aan den daq
De avonturen van Prof je en Struis je
w
p
F 250.
TWEE NICHTEN
EN TWEE NEVEN
Oud papier
AI.Ï.F. ARONNÊ’S XXÏÏ? F 750.- F 750.-
Vierhonderd ton per jaar
De beste
oplossing
Het concours Lépine
I
Gandhi en zijn zoon
NAAR HET ENCELSChJ
AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UÏTERL1JK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DONDERDAG 23 SEPTEMBER 1937
Van'tnipper» tot balen
elkaar
ant-
*ün.
Stukslaan
(Ned. Chr. Persbureau)
op dit blad zün ingevolge de veraokermgrvoorwaarden tegen
HOOFDSTUK X
(Wordt vervolgd)
OilchfGC”--
Bettv zag den verrasten blik in zijn oogen «n
vargaiakea M| eea eeuwigheid vee
gelekuIlgteeidT
Het waren echter heel gewone eieren van
gewone kippen, doch Prof je had dit niet ge
merkt en aandachtig bekeek hfj ze door de
loupe die hü altijd bij zich droeg.
zoo
zlekkamer. waarvan
gezegd, dan dat ze er proper uit
loops noemde madame Lepler
ia de
tot den
ander te verklappen, leek haar haast even slecht
gehandeld en dus antwoordde ze ontwijkend;
„George Gilchrist, of zijn familie dan,” ging
Mrs. Warrener voort, „woonde op een buiten
plaats: .Bedwall Grange” In de gemeente Chat-
beck. Heb je daar familie, Elizabeth?”
O, wat had zij zich toch in een wespennest
gestoken door die schijnbaar onschuldige mis
leiding! Wit kon de waarheidlievende Eliza be ..1
eigenlijk anders hebben gezegd, dan: „Mijn zus-
„Dnsdan is Schoonheid toch met Beest ge
trouwd. Janie?"
Niet» ander» dan een uitvinder»-
beur»
hoogere uitgaven worden gedekt door het ge
wicht der balen, dat oorspronkelijk op 100 Kg.
was gesteld, grooter te maken, zoodat de kosten
per 100 Kg. de raming niet te boven gaan.
Geslagen en verpakt worden ongeveer 1,5 ton
papier per dag. gedurende 5 dagen in de week,
's Zaterdags worden in de ochtenduren nog een
paar balen gemaakt en worden de verdere uren
van den morgen besteed aan het schoonmaken
van de Installatie en de werklokalen. Per week
bedraagt de productie dus ongeveer 7,5 ton. per
maand ongeveer 30 ton en per Jaar ongeveer
360 ton
BIJ de laatste verkooping van het product
voor het tijdvak Mei tot en met December 1937
werden prijzen bedongen, welke zóóveel hoo-
ger liggen dan die. welke ongeveer een maand
tevoren werden geboden voor papier, dat on
der de oude voorwaarden werd verkocht, dat.
na aftrek der kosten voor de vernietiging,
rente en afschrijving van het gebouw en de
Installatie Inbegrepen, nog een ruime winst
marge aanwezig is.
Is dit eensdeels daaraan toe te schrijven, dat
de laatste verkooping zonder eenlge restrictie,
voor verwerking in binnen- of buitenland, Is
geschied, anderdeels zal er door den kooper ook
rekening mede zijn gehouden, dat het verma
len van papiersnippers tot paplerpap minder
arbeid vraagt dan van het Ingescheurde papier,
Die wilde hij eens bekijken en zenuwachtig
morrelde hij aan het touw om van Strulsje's
rug af te komen. Struisje hMlp hem een
handje en daarna vlogen zo op de eieren af.
Een overleg met dezen fabrikant leidde tot
een aanbieding van een installatie, geschikt
voor het stukslaan yan een hoeveelheid van
ongeveer 600 ton 'sjaars in snippers van onge
veer 16 c.M.2. Deze installatie zou bestaan uit
2 slagmachines, elk met een vermogen van
4 PK., een exhauster met een motor van 3V4
PK. en een electrlsche balenpers, drukkende
ongeveer 18 t. per M2., aangedreven door een
motor van 1H P.K.
Een exploitatierekening werd opgezet, doch
de stroomkosten maakten een te hoog bedrag
Uit om met de kosten voor verpakking en rente
en afschrijving voor gebouw en installatie een
loonend bedrijf te verkrijgen. Daarom werd ge
tracht bij het gemeentelijke electriciteltsbedriJf
yan Stompwijk een lager tarief te bedingen.
Bjj een conferentie tusschen den hoofdinge
nieur van den Rjjksnijverheldsdlenst, den di
recteur van het electriciteltsbedriJf en de lei
ding van den Centralen Magazijndienst kwam
tot uiting, dat het verbruik voor den dagelfjk-
Dat ging best Nadat ze een paar uur on
derweg waren, passeerden ze aan den weg
een groote boerderij met een hoenderpark
erbij. Profje zag bjj het hek van de boerderij
een paar eieren liggen.
Bij de laatste verkooping is er ook onderscheid
gemaakt tusschen d« levering van wit beschre
ven of bedrukt papier en gekleurd. De geboden
prijzen voor wit papier zijn belangrijk hooger
dan voor gekleurd z.g. bont papier, zoo
dat het alleszins de moeite loont het oude pa
pier te sorteeren. Indien het sorteeren echter
in het centrale magazijn zou moeten geschie
den, zou hiermee te veel tjjd gemoeid zijn en
zouden voor deze werkzaamheden aparte werk
krachten aanwezig moeten zijn, waardoor het
geldelijke voordeel voor een groot gedeelte ver
loren zou gaan. Aan de afzenders zal het sor
teeren echter niet veel meer werk behoeven te
geven. Indien bjj de verpakking in zakken wit
en bont papier gescheiden worden gehouden,
hetgeen zeer in het voordeel is van het staats
bedrijf, omdat de opbrengst van wit papier
eens:
„Wat was je vader, Janie?”
Bü die gelegenheid stond hij aan den buiten
kant op het kozijn van het keukenraam geleund,
terwijl zü aan het strijken was. Minnie had
haar „uitgaansdag”. Het was heerlijk aonnlg en
toch frlsch in de keuken.
Janle was aan het invochten van enkele
blouses van Charlie en blijkbaar was zü hierin
zóó verdiept, dat het eenigen tijd duurde, eer se
antwoordde.
óp de boot. toen ze óverstak naaf Dublin; W
kort daarna is ze met hem getrouwd, tégen
den zin van haar familie. Hij moet zeer knap
hindert echter niet, want het wordt elk jaar
herhaald. En misschien wie weet duikt
hier nu en dan wel eens een denkbeeld op, dat.
zü het in gewUzlgden vorm, eens de mensch-
heid op een of ander technisch gebied weer een
stuk verder brengt.
Madame Lepler kuchte en maakte heupbeww-
glngen. Dan snoof ae heel diep, wendde haar
neus in de richting van de deur en riep: „O,
de melk!” Met een slag viel de deur dicht; de
beide rivalen waren alleen.
De stilte, die volgde, werkte verlammend op
Albert, maar had niet den minsten Invloed op
het meisje. Zü was het tenminste, die het eerst
het woord nam.
..Laten we er
U mag kiezen!”
Automatisch haalde Albert een franc-stuk uit
zijn broekzak, zei .Munt" en wierp het geldstuk
op. Nieuwsgierig boog het meisje zich, dan volg
de een diepe,
ontgoochelde
zucht en weer
het woordje
.Munt”. Een
oogenblik keek ae
Albert recht in
de oogen. dan
keerde ze zich coquet om. liep naar de plano
en tokkelde over de hooge accoorden.
Albert wist niet beter te doen, dan nu opzijn
Beurt het meisje te volgen en liet de bas-snaren
dreunen.
..Het spijt me zeer, dame” vermande hij zich
tenslotte, „dat ik heb gewonnen. Toch denk ik
er geen gebruik van te maken. Eigenlijk denk
ik dat niet, maar dat weet ik wel heel zeker!
Neemt u deze kamer!”
Het meisje zweeg. In hooge tonen zweefde
een licht melodietje' door de kamer. Over zijn
bril heen keek Albert naar het meisje, dan
naar haar slanke vingers en toen eerst ont
waakte de musicus in hem. HU schoof de piano
kruk naar zich toe en opnieuw rulschte de me
lodie. maar nu in zwaardere accoorden en in
tallooze variaties.
Toen Albert ophield, aei het meisje slechts
.Buitengewoon
„Vindt U? 1 Is mUn beroep!”
„U is dus ook musicus?”
,Jk ben enkele weken geleden uit Berlijn
teruggekeerd en wil nu hier mün studies beëin
digen. Daarom leek mi) deze kamer zoo!
MaarAlbert keek naar het meisje, wier
llcht-grüze oogen ondeugénd lachten en voelde
een ongekende trilling, die niet onaangenaam
was. .Maar deze kamer behoort U!”
Juist toen kwam madame Lepler weer binnen.
„En....?" was het eenlge. dat ze zei.
„De kamer behoort aan deze dame!”
woordde Albert.
,Jk denk er gewoonweg niet aan. Deae heer
(hoe mild klonk het nu) is van beroep musicus
en heeft de plano dus meer noodlg dan ik. Ik
trek mij terug!”
„Als Je me nou." verwonderde madame Le-
pier zich. .Nog geen kwartier geleden wilde U
beiden deze kamer huren en nu wil de een ae
aan den ander laten! Weet u wat u doet, komt
u mij over een uurtje de beslissing brengen.”
Voor het avond was. had madame Lepler
haar kamer verhuurd aan den heer Albert
Dufranger. Niet lang bleef hij er wonen, want
na een half Jaar trad hü in het huwelijk met
zijn rivale, die hem op het laatst zoo grootmoe
dig de voorkeur liet hebben.
(Nadruk verboden).
Wit en gekleurd papier
De eenlge schaduwen op dezen gelukkigen tijd
waren de bezoeken van den dokter, die onnoodig
veelvuldig waren volgens Rorke’s opvatting.
Janies afkeer van dien man was nog maar ge
ring vergeleken bij dien van Rorke.
„Waarom haat u hem toch zoozeer?” vroeg ae
hem eens.
„Waarom haat hem zoo?" luidde zijn weder
vraag.
De reden sou ik niet kunnen verklaren."
.Maar ik wél: hij Is net een rat.”
.Misschien is hij dat in een vorig bestaan ook
geweest. En dan was zeker een terrier! Ma
dunkt, ik zie al, hoe u hem tusschen de tanden
heen en weer schudde!"
„Wis het maar waar!" klonk het snakkend
van Rorke.
Nu waren ae het niet betreffende leder onder
werp zoo onvoorwaardelijk eens, maar de on
derlinge goede verstandhouding tusschen het
drietal blééf en Rorke begon al wat stoutmoedi-
•s r et het kleine krantenknipsel als een on-
lY'] misbaren gids in de hand, liep Albert Du-
-t’-S- franger bedachtzaam door de Rue Par-
naux en telde de huisnummers. Voor een een
voudige woning bleef hU stilstaan, keek naar
de cUfers op den deurpost, dan weer naar zijn
uitgeknipte advertentie en maakte Juist aan
stalten de smalle trap op te gaan, toen er dul-
delük merkbaar Iemand naast hem kwam
staan. Terwul Albert Dufranger zUn gevoelig
getroffen voet wat verplaatste, hoorde hü een
stem naast zich „Pardon" zeggen, maar van
eenigen verontschuldigenden toon was daarin
niets te hooren. Een in het grijs gekleede dame,
die handschoenen van dezelfde kleur droeg,
stond naast hem. In haar linkerhand had ook
zU de advertentie: „Een kleine, zonnige kamer,
met piano, modern gemeubileerd, te huur.”
haar rechterhand speelde met een kleine, ste
vige parapluie.
„Ik had u niet gezien!" zei ze nog.
.Dan is u bepaald kortzichtig dame,” was
het prompte antwoord en zonder verder naar
zjjn mededingster voor de zonnige kamer om
te zien, nam Albert de eerste treden van de
hardsteenen stoep. Vlak achter hem hoorde hü
kleine dribbelpasjes. Op het portaaltje waren ze
vlak naast elkaar en twee handen strekten zich
gelijktijdig, om de bel in beweging te zetten.
.Bardon" sei Albert en trok zün hand terug.
Een vreeselUk zoet lachje, dat irriteerde, dank
te hem voor deze geste. Het meisje belde en sa
men wachtten ze. -
Een vriendelUke, nogal corpulente dame
Lepler heette ze volgens het naambordje die
er buitengewoon Albert dacht ongewoon
zlndelUk uitzag. deed open en groette heel een
voudig „Goeden dag".
Twee hoofden knikten en vier oogen zagen
haar weer aan.
„U komt natuurlUk naar de kamer kijken,"
vervolgde madame Lepter. .Komt u binnen en
overtuigt u. dat ik er niets te veel van heb ge
zegd. Voor een paartje als u beiden ia ze als
geknipt I
schen dienst van het Centrale magazijn te
Leidschendam gering was, in verhouding tot
de maximale belasting, hetgeen voor h stroom -
leverancier van een plattelandsgemeente, waar
alleen kleine nüverheld is gevestigd, zeer on-
voordeellg is. Immers, de kabeldistributie eiacht
voor de bediening van hüschkraan en kabel-
wikkelmachlne een vrij hoog stroomverbruik
gedurende een korten tijd. Indien echter een
regelmatige stroomafnemlng er bij kon worden
gegarandeerd, zou het mogelijk zijn een voor-
deellger tarief te verkrijgen. Deze besprekingen
leidden tot een aannemelijk voorstel, waarbü
de opgezette exploitatierekening voor een pa-
piervemletlgingsinstallatle een voordeellg saldo
zou opleveren.
Inmiddels was door den leverancier van de
installatie een kleine proef machine gebouwd,
om te kunnen nagaan, of het opgegeven kracht-
verbrulk voor de slagmachines voldoende zou
zUn om de gegarandeerde productie van 1000
Kg. per dag en papiersnippers van een grootte
van ongeveer 16 c.M.2 te verkrUgen. Proeven
met deze machine leidden tot het resultaat.dat
de motoren der slagmachines tot 5 P.K. opge
voerd zouden moeten worden. Na bezichtiging
van het met de machine verkregen product,
verklaarden de chefs van de eerste afdeellng A
en van de tweede afdeellng van het Hoofdbe
stuur bezwaren te hebben tegen de grootte der
papiersnippers. Gevreesd werd, dat de snippers
van deze grootte van geheime stukken en tele-
graafbescheiden geen voldoende vernietiging
waarborgden. Aangezien de wijze van vernieti
ging voor de overige bescheiden voldoende
werd geoordeeld en het tot kleinere snippers
stukslaan naar verhouding tot veel grooter
stroomverbruik leidt en tot veel stofvorming en
dus tot papierverlies aanleiding geeft, werd be
sloten de bescheiden van de eerste afdeellng A
en van de tweede afdeellng. in totaal ongeveer
50 ton per jaar. niet door de installatie te laten
verwerken. Dit oude papier wordt op de gewone
wjjze onder toezicht in de fabriek vernietigd.
De installatie Is ondergebracht In een der be
staande loodsen te Leidschendam, die voor dit
doel door tusschenmuren in 3 vertrekken is
verdeeld: de snipperrulmte, de motorkamer en
het perslokaal Bovendien is een klein vertrek
afgescheiden voor de kachel van de centrale
verwarming van de loods. De installatie werkt
van Augustus 1936 af. In het begin moesten
talrUke moeilükheden overwonnen worden, zoo
dat de productie van Augustus tot en met De
cember 1936 slechts gemiddeld 30, in plaats van
30 ton 's maands, heeft bedragen.
eenlge tientallen guldens per ton hooger is dan
van bon) papier.
De aan voer van het oude papier door de kan
toren geschiedt zooveel mogelük met de post
treinen. Een regeling is getroffen, dat de op
zending per kwartaal plaats vindt; de kanto
ren. waarvan de plaatsnaam begint met een
der letters AI senden de voorraden weg in
Januari. April. Juli en October, die van JR
in Februari. Mei. Augustus en November en de
overige in Maart. Juni, September en Decem
ber. Ter voorkoming van overbelasting van de
postrijtulgen zenden sommige kantoren het
oude papier niet verder dan Amsterdam. Rot
terdam. Haarlem. Leiden en Utrecht, vanwaar
de afvoer als retourvracht door de vrachtauto-
moblelen van den centralen magazündienst
plaats vindt.
De Installatie werkt nu ongeveer een jaar.
De resultaten komen over het algemeen over
een met de verwachtingen, bü den opzet ge
wekt Alleen de slijtage van de tanden der
messen baart eenlge zorg. Aangezien met in
stallaties voor het stukslaan van papier nog
weinig ondervinding is opgedaan, heeft de fa
brikant geen garantie voor de slijtage van de
messen op zich willen nemen. De tanden der
messen worden in het gebruik zeer spoedig bot.
hetgeen herhaaldelijk slUpen noodzakelUk
maakt De ondervinding zal moeten leeren.
welke staalsoort voor het doel het beste ge
schikt is.
W W v at doet 'n groote instelling als de Poste-
\A/ rijen met haar oud papier? In het
V Septembernummer van „Telegraaf en
Telefoon", Orgaan van de Vereeniglng van
electrotechnische ambtenaren der telegrafie en
telefonie, wordt op deze vraag een uitvoerig
antwoord gegeven, waarin tallooze wetens-
waardige bijzonderheden verwerkt zUn. Het ar
tikel handelt over de paplervemletlglng in het
Centrale magazijn der P.T.T. te Leidschendam.
WU veroorloven ons, er het volgende aan te
ontleenen
11
,Jk vrees van niet Er zijn wel enkele
Gilchrists aan ons verwant, maar ik denk niet,
dat Elizabeth er nu zooveel voor voelen zou, om
ook familie van hen te zijn. Ik herinner mU
nog, kind, dat ik Je moeder, toen zU trouwde,
heb gevraagd, of er ook eenige betrekking be
stond tusschen ons, maar ik geloof, dat wij tot
de conclusie zijn gekomen, dat dit niet zoo was.
Je vader was uit Devonshire afkomstig en deze
Gilchrists woonden bij Stoneshire.”
.Mün vader is ook in Devonshire geboren,
maar zUn familie kwam uit het Noorden.”
„Toch geloof ik niet, dat hij tot dezelfde
familie hoorde, als waaraan mün nicht Honor
door haar huwelUk verwant is. Dat waren geen
aangename menschen. Het was dan ook een
zeer ongelukkig huwelUk voor die arme Honor!
was als kind zoon alleraardigst, opgewekt
•ing; we keken er altijd vol verlangen naar
hit, als zjj weer eens een tüdje bü ons logeeren
tweehonderd jaar in het
van een museum staan.
Een ander probleem, dat de amateurultvin-
ders altijd weer bezighoudt, is de veiligheid in
het water. Men ziet hier reddlnggordels in alle
mogelUke sookten. Eén, die met louter kleine
luchtballonnetjes bezet is, zou in een mon
daine badplaats een ware sensatie kunnen wor
den. Vlak daarnaast staat een model, dat er
als een soort baggermachine uitziet. Het moet,
volgens de bijgevoegde verklaring, dienen om
de lijken van drenkelingen aan de oppervlakte
te brengen.
De vele oorlogsverminkten hebben een der
uitvinders op de gedachte gebracht, krukken te
construeeren, die den invalide in staat stel
len, even snel en gemakkelük te loopen als een
gezond mensch. De uitvinder is zelf oorlogs
invalide en mist belde beenen.
Ook het thema „strijd tegen het bederf”
vindt op deze tentoonstelling aanhangers.
Iemand laat er schoenen zien, die voorzien zün
van rubberzolen uit oude autobanden.
Het Concours Lépine, dat bulten voor de
Porte de Versailles wordt gehouden, trekt al-
tUd drommen bezoekers. Maar de tUd doet
zijn producten altijd zeer snel verdwijnen. Dat
van ulterlUk zün geweest, maar een man, die
nergens voor deugde. Ze is maar een paar jaar
getrouwd geweest. Ik heb haar later maar ééns
gezien, toen ze een paar maanden vóór haar
dood in Londen kwam met haar zoontje Rorke.
Ze was toen toch zoo veranderd, die arme
Honor! Ze logeerden bü ons en JU en Rorke
hebt zoo geweldig gevochten, dat jullie ge
scheiden moest worden. HU was een paar Jaar
jonger dan JU, maar een pootig kereltje."
.Kent u dien Rorke Gilchrist ook, waarmee
ik zoo slaags ben geweest. Miss Gilchrist?”
„Ik weet, dat er een Rorke Gilchrist is, of
schoon ik hém, nóch zün familie, ooit gezien
heb,” antwoordde zü haastig, want de wending,
die nu het gesprek genomen had, leek haar al
bUzonder pljniyk. Zélf zou ze het heerlUk hebben
gevonden, als er een band mocht bestaan tus
schen haar en die vriendelUke Warreners; maar
Janie stónd er immers op, dat haar verblUf-
plaats geheim zou worien gehouden voor
iedereen.
„Woont hU in Stoneshire?” vroeg Dick.
Het meisje ketste er meteen over heen: „We
zUn geen paar!” Albert kleurde. .Deze heer.”
de volle klemtoon lag op .heer”, ,Js mU geluk
kig totaal vreemd
„Ah. zoo.” zei madame Lepler.
„Inderdaad.” bevestigde Albert.
„Ik had eerlUk gedacht, dat u bU
hoorde. Maar komt u binnen!”
Het meisje voorop en Albert als hekkensluiter
arriveerde het trio in de zit-, eet- en mu-
nlets anders kon worden
g. BUna ter-
>n huurprU»,
toen”het meisje al heel gedecideerd antwoordde:
„Accoord, madame.”
„Ik huur deze kamer.” Het meisje was een
tikje radder van tong, dus was zU eerder en
constateerde dit heuglUk feit met onverholen
vreugde.
„Ik was het eerst, mijnheer!”
„U bedoelt." corrigeerde Albert, .hat u hier
het eerst gesproken heeft, maar ik stond het
eerste voor de deur!”
.Beslist u dan. madame, wie u de kamer wilt
verhuren, want met dezen heer (weer de volle
nadruk er op) valt niet te redeneeren!”
Geluk wU reeds vroeger meedeelden
zoon van Gandhi genaamd Harilal
Islam overgegaan. Gandhl beeft zich nu met
een verklaring tot de Mohammedanen gewend.
HU zegt: „ZU die voor den overgang tot den
Islam van mijn zoon verantwoordelUk
hebben in het geheel geen maatregelen geno
men om vast te stellen, of zUn belijdenis ook
werkelUk ernstig en echt is. Zeer zeker is een
bekeerlng een aangelegenheid tusschen den
mensch en zün Schepper, die alleen het hart
van zün schepselen nauwkeurig kent. En oen
bekeerlng zonder een zuiver hart Is naar mUn
meening een verloochening van God en van
den godsdienst." HU verzoekt daarom de Mo-
hammedaansche geestelüken om Harllal’s be
keerlng zorgvuldig te onderzoeken en wanneer
zü bevonden dat zün overgang bulten zUn
zleleovertuiglng omging, dat ronduit te zeg
gen en hem niet te aanvaarden; wanneer zij
echter bevonden dat hü het ernstig meende,
dat zü er dan op zouden toezien, dat hü tegen
■ün
hu een God-
gemeenschap
De verpakking van de snippers tót balen ver
oorzaakte in het begin veel last. Het product
is licht en zeer weinig samenhangend. Depers-
kist, gevuld met papiervlokken, zooals deze uit
de silo vallen, kan. indien niet aangestampt
wordt, slechts 18 Kg. gewicht bevatten, zoodat
het, om het aantal maleh, dat de kist onder
de pers gebracht moet worden, zoo gering mo-
gelük te maken, noodlg werd, tUdens het vullen
de massa met een houten stamper aan te stam
pen. Bü deze bewerking ontwikkelt zich nogal
hinderlük veel stof. Hierdoor werd het noodlg.
de persklst met een plaatüzeren koker te om
geven, waarin het stof door een ventilator
wordt afgezogen. Met gedurende de vulling ge
regeld aanstampen en 2 maal persen, worden
thans balen verkregen van ongeveer 150 Kg.
gewicht
Bü den opzet was er op gerekend, dat het
voldoende zou zün, een baal van onder en van
boven met een stevig papier af te dekken en
de baal met een paar staalbanden te omgeven.
Een dergylüke afwerking der balen bleek ge
heel onvoldoende te zün. omdat de kanten van
de baal, na uit de pers te zün gereden, geen
samenhang bleken te bezitten en de snippers
er zonder eenige moeite uitgetrokken konden
worden. Na veel proefnemingen is ten slotte de
keus gevallen op het omgeven der balen met
grofmazige gqnjê. dat met jutetouw wordt
dichtgenaaid. De balen worden voorts voorzien
van een kruisband van staalband. De kosten
voor verpakking zün nu wel hooger geworden
dan oorspronkelük was geraamd, doch deze
arüs staat in deze dagen in het teeken
van het „Concours Lépine 1937”, de Jaar
beurs. waar de uitvinders de producten
van hun vernuft ten toon stellen.
Het „Concours Lépine" is in het Parijsche
leven iets heel büzonders. Het wordt dit jaar
voor de 35ste maal gehouden en is niets an
ders dan een ultvindersbeurs. waar hoofdzake-
lük knutselaars en amateurs de producten van
weken en maanden van moeizaam zoeken en
experimenteeren, en menigmaal ook slechts
van hun al te levendige fantasie, ten toon
stellen. Maar deze ultvindersbeurs staat bü
het publiek in een goed blaadje. Vooral de
huisvrouwen houden ervan, er rond te snuf
felen en allerlei „wonderbaarlüke apparaten"
te koopen. waarvan zü zich wonderen van ge
mak in de huishouding voorstellen en die, naar
de ervaring heeft geleerd, hoogstens drie maal
worden gebruikt, om daarna in een hoek te
worden gezet en vergeten.
De uitvinders, die aan het Concours Lépine
deelnemen, vormen een klasse op zichzelf. ZU
zün noch halsstarrig, noch trotsch Men moet
niet verwachten hier stukken te vinden, die
met alle mogelUke raffinement voor het oog
mooi gemaakt zün, gepolitoerd, vernikkeld, of
wat al niet. Neen, op het Concours Lépine
biedt zich het ultvlndersgenle als het ware in
zün maagdelüken staat aan. Deze beurs is het
paradüs voor die onvermoeide knutselaars, die
lang hebben nagedacht en die zonder uitvoerige
mathematische berekeningen. zonder eenlg
wetenschappelük overleg, doch met die onver-
zettelükheid en taaie volharding aan het werk
gaan, die men zich slechts verwerft, als men
door langen omgang volkomen vertrouwd ge
worden is met de materialen.
De wetenschappelük gevormde Ingenieurs
mogen misschien een geringschattend schou
derophalen hebben voor die bescheiden, ronde
houten schüf. die hier met het verbluffende
opschrift .Bermanent draaiende schüf” te kük
staat. De „uitvinder” ervan is een arbeider
aan een groote fabriek. Men mag van zün
„uitvinding” zeggen wat men wil, maar zü be
wijst in elk geval, dat deze man zich in zün
vrijen tüd met idealen bezig houdt.
Van alles Is hier te vinden. Daar staan be
voelde, dat haar verraderlük blosje weer ver
scheen. Zoo kalm mogelük stak ze de hand uit
en zei:
„O, ja, ik weet wel, van wien het is.’
Maar ze zag, dat Dick's nieuwsgierigheid daar
volstrekt niet mee bevredigd was. Dit voelde ze
aan zün buitengewone stilzwügendheid en aan
den blik, dien hü af en toe haar kant uitwierp.
Ze besloot, Janle onverwüld te schrüven en
haar permissie te vragen, de feiten toe te lichten
aan haar werkgeefster.
Dick was overtuigd, dat dit aantrekkelüke kind
zich bezwaard voelde door het een of ander ge
heim, dat verband hield met de Gilchrists
in Stoneshire. Zü had wel beweerd, dat ze
niets afwist van deze neven, maar ze ontving
toch brieven uit het dorpje, waar die woonden.
Dick’s verlangen, om iets te hooren van dien
neef, van wien hü zich niets meer herinnerde,
maar dien hü zeker met meer ingenomenheid
beschouwde dan tóen, werd mét het uur grooter.
Na een paar dagen schreef Rorke dan ook
een korten, nietszeggenden brief, die al met
andere correspondentie van zün moeder ver
scheurd was, eer hü dien gezien had. Rorke
had er alleen in meegedeeld, dat er niet veel
kans op bestond, dat hü ooit in Londen zou
komen en de belangstelling van zün moeder voor
de Gilchrists in Stoneshire was dan ook weldra
op den achtergrond gedrongen.
.Ja, maar hü was immers geen écht Beest,
Charlie? HU was eerst altUd een Prins geweest."
,Ja, dat weet ik, maar hü zou altijd een Beest
gebleven zün, als Schoonheid hem weer niet
in een Prins omgetooverd had. Dat vind Ik
een heel mooie geschiedenis. JU niet, Rorke?”
Rorke mompelde enkel iets binnensmonds en
trok den hoed verder over de oogen. Het was
nu al zóó ver gekomen, dat hü er bü zat en
dat hü numero drie van het gezelschap was,
als Janle en Charlie elkaar sprookjes vertelden;
maar hU maakte nog geen commentaren.
Dit schrikte Charlie echter niet af. Hü was
nu niet meer bang voor zün broer en dit was
hoofdzaak! Heel rustig en tevreden lag hü dus
in de hangmat, die Janle voor hem onder de
boomen bevestigd had. Zü genoot van die ver
beterde verhouding tusschen de broers, zonder
geheel te beseffen, in hoe verre dit hitar werk
was. Een week lang, na dit verstuiken van zün
voetje, had Charlie volkomen rust moeten
nemen. Het was heerlük zomerweer en lederen
dag had Rorke hem naar bulten gedragen In
den tuin, In den boomgaard, of op het hooiveld,
en had hü daar uren-lang doorgebracht onder
de boomen. terwül Janle las. of naaide, of
praatte, of geschiedenissen vertelde, en zelfs wel
eens liedjes voor hem zong onder begeleiding
van de banjo.
Wie van de broers met de meeste aandacht
luisterde, of wie er het meest van genoot die
vragen kwamen niet eens bü haar op. Ze wist
alleen maar, dat ze zich heel gelukkig voelde In
dezen Ujd. Ze had er nooit bekoorlüker uitge
zien. stralend van Jeugd en opgewektheid.
Voor de eerste maal sinds vele faren is
’t in den Londenschen Dierentuin gelukt,
Chineesche alligators uit den Jangtse
uit te broeden. Hier in de hand zien de
later zoo gevaarlijke en vraatzuchtige
dieren er als speelgoed uit
Voorgeschreven is, wanneer, hoe en waar
heen de oude archiefstukken en registers van
de kantoren en bureelen opgezonden moeten
worden.
Dit oude papier werd tot voor kort jaarlüks
aan bepaalde, bekende papierfabrieken verkocht
om aldaar vermalen te worden voor de fabri
cage van nieuw papier. Bovendien worden pe
riodiek bescheiden door het Hoofdbestuur op
geruimd, zooals van de afdeellng PosterUen het
kaartpapier, als postwissels, adreskaarten, enz.,
adviezen, spaarbankregisters en archiefbeschei
den. Voorts de buiten dienst gestelde modellen
van de afdeellngen Telegrafie en Telefonie, als
de minuten van telegrammen, bladen en stroo-
ken voor de aanneming, overseining en afleve
ring van telegrammen, telegraafrollen en ver
dere archiefstukken. Van de hier genoemde be
scheiden is voor sommige wettelük vastgesteld,
dat zü vernietigd moeten worden. Ten slotte
wordt ten Hoofdbesture verzameld de ongesor
teerde en onuitgezochte inhoud van de papier
manden.
Het oude papier van de kantoren en buree
len omvat Jaarlüks ongeveer ?00 ton. dat van
het Hoofdbestuur, met uitzondering van den in
houd der papiermanden, ook ongeveer 200 ton.
Het oude papier van het Hoofdbestuur is de
laatste Jaren verkocht aan de Berghuizer Pa
pierfabrieken te Wapenveld. In het contract
met deze firma is, naast andere bepalingen, ook
opgenomen, dat het onleesbaar maken alleen
mag geschieden onder toezicht van een amb
tenaar, daartoe door of vanwege den P.T.T.-
dienst aangewezen. Dit toezicht wordt gehou
den door een der ambtenaren van een nabü
gelegen kantoor. Het papier voor Wapenveld
werd te Leidschendam verzameld, aldaar
eenlgszlns gesorteerd en in postzakken verpakt.
Dit werk geschiedde door twee werklieden, van
wie er een het papier in een aan touwen vast-
gemaakten zak wierp, terwül de andere, op een
verhevenheid staande, met de voeten het pa
pier in den zak vaststampte. Deze zakken wer
den ongeveer maandelüks aan de papierfabriek
aangeboden en per spoor daarheen verzonden.
Bü een bezoek van den directeur-generaal
aan Leidschendam, In 1932, viel diens aandacht
op deze betrekkelük primitieve manier van wer
ken en droeg deze op, een onderzoek in te stel
len, of een machinale wüze van jMjptoetiging
en verpakking mogelük was. K^MRKrnaar In
gesteld onderzoek leidde ttaarfet resultaat, dat
znüden van de groote ho9*^élheid papier van
verschillende grootte en vorm In snippers
moeilük uitvoerbaar was en dat de In den han
del zünde zg. hamermolens. welke o.m. ge
bruikt worden voor het stukslaan van voeder-
granen enz., voor het doel wel bruikbaar zou
den zün, doch door de wüze van uitvoering
veel kracht vereischten. Aangezien het stroom-
tarief van de gemeente Stompwük, waarin het
magazün te Leidschendam gelegen is, vrü hoog
is, zou de verwerking van het oude papier te
kostbaar worden, zoodat de aanschaffing van
een machinale installatie werd ontraden. In
1934 vestigde de Chef van de 8ste Afdeellng
van het Hoofdbestuur, onder wien de verkoop
van het oude papier ressorteert, er de aandacht
op. dat naar verkregen Inlichtingen de op
brengst van de 400 ton oud papier meer dan
het dubbele zou kunnen bedragen, Indien het
zonder eenigen eisch van onleesbaar maken aan
handelaren in oud papier zou kunnen worden
verkocht, voor verwerking zoowel in het bin
nen- als in het buitenland. Dit gaf aanleiding,
het oude project nog eens onder de oogen te
zien en te trachten een oplossing te vinden
voor een rendabele exploitatie. Aan verschil
lende adressen werd navraag gedaan, op welke
wüze de vernietiging het beste zou kunnen ge
schieden; van diverse mogelUke manieren, als
weeken in ’t water, bleeken met chloorgas, werd
onderzocht, of zü voor het beoogde doel bruik
baar waren. Contact werd verkregen met de
Machine- en ventilatorenfabrlek H. T. Kiekens
te Landsmeer, die voor eenige papierfabrieken
kleine Installaties had geleverd voor het stuk
slaan van groote vellen papier in kleine vlok
ken.
verzoekingen besdhermd werd, aoodat
ernstig besluit er toe lelde, dat
vreezend Ud der menschelüke
wordt.
Het is nJ. bekend dat Gandhi’s soon jaren
lang bet leven van een verloren zoon geleid
heeft.
,Jk geloof, dat er nu wel familie woont van
mün vader en daar moet ook een Rorke Gilchrist
onder wezen. Maar omdat wü nooit meer met
elkaar zün omgegaan....”
Zü hield ineens op, want wat kon ze er nu
elgenlük verder büvoegen, zonder de waarheid
te kort te doen?
Mrs. Warrener was te zeer verdiept in het
verleden, om iets vreemds in haar houding op
te merken; voor haar zoon ging dit echter niet
verloren.
,Jk denk, dat ik eens schrüf aan den zoon van
Honor. Je moet dien brief maar eens voor mU
behandelen. Elizabeth. HU zal het eigenaardig
vinden, dat hier in huis nog een nichtje van
hem is.”
„Ik geloof niet, dat hü. van zün kant, nu zoo
vele belang stelt in de familie.”
Mrs. Warrener ging nog voort over de
Gilchrists in Stoneford, maar uit ontferming
over Elizabeth bracht Dick het gesprek op iets
anders. Toch leek het, of er een schaduw was
getrokken over hun gemakkelüker wüze van
omgang; althans, het ongedwongene en opge
wekte was er nu af.
Dick bracht verder den avond door In den salon
'van zün moeder en Betty speelde voor hen.
Een paar ochtenden later, toen hü vóór zün
moeder beneden was, en den stapel brieven
doorkeek, die op de ontbüttafel lag. trof hem op
één daarvan het poststempel: „Chatbeck.”
.Kük. daar is zeker een brief van onzen neef
Neen hij Is aan Miss
velllgingslnstallaties tegen diefstal, naast
scheepsmodellen, die hun ontstaan aan even
zoovele kleine, onbekende genlëen te danken
hebben. Een .kunstmatig hart” is er ten toon
gesteld. De vllegerü heeft duizenden breinen ge
ïnspireerd en een miniatuurapparaat, dat de
uitvinder .klaverblad van vier” noemt, en dat
in zün vorm volkomen afwükt van de huidige
vliegtuigtypen, bewijst, dat zü die het hoofd
vol hebben van technische denkbeelden, zich
door de resultaten van de moderne vllegerü
geenszins laten afschrikken. Of deze machine
vliegt, Is natuurlUk een geheel andere kwestie.
Waarschünlük Is zü nog in het geheel niet op
ware grootte uitgevoerd en zün er nog geen
proeven mee genomen. Maar de uitvinder Is
er heilig van overtuigd, dat de vllegerü door
zün model geheel nieuwe wegen zal inslaan.
Dan zün er de uitvinders, die zich aan de
machinerie van onze klokken wagen. Waarom
moeten die altüd door gewichten of door een
veer in beweging gebracht worden? Men kan
toch ook wel eens wat anders probeeren. Zoo
ziet men hier een klok tentoongesteld, die aan
den gang wordt gehouden, doordat kleine sta
len kogeltjes op een groot scheprad vallen. Men
glimlacht er om. Misschien zal zoo n klok over
curioslteltenkablnet
