JietuttAaal
vonden dag
i
i
D
De avontu ren van een verkeersagentje
w-
I
g
een door CHRISTINE KAMP
hoogstaande vrouw
Vlaanderen zingt
”1
ZATERDAG 14 MEI 1938
Morris Dance
Oude volksgebruiken in Engeland
De Lente-
morgenzang
Schoonheid in het
Zuiden
Ryke afwisseling
Zesde Vlaamsch-nationale
Zangfeest
Water of schuim
n
k
o
d
n
n
d
t
8E
SS
Kï;
atbeteekent het lijden In don
I tijd, vergeleken bij het geluk In do
I eeuwigheid?
ama Chaia.o^i. <a«. M K'‘
II Dat ken ook niet ontkend worden. In welke
een
i
le
de
„En," vroeg Ik, ,v*s het niet geslaagd, me-
1
Men schrijft ons uit het Zuiden:
807
De heks viel met een lulden plons in het water, zoodat de
visechen verschrikt opsprongen.
Luidkeels om hulp roepende.
weer op het
tend, „geen drogen draad meer aan mün lijf.”
I
HOOFDSTUK 13
(Wordt vervolgd)
1
ba
pol
spartelde de heks in het water en het gelukte haar eindelijk
droge 8 komen. „Ik heb," selde de heks zuch-
Van den proeftocht teruggekeerd werd de maankaart geraad
pleegd. De koning, die vroeger al eens ’n bezoek aan dexnaan had
gebracht, wees den verkeersagent, den professor en een der ka
bouters waar zich het paleis van den kabouterkoning van de
maan bevond. „Recht aan, recht toe, je kunt niet missen.' ver
zekerde de koning.
H
si
Bi
B
sla
on
oê
bezeten
rond te
d<
h<
Hn
en
B
n
„Zullen wü wedden
„Graag, ik zet op „revanche
„Onzin, ik bedoel, of die tak daar boven,
dien dikkerd houden zal
September
buitengewoon
dit oogenblik
ne de gramo-
d.
d
1
ad
ovi
nl<
Ut
1
t I
en
bel
I
f 1
vai
die
beé
a
d
1
1
1
1
1
a
s
rood, haar oogen vulden zich met tranen, die
zij niet kon weerhouden. Zonder het te vermoe
den. wentelde Marian het Ijzer om in de wond,
die aldaar pijnlijk Woef.... Met diep ontroerde
1?
••vi
•loc
maa
"TV recente pogingen der Brabantsche Ver-
II 'eenigingen voor Vreemdelingenverkeer
om te geraken tot federatieve samenwer
king (in principe is reeds besloten tot het tot-
standbrengen van een federatie) vormen
een aanduiding voor den ook in het Zuiden
levendiger wordenden drang tot meer activiteit
op het gebied van het vreemdelingenverkeer.
Dit is van harte toe te juichen. Wat oX op de
eerste plaats voor een stevige aanwakkering in
aanmerking komt, is de verlevendiging van het
besef, dat het Nederlandsche volk, in het al
gemeen genomen, zich nog veel te weinig laaft
aan de rijke bronnen van ons eigen vader-
landsch bezit. Juist onder dit opzicht verdient
het warme aanbeveling, dat het licht, meer
dan in het verleden geschied is, op den kande
laar zal worden geplaatst. Want hoe een ge
ringe belangstelling bestaat er eigenlijk toch
voor het zeer vele landschaps-, natuur,, ste
den- en monumentenschoon, waarvan de pro
vinciën Limburg, Noordbrabant en Zeeland, elk
w»r
sin i
Oom
Os ons van e»
fletser b geen too
verstof: vóór hei
veranderen var
richting moet hl)
tkh ervan over*
tuigen of do ma
noeuvre VEILIG
volvosrd ral kun*
non worden!
worden geslagen als zij in rijen van d^e tegen
over elkaar staan. Bij andere worden zakdoeken
aan de punten vastgehouden en door de dan
sers met eeQ levendige regelmaat gebruikt om
een klappend geluld voort te brengen; dat den
ken doet aan het knallen van een zweep. De
Morris dance vindt niet in optocht plaats, zoo
als de eenlgszlns verwante Pelsdans te Helston,
of de merkwaardige Hoomdans te Abbots Brom
ley. HU wordt uitgevoerd op bepaalde punten
der breede dorpsstraat, met zoo nu en dan een
Inval in den tuin van een of' ander huls. Hier,
op een vlak grasveld, "te midden van bloemper
ken en onder den bloesem der fruitboomen, kan
de Morris gezien worden in haar schoonste om
lijsting, als een afglans van een Engeland, dat
vooral elders al sinds lang verdween.
Alles wat hier over geschiedenis en beteeke-
nls vani.de Morris dance gezegd kan worden is.
dat deze een overblijfsel schijnt te zijn van een
oeroud lentefeest dat eens zooals te Bampton
door den zwaarddrager en zijn koek wordt
aangeduid een offerelement kan hebben ver
toond.
,JHj is blind,’’ zei m’n hospita.
„Blind?” herhaalde ik. „Blind? ,Ja, ik be-
;ezot, en zoo ging het verder dag in dag uit, -
ilttfd weer t zelfde. Op X laatst werd ik er dan vrouw?”
'4.,-r— zr1! ••Ze waa weI geslaagd. Hij zag. In een half-
voorwerpen
Brice een groot diner gegeven worden,
gevolgd door een litteraire sotrée, waarvoor
talrijke ultnoodlgingen waren gedaan.
1 centrum,
Nederland-
te weinig
A I I P* A ROMMÏ? ’Q op dit blad z«n ingevolge de verrexenngsvoorwaarden tegen p 7CA leren*ao»e ongeecNktbefcf tot werken door p t« een ongeval mst E» OCn
/AI <1 ill /AJDV/l^ll O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen P MV«“ verlies van belde armen, beide boenen ot beide oogen f f DUo* doodelükan afloop 1* MüUt*
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN U1TERL1JK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
dans, aan wien het voortbestaan daarvan
■akeliJk te danken is, kan uit zijn geheu-
geri?' honderden wijsjes op de viool spelen. Vele
daarvan vonden een plaats in het groote werk
van Cecil Sharp over dit onderwerp: The Mor
ris Book. Het gebruikelijke tijdstip voor de
Morris dance Is Pinksteren, en op Tweeden
Pinksterdag treedt de beroemde groep uit
Bampton op. Er is niets gekunstelds in den
dans zooals de mannen van dit typische Ox-
fordshire-dorp dien uitvoeren. Hun bewegingen
e zijn even krachtig en doelbewust als sierlijk om
te zien. Bij eiken stap moeten de bellen luid
rinkelen, en niets anders dan gen stampen der
voeten en krachtige beenbeweglngen kan dit
W -V f ater moge misschien het oudste brand-
\A/ bluschmlddel zijn, het*Is geenszins het
doeltreffendste,
olie is, die in brand
het ons leelljk in den si
dat het blusachen met a
gebleken.
T Zeade Vlaamsch-Natlonale Zangfeest
Isal dit Jaar worden gehouden te Gent op
-*■ 3 Juli. Na het groote succes van het Brus-
•elsche zangfeest van verleden jaar verwacht
men een nog grooteren toeloop, ook uit Noord-
Nederland.
Nu deze zangfeesten zijn uitgegroeid tot
groote beweging, heeft men gemeend, de orga
nisatie uit te moeten bouwen en heel het Ne-
sprekende volksdeel erin te be-
,Jk zal bij de kinderen blijven, zoolang zij mij
noodig hebben, zoolang ook zal ik je diensten
kunnen bewijzen en daarna zal ik een plaats
Boeken in een college om er les te geven.”
„Dat nooit....I" onderbrak haar Marian
heftig. „Vergeet het niet, Julia, hier is altijd
je tehuis.... Maar Ik had Je graag goed en ge
lukkig getrouwd gezien.... vooral rijkl”
„O, ik geef niet om fortuin,” antwoordde
Julia onverschillig.
„Ja, dat weet ik, je bent zoo onbaatzuchtig!"
fluisterde Marian op eigenaardlgen toon.
Zü gingen beiden naar de deur, toen Marian
opeens bleef staan en de hand legde op den
schouder van haar nicht .Maar zeg mij, Julia,
als John Bretland katholiek was.... of als hij
het plotseling werd, zou je dan nog zeggen: Ik
trouw nooit?”
Het gelaat van het Jonge meisje werd vuur- iden groóten salon, waar de Jongelieden zich ver
ziet! met zorg geoefend hebben kunnen dat
een zomerdag lang volhouden.
Voor sommige der dansen worden korte sta
ven gebruikt, die door de mannen tegen elkaar
zameld hadden. Bob Oraham zat voor de plano
en speelde een onstuimlgen wals. Zijn zuster
Sarah danste met Tony, wien zjj trachtte de
bruggen en breede verkeerswegen van den
nieuwenDit alles is niets dan een korte,
we
konden grijpen naar een kasteel Henkensha-
gen onder St. Oedenrode, reeds in de vijftiende
eeuw ’n sterkte, naar een Kasteel te Heeswljk,
naar een Croy onder den rook van Helmond, veroorzaken. Slechts zij die, zooals deze dansers,
naar een convent als dat der vroegere Wilhel-
mleten te Huijbergen, naar den ouden toren
van Chaam, de ruïne van Stiphout enz.
De bekoorlijkheden van het Zeeuwsche land
zijn van een geheel andere lijn. Ze verhouden
zich tot de Brabantsche als de zee tot de heide,
als het proza tot de poëzie, als het wier tot
de anemoon.... Maar kan ook niet het Schel-
dekruid tot onze verbeelding spreken en wed
ijvert het proza niet vaak met de scheppingen
der dichtkunst? Ga mee ter vaart op de
Oester- en Westerschelde, in de gaten van
Breskens en Brouwershaven. Doe het op een
stillen zomerschen dag, wamtëer in de zonne-
davering de zeehonden sich verlustigen op de
zandbanken, of neem, als ge sterk bent, de
veerboot bij vollen Jagenden storm om den in-
drukwekkenden invloed te ondergaan van het
weergaloore natuurverschijnsel der kokende
golven in het Hontsche zeegat. Ga mee naar
Walcheren, waar een wirwar van smalle
sprookjeswegen u geleidt naar en door een ta
fereel. schoon als Oisterwijk en toch in niets
daarop gelijkend. Zie vanuit Domburg en
Westkapelle de wijde zee en vanuit Vrouwen
polder het verre getjj aan den smettelooren
horizon. Al dit fraaie eener niet zelden gigan
tische natuur vindt zijn tegenhangers in Mid
delburg als Incarnatie van architectonisch
schoon en Veere als flonkerend kleinood van
oudheidkundige weelde, in Vlisslngen met zijn
zeehaven en zijn geest van De Ruijter, in
stadjes als Goes en Zlerlkzee. Sluis en Hulst.
Terneuzen met de enorme zeesluis is een onzer
voornaamste Nederlandsche havens. Over zijn
havenhoofd wenken de verre wateren der
breede Schelde. Het is de grootste plaats van
Zeeuwsch-Vlaanderen. Aan de uiterste grens,
langs het kanaal van Terneuzen, ligt de oude
vesting Sas van Gent. Zij is destijds, onge
veer tegelijk met Hulst, door Frederik Hendrik
veroverd en groeide de laatste tientallen jaren
uit tot een belangrijk industrieel
waarin Nederlandse!) kapitaal en
sche ondernemingsgeest helaas al
aandeel hebben gehad.
Zuiden der provincie heeft Limburg
meer bezienswaardigheden. Langs de
kan men genieten van menig vriéndelijk na
tuurtafereel, met contouren van water en
weide en op den achtergrond het hooger op
rijzende Westduitsche grensgebied. Het dorpje
Asselt is een folkloristisch diadeem, en hoe
veel fraais en rustieks hebben niet de Ltm-
burgsche steden en stadjes te bieden!
Wanneer men den doorsnee Noord-Nederlan-
der over de aantrekkelijkheid van zoo menig
Noordbrabantsch oord zou ondervragen, tien
tegen een, dat men de monumentale basiliek
van 's Hertogenbosch, het natuurschoon te
Oisterwijk en het Mastbosch te Breda zal
hooren noemen. Inderdaad zijn deze zaken zoi
schoon, dat hun faam onmogelijk verborgen
kón blijven! Maar wat 'n rijks en aantrekkelijks
heeft Brabant niet naast het genoemde
triumviraat! WU denken aan de torens en ker
ken van den lande, aan Olrschot, Oudenbosch,
Hllvarenbeekaan de abdijen, aan de kastee-
len, aan de genade-oorden met eeuwenoude
faam en hun entourage vap kapellekes-langs-
den-weg, aan een kasteel-raadhuis te Helmond,
aan een Peel deels nog maagdelijk deels om-
getooverd in beplantingen van moderne tint
en stjjl (De Rips, e.d.), aan een paradijs als
de Heezer bosschen, aan het landschap van
dorpsche weelde in de Kemplsche streek der
Acht Zaligheden, aan het stroomgebied van
de Brabantsche Maas met zijn flanken van
rotuste dijkruggen, aan de risten van Bra
bantsche oude stadjes, aan Woudrlchem en het
ongemeene gezicht der samenvloeiing van
Maas en Waal met het historische Slot Loe-
vensteln aan den gezichtseinder, aan den
Langstraatschen overgang van het klei- naar
het zandgebied, aan de streken van Breda en
Roosendaal, aan de Wouwsche Plantage, aan
het oude Willemstad, aan de brugskes en weg-
omstandigheld ook toonde zjj zich geheel op de
hoogte, zonder ooit die absolute zelfbeheer-
sching te verliezen, die zjj van haar vader
geërfd had.
Julia herhaalde dit bU zichzelf, toen zü haar
dien morgen de stoep zag afdalen om zich bij
het groepje jagers aan te sluiten, dat daar
stond te wachten. Haar zwart lakensch kleed
omsloot haar onberispelijke taille, een kleine
hoed stond op haar donker, golvend haar, dat
zoon mooie omlijsting bood aan haar klassiek
gelaat. Nooit nog was Julia zich zoo bewust
geweest van dat indrukwekkend karakter, van
die buitengewone schoonheid en den invloed,
veroorzaakt door het groot verstand en de on
wrikbare rechtschapenheid van deze zes en
twintigjarige vrouw.
„Dus blijf je erbij, Julia,” vroeg Marian, ter
wijl zij even bjj haar nicht bleef staan, wil
je niet met ons meegaan?”
Het jonge meisje antwoordde ontkennend.
Zjj had een ongelukje met baar linker arm ge
had en die deed haar veel pijn, zoodat zij ook
geweigerd had den jachtstoet te volgen in een
van de open rijtuigen, zooals Lily en andere
dames deden.
Zb bleef staan om de jachtliefhebbers te den
vertrekken en ging dan terug naar het kasteel.
Na afloop van de Jacht sou er door het echt
paar Brlce een groot diner gegeven worden.
zich hier en daar in die somberte enkele ster
ren. Zoo zou het ook zijn in haar leven, nu
leek alles donker, maar onder den invloed van
Gods hulp zou die pijnlijke duisternis, die nu
haar hart folterde, langzamerhand verdwijnen.
Zij was nu vermoeid van den strijd, van de
smart, maar de kalmte zou
de laatste sporen van dien
korten droom zouden de zwaarte van het offer
verzachten.
Lily en Arthur sloegen haar zwijgend gade.
Dezelfde ontroering was te lezen in de oogen
van den broer en de zuster. Hun beminnend
hart en teere ziel hadden iets begrepen van
Julia's offer, van den vreeselijken strijd tus-
schen haar hart en haar geweten.
stem antwoordde zjj: ..Dan zou ik geen reden
hebben dat te zeggen en ik zou zonder aarzelen,
met innig geluk mijn jawoord geven."
„O, is het daarom, dat je besloten bent om
niet te trouwen! Laat mij het je zeggen, beste
nicht, dat je een reusachtige dwaasheid begaat
om het geluk te weigeren, dat je wordt aan
geboden en dat je John wel heel weinig
bemint, als je hem niet die al te strenge prin
cipes kunt opofferen, scrupules, die beslist
overdreven zijn.”
.Neen, nooit.noch voor hem, noch voor
wien dan ook, zal ik mijn plicht en den vrede
van mijn geweten opofferen.” riep Julia uit
.Daar ligt geen overdrijving in, Marian, maar
slechts mijn overulging. Trouwens mijnheer
Bretland zou mU zelf verachten, als ik een kort
aardsch geluk stelde boven de vervulling van
den goddeljjken wil, hoe pijnlijk dat ook mag
zijn.... Dring niet aan, lieve Marian en laat
mij je nogmaals bedanken voor je liefdevolle
bezorgdheid te mijnen opzichte.”
.Neen, geen dank,” zei de Jonge vrouw met
ietwat heesche stem, terwijl zjj de hand niet
scheen op te merken, die Julia tot haar uit
stak. .Maar het spijt mjj. ik zou je graag ge
lukkig en rijk getrouwd hebben willen zien.
Meteen ging zij terug naar haar bureau en
de deur werd zoo plotseling gesloten, dat het
Julia opviel. Het jonge meisje ging terug naar
naar eigen aard en tooi, in zoo overvloedige
mate de gelukkige bezitters zijn.
Ten aanzien van de onbekendheid of min
dere bekendheid der schoonheden van onze
Zuiderlitke contreien moet voor één landstreek
een uitzondering worden gemaakt. Het Zuid-
Umburgsche gebied mag zich reeds geslachten
lang in de bijzondere belangstelling van den
Nederlandschen toerist en vacantieganger ver
heugen. De natuurlijke rijkdommen van het
mooie heuvelland naar voren brengen is dan
ook een fettelijke overbodigheid. Behalve het
echter
Maas
weer oplevende
terugkeeren en
zich ultetrekte over al de leden der familie, had
voor den oudsten broer de gelegenheid
geschapen om de artistieke studiën, waarvan
hij altijd gedroomd had, te beoefenen, terwijl
de jongste zich kon gaan wijden aan de op
leiding tot officier, volgens hem de eenigste
loopbaan een man waardig. Zjj zouden spoedig
Ashem-Park verlaten en daarmee zou een ge
deelte van de vroolljke gezelligheid verdwenen
zjjn. Marian en haar echtgenoot^ waren ook
van plan te vertrekken, om zich in Londen te
vestigen in het groote, oude huls, dat lady
Peel zoo lang aan zijn lot had overgelaten. De
dokter zou met Julia en de andere kinderen op
het buitengoed blijven, daar de gezondheid van
Lily nog altijd ontzien moest worden.
In afwachting van die veranderingen amu
seerde men zich terdege. Men bezocht de
kasteelen in den omtrek of ontving de buren
tuinfeesten, jachtpartijen en tooneel-
na fjjne diners. Het was een
beweging, waardoor Julia werd
zoo, dat haar geheime angsten
Spreek niet meer over trouwen, dat is voor
mjj een afgedane zaak.”
Zjj legde haar vermoeid hoofd op haar hand
el in Engeland ziet de appelboomgaarden
met blanken bloesem overdekt en de wei-
xvA landen bezaaid met madeliefjes en bo
terbloemen. Overal ziet men bloeiende hagen
en hoort men zingende" vogels. Dan ondervindt
de Engelschman sterker dan ooit den roep van
het land, en het is misschien daarom dat in de
Meimaand meer oude volksgebruiken bewaard
bleven dan op een anderen tijd van het jaar.
Hieronder trekken vooral de aandacht de Mor
ris Dances, die op het platteland nog bestaan
bleven.
De Engelsche volksdans vertoont twee hoofd
typen: de country dance en de Morris Dance.
De eersteels en was waarschijnlijk steeds van
socialen aard. Zjj wordt gedanst door gemengde
gezelschappen van mannen en vrouwen, en niet
noodzakelijkerwijze op een bepaalden tijd van
het laar. Zij is vrooljjk en luchtig van aard,
en dient ter ontspanning. De Morris dance
daarentegen heeft een ritueel karakter. Zü
wordt alleen uitgevoerd door mannen, bjj be
paalde gelegenheden, en altijd in een drama
tische sfeer.
Het laatste bolwerk van de Morris vindt men
in de West Midland graafschappen, waarvan
Oxfordshire thans het voornaamste vormt. Hier
is deze dans in leven gebleven in zijn zulversten
vorm, en zelfs in het dorp Bampton-in-the-
Bush door een ononderbroken traditie uit het
grijze verleden tot ons gekomen.
De groepen bestaan gewoonlijk uit zes dan
sers en een muzikant, vaak aangevuld door de
figuren van een Gek 'en het Meisje Marian,
wat dan een man in vrouwekleeren is. De Gek
draagt de traditioneele blaas aan het einde van
een stok, waarmee hij de dansers naar harte
lust bewerkt, en soms ook de toeschouwers als
dezen te dicht opeendringen. De Bamptonsche
..partij" omvat ook een zeer belangwekkende
figuur in den persoon van een man, die een oud
kavaleriezwaard draagt waarop een groote koek
gespietst is. die met bloemen en linten is ver
sierd. Dit wees ongetwijfeld oorspronkelijk op
het denkbeeld van een offer. Sneden van deze
koek verkrijgt men thans nog door te offeren
in een geldbus, en men zegt dat zij den eter
geluk brengen. Als zü onder het kussen van een
vrouw worden geplaatst, zullen zü deze doen
droomen over haar beminde.
De dansers zelf dragen een schilderachtig
costuum, dat bestaat uit dophoeden of hooge
hoeden, die met bloemen versierd zijn, uit witte
shirts, die met linten en rosetten zün afgezet,
en witte broeken. Aan hun beenen zijn kappen
bevestigd, die de bellen dragen, waarvan het
klingelend geluld een der eigenaardigheden van
den dans vormt.
Natuurlijk is de muzikant een der belang-
rükste leden der groep en meestal de leider
daarvan. Vroeger werd muziek gemaakt met
tamfcpegijn en fluit, maar vandaag heeft viool
of harmonica deze vervangen. Mr. Wells, de
oude leider en muzikant van den Bampton-
schei
hoef
grüp het.... *t spüt mei”
„Als u even geduld hebt, zal ik u alles uit
leggen. M’n zoon verloor het licht van z-»
oogen tengevolge van een hevigen aanval van
roodvonk. Hü groeide op zonder herinnering
aan den tüd, waarin hü nog te klein was cm
te beseffen wat „zien” beteekende. Hü wist niet
wat hQ moest ontberen en was ook niet on
gelukkig.
Vier jaren geleden hoorde ik over het groote
succes van een oogarts, die eenlge absoluut on-
geneeslük verklaarde gevallen van blindheid
generen had. Daardoor hoopte ik dat hü ook
mün zoon het licht züner oogen zou kunnen
teruggeven. U begrüpt, met hoeveel blüdschap
ik die mogelükheid aangreep. Meer dan twintig
jaar had mün zoon naast me, blind, geleefd.
Ik greep me dus vast aan die reddlngsmoge-
lükheld en ging met hem naar den oogarts.
Na een langdurig onderzoek gaf deze me niet
alleen de hoop, maar ook de zekerheid dat ge
nezing mogelük was. Nu begon ik aan m’n
blinden zoon het wonder van het „zien” in de
gloeiendste kleu
ren te schilde
ren. Tot nu toe
had hü eigenlük
nooit begrepen,
wat hü door i’n
blindheid had
moeten - missen.
Vroeger had ik elke toespeling daarop zorgvul
dig vermeden. Met ongeduld verwachte hü nu
den dag der operatie. Hü was in een koorts-
De operatie
prachtige Jonge groen, de kleine witte huisjes,
den helderblauwen hemel aanschouwde. Het
’geheel was een beeld van rust en vrede, over-
IstrasJd door een heerlüke, koesterende voor
jaarszon. M’n zoon had een gramofoon, waar
van het spel hem den tüd veel hielp verkorten.
Blinden voelen de muziek veel Intenser aan
dan wü- Z'n lievelingsstuk was: .Lentemorgen-
zang” van Schubert, en hü verzocht me de plaat
te spelen, toen hü voor de eerste maal de zicht
bare schepping aanschouwen mocht. Ik had
de plaat opgezet en stond naast hem aan t
raam, toen hü zag. Met z’n hand in de mijne,
was ik even opgewonden als m’n Jongen en
deelde in z’n bewondering en begeestering, toen
hü het wonder der schepping voor zich zag:
het licht, de zon, de lente. Maar eenlge minu
ten later zag ik, hoe hü opkeek, met oogen, die
weer denzelfden hollen, leegen blik hadden,
welke me zoo bekend was. Zacht en langzaam
zei hü:
,Jk zie niets meer.”
Zoo was het. Enkele minuten had hü de
schoonheid van de natuur gezien, en daarna
- r- .was allee voor hem weer in diepe duisternis
1 k had me bü u moeten verontschuldigen en niet gehuld.
u bü mü Als u ’t me permitteert, zal ik u een Een tweede operatie had geen succes. Hü
was en bleef blind. O, t was ontzettend.
Langzaam, heel langzaam ben ik dezen slag
te boven gekomen, evenals hü.
En nu is hü tevreden, büna gelukkig, dank
een merkwaardig toeval, dat hem eiken dag
vüf minuten lang voor den heelen donkeren
dag schadeloos stelt. Zoolang als het stuk van
Schubert speelt, dat u zoo hindeflük is gewor
den, ziet hü- Niet wat wü zien, maar wat hü
destüds. toen hü eenlge oogenbllkken kon zien,
gedurende het muziekstuk heeft gezien en wat
hem voor altüd zal büblüven. Hü ziet het blauw
van den hemel, de groene tuinen en het zon
licht. En hü is gelukkig, want hü ziet alleen
het mooie en niet zooals wü, ook leelüke din
gen. U zult hem dit wel gunnen, nietwaar?
Het is zoo gauw voorbü
Ik wilde antwoorden, maar
begon in de kamer naast de
toon te spelen.
Zachtjes opende de grüre dame de deur en
vroeg me door een handbeweging naar bulten
te zien.
Voor het open raam stond kaarsrecht, alsof
hem door den hemel een lang verwachte vreug
de was bereid, een man. Z’n gelaat droeg een
uitdrukking van hooge verrukking, z’n oogen
echter stonden star en levenloos, de oogen van
een blinde.
Diep ontroerd drukte ik zwügend de hand der
moeder en trok me in m’n kamer terug.
(Nadruk verboden)
bü
opvoeringen
voortdurende
meegesleept,
een beetje verdoofd werden.
De gasten roemden als uit een mond de
buitengewone gaven van de kasteelvrouw, haar
konlnklüke bevalligheid, haar hoffelükheld,
die toch ook een beetje neerbuigend was. Zü
hemelden de zoo weidsche gastvrüheld van
Alshem-Park op, waar alles zoo prachtig was
ingericht tot comfort en vermaak der gasten
Reeds werd Mrs. Brlce in de geheele streek
geroemd als een hoogstaande vrouw in alle
De twee broers genoten nu van hun laatste I opzichten.
derlandsch
trekken
Voor zes jaar werd door de Borgerhoutsche
Vlaamsch-Nationale Koorvereeniging .Kunst
en Vermaak” en haar secretaris Willem de
Meyer de beweging der Vlaamsch-Natlonale
Zangfeesten in het leven geroepen, die dagelüks
veld won en duizenden geestdriftige aanhangers
vond. Nadat in 1935 de Vereenlging .De
Vlaamsch-Natlonale Zangfeesten” was opge
richt. achtte de Beheerraad In dit voorjaar den
tüd gekomen, om tot oprichting over te gaan
van het Vlaamsch-Natlonale Zangverbond,
waarin de Vlaamsch-Natlonale Zangfeesten wer
den opgelost.
Het doel van de nieuwe vereenlging is, blü-
kens de statuten:
1- jaarlüks, op een telkens te bepalen dag en
plaats, het landelük Vlaamsch-Natlonaal Zang
feest in te richten;
3. de beoefening en bevordering van den
Nederlandschen Volkszang In Vlaanderen;
3. in het algemeen alles, wat betreft de na
tionaal-kult uree le ontwikkeling van het Vlaam-
sche volk.
Onder de stichters treffen we de volgende,
ook in het Noorden niet onbekende namen aan
dr. August Borms; prof. Jules Cardün, hoog-
leeraar te Leuven;, prof. Frans Daels, hoog-
leeraar te Gent; Hendrik Diels, kapelmeester
aan de Vlaamsche Opera te Antwerpen; mevr.
DosfelTysmans; Carlo Gevaert, dlr. van de
N.V. Gevaert-Fotoproducten; Ernest van der
Hallen, letterkundige te Lier; Jef Horemans,
Antwerpen; prof. Stan Leurs, hoogleeraar te
Gent; Arthur Meulemans, toondichter, Brussel;
Josef Muls, Museumconservator te Antwerpen
en andere.
Op dit zangfeest, te houden op het Sint-
Pletersplein, zullen koor- en massa-zang ge
dirigeerd worden door Lod. Aerschodt, Jan
Broeckx, Gaston Feremans, Arthur Meulemans,
Ivo Mortelmans en Jef Tinei. De regie van deze
grootsche betooging is in handen van Staf
Bruggen van het Vlaamsch Volkstooneel. Dr.
Rob van Roosbroeck zal de feestrede uitspreken,
getiteld: „Het verleden leeft in ons, de toe
komst hoopt op ons.”
Heel den winter door zün overal In het
Vlaamsche land lioderavonden, concerten en
voordrachten gegeven, ter voorbereiding van dit
massale gebeuren. Geleerd door de ondervin
ding van verleden jaar, hebben de autoriteiten
goedgevonden, dat ook De Vlaamsche Leeuw”
deel uitmaakt van het programma. Het zal ons
intusschen benieuwen, of men in Holland ook
leering getrokken heeft uit de gevolgen van de
weigering, om een Nederlander het Wilhelmus
te laten dirigeeren. Volgens het voorlooplg pro
gramma zal Arthur Meulemans het dit keer
doen!
Inmiddels verscheen „Zingend Vlaanderen”, ---- -<•
een keurig verzorgde bundel van twintig llede- «ekes van deji patriarchaten tijd en aan^de
ren op muziek, die door de massa zullen wor-
den sezoneen. Het eroote aannlakbiliet. sober
•n forsch in geel en zwart, met blauwe letters, “T'nvat^^e_ gTeep
draagt de figuur van Jacob van Artevelde, naar
het groote beeld, dat voor hem te Gent werd
opgericht. Een kleiner affiche, geïnspireerd op
het lied Vah 'den onlangs gestorven priester
dichter Jan Hammeneeker: „X Is tüd!”, geeft
een Blauwvoet te zien, vliegend boven Gent;
een aantal bazuinen steekt omhoog en een
jonge Vlaming zingt het lied.
Blükens de berichten hebben de .herhalin
gen" wü zeggen op z’n Hollandsch: repe
tities een uitstekend verloop. Er wordt ge
zongen en de menschen weten, waarvoor ze zin
gen. Vlaanderen zingt zich vrü-
pl/het geval, dat het
stAteWüvoorbeeld, laat
teak! Jobt is dón vooral,
schuim Jber doelmatig is
Er bestaan verschillende methoden ter be
reiding van dit schuim, maar re komen alle
hierop neer, dat een vloeistof, welke de schulm-
vormende stof bevat, zeer innig met een gas
vermengd wordt. Het gas, dat men gewoonlük
hiervoor gebruikt, Is lucht en men bereikt de
innige vermenging door de lucht door de vloei
stof heen te blaren.
Bü een schuim-bluschapparaat heeft men
dus een luchtcompressor noodig of een lucht
pomp. met een bübehoorend reservoir voor
saamgeperste lucht.
Dat dit deze würe van blusachen niet eenvou
diger en goedkooper maakt, laat zich gemak-
kelük begrüpen.
De Friedr. Krupp A. G. heeft, naar de
Technische Blktter onlangs meldde, hierin een
geniale verbetering gebracht. Als gas, dat door
de vloeistof geblazen wordt, gebruikt zü de
uitlaatgassen van een benzine- of Dieselmotor.
Zü gaat uit van de gedachte, dat het toestel
waarin de schuim gemaakt wordt, toch wel
steeds op een voertuig zal staan, dat door zoon
motor wordt voortbewogen.
De voordeelen van deze methode zün In het
oog springend. Een speciale pomp voor het aan
zuigen van het schulmverwékkende gas en ook
de gasreservoirs, zün overbodig géworden.
Het systeem is alzoo belangrijk vereenvo-i-
digd en de kosten gedrukt. Daarnaast brengt het
nieuwe denkbeeld nog déze belangrüke ver
betering, dat, tengevolge van de hooge tempe
ratuur, welke de uitlaatgassen bezitten, het
schuim, zelfs bü het koudste weer, steeds een
zelfde goede hoedanigheid heeft.
verklaring geven van datgene, wat u ongetwu.
feld in uw werk heeft gestoord. Ik laat de gra
mofoon ter wille van mün zoon spelen'”
Haar zoon, dacht ik, wiens aanwezigheid fa
't huis re slechts eenmaal aangereed had, was
toch al lang de kinderschoenen ontgroeid? Was
die muziek soms z’n stokpaardje of was hij
ziek? Kreupel misschien? Was z'n geheugen
misschien niet geheel in orde?
S Baworkt naar het Fransch
liep ten einde. De zomer was
heet en droog geweest en de
gele bladeren begonnen al langzaam neer te
dwarrelen op den grond, verfrlscht door een
nachtelüken regen. Het gras had weer kleur
gekregen, de perken tooiden zich met de herfst
bloemen, waarbü de laatste rozen ontloken.
Er waren talrijke genoodlgden op Alshem-
Park ter gelegenheid van de jacht, waarvan
James een dolle liefhebber was. Tony, ondanks
dan zal ik een heel gelukkige tante Julia zün. zün veertien jaren, was al een behendig schut-
o» v ter en de ernstlge Arthur had zün pen-
seeïen en teekenbord in den steek gelaten, be
vangen als ook hü was door den jachtlust.
---- De twee broers genoten nu van hun laatste I
hémel was duister, maar toch vertoonden vacantle-weken. Marian, wier edelmoedigheid I
Cecile en Jenny had James als cavalier. Wil
liam Hollys ging snel naar Julia en boog diep
voor haar, terwül hü rel: .MIs Löwenstein.
zou u mü de eer willen aandoen
.Dank u. Ik dans nooit," antwoordde zü be
leefd.
Hü verwüderde zich ontmoedigd en het jonge
meisje ging naar Arthur en Lily, die bü het
open venster zaten De atmosfeer was zwaar
en drukkend en men moest werkelük
zün door den danaduivel om zoo
zwieren.
.Je hebt dien armen Hollys een groote teleur
stelling veroorzaakt. Jullia.” rel Arthur lachend.
„Sedert het laatste kwartier heb ik bemerkt,
dat hü telkens naar de deur keek. Hü scheen op
Je wachten, om met je mee te doen met onze
onvermoeibare walsers.’*
.Je zou maar een woord te zeggen hebben,
beste Julia," zei Lily, „om mrs. Hollys te wor
den. Maar Ik weet wat beters voor Je. Sedert
eenigen tüd heb ik gedacht, dat münheer
Bretland...."
Julia kon een gebaar van ongeduld niet weer-
houden. „Neen,” zei zü, ,hü evenmin als een
ander! Zeg maar niets meer. Lily, Ik ben vast
besloten niet te trouwen. Ik blüf bü Jelui, ik zal
de kinderen helpen verzorgen en opvoeden,
ook Jouw kinderen, als Jü getrouwd zult zün en
k geloof, dat er niet veel menschen zün, die
het zoeken naar geschikte gemeubileerde
kamers een aangename bezigheid vinden.
Het langdurig zoeken vooral verveelt gauw. Het
geeft een onbehaaglük gevoel en veelal besluit
men de eerstvolgende kamer maar te nemen,
om aan dat wanhopig zoeken een einde te ma
ken. Ik geef de verzekering, dat ik tenminste
verlicht adem haalde, toen ik eindelük een
kamer vond, die me direft bü t binnenkomen
beviel.
De kamerverhuurster was een ordelüke,
kleine, grijsharige dame, die mü bü de eerste
ontmoeting reeds vertrouwen Inboezemde. Ze
bleek de weduwe van een ambtenaar te zün.
Ik huurde de kamer en na eenlge dagen nam
ik er m'n intrek. o>
De eerste weken verliepen tot m’n volkomen
tevredenheid. M’n bezigheden had ik buitens
huis en alleen de morgen- en avonduren bracht
ik in ongestoorde rust in m’n kamer door. Daar
na moest ik me aan wetenschappelük werk
zetten, dat mü gedurende den dag noodzaakte
thuis te blüven.
Den eersten dag verscheen de vrouw des hui
zes. mevrouw Dermont, bü me. en vroeg me
een beetje bedrukt of het me zou hinderen, als
er in de kamer naast de müne dagelijks vüf
minuten lang op de gramofoon werd gespeeld.
Ofschoon geen vriend van die soort muziek,
gaf ik toch dadelük m’n toestemming. XWas
waarschünlük een liefhebbert) van de oude
dame, en haar dit genoegen te ontnemen, vond
ik niet behoorlük. Een poosje daarna begon de
gramofoon de muziek van Schubert's „Lente-
morgenzang” te spelen. Ik hoorde dat zoowel
het apparaat als de plaat al langen tüd in ge
bruik was, maar luisterde toch met genoegen
naar het stuk. De plaat was gespeeld en daar
mee ook het concert geëindigd.
Den volgenden dag, toen ik juist met de stu
die van een moeilük vraagstuk bezig was, kreeg
ik hetzelfde stuk weer te hooren. Ook dit keer
bestond hef concert uit slechte één melodie.
Ik luisterde geduldig, maar hoopte dat het met
deze herhaalde repetitie ook uit zou zün. M’n
hoop echter bleek üdel. Den daarop volgenden aohtlgen overspannen toestand
dag werd mü hetzelfde muzikale gerecht voor- had plaats.”
kr I
all
ook renuwachtlg en geprikkeld door. Daar het I 4^4 -
spel niet altüd op denzelfden tüd begon, wacht- donkere kamer ’kon hü aT enkele
te ik s morgens vroeg al. koorteachtig gejaagd, onderscheiden. De dokter rel dat de generinc
op X muziekstuk, niet in staat om te werken, een normaal verloop had. Toen brak de dag
en als X voorbü was. trachtte ik tevergeefs den aan, dat hü voor de eerste maal het daglicht
verzuimden tüd weer in te halen. Zelfs als ik «ju mogen zien. Het was hier in deze kamer
’s avonds In bed lag, schrikte ik dlkwüls op, waar hü de omgeving, daar buiten met het
daar Ik meende het knarsen van de gramofoon 1-
te hooren. X Beste wat ik doen kon, was me-
vrouw Dermont voor de keus te stellen: uit met r,
de „Lentemorgenzang" of anders weggaan. Maar
ik vond het vervelend weer nssr kamers te
gaan zoeken, terwül ook de treurige, angstige
oogen der oude dame, toen ze destüds het con
cert aankondigde, indruk op me gemaakt had
den.
Op zekeren middag, toen Ik toevallig met
haar sprak, zei ik zoo terloops dat ik in m'n
koffer eenlge gramofoonplaten gevonden had,
die ik haar graag wilde leenen. De waarheid
was, dat Ik die platen een paar dagen geleden
had gekocht.
Mevrouw Dermont verbleekte en ik zag di
rect dat ze m’n bedoeling begrepen had, het
geen me pünlük trof. Die muziek wekte mis
schien een herinnering op of was .wellicht een
troost voor een smartelüke zielewond. Het
speet me, dat ik door m’n aanbod een pünlüke
snaar scheen te hebben aangeraakt, en zocht
naar een woord van verontschuldiging. Ze
voorkwam mü echter en zei:
„U bent wel zeer vriendelük, münheer, maar
