ÏKdu&faaL can den day
De avonturen van een verkeersagentje
ÏE
A
is nog veel te doen
inn
id”
I
i
ar
LING
4
ORRIE
IIUU
ten
3
BS
r
1LING
99
Boek voor ouders en andere
opvoeders
«at
Sponzenvisschers
ROPA:
JEN
I
hu
c
1
4
EBBLD
IND
U hebt géén voorrang
ah a Nj weghrwMngen
dezen roeden driehoek
voor u zietdan nadert
namelijk een voor
rang» weg!
DOOR
CHARLES
GARVICE
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET'ONGEVAL
---
1 Mevrouw Poole
RREIN 2
-
-
De eerste typiste
en haar dochter l
I
,■■'1
AAR t
WOENSDAG 29 JUNI 1938
n
■ld werden.
ewt
een
cat
eat
eat
TENTIE!
.4
I
[ET
(ikkenie.
e
het comité ze dit
er
A
want de aan-
‘i
et tot de „moderne
was geen bewust
«averts
kaarten
eloppen
ïboorte-
Rmht*
Geen
zette
tig idee van Je! We zullen tten uitvoer bren
gen!"
Het plan werd ten uitvoer gebracht en slaagde
uitstekend.
reizend
i, dat de
OUDSU F ABRI IK HILVERSUM 15 MODELLEN
sponsendui-
georganlseerd
'TENTIE!
ver-
de
titel!
jeugd? Zeker
Poole
oogen-
glanzende huid en heldere oogen. Zou die ook'
haar rijder afgooien als
oood. Met een lichte
load Kendale hem aan, h« sprong
b(J verlies van een band,
een voet of een oog.
van ue
mogelijk-
met zijn
poortwachter, die den professor en den kabouter zag
wilde hen niet toelaten. „We geven niet aan de deur,” zeide hij,
alsof hij de koning zelf was. „We koenen hier niet om iets te
halek, maar om te brengen," zeide de professor, die, zooals alle
professoren, niet op zijn mondje was gevallen.
,4e bent een schat, Isa," riep ze. „Een prach- Eenige oogenblikken bleef'Isa sprakeloos zit
ten. Daarna sprong ze op. omhelsde haar moeder
en riep:
„Wel mama, dan word ik in Juni uw schoon
moeder!"
„Ik ben ervan overtuigd, lieveling, dat je een
goede keus gedaan hebt.”
Isa deed een paar trekjes achter eljtaar aan
d'r sigaret. Daarna aarzelde ze een oogenbllk.
„Misschien zult u m’n verloofde wat te oud
voor me vinden.” hernam ze. „HU is zeven en
veertig; aan z*n slapen is hü al aardig grifs,
maar hü is heel goed en lief. Maar zeg me eens.
moeder, hoe heet uw uitverkorene?”
„Bryce Mordaunt."
„Bryce Mordapnt! Dat is toch niet de zoon
beroemden ingenieur Austin Mor-
maar Harry Trevanlon, die nog de leiding had,
nam ze in keurigen stUl, met Gypsy vlak op
zUn hielen en toen een kleinere hindernis was
genomen, lichtte lord Kendale even zjjn zweep
op. Met één sprong was Gypsy naast zün tegen
stander. De opgewonden toeschouwers vuurden
Gypsy aan met een gejuich van aanmoediging
en bijval en Lorrie kreeg weer kleur in haar
gezicht.
„Denk je, dat hü zal winnen? denk je,
heusch dat hü zal winnen?” vroeg ze ongedul
dig aan Jack.
„Vast!” antwoordde hU laconiek.
,4a! O, ik wou, dat ik duizend pond had
om te wedden!” riep ze uit .Als ik een man
was en ik was rijk, dan zou ik al het geld,
dat ik had zetten op lord Ken op dat dap
pere, kleine paardje!”
Seymour Melford liet zün kUker zakken en
keek haar glimlachend aan, maar er was een
valsche blik in zün oogen.
„Wacht tot hU over de laatste hindernis is.
juffrouw Latimer,” zei hü.
Lorrie glimlachte minachtend.
,Jk ben niet bang. Hü zal er over vliegen
ais als een
„Een vogel.” stelde Jack voor.
,4a! HU schfjnt te kunnen vliegen!" stemde
ze in. .Het is prachtig. Ik wist niet, dat racen
zoo opwindend is. Ik begrijp nu beat, dat man
nen zich ruïneeren bU de wedrennen. Of hü
er over komt? Ik geloof, dat Gypay over een
huis kan springen!"
„We zullen, het spoedig toen,” zet Seyqoour
MeHord bedaagd, „ae rijn er na heel dicht K”
Er moesten nog verscheidene hindernissen
►genomen worden vóór de gevreesde laatste,
A V T T-1 i n/METKir JO op dit blad zün ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen T-l b« levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7 ff} bU een ongeval met p 9
I «I «r*« A KlJlN iXl r1* O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen 1* DU»“ verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f OVFs“ doodelüken afloop 1 £vv»“
bUvoorbeeld geen vrouwelük
wanneer de mannen eenmaal
zUn getogen. Hun karigen vrijen tüd brengen
de visschers door met kaarten en slapen. Daar
de alcohol slechts bü bUzondere gelegenheden
en dan in minieme hoeveelheid wordt
strekt, heerscht èr altUd rust en vrede op
schepen.
De duikers worden bedreigd door vele geva
ren. In den beginne worden zü tUdens het wer
ken onder water vaak door een gevoel van
onpasselUkheid overvallen. Dan is het zaak om
zoo spoedig mogelUk de oppervlakte te berei
ken, teneinde frissche lucht in te kunnen ade-
men, voordat men flauw valt. Een ander groot
gevaar dat den sponzenvlsscher bedreigt, is de
ongelUkheid van den bodem der zee. Soms
moet men sprongen maken om mooie stukken
te bereiken. Wanneer men daarbU pech heeft,
kan men terecht komen in kloven van tien tot
vUftien meter diep. De omhelzing der slang
achtige slingerplanten bewerkt dan een snel
len dood.
De derde vUand, dien men uit den weg moet
gaan, is de haai. Wanneer dit vraatzuchtige
beest plotseling uit een duisteren hoek te voor
schijn sohiet, wordt zelfs de dapperste vis-
scher bevangen door een paniekstemming. Een
goed-geoefend zwemmer en duiker kan in een
gevecht onder water een haal dooden, wanneer
de man geheel fit is en meteen van de opper
vlakte af naar het ondier duikt; doch wanneer
van den
daunt?”
,4a. dezelfde.”
Intusschen waren de professor en een der kabouters naar
bet kasteel van den vader van de geredde prinses gegaan om
bet gelukkige nieuwe mede te deelen. Het was een zeer oud
kasteel, nog met een ophaalbrug over een gracht. Het was
een lange weg, maar eindelUk stonden ze voor de poort.
leven. Uit het verhaal: De gelukkige klas van
Theo Thyssen, laat hU de schrUnende tegenstel
ling zien tusschen het katholiek en openbaar
onderwijs. Daarna behandelt hU, hoe het ka
tholiek onderwUs gegeven moet worden en hoe
het dikwUls gegeven wordt. HU vergelijkt de
eischen voor het geven van gymnastiek met
die voor het geven van godsdienstonderricht^ hü
behandelt het spel op school in verband met
het bovennatuurlijk leven.In dit hoofdstuk
neemt hu onder de loupe de katholiciteit van
het N.O., het U.L.O. en M.O. met zjjn overla
den program en besluit met de woorden: Als
het katholiek onderwUs in geest en waarheid
katholiek is, zullen onze scholen zich aanpas
sen aan eiken tUdgeest en elk tekort aanvul
len; dan zal onze Jeugd weten, dat zjj een he
den en een toekomst heeft, zoo overweldigend
rijk en vruchtbaar, dat het alle jeugdidealisme
vér overtreft; dan zullen zU vóór bet examen
al Yeten. of ze geslaagd zUn.
De jeugdretraite behandelt hü onder het mo- I
tief: „Geen bekeering, maar orienteering. HU
beantwoordt de vraag: waarom jeugdretraite?
toont aan, dat de retraite niet te vervangen is
door allerlei andere geestelUke oefeningen, hoe
woortreffelUk oo|f. HU behandelt de retraite in
schoolverband en geeft de methode en Indeellng
eener jeugdretraite aan.
Hier is de man van de practUk aan het woord
wie van nabü zün retralten voor de jeugd
mocht volgen, heeft ongetwUfeld ondervonden,
hoe de jeugdretralten, op deze wUze geleid, een
pleizier zün voor de jeugd en een groot nut af
werpen.
NatuurlUk neemt Pater Helmer ook de jeugd
beweging onder de loupe. HU is van meening,
dat ook de katholieke jeugdbeweging meer ka
tholiek moet zUn; d wz. dat de leiders de jeugd
meer bewust katholiek moeten laten leven.
Dit verkrijgt men niet door demonstraties
enz., doch door, zooals dr. Th. Rutten verklaard
heeft in een onderhoud, eerst den enkeling de
levensvreugde te geven, vóórdat men In een ge
meenschap de levensvreugde tot uiting brengt.
De wereldbroederschap in het verkennen be
schouwt hU als een mislukking. Dit lükt mU
te ver gezocht. Is de bedoeling van den stichter
niet geweest, den jongens op Jongensmanier te
leeren, dat wü allen kinderen zjjn van den éénen
Vader en is het voor de Katholieke verkenners
niet een prachtig middel, om te wuzen op de
gemeenschap der heiligen?
Ook spreekt hü over de verbrokkeling van
het katholieke jeugdwerk. Ik zou hier willen
vragen: Is verschil van methode altUd verbrok
keling? ik ken parochies, waar tusschen de ver
schillende vormen van jeugdwerk een zeer pret
tige samenwerking is. Zeker, niet alle jeugdlei
ders en leidsters begrijpen dit en men kan niet
genoeg naar middelen zoeken, om de Jeugd tot
elkaar te brengen. Het voorbeeld van het legioen
van St. Victor lUkt een poging waard voor jon
geren boven de 17 jaar; of het pr in zal gaan
voor Jongens onder de 17 jaar. betwijfel Ik
sterk. Het is een feit, dat niet de jongens ver
van elkaar afstaan, maar veel meer de ouders
en jeugdleiders.
Pater Helmer eindigt zün boek met een woord
speciaal tot de ouders waarin hU zeer behar-
tlgenswaardige wenken geeft in betrekking tot
de opvoeding. Ook hier weer louter praktUk.
Alles te zamen: een leerrijk boek, dat iedere
opvoeder moet lezen en dat door zün eenvoud
en begrUpelUkheid door nagenoeg iedereen ge
lezen kan worden.
Wel rijst af en toe de vraag: Heeft Pater
Helmer bü het beschouwen van het vele, wat
ndg te doen is, niet te veel aandacht gehad
voor het tekort en te weinig ook het vele goed
"feezien, dat er ongetwUfeld is. Meermalen heb
ik mogen constateeren, dat de beginselen, in
dit boek neergelegd, wel degelUk werden toe
gepast.
Echter kan het geen kwaad, op deze beginse
len nog eens te wüzen, vooral zoo uitgebreid over
s
s
L
Daarna hernam ae, ietswat verlegen;
„Ik weet niet, kindlief, of je met m’n keus
wel heelemaal ingenomen zult zün. M’n aan
staande man is m’n tegenspeler uit de eerstvol
gende film, een hoogst beschaafd iemand, maar
nog jong. HU is 36 jaar.”
Isa Pook lachte even, ging een beetje meer
op haar gemak zitten en stak een sigaret op
„U zult zelf wel t beste weten, wat u doet,
moeder. BU deze gelegenheid moet ik u ook iets
nieuws mededeelen. Ik heb me eveneens ver
loofd. maar ook Ik ,Weet niet, of ’t uw goed
keuring zal wegdragen.
„Neen, ik vind het erg onnoozel. Maar het
schUnt, dat de menschen het aardig vinden.’’
Lorrie staarde haar een oogenbllk aan en
wendde toen haar oogen weer naar de rijders.
Harry Trevanlon had de leiding op een groot
lersch paard, dat met lederen stap anderhalf
maal zoover scheen te komen als de andere^,
Achter hem kwam kapitein Pepperel en lord Ken
dale was nummer drie; hU trachtte zUn zenuw
achtige Gypsy zoo kalm en bedaard mogelUk te
houden. Lorrie keek even naar de anderen en
bepaalde toen haar aandacht bU lord Kendale.
Dan werd de hindernis genomen. Eerste was
Harry Trevanlon, die in keurigen stUl er over
wipte, onder het gejuich van de menigte,
maar het paard van kapitein Pepperel wei
gerde. HU dreef het met de sporen aan, onhan
dig sprong het over de hoogte, raakte de hin
dernis met de pooten en gooide zUn berUder
met het hoofd voorover in het gras.
ate u bij tmaMa brtjggen
dit rond*, roode bord
met 1 zwarten (linte) en
1 rooden ^echtt) pijl
ziet: verkeer won over*
zijde gaat dan voor.
'fi'
T illy Poole wierp een eigenaardlgen blik op
haar dochter, streek haar llefkoozend over
de kastanjebruine krullen en zei opgewekt:
.Hulster eens, kindlief. moet Bybel’s voor
stel om een reis naar Europa te maken, beslist
aannemen Ik ben er sterk voor, dat jonge meis
jes leeren zelfstandig te zjjn. Je zult daar veel
nieuws, veel moois zien, nieuwe Indrukken op
doen. terwUl je met mU alleen hier in Ber-
ryston toch maar zou vervelen.”
De blik, waarmee na deze toespraak Isa haar
moeder aankeek, was niet minder eigenaardig.
Ze gaf haar een kus en antwoordde met een
zweem van spot:
„Och, doe maar geen moeite, mama, om voor
mU comedle te spelen. Heusch. ik raad uw ge
dachten, u wilt me liefst niet bU u hebben, om
dat het niet zou staan, als de nog jonge, levens
lustige filmster Lilly Poole onverwachts een vol
wassen dochter aan haar vereerders zou moe
ten voorstellen.”
Een llcht-rood kleurde de wangen der tpoe-
der. Ze voelde zich doorzién, maar deed; een
poging zich te verontschuldigen.
„Heelemaal gelUk heb je niet, Isa. Ik zou je
dolgraag bU me hebben, maar m’n manager en
reclame-agent
„Wat die denken of zeggen, mama, laat me
Uskoud," viel Isa haar moeder in de rede. „De
ruim drie jaren, dat ik op 't pensionaat was, heb
ik u al ftioeten missen. Nu eisch ik u voor me
zelf op. Me dunkt, ik heb daar wel eenlg recht
op”
Er volgde een mln of meer pünlUk zwUgen.
Beide vrouwen gaven zich aan dT gedachten
over. Isa was de eerste, die weer sprak.
„Ik heb er iets op gevonden, mama!” riep ze
geestdriftig.
„Het Beveridge-hotel in Berryston heeft 700
kamers
.Dat is zoo kind, maar ik begrUP niet.
„Ik zal t u uitleggen. Op de eerste verdieping
van „Beveridge” zal de gevierde filmster Lilly
Poole appartementen betrekken en In een ka
mer op de negende étage zal een onbekend jong
meisje, eeen zekere miss Isa Doover, gaan wo
nen. Deze twee dames kunnen toevallig een ge
sprek met elkaar aanknoopen en zoo dikwUls bU
elkaar zUn als ze maar willen, zonder dat Lilly
Pooles bewonderaars op de gedachte zullen
komen, dat ze moeder en dochter zUn.”
Mevrouw Poole lachte vrooIUk.
gR IS NOG VEEL TE DOEN.... Een
boek voor ouders, zielzorgers en an
dere opvoeders, door H. Helmer C.S.S.R.
Uitg.: L. C, G. Malmberg ’s-Her-
togenbosch.
ZU waren er inderdaad dicht bU- Naast
elkaar, nek aan nek, naderden de twee paar
den de moeilUke hindernis. Gypsy liep nog even
gelUkmatig, maar de kenners zagen wel teeke-
nen, dat het lersche paard vermoeid werd. ZUn
zwaarte deed afbreuk aan zUn snelheid. De
opgewondenheid was zoo groot, dat de menigte
er stil van werd en in die stilte naderden de
twee paarden de hindernis.
Lord Kendale was het dichtst bU de afzetting
uond het terrein. HU was doodbedaard en aat
loo gemakkelUk en licht in het zadel, ot hU
irXeen leunstoel zat De hand, die zUn opge-
wo\^en paard leidde, was vast en toch was zUn
druk vederlicht. Voor hem rees de hooge
hindernis op met de koude, zilveren waterstreep
er achter. Met één oogopslag mat hü den af
stand en raakte Gypsy's bevenden schouder met
zUn zweep aan.
Lorrie zag dat het paard zich gereedmaakte
om te springen en ae hield haar adem in. Op
dat oogenbllk werd, ae wist niet waarom, haar
aandacht getrokken door een man onder bet
publiek, dicht bu de hindernis, die op de af
scheiding was geklommen en die plotseling een
zakdoek uit zUn zak nam. Met een gil, die
evengoed wel als niet een kreet van aanmoedi
ging kon zUn, wuifde hu met den witten lap
wild door de lucht
gummispons heeft tengevolge van haar
I 1 lagen prUs en haar vele*’gebruiksmoge-
lükheden de natuurspons sterk naar den
achtergrond gedrongen. Doch thans aijn er
weer betere tUden aangebroken voor dit laat
ste .schoonheidsmiddel”, doordat gasmas-
kerlndustrie een onnoembare hoeveelheid spon
zen noodig heeft.
Het grootste gedeelte der sponzen is afkom
stig uit het Lyblsche kustgebied. Het lang niet
ongevaarlUke bedrUf van sponzenwlnnlng is
reeds tientallen jaren in handen van dezelfde
families en gezinnen Niet zelden ziet men va
der en zoon gelUktUdig van de boot in de diep
te duiken. De sponzenrükdom van deze streek
is haast onuitputtelUk. Want hoewel men reeds
eeuwenlang bezig is den voorraad te verklei
nen, is er nog lang geen noemenswaardlge ver
mindering te bespeuren.
De sponzenvisscherU wordt door enkele on
dernemers bedreven in een streng begrensd ge
bied. BU den aanvang van het seizoen vaart
een kleine vloot welke jaar in jaar uit de
zelfde bemanning heeft de haven uit en
gaat ongeveer acht A tien mUl voor de kust
voor anker. Een aantal zeilbootjes wordt mee
gesleept. Op deze wonen de duikers, die het
grootste aandeel in het werk hebben. Gemid
deld brengt een duiker in het seizoen twee tot
drie ton naar boven.
Het bestaan van een sponzenvlsscher is niet
ongevaarlUk en rijk aan ontberingen. Zoo is^r
bUvoorbeeld geen vrouwelük wezen te zien,
aan het werk
dacht van Seymour Melford scheen geheel ge-
concenteerd op de race en wel zoo, dat
niets anders hoorde of zag.
,j»ar-i>ardon,” zei hü en en toen hü zich
naar hem omwendde zag Jack, dat zün gezicht
ongewoon bleek was. ,4a, het zal op het
kantje af zün. maar ik ben er van overtuigd,
dat lord Kendale wint. Zoo overtuigd ben ik er
van, dat ik je Je de kans wil geven om tegen
me te wedden."
.Heen dank jé,” zei Jack. .Jk heb van het
begin af op hem gewed en daar blüf ik bü
„Goed zoo,” stemde Seymour met een glim
lach toe. ,4e wint vast en zeker. Het paard van
Trevanlon zal wel gauw moe worden dat
loopt te hard van stapel en Gypsy neemt
het eerste de laatste hindernis en zal wel een
meter of twaalf vóór zün bü de eindstreep."
Dit scheen ook de meening van het publiek te
zün, want ze riepen: „Gypsy! Gypsy!" zoodat
het weerklonk in de lucht.
Sommigen, die erg opgewonden waren, hol
den langs de afrastering naar de laatste hin
dernis, waar zich al een groote menigte ver
zameld had. Seymour Melford nam zün küker
op en stelde hem nauweurig af.
„Wilt u misschien den kUker hebben, juf
frouw Latimer?” vroeg hü op honlngzoeten
toon, maar Lorrie schoof hem met een onge
duldig gebaar opzü; haar oogen waren scherp
genoeg om leder paard, iedere kleur te zien;
strak waren ze gevestigd op het belangrijke
punt.
Eenige dagen later zaten moeder en dochter
op een eenzaam, beschut plekje aan t zeestrand
en babbelden naar hartelust. Belden hadden daar
al jaren lang naar verlangd.
’s Avonds was Lilly Poole de bewonderde, ge
fêteerde filmster, de koningin van de balzaal
terwül haar dochter Isa, ofschoon niet knap,
door haar lieftalligheid en geest een eigen kring
van bewonderaars om zich heen verzamelde.
Zoo verliepen drie A vier weken.
Op den dag dat mevrouw Poole zou vertrek
ken, trok zU haar dochter naast zich op den
divan, lachte haar vriendelük toe en begon:
,Jk moet je iets nieuws vertellen, Isa. Ik heb
me verloofd. Jn Juni ga ik hertrouwen.”
,O, mama,” riep
iet jonge meisje
Jioe eenlg voor
o.”
Mevrouw
keek een
blik peinzend
voor zich uit
En zoo kreeg Miss Salmon overal een nul
op haar request. EindelUk, na meer dan een
Jaar te Londen en elders gepoogd te hebben
een betrekking te krijgen, slaagde zü erin het
hoofd eener firma te Portsmouth te bewegen
bet met haar te probeeren. Zoo héél gemakke
lUk ging het niet. Want ook dese zakenman
beweerde dat een vrouw „te goed" was om op
een kantoor te werken. Maar voor hoeveel erger
dingen waren vrouwen niet „te goed”!
ZU antwoordde dat een vrouw niet alleen
een „versiering” is; zü erkende dat de vrouw
een roeping heeft ofschoon een andere dan
zekere mannen haar toekennen! maar dat
zü tevens in de noodzakelükheid kan komen
een beroep te kiezen. In de door mannen ge
regeerde wereld was voor ontelbare millioenen
van vrouwen geen gelegenheid een .roeping’’
te vervullen. Veel vrouwen leden diepe armoede
en veel vrouwen leden honger ondanks de
ridderlükheid der mannen. En wanneer de
nood dreigt, dan kan het de .roeping" van een
meisje zün een eerlük en fataoenlük beroep te
aanvaarden.
Deze kantoorheer Het zich overreden, en hü
besloot een proef te nemen met Miss Salmon
Dit gebeurde veertig jaren geleden. Sinds
dien Is er. met uitzondering van *s Zondags en
in de vacantles, geen dag voorbü gegaan zonder
dat zü gestenografeerd en getypt heeft.
Een tüdlang was zü een curiositeit, maar na
enkele jaren was zü nog maar één uit velen.
Wel duurde het nog geruimen tüd aleer meis
jes zonder veel moeite een juintoorbetrekking
konden krijgen, maar in de latere regeeringsja-
ren van Edward VII werkten toch reeds dui
zenden vrouwen als typistenin Engeland Ook
op het vasteland hield de steno-typiste op een
bezienswaardigheid te zün.
Reeds, spoedig was gebleken dat de Vrouwe-
lüke stenograaf en typiste dit soort werk veel
beter verrichtte dan haar mannelijke collega,
die erop uit was promotie te maken. De schrüt-
machine begon algeméén ingevoerd te worden,
en omstreeks 1908 sprak het reeds büna van
zelf dat voor het bedienen dier machine
meisje, en geen man aangenomen werd.
Men had gevreesd dat de aanwezigheid van
meisjes op kantoren storend zou werken. Men
was bang voor „ongewenschte toestanden". In
werkelükheid bleek dat de „toon" op vele kan
toren beter werd dan zü geweest was en
niet alleen onder het personeel. En niet alleen
de „toon”, maar de kantoren zelf gingen er
geleidelük op vooruit. Menig zakenman, die
zün business dreef in een paar kleine, donkere
lokalen in de City, zag in dat meisjes in zulk
een sombere omgeving niet werken mochten.
Er werd meer gelet op kleinigheden, die toch
zoo belangrijk zün. En één ding hadden de
meisjes in leder gevai op de mannen vóór: zü
hadden een gevoel voor orde en netheid
Waaraan het maar al te vaak jammerlük ont
broken had.
Het oudé, stoffige, naargeestige handelkan
toor, dat eenmaal de Engelsche koopsteden ken
merkte, moest het afleggen tegen de duizenden
typisten, die haar lessenaars opfleurden met
wat bloemen, en die weigerden temidden van
stof te zitten werken. De kantoorheeren gingen
minder over „ridderlükheid” spreken, en meer
aan ridderlükheid doen: de onopgesmukte, een
voudige ridderlükheid van het dagelüksch le
ven.
Men zegt dat de schrijfmachine een revo
lutie-teweeggebracht heeft in het aanzien van
Engelands kantoren. Dit is ongetwUfeld waar
Maar onafscheidelUk van de schrijfmachine is
de typiste, die een andere en betere atmosfeer
gebracht heeft in de handelswereld, en hier
door, behalve een beroep, een roeping en een
zeer vrouwelüke roeping heeft vervuld.
De eerste typiste was Miss Salmon, en na
veertig Jaren werkt zü nog steeds in de kleine,
vroolüke badplaats Worthing. Om haar heen
is de wereld onherkenbaar veranderd, en rü
zelf is, ondanks haar bescheiden stand, en bü-
na onbewust, een der groote pioniers geweest
van het veranderde Londen, dat wü kennen.
Architecten hebben grootsch werk verricht,
maar zü hebben him bank- en handelspaleizen
als het ware opgetrokken boven den kleinen
lessenaar, waaraan Miss Salmon met haar
schrüfmachine zit.
Niet zelden ontmoet men in de nabijheid van
de Lyblsche kust baalvisschen van zes tot ze
ven meter lengte. Doch veel gevaarlüker dan
deze „oude heertjes” zün de .Jongelingen”, die
.slechts” twee A vier meter lang zün en bui
tengewoon vlug.
Toen de sponzenvisscherU nog zeer primitief
werd uitgevoerd, werd geen der duikers oud.
De meesten stierven reeds zeer Jong aan de ge
volgen van ziekten der inwendige organen of
aan een plotselinge verstopping der bloedva
ten. Ook leden zü meestal aan oog- en oor
ziekten. Tegenwoordig is hier echter een eind
aan gekomen. De sociale wetgeving Jieeft zich
ook uitgestrekt tot de Lyblsche spensendui-
kers ZU zün heden ten dage
en worden op bepaalde tüden door een genees
heer onderzocht. Zonder duikerspak mogen zü
niet de diepte in. Wie zich niet aan de voor
schriften houdt, heeft de kans, dat men zijn
„duikersvergunning" intrekt.
De oude duikers zün niet zoo erg Ingenomen
met deze nieuwe maatregelen. Zü vinden, dat
het beroep daardoor zün romantiek heeft ver
loren. Er is voor hen geen schooner gevoel, dan
meester te zün over hun eigen leven. „Ervaren
duikers,” zoo verklaarde een hunner; „zün in
den ouden tijd niet snel het slachtoffer van
de diepte geworden. Wanneer er thans een
mankement is aan het duikerstenue, is men
sneller een kind des doods dan in de tüden,
toen men zonder eenige. bescherming in de
diepte sprong."
de badplaats Worthing heeft Miss F.
Salmon haar veertig-jarig feest als typiste
gevierd.
Typisten-jubllea zün zeldzaam waarschljji-
lük doordat voor de meesten barer geldt: de
typiste is dood, leve de bruid!
En veeriig-jarige jubilea zün büna even
zeldzaam, doordat veertig jaren nu eenmaal
een zeer lang tüdsverloop is.
Miss, Salmon’s feest heeft een meer dan per-
soonlUke beteekenis; het is tevens het jiibilé
van het typisten-beroep in Engeland en
waarschünlük in heel Europa, want het was in
dit land dat jonge vrouwen het eerst als ty
pisten op handelskantoren aangi
En de allereerste was Miss Salmon.
Millioenen en millioenen hebben in den loop
der jaren haar voorbeeld gevolgd. Zü baarde
In de laatste regeeringsjaren van koningin Vic
toria opzien. ZU behoorde
meisjes* van dien tüd;
„geëmancipeerdevrouw, ittmr zü had steno
grafie en machineschrüven geleerd, en de ken
nis van deze beide vakken was haar heele be
zit. Heel Londen liep zü af in de hoop met deze
kennis een bescheiden stukje brood te kunnen
verdienen. Maar niemand dacht eraan een
vrouw in dienst te nemen. Het was niet de
„roeping” van een meisje kantoorwerk te doen.
Miss Salmon beweerde niet dat het haar
roeping was, maar de omstandigheden dwon
gen haar er een beroep van te maken.
De laatste tien jaren der vorige eeuw werden
in Engeland gekenmerkt door de vroolükheld
van het openbare leven, en door een' spreek-
woordelük geworden „losheid” van zeden, die
evenwel nooit aangroeide tot bepaalde zede
loosheid. Die ^losheid” zelf wordt trouwens
zeer overdreven; voorgesteld; zü leek erger dan
zü was door d(> tegenstelling met de eenigszlns
stüve periode, die eraan voorafgegaan was. Bo
vendien verheugde Engeland zich in een weer-
galoocen bloei, en de groote rijkdom, gedeelte-
lük verkregen na zeer harden arbeid, maakte
een leven van weelde en ontspanning mogelUk.
Men spreekt thans nog van de „naugthy nine
ties" (de „ondeugende negentiger jaren”), maqr-
waarschünlük waren zü heel wat minder on
deugend dan de tüd, waarin wü thans leven.
Ondertusschen werd de pret gemaakt door
een slechts betrekkelük zeer klein deel der be
volking; dc massa van het volk kende nog
weinig ontspanning, en de maatschappelüke
verhoudingen lieten veel te wenschen over. Men
leefde in een overgangsperiode. Met zün eene
been stond men reeds in de nieuwe eeuw, op
welker komst men met ongeduld wachtte; met
zün andere been stond men nog midden in het
tüdperk van koningin Victoria Het modernis
me van dien tüd ging gepaard aan de sterkste
vooroordeelen, en de uitbundigste pret aan de
meest purltelnsche theorieën. De zakenman, die
er prat op was dat hü niet, gelük zün vader
en grootvader, heel zün dag wüdde aan „busi
ness”, maar zich den tüd gunde voor veel ge
paste en veel minder gepaste vermaken, voelde
zich diep geschokt wanneer een meisje niet den
geheelen dag wilde blüven In het ouderlUk
huls, waar maarteen paar uur werk voor haar
was, doch zelf door eerlüken arbeid tot het
onderhoud van het gezin wilde büdragen. Hier
voor was een vrouw „te goed". Zü kon ver
pleegster of kinderjuffrouw worden, of een an
der echt-vrouwelük beroep aanvaarden, maar
op een kantoor werken.... brr! dit drulschte
in tegen de rldderlüke instincten van mannen
op wier ridderlükheid (blükens den aard van
de „pret”, die sommigen hunner najoegen) vaak
heel wat af te dingen vlet
gende oogenbllk zat hü in prachtlgen stül
rüdend, het lersche paard op de hielen.
„Bravo!” riep Jack. .Dat is Guy op zün best!
Menigeen zou uit het zadel zün gelicht door
den val van Pepperel, maar Guy niet. Hü is
zoo bedaard als het maar kan! Rüdt hü niet
fün, Lorrie?" en hü keek haar een oogenbllk
aan.
,Jk.... ik weet het niet," stamelde ze.
Haar gezichtje had zün blos verloren en in
haar mooie oogen stond een angstige blik.
„NatuurlUk weet je het niet. Meisjes snap
pen niets van een steeple-chase," zei hü goedig
minachtend. „Jullie houden meer van een race
op de vlakke baan, hé?”
men al enkele seconden en hoe oneindig
lang lüken de seconden onder water in
spannend werk heeft verricht op den bodem
der zee en dan plotseling tegenover een haai
komt, is het hoogst onwaarschünlük, dat men
dien haai kan dooden. Zoodra de duikers een
haal zien, trekken ze aan de alarmlün. Wan
neer op het dek van de boot het schrille sig
naal klinkt, dan weet de wacht, dat er groot
gevaar is. Direct wordt een Jokaas-pop” in dc
diepte geworpen. Terwül de haal zich hier gul
zig op werpt, kan de duiker zich in veiligheid
brengen.
verleden Jaar gebeurde er ook een ernstig
ongeluk; een Jockey gelukkig een professio
nal brak zün sleutelbeen.”
Lorries gezichtje werd bleek, en zü keek
verslagen van den een naar den ander.
„Ik kan daar het plezier niet van inzien,” zei
ze kortaf.
„Neen,
„Die lüken me niet zoo gevaarlük," zei ze.
„Jack, denk je, dat kapitein Pepperel zich be
zeerd heeft? Kük, daar hinkt hü!”
„O, hü heeft zich niet bezeerd,” zei Jack
zorgeloos. „HU is er aan gewoon. HU wordt er
altUd bü de eerste of tweede hindernis afge
gooid. Hü vindt het, geloof ik, prettig. Kük eens
hoe prachtig het paard van Trevanlon loopt!
Maar wacht maar. Gypsy heeft nog verrassin
gen in petto. Wacht maar, tot Guy hem zün
gsng laat gaan.”
De twee paarden hadden de rest, die achter
hen aan kwam tobben, ver achter zich gela
ten en het publiek wist nu, dat wanneer Gypsy
geslagen werd, dit zou zün door het groote
lersche paard en men bood weddenschappen
aan met heesche schreeuwstemmen.
,Det zal, op het kantje af zün," zei Jack.
„Geloof Je ook niet, Melford?”
HU moest het tweemaal zeggen.
de geheele Ujn, als Pater Helmer hgt doet wie
bet leest zal ongetwUfeld meer-bewust deze be
ginselen de jeugd bübrengen en zoo meehelpen
aan het vormen van een geslacht van katho
lieke mannen en vrouwen, die wü in de naaste
toekomst zoo hard noodig hebben. Een boek
derhalve, dat gelezen en herlezen wordt door
eenieder, die met de opvoeding der jeugd te
maken heeft. G. F. SCHNEIDERS.'
„Zün de hindernissenoiiet erg hoog?” vroeg
ae zenuwachtig.
Diana, die het schouwspel in alle gemoeds
rust stond te beküken, zonder dat er ook maar
een oogenbllk iets meer kleur in haar gelaat
kwam, en met een uitdrukking op haar ge
zicht, alsof de heele geschiedenis haar niets
aanging, zei:
„Ja, nogal. Ik geloof,
jaar hooger heeft gema
„O," zei Lorrie. „Gebeuren.... gebeuren
Vel eens ongelukken?”
„DikwUls," antwoordde Diana. ,Dr gebeuren
altUd ongelukken bü de Carshal rennen. Dat
wordt beschouwd als meer dan de helft van
de pret”
,Dus zün ze nooit ernstig, nooit gevaarlük?”
merkte Lorrie op.
Diana haalde de schouders op.
„O ja, soms wel. Was het t vorig jaar of
het Jaar daarvoor, Seymour, dat kapitein
Smythe zün been brak en zün arm uit het lid
Wel?”
Zü vroeg dit even gelükmoedlg alsof zü ge
waagd had of het wel eens regende.
■Bet jaar er voor,” antwoordde hü-
Iweer een boek over paedagogie? is er
nog niet genoeg litteratuur over dit on
derwerp verschenen? En dan onder dezen
Gebeurt er nóg niet genoeg voor de
er gebeurt véél voor de jeugd,
maar gebeurt dit alles altüd op de juiste ma
nier? Hierover handelt het boek van Pater
Helmer, die in dit* boek zün rUke ervaring heeft
willen meedeelen. die hü opgedaan heeft in de
retraites, die hü aan duizenden jongens en
meisjes heeft gegeven op school en m jeugd
beweging. HU heeft de groote Ujnen willen uit
stippelen bü de opvoeding over de geheele lün,
om samenwerking en onderling begrijpen van
de opvoeders der jeugd op alle gebied te be
vorderen en de hiaten aan te vullen, die bij
4» detailleering van de' opvoeding zoo licht
kunnen ontstaan. Het is dus eindelijk eens een
boek over practische paedagogie, dus een boek
voor iedereen. Zeker, hü wüst ook op fouten
en tekorten. Dit kan wel eens pün doen maar
dat bewüst slechts, dat hü gelük heeft.'
Hü begint met het uitstippelen van de hoofd-
Ujnen bü de opvoeding in den volgenden gedach
tengang: God wil in ons leven en door ons
werken. Elk oogenblik van ons bestaan zün wü
tngeschakeld In het goddelijk werk, als we maar
toren in staat van genade. Dan voldoen we
aan het groote scheppingsplan, n.l. de verheer
lijking van God, dan maken wü ons zelf ge
lukkig, niet alleen later in den hemel, maar
ook reeds hier op aarde; dan werken wü mede
aan het geluk van duizenden anderen en dat,
met all®, *at we doen: met spel en arbeid,
met eten en drinken.
Daaruit trekt hü de conclusie; Elk uur dus,
In doodzonde doorgebracht, is onherstelbaar
verloren voor Gods glorie, voor ons eigen geluk,
voor het geluk van die millioenen, die door
Gods bestel door ons gered kunnen worden.
Vervolgens laat hü de harmonie zien tusschen
natuur en bovennatuur. Alles komt van Gód,
ook onze neigingen; deze zün dus niet slecht,
maar goed; zü moeten niet uitgeroeid doch
geregeld worden. Dan zün ze juist een prach-
«g middel tot zelfbeheerschlng. Hier behandelt
hü tevens de voorlichting. Hij waarschuwt ern
stig tegen overdrijving. Geestig, maar juist laat
hü zien, dat de offergedachte bü kinderen moet
worden opgebouwd op het bewust bovennatuur-
lüke leven.
De volgende hoofdstukken behandelen de toe
passing van deze hoofdgedachten bü elk deel
der opvoeding. Schrijvend over de zonde, legt
hü er eten nadruk op, dat wü kinderzonden niet
moeten beoordeelen vanuit ons standpunt,
doch vanuit het kinderbegrip; een kind zondigt
als kind. Leg niet te veel nadruk op het be
grip zonde, doch op «het bovennatuurlük leven
en wacht u voor net aankweeken van een
valsch geweten. Leer de kinderen positief, veel
goed doen 1. p. v. negatief, nooit meer kwaad
te zullen doen, vin welk voornemen toch niets
komt.
In zün hoofdstuk: Christus en de Jeugd,
maakt hü duidelük, dit, maar vooral hoé
Christus in de jeugd moet leven, door Zün
voorbeeld als Kind, door de H. Commqnie door
de devoties, waarvan Christus het voorwerp is.
De jeugd moet leeren opgaan in Christus en
Zich met al haar goed en kwaad tot Christus
—Wenden, zich onbevangen leeren overgeven aan
de Inwerking Züner genade en barmhartigheid.
De katholieke opvoeder moet aldus den vollen
rijkdom van Christus aan de jeugd leeren.
Wat het gebed- der jeugd betreft, wUst hü
erop, hoe de kinderen moeten leeren bidden
en.... hoe niet. Hoe breng ik de jeugd liefde
bü voor een echt katholiek gebedsleven.
Zeer schoon heeft hü in de”volgende hoofd
stukken zün opvatting weergegeven over de of
fergedachte van de H. Mis, over de voorberei
ding tot de eerste H. Communie in verband tot
de volgende communie. Scherp geeft hü zijn
meening weer omtrent de verplichte kindermis,
omtrent de ulgemêene H. Communie en wüst
hü op de gevaren, daaraan verbonden.
Handelend over de biecht, zet hü eerst uit
één, dat de biecht alleen verplichtend is voor
iemand, die in staat is van doodzonde. Dage-
lüksche zonden kunnen ook buiten de biecht
vergeven worden. Niemand, dus ook een kind
niet, kan verplicht worden te gaan biechten, als
het in staat is van genade. Dit leidt tot ongel
dige biechten wegens gebrek aan berouw en
goed voornemen. Schoolbiecht noemt hü een
kwaad en wel voor het biechten zelf en voor
het later godsdienstig leven der kinderen. Ten
opzichte van de kinderbiecht zet hü voorop,
dat zonder doodzonde geen kind behoeft te
biechten; daarna geeft hü een regeling voor
het biechten van schoolkinderen met toelich
ting, die de moeite waard is toe te passen.
Waarom katholiek onderwUs inderdaad ka
tholiek (algemeen) moet zün, laat hü zien in
>ün hoofdstuk: Niet te vergeten bisschoppeUjke
woorden. Ook in het onderwUs moeten de kin
deren leeren, hoe zü bovennatuurlük moeten
De menigte schreeuwde, maar Lorrie hoorde
het niet. Haar heele aandacht was gevestigd
op de zenuwachtige, gejaagde Gypsy met haar
ee» zak zand.
handbeweging
en het vol-
