COMFORT IN AMERIKA
De avonturen vaneen verkeersagentje
fc-
f!1.!
H
H
F 250.
F 750.
SHEA
ALLE ABONNÉ’S ongevallen verzekerd voor een der^volgende ultkeeringen F 750.- verlies van belde armen, belde bee
D..
K
VICKS
HETLAND DER NIEUWE
SNUFJES
N
20 slub
25 ch
21
van^de lersche Brigade
WIngs
American
Cigarettes
Influenza
VRIJDAG 28 JANUARI 1938
d
Broer en zuster
Pleidooi voor een
geminacht dier
dg
I
De treinreiziger wordt
vertroeteld
.3
DOOR RANDALL PARRISH
Het allernieuwste is on,
de „geluid s-opslokker”
k
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Praatje over padden
Ook voor
A
2^ oan deti daq r
L
Cr
r
lan
(Nadruk verboden)
op dit blad zün ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen
S
(Wordt vervolgdj
W Va po R ub
ieid tot werken door
beenen of belde oogen
V
a
L
a
k
k
t
te
i
belangwekkend. Toen ik eens
kostschool In Noord-Engeland
armzalig
varkensvleesch
l
r
i
laatste bezoek, kapitein,” gaf een ander lachend
ten antwoord. „Hij was een allererbarmelükste
lafaard, en de Lamineren waren vroolük.”
„Maar hij kon toch niet weten, dat wij terug
zouden komen?"
.Neen, maar hü dacht waarschijnlijk, dat het
wel eens kon gebeuren, dat anderen van ons
gilde zich op den weg zouden vertonnen. Ik zou
wel eens willen weten, wat de pummels met het
lijk hebben gedaan.”
„Dat is waar ook, Dorn, ik had die heele
zaak vergeten. Vooruit, mannen, ik heb twee
van jullie noodlg. Loopt eens gauw met een
lantaarn de ladder op en laat het licht eens
over de ruimte er boven schijnen om te zien
of er daar ook iemand is. Als dat zoo is, dan
werken Jullie hem er maar uit"
Ik zag de hoofden der mopperende kerels in
de opening verschijnen. Ik zorgde er voor niet
de minste beweging te maken, want ik zag, dat
zij tot het detachement van Shephard’s Lambs
behoorden en wist dat mijn doodvonnis was ge-
zoodra men mij op het spoor sou
btf de vaatjes vermaakte. Hun gezichten ken
ik niet duidelijk onderscheiden, maar hun uni
form was die van de Engelsche Garde.
De officier zat alleen of liever lag alleen up
de bank. Glas en flesch stonden voor hem. Zijn
rijlaarzen waren
een man van vei
M| verMes na een hand,
een voet et een Kg.
teekend,
komen.
Zij hielden de lantaarn mijn kant uit, maar
het troepje dekens viel hun het eerst in het
oog en zoo hadden zij dan ook onmlddellük het
doode lichaam ontdekt. Heel druk maakten ztf
er zich niet om; zij wierpen het t laddertje af
in bereik van de mannen, die er onder stonden
en verkochten daarbij nog allerlei ruwe grap
pen. Daarna gingen sfj zelf ook naar beneden,
zonder zelfs nog een enkele maai om zich heen
te kijken. De kapitein hield de mannen staande
en was zeker naar hen toegeloopen, cm den
i komen
asm haar
l
I
I
I
Op een avond tamelijk Iaat bet was
enkele weken later klopte Richard aan de
deur van haaf kamer.
Richard, riep ze uit wat is er? Ben je
niet wel? Het is al elf uur. Je had allang In
bed moeten wezen!
Ik moet je spreken, zei Richard.
Zjjn oogen schitterden vreemd. Zijn handen
en zijn stem beefden. Maar toch scheen hij ze
ker van zichzelf.
Mildred, zei hij ik ben van plan om
juffrouw Mary te trouwen.
Mildred kwam met een schok overeind.
Ben Je gek. Richard? Dat meisje zal nooit
met je trouwen!
er genoeg, al zouden ze het alleen maar over
Roosevelt hebben
Veelal bet gevolg van verwaarloosde kou.
Maak een eind aan gevette kou door keel, bont
en rug in te wrijven met deze krachtige zalf.
Verwijdert congestie, vergemakkelijkt
de ademhaling en helpt spoedig.
Hoe kunt 1/ toch
zoo rustig blij
ven terwyl Zoo
,vem rookt.
De schrijver vergeet er bjj te zeggen, dat een
pad nog grooter voordeel aanbrengt door het
verdelgen van slakken. Overigens verdient zjjn
pleidooi voor de padden alleszins te worden
onderschreven. Ook al sün het dieren die men,
wegens de giftige hukiklleren, beter niet zonder
handschoenen kan aanpakkenDat zü overigens
over merkwaardige psychische vermogens be
schikken kunnen de verhalen over de tamme
pad van William Leng leeien. Deze toonde zelfs
muzikalen smaak, getuige het feit dat hjj osten
tatief de kamer verliet toen een van Long’s
vrienden bet orgel begon te bespelen.
macht heeft. Op dien vogel vliegt se door de lucht en verzini
telkens kwaad." „Kan daar de politie geen stokje voor steken?”
vroeg het verkeersagentje. „Het is toch maar een sprookje,
meneer Keesle", zeide de paleiswachter. .Luister nu verder.
De heks heeft altijd een tooverring bij zich en daarmee kan
ze tooveren. De vogel is op onze hand, maar is geheel in haar
macht, zoolang de heks dien ring in haar bezit heeft. Ze vliegt
over bergen, over dalen, over steden en dorpen.” Nou, dat is
knap, die kan heel wat verhalen van baar reizen, want wie
f
dier is dit eigenlijk?) Zü kunnen en zullen ook
sommige insecten verdelgen die aan deh tuin
bouw schadelijk worden. Een van mün vrien
den, die een groote kweekerjj bezit tusschen
Waltham Cross en Londen, vertelde mü hoe
men daartoe padden in de broeikassen bracht
na er vier penny per stuk voor te hebben be
taald." -
veel aan reizen doet, die kan heel wat verhalen,’’ merkte het
verkeersagentje op.
„Twee kabouters,” zoo vertelde de paleiswachter verder, von
den dat gelukspoppetje, dat aardige meisje, schreiend tegen
een boom zitten. „Wat scheelt er aan, schatje,” vroeg de eene
kabouter. ,.Eki waar kom je vandaan, lieverd?" vroeg de andere.
Ze hadden medelijden met het schreiende kind, dat tranen met
tuiten weende. .Medelijden,’’ merkte Keesle op, „is wel het
mooiste wat iemand kan doen.” „Dat is een bewijs dat je geen
versteend hart hebt."
maakt en door zijn medeVogels wordt gebaat;
of voor het „lieve lammetje", dat zeker het
domste beest der Schepping Is.
Vroeger heb ik hier eens een pleidooi ge
houden voor de oorwormen, die maar weinig
vrienden tellen, en vandgag neem ik de wapens
op ter verdediging van de nog meer verachte
en verwenschte pad, die zelfs door den zacht-
zlnnlgen Shakespeare wordt beschreven als
Jeelijk en vol vergif” (wat intusschen niet waar
is), overigens met een opmerking er bU die
weer veel goed maakt, dat zjj namelijk „een
kostbaar kleinood in den kop verborgen draagt”
En Milton weet in bet „Verloren Paradijs” over
den duivel niets te zeggen dat onaangenamer
is dan dat hij .neerhurkt als een pad. dicht
bjj Eva’s voeten”.
Aan kikkers daarentegen heeft niemand zoo
erg het land. Een kikker is meer een vroolljk
schooiertje, met dartele sprongen en vermakeltjk
gekwaak; en ik heb zijn gezelschap gewaardeerd
zoowel in de groote moerassen van Nocrd-
Brazilië als elders. Maar voor zijn npef de pad
heeft, naar ik vrees, bijna niemand een goed
woord over; en de sympathieën der meesten gaan
uit naar den boerenjongen uit het verhaal, die
zulk een ongelukkig amphible onder zijn hiel
vermorzelde met den triomfantelljken uitroep:
„Ik zal je leeren een pad te zjjn!” Alsof het
arme dier met eenlge mogelijkheid iets anders
zijn kon!
Maar in wrkelüUieid zijn deze dieren heel
--vooc eeu
een lezing hield
over het reuzenmonster dat de diepten van
aan mijn jonge
e spoorwegen kampen tegen een euvel,
dat zich ook wel eens elders openbaart:
concurrentie van busondernemingen
groeiende onafhankelijkheid van den
doode in het gezicht te zien, want ik boorde
hem zeggen: „Uitschelden, mannen! HU is het,
Dorn. Ik wou, dat hü nog in leven was, dat
ik hem eens over de zending der dame kon int-
hooren, want ik heb nooit een meisje ontmoet,
wier lippen meer gesloten waren. Vooruit, man
nen, gaat hem begraven, een beetje van den
weg af. Ga met hen mee, Dorn, en breng dan de
prinses of wat zU zün mag binnen, want
ik heb mU in mijn hoofd gehaald, dat ze hier
met ons tweeën zal soupeeren, er schünt wijn in
overvloed te zün en haar tong zal er misschien
van los raken."
.Moet ik den man eerst begraven, kapitein
Awlright?"’
„Begraven? Ja, aeker. ZU weet niet, dat de
man dood is en ook niet, wat hü ons verteld
kan hebben, en het is ook niet mün bedoeling,
dat zU het zal weten. Vóór zU een onderhoud
met den hertog heeft, zal ik haar scherpzinnig
heid op de proef stellen. Ik voor mjj ben er
vast van overtuigd, dat er hier dingen zün ge
beurd, die de moeite van het vertellen waard
zün. Vooruit, Saunders, een flesch, man! En
onderzoek de provisiekast eens, wU zullen met
drieën aan tafel zitten.”
Ik waagde mü uit mün strooleger en vatte
post bU het hoofd van de ladder. Begunstigd
door de duisternis kon ik veilig een overzicht
nemen van het tooneeltje beneden in de kamer.
De lantaarn stond midden op de groote tafel,
maar het vertrek werd ruimschoots verlicht
door bet haardvuur. Een soldaat was bezig het
nog wat meer aan te wakkeren, terwijl een
ander, klein en tenger als een jongen, zich
En alljd even
kalmHij heeft
geen zenuwen.
HU antwoordde niet. Aan tafel gezeten, at hü
lusteloos en met gebogen hoofd, als wilde hü
de doordringende blikken van zUn zuster ont
gaan. Doch Mildred keek vanavond niet naar
hem. ZU hoefde dat ook niet, om te weten hoe
leelUk hU was, of om te begrUpen dat ook hü
voor de eerste maal de liefde in zün hart had i
voelen opkomen. Allebei terzelfdertüd in liefde i
ontstoken broer en zuster!
Tot dusver hadden ze net als twee oudjes 1
geleefd, die geen verwachtingen van dien aard
hebben. Hun werk was hun voldoende geweest. 1
Hun moeder, die jong weduwe was geworden,
had hen streng opgevoed. „Het is beter," had ze
hun gezegd, „dat jullie van jongsaf gewend 1
raakt aan allerlei offers.” Slechts één keer, toen 1
Mildred al wat grooter was, had ze ronduit tot
haar gezegd: .Jullie hebt geen van beiden een
gezicht, om ooit te kunnen trouwen. Dank den 1
Hemel, dat ik Jullie genoeg nalaat, om van te 1
leven. Wat zou jullie leven misschien wezen,
als je onder de menschen moest gaan, om Je 1
brood te verdienen en afhankelUk moest zün
van het beetje medelUden, dat er op de wereld
Is!” Sinds dien dag was Mildred als het ware 1
versteend. Tot dusver had se de liefde be- 1
schouwd als iets waarop ze recht had. Nadien
had se voor iedere illusie gewaakt Toen haar
moeder gestorven was, kwamen broeder en zus
ter tot de ontdekking, dat ze zeer rUk waren;
doch hun leven veranderde er niets door. Zjj
beheerden him bezittingen, leefden eenvoudig
en gingen met niemand om,
En hU heet Francis, zei Richard na een
poosje, op een toon alsof bü haar een kostbare
Inlichting gaf.
O, heet hü Francis....
Dokter is onver
moeibaar. dit i»
aide zdo ope
ratie.
Loch Ness bewoont vroeg ik
toehoorders om een echt amphible te noemen
uit onzen tüd. .Nikkers!” riepen zü allen tege-
UJk; maar niemand vermeldde ook maar des
kikkers verwante, de nlet-te-noemen pad. Toch
kan een paddelarve, evengoed als een klkvorsch
in zün jeugd, als zU er een geheugen op na
houdt, zich nog die minder eervolle periode uit
haar bestaan herinneren toen zU zich bad be
vrijd uit de gelei die haar omhulde en met den
staart naar beneden aan de ondersUde van een
blad hing in haar geboorteplaats in de wateren:
een leelUk oogloos schepseltje met twee pooten,
een staart en de kieuwen die het tot een echt
tweeslachtig dier maakten. Later zou het dier
tje vier pooten krijgen, en nog later, zonder
staart en uitgerust met een behoorlUk paar lon
gen, het water verlaten voor het nieuwe land
leven, maar evengoed een amphible blijven als
zijn verwUderde bloedverwant: de groote
plesiosaurus uit onze Noordelijke wateren.
Padden bereiken een aardig hoogen leeftUd
Pennant vertelt ons over een pad die, na^r zün
weten, veertig jaar werd en tenslotte werd ge
dood door een raaf. En uit de laatste Jaren
dateert het verhaal hoe toen Mr. Carter, de
vriend en zaakgelastigde van Lord Carnaroon,
die rijn hoofd stak door een opening in den
rilver-met-azuren wand van den grafkelder van
den armen. Jongen Toetankhamen, en t vol ver
wondering over wat hü zag weer terugtrok, een
dikke pad te voorschün kwam uit dit verbluf
dat gedurende duizenden jaren hermetisch af
gesloten was geweest; en op hetzelfde oogenblik
werd bU Carters lievelings-kanarle, die zich bui
ten het graf in een kool bevond in den zonne-
schUn, de kop door een slang afgebeten. Dit
zUn maar verhalen, maar zU hebben een strek
king.
Hoevelen weten er dat er geen padden, even
min als slangen, in Ierland rondkruipen? Heeft
Sint Patrick deze alle met zün bel verdreven?
Ik weet het niet.
Het oog van een pad is mooi om te zien,
zooals leder met een microscoop zelf kan waar
nemen. ik hoorde dit van een ouden vriend,
Frank Buckland, een beroemd bioloog die alles
over de dieren (padden Inbegrepen) wist, proe
ven met hen nam maar, naar mün meening,
geen dierenvriend was. Ben van zün proeven
bestond in het levend opsluiten van padden,
om te zien boe lang zü konden leven (of niet
konden leven) zonder lucht. Géén echte dieren
vriend zal zooiets doen.
Tenslotte zün padden niet zonder nut (welk
Ik kon den man heel duidelijk tegen de lucht
zien afgeteekend, toen hjj zjjn gevorkten baard
in de nauwe opening stak. Hij. was nog altijd
met het weerbarstige luik bezig, en, partij trek
kend van het lawaai, dat hjj daarbij maakte,
haastte ik'mij naar den zolder en verborg mij
onder het stroo. Ik kon hier even goed hooren
als in de kamer beneden, maar de vloer belette
mij iets te zien, al was deze dan ook slecht
gelegd en op sommige plaatsen vol reten. Ik
voelde mij allesbehalve gerust, want ik was
nu diep doordrongen van het gevaar, dat mjjn
ontdekking ten gevolge zou hebben. Ik had
liever met de Oostenrjjkers of met de Hollan
ders te maken gehad dan met de Engelschen.
Zij zouden al heel korte metten maken met
iemand, die mijn uniform droeg. En wat zouden
zü hier eigenlijk uitvoeren? In het kamp werd
verteld, dat de Hertog van Cumberland naar
het noorden was vertrokken, maar het was toch
maar een feit, dat er hier een eskader van de
Garde was, en dat de menschen zich uitstekend
op hun gemak voelden.
Niets van wat benéden gebeurde, ontging mij.
De man sprong van de vensterbank af, liep de
kamer door en stootte daarbij in het donker
tegen de tafel, hij vloekte hardop en ging de
deur openmaken.
„Wat is er, Saunders?” riep de officier.
scheenbeen bezeerd? t Is niet de moeite om
dasu- zooveel drukte van te maken. Steek eens
een vuurtje aan in den haard man, en laat
Austen de lichten aansteken. Wat denk je, dat
er van den waard is geworden?”
„Den doodschrik op het UJf gejaagd M)
ï?”*1 Eenmaal binnen, is de burcht genomen!
vooruit mannen, aan den alagl"
Na dien avond trad Mildred eiken dag haar
kantoortje binnen, alsof het een heiligdom was.
Dan deed ze de deur op slot en bleef lange uren
achter de gordijnen van het venster staan, om
te wachten tot Francis den tuin Inging. Soms
wachtte ze vergeefs, maar <je keeren, dat hij
verscheen, voelde zij zich rijkelijk beloond. Ze
was jong en gezond, het leven jubelde in haar
hart een vreugdezang thans had zij eindelijk
het gevoel van een enormen rijkdom, doch dit
maal niet van geld. Ze glimlachte tegen ieder
een, dien ze in huis tegenkwam: tegen de dienst
boden, tegen den portier, tegen de werkster
zelfs, waarvoor ze anders altijd zoo afgemeten
was geweest. En allemaal keken se nog eens
naar haar om: wat had de juffrouw toch, dat
ze zoo veranderd was?
een tong als de hare los maken. En wat heb
je voor eetbaars In de kast gevonden?”
.Ben armzalig beetje, kapitein, een stuk
mager varkensvleesch en een soort haver-
brood."
„Voor een hongerig mensch niet te versms-
den. Waren de Ooetenrijkers hier langs geko
men, dan hadden wij niet op zooveel kunnen
rekenen. Deze weg was zeker niet op hun kaart
aangegeven! Den Goden zij dank! Wat heb Je
te melden, Watson?"
De wacht, die binnen was gekomen, maakte
een stijve buiging.
,Jn het achterhuis, kapitein, staat een paard
met de uitrusting van een Fransch cavalerist.
Luitenant Dorn stuurde mij naar u toe om het u
te vertellen, kapitein.”
„Wat zeg je daar? Maar één? Van een enke
len verdwaalde hebben wij niet veel te vreezen.
Is het paard warm alsof bet nog maar kort ge
leden bereden is?"
„t Is niet warm meer, kapitein, maar het
„Den is dat geschop van je ook niets anders
aan leerverspUling”, en ik kon heel duidelijk het
gerinkel van een stalen scheede onderscheiden,
“rwljl de leider uit het zadel sprong. „Kijk lie
ver eens uit naar iets, waarmee je het slot kunt
*°rceeren! St. Anna! Het is hier even kaal als
“n gevild kuiken! Hoor je niets van de schel-
toen binnen?**
-Nlet zóóveel, kapitein. Ik denk, dat zl) hun
toevlucht tot de bergen hebben genomen, zoodra
«ij ons zagen."
□a zuster maar ik
rook ook WINGS en
die zijn, juist kslmee-
rend en opwekkend/
dier te flink bereden voor het gestald werd."
JSn te er geen spoor van den berijder?”'
„Geen enkel, wij hebben allerlei nasporingen
gedaan”
JE*hl Het paard kan best van den een of
anderen dooden militair gestolen zjjn en toen
hier zijn ondergebracht Maar zorg er voor, dat
er een wacht aan de deur wordt geplaatst,
Watson, en laat den weg afpatrouilleeren.
-P*11 willen wjj hopen, dat zij een kast vol
"«n hebben achtergelaten,” dit werd lachend
l»Wgd.
-Dat sou een heele zegen zijn, een niet te
onderschatten weldaad. Hebben jullie al wat ge
vonden, jongens?"
-Ev ia 8ben enkel ding, dat voor ram kan
dienen, kapitein,” zeide een andere stem.
"Niat? Bewerk dan de luiken met jullie
bij een ongeval aaet
doodelljken afloop
et allernieuwste is ongetwijfeld de ,ge-
luids-opelokker”. Dit te eigenlijk familie
van het .air conditloning-apparaat” en
kan met deze installatie verbonden worden; htf
zuivert eveneens de lucht, maar zorgt er tege
lijkertijd voor dat een kamer, die b.v. twee éta
ges boven het oorverdoovende lawaai van Fifth
Avenue gelegen te, in een kloosterlijke stilte
gehuld wordl^De stilte-bereider te goedkooper
dan de .zuiveraar4: voor 60 dollar te een kamer
al .Mil” te maken.
zit-natuurlijk aan dat „stilte-apparaat"
veel meer vast en nu te reeds gebleken, welk
een grooten invloed de installatie ervan heeft
op den verkoop en de verhuur van woonhui
zen in drukke buurten. Hoeveel last de New-
Torker bij net slapen gaan nog van de drukte
en het verkeerslawaai te verduren heeft, moge
blijken uit het feit, dat er een hausse bestaat
in den verkoop van een zeker soort „oorklep
pen”, die van doek zijn gemaakt en die men
avonds aan het hoofd bevestigt, om rustig in
slaap te kunnen komen. En dan zijn er natuur
lijk ook nog tal van menschen, óók in Amerika,
die vóór het slapen gaan in bed nog wat lezen
willen. Die hebben zich allemaal voorzien van
een Jeesplank”. speciaal voor dit doel in den
handel gebracht en die iets wegheeft van het
bovenste deel van een leunstoel zonder zit
ting wel te verstaan.
Eh nu mogen de Amerikanen al voor hun
„privé weer" zorgen in eigen huis, dat neemt
niet weg dat de drang om er uit te trekken
steeds grooter wordt en het is dan ook niet te
verwonderen, dat de Jongste New Yorksche
automobieltentoonstelling opnieuw de laatste
nieuwtjes bracht op het gebied van .aanhang
wagens". Caravaning te de term voor het rei
zen in zoo'n hute-op-wielen, dat in de laatste
jaren een ongekende populariteit heeft verwor
ven. Deze aanhangwagens zijn natuurlijk in
allerlei uitvoering te krijgen: de tentoonstel
ling liet ze zien, geïnstalleerd met zware club
fauteuils met schrijfbureaus, Ijskasten enz. Er
was een wagen bij, die zelfs op het dak een
zitje voor vier personen had. Trouwens, de ge-
heele auto-lpdustrie beweegt zich in de richting
van meer gemak, dat tot uitdrukking komt in
deurknoppen, die uw zakken niet meer in ge-
merika te het land der nieuwe snufjes.
ZX meer in t bijzonder op het gebied der
a technische vondsten. Al die nieuwe snufjes
hebben ten doel meer comfort te verschaffen.
Oorspronkelijk beteekent „comfort” eigenlijk
„troost”, maar de Engelschen hebben in den
loop der Jaren t eea en ander veranderd aan de
uitlegging van het begrip „comfort”, zoodat wij
zoo langzamerhand alles wat het leven veraan
genaamt en wat ons het leven gemakkelijker
maakt, onder „comfort” zijn gaan rangschik
ken.
Nu te twel zoo, <&t de Amerikanen ongetwij
feld „zin voor comfort" Rebben en dat het stre
ven van uitvinders, technici en fabrikanten er
op gericht te het den Amerikaanschen burger
geriefelijker te maken. Daarbij komt nog dat
duizenden Amerikanen zich nu eenmaal meer
kunnen veroorloven dan andere menschen, om
dat er eenvoudig in Amerika meer welgestelde
menschen zijn dan elders. Voeg daarbij dat de
doorsnee-Amerikaan verzot is op het toepassen
van technische trucs, en het te duidelijk en be
grijpelijk, dat de Nieuwe Wereld wat dat be
treft den toon aangeeft
Wat zjjn nu in de laatste tten jaar zoo onge
veer de voornaamste verbeteringen en nieuwig
heden in de Nieuwe Wereld? Daar te natuurlijk
in de eerste plaats de „air conditioning”, een
nog altijd typtech-Ameriksche uitdrukking voor
een even kenmerkend typisch-Amerikaansche
technische toepassing. „Air conditioning” betee
kent „luchtbepaling" en het komt er op neer
dat wjj het weer binnenshuis zelf regelen.
Zit-, en slaapkamers, kantoorlokalen, bios
coopzalen enz., voorzien van air conditioning” wmdVgev^id “stoft^‘ weken" blijft
zullen dus de sfeer hebben, die de eigenaar ze -
door middel van zijn installatie gegeven heeft.
Het toestel dat men hiervoor heeft gecon
strueerd', te een electrtech gedreven machine,
die volgens dezelfde principes werkt als de be
faamde Amerikaansche Ijskasten. Zoo’n ma
chine doet tal van voortreffelijke dingen: zij
ventileert, zij reinigt de lucht, zij. „ozonteeert”
(zuivert) en, Indien gewenscht, parfumeert zü
eveneens. In totaal zün er zestien functies, de
een wat minder belangrijk dan de ander, waar
dit apparaat zich mee belast. Het genoegen te
natuurlük niet goedkoop. Een behoorlijke groote
kamer die ,air conditioned" moet worden door
middel van het apparaat, dat er vrüwel ultzlet
als een groot radiotoestel, brengt een koeten
van circa 400 dollar met zich mede. Men kan
zeggen dat de kosten voor ,alr conditioning"
van een woonhuis ongeveer tweemaal zooveel
bedragen als het in iedere kamer doen aan
leggen van een waterleiding.
vaar brengen, geheel nieuwe wijze van stof-
feeren, veranderde zitplaatsen in den wagen
en nog veel meer.
modder bespat. Hü was
jaar, naar mün meening,
een zware kerel met gebruinde wangen en een
vooruitstekenden neus. Zün zwarte snor had
den bekenden militairen draal en hü gaf den
indruk van iemand, die jaren van zwaren dienst
achter den rug had en fiksche slagen kon uit
deden en in ontvangst nemen ook Al gaf zijn
uniform nu ook blüken, dat zü veel was ge
dragen. het was toch heel goed te zien, dat ze
door een eersteklas kleermaker was gemaakt,
en het kostte ook niet de minste moeite zich
voor te stellen, dat hü bü gelegenheden uitste
kend den dandy kon spelen. Maar de bruine,
gespierde hand, die naar het glas greep, was
niet in het minst de hand van een zwakke
ling. En het scheen hem dezen dag naar den
zin te zün gegaan, want hü was in uitstekend
humeur; hü neuriede een vroolük liedje en gaf
zich geheel aan het genot van het nietsdoen
over. Zelfs een grapje met zün ondergeschikten
kon er op over schieten.
„Geen kwaad goedje, Saunders,” merkte hü
vroolük op. „die Fransche lui weten wat lekker
te, als zü je maar de goede flesch geven. Je
hebt zeker op den privé-voorraad van den
waard beslag kunnen leggen! *t Is maar te
hopen, dat er nog wat van over is als de prin
ses komt Mü dunkt, het kan niet missen, een
enkel teugje van dit onsterflijke nat moot aelfa
i.ge-
plaats
van geld te besteden aan nieuwbouw. Merk
waardig is de belangrüke rol, die de Ameri
kaansche weekbladen en magazines daarin spe
len, door het regelmatig publiceeren van foto's
van baksteenen hulzen uit de tachtiger jaren en
wat daarvan door eenvoudige restauratie kan
worden gemaakt.
Of er na de afschaffing van de prohibitie in
Amerika meer of minder dan vroeger wordt
gedronken, valt moeilük uit te maken. Het zal
wel zoo ongeveer op hetzelfde neerkomen, want
de drankleveranties, waarin de smokkelaars
voorzagen, waren belangrük. Evenals vroeger
drinkt de Yankee ook thans: whisky, bier en
cocktails. Een voordeel had de prohibitie onge-
twüfeld: er was een onderwerp van gesprek
meer. Maar voor den Amerikaan van 1937 blüft
er nog zooveel over waaromtrent van gedachten
kan worden gewisseld, dat dit bezwaar niet zoo
ders waren jonge menschen broer en zuster,
en de tuin, waarin ze altüd oude en zieke men
schen gezien had, leek heelemaal opgevrooli’kt.
Mildred had de huur geregeld met de zuster,
een slerlük en teer schepseltje; wat den broer
betreft.
Alsof haar nieuwsgierigheid hem te voor-
schün riep, deed de broer op dat oogenblik een
glazen deur open, en kwam op het terras. Hü
stak een sigaret <X>, daalde vervolgens lang
zaam en nonchalant naar den tuin af. Hü had
een licht flanellen costuum aan, dat zün figuur
buitengewoon goed deed uitkomen, en op zün
knap gezicht lag een uitdrukking van zelfver
zekerdheid. die hem niet misstond.
Met Ingehouden adem bleef Mildred hem
gadeslaan. Zü vond, dat zü nog nooit zoo'n
knappen en tegelük zoo’n onbereikbaren. jonge
man gezien had. Elke pas. dien hü deed, en het
minste gebaar, dat hü maakte al tikte hü
slechts de asch van zün sigaret leek haar
wondervol!
Zü Het de laatste brieven, die waren binnen
gekomen. liggen, keek niet eens om naar een
paar rekeningen, die ze had moeten controleeren.
sloot alles af, en begaf zich langzaam naar haar
woonvertrekken, boven. In de keuken was de
oude dienstbode bezig met het avondeten.
Waar te meneer Richard? vroeg Mildred.
Haar broer stond onbeweeglijk voor het ven
ster van de woonkamer, en keek óók in den.
tuin. Toen ze naast hem kwam staan, zag ze
de Jongelui van gelükvloers In den tuin pret
maken, als twee kinderen.
Het te een knap meisje, zei Richard, na
langen tüd gezwegen te hebben. Ze heet
Mary.
Hoe weet je dat?
en de
teetuiiifelJ autobezitter. Gevolg? Dat de 'treinreiziger als
w'®*" een kind vertroeteld wordt en dat de autoritei
ten alles In het werk stellen om het reizen per
trein tot een ongekende vreugde te maken.
Noch de electrificatle, noch het stroomlünen der.
spoorwegen was in staat het relzigersvervoer
zoozeer te beïnvloeden als.... het comfort, dat
den treinreiziger geboden wordt Met duizend
kleinigheden komt men koning Passagier tege
moet Slaapwagens pasten zich aan het Euro-
peesche tweebed-systeem aan, in concurrentie
met de befaamde Pullman-treinen.
De bediening meestal door neger- personeel
te tot volmaaktheid opgevqerd, in het büzon-
der tn de eetwagens. Moeite noch kosten woé
den in dat opzicht gespaard, wat niet wegneemt
dat Amerika toch met een scheel oog blüft kü-
ken naar een bedrüf als de Mltropa en de rij
dende villa’s van de Etolle du Nord. Ondanks
alles „ontbreekt er toch iets”, wat evenzeer ge
zegd kan worden van de Amerikaansche hotels,
ook al worden die steeds meer naar het Euro-
peesche voorbeeld gedreven.
Overigens, het ziet er jn de laatste yüf Jaar
naar uit dat Amerika wat spaarzamer te ge
worden; het zorgeloos uitgeven van groote som
men geld voor luxe en amusement te duldelük
verminderd. Zoo te het ook een soort j
worden om oude huizen om te bouwen
a bt Hunter Blair gaf onlangs in The Unl-
verse de volgende ggdden-beschouwingen
x ten beste:
,Jk heb altüd een zwak of moet Ik zeggen
een voorliefde gehad voor de minst aan
trekkelijke en populaire onder Gods schepselen,
terwül vele daaronder welke de dichters prüzen
en waarvan men aan de kinderen leert om er
van te houden, mü de keel uithangen. Ik voel
niets voor het roodborstje, een gulzigen, twist
zieken schavuit, die een ongunstlgen Indruk
er den moed niet toe om het hem te vertellen.
Zü was bang voor hem!
Hü te de vüand van ons geluk, zei Richard
op woesten toon. Hü alleen.
Ja, ja. zet Mildred, terwül ze ernstig met
het hoofd knikte.
Maar in haar hart laaide een zuivere gloed
hooger op dan ooit. Dat hü de vüand was, daar
óm hield ze nog des te meer van hem! Achter
de lieftallige manieren van Mary had ze al
gauw de berekening en hebzucht gezien van
een, die met een leelüken man genoegen nam,
om maar de beschikking te krügen over een
aanzlenl'uken rijkdom. Maar hü, neen! Hü zou
aan de totstandkoming van dat „zaakje” niet
meewerken. Bü de gedachte dat Richard
wie weet hoe lang misschien diep ongelukkig
zou zün, na de verbreking van dat dwaze enga
gement, voelde zü haar hart in stukken scheu
ren. Maar van den anderen kant juichte zü
wild bü de gedachte, dat de man, dien zü in
stilte vereerde, door zün onbarmhartige ver-
oordeellng diï
Richard en haar
gedurende
gen ȟd zoa doen
lüden nog
slechts in haar
achtlng en bs
wondering steeg.
Zü wao trotsch op hem.
JU moet met hem gaan spreken! droog
Richard aan, terwül hü zich zenuwachtig de
handen wrong. Waarom doe je het niet?
Op slot van rekening moet JU het doen. Jü bent
de oudste!
Zeker, jongen, zeker, zei Mildred zachtjes.
Maar in haar hart hoopte se vurig, dat Fran
cis alles te weten zou komen en dan met Mary
zou spreken ofwel naar Richard zelf zou toe
komen. Alles liever dan dat hü boos en min
achtend voor haar kwam staan. Zü had een
gevoel, dat zü het dan zou besterven....!
Maar zü bestierf het niet, toen zü op zekeren
dag, nadat er zachtjes geklopt was, de deur
van haar kantoortje opendeed en hem voor
zich zag staan.
Met uw welnemen, juffrouw....
Hoe vreemd klonk zün stem. Ongetwüfeld
wilde hü binnenkomen en met een geweldige
inspanning van haar wil ging ze opzij.
Komt u binnen, münheer....
Hü kwam op haar toe, terwül zü steun zocht
tegen de tafel en hem hulpeloos aankeek Dan
glimlachte hü opeens.
Ik wilde u spreken over mün zuster en
uw broer, zeide hü-
Zü maakte een zielig gebaar.
Ik kan het niet helpen, ik heb er geen
schdld aan, geloof me! was het eenlge dat ze
bevend kon uitbrengen.
Hü schaterde het uit.
Lieve juffrouw, zeide hü laten we uw
broer maar met rust laten en alleen over ons
zelf praten! Denkt u dat ik u soms niet gezien
heb, als u aan het venster naar me stond te
küken? U houdt van me, is *t niet zoo? Zeg.
dat u van mü houdt! O. maar ik weet het! Of
ik het weet! Welnu, als u mün toestemming
wilt hebben voor bet huwelijk van uw broer,
moet u eerst üw toestemming geven voor het
onze!
Zü zag den snellen blik, dien hü op al baar
paperassen wierp de teekenen van baar on
telbare goederen en opeens voelde ze zich
van alles beroofd en armer dan een bedelaar.
In haar stortte alles ineen met een huivering
wekkend gekraak. Een oogenblik dacht zü er
aan te vluchten naar een verre en eenzame
plaats, waar zü zich voor altijd sou kunnen
verbergen en waar niets haar ootVaou
storen zelfs niet de herinnering aa
droom, dien heerlüken droom, die nu vernie
tigd was.
Maar Richard Richard, die liefhad en ge
loofde dat hü wederkeerig bemind werd? Hü
moest van niets weten en gelukkig zün voor
hém moest se haar toestemming geven....
Het zü zoo, sprak ze met toonlooze stem,
en gaf hem de hand. Maar wees zoo goed mü
nu enkele oogenblikken met mün gedachten
alleen te laten....
Je vergist Je. Ze hoedt ase al geoegd van
wél.
Zün zuster keek hem met open mond aan.
Hoe had die schuchtere Jongen het klaarge
speeld om zün doel zoo schitterend te bereiken?
Hü lachte gelukkig. Hü was heel handig en
voorzichtig geweest: hü had de dienstboden en
den portier ervoor gezet; hü had briefjes laten
bezorgen en hü was meerdere malen de Jonge
dame in huls tegengekomen. En nu moesten zü
haar bü zich opnemen, en daartoe moest alles
veranderd en verfraaid worden.
Thans werd het een voortdurend gaan en
komen in huis van behangers en meubelmakers
en de meest verschillende leveranciers. Het was
lukklge .huisbaas” noemen I De "nteüwe huur- koortsachtig gedoe En Juffrouw Mary
een en al liefheid en vriendelükheld. Ja. ze was
heel gelukkig, dat bekende ze ook. Alleen....
7 kük. Francis wist nog nergens van af en ze had
et was tegen het einde van een heel ge
wonen middag, dat Mildred's leven
tot dusver altüd even eentonig een
.Verandering onderging.Zooals gewoonlük, was
ze uren achtereen In haar rekenen verdiept ge
weest. Maar op een gegeven oogenblik had de
lust haar bekropen, om van haar werktafel op
te staan, en naar het venster te gaan. Zü sette
het een weinig open. Het was bulten zacht;
wellicht een voorbode van de lente? Wat zag
de tuin erbnu anders uit! Begeerig snoof zü de
lucht op.wn bedacht met voldoening, dat het
mooie appartement gelükvloers. waar de tuin
bü hoorde, maar heel kort onverhuurd wss ge
bleven. Zü mocht zichzelf met recht een ge-
dat knappe en schuchtere ding kwam ook.
