I
De avonturen van een verkeérsagentje
P OKON
Jij
l
aan den daq
F 250.
I
een
w
De strjjd om den
kleinhandel
a-defj*,JJEuKEN
VRIJDAG 22 APRIL 1938
Beschaving in China
De Katholieke Missie
met
Kardinaal Innitzer
juweelen
1
S'
<3
r
(Wordt vcrvoigd)
-
Verweer van den middenstand
Inwijding H. Hart-monument
te Eindhoven
reinigt alles!
I
den Ned. r
„Bouwen en Stre-‘
op „den
Neem dadelijk ’n JLt
AKKERTJE
tegen dat afgematte gevoel.
Verrassend snel verdrijö 'n Akkertje
schele hoofdpijn, zenuwachtigheid,
oververmoeidheid en lusteloosheid.
Per koker van 12 stuks - 12 stuivers.
Per doos van 2 stuks 2 stuivers.
en
Valsche
I
flnan-
leger
I
anderen. Misschien had de lange Japon hieraan wel eenlge
kabouters, de professor en Keeaie bet op
schuld. Terwijl de
verkeersagentje, „de spin rit ons op de hielen.” Nou, iedereen
nam de beenen om aan het ongure dierte ontkomen.
«GJ-Ollh
anderen, zoowel wat betreft de hoedanigheden
van het verstand, als haar sterke^deugton_eW
haar onwrikbare nrincinan
haar onwrikbare principes.’
HOOFDSTUK 3
geestigste en de levendigste van allen.
bevond
Julia,
by voorbeeld?” zei James
Toch deed hü niets om het besluit van zijn
P 0*0^1
duizend pond sterling
OP ELKE BUS EEN BON
VOOR GESCHENKEN
John
dominee
’el deze thans In
d scheen te ver-
vriendschappelljke relaties met elkander onder
houden, ook al door het feit, dat Julia aan Anny
Duitsche lessen gaf en Marian belast was ge
weest met de andere studies van miss Bretland
toen zij nog slechts een schoolmeisje was.
met
dan niet
het
als
Ier
Ver-
Itei-
1e be-
Terwjjl ze zoo met elkaar spraken wat
boorden ze een hevig geritsel en tot bun grooten schrik zagen
zü de reuzenspin naderen. „Maakt dat Je wegkomt," riep het
at
ria
en met een
ik VIM
kast.”
Ze lachte geheimzinnig.
„Dacht u dat?.... Commissaris, wat bent u
toch naïef. Dacht u nu werkelijk, dat ik mijn
sieraden uit handen zou geven. Dacht u nu
werkelijk, dat ik my met valsche halssnoeren
en diamanten zou tooien? Wat kent u de vrou
wen toch nog slecht. Toen u de autoriteiten na
Hollywoodkennis gaf van het bestaan van de
bende, liet ik door mijn juwelier in New York
mjjn sieraden imiteeren en u bent zoo vriénde
lijk geweest, die valsche juweelen voor mij te
bewaren. Dat ze nu gestolen zijn, kost mij in bet
geheel honderd dollars. Ik stuurde een berichtje
aan de Londensche kranten, om de bandieten
te laten weten, dat mijn sieraden in uw brand
kast werden bewaard, daardoor werd hun aan
dacht van mij afgeleid. Natuurlijk heb ik bij
mjjn opreden altijd de echte gedragen, maar
niemand heeft mjj lastig gevallen."
Hargrave met twee agenten in het bureau ach
ter. Jenkins had opdracht gegeven, dat zijn
werkkamer niet uit het oog verloren mocht
worden en Hargrave had het noodlg geoordeeld
Het werk der missionarissen wordt gedragen I den agent Brown in de kamer .de wacht te Ia
ën geleid door een groote liefde tot de men-
schen, die over alle moeilijkheden van ras en
maakt, om zich meester te maken
raden, die ik van de filmster in
gehad.”
ATT TT* A DAMNÉ op «HtMadzlJn ingevolge de verzerenngsvoorwaarden tegen bü levenslange getieele ongeschiktheid tot werken aooe p bfl een cogeval mst
I <1 <■*-« 1 v Ui O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen i ff OUe" verlies van belde armen, belde beenen of beide o ogen X* ff Uvs* doodelljken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Op 24 Juni 1936 was het zestig jaar geleden,
dat Mgr. Dfjkmans van de St. Georgiusparochie
te Eindhoven tot priester werd gewijd. Bijna 60
Jaren was hl) in die parochie werkzaam, waar
van 40 jaren als herder.
Er vormde zich een Mgr. Dükmans-comité,
dat met geldeljjke bijdragen van de parochia
nen het 60-jarig priesterfeest en het 40-jarig
pastoorsfeest niet onopgemerkt wilde voorbij
gaan. Besloten werd een H. Hart-monument
op te richten in de onmiddeliyke nabijheid van
kerk en pastorie.
Op Zondag 24 April des middags te 4 uur zal
dit H. Hart-monument door Z. H. Exc. Mgr. A.
F. Diepen, bisschop van Den Bosch, worden
ingewijd. Pastoor Sicking zal daarbij een korte
toespraak houden.
Voor 1 S 2 cant aat oen
kamerplant par raar
Bamast daarom mat hat
batta plantanroadaal
Brown weg.
I Ruim twintig minuten duurde het gesprek en
toen verliet Jenkins opnieuw het bureau.
„Er is bepaald iets niet in orde met die ont
voering van Clifford,” zei de inspecteur tegen
de agenten van de wacht. ,Jk heb mijnheer
Jenkins nog nooit zoo zenuwachtig en gehaast
I gezien.”
Het was ongeveer twee uur 's nachts, toen de
I overvalauto terugkeerde. Jenkins en de agenten
kwamen binnen met een trek van teleurstelling
op hun gericht. In de villa was niets of nie
mand te bespeuren geweest. Men had bet heele
huis en de omgeving afgezocht, maar nergens
was een spoor van de bende of van Lydia Clif
ford te vinden geweest.
„Nog iets geweest tijdens onze afwezigheid,
Hargrave?" vroeg de commissaris uit zijn hu
meur.
.Nadat u voor de tweede maal wegging, is er
niemand geweest, mijnheer.”
Jenkins keek hem verbaasd aan.
„Voor de tweede maal wegging??”
De inspecteur vertelde hem van den zenuw-
achtlgen toestand, waarin de commissaris tien
minuten na zijn vertrek was terug gekomen en
bevel had gegeven, dat hij niet gestoord mocht
worden.
Je zult mU niet overtuigen en voor mij zal
Marian aMfjd hoog verheven aün boven alle
De schrijver
hij een werkzaam leven, hield zich bezig met
het welzjjn van zijn ondergeschikten, waarbij
hjj zich edelmoedig toonde zonder verkwistend
te zijn en vriendelijk voor een leder. De natuur
lijke neiging van zijn gemoed drong hem aan
om liefdadig te zijn en weldra was hij voorzit
ter en leider van verschillende phllantropische
werken.
Toen kwam, er een dag, dat hjj, gesteund door
zjjn familie alsmede door vrienden, die zijn
hooge bewaamheden en zjjn overtuigende wel
sprekendheid, waardeerden, zich met de politiek
ging bezig houden. Hij deed het niet uit eer
zucht, maar met een kalme welwillendheid, met
een, onverzettelijke eerlijkheid, met den wensch
wel te doen. Een district van Staffordshire bad
hem benoemd tot afgevaardigde in het Lager
huis. Maar John was dezelfde eenvoudige vrien
delijke en opgeruimde man gebleven. Ondanks
zijn leeftijd, hjj was toen vijf en dertig, bleef
hjj voor zijn vader een eerbiedige en opmerk
zame zoon, die telkens weer ten voorbeeld werd
gesteld aan de mannelijke Jongelieden van Lies-
town.
Dikwijls kwajn John eenlge dagen in den
schoot zijner familie doorbrengen, waar zijn
komst altijd met vreugde werd tegemoet ge
zien, zoowel door zijn ouders kis door Anny, het
dochterje van het echtpaar Bretland, het eenlge
kind, dat nog thuis was. Het was Juist bij het
begin van die kleine vacantie, dat John een be
zoek was gaan brengen aan dokter Mac-Rae
zooals hU gewoonlyk deed wanneer hü in Lies-
town kwam. De twee families, die sedert lange
Jaren daar woonachtig waren, hadden steeds
Toen had zij toegestemd en was biy, zonder
dat <j het durfde bekennen, om dat kleine ge-
Het gezicht van commissaris Jenkins had een
uitdrukking gekregen, waaruit van alles viel op
te maken en miss Clifford zag het:
.Maak u niet bezorgd mijnheer Jenkins. Ik
heb u beloofd, dat ik duizend pond sterling sou
schenken voor de arme kinderen en die belofte
zal ik. houden.”
Ze haalde een chèqueboekje te voorschijn en
schreef het bedrag uit.
„Alstublieft.... verdiend hebt u het eigenlijk
niet, omdat u zoo gemakkeljjk door een vrouw
om den tuin geleid bent, maar.... u bent met
de eerste en u zult ook heusch de laatste niet
züm”
„Wat dat betreft, ben ik het volkomen met
u eens, miss Clifford. In dat opzicht hebben de
vrouwen een reputatie hoog te houden, want
die Intriges zijn reeds bü Adam en Eva be
gonnen. 11”
weg van de hoofdstad naar het Zuiden. Het was
haar gelukt haar bewakers om den tuin te lei-
probleem den en zoodoende was het haar mogelijk vlug
de politie op te bellen. Volgens haar rnede-
deelingen werd het huls bewaakt door de bende
en men had haar alles ontnomen en bovendien
op haar vrijlating een zeer hoogen losprijs
gesteld.
Nog geen vijf minuten later stoof de van twee
mitrailleurs voorziene overvalauto weg. Jenkins
had naast den chauffeur plaats genomen en in
den wagen zaten vijf tot de tanden gewapende
agenten.
Intusschen bleef de inspecteur van dienst, weelen zjjn inderdaad gestolen uit mjjn brand.
John was zwijgend verder gegaan en zijn
metgezel volgde instinctmatig. Maar opeens zei
de eerste: „Waarom trouw Je niet met miss
Mac-Rae?”
James sidderde een oogenbük. Zjj gingen juist
voorbij een winkel, waar de lichten waren ont
stoken en John bemerkte, dat het mannelijk,
schoon gelaat van dokter Brice een sombere
uitdrukking vertoonde, toen hjj antwoordde:
„Zü wil niet, John.... O hoe dikwijls heb Ik
het haar gevraagd, maar altijd wijst zij op haar
armoede.... En ik kan haar slechts een beetje
welstand bieden, niet den rijkdom, dien zjj
wenscht.
„O, zou die hoogstaande vrouw dan eerzuchtig
en begeerig naar geld zjjn zooals de gewone
schepselen?” vroeg John ironisch.
„Wat een ideel Zjj wil vrij blijven in het
domein vknden geest, zonder de boelen te vree-
■en, die de zorgen voor het huishouden, de
opvoeding der kinderen, de voortdurende be
slommeringen zouden meebrengen, als zjj mjjn
vrouw werd. Liever dan dit te wagen, wü zjj
zichzelf beloofd had „een Duitsch Bisschop”
te zjjn„Trouw aan het geloof, aan volk en ‘va
derland, zjj ons parool.” v
Op Eersten Kerstdag van het Jaar 1875 werd
Theodor Innitzer geboren In het stadje Wel-
pert in Noord-Bohemen, dicht bjj de Saksi
sche grens. Zijn ouderlijk tehuis stond aan
den voet van den Keilberg, den hoogsten top van
het Saksische ertsgebergte. Reeds in zijn
een loopen zetten, greep de spin met zjjn haken heb meisje
beet. Ze slaakte een gil, die door merg en been droog.
les hebben ze
meegenomen.
Lydia Clifford
zal natuurlijk een
ontzettend hooge
schadevergoeding
eischen en de
arme Londensche
kinderen kunnen naar de
fluiten.”
zjjn vader, die, gezien de capaciteiten van zjjn
zoon en den hoogen invloed, dien hjj zelf bezat,
hoopte hem eens bekleed te rien met een der
hoogste waardigheden in de Angllcaansche
Kerk.
Het was een vrooljjk kind, die kleine Anny,
een zangvogeltje, zooals haar broeder haar
soms lachend noemde. En dien Dinsdagmiddag
gaf zjj zich van harte over aan het genoegen
een groep harer liefste vriendinnen om zich
heen te zien in het groote, smaakvol gemeubi
leerde salon.
Het was om den verjaardag te vieren van haar
dochtertje, dat mevrouw Bretland dit feestje
gaf. Op een geïmproviseerd tooneel hadden
eenlge Jonge meisjes een aardig comedlestukje
gespeeld en Anny toonde zich de vroolykste, de
noegen in haar leven van onophoudelijke werk
zaamheden, blij zich gedurende eenlge ufe°
bevinden in een familie, waarvan zij de Z°“~
hartigheid en kiesche sympathie had kunnen
waardeeren.
Bretland was de oudste zoon van
Mark Bretland, Anglicaansch geeste
lijke en belast met de zielzorg in de belangrijke
parochie van Liestown, een stad van veel han
del en Industrie en daardoor, hoewel niet om
vangrijk, toch welvarend en zelfs rijk. De
Jongeman was eerst opgeleid voor den geeste
lijken stand, daarin gesteund door den invloed
en het voorbeeld van zijn vader en verschillende
leden van zijn familie, die eveneens tot dien
stand behoorden. Maar een geheime tegenzin
hield hem van dien weg terug, ondanks zijn
geloof en godsdienstige principes. De dood van
een broeder zijner moeder, die hem tot erfge
naam had benoemd van een zeer groot fortuin,
maakte een eind aan die onzekerheid. Die erfe-
John hield zich sedert bezig met de admini
stratie daarvan, tot geheime teleurstelling van
gen wjj ons af, of het niet op den weg van
de fabrikanten zelf ligt, deze euvelen te
bestrijden.
Het is ons uiteraard bekend, dat niet
iedere branche zich daarvoor leent, doch er
bestaan'branches, waarin de fabrikanten
wel degelijk inzien, dat het eigen belang
meebrengt, dat de detailhandel in hun ar
tikel niet moet worden ondermi)nd. Welnu,
R. K. door samenwerking is op dit punt een en
ander te bereiken, een ondememers-over-
eenkomst kan, zoo noodlg, algemeep ver
bindend verklaard worden.
In dit verband kunnen wij meedeelen,
dat b.v. in de sigarenindustrie ernstige
pogingen in het werk worden gesteld om tot
een ondememers-overeenkomst te gera
ken, welke althans een deel der gemaakte
misstanden zal doen verdwijnen.
Een voorbeeld, dat navolging verdient I
ten houden. r
tNauwelijks was de auto tien minuten weg,
volkszeden heenstapt. Een werk ook van de I toen een taxi voor ’t bureau stilhield. Het por-
grootste beteekenis in de Ocst-Aziatische tier vloog open en commissaris Jenkins rende
wetenschappelijke wereld is het meteorologisch naar binnen.
en magnetisch-seismologische observatorium „Ik moet onmiddellljk naar Southampton
van Zikawei, gesticht en geleid door katholieke telefoneeren, Hargrave!” riep hjj den inspec-
missionarissen. Dat zjjn heerlijke resultaten teur in het voorbijgaan toe. Denk erom, dat ik
gepre^eerd naast hun eigenlijken missie- onder geen voorwaarde gestoord wil worden.”
arbeid. Zonder op het verbaasde gezicht van den in-
Het werk der missionarissen berust al jaren specteur te letten, liep hjj regelrecht naar zijn
bijna uitsluitend bjj Europeesche krachten. Dit werkkamer en zond den agent
feit moet voor de religieuze vertegenwoordi
gers van ons Japan, in het bizonder voor het
Boeddhisme, toch wel een heel ongewone ver
schijning zijn. 1
Tot slot een krachtig appèl aan allen. Hierbij
wordt nog eens heel uitdrukkelijk gewezen op
den voorbeeldlgen Ijver en de toewijding der Ka
tholieke missionarissen. Het woordeljjk slot
luidt: .Daarom verwachten wü van de Boed
dhisten, dat ze actief worden.”
P. FUHL S. V. D.
gerlüke deugden, dat is alles.... Neen, John, zoon tegen te werken, zelfs niet, toen deze zich
ging vestlgep op een van zün grootste land
goederen, gelegen in Staffordshire. Daar leidde
-a et een trek van nieuwsgierigheid scheur-
de commissaris Jim Jenkins de enve-
J-A loppe open, welke op de achterzijde den
naam vertoonde van de bekende filmdiva ,Dy-
dia Clifford” en las den Inhoud.
De brief bevatte slechts enkele regels, waar
in de actrice den commissaris verzocht, gedu
rende haar verblüf In Londen gebruik te mo
gen maken van de brandkast van de politie, om
haar verzameling juweelen tegen diefstal te
beveiligen. Gedurende haar optreden in de
hoofdstad zou zy gebruik maken van valsche,
doch schitterend nagemaakte steenen en
snoeren.
Dat zü deze maatregelen speciaal voor haar
verblüf ln Londen meende te moeten nemen,
vond de oorzaak daarin, dat commissaris Jen
kins de autoriteiten van Hollywood ervan in
kennis gesteld had, dat Londen in den laatsten
tijd onveilig gemaakt werd door een bende Ju-
weelendleven, die op buitengewoon brutale en
geraffineerde manier optrad.
Maar wat den commissaris in den brief het
meest Interesseerde, was de belofte van de ac
trice, om duizend pond sterling te schenken
voor de arme Londensche kinderen, indien ze
bij haar vertrek de sieraden in ongeschonden
toestand terugkreeg.
Dat was wel de voornaamste reden, waarom
Jenkins het verzoek van Lydia Clifford terstond
inwilligde en nu waren er vüf dagen, v^pfoopen
sinds de komst van de gevierde diva. De Juwée-
len waren veilig in de brandkast in Jenkin’s
werkkamer opgeborgen, toen met luid geraas de
telefoon overging. De commissaris hoorde dui
delijk de stem van Lydia, h<
een zeer zenuwachtigen toes!
keeren.
Ze was in den nacht door enkele leden van
2_— 2 ”2 leger hon- I de bende overvallen en ontvoerd en nu bevond
derdduizenden uit de zutdelüke stadskwar-1 zü zich in een tijdelljk onbewoonde villa op den
tieren gered. En Pater Jacquinot is nog maai
één voorbeeld van de vele missionarissen.
Het plotseling actueel geworden
of het werk van een Christelijke missie in een
land als China zonder politieke of economi
sche bijbedoelingen geïmporteerd en uitgevoerd
is, kan men niet zonder meer ontkennen noch
bevestigen, maar dit kan men evenwel gerust
zeggen, dat door het werk der Missie als van
zelf toestanden en verhoudingen ontstaan, die
het moederland der missionarissen voor zün
eigen wereldlijke belangen zou kunnen benut
ten. Dit belet ons evenwel niet aan te ne
men, dat de missionarissen zelf bü hun werk
door een onbaatzuchtige offergezindheid wor
den bezield. En die opofferende liefde blijft
ook niet staan bü loutere geloofsuitbreidlng. Zü
doet ook zeer veel voor den socialen welstand
der Christenen.
joppeiyken troon
Testament,
sid zün so
ciale kennis geheel in dienst te steflen van het
vaderland.
Dat was in September 1929, toen hij in het
derde kabinet Schober tot minister voor sociale
aangelegenheden benoemd werd. Hü bewoog
Hargrave had zün relaas nog niet beélndiw
of Jenkins vloog naar zün'werkkamer, vanw
hü twee minuten later terugkeerde, z'ün
was aschgrauw en zün oogen fonkelden.
,4e bent een sufferd,” Hargrave!....”'j-,
droog. .Maar ik zal het Je niet kwalijk nemen
We zün de dupe geworden van die afschnmT'
lüke bende. Lydia Clifford is heelemaal
ontvoerd. Ik doorzie nu den heelen truc om ma
uit het bureau weg te lokken. In den tüd
wü weg waren, heeft een van de bendeleden
door middel van een uitstekende vermomirijne
of misschien wel door een treffende gelUkSfi
met mü. van <nijn afwezigheid gebruik ge?
bewaring heb
„Heb gehad?....” vroeg de inspecteur
eqn vreeselük vermoeden. „Zün ze er
meer?”
De commissaris zuchtte diep.
„Geen speldeknop hebben zü laten liggen, ai-
voor altüd van het huwelük af zien, om ten
minste haar geheele vrijheid te behouden.”
„En daar doet zü goed aan.” verklaarde
dokter John Bretland. „Laat mü het je zeggen,
beste vriend, Miss Mac-Rae volgens hetgeen
Je mü daar zegt en wat ik zelf heb kunnen con-
stateeren lükt mü absoluut niet geschikt om
cchtgenoote en moeder te worden. Ik vrees, dat
zü altüd de toewüding zal missen, die door die
twee titels verelscht wordt, zü zal altüd zich
zelf willen blüven en niets anders."
„Och kom, zü is goed, zeer goed en zal een
onvergelükelüke echtgenoote worden. Je be
grijpt haar niet, beste vriend!”
.Neen, dat beken ik gulweg. Die vrouwelüke
hoogstaande karakters boezemen mü slechts
een zeer platonische bewondering in en ik be
waar mün sympathie voor de vrouw, die zich
weet toe te wüden en zichzelf te vergeten, die
niet altüd een geleerde is en meestel niet op
gemerkt wordt, maar die alleen ons de heilige
vreugden van den huiselüken haard weet te
verschaffen.” nis bestond gedeeltelük in vaste goederen
Zooals Julia, t" -
spottend.
„Juist, zooals mi™ Julia,” antwoordde John
op beslisten toon. ,Zü 1» een zeldzame parel en
geloof mü maar, ik neem mets terug van het
geen ik zooeven gezegd heb, toen ik meende,
dat je over haar sprak.”
James trok even de schouders op. ,4ulla.
een hoogstaande vrouw? Zü bezit kleine, bur
in het aangrenzende boudoir bevond zich
mevrouw Bretland met eenlge dames, waarbü
ook Julia was, gekleed in haar donkere züden
japon, die sedert jaren haar uitgAanstoilet was.
De les, die zü dien middag had moeten geven,
was afgezegd en Lily, die beweerde, dat zü met
graag alleen ultglng had ervan geprofiteerd
om haar verzoek tot haar nicht om haar te
vergezellen te herhalen: Julia had opnieuw ge
weigerd, maar dokter Mac-Rae had opeens ge
zegd: ,4e kunt toch gaan, Julia, niets belet het
Je.... en zelfs is dat voor Lily beter.”
Bewerkt naar het Fransch
door CHRISTINE KAMP
j^optaandevrouw
n het rijdschrift van
Middenstandsbond
ven" wüst de heer Wouters
strijd om den kleinhandel."
constateert een strijd tegen de zelfstandlg-
held van den detailhandelaar, welke voor
namelijk gevoerd wordt van twee zijden: de
fabrikanten, die zoogenaamde „directe
winkels” exploiteeren en het publiek-zelf
dat coöperatie-winkels opricht en in
stand houdt, personeels-inkoopvereenlgln-
gen sticht etc.
Bü beide partüen gaat t er volgens den
heer Wouters om, de verdienste van den
zelfstandigen winkelier aan zich te trekken
tot vergrootlng van eigen winst. De fabri
kant wil door, het Innen van de bü den
kleinhandel behaalde winst den afstand
tusschen productie-kosten en den afzetprüs
vergrooten, het publiek wil door coöpera
tie-winkels, personeels-inkoopvereenigingen
en dgl. beslag leggen op den afstand tus
schen inkoops- en verkoopsprijs. Maar, zegt
de heer Wouters, belde rekeningen plegen
zeer zeker op het papier beter te kloppen
dan ln de werkelükheid en hü toont dit ook
aan. Intusschen richt de heer Wouters toch
een waarschuwing tot de winkeliers in
dezen vorm: „De zelfstandige winkelier
heeft geen schriftelük, zelfs niet eens een
historisch geworden recht van bestaan.
Elke andere vorm van verdeeling onder de
verbruikers bezit hetzelfde recht daar
tegen is niet met „wetten” te vechten. Als
morgen een nieuwe vorm van productie en
consumptie die taak beter vervulde dan de
zelfstandige detailhandel, dan zou zün lot
bezegeld zün. Want niet op den detailhan
del komt ’t aan, maar op de vervulling van
de economische functie”. Om dan te beslui
ten met de vermaning, dat de zelfstandige
detailhandel met de ontwikkeling mee moet
gaan en steeds weer, niet met woorden,
maar metterdaad moet bewüzen, dat hü 1
depe taak beter vervult dan die vormen, die i
hen willen verdringen.
Dit laatste is natuurlük juist, doch overi
gens meenen wü, dat de heer Wouters, die
beweert, dat de zelfstandige winkelier zelfs
geen historisch recht geworden recht van
bestaan heeft, een weinig uit den koers is
geraakt. Tenzü de heer Wouters, hetgeen
wü aannemen, iets anders bedoelt dan het
geen hü schreef.
Intusschen is het verschünsel, waarop hü
wüst, wel van beteekenis. De middenstand
moet uiteraard beginnen zelf zich te ver
weren en niet in de eerste plaats roepen
om bescherming van overheidswege. Maar
dit beteekent volstrekt niet, dat de overheid
niet de noodzakelüke bescherming zou mo
gen verleenen. Zü doet dit ook in den vorm
van de verschillende middenstands-wetten.
welke sedert eenlge jaren hier te lande
gelden. Wat nu de gewraakte verschünselen
aangaat zün wü van meening, dat ten deze
het particulier initiatief nog onvoldoende
werkzaam is geweest.
In verschillende branches tiert b.v. het
beunhazendom buitengewoon welig, perso
neels-inkoopvereenigingen nemen nog gere
geld toe, vaak gesteund door de groote
ondernemingen, waarbü het personeel
werkzaam is, terwül het eveneens in toe
nemende mate vóórkomt, dat de fabrikant
direct dus met uitschakeling van den
detailhandel levert aan den consument.
Wie meent, dat men dit alles afdoende be
strijdt door den winkelier er op te wüzen,
dat hü „met de ontwikkeling mee moet
gaan" geeft zich over aan een illusie. Wü
beweren niet, dat dan de overheid maar
moet ingrijpen, geenszins. Doch wel vra-
y-K e „Tökyó’ Nichlnlchi”, de grootste cou-
I 1 rant van Japan, bracht in een hoofd-
artikel een zeer interessante en waar-
deerende beschouwing over het werk der ci
vilisatie en der Katholieke Missie in China.
Wij laten hier den korten inhoud van hjt.
artikel volgen.
Met behulp van den geldelüken steun
Katholieken kon men In Noord-China A
gaan tot oprichting van een paar* univdrs
ten en talrüke ziekenhuizen voor de
volklng. Dit heeft zeer veel bügedragen tot
verbetering van noodlottige toestanden en de
Katholieke Missie kreeg hierdoor vanzelf een
groote rol en beteekenis In China. Momen
teel vertoeft ook pater Henri Bernard te Tokio,
die de regeering van advies wil dienen inzake
onderwüs en andere Katholieke aangelegen
heden, zoowel voor het binnen- als ook voor
het buitenland.
De stemmen, die er op zün gegaan voor een
civilisatie van Noord-China zün niet van re-
centen datum. Maar van een doorvoering van
deze leuze is tot nu toe niet veel tot ons door
gedrongen. Het feit evenwel, dat reeds vele
missionarissen van vreemde nationaliteit daar
zoo üverig werkzaam zün, kunnen wü niet
z dankbaar genoeg erkennen. Tegelük met die
dankbare waardeerlng moet dat groote voor-
beeld voor ons volk een machtige aansjxiring
zün om ook actief er aan deel te nemen.
Overal waar sedert het uitbreken van de on
lusten ons keizerlük leger verscheen, woonden
Europeesche missionarissen tot zelfs diep in
het binnenland. Zü gaven zich niet alleen
met heel hun persoon aan het beschavings
werk der bevolking, maar waren ook overai pre
sent om de zwaar beproefde Chineezen uit hun
nood^te redden.
Na den val van Shanghai heeft de held Pa- I
ter Jacquinot onder het grootste levensgevaar
in verbinding met ons keizerlük
uit de
Den volgenden morgen prompt volgens
spraak hield de schitterende viercillnder
Lydia Clifford stil voor het bureau r-
eleganten sprong stond de actrice op het 'trot
toir. Jenkins geleidde haar p^rsooniyk naar
zün werkkamer. Het kwam hem vreemd voor
dat de'filmster zoo opgewekt kon zün, hoewel
hü haar in den loop van den vorigen avond
voorzichtig van het gebeurde ln kennis had
gesteld.
Vroolük lachend tiet zü zich in den club
fauteuil vallen en zei met een zweem van iro-
nle ln haar stem:
„Ik ben blü, dat mün plannetje zoo goed ge
lukt Is, münheer Jenkins. Stel u voor, dat mijn
sieraden werkelük gestolen waren, wat zou ik
dan moeten beginnen? Meer dan twee mlllloen
dollars en....”
De commissaris viel haar in de rede.
„Het spüt mü, miss Clifford, maar hetgeen
ik u gisteren vertelde was geen grap. Uw ju-
zün bisschopswijding maakte hü bekend, dat hü zjch ook dat Jaar niet op politiek gebied, alleen
de sociale nooden van zün volk „hadden zün
aandacht. Onder zün leiding kwam de aanvul
ling op de kleine rentenierswet tot stand,
waardoor duizenden kleine spaarders gehol
pen werden; verder hield hü zich bezig met
wonlngbouwvoorzorg, schadeloosstelling voor
invaliden en hulp aan noodlüdende studenten.
Toen Mgr. Innitzer ln 1932 tot Aartsbis
schop van Weenen benoemd werd, koos hü
zich tot lyfspreuk „In Caritate Service” (In
liefde dienen).
Een van de grootste werken van den Kerk
vorst. die het jaar na zün benoeming tot
aartsbisschop tot het kardinalaat werd verhe
ven, een werk, waardoor hü over geheel de
wereld bekend is geworden, was het op zün
initiatief ondernomen interconfessioneel hulp
werk voor de - uitgehongerde gebieden van
Sovjet-Rusland.
Door dit werk, dat in den herfst van 1933
gesticht werd, kon aan duizenden ongelukki-
gen hulp gebracht worden, tot door brutale
tusschenkomst van de Russische machthebbers
een einde werd gemaakt aan dit edele werk
van naastenliefde en humaniteit.
,X>aar komt mün zoon aan”, zei opeen»
Bretland, haar gesprek met een harer bezoek
sters onderbrekend.
De toon, waarop zü die woorden sprak, gaf
innige liefde, den trots te kennen, dien zü 8®^
voelde Jegens dien zoon, die door iedereen be
mind en geacht werd. Men kon merken, o*
zü hem ten volle vertrouwde, dat zü ®«n b"na.
bewondering voor hem koesterde, die nlemw
haar zou kunnen verwüten. Trouwens, t
ter van John trok onweerstaanbaar allen aan,
die met hem ln aanraking kwamen.
John groette de vriendinnen van zün inoeo
en toen hy Julia zag, kon hy een gebaar
verwondering niet onderdrukken. ,D<*, f®"
Julia, is u toch kunnen komen? Wat een aa -
gename verrassing hebt gü ons daardoor be
reid! Het is waariyk wel iets zeldzaams om
een oogenblik te zien te krijgen, terwül u w
rust.”
Zü vertelde hem, waarom zü had k*m«m
komen en hy antwoordde peinzend: ,J«.
is om zün dochter, dat hü u heeft doen ga»**-;
ik geloof, dat hü zeer veel van zün kinderen
houdt.”
jeugd leerde hy de hardheid van het bestaan,
zyn grootvader was een eenvoudig arbeider en
zyn vader een passementwerker, die met hard
werken zün brood moest verdienen. Na de
schoolbanken kwam Innitzer ln de fabriek,
waar hy een Jaar lang het onderhoud voor de
uit vüf menschen bestaande familie mee moest
helpen verdienen.
Toen werd hü door een geesteiyke
cleel geholpen om zich aan de studie te kun
nen wüden. Maar ook als student moest hü
zich door het geven van lessen en andere
werkzaamheden de noodzaketyke middelen van
bestaan verschaffen. In het Jaar 1899 werd hü
priester gewüd en hy was nauweiyks een Jaar
als kapelaan werkzaam, of hy werd benoemd
tot prefect van het Weensche Seminarie. Hy
bleef studeeren, maakte reizen naar Italië,
Klein Azië,-Palestina en Spanje. In het jaar
1906 doctoreerde hy in de theologie- en werd
in 1908 privaat-docent aan de theologische
faculteit van de Weensche Unlverslteit, ln
1911 buitengewoon hoogleeraar en in 1913 ge
woon hoogleeraar. Van nu af tot aan zün be
noeming op den
in 1932, doceerde jfij het Nièïh
Innitzer kreeg toen volop gelegei
Tk T u K®*11 kardinaal ter wereld zoo in
middelpunt der belangstelling staat
-*■ Kardinaal Innitzer, brengen wü hier en
kele details over het leven wan den aartsbis
schop van Weenen, die fabrleksjongen. professor
en minister was, alvorens den allerhoogsten post
der Oostenryksche geesteiykheid te gaan be-
kleeden.
„Het is de wensch van den H. Vader, dat gü
als aartsbisschop van Weenen zult worden op
gevolgd door Mgr. Seipel." Aldus sprak de pau-
seiyke nuntius in Oostenryk, Mgr. Dr. Sibllla,
in het begin van het Jaar 1932. aan het sterfbed
van den grooten kardinaal Piffl. Een grootere
vreugde had men den stervende niet kunnen
bereiden. In April overleed de kardinaal; maar
het was oud-bondskanselier Mgr. Seipel onmo-
geiyk, de zorgen van het aartsbisdom op zich
te nemen. De longziekte van den prelaat, wiens
gezondheid geheel geschokt was na den aan
slag, waarvan hü enkele Jaren tevoren het
slachtoffer was geworden, was oorzaak dat zyn
dagen geteld waren en op 2 Augustus 1932
overleed hy.
De maand Augustus gjng voorbü en eerst
toen de aartsbisschoppeiyke zetel van Weenen
vüf volle maanden vacant was geweest, benoem
de de H. Stoel op 20 September 1932 tot aarts
bisschop van Weenen Mgr. Dr. Theodor In
nitzer, hoogleeraar aan de Unlverslteit, oud-
minister van sociale zaken in het kabinet
Schrober.
Kardinaal Innitzer is afkomstig uit Sudeten-
Duitsdhland in Noord-Bohemen en reeds bü