<Kct<MAaal
wut
13
£>e avonturen van een verkeersagentje
30I
AKKERTJES
N
ORRIE
Groote werken in
Groningen
EN
T
A\
VRIJDAG 8 JULI 1938
Piombino verwacht
de koningin
George Lansbury
I
V.
1
n
'■J
l.
JUM J
DOOR
CHARLES
GARVICE
Strijd om den Smeroe
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
7
„Nationale minderheid**
K
(Nadruk verboden)
dl
t
OA.
gekocht en daar zwaaide hij mede, ai» hij er niet op blies.
voor
HOOFDSTUK IX
die
Kaarten bg Se bekende veerverkeepeso
Bi o? de vroolijke tonen van de muziek begonnen de feest
gangers te dansen. Men danste in het rond onder het zingen
van allerlei liederen. Serpentines werden uitgegooid en con
fetti warrelde door de lucht. De hond had rich een toeter
Een prachtige muziektent was gebouwd en daarop hadden
de muzikanten plaats genomen. Onder leiding van den ezel
speelden de muzikanten allerlei aardige deuntjes. Het varken
sloeg den trommel gn het had schik in het geval, want het
zong er ook bij.
tot den bedelstaf
n Seymour werd
het
een
de
deed
ZATERDAG
De sportieve strijd, nog lang niet uitgevoch
ten tusschen de Nederlandsche marine en de
famjiie Maduro om het bezit van den Looden
Verrader, heeft wel eenige overeenkomst met
een anderen, niet minder sportleven strijd tus
schen het Kon. Ned. Indische leger en de Ned.
Indische marine om het bezit van den...
Smeroe. Ben kennis, die er enkele Jaren van
zijn leven heeft doorgebracht, vertelde ons
ervan, aldus een inzender in de „Nieuwe Rot-
terdamsche Courant.'*
hen voor Zigeuners (Oipeies) aan, maar v^n
desen verschillen zü in tal van opzichten. In
tegenstelling tot de Zigeuners zijn zij zinde
lijk; hun woonwagens en huisjes zien er keu
rig uit. Ook gaan zU fatsoenlijk, ofschoon vaak
armoedig gekleed. Sommige van de oudere
vrouwen dragen meestal haar nationale kos
tuums; de jongere soms ook en deze zien
er dan hoogst aantrekkelijk en schilderachtig
uit
De leden der kolonie loopen de omliggende
districten af en drijven handel in tweede hands
auto’s en In oud ijzer. Zij genieten een voor
treffelijke reputatie wegens hun eerlijkheid en
hun fatsoenlijke manier van zaken doen en
zij staan hoog aanzien bij de andere dorps
bewoners.
De kolonie is thans uitgebreid met vier nieu
we, fel-geschilderde woonwagens en de Kn-
gelsche dorpelingen maken zich gereed om o
deze wagens met bloemen te tooien. Want bin
nen enkele dagen zal Kosta Stankovltch. da
hoofdman der kolonie en een venerabele pa
triarch. terugkeeren uit Tuzla, in Yóegoslavia,
waarheen hij vier leden der kolonie vergezeld
heeft Van drie hunner is hij de oom en van
den vierden de grootvader en deze vier zijn te
Tuzla In het huwelijk getreden. Met hun brui
den zijn zij thans, onder leiding van den hoofd
man, op den terugweg naar Engeland en bi)
hun aankomst zal er groot feest zijn in het
dorp, want de Engelsche bewoners zullen zich
met de Yoegoelavische vereenlgen om de brui
degoms en bruiden (die geen woord Engelsch
spreken) van harte te verwelkomen. Thans
sieren zij de kleurige nieuwe woonwagens, wel
ke het tehuis der vier echtparen sullen zijn,
kunstig met bloemen en linten, want deze „na
tionale minderheid” heeft zich over gebrek aan
populariteit niet te beklagen.
>ury’s jedgd,
toch niet het Hackney van v&ndaag -s-
dkt lijkt nog niet op een paradijs.
In deze sombere, dood-arme wijk stapte In
1871 een 13-jarige jongen het kantoortje van
een steenkolenhandplaar, Mr. George Alfred
Warren, binnen en vroeg om een baantje.
Mr. Warren, een man van zoowat 30 jaar,
keek verwonderd op den jongen neer, ofschoon
het In dien tijd niets bijzonders was dat een
kind karttoren en werkplaatsen afliep, in de
hoop een paar shllllngen per week te kunnen
verdienen.
„Wie ben je?” vroeg hij.
De kleine George Lansbury noemde zijn naam.
„Dan ken ik je vader," zei de steenkolenhan
delaar; „maar waarvoor zou ik je kunnen ge
bruiken?”
A T T IT ADAMKlÉ'^C op dit blad zün Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen WW rern t>ü levenrtange gehorte cngeechlktbeM tot wretam door p bfl een ongeval met p OEXfi
■/XI sl «Ti /X I\ r, ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen F f OU»" verlies van beide armen, beide beenen at beide oogen f Ovs“ doodelijken afloop JT mUUs“
-~==s=rrs- „rsssscggsgggssgag
GROOTE PRIJS
NEDERLAND OCR K fSi M V AA 3
gring Seloko. Een enkele eenzame kwam
er en verdween.
Dan kwamen de marinemannen uit het
Malangsche rusthuis weer terug en
steenen werden weer een anker.
Totdat de infanterie....
Wij weten niet, wie er het laatst is ge
weest. Als een van degenen, die dit leest,
uit Tosarl of Soekapoera. uit Sendoera of
Goeboek-Klakah, ofals gast in de gast
vrije hoeve van den heer Gislus, zwervend
door den Tengger de steenen ziét, zal hij er
uit kunnen lezen, wie er het laatste was.
de Infanterie of de mannen der marine
uit Malang.
Kiespijn, Rheumatischo pijp, Spierpijnen, Ze
nuwpijnen, Lendenpijn, Kou, Griep en Koorts.
Alom verkrijgbaar. Por doos vut 2 stuks - 2 stui
vers on oen koker met glazen buis van 13
In zijn „wilden tijd”, die voortduurde tot lang
nadat zijn haren begonnen te grijzen, heeft hü.
ondanks zichzelf, veel verbittering aangekweekt
tusschen de klassen, vergetend dat slechts wei
nigen, tot wie hij het woord richtte, waren ge
lijk hij, die lederen Zondag naar de kerk ging,
en zooals dat in zijn secte geoorloofd is
menige leekepreek hield, vol nederige liefde
tot Christus. En wanneer hij bulten de kerk
vaak opvlamde, en woorden uitschreeuwde, die
zijn toehoorders de vuisten in oproerige woede
deden ballen, dan mogen wij niet vergeten, dat
hij een zoon was van het armste Londen, waar
in zijn kinderjaren zoo veel ontbering en zoo
veel onrecht heerschten.
Wijzelf ofschoon een kwajongen, vergele
ken bjj den 79-jarigen Lansbury hebben nog
iets van dat Londen gekend, en.... leti van
Londen weten, is veel in Lansbury verontschul
digen.
Wjj hebben Hackney, in het verre Noorden van
Londen, gekend, toen het reeds een. heel ander
Hackney was dan in Lansbury’s jedgd, maar
en zelfs
den dag I
de vereenigtngen met hun vaandels en de
brandweer - met haar nieuwe glimmende auto-
spult, allen zwolgen in een wilden vreugderoes.
Traag kropen de wijzers van de verroeste
stationsklok voort boven het eerbiedwaardige,
sacht-gllmmende hoofd van den burgemeester,
die in zijn eene hand den hoogen hoed hield,
terwijl de andere de getypte toespraak omknel
de. De veldwachter stond stram naast zijn osi-
mlddellijken chef; schoenen, knoopen. helm en
sabel wedijverden in een verblindenden ghm-
wedstrljd.
Opeens gilde een signaal. Het signaal! Hoera
geroep daverde
door de lucht.
De menigte raas
de en tierde van
geestdrift. Plot-
IL.j verscheen.,
er Iemand op het
perron, die alleen
door den burgemeester verwacht werd, maar
het publiek een meesmuilend gemompel ont
lokte. Graaf Salvatana!! Was hij waanzinnig
geworden. Hjj droeg een doodgewoon colbert
jasje over een grijze rijbroek! En dan die pet!
Wat moest de koningin daar nu wel niet van
denken?
De burgemeester voelde een beklemmend ge
voel in zijn keel. Als dat telegram
Maar reeds sjoelde de .Jcó^jnklüke” trein
langs het smalle perrontje en kwam kreunend
en piepend tot staan. Oogenblikkelijk schetter
de de fanfare de nationale hymne; mannen
zwaaiden met him hoeden, vrouwen met zak
doeken, kinderen krijschten, de totaal-indruk:
een toomeloos gebrul.
Geeergerd schreed graaf Salvatana langs den
trein. Wat die dorpelingen bezielde, was hem
een raadsel. Hjj had In Piombino heel wat
vreemde dingen zien gebeuren, maar dit spek
takel kwam hem als het summum van idioterie
voor! Enfin, het deerde hem weinig. Bjj den
laatsten wagon wachtte de conducteur, die met
een verbaasd gezicht al dat gedoe opnam, maar
de graaf, toen hij hem een klein doosje over
handigde, toch niet durfde vragen, wat er nu
eigenlijk precies aan het handje was.
Met een nonchalant gebaar groette graaf Sal
vatana .den burgemeester en zjjn satelliet, die
hem op de hielen gevolgd waren en reed even
later in galop weg; de rust van het kasteel
Humberto tegemoet. Fel gierde het fluitje van
den conducteur en langzaam, heel langzaam,
zeulde het locaaltje weg, Piombino, de burgerij,
den veldwachter en den burgemeester in ont
zetting achterlatend.
Zelden had de oude handzetter van drukkerij
„Andreoll" zoo hard gewerkt en was bet oude
degelpersje zoo lang achtereen In bedrijf ge
weest, toen dien middag bulletins werden ge
drukt! t,
Toen duurde het niet lang meer of boel Plopi-
bino wist, dat graaf Salvatana eenige dagen ge
leden de koningin van zijn bijenvolk had ver
loren; met den boemeltrein was van middag de
plaatsvervangster gearriveerd!
Den volgenden dag was het post- en tele
graafkantoor gesloten; nog een dag later was
er een nieuwe ambtenaar!
gemis zagen de infanteristen het gedenk
teken van hun roem omgestapeld tot het
symbool der marine. Ook zij gingen aai.
den arbeid, zwoegden het anker uiteen en
herstelden het eereteeken van hun wapen.
Weer brandde eenige jaren de zon over
het gesteente, woelen de wolken en het
onweer er overheen, misschien ook enkele
rookslierten van den Bromo of den Djong-
George vertelde hem dat hij sinds zijn elfde
jaar .klerk" bjj een anderen steenkolenhande
laar geweest was; hjj kende het vak dus.
Mr. Warren nam hem aan.
Zaterdag is hij op 95-jarigen leeftijd gestor
ven George Lansbury was onder den Indruk toen
hem het bericht van den dood van zijn ouden
baas bereikte.
Hl) was een goede baas vertelde de oud-
mlnteter en partijleider. ,Jk kreeg 5 shillings
per week en ik moest orders ophalen, kolen hel
pen afladen en pet Mr. Warren in diens pony-
wagentje door Londen rijden."
Terwijl Mr. Warren bij de klanten zat, moest
George op den pony passen, opdat deze er niet
van doorging. Op zekeren dag struikelde de
pony op een helling bU Millwall, in de dokken-
wjjk. en de toekomstige minister en zijn patroon
werden in een boog over den weg geslingerd.
Een deel van den tijd moest George in het
kantoortje in Hackney zitten om op orders te
wachten, en dit was een treurige bezigheid,
want soms kwam er niet meer dan één bezoeker
per dag. George doodde den tijd met verwoed de
kranten te lezen. Hij stelde toen reeds een al-
les-beheerschende belangstelling in de politiek,
en de lectuur was spannend, want het voor
naamste nieuws van dien tijd werd gevormd
door den Fransch-Duitschen oorlog en de Pa-
rijsche commune. Als Mr. Warren’s zaak beter
beklant geweest was, zou George Lansbui-y wel
licht minder socialisme opgedaan hebben!
Hij beklaagt zich niet over zijn toch niet
zeer aanlokkelijke kinderjaren. „Gelukkig en
zorgeloos” noeuft hü ze. Het is teekenend voor
zijn zonnig, tevreden karakter. George Lans-
bury heeft steeds gevonden, dat hij het zelf goed
had, maar hij heeft steeds zoo verwoed gestre
den omdat hjj meende dat anderen het niet
goed hadden.
w J- u allerwegen wordt gezocht naar objecten.
HQ wier uitvoering in aanzienlede mate den
A geesel der werkloosheid zal kunnen ver
zachten en inderdaad ook op vele plaatsen in
dit opzicht energiek de hand aan den ploeg
wordt geslagen, waarbij dikwijls echter het nut
van het verschafte werk slechts zeer proble
matisch is, stemt het tot groote voldoening, dat
thans in de provincie Groningen een aantal
werken ten uitvoer zullen worden gebracht, die
van den eenen kant aan honderden gezinnen
geruimen tijd arbeid zullen verschaffen en bo
vendien van den anderen kant een groot alge
meen belang zullen dienen. Wij bedoelen op de
eerste plaats de plannen voor uitgebreide land
aanwinning in den Dollard, waarvoor dezer da
gen de definitieve goedkeuring van den minis
ter van Sociale Zaken te afgekomen. Deze plan
nen. die reeds dateeren van 1929 zijn in 1935
opnieuw aan de orde gekomen waarna ten
/slotte na langdurige onderhandeïingen mét de
diverse eigenaren ongeveer volledige overeen-
stemming te bereikt. Het betreft ’n aan te win
nen gebied van 500 hectare, voor de verkrijging
waarvan alleen aan arbeidsloon f 200.000 be-
noodigd is. De dagelijksche leiding van de uit
voering zal worden opgedragen aan de Neder
landsche Helde-maatschappü, terwijl de hoofd
leiding zal berusten bij den noofdingenieur van
den provincialen waterstaat van Groningen.
Voorloopig zullen ongeveer honderd man wor
den te werk gesteld, we^k aantal binnen af-
sienbaren tijd aanzienlijk zal worden uitgebreid
De minteterieele goedkeuring houdt in *t ver-
leenen van subsidie uit de Rüksmiddelen.
Ben werk van grooteren omvang, waartoe
ook reeds geruimen tijd pogingen in het werk
werden gesteld, betreft de verbetering en ver-
breedlng van het Hoerfdiep en van het Aduar-
derdiep. Ook dit werkobject, dat twee jaar
lang aan zeshonderd arbeiders arbeid zal ver
schaffen en waaraan 6 4 7 ton zal worden ver
toond. is door bovengenoemden minister goed
gekeurd, met dien Verstande, dat het geheele
werk door den Rijksinspecteur voor de werk
verschaffing namens den minister wordt uit
gevoerd. waarbij de provincie een bepaald ge
deelte der kosten betaalt. De werkzaamheden
sullen omvatten de verbetering en verbreedlng
van het Hoendiep vanaf de basculebrug ovei
het Eendrachtskanaal tot aan Vlerverlaten,
benevens de verruiming en bochtafsnijding in
het Aduarderdiep vanaf Vlerverlaten tot aan
het nieuwe kanaal Dorkwerd—Aduard. Voor
laatstgenoemd werk moet 300.000 kubieke meter
grond worden verwerkt en voor het Hoendiep
ongeveer het'dubbele. Een en ander zal hoofd-
zakelfjk in handwerk worden uitgevoerd. De te
werk gestelde werkkxcen, die, zimals gezegd,
twee jaar arbeid krijgen, zullen gerecruteerd
worden uit de stad Groningen en verder uit
diverse gemeenten in het Westerkwartler als
Leek, Grijpskerk. Zuidhom en andere. Van het
Aduarderdiep worden liefst vier bochten afge
sneden, terwijl het oude gedeelte wordt ver
breed. Bjj een diepte van twee en een hal ven
meter zal de bodembreedte 32.50 meter bedra
gen, terwijl het Hoendiep op 34 meter wordt
gebracht. Tenslotte zal de beruchte bocht te-
genover het gemaal De Verbetering, die reeds
zoovele doodelijke ongelukken veroorzaakte,
worden afgesneden en vervangen worden door
een nieuwen weg, die een aarden baan krijgt
van 18 meter breedte en achter om de fabriek
loopen zal. Van deze belangrijke werken aan
den Dollard en de kanalen is derhalve de uit
voering definitief en als men dan nog weet
dat gedeputeerden aan de Provinciale Staten
een plan hebben overgelegd tot aanleg van
nieuwe en verbetering van bestaande provin
ciale wegen, waarvan de kosten op niet minder
dan vijftien millioen zijn begroot, dan zal men
moeten toegeven dat de provincie Groningen
niet achteraan komt in de bestrijding der
rampzalige werkloosheid.
iemand weet precies wat een .nationale
minderheid” eigenlijk is. Duitschers in
TSjecho-aiowakije zijn een nationale
minderheid, maar Duitschers in Italiaansch
Tirol zjjn het de laatste jaren niet. Onlangs
bevatte een blad een Ujst van de nationale
minderheden in Duitschland zelf, maar ook
deze schijnen geen van alle nationale minder
heden te zijn.
Datgene wat men, zonder nauwkeurig te
weten wat er mee bedoeld wordt, nationale
minderheden is gaan noemen, is dan ook sinds
geruimen tijd een dankbaar onderwerp wasu*op
humoristische bladen in Ekigeland hun spot
lust botvieren. Voortdurend ontdekken zjj na
tionale minderheden in Engeland zelf. Op de
eerste plaats natuurlijk Italianen in de be
faamde Londensche wijk Soho. Bjj het pact
van Rome aldus verzekeren de humoristen
ons is hun autonomie toegekend, hetgeen
misschien noodlottige gevolgen voor Mussolini
zou kunnen hebben, want lang niet alle Itali
anen van Soho zijn fascisten. Te Liverpool
beweren zij verder met eenige overdrijving
vormen de Engelschen zelf een nationale min
derheid, terwijl de meerderheid bestaat uit
Ieren. Dat de Engelschen een nationale min
derheid vormen in hun eigen regeering, waar
van steeds zooveel Schotten, Ieren en Welshmen
deel uitmaken, is een oude mop en ook niet
geheel vrij van overdrijving. Daarentegen zijn
de Franschen een nationale minderheid aan
hun eigen Rlvièra, waar de Engelschen heer
en meester zijn.
Minder bekend is het, dat te Little Baddow,
nabij de mooie Kathedraalstad Chelmsford, in
het graafschap Essex, een Yoego-Slavteche
minderheid gevestigd te.
Zij is niet groot; zij telt slechts ongeveer 20
leden, maar hoe kleiner een minderheid is, met
des te meer recht kan zij op dien eerenaam
aanspraak maken. Toen meer dan tweehonderd
jaren geleden George I, die geen woord mi-
gelsch sprak, den Engelschen troon besteeg,
was de Koninklijke familie zelf een nationale
minderheid en zij telde nog minder dan twin
tig personen
De Yoegoslaven van Little Baddow zijn allen
Britsche onderdanen. De kolonie vestigde zich
daar meer dan veertig jaren geleden en zij
wonen in kleurige ..caravans” at woonwagens
en in artistieke houten bungalows. Velen zien
Van de vier personen, die dien avond in de
*“h bjj de pastorie waren geweest, sliepen er
•lechts twee gerust Jack en Guy. Byron
merkt ergens op, dat liefde slechts een onder-
drel van het leven van een man is, maar voor
*n vrouw beteekent het haar heele bestaan!
Hoewel Guy werkelijk ernstig verliefd was, sliep
MlI toch vast genoeg.
*“*r hoe anders was het met Lorrie ge-
«eld! Toen ze op haar bed neerviel in haar
kleine kamertje onder de hanebalken; was haar
Canache lichaam geladen met de electriciteit
van een eerste metejesliefde. Voor de meeste
““»nen ia een zoen van geen beteekenis, een
Een jaar of tien geleden, toen net garni
zoen van Malang op oefening was in het
Tenggergebergte, nam de infanterie, na heel
wat omzwervingen door de Zandzee, den
Smeroe in bezit en legde ter eere van de
ovMWjnning tegen den dooden krater als
mdMtaicnt uit vulkanische steenen bet
mtóner van het zegevierende bataljon.
Eenige maanden later kwamen marine
mannen van het sanatorium te Malang op
vreedzame expeditie langs de moeilijke
paden van het uitgestrekte bergplateau
der „Hooglandmenschen” en zetten zich
eveneens tegen de helling van den „Hemei-
berg” te rusten. Daar ontdekten zij het
monument der Malangsche infanterie. Zij
namen de steenen op en verplaatsten ze.
en toen ze heengingen lagen de blokken
netjes gerangschikt tot een anker.
Eenige jaren vergingen en weer besteeg
het Malangsche garnizoen den Smeroe. Tot
hun groote verbazing en niet geringer er
ts dat!
wereld dien je liefhebt, je aanbidt!
,JHj heeft me lief! Guy heeft me lief!” zoo
dacht ze, terwijl ze zich om en om wendde in
haar bed. terwijl ieder teeder woord, iedere blik
van liefde weer aan haar geestesoog voorbij
ging. En terwijl ze dit alles overdacht, kwam
er een grenzelooze verwondering Over haar dat
zij zü van alle meisjes van de wereld, de
liefde van dezen opperste der góden had ge
wonnen!
Ze ging uit haar bed en stond zichzelf in
den spiegel te bekijken.
.Jdooi!” noemde hij me. ,Mooi! en zijn kleine
heks,” fluisterde ze. „Maar ik ben niet mooi!
Ik ben donker en en niet zooals Diana,
met haar gouden haar en mooie oogen! En
toch loopt hij haar voorbij en heeft hij mij
lief! O, lieveling, lieveling! Als je eens wist,
hoe ik je liefheb! En hij heeft gevraagd of
ik zijn vrouw wil warden. Als ik Ja* sei. zou
hij morgen met me trouwen. O. mijn lieveling!
Mijn koulng! Drie maandenHet te een heele
bracht, was Seymour Melford. Daar hij heel
goed wist, dat hjj toch niet kon slapen door
gemoedsstemming, waarin hij verkeerde,
hjj geen moeite om naar bed te gaan,
maar vergenoegde zichzelf er mee, den heelen
nacht de kamer op en neer te loopen.
Groene thee is een buitengewoon goede
stimulans om wakker te blijven, maar het is
niets vergeleken bij afgunst, haat en al de
onbarmhartigheid, die door jalousie wordt ver
oorzaakt.
Toen de morgenzon haar stralen door de
spleten en de luiken zond, liep Seymour Mel
ford nog steeds de kamer op en neer. Zijn wit
gelaat was vertrokken bij de gedachte aan de
liefdesscène in de laan, zyn scherp verstand
werkte aan een plan om lord Kendale ten val
te brengen en Lorrie te veroveren. Als hij
eenige eeuwen eerder had geleefd, toen de
politiemacht nog in de wieg lag, zou Seymour
df een dolk hebben genomen en zijn gehaten
medeminnaar, lord Kendale, overhoop hebben
gestoken, óf hij zou iemand hebben gehuurd om
het vuile werk voor hem op te knappen.
Moord is echter in onzen verlichten tijd
een gevaarlijke liefhebberij en hoezeer Seymour
Melford er ook naar snaakte lord Kendale den
laatsten adem te zien uitblaren, toch kou hij
zich dat genoegen niet gunnen uit vrees voor
de gevolgen. Maar er zijn nog andere manieren,
behalve een dolk om een medeminnaar,
succes heeft, uit den weg te ruimen en toen
Seymour zich tenslotte zeer zorgvuldig ging
kieeden, meende hij een weg gevonden te heb
ben.
tjjd. Zal ik het drie maanden kunnen verzwij
gen? Zal ik niet schreeuwen: Hij heeft me
lief! Ik word zijn vrouw??"
Toen de morgen begon te gloren werd zij
angstig:
Hoe kon re zijn vrouw worden als de vei
ligheid van het huis I-atcham afhing van hem,
als hij een rijke erfgename moest trouwen?
Wat sou de graaf van Latcham zeggen als
hij wist, dat de zoon op wlen hij al zjjn hoop
op redding gebouwd had, de arme dochter van
een dorpsdomlné ten huwelQk had gevraagd?
Kon zjj tusschen vader en zoon staan? Kon zü
het huis van haar lieveling ten val brengen?
Neen! En toch kon ze hem niet opgeven! Ze
kou hem niet zien trouwen met Diana of
iemand anders dan zijzelf. De tranen sprongen
in haar oogen bü die vreeselüke gedachte en
zü verwierp ze dan ook vastbesloten! Drie maan
den! Wie wist, wat er in die drie maanden kon
gebeuren? Z^, had wel gezegd dat ze vrij zou
den zijn, mats? ee voelde, dat haar lieveling tot
zoolang van haar was, van haar alléén. „Ik
vraag me af,” dacht ze, half glimlachend, .wat
Jack en Greta en paps zouden zeggen als re
wisten, dat burggraaf Kendale me heeft ge
vraagd om de toekomstige gravin van Latcham
te worden? Arme paps, ik vrees dat hij meer
voldaan zou zün als het iemand anders «ras
geweest Seymour Melford büvoorbeeld!"
Maar
dekens
..Neen,
p het postkantoor van Piombino speelt
de telegraaf zün nüdlg tik-tak-lledje. Dat
doet zü slechts enkele malen per dag, want
Piombino te een rustig plaatsje, met weinig ver
keer en vertier. De ambtenaar volgt dat geklik
klak, zün waakzame oogen zün allengs in ver
wondering overgegaan en als het slultteeken
doorkomt, is de man sichrelf niet meer meester.
Als in extase houdt hü de smalle strook vast
en leest, nu wel al voor de vüfde maal bet be
richt:
„Graaf Salvatana. Piombino, kastqpl Humber
to. Aankomst van de koningin vanmiddag om
14.30, personentrein. Giovanni.”
Als de ambtenaar het telegram voor de zesde
maal heeft gelezen, kan hü zün verwarde ge
dachten nog niet de baas. De koningin komt?
Ongeloofelük! Hare Majesteit zelf brengt een
bezoek aan dit onmogelijke nest, dat Piombino /Seling
heet? Hoe lang zit hü nu hier al weer? „De
koningin komt,” dreint het opnieuw door zün
weinige hersenen, de koningin... de koningin...
Graaf Salvatana had uitgebreide relaties, dat
wist de ambtenaar uit de vele brieven en ver
schillende telegrammen, welke door zün handen
waren gegaan. Daar waren er verschillende uit
Rome bü geweest; dat wist hü deksels goed
maar hü kon zich toch met den besten wil van
de wereld niet herinneren, dat hü eerder een
brief of iets dergelüks in handen had gehad,
welke door de koningin was afgezonden. En toch
was zün geheugen fenomenaal. Heel Piombino
wist dat, dus werden er relden briefkaarten ge
post of ontvangen.
Hoe meer hü over dit buitengewone telegram
nadacht, des te erger raakte hü van streek. Zoo
erg zelfs, dat bü al zün ambtelüke voorschrif
ten vergat en zonder bedenken den burgemees
ter van den inhoud van het telegram op de
hoogte stelde.
Een oogenbllk weifelde deze vader der Piom-
binosche burgerü „Hare Majesteit in den per
sonentrein? Met een doodgewonen boemel?"
Maar de ambtenaar vond een verklaring, die
het hoofd der gemeente Piombino voetstoots ac
cepteerde: „Hare Majesteit wilde op deze wüze
ongetwüfeld haar verbondenheid met het volk,
dat het toch ook met zulke ellendige verbin
dingen stellen moest, tot uitdrukking brengen."
In nog geen uur tüd wist heel Piombino, wel
ke eer het des middags te beurt zou vallen. De
burgemeester liet de weinige radertjes van zün
ambtenaren-apparaat op volle toerental draaien,
met het ulteindelüke resultaat, dat hü zich
tegen één uur huiswaarts kon begeven, met een
keurig-getypte speech in zün zak, vol vloeien
de woorden over dit zoo uitermate vereeren-
de, maar bovenal zoo enorm onverwachte be
zoek. De overtreffende trap-had men niet hoog
genoeg kunnen bestügen om zün overgelukkige
gevoelens behoorlük te kunnen luchten. Maar
ook Piombino zelf was als bü tooverslag ver-'
anderd. In de anders uitgestorven straten
krioelde het van menschen, allen getooid met
de nationale kleuren. Dit was toch waarlük de
dag der dagen.
Op het veraf gelegen kasteel Humberto ging
het leven van allen dag zün gewonen sleurgang.
Om twee uur reeds was alles voor de ont
vangst gereed. Menschenmassa’s omzoomden het
station. Kleine meisjes in het wit, met bloemen
tuin jes in de vaderlandsche kleuren in de hand.
werden door die
gebracht, maar
nooit genoemd.
Hü zelf verloor er natuurhjk nooit geld bü en
kwam altijd nog Juist bütijds” uit de voeten
en of de maatschappüen, die hü hielp oprichten
bleven drüven of zonken, hü zorgde wel, dat
hü aan de winnende hand bleef.
Seymour Melford had zün kantoor in Lime
Street, maar zün naam stond niet op de deur
en niemand zou hebben gedacht, dat deze be
daarde. uiterst bescheiden heer, die soms met
münheer Wheeler sprak wiens naam op de
deur stond de werkelüke eigenaar van de
zaak was.
Op den morgen nadat Guy en Lorrie zich
verloofd hadden in het laantje voer de pas
torie, klom Seymour de trappen op van Lime
Street no. 96, deed een deur open, vmarop
..Wheeler” stond geschilderd en kwam bin
nen in een behoorlük gemeubelde kamer, aoo-
als de meeste gezeten handelslui hebben.
Een man van middelbaren leeftüd die re
zeer fatsoenlijk uitzag. stond op van achter ren
lessenaar en groette:
„Goedenmorgen, münheer.”
„Goedenmorgen Wheel»zei Seymour. J»
er iets büzonders?"
.Neen, ik geloof van niet münheer,” art de
heer Wheeler.
faimet In<USChe Oestersch*ten’Maatsd,,*,p®
,Dat dacht ik wel,” antwoordde Seymour, j
„Onze aandeelen waren toch verkocht?'
(Wbrdt vorvoigd) J
re rilde bü de gedachte en trok de
over haar oogen. terwü! ze fluisterde:
Jü zult het zün lieveling, en niemand
anders op de wüde wereld!"
Da tweede, dia een rustigen nacht door-
Elndelük bleef hü voor den iepenboom
Baan, hü sloot zün tanden op elkaar en
in dolle, machtelooze woede gaf hü den boom
«en slag. Niet éénmaal, maar twee, drie keer,
»>»of de ongevoelige stam een denkend levend
weren was en hü het doodsloeg. Toen zün
*oede bekoeld was, strompelde hü als een dron
ken man, dronken van jaloersche razemü, naar
De Dennen terug.
HÜ ging naar de eetkamer vóór zün vader
of Diana opgestaan waren en nadat hü vroeg
had ontbeten, nam hü een van de eerste treinen
naar Londen.
De heer Melford had zün zoon een luien
jongen genoemd, maar feitelük was Seymour
Melford allesbehalve lui. Zün vader gaf hem
een ruime toelage en bovendien vroeg hü vaak
groote geldsommen, die hoewel onder protest,
hem altüd werden gegeven.
Wat hü met die groote toelage en het overige
geld deed, wist niemand. Mr. Melford vroeg
hem nooit iets. Misschien dacht hü. dat zün
zoon er buitenissige bloemen voor zün knoops
gat voor kocht Maar het feit was, dat Seymour
dat geld in de City besteedde. Hü was geen
koopman in Mark Lane, zün naam was niet te
vinden in de lüst van leden van de effecten
beurs. Ook sou men het genoegen niet smaken
zün elegante figuur en donker, Grieksch gelaat
te zien temidden van de menigte die voortdu
rend in Leadenhall Street verkeert.
Maar toch waren er weinig speculaties in de
City, waarin Seymour Melford niet de hemd
had. Zün naam stond nooit op het prospectus
van de een of andere maatschappü en toch was
Melford junior promoter en niets anders. Hü
richtte de maatschappü voor een spoorweg
ergens in Zuid-Amerika op, een luchtvaart-
maatschappü, de maatschappü om de verloren
Spaansche zilvervloot op te duiken en de
maatschappü voor landbouw op Lundy eiland.
Al die maatschappüen en nog vele andere
die Seymour Melford oprichtte, barstten als
zen zeepbel uit elkaar «n eenvoudige lieden
eorge Lansbury te een van die in de poli
tiek zoo gevaarlüké menschen, wier
mooie karaktereigenschappen ons doen
vergeten, dat zü fanatici en extremisten zün.
Hü te een godsdienstig man, hü is een humaan
man, hü te een bescheiden man, maar wanneer
hü, toen hü nog in de kracht van zün leven
was, de macht in handen gekregen had, dan
zou er, ondanks hemzelf, van godsdienst cn
humaniteit in Engeland niets anders overgeble
ven zün dan de asch van de smeulende puinen
der maatschappü.
Zün bonhomie, zün vriendelükheid. zün
menschenliefde zün niettemin echt. Hü poseert
niet. Maar menigmaal hebben zün partüge-
nooten geposeerd met zün aantrekkelijke ge-
moedseigenschappen. En dan vergaten anderen,
die niet zün partügenooten waren, hoe vaak
zün woorden de ^voorden van klassenhaat en
revolutie geweest vroren.
Het is waar, dat zelfs die haat bü hem een
„haine sacrée” was, zooals de Franschen
paradoxaal uitdrukken; dat zü veeleer
uiting was van liefde voor de misdeelden; dat
hü zelf geen mensch en geen dier leed zou
kunnen doen. Hü was een van die mannen, die
speelden met vuur, en diep rampzalig geweest
zouden zün als er brand gekomen was.
Maar gevaarlük te zoo een man des te
gevaarlüker omdat hü persoonlük zoo aantrek-
kelük en bovendien in de hoogste mate eerlük is.
Thans te George Lansbury hoogbejaard en
bedaard. De volksmassa van Oost-Londen
aanbidt hem en het West-End heeft langen
tüd graag met hem gespeeld, zooals hü zelf ge
speeld heeft met vuur, maar de patriarchale
Lansbury van heden blikt op de rumoerige we
reld neer met een „lodderoog" en voelt zich
wellicht heel gelukkig, omdat de revolutie, die
hü gepredikt heeft, niet uitgebroken is. En
ook want wij moeten eerlük zün omdat
zekere hervormingen, waarvoor hü steeds op
gekomen te, zün doorgevoerd, en tot een ver
betering en veraangen&ning van het leven der
volksklassen geleld hebben.
Dezen ouden man, die minister en partüleider
geweest te, ofschoon hü nooit eenige persoon-
lüke eerzucht gekoesterd heeft, zien wü thans
nog slechts in zün vriendelükheid en zijn
hienschlievendheid. Nooit zal hü gerangschikt
worden onder de groote politici van zün tüd.
Hü heeft zich gooit laten voorstaan op de po
litieke begaafdheid van een Bnowden, een Mac
Donald, een Henderson (allen jonger dan hü,
maar geen hunner meer in leven); hü te ook
nooit een man geweest .van groote energie en
onvermoeide werkkracht. Integendeel: George
Lansbury is een doodgewoon doorsnee-mensch,
en dit is zeker niet zjjn geringste aantrekkelük-
held. Hü heeft er meer stemmen mee verwor
ven dan Snowden met zün geweldig brein,
MacDonald met zün inspiratie en Henderson
met zün organisatie-talenten. De arbeiders, die
op Lansbury stemden, stemden op zichzelf.
kwestie van een oogenbllk, dat de gever zich zal
herinneren of vergeten al naar het hem uit
komt, maar voor een meisje van een jaar of
achttien is de kus van den eersten man dien
ze liefheeft een gouden wonder. Lorrie, die be
schenen werd door dezelfde manestralen, die
ook in de laan haar hadden overgoten, kon niet
slapen bü de herinnering aan de kussen, die
brandden op haar lippen, haar wangen en heur
haren.
Iemand liefhebben .te goed, maar door
iemand bemind te worden o, hoeveel beter
Te weten, dat de eenige man in de
13 "Akkertjes” is nu de inhoud van *n koker van
12 stuiven. Uw voordeel ligt dus voor de hand.
Noemt daarom 'n glazen buis "AKKERTJES" in
voorraad, dan hooft U er één extra. Bovendien
hoeft U ze dan altijd in huiz, bij nacht en ontij.
"AKKERTJES”, recept van Apotheker Dumont,
bevatten een bijzondere samenstelling. Ze ver-
