ÏÏCctiMfiaal van den zee De avonturen van Prof jé en Struisje ii M- Niets is onveranderlijk F 250. Decemberspoken i D Njuma DOOR LO WILSDORF I -- I O baseh na VRIJDAG 31 DECEMBER 1937 maken, zei hij over vertrouwd ■f op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen drukte dan den ring aan zijn en HOOFDSTUK XIV (Wordt vervolgd.) f Ook. ver- Het lawaai rond de twee soorten kanonnen, die nu aan de straat van Gibraltar staan op gesteld, leert wel zeer duidelijk hoe waar het pauseljjk woord 1b, dat een op kracht van wape nen steunende vrede geen ware vrede Is. ■lijke omgeving, het luxueus Ingerichte j de opgewekte stemming maakten dit waarde niet vermocht te taxeeren, haar wel deed vermoeden, dat het r' ners. Zooals JU bent, ben je goed. Misschien voor je leeftijd een beetje conservatief, dat wil Ik graag toegeven maar dat kan toch niemand verhin deren, je naar je werkelijke waarde lief te Ieder jaar in December, wanneer de dagen kort en nevelig worden, spreekt men in Enge land over geheimzinnige spoken. maken met de gedachte, dat andere lieden ook eens met geschut In de zeestraat zouden schie ten dan de Engelsche kanonniers, die natuurlijk weer wel alles en iedereen daarin onder vuur zouden mogen nemen. laten brengen tje op een gemakkJ stond uit een hoop deze In het zonne- >Ük rustbed lag, dat be lacht gras, waaroverheen een paar beestenvellen waren gelegd, kwa men een paar hooggeplaatste indianen hem hun opwachting maken. Er waren maar een paar die Prof jes taal verstonden en die moesten als tolk dienst doen. Profje hoorde een heeleboel van hen en vertejde ook veel van zichzelf. De Indianen sloegen van ver basing de handen in elkaar toen re hoorden waar hij heelemaal vandaan kwam en wat hem allemaal was overkomen. /was zelfs zeker, oilva voelde dat meer dan zij bet wist en er kwam een bjjna plechtige stem- ming over haar, die haar voor het oogenblik deed vergeten, dat zij met dezen goedigen, ouden man een dubbel spel speelde. Neen, ook hem zou het niet berouwen, dat nam zij zich In deze E‘ gewichtige oogenbllkken voor. Zijn vertrouwen I Wellicht had prins Xllo nog nooit In zijn leven F zoo-ontroerd tot een vrouw gesproken. Ja, dat ---- Een werkelijke en waarachtige vredeswil had In 1919 een echten Volkenbond en een waren vrede kunnen brengen. Met politielegers en politievloten voor elk land om de noodzakeljjke orde alleen en in vereeniglng te kunnen hand haven. Dan had ook Gibraltar ontmanteld kun nen worden. Maar Versailles werd, dank zU Clemenceau en Lloyd George de Oude Tijger en de Leugenaar uit Wales, zooals vele hunner eigen landgenooten hen noemden een mon sterachtig bedrog, dat o.a. Wilson den dood aandeed. Met als gevolg, dat Engeland Spanje nu alleen nog maar zien kan als een luchtvloot- en duikbootbasis voor de Middellandsche Zee en den Atlantlschen Oceaan plus een kanonnen emplacement aan de verbindingsstraat tusschen belde. Nu dacht Profje er opeens aan, dat de ka pitein wel ongerust zou zijn. Hjj wilde hem bericht sturen, maar wist niet in welke richting hij hem zoeken moest. Van de in dianen kor.- niemand weg, omdat ze een bruiloftsfeest zouden hebben met een be vrienden stam en zU zich hiervoor gereed maakten. Het zou niet lang meer duren of het feest zou beginnen. Ze moesten nog het kamp versieren en den mondvoorraad na- cljken Profje zag hoe iedereen aan het werk was, zelfs de kinderen. Omdat het zulk zulk mooi weer was, had het opperhoofd besloten, Profje buiten te Terwijl in ons land de temperatuur voor dit jaargetijde te laag is. heerscht Koning Winter in al zijn pracht in de bergachtige landen. Een sprookje in het Ertsgebergte I ruin Igiet iwer< I men I Ir. 1 maa ging |i teur pers t»nl Hl I fabr pret sche heel tone ruin were volg L sone ste draa voor verli G waa zone pole met foto af ge Ir zeer „tot tig nerc zoov men het toer ned< Vi getr wek zijn, thai Si Ijzer leen maa hun 81 Otnd zün sis D den hak ken dat den. Den ree! den Ti tner in 1 - mer neel de ren, zooi sl de hand lippen. ,JDe hoogste waarde heeft deze ring voor mU, omdat jij hem hebt gedragen, Oliva,” zei hij op bijna plechtlgen toon. Toen OUva dezen avond naar haar kamer was gegaan, keek zU peinzend over het wijde, bleek-glanzende water en vouwde haar handen. „God,” had zU, ,al zal ik zelf geen geluk kennen, geef my dan toch de kracht, geluk te brengen." Dat was de tweede dag van Oliva's verloving. ■ou niet beschaamd worden zij zou hem haar toegenegenheid schenken en hem liefhebben als een dochter. Ieder jaargetijde heeft zijn bloemen de winter. In bloemkasaen achter glas. trarmd en beschut, bloeien zij en bootsen de lente na. Toen zijne hoogheid prins Xllo met mevrouw von Belamy de trap van het hotel afkwam, om in den auto te stappen, zoemde het in de hall C Nle Ma G Joh Ovi met van «3 J Dui C. heei verk heei toni D toes dan T wee "eer dan ooit eischt de tijd van ons edelmoedigheid. Bedenk, dat God zich in edelmoedigheid niet laat overtreffen. w w w-t a n/'AMKir'>0 °P dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen E* 7^JO blJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 «J ee“ met <p< ril JlN I w r< O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen VëkZe verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen é-FVFe doodelljken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL van fluisterstemmen en gemompel. Niemand verkeerde in twijfel, wat dit feestelijk bezoex van den prins te beteckenen had. Wat was het een sensatie, toen die twee onder aan de trap gekomen waren! Een ademlooze stilte was op het gefluister gevolgd en als bij onderlinge af spraak vormden de gasten een haag, waarvan zij, die in de voorste rij stonden, een diepe bui ging maakten. Zijne hoogheid had mevrouw von Belamy zijn arm aangeboden en dat zei alles. Met opgeheven hoofd ging de gelukkige bruidegom hun voorbij. Tenger, slank en bleek, maar In onnavolgbare houding liep de vorstenbruid naast hem. Het waren voornamelijk de dames, die Oilva van het hoofd tot de voeten monsterden. En geen enkele onder haar was er. die niet heel graag met Oilva zou geruild hebben.... Met een zuchtje van afgunst keerden zij zich om. toen het paar In den auto gestapt en weg gereden was. Llze Frohelm ontving haar aanstaande schoon zuster hartelijk, ofschoon het haar moeilijk scheen te vallen, in een echt feestelijke stem ming te komen. Nog vóór men zich aan de lunch zette, nam zij OUva apart. ,Jk dank je uit heel mijn hart, lieve zus, dat je dit besluit hebt genomen.” .Danken?" glimlachte OUva gedwongen .Het is voor mij als een droom, dat Xllo's keuze juist op mjj is gevallen, aangezien mijn karakter zeker niets innemends heeft, zooals men mjj dikwijls heeft verzekerd,” antwoordde zij, met een bitteren klank in haar stem. „Dan waren bet geen scherpe menschenken- geboord. Een spookautobus nu zou 's nachts over den weg in de nabijheid van Garrowby H1U rijden en automobilisten groote vrees aan- jagen. Een jong ingenieur, die verleden jaar met een schedelbreuk bij den Oarrowby HUI gevonden werd, verklaarde later, dat hü deze autobus met groote snelheid, zonder eenig ge luid, maar met felle schijnwerpers naar zijn motorfiets had zien rijden. HU had nog ge tracht uit te wijken. Maar dit had niet gebaat NatuurlUk wordt er nu verteld, dat de jonge ingenieur nimmer alcohol drinkt en ook niet aan fantastische ideeën lüdt Ook in de omgeving van het Brltsche par lement te Londen kijkt men in de maand De cember naar allerlei geesten en geheimzinnige gestalten uit. Want wanneer in de nabUheid van Westminster Bridge een oud man met wit haar en een bleek gezicht opduikt, dan ge beurt er iets verschrikkelijks. In het jaar 193? verscheen deze kleine, oude man als voorbode van den dood van Koning George V, zoo wordt beweerd. Ook de zwarte beer van Daventry zou steeds booze gebeurtenissen aankondigen. Deze beer verschUnt, evenals de spookautobus van York shire, midden op den rijweg en wekt met zijn enorme gestalte bjj automobilisten zoo*n schrik, dat su dlkwUls de macht over het stuur ver hezen. Coupland Castle ligt in Northumberland. In deze streek hebben vele menschen, naar men beweert, het „tweede gezicht”, zoodat zU ko mende dingen kunnen vóórspellen. Op het kasteel Coupland nu waart de Witte Dam» rond. Steeds tusschen Kerstmis en Nieuwjaar verschUnt zU en maakt een rondgang. ZU loopt over de hooge muren om dan plotseling aan de NoordzUde naar omlaag te storten. Uit oude papieren weet men^dat hier veie jaren TA Engelschen kunnen zich maar moellUk II vertrouwd maken met de gedachte, dat het eens en voorgoed uit is met hun volstrekte en onaantastbare opperheerschappU ter zee al beseffen de Lords van de Admi raliteit dat zeer goed. De Engelschen zullen natuurlUk rustig bhjven zingen ..Rule Brittanla. rule the waves" en de Engelsche zeemacht zal natuurlUk altud nog een factor van ontzag- Ujke beteekenis blUven, maar met de absolute overmacht op de golven is het voor Engeland gedaan. Dat dit zonder elgenlUken strijd gebeurd is. moet tot op zekere hoogte troostrUk zün. spe ciaal voor den soo gevoellgen trots der Britten. De vorderingen der moderne techniek. beli chaamd in duikboot, vliegtuig, motortorpedo boot, enz. hebben dat op hun geweten. Wel blUven de groote slagschepen en slagkruisers de zoogenaamde „capital ships" nog van buitengewone beteekenis. vooral op den oceaan, maar ze hebben niet meer zoo uitsluitend het lot van den zeeoorlog in handen als in vroe ger dagen. De duikboot had Dultschland den wereld oorlog doen winnen. Indien Amerika niet in gegrepen had en men in Dultschland tUdlger over een groot aantal duikboolen beschikt had. Na den wereldoorlog heeft Engeland getracht de duikboot te doen afschaffen, maar men kan een ontdekking der techniek niet onge daan maken en bovendien is de duikboot het wapen der zwakken bU uitnemendheid. De po ging om ze volkenrechteluk tenminste zoo on- schadelUk mogelUk te maken, is evenmin ge lukt de jongsté“fcebeurtenlssën in de Mid dellandsche Zee bewUzen dit overduidelijk. Oor log is nu eenmaal het ophouden van den rechts toestand. waardoor oorlogsrecht elgenlUk een ietwat wonderlijke benaming is. Engeland zal steeds weer in oorlogstijd het recht opelschen door blokkades den tegenstander uit te hon geren en op de knieën te brengen; 't is duidelUk, dat die tegenstander of direct of later zUn duik- booten in het wilde weg zal laten torpedeeren. elk geschreven of ongeschreven recht en elke getroffen afspraak ten spüt. De geschiedenis is daar om op dit punt geen enkele illusie mogelUk te laten; altijd weer hebben de eischen der strategen gezegevierd over die der rnoraal- phllosophen. Duik booten, vliegtuigen en mocortorpedoboo- ten van zwakkere en zelfs van zeer zwakke zee mogendheden kunnen op heden geen gewicht in de schaal leggen, waardoor alle vroegere ver houdingen te onderste boven worden geworpen. Dit doen zU zoowel achter de ruggen der diplo maten aan de conferentletafels, zoolang het nog vrede is, als in den zee-oorlog, wanneer de diplomaten zwUgen en de kanonnen het recht gaan bepleiten. Ze dwingen den machtigen te genstander alleen reeds om allerlei dingen te doen, welke hu anders niet doen sou en aller lei dingen te aten, welke hü anders wel doen zou zooals admiraal Quant het altijd zoo juist zet. Om één voorbeeld te noemen geen Unie- of slagschip zal zich meer alleen dicht bU de vUandelUke kustwateren wagen maar slechts begeleid door drie of vier torpedo jagers. Men neme voor dit „dicht" een zeer ruime maat en voor zeeën als de"Noordzee, de Oostzee en de Middellandsche geldt deze vei ligheidsmaatregel in hun geheel. Welke geweldige verandering een en ander In de Middellandsche Zee beteekent, leert wel het best het feit, dat Kaap de Goede Hoop en de Falklandsellanden, bU Kaap Hoorn, door de Engelsche Admiraliteit als vlootstations worden resp. zUn Ingericht, opdat, voor 't geval dat de Middellandsche Zee versperd zou worden, de oude zeewegen naar Indlë en het Verre Oosten weer veilig in gebruik zouden kunnen worden gensmen. Wat er ook met het Suezkanaal en dat van Panama zou gebeuren, de oude zee wegen zUn er altUd ook nog! Nd spreken de Engelschen altUd direct van 'n „bedreiging" zoodra ergens in eenlge zee de status, de verhoudingen, zich te hunnen on gunste wUzigen. Want zU hebben de rotsvaste overtuiging, dat het zeer speciaal de wil van God is, dat zU overal op zee de baas zUn en blUven. Even naïef verkondigen zU de meenlng, „dat de Engelsche vloot in vredestijd nooit een bedreiging is”. Wel natuurlUk het leger van zekere vastelandsmogendheden. die ook wat van de stokvischvellen of van de koloniale taart zouden willen hebben. Welke goede zaken de Engelsche pharlzeër, die zoo gezellig over vrede en humaniteit keuvelen kan, uitsluitend voor zich en zUn vrienden wenscht te reservee- ren voor de laatsten. nadat hU keus gemaakt heeft. „Toiit pantalon”, de zoo keurig gekleede gentleman mr. Eden, heeft in het Lagerhuis met rjpdruk verklaard, dat Engeland geen ver andering van den status in de Middellandsche Zee zal dulden. Wat heel aardig klinkt en tal van lieden In Engeland heeft doen zeggen „Goed gebruld. Engelsche leeuw”, maar In feite weinig meer is dan rhetorlsche bombast. Het gaat er maar om wat men onder den status verstaat! De krachtsverhoudingen zUn in de Mediter ranean reeds volkomen gewUzlgd en dan doet het er elgenlUk niet zoo heel veel meer toe. hoe de boel er op papiér en in den atlas uitziet. Spanje, dat op geen van zUn touristen- en gewone kaarten ooit Gibraltar heeft staan zoo voelt het de schande, dat John Buil op zUn grondgebied zit met den sleutel van de Oude C net heli onl; plai r rite G. Vei Alk dar en Ka var Bui dar F WOl hai all< hel X tel< Jhi sch do< sta hei su ste 1 de All da we str dei 1 Sai Bi no 1 de: «e Uit de Wereldzee in zUn vestjeszak heeft nu bU Algeciras en bU Ceuta, aan den Afrikaanschen overwal geschut opgesteld, dat zUn projectielen in de natte en droge dokken van Gibraltar kan laten vallen. Mr. Eden heeft het Lagerhuis ge troost met de mededeeling, dat die kanonnen kleiner kaliber hebben dan de Engelsche, die eventueel terug zullen vuren. Dat die Spaan- sche kanonnen echter niet de taak zullen heb ben het geschut van Gibraltar tot zwijgen te brengen, maar wel om eventueel de straat van Gibraltar te versperren en Gibraltar zelf als vlootbasls onbruikbaar te maken, zei hij er maar niet bU. Dat het moderne geschut dwars over de straat heenschlet, is natuurlijk voor Engeland ook een alleronaangenaamst novum. Speciaal dat zelfs de houwitser dit doet, die zijn projec tielen boven op de pantserdekken der schepen laat neerhagelen, zoodat zij heusch niet zullen afschampen maar ze keurig doorboren. Enge land houdt juridisch altijd nog vast aan de drie- mljlslllusle, de grens der territoriale wateren, vastgesteld in de dagen, dat een kanon aan den wal niet verder dan drie mijl in zee kon schie ten. Toen de kanonnen verder gingen schieten zelfs een houwitser doet het nu al meer dan tien! heeft Engeland hardnekkig geweigerd de grens der territoriale wateren te verleggen! Het zal nooit vrijwillig één vierkanten duim Engelsche. pardon vrije, zee prijs geven. Geschut uit zee kan geschut aan den wal nu eenmaal niet blijvend het zwijgen opleggen de Dardanellenforten bewezen deze oude stelling weer in den Wereldoorlog en zeker geen houwitser, die. omhoog vurend, onkwetsbaar kan worden opgesteld. Zoodat al het geschut van Gibraltar en van de heele Engelsche vloot het geschut van Algeciras en Ceuta niet het zwijgen zal kunnen opleggen. Napoleon ze! al. dat één kanon aan den wal meer waard was dan de heele batterij van een oorlogsschip. Om dit te kunnen doen zullen landlngskorpsen noo- dlg zijn •- Galllpolll bewaart wel de beenderen van zoo'n corps, een waar leger, maar weinig prettige herinneringen aan het optreden ervan. Die gevaarlijke moderne houwitsers de eerste maal, dat zjj gebruikt werden, vernietig den de Japanners er de Russische vloot in de haven van Port-Arthur mee; sedert zijn ze nog zeer belangrijk verbeterd hebben de Franco- Spanjolen alreeds of ze krijgen ze vroeger of later van Herr Hitler, Signor Mussolini of His Majesty the Devil. Dat verandert aan de Straat alle verhoudin gen volkomen! Engeland heeft in het begin van den Spaan- schen burgeroorlog met zijn gebruikelijke sluw heid de kat uit den boom willen kijken en had terwille van de Labours en hun liefde voor de ..democratie” met plezier heel katholiek en traditionalistisch Spanje laten uitmoorden, .zoo als het om dienzelfden Labours terwille te zijn den Czaar en zijn gezin liet afslachten. Dultsch land had al 'n vrijgeleide gegeven, opdat een Engelsch oorlogsschip de keizerlijke familie uit Petersburg zou kunnen evacueeren, maar Lloyd George heeft het zelf verklaard de Engel sche regeerlng dorst de Arbeiderspartij niet voor het hoofd stoeten. Ze had den steun ervan te hard noodlg om de beschaving te redden en Dultschland zijn koloniën af te nemen. Maar die kat-ult-den-boom-kljkerU heeft het nationalistische Spanje, dat een bondgenoot van Engeland had kunnen zijn en een bevriend drempelwachter van de Middellandsche Zee. ge heel In de armen van Italië en Dultschland ge dreven. A qui Ia faute, mr. Eden? Engeland kan zich maar niet Mj vexüM van am hand, een voet «f een eog. hem, dat dit overhaaste besluit meer had van een wanhoopsdaad, dan van iets anders. En daarmede kwam hij zeer dicht bij de waar heid. Maar hij spande tevergeefs zijn hersens in, om de oorzaak te achterhalen. Hij sprak er ook met Bella over en zij moest hem gelijk geven. ZU wist zelf niet, wat ze er van denken moest. En het duurde twee volle dagen, alvo rens het antwoord van Bella naar Nizza op de post werd bezorgd. Vlrgilius had haar bjj het opstellen van den brief aan haar mama geholpen, want Bella was nog steeds niet geheel in evenwicht. Maar zU had er toch kans toe gezien, het eerste ge deelte van haar moeders brief, dat haarzelf betrof, voor haar Robby geheim te houden. Ellegarde, die steeds zooveel zakelijke aange legenheden aan het hoofd had, vond in de korte uren van samenzijn met Bella een heerlijke af leiding van zijn beroepszorgen. En Bella vatte het nu reeds als een plicht op, die korte vrije uren niet te vergallen. Anders stond het met Vlrgilius. HIJ voelde telkens neiging om met Bella over die geheim zinnige zaak te spreken en ze van alle zijden te belichten, rtdaar er bleef hun ten slotte niets over dan wichten, tot Oliva’s antwoord op de vele vragen van Bella kwam. Aan het slot van haar brief had Bella geschreven: „Robert zal met UW goedvinden, ook schrijven en u badatt- ken, dat u k» lief uw toestemming voor onze verloving heeft gegeven Den volgenden morgen was Profje heel wat beter. .Wel zag hU er nog gek uit, want zijn gezicht was bijna geheel door verband bedekt, mlar de pijn was bijna over en hU had weer veel belangstelling voor zijn om geving. HU vroeg Struis je naast hem te komen zitten en hem te vertellen wat hjj gezien had. Dat was iets wat Struisje aanstond. Het hielp hem over zijn verdriet heen en hij snaterde er dus geducht op los. vermoeden van, welke afwisselingen een leven van luxe kon bieden. Hier echter kwam haar eenlgszlns passief karakter haar te hijlp, en ze kon zich spoedig in deze nieuwe verhoudingen schikken. Van een officieel verlovingsfeest zagen zij af, maar de bruiloft zou zoo spoedig mogelijk plaats hebben. ...Eindelijk zal Ik dan eens naar mijn eigen zin kunnen leven,” zei Llze lachend „Tot nu toe moest ik altijd doen, wat Muckl wilde. Dat is nu echter uit Voortaan zal je vrouw met je grillen rekening moeten houden." OUva glimlachte den ouden heer vriendelijk toe. Ik ben er niet bang voor," verzekerde zjj met overtuiging. En dat was zij ook werkelijk niet Krampachtig spande zij zich in om aan niets anders te denken, dan aan het tegen woordige. Toen zij dien dag in gezelschap van het prinselijk paar weer naar Nizza reed, droeg zjj aan haar linkerhand den verlovingsring, dien de prins reeds voor haar had uitgekozen. Een fantastisch kostbare brillant, waarvan OUva d* werkelijke doch die kleinood niet licht zijn gelijke zou vinden. ZJJ had als eenig sieraad steeds een plat ten smaragd gedragen, waaraan zij als fa- mille-erfstuk zeer veel waarde hechtte. Nu nam zij dien ring van haar vinger en bood het familiestuk met verlegen gebaar aan haar ver loofde. HU nam hand en ring tegelUk, kuste eerst geleden een jong meisje den dood zocht, door zich van den muur in de gracht te werpen. De meest zonderlinge geest echter zal wel degene zijn, die in Windsor Castle rondspookt. Dit spook Is een vrouw in zwart gewaad, wel de eerste en eenlge geest, waarover ooit op de zitting van een militair gerechtshof ernstig is gesproken. Een wachtpost had namelijk op Windsor Castle zijn standplaats verlaten, toen hU plotseling de „Lady In Black" voor zich zag opduiken. HU wilde haar nagaan en zag, dat zU in de oude bibliotheek van het slot verdween. HU bracht later verslag over het ge beurde uit. Men nam zijn mededeelingen zeer sceptisch In ontvangst en Stelde bovendien vast, dat hU 2Un post verlaten moest hebben om den geest te achtervolgen. Ten slotte werd hU echter toch nog vrijgesproken voor dit ver- grljp. De geest van Windsor Castle staat sinds dien tUd in de m1Htalre acten opgeteekend. Een Kerstgeest kent men ook In Hampshire HU heeft zUn zetel in een ouden molen, waar 200 jaar geleden de jonge echtgenoote van den toenmallgen eigenaar vermoord werd. Den da der heeft men nimmer kunnen vinden. Maar sinds dien tUd vindt de geest van de vermoor de UaarblUkelUk geen rust meer. Men hoort in den kelder van het huls slul pende voetstappen, het rammelen van ketens steunen en weenen. Geen wonder, dat In ge heel Hampshire spookgeschiedenissen over den ouden molen verteld worden. Men wil nu met microfoons, ultra-roode fo toapparaten enz. deze December-geesten bestu- deeren en hun geheim oplossen Indien er tenminste een geheim op te lossen is. Want men behoeft er niet aan te twUfelen, dat de volksverbeelding hier vooral aan 't werk is. En het bUgeloof. In Yorkshire vindt men een berg, dien men Garrowby H1U noemt. Sinds December 1931 hebben zich regelmatig in December zware, meestal doodelUke ongelukken op den wei Garrowby HUI voorgedaan. Men schrUft dit aan een „geest" toe. die wel de modernste van onsen tUd zal zUn. Er zUn weliswaar streken In Noord-Schotland. waar naar beweerd wordt spooktreinen door den nacht razen. Maar van een spookautobus heeft men toch nog nimmer Je hébben.” Indien iets OUva in deze uren kon sterken, dan waren het deze woorden! „Wil je mU „Muckl” noemen. mUn kinder naam?” vroeg haar verloofde, toen zU na tafel In de rookkamer bU-elkaar zaten. ,In mUn tUd was .JAuckl” even algemeen In de mode als nu .Rob” en ,Jtolf”. AUeen klinkt .Muckl" veel aar diger. vind Je niet?" En OUva glimlachte ontroerd en noemde hem Muckl. Ook met Llze werd het nu .JU en Jou” en de oude dame kuste haar zoo hartelUk, dat OUva den druk van het kunstgebit op haar wang voelde. Llze's prachtige staalblauwe oogen straalden van onverholen zusterlUke genegen heid voor haar toekomstige schoonzuster. Op die wijze kwam OUva niet tot bezinning en dat was goed. Het was een heerlijke, zonnige dag en zU voeren met hun drieën naar het eilandje Mar guerite De prins bezat een groote motorboot en de heêrll vaartuig «h tochtje tot een waar genot krUgt van mU een jacht en het zal Jouw nasinj voeren.” zei de prins. „Die dingen zUn tegenwoordig zóó geperfectlonneerd men voelt er zich evenzeer op zUn gemak als in zUn eigen huls OUva. die levenslang degelUken, soberen wel stand was gewend geweest, had er geen flauw Sedert de laatste gebeurtenissen was een week verstreken. Ditmaal was het Robert Ellegarde, die met een sensatleberlcht voor den dag kwam. Het was nog pas negen uur In dén morgen, toen Vlrgilius Pretorlus onzacht door de telefoon uit zün slaap werd gewekt HU was laat thuis gekomen, want hU had met eenlge Weener vrienden in zUn club gekaart, hetgeen zeer zelden gebeurde. ZUn gedachten en overpein zingen hielden zich onophoudelUk met den brief van OUva bezig. ZU, die zoo besluiteloos was en zoo terughou dend van aard, zou zU, om zoo te zeggen van daag of morgen tot zoo n gewlchtlgen stap be sluiten? Zou een hartstochtelUke Uefde zich van haar hebben meester gemaakt en zoo'n omkeer bU haar bewerkt hebben? Vlrgilius was geen psytholoog en zeker geen zoo grondig vrouwen kenner, dat hU tot In de fUnste roerselen van een grillige vrouwenziel zou kunnen doordrin gen. Maar zijn gezond menschenverstand zei ■j—^ rgens In de Massal-savanna. tusschen den H Klllmandscharo en het Vlctoriameer, za- ten twee mannen In een tent, welke de boys even voor het Invallen van de duisternis opgeslagen hadden ZU waren In een druk ge sprek gewikkeld. Ongeveer twee uur geleden hadden ze elkaar onverwachts ontmoet en van dit toeval hadden ze gebruik gemaakt om na der met elkaar In kennis te komen. Toen na de eerste woorden bleek, dat belden Dultschers van geboorte waren, besloten_zU een gemeenschap- pelUk nachtleger op te slaan. De eene van hen was Ingenieur, de andere kunstschilder; de eerste reisde met een vracht auto, de laatste met een kolonne dragen. Ook in leeftUd verschilden ze. maar belden waren ze aangegrepen door dezelfde ziekte, welke vele naturen pakt, wanneer zU den voet op Afri kaanschen bodem zetten: de zucht naar bet donkere werelddeel. En wanneer zU het land om een of andere reden verlaten, moeten zU vroeg of laat toch weer terug. Rookend zaten ze naast elkaar, praatten hon derd uit en beklaagden zich tenslotte over het lieve, oude Afrika, dat door de „beschaving” veroverd werd. ,4a, mUn waarde,” zuchtte de Ingenieur, „dat waren nog eens tUden! Toen kon men met een paar dozUn spiegeltjes als ruilwaar 5000 kilo meter ver komen en van de verhandelde schat ten nog een half jaar levenAfrika heeft veel van zUn romantiek Ingeboet.” „Dat is waar” beaamde de schilder. „Toch Is er altUd nog wel hier of daar een Egyptische of inlandsche nabob te vinden, die een goeden prUs voor een familieportret betaalt. Soms honderd pond per vierkanten meter en onder de twintig vierkante meter begin Ik niet eens! Maar wanneer je denkt een plekje gevonden te hebben, dat tevoren nog niemand aanschouwd heeft, dan kun Je er vast en zeker op rekenen, dat er vlak tevoren een filmgezelschap was!" „En men kan dan de zaak vanuit een gemak- kelUken stoel In de bioscoop bekUkenl" vervolg de de ingenieur. „Ik zei het immers al, de «ro mantiek is weg, op celluloidstrooken naar Europa geëxporteerd." Bekommerd zwegen zU en beluisterden den nacht. Het Suaheli-gebabbel der dragers drong uit de andere tenten tot hen door en uit de savanna rulschte het mystieke, nachtelUke le ven. waarin duidelUk het verre gebrul van een leeuw te onderscheiden viel. „Dat kan men toch niet exporteeren” filoso feerde de schilder en verzonk In droomerUen. wellicht over den eerstvolgenden nabob, dien hU met zUn twintig vierkante meter beschilderd doek gelukkig kon maken. De Ingenieur peinsde over de gestreepte reuzenslang, welke hU voor een Europeeschen dierentuin vangen wilde en waarnaar hU nu al twee maanden tevergeefs zocht. Plotseling hoorden ze een scherp, knar send geluid tegen den achterwand. Bliksemsnel keerden zU zich om en zagen nog Juist, hoe een zwarte hand, die naar de geweren aan den tent paal grtipen wilde, door een scheur In het linnen terugschoot. Tierend rukte de ingenieur de lamp van de tafel en rende met een paar sprongen de tent rondde schilder In tegen overgestelde richting. Er was geen spoor meer van den asplrant-dief te zien. .Zoo'n schurk,” bromde de ingenieur, „dat zal wel een van uw dragers geweest zUn. MUn boys heb Ik het stelen radicaal afgeleerd.” ,Jk wilde Juist zeggen, dat het Juist een van uw mannen geweest moest zUn." verweerde zich de schilder. .MUn dragers hebben allen hun tien vingers nog, dat weet ik zéker- En aan deze hand ontbrak de duim. Hebt u dat dan niet opgemerkt De ingenieur voelde zich op zUn vorschers- teenen getrapt en blufte: .NatuurlUk. bU den eersten oogopslag. Maar ook mUn boys zUn al len In orde!" „Dan moet het een vreemde geweest zUn." concludeerde de schilder met een onverwachte logica. .Maar hebt u er eenlge notie van. wat dat te beteekenen heeft?” Alsof er slechts op deze vraag gewacht werd, hoorde men eensklaps, tamelUk dlchtbU, een gedempt trommelen Inzetten. Uit de tegenover gestelde richting kwam een antwoord en kort daarop lag het kamp midden In een ring van helsch getrommel en valsche blaasmuziek. „Dat heeft te beteekenen,” antwoordde de Ingenieur elndelUk, „dat wU met het aanbreken van den dag hier In de grootst mogelUke moel- ■Ukheden zullen zitten. Verstaat u de trommel- slgnalen?" Jammer genoeg niet," antwoordde de schil der, die wat bleek geworden was en zUn maag oproerig voelde worden. Mismoedig waakten de mannen den ganschen nacht, spraken geen woord en rookten voortdurend. Zoodra de eerste lichtstraal doorbrak, begon het getrommel weer. Het klonk thans maar uit één richting en kwam langzaam naderbU. Vlug waren de reizigers op de been en hielden bui ten inspectie. Door het halfmans hooge gras kwam een stofwolk, een wild-uitziende schaar bont opgedlrkte inboorlingen danste op de ten ten toe. Er glinsterden korte, breede zwaarden en gevaarlUke lange speren In de son. „Daar begint de heksenketel al!" schold de In genieur. „Massal in volle oorlogs- ultrusting. Schil den, knieratels, apenhaar aan de voeten en hoofdversiering. Er ontbreekt niets!1* „ElgenlUk een prachtgezlcht,” echode de schil der. om ook iets te zeggen. „Als u eerst maar eens zoo'n leeuwenspeer tusschen de ribbep hebt, zult u er wel anders over denken. Doe die spuit nu gauw weg, daar hebben we meer last dan voordeel van,” com mandeerde de ingenieur. De Massai hadden zich nu verdeeld en het kamp in een omtrek van een geschatten kilo meter Ingesloten. Een groep van vUftlg man maakte zich uit de keten los en kwam den fantastlschen krUgsdans stampend, op de Euro peanen toe. ZIJ naderden tot op dertig schreden, tot het gras onder hun dansen platgetrapt en de grond zoo glad als een parketvloer gewor den was. Toen klonk een zonderling signaal. De Beier liet een ellenlange verwensching hooren. „Wanneer ik nu niet bU den evenaar, maar op een Dultsch exercitieterreln stond, zou ik er op zweren, dat hier .Halt” geblazen werd. Ver der er over nadenken kon hU niet meer, want nu volgden de verrassingen elkander met groote snelheid op De wilde dansers wierpen de schil den weg en schaarden zich In twee gelederen. Een man sprong naar voren en commandeerde met stentorstem, duidelUk verstaanbaar: „in groepen rechtszwenktmarsch Toen zU de verbüsterde Europeanen passeer den, de lange speren geschouderd, dreunde an dermaal de stem: „Geef acht oogen rechts!" En in looppas, de hoofden naar rechts gekeerd, rende de colonne voorbU Dat alles was in enkele minuten gebeurd en ëer de beide Dultschers hun spraak terug had den, kwam de hoofdman op hen afgestapt, plaatste zich stram voor de twee reizigers, sloeg -z de bloote hielen tegen elkaar en brulde: „Obaschna Njuma. 9e compagnie Udjidji.” u De hand vloog aan het voorhoofd, waarboven een veel te kleine Inlandsche shako van de voor malige Dultsche koloniale troepen troonde. Over zUn gezicht trok een blUde, stralende grUns. De schilder herstelde zich het eerst en brak in een bevrUdend lachen uit, waarmede de hoofdman instemde. Telkens vroeg hU: „Was hqt niet prachtig? Is het goed bevallen?” en dan dréunde zUn stem alsof ze uit een ton kwam. De schilder knikte en nam den zonderling van hoofd tot voeten op. „Hoe komt u hier elgenlUk verzeild?” pols te hU- De verklaring was eenvoudiger dan men had kunnen vermoeden. Njuma, vroeger aanvoer der van de in Udjidji gestationneerde kolo niale troepen, was door de Engelschen gevangen genomen, doch later weer naar >Un geboorte land teruggekeerd. Hier had hU zUn militaire talenten op enkele van zün stambroeders ge probeerd; het resultaat er van had hü zoo juist laten zien. Toen hU gisteren de blanken obser- veerde en ze in hun gesprek als Dultschers leer de kennen, had hU zün soldaten büeengetrom- I meld om ze met militaire eerbewUzen te kun nen ontvangen. Toen ontdekte de schilder de hand-zonder- duim en vroeg hem recht op den man af, wat hü daarmee voor had gehad. „Oh,” beklaagde Njuma zich, „dat was jam mer voor me. Ik wilde alleen het geweer om het „preaenteer-geweer!voor te doen. Dat kan ik .toch zóó prachtig!” Den volgenden voormiddag namen de beide reizigers afscheid van den zwarten opperbevel hebber. De een toog opnieuw op zoek naar een gestreepte reuzenslang, de ander naar een kunstzinnigen Maecenas, maar belden boden zU het oude Afrika hun excuus aan. Er zUn daar ook thans nog avonturen te beleven, waarvan de romantiek door niets ter wereld te over treffen is....

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 12