de
over
van
De avonturen wan Prof je en Struis je
vicrbna
Per vliegmachine
Noordpool
den dag
D
F 750.-
1
HET DOEL VAN DEZE
POGINGEN
-K <4°^
ZATERDAG 20 NOVEMBER 1937
Het recht
des harten
Parjjsche expositie
biscuit
Voor
en
steeds
n
4
Is het practisch ook
mogelijk?
cno
het
Nederlander» ontvangen
vele pryzen
BINNEN IOMETER
van Mn brandende itraat-
lantaam of op ’n offkieal
■j
merk:
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
bf) iwitot van east band,
een voet et een me
«nattend
glimlachje, toen hU teraUde trad om de vrouw i
des huizes te laten pasaeeren. ZU ging naar het i
kleine terras, dat aan de noordzUde was gelegen. 1
Een wedloop der volkeren om zich
van toekomstige luchtvloot-
•teunpunten te ver
zekeren
/Al al <r« JI tI IX r< O oncevallen verzekerd voor sen der
ge-
gebrulk
geen
Juist deze afdeeling was, welke aan felle aan-
1
■e
De boot was niet groot, maar heel mooi
0
B
POOR LO WILSDORF
stoel
X
HOOFDSTUK I
O
(Wordt vervolgd.)
ISOI<ISI<I< II I
O
1
evenals de buitenlui aardkluiten weet plat te
trappen.
orwaarden tegen
ide uitkeertngen
onaangenaam aandeed. Een oogenblik hield zü
haar stap In, om haar oogen aan de duisternis
bij levenslange geheele
verlies van belde armen.
o
1
b
di
Is
8
h
g<
gl
N
N
di
vi
te
e
le
sl
ol
p
o
t
--
,r
d
n
I parkeerterrein moet uw
auto staan om binnen bo*
bouwde kommen vrijge
steld ta zijn van don plicht
om licht op te hebben
d
t
tl
o
n
B
11
v
g
ti
u
b
n
II
VI
«1
Ji
Ol
di
di
ta
-SS
kapitein, een stuurman, een stuk of zes
matrozen, een hofmeester en een kok met
koksmaat. Verder waren er in de machine
kamer natuurulUk nog een machinist met
stokers, maar die kreeg Je zelden te zien. Bü
Profje’s komst aan boord stond de geheele
bemanning gereed om hem en Struisje te
ontvangen en kon hij dus met allen kennis
maken.
vallen van de pers in Holland heeft blootge
staan. Ook de Nederlandsche Inzending grafi
sche kunsten werd zeer goed beoordeeld, even
als de Hollandsche architectuur en stedenbouw.
Naast deze afdeelingen heeft tenslotte de In
zending Religieuze Kunst een groot aandeel
gehad in het aantal hooge onderscheidingen,
dat aan Nederland is toegekend.
Nu voor de ParUsche tentoonstelling het
oogenblik van sluiten nadert en de internatio
nale Jury, aan welke de moeilijke taak was op
gedragen. in deze verzamelplaats van paviljoens
die inzendingen te vinden, welke voor een be-
looning in aanmerking komen, haar taak be
ëindigd heeft, was het zeer zeker een goed Idee
van den heer Ir. de Bie Leuveling TJeenk, om
de Nederlandsche pers te Parijs tot een bijeen
komst uit te noodlgen en enkele inlichtingen
te verstrekken betreffende de werkwijze der di
verse Jury’s.
Er zijn sinds de opening van de tentoonstel
ling, In Mei J.l. zeer vele artikelen verschenen
in de Nederlandsche pers, waarbij zeer vele
bladen Jammer genoeg een minder vleiend oor
deel over ons paviljoen hebben meenen te moe
ten publiceeren. Dit is een feit, dat door de
Nederlandsche delegatie natuurlijk ten zeerste
betreurd is. want het heeft velé maanden hard
werk gekoet om met datgene voor den dag te
komen wat nu sinds bijna zes maanden door
millioenen tnenschen bezichtigd is.
Het la echter een zeer verheugend feit, vol
gens den heer TJeenk. dat de buitenlandse!»
teljjke bron van misnoegen en dit misnoegen
steekt zü dan tegenover de kinderen niet onder
ongeschiktheid tot werken door p bij een ongeval met K*
a, belde boenen of beloe oogen vJVFe doodeljjken afloop aeWs
Bng^^^™8=gg-'n"lllf i 11 11 l ll- i—
Voor een groepje oleanders In kuipen stonden
eenlge eenvoudige rieten stoelen. Ollva zette zich
op een van die krakende meubelstukken neer en
wees naar een anderen achter het oude tuin
taf eitje.
„Ga zitten. Vlrgilius.” Zjj monsterde het ulter-
Hjk van den man tegenover haar en wederom
fronste zij het voorhoofd.
waarop Jij Je kleedt Is voor
jouw standing tamelijk
pers meer goede woorden aan ons Nederlandach
paviljoen gewfjd heeft dan haar zusterorganen
In Holland. Zoo schreef bijvoorbeeld een der
meest vooraanstaande Franache tijdschriften
‘Art et Decoration", over „een zeer mooi pa
viljoen” en zoo oordeelde de Poolsche commis
saris-generaal de Nederlandsche afdeeling een
der meest geslaagde. Een vaststaand feit is het
Zeer zeker, dat het nlet-Nederlandsche publiek,
dat dus volkomen onbevooroordeeld de tentoon
stelling bezocht, over het algemeen niets dan
goeds over het Nederlandsche paviljoen te zeg
gen had. Bi) al het onaangename, dat door de
Nederlandsche pers geschreven is, mag het ech
ter een groote troost zijn voor de tnenschen. die
tot de totstandkoming van de Nederlandsche
inzending hebben meegewerkt, dat bijna elk
paviljoen in eigen land een ongunstige pers
beeft gevonden. Het Is nu eenmaal veel gemak
kelijker een oordeel te vellen over iets dat ons
bekend Is, dan over datgene wat ons voor den
eersten keer wordt voorgezet.
Zelden wij zooeven, dat het een troost is, dat
ook andere landen op eigen bodem slechts wei
nig instemming hebben gevonden, dan zouden
wij daar direct aan kunnen toevoegen, dat deze
troost wel heel erg schraal is, daar h|j ten
tenenmale negatief is. Wat echter een veel
(rooter genoegen was voor de Nederlandsche
ionunissie, jd de positieve troost, welke bestaat
n de diverse onderscheidingen, die Mn de Ne-
lerlandsche afdeelingen zijn toegekend. De in-
emationale Jury had een zeer ondankbare en
noeiljjke taak. Ten eerste noodzaakte het groote
tantal inzendingen (en tevens ook het groote
aantal klassen, waarin de diverse landen waren
onder verdeeld) tot benoeming van een zeer
groot aantal juryleden. Het totaal aantal per
sonen, dat aan de beoordeeiing heeft deelge
nomen, bedroeg zelfs bijna 3000. verdeeld over
114 klasse-jury's van tusschen de 30 en 30 per
sonen. De beoordeelingen van deze klasse-jury’s
werden herzien door de groepjury’s, waarna de.
Jury Supérieur ten laatste de prijzen definitief
toekende.
er, en te vertellen
valt er bijna
niets. Doch zullen
we een eindje
loopen? Jk klim
lederen dag tot
hier omhoog en
keer langs den
weidenweg terug.”
Ze schreden eendrachtig en langzaam naast
elkander voort. In X dal beneden stond *t kleine
kerkje. Om hen heen geurige welden en de
leeuWerlk zong hoog aan den hemel. Andreas
ademde de frissche reine lucht in en sprak
eindelijk:
„Ik had dit niet kunnen gelooven."
„Wat niet?"
„Dit hier dit schoone.”
De vrouw antwoordde niet. Ze zag in de verte
de bergen en een smartelijke herinnering ver
dofte den glans van haar oogen. Drie Jaar was
X nu geleden, dat een man haar in zijn annen
hield. X Was een stralende winterdag en ze kon
niet anders dan gelooven dat alles zoo heerlijk
en gelukkig zou blijven. En als vanzelf begon
ze haar begeleider te vertellen van haar leven,
hsar trouw, van de schitterende winterdagen
in de bergen en van den val. Maanden in ver
band. De bezoeken werden steeds schaarscher.
En zij had gedacht, dat hij haar tochtgenoot
zou zijn door dat heerlijke, Jonge leven. Totdat
de iMtste brieven kwamen en alles uit was
De doctor hief vragend zijn hoofd naar haar
op. .Maar dat begrijp ik niet. Toen u genezen
was. kon toch alles weer opnieuw beginnen?”
„Opnieuw beginnen,” sprak de Jonge vrouw.
.Maar merkt u dan niet dat ik mank ben?”
Doctor Verhegge zag in haar jong gezicht en
X was hem of er iets in hem trilde. Hjj voelde
zijn hart kloppen, wat hem voorheen nog nooit
was opgevallen, fen hjj wist het nu men
moest vallen om te leeren gaan, om te geloo
ven en om te leeren zien.
„Neen,” antwoordde hij bijna plechtig. ..Dat
had ik niet bemerkt, want ik heb enkel uw
oogen gezien, maar nu verheug ik me, verheug
ik me zoo, dat ik X niet onder woorden kan
brengen."
„U verheugen," zei ze. „En waarom?"
„Omdat." zoo zei de ingenieur, „wjj beiden
vielen In den winter, doch neerkwamen in den
zomer!”
Zü hebben later dikwijls over dit gesprek na
gedacht. doctor Verhegge en zijn blonde vrouw.
En nooit werd de weiden weg vergeten, vergeten
het jong-zijn, de bloeiende akkers, de leeuwe-
rikken. die daar zongen, zongen als was hun
zingen X gewichtigste op Gods aardbodem.
(Nadruk verboden)
Langs een bocht in den landweg komt
mevrouw von Belamy in de lange dorpsstraat
vanwaar een kaarsrechte acacialaan naar het
heerenhuls voert.' dat door zijn okergele kleur
levendig afsteekt bü de omringende bloembed
den. Overal waar zij langs komt, knikken de
tnenschen eerbiedig, behalve de kinderen, die
zich bij het zien van de landvrouw haastig In
alle richtingen verspreiden. Dan zijn er nog de
kippen en eenden, die bij haar nadering in
allerijl een goed heenkomen zoeken, ofschoon
niet uit dezelfde motieven als de kinderen.
Mevrouw von Belamy heeft niet zonder
reden steeds iets op de kleinen Mn te mer
ken. De vleze handjes en gezichtjes, de be-
stoelen of banken. De vrees van het pluimvee
geldt Hector, den witten, ruigharigen herders
hond, die om zijn meesteres heenspringt en er
zijn genoegen in schijnt te vinden, het vreed
zaam kakelend en snaterend gedierte de stulpen
op X l(jf te Jagen.
Met zekere overdreven minzaamheid, die nauw
aan hoogmoed verwant Is, beantwoordt mevrouw
von Belamy de eerbiedige groeten van de een
voudige dorpelingen.
„Hoe gaat het er mee. moeder Barbara?
Hoe is het me Je zieken zoon, vrouw Schneider?
Heb Je goede berichten van je dochter uit de
stad ontvangen?" Op die manier strooit Ollva von
Belamy als X ware goedgunstigheid in X rond,
terwijl zü Zich. zonder ergens te blijven stil
staan. naar haar groote villa begeeft. Kaarsrecht
en met gelijkmatige passen vervolgt zij haar weg.
Zij is een groote. slanke vrouw van niet te
schatten leeftijd. Haar gelaat is smal en ovmI;
de eenlgszlns bijziende oogen knipperen nu en
dan tegen het schelle licht. Ondanks de zomer
hitte draagt ztj een stijve zwarte japon naar een
reeds lang vergeten mode en een hoedje van
onmogelijk ouderwetach model, met hoogen bol.
is diep In hMr oogen getrokken. Alleen hur
schoenen, ofschoon allesbehalve modem, lijken
eenlgszlns voor hun doel geschikt. Ze zijn van
grof zwart leder gemaakt en van dikke zolen
voorzien; echte schoenen zooals de mannen op
X platteland dragen. De wijze waarop mevrouw
von Belamy loopt, bewijst, dat ze de hobbelige
naar de Franache hoofdstad afgevaardigd. Ook
administratief moest er zeer veel werk ver
richt worden en menig Jurylid zal wel enkele
malen per dag met zijn handen in het haar
hebben gezeten. Elke inzending werd toch
apert beoordeeld en waaneer men nu weet,
dat de toch tamelijk bescheiden inzending van
Nederland reeds meer dan 390 namen van deel
nemende kunstenaars en bedrijven bevatte, dar
zal niemand er aan twijfelen of enkele der Jury
leden zullen nachtmerries gehad hebben van
een mengelmoes van Chlneesche en Japanse he
namen, die een rondedans hielden in gezel
schap van een goulasch-etende Hongaarsche en
een wodka-drinkenden Rus.
In elke klasse konden vijf pftfzen worden toe
gekend. te weten de grand prlx. vervolgens het
eerediploma, waarna aks derde, vierde en vijfde
prijs gouden, zilveren en bronzen medailles zul
len worden uitgereikt. De beoordeeiing vond
niet alleen plaats naar de aesthetische waarde,
ook de technische kwaliteiten speelden een zeer
groote rol. en bij de samenstelling der jury was
er dan ook zorg voor gedragen dat bjj elke
klasse een aantal deskundigen werd ingedeeld.
Het was jammer dat de kunstenaars die aan
een Inzending hadden deelgenomen, er» tevens
lid van een der Jury’s waren, niet voor een
prjjs in aanmerking konden komen. Wel zou het
mogelijk geweest zijn, deze kunstenaars in een
andere klasse te laten beoordeelen. doch de Ne
derlandsche commissie heeft gemeend van deze
mogelijkheid geen gebruik te moeten maken
om aan elke beïnvloeding, hoe gering zjj ook
te doen gewennen. Dan ging zij de hal door en
toen zij den knop van de deur vastgreep, om de
huiskamer binnen te gaan, werd die door
Iemand aan de andere zijde geopend. Van aan
gezicht tot aangezicht stond zij plotseling
tegenover een man van rijzige gestalte, die
bijna de heele deuropening vulde. Mevrouw
von Belamy was even geschrokken. „Waarom
kom Je niet door de voordeur binnen?" vroeg
z(j mln of meer scherp.
morgen,” antwoordde de bezoeker
en vervolgde dan heel kalm.'
de andere zijde in den nevel is gehuld. Overi
gens moet men daarbij bedenken, dat, wil men
gebruik maken van de kortste route tusschen
Europa en Oost-Aziï en de Westkust van Ame
rika, men nog noordeljjker zal moeten vliegen,
dan Von Oronau deed.
Inderdaad is dan ook de waarde van de arc
tische luchtvlootsteunpunten op het oogenblik
nog twijfelachtig. Waarschijnlijk Is, dat men op
zekeren dag een luchtvaartverkeer over de arc-
tls zal hebben het transcontinentale verkeer,
waarbij het vooral op snelheid aankomt, dringt
daar gebiedend op aan. Maar naar alle waar
schijnlijkheid zal dit verkeer zijn een door
gaand verkeer, waarbij men weliswaar over
de Noordelijke IJszee vliegt misschien zelfs
op stratosfeerhoogte maar
maakt van steunpunten, tenzij dan in gevallen
van nood Het transarctische verkeer is wel in
de eerste plaats een vraagstuk van den actie
radius van het vliegtuig en misschien kan het
slechts te ramen met het probleem van de stra-
tosfeervlucht veilig opgelost worden.
tige gevolg hiervan echter is, dat enkele prijzen
ons ontgaan zijn, o.a. voor het glas-in-lood
raam van Joep Nicolas, dat zeer zeker voor den
grand prfx in aanmerking zou zijn gekomen.
Ook de inzendingen van de N V. Kon Nederl.
EdelmetaalbedriJven van C. J’. A. Begeer ble
ven als een gevolg hiervan bulten beschouwing,
evenals de inzendingen van Mej. Christa Ehr
lich en Charles Eyck.
Hoewel de offlcleele lijst met prijzen pas in
den loop der volgende week bekend zal worden
gemaakt, kon de heer De Bie Leuveling TJeenk
er reeds zijn zeer groote voldoening over uit
spreken, dat aan de Nederlandsche afdeeling
verkeerswezen een „grand prlx” was toegekend.
Dit feit is des te meer verheugend, daar het
echter steeds den spijker op den kop. Op dezen
zonnigen zomermorgen droeg hij, behalve zijn
wit flanellen pantalon, slechts een dun zijden
overhemd, waarvan de omgeslagen kraag den
krachtigen hals vrij liet. Zijn donkerblond haar
vertoonde bij nauwkeurige beschouwing reeds
eenlge zilverwitte draadjes, hetgeen echter niets
aan zijn jeugdig voorkomen afdeed.
Mevrouw von Belamy had hMr voorwereld
lijken hoed niet afgezet Op haar hoog voor
hoofd jjarelden kleine zweetdruppeltjes en men
kon zien, dat zij onder de lastige höotdbedeK-
klng haar weelderig haar glad naar achteren
gekamd droeg. Tegen het achterhoofd lagen as
twee zware vlechten in een stijve wrong.
ZU kon met succes voor de moeder van haar
„Direct na Je reis?” vroeg zU met gefronst
voorhoofd.
,4a, dat Is te zeggen, ik heb mü even vlug
verkleed, want Ik aat dik onder het stof, dat
begrUp Je."
„Dus ben Je weer met dat idiote racewagentje
heelemaal naar Weenen geweest en niet per
spoor, zooals andere menschen doen?”
HU lachte hartelUk. „Het is vennakelUk, zoo
als Je in Je beschouwingen en uitdrukkingen bent
blUven stilstaan, waar Je leermeesters Je heb
ben verlatenDoch dMrdoor. ontgaat Je toch
een massa, beste Ollva.. daardoor mis Je
veel..."
dag, zoon ongewichtig ding als X hart, niet
meer wilde zooals het moest. Aan de schrijf
tafel had hU gezeten, toen hü plotseling in
elkaar zakte. X Kwam hem voor, alsof hU lang
zaam maar zeker naar beneden werd getrokken,
steeds dieper....
Iemand, had hem X potlood uit de hand
nomen. X blad met de berekeningen wegge
schoven. De dokter was gekomen en had hem
vriéndelijk en welwillend gewezen op de v«r-
waarloozing van zUn hart.
De doctor zweeg plotseling bedremmeld.
Groote genade! Hoe kon hU dat alles er zoo
maar gedachtenloos uitflappen. Voorzichtig
keek hü op zü. De vrouw zat er nog stil glim
lachend en sprak tenslotte:
„Ja. zoolets komt dikwüls plotseling. Het is
„Goeden
gemoedelijk
„Een lieve manier om een gast te ontvangen,
vind Je zelf niet?"
TerwUl hU haar met een vroolUk spotlachje
toeknikte, wendde zij hMr blik van hem af.
„Kom Je niet binnen?”
„Neen," verklaarde hü op beslisten toon. „Neen,
ik heb geen zin om In de duffe kelderlucht van
dit huls te zitten.' JU hebt rheumatlek genoeg
voor de heele buurt....”
„Wat heeft dat nu met de koelte van het
huls te maken"? Ieder verstandig mensch zal
toch zeker bU soo'n hitte de zonneblinden
sluiten!" ZU sprak de woorden op één toon
hoogte uit; het klonk als de val van regen
druppels op een zinken dak. Op temperament
volle. eenlgszlns aenuwachtige menschen
kon zoo'n eentonige, afgemeten manier van
Spreken wel eens prikkelend werken. Op het ge- I
laat van den bezoeker vertoonde zich dan ook
groetlng nur de kajuiten, die er, echt ge
zellig uitzagen. Er was er één voor Profje
om in te slapen, zoo gemakkelUk, dat hU
bet thuis niet beter hebben kon. Alleen
was het raampje wat kleiner. Struisje ging
hier dadelijk aan het werk oer.' Profje’s kof
fers uit te pakken en het bed zoo te leggen
gis Profje dat gewoon was, want hier op het
schip lagen alle dekens op een stapeltje.
De bagage was door een bediende van het
hotel al op Profje’s bevel Mn boord gebracht
en de komst van den professor met zUn be
diende tevens aangekondigd Dat was per te
lefoon gebeurd. En toen Profje dus Mn het
schip, lag de loopplank al uit en konden ze
meteen Mn boord gMn. Profje was wel wat
bang voor deze plank, want hu lag zoo raar.
Juist op het oogenblik, dat Ollva von Belamy
het knarsende tuindeurtje open duwt, treft een
scherp, toeterend geluid haar oor het signaal
van een autoboom. Reeds schUnt het, of zU haar
hoofd wil omwenden in de richting van het ge
luld, doch zij fronst slechts licht hMr voor
hoofd. terwUl zy vastberaden haar weg vervolgt
Bedaard stapt zU door en daarom is het onver-
klaarbaar. dat hMr ademhaling zoo gejaagd
is geworden.
Ook schUnt zu zich nu van de hitte bewust
te worden, want plotseling versnelt zu hMr
stappen, bereikt het heerenhuls en gaat onmid-
octor Andreas Verhegge schudde zUn hoofd.
Met X resultaat van het onderzoek door
den dokter zou hU tevreden kunnen zUn,
als niet de volgende woorden waren gesproken:
„de milllarden polsslagen van X hart loopen te
eenzaam!
Doctor Andreas had verrast en tegelUk vra
gend opgekeken, maar de arte had glimlachend
en als verontschuldigend er Mn toegevoegd:
„BegrUpt u mé niet verkeerd! U behoeft niet
ongerust te zUn!”
Hm! X IJzeren beslag van den knoestlgen
stok sloeg plotseling en hard In het kiezel, zoo-
dat een handvol steentjes ontzet terzUde spron
gen. 'n Mooie boel! De milllarden polsslagen
van X hart loopen te eenzaam!
Eén, twee, drie, vier zes. zeven. Doctor Ver
hegge keek om, alsof hU Iets verloren had. Wel
ja. X Was dat domme getal vUf. Maar niet de
doctor had X getal verloren, doch zUn hart nam
X niet zoo nauw met X tellen, merkte hU nu
wel. Voor den drommel! Wat zou me dat wor
den, wanneer maar onwillekeurig getallen wer
den weggelaten. ZUn constructies zouden van
nul en geener waarde zUn en alles zou In me-
kaar storten!
De doctor ging een zUweg in. die nasu- X
dichte, groene bosch leidde. Veertig jaar wm
een lange tUd. Gedurende deze 40 Jaar wm
er uit den knaap Andreas Verhegge een ge
leerde gegroeid en een eenzame, een weten
schappelijk mensch, die bruggen bouwde uit
beton, staal en User, bruggen met stoute bogen
van den eenen oever n»*r den anderen.
De Ingenieur ademde diep. Ja. ook over hem
zelf zou menige brug geslagen kunnen worden.
Maar eigenMrdlg had de knappe bouwer hler-
bU dikwUls gefaald. X Evenwicht wm niet al-
tUd in orde. Er waren hier bruggen, waarover
geen weg voerde: ze verhieven zich veeleer als
een romp in de lucht, dreigende armen uit een
duizelingwekkende hoogte! De ingenieur
schrok over de pUnlükheid van ZUn zelfge
sprek. want hU had. gekweld door zUn vreemde
gedachten, de bank niet gezien, waar vandaan
een vrouw hem lachend toeknikte.
Na een tweestrUd: verder te gaan, ofwel even
te talmen, sprak zUn mond reeds:
„De eenzaamheid verleidt tot praten, is het
niet met wat anders, dan met zich zelf." De
vrouw, altüd nog glimlachend, knikte en keek
hem aan. Doctor Verhegge had haar kunnen
passeeren. ZUn verontschuldiging wm uitge
sproken en Mngenomen. doch hU vroeg:
„Mag ik even naait u gaan zitten?”
„Wel zeker. zei de blonde vrouw. Haar ge
zicht en meisjesachtige glimlach bleven hem
toegewend en hU zag nu haar hooge voorhoofd
en donkere, mistig glanzende oogen.
.Daar is men nu hier, houdt vacantie en twist
als maar door met zichzelf en zUn lot," hoorde
de doctor zichzelf zeggen, ,,’t Leven verandert
In niets, ook dan niet als van gisteren tot heden
geen brug schUnt geslagen te kunnen worden."
.Zeker." zei de vrouw, „want de pUlers blU
ven dezelfde namelUk „wUI"
Een eigenaardig woord „wU" X Stond er als
een gewelfde boog. De ingenieur teekende met
zUn stok twee kleine kringen In X sand, wmt-
tusschen een dunnen, fUnen boog.
.Dat met X hart is heel plotseling gekomen,”
begon doctor Verhegge.
„Vertelt u het.”
„Och, er valt niet veel te vertellen. En de
man gaf X verhMl van zün leven. Werk, werk,
altUd het werk. X Heele leven bestond uit ge
wichtigheden. Tot eensklaps op een December-
De wijze, WMrop de inzendingen beoordeeld
werden, la zeer verschillend. Zoo zün er zelfs
twee landen geweest, welke er in het geheel
geen prüs op stelden een onderscheiding te
ontvangen. namelUk Zweden en Zwitserland
Daarnaast wilde Engeland alleen in aanmer
king komen voor de landen-klasse, zoodat de
diverse afdeelingen afzonderlük niet voor een
onderscheiding in aanmerking zouden kunneft
komen. NatuurlUk heeft een algemeen oordeel,
dus zonder onderscheiding in afdeelingen/ een
groot voordeel, Mngezien het een juist beeld
kan geven van wat een land over het geheel
genomen op het gebied van kunst en techniek
presteert.
Wat Nederland betreft, hadden de volgende
persenen in de klasse-jury's zitting: de comtnls-
sarls-generaal, Ir de Bie Leuveling TJeenk en
zün plaatsvervanger Prof W van der Pluym.
verder Prof. N. Lansdorp, Prof. H. J. Wolter,
Prof. J. Bronner. de heeren D. Hannema, direc
teur van het museum Boymans, Joep Nicolas,
Carel J. A. Begeer. Jhr. W. J. H. B. Sandberg.
J. C. Pollones en Mej. Erna van Osselen. Enkele
van deze leden kregen tevens zitting in de
groep-jury’s, de commlssarls-generMl en Prof, had mogen zün.’të ontko'men’~Het ^ndw'“pret-
W. van der Pluym als zün plaatsvervanger,
kregen ook zitting in de Jury Supérieur.
Er is door vele honderden juryleden in den
betrekkelük korten tüd i begonnen werd 28
September, terwUl de prijzen half November
werden toegekend) zeer veel werk geleverd om
alle afdeelingen te bezoeken, die over een zeer
groote oppervlakte over de tentoonstellingster
reinen verspreid liggen. De Franse hen hebben
zich als gastheeren zeer veel moeite gegeven
Vele kunstenaars van internationale vermMrd-
heid hebben hun tüd er aan gegeven, o.a. de
beeldhouwer Despiau, de architect August Per
ret en de sierkunstenMr Jean Dunand. Oók
de andere landen hadden een groot aantal
vooraanstaande kunstenaars benoemd. Duitsch-
land had bü voorbeeld een 4O-tal Juryleden
„De manier,
iemand van
tamelük
Het voorwerp van haar critlek lachte onbe
zorgd en nam op den hem aangeboden
plMts.
„Bevalt mün kleeding Je niet? Nu, dat is
niets nieuws. maar om dat weer te moeten
hooren, ben ik niet direct na mün reis hierheen 'jeugdvriend doorgaan,
gekomen."
Virgllius Pretorlus, wiens landgoed aan dat
van mevrouw Von Belamy grensde, wm afgevaar
digde voor zün district. Deze functie noodzMkte
hem, dikwüls naar Weenen te reizen. Zij ken
den elkaar reeds van kindsbeen af. doch terwUl
de man in de conversatie eenvoudig en gemak
kelUk bleef, was de stUve -ongenaakbaarheid van
Ollva steeds vermengd met stekelige vitterU- ZU
leek dMrdoor ouder dan zU in werkelükheld wm,
terwUl hü, die meer dan tien Jaar ouder wm dan
zü. steeds frUch en ppgewekt bleef. Van haar
beleedlgende manier van doen scheen hU zich
niets aan te trekken.
VLrgillua.FxcteEius .WM aan. {irattlga-oix. «tot-
alledMgache verschUning. BU allen eenvoud,
getuigden zün woorden en uitdrukkingen van
levenskennis en füna beschaving; hü sloeg
dellük de schemerdonkere hal binnen.
Koel, zelfs kil wm het daar en X rook er duf.
Ook in de overige vertrekken van het groote.
eeuwenoude gebouw hing die eigenaardige duffe
lucht, niettegenstaande de-zon dak en muren
blakerde. Want verder was het hMr dan ook
niet vergund, haar zegenrüke stralen op het huis
te doen Inwerken. Voor alle vensters hingen de
Jaloezieén omlaag ep door de reten Viel Juist
licht genoeg naar binnen om te voorkomen dat
men zich in X halfduister stootte aan de weinige
meubelen, die langs de wanden gerangschikt
stonden en herinnerden aan een weelde uit ver
vlogen tüden Ongewoon en onpersoonluk. on
gezellig en beklemmend wm het huls.
Ollva von Belamy ademde diep en huive
rend. Na hMr wandeling door de velden, wmt
zü volop van de frissche lucht had genoten,
deed de kelder-atmoafeer van het huis haar
De afdeeling Verkeerswezen, door Ir. S. van Ravesteyn mgerlcht in het Neder
landsche paviljoen op de Parjjsche wereldtentoonstelling, die den „grand prix’
heeft verworven.
inds eenige Jaren duiken er steeds geruch-
ten op over landen, die van plan zouden
zün eenige van hun luchtvaartroutes over
de arctls, het Noordpoolgebled, te laten loopen
En sinds denzelfden tüd toonen bepaalde staten
een steeds grooter belangstelling voor de lang
zonder heer en meester gebleven arctische lan
den en eilanden. Zoo heeft Rusland de voor
zün Siberische kust gelegen eilanden langza
merhand in bezit genomen; Denemarken dringt
in Groenland steeds verder naar het Noorden
en Noorwegen heeft zich reeds in het Jaar 1920
klMrblükelük met het oog op de komende ge
beurtenissen. Spitsbergen en het Bereneiland
laten geven. Spitsbergen is het noordelükste
eiland in de arctls, dat in den zomer üsvrjje toe
gangen heeft. Bovendien hoort men steeds weer
van pogingen van expedltles. nieuwe eilanden
groepen in de arctische zeeén te ontdekken
Hetzelfde verschünsel kan overigens ook in de
ant-arctls, het groote zesde continent, waarop
de Zuidpool ligt, worden waargenomen.
Toch kan er van eenlge luchtvaart In het
Noordpoolgebled nog nauwdüks worden gesjiro-
ken. Zelfs proefvluchten, w>ke in dit gebied
natuurlük nog van meer belang zün dan elders,
zün slechts in weinige gevallen ondernomen.
Weliswaar maakten de Russen in den zomer
van dit jaar een geslaagde proefvlucht van
Europa vla de Pool naar de Westkust van Ame
rika. hetgeen veel stof in de pers deed op
waaien, maar helaas schUnt de tweede poging
van dezen aard een ongelukkig einde te hebben
gevonden. De dingen ontwikkelen zich hier
slechts langzaam en dit vindt natuurlük zün
oorzaak in de lange afstanden, welke moeten
worden afgelegd, en waarbU de mogelijkheid van
een noodlanding op het gevaarlijke paküs slechts
zelden gegeven is. De wedloop der volkeren om
het bezit van land in de arctls schUnt dus zün
verklaring te vinden in den wensch, zich te
▼ersekeren van toekomstige luchtvlootsteunpun-
ten, welke de overwinning van de afstanden
tusschen de continenten moeten vergemakke
lijken.
SchUnt dus het streven naar het bezit van de
arctische eilanden, om daar benzlnedepóts. ra
diostations en vliegvelden voor tusschenlandln-
gen te kunnen aanleggen, gerechtvaardigd te
zün, toch moet de vnag gesteld worden, of dat
wat in theorie zoo mooi en nuttig lükt, wül het
de afstanden tusschen de continenten zeer
st^iünt te verkorten, in de peactük ook verwe-
zenlUkt kan worden. Mannen, die de arctls goed
kennen, mogen deze vraag beantwoorden, maar
zeker is, dat reeds de leek, die in de arctls
komt, zeer spoedig eenig begrip krügt van de
geweldigs moetlükheden, welke zullen moeten
worden overwonnen. Spitsbergen b.v. sou wegen»
de genoemde UsvrUheid van sün kusten en de
hoogs Noordelüke ligging zeer geschikt voor
den aanleg van vliegvelden zün. indien er niet
da eenvoudig verbluffende snelheid ware, waar
mede het weer zich op deze breedte, nsuwelUks
1100 K M. van de pool verwUderd. pleegt te ver
anderen en wel van betrekkelük slecht tot
uiterst miserabel. Schrüver dezes wm er ge
tuige tmn, hoe het 88 vierkante kilometer groote
Bereneiland in een tüd van minder dan een
half uur geheel in den nevel gehuld werd. De
normale weersgesteldheid op Spitsbergen is
de foto’s bewüaen het dat op een hoogte
tusschen de 500 en 1000 meter voortdurend een
dichte nevelbank boven het eiland hangt, ler-
wül het daaronder tamelük helder is. Dit zou
reeds het zoeken nur de weinig voor vliegvelden
geschikte punten aan de fjorden, waar men
geen steile bergwanden heeft, zeer bemoeUUken
En wanneer men ook deze moellUkheden met
hulp van radlopelling zou kunnen overwinnen
hoe staat het er mede, indien de sneeuw
stormen. wat zoo dikwüls het geval is. over het
land razen en de machines dreigen te verüzen?
Daarbü komt de lange poolnacht van vier
maanden, welke de bruikbaarheid van de steun
punten, die natuurlük het geheele Jaar door
moeten functloneeren. verder beïnvloedt. „Ge
durende den wintert üd scheppen nevels en
stormen *n zoo ongunstige weersgesteldheid, dat
bü den huldigen stand van de luchtvMrttech-
nlsk nog niet aan de Invoering van een regel
matig verkeer kan worden gedacht,” oordeelde
b.v. Von Oronau, nadat hü zün tocht om de
wereld via Ijsland, Oroenland en Noord-Ame-
rika had gemaakt. Intusschen hield hü dit ver
keer in den zomer voor mogelük, in het büzon-
der met het oog op het feit, dat één züde van
da eilanden vrü van nevel pleegt te zün, indien
O
De bemanning bestond uit den
