I
De avonturen van Prof je en Struis je
JCetmAaol aan eten daq
F 250.
F 750.-
H
richte villa. Z’n eenlge zoon en diens
waren gestorven en nu had hy
meer dan Hilary, z'n kleinzoon. Hilary was 34
en kon niet goed met z'n grootvaderoverweg.
De Kerk overleeft...
ALLE ABONNÊ’S ongevallen verzekerd voor een
DE MENAJBRUG WORDT
VERBOUWD
LAVENHALER
DE
f
ZATERDAG 8 JANUARI 1938
-
1
DOOR C. MORRIS
n
J
Een beschouwing uit het
jaar 1844
Spaansche kunst
schatten
Het plezier van
den ouden Brian
miLITfllK COLOftMS
hebben altijd voorrang, ook
al kraken zij den voorrangs-
weg, waarop a rijdt
s
i
1
eir
Bii
ha
de
Z.
Oe
te!
he
vo
ne
eei
Ld
verzekeringsvoorwaarden tegen Be* 7Cil bil levenslange geheele ongeschlkthi
sen der volgende ultkeerlngen R* verlies van beide armen, beide beo
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
heen?"
Muziek, een uiting des harten.
een vreugde voor het gehoor
dat
oever
I
1<
(Nadruk verboden)
J-
bc
die
Kinderverdriet
1
tein LoveU had liever nog een poosje gepraat.
(Wordt vervolgd)
leid tot werken door
tide beenen of beide oogen
al
naam
jes een verband om zyn hoofd had g-legd. Kapi
tein Lovett geloofde op rijn manier in de Voor
zienigheid. De dingen gebeurden, omdat het
aoo moest wezen. HU had een paard moeten be- -
rUden, dat bang was voor honden, en bewus-
I
J
I
c
v
t
toen zóó hoog, dat ik dacht, dat het nooit meer
op den grond sou komen. Ik hoop, dat u er
gauw over heen suit sUn. Kom. Black!
ZU gooide het overgebleven water uit haar
hoed, en zette hem weer op haar hoofd. Kapi-
In de londensche Times vertelt de Spaan
sche nationalistische architect Luis de Vllla-
Voorafgegaan door Struisje, die den weg
wees, en zoo stil mogeiyk naderden ze de
woeste indianen, die juist beraadslaagden
van welken kant ze ‘t kamp, dat ze slapend
waanden, zouden overvallen. Maar juist toen
de richting bepaald was, sagen ze overal
mannen als uit den grond verrUzen. Het
opperhoofd begreep er niets van en was
heelemaal de kluts kwUt. HU gaf allerlei
tegenstrUdige bevelen en rende overal heen,
maar voor hy goed wist wat er gebeurde,
was de strijd beslist en waren zyn mannen
gevlucht of gevangen genomen. Ook hytelf
viel in hun handen.
i
i
de
1
iec
on
int
h<
ri
M
e<
tc
4
hi
ai
m
K
dl
r
E
h
VI
P
e<
VI
U
2
On
wel
am
die:
k
rini
Kn
en
E
ken
Wil
9 h
V
ore
Oer
Oor
D
van
kru
roei
riet
- ter
V
Ore
tam
leen de twee oude heeren schenen zich bijzon
der op hun gemak te gevoelen. Toen alles in
orde was, vroeg Ralnsby:
„En wat kost dat nu?"
„Drie en een halven dollar."
.Heb ik het niet gedacht!" riep Brian; ,Je
overvraagt -weer. Ik zal je drie dollars geven en
geen cent meer.”
teloos moeten neervallen aan de voeten van
in plaats van met zyn paard alleen te’biyven, het melske, waar de hond van was, en zonder
et grootste deel van z’n tyd bracht de
oude Brian Ralnsby door met rustig aan
*t raam te zitten in z’n kostbaar inge-
vrouw
geen familie
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
Grootvader en kleinzoon leefden te' samen in
't groote huis, oogenschUnlUk in harmonie.
Als 'de oude man voor t raam zat, mompelde
hy steeds iets in zich zelf.
„BespottelUk,” bromde Hilary dan, die werk
zaam was op t kantoor van z'n grootvader.
BUna eiken morgen als Hilary aan z'n werk
was gegaan, Het Brian Ralnsby z'n auto voor
komen om een tochtje te maken. Nooit wist
Hilary waar hy dan heen ging. De oude man
had de gewoonte, als hem een vraag in die
richting gedaan werd, daarop te antwoor
den met de een of andere geschiedenis uit z’n
vroeger leven op te halen.
„Waar gaat u eiken morgen toch
vroeg Hilary hem op zekeren dag.
„Uit," lachte z’n grootvader.
„Och wat,” zei de jonge man, vry oneerbiedig.
„GMt.it een ritje maken in 1 park?”
Even zweeg de oude heer en begon dan:
„Een vriend van my, Donidof, kwam Jaren
geleden met mij uit Rusland. Een flinke man,
maar wat zUn de tUden veranderd I HU-..."
„Excuseer me, grootvader,” viel z’n kleinzoon
hem ongeduldig in de rede, „maar ik heb een
afspraak. Bewaar die geschiedenis maar voor
een anderen keer. Hebt u soms 25 dollar voor
Belcher's herberg bood alles wat het hart van
een zeeman in verrukking bracht, die langen
tyd op zee geweest was. Bepaalde herinneringen
daaraan waren dan ook de ondergrond geweeet
van kapitein Lovett's bezoek aan Norfolk. Thans
hadden die herinneringen haar kracht voor hem
verloren. Zonder ophouden rees het beeld voor
hem op van iets reins en fatsoeniyks en liefs;
Wat was dat een vreugde, toen de over
winnaars bU het aanbreken van de morgen
in hun kamp terugkeerden. Wat een ge
schreeuw en gedans was daar, en Profje, die
daaraan niet gewoon was, verging hóoren
en zien. HU was nu zoover, dat hy in een
wagentje gereden kon worden en met de
vrouwen, kinderen en oude menschen was
hy de helden tegemoet gegaan. Aan de zijde
van den stoet reed Struisje bovenop zyn te
ruggevonden vriend, Profje’s paard en
zwaaide met het hoofdtooisel van het ge
vangen opperhoofd.
n bepaalde landen maakt de Kerk een
seer moeilijken tUd door. Vijanden van
het katholicisme wanen haar einde
reeds nabij; maar er zijn ook sommige ka
tholieken, die luide klagen, alsóf de onder
gang van de Kerk dreigde.
Voor die kleinmoedigen is het wellicht
nuttig te lezen, wat ongeveer een eeuw
geleden over dit onderwerp werd geschreven.
Wij vonden dezer dagen een interessante
beschouwing in de „Historisch-polltische
Blktter" van 1844, waaraan wij in vrijen
vorm de volgende gedachten ontleenen:
Men spreekt over de gevaren, die de Kerk
bedreigen. Doch welke eeuw kende deze
gevaren niet? Scheen niet in iedere eeuw
de overwinning van de vijanden der Kerk
nabij? Was er ooit een eeuw van rust en
vrede’ Wij herinneren aan Nero en Jullaan
den Afvalligen. Aan den tijd van Constantijn,
toen de wereld zooals een schrijver zegt
op zekeren morgen ontwaakte en met
verbazing zag, dat zij Ariaansch geworden
was. Aan de moeliyke tijden, toen de Kerk
tegenover de Hunnen van Attila en de
opvolgers van Mohammed stond. Aan den
tijd van schandelijke ergernis en scheuring,
toen een Marozla den pauselljken stoel
beheerschte. En aan de ballingschap van
Avignon, toen het opperhoofd der Kerk
zeventig jaren lang aan de macht van een
wereldsch vorst was overgeleverd. Aan het
tijdperk van het groote schisma, toen de
christenheid niet meer wist wie haar Hoofd
was. Aan den tijd van Luther, toen de
vorsten voor de nieuwe leer naar het
zwaard grepen en zich als om strijd van de
Kerk losmaakten; toen heel Europa bereid
scheen tot afvalligheid en de protestantsche
soldaten van den Connétable van Bourbon
Rome ontwijdden.
Waren dit soms tijden van macht en vrede
en vrijheid? Toen de hervormden het boek
der Openbaring opsloegen, om daar den
dag te zoeken, waarop het pausdom ten
grave zou dalen en vonden, dat het jaar
1889 het laatste jaar van den „antichrist"
en de Babylonische ontuchtige zou zijn?
Waren dat tijden van zekerheid en mocht
de Kerk toen menschelijkerwijze be
schouwd nog op een lang voortbestaan
hopen? Neen, eeuwen van vrede en rust
zijn er in de geschiedenis der Kerk niet
te vinden, steeds werd zij belaagd. En elke
vijand waande zich bij zijn optreden zeker
van de overwinning; allen hebben Haar
dood verklaard en zij hadden evenals de
„groote geesten" van de Conventie en de
diepzinnige praatjesmakers van onze dagen
•y de kist en de begrafenis al besteld.
Wat was het einde van al dien strijd en
al die stormen, van al die geestelijke op
standen en materieele aanvallen, van al
die oneenigheden en verwarring in den
schoot der Kerk zelf? Heeft de Kerk met
wapengeweld gezegevierd? Is zij naar men-
scKelljke begrippen overwinnares gebleven’
Zelden! De materieele, tastbare, zlcht-
Den volgenden avond stelde Hilary z’n meisje
aan z'n grootvader voor. De oude heer scheen
nog al ingenomen met haar te zijn. En nadat
nog een vriend van Hilary, een zekere Pember
ton met z’n meisje was aangekomen, zei hij:
„Laat den auto voorkomen, Hilary. En willen
jullie dan zoo goed zjjn met me mee te gaan?
We zullen gauw genoeg terug zijn en dan kun
nen jullie gaan soupeeren en zooveel plezier
maken als je wilt.”
Zwijgend, maar niet zonder verwondering,
voldeden de jongelui aan dit verzoek. In een der
volksbuurten stopte de auto en Ralnsby gaf z’n
chauffeur order te wachten, waarna het gezel
schap te voet verder de straat in ging.
Op een gegeven oogenbllk wees de oude heer
op een uithangbord, waarop te lezen stond: P.
Telford’s plannen werden door *t Parlement
goedgekeurd. Met den bouw werd een aanvang
gemaakt in 1818 en* de brug, een der technische
sonderen van dien tijd, werd den 30sten Ja
nuari 1826 geopend.
Het dek van de brug bevindt zich 30 M. bo
ven den waterspiegel bij den hoogsten stand.
zij langs „den kettinghaar den anderen
terugklauterden.
Het woord .hangbrug” (suspension bridge)
was toen nog niet algemeen in gebruik. Sou
they, Wordsworth’s voorganger als poet laurea
te, die de brug bezong, sprak van de „bending
bridge hung high o'er Menai’s strait” maar
misschien had .suspension" voor hem een voet
te veel.
Thans is de uitvoering van het werk opgedra
gen Mn de ingenieursflrma Sir Alexander
Gibb and Partners. Sir Alexander is de zesde
in een directe lipte van Ingenieurs, en zijn over
grootvader heeft in 1809 voor Telford gewerkt
Mn de uitbreiding van de haven van Aberdeen.
Aldus bestaat er een band tusschen den ma
ker van de nieuwe en dien van de oude brug.
Kapitein James LoveU klapte zijn scheeps-
boek dicht, trok een andere jas aan en begaf
zich van boord, ’t Was niet, omdat hij niet lan
ger den stank kon verdragen de Albatros
was pas uitgezwaveld I maar het leven Mn
wal riep hem. waaraan hij zulke prettige her
inneringen bewaarde. Kapitein Lovett wm nog
zeer levendig, ondanks zijn 38 Jaar. Dat hy de
Albatros onbewMkt achterliet, veroorzaakte hem
niet de minste zorg. De hoogst bedenkelijke
reputatie van de boot en van hem zelf
sou een betere bewaking zijn, dan twaalf wel-
bewapende mannen.
HIJ bevond zich ergens ter hoogte van Norfolk.
In de negorij, WMr hij aan land kwam, vu
natuurlijk geen paard te krijgen. Maar een
kwartmyi verderop bemerkte hij een neder
zetting van eenigen omvang, en hier hoopte hij
Mn karretje te kunnen huren, met iemand, om
hem te rijden Ongelukkigerwijze waren de
F" BpWTViii te
bij paard kon rijden? werd hem gevraagd. Neen,
dat kon hij niet Maar iedereen kon rijden op
Pionier. Zelfs de kinderen zaten er op. Je
hoefde hem niet eens te rijden. Je ging er
maar het meisje had iets beslist over zich. Als
ze zei, dat ze iets zou doen, dan deed ze het
ook. Wéér ging ze van den weg het bosch in, de
hond achter haar aan, en er was niets meer van
haar te zien.
Kapitein Lovett Krabbelde langzaam overeind,
en rekte zich eens uit. Hij had niets gebroken.
Idioot! zei hij tot zichzelf. Je had
althans haar naam te weten kunnen komen,
en vragen, waar ze woont. Nu is al je kans
naar de weerga.
Hij klom weer in het zadel, niet «onder moeite,
en vervolgde zijn tocht Alle vreugde, die hy
zich had voorgesteld van een avond aan wol,
was op slag vernietigd door een paar oogen, die
nog blauwer waren dan die van hemzelf.
bij een ongeval met
doodeUjken afloop
Het was hoog tijd want hier en dur kwam
er leven in de slapende mannen. Ze begon
nen langzaam op te breken. Struisje, besloot
^voorlooplg van boom tot tfoom te vliegen om
J te zien wat ze verder zouden doen. Zoo na-
derden ze allen .hun doel. Vlak bij het kamp
hielden ze stil, maar Struisje vloog verder
en nu kon hy syn vrienden vertellen waar
de rooeers waren. Alles was natuuriyk In rep
en roer en in de weer met wapens. Het
opperhoofd had bevel gegeven niet te wach
ten op den vyand, maar deze tegemoet te
gaan.
van het instituut van Civiel Ingenieurs. Tot
n het begin der vorige eeuw was het verkeer
net het eiland Anglesey onderhouden door vijf
•eerbooten; de overtocht over het smalle water
;on evenwel by stormachtig weer zeef gevMr-
yk zyn en het Parlement besloot dus tot wat
net de toenmalige technische hulpmiddelen
.en zeer stoute onderneming was; de oprich-
•ing van een brug over zeewater. Het is waar
dat dit water smaller was dan menige rivier. nueva hoe te Toledo in den strijd om het Al-
-r-5 en aanvang aal gemMkt worden met de
H verbouwing van de Menal brug, de sler-
lijke hangbrug welke sinds 113 Jaren het
eiland Anglesey verbindt met Wales.
en de totale lengte Is 300 meter. De brug is
overlangs verdeeld In twee wegen: één van
ruim twee meter, de andere van 3,7 meter
breedte, en '.voldeed natuuriyk voortreffeiyk
voor het verkeer van wagens en koetsen.
De nieuwe brug zal, in overeenstemming met
de eischen van onzen tjjd, uit één enkelen ry-
weg bestaan, zeven meters breed en geflankeerd
door trottoirs van 1H meter breedte.
De arbeid zal ongeveer 2*4 Jaar In beslag ne
men, zonder dat het verkeer met het. eiland
onderbroken zal worden. Omstreeks 3500 ton
staal zullen gebruikt worden en de Jtettingen
zullen .geankerd” worden in 7500 ton beton.
Byna 3000 ton rots zullen uitgegraven moeten
worden.
Het Is een groot werk en toch maar klein
vergeleken met wat van 1818 tot 1838 gewrocht
werd. Het „leggen” van de eerste ketting, van
den eenen oever naar den anderen, was met
de toenmalige hulpmiddelen een cyglopische
arbeid. Hlefby moest gebruik gemaakt worden
van een vlot, 120 meter lang. Zonder één en--
kele hapering werd de taak volbracht In den
tyd van anderhalf uur; 150 man stonden op
den kaapstander, waarheen de ketting geleld
moest -worden, en opdat zy alle bewegingen
precies tegelykertyd zouden uitvoeren, werkten
zy onder, begeleiding van een muziekkapel.
Toen de geweldige taak volbracht was, hieven
zy een geestdriftig gejubel Mn; bier werd on
der de arbeiders rondgedeeld, en twee hunner
steeg dé geestdrift zoozeer naar het hoofd, dat
0==^-^=======^^
J
bare overwinning wm vaak voor haar
tegenstander» weggelegd.
Wat gebeurde er dan ten gunste van de
Kerk? Slechts dit ééne: haar tegenstanders
stierven en zij heeft hen overleefd. Haar
tegenstanders zijn gevallen, omdat zij men
schen waren, en zij heeft hen overleefd,
omdat zij onsterfelijk Is. Dit overleven, dat
was het einde van lederen strijd en lederen
storm.
Het Arlanlsme, zoo groot en machtig,
verdween men weet niet „wanneer en
waar zooals de Rijn In de zee. Het Hel
lenisme van Jullaan, eens zoo glorievol,
vlood heen gelijk een schaduw. En hoe ging
het met de menschen? Innocentius III heeft
de Hohenstaufen niet In een open veldslag
overwonnen; Plus VI heeft de Conventie
niet ten val gebracht en Plus VII heeft
Bonaparte niet van zijn troon gestooten.
Maar de Hohenstaufen en Philips de
Schoone en de Constituante en de Conven
tie en Bonaparte zijn allen dood, zij en
hun macht. En de Kerk leeft voort, de
Kerk en haar waarheid. ZIJ triomfeert niet,
zij overleeft. Zij buigt In den storm, de
golven slaan over haar heen, de nacht
hult haar in het duister. De ongeloovlge
juicht over haar ondergang en beroemt
zich op zijn triomf. En de geloovlge is
hevig ontsteld.
Doch de storm gaat voorbij, de lucht
wordt weer helder en rein en het scheepje
der Kerk, dat men reeds verloren waande,
dobbert op de golven, schijnbaar zwaar ge
havend, m**r tochzij heeft den storm
doorstaan, en rondom spelen de golven met
de wrakstukken der machtige schepen, die
haar wilden vernietigen.
Zoo verging het de Kerk. Al die eeuwen
door leefde zij In onderdrukking en nood,
dreef van den eenen storm In den anderen.
En overleefde al wat menschelljk wm.
Rome, welks naam „sterkte” beteekent,
telde slechts dertien eeuwen, vanaf zijn
legendarischen oorsprong tot aan de tijden,
toen er niets Romeinsch meer te bekennen
viel. Noch het Alexandrljnsche Hellenisme,
noch het Arlanlsme hebben langer dan
twee drie eeuwen geleefd. De Kerk alleen,
schijnbaar zwak en weerloos, heeft tot
heden toe voortbestaan; haar roem en
macht liggen niet in overwinnen en ge
bieden, doch in het voortleven
Zoo schreef men een eeuw geleden. En
ofschoon met deze historische les over het
voortbestaan dér Kerk niet het diepste ge
zegd is, kan zij ook heden nog met vrucht
worden gelezen. Strijd Is het dageiyksch
voedsel van de Kerk, en uit' het lijden komt
haar kracht. De Kerk triomfeert niet, zij
strijdt en lijdt en overleeft.
kwam, lag hy languit op zyn rug, met een
pyniyk gevoel in zyn hoofd, en een vage her-
i Innering aan een reis heen en terug tusschen
een aantal boomtakken. Ergens vlak by hem
hoorde hy een stem:
I U hebt me werkeyk doen schrikken!
Kapitein Lovett draalde pyniyk zyn hoofd
om. Het meisje had haar hoed afgedaan, en
spoelde met een witten doek in de omgekeerde
bol, tot de doek er druipend uitkwam. Ze
wrong het overtollige water eruit, vouwde den
doek by wyze van verband, en legde hem
zachtjes over het bovenste deel van kapitein
Lovett's voorhoofd.
U bloedt niet meer, zei se. U hebt nu
alleen nog maar een verband noodig. Dan bent
u weer gauw de oude.
- n ZU hielp hem opzitten, en zyn hersens be
gonnen weer te werken. Iemand scheen Pionnier
gevangen te hebben, en met den teugel Mn een
tak te hebben gebonden. De oorzaak van het
ongeval, de zwartharige hond, lag in de
schaduw, zyn roslge tong uit zyn bek; en »yn
snoet getuigde van tevredenheid voldoening.
Het meisje verbond hem, zoo goéd ze kon.
Meer kan ik niet voor u doen, zei ze dan.
En nu moet ik weg, wgfit het is al taat. Het
spyt me heel erg, dat u zich bezeerd heb», maar
ik kon er werkeiyk niets Mn doen. Uw paard
alleen mMr te sturen. En Wat meer wm: hy
wm nergens bang voor.
Kapitein Lovett wm een man, die gaame iets
probeerde, en liet zich gemakkeiyk overhalen.
Het paard werd gezadeld en getuigd, en met
eenlge hulp zat hy er weldra bovenop. De
stijgbeugels werden In de Juiste positie geset,
hy kreeg een sweep in zyn hand, en niet zonder
eenlge bange voorgevoelens aanvaardde hy het
avontuur.
Men had hem meer dan ééns de verzekering
gegeven, dat Pionier nergens bang voorwas
Maar nu riep Iemand achter hem aan, dat hy
vergetgn had, te zeggen, dat het paard alleen
bang wm voor honden.
Bang voor honden! dacht kapitein Lovett,
heel wat minder op zyn gemak.
Zyn blauwe oogen dwaalden over het land
schep; mMr er wm geen hond te zien.
zyn weg voerde hem langs struiken en ge
wassen in vollen bloei, en de lucht wm vervuld
van den geur der Jumyn. zyn beenen begon
nen een beetje te wennen Mn den gang van
het paard. Men had hem gezegd, dat hy zyn
knleén moest gebruiken, als er iets verkeerd
ging. Hy probeerde het eens, om te zien, wat
voor uitwerking het had. en het gevolg wm,
dat het pMrd in een Mngenamen sukkeldraf
overging, zoodat hy het heeriyk vond, om er op
nagaan eeo^zachte manier wm, om vooruit te
komen. En wéér voelde hy. wat een flinke
vent hy toch eigeniyk wm, en hy genoot
volop!
Bsa poosje Jatar kwam hM imieatoiia
me. Ik ben platzak.”
Het gebeurde VMk dat Brian Ralnsby over
z’n ouden vriend Donidof begon, maar Hilary
wm dan te ongeduldig om te luisteren, zoodat
de oude man steeds by ’t begin van z'n verhaal
bleef steken.
Eens kwam z’n kleinzoon by hem en deelde
hem mede, dat hy een meisje had en dat ze
jarig wm.
,MMr,” liet hy er boos op volgen, „waar kan
ik op trouwen? Soms op 't salaris dat ik kryg?”
„Toen ik trouwde, had ik niets,” luidde het
antwoord. „Maar hoe heet dat meisje, m'n
Jongen?”
„Evelyn Dawson. Morgen is ze jarig, en ik
zou graag een souper by die gelegenheid geven,
madr ik heb geen geld. Zoudt u.... maar och,
van ons plezier begrypt u toch niets. Zeg eens,
grootvader, hebt u wel ooit plezier gehad? Ik
geloof het niet.”
„Toch wel, m'n jóngen, maar daarvan zal jy
zeker niets begrypen. Maar, luister eens, iMt
Evelyn en je andere vrienden morgen hier ko
men. Ik zal Jullie dan eens laten zien, waarin
1 k plezier heb. Daarna kan je gaan soupeeren,
waar je wilt, en voor myn rekening.”
Donidof, repareert schoenen, hakken en zolen."
zy traden binnen. Daar wm een oude man
met een langen baard bezig een pMr heeren-
schoenen van zolen te voorzien. Z’n donkere
oogen straalden vrooiyk boven z’n brtlle-
glazen uit.
„Zoo. oude Jongen!” riephy. „Wat kom je zoo
taat nog hier doen?"
„Wel, m’n goede vriend," antwoordde Ralns
by, „ik zou graag willen, dat Je de schoenen
van die jongelui eens nakeek. Ik breng j» wat
werk.”
„LMt me de schoenen dan maar eens zien,"
,sel de schoenmaker.
Hilary hield hem *t eerst s’n schoenen voor.
,Nu." lachte Donidof, „hier mankeert niet
veel Mn. Alleen de hakken kunnen een beetje
geiyk gemMkt worden.”
„En wat moet er dan met de myne gêbeuren?"
vroeg Evelyn, terwyi ze haar voet op het
bankje zette. De oude schoenmaker strekte s’n
hand uit, mMr kon er niet by.
„U moet echter by me komen,” sprak hy.
,Jk ben te oud en kan me niet meer bewegen."
„Hy is verlamd," verktaarde Ralnsby. ,JCom
Evelyn, iMt je schoenen eens zien.”
.Nou, nou,” bromde Donidof. .Het zou beter
voör u zyn, als ik wat van dien hak afneem,
alvorens u valt en een ongeluk krijgt Lieve
hemel, wat een hikken I Zeg Brian, waarom
heb Jo die jonge dame niet eerder hier ge
bracht? Hoe kan ze daarop loopen?"
Een half uur lang wm de schoenmaker druk
bezig met hame
ren, kloppen en
vyien. En allen,
behalve - Brian
Rainsky en Doni
dof, waren gedu
rende dien tyd
vreemd stil. Al-
ruiter
lt het
was niet aan haar te zien. Wéér trok hy de
teugels aan. en het paard bleef staan, en op
hetzelfde oogenbllk bleef het meisje ook staan.
Geen twaalf passen scheidden hen van elkaar.
Maar het meisje keek niet eens nsar den knap
pen zeeman, en ging weer het bosch in. Ze had
een allerliefst gezichtje, maar thans perste zy
de lippen opeen, en liet een schril gefluit
hooren. Op dat oogenbllk dacht kapitein Lovett
alleen Mn het lieve gezichtje onder den grooten
strooien hoed. Dat ze sin had, om te fluiten,
leek hem niets byzonders. Te laat bedacht hy,
dat menschen, die een hond hebben, vaak
--kéék maar heel even naar den hond, en spngn|«gn wn flgumU»i. dat, met fluweiiaaehte hand- allerlei naties verzamelden zich, Er werd gedron-
Een geluid van krakende takken, een woest
geschuifel tusschen bladeren, Mn een groote,
zwartharige hond kwam kwispelstaartend op
den weg te voorschyn gerend.
Toen kapitein LoveU weer tot bezinning
Hilary’s grootvader nam de Jongelui nunwe
naar een café, WMr hy thee bestelde.
„Jullie zullen het wel vreemd van me gevon
den hebben," begon hy, „maar.... enfin, vertel
me eerst eens: hoe vond Jullie Donidof?”
„Hy lykt me een goed, neen, een uitstekend
mensch," zei Evelyn.
,Ja, hy is een beste kerel. Ik houd van hem.
Jaren geleden zyn we samen uit Astrakan hier
gekomen. Hy is echter absoluut geen zaken
man. Hoe meer geld ik verdiende, hoe meer hy
verloor. Ik heb hem meer dan eens in zaken
gezet, mMr het ging altyd mis. En geld van
me aannemen, wil hy ook niet, daarvoor is hy
te trotsch. Ten einde raad, heb ik hem in deze
schoenmakerij gezet. De arme kerel kan niet
meer loopen. Een oude vrouw verzorgt hem en
helpt hem van z’n bank naar bed. Eiken dag
bezoek ik hem, en breng dan altyd een paar
schoenen voor hem mee om ze te repareeren.
Dat is nu m y n plezier, kinderen. MMr o, als
jullie eens wisten, wat een moeite het me kost
om eiken dag agn een^paar kapotte schoenen
te komen! Het huls waarin hy woont, heb ik
gekocht, mMr dat weet hy niet Hy betaalt
elke maand 10 dollars Mn huur, maar als ik
wilde, zou ik er wel 50 voor kunnen maken. Om
geen argwaan te wekken, gaf ik hem minder
dan hy vroeg. Hy is er nu van overtuigd, my
een plezier gedMn te hebben.”
Brian Raleigh zweeg even en schudde lang
zaam het gryze hoofd. DMma hernam hy: ,jCn
nu kinderen, dunkt het me beter, dat Jullie
weggMn en je op -Je eigen manier gaat ver
maken. Ik heb nu m’n plezier gehad. Hilary,
Jullie gaan allemMl in *t Llncoln-restaurant
soupeeren, voor mijn rekening. Stuur me den
auto en nemen Jullie maar een taxi. Ik wil nu
traag alleen zyn,” en hy keek de jongelui.goed
hartig glimlachend Mn.
Op dit oogenbllk stond Evelyn op en zonder
iets te zeggen, sloeg ze hMr armen om den hals
van dien ouden man. Pemberton en s’n meisje
drukten hem stllzwygend de hand.
,Jk sal U den wagen direct sturen, groot
vader,” zei Hilary harteiyk, en voor 1 eerst
sinds z'n kinderjaren, kuste hy z’n grootvader
op diens voorhoofd.
Van dien avond af had de oude verlamde
schoenmaker Donidof vier trouwe vaste klan
ten meer.
cazar de kostbaarste kunstschatten verloren
gingen. Door het gepeupel werden enkele van
de schoonste schilderstukken opzetteiyk ver
nield. Doordat twee kunstenaars en een boek
handelaar met levensgevaar de schilderijen van
Greco in veiligheid brachten, zyn- deze op één
na gered. Een zeer groot aantal kunstschatten
werd gestolen èn is spoorloos verdwenen. Een
ontzagiyk verlies wm ook de Toledosche weel
de van gebrandschilderde ramen uit de 14e en
15e eeuw. Deze sprongen alle stuk bij de twee
exploisles, die het Alcazar hadden moeten be
dwingen. In het algemeen wm op te merken,
dat de volksfronttroepen zich om de kunst
schatten in het geheel niet bekommerden en
geen enkele voorzorg in acht namen Franco
heeft dit geheel anders gedaan en by de voor
hoede van zyn troepen een kunstcommisste ge
voegd, die dadeiyk by het. binnentrekken van
een “Plaats -de speciale taak heeft voor de
kunstwerken te zorgen.
Mn stuk at wat huisjes van briksteen, met
groote schoorsteenen. Er wm niemand te zien
ook geen hond. Kapitein Lovett reed door, en
vervolgens het bosch in. Aan den rechterkant
zag hy telkens een glimp van een rivier,
tusschen de boomstammen door. Een honderd
pM-of-zoo voor zich uit kwam een meisje, met
een mand Mn haar arm. uit het kreupelhout
op den weg te voorschyn. Een onuitroeibaar
instinct deed kapitein Lovett de teugels in
houden.
Ik zal hMr den weg naar Norfolk Hagen,
dacht hy, en hoe ver het is, en zoet en wie
weet.
Het méisje zag ongetwyfeld, dat ze
naderde, en dat hy héér naderde,
De brug, die over de MenalstrMt voert, is
zeker een der oudste hangbruggen ter wereld.
Na de verbouwing zal er van het oorspronke-
lyke kunstwerk nog genoeg over zyn, dat
de band tusschen toekomst en verleden op
zichtbare wyze bewMrd biyft; de prachtig ge
bouwde torens en viaducten, die ondanks hun
hoogen ouderdom nog Jong en onverwoestbaar
sterk zyn, zullen onMngetast biyven, maar de
kettingen, waaraan de brug hangt, en 't „dek”
van de hoofdspanning, welke een lengte heeft
van 170 meten, zullen plaats maken voor het
modernste op. het gebied van bruggenbouw. En
toch is het meesterwerk uit het eerste kwar
taal der vorige eeuw nog zóó hecht, dat het ons
en een volgend geslacht gemakkeiyk overleefd
zou hebben, indien niet het steeds in omvang
tbenemende verkeer eischen stelde, waarop zelfs
de fantasierykste bruggenbouwers van een eeuw
geleden niet droomden.
De nieuwe brug zal natuuriyk bestand zyn
tegen het zwaarste autoverkeer Men zou de
oude brug lasteren indien men beweerde, dat
zy ooit neiging vertoond hMft te bezwyken on
der den last van de eindelooze rijen auto’s, die
's zomers oversteken naar het romantische
eiland, mMr toch: al te hoog mogen de eischen
niet gesteld worden en zelfs wanneer de Me
naibrug gemakkeiyk het gewicht van het ver
keer torsen kan, zy is te smal geworden voor
den omvang van het verkeer.
De verbouwing zal, naar schatting, tweemaal
zooveel kosten dan meer dan ’n eeuw geleden
aan den bouw besteed werd. mMr de 120.000
pond sterling, die toen uitgegeven werden, ver
tegenwoordigen natuuriyk een veel aanzleniy-
ker WMrde dan de 338.000 pond sterling,
thans by het werk gemoeid sullen zyn.
De bouwer van de brug wm de beroemde in
genieur Felford, die de zoon wm van een her
der te Dumfries, en de eerste president werd
Een medewerker schrijft ons:
eenigen twijfel wm het nu voorbeschikt, dat hy
op deze toevallige kennismaking nader zou
ingaan.
Hy liet zyn blik, gaan door de lage gelagka
mer, en herkende by het zwakke lamplicht .zyn
eersten stuurman Thompson. Dan Grimes en
Lefty, tWM ruwe zeebonken; en Swlfty, den
kajuitsjongen, die nog gMn zestien wm, maar
al wat wyzer begon te worden. Hy wm niet van
plan, om zich hier te kyk te zetten voor zyn
PM Mngemonsterden kajuitsjongen, en wenkte
hem naar het buffet.
Ga hier vandaan, zet hy, en biyf hier
ook vandaan.
Jawel, mynheer, zei de jongen; maar zyn
gezicht betrok.
Kapitein Lovett bestelde een gtas, en terwyi
hy het in één teug leegdronk, nam hy het
merkwaardige "besluit, om zich ook niet te kyk
te zetten voor zyn eersten stuurman en de be
manning. Het zou natuuriyk niet de eerste keer
geweest zyn, maar hot leek hem eensklaps
onbehooriyk, als het ooit wéér gebeurde. Doch
kapitein Lovett kon heel wat.op, zonder zich
raar aan te stellen, en bleef dan ook nog een
poosje aan den gang.
Geleldeiyk liep de gelagkamer vol Zeelui van
ken en gespeeld. Vanwaar hy stond, had kapi
tein Lovett het gezicht op de haven. De volle
maan verlichtte de omtrekken der schepen.
