Mainstreet
Los Angeles
Z>€ avonturen van Prof je en Struisje
van den day
F 250.-
F 750.-
in
foefel
CDit is Ae. oeccassing
die CU als CXecsfgescRenfc
DONDERDAG 23 DECEMBER 1937
Roomsche dwang
I De Broche
Welke volkeren wonen
daar bij elkaar?
oc
Een interessante straat
t.
BERICHT
I
De vermenging van volken en
zeden ie nergene ter wereld
zoo bont ale in deze etad
0 hebt géén vMrnmg
door lo wilsdorf I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UIT ER LIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
o
weet
op
pad
bezoeken.
HOOFDREDACTIE
vaar
moet
deuntje
een
HOOFDSTUK X
Oliva was als betooverd. Zü had zich van het
Wordt vervolgd)
O
9l
(p
De openbare echoot maakt
propaganda
van
en
haat
voor
In
de
het
de
om
en
kamer.
Wat was de wereld toch mooi toch heerlijk
toooi ondanks alles
I
Struisje. die aan zltn zijde gebleven was.
riep: „Laat toch los. Prof je, laat los!" Maar
Profje had niet meer te willen, hü duizelde:
van de snelle vaart, hü zag niets meer, hield
alleen krampachtig het touw vast en dacht,
dat dit zijn redding was. En het was juist zijn
ongeluk. Hij werd over den grond gesleurd tot
hij aan alle kanten blauw en gekneusd was
en eigenlijk niets meer voelde of hoorde. Toen
kon hy rdets meer vasthouden en bleef liggen,
terwijl het paard met de lasso alleen verder
vloog.
Misteltakken worden met het Kerstfeest
in Engeland veel gevraagd. De aan
komst te Southampton van een zending
uit Frankrijk
En daar lag Profje weer, aan alle kanten
met schrammen en bullen overdekt, zonder
eenlg teeken van leven te geven. De anderen
hadden niets gemerkt van den vreeselüken
tocht van Profje, hij was ook zoo ver ge
sleurd en met zoon vaart, dat alleen Struisje
hem half vliegend, half rennend had kunnen
bljhouden. Struisje zat nu naast hem. maar
was niet in staat om te helpen. Zijn eerste
gedachte was natuurlijk om bij den kapitein
hulp te gaan halen, maar hjj wist, dat het
erg ver was en het lang zou duren voor hij
ais bq smoMe bruggen
dk ronde, roode bord
met 1 zwarten (links) en
1 roodea (rechts) pijl
ziet: verkeer van over
zijde gaat dan voor.
terug was en dan aou het misschien donker
zijn.
.^n
overbrengen?”
„Wordt voor gezorgd.”
Het bezoek, dat Bella den vorigen dag bij
haar toekomstige schoonmoeder had gebracht,
was een wederzjjdsch succes geweest. Dat Bella
in den smaak viel was geen wonder. Maar de
mama van Ellegarde was een allerliefste, voor
name en verstandige oude dame, die de wereld
en speciaal de jeugd het hare gunde.
LTS 139-0M4M
wu maken degenen, die MclT gedrongen ge
voelen ons ingezonden stukken of brieven te
schrijven, er nog eens attent op, dat alleen
van volledig en duidelijk onderteekende brie
ven, voorzien van het adres van den afzender,
notitie kan worden genomen. Het is dus niet
voldoende alleen met „een leser" of „uw aboq-
né’ te onderteekenen. Brieven, waarvan de
naam en het adres van den schrijver ons niet
bekend sjjn, woeden onherroepelijk naar de
papiermand verwezen.
M) vvrttM van een hand,
een voet ut een oog.
Bella floot echter een deuntje als
•traatjongen en haastte zich naar haar kleed-
„Volksonderwijs” (de vereenlging tot steun
en propaganda voor het openbaar onder
wijs) verleent men nJ. steun aan diegenen
welke naar het oordeel van die vereenlging
er voor in aanmerking komen. Maar
datzljnzeerzekernietde ouders,
die hun kinderen op de Room
sche school onderwijs laten ge
nieten.
Van openbare zijde wordt zelfs een fonds
in stand gehouden, dat den lieflijken en
allerminst haatdragenden naam heeft van:
Kerkelijke dwang der armoede.
Staan ouders, die van dit fonds gebruik
maken, soms niet onder geestelijken
dwang?
ote bif wegkrulskigen
dezen rood en driehoek
voor u zietdon nadert
namelijk een voor-
zangsweg!
0^
l<2
de
scholen wordt af geleverd
en minachting heet over te
alles wat anders denkt en
eigenlijk de voornaamste kenmerken van deae
kleine stad. Tallooze kleuren en overal kan
toren, waar de bruine zonen der Phllippijnsche
Eilanden kunnen wedden en snel hun geld kun
nen kwijt raken.
Er zjjn in het eigenlijke centrum van Oud-
Californië nog kroegen, waar men bijna met
stofgoud inplaats van met dollarbiljetten sou
willen betalen. Hier ziet men gestalten, die
schijnen te zijn overgebleven uit oude, legen
darische tijden. Hier vindt men ook wonder
dokters, die radicale middelen voor spoedige ge
nezing van alle kwalen verkoopen. Het liefst
doen deze menschen zaken met vreemdelingen,
wijl men van die menschen het snelst rijk wordt.
Hier duiken de 50.000 zeelieden onder, die voort
durend of tijdelijk in Mainstreet verblijven en
hun geld bij handen vol uitgeven.
Eigenaardig is het, dat er in deze wijk geen
vrouwen te vinden zijn, d.w.z. men ziet ze niet.
In de café’s en in de zaken bedienen slechts
mannen de cllënteele. De artikelen die men in de
winkels kan koopen, zijn meestal alleen voor
hceren bestemd. Wie in Los Angeles zichzelf
respecteert, gaat niet naar Mainstreet, de wijk
van alle rassen. Mainstreet„te voor de zeelieden,
en de vreemdelingen, die de stad grondig willen
Iberen kennenmeestal op een wijze, waarop
het volgens den wensch der brave burgers niet
moest worden gekend en zelfs niet behoorde te
bestaan. Z|j vinden het er heelemaal niet in
teressant”, zij zouden wel wenschen dat die
bonte wijk, vol vreemdelingen, niet bestond.
ook de familieden van Janus waren van het
geval op de hoogte en deze laatsten telden,
evenals Janus de dagen af, dat het bewuste
sieraad in zijn bezit zou komen.
En toen dit gebeurd was, kwam de familie
om het te bezichtigen en oom Janus was
voortaan het middelpunt. Hij werd te logeeren
gevraagd en op de kermis verzocht en er was
geen feest meer of oom Janus moest er bij te
genwoordig zijn. En dan werd hij altijd gepolste
„Heb je de broche nog. oom Janus? En heb
je ze nog niet laten taxeeren?"
Dan glimlachte oom Janus fijntjes en ge
heimzinnig en zei: ..Ik verkoop ze niet. Later
zul je ze wel ergens in mijn huisje vinden. Maar
mijn begrafenis
moet ook bekos
tigd worden. Die
hoeft niet eerste
klas te zijn, maar
toch netjes.”
Allen spanden
zich dus in, om
het oom Janus goed naar de» zin te maken.
En Janus Pols genoot, want hjj werd als het
ware vertroeteld en op de handen gedragen.
Nog dikwijls veegde Janus de herfstbladeren
bij elkaar. Maar toen ook „zijn” herfst was ge
komen. moest hij het werk neerleggen. Hjj werd
ziek en wilde naar het ziekenhuis, maar zijn
familie was daar beslist op tegen. Men gaf hem
de volle verzekering, dat hij niets tekort zou
komen. Janus verzette zich eerst, maar door
hun aanhouden gaf hij eindelijk toe.
Hü heeft zich niet beklaagd, want hij werd
als om strijd door allen voortreffelijk verzorgd
en verwend.
Maar Janus zag ook. dat men stiekem in zijn
kast en kleeren snuffelde, om de broche te zoe
ken Die had hU echter al lang in zijn matras
verborgen en aangezien er dus geen kans was
ze te vinden, trachtte men door strikvragen de
plaats ervan te ontdekken. Maar Janus ge
baarde hen niet te begrepen. Hu wist, dat als
hij het tUdelijke leven met het eeuwige verwis
seld zou hebben, zijn familie de broche wel zou
vinden, want niets zouden ze onbeproefd laten.
En nauwelijks was Janus Pols dan ook ge
storven. of de onderzoekingstocht nam een
aanvang. Men vond de broche. Ze lag in een
doosje. Er was een briefje bij. dat vermeldde:
„Deze broche is namaak. De steenen zjjn slmlll-
brlllant en doen door de vele facetten aan kost
bare edelsteenen denken.” Er stond een naam
van een bekend juwelier onder en de datum van
den dag. op welken Janus Pols de broche van
de politie had terug ontvangen Maar er zat
ook een spaarboekje in de matras en daar stond
bij geschreven: „Voor de begrafenis van Janus
Pols.’*' (Nadruk verboden)
In den Schouwburg werd gemompeld ge
fluisterd. Geen mensch wist iets. Niemand had
tedenen kunnen aanvoeren, hoe en waarom
maar er hing iets in de lucht. Op zekeren dag
ting het praatje, dat Arabella Lamy en de
directeur en men wisselde blikken van ver
standhouding en lachte geheimzinnig.
was maar een kleinigheidje noodig ge-
*«est. om voldoende stof tot praatjes te
«veren.
.Juffrouw Lamy, of u bij den directeur op
®et kantoor wilt komen!” verzocht de secre-
«Hs. toen Bella juist was binnengekomen.
Bella was op de repetities steeds zeer correct
heschen, maar ondanks alles bleven de Mexica
nen de stad als de hunne beschouwen. Legaal
of illegaal, dat kan niemand zeggen, maar in
elk geval leven er ongeveer 150.000 Mexicanen in
Los Angeles. En wie op een feestdag door de
Mexlcaansche wijk komt, zal denken, dat hjj
ergens in een Mexlcaansche stad verzeild is ge
raakt. Men viert er veel feest en houdt er tal
rijke vrjje dagen op na. waarop alle winkels wor
den gesloten en waarop veel gegeten en gedron
ken wordt. Niemand zou durven wagen deze
feestdagen af te schaffen, al is de aanleiding
tot feest vieren ook nog zoo onbelangrijk. De
Mexicanen beschouwen hun feestdagen als iets
natuurlijks, waaraan niet te tornen valt.
Niet ver van de Mexlcaansche wijk verwijderd
ligt Chinatown, waar het Juist in deze dagen
zeer woelig is. Men rukt de kranten uit de han
den der verkoopers. Men uit op velerlei wiizen
zijn vreugde, wanneer de pers een overwinning
voor de Chlneezen vermeldt en men poogt zjjn
woede op de Japansche emigranten te koelen,
wanneer de krant spreekt van een zege voor de
Japanners. Groote uithangborden, vol letters en
teekens, waarvan de blanke niets begrijpt, waar
schuwen de Chlneezen tegen elke connectie met
hun grootsten vijand, Japan. Geen Japanners
zou het durven wagen zich thans in de Chinee-
zenwijk van Los Angeles te vertoonen. Hij zou
er niet zonder kleerscheuren uitkomen.
In het Oost-Aziatische deel van Loe Angeles
vindt rtien een tempel naast een restaurant.
Jonge Chlneezen, gekapt en gekleed volgens de
laatste mode, wandelen er met naar Wester-
schen smaak opgesmukte Oostersche vrouwen.
Men spretjèr onder elkaar wiet eens meer Chi-
neesch, doeh Engelsch-Amerikaansch, en de
ouders van deze jonge menschen zijn de eqnlge
Chlneezen, die hun Chineesche taal in eere
houden.
Als men in Chindtown te Los Angeles Nieuw
jaar viert, doet men dit nooit zonder de traditlo-
neele Chineesche draken. Donderbussen hoort
men den geheelen dag knallen. Hiermee ver
jagen de Chlneezen hun booze geesten; gewoon
ten, die men uit het verre vaderland meenam.
Een straathoek verder en we zijn in Japan.
Maar in den laatsten tijd komt men er niet
zoo gemakkelijk, want de contróle vóór de Ja
pansche wijk wordt thans scherp bewaakt. Ook
de Japanners hebben in Los Angëles hun fees
ten en hun zaken, hun eethuizen en hun be
dehuizen. Doch de samenleving der 45.000 in
Los Angeles levende Japanners is heel wat be
ter georganiseerd dan die van de Chlneezen. De
Japanners hebben tot op zekere hoogte een
centrum, gevormd rond de Yokohamabank.
Zij hebben zich niet lang bezonnen, toen zij
zich in het Zuiden van Noord-Amerika neder
zetten. Zü gingen aan het bouwen van velerlei
fabrieken. En in enkele jdren. waarin de Japan
sche immigratie in Californië het grootst was.
verrees er een apart Japansch Industrieterrein.
Japan zou al spoedig heel Mainstreet hebben
opgekocht, als de wetten voor grondverkpop In
Los Angeles niet zoo streng waren.
Als men de Japansche wijk van Los Angeles
is uitgewandeld, komt men in het heiligdom der
Philippino’s. Bonte kleeren en vele billards zijn
hebben wij in langen tijd niet gehad. En wat is
zij buitengewoon mooi!”
Er klonk een bel en dat was het sein voor
den directeur, dat de repetitie aanstonds zou
beginnen. „Wij* moeten aan den slag.” Zuchtte
hij, na zijn liefste hartelijk omhelsd te hebben.
Bella vond het beter, dat zij niet samen zouden
gaan.
„Ik wou, dat die tijd van geheimzinnig doen
maar voorbij was," knorde de jonge bruigom.
„Wat zegt je gewezen voogd er van?”
„Daarover zullen wij later praten. Hij is diep
in een privé-aangelegenheid gewikkeld."
„Je moet de hartelijke groeten van mijn
moedertje hebben, schat; dat had Ik haast ver
geten. Zij is verrukt over je!”
ik aanbid haar, wil je die boodschap
Y it Los Angeles kwam dezer dagen
I I volgende bericht: „In Mainstreet is
V' politiebewaking aanzienlijk versterkt
gevechten te verhinderen tusschen Japanners
chlneezen. die in deze wijk wonen.”
stond zij eenigen tijd bewegingloos als een
steenen beeld. Vervolgens had zij eenigszins be
vreesd haar schouders ingetrokken en ten slotte
kwam er een gevoel van eigen nietigheid over
haar en wel met zooveel kracht, dat zü hulpeloos
om zich heen zag. Wat zou het nu heerlijk zijn,
tot iemand haar toevlucht te kunnen nemen!
In sterke armen zich veilig te voelen. Nooit
tevoren had zij dit gevoel gekend.
En tegelijk daarmede verscheen het beeld van
Vlrgilius voor haar geestesoog. Het zinsbedrog
was zoo volkomen, dat zij een spookverschijning
meende te zien.
Dan echter vervaagde en verdween het
droombeeld en wederom imponeerde haar de
oneindige. schitterende, deinende watervlakte
dermate, dat zij als verblind haar oogen sloot
Zij stond op het groote terras van het hotel,
waar zij telegrafisch kamers had besteld.
Haar koffers waren reeds op haar slaapkamer
gebracht, toen de chef de reception haar naar
de apartementen geleidde.
„Over een half uur begint het diner, me
vrouw,” zei hij tenslotte en toen zij hem met een
genadig knikje antwoordde, verliet hjj buigend
het vertrek.
Beneden in de eetzaal gekomen liet zij zich
aan een apart tafeltje bedienen. Zjj had echter
weinig eetlust en verliet de zaal nog voor het
dessert was opgediend.
ZU liet zich met de lift weer naar haar ver-
dlapmgr brengen. waar zij. uitgeput van ver
moeienis en overspannen door het zien van al
h$t nieuwe, besloot, onmiddellUk naar bed te
gaan.
Een keurig zakdoekje van crêpe de chine in
smaakvolle, tere pasteltinten en sierlijk geborduurd,
dat is iets voor Uw kennissen. En U krijgt het
geheel gratis I Koop Lux Toilet Zeep in leestver-
pakking. Vier stukken Lux Toilet Zeep van erkende
kwaliteit en dan nog zulk een keurig zakdoekje als
Kerstattentie van de Lever’s Zeep Maatschappij! Een
geschenk van zeldzame waarde voor slechts... 50 ets.
HU durfde Profje niet alleen te laten.
Daarom zocht hU wat dorre bladen, maakte
er een kussen van en probeerde Profje in
een gemakkelUker houding te leggen. Toen
gir.g hü self zitten en keek waakzaam
rond of er niets in de buurt wus. dat ge-
beteekende, of misschien redding.
Maar daar verwachtte hü niet veel van.
eerste maal in haar leven te zien, in U gehêêT
niets voorgesteld.
En daarom was zU nu ten eenenmale over
weldigd. Starend met wUd-geopende oogen.
ZU had nog niets uitgepakt en het was haar
absoluut onverschillig, of haar kleeren intus-
schen zouden kreuken. Ja, meer nog: ZU over
woog ernstig, of zU wel iets zou uitpakken. ZU
zou hier niet blijven. Morgen zou zu de heerlUk
mooie omgeving eens bezichtigen en dan
ofschoon ze reeds half sliep, glimlachte zü bü
zichzelf. Dat zou een verrassing worden: morgen
zou zU langs de kortste route terugreizen. Men
kon er van denken wat men wilde maar Indien
iemand Welneen. HU zou haar niet achterna
reizen. Nu wist zü het ZU moest toegeven. Ja.
dat moest zü en daarmede was Oliva von
Belamy vast ingeslapen.
Maar toen de volgende dag aanbrak en de
heldere zonnegloed ondanks een scherpen
noordoostelUken wind zoo heerlük koesterde,
begon Oliva’s besluit te wankelen. Wat zou het
in Weenen eigenlük voor verandering teweeg
brengen, wanneer zu terugkwam? Hoogstens zou
Vlrgilius haar bovendien nog voor wispelturig
en inconsequent uitmaken.
Wat was dat toch voor een knagend gevoel,
dat haar steeds bu de gedachte aan Vlrgilius
overviel? Of zu wilde of niet, maar telkens stond
hU zoo duldelUk. bijna in levenden lijve voor
haar, dat zü er van schrok.
Zooiets had zü thuis ook wel gevoeld, als
zu wist, dat Vlrgilius in Weenen was en zich
daar in gezelschap bevond van vreemde men
schen en vrouwen. Zelfs als hij in Weenen bü
Bella - - - - -
Destuds had zU zich daarvan echter geen
rekenschap gegeven, als hü weer terugkwam.
ZU kon er steeds op rekenen, dat hü dan binnen
ATT w-t a rtOKIMF1 op dtt blad zUn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p 7^0 bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p *7^0 ong*VBi met
I r>C_jr\ T\ r. ij ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen OU»" doodeUjken afloop -
een uur bU haar was, en zU zjjn auto op den
straatweg hoorde toeteren.
Maar nu was het anders. Nu was zU zoo ver,
zoo eindeloos ver van hem. ZU had kunnen
schreien als een verdwaald kind, walmeer zU
bedacht, hoe ver zU van hem vandaan was.
Oliva was een van die vj-ouwen, die door liefde
bijna altUd lijden. Maar was het niet iets
buitengewoons, dat zij zich van haar gevoelens
voor hem eerst bewust werd, sedert hU haar
zulke bittere dingen had gezegd?
Hoe onredelUk was hü toch! Dat het oude
huls, haar huis, vochtige muren had. zelfs daar
van maakte hU haar een verwut. Ja, maar had
den niet vele geslachten binnen die vochtige
muren geleefd en een hoogen leeftUd bereikt?.
Had zU het recht, omver te werpen, wat hun
allen goed en juist toescheen? En dan de strijd
tegen de zon! ZU vond dat ze hinderlUk was,
die zon. en sloot haar zorgvuldig buiten. De
zonneblinden liet zU zakken en beschermde haar
meubelen met de grijze hoezen tegen de bran
dende stralen, zooals zU het had geleerd. Vlr-
gillus daarentegen ging in de brandende zon op
t grasveld liggen. terwUl zU van kindsbeen' af
had moeten hooren. dat men zich slechts met
een groeten hoed en een groote parasol tegen
een zonnesteek kon beschermen.
De zon? Verward keek Oliva om zich heen.
ZU had. in gedachteA en herinneringen verzon
ken. met haar armen op de balustrade geleund,
was. had zu datzelfde pijnlijke gevoeLiaJles. <xö fich. been vergetend.
en stelde zich in ’t geheel niet door haar hou
ding of manieren boven de mindere krachten.
ZU kreeg een kleur en haastte zich na een
knikje tot haar collega's de gang in. klopte aan,
'sprong binnen en sloot de deur achter zich.
Binnenkomen zonder te kloppen zou verdacht
lUken. Want, wanneer iemand en speciaal
een dame bü den directeur ontboden wordt,
dan eischt de traditie, dat zü eerst min of meer
verschrikt doet en daarna even iets voor den
spiegel in orde brengt.
Zoodra zU binnen was, riep Ellegarde: .Maar
lieveling, ju behoeft niet te kloppen!”
„Eere wien eere toekomt." lachte zU en dan
volgde een hartelUke begroeting, zooals dat bu
verloofden te doen gebruikelUk is....
Jonge liefde.... Is er wel iets mooiers? Zelfs
de verstandigste menschen worden kinderen in
zulk een zalig samenzijn!
Daarna begonnen zU zakelUk te spreken.
Het betrof een gastrol van Bella voor het
nieuwe stuk in een anderen schouwburg, waar
door het heele repertoire veranderd moest
worden.
,Jk heb veel zin, u geen toestemming te
geven. Juffrouw Lamy,” verklaarde hU met ge
fronst voorhoofd. „Het ^tuit mU tegen de borst,
dat ik je in geen drie volle dagen te zien
krUg”
„Ja, maar je moet bedenken, dat ik reclame
maak voor de directie Ellegarde. Hrt beteeizent- veoruitaiaht-binnan «enige urep de zee voor de
toch zeker iets, niet?”
„O jou kleine leugenaarster. BU jou gaat het
enkel om eigenbelang. De menschen zullen zeg
gen: zooiets als Arabella Lamy tp zien geeft,
anus Pols was straatveger. Op een middag.
terwUl hU bezig was het najaarsloover bU
te vegen, dacht hfl: Allemaal goud.... Als
nu eens werkelijk echt goud was en mU toe-
ioorde. Dan was Janus Pols opeens In het
van de wereld een geheel ander man. En
zou mUn familie met mU op hebben. Nu
*n mUn neven en nichten mU, den armen
satveger. links liggen, maar dan zou je eens
zien! „Oom Janus, wanneer kom je eens
ons logeeren? Oom Janus, tis 'kermis op
dorp. Kom je niet een paar dagen over..?”
zoo zou het gaan. Nu kunnen ze oom Janus
isen. En als ze je toevallig zien, zouden ze
st maar hun hoofd omdzaaien, om je niet
den' dag te moeten zeggen
>at geld beschrUft wat in de wereld! Als je
in geld hebt, ben je ook niet in aanzien. En
h kan niet iedereen rtjk zijn Als dat zoo
s. wie zou dan straatveger willen zUn? Als
nu eens op dit oogenbllk een fortuintje kreeg.
1 ik hier nog langer dit werk verrichten? En
h.... wie weet.... mUmerde Janus verder.
heb altUd met heel veel pleizier. de straten
i ons dorp geveegd. Ik ben er trotach op,
ons dorp er netjes uitziet. En hoe menig-
al is het niet gebeurd, dat een vreemdeling
over verwonderd was, dat de wegen hier er
proper uitzagen
Sn terwUl Janus aldus peinsde en phlloeo-
rerde en de afgevallen bladeren ophoopte, ont
dekte hü opeens een slerlüke broche. Ze bestond
uit goud en schitterende steenen. .Diamant,"
zei Janus verbaasd. .Alle kleuren die je in een
zeepbel vindt; alle kleuren van den regenboog
straalt ze uit. Een ding van groote waarde.
Absoluut! En voor mü. den vinder, zal er wel
een goede belooning aan vastzitten. Nu gauw
er mee naar de politie. Misschien is er al aan
gifte van gedaan."
Janus klopte de aarde uit zün klompen, ver
zette zün pruim van den eenen wang naar den
anderen, nam zUn bezem onder den arm en
haastte zich naar het politiebureau.
„KUk eens. Jansen, wat ik daar juist ge
vonden heb,” zei hu tot den dienstdoenden
agent.
„Alle menschen!" riep Jansen, „’n Pracht-
ding. zeg! Kost minstens tweeduizend pop, ke
rel! Daar zal voor jou wel een mooi prentje
van overschieten."
.Heeft nog niemand aangegeven ze verloren
te hebben?” vroeg Janus hopend en vreezend
tegelijk, want hU wist dat als het sieraad na
een jaar en zes weken niet opgevorderd was,
hü het als zün eigendom mocht beschouwen.
„Ik heb er niets van gehoord." antwoordde
Jansen. .Maar de broche moet natuurlük hier
gedeponeerd blüven en dan zul je er verder
wel van hooren. Je weet, dat, als er na ‘een
jaar en zes weken....”
„Ik v*et het,” knikte Janus. ,Maaf maar
zou Je denken dat het zoo’n duur stuk is?"
„Wis en waarachtig, man. Zie die steenen
eens schitteren en flonkeren. Zie je mU voor
zoo’n knul aan? De grootste kaffer kan wel zien
dat dit echt spul is. Ik wou dat ik de geluk
kige vinder er van was. Janus, hoewel ik jou
ook wel een douceurtje gun."
Naam en datum werden geboekt en Janus,
het hart vol hoop, ging weer naar zUn onder
broken arbeid. Een jaar en zes weken te lang,
vond hU. Maar misschien word ik straks al op
het bureau ontboden. Iemand, die zoo iets ver
liest. stelt natuurlük alles in het werk om zün
eigendom terug te krügen
Janus hoorde er echter niets van. Zoo nu en
dan ging hU op het politiebureau eens pools
hoogte nemen, doch niemand kwam zich voor
de broche aanmelden. Het gansche dorp en
T Tan „Openbare” züde speurt men
den laatsten tyd naarstig naar
oorzaken van den achteruitgang der
Ojienbare school. Den eenen keer wordt als
dalingsfactor aangegeven het aantal on
derwijzers, waarover de katholieke school
méér heet te beschikken. Een andere maal
is de Kerk schuldig. Dan heet het, dat z(j
floor geweldmlddelen de kinderen van de
openbare naar de büzondere school
over te hevelen.
Er zijn propagandisten voor het open
baar onderwijs, die avond aan avond
gaan, huisbezoek plegen, circulaires
verspreiden en vergaderingen
waar acties worden voorbereid.
En mochten er onder die propagandisten
gevonden worden, die niet precies weten,
hoe de openbare school bü de ouders op
te hemelen en den vaders en moeders duide
lijk te maken, hoe slecht die büzondere
school toch wel is, dan staat hun een
boekje ter beschikking, getiteld „Feiten en
gegevens”. Daarin staat te lezen hoe de
geestelüken zieltjes ronselen voor enkele
guldens in de week. Men kan daarin lezen,
hoe onverdraagzaam die büzondere school
is, hoe het nieuwe geslacht, dat door
confessioneele
alleen
hebben
voelt.
Is het niet bedroevend, dat propagandis
ten der openbare school er met zulke „fei
ten en gegevens’’ op uit trekken? In het
belang der saamhoorlgheldsgedachte en
tot behoud der Nederlandsche Vrüheld?
Bü het brutale af is wel het feit, dat in
het propagandaboekje voor de openbare
school beweerd wordt, dat zeker de helft
der büzondere scholen kon verdwünen,
wanneer ze slechts bezocht werden door die
kinderen, wier ouders In beginsel de büzón-
dere school voor hen verlangen. Dat de bü
zondere school toch nog minstens 50 pro
cent te veel leerlingen telt zou zün oorzaak
vinden In het toepassen van vele middelen,
waarvan DWANG er een Is.
Vele katholieke armen worden gesteund
door onze charitatieve instellingen. Nu
komt het wel eens voor, dat de een of an
der, die, alhoewel gedoopt, toch niets meer
met de Kerk wil te maken hebben, in moei
lijke omstandigheden geraakt. Plots her
innert zoo Iemand zich dan wel eens zün
lidmaatschap der Kerk, gaat naar de gees-
telijkheid en klopt om steun aan. Te begrü-
pen is het, dat er dan naar diens practlsche
katholiciteit eerst eens een onderzoek
wordt ingesteld: Immers hü dient zich aan
als katholiek en vraagt deswege om steun.
Schiet hü daarin aanmerkelük tekort, door
b.v. te weigeren zün kinderen een Room
sche opvoeding te geven, dan Is het begrtj-
pelijk dat hem wordt duidelük gemaakt,
dat hü zeker niet uit hoofde van zün eigen
aardig soort katholiciteit aanspraak kan
maken op hulp en steun. Ziehier het
dwanggeheim.
Dat dwanggeheim kent men echter aan
den anderen kant evenzeer. Vanwege
Chlneezen, die In deze wük wonen.”
Welke volkeren wonen In deze Callfornteche
gad feitelük niet bU elkaar? De vermenging
van volken en zeden Is nergens ter wereld zoo
bont als In Los Angeles, de groote Noord-
Amerikaansche stad.
Er zün zeker in Los Angeles straten met heel
wat schoonere namen dan Mainstreet, wat zoo
veel beteekent als „Hoofdstraat" Er zün Bloe
men- en Rozenstraten, er is een „Zonsopgang-
atraat” en een „Ontluikende Lelie Passage”.
Maar geen straat te kleuriger en schilderach
tiger dan deze wereld op kleine schaal, die
Mainstreet wordt genoemd.
De geheele straat is drie mülen lang, maar
«echts één mül is werkelük Interessant Deze
mijl bestaat uit twaalf groote huizenblokken,
welke onderscheidenlük bewoond Worden door
Mexicanen. Chlneezen, Japanners, Philippino’s,
en Coney-Islanders.
Deze mül van Mainstreet begint daar, waar
vroeger de Pueblo-Indianen markt hielden. Er
kwam een klein plaatsje van en dat groeide uit
tot een stad, die wat grootte betreft, de vüfde
van Amerika is.
Onmlddellük bü het vroegere Marktplein
wonen niet anders dan Mexicanen, die In de
restaurants de echte Mexlcaansche gerechten
verorberen, waarvan zü zelf zeggen, dat zü direct
uit de hel komen. Voor ongeoefende tongen zün
deze schotels, die zeer sterk gekruid zün, dan
ook niet eetbaar.
Men spreekt In deze Mexlcaansche wUk
slechts Spaansch. In de kerken wordt In het
Spaansch gepreekt en zelfs de films, die in de
wükbioscopen draaien, zün In het Spaansch ge
synchroniseerd of hebben minstens Spaansche
onderschriften.
Hier werd het elgenlüke Los Angelos geboren.
Het bleef hier de belangrükste stad, totdat ge
durende de „goldrush” Ban Francisco haar van
die plaats verdrong.
Toen echter, in 1846, Los Angeles Amerl-
kaansch werd, herdoopte men het centrum in
Mainstreet. Ongeveer negentig meter van deze
plaats werd de eerste Amerikaansche vlag ge-
