I De avonturen van een verkeérsagentje P OKON Jij l aan den daq F 250. I een w De strjjd om den kleinhandel a-defj*,JJEuKEN VRIJDAG 22 APRIL 1938 Beschaving in China De Katholieke Missie met Kardinaal Innitzer juweelen 1 S' <3 r (Wordt vcrvoigd) - Verweer van den middenstand Inwijding H. Hart-monument te Eindhoven reinigt alles! I den Ned. r „Bouwen en Stre-‘ op „den Neem dadelijk ’n JLt AKKERTJE tegen dat afgematte gevoel. Verrassend snel verdrijö 'n Akkertje schele hoofdpijn, zenuwachtigheid, oververmoeidheid en lusteloosheid. Per koker van 12 stuks - 12 stuivers. Per doos van 2 stuks 2 stuivers. en Valsche I flnan- leger I anderen. Misschien had de lange Japon hieraan wel eenlge kabouters, de professor en Keeaie bet op schuld. Terwijl de verkeersagentje, „de spin rit ons op de hielen.” Nou, iedereen nam de beenen om aan het ongure dierte ontkomen. «GJ-Ollh anderen, zoowel wat betreft de hoedanigheden van het verstand, als haar sterke^deugton_eW haar onwrikbare nrincinan haar onwrikbare principes.’ HOOFDSTUK 3 geestigste en de levendigste van allen. bevond Julia, by voorbeeld?” zei James Toch deed hü niets om het besluit van zijn P 0*0^1 duizend pond sterling OP ELKE BUS EEN BON VOOR GESCHENKEN John dominee ’el deze thans In d scheen te ver- vriendschappelljke relaties met elkander onder houden, ook al door het feit, dat Julia aan Anny Duitsche lessen gaf en Marian belast was ge weest met de andere studies van miss Bretland toen zij nog slechts een schoolmeisje was. met dan niet het als Ier Ver- Itei- 1e be- Terwjjl ze zoo met elkaar spraken wat boorden ze een hevig geritsel en tot bun grooten schrik zagen zü de reuzenspin naderen. „Maakt dat Je wegkomt," riep het at ria en met een ik VIM kast.” Ze lachte geheimzinnig. „Dacht u dat?.... Commissaris, wat bent u toch naïef. Dacht u nu werkelijk, dat ik mijn sieraden uit handen zou geven. Dacht u nu werkelijk, dat ik my met valsche halssnoeren en diamanten zou tooien? Wat kent u de vrou wen toch nog slecht. Toen u de autoriteiten na Hollywoodkennis gaf van het bestaan van de bende, liet ik door mijn juwelier in New York mjjn sieraden imiteeren en u bent zoo vriénde lijk geweest, die valsche juweelen voor mij te bewaren. Dat ze nu gestolen zijn, kost mij in bet geheel honderd dollars. Ik stuurde een berichtje aan de Londensche kranten, om de bandieten te laten weten, dat mijn sieraden in uw brand kast werden bewaard, daardoor werd hun aan dacht van mij afgeleid. Natuurlijk heb ik bij mjjn opreden altijd de echte gedragen, maar niemand heeft mjj lastig gevallen." Hargrave met twee agenten in het bureau ach ter. Jenkins had opdracht gegeven, dat zijn werkkamer niet uit het oog verloren mocht worden en Hargrave had het noodlg geoordeeld Het werk der missionarissen wordt gedragen I den agent Brown in de kamer .de wacht te Ia ën geleid door een groote liefde tot de men- schen, die over alle moeilijkheden van ras en maakt, om zich meester te maken raden, die ik van de filmster in gehad.” ATT TT* A DAMNÉ op «HtMadzlJn ingevolge de verzerenngsvoorwaarden tegen bü levenslange getieele ongeschiktheid tot werken aooe p bfl een cogeval mst I <1 <■*-« 1 v Ui O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen i ff OUe" verlies van belde armen, belde beenen of beide o ogen X* ff Uvs* doodelljken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Op 24 Juni 1936 was het zestig jaar geleden, dat Mgr. Dfjkmans van de St. Georgiusparochie te Eindhoven tot priester werd gewijd. Bijna 60 Jaren was hl) in die parochie werkzaam, waar van 40 jaren als herder. Er vormde zich een Mgr. Dükmans-comité, dat met geldeljjke bijdragen van de parochia nen het 60-jarig priesterfeest en het 40-jarig pastoorsfeest niet onopgemerkt wilde voorbij gaan. Besloten werd een H. Hart-monument op te richten in de onmiddeliyke nabijheid van kerk en pastorie. Op Zondag 24 April des middags te 4 uur zal dit H. Hart-monument door Z. H. Exc. Mgr. A. F. Diepen, bisschop van Den Bosch, worden ingewijd. Pastoor Sicking zal daarbij een korte toespraak houden. Voor 1 S 2 cant aat oen kamerplant par raar Bamast daarom mat hat batta plantanroadaal Brown weg. I Ruim twintig minuten duurde het gesprek en toen verliet Jenkins opnieuw het bureau. „Er is bepaald iets niet in orde met die ont voering van Clifford,” zei de inspecteur tegen de agenten van de wacht. ,Jk heb mijnheer Jenkins nog nooit zoo zenuwachtig en gehaast I gezien.” Het was ongeveer twee uur 's nachts, toen de I overvalauto terugkeerde. Jenkins en de agenten kwamen binnen met een trek van teleurstelling op hun gericht. In de villa was niets of nie mand te bespeuren geweest. Men had bet heele huis en de omgeving afgezocht, maar nergens was een spoor van de bende of van Lydia Clif ford te vinden geweest. „Nog iets geweest tijdens onze afwezigheid, Hargrave?" vroeg de commissaris uit zijn hu meur. .Nadat u voor de tweede maal wegging, is er niemand geweest, mijnheer.” Jenkins keek hem verbaasd aan. „Voor de tweede maal wegging??” De inspecteur vertelde hem van den zenuw- achtlgen toestand, waarin de commissaris tien minuten na zijn vertrek was terug gekomen en bevel had gegeven, dat hij niet gestoord mocht worden. Je zult mU niet overtuigen en voor mij zal Marian aMfjd hoog verheven aün boven alle De schrijver hij een werkzaam leven, hield zich bezig met het welzjjn van zijn ondergeschikten, waarbij hjj zich edelmoedig toonde zonder verkwistend te zijn en vriendelijk voor een leder. De natuur lijke neiging van zijn gemoed drong hem aan om liefdadig te zijn en weldra was hij voorzit ter en leider van verschillende phllantropische werken. Toen kwam, er een dag, dat hjj, gesteund door zjjn familie alsmede door vrienden, die zijn hooge bewaamheden en zjjn overtuigende wel sprekendheid, waardeerden, zich met de politiek ging bezig houden. Hij deed het niet uit eer zucht, maar met een kalme welwillendheid, met een, onverzettelijke eerlijkheid, met den wensch wel te doen. Een district van Staffordshire bad hem benoemd tot afgevaardigde in het Lager huis. Maar John was dezelfde eenvoudige vrien delijke en opgeruimde man gebleven. Ondanks zijn leeftijd, hjj was toen vijf en dertig, bleef hjj voor zijn vader een eerbiedige en opmerk zame zoon, die telkens weer ten voorbeeld werd gesteld aan de mannelijke Jongelieden van Lies- town. Dikwijls kwajn John eenlge dagen in den schoot zijner familie doorbrengen, waar zijn komst altijd met vreugde werd tegemoet ge zien, zoowel door zijn ouders kis door Anny, het dochterje van het echtpaar Bretland, het eenlge kind, dat nog thuis was. Het was Juist bij het begin van die kleine vacantie, dat John een be zoek was gaan brengen aan dokter Mac-Rae zooals hU gewoonlyk deed wanneer hü in Lies- town kwam. De twee families, die sedert lange Jaren daar woonachtig waren, hadden steeds Toen had zij toegestemd en was biy, zonder dat <j het durfde bekennen, om dat kleine ge- Het gezicht van commissaris Jenkins had een uitdrukking gekregen, waaruit van alles viel op te maken en miss Clifford zag het: .Maak u niet bezorgd mijnheer Jenkins. Ik heb u beloofd, dat ik duizend pond sterling sou schenken voor de arme kinderen en die belofte zal ik. houden.” Ze haalde een chèqueboekje te voorschijn en schreef het bedrag uit. „Alstublieft.... verdiend hebt u het eigenlijk niet, omdat u zoo gemakkeljjk door een vrouw om den tuin geleid bent, maar.... u bent met de eerste en u zult ook heusch de laatste niet züm” „Wat dat betreft, ben ik het volkomen met u eens, miss Clifford. In dat opzicht hebben de vrouwen een reputatie hoog te houden, want die Intriges zijn reeds bü Adam en Eva be gonnen. 11” weg van de hoofdstad naar het Zuiden. Het was haar gelukt haar bewakers om den tuin te lei- probleem den en zoodoende was het haar mogelijk vlug de politie op te bellen. Volgens haar rnede- deelingen werd het huls bewaakt door de bende en men had haar alles ontnomen en bovendien op haar vrijlating een zeer hoogen losprijs gesteld. Nog geen vijf minuten later stoof de van twee mitrailleurs voorziene overvalauto weg. Jenkins had naast den chauffeur plaats genomen en in den wagen zaten vijf tot de tanden gewapende agenten. Intusschen bleef de inspecteur van dienst, weelen zjjn inderdaad gestolen uit mjjn brand. John was zwijgend verder gegaan en zijn metgezel volgde instinctmatig. Maar opeens zei de eerste: „Waarom trouw Je niet met miss Mac-Rae?” James sidderde een oogenbük. Zjj gingen juist voorbij een winkel, waar de lichten waren ont stoken en John bemerkte, dat het mannelijk, schoon gelaat van dokter Brice een sombere uitdrukking vertoonde, toen hjj antwoordde: „Zü wil niet, John.... O hoe dikwijls heb Ik het haar gevraagd, maar altijd wijst zij op haar armoede.... En ik kan haar slechts een beetje welstand bieden, niet den rijkdom, dien zjj wenscht. „O, zou die hoogstaande vrouw dan eerzuchtig en begeerig naar geld zjjn zooals de gewone schepselen?” vroeg John ironisch. „Wat een ideel Zjj wil vrij blijven in het domein vknden geest, zonder de boelen te vree- ■en, die de zorgen voor het huishouden, de opvoeding der kinderen, de voortdurende be slommeringen zouden meebrengen, als zjj mjjn vrouw werd. Liever dan dit te wagen, wü zjj zichzelf beloofd had „een Duitsch Bisschop” te zjjn„Trouw aan het geloof, aan volk en ‘va derland, zjj ons parool.” v Op Eersten Kerstdag van het Jaar 1875 werd Theodor Innitzer geboren In het stadje Wel- pert in Noord-Bohemen, dicht bjj de Saksi sche grens. Zijn ouderlijk tehuis stond aan den voet van den Keilberg, den hoogsten top van het Saksische ertsgebergte. Reeds in zijn een loopen zetten, greep de spin met zjjn haken heb meisje beet. Ze slaakte een gil, die door merg en been droog. les hebben ze meegenomen. Lydia Clifford zal natuurlijk een ontzettend hooge schadevergoeding eischen en de arme Londensche kinderen kunnen naar de fluiten.” zjjn vader, die, gezien de capaciteiten van zjjn zoon en den hoogen invloed, dien hjj zelf bezat, hoopte hem eens bekleed te rien met een der hoogste waardigheden in de Angllcaansche Kerk. Het was een vrooljjk kind, die kleine Anny, een zangvogeltje, zooals haar broeder haar soms lachend noemde. En dien Dinsdagmiddag gaf zjj zich van harte over aan het genoegen een groep harer liefste vriendinnen om zich heen te zien in het groote, smaakvol gemeubi leerde salon. Het was om den verjaardag te vieren van haar dochtertje, dat mevrouw Bretland dit feestje gaf. Op een geïmproviseerd tooneel hadden eenlge Jonge meisjes een aardig comedlestukje gespeeld en Anny toonde zich de vroolykste, de noegen in haar leven van onophoudelijke werk zaamheden, blij zich gedurende eenlge ufe° bevinden in een familie, waarvan zij de Z°“~ hartigheid en kiesche sympathie had kunnen waardeeren. Bretland was de oudste zoon van Mark Bretland, Anglicaansch geeste lijke en belast met de zielzorg in de belangrijke parochie van Liestown, een stad van veel han del en Industrie en daardoor, hoewel niet om vangrijk, toch welvarend en zelfs rijk. De Jongeman was eerst opgeleid voor den geeste lijken stand, daarin gesteund door den invloed en het voorbeeld van zijn vader en verschillende leden van zijn familie, die eveneens tot dien stand behoorden. Maar een geheime tegenzin hield hem van dien weg terug, ondanks zijn geloof en godsdienstige principes. De dood van een broeder zijner moeder, die hem tot erfge naam had benoemd van een zeer groot fortuin, maakte een eind aan die onzekerheid. Die erfe- John hield zich sedert bezig met de admini stratie daarvan, tot geheime teleurstelling van gen wjj ons af, of het niet op den weg van de fabrikanten zelf ligt, deze euvelen te bestrijden. Het is ons uiteraard bekend, dat niet iedere branche zich daarvoor leent, doch er bestaan'branches, waarin de fabrikanten wel degelijk inzien, dat het eigen belang meebrengt, dat de detailhandel in hun ar tikel niet moet worden ondermi)nd. Welnu, R. K. door samenwerking is op dit punt een en ander te bereiken, een ondememers-over- eenkomst kan, zoo noodlg, algemeep ver bindend verklaard worden. In dit verband kunnen wij meedeelen, dat b.v. in de sigarenindustrie ernstige pogingen in het werk worden gesteld om tot een ondememers-overeenkomst te gera ken, welke althans een deel der gemaakte misstanden zal doen verdwijnen. Een voorbeeld, dat navolging verdient I ten houden. r tNauwelijks was de auto tien minuten weg, volkszeden heenstapt. Een werk ook van de I toen een taxi voor ’t bureau stilhield. Het por- grootste beteekenis in de Ocst-Aziatische tier vloog open en commissaris Jenkins rende wetenschappelijke wereld is het meteorologisch naar binnen. en magnetisch-seismologische observatorium „Ik moet onmiddellljk naar Southampton van Zikawei, gesticht en geleid door katholieke telefoneeren, Hargrave!” riep hjj den inspec- missionarissen. Dat zjjn heerlijke resultaten teur in het voorbijgaan toe. Denk erom, dat ik gepre^eerd naast hun eigenlijken missie- onder geen voorwaarde gestoord wil worden.” arbeid. Zonder op het verbaasde gezicht van den in- Het werk der missionarissen berust al jaren specteur te letten, liep hjj regelrecht naar zijn bijna uitsluitend bjj Europeesche krachten. Dit werkkamer en zond den agent feit moet voor de religieuze vertegenwoordi gers van ons Japan, in het bizonder voor het Boeddhisme, toch wel een heel ongewone ver schijning zijn. 1 Tot slot een krachtig appèl aan allen. Hierbij wordt nog eens heel uitdrukkelijk gewezen op den voorbeeldlgen Ijver en de toewijding der Ka tholieke missionarissen. Het woordeljjk slot luidt: .Daarom verwachten wü van de Boed dhisten, dat ze actief worden.” P. FUHL S. V. D. gerlüke deugden, dat is alles.... Neen, John, zoon tegen te werken, zelfs niet, toen deze zich ging vestlgep op een van zün grootste land goederen, gelegen in Staffordshire. Daar leidde -a et een trek van nieuwsgierigheid scheur- de commissaris Jim Jenkins de enve- J-A loppe open, welke op de achterzijde den naam vertoonde van de bekende filmdiva ,Dy- dia Clifford” en las den Inhoud. De brief bevatte slechts enkele regels, waar in de actrice den commissaris verzocht, gedu rende haar verblüf In Londen gebruik te mo gen maken van de brandkast van de politie, om haar verzameling juweelen tegen diefstal te beveiligen. Gedurende haar optreden in de hoofdstad zou zy gebruik maken van valsche, doch schitterend nagemaakte steenen en snoeren. Dat zü deze maatregelen speciaal voor haar verblüf ln Londen meende te moeten nemen, vond de oorzaak daarin, dat commissaris Jen kins de autoriteiten van Hollywood ervan in kennis gesteld had, dat Londen in den laatsten tijd onveilig gemaakt werd door een bende Ju- weelendleven, die op buitengewoon brutale en geraffineerde manier optrad. Maar wat den commissaris in den brief het meest Interesseerde, was de belofte van de ac trice, om duizend pond sterling te schenken voor de arme Londensche kinderen, indien ze bij haar vertrek de sieraden in ongeschonden toestand terugkreeg. Dat was wel de voornaamste reden, waarom Jenkins het verzoek van Lydia Clifford terstond inwilligde en nu waren er vüf dagen, v^pfoopen sinds de komst van de gevierde diva. De Juwée- len waren veilig in de brandkast in Jenkin’s werkkamer opgeborgen, toen met luid geraas de telefoon overging. De commissaris hoorde dui delijk de stem van Lydia, h< een zeer zenuwachtigen toes! keeren. Ze was in den nacht door enkele leden van 2_— 2 ”2 leger hon- I de bende overvallen en ontvoerd en nu bevond derdduizenden uit de zutdelüke stadskwar-1 zü zich in een tijdelljk onbewoonde villa op den tieren gered. En Pater Jacquinot is nog maai één voorbeeld van de vele missionarissen. Het plotseling actueel geworden of het werk van een Christelijke missie in een land als China zonder politieke of economi sche bijbedoelingen geïmporteerd en uitgevoerd is, kan men niet zonder meer ontkennen noch bevestigen, maar dit kan men evenwel gerust zeggen, dat door het werk der Missie als van zelf toestanden en verhoudingen ontstaan, die het moederland der missionarissen voor zün eigen wereldlijke belangen zou kunnen benut ten. Dit belet ons evenwel niet aan te ne men, dat de missionarissen zelf bü hun werk door een onbaatzuchtige offergezindheid wor den bezield. En die opofferende liefde blijft ook niet staan bü loutere geloofsuitbreidlng. Zü doet ook zeer veel voor den socialen welstand der Christenen. joppeiyken troon Testament, sid zün so ciale kennis geheel in dienst te steflen van het vaderland. Dat was in September 1929, toen hij in het derde kabinet Schober tot minister voor sociale aangelegenheden benoemd werd. Hü bewoog Hargrave had zün relaas nog niet beélndiw of Jenkins vloog naar zün'werkkamer, vanw hü twee minuten later terugkeerde, z'ün was aschgrauw en zün oogen fonkelden. ,4e bent een sufferd,” Hargrave!....”'j-, droog. .Maar ik zal het Je niet kwalijk nemen We zün de dupe geworden van die afschnmT' lüke bende. Lydia Clifford is heelemaal ontvoerd. Ik doorzie nu den heelen truc om ma uit het bureau weg te lokken. In den tüd wü weg waren, heeft een van de bendeleden door middel van een uitstekende vermomirijne of misschien wel door een treffende gelUkSfi met mü. van <nijn afwezigheid gebruik ge? bewaring heb „Heb gehad?....” vroeg de inspecteur eqn vreeselük vermoeden. „Zün ze er meer?” De commissaris zuchtte diep. „Geen speldeknop hebben zü laten liggen, ai- voor altüd van het huwelük af zien, om ten minste haar geheele vrijheid te behouden.” „En daar doet zü goed aan.” verklaarde dokter John Bretland. „Laat mü het je zeggen, beste vriend, Miss Mac-Rae volgens hetgeen Je mü daar zegt en wat ik zelf heb kunnen con- stateeren lükt mü absoluut niet geschikt om cchtgenoote en moeder te worden. Ik vrees, dat zü altüd de toewüding zal missen, die door die twee titels verelscht wordt, zü zal altüd zich zelf willen blüven en niets anders." „Och kom, zü is goed, zeer goed en zal een onvergelükelüke echtgenoote worden. Je be grijpt haar niet, beste vriend!” .Neen, dat beken ik gulweg. Die vrouwelüke hoogstaande karakters boezemen mü slechts een zeer platonische bewondering in en ik be waar mün sympathie voor de vrouw, die zich weet toe te wüden en zichzelf te vergeten, die niet altüd een geleerde is en meestel niet op gemerkt wordt, maar die alleen ons de heilige vreugden van den huiselüken haard weet te verschaffen.” nis bestond gedeeltelük in vaste goederen Zooals Julia, t" - spottend. „Juist, zooals mi™ Julia,” antwoordde John op beslisten toon. ,Zü 1» een zeldzame parel en geloof mü maar, ik neem mets terug van het geen ik zooeven gezegd heb, toen ik meende, dat je over haar sprak.” James trok even de schouders op. ,4ulla. een hoogstaande vrouw? Zü bezit kleine, bur in het aangrenzende boudoir bevond zich mevrouw Bretland met eenlge dames, waarbü ook Julia was, gekleed in haar donkere züden japon, die sedert jaren haar uitgAanstoilet was. De les, die zü dien middag had moeten geven, was afgezegd en Lily, die beweerde, dat zü met graag alleen ultglng had ervan geprofiteerd om haar verzoek tot haar nicht om haar te vergezellen te herhalen: Julia had opnieuw ge weigerd, maar dokter Mac-Rae had opeens ge zegd: ,4e kunt toch gaan, Julia, niets belet het Je.... en zelfs is dat voor Lily beter.” Bewerkt naar het Fransch door CHRISTINE KAMP j^optaandevrouw n het rijdschrift van Middenstandsbond ven" wüst de heer Wouters strijd om den kleinhandel." constateert een strijd tegen de zelfstandlg- held van den detailhandelaar, welke voor namelijk gevoerd wordt van twee zijden: de fabrikanten, die zoogenaamde „directe winkels” exploiteeren en het publiek-zelf dat coöperatie-winkels opricht en in stand houdt, personeels-inkoopvereenlgln- gen sticht etc. Bü beide partüen gaat t er volgens den heer Wouters om, de verdienste van den zelfstandigen winkelier aan zich te trekken tot vergrootlng van eigen winst. De fabri kant wil door, het Innen van de bü den kleinhandel behaalde winst den afstand tusschen productie-kosten en den afzetprüs vergrooten, het publiek wil door coöpera tie-winkels, personeels-inkoopvereenigingen en dgl. beslag leggen op den afstand tus schen inkoops- en verkoopsprijs. Maar, zegt de heer Wouters, belde rekeningen plegen zeer zeker op het papier beter te kloppen dan ln de werkelükheid en hü toont dit ook aan. Intusschen richt de heer Wouters toch een waarschuwing tot de winkeliers in dezen vorm: „De zelfstandige winkelier heeft geen schriftelük, zelfs niet eens een historisch geworden recht van bestaan. Elke andere vorm van verdeeling onder de verbruikers bezit hetzelfde recht daar tegen is niet met „wetten” te vechten. Als morgen een nieuwe vorm van productie en consumptie die taak beter vervulde dan de zelfstandige detailhandel, dan zou zün lot bezegeld zün. Want niet op den detailhan del komt ’t aan, maar op de vervulling van de economische functie”. Om dan te beslui ten met de vermaning, dat de zelfstandige detailhandel met de ontwikkeling mee moet gaan en steeds weer, niet met woorden, maar metterdaad moet bewüzen, dat hü 1 depe taak beter vervult dan die vormen, die i hen willen verdringen. Dit laatste is natuurlük juist, doch overi gens meenen wü, dat de heer Wouters, die beweert, dat de zelfstandige winkelier zelfs geen historisch recht geworden recht van bestaan heeft, een weinig uit den koers is geraakt. Tenzü de heer Wouters, hetgeen wü aannemen, iets anders bedoelt dan het geen hü schreef. Intusschen is het verschünsel, waarop hü wüst, wel van beteekenis. De middenstand moet uiteraard beginnen zelf zich te ver weren en niet in de eerste plaats roepen om bescherming van overheidswege. Maar dit beteekent volstrekt niet, dat de overheid niet de noodzakelüke bescherming zou mo gen verleenen. Zü doet dit ook in den vorm van de verschillende middenstands-wetten. welke sedert eenlge jaren hier te lande gelden. Wat nu de gewraakte verschünselen aangaat zün wü van meening, dat ten deze het particulier initiatief nog onvoldoende werkzaam is geweest. In verschillende branches tiert b.v. het beunhazendom buitengewoon welig, perso neels-inkoopvereenigingen nemen nog gere geld toe, vaak gesteund door de groote ondernemingen, waarbü het personeel werkzaam is, terwül het eveneens in toe nemende mate vóórkomt, dat de fabrikant direct dus met uitschakeling van den detailhandel levert aan den consument. Wie meent, dat men dit alles afdoende be strijdt door den winkelier er op te wüzen, dat hü „met de ontwikkeling mee moet gaan" geeft zich over aan een illusie. Wü beweren niet, dat dan de overheid maar moet ingrijpen, geenszins. Doch wel vra- y-K e „Tökyó’ Nichlnlchi”, de grootste cou- I 1 rant van Japan, bracht in een hoofd- artikel een zeer interessante en waar- deerende beschouwing over het werk der ci vilisatie en der Katholieke Missie in China. Wij laten hier den korten inhoud van hjt. artikel volgen. Met behulp van den geldelüken steun Katholieken kon men In Noord-China A gaan tot oprichting van een paar* univdrs ten en talrüke ziekenhuizen voor de volklng. Dit heeft zeer veel bügedragen tot verbetering van noodlottige toestanden en de Katholieke Missie kreeg hierdoor vanzelf een groote rol en beteekenis In China. Momen teel vertoeft ook pater Henri Bernard te Tokio, die de regeering van advies wil dienen inzake onderwüs en andere Katholieke aangelegen heden, zoowel voor het binnen- als ook voor het buitenland. De stemmen, die er op zün gegaan voor een civilisatie van Noord-China zün niet van re- centen datum. Maar van een doorvoering van deze leuze is tot nu toe niet veel tot ons door gedrongen. Het feit evenwel, dat reeds vele missionarissen van vreemde nationaliteit daar zoo üverig werkzaam zün, kunnen wü niet z dankbaar genoeg erkennen. Tegelük met die dankbare waardeerlng moet dat groote voor- beeld voor ons volk een machtige aansjxiring zün om ook actief er aan deel te nemen. Overal waar sedert het uitbreken van de on lusten ons keizerlük leger verscheen, woonden Europeesche missionarissen tot zelfs diep in het binnenland. Zü gaven zich niet alleen met heel hun persoon aan het beschavings werk der bevolking, maar waren ook overai pre sent om de zwaar beproefde Chineezen uit hun nood^te redden. Na den val van Shanghai heeft de held Pa- I ter Jacquinot onder het grootste levensgevaar in verbinding met ons keizerlük uit de Den volgenden morgen prompt volgens spraak hield de schitterende viercillnder Lydia Clifford stil voor het bureau r- eleganten sprong stond de actrice op het 'trot toir. Jenkins geleidde haar p^rsooniyk naar zün werkkamer. Het kwam hem vreemd voor dat de'filmster zoo opgewekt kon zün, hoewel hü haar in den loop van den vorigen avond voorzichtig van het gebeurde ln kennis had gesteld. Vroolük lachend tiet zü zich in den club fauteuil vallen en zei met een zweem van iro- nle ln haar stem: „Ik ben blü, dat mün plannetje zoo goed ge lukt Is, münheer Jenkins. Stel u voor, dat mijn sieraden werkelük gestolen waren, wat zou ik dan moeten beginnen? Meer dan twee mlllloen dollars en....” De commissaris viel haar in de rede. „Het spüt mü, miss Clifford, maar hetgeen ik u gisteren vertelde was geen grap. Uw ju- zün bisschopswijding maakte hü bekend, dat hü zjch ook dat Jaar niet op politiek gebied, alleen de sociale nooden van zün volk „hadden zün aandacht. Onder zün leiding kwam de aanvul ling op de kleine rentenierswet tot stand, waardoor duizenden kleine spaarders gehol pen werden; verder hield hü zich bezig met wonlngbouwvoorzorg, schadeloosstelling voor invaliden en hulp aan noodlüdende studenten. Toen Mgr. Innitzer ln 1932 tot Aartsbis schop van Weenen benoemd werd, koos hü zich tot lyfspreuk „In Caritate Service” (In liefde dienen). Een van de grootste werken van den Kerk vorst. die het jaar na zün benoeming tot aartsbisschop tot het kardinalaat werd verhe ven, een werk, waardoor hü over geheel de wereld bekend is geworden, was het op zün initiatief ondernomen interconfessioneel hulp werk voor de - uitgehongerde gebieden van Sovjet-Rusland. Door dit werk, dat in den herfst van 1933 gesticht werd, kon aan duizenden ongelukki- gen hulp gebracht worden, tot door brutale tusschenkomst van de Russische machthebbers een einde werd gemaakt aan dit edele werk van naastenliefde en humaniteit. ,X>aar komt mün zoon aan”, zei opeen» Bretland, haar gesprek met een harer bezoek sters onderbrekend. De toon, waarop zü die woorden sprak, gaf innige liefde, den trots te kennen, dien zü 8®^ voelde Jegens dien zoon, die door iedereen be mind en geacht werd. Men kon merken, o* zü hem ten volle vertrouwde, dat zü ®«n b"na. bewondering voor hem koesterde, die nlemw haar zou kunnen verwüten. Trouwens, t ter van John trok onweerstaanbaar allen aan, die met hem ln aanraking kwamen. John groette de vriendinnen van zün inoeo en toen hy Julia zag, kon hy een gebaar verwondering niet onderdrukken. ,D<*, f®" Julia, is u toch kunnen komen? Wat een aa - gename verrassing hebt gü ons daardoor be reid! Het is waariyk wel iets zeldzaams om een oogenblik te zien te krijgen, terwül u w rust.” Zü vertelde hem, waarom zü had k*m«m komen en hy antwoordde peinzend: ,J«. is om zün dochter, dat hü u heeft doen ga»**-; ik geloof, dat hü zeer veel van zün kinderen houdt.” jeugd leerde hy de hardheid van het bestaan, zyn grootvader was een eenvoudig arbeider en zyn vader een passementwerker, die met hard werken zün brood moest verdienen. Na de schoolbanken kwam Innitzer ln de fabriek, waar hy een Jaar lang het onderhoud voor de uit vüf menschen bestaande familie mee moest helpen verdienen. Toen werd hü door een geesteiyke cleel geholpen om zich aan de studie te kun nen wüden. Maar ook als student moest hü zich door het geven van lessen en andere werkzaamheden de noodzaketyke middelen van bestaan verschaffen. In het Jaar 1899 werd hü priester gewüd en hy was nauweiyks een Jaar als kapelaan werkzaam, of hy werd benoemd tot prefect van het Weensche Seminarie. Hy bleef studeeren, maakte reizen naar Italië, Klein Azië,-Palestina en Spanje. In het jaar 1906 doctoreerde hy in de theologie- en werd in 1908 privaat-docent aan de theologische faculteit van de Weensche Unlverslteit, ln 1911 buitengewoon hoogleeraar en in 1913 ge woon hoogleeraar. Van nu af tot aan zün be noeming op den in 1932, doceerde jfij het Nièïh Innitzer kreeg toen volop gelegei Tk T u K®*11 kardinaal ter wereld zoo in middelpunt der belangstelling staat -*■ Kardinaal Innitzer, brengen wü hier en kele details over het leven wan den aartsbis schop van Weenen, die fabrleksjongen. professor en minister was, alvorens den allerhoogsten post der Oostenryksche geesteiykheid te gaan be- kleeden. „Het is de wensch van den H. Vader, dat gü als aartsbisschop van Weenen zult worden op gevolgd door Mgr. Seipel." Aldus sprak de pau- seiyke nuntius in Oostenryk, Mgr. Dr. Sibllla, in het begin van het Jaar 1932. aan het sterfbed van den grooten kardinaal Piffl. Een grootere vreugde had men den stervende niet kunnen bereiden. In April overleed de kardinaal; maar het was oud-bondskanselier Mgr. Seipel onmo- geiyk, de zorgen van het aartsbisdom op zich te nemen. De longziekte van den prelaat, wiens gezondheid geheel geschokt was na den aan slag, waarvan hü enkele Jaren tevoren het slachtoffer was geworden, was oorzaak dat zyn dagen geteld waren en op 2 Augustus 1932 overleed hy. De maand Augustus gjng voorbü en eerst toen de aartsbisschoppeiyke zetel van Weenen vüf volle maanden vacant was geweest, benoem de de H. Stoel op 20 September 1932 tot aarts bisschop van Weenen Mgr. Dr. Theodor In nitzer, hoogleeraar aan de Unlverslteit, oud- minister van sociale zaken in het kabinet Schrober. Kardinaal Innitzer is afkomstig uit Sudeten- Duitsdhland in Noord-Bohemen en reeds bü

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 12