EEN OUD
ROMANTISCH VOEK STERFT UIT
DE LAATSTE ACTE VAN HET
RECHTELIJK DRAMA
H
M
O
De patiënt van Marion Brent
Beul en Scherprechter
van
Echt Amerikaansch
Sioux-Indian en uit Z.-Dakota CN.-Amerika)
Het geweten
sprak
De sprookjesachtige schoon
heid van The Grand Canyon
De Amerikaansche Indianenkampen bezienswaardig
heden ter bevordering van het touristenverkeer
Wolken boven The Grand Canyon
en
I
en
vader
herinneren?"
nog
kan, dok-
5
van zijn oogen
Daar is het Grand Canyon van den vroe
gen morgen, wanneer het licht schuin valt,
in de lengte, van The Painted Desert. De
groote kapen aan den voorrand teekenen
zich scherp af int dit wondere schilderij,
ultgelljnd in het gouden zonnelicht tegen
welke de schaduwen dier verre rotsen In
wazige blauwen somber dreigend aandoen.
Tempels schijnen statig op te rijzen uit de
nog nevelige diepten of naar voren te tre
den uit de verborgen hoeken der steil op
rijzende rotsen. Op den groenen grond, be
neden in 'n bocht van een bergengte hier en
daar een streep van de Colorado-rivier, zon
verlicht en geel.
Den volgenden morgen omstreeks half tien,
stond Marion Brent op t punt de ziekenkamer
te verlaten.
zoo niemand bjj hem. En hij had m'n vader nog
gekend.’
me,
zag.
Dan moet u wel ’n goeien
verrekijker gehad hebben.
(Smith’* Weekly, Sydney)
iten liefst een markt-
sr /lat mochten zij op
voornaamste verbouwingsproduct, doch meloe
nen, vijgen en perziken worden er ook gekweekt.
Het kamp ligt als een groot amphitheater In het
ravijn en wordt omringd door hooge rood-zand-
steenen rotsen van de Supal-groep. Er zijn geen
hotels of lets van dien aard en de hitte is er
des zomers Intens. Het water van de Havasu-
kreek is sterk doortrokken van kalk en niet
smakelijk, ofschoon het zeer gezond is. Niette
min is een bezoek aan dit kamp ongewoon In
teressant voor degenen, die niet tegen eenlge
ontbering opzfen. En voor den echten toerist,
nietwaar, Is dit geen beletsel.
In hetzelfde ravijn stroomen een serie water
vallen. van welke er drie al zeer bijzonder in
soort en schoonheid zijn. Het zijn de Navajo-,
Havasu- en de Mooney-watervallen. De eerste
is een fantastische groep van kleine watervallen,
terwijl de twee laatste over hooge terrassen
stroomen, die rijk beladen zijn met grillige door
nvermoeld, waar het er op aan komt de
aandacht te trekken, organiseerden twee
warenhuizen uit New-York een enquête,
die zich tot de huisvrouwen wendde.
De vraag betrof een zeer Interne huiselijke
aangelegenheid. In het antwoord moest nJ. aan
gegeven worden of de „heer gemaal” de huis
vrouw op één punt van de huiselijke plichten
bijstaat; dat hij de omwasch doet!
Boven verwachting kwamen er talrijke ant
woorden binnen en niet minder dan 40.3 pCt.
der huisvrouwen van New York beantwoordde
de vraag der warenhuizen in bevestigenden zin.
Een der huisvrouwen, blijkbaar een energieke
dame, schrijft: „Hjj wascht alleen af, wanneer
hij er niet meer aan ontkomen kan"!
Een andere dame schrijft, dat haar man zich
tot deze bezigheid laat verleiden, wanneer het
hem aan tafel buitengewoon goed bevallen is:
„Hjj wascht de borden, wanneer het eten hem
goed gesmaakt heeft, anders niet.”
merkte, was vijandig, nu «Ude zich niét door ter.” SM Wtot dr. MttSngton;
die dochter van Giles Brent de wet laten voor
schrijven.
Ze keek hem glimlachend aan.
,Jk zal u een glaasje melk geven, dan slaapt
u gauwer.’
maal dat ik een longontsteklng-patlënt verlies.
Ik had diep medelijden met hem," ze keek even
e«n anderen kant op £t Is een treurige dood, de predikant voorging De Mok werd geluld en
de roede van Justitie uit het venster gestoken.
i De veroordeelde werd op bet schavot jgebracht.
wagen of een autocar voor een of meer dagen
in deze fasclneerende streek tot de interessant
ste behoort. „Deze trips in een kleurrijke streek,
met een zeldzaam klimaat, veroorloven een
onderbreking van de reis en zullen een over
vloed van herinneringen daaraan toevoegen. De
streek spreekt van de wetenschap der Ameri-
kaaneche pioniers, der Spaansche ontdekkings
reizigers van honderden jaren terug en mythen
en legenden van een Indiaansche bevolking in
een ver verleden”....
Max Denny werd in z'n overpeinzingen ge
stoord door z'n verpleegster, die een jaloezie
neerliet.
.Probeer nu wat te slapen, mijnheer Denny,”
verzocht ze.
Hjj deed z'n oogen dicht, maar slapen kon hü
niet. Z'n gedachten stonden niet stil. Spijt over
X geen hij gedaan had. had hij niet. De ster
ken winnen altud en de zwakken verliezen en
gaan ten onder. Dat was de natuurlijke wet.
HU had de carrière van meer dan één man ver-
nietigfj, en Giles
Brent
eerste
et Grand Canyon is nog „een van de
weinige streken, waar de Indiaan In Ame
rika in zün natuurlUken staat kan leven,
primitief maar gelukkig, onaangetast door de
civilisatie van den blanke”, beweren de Ame
rikanen.
De in deze streek wonende stammen zUn de
Havasupai, de Navajo en de Hopl. De Havasu-
pai verblUven in het Havasu-ravUn. in de
diepte van het Grand Canyon. De Navajo is
een nomade, een herder, met de Navajo-neder-
zetting als verblUfplaats. De Hopi-Indlanen be
boeren tot de Pueblo-stammen, die leven op de
olie hooge tafellanden, ten Noorden van het
Painted Desertland.
De .jiatuurlUke staat”, waarin de Amerikaan
se he Indianen van de twintigste eeuw leven, be-
>|oeft echter niet voor den toerist verborgen te
blUven. Het wordt hem zélfs gemakkelUk ge
maakt, daar kennis van te nemen.
De secretaris van 't Amerikaansche Depart
ment of the Interior (Binnenland), H. L.
Ickes, heeft in samenwerking met den directeur
van National Park Service, A. B. Cammerer,
brochures het licht doen verschUnen. waarin
er op gewezen wordt, dat ook aan den rand var?
The Grand Canyon zich talrUke eerste-klas
hotels, villa's en villaatjes bevinden, met alle
was de
geweest.
en moge in vroeger dagen al zeer zon
derling zijn te werk gegaan in het ver-
hooren van verdachten en al zeer wil
lekeurig zUn omgesprongen met pünbank
geeselroede. het laatste bedrijf van zulk een
gerechtelUk treurspel deden .MUne Heeren van
den Geregte” schout, schepenen en burge
meesters toch niet opvoeren zonder veel rem
mend ceremonieel. Te Amsterdam waren de
formaliteiten, die moesten worden in acht ge
nomen, en de gewoonten, waarvan niet mocht
worden afgeweken, zoo talrijk, dat de laatste
acte van het drama, dat met den dood zou ein
digen, zeer omslachtig, uiterst vormelijk en
vreeselUk langdradig was. Dit had behalve de
striemende marteling van uitstel van executie,
voor den veroordeelde, toch nog dezen goeden
kant voor hem, dat soms nog op het laatste
nippertje de heeren aan hun oordeel gingen
twijfelen en er een mildere beslissing viel.
Had de patiënt dan te Amsterdam „bulten
pijn en banden” zijn bekentenis bevestigd, dan
kregen de schepenen, die een beslissende, en de
burgemeesters, die slechts een adviseerendc
stem hadden bU .het wUzen van het vonnis, af
schriften van de bekentenis, opdat zU zoo noo-
dlg rechtsgeleerden zouden kunnen raadplegen.
De Schout verzocht tevens Schepenen zijn eisch
te komen vernemen en burgemeesteren de Justi
tie te komen assisteeren.
In het bijzijn van den beschuldigde werd zijn
bekentenis in de PUnkamer voorgelezen, waar
op de schout zijn eisch stelde. De president-
schepen deelde den eisch aan den schuldige me
de en vroeg hem, wat hü er tegen had in te
brengen. Zoowel de schout als de beklaagde ver
lieten het vertrek, waarna door de schepenen
gestemd werd. De schout en de beklaagde kwa
men hierop weer binnen. Zag de schout door
de meerderheid der stemmen zich zijn eisch
toegewezen, dan vroeg hij den burgemeesters
verlof, het schavot voor het stadhuis te mo-
jen doen oprichten en noodigde hen tevens uit
Jij de executie tegenwoordig te zijn. Daags er-
ia, een etmaal later, werd door den schout,
n het bijzijn van twee schepenen den beklaag-
le de dood aangezegd in de open lucht bij de
Boeijen, de gevangenis in het Stadhuis, een
herinnering aan den tijd, dat de vierschaar nog
n de openlucht gespannen werd. Hjj dag
vaardde den veroordeelde tegen den volgenden
lag ter .Jiooger vierschaar" om den eisch en I
ie sententie des doods te aanhooren en ein-
ligde ajjn toespraak met de vermaning aan het
ilachtoffer, zich op den dood voor te bereiden.
Deze werd nu naar de pijnkamer gebracht en
laar door een predikant of ziekentrooster op
4jn laatste uur voorbereid.
Hier en daar, o.a. te Zierlkzee heerschte nog
le lugubere gewoonte den veroordeelde tezamen
net den schout, de schepenen en een predi-
ant aan een maaltijd te doen aanzitten. Dat
Ut in het bijzijn zijnér rechters voor den ter
lood verwezene iets verschrikkelijks moet zijn
eweest, is buiten twijfel. Inderdaad, een gru
wel Uk galgemaal
ens leefde hier een vrü en frank volkhet water gebeeldhouwde slingers en figuren.
Het klinkt als een sprookje, maar het
happy end ontbreekt eraan. Als een
sprookje ook smullen de schoolkinderen nog
van de spannende, fantastische avonturen van
dit romantische volk, de Indianen, want dit
is de naam van de oerbewoners, die Amerika
(West-Indië is zijn oorspronkelijke naam) be
volkten.
In het Hopi-huis is een groote verscheiden-
teid van Indiaansch handwerk ondergebracht.
Canyon-souvenirs. Navajo-kleedjes en juwe
liers- en mandenwerk en andere voorbeelden van
Indiaansch handwerk kunnen daar door de
toeristen worden gekocht. Hier leven een
kleine groep Hopi’s, die tot de beter ontwik
kelde Indianen moeten behooren. Hier ook,
vanneer de tourlsten des avonds van hun toch
ten terugkomen, geven deze Hopi's voor de
..tleekgezlchten” hun Indianendansen ten bes
te
overdekt met een witte kalklaag. De fantasie
der natuur heeft hier ekn wonderlijk schouw-
;pel gewrocht. Schitterend groene populieren,
cactussen en andere wilde plantengroepen ver
levendigen het boeiende landschap, dat onge
ëvenaard is In zjjn vreemde schoonheid.
het was een zwaarder straf als ook het laat
ste het geval was werden buiten de stad
op de Volewijk over het IJ weer eens opge
knoopt om aan de galg te vergaan, tot hun
lijken in den put eronder vielen. Steeds werd
in het vonnis, dat na de spanning der feiten,
steeds een formule bevatte „dat deze zaken
waren van de uiterste gevolgen, die in een stad
i. van rechten niet waren te dulden, maar, an
deren tot voorbeeld, op het allerhoogste straf
baar waren, vermeld hoe de executie moest ge
schieden en wat met het Hjk werd gedaan.
Zoo het niet tot schavotteeren kwam, dan
werden eveneens „ter exempel van alle guyten"
maar veeleer tot groot vermaak van heel de
stad, de zonderlingste straffen uitgedacht. Niet
slechts geeselen, brandmerken, maar vooral de
kaak en de draaikooi waren een bron van een
barbaarsch vermaak. Wanneer mannen en
vrouwen met de teekenen hunner misdaad om
hangen op de kaak te pronk stonden, kreeg het
volk volop gelegenheid om „de Justitie te assis
teeren.”
De hooge heeren zocht
dag uit, maar ook zonder
succes rekenen, als zij b.v. wat in Amsterdam
in 1677 gebeurd is den doodgraver van het
Karthuizer kerkhof, die eenlge pas begraven
lijken had beroofd, met een doodshemd aan, het
deksel van een doodskist op zijn borst en met
een voet in een doodskist te pronk zetten, alles
verduidelijkt door het opschrift: Doodenberoo-
ver.
Is een breede oppermachtige stroom
stuwt de Colorado-rivier in het weste
lijke hooggebergte van Noord-Ame-
rika vüf-en-twlntlg honderd kilometers
lang naar haar uitmonding In de Golf van
Calif om ië.
•w—e Indianen vormen een afzonderlijk men-
I I schemas, het Amerikaansche of Roode
ras (Roodhuiden), dat aan het Mongool-
iche zeer verwant is. De hoofdkenmerken van
het Indiaansche ras. waarin het zich van het
blanke onderscheidt. zijn hun lange sluike
zwaret haren, hun breed gelaat en gele tot
koperroode huidskleur. Zij hebben vaak scheeve,
smalle spleetoogjes (als het Mongoolsche ras),
een adelaarsneus en sterk ontwikkelde zinnen.
Zij vormen verscheidene stammen met verschil
lende talen en zeer verschillend cultuurpell. ZU
zijn deels heiden en deels christen, waarvan de
meesten katholiek. Behalve de reservations in
Noord-Amerlka zwerven er nog enkele stammen
als visschers- en jagersvolken tn de binnenlan
den (van Zuld-Amerika) onafhankelijk rond.
Het totale aantal van dit eens zoo talrUke volk
bedraagt thans al geen tien millioen meer
Van (ie Indianennederzettingen in Arizona
is die in het Havasu-ravUn. dat aan het uiter
ste einde van het nationale park gelegen is, er
nog het best af, want deze nederzetting wordt
maar weinig bezocht. Een would-be toerist
offert voor zUn nieuwsgierigheid nog niet zoo
gaarne alle comfort op. En dat zou hü hier
moeten doen! Het pad naar beneden in dit ra-
vijn begint aan het eind van een stillen weg en
daalt steil af naar een bergengte, waardoor het
Havasupai Indianenkamp wordt bereikt. Daar
zUn er niet meer dan een tweehonderdtal. ZU
leven door bebouwing van het land, dat bevloeid
wordt door de Havasu-kreek. Graan is het
Op den dag der executie, daags erna reeds,
staken burgemeester en schepenen zich te Am
sterdam in hun „rok van Justitie”, een gewaad
van zwart laken met omslagen aan de mouwen
en een satünen bef. Over den linkerschouder,
van voren naar achteren, was een roode lap of
band genaaid met het wapen der stad: zilveren
kruisjes op zwart fluweel, telkens drie aan drie
bUeen. Aan weerszijden, aan de uiteinden van
deze „bloedbanden” *as het stadswapen met
leeuwen als schildhouders aangebracht en daar
onder het jaartal 1595.
Aan Burgemeesteren en Schepenen ging nu
de schout vragen of het hun geliefde, dat de
Justitie voortgang had. Zoo ja, dan werd de
veroordeelde voor de vierschaar geleid, waar
heen de roede van Justitie reeds gebracht was
door een der dienaren van den Schout. De bur
gemeesters gingen nu in hun kamer voor het
venster staan, vanwaar zU in de vierschaar kon
den zien.
Met de roede in de hand vroeg nu de schout
„of het hoog genoeg op den dag was om de
vierschaar te spannen en Recht en Justitie te
adminlstreeren volgens de costuymen, privile
giën ende ordonnantiën deser stede”.
De schout herhaalde tegen den schuldige,
vlak voor hem, de beschuldigingen en besloot
met de mededeeling dat de beklaagde bU von
nis van schepenen zou worden verklaard tot
een kind des doods.
Dan togen alle schepenen naar de burge
meesters om te hooren ot zij bU hun meenlng
bleven. Was dit het geval, dan deelden zü den
schout bU hun terugkomst mede, dat ook zU
den patiënt een kind des doods verklaarden.
De schout gaf dit den veroordeelde te verstaan,
waarop deze voor den zetel van den secretaris
werd geleid, die het vonnis van MUne Heeren
van den Gerechte officieel voorlas. Dit alles
geschiedde in de Vierschaar, welke in het
nieuwe stadhuis een monument van beeld
houwkunst was geworden, waaraan Quellinus
al zün talenten had besteed. Midden voor een
groot reliëf van Salomon's rechtspraak ston
den de zetels van schout en schepenen. De se
cretaris zat terzUde in een marmeren zetel en
links van hem een predikant. Bronzen hekken
sloten deze ruimte af. waarin over het lot van
velen is beslist. Vierschaar beteekent letterlijk
naar vroeger spraakgebruik, vier banken, de
banken namelUk die de ruimte waarin recht
gesproken werd, omgaven.
Na dé bmreet&nghei toëta
naar de Justitiekamer, waar allen met den ver
oordeelde eenlge oogenblikken baden, waarbU
Een uur later is de gansche aanblik van het
landschap veranderd. De donkere kapen zün
teruggeweken, staan nu in brillante tinteling
en in détail zichtbaar. De tempels van den da
geraad in de duistere diepten hebben verande
ring ondergaan, nieuwe lUnen zUn opgedoken
uit de purperen somoerheid. Het water, dat in
En hier in het
zelfde vertrek.
waarin hU ziek
lag. zat diens
dochter, die hem verpleegde en trachtte, hem
de gezondheid weer te geven. HU opende z'n
oogen. en schoof onrustig heen en weer op
z'n legerstede
„Wil ik u wat voorlezen, mUnheer Denny?"
HU antwoordde niet, maar spon voort aan z’n
gedachten. Die juffrouw Brent was scherpzin
nig. Zou ze hem in de ziel kunnen kUken? Als
i dat zoo was, dan zou ze haar vader daarin zien.
I met z’n hoofd in wanhoop neergebogen over z'n
bureau. Hü. Max Denny, had Olles Brent ge
makkelUk kunnen redden, hem geld kunnen
leenen. om hem over z’n verlies heen te helpen.
Maar dén zou hU geen directeur der Verzeke
ringsbank geworden zUn. Brent’s flnancieele on
dergang, niet lang daarna gevolgd door z’n ztëjc-
te en dood, was zUn opgang, zUn verheffing in
de maatschappU geweest.
„Ik ben bang dat dokter Millington erg uit z’n
humeur zal wezen als u verhooging krügt. U
moet meewerken, als u weer gezond en sterk
wilt worden.”
Marion Brent's stem klonk vriendelük maar
stellig, als die van een onderwUzeree. die een
stUfhoofdig kind toespreekt. HU begon angst en
een zekeren weerzin voor haar te krügen en de
blik, dien.Jui. os. haarJKienu «onder. dat ga. t anutmgijMgdan ik u
The Grand Canyon (Het Groote RavUn) is
het diepste, wUdste en meest woeste van de
tallooze ravynen, waardoor de Colorado-rivier
stroomt, bUna duizend kilometer dwars door
een streek van hooge tafellanden. bekend als
de Colorado-plateaux. De wanden dezer ravU-
nen zijn ongewoon steil en hoog, maar maken
slechts deel uit van de vallei der rivier, zooals
de meeste andere rivlervalleien gevormd zijn
door de uitschurende werking van het stroo-
mende water. ZU zUn gewoonlUk niet, zooals
wel wordt verondersteld, gevolg van een gewel
dige of catastrophale uitbarsting van de aard
korst. Het Grand Canyon Is 's werelds belang
wekkendste en grootste voorbeeld van erosie
van de gezamenlUke werking van stroomend
water, regen, wind en de verschillende atmos-
pherische invloeden, die de rotsen aantasten
en figuren daarin vormen, die het landschap
zün karakter geven.
Hét Grand Canyon is het nationale park van
den staat Arizona en heet officieel: The Grand
Canyon National Park. Elke staat In den
Amerikaanschen staat heeft zUn nationale park,
maar het Grand Canyon is wel het opmerke-
lUkste en een der door toeristen meest gezochte
Amerikaansche „parken". Het beslaat vUftfen
honderd vierkante kilometers. De Noordkant is
swaar beboscht met pUnboomen. dennen en
sparren met hier en daar open plekken met
prachtige espen. De Zuidkant heeft gedeel
telijk een boelenden plantengroei van rUke
schoonheid en groote verscheidenheid; aan de
Zuidoostzüdc liggen een tachtig vierkante kilo
meters bosch met het fraaiste gele pünenhout.
The Granite Gorge (Het Granieten RavUn)
stroomt, is vol modder, ook op dezen afstand
zelfs al zichtbaar. Nu ziet men ook, dat de over-
zUde van het ravUn grillig gevormd Is en met
zün tallooze kloven een rUk afwisselend aspect
biedt.
En zoo, van uur tot uur, ontwikkelt zich dit
natuurschouwspel. Om twaalf uur, wanneer de
zon hoog boven den Zuidrand staat, is de tUd,
dat de aanblik de minste bekoring levert, want
de rotsen aan de overzUde teekenen zich nu niet
scherp meer tegen de lucht af, de schaduwen in
de pelllooze diepten zUn opgelostMaar
naarmate de middag vordert, keert het schouw
spel van den morgen weer, maar nu in tegen
gestelde volgorde en weer geheel anders. Het is
een nieuw Grand Canyon, hetzelfde maar toch
wonderlUk verschillend. En juist na zonsonder
gang verdiepen de roode tinten zich en ver
vloeien langzaam tot purper, en de grUzen en
gelen en groenen veranderen In magische blau
wen In de duisternis van den maanloozen nacht
doet het ravUn aan als een aangrijpend myste
rie. voelt de mensch zUn eeuwige innige ver
bondenheid met den Schepper, moet de mensch
zich bewust worden van zUn nietigheid in deze
stille, grootsche, oneindige wUdheid der schep
ping.
Op een avond lag de verpleegster op een
divan, vüf of zes schreden van het tafeltje af,
waarop het fleschje met medicUn stond. ZU
sliep. Een heele poos wachtte Denny. Toen ver
liet hU met veel pUn en moeite z'n bed. De tem
peratuur in de ziekenkamer was laag. HU hui
verde van kou, maar trok toch geen ochtend
jas aan. Zacht schoof hU door in de richting
van het tafeltje en greep het fleschje met medi
cUn. Even aarzelde hU. HU klappertandde van
de kou, maar keek toch naar Marion Brent, die
rustig op den divan bleef voortslapen onder X
open venster. Daarna liet hU het fleschje in de
waschbak leeg loopen. Met een dun straaltje
vulde hU het weer met water tot de hoogte,
waarop het eerst met de medicUn was gevuld
geweest.
Met veel moeite en langzaam, door en door
koud, met een gevoel alsof hU bevroor, bereikte
hü weer z’n bed.
„Ziezoo,” mompelde hU, „dat heb ik mooi
klaargespeeld. Die dochter van Brent ben ik
te slim af geweest. Als zU gedacht had, dat ze
mU zou kunnen vermoorden, dan had ze zich
geweldig vergist."
Er zUn er ook nu nog. ja. Maar de Europeanen
ontdekten voor zich dit nieuwe land vol rUke
beloften en uit hen ontstond de nieuwe mensch,
de Yankee, die thans over gansch het rUke en
uitgestrekte land, dat de Nieuwe Wereld heet,
heerscht en den onafhankelUken Indianen hun
vrUheid ontnai^ Het bewUs van de dankbaar
heid van den nieuwen blanken humanen mensch
bestond hierin, dat het oude, romantische volk
In groepen werd ondergebracht in zoogenaam
de reservations, groote kampen, waar zU hun
„eigen leven” mogen leven.
De Amerikaan is een zakenman van top tot
teen en het zou wel een wonder genoemd mo
gen worden, wanneer hU ook In deze humani
taire handelwUze nog niet de noodlge dollars
gezien zou hebben. Welk volk toch spreekt er
meer tot de verbeelding van ons. hedendaag-
sche nuchtere zakelükheldsmenschen dan het
Indiaansche, dat Karl May ons reeds in onze
jeugdjaren als dapper, onafhankelük en voor-
beeldeloos trouw uitschilderde en welks span
nende avonturen tegen de „bleekgezlchten" ons
nachten uit den slaap hielden?
En zoo kwamen er ook van die nederzettin
gen van de laatste eeuwen steeds verder opge
jaagde Indianenstammen aan den Westrand
van The Grand Canyon National Park en
vormen er een extra-attractle voor de toeristen,
die The Grand Canyon komen bezoeken
Hetgeen toch overbodig moest wezen In deze
Intense, ongeloofelUke schoonheid van The
Grand Canyon. Maar de sensatiezucht van den
hedendaagschen toerist vraagt niet enkel meer
slechts naar natuurschoon.
Maar Max Denny sliep niet. Uur op uur keek
hU naar haar, en hoe meer hU naar haar keek,
des te meer begon ze op Giles Brent te lUken.
In X schemerachtige halfduister der stille zie
kenkamer verbeeldde hü zich, dat Giles Brent
teruggekomen was om zich te wreken.
Inplaats van 2 keer, kwam dokter Millington
nu 3 keer per dag. en hü schreef een nieuw ge
neesmiddel voor. Er zat een strookje op met X
woord: vergif, en Denny wist, dat het voor z'n
hart was. Toen ging hü zich verbeelden, dat
Marion Brent hem wilde van kant maken.
Reeds een paar maal had hü het geneesmiddel,
een slaapdrank, geweigerd, en geveinsd te sla
pen. ofschoon hü.pün in al z'n ledematen had.
„Ja,” dacht hü; „dat fleschje vergif moet ik
in X oog houden. Dag en nacht."
e aanblik van het Grand Canyon levert
j 1 een machtig schouwspel op. Het ia onver-
gelükelUk in zün ongewone schoonheid,
Het heeft vrüwel niets gemeen met die talrUke
andere nationale parken. Het is eenlg in zün
soort om zün rükdom van vorm en gloeiende
kleuren. De aanblik van deze natuurschoonheid
geeft altUd weer tallooze emoties.
BU het aankomen met trein of auto, overvalt
het den bezoeker plotseling. Wanneer de trap
pen van het eindstation van den trein afge
daald zün, vindt men het ineens voor zich uit
gestrekt. besloten in de imponeerende diepte,
die een wüle stil doet zün. Een fascineerend ge
zicht, die schitterende kleuren!
Het is moellük een beschrijving te geven van
de rUke wondere schoonheid van The Grand
Canyon National Park. ZUn onbeweeglüke on-
werkelijkheid is een van de eerste en meest
krachtige indrukken, die men maakt en toch
is het Grand Canyon in werkelükheid een zeer
levend, altüd wisselend schilderU. Er is geen
moment, dat er geen verandering in te consta-
teeren valt.
Zün schaduwen wisselen voortdurend, ver-
dwUnend hier, verschünend daar, zich verlen
gend en op een andere plaats weer zich verkor
tend. Het spel der schaduwen Is vol aanhou
dende beweging.
schout en schepenen en burgemeesteren kwa
men mee of schaarden zich voor de vensters
omheen als de offlcleele getuigen, waarna de
beul zUn werk kon doen.
Er werd onderscheid gemaakt tusschen den
beul en den scherprechter. Het adres van der.
laatste was: Den Gestrengen en On versaagden
Meester van den Scherpen Zwaarde in Holland
en Westfriesland, resldeerende te Haarlem. HU
was vooral belast met het onthoofden, waartoe
een vaardige hand noodlg was, en oefende
zün ambt in verschillende steden uit, maar hU
kwam liefst als men voldoende „werk’’ voor
hem had verzameld. De beul voltrok de meer
onteerende straffen: verbranden, hangen, rad
braken. vierendeelen, worgen, etc. etc.
Was het ambt van scherprechter al geen eer
vol werk, dat van beul was het nog minder. In
de kerk had hü zün aparte bank en aan het
Avondmaal de laagste plaats. Zün functie ging
veelal op zün zoon over; in sommige steden
was hü gedwongen aparte kleeding te dragen.
Noch de beul noch de scherprechter hadden
over gebrek aan' werk te klagen. Er waren im
mers manieren genoeg om den patiënt „te
executeeren. totdat de dood er op volgde.’’
Met den koorde heette het als de patiënt
werd geworgd aan een paal of aan de galg werd
opgehangen. Indien de beklagenswaardlge ge
radbraakt werd, geschiedde dit veelal van on
deren op. Men bond hem op een daartoe ver
vaardigd soort houten kruis, een balk met
vier uitloopers, waarin „kuiltjes” gebeiteld, of
waarop latjes gespükerd waren Met een breek-
Uzer of een hamer sloeg de beul, beginnend bü
de beenen, de ledematen boven de kullen of
tusschen de latjes stuk. In den regel kreeg hü
negep, slagen, waarvan de laatste de genade
slag was en op het hart gegeven werd.
Moest de schuldige verbrand worden, men
bond hem aan een paal en liet hem letterlük
gebraden worden in een vuur van takkenbos
sen, of men bond hem op een ladder, liet
hem eerst zien hoe het vuur opgerakeld werd
en smeet hem dan voorover In de vlammen.
Oogen uitsteken, neuzen en ooren afsnüden
en neuzen splüten was in het begin der 16e
eeuw heel gewoon voor landloopers, die juist
toen, als gevolg van de troebelen, het land on
veilig maakten; nog in 1758 kreeg een lasteraar
en verspreider van voor de regeering be leed i-
gende geschriften een gloeiende priem door de
tong.
LeeftUd speelde büna geen rol. Een kapitein
van 85 Jaar werd wegens een moord levend
geradbraakt, waarna het hoofd werd afgehakt,
op een pen gestoken en hét lichaam op een
rad werd tentoongesteld, en nog in 1712 werd
een zestienjarige jongen te Amsterdam voor
afzetting en kwetsing geradbraakt. Wanneer
verzachtende omstandigheden golden die de
doodstraf te zwaar maakten, werd den schul
dige op het schout het zwaard boven het hoofd
gezwaaid.
ZU die „binnen en buiten” werden gehangen
W r ax Denny lag met longontsteking In X
|W| ziekenhuis.
„Ik zal zien, dat ik zuster Brent voor
u krüg.” zei de dokter, vóór Denny naar X zie
kenhuis ging. „Ik denk wel. dat ze gauw vrU is.
Ze heeft nog nooit een patiënt, die aan long
ontsteking leed, verlopen.”
Toen de dokter dit zei, had Denny geen aan
dacht aan den naam Brent geschonken, ook
toen ze kwam, om hem te verplegen, dacht hü
aan niets. Marion Brent was een kalm en han
dig meisje, dat had hü al gauw in de gaten.
Op dit oogenblik Herinnerde haar knap
ernstig meisjesgezicht hem aan niemand.
Eerst op den vierden dag flitste-een herinne
ring door z'n geest, waarop hü direct reageerde.
.Rent u een dochter van Giles Brent?” vroeg
hü aan z'n verpleegster.
Het jonge meisje glimlachte en knikte.
Max Denny keerde z’n gelaat van haar af. Hü
dacht aan de verzekeringsbank, waarvan hü nu
al büna 20 jaar directeur was juist zoo
lang als Giles Brent
Een minuut of vüf daarna keerde hü zich om.
Juffrouw Brent zat rustig op eenigen afstand
van z’n bed.
„Kunt u zich uw
vroeg hü weer.
De verpleegster, die in gepeins verzonken zat,
schrikte even op. Ze had zich echter dadelUk
hersteld en antwoordde:
,J4u. niet zoo heel goed. Ik was pas vüf.”
Ze keek op de klok aan den wand.
„X Is tüd om in te nemen, mUnheer Denny.”
De patiënt had op dit oogenblik niet aan in
nemen gedacht, maar wel aan een huls, waar
het meisje, dat hem nu zoo zorgvuldig ver
pleegde, eens naast hem had gewoond. Hü had
daar een keer gedineerd, en hoorde nog den
lach van Giles Brent, en zag weer het blond
gelokte hoofd en het vriendelüke gelaat van
mevrouw Brent.
HU. Max Denny, had dien avond voor X eerst
een smoking aan gehad.
Hü benüdde Denny om z’n mooie positie, om
z’n gelukkig gezin; ja, vanaf dien dag wa> hü
begonnen met hem te haten. En Marton toëk
meer op d*r vader dan op haar moeder. Toen
sloegen z’n gedachten qver naar z’n dochter
Maggie, een slank en leelük meisje. Enfin, mooi
of knap behoefde die ook niet te zün. Maggie
vu goed ontwikkeld en bad geld.
Hangbrug over de Colorado-rivier
