Wereldrecord der dwazen
PERZISCHE ZIEKTE
RUMOER ROND DEN NAAM
BASIL ZAHAROFF
H
dood
F
EEN AMERIKAANSCHE
C(
OLGA ZAHAROFF VECHT
VOOR HAAR RECHTEN
„CULTUURSPIEGEL”
1
Wrekende ongenood*
criti
1
gen fraai hoekje uit Ulvick, een dorp aan de Hardanger fjord in Noorwegen
onthouden.
HET KORTE VERHAAL*
Wa
R
De jacht op record*
Am
Een wedstryd in het eten
van Macaroni
Nieuwe mysteries omtrent den
grootsten wapenhandelaar
van alle tyden
Ook onder dieven moet de eti.
quette in het oog worden
gehouden
„Levend lijk” ontdekt
in Tibet
Zooals bekend werd de kanonpenkoning Basil Zaharoff in den tuin van zijn slot
begraven. Onlangs werd dit geschonden, waardoor een golf van suggestie door de
wereldp ers ging
Half om half gladgeschoren
en een volle baard
Geheimzinnigheid rond
de grafschending
Dut moeten ook de radio
programma^ het ontgelden
De auto met postzegel-bekleeding
en een begrafenis op de maan
De stad op kogellagers
Een sensationeel proces int
Boston
Sir Basil Zaharoff
1
i T
L
I
VI
1
V
6
O
maan te verzekeren,
r
o<
4
ti
B
h
echter, dat zij niet alleen een goede smid, doch
ook een prima huisvrouw is; zij heeft namelijk
nog altijd tijd genoeg over om haar huis keu
rig in orde te houden en in haar keuken de
neer zij aai
niet één enl
ierkracht moeten inspant;
deze twee menschen w<
zU
of
De
mlilt
gem<
onge
X
vlei
van
Hn;
doo
I
v
1
t
t
h
fa
SA
maat
gram
die
In d
inges
neers
Zesh<
verdr
Aai
40 El
het 1
Ni
ache
een
geht
der
bleel
stige
gevn
In
wed.
zat,
len
hem
den
„Nee, Juffrouw, ik wil die Pers zien, die daar
voor in de etalage....**
«ti
da
Pa
Lr
we
rU
na
SOI
scl
dei
vei
de
De
vborzl
ache 1
Béren
De
Tayloi
ken n
zijn o
land
ras of
moet I
vlucht
ste
was
dige
nan
gek;
en
D
meii
ben
dooi
Iedere huisvrouw zal kunnen bevestigen,
dat bet zeer pijnlijk is, wanneer bij het
samenstellen van de lijst van uit te noodt
gen gasten iemand werd vergeten. Hoeveel
ruzie en strijd kan er niet ontstaan uit
zoo’n vergissing en wat moet er niet altijd
worden 'gedaaq, om de aangedane beleed!-
ging weer goed te maken I
etalage zitten, als op een plekje, wagr hij ver
trouwd mee was. Oer ging dus, als hij Hector
uitliet, geregeld naar het voorwerp van z’n
hobby kijken. Hector scheen het vreemd te vin
den, dat ook de vrouw niet net als de baas hier
even pauzeerde. Het gevaar was dus allesbe
halve van de lucht. De hond keek de vrouw
vragend aan en kwam haar met hangenden kop
achterop, toen ,zU zonder meer langs de Pers
was heen geloopen.
De Perzische ziekte woedde dus nog onver
slapt. zy kende dat. Als het zoo door ging, zou
het niet lang meer duren of haar huis was met
een nieuwe Pers verrijkt. En honderd en zoo
veel minder op de Bank! ZU kende dat! Zij wist
dat positief zeker. Daar hielp niets aan. En toch
mocht het niet gebeuren. Zjj zou er zich na
tuurlijk pertinent tegen kunnen verzetten en
«oor aan paar dagen den buiselijken vrede ver-
wereldranglijst van dwazen" ontstaan, die
wjj als .cultuurspiegel” van een bijzondere
soort onzen lezers niet willen
Het zijn Inderdaad merkwaardige uitwassen
van onzin.
verkoopster dacht: Waren alle klanten maar
zoo gemakkelijk! Dat ging als gesmeerd! To
ademde eerst volkomen opgelucht, toen haar
kennissen, die wilden houden ;Wat zij zoo
fijn gekregen hadden
de Pers goed en wel
adres hadden opgegeven. Het tapijt zou over
een uur bezorgd zijn. Ziezoo, haar zet tegen dit
dreigend symptoom van de Perzische ziekte
dan dat; en kom asjeblief mee, direct.had succes. Een beetje medelijden met Oer was
maar nee,
ken worden
Thuis zei ze niets van haar verkenningstocht.
Oer kende haar echter door en door en des
avonds vroeg hij of ze z ij n Pers, of de ziekte
hem ook te. pakken had! al gezien had.
„Even in 't voorbijgaan,” zoo gleed ze er over
heen en ze was al blij, dat er niet verder op
werd ingegaan. Ook de volgende dagen kwam
de Pers niet meer ter sprake.... ’t Scheen,
dat de ziekte afnam of in een stadium van rust
was gekomen. Het stemde haar echter kregel,
toen ze hóórde hoe Oer, tijdens bezoek, enthou
siast over zij n Pers sprak, ze had zich blijk
baar te vroeg verheugd. De ziekte woedde on
verminderd voort. Het meest schrok ze echter,
toen op ’n morgen, terwijl ze met Hector, den
hond van den baas, was uitgegaan en langs den
winkel kwam, ook het hondebeest door de ziek-
Een van de meest gelezen weekbladen van
de Vereenigde Staten heeft zich bezig ge
houden met de wereldschokkende vraag,
wat wel de meest zonderlinge berichten
waren, die in 1937 in de Amerikaansche
bladen verschenen zijn. Zoodoende is er een
et schijnt alsof de vele geschiedenis
sen rondom den man die rijk werd
door het oorlogsrumoer, ook na zijn
niet verstommen. ZafTaroff is niet
meer, maar er leeft een juffrouw Zaharoff,
een 19-jarige jongedame, niet minder doel
bewust en energiek in haar optreden dan
haar grootvader. Intusschen. heelemaal
helder is de familie-afstammlng nog niet—
*s Middags, onder kantoortijd, liep ze op haar
eentje ook eens langs dat gelegenheidskoopje.
Gelijk had ie! Het was een pracht-exemplaar,
een spotkoopje, en als de tijden ènders waren.
Maar nee, het ging niet, het mocht niet.... Je
wist niet jrat er nog allemaal kon gebeuren. Dat
geld mocht niet in de Perzen gestoken worden.
Ze wou het ding wel uit de etalage weg kijken.
Wist ze er maar wat op om het van achter die
spiegelruit met al z’n verlokking te doen ver
dwijnen. De situatie was niet gemakkelijk. Met
die dingen werd alles steeds meer gecompli
ceerd. Ze wou Ger gaarne een plelzier doen.
.er moest een stokje voor geste-
„Ik heb op de Oude Gracht *n pracht van *n
Pers gezien, schitterend warme kleuren, pre
cies onze maat, honderd en vijf gulden....!”
To schrok even, toen Ger, haar man, aan de
koffietafel zoo losjesweg met deze mededeeling
kwam afzetten. De tijden waren er ook voor
hen niet naar om Perzen te koopen. De advo-
caterij bracht weinig op en het laatste half Jaar
hadden reeds eenige origineele Perzen kleur en
warmte gegeven aan hall en Ger’s werkkamer.
Kleine dingen wel is waar, maar er zat toch
heel wat geld in. To vond ze ook heerlijk, had
haar huls er des te liever om. De nieuwe hobby
van Ger dreigde echter dusdanige afmetingen
aan te nemen, dat zij ’t reeds in huis en tegen
over vrienden en kennissen de ..Perzische ziek
te” had genoemd. Ger, halve artist als hij was,
zag er als 't er op aankwam, geen been in om
een stuk van de laatste flnancieele reserve voor
weer een nieuwe Pers te verdoen, als vloerbe
dekking van het parket in zijn werkkamer. Zij
gunde het hem graag, maar er waren grenzen
en haar nuchterheidszin zei haar met nadruk,
dat zij remmend, zij ’t tactisch, moest optreden.
Zij gunde het hem van harte en vond het ook
wel prettig in z’n echt gezellige studeerkamer
bij hem te zitten, hoe gezelliger hoe liever.
Met zoo'n mooie Pers. Maar Ja, het moest met
die Perzische ziekte toch niet al te gek wor
den..
„Nogal geld, honderd en vijf gulden, vind je
niet?!”
Heelemaal niet! Het is het meer dan waard, te bleek aangetast. Hij bleef pardoes voor de
Een gelegenheidskoopje. Zoo een krijg je anders
vast niet onder de twee honderd gulden!" Dat
was nu echt Ger. In die zaken keek hij tegen
de dingen glad verkeerd aan.
„Voor ons blijft het toch maar een dikke
honderd gulden. En tel maar eens bij elkaar
voor hoeveel Je al aan Perzen in huls hebt.”
„Ze doen het toch maar! En onverslijtbaar!
Het huis is nog nooit zóó gezellig geweest. Het
is rijk. Je zou ze zelf ook niet meer willen mis
sen.”
Tb zuchtte. Ze wist, dat het beter was hier
voor 1 oogenblik maar niets tegen in te bren-
gen. Nu weer honderd gulden, nee, dat
„onverkwikkelijke geldmassa" mocht niet.... Eén van de twee moest tenslotte
verstandig zijn en die Perzische ziekte van Ger
diende met verstand te worden aanftpakt, al
wist ze nog op geen stukken na, hoe dat aan te
dere m
zooals i
een uit
Tenslot
renten,
den opgegeven, of door hun te geringe presta
ties niet meer voor den eersten prijs in
marking kwamen. De wedstrijd werd gewon
nen door een eigenaar van een restaurant.
Monsieur Paul. Hij at niet minder dan 2 kilo- I
gram en 425 gram macaroni op. Zijn gevaar
lijkste concurrent bracht het „maar” tot 2 kilo
gram en 180 gram.
De overwinnaar werd feestelijk gehuldigd. Hu
verklaarde, dat hij «van plan was het door hem
behaalde record in macaroni-eten het volgend
jaar nog te verbeteren. In zijn restaurant
hij wel tijd genoeg hebben om zich te oefen»
nationale „maanleenlng” bijeen wil brengen.
(Waarschijnlijk zullen alleen maanzieken hierop
inteekenen).
Nummer 4 is mr. C. W. Henry uit Boston in
den staat Massachusetts. HIJ beschouwt het ah
een verdienste, de meest eigenaardige auto
ter wereld te bezitten. Als hartstochtelüke post
zegelverzamelaar heeft hij zijn groote limou
sine in plaats van haar opnieuw te laten
lakken geheel met postzegels laten beplak
ken. Daarvoor heeft hij 18.971 stuks, allemaal
verschillend en afgestempeld, noodlg gehad.
Een dergelijke vergissing beging kort geleden
een zakkenroller in Cairo, hetgeen in dit geval
wel bijzonder onaangenaam was voor hem,
daar genoemde dief was overgeleverd aan de
wraak van zijn beroeps-collega, die zich niet
rustig bij de beleedlging neerlegde. De eerste
zakkenroller had besloten zijn verjaardag
feestelijk te vieren. Dus noodigde hU op dien
dag twaalf collega's uit in een deftig koffie,
huis, waar hij hen op een weelderlgen maaltijd
wilde tracteeren. HU vergat echter een veer
tienden zakkenroller uit te noodigen, met wiea
hij een tijd lang had samengewerkt; toen de
nlet-ultgenoodlgde vriend van het voorgenomen
verjaarsfeest hoorde, zwoer hij wraak te zullen
nemen.
HU ging naar de politie en vertelde daar,
wanneer de samenkomst der dertien zakken
rollen precies zou plaats hebben. De politie wat
natuurlijk neer verheugd over dezen wenk en.
trad binnen op *t oogenblik, dat een der dieven
dronk wilde uitbrengen op den jarige, waarbij
hU zeide, dat hU hoopte, dat het feestvarken
veel succes zou hebben in zijn vingervlug be
roep. De zakkenroller heeft nu ruimschoots ge
legenheid om na te denken over zUn onvoor
zichtigheid; ook zal hU wel bUgeloovig worden
De radioprogramma's staan altUd in het mid
delpunt der critiek en zelden zUn de menschen
het eens over de verzorging der programma's:
de een wil meer lezingen een ander houdt
heelemaal niet van lezingen, de een wil meer
muziek een ander beweert er hoofdpljn van
te krijgen, de een wil in den vooravond dans
muziek een ander hoort liever een tooneel-
stuk en beweert, dat na elf uur zoowat alle sta
tions dansmuziek uitzenden, hetgeen ruim vol
doende is (want meestal neemt men aan, dat
menschen, die graag naar dansmuziek luiste
ren, op zijn vroegst om twaalf uur naar bed
gaan). Het is dus voor een omroep-maatschap
pij allesbehalve gemakkelijk al haar luisteraars
tevreden te stellen.
Arnold leerde in zUn jonge jaren het sme
den, Ofh later de vierhonderd jaar oude smede-
rü van zijn vader over te nemen. Vler-en-twin-
tlg jaar geleden trad hU in het huwelUk met
zijn tegenwoordige vrouw Elisabeth. Hoewel
Elisabeth klein van gestalte was, beschikte zU
toch over een haast mannelijke kracht. Gedu
rende de vele huwelijksjaren hielp Elisabeth
Arnold haar echtgenoot vlUtlg bü zUn werk.
-Zij had aan zijn zijde het smeden geleerd en
beheerschte het binnen korten tijd volkomen.
Dit vertelt haar meester en echtgenoot ten
minste vol trots.
en het ongeluk, dat hem is overkomen, hoofd*
zakelUk wUten aan het feit, dat er in het ge- J
heel precies dertien feestvierenden aanwezig
waren.'
De wedstrijd van dit Jaar vond enkele dagen
geleden plaats en trok weer een groot publiek.
dat den strijd der mededingende fijnproevers tnrt
spanning volgde en Uverlg er over debatteerde,
wle den zegepalm weg zou dragen. Hoe verder de
ondanks die verkoopster, tyj voortschreed, waarin de macaroni moot
1 en hUn worden opgegeten, des te meer wond het pu*
bliek zich op; er heerschte een nerveuze span
ning, zoowel onder de toeschouwers als onder
de mededingers, die de eene portie na de an-
bewonderenswaardige snelheid en
neens kon worden vastgesteld met
kenden eetlust naar binnen werkten,
ging de strUd tusschen twee concur-
idat de anderen het ontmoedigd had* I
Te Genève vindt éénmaal in het jaar esn
niet alledaagsche wedstrijd plaats, welke in dea
heelen omtrek een groote belangstelling geniet
Het gaat er namelUk om, te beslissen, wie e<
de sterkste macaronl-eter van Genève is.
Binnen tien minuten was de’koop gesloten. De
nichten rondom dit heimelUke bezoek aan Za-
haroff's graf vooralsnog niet verstommen. Ten
slotte kan men moeilijk aannemen, dat er
menschen zUn, die zich alleen ter wijle van het
genoegen urenlang met grafschennis zouden
bezighouden.
In de omgeving van het slot werd regel
matig gesproken over geheimzinnige papie
ren. die de doode met zich in hét graf zou
hebben genomen en die thans zouden zijn
verdwenen. En niets is logischer dan dat
men deze papieren thans in een adem
noemt met het door Olga Zaharoff aan
hangig gemaakte proces.
De man met de twee gezichten heet Kirby
Magrfil en woont in Kansas City, staat Mis
souri. De eene zUde van zUn breed gezicht is
heelemaal glad geschoren en aan den anderen
kant draagt hU een langen roodachtigen vollen
baard, hoewel het hem als eigenaar van een
goedgaande kapperszaak zeker niet moellUk zou
vallen, dezen weg te scheren. Maar zaken zjjn
zaken. De man doet van zich spreken en
menige nieuwsgierige komt in zijn scheersalon,
die anders zeker niet gekomen was.
Aan het slot van deze recordlUst staat de
„Zeker mevrouw, ja mevrouw, maar mevrouw, rijke houthandelaar Andres Rajjp uit Minne-
■7« sota, die zelfs al eens als candidaat bU de ver
kiezingen is opgetreden. HU is door zUn vele
reizen, die hU voor politieke of zakelljke doel
einden ondernam, zoozeer aan den Pullman-
wagen gewend geraakt, dat hU er een gekocht
heeft en dezen als woning heeft laten Inrichten.
Het bevalt hem daar beter dan In zUn vroegere
villa, zoo goed zelfs, dat hU zegt, dat hU tot
aan zijn dood in den Pulknanwagen zal blijven
wonen.
Het zijn inderdaad merkwaardige uitwassen
van dwaasheid.
lekkerste kostjes klgir te maken, die na!
niet alleen lekker/ doch ook voedzaam
vig moeten zUn/daar zU verorberd
door menschen./die een groot gedeelte v
dag al hun
den avond
moeider dan Zeen tien Jaar terug, maar
I het smeden zUn, zal hun1
iele seconde trillen. i
Dr. Cannon, arts te Washington, geniet de
eer heelemaal bovenaan de hjst te staan. HU
beweerde namelijk niet meer en niet minder,
dan dat hU wezAüUk en waarachtig een levend
lUk in Tibet ontdekt had. HU heeft daarover
een boek geschreven dat voornamelUk over de
geheime kunst van de Yogi handelt. De schrU-
ver beweert daarin in allen ernst, dat hU in
het paleis van den Dalai Lama een eeuwenoud
lUk gezien heeft, dat alle zeven jaren door
bovennatuurlUke krachten der Yogi tot nieuw
leven wordt opgewekt. Meer nog! HU heeft zelfs
met alle middelen der medische wetenschap
kunnen constateeren, dat het lichaam, waarmee
fantastische experimenten werden uitgevoerd,
inderdaad een Hjk geweest is. Het stapte voor
zUn verbaasde oogen uit de sarcophaag en
liep toen minutenlang als een levende door
de kamer rond. Na deze en verschillende andere
occulte gebeurtenissen, die hU heeft meegemaakt,
is Dr. Cannon als specialist voor psychiatrie
ep occultisme tot de overtuiging gekomen, dat
de Yogi bovennatuurlUke krachten bezitten, die
ons verstand nog niet kan begrijpen.
Hoe groot de zorgen zUn, die <te Amerikaan
sche mllllonnairs tegenwoordig kwellen, blijkt
wel uit het project van Edward L. Hanna, een
van de maecenaten van de .jaketten-vereeni-
glng van Cleveland, Ohio”. Deze bond heeft
zich het verkeer met andere planeten ten doel
gesteld en offert voor deze ideeën voortdurend
groote sommen. Onlangs heeft Edward L. Hanna
een fonds van 20.000 dollar gesticht, om zich
zelf en zUn echtgenoote een begrafenis op de
wanneer zU dit hemel
lichaam tUdenshun leven niet meer zouden
bereiken.
Daarmee is hU niet alleen eerelld van de ra
ketten vereenlging geworden, doch tevens „nr. 2
van de werelddwazen.
Direct op hem volgt de Ingenieur Mac Joyner,
blijkbaar een geestelijk kleinkind van Jules
Veme. HU heeft namelUk besloten, den schoon-
sten droOm van zUn genialen grootpapa ^De
reis naar de maan” volgens de gegevens van
het boek te verwezenlijken. Alle modellen staan
al kant en klaar. ,De excursie is een klelnig-
heUT,” verklaarde hU lachend en als het ware
z/^er van zijn succes. „De eenige moeilUkheld
bestaat nog in de dollazs, die ik noodlg heb.”
Nou, Mr. Joyner is niet kleingeestig: hU heeft
ioor zUn „maanverblndlng” het ronde som
metje van 50 millloen dollar noodlg. Dan zal
«r volgens de dienstregeling iedfere week
ren trein vertrekken. Er is ook reeds een maat-
sdhappU opgericht, die het geld door een inter-
er wel. Ze nam zich heilig voor hem heen te
helpen over de teleurstelling, die zU hem had
bereid. Het had nu eenmaal niet anders ge
kund. En dan, er waren nu eenmaal van die
ziekten, waartegen je met tact en beleid strUd
moest voeren. De Perzische ziekte was er een
van. Deze crisis was *zU tenminste alweer t^-
boven.... f
Den volgenden dag aan de koffietafel was^
Ger ongemeen stil. Het knaagde in To.
„Zeg, To!”
„Ja, Ger!”
„De Pers is weg! Zeker verkocht!”
.Jammer, Gerl Het wis een mooi stuk!"
Hector voor de kachel zuchtte.
„Vooruit, Hector, voor die kachel vandaan!”
To smeerde verwoed een geroosterd sneetje.
En nu stellen wu u nummer 5 voor: den mum-
mlllionnair A. S. Duke in California, die zUn
zinnen op een architectonisch plan heeft gezet.
HU laat namelUk volgens de geheel uitgewerkte
ontwerpen van twee architecten in de buurt van
Miami, Florida, een heele stad op kogellagen
bouwen. Voorlooplg is hU tevreden, met 120
huizen, die zich alle naar de zon toekeeren, zoo-
dat de gelukkige bewoners den heelen dag op
hun balkon van de zon kunnen genieten. Boven
dien hebben deze huizen, naar men zegt, nog
het voordeel, dat ze bU een aardbeving niet in
storten, maar in een roteerende beweging ko
men
In Columbus (Ohio) woont de bankier Bri-
selll, die een villa liet bouwen in een absoluut
nieuwen stijl. Deze heeft geen vensters en
deuren, die alleen door den keldeé naar bulten
voeren. Op deze wjjze kan er geen daglicht et
zonnewarmte binnenkomen. In plaats daarvan
zUn binnen in het huis talrUke lampen aange
bracht, die met hun ongewone lichtsterkte de
zon vervangen. Ventflatie-inrichtlngen, stoffil-
ters en kunstmatige warmte zorgen voortdurend
voor een zachte lentelucht. De eigenaar van de
villa beweert, dat hU met dezen nieuwen stU!
alle straatlawaai volkomen heeft uitgeschakeld
en dat hU nu ook volkomen vrU Is van alle
zorgen om zUn veiligheid.
storen. Maar dèt was *t haar niet waard en
bovendien, nee, niet toegeven.... Ze moest
er wat anders op verzinnen. Was die lamme
Pers maar de etalage uit.... Toen Ineens wist
ze het.... Ze dacht aan een paar oudere ken
nissen, meer kennissen van haar dan van Ger.
Die behoefden op een paar honderd gulden niet
te kUken en deden dat ook niet.... En die
hielden ook van mooie dingen, maar kwamen
er niet zoo toe zelf initiatief te nemen..,. ZU
hadden het vaak over een mooie Pers gehad,
als die eens.... En alreeds een heel eind opge
lucht versnelde To haar pas....
Aan de koffietafel zei Ger, langs z’n neus weg.
of ze dat kende! dat z'n Pers er nog
steeds lag.Opgewekt zei ze, dat het werkelijk
een mooi stuk was, maar honderd en vUl
gulden, „denk je daar eens in, manl” Dat ver
schoof even de situatie. En verder zou ze wel
zien....
's Middags ging To bUUjds op bezoek bU haar
kennissen. Ongemerkt bracht ze al gauw* het
gesprek op het gelegenheidskoopje van die
Pers. Over de Perzische ziekte zweeg ze. Ze had
verstand van Perzen en prees het tapUt aan
op een wUze. die een geroutineerde verkoop
ster haar niet zou verbeteren.
„Zoo een zouden wU ook wel wijlen hebben
maar wU komen er niet zoo toe er zelf op uit te
gaan....’*
„O, maar als ik jullie een pleister kan doen
Ik ga graag met jullie mee en zal het woord
wel doen. Dan kunnen we meteen zien hoe dat
prachtstuk er van dfchtbU uit zlet....t
„Zou je morgen kunnenGeen kwestie
van. Asjeblief geen uitstel. De Perzische ziekte
was in een critiek stadium gekomen. Hier moest
resoluut worden ingegrepen.
.Morgen? Nee, morgen kan ik niet. En over
morgen ook niet. En dan is het Zondag. En in
tusschen zou de Pers weg kunnen zUn.... Nee,
ik kan alléén nü, direct....!!”
„Zou je dan nu, direct, mee willen gaan.
„NatuurlUk!” BUna had ze gezegd, niets lie
ver
Een half uur later stonden ze in den winkel,
den veroorzaker van de Perzische ziekte. En To
had de leiding.
Of fee dié Pers van honderd en vUf gulden,
daar geheel vooraan in de etalage, eens moch
ten zien....
„Zeker mevrouw, maar kUkt u eens hier, we
hebben hier een nog veel grootere keuze, nog
veel mooiere exemplaren, ook gelegenheid....”
Bewaar me, ook dat nog. Waarom schoot die
nou niet op en deed ze niet wat er gevraagd
werd? Waarom deed die juffrouw dat nou? Ze
moest die Pers hebben en geen andere. Waar
om was ze anders hier? En ze scheen zich ook
nog wel speciaal tot haar oudere kennissen te
wenden. Stel je voor, dat het zaakje na nog
heel anders hep.^
In den fegenwoordigen tijd pakken vrou
wen alle mogelUke baantjes aan om hun
brood te kunnen verdienen. Dientengevol
ge zUn de mannen vrUwel in geen enkel,
beroep meer zeker van hun alleenheer
schappij. Doch vrouwelUke smeden zUn
In 'Europa tenminste nog vrU zeldzaam.
Daarom is Elisabeth Arnold in het Engel-
sche graafschap Kent een merkwaardige
vrouw.
Heden ten dage is zU reeds zeventig Jaar,
doch niettegenstaande dezen hoogen ouderdom
zwaait zij nog-met vaste hand den zwaren ha
mer.
Wordt er 'n paard gebracht, dat opnieuw
moet worden beslagen, dan pakt zU haar ge-
reedschapcbeet om de oude Uzers van de hoe
ven los te maken. VriendelUk spreekt zU het
paard toe, tot het geheel stil staat. Ondertus-
schen is haar man bezig met het gloeien van
nieuw Uzer. Wanneer zU dan aan het aam
beeld staat en den hamer met kracht op het
gloeiende metaal laat neerkomen, dan ver
hel graf weer zoo snel mogelUk ïn orde "ge- raadt elke beweging, dat zij de smeedkunst vol
bracht Hetgeen niet verhindert, dat de ge- komen machtig is. Haar grootste verdienste is
Dn zoo wacht de wereld thans af, wat de
komende dagen zullen brengen en of en in hoe
verre dit 19-jarige meisje in het bezit zal wor
den gesteld van een vermogen, dat door zeer
velen als een 1
wordt aangeduid, als gevolg van de wijze waar
op het bijeengegaard werd door een man, wiens
naam voor eeuwig verbonden zal blUven mei
wapens en dus met wapengekletter. peggen.
Met taaie volharding schreef het leven hoofd
stuk na hoofdstuk van den avontuurluken ro
man van den' wapenkoning Basil Zaharoff, den
grootsten wapenhandelaar, dien de wereld ooit
kende. De laatste tien Jaren van zUn leven
vormden een periode, waarin hU gevlucht was
voor de wtreld; verbitterd en in zichzelf ge
keerd, vol haat voor zijn omgeving liet hij
zich in een rolstoel in zijn 14 vierkante kilo
meter groote park rondrijden en wachtte op
den dood, die hem in den waarsten zin van
het woord vergeten had. Men.zegt wel, dat de
ze dwang tot leven de zwaarste straf was, die
Zaharoff ooit werd opgelegd.
Met den dood van Sir Basil Zaharoff kwam
er een geweldig vermogen vrU en tot op heden
zUn de geleerden het er nog niet over eens aan
wien -dat vermogen eigenlUk toebehoort. En des
te sensationeeler is daarom het plotseling op
duiken Van een zekere Juffrouw Olga Zaharoff,
19 jaar oud, van middelmatige grootte, blond
en energiek, van een verrassend temperament
en een ongekende zelfbewustheid. Volgens haar
papieren is SU de achternicht van Zaharoff en
volgens haar bewering de eenige erfgename
van het millioenen-vermogen dat deze achter
ligt. ZU kan overigens voortreffelUk schieten,
dansen doet ze heel graag en in tennissen en
zwemmen is zU bijzonder bedreven.
De Pers kwam. Wat had Ger een goeden kUk
gehad! Het was een Pers, een half ctozUn
Perzische ziekten waard. En honderd en vUf
gulden voor zoo’n stuk! Maar honderd en vUf
gulden zijn er honderd en vUf, en je moet ze op
het moment met een nuchteren blik in de toe
komst maar kunnen missen.... Nee.... ze
moest voet bU stuk houden.... Het ging nu
eenmaal niet.... zU moest de verstandigste
zUn.
deze collectie hier...."
To kookte, maar ze bedwong zich. Het mocht^
niet misgaan.
„Nee, juffrouw, hoort u eens, geen collectie,
we willen graag juist dat ééne exemplaar zien.
Kan dat niet? Waarom kan dat niet.,..?’’
„Zeker mevrouw, maar die pracht-exempla-
ren hier....”
„Juffrouw...." To’s oogen priemden als stop
naalden.
„Goed, mevrouw, als u dat per se wil....” en
de verkoopster spoedde zich naar eenige be
dienden om het stuk van honderd en vUf te
voorschUn te halen.
„Zie je wel," sei To onderwUl tegen haar
kennissen. „Ze willen het nog niet eens graag
kwUt. Of het ook een prachtstuk is èn een
koopje. Dit en geen ander.... Laat mU
maar...."
De kennissen knikten, begrUpend.
Zoo sluit zich dit mystieke hoofdstuk waar
dig aan de vele vorige van den levensroman van
den dpode aan, op ’n oogenblik, dat niemand
er meer aan dacht, dat dit mogelUk zijn zou.
Misschien wel zUn we in de zaak-Zaharoff aan
boek twee gekomen
Het eerste Amerikaansche proces is intus-
■chen glansrijk door Olga Zaharoff gewonnen
Daarop verscheen haar portret in alle groote
dagbladen naast dat van den overleden wa
penkoning en de ironie wilde dat in dezelfde
editie, in de buurt van deze portretten een fo
to te zien was van het inwijden van een ge-
denkteeken voor de gevallen Amerikanen in
den wereldoorlog. Gevallenen, die niet ten laat
ste ook aan de kanonnen van Zaharoff ten
Offer vielen.
Overigens heeft mejuffrouw Zaharoff zich-
zelf voor moeilijkheden gesteld, die zU niet
overzien kon en ze is danig geschrokken door
de enorme kosten, die aan het voeren van een
dergelUk proces verbonden zUn. Haar kleine
vermogen is tUdens haar pogingen het groote
vermogen van haar grootvader in handen te
krUgen. onrustbarend geslonken en wel zoo. dat
het heelemaal niet zeker is, dat zU er toe over
gaat een tweede proces te beginnen.
Bovendien heeft zU zich reeds nu gewend tot
de personen, die het beheer van het vermogen
van Sir Zaharoff voeren, met het verzoek haar,
hangende de processen, vast een half millloen
dollar voorschot te willen geven, opdat zU haar
rrw Baak verder naar behooren verdedigen kan en
kan opkomen voor wat zU als haar recht be-
■chouwt. Nog steeds wacht zij op het ant
woord dat naar alle waarschUnlUkheld ook
verder wel zal ultblUven, al was het alleen
maar omdat in een inwilliging van haar ver-
I Boek al min of meer een erkenning van haar
vermeende rechten besloten ligt en althans ’n
aanmoediging om haar pogingen voort te zet-
Deae vrU hauwkeurige persoonsbeschrüvlrig
bewijst eens te meer hoe diepgaand de Ameri
kanen zich reeds met dit resolute persoontje
hebben ingelaten. ZU nemen miss Olga geheel
in vertrouwen en volgen met geestdrift en in
tense belangstelling het proces, dat in Boston
aanhangig is. Olga Zaharoff zweert, dat er een
testament aanwezig is, waarin Sir Basil haar
als eenige «erfgename heeft aangewezen en
zelfs, Indien dat testament niet voor den dag
Bou komen, houdt zU vol haar alleetirechten te
bezitten.
Intusschen is nog steeds officieel van een
testament van den kanonnenkoning niets be
kend; in tegendeel, sinds maanden wordt
er energiek, maar volkomen vruchteloos, naar
gezocht. Of miss Olga alsnog in staat zal zUn
dit even belangrUke als geheimzinnige docu- I
ment voor den dag te brengenj
En dan is er nog een ander delicaat aspect
asm deze zaak; het graf is verbroken, waarin
Sir Zaharoff op het eigen terrein van zijn slot
Balincourt begraven ligt.
De daders slaagden er inderdaad in de kist
van den wapenkoning bloot te leggen en open
te breken, maar meer bUzonderheden zUn
blUkbaar niet bekend. De autoriteiten hullen
zich in een even doodsch als.,., mysterieus
stllzwügen en zU hebben tot nog toe slechts
verklaard, dat er niets ontvreemd is.
Het geheele voorval is eigenlUk zoo snel als
*t maar even kon in den doofpot gestopt en
In. alle haast en stilde hebben enkele arbeiders
De British Broadcasting Corporation of de
B.B.C., zooals men haar kortweg noemt, de re
presentatieve Engelsche omroepmaatschappU.
welker uitzendingen worden aangehoord door
millloenen menschen over de geheele aarde,
heeft nu op een zeer origineele wijze gepro
beerd de verantwoording van zich af te schui
ven, door van een lUst van zeker een millloen
menschen door'het lot tienduizend menschen
uit te laten kiezen, wien een vragenlijst werd
toegezonden. Door het Invullen van deze lUst
zullen alle wenschen en bezwaren der enkelin
gen aan het licht komen. De gestelde vragen
werden vertjeeld in twee hoofdgroepen, name
lUk in de problemen van het dag- en die van
het avondprogramma. Zoo werd bUvoorbeeld
den luisteraars gevraagd, wanneer zU overdag
gewoonlUk tijd hebben om te luisteren en in
welk soort uitzendingen zU belang stellen. De
avondluisteraars moesten mededeelen, of
hoorspelen of zware muziek prefereerden,
specifieke uitzendingen voor de jeugd gewenscht
zijn, of men gaarne politieke berichten hoort.
Kortom, op deze uitvoerige lijsten is alles aan-,
gehaald, wat maar eenigszins betrekking heeft
op het programmaprobleem.
Den ontvangers der vragenlUsten werd ult-
drukkelUk verzocht bij de terugzending hun
leeftUd en beroep, doch in geen geval hun na
men op te geven. Velen hebben met groote
vreugde deze „volksstemming" voor de radio
programma’s begroet.
