SINTERKLAASVERGISSING
l
B
HET VLIEGTUIGONGELUK BIJ OSTENDE.
a.w
Zoekt gij betrouwbaar
Personeel?
gezinnen
i Plaats dan een „Omroeper
Al
voor
MET „OOM" HENK
m
m
m
Gewone Eifc
9
«RUU
irmrnmnm
Am«.ri ka.1
Eik
sekt
c.
inmnnnjinmninmmnHmnnminininm
DONDERDAG 18 NOVEMBER 1937
AAN ST. NICOLAAS IN
SPANJE
3
i..
ft
FOTOREPORTAGE
a
den
zoo
Esckdoo’’’*
PuS. Ook de groeten aan Zwarte Piet.
•en
Zijn
o
rf
S<ink
z wa.«H
Do onthulling *on hot gedenkteeken
aan hot gebouw der Effectenbeurs te
Amsterdam, waar eens Vondels woning
stond, had Woensdag plaats
een lasch- apparaat,
iel verwoest worden.
geschen-
be-
Sinterklaasje op je paard
met je lange witte baard,
weet U wat U mij moet gevent
’k Heb het op papier geschreven
met een heel klein potloodstompje
en dat ligt nu in mijn klompje.
Prentenboeken, die niet scheuren,
en een verfdoos, om te kleuren
al de plaatjes die voortaan
in de jeugdrubrieken staan.
Ook een timmerdoos met hamer,
nou, dan sla ik in de kamer
vol met spijkers al de deuren.
Moeder zegt- „'t Zal niet gebeurenP*
Pa zei brommende: .Jongen, Bart,
pas maar op, jij krijgt een gard!"
Maar dat zal wel niet zoo wezen,
’k had een tien in school voor lezen,
acht voor schrijven, rekenen zeven,
’k Ben nooit uit de kerk gebleven.
En de meester zei nog gister:
.JZooals jij, geen tweede is-t-erl"
Zet U alles hier maar klaar,
en maar weer tot volgend jaar.
De hartelijkste groeten van.
niet aan kabouters gelooven, zeggen, dat
er een schimmel in die bladeren zit en de
zwarte vlekken doet ontstaan.” Na zoo’n
verklaring was Ab tevreden gesteld, maar
Wim luisterde er niet eens naar, hij vond
dé sprookjes veel mooier.
Henk zorgde altijd met hen naar een
open plek in het bosch te gaan, waar ze
ook even lekker konden draven en sprin
gen. Van aangeregen wilde kastanjes had
hij voor hen een paarden toom gemaakt en
het kostte vaak heel wat inspanning de
wilde paarden in bedwang te houden. Na
afloop van het stoelen werd, als het weer
het toeliet, even gerust en dan bedacht
Henk weer iets anders. Op den grond lagen
me.t
^(«.klccn
de eenige Wim bij ons op school!”
„Staat er geen afzender op?" vroeg va
der.
Wim keek eens goed, maar hij kon niets
op het briefje of de enveloppe ontdekken.
Oök vader keek nog ééns, maar ook hij kon
geen naam vinden.
„Wat moeten we daar nu mee doen?"
vroeg vader, „wacht, ik zal het meisje eens
vragen wie het pakje heeft gebracht.”
Maar daar werd hij niet wijzer van. Het
meisje kon alleen vertellen dat een oude
man het gebracht had, die gezegd had, dat
hfj het zoo maar af moest geven.
Jle moet het pakje dan maar open ma
ken,” zei vader, Jn de hoop dat je dan
In een smederij te Hedel ontplofte Woonsdaf
waarbij een steenen schuur en do werkplaats gel
Wonder boven 'wonder bekwamen de drie In de werkplaats aanwezig
zijnde personen geen letsel
een
of
we
éérst goed ruiken waar de lucht het sterkst
is.” De beide jongens snoven wat ze konden
en al gauw konden ze Henk de plaats wij
zen, waar ze den geur het sterkst roken.
Henk dook even weg in de struiken en even
later riep hij triomfantelijk: „Daar.heb je
•m.” Nu zagen ze alle drie den padden
stoel, wit met groene muts (Fig. 1). Er
zweefden al eenige aasvliegen om heen.
Na de stinkzwam goed bekeken te hebben,
ging het drietal huiswaarts. Het speet den
jongens, dat ze nog maar twee dagen kon
den blijven, maar Henk beloofde no> en
middag met hen uit te gaan. A- U
„Rinkellnkelekink,” rinkelde de bel hard
door de gang, zóó hard dat Wim en Miep
er wel een beetje van schokken.
„Zou er nog meer komen?” vroeg Wim,
„Sinterklaas is toch al geweest en we heb
ben zooveel gekregen!”
Miep zei niets. Ze wist niet wat ze er van
denken moest. Ook vader en moeder had
den verrast opgekeken. Eigenlijk was het
voor de kinderen allang bedtijd. Maar ja,
met Sinterklaas wordt het altijd laat.
Mlentje, bet meisje, bracht een pakje
binnen.
„Voor Wim,” zei zij, Jk moest het zoo
maar afgeven!"
„Voor mij?” riep Wim blij, „fijn.ik
zal het vlug openmaken/"
Er hing een envelop aan.
Zenuwachtig haalde hij een briefje voor
den dag.
„Voor Wim,” las hij hardop, „omdat hij
de eerste van de klas is.”
Vader, moeder en Miep keken elkaar
vreemd aan. En Wim werd zelf rood tot
achter zijn ooren.
„Dat is vast een vergissing,” meende va
der, „JU bent toch nooit de eerste van de
klas geweest wel?”
„Nee,” antwoordde Wim, „Ik ben de vijf
de.... maar er staat toch duidelijk voor
Wim op het briefje
„Jawel,” antwoordde vader, „maar dat
pakje is verkeerd bezorgd. Het is voor een
Wim die wel de eerste van de klas is. Wie
is dat bij jullie?”
„Henk Verbeek," antwoordde Wim, „en
in de andere klassen zit geen Wim. Ik ben
op, „dat doen de kaboutertjes toch zeker
niet?” en hij begon te lachen.
„Neen,” antwoordde Henk, „dat Is
stinkzwam. We zullen eens probeeren,
we haar vinden kunnen. Nu moeten
(Fig. 2), waar je zulke leuke pijpjes van
maakt, maar ook korte en dikke. Als je die
uit de dopjes deed, zat er een hard puntje
aan. Uit zijn zak haalde Henk een doosje
lucifers, die hl] door midden deed. In eiken
remden eikel maakte hij met de punt van
zijn zakschaartje een gaatje en duwde daar
een halven lucifer in. Zoo kreeg hi| aardige
tolletjes, die uitstekend konden draaien.
Hij vertelde aan de jongens, dat deze eikels
afkomstig waren van Amerikaansche eiken,
waarvan enkele soorten bestaan, die
prachtig in het najaar verkleuren.
„En kijk,” ging Henk voort, „nu heb ik
van den mijnheer, aan wien dit bosch toe
behoort, verlof gekregen, om Wat mooie
roode en bruine bladeren te plukken. Nu
mogen jullie helpen met het uitzoeken van
mooie takken, die ik dan met een scherp
mes afsnijd. Plukken doen we die bladeren
niet, want dan beschadig je licht de takken
en met den prachtlgen herfsttooi Is het
dan gedaan.” Nu, de jongens wilden graag
meehelpen. Het kostte bun weinig moeite
de gewone eikebladeren (Fig. 2) van de
Amerikaansche (Fig. 3) te onderscheiden
en spoedig had Henk een armvol bladeren
geplukt, of beter, afgesneden. HIJ legde ze
In een platte doos van de stoomwasscherlj,
die hij voor deze gelegenheid had meege
nomen. De jongens hadden al geprobeerd
te gissen, wat er toch wel In die groote
doos zou zitten. Zou het een tractatie voor
hen zUn? Maar, neen hoor, in de doos
zaten alleen wat vloeipapieren, die Hens
om de takken wikkelde. HU wilde die
prachtige herfstkleuren thuis laten zien en
dienzelfden dig de takken nog wegsturen.
Maar hU had zUn trouwe helpers niet ver
geten, hU aithaalde hen op een lekkere
reep chocolat^. Voor ze naar huls gingen
hadden ze nc een gewichtige „belevenis”.
„Wat ruikt htt hier vreemd," merkte Wim
‘ii
ze dan
gooien zU
bladeren van
Het lag in de goot. Vlug raapte hU het op.
Het vuile sneeuwwater droop er af en het
papier was heelemaal doorweekt. Wim trok
het papier er af en nu hield hU een boek
in zUn handen. HU haalde zUn zakdoek
voor den dag om het kaft wat schoon te
vegen, toen.zUn oog op den titel viel: „Het
roode huls!" Met groote oogen keek hu er
naar.
„Wat is er?” vroeg het oude vrouwtje.
.Met Sinterklaas heb ik ook zoo’n boek
gekregen,” antwoordde Wim, „maar ik
weet niet van wie! Er zat wel een briefje
bU „voor Wim”, Ik heet Wim ziet U, maar
er stond bU: Omdat hU nummer een is in
de klas, en ik ben heelemaal nummer een
niet."
„Nee maar,” zei het moedertje, „waar
woon JU dan?”
„Schenkweg nummer 44", zei Wim.
„Dan is het raadsel opgelost,” zei het
oude vrouwtje vroolUk, „ik had met Sin
terklaas eenzelfde boek gekocht als dit voor
mijn kleinzoontje Wim, omdat MJ nummer
een van de klas is. HU woont in de Schenk-
straat ook op nummer 44. Onderweg kwam
ik een kennis tegen en omdat Ik Wim eens
wilde laten raden van wie dat boek kwam,
gaf Ik het dien mee. Maar die man heeft
het verkeerd verstaan en het boek bU jou
gebracht. En nu heb ik hem nog wel ver
dacht dat hU het boek gehouden had. En
mUn Wim heeft niets gekregen. Ik dacht
nu zal ik maar een ander boek koopen en
nu is dat weer totaal bedorven door
de modder.”
.Maar ik heb het eerste boek heel zui
nig bewaard, hoor!” zei Wim, ,4k zal het
eerUjk aan Uw Wim teruggeven".
„Hè Ja,” zei zU. „want ik heb geen geld
meer om weer een ander te koopen en hU
beeft niets met Sinterklaas gehad,
ouders zUn arm zie Je.”
Wim liep hard naar huis.
.Moeder,” zei hU, „mag ik een gulden uit
mUn spaarpot nemen?”
„Waarvoor? vroeg moeder.
„Voor een armen Jongen", zei Wim, „die
niets gehad heeft met Sinterklaas."
„Best hoor.” antwoordde moeder.
En Wim ging naar een banketwinkel
en kocht een groote W.
En met zUn boek en met de W, ging hU
naar den Schenkweg nummer 44. En de
Wim, die wél nummer een was van zUn
klas, was overgelukkig met de
Ken, al waren ze dan ook wat laat
zorgd!
volgend Jaar werkelUk de eerste van de
klas zult zUn.”
Wim peuterde haastig het touwtje los
en toen kwam er een prachtig boek te
voorschUn: „Het geheim van het roode
huis. Spannende avonturen voor Jongens.”
Wlm’s oogen schitterden.
.Maak het maar niet vuil,” zei vader,
„wie weet, komen ze het nog terugvragen."
Het duurde twee, drie dagen, maar er was
nog niemand om het boek geweest en Wim
vond het fUn dat hU zoo gemakkelUk aan
dat mooie boek was gekomen.
Een paar dagen later kwam hU uit school.
Het had wat gesneeuwd, maar In de stra
ten was de sneeuw weer gedooid en had
een grauw-vull dek achtergelaten. Het was
glad en gevaarlUk op straat.
Ineens zag Wim, die met zUn handen In
de zakken vlug voortstapte, een oud
vrouwtje uitgUjden en vallen.
Vlug, zoo vlug als hU kon, snelde Wim er
op af en hielp het menschje op de been.
„Dank Je wel, beste jongen,” zei zU, „och,
och, och wat mU toch allemaal niet over
komt.” Een traan rolde over haar gerimpel
de wang.
„Heeft u zich zeer ge
daan?” vroeg Wim vol mede-
Ujden.
„Nee, dat niet,” antwoord
de het vrouwtje, „maar kUk
nu eens!”
Toen zag Wim pas, dat ze
een pakje had laten vallen.
BU de familie, waar Henk van Voorden
op kamers was, waren een paar jongens
gelogeerd van een Jaar of zeven. Spoedig
waren ze besta maatjes met „oom Henk”,
zooals zU hem noemden. Hun tante, waar
ze bU logeerden, vond het heerUJk als Henk
eens een vrUen middag met de Jongens
ultglng en de jongens zelf natuurUjk niet
minder. „Oom Henk” kon allerlei mooie
dingen buiten laten zien, hU vertelde van
de vliegenzwammen, waar de kaboutertjes
onder schuilden tegen den regen en hU
vertelde hoe het kwam, dat de bladeren
van de eschdooms in den herfst zulke
zwarte vlekken krUgen (Fig. 1). ,JCUk," massa’s eikels, niet alleen van die gewone
vertelde hU: „dat doen de kaboutertjes, die
’s nachts hebben zitten schrijven. Worden
door het daglicht verrast, dan
de rest van him inkt over de
eschdoom.” Wim, de
Jongste, geloofde alles, wat Henk hem ver
telde, maar Ab, de oudste, keek hem na
zoo’n verhaal aan, alsof hU zeggen wilde:
„dacht je nu heusch, dat ik dat allemaal
geloofde?” Dan voegde Henk er maar gauw
aan toe: „maar de groote menschen, die
onthulling van
dor EHocton-
w
i'-
Het bezoek van Koning Leopold
van België aan Engeland. De
vorstelijke gast in gezelschap van
don Hertog van Kont bij hot ver
laten van Buckingham Palace
voor een rijtoer door Londen
