De avonturen van Profje en Struisje
O
I
SIROOP
Op zwerftocht
rond Sjanghai
’n Barstende Hoofdpijn
dia U kwelt en belet te werken? Neem
een "AKKERTJE" en binnen een kwartier
voelt Ge do hoofdpijn wegtrekken als -
'4 711
Een nood-offer
fiahl en zenuwen
genoeg ftMen van depuA-
ketende werking dek aiffeine
daM‘ KOFFIE HflG
,5('
VI
VRIJDAG 10 DECEMBER 1937
r«l
c
c
h
h
••4711” Matt-Creme
geeft aan Uw huid de
zoo begeerde zacht
matte teint en Is de
beste onderlaag voor
poeder.
R.K. Fractie en Detentie
Het genie
k
settseeseeeseesissssessssaeeseseeesisesssaeMUKiHi
Oe klassieke
Schoonheids -Crèm e
toe-
°uderTa'i
nd Vijn»
on*®n
VLEESCHWAREN-
F IJ N S T E
U N OX
p
m
Toen ze eindelijk het schip verlieten, wer-
De
hospitaal.
groote
waar
toe-
DOOR LO WILSDORF
18
HOOFDSTUK VI
-
sc
r
M
I
Ml
De verpkger meldde zich bü den comman
deerenden Chlneeschen officier en toonde de
papieren en passen. De toestand van de zieke
was. door de blijdschap over het spoedig weer
zien van haar familieleden zeer verbeterd. De
vrouw was reeds in staat weer te loepen. De
Chlneeschte officier liet een richshaw komen en
gaf den koelie order de oude vrouw naar het
80«*
90 cl
D
zijn
groc
geh<
trok
moe
geer
zeer
bebl
D
sche
laat
dooi
zout
D
pers
Utn
rijks
grac
best
kwa
Ni
hij
dooi
op
van
derc
sonc
Tl
OP
pun
Kor
van
op
de t
D
zich
met
gegl
tww
de i
Hi
gelu
gem
autc
El
voor
ii,
D
bete
legg
tüt
„Oeen plankenkoorts?” informeerde de gewel
dige, terwijl hij den pols van de Jonge kunstena
res vatte. Het moest beschermend en kalmee-
rend klinken, maar zijn stem was hard en zijn
blik vloog onderzoekend over de bekoorlijke ge
stalte.
*CrS>dbedaardO^^ de kleedster haar werk zon
der zich door nervositeit van haar omgeving te
laten beïnvloeden.
Anny had verder geen functie, dan slechts
aanwezig te zijn. Doch zelfs dat scheen haar al
■eer gewichtig. Zjj was een echt Weenech meisje
ge cognac-flesch zwaaide. Peultje
situatie oogenblikkelijk, greep de
rende naar de
dichtsbijzijnde
kroeg, waar hij
haar opnieuw liet
vullen. De weg
terug was lang en
dorstig, zoodat er
nu niet zoo heel’
Arabella B. Lamy zat In haar kleedkamer vai
den schouwburg voor de toilettafel en keek op
lettend in den spiegel. Zü was vroeg gekomen
en nog niet met haar werk begonnen. Maar de
prikkelende zenuwachtigheid had haar vroeg
van huis doen gaan, omdat zfj van meening
was. dat zij in den schouwburg kalmer zou zijn
Anny had den koffer van Bella uitgepakt en de
kleedster hing de verschillende costumes in de
volgorde, zooals ze moesten gebruikt worden
Het was een sensatlestuk en Bella moest vjjf-
door haar opgegeven adres te brengen. Een
kwartier later was mevrouw Lajewskl bij haar
kleinkinderen, in de Avenue Joffre. De vreugde
van het weerzien was onbeschrijfelijk!
Daarvoor moest zelfs de geweldige wijken.
HU ging en nam het betooverende glimlachje
in zijn herinnering mede en hij zou er den
top van zijn pink voor over gehad hebben.
Indien hij had geweten, aan wien zij in de be
wuste scène zou denken.
Nooit had directeur Robert Ellegarde zich
eigenlijk verdiept in persoonlijke problemen. Hl)
ging te veel op in de kunst en was altijd zoo
druk bezet, dat vrouwen slechts een zeer onder
geschikte rol in zjjn leven speelden. Op nog geen
veertigjarigen leeftijd stond hU op ’t toppunt
van zijn streven, aangezien hij van huls uit over
buitengewoon ruime middelen beschikte, die hem
in staat steldep. zonder uitzicht op winstbejag
zijn ingevingen te volgen.
Ook meende hij de vrouwen te kennen en
die van het tooneel in *t bijzonder.
Wanneer hij zich de moeite gaf te denken:
„Wat heb je eigenlijk met het privéleven van
die juffrouw Lamy te maken en wat gaat haar
verhouding tot den afgevaardigde Pretorius je
aan?” nu ja, dan dan voelde hjj iets
van wrevel, dan welde er iets op in zijn bin
nenste dat dat zóó precies op de jaloezie leek
als de eene kers op de andere. Zoo, nu was het
er uit. En toen hij zooeven deed, waartoe hij
krachtens zijn positie het recht had en zich toe
gang verschafte tot haar kleedkamer, geschiedde
clat ultsluilend met hét veriangeh, haar iets öh-
aangenaams te zeggen. HU kon eenvoudig niet
anders. En toch was hij in t geheel niet impul
sief, directeur Ellegarde. En de avond verliep.
Alles ging als van een leien dakje. Het stuk viel
maar matig in den geest, maar het spel was 1
voor de zon. Heb steeds AKKER-CACHETS®^^,
in huis, vannacht kunnen zij te pas komen
bij Hoofdpijn, Kiespijn, Zenuwpijn, Spier
pijn. Slechts 52 cent per 12 stuks. Overall
Het duurde vele dagen eer de plek be
reikt was waar de boot verlaten zou worden.
Intusschen kon Profje uitküken en er was
veel te zien. Afwisselend vlakten en bosschen
zag hij vanuit de kajuit en in het water af
en toe nUlpaarden. krokodillen en kaaiman
nen. Profje rilde ervan, maar hU zat veilig
ep er kon hem niets gebeuren.
groot genoeg om mee te kunnen gaan en
Struis je moest het ook ditmaal achterlaten
HU kon haast niet weggaan en er werden
heel wat tranen geschreid. Maar Struisje was
nog altUd van meenir.g, dat Profje hem har
der noodlg had en hü besloot dezen keer nog
het kleine Struisje achter te laten in de
hoede van den man, die op het schip zou
passen en die beloofd had goed op het kleine
Struisje te letten.
S adert maar dan 30 Jaar wordt
Siroop Famal door doktoren
gewaardeerd als een botreww-
baar geneesmiddel ter
bestriding van
HARDNEKKIGE HOEST,
BRONCHITIS
en andere eendoonlngon
der ndemhallngsorganen
FAMEL
KLUHZ KACOH/1.11 6«OOTI FLACON /1.VO
den allen toegerust voor een grooten tocht,
want het kon wel eens heel lang duren voor
ze het schip zouden weerzien en er moest
voor mondvoorraad gezorgd worden. Ook
werden tenten meegenomen en dekens, pot.
ten, pannen, extra-kleesen en voor de gezel
llgheld Profje's gramofoontje met platen.
Daarvoor moest Struisje zorgen.
Er was nu eerst een heel droevig afscheid,
want het Struisen jong was nog altUd niet
daarmee de opvatting der fractie uiteen- ha,r
zette, dat de koeten der defensie-verzter-
king niet uit gewone belastingen moeten
betaald worden, maar eerder uit een nood-
offer, hetzij uit ‘buitenlandsche beleggin
gen, hetzij door een goedkoope leening.
Indien de defensle-versterking een be
hoefte van zoo buitengewone zwaarte en
urgentie Is, dat daarvoor vele bedenkingen
moeten wijken, is het logisch dat dit ook in
de wijze van financieren harer voorzie
ning tot uiting komt.
ioir een man zag zitten; zun schoenen stonden
naast hem. Paultje bedacht zich geen oogenbllk
en stevende recht op hem af.
„Ober, aannemen!" Met zün linkerhand pro-
beerde de vreemdeling een vestzakje te vinden,
terwUl de andere triomphantelUk met een lee-
overzag de
flesch en
eseiesasiseaiessssesaessesssessseitsseMseeaeM«Msn(s
I
veel meer in de flesch zat, toen Paul zUn vriend
hervond. Louter uit sympathie trok ook hü zjjn
schoenen uit, zong veel en erg hard en deelde
eerlUK van het restant. WaarschUnlUk zouden
ze tot den volgenden morgen daar bü elkaar
zUn blUven zitten, als ze geen heftige ruzie
hadden gekregen over een afgedankten lantaarn
paal. Paultje hield pertinent vol. dat het een
den was, terwUl de andere stokstüf bleef be
weren, dat het een wegwijzer was. Toen gre
pen ze ieder een paar schoenen en strompel
den elk huns weegs. NatuurlUk was het Paultje
weer, die het gelag moest betalen; hij had de
schoenen van zün nachteljjken vriend meege
nomen, die hem veel te klein waren. Barre
voets was hU in het hotel aangekomen en zou
WaarschUnlUk in dien onooglUken toestand ook
in de eetzaal verschenen zün, als niet de ken
ner hem bereidwillig een paar had afgestaan
Paul's hoofd zakte steeds dieper op zün ver
fomfaaid hemd; een reutelend neusgeluid
klonk als een bevestiging, dat hij naar het
land der droomen was. De beide mannen ke
ken den ober radeloos aan en deze wist op
zUn beurt niet beter te doen, dan uit de eet
zaal te verdwUnen. Maar bUna oogenblikkelijk
daarop was hU weer terug en kondigde aan.
dat mr. Bluefield de vertegenwoordigers vu
de fa. Wertenheim und Mahïer Wenschte te
spreken. Erwas, nauwelijks gelegenheid om
Paul uit zUn ronkende mUmeringen te wekken,
toen de aangediende Cresus uit het land der
prairiën reeds binnenkwam. Paultje wreef on
gegeneerd in zUn oogen, geeuwde abominabel,
keek eens naar den bezoeker en bewerkte zün
oogen opnieuw.
Dan schoof hü met een vaart zUn stoel ach
teruit, rende de eetzaal door en viel mr. Blue
field pardoes om zUn hals.
„Servus, mijn vriend!”
Paul's satellieten keken elkaar sprakeloos aan
en zochten dan naar eenlge verklaring voor
die dwaze vertoonlng, daar vlak voor hen. Tot
een vrfn hen naar mr. Bluefield's voeten wees:
hU droeg Paul's lakschoenen. Het raadsel was
opgelost.
De onderhandellngen hadden een ongedacht
uiterst vlot verloop. Nog denzelfden avond
werden de voorloopige contracten geteekend en
met cognac befuifd.
De oude Wertenheim roemde zün menschen-
kennis: „Heb ik je niet gezegd, Mahler, dat
Paultje een genie la?”
•„O, dat gaat nogal." glimlachte zü gedwon
gen. Als zü met den directeur sprak, dreigde
haar stem steeds te haperen. Het hinderde haar
geweldig, maar zü kon er niets aan doen. Zü
werd altüd kwaad op zichzelf en vroeg zich
dikwijls nieuwsgierig af, of haar collega's daar
ook zoo’n last van zouden hebben. Als zü zich
zelf echter die vraag stelde, voelde zü zich altUd
opstandig worden. Ze kreeg dan een gewaar
wording, alsof iets in haar binnenste er zich
tegen verzette, dat, bü wien dan ook. een of
ander gevoel kon ontstaan, dat niet uit
sluitend in verband met het beroep stond....
Wat zü daarmede bedoelde, zou zü zelf niet
hebben kunnen verklaren.
„Neemt u plaats,” zei ze heel onderdanig en
wees op een laag stoeltje, dat bü een tafeltje
stond.
„Neen, dank u,” zei hü met afwijzend gebaar
„Ik had u iets willen zeggen. Wat was het ook
weer? O ja, beste juffrouw Lamy. in de
groote scène met uw minnaar, moet u zich een
beetje meer geven. Meer hartstocht uitbeelden.
Die voorgeschreven kussen zün te duidelük ge
fingeerd. Ik bedoel, dat u kunt doen, alsof, maar
het publiek mag dat niet merken, begrüpt u?"
„EigenlUk niet, münheer." antwoordde zü,
nog steeds vechtend tegen dat beklemmende ge-
'<Tah Is het wachtwöord^.vérdwljnen" - mj ---
„EigenlUk niet mijnheer Kleinbauer was
tot nu toe zeer tevreden met deze scène!” Dat
was de regisseur.
„In leder geval.” besliste directeur Ellegarde
en keek haar met zün donkere oogen doordrin
gend aan, .jdoet lets van den hartstocht echt
De draagbaar, waarop de zieke dame gelegen
was. werd op een boot gebracht en drie da
gen lang voer men over de gevaarlüke wateren
in het achterland van de kust van Poetoeng.
Tenslotte bereikte men de Wangpoe, bracht de
baar op een Jonk en voer over naar Nantao, in
het Zuiden van het Fransche gebied.
zün. Uw partner is toch een buitengewoon char
mant jongmensch, dus kan u dat toch niet moei
lijk vallen.”
HU verstomde door den eer 1 Uk verbaasden
blik, dien zü tot hem opsloeg.
Bella kende Ellegarde reeds van den tüd, toen
zü op de tooneelschool studeerde en hü haar
leeraar was. HU was het. die haar voqp haar
tegenwoordige rollen ontdekt en daarna aan den
schbuwburg verbonden had. Zü kende hem als
een kalmen, correcten man en een bekwaam
chef. Over hem deden geen praatjes de ronde,
zooals over vele anderen uit de kunstenaars
wereld. Hü had. om zoo te zeggen, geen privé
leven, dat wil zeggen, men wist niets meer van
hem dan het feit, dat hü ongehuwd was en
met zün moeder samenwoonde. Op zoo’n dub
belzinnige manier had zü hem nog nooit hooren
'spreken. Vragend keek zü nu naar hem op.
„Ik begrüp u niet,” herhaalde zü hulpeloos.
.Die heele scène tusschen u en uw minnaar
is véél te slap.” Hü sprak nu vlug en gejaagd
en met büna hoonend cynisme: „Ik geef u den
raad, sluit u in die scène op dat oogenbllk uw
oogen en denkt u denkt u dan aan dengene,
dien u liever in de plaats van dien jongeman
op t tooneel zou hebben; misschien gelukt het
u dan voortref fel Uk."
Bell» acJiuddg. hAMhpofd.en erspeeideeep
betooverend glimlachje om haar moot gevormd
mondje. Zü wilde juist gaan antwoorden, dat
zü niemand kende, die.... Doch op t zelfde
oogenbllk verscheen de kleedster: „Tüd om te
schminken, juffrouw Lamy!” waarschuwde zü
haar, zooals haar plicht waa.
avonturen heeft moeten vertellen
Deze 78-jarige, Mevrouw Lajewskl, was In
Augustus Juist met zomervacantle gegaan. Aan
de overzüde van de havenrivier van Shanghai,
de Wang Poe, in Poetoeng, bevindt zich, juist
daar waar de rivier een bocht maakt, een aan
tal houten zomerhuisjes, waar arme Russen In
den warmen tüd des Jaars verblüven. Deze ne
derzetting, „Oevervrede” geheeten, ligt volko
men afgesloten van de groote stad, tusschen
Chineesche boerderijen in de vlakke rijstak
kers. welke door honderden kanaaltjes worden
doorsneden.
Toen op 13 Augustus het schieten in. Shang
hai begon en de eerste vliegtuigen boven de
stad kwamen, had men van „Oevervrede" uit
een uitstekenden waarnemingspost. Vandaar,
dat de Russische kolonie moest optrekken, om
den soldaten gelegenheid te geven van de huis.
Jes een kazerne te maken. Mevrouw Lajewskl
wilde echter niet mee. Zü had In haar lange
leven reeds zóóveel oorlogen en revoluties mee-
gemaakt en vond, dat zü zonder vlucht er nog
altUd beter was afgekomen dan degenen, die
bü het eerste schot de biezen pakken, om er
gens, In vreemde oorden, te dwalen en te hon
geren.
In het 'midden van de maand Augustus was
zü dus de eenlge Europeesche temidden van
een Chineesche omgeving. Na eenlge dagen
kwamen er overal langs de kust van Poetoeng
Chineesche soldaten en zü kwamen ook bü de
oude vrouw, die een beetje Chlneesch sprak, en
waren zeer vrlendelük voor haar. Zü schenen
zelfs zeer te zün Ingenomen met hun buiten
landsche gast, die voor de soldaten zorgde.
ei) het tooneel trok haar büzonder aan. Boven
dien dweepte zü met haar meesteres, die naar
haar meening, in 't gewone leven al zóó mooi
was, als anderen zelfs bU kunstlicht niet kon
den zün.
in een zalmkleurige kimono zat Bella voor
den spiegel en haar slanke handen begonnen de
tubetjes, potjes en fleschjes te rangschikken,
die Anny te voren uit een daarvoor bestemde
cassette had gehaald. Op een gegeven oogenbllk
werd er driemaal zacht op de deur geklopt.
„O. dat Is de directeur.” zei de geroutineerde
juffrouw Laschtk, die reeds vüf en twintig jaar
In de kleedkamers den scepter zwaaide.
Vlug liep zü naar de deur, deed ze op een kier
open en plaatste haar rond figuur voor de ge
maakte opening, hetgeen zooveel beteekende als
slechts over mün lük."
„Kan ik juffrouw Lamy even spreken?” zei
-en welluidende mannenstem bulten de deur.
Juffrouw Laachik draalde haar hoofd om.
„De directeur," galmde zü op offlcleelen toon.
„Laat münheer binnen.” Bella was opgestaan,
schoof haar kimono dicht tot aarf haar keel en
ging den. binnenkomende tegemoet. Juffrouw
Laschlk vatte Anny bü een arm en duwde naar
voor zich uit de gang lp.
„Toe, kalf, schiet pp! Als de directeur konït.
werd steeds ernstiger. Er ver
en
er viel een bom In een der vleugels van het
de oude vrouw lag.
Deze bom vernielde he^ plafond van het ver
trek. waar vüf gewonden lagen. Een deel van
het pleisterwerk kwam terecht op het bed van
de oude dame, die snUwonden in het gezicht
kreeg. Weer werd zü vervoerd, mét de ge
wonde soldaten, twee uur verder het land in.
Daar, In een haastig opgeslagen nieuw hospi
taal. werd ze weer opgenomen en haar
stand verbeterde langzaamaan
September liep ten einde; de familieleden
van mevrouw Lajewskl hadden intusschen alle
mogelüke moeiten gedaan, de vrouw naar een
veiliger plaats te brengen. Het bevel van den
hoofdcommandant, Generaal Tsjang Fa Qual,
dat de buitenlandsche zoo snel mogelük naar
een neutrale plek moest worden gebracht, be
reikte den commandant van het veldhospitaal,
waar mevrouw Lajewskl werd verpleegd x
p deugdelijke wijze heeft de heer Van
Poll dezer dagen in de Tweede Kamer
de houding der R.K. Kamerfractie te
genover de voorstellen der regeerlng tot
verdubbeling van den eerste-oefeningstijcl
uiteengezet.
Deze houding komt neer op een volledige
aanvaarding der regeerlngsvoorstellen
Want de beide amendementen, die door
een negental fractieleden zün ingediend en
door de fractie worden gesteund, hebben
een uiterst beperkte strekking.
Het eerste betreft een vermindering van
het jaarlüksche contingent van 32.000 tot
27.500 man, maar eerst met Ingang van
1944. Ook de minister voorziet, dat hü (oi i
wie dan de portefeuille zal dragen) tegen
dien tüd met .een geringer aantal man
schappen zal kunnen volstaan, doch in
plaats van vermindering der jaarlüksche
lichting zou hü dan waarschünlük de
voorkeur geven aan vermindering van het
aantal lichtingen, Mjv. van 15 tot 12, zoo
dat de oudere dienstplichtigen vrijkomen.
De minister heeft verklaard dat hü
aanneming van het R. K. amendement zou
betreuren, maar er geen portefeulllekwestie
van zou maken; hü achtte het niet „des
tructief”, Het zou Iedereen verwonderd
hebben, indien hü dat wél deed.
Het tweede amendement Is nog beschei
dener en vordert ten gunste der groote ge
zinnen een regeling van de vrijstelling we
gens broederdienst bü de wet in plaats van
die regeling aan latere uitvoeringsbesluiten
over te laten. Ten aanzien van dit amen
dement verklaarde de minister gisteren,
dat hü geen objecties had.
a Uit dit resultaat en uit de rede van den
heer Van Poll blükt een groote bereidheid,
om over allerlei bezwaren, bedenkingen en
afwükende inzichten heen te stappen en
zich neer te leggen bü de Inzichten der re
geerlng, teneinde haar een snelle en daad
krachtige versterking mogelük te maken.
Volkomen consequent was het echter, dat
de spreker namens de Katholieke fractie
met nadruk verklaarde, dat de Katholieke
fractie vasthoudt aan haar standpunt, dat
de defensie niet tgn koste der sociale voor
zieningen alle beschikbare of bereikbare
middelen mag absorbeeren, en in verband
directeuren aaaraan omgeKeera evenreaig was
Als het op de grooten regent drupt het op de
kleinen. Dit menschkundig gezegde deed ook
bü de firma Wertenheim und Mahler maar al
te zeer opgang. Met de directeuren was het vüf
man tellende personeel in twee gelüke, elkaar
vinnig bekvechtende kampen verdeeld. Alleen
Paul Wurstner was kleurlooze middenstof, een
benüdenswaardige omstandigheid, welke hü te
danken had aan zün weergalooze lamlendig
heid, waardoor geen der partijen hem tot een
der haren ambieerde.
Van benljdenswaardlg naar gelukkig is maar
een stap. En Paul Wurstner zette die schrede
zonder dat hü het zelf wist, om de heel een
voudige reden, dat het directorium dit voor hem
deed. De kwestie was, dat een Amerikaan zich
voor de gerenommeerde worstfabriek scheen te
interesseeren en niet ongenegen leek er een be
hoorlijk bod op te doen. Wertenheim wilde
zün compagnon de onderhandellngen niet
toe vertrouwen. terwUl Mahler met evenveel
pathos vol hield, dat Wertenheim alleen al door
zUn komst alle kans op succes grondig zou
verknoeien. De dagenlange vltterüen vonden
tenslotte een genialen modus vlvèndl in
Paul Wurstner, In den wandel Paultje' genoemd.
Twee bedienden één van Wertenheim’s
kant en één satelliet van Mahler vergezelden
Paultje Wurstner naar de plaats, waar de on
derhandellngen met den Amerikaan zouden
worden gevoerd en over de toekomst van de
vermaarde worstfabriek een beteekenisvolle
beslissing zou worden genomen. Als fox-terriers
bewaakten zü hun beschermeling, geen oogen
bllk Heten ze Paultje alleen, doodelük bang als
ze waren, dat hü den een of anderen bokken
sprong zou uithalen. In het genre baloorige
levensgedragingen had Paul een gevestigde re
putatie.
Het zal de vreugde over het verlossende en
tegelükertüd zoo verheugende bericht, dat de
onderhandellngen den volgenden morgen om 10
uur zouden beginnen, w^l geweest zün. die de
behoeders van Paul’s normalen levenswandel
deed vergeten, zün slaapkamer te sluiten. Eerst
den volgenden, dus dén belangrüksten aller
ochtenden, welke de firma Wertenheim und
Mahler nog gegeven waren, bemerkten ze hun
nalatigheid en constateerden tegelükertüd. dat
het bed onbeslapen was! Paultje had de kans
schoon gezien en er een maar al te dankbaar
gebruik van gemaakt. In de nu volgende secon
den werd de traditie der firma Weitenheim
und Mahler hoog gehouden, een vloed van
scheldwoorden en sarcastische opmerkingen
golfde over beider verhitte hoofden en nam
eerst een abrupt einde, toen ze In de eetzaal....
Paultje vonden! In smoking! Zün gezicht was
zoo bleek als zün smokinghemd den avond te
Voren; stüf. een tikje voorover gebogen, zat
hü op zUn stoel en staarde in een koffiekopje.
Even wendde Paul zün hoofd In de richting
van zün verbouwereerde verzorgers, tilde zün
hand op ten teeken, dat hü ze herkend had en
grijnsde dan weer innig vergenoegd voor zich
uit. Dit lachje In dit stadium was voor Paultje
karakteristiek, voor zün schuldbewuste cipiers
ontmoedigend.
„Waar ter wereld heb jü gezeten, nachtbra
ker!" stoof er een tegen Paultje op.
Het slachtoffer grünslachte en bazelde on
verstaanbare klanken. De ober scheen hem
eerder ondervraagd te hebben, hü was althans
In staat een behoorlijk relaas te geven, dat
Paul af en toe met instemmend hoofdknikken
als de eenlge waarheid beklemtoonde.
Paultje was begonnen met een slaapmutsje,
vervolgens was hem de „op één been kun je
niet loopen” theorie te binnen geschoten, dus
had hü er nog een gekocht. Velschillende kee-
ren had hü deze theorie op haar practlsche
waarde getoetst en was toen langzamerhand
„In stül" geraakt. Dat een tourist zich aan
zün luide ontboezemingen ergerde, was voor
Paul geen reden om zich bedaard te houden;
alleen de gérant reageerde er op, door hem
zün hoed en cape te laten brengen. Zün lü-
densweg voerde hem nu langs verschillende
locallteiten. In het eene bracht hü een oude
dame een serenade onder het motto „vandaag
is me alles hetzelfde”, ergens anders gaf hü
een pekinees cognac te drinken en sloot hem
vervolgens in den handdoekstandaard.
Het uithangbord van een kapper bracht
Paultje maan-gedachten bü. dies volgde een
serenade. Wie hem eenmaal heeft hooren zin
gen. verbaast er zich niet over, dat menige
-j—s en 78-jarige Russische vrouw heeft een
H zwerftocht van zes weken gemaakt over
slagvelden, langs vernielde wegen, door
militaire hospitalen, en de belevenissen van die
oude vrouw zün misschien de meest indruk
wekkende van alle avonturen, welke Europea
nen gedurende den ChlneeschJapanschen
oorlog hebben gekend. Maar thans Is de oude
vrouw veilig en wel bü haar kleinkinderen in
zooveel het in haar macht lag. Toemjde levens
middelen der oude vrouw op waren, zonden de
soldaten tweemaal per dag een pan warm eten
naar baar huisje.
Maar die toestand zou niet zoo blüven.-
soldaten zagen zich, na drie weken, genood
zaakt zich voorlooplg terug te trekken en voor
hen in de plaats kwamen de plunderaars. Zü
kenden geen medelüden met alles wat Chl
neesch was, namen de oude vrouw alles af,
haar kleeren, haar slaapstede en ook haar
etensbakken, door de Chineesche soldaten ge
schonken. Ten overvloede begonnen de Japan
ners van hun oorlogsschepen af de Poetoeng-
kust te beschieten en het was geen wonder,
dat mevrouw Lajewskl. verlaten, hongerig,
hulpeloos en angstig, tenslotte ziek werd.
Maar juist die beschieting werd haar geluk.
„Oevervredb", aan de punt van de Wang-
Poe-Baal, werd thans een zeer belangrijk stra
tegisch punt en de soldaten der Chlneeaen
keerden terug. Daar vonden zü hun oude vrien
din. In een betreurenswaardigen toestand. Men
droeg haar op een baar enkele kilometers ver
het land In, naar een veldhospitaal van de 56e
divisie. Hier kreeg zü een bed tusschen die van
de gewonde soldaten en werd zoo goed mogc-
lük verpleegd.
De oorlog
schenen regelmatig Japansche vliegtuigen
uitstekend en had succes en dat van Lamy het
meeste.
Na de tweede acte moest zü veertien maai
terugkomen om de ovaties van het publiek m
ontvangst te nemen. De Jonge dichter, die het
tooneelspel had gemaakt, profiteerde in hooge
mate van het enthousiasme, dat het publiek voor
de mooie begaafde actrice aan den dag le8°e,'
want hü mocht telkens met haar voor nel
publiek verschonen om zün buiging te maken.
Slechts één was er, die zich tot bloedens toe
op de lippen beet. Hü stond achter een der cou
lissen en hield, toen de bewuste kus-scène kwam,
zün blik scherp op Bella gericht. En hü
duidelük en buiten twüfel waargenomen, hoe «U
bü de voorgeschreven „hartstochtelüke kussen
haar oogen had gesloten en met teedere over
gave, haar lippen tot haar partner had °P8®*
heven. Het was nu zóó natuurlük gegaan, da»
hü er van huiverde. Ja, nu had zü z’n raad opj
gevolgd. Maar al te goed had zü naar z’n raad
geluisterd! Wat een talent bezat dat meisje!
Of hü wilde of niet, hü moest haar na
voorstelling eenlge woorden van waardeerlng
toespreken. Het zou opzien baren, wanneer Ml
het niet deed. Zü was nog buiten adem en op-
gewonden, toen zü hem met schitterende oogen
dankbaar de hand schudde.
„Dus tot straks, juffrouw Lamy," zei hU,
haar «U» ccmpoment gemaakt te hebbwL
terwUl hü haar nog even terug hield, vervolgoe
hü: „Vandaag geen uitvluchtjes. zooals u steens
bü de hand heeft. U en de dichter zün vsnavono
de hoofdpersonen aan ons souper dus mag i»
er op rekenen, dat u komt?" (Wordt vervolgd
Het ging de firma Wertenheim und Mahler
den laatsten tüd allesbehalve naar den vleeze.
Dit is zoowel letterlük als flguurlük bedoeld.
Clearing en invoerverboden maakten den export
van haar beroemde worstsoorten vrüwel onmo-
gelük; de voorraden stegen büna met den dag,
terwUl de onderlinge verstandhouding èer belde
lampetkan bulten het raam werd omgekeerd.
Paultje voelde nattigheid, waartegen hü zich
niet beter wist te beschermen dan door uit een
theetuin een fel-gekleurde parasol mee te ne
men. Als een maharadja zoo trotsch beende
Paultje met zün parasol door de verlaten stra
ten, tot hü eensklaps op den rand van bet trot-
(Nadruk verboden)