Het tweede Alcazar
D
De avonturen van Prof je en Struis je
in Spanje
van den dag
I
D
F 250.
ALLE ABONNÉ’S
DINSDAG 14 DECEMBER 1937
Heldhaftige .Verdediging
Stervend gefusilleerd
I
ff
Arbeidsbeperking
Van gehuwde vrouwen
c.
7
Kapitein Don Cortez, de met het
Hoera van nederlaag en dood
omhangen held
Een kostelijke
verrassing
mimi
„door lq wilsdorf
21
(Slechte koffie is niets waard. In
Brazilië wordt ze verbrand. nie
mand wil ze hebben. Zouden anders
de meest bekwame koffieproevers
zoo kieskeurig zijn, teneinde de
huisvrouwen alle voordeelen van
fijne koffie te kunnen bieden?
Koffie Hag kiest voor haar me
lange alléén hooglandkoffie uit
de beste productiestreken; boven
dien worden door het vermaarde
Hag- procédé de krachtige smaak
en het kostelijke aroma voor 100%
gewaarborgd.
pan een heiligdom
'aangifte moet, op straffe vanverlies van alle rechten, geschieden vit er LUK drie maal vier en twintig uur na het ongeval
a
Je Leon.”
opgeloopen, mUnheer. Reed»
‘4
nd
1
die
de
HOOFDSTUK VU
geleden. Nog voor
TV
de
de
tot beperking van den arbeid der gehuwde
vrouwen, zal worden toegejuicht door allen,
die achten, dat de man de kostwinner be
hoort te zijn van het gezin, dat de vrouw
te verzorgen heeft.
De invloed der Westersche zeden in China. Voorafgegaan door bruidsjonker»
en bruidsmeisjes verlaten bruid en bruidegom een tempelgebouw
at de Minister van Sociale Zaken bij
den Hoogen Raad van Arbeid een
voorloopig wetsontwerp heeft inge
diend wij deelden uit de toelichting op
het voorontwerp reeds een en ander mee
gelukkig zij zou zijn, dat hij eindelijk zijn weder
helft had gevonden.
Den stervende vloog het laatste bloed duidelijk
zichtbaar naar het hoofd. Voor het eerst en voor
het laatst zou hij tot zijn overwinnaars spreken.
Zeer duidelijk zei hij met heldere stem, op elke
lettergreep den nadruk leggend: Arriba Espana!
Hoog Spanje!
„FUego!" Vuur! schreeuwde de officier.
--
bfj verlies van oen hand,
een voet et mb M*.
nt
••••sssstssssssssvvwesewsseeaaassssseseMiseMsssi
HERMAN KRAMER
Bella
eenige mama t is werkelijk onbe
zich over u te ergeren. U is in een
lijk. U leeft op een afstandje van eenige kilo
meter» van Weenen, als op een van de wereld
Naturlük moest de kapitein voor tolk spe
len en Profje teekende ijverig aan wat hem
verteld werd. Zoo hoorde hij, dat deze men-
schen voornamelijk leefden van de paarden,
die In grooten getale in de vlakten rondlie
pen, in wilden of halfwilden toestand. Ze
vingen die dieren dan en probeerden ze te
dresseeren en daarna werden ze .verkocht.
Profje wilde dat dolgraag eens zien.
waarmee Spanje
het Alcazar toe
jubelden, waren reeds lang verstomd, toen altijd
nog zestig helden, van wie de wereld practisch
geen notitie nam, het heiligdom van Nostra
Senora de la Cabeza verdedigden. Er waren nog
maar zestig helden over van de honderdvijftlg!
De Rooden hadden prachtig luchtafweer
geschut gekregen en daarmee een einde gemaakt
aan de ravltailleering door de lucht. Voor eiken
tegenslag der legers van Valencia en die
waren talrijk Werden de belegerden met een
extra zwaar bombardement gestraft. Zoo ging
men de maand April 1937 In. Viermaal werd in
den loop der maand het heiligdom berend
viermaal werden de aanvallers met bebloede
koppen teruggeslagen. Maar de dertigste April
bracht het einde.
Om zes* uur des morgen begon het trommel
vuur uit twee batterijen van 145 mM. Kapitein
Langzaam maakte Ollva zich los. „Wees toch
niet zoo onbeheerscht Je verwildert!” Dan ging
zij naar haar kamer en deed de deur achter
zich op slot. Bella keek haar na en lachte ge
lukkig. Maar wat zou er met Vlrgilius gebeurd
zijn? Dat zou zij graag geweten hebben. Zij kon
zich niet weerhouden naar Resi te gaan, die in
haar vriendelijke kamertje zat en bezig was een
paar dikke wollen kousen te stoppen. Op den
man af vroeg zjj haar, of zij misschien iets wist
Of in haar afwezigheid
Resl knikte. „Zij hebben ruzie gehad heusch
als edn oud getrouwd paar. Ik heb geluisterd
maar zij hebben erg deftige woorden gebruikt
en die begrijp ik zoo slecht maar mijnheer
Pretorius heeft een lange preek gehouden en
mevrouw zei niets geen woord Is er over haar
lippen gekomen en dat zegt wat bij haar!”
over kunnen aanvoeren, dat bij het huidige
nog steeds zeer hooge percentage van
mannelijke werkloosheid het in elk geval
de moeite waard is de gehuwde vrouw te
beletten zich op de arbeidsmarkt mede een
plaats te veroveren. Een gewichtiger rol
speelt hier misschien nog de psychologische
factor.
Reeds vele dagen waren voorbij gegaan, zon
der dat zich iets bijzonders voordeed. Het succes
van de première werd oorzaak van serieopvoe-
ringen en Bella kon zich nu overdag aan haar
moeder wijden, aangezien er geen nieuwe repe
tities waren. Over het tooneel spraken zij niet.
De beide vrouwen gingen wandelen of reden
uit en Bella deed alle moeite om Weenen voor
haar moeder zoo aantrekkelijk mogelijk te mik
ken. Zij bezochten museA, maakten groote wan
delingen naar mooie plekjes en In het Schön-
brunnerpark. Ongemerkt begon Ollva zich voor
dingen te Interesseeren, waarin zij tot nu toe
nooit belang had gesteld. Zoodra zij echter be
merkte, dat men notitie van haar nam, verviel
zij onmiddellijk In haar onverschillige houding.
Oeen ongelijk bekennen! Niet toegeven, dat er
dingen bestonden, die men in zijn gedachten en
beschouwingen kon opnemen!
Dokter Schleinz. de zenuwspecialist. belde Bella
geregeld op. om haar te vragen, hoe het met
haar mama ging. Behalve dat hij een buitenge
woon scherpzinnig man was. beschikte hij over
een soort drogen humor, aoodat hij tn gezel
schappen een zeer gezochte persoonlijkheid was.
Nadat Bella hem namens haar moeder had be
dankt voor de prachtige bloemen, noodlgde »U
hem uit om eens heel huiselijk een kopje thee
te komen drinken, indien zijn kostbare tijd hem
dat veroorloofde. (Wordt vervolgd)
Inspectrlces van den arbeid, o.a. mej. dr
Kleerekooper, hebben indertijd een onder
zoek ingesteld. Bij navraag aan arbeidende
gehuwde vrouwen zou zijn gebleken, dat
velen er de voorkeur aan zouden geven in
twee ploegen te werken Inplaats van in
één ploeg. Ze hadden dan of In den voor-
of In den namiddag meer tijd om In hun
gezin nog werk te verrichten. Dus eerst zes
uur thuis en daarna acht uur In de fabriek.
De vraag leek toen reeds- gewettigd, wat er
bij veel op de fabriek werkende vrouwen
nog van een gezin (in den natuurlijken zin
van het woord) was overgebleven? Ook was
het destijds al een vraag, In hoeverre de
inspectrlces objectief of subjectief te werk
.waren gegaan. Er was melding gemaakt
van de inzichten van gehuwde vrouwen,
die wegens nood fabrieksarbeid verrichten,
maar hiermede beriep men zich op uitzon
deringen of minderheidsgevallen.
„Zooals u wenscht. mijnheer.” Even later
kwam de chef met schrijfpapier en inkt aan
dragen.
Graaf Villeberge scheen Ti oogenblik in verle
genheid te verkeeren. Hij keek naar zijn mach-
tcloozen rechterarm en dan naar den chef en
vroeg tenslotte: „Zoudt u misschien zoo goed
willen zjjn....? Dan wil ik u even dicteeren.”
„Vanzelfsprekend, mijnheer. Gaat uw gang!”
.Mijn beste! Voor het doen van noodzakelijke
inkoopen fteb fk aanstonds zesduizend francs
noodlg. Wees zoo goed en geef dit geld in een
gesloten couvert aan brenger dezes mee. Je
kimt hem volkomen vertrouwen. Ik wacht in
de zaak op zijn terugkomst, 'tls een kostelijke
verrassing!
Cortes werd de schouder verbrijzeld en toen
men hem naar beneden droeg, werd hij ander
maal In de dij getroffen. In de crypte lei men
hem naast zijn belde luitenants, die alreeds
buiten gevecht gesteld waren. Op dit oogenblik
werd er buiten .stormen” geblazen voor een
gemengde brigade van millzanos. het bataljon
van Jean en een gereed gehouden reserve
van.... zesduizend man! Een roode aanvoer
der, die allen vooruitsnelt, wordt neergelegd,
maar wat baat dat? Urenlang duurt de beren-
ning, totdat opeens het schieten der belegerden
ophoudt. Zij hebben hun allerlaatste patroon
verschoten! Het is nu zes uur des avonds
twaalf uur heeft de laatste wanhopige weerstand
van een handjevol helden en heldinnen tegen
een waanzinnige overmacht geduurd 1
Het is te hopen, dat ook van liberale zij
de instemming zal worden betuigd met de
plannen van Minister Romme. Ook De
Avondpost, die den Vrijheidsbond weer op
het pad van mr. Borgesius zou willen bren
gen, heeft wenschen In dien geest. Het blad
schrijft: „Nu het kabinet deze zaak prin
cipieel gaat aanpakken en over een zoo
breed mogelijk front wil regelen, nu ver
heugen wij ons daarover en verklaren gaar
ne, dat wij hier aan de zijde staan van den
Minister van Sociale Zaken. Tot de vrijzin
nigen, de liberalen, hebben wij over deze
zaak spoedig nog een afzonderlijk woord
te zeggen.”
legitimatiebewijzen zjjn daarvoor noodlg
--’■‘-t- duurt zeker
ér la.”
lelamy. „On-
ook een reis
herinner mij
van een dag
In het feit, dat de vrouw door beroeps
bezigheden verhinderd wordt de gezinsbe-
langen naar behooren te behartigen, zag
de huidige Minister van Sociale Zaken
terecht een sociaal euvel van zoodanige
beteekenis, dat hij optreden daartegen van
overheidswege volkomen op zijn plaats
acht. Wel is hem niet onbekend, dat het
aantal vrouwen, dat loonarbeid verricht,
betrekkelijk klein is. Hij zou daartegen-
^lllllllllll JCERSTLICHTJES
^III||||||IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIII!III
Maar daar was het nu geen tijd voor.
Eerst moest er nu eens gegeten worden. Het
kwamen, de oogen geopend,
edele ziel!
De echo's van het gejuich,
en de wereld de helden van
geleid. Jelui hebt mij doen gelooven, dat je studie
je geen vacantie toestond Intusschen
„Dat was ook werkelijk zoo. U kunt natuur
lijk over mijn studie een persoonlijke meenlng
hebben, mama, maar ik geef u de verzekering,
Nimmer was zoo’n vroolijk schouwspel
Nog te tien op straat en plein
Als nu er haast dagelijks meerdere
Roode achterlichtjes zijn.
Roode lichtjes, kleine vlammen.
Dansend, schietend over straat,
’t Warme rood gloeit links en
rechts, en
Waar er maar een fietser gaat.
Denk er aan, 1 Januari
Hebt u het toch zeker klaar?
Wie dan zonder achterlicht fietst
Loopt dan dubbel groot gevaar:
Of hij wordt gauw aangereden.
Of bekeurd. ge hebt geen keus,
Koop nu maar bijtijds zoo’n lichtje,
Want ge moet er tóch aan, heusch.'
Doe het nu, dat is veel beter,
Moeten er zoo’n drie mülioen
Op één dag bevestigd worden,
Nu, dat is toch haast geen doen.'
Neem een mooi rood achterlichtje,
't Staat zoo aardig, echt, ’t valt mee:
Al die vroolijk roode lichtjes
Geven haast.... een Kerst idee!
„Wat valt er te lachen?” vroeg zij scherp.
„U zult Vlrgilius zijn ontslag moeten geven,
mama hij wordt zeer nalatig in zijn betrek
king. Hij is vanmorgen vertrokken....”
„Vertrokken?” Het kwam er echt onbe
heerscht uit. Maar zij herstelde zich direct. „Oom
Pretorius heeft je toch zeker gezegd, wanneer
hij terugkomt, niet?”
„Oom Pretorius! Vindt u eigenlijk niet, dat het
afschuwelijk klinkt? Nu dan, oom Pretorius
heeft er niets van gezegd. Overigens weet ik
niet meer dan u. Hij heeft toch zeker ook van
u afscheid genomen, nietwaar?”
er een voedden. De eenige troost en toevlucht
van al die rampzaligen, die £n het donker of
een schemerduister eindelooze dagen sleten
negen volle maanden lang! was een bijna
zwart geworden schildert] van de Heilige Moeder
Gods, waarvoor zij telkens weer om kracht en
bescherming baden.
Een enkelen grooten vreugdedag mochten' zij
beleven. De minderheid, die In het kasteel Lugar
Nuevo belegerd werd, wist, de waakzaamheid
van den vijand ten spijt, zich in het holst van
den nacht bij hen te voegen voltallig, zonder
eenig verlies b]j deze gewaagde onderneming,
waarbij men alles op alles gezet had.
De vereenlglng deed overigens ongemoti
veerd de hoop op de bevrUding herleven. De
Voorzienigheid, die hun dit geluk geschonken
had, zou zich ook verder over hen erbarmen.
Men was nu met dertienhonderd zielen bij
elkaar verdedigd door 150 gewapenden.
In de ondergrondsche gewelven werden kin
deren geboren. Voor hen en voor hun moeders
was het steeds meer toenemend gebrek aan het
allernoodzakelijkste wel het ergste. Geen melk,
geen geneesmiddelen. Ook de gewone spijzen
konden slechts met mondjesmaat worden uit
gedeeld. En....de munitie raakte ook op, bij
het afslaan der telkens weer herhaalde storm
aanvallen. Ondanks alles vervielen zij niet tot
wanhoop. Zelfs de stervenden niet zij hadden
een priester om hen fn hun doodsstrijd bij te
staan en te sterken met de troostmiddelen der
Heilige Kerk.
De zon van den laten herfst bescheen slechts
‘n puinhoop, waaronder in de diepte menschelijke
Wezens leefden, leden en baden. Het opperbevel
van Franco kwam op de hoogte van het vreese-
Hjke drama, dat zich dertig kilometer voor het
Witte front In het Roode Spanje afspeelde. Op
een goeden dag daverde een vliegtuig brullend
over» hen. Het liet kleine parachutes vallen. De
volgende dagen kwamen er meer. Dra had men
levens- en geneesmiddelen, munitie en zelfs....
postduiven. De laatste hingen met samenge-
•bonden vleugeltjes onder aan de kleine para
chutes en de kleine ordonnansen vlogen terug
naar Cordova met dringende verzoeken
meer levensmiddelen, meer munitie, een natio
nale vlag en om Godswil! een dokter.
De dokter een edele gek! werd gevon
den. De vliegmachine wierp hem op een goeden
morgen af en eer hij sneuvelde, had hij twee
honderd rampzaligen verlichting in hun lijden
gebracht en van twee en twintig Jonggeborenen,
die in het duister der catacomben ter wereld
God hebbe zijn
Volgens het centraal verslag der Arbeids
inspectie klom de groep fabrieksarbeidsters
van 126.000 In 1920 over 1928 tot circa
143.000 vrouwen, van wie 50.000 meisjes
beneden 18 jaar, «0.000 boven 18 jaar en
10.000 gehuwde vrouwen, meest in de tex
tiel-, kleedlng- en voedlngsmlddelen-ln-
dustrie.
Vergenoegd ging Bella naar haar kamer en
hield daar een lang telefoongesprek, dat in
hoofdzaak uit geglchel. gilletjes en zacht, ge
lukkig lachen bestond, maar toch bewerkte, dat
haar wangen bloosden en haar oogen straalden.
Over twee uur zouden zij elkaar In den schouw
burg zien hij echter had vandaag al driemaal
opgebeld bedoeld wordt Robby! De naam
paste heelemaal niet bij hem. Groot, athletisch.
met een Caesarkop en Robby! Maar zijn moe
der had hem reeds als kind zoo genoemd en het
was altijd .Robby" gebleven.
HU moest wel zeer veel van zUn moeder hou
den. Zelfs gisteren in de vreugdedronken, geluk
kigste uren van zjjn leven, toen »U elkaar von
den, had hij over lijn moeder gesproken en boe
De belegei
mitrailleursnesten, die eiken uitval ónmogelijk
maakten en hun artillerie begon haar breek-
tjzerarbeid.
Binnen de muren leefde men het leven van
een koortslUder in een graf. Cortez had iedereen
zijn taak aangewezen. De mannen stonden met
het geweer in de hand op en achter de muren
zoolang er nog muren waren! De Jongere
vrouwen hielpen bij de verdediging mee door
de wapens fn orde te houden, de mannen op
hun posten van het noodige te voorzien en de
geweren, die vrij kwamen, over te nemen. Toen
het geschutvuur de muren had weggebroken,
lagen de verdedigers languit tusschen de puin-
hoopen om de stormaanvallen, die op het onver-
vachtst plaats hadden, af te kunnen slaan. In
de crypte en de andere gewelven, in de rots der
bergvesting uitgehouwen, hadden de non-com
battanten vele malen talrUker dan de strU-
een toevlucht gezocht. Onder hen waren
heel wat vrouwen, die een kind verwachtten of
n de juwelierszaak van de firma Brendon
heerschte de voorname rust van altijd. In
overdadige schittering lag een ongekende
weelde van bUouterleën en kunstvoorwerpen in
fUn gepolijste vitrines. Voor de étalages be
wonderden voorbUgangers de kleurenweelde van
diamanten, saffieren en smaragden, die er met
verfUnden smaak gerangschikt lagen.
Een donkergelakte gestroomlijnde wagen
schoof onhoorbaar naderbij en stopte voor den
ingang. De geuniformde chauffeur kwam vlug
van zijn plaats en opende het portier. Een heer
van middelbaren leeftijd stapte voorzichtig uit.
Zjjn rechterarm hing in een zwarten doek. De
chauffeur opende de winkeldeur en sloot deze
weer, toen zijn heer de Juwelierszaak was bin
nengegaan.
,Jk wil den chef spreken.” beval de bezoeker
en gaf den bediende zijn visitekaartje. Onder
een goudkroontje stond „Graaf Leon Ville
berge”.
„Waarmede kan ik u van dienst zijn?” Een
heer van mlddelbarën leeftijd' met een gesoig
neerd voorkomen, stelde deze vraag. Hij was
mr. Leon Brendon zelf.
,Jk heb in de linksche vitrine een brlllanten
colMer opgemerkt, waarvan ik gaarne den prijs
wil weten!”
Een oogenblik later lag het kostbare kleinood
op de toonbank. Met zijn linkerhand nam de
graaf het sieraad uit de étui en bezag het
nauwkeurig.
.Ren magnifiek stukje Werk,” roemde hij. „En
de prijs?”
.Achtduizend francs, mijnheer. In verhou
ding tot zijn werkelijke waarde is het om zoo
te zeggen spotgoedkoop!” antwoordde de chef.
Een fijn lachje gleed over het gelaat van den
bezoeker.
.Het is verre van mij ook maar eenigszins
aan uw woorden te willen twijfelen, maar acht
duizend francs kan ik toch moeilijk zoo’n koopje
noemen. Maar van den anderen kant wordt er
op gerekend, dat ik het koop. En ik weet, als
de vrouw haar zinnen eenmaal ergens op heeft
gezet....”
Een veelzeggend hoofdknikje moest den zin
voltooien. „De moeilijkheid is echter, dat Ik nu
niet voldoende contanten bij me heb.”
De bezoeker haalde een fijnbewerkte rnaro-
cijnleeren portefeuille voorden dag en telde
de bankbiljetten. Ruim vijfduizend francs te
kort. „Ik dacht dat ik toch meer geld bij me
gestoken had." De linkerhand verdween op
nieuw in den borstzak, maar kwam leeg terug.
..Doet ook niets ter zake.” mompelde graai
Villeberge. .Heeft u misschien een stukje pa
pier voor me?”
„Tot mijn spijt beschik ik alleen over bedrukt
zakenpapier, mijnheer,” verontschuldigde zich
de chef.
„Dat hindert niets. Mijn chauffeur kan den
brief dan even wegbrengen en met het geld
terugkomen.”
De stormvloed der Juichende en uitgelaten
overwinnaars overstroomt den puinhoop. Den
gewonden kapitein legt men met matras en al
op een vrachtwagen en zoo rijdt men hem naar
het hospitaal te Jaen. Hij heeft niet lang meer
te leven en dus neemt de krijgsraad zitting rond
zjjn bed van smarten. Men vraagt hem Inlich
tingen aangaande de wijze, waarop hij in ver
blijding met Franco bleef en vooral wilde men
de beteekenis weten van eenige hellographische
teekens, die na een succes van Quelpo de Llano
het Roode Opperbevel bijzonder geïnteresseerd
hadden.
Maar Don Cortez verwaardigde zich niet zijn
rechters te antwoorden en dus werd hij staande
de zitting ter dood veroordeeld.
Bij het eerste morgenkrieken trad fn den hof
van het hospitaal het vuurpeleton aan. De ka
pitein had niet lang meer te leven en men
moest zich haasten, wilde men alsnog het uur
van zijn dood verhaasten.
Men bracht hem voor de geweren, op zjjn bed
vastgebonden en tegen den muur zette men dit
bed nagenoeg rechtop. Met bloed bevlekt stond
hjj aldus voor zijn beulen. De officier van het
vuurpeleton stelde hem andermaal dezelfde
vragen.
afgesneden eiland! u weet en kent niets van
wat er in de wereld omgaat maar u is direct
persoonlijk beleedlgd, wanneer het heele maat
schappelijke raderwerk niet precies met uw
Ideeën en verlangens klopt. Indien u slechts
eenmaal per week een krant wilde lezen, zoo-
als uw daglooners doen, dan kon u niet zoo
hopeloos achterlijk zijn gebleven. Hoe kan zoo’n
leven -u bevredigen? Op die manier moest u
toch verzuren! En als u nu nog oud en leelijk
was. dan zou men t desnoods kunnen begrijpen.
Maar u is jong en mooi Dokter Schleinz
was direct vol enthousiasme over u.”
„Dat interesseert mü niet." Het moest min
achtend klinken, doch hetgeen zij er op liet vol
gen bedierf het effect: „Wanneer heeft hij dan
zoo iets gezegd? ik kan het mij niet herin
neren.”
Onmiddellijk verklaarde Bella: „Toen hij weg
ging en Vlrgilius en ik hem uitlieten Vlrgilius
vond, dat die man voor een dokter te weinig ob
jectiviteit bezat hij was geïrriteerd.”
„De dokter?” het klonk eenigszins ademloos.
.Reen Vlrgilius natuurlijk.”
Iets als een bevend zuchtje, dan zei Ollva
langzaam:
,Jk beken dat ik geslagen ben. Misschien heb
ik mij inderdaad te weinig om de wereld be
kommerd. Nu, die schade kan nog ingehaald
worden.”
Met een jubelkreet sprong Bella op haar af,
omhelsde haar stormachtig en kuste haar, on
danks haar afweer, zonder ophouden.
.Mama moeder, lieve, schattige, eenige
moeder, al» u dat wilde ach, al» u dat trilde.”
Het was nu nacht geworden en de mannen
gingen langzamerhand allen naar hun hul
zen. De mannen van het schip geeuwden en
hadden veel zin om naar bed te gaan, maar
ze durfden er niet over spreken, zoolang
Profje nog bleef zitten. En Profje zat met
de hand voor de oogen aan zijn tafeltje en
scheen diep over iets na te denken. Then
opeens haalde hij diep en snurkend adem en
de kapitein, die hem gezelschap hield, merkte
dat Profje sliep.
Ollva Hep netjes in de val. .Natuurlijk, dat
spreekt vanzelf," antwoordde zij eenigszins ver
strooid. Toen ging zjj naar de deur van haar
kamer en zei, met den knop in de hand: „Je
manieren zijn er niet op vooruitgegaan, sedert Je
in Weenen bent, Bella.”
.Het was aan u, lieve mama, mij in dien
tusschentyd te controleeren. U heeft er twee
jaar voor noodlg gehad, eer u kon besluiten,
mijn manieren aan een onderzoek te onderwer
pen.” Onwillekeurig had Bella een bitteren toon
aangeslagen.
Bruusk keerde Ollva zich om. „Het schijnt
tegenwoordig de verkeerde wereld te zijn. Moet
JU mü verwUten maken? Met behulp van Je
voogd heb Je mu die twee Jaar om den tuin
Enkele oogenbllkken was de chauffeur met
den brief weggezonden. Graaf Villeberge en
mr. Brendon praatten over alles en nog wat
en ook over graaf Villeberge'» verwonding, „In
den wereldoorlog
Jaren ben ik on
der behandeling
van de meest ge
renommeerde
specialisten,
maar van eenigen
vooruitgang is
geen sprake! Tja,
die oorlog heeft wat op zijn geweten!”
De terugkeer van den chauffeur brak het
gesprek af. Zorgvuldig telde graaf Villeberge
zesduizend francs uit de enveloppe en vulde
het ontbrekende uit zijn portefeuille bU. Dan
nam hij het brlllanten collier en verliet, uit
geleide gedaan door den gedienstigen chef, de
juwelierszaak.
In een razende vaart schoot de wagen de
straat uit en was in een oogwenk verdwenen.
Mr. Leon Brendon stapte vergenoegd naar zUn
privé-kantoor en berekende nog eens welk
winstje hij had gemaakt
Een potloodkrabbel op zijn ochtendblad her
innerde mr. Brendon eraan, dat hU zün vrouw
nog even moest bellen.
..Dag Tilly.... Nogal druk gehad vanmorgen!
Wist JU dat?.... Wat zeg je?.... Of ik het
geld ontvangen heb?.... Welk geld?.... Een
kostelUke verrassing....? Zesduizend francs,
zeg je....? Óh. blikskaters....!!”
Nog geen tien minuten later ontving een ont
hutste mr. Leon Brendon den Inspecteur der
Süreté National.
Jk ben het gewillig slachtoffer van een han-
dlgen bedrieger geworden. Inspecteur,” bekende
hU- ,HU heeft mU eigenhandig een brief laten
schrUven op papier met mUn eigen briefhoofd,
om zesduizend francs aan den brenger te wil
len overhandigen. Dat die Chauffeur er mee
naar mUn eigen vrouw zou gaan, is geen mo
ment bU me opgekomen!"
dat het heel wat moeite heeft gekost en dat dit
werk den heelen mensch opelscht."
Oliva lachte hoonend. „Om een comediante te
worden?"
Heftig viel Bella uit .Met die verouderde,
achterlUke aanduiding denkt u mUn kunst om
laag te trekken en neem mU niet kwalüK*
mama daarmede trekt u zich zelf omlaag en
maakt u zich belachelijk. Ziezoo nu weet u h^J.”
Haar geduld was ten einde.
„Dat is voldoende,” was het antwoord en Qliva
hief haar hand omhoog, als wilde zU beduiden,
dat de audiëntie was afgeloopen. ZU bedacht
zich echter en zei: „Wil Je zorgen dat fk het
noodige morgen ontvang, ik wil vertrekken. De
staaltjes van Je gastvrUheid zUn nu mëer dan
voldoende.”
„U moet een pas en buitenlandsch geld heb
ben. Dat is maar niet zoo een, twee, drie klaar.
Uw legitimatiebewijzen zijn daarvo<y noodlg en
nog veel meer andere dingen. Da!
veertien dagen, als het niet lang!
Ongeloovlg lachte Ollva von i
zin. mevrouw von Wantoch heeft
naar de Rlvlèra gemaakt en fk
nog zeer goed, dat het een kwéstle
was.”
„Wanneer was dat?”
„Wanneer? O, dat is
den oorlog, maar
proestte het uit. .Ach, mama lieve
1 werk,
koete
en vierentwintfgsten November Jongst
leden heeft generaal Franco, de opper
bevelhebber van het nationale Spaansche
leger, aan don Santiago Gonzalez Cortez
posthumus het grootkruis van de orde van den
Heiligen Ferdinand verleend ter herinnering
aan zijn heldhaftige verdediging van het hei
ligdom van Santa Maria van la Cabeza.
te zUn nog geen twaalf dragers van deze al
lerhoogste onderscheiding.
Het Alcazar van Toledo en het heiligdom
nu Nestra Senora de la Cabeza, kapitein
Moscardo en kapitein don Cortez twee wa
penfeiten en twee helden. Het eerste wapen
feit en de eerste held stralend in de apotheose
der overwinning: het tweede wapenfeit en de
tweede held omhangen ^net het sombere
floers van nederlaag en dood een nederlaag
en een dood, waaruit echter voor zijn volk de
refunding zal voortkomen. Moscardo en Cor
tez twee eenvoudige subalterne officieren, de
een van het leger, de ander van de rijks
politie, die in Spanje geschoeid is op dezelfde
leest als bU on» de marechaussée. Beiden
whrrven met hun mannen een gulden blad-
zljde in het boek der geschiedenis, die gewaar
deerd zal worden zoolang nog dappere en trou
we harten in mannenborsten kloppennen man
nenhanden de wapens zullen willen opnemen
ter verdediging van het veege Hjf van vrouw en
HVwi Moscardo overwon, wist stand te hou
den totdat de bevrUders kwamen hu voert
nu als generaal een legerkorps aan tegen zijn
vroegere belegeraars. Cortez sluimert in zUn
graf totdat de réveille van den Jongsten dag
hem van de dooden zal doen ópstaan.
Tn de tweede helft van de gloeiend heete
Augustusmaand van het Jaar 1936 werd de
Spaansche bodem als met een brandijzer ge
schroeid door het drievoudig, vuur van de zon,
van den oorlog en van den broedermoord. In
de dbrpen, die nog niet door het kanon bestookt
werden, hielden broers en familieleden ware
klopjachten op elkaar.
In de zuldelUke provincie Jaen ging het bU-
sonder bloedig toe. HonderdvUftlg leden der
Guardia Civiel trachtten zich en hun gezinnen
het leven te redden door de gemeenten te ver
laten, waar zU met enkelen in garnizoen lagen
een speciale organisatie moordde hun vrouwen
en kinderen uit. Indien deze onbeschermd wer
den achtergelaten! en zU wierpen zich in
twee plaatsen, die voor verdediging geschikt
leken: in het heiligdom van O. L. Vr. van Ca
beza, dat op een hoogte gelegen en met muren
omgeven uit een tUd dateert, waarin de mon
niken nog zoo dikwerf de wapenrusting onder
Ae pjj droegen om elk. oogenblik tegen de Mooren
de weergang hunner muren te kunnen be-
<tetten. En ook nog in het vlak daartegenover
maar lager gelegen kasteel van Lugar NUevo,'
welks oude verweerde basteieh met hun voet
aan een zude in den Guadalquivir staan.
Twaalfhonderd mannen, grijsaards, vrouwen
en kinderen voegden zich daar bU hen.
Enkele dagen later begon de aanvankelijk
dubbele belegering, die precies negen maanden
zou duren. In het klooster-kasteel met de kapel
v»n O. L. Vr. van la Cabeza voerde de kapitein
Cortez het bevel. HU beschikte over één mitrail
leur, honderd dertig geweren buiten
Pistolen en twintig jachtgeweren,
grondbezitters hadden meegebracht.
De eerste weken wist niemand nog hoe
fronten ooit zouden loopen, maar dra bleek,
dat de belegerden een enclave in Rood Spanje
vormden en dat hen te belegeren een weinig
riskante onderneming zou zUn, daar een ontzet
welhaast uitgesloten moest worden geacht.
bouwden methodisch hun
i op dit blad zUn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen 17 *7 bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p *7Cbij een ongeval met
ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen vFVFw verlies van belde armen, belde fceenen of beide oogen vFVFw doodelijken afloop
maal werd aangericht en.de mannen waren
net als overal, heel verbaasd, toen ze den
struisvogel ook aan tafel zagen zitten, net
jes etende van dezelfde gerechten als de
menschen. Profje was trotsch op zijn be
diende vertelde vla den kapitein, wat
Struisje allemaal voor hem gedaan had.
Maar Struisje zelf had nog niet veel te ver
tellen. HU «vis een beetje treurig, want hU
dacht aan het eenzame jong op het schip
en af en toe rolde er een traan langs zUn
langen hals.
Ollva snakte naar lucht, wilde iets gaan zeg-
t*n en zweeg.
Eerst na gerulmen tUd begon zU- ben
Voornemens, overmorgen op reis te gaan naar
Z^ü^en- Het meisje kan mijn koffers pak-
^.,Is uw pas In orde en heeft u de geldkwestie
•“«geld?’ Het klonk zoo onverschillig, zoo geheel
•nders dan Ollva van haar dochter gewoon
wis.
Heftig wendde zU zich naar Bella. .R-neen.
wil zeggen, ik dacht det Pretorius daarvoor
gezorgd.”
u 't hem niet gevraagd?”
Na eenige seconden van aarzeling antwoordde
lva; .Heen, maar dat spreekt toch van zelf;
b^^L®r toch bU. toen er tot mijn reis werd
Bella lachen. Het klonk zoo vroolUk,
Qliva onthutst een stap naderbij kwam.
