E
schil
gin
van
slotei
N
deze
brand
groott
Iers
totaal
maar
jaar r
ons h<
krulde
neerin
vele
heeft
den bt
ons t
totaal
jaren
moe tei
zoodat
ger zo
/wnu,
GEBEURTENISSEN IN MEXICO.
FOTOREPORTAGE
E
co«\c|tna
Plaats dan een „Omroeper”
gezinnen
Zoekt gij betrouwbaar
Personeel? 6
PLASSEN
i r
en
Een merkwaardige
plant en haar familie
Of
Verd
1
VAn
den eersten dag van hun verblijf m Nederland peedc dedelijic thuis
DONDERDAG 19 MEI 1938
INI
watertoren
vandaag,”
V. P. D.
en Truus hadden er veel ple-
kunnen
Mfensoov
n. Het gevaarte in
enlucht
„Neen,’*
dat zij
is
Nove
1 Jat
1 Jat
1 Jat
in de
Conft
de stra
geniseu
Da r
titelt 1
naar <1
tot riek
rontsteeg te
Woensdag hun
optocht ging
eei
teg
dai
ani
de
ha
teg
leg,
gee
het
nat
er 1
des
tien
U)ki
het
mid
eca
uit
den
bed
en
deni
den,
ook
van
ven
ving
in s
heid
•pre
Vol
in li
niersi
aan i
houdt
genoe
het
geen
nlerrt
»aWf“
noemt
1 Jan
dan c
gegevt
protes
kering
Het
massal
kaplta
ken U
het kl
Indli
dlgingi
ft» - rl»tg
otary v
verder
moetei
overleg
het kl<
len, wi
genom
moeder, zeg maar eens, wat je nog
wilde vertellen”.
„Laat ze maar eens raden” sprak moeder.
De kinderen deden hun best, maar gaven
het ten slotte maar op.
„Nu dan, vijf minuten nadat jullie naar
het bosch waren gegaan, kwam knecht
Kees van den baron hier zeggen, dat een
van de wielen van de auto’s niet in orde
was, en dat de Picknick onmogelijk dien
dag kon doorgaan. De tocht werd uitge
steld tot aanstaanden Maandag. Hoe win
den jullie dat?!”
Gerard en Truus grepen elkaar vast en
dansten als dollen door de kamer.
„Wat fijn- Wat fijn! Maandag!! En nog
twee rijksdaalders! Wat een geluk, wat eer
heerlijkheid” schreeuwden ze door elkaar
En ze waren maar wat blij, dat dat wiel van
een van de auto’s niet In orde was ge
weest, waardoor alles nog fijn voor elkaar
kwam!!
„Denk er nou maar niet meer aan, *t is
nu eenmaal niet anders,” antwoordde
Truus.
kinderen verzetten zich flink tegen
en gingen samen het
bosch in. Ze dachten spoedig al niet meer
aan het pretje, dat ze dien dag misliepen.
Gerard stelde voor, dat ze weet dat spel
letje zouden gaan spelen, dat ze zelf had
den uitgedacht. „Dieren-jacht” noemden ze
het. Ze gingen daarbij elk een anderen kant
uit, en probeerden wilde dieren te vangen.
Er waren natuurlijk geen werkelijke wilde
dieren daar, maar ze deden alsof. Een we
zeltje was een leeuw, een eekhoorn een
beer, een konijn een kangeroe, een vink
een adelaar, enz. Ze hadden afgesproken
om de „wilde dieren”, die ze zagen, te tel
len, en daarna weer bij elkaar te komen
om te zien, wie de beste jager was. Dat was
dan degene, die de meeste „wilde dieren”
had gezien.
Een oogenblik dacht Gerard weer even
aan den picknick, dien ze gemist hadden.
Het tikt en het tokkelt op daken en nokken,
op wegen en paden, op struik en op boom.
Steeds vallen de droppen, uit grijsgrasm
wolken
en toov’ren de straten tot £én grooten
stroom.
De Paaschvacantie was weer een paar
weken voorbij en als gewoonlijk hield de
Vereehigl^g Plant en Dier een bijeenkomst,
waar de léden hun in de vacantle opgedane
vondsten konden vergelijken. Ofschoon het
gezelschap volledig was, scheen niemand
met iets voor den dag te willen komen. Ein
delijk begon Kees: „Als er dan niemand
durft te beginnen, dan zal ik maar van wal
steken. Ik heb een plant meegebracht, die
ik eigenlijk pas een paar dagen geleden ge
vonden heb (Fig. 1), maar die waarschijn
lijk geen van jullie kent.”
de anderen moesten bekennen,
deze plant pooit gezien hadden
„Dat is de pijpbloem,” verklaarde Kees.
Alleen In de duinstreek tusschen Bloemen-
daal en Egmond is de plant algemeen, ver
der komt ze slechts hier en daar voor, onder
andere bij Deventer en bij Amersfoort. De
bloemen zijn geel van kleur en hebben een
heel merkwaardige inrichting voor hun be
stuiving. Als je namelijk een bloem open
maakt (Hg. 11, dan zie je een massa kleine
naar beneden gerichte haartjes. Kleine
vliegjes worden waarschijnlijk door den geur
aangetrokken en komen in de buis. Zjj kun
nen wel naar binnen, tot in het bolvormig
deel van de bloem. Maar als ze terug willen
worden zij door de haartjes tegengehouden.
Ze blijven dus in den bol rondkrujpen en
worden onder de hand met stuifmeel over
dekt. Daarna verwelken de haren. Een ge-
Klein Rietje en Jantje, ze stappen en
trappen
al plonzend in plassen, dat 't spettert en spat.
Ze zijn heusch niet bang voor wat reges,
dat snap je.
Ze vinden het heerlijk je wordt zoo
fijn natl
Straks moeten de kousjes van Rietje
en Jantje,
omdat ze bespat zijn, al wétr in de wasch.
Waarom zouden kleutertjes-klein toch
too dom sK»
en stappen ze in en niet naast ied're plast
PIKT BROOS
Het
de stra:
Haag,
oordeel!
dat hij
Baarle-
aldaar
doodsla
deelte van de vliegjes is bezweken, maar
zij, die nog leven, kunnen nu de bloem
verlaten. Zjj dringen in een andere bloem
binnen en brengen hun stuifmeel op den
stempel. Die stempel is eerder rijp, dan de
meeldraden van dezelfde bloem. Zoo be
werken deze vliegjes de bestuiving. Men
meent, dat de plant vroeger in de genees
kunde gebruikt werd en daartoe in kloos
tertuinen en burchttulnen werd gekweekt
en daaruit ontvlucht is.
Die pijpbloem houdt er eigenaardige fa
milie op na. Een van de bekendste is de
moffenpljp (Fig. 2). Als slingerplant wordt
deze-vaak aangekweekt langs prieelen. De
stam Is houtig, de bloem jieeft van bulten
gezien een drlelobbigen zoom. De stamper
en de meeldraden liggen weer diep in de
bloem verscholen. Haartjes ontbreken (Fig
2). Ook deze plant wordt door vliegjes be
stoven. Hier zijn echter geen haartjes, die
de vliegjes tegenhouden; verondersteld
wordt, dat zij in de bloem verdwalen en
dat slechts enkele na lang omzwerven het
daglicht terugzien en dan natuurlijk in de
volgende bloem opnieuw verdwalen. Dezen
dubbelen dwaaltocht zullen zij wel niet over
leven, maar het doef: de bestuiving is ne-
Toevalligerwijze kwamen ze vader tegen,
toen ze naar huis gingen.
„Ja zeker” sprak deze, toen hij den vo
gel zag, „dat is Lorre van Mevrouw So
mers. Sjonge, sjonge, wat zal die in haar
schik zijn! En als ik me niet vergis, is er
nog een belooning uitgeloofd ook voor den
vinder!”
De kinderen gingen toen direct naar de
villa van Mevrouw Sommers. Inderdaad
Het was haar vogel. De dame was opgeto
gen van vreugde en ze kregen elk een
rijksdaalder!
Jullie begrijpt, hoe de kinderen naar huis
holden. Vader stond in den tuin en lachte
hen al toe.
,Jk wed, dat ik goed geraden heb niet?”
vroeg hij, toen hij de stralende kinderen
zag aankomen. ,JSn, dan heb Ik ook goed
nieuws. Hansje heeft gelukkig geen maze
len. Het Is van de tandjes.”
„Dus.... we hadden toch mee
gaan?” vroeg Gerard.
„Ja, maar nu geloof ik, dat moeder jul
lie ook nog wat wilde zeggen” sprak vader
glimlachend, terwijl hij de kinderen mee
naar binnen nam
Deventer betrokken
nieuwe school. In
het derwaarts
„Nee, jongen. Ik wil niet de kans loopen,
dat jullie de andere kinderen zouden aan
steken. Ik begrijp, dat het heel hard is voor
jullie, maar je moet nu eens toonen, dat
je verstandig bent, en je weet te schikken
in het onvermijdelijke. Heusch, het kan niet
anders. Je begrijpt wel, dat ik jullie anders
niet van dat plezier zou berooven.”
Dat begreep Gerard ook wel, maar het
was heel, heel erg jammer. Toen moeder
weg was, liep hij naar het kamertje, waar
Hansje lag, met een hoogrood kleurtje, on
rustig heen en weer woelend. Daarna liep
hij naar het bed van Truus, om haar het
slechte nieuws te vertellen.
Jullie begrijpt, dat dien morgen de stem
ming niet zoo prettig was. De kinderen
stonden speciaal al wat later op, om maar
niets te merken van de auto’s, die daas
zouden moeten passeeren
Na het ontbijt liepen ze rondom het huls,
niet wetend, wat ze zouden doen.
,Jk zal voor jullie een heerlijke boterham
klaarmaken, dan kunnen jullie toch den
heelen dag het bosch in gaan,” sprak moe
der.
De
het onvermijdelijke
Londen, voor het eerst sinds den dood van haar vader, de ver
gadering bij der organisatoren van de Alexandra Rose Day, waarvan
de Hertogin, presidente is
„Nog maar één dagje!” zong Gerard, ter
wijl hij door de kamer danste.
„Ja, ik wou, dat het al morgen was," viel
zijn zusje Truus hem bij. „Heerlijk hé?”
Gerard en Truus waren uitgenoodigd voor
een groote picnic, die werd gegeven ter ge
legenheid van den verjaardag van den
kleinzoon van den baron, die in het nabu
rige groote landhuis woonde. Gerard en
Truus kwamen daar zomers altijd spelen
met Frits, die dan bij zijn grootvader lo
geerde, en vandaar, dat ze ook waren uit
genoodigd. Ze moesten om half acht ge
reed staan, dan zouden de auto’s voorko
men, die hen naar het plaatsje B. zouden
brengen, waar een ontbijt gereed stond.
Daarna zouden ze een grooten tocht maken
langs de rivier en^n de heuvels een heer
lijke picnic houders Wel vijfentwintig kin
deren waren er uitgenoodigd. ’t Zou een
fijna dag worden. En alles wees erop, dat
Ook de zon niet zou achterblijven. Het voor
uitzicht was schitterend. En 's avonds, als
ze terugkwamen, zou er een groot vuurwerk
worden gegeven op het grasveld achter het
landhuis.
reikt. De moffenpljp is afkomstig uit
Noord-Amerika en hij bloeit pas in Juni.
Nu is er nog een derde familielid, name
lijk bet mansoor (Hg. 3). Dat is een krui
pend plantje met glimmende, niervormif»
blaadjes, die ook ’s winters groen zien De
bloemen zijn bruin van kleur en hebben
ook een drlelobbigen zoom. Ze ruiken naar
kamfer. Ook bij deze plant zijn de stam
pers eerder rijp, dan de meeldraden Vlieg
jes kunnen kruisbestuiving bewerken maar
zelfbestuiving is ook mogelijk.” „O ia” pre
velde Evelien in zichzelf, „kruisbestuiving
heeft plaats, als er twee bloemen bij be
trokken zijn, de een voor het stuifmeel en
de andere voor den stamper en geeft meest
al beter zaad, dan zelfbestuiving.” „Wat zeg
je?” vroeg Kees. „Niets, schiet maar op met
je verhaal, ik repeteerde maar even wat
voor mezelf.” „Nu dan, het mansoor werd
ook vroeger als artsenkruid aangekweekt,
soms ook langs de randen van perken. Het
is hier en daar verwilderd, vandaar, dat je
hef ook in t wild kunt aantreffen. De Bloei
tijd is vroeger, dan die van de belde fami
lieleden, namelijk van April tot Mei.” Hè.
verzuchtte Rob, „Ik wou, dat we al die zeld
zaamheden hier eens vonden.” „Js. dat zou
leuk zijn. Dan gingen we het op t museum
vertellen.” „Zeg Jongens,” kwam Mientje
tusschenbeiden, ,Jk weet niet, hoe jullie er
over denken, maar het is ruim vijf uur en
ik moet naar buis.” Al vijf uur! Ze hadden
zich zoo in de zeldzame heerlijkheden ver
diept, dat niemand op den tijd had gelet
Na een eenlgszins haastig afscheid en
belofte binnenkort weer een wandeling
maken, ging bet gezelschap uiteen
Gerard sprong op, hij had een wezel en
een vink gezien. Dat was dus in hun spet
een leeuw en een adelaar! Een goede
vangst. En toen zag hij plotseling een pa
pegaai. Maar een echte! Hij riep Truus,
die nog niet ver weg was.
„Hé, Truus. Hier een papegaai!
.Dat is geen wild dier,” riep Truus terug.
„Nee, maar een echte!”
Nu kwam Truus toegeloopen. Gerard be
duidde haar, dat ze even moest blijven stil
staan, en al spoedig had hij met behulp
van wat biscuit het tamme dier gevangen.
,Jk ben Lorre. Ik ben Lorre,” schreeuw
de het beest.
Gerard
zier in.
,D>e moet ergens zijn ontsnapt," sprak
Truus. ,4a, dat is waar ook,” viel ze zich
zelf in de rede. „Ik hoorde eergisteren vader
zeggen, dat de papagaai van Mevrouw
Sommers was weggevlogen. Ze was er erg
over ontdaan. Laten we aan vader gaan
vragen, .wat we doen moeten.”
Het was den volgenden morgen nauwelijks
licht, toen Gerard wakker werd. Eerst was
hij verwonderd, moeder nu reeds in zijn
slaapkamer te zien, maar spoedig wist hij
dat er iets bizonders was. Moeders gezicht
stond zoo bedroefd. Ze zag eruit, alsof ze
den heelen nacht niet geslapen had.
„Wat is er moeder?" vroeg Gerard, ter
wijl hij rechtop sprong.
„*k Vind het zoo Jammer voor jullie,”
sprak moeder zacht, „maar er is iets ergs
gebeurd. Ik ben erg bang.dat Jullie niet
mee kunt vandaag.”
„M.... maar moeder,” sprak Gerard.
„W....waarom"niet? Wa.... wat is er dan
gebeurd?”
Dansje Is ziek. En ik ben er wel haast
aeker van, dat het de mazelen la.”
„Nou, maar, dan kunnen wij toch wel
méégaan/'
Z. IC H. Prins Bernhard heeft Woens
dag de cross country der K.M.S.V. te
Amersfoort bijgewoond. De vorstelijke
bezoeker slaat de verrichtingen der
deelnemers gade
Wat gebeurt er in Mexico? Een
groep jonge werklieden van de olie
velden in het groot défilé der ge
militariseerde afdeelingen voor presi
dent Lazaro Cardenas
„Hm, jammer hé, van
sprak hij.