E schil gin van slotei N deze brand groott Iers totaal maar jaar r ons h< krulde neerin vele heeft den bt ons t totaal jaren moe tei zoodat ger zo /wnu, GEBEURTENISSEN IN MEXICO. FOTOREPORTAGE E co«\c|tna Plaats dan een „Omroeper” gezinnen Zoekt gij betrouwbaar Personeel? 6 PLASSEN i r en Een merkwaardige plant en haar familie Of Verd 1 VAn den eersten dag van hun verblijf m Nederland peedc dedelijic thuis DONDERDAG 19 MEI 1938 INI watertoren vandaag,” V. P. D. en Truus hadden er veel ple- kunnen Mfensoov n. Het gevaarte in enlucht „Neen,’* dat zij is Nove 1 Jat 1 Jat 1 Jat in de Conft de stra geniseu Da r titelt 1 naar <1 tot riek rontsteeg te Woensdag hun optocht ging eei teg dai ani de ha teg leg, gee het nat er 1 des tien U)ki het mid eca uit den bed en deni den, ook van ven ving in s heid •pre Vol in li niersi aan i houdt genoe het geen nlerrt »aWf“ noemt 1 Jan dan c gegevt protes kering Het massal kaplta ken U het kl Indli dlgingi ft» - rl»tg otary v verder moetei overleg het kl< len, wi genom moeder, zeg maar eens, wat je nog wilde vertellen”. „Laat ze maar eens raden” sprak moeder. De kinderen deden hun best, maar gaven het ten slotte maar op. „Nu dan, vijf minuten nadat jullie naar het bosch waren gegaan, kwam knecht Kees van den baron hier zeggen, dat een van de wielen van de auto’s niet in orde was, en dat de Picknick onmogelijk dien dag kon doorgaan. De tocht werd uitge steld tot aanstaanden Maandag. Hoe win den jullie dat?!” Gerard en Truus grepen elkaar vast en dansten als dollen door de kamer. „Wat fijn- Wat fijn! Maandag!! En nog twee rijksdaalders! Wat een geluk, wat eer heerlijkheid” schreeuwden ze door elkaar En ze waren maar wat blij, dat dat wiel van een van de auto’s niet In orde was ge weest, waardoor alles nog fijn voor elkaar kwam!! „Denk er nou maar niet meer aan, *t is nu eenmaal niet anders,” antwoordde Truus. kinderen verzetten zich flink tegen en gingen samen het bosch in. Ze dachten spoedig al niet meer aan het pretje, dat ze dien dag misliepen. Gerard stelde voor, dat ze weet dat spel letje zouden gaan spelen, dat ze zelf had den uitgedacht. „Dieren-jacht” noemden ze het. Ze gingen daarbij elk een anderen kant uit, en probeerden wilde dieren te vangen. Er waren natuurlijk geen werkelijke wilde dieren daar, maar ze deden alsof. Een we zeltje was een leeuw, een eekhoorn een beer, een konijn een kangeroe, een vink een adelaar, enz. Ze hadden afgesproken om de „wilde dieren”, die ze zagen, te tel len, en daarna weer bij elkaar te komen om te zien, wie de beste jager was. Dat was dan degene, die de meeste „wilde dieren” had gezien. Een oogenblik dacht Gerard weer even aan den picknick, dien ze gemist hadden. Het tikt en het tokkelt op daken en nokken, op wegen en paden, op struik en op boom. Steeds vallen de droppen, uit grijsgrasm wolken en toov’ren de straten tot £én grooten stroom. De Paaschvacantie was weer een paar weken voorbij en als gewoonlijk hield de Vereehigl^g Plant en Dier een bijeenkomst, waar de léden hun in de vacantle opgedane vondsten konden vergelijken. Ofschoon het gezelschap volledig was, scheen niemand met iets voor den dag te willen komen. Ein delijk begon Kees: „Als er dan niemand durft te beginnen, dan zal ik maar van wal steken. Ik heb een plant meegebracht, die ik eigenlijk pas een paar dagen geleden ge vonden heb (Fig. 1), maar die waarschijn lijk geen van jullie kent.” de anderen moesten bekennen, deze plant pooit gezien hadden „Dat is de pijpbloem,” verklaarde Kees. Alleen In de duinstreek tusschen Bloemen- daal en Egmond is de plant algemeen, ver der komt ze slechts hier en daar voor, onder andere bij Deventer en bij Amersfoort. De bloemen zijn geel van kleur en hebben een heel merkwaardige inrichting voor hun be stuiving. Als je namelijk een bloem open maakt (Hg. 11, dan zie je een massa kleine naar beneden gerichte haartjes. Kleine vliegjes worden waarschijnlijk door den geur aangetrokken en komen in de buis. Zjj kun nen wel naar binnen, tot in het bolvormig deel van de bloem. Maar als ze terug willen worden zij door de haartjes tegengehouden. Ze blijven dus in den bol rondkrujpen en worden onder de hand met stuifmeel over dekt. Daarna verwelken de haren. Een ge- Klein Rietje en Jantje, ze stappen en trappen al plonzend in plassen, dat 't spettert en spat. Ze zijn heusch niet bang voor wat reges, dat snap je. Ze vinden het heerlijk je wordt zoo fijn natl Straks moeten de kousjes van Rietje en Jantje, omdat ze bespat zijn, al wétr in de wasch. Waarom zouden kleutertjes-klein toch too dom sK» en stappen ze in en niet naast ied're plast PIKT BROOS Het de stra: Haag, oordeel! dat hij Baarle- aldaar doodsla deelte van de vliegjes is bezweken, maar zij, die nog leven, kunnen nu de bloem verlaten. Zjj dringen in een andere bloem binnen en brengen hun stuifmeel op den stempel. Die stempel is eerder rijp, dan de meeldraden van dezelfde bloem. Zoo be werken deze vliegjes de bestuiving. Men meent, dat de plant vroeger in de genees kunde gebruikt werd en daartoe in kloos tertuinen en burchttulnen werd gekweekt en daaruit ontvlucht is. Die pijpbloem houdt er eigenaardige fa milie op na. Een van de bekendste is de moffenpljp (Fig. 2). Als slingerplant wordt deze-vaak aangekweekt langs prieelen. De stam Is houtig, de bloem jieeft van bulten gezien een drlelobbigen zoom. De stamper en de meeldraden liggen weer diep in de bloem verscholen. Haartjes ontbreken (Fig 2). Ook deze plant wordt door vliegjes be stoven. Hier zijn echter geen haartjes, die de vliegjes tegenhouden; verondersteld wordt, dat zij in de bloem verdwalen en dat slechts enkele na lang omzwerven het daglicht terugzien en dan natuurlijk in de volgende bloem opnieuw verdwalen. Dezen dubbelen dwaaltocht zullen zij wel niet over leven, maar het doef: de bestuiving is ne- Toevalligerwijze kwamen ze vader tegen, toen ze naar huis gingen. „Ja zeker” sprak deze, toen hij den vo gel zag, „dat is Lorre van Mevrouw So mers. Sjonge, sjonge, wat zal die in haar schik zijn! En als ik me niet vergis, is er nog een belooning uitgeloofd ook voor den vinder!” De kinderen gingen toen direct naar de villa van Mevrouw Sommers. Inderdaad Het was haar vogel. De dame was opgeto gen van vreugde en ze kregen elk een rijksdaalder! Jullie begrijpt, hoe de kinderen naar huis holden. Vader stond in den tuin en lachte hen al toe. ,Jk wed, dat ik goed geraden heb niet?” vroeg hij, toen hij de stralende kinderen zag aankomen. ,JSn, dan heb Ik ook goed nieuws. Hansje heeft gelukkig geen maze len. Het Is van de tandjes.” „Dus.... we hadden toch mee gaan?” vroeg Gerard. „Ja, maar nu geloof ik, dat moeder jul lie ook nog wat wilde zeggen” sprak vader glimlachend, terwijl hij de kinderen mee naar binnen nam Deventer betrokken nieuwe school. In het derwaarts „Nee, jongen. Ik wil niet de kans loopen, dat jullie de andere kinderen zouden aan steken. Ik begrijp, dat het heel hard is voor jullie, maar je moet nu eens toonen, dat je verstandig bent, en je weet te schikken in het onvermijdelijke. Heusch, het kan niet anders. Je begrijpt wel, dat ik jullie anders niet van dat plezier zou berooven.” Dat begreep Gerard ook wel, maar het was heel, heel erg jammer. Toen moeder weg was, liep hij naar het kamertje, waar Hansje lag, met een hoogrood kleurtje, on rustig heen en weer woelend. Daarna liep hij naar het bed van Truus, om haar het slechte nieuws te vertellen. Jullie begrijpt, dat dien morgen de stem ming niet zoo prettig was. De kinderen stonden speciaal al wat later op, om maar niets te merken van de auto’s, die daas zouden moeten passeeren Na het ontbijt liepen ze rondom het huls, niet wetend, wat ze zouden doen. ,Jk zal voor jullie een heerlijke boterham klaarmaken, dan kunnen jullie toch den heelen dag het bosch in gaan,” sprak moe der. De het onvermijdelijke Londen, voor het eerst sinds den dood van haar vader, de ver gadering bij der organisatoren van de Alexandra Rose Day, waarvan de Hertogin, presidente is „Nog maar één dagje!” zong Gerard, ter wijl hij door de kamer danste. „Ja, ik wou, dat het al morgen was," viel zijn zusje Truus hem bij. „Heerlijk hé?” Gerard en Truus waren uitgenoodigd voor een groote picnic, die werd gegeven ter ge legenheid van den verjaardag van den kleinzoon van den baron, die in het nabu rige groote landhuis woonde. Gerard en Truus kwamen daar zomers altijd spelen met Frits, die dan bij zijn grootvader lo geerde, en vandaar, dat ze ook waren uit genoodigd. Ze moesten om half acht ge reed staan, dan zouden de auto’s voorko men, die hen naar het plaatsje B. zouden brengen, waar een ontbijt gereed stond. Daarna zouden ze een grooten tocht maken langs de rivier en^n de heuvels een heer lijke picnic houders Wel vijfentwintig kin deren waren er uitgenoodigd. ’t Zou een fijna dag worden. En alles wees erop, dat Ook de zon niet zou achterblijven. Het voor uitzicht was schitterend. En 's avonds, als ze terugkwamen, zou er een groot vuurwerk worden gegeven op het grasveld achter het landhuis. reikt. De moffenpljp is afkomstig uit Noord-Amerika en hij bloeit pas in Juni. Nu is er nog een derde familielid, name lijk bet mansoor (Hg. 3). Dat is een krui pend plantje met glimmende, niervormif» blaadjes, die ook ’s winters groen zien De bloemen zijn bruin van kleur en hebben ook een drlelobbigen zoom. Ze ruiken naar kamfer. Ook bij deze plant zijn de stam pers eerder rijp, dan de meeldraden Vlieg jes kunnen kruisbestuiving bewerken maar zelfbestuiving is ook mogelijk.” „O ia” pre velde Evelien in zichzelf, „kruisbestuiving heeft plaats, als er twee bloemen bij be trokken zijn, de een voor het stuifmeel en de andere voor den stamper en geeft meest al beter zaad, dan zelfbestuiving.” „Wat zeg je?” vroeg Kees. „Niets, schiet maar op met je verhaal, ik repeteerde maar even wat voor mezelf.” „Nu dan, het mansoor werd ook vroeger als artsenkruid aangekweekt, soms ook langs de randen van perken. Het is hier en daar verwilderd, vandaar, dat je hef ook in t wild kunt aantreffen. De Bloei tijd is vroeger, dan die van de belde fami lieleden, namelijk van April tot Mei.” Hè. verzuchtte Rob, „Ik wou, dat we al die zeld zaamheden hier eens vonden.” „Js. dat zou leuk zijn. Dan gingen we het op t museum vertellen.” „Zeg Jongens,” kwam Mientje tusschenbeiden, ,Jk weet niet, hoe jullie er over denken, maar het is ruim vijf uur en ik moet naar buis.” Al vijf uur! Ze hadden zich zoo in de zeldzame heerlijkheden ver diept, dat niemand op den tijd had gelet Na een eenlgszins haastig afscheid en belofte binnenkort weer een wandeling maken, ging bet gezelschap uiteen Gerard sprong op, hij had een wezel en een vink gezien. Dat was dus in hun spet een leeuw en een adelaar! Een goede vangst. En toen zag hij plotseling een pa pegaai. Maar een echte! Hij riep Truus, die nog niet ver weg was. „Hé, Truus. Hier een papegaai! .Dat is geen wild dier,” riep Truus terug. „Nee, maar een echte!” Nu kwam Truus toegeloopen. Gerard be duidde haar, dat ze even moest blijven stil staan, en al spoedig had hij met behulp van wat biscuit het tamme dier gevangen. ,Jk ben Lorre. Ik ben Lorre,” schreeuw de het beest. Gerard zier in. ,D>e moet ergens zijn ontsnapt," sprak Truus. ,4a, dat is waar ook,” viel ze zich zelf in de rede. „Ik hoorde eergisteren vader zeggen, dat de papagaai van Mevrouw Sommers was weggevlogen. Ze was er erg over ontdaan. Laten we aan vader gaan vragen, .wat we doen moeten.” Het was den volgenden morgen nauwelijks licht, toen Gerard wakker werd. Eerst was hij verwonderd, moeder nu reeds in zijn slaapkamer te zien, maar spoedig wist hij dat er iets bizonders was. Moeders gezicht stond zoo bedroefd. Ze zag eruit, alsof ze den heelen nacht niet geslapen had. „Wat is er moeder?" vroeg Gerard, ter wijl hij rechtop sprong. „*k Vind het zoo Jammer voor jullie,” sprak moeder zacht, „maar er is iets ergs gebeurd. Ik ben erg bang.dat Jullie niet mee kunt vandaag.” „M.... maar moeder,” sprak Gerard. „W....waarom"niet? Wa.... wat is er dan gebeurd?” Dansje Is ziek. En ik ben er wel haast aeker van, dat het de mazelen la.” „Nou, maar, dan kunnen wij toch wel méégaan/' Z. IC H. Prins Bernhard heeft Woens dag de cross country der K.M.S.V. te Amersfoort bijgewoond. De vorstelijke bezoeker slaat de verrichtingen der deelnemers gade Wat gebeurt er in Mexico? Een groep jonge werklieden van de olie velden in het groot défilé der ge militariseerde afdeelingen voor presi dent Lazaro Cardenas „Hm, jammer hé, van sprak hij.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 4