschadigden de meeste da ken. Waarom hebben de bestormers die onver- vangbjfre kunstwerken niet beschermd en de waardevolste stukken uit de vensters genomen, daar zjj toch de verschrikkelijke uitwerking kenden der ontploffingen, die menschen. stee nen en zelfs vrachtauto’s in de lucht slinger den? In tegenstelling hiermee beschrijft Villanueva de vele maatregelen die sinds September ge troffen zfjn om hetgeen nog overgebleven is voor verdere vernietiging te beschermen. De kunstwerken der musea en kerken zfjn in spe ciale bomvrije ruimten ondergebracht en vol gens een zorgvuldig systeem geclassificeerd. onzin hooren wil! Als zjj besloten is, haar vader niet te verlaten, dan moest er ook van geen engagement sprake zijn.” „Waarom niet? Ja, ik had haar ook kunnen voorstellen, dadelijk te trouwen en haar vader mee te nemen naar mijn huls." „Ik denk niet, dat zü dit ooit zou willen doen. In de eerste plaats kunnen wjj niet berekenen, welke uitwerking dat op den armen man zou hebben, als hjj werd weggehaald uit zijn ge wone omgeving; en na de eerste paar jaar zou Je het wel eens een veel te groot verband kun nen vindemi, om dien ouden man steeds bij je te houden. HIJ kan nog wel eens meer hulp noodlg hebben, als hjj lichamelijk achteruit gaat. Hier is dat anders: mocht het Evelyn soms te zwaar worden, Uan heeft zij altijd nog drie zusters, die bereid zijn, haar plaats in te nemen. ZU is nu evenwichtig en gelukkig in het bewustzijn, haar plicht te doen jegens haar vader; tenminste dit wks zoo, tot Je kwam.” „Dus vind je eigenlUk, dat ik liever had moe ten wegblUven?” „Neen, maar het spüt mü. dat Je niet beiden den toestand aanvaardt, zooals die Is, en af stand doet van elkaar." „Wat nu? Wilde Je dan, dat ik haar zei, tipe ik, na rUp beraad, tot de slotsom was gekomen, dat onze verloving toch een fout was?" ..Dat nu misschien niet, maar ik denk, dat zU je dit wel zal zeggen, eer je weggaat, en dat Je haar dan bü haar woord moet nemen." ,Jn dat geval moet ik hier ook niet langer blUven komen." .Waarom niet? .Evelyn, je zult mü toch niet wegzenden? Q kind, had je mü lief, of was alles een vergis sing?” „Al wat ik deed en dacht, was een vergissing en nu kan ik niet eens meer kiezen.” „Antwoord mü die èéne vraag: heb Je mü nog lief?” ,4a,” iemand anders lief gehad en zal nooit een ander lief hebben, maar ik zal vader nooit ver laten. Er mag niets in mjjn leven komen, dat mU van hem zou afhouden." „Laat ik jou mogen lief hebben en laat mü teeten, dat je mü Hef hebt,” pleitte hU. ..Dat is kl, wat ik voor het oogenblik vraag." „Weet wel, dat de gelofte, die ik heb afgelegd, om mU aan vader te wüden, even onverbreek baar is als eenige gelofte van huwelUkstrouw." „Dat begrijp ik. En ik geloof, dat ik mUn eigen krachten niet overschat, als ik een even plechtige gelofte afleg, dat ik je nooit zal trach ten over te halen, om je pUcht ontrouw te worden. Laten wU deze gelofte nu bezegelen met een kus, liefste!" et verloofde paar Elsa en Fnuik wandelde door een drukke winkelstraat, toen Elsa voor een etalage bleef staan en zei: ..Frank, Mjk eens. die hoed”, en ze wees naar een hoed in de etalage van een heerenmodesaak. „Och ja, wel aardig”, antwoordde Frank. „Wat sou die Je prachtig staan.” Frank keek opnieuw. 1 Was een beige hoed en nogal harig, met neerhangenden rand. Tusschen het lint waren twee veertjes gestoken, t Was een hoofddeksel waarvoor Frank z’n neus optrok en hU verheelde dit niet. „Geen hoed voor mü-” pluist voor jou. Ik zie Je hem al op hebben." ..Dan zal je dat niet anders dan in je ver beelding zien.” .Kom Frank, ga er in en koop hem”, verzocht Elsa, bijna smeekend, en ze trok hem aan z’n arm en zoo, als t ware, den winkel in. Eenmaal in den winkel kon Elsa’s verloofde niet anders. HU kocht den hoed. Toen hU dien namiddag op z’n kamer was, zette hU hem op. Misschien viel t nog mee. Maar voor den spiegel viel 1 geweldig tegen. In een oogwenk had hU hem weer van z’n hoofd gerukt. HU wilde niet, dat Barend, de huis knecht van 1 deftige pension waar hU woonde, hem toevaUlg met dat leelUke ding op z’n hoofd zou zien. Hoe is t mogelUk, vroeg Frank zich af. dat zoon smaakvol meisje als Elsa geen kUk heeft op de kleedlng van een man. waartoe toch niet op de laatste plaats een hoed behoort? En het stond bü hem vast, dat, als ze man en vrouw waren, hü de inkoopen voor z’n eigen garderobe alleen zou doen. HU stond op, en wierp den nieuwen hoed op de hoogste plank van z’n kleerkast. Daar mocht dat miserabele ding voor zUn part blUven liggen. HU zou er niet meer aan denken. Maar Elsa dacht er wél aan en er anders over. Ze had nu eenmaal een zwak voor dien heeren- hoed. En daarom wilde zU persé, dat Frank dien hoed zou dragen. Het was bovendien haar keus. Meer dan eens zei ze het hem. ,J3ien hoed?" riep Frank. ,Jk verzeker Je, kindlief, dat ik m’n ergsten vUand, dat deksel niet op z’n hoofd zou willen zetten.” „Dwaasheid”, hield Elsa vol; „1 Is een alle machtig aardige hoed.” „NU. ik kan hem niet luchten of zien.” En zoo begon de ruzie, die zóó hoog liep, dat ze elkander hoe langer hoe minder zagen. Elsa beweerde, dat Frank een stUfkop en eenvoudig onhandelbaar was, en Frank, dat Elsa met de redelijkheid op voet van oorlog stond. Waarom, dacht het meisje, draagt hü dien hoed dan niet, om mü een plezier te doen? Ik wil niet voor gek loopen, dacht Frank. De kloof, die de verloofden scheidde, werd da- gelljks breeder. Al hun grieven baseerden zich Den volgenden ochtend stond Roger vroeg op 'en ging een wandeling maken. Toen hü terug kwam, zag hü Anthony de koeien, die pas ge molken waren, uit den stal drUven: roode, witte en gevlekte koeien, en ook een paar rasechte Jerseyes, Rosamonds speciaal eigendom. Roger liep naar den voorkant van het huls en daar zag hü juist Evelyn met haar vader in den ziekenstoel den tuin inrüden. Hü versnelde zün schreden en ging haar tegemoet. Juist op het oogenbHk, dat de ontmoeting plaats had, kwam Grace de hulsgenooten waar schuwen. dat het ontbUt klaar was. Zooals zü daar stond, was zü de bevalligheid in persoon. Gezamenlük gingen zü het vertrek binnen, terwül dokter Underwood van de heerlüke buitenlucht genóót onder den wingerd, waar de wlnterdrulven in groote trossen hingen te rüpen. „Wat ziet je vader er vanochtend opgewekt uit,” zei Roger. „Ja," antwoordde Evelyn, ,Je komst schUnt maakt, moet Je hier juist dlkwüls komen, hebt elkaar lief en daarom zal het prettiger zün. om elkaar te zien, maar je moet Je niet binden." „Wat zou .het beste voor haar zün?” over legde Roger bü zichzelf, onder het naar huls loopen. Toen hü de veranda binnentrad, zat Grace aan haar naaimachine, met een stapel tafel linnen. „Kon ik maar helpen." sei Roger. „Ik vind het van mUzelf zoo egoïstisch, dat ik nu zoo maar luier, terwül verder iedereen in huls druk bezig te!” .Maar terwül u naderhand op uw bureau te, zullen wü misschien weer luieren." zei Grace. „We hoeven niet allemaal op hetzelfde oogen blik bezig te zün! Het spüt mü. dat ik nu zoo’n leven maak met die machine, anders zou ik wel eens willen hooren, wat u al die jaren heeft uitgevoerd.” Met een glimlach antwoordde hü: „Nu. het zal mü een waar genoegen zün, je daarvan verslag af te leggen.” Na een oogenblik aarzelen zet ze: dat ae de machine dan zoo lang zou wegzetten en wat met de hand zou naaien. Roger zat intusschen met droeven bik naar Evelyn te küken. die bezig was. haar vader voor te lezen; en zoozeer was hü hierin verdiept, dat hu geheel den tüd uit het oog verloor en Grace er hem aan herinneren moest, dat zü haar machine had weggeborgen. Juist omdat hü makkelüker met haar praten zou. „Vergeef mü." zei hü. «Jk kan ar maar niet hem goed te hebben gedaan. In den regel ziet hü niet graag gasten." Ze zaten allen aan het ontbüt; Mary voor het theeblad, Anthony het koud vleesch voorsnij dend, en er heerschte een allergezelligste, har- telüke geest aan tafel. Na het ontbüt ging Roger met Anthony mee en hü stond versteld, zoo praktisch als alles was ingericht „Wü exploiteeren het goed niet op zoo ruime schaal, want het te er ons nu niet om te doen, om rük te worden, maar om een goed bestaan te hebben en het zóó te houden, dat het altüd nog voor uitbreiding vatbaar te. Mary heeft een boerendochter aangenomen voor het boter maken. Die komt hier drie dagen in de week van haar ouders boerderü aangereden, om te hel pen met karnen. Rosamond zorgt dagelüks voor het afroomen en stremmen van de melk. Daar een groote bedrevenheid in.” Grace een kflap meisje geworden!" ,4a, je moet hier nog maar een tüdje blUven. Ik herinner mü nog, dat je zoo graag met Grace rüden ging, en we hebben nog een prach tig paard op stal staan.” „Ik kan nü niet langer blüven, Stogdale. Het was al verbazend vriendelük van je, dat je mü gisteren hier meebracht. Ik heb altüd nog zoo’n hoop gekoesterd, dat, ate Evelyn mü een gun stig antwoord gaf, de toekomst dan wel heel goed kan aansluiten bü het verleden.” „Bedoel je daarmee, dat Jullie verloofd züt?” ,4a; maar we zullen niet trouwen, zoolang haar vader in leven te." „Ik begrijp niet, dat Evelyn van zulk een Nel was er van geschrokken en ze probeerde om nu niets meer te zeggen. De verleiding wws echter te machtig en na een poos fluisterde ze Annie weer in, dat het zoo’n prachtig feest zou worden, er kwamen wel twintig meisjes en een gooche laar.... „Nel,” klonk het opeens. Het zal binnenkort negentig jaar geleden zün, dat de Engelsche geleerde, de chemicus J. Stenhouse, het gasmasker in de wereld bracht. Deze uitvinder van het gasmasker, het nuttig apparaat, dat vooral in onzen tüd zoo’n belangrüke rol speelt, mag niet worden verge ten. Toen d? eerste gasaanvallen den grooten oorlog inluidden, stonden de soldaten in pani- schen schrik en in volslagen hulpeloosheid tegenover het nieuwe vreeselüke wapen: het gifgas. Vochtige doeken, welke men om mond en neus bond, waren de eerste pogingen, het veege lüf te beschermen tegen het verschrikke- Ujk wapen. Dan werden de gasmaskers inge voerd, zware, spookachtige toestellen, die ver schenen als het symbool van den verschrikke- Ujken modernen tüd en die, wegens hun eigen- aardigen vorm, den bijnaam kregen van „siga renkistjes.” Niemand wist zich toen nog te herinneren, hoe een Britsch geleerde en vorscher, ongeveer 70 jaar tevoren, een masker had uitgevonden, van büna denzelfden vorm. En al heeft het moderne gasmasker thans nog weinig van een .Sigarenkistje”, toch blüft de Brit, John Sten house, de uitvinder van het gasmasker, dat in principe hetzelfde te gebleven, als toen Sten house het construeerde. Stenhouse heeft echter bü zün beschrüving van het door hem ontworpen masker niet ge dacht aan het feit, dat de menschheld zün masker nog eens noodlg zou hebben, om zich in tüden van oorlog te beschermentegen gif- gasaanvallen, die bedoeld zün om dood en ver- 100

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 9