fKetuydiaal
van
H
B
Deavon turen vaneen verkeersagentje
Tusschen .Manilla en Boedapest
l
dencfaj
Het congres te
Madras
i
«tand,
De Heilige Bavo
£«n hiographie
Pedro's
toekomst
Da inrichting was nog niet gereed, maar men.
e
■I
lien
te
4
i
M?*
VW -051U
een menigte geraniums. Aan het eind van den
HOOFDSTUK 8.
Ml vertes wa mb bate
liggen
die de halve wereldbevolking
Jos van der Velden, Het Leven
van St. Bavo. Haarlem z. j.
OP ELKE BUS EEN BON
VOOR GESCHENKEN
Daarna volgde de professor en het verkeersagentje, die het
prinsesje op een haastig gemaakte brancard droegen. En terwijl
hU het prinsesje zoo droeg, dacht Keesie hoe het toch wel
raar kon loopen in de wereld. Wat had hjj al een avonturen
beleefd. ,Jk»fln,” dacht hjj, „men kan nooit weten hoe een stui
ver rollen kan.”
zei Cecile. „Nu je toch gereed bent, gaan wij je
de salons voor de recepties toonen. Er is een par
ticuliere trap vanuit onzen vleugel, maar wij
zullen langs de groote gaan, om je meteen de
appartementen van Marian te laten zien.”
Met z'n drieën gingen zij den langen corridor
door en Cecile opende een deur, plechtig aan-
kondigende: ,-De kamer van mevrouw Brice."
Niet lang na hun vertrek kwamen ze aan de stad der ka
bouters. Al spoedig was het in de stad bekend, dat een optocht
op komst was en daar ook de kabouters nieuwsgierig waren,
liepen ze dra te hoop om alles te zien. Er was heel wat vreugde
toen men zag, dat de ‘lui behouden waren teruggekomen. De
een riep „Hdfera”, de andere „Welkom thuis.” Men schreeuwde
door elkaar, aoodat men zijn eigen woorden niet kon verstaan.
Marian en James kwamen op een avond in
Mei terug van hun huwelijksreis. Het was een
heerlijke avond met helder weer, de natuur
maakte zich gereed om tot rust te komen, de
lucht was verzadigd van fijne en zoete geuren.
Dokter Mac-Rae had de reizigers aan het sta
tion afgehaald. Marian was gekleed in een kost-'
baar, maar oogenschUnlUk eenvoudig reiscos-
tuum; zij beklom deftig de stoep, waar haar
broeders en zusters haar opwachtten en waar
achter het personeel gereed stond om haar te
verwelkomen. Het was een indrukwekkende ont
vangst De kinderen, onder den indruk van de
majestueuze houding hunner zuster, gedroegen
zich zoo, dat het als voorbeeld zou kunnen die
nen voor de ontvangst van een vorstelijke fa-
kon reeds deftige weelde bewonderen, vereenigd
tuin stond een huis met een enkele verdieping, met het meest geraffineerd comfort Een boudoir,
een werkkamer, gemeenschappelijk voor Marian
en haar man, de vertrekken, bestemd voor re
cepties. alles was gedacht in een rijken, impo
santer», maar misschien een beetje zwaren stijl.
.Marian heeft weinig willen veranderen hier
in deze salons,” verklaarde Cecile. „Dit alles
was zoo gemeubileerd door sir Peel en zijn vrouw
toen zij dit huis hebben doen bouwen. Marian
vond dit arrangement nogal naar haar zin....
Maar zij heeft het vertrek op de eerste verdie
ping, dat je zooeven gezien hebt, heelemaal
nieuw laten inrichten. Het was de kamer van
haar tante. Toen sir Peel gestorven is, heeft zjj
dit kasteel verlaten om te gaan wonen op Flo
wer-Cottage, een landhuis, niet ver van hier
verwijderd, aan den oever van het riviertje."
„Ja, ik kan dat landhuis zien vanaf mijn bal
kon,” zei Julia. .Maar laten wjj naar de eetzaal
gaan, want er is al geluid en wjj mogen op den
eersten dag toch niet te laat komen.”
In de huiskamer vonden zjj Lily, die met Ar
thur zat te praten, terwijl de kleine Joe tegen
bezichtigd vanaf den kelder tot aan den zolder, haar knie leunde. Een glimlach verhelderde haar
„Er is nog niet geluid voor het diner, Julia,” gelaat, toen zjj Julia zag binnenkomen en zij
stak de armen naar haar uit
„Lieve Julia, ben je tevreden?Heb ik een
goede keus voor je gedaan?.... Want Marian
had mij geraadpleegd voor de inrichting van je
kamer.”
„Het is prachtig, veel te mooi voor mij lieve
Lily,” antwoordde zij, terwijl zjj teeder het jonge
meisje omhelsde. „Je maakt van mij een ver
wend schepsel en later zal bet mjj moetHjk val
len. het eenvoudige leven weer te leiden, dat
eigenlijk het mjjne moet zijn.”
„Och kom, wie weet!” mompelde Lily, terwijl
zU den schouder ophaalde. .Hier zul je altijd een
tehuis vinden. Marian heeft mfj aanbevolen het
je bjj elke gelegenheid te herhalenNiet waar,
vader?”
De dokter sloot op dat oogenblik het raam,
waardoor de ietwat te frissche avondlucht bin
nendrong, nadeellg voor zijn zwakke dochter.
Zonder zich om te keeren zei hjj op beslisten
toon: .Laat dat nu eens en voor altijd overeen
gekomen zijn. Julia Hier is je tehuis, zoo lang
je er wilt blijven wonen. Als je het verlaat,
moet het met je volkomen tevredenheid zijn en
niet anders.”
St. Bavo, naar een prent van N. van
Lijnhoven in het Rijksprentenkabinet te
Amsterdam
maken, daarmee haar gedragswijze, in deze
wetgevende periode aangenomen, van ener
giek, maar dikwijls overhaast werken en
gebrek aan waardeering voor de zienswijze
eener door haar minderheid machtelooze
oppositie, consequent voortzettend.
De hoop, dat de protest-actie der katho
lieken, die daarna is ingezet, toch nog een
wetsverandering ten gevolge zal hebben,
werd nu vermeerderd door de tegemoetko-
Zoo bracht dit Nationaal Eucharistisch
Congres een verdieping van geloof in het
H. Sacrament en een versterking van het
eenheidsgevoel dier duizenden uit Bengalen
en Trlchinopoly, uit Ceylon en Burma;
een indrukwekkende manifestatie naar
buiten van de inwendige kracht der. Katho
lieke Kerk, een manifestatie, die ook op de
vele zoekenden onder de paria’s haar uit
werking niet gemist zal hebben; een ver
blijdend contact met de kringen van het
nationale Indië; en vooral: richtlijnen voor
de missle-actie der komende jaren, een
helder stellen van de beginselen, die daar
bij steeds voor oogen moeten blijven staan.
Zoo beeft Madras, tusschen Manilla en
Boedapest, ook zijn plaats verdiend in de
geschiedenis der hedendaagsche Kerk.
- Dr. P. ZOETMULDER SL.
T yan groot belang was ook de officieele
ontvangst door den Gemeenteraad
r. van Madras. De burgemeester, mr. J.
Sivashanmugam, drukte zijn vreugde uit,
De dokter wenkte zijn nicht om hem te vol
gen. Zij gingen door de eetzaal, dan door de
hal, met gebeeldhouwd eikenhout beschoten,
waarboven mooie gobelins hingen. Bjj de
groote trap ontmoetten zij de huishoudster en
de dokter belastte haar er mee, Julia naar haar
kamer te geleiden.
Juffr. Beckwitt bracht Julia in een ruime
kamer, behangen met een zijachtige stof, licht
grijsblauw met groote arabesken in zachte kleu
ren. Die stof was ook gebruikt om de stoelen
te bekleeden en viel in plooien langs de twee
breede vensters. De meubels waren van licht
grijs satijnhout en mooi gevormd. -In al de
details, in de niet talrijke, maar kostbare voor
werpen, die den schoorsteenmantel en een paar
salontafeltjes versierden, vertoonde zich een
fijne smaak en groote weelde.
„Dit is uw kamer,” zei de juffrouw.
Julia kon een lichten kreet van verrassing
niet weerhouden. .Mijn kamer?Maar u ver
giet u toch, juffrouw! Misschien is het de tar-
arer van miss Lüy.”
waarvan het platte dak verdween in een warre
ling van klimop, clematis en rozen.
Julia wendde zich om en wierp een blik, een
beetje ongeloovig, og haar nieuwe kamer. Dit
vertrek, door zijn ligging, zijn mooie indeeling,
de artistieke decoratie van plafonds en deuren,
was ontegenzeggelijk een der voornaamste ka
mers van het kasteel. Welke bedoeling had Ma
rian gehad om die te bestemmen voor de arme,
bescheiden nicht?Er was maar een ant
woord te vinden: zij had op kiesche manier
Julia willen schadeloos stellen voor het verzuim
van haar tante; haar op die wijze doen deelen
in het fortuin, dat haar was te beurt gevallen.
Julia kon er zich niet over verwonderen, want
zij wist, hoe Marian altijd stipt was geweest,
wat plichten betreft en zij had haar zoo dik
wijls hooren zeggen, dat rechtvaardigheid alles
te boven gaat.
Het jonge meisje had zich juist verkleed, toen
Cecile en Ellen binnen kwamen, beiden rood en
opgewonden, daar zjj Alshem-Park reeds hadden
De huishoudster keek haar verwonderd aan.
.Neen, miss, ik vergis mij niet. Dit is de kamer,
die mevr. Brice speciaal voor u heelemaal nieuw
heeft laten stoffeeren en inrichten. Hiernaast is
een toiletkamer, ook goed en practise!» Ingericht,
die komt uit in de kamer van miss Lily....
Heeft u soms iets noodig? Zal ik u het kamer
meisje sturen?"
Julia antwoorde ontkennend en juffr. Beck
witt verwijderde zich.
Het jonge meisje ging naar een der vensters
en opende dit. Het kwam uit op een breed bal
kon, vanwaar men uitzag over een tuin, met
i fluweel zachte grasvelden, groote bloembedden,
boschjes, waarvan de bladeren aan het uitbot-
ten waren. Verder op was een groote serre, waar
i twee tuinlieden aan het werk waren. De tuin
liep uit op een park en daarachter zag men een
donkere Hjn, daar begon het bosch.
Links zag Julia sappige welden, landelijke
woningen verscholen in het groen, boomgaarden,
die een rijken oogst schenen te beloven, beladen
als zij waren met bloesem. Dat alles was zoo
frisch, zoo aantrekkelijk, dat Julia wel uren
zou kunnen blijven staan om het landschap te
bewonderen.
Rechts achter een gordijn van populieren
stroomde de Milly, die hier de allures van een
bergstroom scheen te willen aannemen, daar
hier de bedding bestrooid was met groote stee
nen, waar het water schuimend overheen
schoot. Op een der oevers strekte zich een tuin
uit, niet breed, maar zeer lang, een ware bloe
menhof. Het terras van zwarte steen, dat langs
■de rivier was gebouwd, was vol klimplanten en
den Pauselljken Legaaf te mogen ontvan
gen „als vertegenwoordiger van een groote
godsdienstige gemeenschap, gekomen om
een belangrijke religieuze bijeenkomst te
presldeeren.” De toegesprokene knoopte in
zijn dankwoord bij deze woorden aan: de
eer, hem bewezen, ging, over zijn persoon
heen, uit naar die tweeduizendjarige instel
ling, de katholieke Kerk. In het contrast,
door den grooten Indiër Swami Vlvekanan-
da geschilderd, tusschen de godsdienstige
stem van Azië en de politieke van Europa,
was de plaats der Kerk niet aan die zijde,
waar een oppervlakkig toeziende buiten
staander zou kunnén meenen. Haar te vin
den. Haar stem immers is „de stem zelf van
den godsdienst, die vanuit een klein Azia
tisch land is uitgegaan over heel de aarde
en haar woorden tot de uiteinden der we
reld, en die aldus In den tegenwoordigen
hoopvol tijd den luidst klinkenden oproep tot het be
houd van moreele en geestelijke waarden
vormt.” Voor den Gemeenteraad van deze
grootste stad in Zuid-Indië verklaarde
spreker, dat de stem der Kerk noch van
het Oosten, noch van het Westen is. maar
de stem van den Geest, die, als eens op
het eerste Pinksterfeest, door elkeen ge
hoord wordt In zijn eigen taal. En voor dit
politieke lichaam kon hij verzekeren, dat
de Kerk, „terwijl het Haar program is, als
instelling bulten partijpolitiek te blijven,
niet alleen toestaat, maar wenscht, dat
Haar leden, die in staat zijn, het algemeen
welzijn te dienen, deelnemen aan het poli
tiek^ leven. De katholieke gemeenschap zou
steeds steunen of respecteeren alle wettige
ondernemingen en doelstellingen van an
dere groepen, zich plaatsend met hen op
de gemeenschappelijke basis van Indië’s
eenheid en grootheid.”
rafelde Pedro Delwino kwesties uiteen, waar
over een ieder zich een meenlng eenmatigde,
maar slechts de knapsten met veel restricties
durfden schrijven. Kort en zakelijk beschreef
hij de kwestie, beklemtoonde de kern van de
materie en vergeleek deze met het principieel-
julste In bewoordingen, welke niet waren mis
te verstaan. Zijn betoog ontlokte een storm,
welken Pedro niet had voorzien. De wereld ver
toonde zich aan hem in haar ware gedaante,
listig en bedrieglijk. Een oogenblik was het of
zjjn Idealen met één slag tot gruzelementen
-vergal-
hU met
toomelooze vaart
waren geslagen; zlelepUn en wn
den de eerstvolgende dagen. Toen
haar, zijn moeder. In een
vertelde hjj haar van zijn ideeën en zijn strijd.
Had hij dan zoo verkeerd gedaan, dat men hem
zoo minderwaardig en zoo haatdragend had
achtervolgd? Toen Veronica haar jongen zoo
hoorde en zijn levendige trekken gadesloeg,
vulde moedertrots haar ziel. Was hij zoo niet
sprekend het evenbeeld van zijn vader? Hoe
fel, maar ook hoe wel doordacht had die niet
den degen gebruikt als hij meende, dat iemand
onrecht gedaan werd? En hoe had hij alle
menschelijk opzicht getrotseerd, was zijn eigen
T aliwelijks dertig Jaar oud, was Veronica
l\l weduwe geworden. Een ziekbed van
v slechts enkele dagen had Leonardo Del
wino ‘van haar zijde weggerukt; de zorg voor
drie Jonge kinderen drukte nu geheel op haar.
In dof gepeinzen koesterde se de vele herinne
ringen, waaraan hun gelukkig huwelijksleven
zoo vol was; probeerde zijn lief gelaat in haar
geheugen op te roepen, maar dan was het of
haar verbeeldingskracht te kort schoot zijn
foto was meer tastbare werkelijkheid. Dan gin
gen haar gedachten in een logischen gang over
naar haar kinderen, twee meisjes en een jon
gen. Als re hen zorgeloos spelen en babbelen
zag, kwelde Veronica de gedachte, dat zij hun
vader al vergeten waren; nu al, terwijl hij nau
welijks drie maanden van hen weg waa Maar
even later vonkte vreugde in haar ziel en vul
den tranen haar oogen; hoorde ze Pedro niet
zeggen: „Dat moet Je anders doen, vader deed
het altijd zool” Dus toch toch
Als Veronica zich een beeld van de toekomst
probeerde te vormen, werd het haar angstig
te moede. Toen zij er met Leonardo over had
gesproken, had. zijn idealisme en nuchtere
kijk op het leven haar bezield en gesterkt; alles
had haar toen zoo doodeenvoudig geschenen.
Maar nu de oplossing van dit probleem uitslui
tend van haar Inzicht en tact afhankelijk was,
voelde Verorilca zich hulpeloos en klein. Hoe
moest zij, met haar geringe financieele hulpmid
delen, Leonardo’s ideaal probeeren te verwe
zenlijken, Pedro een universitaire opleiding te
geven? De sfeer In haar gezin zou blijven, zoo-
als zjj altijd geweest was en zooals Leonardo
haar zoo op prijs stelde de godsdienstige
opvoeding zou haar in nauw contact met den
dorpsgeestelijke niet al te groote zorgen
baren maar de wereld, de wereld! Allee
draalt daar om het geld. De prachtigste idealen
worden er aan opgeofferd, maar wie, hoe be
gaafd ook, het er zonder moet probeeren. is
reeds in het begin ernstig gehandicapt. Toen
rijpte het instinct van de vrouw, die wil lief
hebben en dienen.
Gestuwd door een geheime kracht, die zij in
zich voelde, maar welker oorsprong zij niet
durfde of kon ontleden, gesteund door de
scherpe herinnering aan de vele gesprekken
mille. Dokter Brice zelf gaf in dit plechtige
oogenblik het type weer van een prlns-gemaal;
hij toonde een waardigheid en ernst, die ieder
een in de war zou kunnen brengen, die den
vroolijken en luldruchtigen James kende. De
zeer natuurlijke, maar onvergelijkelijke majes
teit van Marian, de trotsche houding van dokter
Mac-Rae schenen op hem neergekomen te zQn
en de kinderen wisselden een ongerusten blik,
zich afvragend of zij met de aanwinst van een
nieuwen broer misschien den vroolijken kan^-
raad van vroeger hadden verloren.
Maar die ongerustheid verdween spoedig, toen
de geheele familie in de huiskamer vereenigd
was. Hier verscheen weer het natuurlijke karak
ter van James en de kleine Ambroos riep op
naleven toon uit: „Stoute James, waarom was
je zoo trotsch en uit de hoogte? Dat leek heele
maal niet op je!”
Hij lachte en haalde de schouders op. .Hum
aan, kleintje, je moet nog leeren, dat men zich
moet weten aan te passen aan de omstandig
heden. Dat is soms vervelend, maar och, men
went er wel aan.In dit opzicht is Marlen
bewonderenswaardlg. Waarlijk, s|j la geschapen
om vorstin te zijn!” voegde hij er met overtui
ging aan toe.
Aï I 17 rtdRbtadztteingevoteede verrekermffsvoorwaartm ts^n 17 *7CA «wenMange «etrerie ongeschiktheid tot wreken door 17 *7SA een ongeval mot OEA
ssl dl t aAlJVxl v 1 v £4 O ongevallen verrekerd voor een der voigenda oitkeeringen F ff OUa* verlies van beide armen, beide he enen at beide oogen E ff OxJe* doodelijken afloop F teUVt"
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Madras het dubbele aantal deelnemers. Mgr. mende en hoffelijke houding, aangenomen
door den ministerpresident bij gelegenheid
van deze katholieke bijeenkomst, en ook
door een boodschap van welkom, gezonden
door Jawaharlal Nehru, den president van
het Nationale Congres. In deze sfeer van
onderling begrijpen moeten de woorden van
Mgr. Kierkeis geplaatst worden, waarin hij
sprak over een der meest invloedrijke fi
guren van datzelfde Congres: „Buiten de
Kerk heeft misschien niemand welspreken
der Haar beroep op de christelijke zedenleer
vertolkt dan Gandhi, die in zijn onvermoeid
streven, Indië economisch omhoog te hef
fen, nooit de suprematie der geestelijke
waarden uit het .oog verliest.”
eel dit Eucharistisch Congres Is door
trokken geweest van den geest, die
uit de woorden van zijn voorzitter
sprak, en dit Juist heeft het zijn bijzondere
waarde gegeven voor de positie der Kerk in
het zich ontwikkelende Indië. Een tentoon
stelling van Indische Katholieke Kunst
illustreerde op een beperkt gebied de aan
gehaalde woorden. Maar duidelijker nog
werden ze uitgewerkt door Mgr. Rosslllon,
bisschop van Vlzagapatam, die als veteraan
van 44 Indische jaren het recht had te
spreken uit naam van de buitenlandse!»
missionarissen, maar ook de autoriteit, hun
een gedragslijn en een ideaal voor te schrij
ven en wel dit: zich te indlanlsefcren; bin
nen de grenzen van wat een christen mis
sionaris kan aannemen of moet verwerpen
in den vorm van gebruiken, taal, zoo noodig
kleeding en levenswijze, zijn Westerse!»
karakter te verliezen.
„Indië heeft absoluut niets te vreezen
van ons, daar wij, verre van te verlangen
haar zonen van haar te vervreemden, ge
komen zijn om ons lot te verbinden aan
het hunne en ons te midden van hen te
verindischen. Wij beminnen Indië als onze
moeder en ons eenlge verlangen is, haar te
zien: vrij, groot, welvarend en geëerd onder
de volken.”
Zijn medemlssionarlssen spoorde hij aan,
een door liefde Ingegeven studie der nlet-
nalistische beweging. Mager en ascetisch, in
zijn eenvoudig-witte nationale dracht, on-
aandoenlljk en correct, was hij het beeld
van den echten politicus, bewust de erkende
leider te zijn van de Madras-afdeellng van
het Nationale Congres, dat, vooral door zijn
toedoen, de verantwoordelijkheid heeft
t aanvaard, regeerlngen te vormen In de pro
vincies, waar het bij de verkiezingen de
meerderheid heeft behaald.
Na de politieke gebeurtenissen van de
vorige maand was het'feit, dat hij zelf den
Legaat ontving uit naam niet alleen van
de Regeering, maar ook van het Nationale
Congres, een verheugenis en een I
teeken. Pas te voren immers was In de
Wetgevende Vergadering van Madras in den
tijd van minder dan drie dagen de Prohl-
bitton Act aangenomen, waardoor alcoholl-
i sche dranken uit Madras Presidency wer
den gebannen. Met de ptotesten der katho
lieke leden van de Assembly was slechts In
zoover rekening gehouden, dat een clau
sule de mogelijkheid van gebruik en in
bezit hebben van deze dranken voor gods
dienstige doeleinden openliet, doch beide
afhankelijk maakte van een telkens aan te
vragen verlof. De onzekerheid echter, die
dit meebrengt, was oorzaak, dat de katho
lieken in him protest volhardden en tegen
over de uitdrukkelijke verklaring van den
ministerpresident, dat hun rechten zouden
geëerbiedigd worden, dankbaar, maar niet
voldaan bleken. Dit belette de Congrespartij
met haar groote absolute meerderheid niet,
zich zonder meer met de voortvarendheid
van haar leider te vereenigen en In record-
nu
met
kal-
woor
den. Haar triomf
was zijn aan
dachtig toehooren en begrijpend knikken.
Maanden waren heengegaan, het leven ging
weer z’n gewonen sleurgang. Toen kwam de
lang verbeide dag. Pedro streed voor zjjn titel
den besllssenden strijd. Feller dan gewooniyk
in dergelijke gevallen, waren de vragen en het
U het feest van het veertig-Jarig bestaan
van de Kathedrale Kerk van St. Bavo te
TTunriw levert de heer Van der Vaiden
een kostelijke gave in bet „levensbeeld” van den
patroon-heiljge. Van het teven van St. Bavo is
niet zoo erg veel bekend de schrijver treeft
die gegevens zorgvuldig verzameld. Maar daar
mee is nog geen levensbeeld gegeven. Wat hier
voor ons ligt, is het resultaat van piëteitvolle
verwerking van de gegevens. De geboren Gen
tenaar heeft van zijn prille jeugd af de lucht
van SL Bavo ingeademd. De Kathedraal te
Gent en het klooster van den Heilige aldaar
hebben zijn dichterlijke gedachten gevuld. Zijn
tegenwoordige werkkring te Haarlem bracht
hem opnieuw In de schaduw van de beide
groote kerken, ter eere van den Heilige ge
bouwd. HU is een levend verbindlngsteeken
tusschen de beide Bavo-steden. Het feit, dat
Bavo via Egmond in Haarlem kwam, bewUst
dat er levendig verkeer en onderlinge beïn
vloeding waren tusschen Noord- en Zuid-Neder-
land, tusschen de stam-verwanten, lang voor
dat er van staatkundige eenheid sprake kon
zUn. De late middeleeuwen hebben dat ver
keer aangehouden: de kanunniken van Haar
lem en Gent noemden elkaar „broeders” en
de Haarlemmers offerden Jaarlijks hun kaars
op den feestdag van den Heilige.
Het aantrekkelijke van het boekje van Van
der Velden is, dat hU Sint Bavo plaatst in het
kader van zUn tijd. HU beleeft in het Fran
kische RUK de goeiige dagen van Brunehilde
en Fredegonde tUd van burgertwisten, waar
in de oude barbaarschheid het jonge Christen
dom dreigt te ovarwoekeren In de pas-geker-
Bewerkt naar hal Fransch
een door CHRISTINE KAMP
hoogstaande vrouw
weg gegaan, een weg, welke hem een groote in
nerlijke bevrediging had geschonken, hem en
de zUnen? Zooals Veronica haar man had ge
raden. als hU in moellUke oogenbUkken met
haar over
werk sprak, zoo
steunde ze
haar zoon
welgekozen
meerende
met Leonardo, welke haar nu als een onfeilbaar
richtsnoer dienden, ging het leven van Veroni
ca Delwino en haar drie kinderen voort, zU het
langs een moeizaam pad, waarlangs slechts
weinig opbeuring en vreugde was. Dat ver
wachtte zU ook niet; het resultaat zou de be-
looning zUn. En die dag kwam. Eerder dan
Veronica zelf gedacht had.
Toen Pedro zoover gevorderd was, dat hU
college kon gaan loopen, was Veronica Delwino
met haar gezin naar de universiteitsstad ver
huisd. Intuïtief voelde zU asm, dat haar jon
gen, meer dan ooit, nu baar steun, maar boven
al haar liefde noodig had. De sfeer, waarin hu
nu kwam te verkeeren, was de mondaine, de
oog-verblindende, zoo verleldelUk voor Jonge
Idealisten. Hier moest een tegenwicht zUn, dus
kwam Veronica. TerwUl nUvere vrouwenhanden
kunstig borduurwerk maakten en ih onder
linge harmonie de zorgen van allen dag be
spraken, wtudeerde Pedro Delwino rechten....
en schreef. Met een scherpzinnigheid, welke
voor een candidaat ongewoon en zelfs voor een
gevestigden advocaat nog begeerenswaardlg was.
verweer, het verleden sprak een duchtig woord
je meet
Een overgelukkige Pedro was het, die zUn
moeder en zusjes des middags hartstochtelUk
omhelsde; de Jarenlange opofferingen waren
niet vergeefsch geweest, «Un weg naar de toe
komst lag open.
Een bescheiden tikje op de deur had geen
van allen gehoord. Eerst toen iemand de kamer
binnenkwam, bemerkten re pas, dat een vreem
de de onverwachte getuige van hun vreugde
was.
.MUnheer Saprino!" w
„Dag mevrouw Delwino. MUn compliment
voor uw geheugen. 1 Is welhaast vUftbm jaar
geleden, dat we elkaar het laatst ontmoetten.”
.JiZaar hoe komt u hier? En juistop dit
oogenblik....?”
Als ware hU er toe uitgenoodlgd, nam mijn
heer Saprino een stoel, vlak naast Pedro, keek
den jongeman eens goedkeurend aan en sprak:
„Ik heb helaas geen zoon, die mUn groote
praktUk kan overnemen. Maar ik zou me wel
heel sterk vergissen als Ik in den zoon van Leo
nardo Delwino geen waardig opvolger sou heb
ben gevonden!"
Toen zochten Veronica’s oogen een vertrouw
de foto aan den wand. „Als JU <Ut had mogen
beleven.... Leonardo!”
■w->5 ebruarl 1937 wa^ getuige van het 33e
H Internationaal Eucharistisch Congres
A te Manilla.
Mei 1938 zal het 34e vereenigd
Boedapest.
De Philippijnen in het Aziatisch Oosten,
eenlg katholiek land in deze verre stre-
ken,-als een loolwerk vooruitgeschoven in
een wereld, die het Christendom nog moet
ontvangen; Hongarije in het Oosten van
Europa, eens de beschutting van het Chris
tendom tegen den opkomenden vloed van
den Islam: beide verdienen ze de eer,
Christus Eucharlsticus *een internationale
huldiging te mogen bereiden. De geschiede
nis, aan deze steden verbonden, en hun
ligging ten opzichte van.de andere landen
brachten mee, dat bij het eerste Congres
de missiegedachte op den voorgrond stond
en dat We bij het tweede vooral zullen den
ken aan de bescherming van het Christen
dom tegen de aanvallen, die het van alle
kanten ook in Europa bedreigen.
Tusschen Manilla en Boedapest
de landen,
bevatten, maar als geheel nog onberoerd
zijn gebleven door de Evangelieprediking;
daaronder ook Voor-Indië.
Tusschen de Congressen van Februari
1937 en Mei 1938 ligt een Eucharistisch
Congres, minder algemeen, minder bekend
dan de vorige, met minder deelnemers, tijd het wetsontwerp ongewijzigd tot wet te
maar belangrijk toch ook en waard, dat er
kennis van genomen wordt: het Nationaal
Eucharistisch Congres te Madras in de
laatste dagen van December.
Het is een evenement geworden voor
Indië. Voor het eerst zag het zulk een ma
nifestatie der katholieke eenheid: 50.000
pelgrims uit alle deelen van het land, van
bonte verscheidenheid in volksaard en
vormden' met de katholieken van
christelijke godsdiensten en culturen te
maken, om het goede, dat erin ligt, te
vinden, en dankbaar te zijn voor alle waar
heid, waar ook aangetroffen. De Indiërs
wees hij er op, dat er geen „blanke Chris
tus” bestaat; dat Hij, de Zaligmaker van
allen, Indiër is zoo goed als Europeaan.
Leo Kierkeis, als delegaat naar dit congres
door Z. H. den Paus aangewezen, werd door
de burgerlljkd'overheid officieel ontvangen.
Een meer dan 3 K.M. lange processie droeg
het Allerheiligste door de straten naar de
Islands Grounds, Madras’ grootste meetlng-
terrein, waar de plechtige Zegen in diepe
stilte door 70.000 geloovigen uit alle streken
van Indië werd ontvangen. Tienduizend
Indische jongens en meisjes woonden er de.
Kindermis in de open lucht bij en ontvin
gen de H. Communie.
Voor eenige dagen beheerschte het Ka
tholicisme het stadsbeeld, trok de aandacht,
trok ook de bewondering. Want de Madras
Mail, die reeds tevoren gewezen had op het
feit. 'dat „nooit ip.het naaste verleden een
gebeurtenis zulk een massale bijeenkomst
van mannen, vrouwen en kinderen had
vereenigd”, (30 Dec. 1937) bracht in een
hopfdartikel na de sluiting zeer juist onder
woorden den dleperen indruk, dien de bui
tenstaander had ontvangen:
„Nooit tevoren bleef zulk een talrijke
menigte zoo aandachtig-stil, eerbiedige
deelnemers aan een verheven sacrament....
Dit was geen Ijdel vertoon, geen schouw
spel alleen, maar een stuk van het leven
van eiken geloovigq; wanneer zij, na het
einde van den dienst, zich weer zetten aan
hun dagelljksche bezigheden en wederom
werden opgenomen in baar dikwijls mono
tone sleur, deed dit niet de geringste af
breuk aan de diepte van hun geloof.”
Doch dit Congres was niet alleen belang
rijk als optreden van het Katholicisme naar
buiten, het bracht ook een groote inwen
dige versterking en vooral een zich duide
lijk bewust worden van de taak, die het in
het nieuwe Indië wacht: te staan midden
in het land en bet volk van Indië, niet als
een Westersche godsdienst, maar als de
ééne wereldgodsdienst, die alle rechtmatige
eischen van eigen aard en eigen gebruiken
erkent, eerbiedigt en steunt. Dat dit in het
middelpunt van de aandacht stond, bleek
herhaaldelijk uit de woorden varFrie meest
gezagvolle zijde; dat het gewaardeerd werd,
was duidelijk uit de officieele ontvangst,
door de civiele overheid bereid.
Bij aankomst van den Pauselljken Le
gaat aan het station was daar mr. C.
Bajagopalachari, premier van het nieuwe
ministerie, belangrijke figuur uit de natte
stende Germaansche samenleving. Het is alles
nog zoo elementair grootsch. De geweldige af-
wUklngen van de ChrlstelUke moraal, maar
daarnaast ook de ontzaglijke inspanning tot
bereiking van het ideaal. Een man uit dien tijd
was Bavo. Geweldig in zUn uitspatting, ge
weldig in zUn boete en in zUn arbeid voor de
uitbreiding van het RUk Gods. En naast hem
zoovele anderen, die hun leven geven in dienst
van den hartstocht of in dienst van God.
Van der Velden is erin geslaagd om
Bavo naar voren te doen komen uit den duis
teren achtergrond. HU weet een psychologisch
aannemelUk beeld van hem to maken. De
argeloose lezer moge echter weten, dat de schrij
ver wel nauwkeurig vermeldt alle gebeurtenis
sen, die uit de historische bronnen aangaan
de het leven van St. Bavo bekend zUn; maar
daarnaast neemt hU de vrijheid, die niemand
hem zal betwisten, om de bekende feiten aan
elkaar te verbinden door bepaalde gebeurte
nissen, die in de levensdagen van zUn held
voorvielen en andere verhalen die zoo wel had
den kunnen gebeuren. Met een strikt- histo
risch werk hebben we hier dus niet te doen.
Maar van den anderen kant heeft de fantasie
van den dichter zich gewetensvol laten binden
door de historische mogelijkheid.
Zoo slaagde de heer Van der Velden erin,
een aannemelijk levensbeeld te boetseeren
van een Heilige, die uit de duisternis dier eeuw
lichtend naar voren treedt, maar die toch
weer te veel in de schaduw bUjft, dan dat zon
der aanvulling door een vrome en gebonden
verbeelding een psychologisch verantwoord
beeld sou kunnen geboetseerd worden.
Voor de feestgave verdient de schrijver
hulde.
Wie het leven leest, zal ervaren, hoe moei
lijk het was, onzen voorouders het Chris
tendom te brengen, en zal verwonderd staan
over de kracht van Gods genade in die bar-
baarsche samenleving.
De N.V. De Spaamestad verzorgde het uiter-
lUk van het boekje; het is gedrukt op moot
papier in duldelUk lettertype, voorzien van
fraaie illustraties in kleurendruk, in een-sma-
kelUk bandje.
W. NCUT
.108
O
k
