Aan den rand van ’t Oosten
keersagèntje
wuidcn daq
I
DE ZEVEN
rtX F 250.-
ALLE ABONNÊ’S ongevallen verzekerd voor I
Hereenigingswerk in
Litauen
Ir na het ongeval
Een drama
u
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE J
f hI
belangstelling der orthodoxen I dlei^B -V‘|-
kar^^^H
rad^B
d^BES
ZATERDAG 2 APRIL 1938
▼1
ii
en
bel
Ik begrijp
METHODIUS O. M. Cap.
is maar
geen
(Nadruk verboden)
e
f
XI
HET GEZICHT, DAT VERDWEEN
C
rand van zyn ledi-
I Hoe ben Je hier
i
en tipte de asch van
hij
ver
I
I
c
bf verhe. van een band
een voet ef een oog
Door
CHRISTIAN
HAUGEN
k van dunne
■der zich zoo
akte.
'h staan! Ik
meneer Chanel.
eerlijk gezicht
n later
we nu
kttreln van Paddington
van Goed.**
getelegrafeerd.'*
kunnen besparen,
andere bagage dan een
Goed nog kon koopen."
n. stapte hij
efonisch een
zenden.
B. den nacht-
wiperial wagen
Molge hun af-
i had, ging hy
nr Perrlng en
Kenton vroeg zich later dikwijls af, hoe hjj
op dien avond eigenlijk wel t pension gevonden
had. Zjjn bewustzijn reageerde pas op de buiten
wereld, toen hy zich in een recht behaaglijke
kamer op de eerste verdieping van 't pension,
geïnstalleerd had.
Lang bleef hjj voor *t open venster zitten en
staarde in de duisternis, vervuld van 't nieuwe,
groote geluk, dat over hem gekomen was en
dat hem bijna een fantastische, schoone droom
toescheen. Doch hjj voelde nog de heete tranen
van *t jonge meisje op zijn wangen gloeien. Wat
kon haar toch zulk een leed berokkenen en hoe
kon haar droefheid met hem zelf in verband
staan?
De raadselachtige gebeurtenissen der laatste
dagen kwamen hem nog onbegrijpelijker voor,
nu hjj wist, dat sjj hem den brief geschreven
bad. Wat kon zjjn leven bedreigen, omdat hy
en al zijn
as spoorloos
n de Riga'sche courant „Sjewonja” stond
dezer-dagen een Interessant artikel over een
bezoek, dat Msgnr. Bucys gebracht heeft aan
I bovengenoemden Metropoliet Eleutherlus. Het
bezoek was van tevoren aangektmdlgd. Volgens
een brief van Msgnr. B^pys aan dezelfde krant,
was het echter bedoeld als een persoonlijk on
derhoud tusschen de twee kerkvorsten.
Maar toen hij bij den Metropoliet toegelaten
werd, vond hij er nog eenige anderen aanwe
zig, zelfs eenige leeken: den „Raad" van het
bisdom. Tijdens de revolutie is Immers in Rus
land de kerk gedemocratiseerd, in weerwil van:
het herstel van het patriarchaat. In vel<g
orthodoxe kerken spreken de leeken dan ooi
een woordje mee. B
De katholieke Blsschop heeft bij deze g» B
genheid gememoreerd, wat de Paus geO'^fl
heeft, om den Russen in hun grooten nood
hulp te komen. Daarbij werden ook eenige
zonderheden vermeld, die niet algemeer.
kend waren. Toen bijv, de Russische regi
alle kerkschatten der orthodoxen opel^H
naar het heette, om daarmee den honge’^B -,’f
te bestrijden, heeft het Vatlkaan door^B
Pizzardo aan Tsjitsjerin het voorstel ged^B
waarde dier kerkschatten aan de Rus.sis^HBgS
ceering te betalen op voorwaarde, dat d^H
doxe kerk in het bezit ervan zou blij'^M^BH
hoeft geen betoog, dat het hier een
.som betrof; er hadden zich echter ee:,^BBHB
rikaansche milliardairs bereid verkl
zaak te „financieren".
De Russische regeering wees het
de hand, waardoor zij duidelijk bew MbBBBBM
haar niet zoo zeer om de waarden
maar dat zij de Russische Kerk
Mgr. Bucys heeft daarop den Metropoliet de
vraag gesteld, of men niet tot een gemeen
schappelijk front zou kunnen komen in den
strijd tegen het communistische atheïsme. Me
tropoliet (Eleutherlus moet echter wegena zijn
verband met de Russische Kerk tot allen prijs
den vrede met de bolsjewieken zien te bewaren,
waarmee ook de kerk In Rusland vrede gesloten
heeft. Metropoliet Eleutherlus antwoordde dus,
dat hy zulk een verbond niet wenscht, omdat,
waar geen eenheid van geloof is, ook geen ge-
meenschappeiyke strijd kan bestaan tegen het
ongeloof.
Men kan hierbij natuurlijk een groot vraag-
teeken plaatsen. Maar wat volgde, is feer
merkwaardig. De Metropoliet zeide nj. dat zulk
een strijd ook niet noodig is, want in Rusland
beleeft de orthodoxe kerk een algemeenen op
bloei, ondanks de godloozen-beweglng. Wij
moeten deze verzekering laten voor wat ze is.
Men weet nu eenmaal niet precies, wat er in
Rusland voorvalt. Maar men moet toch wel aan
nemen, dat daar, waar bijna alle kerken ge
sloten zijn en van een geregeld godsdienston
derricht der jeugd sinds twintig jaar geen
sprake is, de godsdienstige toestand deplorabel
moet zijn. Daaraan verandert niets, dat de en-
kele kerke:
die zijn studies In het Russisch Seminarie té Paa^chply
goed prB
van he H
overige:
Russisc^B
dergeli^B
in he'^H
Chri.'^B
bewr^B
die M
toe?
- T u Wist ze hetl Ze Jiad het met haar eigen
oogen gezien. Maar George moest niet den-
X v ken, dat de zaak daarmee afgeloopen was!
Door den hotelhouder liet Charlotte zich het
gerechtshof aanwljsen, en met haar mutsje
scheef op het hoofd wat haar het voorkomen
gaf van een meisje, dat zoo uit school is wegge-
loopen begaf ze zich daarheen, met vlugge
schreden, vastbesloten, om haar rechten te ver-
dpdiggn.
Zij liep door lange en ruime gangen, waarop
tal van kamers uitkwamen. Advocaten, met flad
derende toga's en drukke gebaren, liepen in en
uit, gevolgd door verbijsterde clitoten.
Zoekt u iemand, jongedame?
Die vraag werd tot haar gericht door een jong
mensen, dat een grooten stapel papieren onder
zijn arm droeg.
Ja, zei Charlotte. Ik soek een rechter.
Van welke afdeeling civiele zaak of
strafzaak? Waar loopt het over? Zegt u het mij
maar. Neen, ik ben geen rechter, ik ben alleen
maar klerk, om u te dienen.
Het is voor een privé-zaak, zei Charlotte
aarzelend. Ik zou een raad willen hebben.... met gretige belangstelling naar de geschieden
Mijn rechter meneer Chanel heeft op--
dit oogenbllk geen spreekuur, meende de klerk.
Maar ik weet niet.... Misschien, als het een
jongedame betreft.... Wacht u hier even!
Rechter Chanel keek op van de paperassen op
zijn schrijftafel, toen Charlotte met een be
deesd „dag, mijnheer!" binnen trad. Hij was een
nog jonge man van tegen de dertig. Over zijn
ernstig gelaat gleed een zonnige glimlach, toen
hij zijn bezoekster gewaar werd.
Gaat u zitten, juffrouw, noodlgde hij haar
uit, met een beleefd gebaar. En zegt u mij,
waar het over gaat.
Charlotte ging op den rand van een stoffigen
stoel zitten, en zweeg verlegen, Ze wist niet
goed, hoe ze beginnen moest.
Nu, waar gaat het over? moedigde de rech
ter haar aan.
Over een.... liefdesgeschiedenis, zei Char
lotte aarzelend.
Aha, een kleine roman dus!
Zegt u liever: een drama!
U doet me schrikken! Hoe oud bent u?
Achttien, meneer. En ik ben hier gekomen,
van Parijs....
Alléén’!
Alléén, juist, maar ik heb het zelf betaald,
en daar komt het op aan. Van mijn spaarduit
jes. Ik ben typiste. Dus dit jaar komt er niets
van vacantle. Maar ik móest hier naar toe. Hij
gaf geen antwoord meer op mijn brieven.
Wie, hij?
Mijn verloofde, meneer. HU heet George
Lefranc. Noteert u dien naam. Nu zal ik u ook
z'n adres geven. Hij Is hier controleur op een
groote fabriek. Hfj heeft een hoop te doen,
maar hij verdient goed. Dan kunnen we gauwer
trouwen, zei hij, Maar nu.
Maar nu?
Het meisje beet zich op de lippen, om niet
in tranen uit te barsten. En nu vertelde ze den
jongen rechter, die haar geduldig, en zelfs een
beetje ontroerd, aanhoorde, hoe ze haar George
met een ander gezien had. En toch was die
ander heelemaal niet knapper dan zij. George?
Ja, die was knap. Een sportlef type. Hij was
niet slecht, maar hjj had zich natuurlijk laten
Inpalmen. Ja, het was iemand uit de plaats.
De naam? Dien wist ze nog niet, maar dien
zou ze gemakkelijk te weten komen. Voor het
oogenbllk was het voldoende, als meneer de
rchter, gdle zoo vriéndelijk was,” George op
zijn bureau liet komen, en hem een schrob-
beerlng gaf voor dat .schandaal, waar een eind
aan moest komen” hem tot de orde riep, zoo
als dat heet Want zij hield nog altijd van
George héél veel en wilde hem niet ver
liezen....
ywaunas is bovendien merkwaardig, omdat
14 daar een Katholieke Biaschop van den
Slavlschen ritus verblijft. Msgnr. P. Bucys
fBoetsjis), die eenige jaren geleden Ordinarius
was van de verspreid wonende katholieken van
dien ritus in Europa en Amerika. Vroeger was
hij rector van de katholieke akademle te St.
Petersburg en generaal v. d. Marianen, waarvan
eenlgen in Charbin voor de Hereeniglng werk-
zaam zijn.
Eerst probeerde Msgnr. Bucys contact te krij
gen met de oud-geloovlgen, die er nok velen in
Litauen zijn. Zij hadden vroeger ook veel te
lijden van de Russische regeering en vluchtten
daarom reeds lang geleden over de grenzen van
treffende regeeringen geven alleen radio-ult-
zendingen In de landstaal, zoodat de Russen ge
woonlijk naar de Russische radio luisteren. Het
gevolg is. dat de jeugd ongodsdienstig en zelfs
communistisch en atheïstisch geworden is. Aan
den voortdurenden invloed van de suggestieve
Bolsjewistische propaganda ontkomt zij niet.
Eenige dagen geleden stond er een bericht
in de bovengenoemde Russische krant, waarin
vermeld wordt, dat Mgr. Bucys in den laatsten
tijd geprobeerd heeft betrekkingen aan te
knoopen met orthodoxen in het naburige Let
land. Hij heeft er eenige vrienden der heree-
niging bijeengebracht, die de idee der heree-
nlging zullen verspreiden. Hy heeft er ook een
godsdienstoefening gehouden in de kathedraal,
die aan de Moeder Gods Is toegewijd. In zijn
preek zeide hy, dat hjj geen unlaat is, maar
een katholiek van Oosterschen ritus. De Rus
sen toch hebben een afkeer van z.g. unlaten,
dat zyn, zooals wy boven reeds zelden, die ka
tholieken van Oosterschen ritus, die onder
drang der omstandigheden, en niet in het
minst onder den druk der Russische vervolgin
gen, veel van hun ritus verlatynscht hebben.
Maar in het onderhavige bericht wordt Mgr.
Bucys toch unlaat genoemd, dus tegen wil en
dank!
Het werk der hereeniglng is moeliyk en de
middelen zyn ontoereikend. Indien het geor
ganiseerd zou zyn, zooals nu 'de missie met
haar reusachtig achterland van offerwllllge ka
tholieken, dan zouden er schitterende resulta
ten te bereiken zyn.
Groote moreele en practische steun van de
katholieke wereld is noodig, om niet alleen hier
.en daar een zwakke poging te wagen, zooals
|jat nu feiteWk gebeurt, maar om het ortho-
^Kte volk in zyn geheel te bereiken, waarvan
^^og geen sprake is. Want er is maar een
^igster der betreurenswaardige scheiding
en Oost, en dat is de onwe- i
hierheen gekomen was? We
den er toch rond zyn hocj
om zyn komst en toch J
gemakkeiyk kunnen ver) B
l voudig niet behoeven
ging of hem een door l
kunnen zenden
Zouden dan al ^B
toch samenhangen ^B
t> optreden van den
Vergeefs zocht
deze vragen Hij ko:^B
den. Buiten veegd^HBBB
van den hemel uMBHBB
hun zilveren licht MMBBfl
en de verlaten vla^B
t gedruisch der :r^B||N|S
den rotsigen oev
zich van haar af te schelden. Door de wreede
vervolgingen, waaraan zy bloot stonden wer
den zy nog fanatieker dan zy van huis'uit al
waren. Deze geestesgesteldheid ultte zich ver
schillend, naar de onderscheiden groepen waar
in zy zich weldra splitsten. Er gingen er zoo
ver, dat ze zelfs elke offlcieele handteekenlng
weigerden, om maar geen gemeenschap te heb
ben met de Russische regeering, die voor hen
den Antichrist belichaamde. Van de staatskerk
wilden velen geen priesters aannemen en zoo
kwamen zy er toe te leven byna zonder secy..
menten, en het concubinaat te aanvaarden als
een wel zondige, maar toch noodzakeiyke zaak.
Zy voerden zelfs voor andersgeloovlgen een
soort van joodsche relnigingsplechtigheden en
-wasschlngen Ir en nu nog wordt men ultge-
noodigd zyn handen te waaschen, wanneer men
een hunner kerken betreedt. De aloude officies
zingen zy met onmoderne vasthoudendheid
uren lang, byv. eiken Zaterdag tot diep in den
nacht. Daar ziet men hen nog hun niet ge
drukte, maar met de hand geschreven boeken
gebruiken en met moeite ontcyferen by het
zwakke licht van een kaan, want electrlcitelt
is een vervloekte nieuwigheid.
Deze oud-geloovlgen zyn in het algemeen eer
lijk in hun bedoelingen, leven zeer sober, aarts-
vaderiyk-degeiyk. En deze eigenschappen maak
ten hen tot de rykste mannen van Rusland, i
I die geweldige handelsondememlngen bezaten.
Tot hen zocht Msgnr. Bucys het eerst toena
dering. Ofschoon zy zoo fanatiek zyn, komen
zy daarvoor in aanmerking, want zy hebben I
toch het oude orthodoxe geloof zuiver bewaard I
en verlangen zeer naar bet priesterschap en de
andere sacramenten, betreuren, dat zy er van I
verstoken zyn. Eenige malen gelukte het, byna
een heele parochie tot hereeniglng met Rome te
bewegen, maar toch mislukte het telkens op
het laatste oogenbllk. HOe moeliyk hun be-
keering ook lykt, toch zou er wel Iets te bereiken I
zyn met volhardenden en stelselmatlgen arbeid.
Tot voor korten tyd leefde Msgnr. Bucys al
leen als Blsschop van den Slavlschen ritus te
midden van zyn latynsche ordebroeders. Men
kan zich nauweiyks indenken, hoe zwaar dat
is. Immers, het verschil tusschen latynschen
en slavlschen ritus is zoo groot, dat men als
Oostersche enkeling in zyn geesteiyk leven to
taal geïsoleerd Is. Geen Hoogfeest geeft aan zoo
iemand de voldoening, die elke Christen vindt
in de schoone kerkelyke plechtigheden. Ook de
geestelyke mensch heeft sociale behoeften. Wat
zelfs kluizenaars op gezette tyden genoten in
hun gemeenschappeiyke kerk, de liturgische
rykdom, waarvan een zwerver als de H. Bene-
I dlctus Labre nog kon genieten, het biyft nood- 1
zakeiykerwyze vreemd aan den enkeling, die 1
zyn Oostersche liturgie mist.
Daaraan is nu kort geleden een eind gekomen.
Mgr. Fticys heeft hulp gekregen van een Neder-
landschen priester van den Slavlschen ritus
den Z. Eerw. Heer F. Helwegen uit Roermond,
c
Rome gemaakt heeft. Ook is er In Kaunas te- houjhns
genwnordlg een diaken van het klooster der
Btnedictynen van Amay.
Sinds de aankomst van den Z. E. H. Hel
wegen en den diaken Dr. Roman Klprianowitsj,
neemt het aantal met de Katholieke Kerk her-
eenigden in Litauen gestadig toe. De gods
dienstoefeningen volgens den Slavlschen ritus
worden gehouden In de kerk van den H. Mi
chael te Kaunas. Eiken Maandag worden er
door de genoemde hereenigingsapostelen tezin-
gen gehouden over religieuze thema’s, die zich
in de grootste
mogen verheugen. Voor 1937 waren er in Li
tauen reeds 791 hereenlgden, terwyi er in 1936
145 en in 1937 170 orthodoxen zich met de Ka
tholieke Kerk vereenigden. In het geheel zyn
er nu in Litauen ongeveer 1106 Katholieken van
den Slavlschen ritus.
De kerk van Xieenetadt in Burgenland, waar Joseph Haydn dertig jaren organist
was
T-s r wordt overal veel over hereeniglng ge-
sproken en geschreven, maar de uitge
breidheid van het directe hereenigings
werk beantwoordt by lange niet aan de uitge
breidheid der hereenigingslitteratuur. Er zyn
nog veel orthodoxe centra, waar van katholieke
zyde nog niets voor de hereeniglng gedaan werd.
Een van dese .jnaagdeiyke" gebieden Is Li
tauen. Er zyn daar wel weinig orthodoxen, on
geveer 50.000, maar Kaunas is’ toch een merk
waardig centrum van de Orthodoxie. Het is
Immers de residentie van Metropolis! Eleuthe-
rius, die de gevolmachtigde is van het hoofd
der orthodoxe kerk in Rusland, Sergius. Hy
Voert het bestuur over de weinige Russische
orthodoxe emigranten in Europa, die met Me
tropoliet Sergius In gemeenschap willen leven.
Onder de Russische bevolking van Litauen is
de Katholieke Kerk geen vreemdelinge. De Her
eeniglng van Brest bracht er ook velen tot de
Katholieke eenheid terug. Helaas hebben de
vervolgingen, die van de Russische regeering
en nog meer van de kleinere Russische beamb
ten en priesters uitgingen, de hereenlgden weer
van de Katholieke Kerk losgescheurd.
Er bestaan nu nog mondelinge overleveringen,
Verhalen, die de tegenwoordige orthodoxen nog
van hun grootouders weten, die vertellen, hoe
de trouwe katholieken v. d. Slavlschen ritus
door kozakken met geweld naar de orthodoxe
kerken werden gedreven, om er de H. Com
munie te ontvangen, waarna ze onherroepeiyk
voor de wet als orthodoxen stonden opgeschre
ven. Roerend is het te hooren, hoe die
eenvoudige boeren met allerlei klnderiyke listen
zich daaraan zochten te onttrekken; hoe ze
voor de oogen hunner vervolgers aten, om zoo
het communioeeren onmogelyk te maken. Maar
ook dit was voor de gewapende bekeerdere geen
beletsel.
Van 1863 tot 1867 werden er elf priesters op
gehangen of doodgeschoten; de kloosters wer
den opgeheven en dienden als gevangenissen
voor de weerbarstigen. Het ergste waren wel de
voortdurende boeten, die de trouwe katholieken
moesten betalen, zoodat ze langzaam maar ze
ker geruïneerd werden. Door dichte bosschen,
langs onbekende paadjes trokken de katholie
ken naar Wllno, om er katholiek te trouwen en
er hun kinderen te laten doöpen, en menigmaal
gebeurde het, dat moeders met hun Kinderen
lp de dichte bosschen van kou ontkwamen en
hun graf vonden in de sneeuw. En wanneer
Wilna bereikt was, dan kostte het nog hees wat
om aan het leger van politieagenten te ont
komen, die alle niet-stedelingen, gemakkeiyk
herkenden en ze naar de orthodoxe kerken
brachten, om daar de sacramenten te ontvangen.
Wat trouwgebleven priesters te verduren had
den, biykb uit het verhaal van een reiziger in
I E’ de „Correspondent” van 10 Jan. 1846. Hy ont-
moette in een stad een katholieken priester van
I den Slavlschen ritus, die aan een Russischen
I orthodoxen priester toevertrouwd was, opdat
deze hem zou bekeeren. Het slachtoffer dezer
„hereenlgingsactle" moest voor zijn meester de
kerk vegen, water dragen en ander grof werk
doen, en had daarvoor menig pak slaag te ac-
cepteeren. Daarby moest de arme man zyn fa
milie gebrek zien lyden, want hy kreeg een
I salaris, dat voor een knecht nog niet eens
voldoende zou geweest zyn. Deze bekeerings-
methode scheen op den duur wel succes te
hebben, want de priester in kwestie was ai de
vierde, die aan dezen Russischen priester ter
r bekeering was toevertrouwd!
Toen tenslotte de hereeniglng der zooge
naamde Unlaten met de Russische kerk was tot
stand gekomen, liet de tsaristische regeering
een gedenkpenning slaan met het opschrift.
„Gescheiden door den haat, hereenigd door de
liefde."
Dit alles is natuuriyk geen reden, om de te
genwoordige orthodoxen minder te achten,
maar het is goed, deze dingen te weten. Im
mers, uit den „afval” der vroegere geünieerden
wordt soms een argument gemaakt, om te be
weren, dat de orthodoxe Russen gelatiniseerd
moeten worden, omdat ze, wanneer ze hun
ritus in de Katholieke Kerk behouden, toch
weer spoedig In het schisma zouden vervallen.
En verder is het een aansporing om de be
keering van deze orthodoxen zooveel mogeiyk
te bevorderen. Want ze zyn kinderen van ka
tholieke martelaren, en zyn ten slotte bezwe-
ken, omdat ze door iedereen in den steek wer
den gelaten, zelfs door vele katholieke, latyn
sche, priesters, die hun de sacramenten weiger
den uit vrees voor de Russische regeering. Ja
het 1$ zelfs voor ge komen, dat een blsschop om
dezelfde reden zyn priesters verbood, hen te
helpen.
open zyn, by de groote
^djn. Nu kan men de
in Rusland wel
princiep
dat
Bhk
van Charlotte. Maar dan vroeg ze, met kwalyk
verholen ongerustheid:
Heeft dat meisje je den naam van haar
mededingster genoemd?
Het moet een meisje hier uit de plaats
wezen. Eén van die meisjes, vermoed ik, die van
verveling van den een naar den ander loopen.
Mannen doen dat niet zoo, hé? zei Marie
boosaardig.
Meneer Chanel zag in zyn gedachten weer
de zonnige verschyning van Charlotte in het
byzonder, toen ze haar dankbare oogen op hem
vestigde.
O ja, ook wel, gaf hy toe.
Zie je nu wel! Ze zyn allemaal geiyk
al zien ze er nog zoo voorbeeldig uit. Ik wist
het wel! En nu
veroordeel jy dat
meisje, dat je i
niet eens kent
boe heet ze ook
weer?
Den naam
ken ik niet. Maar
Ik veroordeel niemand. Ik zal me er vandaag
alleen toe bepalen, om dien Jongeman te laten
komen wacht eens, hoe heet hy ook weer?
Ha, daar heb ik het George Lefranc.
Marie zocht haastig wat in haar taschje, als
om haar ontsteltenis te verbergen.
Juist, George Lefranc, ging meneer Chanel
voort. En ik zal hem zeggen, dat ik de kleine
Charlotte beloofd heb....
De .Jrleine Charlotte”! riep Marie uit.
Wat klinkt dat vertrouwelyk! Maak je nu niet
belacheiyk, zeg! Je laat niémand komen,
t Is geen zaak voor de rechtbank. Die jonge
man mag toch zeker doen, wat hy verkiest, zou
ik zoo zeggen? Begaat hy soms een misdaad,
als hy niet meer van je .Jrleine Charlotte’
houdt, maar wél van een ander? Ik wil niet....
Wit wil je niet? Wat heb j y er eigeniyk
mee te maken?
Ik wil niet, dat je compromitteert, diér!
De menschen zouden kunnen de
Wat jy ten onrechte denkt,
niet, waarom Je een onbekende zoo verwoed
verdedigt. Jy, als meisje, zou het toch voor dat
arme kind moeten opnemen....
Mynheer, kwam een klerk zeggen, daaf
is een dame, die u dringend wil spreken. 7
Kan ze niet wat later komen? vroeg /he-
neer Chanel.
Ze vraagt wél excuus, mynheer, i
Goed, breng haar maar hier.
Marie, zei mener Chanel, toen e'
Charlotte binnenkwam, daar hebbel
die Parysche jongedame....
Charlotte, die weer naar den rechter was
toegerend, om hem te vragen, of hij nog even
wilde wachten met George te ontbieden, omdat
ze het eerst zélf wilde uitvechtenCharlotte,
die net wilde zeggen: .Aangenaam, met u ken
nis te maken,” herkende Marie als het meisje,
dat ze met George gezien had, en bleef met
half uitgestoken hand staan.
O! riep ze uit.
Kent u elkaar al? vroeg
terwyi een schaduw over zyn
gleed.
Toch niet, meneer, zei Charlotte, zich
aanstonds herstellend. Ik was alleen ver-
baasd, omdat ik in Parijs een dame ken, die
precies op deze dame lykt!”;
En om haar leugen kracht by te zetten, ver
zon ze:
Een zekere juffrouw Charet. Déze dame
heb Ik nooit eerder gezien.
Inderdaad, zei Marie. Het is vandaag
de eerste maal, dat ik heti genoegen heb, je
protégée te ontmoeten.
zy was het dus, prevelde meneer ChaneL
Dus tóch4
Dan wendde hy zich na enkele oogenbllkken
van pyniyk stilzwygen, gedurende welke de bel
de meisjes het vermeden, om elkaar aan te zien,
tot Charlotte.
Nu, juffrouw, zeide hy, ik zal dan maar
uw verdere wenschen afwachten. U kunt me
hier altijd bereiken.
Harteiyk dank, meneer, stamelde het meis
je, terwyi ze een kleur kreeg. Dat wil zeggen.
Ik....
Meneer Chanel maakte een afwerend gebaar,
en deed haar uitgeleide tot de deur.
Misschien ben ik het wel, die moet be
danken, juffrouw Charlotte, zei hy veelbe-
teekenencL
Meneer Chanel wreef eens over zyn kin. HM
wist niet goed, hoe hy daarmee aan moest Het
was geen zaak, dié men voor een rechtbank
kon brengen! AU men idle jongelui moest laten
komen, die naar een ander meisje loopen
Weet uw verloofde van dén stap, dien
gedaan hebt? vroeg hy.
Hy weet er niets van. Ik heb hem niet
gezegd, dat ik hiernaar toe ging.
Goed, goed. Misschien weet Ik een mlddeL
om twee geliefden weer tot elkaar te brengen
O, wat sou Ik u dkn dankbaar zyn'
hééle leven!
En ze keek den jongen rechter met zulks
sprekende oogen aan, dat hy nü werkeiyk ont
roerde.
Met zyn meisje sprak meneer Chanel byna
nooit over rechtzaken. Die Interesseerden
tóch niet. Maar toen Marie hem ditmaal tydens
zyn twaalfuurtje kwam opzoeken, moest hy
haar toch van de kleine verliefde Parlslenne
vertellen. Liefde is een onderwerp, waar vrou
wen van houden. Inderdaad luisterde Marie
een kokette schoone van één-en-twintig jaar
,Jn ieder geval treft t al buitengewoon goed,
dat Je hier bent. Ik heb zooeven den man met
t litteeken gezien.”
,Jk ook, antwoordde de majoor flegmatiek,
„en daarom ben ik hierheen gekomen."
„Vertel op."
.Zooals Je weet”, begon Perrlng, ,Jieb ik
buitengewonen aanleg om namen en gezichten
van personen te onthouden, al heb Ik ze ook
maar eens In myn leven gezien en nu zag ik
dezen morgen den man met het litteeken op de
Chastesbury Avenue. Ik volgde hem. Hy ging
regelrecht naar Paddington, en nam een kaartje
tot Goed. Ik deed natuuriyk ’t zelfde. In Goed
echter verloor Ik hem uit t oog.”
.Aha! Hy zal ons wel eens samen gezien heb
ben en is toen waarschyniyk achterdochtig
geworden.”
„Dat vermoed ik ook, hoewel Ik me zoo goed
mogeiyk voor hem verborgen heb gehouden. Ik
verloor enkele kostbare uren om hem weer op
1 spoor te komen. Toen me dit niet gelukte,
ben ik naar hier gekomen. In Imperial vernam
ik je verbiyfplaats. Zoo ben Ik hier aangeland
en heb m’n kamer naast de jouwe.”
,J3e kamers naast de myne schynen geweldig
in trek te zyn.”
„Wat bedoel je daarmee?”
Kenton antwoordde niet, doch sloop zoo stil
mogeiyk de gang door tot aan mr. Granger's
deur. Hy keek door t sleutelgat, zag echter
niemand en hoorde niet t minste leven.
„Wat beteekent dat nu weer?” vroeg zyn
vriend, toen hy terugkwam.
(Wordt vervolgd)
Dick stond de:
Terwyi hy zich i
venster, dat t rd
het erf afreed ej
een stofwolk ver!
Hy verondersM
gekomen was ei
personen de karB
De muren wareiB
verstaan wat zyB
Het eerst herkB
NoUy, de waardB
„Ja, Sir.” zei<B
hier bevallen
dagen doorgebiW
meer. Ik heb ojfl
