ÏÏCctiMfiaal van den
zee
De avonturen van Prof jé en Struisje
ii
M-
Niets is
onveranderlijk
F 250.
Decemberspoken
i
D
Njuma
DOOR LO WILSDORF
I
--
I O baseh na
VRIJDAG 31 DECEMBER 1937
maken, zei hij
over
vertrouwd
■f
op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
drukte dan den ring aan zijn
en
HOOFDSTUK XIV
(Wordt vervolgd.)
f
Ook.
ver-
Het lawaai rond de twee soorten kanonnen,
die nu aan de straat van Gibraltar staan op
gesteld, leert wel zeer duidelijk hoe waar het
pauseljjk woord 1b, dat een op kracht van wape
nen steunende vrede geen ware vrede Is.
■lijke omgeving, het luxueus Ingerichte
j de opgewekte stemming maakten dit
waarde niet vermocht te taxeeren,
haar wel deed vermoeden, dat het
r'
ners. Zooals JU bent, ben je goed. Misschien voor
je leeftijd een beetje conservatief, dat wil Ik graag
toegeven maar dat kan toch niemand verhin
deren, je naar je werkelijke waarde lief te
Ieder jaar in December, wanneer de dagen
kort en nevelig worden, spreekt men in Enge
land over geheimzinnige spoken.
maken met de gedachte, dat andere lieden ook
eens met geschut In de zeestraat zouden schie
ten dan de Engelsche kanonniers, die natuurlijk
weer wel alles en iedereen daarin onder vuur
zouden mogen nemen.
laten brengen
tje op een gemakkJ
stond uit een hoop
deze In het zonne-
>Ük rustbed lag, dat be
lacht gras, waaroverheen
een paar beestenvellen waren gelegd, kwa
men een paar hooggeplaatste indianen hem
hun opwachting maken. Er waren maar een
paar die Prof jes taal verstonden en die
moesten als tolk dienst doen. Profje hoorde
een heeleboel van hen en vertejde ook veel
van zichzelf. De Indianen sloegen van ver
basing de handen in elkaar toen re
hoorden waar hij heelemaal vandaan kwam
en wat hem allemaal was overkomen.
/was zelfs zeker, oilva voelde dat meer dan zij
bet wist en er kwam een bjjna plechtige stem-
ming over haar, die haar voor het oogenblik
deed vergeten, dat zij met dezen goedigen, ouden
man een dubbel spel speelde. Neen, ook hem
zou het niet berouwen, dat nam zij zich In deze
E‘ gewichtige oogenbllkken voor. Zijn vertrouwen
I Wellicht had prins Xllo nog nooit In zijn leven
F zoo-ontroerd tot een vrouw gesproken. Ja, dat
----
Een werkelijke en waarachtige vredeswil had
In 1919 een echten Volkenbond en een waren
vrede kunnen brengen. Met politielegers en
politievloten voor elk land om de noodzakeljjke
orde alleen en in vereeniglng te kunnen hand
haven. Dan had ook Gibraltar ontmanteld kun
nen worden. Maar Versailles werd, dank zU
Clemenceau en Lloyd George de Oude Tijger
en de Leugenaar uit Wales, zooals vele hunner
eigen landgenooten hen noemden een mon
sterachtig bedrog, dat o.a. Wilson den dood
aandeed. Met als gevolg, dat Engeland Spanje
nu alleen nog maar zien kan als een luchtvloot-
en duikbootbasis voor de Middellandsche Zee
en den Atlantlschen Oceaan plus een kanonnen
emplacement aan de verbindingsstraat tusschen
belde.
Nu dacht Profje er opeens aan, dat de ka
pitein wel ongerust zou zijn. Hjj wilde hem
bericht sturen, maar wist niet in welke
richting hij hem zoeken moest. Van de in
dianen kor.- niemand weg, omdat ze een
bruiloftsfeest zouden hebben met een be
vrienden stam en zU zich hiervoor gereed
maakten. Het zou niet lang meer duren of
het feest zou beginnen. Ze moesten nog het
kamp versieren en den mondvoorraad na-
cljken Profje zag hoe iedereen aan het werk
was, zelfs de kinderen.
Omdat het zulk zulk mooi weer was, had
het opperhoofd besloten, Profje buiten te
Terwijl in ons land de temperatuur voor dit jaargetijde te laag is. heerscht Koning
Winter in al zijn pracht in de bergachtige landen. Een sprookje in het Ertsgebergte
I ruin
Igiet
iwer<
I men
I Ir. 1
maa
ging
|i teur
pers
t»nl
Hl
I fabr
pret
sche
heel
tone
ruin
were
volg
L sone
ste
draa
voor
verli
G
waa
zone
pole
met
foto
af ge
Ir
zeer
„tot
tig
nerc
zoov
men
het
toer
ned<
Vi
getr
wek
zijn,
thai
Si
Ijzer
leen
maa
hun
81
Otnd
zün
sis
D
den
hak
ken
dat
den.
Den
ree!
den
Ti
tner
in 1
- mer
neel
de
ren,
zooi
sl
de hand
lippen.
,JDe hoogste waarde heeft deze ring voor mU,
omdat jij hem hebt gedragen, Oliva,” zei hij op
bijna plechtlgen toon.
Toen OUva dezen avond naar haar kamer
was gegaan, keek zU peinzend over het wijde,
bleek-glanzende water en vouwde haar handen.
„God,” had zU, ,al zal ik zelf geen geluk kennen,
geef my dan toch de kracht, geluk te brengen."
Dat was de tweede dag van Oliva's verloving.
■ou niet beschaamd worden zij zou hem haar
toegenegenheid schenken en hem liefhebben
als een dochter.
Ieder jaargetijde heeft zijn bloemen
de winter. In bloemkasaen achter glas.
trarmd en beschut, bloeien zij en bootsen de
lente na.
Toen zijne hoogheid prins Xllo met mevrouw
von Belamy de trap van het hotel afkwam, om
in den auto te stappen, zoemde het in de hall
C
Nle
Ma
G
Joh
Ovi
met
van
«3 J
Dui
C.
heei
verk
heei
toni
D
toes
dan
T
wee
"eer dan ooit eischt de tijd van
ons edelmoedigheid. Bedenk, dat
God zich in edelmoedigheid niet
laat overtreffen.
w w w-t a n/'AMKir'>0 °P dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen E* 7^JO blJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 «J ee“ met
<p< ril JlN I w r< O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen VëkZe verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen é-FVFe doodelljken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
van fluisterstemmen en gemompel. Niemand
verkeerde in twijfel, wat dit feestelijk bezoex
van den prins te beteckenen had. Wat was het
een sensatie, toen die twee onder aan de trap
gekomen waren! Een ademlooze stilte was op
het gefluister gevolgd en als bij onderlinge af
spraak vormden de gasten een haag, waarvan
zij, die in de voorste rij stonden, een diepe bui
ging maakten.
Zijne hoogheid had mevrouw von Belamy zijn
arm aangeboden en dat zei alles. Met opgeheven
hoofd ging de gelukkige bruidegom hun voorbij.
Tenger, slank en bleek, maar In onnavolgbare
houding liep de vorstenbruid naast hem.
Het waren voornamelijk de dames, die Oilva
van het hoofd tot de voeten monsterden. En
geen enkele onder haar was er. die niet heel
graag met Oilva zou geruild hebben....
Met een zuchtje van afgunst keerden zij zich
om. toen het paar In den auto gestapt en weg
gereden was.
Llze Frohelm ontving haar aanstaande schoon
zuster hartelijk, ofschoon het haar moeilijk
scheen te vallen, in een echt feestelijke stem
ming te komen. Nog vóór men zich aan de
lunch zette, nam zij OUva apart.
,Jk dank je uit heel mijn hart, lieve zus, dat
je dit besluit hebt genomen.”
.Danken?" glimlachte OUva gedwongen
.Het is voor mij als een droom, dat Xllo's keuze
juist op mjj is gevallen, aangezien mijn karakter
zeker niets innemends heeft, zooals men mjj
dikwijls heeft verzekerd,” antwoordde zij, met
een bitteren klank in haar stem.
„Dan waren bet geen scherpe menschenken-
geboord. Een spookautobus nu zou 's nachts
over den weg in de nabijheid van Garrowby
H1U rijden en automobilisten groote vrees aan-
jagen. Een jong ingenieur, die verleden jaar
met een schedelbreuk bij den Oarrowby HUI
gevonden werd, verklaarde later, dat hü deze
autobus met groote snelheid, zonder eenig ge
luid, maar met felle schijnwerpers naar zijn
motorfiets had zien rijden. HU had nog ge
tracht uit te wijken. Maar dit had niet gebaat
NatuurlUk wordt er nu verteld, dat de jonge
ingenieur nimmer alcohol drinkt en ook niet
aan fantastische ideeën lüdt
Ook in de omgeving van het Brltsche par
lement te Londen kijkt men in de maand De
cember naar allerlei geesten en geheimzinnige
gestalten uit. Want wanneer in de nabUheid
van Westminster Bridge een oud man met wit
haar en een bleek gezicht opduikt, dan ge
beurt er iets verschrikkelijks. In het jaar 193?
verscheen deze kleine, oude man als voorbode
van den dood van Koning George V, zoo wordt
beweerd.
Ook de zwarte beer van Daventry zou steeds
booze gebeurtenissen aankondigen. Deze beer
verschUnt, evenals de spookautobus van York
shire, midden op den rijweg en wekt met zijn
enorme gestalte bjj automobilisten zoo*n schrik,
dat su dlkwUls de macht over het stuur ver
hezen.
Coupland Castle ligt in Northumberland. In
deze streek hebben vele menschen, naar men
beweert, het „tweede gezicht”, zoodat zU ko
mende dingen kunnen vóórspellen. Op het
kasteel Coupland nu waart de Witte Dam»
rond. Steeds tusschen Kerstmis en Nieuwjaar
verschUnt zU en maakt een rondgang. ZU
loopt over de hooge muren om dan plotseling
aan de NoordzUde naar omlaag te storten. Uit
oude papieren weet men^dat hier veie jaren
TA Engelschen kunnen zich maar moellUk
II vertrouwd maken met de gedachte, dat
het eens en voorgoed uit is met hun
volstrekte en onaantastbare opperheerschappU
ter zee al beseffen de Lords van de Admi
raliteit dat zeer goed. De Engelschen zullen
natuurlUk rustig bhjven zingen ..Rule Brittanla.
rule the waves" en de Engelsche zeemacht zal
natuurlUk altud nog een factor van ontzag-
Ujke beteekenis blUven, maar met de absolute
overmacht op de golven is het voor Engeland
gedaan.
Dat dit zonder elgenlUken strijd gebeurd is.
moet tot op zekere hoogte troostrUk zün. spe
ciaal voor den soo gevoellgen trots der Britten.
De vorderingen der moderne techniek. beli
chaamd in duikboot, vliegtuig, motortorpedo
boot, enz. hebben dat op hun geweten. Wel
blUven de groote slagschepen en slagkruisers
de zoogenaamde „capital ships" nog van
buitengewone beteekenis. vooral op den oceaan,
maar ze hebben niet meer zoo uitsluitend het
lot van den zeeoorlog in handen als in vroe
ger dagen.
De duikboot had Dultschland den wereld
oorlog doen winnen. Indien Amerika niet in
gegrepen had en men in Dultschland tUdlger
over een groot aantal duikboolen beschikt had.
Na den wereldoorlog heeft Engeland getracht
de duikboot te doen afschaffen, maar men
kan een ontdekking der techniek niet onge
daan maken en bovendien is de duikboot het
wapen der zwakken bU uitnemendheid. De po
ging om ze volkenrechteluk tenminste zoo on-
schadelUk mogelUk te maken, is evenmin ge
lukt de jongsté“fcebeurtenlssën in de Mid
dellandsche Zee bewUzen dit overduidelijk. Oor
log is nu eenmaal het ophouden van den rechts
toestand. waardoor oorlogsrecht elgenlUk een
ietwat wonderlijke benaming is. Engeland zal
steeds weer in oorlogstijd het recht opelschen
door blokkades den tegenstander uit te hon
geren en op de knieën te brengen; 't is duidelUk,
dat die tegenstander of direct of later zUn duik-
booten in het wilde weg zal laten torpedeeren.
elk geschreven of ongeschreven recht en elke
getroffen afspraak ten spüt. De geschiedenis
is daar om op dit punt geen enkele illusie
mogelUk te laten; altijd weer hebben de eischen
der strategen gezegevierd over die der rnoraal-
phllosophen.
Duik booten, vliegtuigen en mocortorpedoboo-
ten van zwakkere en zelfs van zeer zwakke zee
mogendheden kunnen op heden geen gewicht in
de schaal leggen, waardoor alle vroegere ver
houdingen te onderste boven worden geworpen.
Dit doen zU zoowel achter de ruggen der diplo
maten aan de conferentletafels, zoolang het
nog vrede is, als in den zee-oorlog, wanneer de
diplomaten zwUgen en de kanonnen het recht
gaan bepleiten. Ze dwingen den machtigen te
genstander alleen reeds om allerlei dingen te
doen, welke hu anders niet doen sou en aller
lei dingen te aten, welke hü anders wel doen
zou zooals admiraal Quant het altijd zoo
juist zet. Om één voorbeeld te noemen geen
Unie- of slagschip zal zich meer alleen dicht
bU de vUandelUke kustwateren wagen maar
slechts begeleid door drie of vier torpedo
jagers. Men neme voor dit „dicht" een zeer
ruime maat en voor zeeën als de"Noordzee, de
Oostzee en de Middellandsche geldt deze vei
ligheidsmaatregel in hun geheel.
Welke geweldige verandering een en ander In
de Middellandsche Zee beteekent, leert wel het
best het feit, dat Kaap de Goede Hoop en de
Falklandsellanden, bU Kaap Hoorn, door de
Engelsche Admiraliteit als vlootstations worden
resp. zUn Ingericht, opdat, voor 't geval dat de
Middellandsche Zee versperd zou worden, de
oude zeewegen naar Indlë en het Verre Oosten
weer veilig in gebruik zouden kunnen worden
gensmen. Wat er ook met het Suezkanaal en
dat van Panama zou gebeuren, de oude zee
wegen zUn er altUd ook nog!
Nd spreken de Engelschen altUd direct van 'n
„bedreiging" zoodra ergens in eenlge zee de
status, de verhoudingen, zich te hunnen on
gunste wUzigen. Want zU hebben de rotsvaste
overtuiging, dat het zeer speciaal de wil van
God is, dat zU overal op zee de baas zUn en
blUven. Even naïef verkondigen zU de meenlng,
„dat de Engelsche vloot in vredestijd nooit een
bedreiging is”. Wel natuurlUk het leger van
zekere vastelandsmogendheden. die ook wat van
de stokvischvellen of van de koloniale taart
zouden willen hebben. Welke goede zaken de
Engelsche pharlzeër, die zoo gezellig over
vrede en humaniteit keuvelen kan, uitsluitend
voor zich en zUn vrienden wenscht te reservee-
ren voor de laatsten. nadat hU keus gemaakt
heeft.
„Toiit pantalon”, de zoo keurig gekleede
gentleman mr. Eden, heeft in het Lagerhuis
met rjpdruk verklaard, dat Engeland geen ver
andering van den status in de Middellandsche
Zee zal dulden. Wat heel aardig klinkt en tal
van lieden In Engeland heeft doen zeggen „Goed
gebruld. Engelsche leeuw”, maar In feite weinig
meer is dan rhetorlsche bombast. Het gaat er
maar om wat men onder den status verstaat!
De krachtsverhoudingen zUn in de Mediter
ranean reeds volkomen gewUzlgd en dan doet
het er elgenlUk niet zoo heel veel meer toe. hoe
de boel er op papiér en in den atlas uitziet.
Spanje, dat op geen van zUn touristen- en
gewone kaarten ooit Gibraltar heeft staan
zoo voelt het de schande, dat John Buil op zUn
grondgebied zit met den sleutel van de Oude
C
net
heli
onl;
plai
r
rite
G.
Vei
Alk
dar
en
Ka
var
Bui
dar
F
WOl
hai
all<
hel
X
tel<
Jhi
sch
do<
sta
hei
su
ste
1
de
All
da
we
str
dei
1
Sai
Bi
no
1
de:
«e
Uit
de
Wereldzee in zUn vestjeszak heeft nu bU
Algeciras en bU Ceuta, aan den Afrikaanschen
overwal geschut opgesteld, dat zUn projectielen
in de natte en droge dokken van Gibraltar kan
laten vallen. Mr. Eden heeft het Lagerhuis ge
troost met de mededeeling, dat die kanonnen
kleiner kaliber hebben dan de Engelsche, die
eventueel terug zullen vuren. Dat die Spaan-
sche kanonnen echter niet de taak zullen heb
ben het geschut van Gibraltar tot zwijgen te
brengen, maar wel om eventueel de straat van
Gibraltar te versperren en Gibraltar zelf als
vlootbasls onbruikbaar te maken, zei hij er
maar niet bU.
Dat het moderne geschut dwars over de
straat heenschlet, is natuurlijk voor Engeland
ook een alleronaangenaamst novum. Speciaal
dat zelfs de houwitser dit doet, die zijn projec
tielen boven op de pantserdekken der schepen
laat neerhagelen, zoodat zij heusch niet zullen
afschampen maar ze keurig doorboren. Enge
land houdt juridisch altijd nog vast aan de drie-
mljlslllusle, de grens der territoriale wateren,
vastgesteld in de dagen, dat een kanon aan den
wal niet verder dan drie mijl in zee kon schie
ten. Toen de kanonnen verder gingen schieten
zelfs een houwitser doet het nu al meer dan
tien! heeft Engeland hardnekkig geweigerd
de grens der territoriale wateren te verleggen!
Het zal nooit vrijwillig één vierkanten duim
Engelsche. pardon vrije, zee prijs geven.
Geschut uit zee kan geschut aan den wal nu
eenmaal niet blijvend het zwijgen opleggen
de Dardanellenforten bewezen deze oude stelling
weer in den Wereldoorlog en zeker geen
houwitser, die. omhoog vurend, onkwetsbaar
kan worden opgesteld. Zoodat al het geschut
van Gibraltar en van de heele Engelsche vloot
het geschut van Algeciras en Ceuta niet het
zwijgen zal kunnen opleggen. Napoleon ze! al.
dat één kanon aan den wal meer waard was
dan de heele batterij van een oorlogsschip. Om
dit te kunnen doen zullen landlngskorpsen noo-
dlg zijn •- Galllpolll bewaart wel de beenderen
van zoo'n corps, een waar leger, maar weinig
prettige herinneringen aan het optreden ervan.
Die gevaarlijke moderne houwitsers de
eerste maal, dat zjj gebruikt werden, vernietig
den de Japanners er de Russische vloot in de
haven van Port-Arthur mee; sedert zijn ze nog
zeer belangrijk verbeterd hebben de Franco-
Spanjolen alreeds of ze krijgen ze vroeger of
later van Herr Hitler, Signor Mussolini of
His Majesty the Devil.
Dat verandert aan de Straat alle verhoudin
gen volkomen!
Engeland heeft in het begin van den Spaan-
schen burgeroorlog met zijn gebruikelijke sluw
heid de kat uit den boom willen kijken en had
terwille van de Labours en hun liefde voor de
..democratie” met plezier heel katholiek en
traditionalistisch Spanje laten uitmoorden, .zoo
als het om dienzelfden Labours terwille te zijn
den Czaar en zijn gezin liet afslachten. Dultsch
land had al 'n vrijgeleide gegeven, opdat een
Engelsch oorlogsschip de keizerlijke familie uit
Petersburg zou kunnen evacueeren, maar Lloyd
George heeft het zelf verklaard de Engel
sche regeerlng dorst de Arbeiderspartij niet voor
het hoofd stoeten. Ze had den steun ervan te
hard noodlg om de beschaving te redden en
Dultschland zijn koloniën af te nemen.
Maar die kat-ult-den-boom-kljkerU heeft het
nationalistische Spanje, dat een bondgenoot
van Engeland had kunnen zijn en een bevriend
drempelwachter van de Middellandsche Zee. ge
heel In de armen van Italië en Dultschland ge
dreven. A qui Ia faute, mr. Eden?
Engeland kan zich maar niet
Mj vexüM van am hand,
een voet «f een eog.
hem, dat dit overhaaste besluit meer had van
een wanhoopsdaad, dan van iets anders. En
daarmede kwam hij zeer dicht bij de waar
heid. Maar hij spande tevergeefs zijn hersens
in, om de oorzaak te achterhalen. Hij sprak er
ook met Bella over en zij moest hem gelijk
geven. ZU wist zelf niet, wat ze er van denken
moest. En het duurde twee volle dagen, alvo
rens het antwoord van Bella naar Nizza op de
post werd bezorgd.
Vlrgilius had haar bjj het opstellen van den
brief aan haar mama geholpen, want Bella was
nog steeds niet geheel in evenwicht. Maar zU
had er toch kans toe gezien, het eerste ge
deelte van haar moeders brief, dat haarzelf
betrof, voor haar Robby geheim te houden.
Ellegarde, die steeds zooveel zakelijke aange
legenheden aan het hoofd had, vond in de korte
uren van samenzijn met Bella een heerlijke af
leiding van zijn beroepszorgen. En Bella vatte
het nu reeds als een plicht op, die korte vrije
uren niet te vergallen.
Anders stond het met Vlrgilius. HIJ voelde
telkens neiging om met Bella over die geheim
zinnige zaak te spreken en ze van alle zijden
te belichten, rtdaar er bleef hun ten slotte niets
over dan wichten, tot Oliva’s antwoord op de
vele vragen van Bella kwam. Aan het slot van
haar brief had Bella geschreven: „Robert zal
met UW goedvinden, ook schrijven en u badatt-
ken, dat u k» lief uw toestemming voor onze
verloving heeft gegeven
Den volgenden morgen was Profje heel
wat beter. .Wel zag hU er nog gek uit, want
zijn gezicht was bijna geheel door verband
bedekt, mlar de pijn was bijna over en hU
had weer veel belangstelling voor zijn om
geving. HU vroeg Struis je naast hem te komen
zitten en hem te vertellen wat hjj gezien had.
Dat was iets wat Struisje aanstond. Het hielp
hem over zijn verdriet heen en hij snaterde er
dus geducht op los.
vermoeden van, welke afwisselingen een leven
van luxe kon bieden. Hier echter kwam haar
eenlgszlns passief karakter haar te hijlp, en ze
kon zich spoedig in deze nieuwe verhoudingen
schikken.
Van een officieel verlovingsfeest zagen zij af,
maar de bruiloft zou zoo spoedig mogelijk plaats
hebben.
...Eindelijk zal Ik dan eens naar mijn eigen
zin kunnen leven,” zei Llze lachend „Tot nu
toe moest ik altijd doen, wat Muckl wilde. Dat
is nu echter uit Voortaan zal je vrouw met je
grillen rekening moeten houden."
OUva glimlachte den ouden heer vriendelijk
toe.
Ik ben er niet bang voor," verzekerde zjj
met overtuiging. En dat was zij ook werkelijk
niet Krampachtig spande zij zich in om aan
niets anders te denken, dan aan het tegen
woordige.
Toen zij dien dag in gezelschap van het
prinselijk paar weer naar Nizza reed, droeg
zjj aan haar linkerhand den verlovingsring, dien
de prins reeds voor haar had uitgekozen. Een
fantastisch kostbare brillant, waarvan OUva d*
werkelijke
doch die
kleinood niet licht zijn gelijke zou vinden.
ZJJ had als eenig sieraad steeds een plat
ten smaragd gedragen, waaraan zij als fa-
mille-erfstuk zeer veel waarde hechtte. Nu
nam zij dien ring van haar vinger en bood het
familiestuk met verlegen gebaar aan haar ver
loofde.
HU nam hand en ring tegelUk, kuste eerst
geleden een jong meisje den dood zocht, door
zich van den muur in de gracht te werpen.
De meest zonderlinge geest echter zal wel
degene zijn, die in Windsor Castle rondspookt.
Dit spook Is een vrouw in zwart gewaad, wel
de eerste en eenlge geest, waarover ooit op
de zitting van een militair gerechtshof ernstig
is gesproken. Een wachtpost had namelijk op
Windsor Castle zijn standplaats verlaten, toen
hU plotseling de „Lady In Black" voor zich
zag opduiken. HU wilde haar nagaan en zag,
dat zU in de oude bibliotheek van het slot
verdween. HU bracht later verslag over het ge
beurde uit. Men nam zijn mededeelingen zeer
sceptisch In ontvangst en Stelde bovendien
vast, dat hU 2Un post verlaten moest hebben
om den geest te achtervolgen. Ten slotte werd
hU echter toch nog vrijgesproken voor dit ver-
grljp. De geest van Windsor Castle staat sinds
dien tUd in de m1Htalre acten opgeteekend.
Een Kerstgeest kent men ook In Hampshire
HU heeft zUn zetel in een ouden molen, waar
200 jaar geleden de jonge echtgenoote van den
toenmallgen eigenaar vermoord werd. Den da
der heeft men nimmer kunnen vinden. Maar
sinds dien tUd vindt de geest van de vermoor
de UaarblUkelUk geen rust meer.
Men hoort in den kelder van het huls slul
pende voetstappen, het rammelen van ketens
steunen en weenen. Geen wonder, dat In ge
heel Hampshire spookgeschiedenissen over den
ouden molen verteld worden.
Men wil nu met microfoons, ultra-roode fo
toapparaten enz. deze December-geesten bestu-
deeren en hun geheim oplossen Indien er
tenminste een geheim op te lossen is.
Want men behoeft er niet aan te twUfelen,
dat de volksverbeelding hier vooral aan 't werk
is. En het bUgeloof.
In Yorkshire vindt men een berg, dien men
Garrowby H1U noemt. Sinds December 1931
hebben zich regelmatig in December zware,
meestal doodelUke ongelukken op den wei
Garrowby HUI voorgedaan. Men schrUft dit aan
een „geest" toe. die wel de modernste van
onsen tUd zal zUn. Er zUn weliswaar streken
In Noord-Schotland. waar naar beweerd wordt
spooktreinen door den nacht razen. Maar van
een spookautobus heeft men toch nog nimmer
Je
hébben.”
Indien iets OUva in deze uren kon sterken,
dan waren het deze woorden!
„Wil je mU „Muckl” noemen. mUn kinder
naam?” vroeg haar verloofde, toen zU na tafel
In de rookkamer bU-elkaar zaten. ,In mUn tUd
was .JAuckl” even algemeen In de mode als nu
.Rob” en ,Jtolf”. AUeen klinkt .Muckl" veel aar
diger. vind Je niet?"
En OUva glimlachte ontroerd en noemde hem
Muckl. Ook met Llze werd het nu .JU en Jou”
en de oude dame kuste haar zoo hartelUk, dat
OUva den druk van het kunstgebit op haar wang
voelde. Llze's prachtige staalblauwe oogen
straalden van onverholen zusterlUke genegen
heid voor haar toekomstige schoonzuster.
Op die wijze kwam OUva niet tot bezinning
en dat was goed.
Het was een heerlijke, zonnige dag en zU
voeren met hun drieën naar het eilandje Mar
guerite De prins bezat een groote motorboot
en de heêrll
vaartuig «h
tochtje tot een waar genot
krUgt van mU een jacht en het zal Jouw
nasinj voeren.” zei de prins. „Die dingen zUn
tegenwoordig zóó geperfectlonneerd men voelt
er zich evenzeer op zUn gemak als in zUn eigen
huls
OUva. die levenslang degelUken, soberen wel
stand was gewend geweest, had er geen flauw
Sedert de laatste gebeurtenissen was een week
verstreken. Ditmaal was het Robert Ellegarde,
die met een sensatleberlcht voor den dag kwam.
Het was nog pas negen uur In dén morgen, toen
Vlrgilius Pretorlus onzacht door de telefoon
uit zün slaap werd gewekt HU was laat thuis
gekomen, want hU had met eenlge Weener
vrienden in zUn club gekaart, hetgeen zeer
zelden gebeurde. ZUn gedachten en overpein
zingen hielden zich onophoudelUk met den brief
van OUva bezig.
ZU, die zoo besluiteloos was en zoo terughou
dend van aard, zou zU, om zoo te zeggen van
daag of morgen tot zoo n gewlchtlgen stap be
sluiten? Zou een hartstochtelUke Uefde zich van
haar hebben meester gemaakt en zoo'n omkeer
bU haar bewerkt hebben? Vlrgilius was geen
psytholoog en zeker geen zoo grondig vrouwen
kenner, dat hU tot In de fUnste roerselen van
een grillige vrouwenziel zou kunnen doordrin
gen. Maar zijn gezond menschenverstand zei
■j—^ rgens In de Massal-savanna. tusschen den
H Klllmandscharo en het Vlctoriameer, za-
ten twee mannen In een tent, welke de
boys even voor het Invallen van de duisternis
opgeslagen hadden ZU waren In een druk ge
sprek gewikkeld. Ongeveer twee uur geleden
hadden ze elkaar onverwachts ontmoet en van
dit toeval hadden ze gebruik gemaakt om na
der met elkaar In kennis te komen. Toen na de
eerste woorden bleek, dat belden Dultschers van
geboorte waren, besloten_zU een gemeenschap-
pelUk nachtleger op te slaan.
De eene van hen was Ingenieur, de andere
kunstschilder; de eerste reisde met een vracht
auto, de laatste met een kolonne dragen. Ook
in leeftUd verschilden ze. maar belden waren
ze aangegrepen door dezelfde ziekte, welke vele
naturen pakt, wanneer zU den voet op Afri
kaanschen bodem zetten: de zucht naar bet
donkere werelddeel. En wanneer zU het land
om een of andere reden verlaten, moeten zU
vroeg of laat toch weer terug.
Rookend zaten ze naast elkaar, praatten hon
derd uit en beklaagden zich tenslotte over het
lieve, oude Afrika, dat door de „beschaving”
veroverd werd.
,4a, mUn waarde,” zuchtte de Ingenieur, „dat
waren nog eens tUden! Toen kon men met een
paar dozUn spiegeltjes als ruilwaar 5000 kilo
meter ver komen en van de verhandelde schat
ten nog een half jaar levenAfrika heeft
veel van zUn romantiek Ingeboet.”
„Dat is waar” beaamde de schilder. „Toch Is
er altUd nog wel hier of daar een Egyptische
of inlandsche nabob te vinden, die een goeden
prUs voor een familieportret betaalt. Soms
honderd pond per vierkanten meter en onder de
twintig vierkante meter begin Ik niet eens!
Maar wanneer je denkt een plekje gevonden te
hebben, dat tevoren nog niemand aanschouwd
heeft, dan kun Je er vast en zeker op rekenen,
dat er vlak tevoren een filmgezelschap was!"
„En men kan dan de zaak vanuit een gemak-
kelUken stoel In de bioscoop bekUkenl" vervolg
de de ingenieur. „Ik zei het immers al, de «ro
mantiek is weg, op celluloidstrooken naar
Europa geëxporteerd."
Bekommerd zwegen zU en beluisterden den
nacht. Het Suaheli-gebabbel der dragers drong
uit de andere tenten tot hen door en uit de
savanna rulschte het mystieke, nachtelUke le
ven. waarin duidelUk het verre gebrul van een
leeuw te onderscheiden viel.
„Dat kan men toch niet exporteeren” filoso
feerde de schilder en verzonk In droomerUen.
wellicht over den eerstvolgenden nabob, dien
hU met zUn twintig vierkante meter beschilderd
doek gelukkig kon maken. De Ingenieur peinsde
over de gestreepte reuzenslang, welke hU voor
een Europeeschen dierentuin vangen wilde en
waarnaar hU nu al twee maanden tevergeefs
zocht. Plotseling hoorden ze een scherp, knar
send geluid tegen den achterwand. Bliksemsnel
keerden zU zich om en zagen nog Juist, hoe een
zwarte hand, die naar de geweren aan den
tent paal grtipen wilde, door een scheur In het
linnen terugschoot. Tierend rukte de ingenieur
de lamp van de tafel en rende met een paar
sprongen de tent rondde schilder In tegen
overgestelde richting. Er was geen spoor meer
van den asplrant-dief te zien.
.Zoo'n schurk,” bromde de ingenieur, „dat zal
wel een van uw dragers geweest zUn. MUn boys
heb Ik het stelen radicaal afgeleerd.”
,Jk wilde Juist zeggen, dat het Juist een van
uw mannen geweest moest zUn." verweerde zich
de schilder. .MUn dragers hebben allen hun
tien vingers nog, dat weet ik zéker- En aan
deze hand ontbrak de duim. Hebt u dat dan
niet opgemerkt
De ingenieur voelde zich op zUn vorschers-
teenen getrapt en blufte: .NatuurlUk. bU den
eersten oogopslag. Maar ook mUn boys zUn al
len In orde!"
„Dan moet het een vreemde geweest zUn."
concludeerde de schilder met een onverwachte
logica. .Maar hebt u er eenlge notie van. wat
dat te beteekenen heeft?”
Alsof er slechts op deze vraag gewacht werd,
hoorde men eensklaps, tamelUk dlchtbU, een
gedempt trommelen Inzetten. Uit de tegenover
gestelde richting kwam een antwoord en kort
daarop lag het kamp midden In een ring van
helsch getrommel en valsche blaasmuziek.
„Dat heeft te beteekenen,” antwoordde de
Ingenieur elndelUk, „dat wU met het aanbreken
van den dag hier In de grootst mogelUke moel-
■Ukheden zullen zitten. Verstaat u de trommel-
slgnalen?"
Jammer genoeg niet," antwoordde de schil
der, die wat bleek geworden was en zUn maag
oproerig voelde worden. Mismoedig waakten de
mannen den ganschen nacht, spraken geen
woord en rookten voortdurend.
Zoodra de eerste lichtstraal doorbrak, begon
het getrommel weer. Het klonk thans maar uit
één richting en kwam langzaam naderbU. Vlug
waren de reizigers op de been en hielden bui
ten inspectie. Door het halfmans hooge gras
kwam een stofwolk, een wild-uitziende schaar
bont opgedlrkte inboorlingen danste op de ten
ten toe. Er glinsterden korte, breede zwaarden
en gevaarlUke lange speren In de son.
„Daar begint
de heksenketel
al!" schold de In
genieur. „Massal
in volle oorlogs-
ultrusting. Schil
den, knieratels,
apenhaar aan de
voeten en hoofdversiering. Er ontbreekt niets!1*
„ElgenlUk een prachtgezlcht,” echode de schil
der. om ook iets te zeggen.
„Als u eerst maar eens zoo'n leeuwenspeer
tusschen de ribbep hebt, zult u er wel anders
over denken. Doe die spuit nu gauw weg, daar
hebben we meer last dan voordeel van,” com
mandeerde de ingenieur.
De Massai hadden zich nu verdeeld en het
kamp in een omtrek van een geschatten kilo
meter Ingesloten. Een groep van vUftlg man
maakte zich uit de keten los en kwam den
fantastlschen krUgsdans stampend, op de Euro
peanen toe. ZIJ naderden tot op dertig schreden,
tot het gras onder hun dansen platgetrapt en
de grond zoo glad als een parketvloer gewor
den was. Toen klonk een zonderling signaal. De
Beier liet een ellenlange verwensching hooren.
„Wanneer ik nu niet bU den evenaar, maar
op een Dultsch exercitieterreln stond, zou ik er
op zweren, dat hier .Halt” geblazen werd. Ver
der er over nadenken kon hU niet meer, want
nu volgden de verrassingen elkander met groote
snelheid op De wilde dansers wierpen de schil
den weg en schaarden zich In twee gelederen.
Een man sprong naar voren en commandeerde
met stentorstem, duidelUk verstaanbaar: „in
groepen rechtszwenktmarsch
Toen zU de verbüsterde Europeanen passeer
den, de lange speren geschouderd, dreunde an
dermaal de stem: „Geef acht oogen rechts!"
En in looppas, de hoofden naar rechts gekeerd,
rende de colonne voorbU
Dat alles was in enkele minuten gebeurd en
ëer de beide Dultschers hun spraak terug had
den, kwam de hoofdman op hen afgestapt,
plaatste zich stram voor de twee reizigers, sloeg -z
de bloote hielen tegen elkaar en brulde:
„Obaschna Njuma. 9e compagnie Udjidji.” u
De hand vloog aan het voorhoofd, waarboven
een veel te kleine Inlandsche shako van de voor
malige Dultsche koloniale troepen troonde. Over
zUn gezicht trok een blUde, stralende grUns.
De schilder herstelde zich het eerst en brak
in een bevrUdend lachen uit, waarmede de
hoofdman instemde. Telkens vroeg hU: „Was
hqt niet prachtig? Is het goed bevallen?” en
dan dréunde zUn stem alsof ze uit een ton
kwam.
De schilder knikte en nam den zonderling
van hoofd tot voeten op.
„Hoe komt u hier elgenlUk verzeild?” pols
te hU-
De verklaring was eenvoudiger dan men had
kunnen vermoeden. Njuma, vroeger aanvoer
der van de in Udjidji gestationneerde kolo
niale troepen, was door de Engelschen gevangen
genomen, doch later weer naar >Un geboorte
land teruggekeerd. Hier had hU zUn militaire
talenten op enkele van zün stambroeders ge
probeerd; het resultaat er van had hü zoo juist
laten zien. Toen hU gisteren de blanken obser-
veerde en ze in hun gesprek als Dultschers leer
de kennen, had hU zün soldaten büeengetrom-
I meld om ze met militaire eerbewUzen te kun
nen ontvangen.
Toen ontdekte de schilder de hand-zonder-
duim en vroeg hem recht op den man af, wat
hü daarmee voor had gehad.
„Oh,” beklaagde Njuma zich, „dat was jam
mer voor me. Ik wilde alleen het geweer om
het „preaenteer-geweer!voor te doen. Dat
kan ik .toch zóó prachtig!”
Den volgenden voormiddag namen de beide
reizigers afscheid van den zwarten opperbevel
hebber. De een toog opnieuw op zoek naar een
gestreepte reuzenslang, de ander naar een
kunstzinnigen Maecenas, maar belden boden zU
het oude Afrika hun excuus aan. Er zUn daar
ook thans nog avonturen te beleven, waarvan
de romantiek door niets ter wereld te over
treffen is....