De avonturen van Profje en Struisje O I SIROOP Op zwerftocht rond Sjanghai ’n Barstende Hoofdpijn dia U kwelt en belet te werken? Neem een "AKKERTJE" en binnen een kwartier voelt Ge do hoofdpijn wegtrekken als - '4 711 Een nood-offer fiahl en zenuwen genoeg ftMen van depuA- ketende werking dek aiffeine daM‘ KOFFIE HflG ,5(' VI VRIJDAG 10 DECEMBER 1937 r«l c c h h ••4711” Matt-Creme geeft aan Uw huid de zoo begeerde zacht matte teint en Is de beste onderlaag voor poeder. R.K. Fractie en Detentie Het genie k settseeseeeseesissssessssaeeseseeesisesssaeMUKiHi Oe klassieke Schoonheids -Crèm e toe- °uderTa'i nd Vijn» on*®n VLEESCHWAREN- F IJ N S T E U N OX p m Toen ze eindelijk het schip verlieten, wer- De hospitaal. groote waar toe- DOOR LO WILSDORF 18 HOOFDSTUK VI - sc r M I Ml De verpkger meldde zich bü den comman deerenden Chlneeschen officier en toonde de papieren en passen. De toestand van de zieke was. door de blijdschap over het spoedig weer zien van haar familieleden zeer verbeterd. De vrouw was reeds in staat weer te loepen. De Chlneeschte officier liet een richshaw komen en gaf den koelie order de oude vrouw naar het 80«* 90 cl D zijn groc geh< trok moe geer zeer bebl D sche laat dooi zout D pers Utn rijks grac best kwa Ni hij dooi op van derc sonc Tl OP pun Kor van op de t D zich met gegl tww de i Hi gelu gem autc El voor ii, D bete legg tüt „Oeen plankenkoorts?” informeerde de gewel dige, terwijl hij den pols van de Jonge kunstena res vatte. Het moest beschermend en kalmee- rend klinken, maar zijn stem was hard en zijn blik vloog onderzoekend over de bekoorlijke ge stalte. *CrS>dbedaardO^^ de kleedster haar werk zon der zich door nervositeit van haar omgeving te laten beïnvloeden. Anny had verder geen functie, dan slechts aanwezig te zijn. Doch zelfs dat scheen haar al ■eer gewichtig. Zjj was een echt Weenech meisje ge cognac-flesch zwaaide. Peultje situatie oogenblikkelijk, greep de rende naar de dichtsbijzijnde kroeg, waar hij haar opnieuw liet vullen. De weg terug was lang en dorstig, zoodat er nu niet zoo heel’ Arabella B. Lamy zat In haar kleedkamer vai den schouwburg voor de toilettafel en keek op lettend in den spiegel. Zü was vroeg gekomen en nog niet met haar werk begonnen. Maar de prikkelende zenuwachtigheid had haar vroeg van huis doen gaan, omdat zfj van meening was. dat zij in den schouwburg kalmer zou zijn Anny had den koffer van Bella uitgepakt en de kleedster hing de verschillende costumes in de volgorde, zooals ze moesten gebruikt worden Het was een sensatlestuk en Bella moest vjjf- door haar opgegeven adres te brengen. Een kwartier later was mevrouw Lajewskl bij haar kleinkinderen, in de Avenue Joffre. De vreugde van het weerzien was onbeschrijfelijk! Daarvoor moest zelfs de geweldige wijken. HU ging en nam het betooverende glimlachje in zijn herinnering mede en hij zou er den top van zijn pink voor over gehad hebben. Indien hij had geweten, aan wien zij in de be wuste scène zou denken. Nooit had directeur Robert Ellegarde zich eigenlijk verdiept in persoonlijke problemen. Hl) ging te veel op in de kunst en was altijd zoo druk bezet, dat vrouwen slechts een zeer onder geschikte rol in zjjn leven speelden. Op nog geen veertigjarigen leeftijd stond hU op ’t toppunt van zijn streven, aangezien hij van huls uit over buitengewoon ruime middelen beschikte, die hem in staat steldep. zonder uitzicht op winstbejag zijn ingevingen te volgen. Ook meende hij de vrouwen te kennen en die van het tooneel in *t bijzonder. Wanneer hij zich de moeite gaf te denken: „Wat heb je eigenlijk met het privéleven van die juffrouw Lamy te maken en wat gaat haar verhouding tot den afgevaardigde Pretorius je aan?” nu ja, dan dan voelde hjj iets van wrevel, dan welde er iets op in zijn bin nenste dat dat zóó precies op de jaloezie leek als de eene kers op de andere. Zoo, nu was het er uit. En toen hij zooeven deed, waartoe hij krachtens zijn positie het recht had en zich toe gang verschafte tot haar kleedkamer, geschiedde clat ultsluilend met hét veriangeh, haar iets öh- aangenaams te zeggen. HU kon eenvoudig niet anders. En toch was hij in t geheel niet impul sief, directeur Ellegarde. En de avond verliep. Alles ging als van een leien dakje. Het stuk viel maar matig in den geest, maar het spel was 1 voor de zon. Heb steeds AKKER-CACHETS®^^, in huis, vannacht kunnen zij te pas komen bij Hoofdpijn, Kiespijn, Zenuwpijn, Spier pijn. Slechts 52 cent per 12 stuks. Overall Het duurde vele dagen eer de plek be reikt was waar de boot verlaten zou worden. Intusschen kon Profje uitküken en er was veel te zien. Afwisselend vlakten en bosschen zag hij vanuit de kajuit en in het water af en toe nUlpaarden. krokodillen en kaaiman nen. Profje rilde ervan, maar hU zat veilig ep er kon hem niets gebeuren. groot genoeg om mee te kunnen gaan en Struis je moest het ook ditmaal achterlaten HU kon haast niet weggaan en er werden heel wat tranen geschreid. Maar Struisje was nog altUd van meenir.g, dat Profje hem har der noodlg had en hü besloot dezen keer nog het kleine Struisje achter te laten in de hoede van den man, die op het schip zou passen en die beloofd had goed op het kleine Struisje te letten. S adert maar dan 30 Jaar wordt Siroop Famal door doktoren gewaardeerd als een botreww- baar geneesmiddel ter bestriding van HARDNEKKIGE HOEST, BRONCHITIS en andere eendoonlngon der ndemhallngsorganen FAMEL KLUHZ KACOH/1.11 6«OOTI FLACON /1.VO den allen toegerust voor een grooten tocht, want het kon wel eens heel lang duren voor ze het schip zouden weerzien en er moest voor mondvoorraad gezorgd worden. Ook werden tenten meegenomen en dekens, pot. ten, pannen, extra-kleesen en voor de gezel llgheld Profje's gramofoontje met platen. Daarvoor moest Struisje zorgen. Er was nu eerst een heel droevig afscheid, want het Struisen jong was nog altUd niet daarmee de opvatting der fractie uiteen- ha,r zette, dat de koeten der defensie-verzter- king niet uit gewone belastingen moeten betaald worden, maar eerder uit een nood- offer, hetzij uit ‘buitenlandsche beleggin gen, hetzij door een goedkoope leening. Indien de defensle-versterking een be hoefte van zoo buitengewone zwaarte en urgentie Is, dat daarvoor vele bedenkingen moeten wijken, is het logisch dat dit ook in de wijze van financieren harer voorzie ning tot uiting komt. ioir een man zag zitten; zun schoenen stonden naast hem. Paultje bedacht zich geen oogenbllk en stevende recht op hem af. „Ober, aannemen!" Met zün linkerhand pro- beerde de vreemdeling een vestzakje te vinden, terwUl de andere triomphantelUk met een lee- overzag de flesch en eseiesasiseaiessssesaessesssessseitsseMseeaeM«Msn(s I veel meer in de flesch zat, toen Paul zUn vriend hervond. Louter uit sympathie trok ook hü zjjn schoenen uit, zong veel en erg hard en deelde eerlUK van het restant. WaarschUnlUk zouden ze tot den volgenden morgen daar bü elkaar zUn blUven zitten, als ze geen heftige ruzie hadden gekregen over een afgedankten lantaarn paal. Paultje hield pertinent vol. dat het een den was, terwUl de andere stokstüf bleef be weren, dat het een wegwijzer was. Toen gre pen ze ieder een paar schoenen en strompel den elk huns weegs. NatuurlUk was het Paultje weer, die het gelag moest betalen; hij had de schoenen van zün nachteljjken vriend meege nomen, die hem veel te klein waren. Barre voets was hU in het hotel aangekomen en zou WaarschUnlUk in dien onooglUken toestand ook in de eetzaal verschenen zün, als niet de ken ner hem bereidwillig een paar had afgestaan Paul's hoofd zakte steeds dieper op zün ver fomfaaid hemd; een reutelend neusgeluid klonk als een bevestiging, dat hij naar het land der droomen was. De beide mannen ke ken den ober radeloos aan en deze wist op zUn beurt niet beter te doen, dan uit de eet zaal te verdwUnen. Maar bUna oogenblikkelijk daarop was hU weer terug en kondigde aan. dat mr. Bluefield de vertegenwoordigers vu de fa. Wertenheim und Mahïer Wenschte te spreken. Erwas, nauwelijks gelegenheid om Paul uit zUn ronkende mUmeringen te wekken, toen de aangediende Cresus uit het land der prairiën reeds binnenkwam. Paultje wreef on gegeneerd in zUn oogen, geeuwde abominabel, keek eens naar den bezoeker en bewerkte zün oogen opnieuw. Dan schoof hü met een vaart zUn stoel ach teruit, rende de eetzaal door en viel mr. Blue field pardoes om zUn hals. „Servus, mijn vriend!” Paul's satellieten keken elkaar sprakeloos aan en zochten dan naar eenlge verklaring voor die dwaze vertoonlng, daar vlak voor hen. Tot een vrfn hen naar mr. Bluefield's voeten wees: hU droeg Paul's lakschoenen. Het raadsel was opgelost. De onderhandellngen hadden een ongedacht uiterst vlot verloop. Nog denzelfden avond werden de voorloopige contracten geteekend en met cognac befuifd. De oude Wertenheim roemde zün menschen- kennis: „Heb ik je niet gezegd, Mahler, dat Paultje een genie la?” •„O, dat gaat nogal." glimlachte zü gedwon gen. Als zü met den directeur sprak, dreigde haar stem steeds te haperen. Het hinderde haar geweldig, maar zü kon er niets aan doen. Zü werd altüd kwaad op zichzelf en vroeg zich dikwijls nieuwsgierig af, of haar collega's daar ook zoo’n last van zouden hebben. Als zü zich zelf echter die vraag stelde, voelde zü zich altUd opstandig worden. Ze kreeg dan een gewaar wording, alsof iets in haar binnenste er zich tegen verzette, dat, bü wien dan ook. een of ander gevoel kon ontstaan, dat niet uit sluitend in verband met het beroep stond.... Wat zü daarmede bedoelde, zou zü zelf niet hebben kunnen verklaren. „Neemt u plaats,” zei ze heel onderdanig en wees op een laag stoeltje, dat bü een tafeltje stond. „Neen, dank u,” zei hü met afwijzend gebaar „Ik had u iets willen zeggen. Wat was het ook weer? O ja, beste juffrouw Lamy. in de groote scène met uw minnaar, moet u zich een beetje meer geven. Meer hartstocht uitbeelden. Die voorgeschreven kussen zün te duidelük ge fingeerd. Ik bedoel, dat u kunt doen, alsof, maar het publiek mag dat niet merken, begrüpt u?" „EigenlUk niet, münheer." antwoordde zü, nog steeds vechtend tegen dat beklemmende ge- '<Tah Is het wachtwöord^.vérdwljnen" - mj --- „EigenlUk niet mijnheer Kleinbauer was tot nu toe zeer tevreden met deze scène!” Dat was de regisseur. „In leder geval.” besliste directeur Ellegarde en keek haar met zün donkere oogen doordrin gend aan, .jdoet lets van den hartstocht echt De draagbaar, waarop de zieke dame gelegen was. werd op een boot gebracht en drie da gen lang voer men over de gevaarlüke wateren in het achterland van de kust van Poetoeng. Tenslotte bereikte men de Wangpoe, bracht de baar op een Jonk en voer over naar Nantao, in het Zuiden van het Fransche gebied. zün. Uw partner is toch een buitengewoon char mant jongmensch, dus kan u dat toch niet moei lijk vallen.” HU verstomde door den eer 1 Uk verbaasden blik, dien zü tot hem opsloeg. Bella kende Ellegarde reeds van den tüd, toen zü op de tooneelschool studeerde en hü haar leeraar was. HU was het. die haar voqp haar tegenwoordige rollen ontdekt en daarna aan den schbuwburg verbonden had. Zü kende hem als een kalmen, correcten man en een bekwaam chef. Over hem deden geen praatjes de ronde, zooals over vele anderen uit de kunstenaars wereld. Hü had. om zoo te zeggen, geen privé leven, dat wil zeggen, men wist niets meer van hem dan het feit, dat hü ongehuwd was en met zün moeder samenwoonde. Op zoo’n dub belzinnige manier had zü hem nog nooit hooren 'spreken. Vragend keek zü nu naar hem op. „Ik begrüp u niet,” herhaalde zü hulpeloos. .Die heele scène tusschen u en uw minnaar is véél te slap.” Hü sprak nu vlug en gejaagd en met büna hoonend cynisme: „Ik geef u den raad, sluit u in die scène op dat oogenbllk uw oogen en denkt u denkt u dan aan dengene, dien u liever in de plaats van dien jongeman op t tooneel zou hebben; misschien gelukt het u dan voortref fel Uk." Bell» acJiuddg. hAMhpofd.en erspeeideeep betooverend glimlachje om haar moot gevormd mondje. Zü wilde juist gaan antwoorden, dat zü niemand kende, die.... Doch op t zelfde oogenbllk verscheen de kleedster: „Tüd om te schminken, juffrouw Lamy!” waarschuwde zü haar, zooals haar plicht waa. avonturen heeft moeten vertellen Deze 78-jarige, Mevrouw Lajewskl, was In Augustus Juist met zomervacantle gegaan. Aan de overzüde van de havenrivier van Shanghai, de Wang Poe, in Poetoeng, bevindt zich, juist daar waar de rivier een bocht maakt, een aan tal houten zomerhuisjes, waar arme Russen In den warmen tüd des Jaars verblüven. Deze ne derzetting, „Oevervrede” geheeten, ligt volko men afgesloten van de groote stad, tusschen Chineesche boerderijen in de vlakke rijstak kers. welke door honderden kanaaltjes worden doorsneden. Toen op 13 Augustus het schieten in. Shang hai begon en de eerste vliegtuigen boven de stad kwamen, had men van „Oevervrede" uit een uitstekenden waarnemingspost. Vandaar, dat de Russische kolonie moest optrekken, om den soldaten gelegenheid te geven van de huis. Jes een kazerne te maken. Mevrouw Lajewskl wilde echter niet mee. Zü had In haar lange leven reeds zóóveel oorlogen en revoluties mee- gemaakt en vond, dat zü zonder vlucht er nog altUd beter was afgekomen dan degenen, die bü het eerste schot de biezen pakken, om er gens, In vreemde oorden, te dwalen en te hon geren. In het 'midden van de maand Augustus was zü dus de eenlge Europeesche temidden van een Chineesche omgeving. Na eenlge dagen kwamen er overal langs de kust van Poetoeng Chineesche soldaten en zü kwamen ook bü de oude vrouw, die een beetje Chlneesch sprak, en waren zeer vrlendelük voor haar. Zü schenen zelfs zeer te zün Ingenomen met hun buiten landsche gast, die voor de soldaten zorgde. ei) het tooneel trok haar büzonder aan. Boven dien dweepte zü met haar meesteres, die naar haar meening, in 't gewone leven al zóó mooi was, als anderen zelfs bU kunstlicht niet kon den zün. in een zalmkleurige kimono zat Bella voor den spiegel en haar slanke handen begonnen de tubetjes, potjes en fleschjes te rangschikken, die Anny te voren uit een daarvoor bestemde cassette had gehaald. Op een gegeven oogenbllk werd er driemaal zacht op de deur geklopt. „O. dat Is de directeur.” zei de geroutineerde juffrouw Laschtk, die reeds vüf en twintig jaar In de kleedkamers den scepter zwaaide. Vlug liep zü naar de deur, deed ze op een kier open en plaatste haar rond figuur voor de ge maakte opening, hetgeen zooveel beteekende als slechts over mün lük." „Kan ik juffrouw Lamy even spreken?” zei -en welluidende mannenstem bulten de deur. Juffrouw Laachik draalde haar hoofd om. „De directeur," galmde zü op offlcleelen toon. „Laat münheer binnen.” Bella was opgestaan, schoof haar kimono dicht tot aarf haar keel en ging den. binnenkomende tegemoet. Juffrouw Laschlk vatte Anny bü een arm en duwde naar voor zich uit de gang lp. „Toe, kalf, schiet pp! Als de directeur konït. werd steeds ernstiger. Er ver en er viel een bom In een der vleugels van het de oude vrouw lag. Deze bom vernielde he^ plafond van het ver trek. waar vüf gewonden lagen. Een deel van het pleisterwerk kwam terecht op het bed van de oude dame, die snUwonden in het gezicht kreeg. Weer werd zü vervoerd, mét de ge wonde soldaten, twee uur verder het land in. Daar, In een haastig opgeslagen nieuw hospi taal. werd ze weer opgenomen en haar stand verbeterde langzaamaan September liep ten einde; de familieleden van mevrouw Lajewskl hadden intusschen alle mogelüke moeiten gedaan, de vrouw naar een veiliger plaats te brengen. Het bevel van den hoofdcommandant, Generaal Tsjang Fa Qual, dat de buitenlandsche zoo snel mogelük naar een neutrale plek moest worden gebracht, be reikte den commandant van het veldhospitaal, waar mevrouw Lajewskl werd verpleegd x p deugdelijke wijze heeft de heer Van Poll dezer dagen in de Tweede Kamer de houding der R.K. Kamerfractie te genover de voorstellen der regeerlng tot verdubbeling van den eerste-oefeningstijcl uiteengezet. Deze houding komt neer op een volledige aanvaarding der regeerlngsvoorstellen Want de beide amendementen, die door een negental fractieleden zün ingediend en door de fractie worden gesteund, hebben een uiterst beperkte strekking. Het eerste betreft een vermindering van het jaarlüksche contingent van 32.000 tot 27.500 man, maar eerst met Ingang van 1944. Ook de minister voorziet, dat hü (oi i wie dan de portefeuille zal dragen) tegen dien tüd met .een geringer aantal man schappen zal kunnen volstaan, doch in plaats van vermindering der jaarlüksche lichting zou hü dan waarschünlük de voorkeur geven aan vermindering van het aantal lichtingen, Mjv. van 15 tot 12, zoo dat de oudere dienstplichtigen vrijkomen. De minister heeft verklaard dat hü aanneming van het R. K. amendement zou betreuren, maar er geen portefeulllekwestie van zou maken; hü achtte het niet „des tructief”, Het zou Iedereen verwonderd hebben, indien hü dat wél deed. Het tweede amendement Is nog beschei dener en vordert ten gunste der groote ge zinnen een regeling van de vrijstelling we gens broederdienst bü de wet in plaats van die regeling aan latere uitvoeringsbesluiten over te laten. Ten aanzien van dit amen dement verklaarde de minister gisteren, dat hü geen objecties had. a Uit dit resultaat en uit de rede van den heer Van Poll blükt een groote bereidheid, om over allerlei bezwaren, bedenkingen en afwükende inzichten heen te stappen en zich neer te leggen bü de Inzichten der re geerlng, teneinde haar een snelle en daad krachtige versterking mogelük te maken. Volkomen consequent was het echter, dat de spreker namens de Katholieke fractie met nadruk verklaarde, dat de Katholieke fractie vasthoudt aan haar standpunt, dat de defensie niet tgn koste der sociale voor zieningen alle beschikbare of bereikbare middelen mag absorbeeren, en in verband directeuren aaaraan omgeKeera evenreaig was Als het op de grooten regent drupt het op de kleinen. Dit menschkundig gezegde deed ook bü de firma Wertenheim und Mahler maar al te zeer opgang. Met de directeuren was het vüf man tellende personeel in twee gelüke, elkaar vinnig bekvechtende kampen verdeeld. Alleen Paul Wurstner was kleurlooze middenstof, een benüdenswaardige omstandigheid, welke hü te danken had aan zün weergalooze lamlendig heid, waardoor geen der partijen hem tot een der haren ambieerde. Van benljdenswaardlg naar gelukkig is maar een stap. En Paul Wurstner zette die schrede zonder dat hü het zelf wist, om de heel een voudige reden, dat het directorium dit voor hem deed. De kwestie was, dat een Amerikaan zich voor de gerenommeerde worstfabriek scheen te interesseeren en niet ongenegen leek er een be hoorlijk bod op te doen. Wertenheim wilde zün compagnon de onderhandellngen niet toe vertrouwen. terwUl Mahler met evenveel pathos vol hield, dat Wertenheim alleen al door zUn komst alle kans op succes grondig zou verknoeien. De dagenlange vltterüen vonden tenslotte een genialen modus vlvèndl in Paul Wurstner, In den wandel Paultje' genoemd. Twee bedienden één van Wertenheim’s kant en één satelliet van Mahler vergezelden Paultje Wurstner naar de plaats, waar de on derhandellngen met den Amerikaan zouden worden gevoerd en over de toekomst van de vermaarde worstfabriek een beteekenisvolle beslissing zou worden genomen. Als fox-terriers bewaakten zü hun beschermeling, geen oogen bllk Heten ze Paultje alleen, doodelük bang als ze waren, dat hü den een of anderen bokken sprong zou uithalen. In het genre baloorige levensgedragingen had Paul een gevestigde re putatie. Het zal de vreugde over het verlossende en tegelükertüd zoo verheugende bericht, dat de onderhandellngen den volgenden morgen om 10 uur zouden beginnen, w^l geweest zün. die de behoeders van Paul’s normalen levenswandel deed vergeten, zün slaapkamer te sluiten. Eerst den volgenden, dus dén belangrüksten aller ochtenden, welke de firma Wertenheim und Mahler nog gegeven waren, bemerkten ze hun nalatigheid en constateerden tegelükertüd. dat het bed onbeslapen was! Paultje had de kans schoon gezien en er een maar al te dankbaar gebruik van gemaakt. In de nu volgende secon den werd de traditie der firma Weitenheim und Mahler hoog gehouden, een vloed van scheldwoorden en sarcastische opmerkingen golfde over beider verhitte hoofden en nam eerst een abrupt einde, toen ze In de eetzaal.... Paultje vonden! In smoking! Zün gezicht was zoo bleek als zün smokinghemd den avond te Voren; stüf. een tikje voorover gebogen, zat hü op zUn stoel en staarde in een koffiekopje. Even wendde Paul zün hoofd In de richting van zün verbouwereerde verzorgers, tilde zün hand op ten teeken, dat hü ze herkend had en grijnsde dan weer innig vergenoegd voor zich uit. Dit lachje In dit stadium was voor Paultje karakteristiek, voor zün schuldbewuste cipiers ontmoedigend. „Waar ter wereld heb jü gezeten, nachtbra ker!" stoof er een tegen Paultje op. Het slachtoffer grünslachte en bazelde on verstaanbare klanken. De ober scheen hem eerder ondervraagd te hebben, hü was althans In staat een behoorlijk relaas te geven, dat Paul af en toe met instemmend hoofdknikken als de eenlge waarheid beklemtoonde. Paultje was begonnen met een slaapmutsje, vervolgens was hem de „op één been kun je niet loopen” theorie te binnen geschoten, dus had hü er nog een gekocht. Velschillende kee- ren had hü deze theorie op haar practlsche waarde getoetst en was toen langzamerhand „In stül" geraakt. Dat een tourist zich aan zün luide ontboezemingen ergerde, was voor Paul geen reden om zich bedaard te houden; alleen de gérant reageerde er op, door hem zün hoed en cape te laten brengen. Zün lü- densweg voerde hem nu langs verschillende locallteiten. In het eene bracht hü een oude dame een serenade onder het motto „vandaag is me alles hetzelfde”, ergens anders gaf hü een pekinees cognac te drinken en sloot hem vervolgens in den handdoekstandaard. Het uithangbord van een kapper bracht Paultje maan-gedachten bü. dies volgde een serenade. Wie hem eenmaal heeft hooren zin gen. verbaast er zich niet over, dat menige -j—s en 78-jarige Russische vrouw heeft een H zwerftocht van zes weken gemaakt over slagvelden, langs vernielde wegen, door militaire hospitalen, en de belevenissen van die oude vrouw zün misschien de meest indruk wekkende van alle avonturen, welke Europea nen gedurende den ChlneeschJapanschen oorlog hebben gekend. Maar thans Is de oude vrouw veilig en wel bü haar kleinkinderen in zooveel het in haar macht lag. Toemjde levens middelen der oude vrouw op waren, zonden de soldaten tweemaal per dag een pan warm eten naar baar huisje. Maar die toestand zou niet zoo blüven.- soldaten zagen zich, na drie weken, genood zaakt zich voorlooplg terug te trekken en voor hen in de plaats kwamen de plunderaars. Zü kenden geen medelüden met alles wat Chl neesch was, namen de oude vrouw alles af, haar kleeren, haar slaapstede en ook haar etensbakken, door de Chineesche soldaten ge schonken. Ten overvloede begonnen de Japan ners van hun oorlogsschepen af de Poetoeng- kust te beschieten en het was geen wonder, dat mevrouw Lajewskl. verlaten, hongerig, hulpeloos en angstig, tenslotte ziek werd. Maar juist die beschieting werd haar geluk. „Oevervredb", aan de punt van de Wang- Poe-Baal, werd thans een zeer belangrijk stra tegisch punt en de soldaten der Chlneeaen keerden terug. Daar vonden zü hun oude vrien din. In een betreurenswaardigen toestand. Men droeg haar op een baar enkele kilometers ver het land In, naar een veldhospitaal van de 56e divisie. Hier kreeg zü een bed tusschen die van de gewonde soldaten en werd zoo goed mogc- lük verpleegd. De oorlog schenen regelmatig Japansche vliegtuigen uitstekend en had succes en dat van Lamy het meeste. Na de tweede acte moest zü veertien maai terugkomen om de ovaties van het publiek m ontvangst te nemen. De Jonge dichter, die het tooneelspel had gemaakt, profiteerde in hooge mate van het enthousiasme, dat het publiek voor de mooie begaafde actrice aan den dag le8°e,' want hü mocht telkens met haar voor nel publiek verschonen om zün buiging te maken. Slechts één was er, die zich tot bloedens toe op de lippen beet. Hü stond achter een der cou lissen en hield, toen de bewuste kus-scène kwam, zün blik scherp op Bella gericht. En hü duidelük en buiten twüfel waargenomen, hoe «U bü de voorgeschreven „hartstochtelüke kussen haar oogen had gesloten en met teedere over gave, haar lippen tot haar partner had °P8®* heven. Het was nu zóó natuurlük gegaan, da» hü er van huiverde. Ja, nu had zü z’n raad opj gevolgd. Maar al te goed had zü naar z’n raad geluisterd! Wat een talent bezat dat meisje! Of hü wilde of niet, hü moest haar na voorstelling eenlge woorden van waardeerlng toespreken. Het zou opzien baren, wanneer Ml het niet deed. Zü was nog buiten adem en op- gewonden, toen zü hem met schitterende oogen dankbaar de hand schudde. „Dus tot straks, juffrouw Lamy," zei hU, haar «U» ccmpoment gemaakt te hebbwL terwUl hü haar nog even terug hield, vervolgoe hü: „Vandaag geen uitvluchtjes. zooals u steens bü de hand heeft. U en de dichter zün vsnavono de hoofdpersonen aan ons souper dus mag i» er op rekenen, dat u komt?" (Wordt vervolgd Het ging de firma Wertenheim und Mahler den laatsten tüd allesbehalve naar den vleeze. Dit is zoowel letterlük als flguurlük bedoeld. Clearing en invoerverboden maakten den export van haar beroemde worstsoorten vrüwel onmo- gelük; de voorraden stegen büna met den dag, terwUl de onderlinge verstandhouding èer belde lampetkan bulten het raam werd omgekeerd. Paultje voelde nattigheid, waartegen hü zich niet beter wist te beschermen dan door uit een theetuin een fel-gekleurde parasol mee te ne men. Als een maharadja zoo trotsch beende Paultje met zün parasol door de verlaten stra ten, tot hü eensklaps op den rand van bet trot- (Nadruk verboden)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 10