De Abessynië missie z De avonturen van een verkeersagentje aan den daq plan bü me op. dat ik onmlddellük ten uitvoer bracht. in Mgr. Jarosseau in Frankrijk terug w J Dieren en muziek Goudberging in 1860 b|j verttae van «'tam Van praten en zwijgen Pag op by het aantic haffen aan klokken! Disharmonisch klokgelui DOOR GARVICE ZATERDAG 9 JULI 1938 lan* ondergegaan, de maan Maar toen, ja toen kwam er een lumineus mij Zei u HOOFDSTUK X VRIJ tan En toen begon de voetbalwedstrijd. Er sou gespeeld worden om het kampioenschap van het bosch, tusschen de kikvorschen en de veldmuisen. Het was een sterk elftal, dat de kikvor schen in het veld brachten. Toen ae het veld betraden, waar een leger fotografen hen wilde kieken, w«rd het volkslied, een geweldig gekwaak aangeheven. latere Ttese- jongen heer met een glimlach op ’t gelaat. Hij had Guy vastgehouden op zün eerste pony hij had hem geleerd een auto te besturen. de haar mijn, vader is ziek, we moeten naar en Wie «t bo*4 voor tech Hat atoot éxtra voorzichtig wout Mj voor* rongswwg (óók hot varkaar von links laten vóórgaan 9 zoi uur i voor uur t held teestï Z4 Stn. tus tijde Wel< kapt hela M, voor Geel Ame Dl nes als Grot W1 na J ring Tron reths DC over! nes i Aghli VR Maar ve, 7 Henr voor ZA van i Alph< Joam derscJ Hart zoi laten eob W huls, intent tus w MA. Matth 7J0 v voor voor 1 voor t dersch DIN Van C Johan land e trulda Koulni WO1 van d< 130 v< hannes uur Brielsc DON Mruuss Goes e Bede i Voor J Brielsc VRIJ *n ove overl. 1 voor d voor A Mr; ZAT! MUssen Wllheli mede 4 B tam. O ZON! Uur va UUr vo •15 vo Boana Het geval van de Haagsche zingende muls Is voor het maandblad van den Bond voor Daadwerkelijke Dierenbescherming te Amster dam aanleiding om eens na te gaan hoe ver schillende dieren op muziek reageeren. Aan dit artikel is het volgende ontleend: „In October van het jaar 18», aldus het blad, strandde in de nabijheid van het plaatsje Moelfra op het eiland Anglesea het schip Royal Charter, dat met passagiers en lading op weg was van Melbourne naar Li verpool. t Was nog In den tijd van de gold rush in Australië, en tot de lading van het zeilschip behoorde dan ook een zending goud bestaande uit baren, gemunt en stofgoud, die volgens de gegevens van de ladingpapleren Ook toen het elftal der veldmuizen op het terrein kwam, werden ae met groot gejuich begroet, terwijl de muzikanten het volkslied van „Piep zei de muis In het voorhuis" speelden Natuurlijk werden ae ook gekiekt, want het zou een groote en belangrijke wedstrijd worden. ondag! 1 Is nog vroeg in den morgen, bet zonnetje aan den Nieuwsgierig van ge- Vroolük straalt helderen blauwen hemel, kijkt een zonnestraaltje door een kiertje het gordijn en speelt op mijn nog rustig sloten oogen. In de verte slaat het dorpsklok je zes uur en doet mij ontwaken. Met een sprong verlaat ik mijn legerstede, doe het gordijn open en laat het volle zonlicht in de kamer schijnen. Mijn Dultache herder heeft ook al haar mand verlaten, rekt zich uit, en legt haar groote pooten op mijn schouders, en als ik tot haar zeg: „Ga je mee naar de helde?" springt ze alvast naar de deur en blijft daar geduldig liggen tot ik gekleed ben. Mijn vacantlever- blijf Ugt aan den rand van de heide, en bin nen weinige oogenbllkken staan wij dan ook op de wijde vlakte. Rondom bee recht nog zalige rust, enkele vogels laten zich hooren en een De pogingen van de „Karimata" om het ,Xutlne"-goud te bemachtltgen houden natuur lijk de aandacht allerwegen gespannen. In ver band hiermede is het niet onaardig kennis te nemen van hetgeen een inzender in de „Nieuwe Rotterdamsche Courant” schrijft over een ge slaagde goudberging in 1M0. vrede en harmonie klinkt daar de kleine drie klank van F. Een ander geval deed zich voor te Pui merend. Ook daar moest Ik adviaeeren voor de nieuwe klok der Ned. Herv. Gemeente. Vlakbij stond de Luthersche kerk; deze had een klokje, toon Dis. en de Herv. kerk kreeg een daarop zuiver afgestemde klok Dis. maar een octaaf lager, en In rein octaaf roepen belde de gemeente ieder naar hun eigen kerk. Laat men dus bij het aanschaffen van klokken voor nieuwe kerken nastreven in harmonie met zijn buurman te leven, het zal én den klokkenzang èn den toehoorder ten goede komen J. VINCENT Guy was een gehoorzame zoon in alle op zichten, behalve in zaken, zijn huwelijk betref fende Hjj aarzelde dus geen oogenbllk, al dacht hU wel met spijt aan het onderhoud, dat hü met Lorrie had willen hebben. wwi 80 mca. wc mvcucil ovvbaw *uuw w wnvJivc.il. vaieatas iv--r Latcham." zei hü- „Maak zijn grijze haren groette zün knappen, slanken breng een briefje naar de J AT T P* A op dit blad MJn ingevolge de verzefcerlngrvoorwaarden tegen T”? bfl levenetange geheete ongeechfkthefcj tot werken door bü een ongeval met TJ» QEfk «r I /tDvIiIIIL O ongevallen vereekerd voor een der volgende uitkeerlngen 'F f OUs“ verlies van belde armen, belde tmmen of beide oogen A Dvle“ doodelijken afloop F AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Toen lord Kendale den volgenden morgen ontwaakte, voelde hjj Heb zoo gelukkig, dat-ijü Lord Kendale was overal populair en er geen bediende op het kasteel die hem niet den 4a mylord, dat stopte hij in zijn aak.” .Ja, en daar bluft het In zitten en mijn boodschap er bü." mompelde Guy spUtig. Het station dat het dichtst bü Latcham ligt, is er nog altijd drie mijlen vandaan, maar er stond een auto te wachten. De chauffeur met komstige gravin van Latcham te promoveeren. Iedere dag brengt zün eigen zorgen en aan toekomstige dacht hü maar liever niet. En waarom zou hü het niet doen? HU had, behalve Lorrie ook nog ongeveer duizend pond gewonnen! Met liefde in zün hart en geld in zün zak is een man gewoonlük op goeden voet met de geheele wereld. HU zong luid, terwül hü zich afdroogde en Rawlings, die in de andere kamer zün uniform klaarlegde, glimlachte en verkneuterde zich van plezier. „Breng na den dienst de merrie voor, Rawlings,” zei hü, terwül hü de kamer binnen kwam HU was van plan om even naar de pastorie te rijden om te vragen hoe de dames het maak ten na de inspanning van den vorlgen dag. Wie weet, misschien lukte het hem. Lorrie een paar minuten alleen te spreken. „Ja mylord. Hier zün uw brieven." „O, leg ze maar op den schoorsteen,” zei lord Kendale. .Ja mylord. Er is er een bü van Latcham- Court." zei Rawlings, terwül hü naar net kroontje op de enveloppe keek. Lórd Kendale pakte den brief aan met eenige gewetenswroeging. Zou het weer een brief van den graaf met goede raadgevingen en Verma ningen zün? Het was te kort om een brief te worden ge noemd. „Beste Ouy Mün jicht U erger dan ge woonlijk. Ik zou graag willen, dat je een paar dagen verlof nam en dadelük kwam. Je lief hebbende vader T-eteham rukt met gesloten oogen in deze houding, tot de laatste tonen wegsterven. Berichten over jjese merkwaardige liefde voor mu ziek bü deze waterbeesten kennen wü al uit de oudheid. Ook de oude zeehondenja gers der Hebrlden waren met dit verschünscl bekend; zü plachten hun bult binnen het bereik van hun wapens te lokken, door op een viool en een mond- of handharmonica een zoogenaamd .zeehondenlied" te spelen een list, .welke zeer zelden faalde. De aandacht der dieren schünt inderdaad meer te zün dan louter vluchtige nieuws gierigheid; zü is eerder de bevrediging van een echt, hoewel primitief aesthettech ge voel. Op reptielen schünt muziek nauwelüks indruk te maken, behalve op krokodillen; vooral jonge krokodillen zün gevoelig voor muziek. Krokodillen, welken men iets voor - speelt, luisteren, tot de laatste noot toe, vol aandacht met hun kop hoog boven het water uitgestrekt. Geheel anders is het geval bij slangen. Niettegenstaande alles, wat over dit onder werp geschreven werd, hebben vele men- schen nog steeds de illusie, dat slangen zich laten „bezweren" door een bepaalde soort klankopeenvolging. Voor deze opvat ting bestaat echter geenerlei wetenschappe- lüke grondslag. Het staat vrüwel zeker vast, dat slangen geen gehoor-zintulgen bezit ten; wanneer een slang danst oogen- schünlük op de weemoedige klanken, welke de slangenbezweerder uit zün instrument haalt volgt zü in werkelükheid de rhyth- mlsche bewegingen van het lichaam van den man, waarbij zü voortdurend naar een gelegenheid zoekt om toe te büten.” „Van de vleescheters van het vasteland schünen hoofdzakelük wolven, jakhalzen en honden op muziek en wel in het Wjzon- der op mol-toonladders te reageeren. daar zü dan dadelük met een naar boven gewenden kop hartverscheurend beginnen te hullen. Een soort luipaard, welke behoort tot de fupllle der katten, stelt eveneens belang iff muziek en bezit hiervoor zelfs een on derscheidingsvermogen. Vroolüke wüsjes schünen hem genoegen te verschaffen, ter wijl mol-klanken hem treurig of zeer op gewonden stemmen. Andere dieren, zooals büvoorbeeld de rhinoceros, logenstraffen echter het woord van Shakespeare over den invloed van muziektonen op wilde dieren. Zü zün zeer onverschillig voor muziek en zelfs Orpheiu zou spoedig zün heil in een snelle vlucht hebben moeten zoeken, wan neer hü de macht van zün lier op deze dik huiden had willen beproeven. Geheel anders gedragen zich zeehonden, zeeleeuwen en dergelüke dieren tegenover de muziek: hun schünt ieder stuk, of het nu klassiek of modem is, een groot genoe gen te doen. Vanaf het eerste moment, waarop een instrument in hun nabüheld een toon laat hooren, richten zü hun boven lichaam uit het water op en blüven ver- „Natuurlük münheer." zei Wheeler. „Juist Ik heb altüd wel gedacht, dat dat mis sou gaan. Wat is er verder nog voor ge- Wartüks?” Mr. Wheeler zag een boek in en bestudeerde de posten, terwül zün chef tegen den lessenaar Jtal We hebben nog de Wheal Rose Mün '•Company, münheer.” „Ah!" 4a münheer. Voor het oogenbllk is het veel- frritwmd betaalt een dividend van 20 procent. Maar ik geef ae oen maand, münheer Seymour, en dan Hü haalde lachend de schouders op. Seymour keek hem strak aan. rtenk je dat de Wheal Rose bet een maand "ja, münheer.” 1 dan komt dan het einde en de L krach?" E „Vast münheer. Langer dan een maand geef ik» niet. Wü zün promotor geweest van de onderneming, als u het zich nog herinnert, Rawlings, onmlddellük alles klaar pastorie." HU schreef een paar regels aam Jack om hem te zeggen, dat hü was weggeroepen en waarom en voegde er in een postscriptum bü: •Zeg s vp. aan je zusters, dat ik ze vanmorgen k was met vacantie de drukke en woelige stad ontvlucht en had nu al een paar dagen m n Intrek genomen in een der hotels van Scheven! ngen. Op den derden avond van m*n aankomst zat ik rustig op ’t terras onder 1 genot van een füne sigaar en een glas bier naar de kalme, diepblauwe zee te kükeh Zóó volkomen eras de stilte en de rust om me heen, dat.... Ik keek even op en schrok geweldig. Daar zag ik links van me Hermanus naderen, een ken nis van me, dien ik in m'n vacantietUd maar liefst niet ontmoet, en rechts juffrouw Amanda op me toekomen. Misschien denkt u na deze inleiding, dat ik menschenschuw of een zonderling ben. Maar dan heeft u t mis. Neen, maar u kent nóch Hermanus, nóch juffrouw Amanda! Hermanus is een mensch, die, als hü bü je zit, altüd aan t woord is. Je kunt er self geen woord tusschen krügen. HU vertelt maar door, uren lang. Ik geloof, dat hü in t onophoudelük spreken en vertellen de kampioen is van t Europeeeche Vasteland. Geen bloedverwant, vriend of kennis is veilig voor z'n vertelwoede. Hü vertelt maar raak, te pas of te onpas, over alle mogelüke onderwerpen. Zoo kan hü büv. een uur of drie zonder op houden oreeren over t verzekeringswezen in Labrador, zoodat. als ik soms van plan was mü in Labrador te vestigen en m'n leven daar wilde verzekeren, ik wèl wist, tot wlen ik me moest wenden. Maar in dit onderwerp en in soortgelüke on derwerpen, waarin Hermanus specialist is, stel ik heel weinig belang. Dat zal wel aan m’n op pervlakkigheid liggen, maar dat is nu eenmaal zoo. Als men dan tegenover hem zit, dan kan men wel wachten op een kleine pauze, om dan direct met een of andere uitvlucht voor een dringende afspraak weg te komen, maar die pauze.... komt nooit. Juffrouw Amanda praat ook, en ze praat vrü onderhoudend, maar over onbeduidende onder werpen; büv. over de aanstaande verlovingen van haar kennissen of kennissen van haar ken nissen. die gü niet kent. Ze praat-verbazend vlug. Als een tornado die over de Amerikaansche prairiën giert, zoo praat se over haar toehoor ders heen. In haar praat-manler sleurt ae alles met zich mee wat haar vaart wil stuiten. Nu kunt u zich misschien een voorstelling maken van mün toestand, toen ik daar kalm op t terras van het hotel in Scheveningen naar de zee zat te küken, en van links Hermanus en van rechts juffrouw Amanda op me aan zag stevenen, op mü. die rust zocht zich een oogenbllk er over verwonderde, wat er met hem gebeurd was, totdat de herinne ring aan den vorigen avond zich van hem meester maakte en hü tot de ontdekking kwam, dat van alle gelukkige, door-de-fortuln-begun- stlgde stervelingen op dezen aardbodem, burg graaf Kendale wel de gelukkigste was. Lorrie had hem lief! Het liefste, beste, meest betooverde meisje van de wereld had beloofd zün vrouw te worden. Wel niet precies beloofd, maar ze had toch beloofd, dat ae het over drie maanden zou beloven. Zelfs deze terughouding van zün zaligheid maakte hem niet neerslachtig, want zoo zei hü tot zichzelf, terwül hü in zün bad rond spatte, wat beteekenen drie maanden? Die gaan onder de meeste omstandigheden gauw genoeg voorbü, te gauw, dat weet de hemel, als je büvoorbeeld een rekening voor dien tüd hebt uitgesteld en ze zouden zeker snel voorbügaan in het gelukkige gezelschap van het liefste meisje op de wereld want natuurlük zou hü Lorrie dlkwüls spreken. Als hü haar niet lederen dag kon zien, moest hü toch moeite doen haar om den anderen dag te zien te krügen. Hü moest zorgen, dat Jack hem op de pastorie uitnoodigde, uitstapjes verzinnen, pic nics, lunch-partütjes, kortom alles wat hem maar een excuus zou geven om dicht bü Lorrie te zün. Niemand is zoo blind als hü. die niet zien wil en voor het oogenbllk. het gelukkige nu. weigerde lord Kendale de honderd en een be zwaren te zien, die er warén tegen zün plan om een doodarm domineeedochtertje tot toe aanbaden hem letterlük allen. De staljongens bleven ronddraaien om een goed, woord van hem te krügen en de dienstboden deden moeite om hem altüd toevallig op de trap tegen te komen, omdat hun groet altüd door een vriendelijk knikje en een glimlach werd beantwoord, Eén meisje had zich de ongenade Van de anderen op den hals gehaald, omdat ze zoo gelukkig was geweest zün slobkousen te mogen toeknoopen op een ochtend, dat Rawlings er niet was en zü zich toevallig in de buurt be- vond. Jk ben biü u te zien mylord,” asi de oude knecht, eerbiedig buigend. „Dank ja well Je ziet er portent wit Guifflths. Is myn vader erg ziek?” De chauffeur schudde zün hoofd. (Wordt vorvolffl) ,4a. ik weet het. Hebben we aandeelen?” Mr. Wheeler glimlachte. „Neen münheer. natuurlük niet!” „Juist." zei Seymour. „Wil Je dan voor voor tienduizend pond koopen Wheeler?”. Mr. Wheeler keek hem verbluft aan. „Wat zegt u. münheer Melford? koopen?" .Ja, koop er voor tienduizend pond.” Mr. Wheeler maakte een santeekenlng en wendde zich toen weer tot zün chef. „Neem mü niet kwahjk münheer, maar het is mün plicht u te vertellen dat die maat schappij ten doode is opgeschreven. De aan deelen zullen tot niets terugloopen en de aan deelhouders zullen geruïneerd worden. Het is een ongelimiteerde maatschappU, münheer Melford." Seymour glimlachte ,J»e zooals ik gezegd heb,” zei hü .Koop voor tienduizend pond aandeelen Wheal Rose Mün voor me" en terwül hü rondkeek als iemand, die zich van alles om zich heen eigenaar voelt, knikte hü tegen zün zaakwaar nemer en slenterde naar buiten. Mr. Wheeler, ,dle slechts een werktuig van Seymour Melford was, wreef zün voor- hoofd. Wat ging Seymour Melford doen met die ge- vaarlüke Wheal Rose aandeelen? had willen bezoeken om eens te informeeren. nobelsten man vond, die er ooit geleefd had; ze hoe de tocht van gisteren hun was bekomen en zeg ook dat ik hoop, dat juffrouw Lorrie den dag van de wedrennen in Carshall niet zal vergeten.” .Het is best mogelUk, dat hü ze die bood schap niet overbrengt of dat de uil heelemaal vergeet te vertellen, dat ik weg ben. maar duidelüker durf ik toch niet te schrüven. O Lorrie, waarom liet je me die dwaze belofte doen? Drie maanden! Ik moest vanmorgen elgenlük naar je vader gaan om te vragen of hü je aan me zou willen afstaan en nu kan ik je nog niet eens schrüven. dat Ik je liefheb." „Heb Je een van de dames ook gezien?” vroeg hü aan Rawlings, toen deze terugkwam. .Neen mylord. Ik ontmoette münheer Latimer bü het hek, hü ging visschen. Hü zei: ^eg aan lord Kendale. dat het me erg spüt en dat ik hoop, dat hü gauw terug zal zijn." ..Heb je ook gezien, wat hü met mün bzlef je deedf” een waarde moet hebben vertegenwoordigd van ongeveer 335 000. Bovendien voerden de pasagiers nog goud met zich dat totaal op 130.000 werd geschat. Daar het van het begin af duldelük was, dat aan de redding van het schip niet viel te denken, is men zonder tüd te verliezen be gonnen aan de berging van het goud. En met succes, want in Januari 1880 konden de kranten al berichten, dat er voor een waarde van omstreeks 330.000 boven water gebracht was. Het waren behalve baren en goud in kisten, ook nuggets en cemunt goud. meest sovereigns. Als men in aanmerking neemt, dat het werk door duikers is moeten gebeuren op een betrekkelük primitieve manier, dan mag men zeggen dat hier geen half werk gedaan is. De kranten van dien tüd vermelden zellk, dat men een groot deel van het stofgoud wist te bergen door het zand op en rondom het wrak boven te brengen en te ziften. Esa mededeellng. die, dunkt cos, met een korreltje zout moet worden genomen. In leder geval, dat de duikers er „a clean job” van gemaakt hebben, is zonder twUfel waar. Bü de berging deed zich nog een curieus ding voor. Door de duikers werd naar boven gezonden een zware üzeren plaat, vermoede- lük afkomstig van de velllgheidsbekleedlng der goudkamer. In een scheur in dese plaat zat een stuk vastgeklemd van een baar goud, en wel zóó vast, dat de duikers blükboar geen kans zagen, onder water het goud van de plaat te verouderen. Het door die plaat af geknepen gedeelte van die baar goud is even eens gevonden. De beide stukken aan elkaar gepast gaven te lezen „Bonk of Australasia”. Op diezelfde üzeren plaat waren een aantal sovereigns vastgeraaM in de roestlaag. die men niet zonder moeite heeft kunnen los maken. Alles bü elkaar is het een zeer bevredigende berging geworden, en zün assuradeuren er goed afgekomen, tenminste wat de zending goud voor de Bank of England betreft. De passagiers sullen wel minder reden tot tevre denheid hebben gehad, want het is niet aan te nemen, dat die over het algemeen aan ver zekering gedacht hebben.” Mgr. Jarosseau vroeg hem daarop om eenlg uitstel, want hü verlangde de aangelegenheden van zün dierbare missie in handen te stellen van den aalmoezenier van den gouverneur; hü schreef zelfs een lang verslag, waarin hü er op aandrong, dat de belangen van de IJerk in het geheels vicariaat geëerbiedigd zouden warden. Tot de paters der missie richtte hü een afscheidsschrüven. met het verzoek het ter kennis van alle Christenen te brengen. Er was inmiddels overeengekomen, dat Mgr. Jarosseau zou vertrekken met Père Charles, die vüf en twintig jaren lang aan het hoofd van het me- laatschenhuls l^d gestaan. Den Jtsten Mei was alles gereed voor het vertrek en wachtte de Apostolisch Vicaris op de laatste bevelen. Met groote vurigheid bad hü tot O. L. Vrouw van Büstand, die Plus VII naar Rome had teruggevoerd. Na afloop der Vespers kwam men hem bood schappen, dat de bevelvoerende generaal hem verlangde te spreken. „Ik deed hem binnen komen." verhaalt Mgr. „HU overhandigde mü een officieel telegram, afkomstig van Rome,, dat hetuitzettingsbevel herriep. <Dlt was te danken aan een tusschenkomst der Fransche bü de Itallaansche regeezlpg) Terwül de generaal het mü overhandigde, schreide hü- Ik omhelsde hem. Eh allen begaven wü ons naar de kapel, om er uit dankbaarheid een „Magnificat" te zingen." Dit speelde zich echter niet meer te Harrar af maar te Diré-Doua. waarheen een detache ment Itallaansche soldaten Mgr. Jarosseau be geleid had, en dat hem ook verder naar Dji bouti had moeten brengen. Na de plechtigheid van het „Magnificat" vroeg de generaal „Wanneer wilt U naar Harrar terugkeeren?” Mgr. Jarosseau antwoordde; „Zoo spoedig mogelük.” Waarop de generaal zelde. „Ik had order gekregen U naar Djibouti te brengen: ik zal U nu naar Harrar terugvoeren, wanneer U dat verlangt, en met alle eerbetoon dat toekomt." Het was onder ontplooiing van een heel mi litair apparaat, dat de Apostolisch Vicaris met zün gevolg den terugtocht naar het centrum der missie ondernam Tot 8 Juni 1938 is Mgr. Jarosseau toen nog te Harrar gebleven, waar hü ervoor heeft gezorgd, dat het Abessinische missiewerk zoo vlot mo gelük overging uit de handen van de Fran sche missionarissen in de handen der Italiaan- sche, die later door de Congregatie der Propa ganda Fide werden aangewezen. (Van onzen Rarüachen correspondent) e verovering van Abesslnlë door de Ita lianen heeft, zooals men weet, ook ten- gevolge gehad, dat dg H Congregatie der yiopoganda Fide. in overleg met de nieuwe beersetters. tot een reorganisatie der mlssionnee- rtng van het land is overgegaan Deze reorgani satie heeft meegebracht dat de Fransche mis sionarissen. Capucüner paters van de orde-pro vincie van Toulouse, die onder het bestuur van den „konlng der koningen" de blüde boodschap in Abessinlë verkondigden, vervangen werden door Itallaansche. terwül de Capucünen van Toulouse reeds een niéuw missiegebied toege- wezen kregen in Aequatorlaal Afrika. Zooals vanzelf spreekt is het niet zonder eenlgen weemoed, dat de Fransche mlssiona- Hssen het terrein, waar zü tot dusverre van de verbreiding van het RUk Gods hun levenswerk hadden gemaakt, hebben verlaten. En in Frank, rüka wereldlüke bestuurskrlngen, waar, zelfs in de tüden van het heftigste binnenlandse he antl-clertcallsme. het Fransche misslonneerlngs werk werd bevorderd, omdat men. o paradox!, in de Fransche verkondigers van het Christen dom tevens de beste vertegenwoordigers van het «Pkansche genie" zag, is hun vertrek gevoeld sis het verloren gaan van een stukje Fransch cul tuurgoed. Dit verklaart dan ook ampel de bijzonder eer volle wüse. waarop Mgr. Jarosseau. de 81-jarige ex-Apostoliach Vicaris der Galla’s te Djibouti, door de hoogste Fransche autoriteiten werd ont vangen, nadat hü begin Juni JL definitief Abessinlë had verlaten, het land, waaraan hü 37 jaren lang zün krachten had gegeven Weinigen der veteranen onder de missie bisschoppen zullen op een zoo prachtlgen en bewogen staat van dienst kunnen wüaen als deze zoon van 8t. Franciscus. Onmlddellük na zün priesterwüdlng in 1881 vertrok père André Jarosseau naar Ethiopië. HU maakte deel uit van de eerste karavaan Ca- pucüner-paters van Toulouse, waarom Mgr. Tau. rln, die toen Apostolisch Vicaris der Galla’s was, had gevraagd. In 1900 volgde hü dezen op als titulair-Blsschop van Loatro. Hü legde zich vooral toe op de ontwikkeling van het inheemsch onderwüs. de vorming van een inheemsche geestelükheld en de bestrijding van de me- laatschbeid. Zeer groot was zün invloed aan het keizerlük hof; voor een niet gering deel heeft hü bügedragen tot het succes van het bezoek dat de keizer bü den H. Vader aflegde en van de pauselüke missie, die in 1929 door Pius XI naar Ethiopië werd gezonden, waaraan de Kardinalen Marchetti, Selvaggiani en rant deelnamen. Br is nogal oen en ander geschreven over de situatie, waarin Mgr. Jarosseau verkeerde ge durende den Abessinisch-Italiaanschen oorlog en in den Ujd na de Itallaansche overwinning, in het büzonder over zün verhouding tot de Abessinische heerschers van het land en tot ds itallaansche veroveraars. Dat kwam lang niet allemaal uit betrouwbare en onverdachte bron. Het is daarom te Interessanter eenige passa ges weer te geven uit het relaas, dat de hoog bejaarde missie-bisschop bü zün terugkoer lu het Fransche vaderland aan een redacteur van do katholieke „Croix" dood- Op 8 Mei, den dag waarop de voorhoede van Grasianl's leger Harrar, de bisschoppelüke re sidentie, waar Mgr. Jarosseau voortdurend aan de züde der Abesslnlërs was gebleven, was bln- nengetrokken en terwül het centrum der stad door de Itallaansche tanks bezet was, hoorde hü aan de deur van de zwaar gebarricadeerde missie kloppen. Op zün vraag wie daar was, kwam het antwoord: ..Een Itallaansch officier. Maak openl” De Bisschop bevond zich daarop tegenover een door Graziani gezonden luitenant, die hem, na wederzüdsche begroeting, vroeg, of hü iets noodig had en of hü in gevaar was. Op zün antwoord, dat hü een lüf-garde van Abessini sche soldaten bü zich had de stad was eenige dsgen lang de prooi van Abessinische plunde- raars geweest zelde de luitenant: „Laat ze mü zien!” En hü voegde eraan toe: „Voortaan zal ik U bewaken Vervolgens gelastte hü de lüfrarde de wapenen af te leggen. Eenlgen tüd daarna ontving Mgr. Jarosseau bezoek van den nieuwen militairen gouverneur van Harrar, die vergezeld was van zün aal moezenier. een pater Redemptorist. HU vroeg eenige inlichtingen, die Mgr. Jarosseau hem gaf.„ Den léden Mei tweede bezoek van den mili tairen gouverneur. BUna op den man af zelde dese hem toen: „U zult uit het land gezet wor den. U heeft gedurende den oorlog een rol ge speeld, die ons noopt aldus op te treden." „De slag was hard,” zelde Mgr. Jarosseau. „Ik gaf den gouverneur te kennen, dat mün rol in het minst niet verocrdeelenswaard was ge- weest.’ „Het was mün plicht, münheer de gouver neur, de zaak van Ethiopië te ondersteunen, welke ik als de zaak van het recht beschouwde; en de stem der dankbaarheid legde mü den plicht op aan den persoon van den keizer trouw te blüven.” Waarop de gouverneur antwoordde„Ik begrÜP U, Monseigneur. Ik ben begaan met UW.... situatie. Wanneer U vertrekt? Ik zal U dat later doen weten.” Drie dagen later deelde hü den Bisschop mede, dat de stappen, welke ondernomen wa ren teneinde het hem mogelijk te maken, dat hü te Harrar zou blüven. zonder resultaat wa ren gebleven en dat hü dus vertrekken-moest. Ik stelde de twee praat-machlnes, die elkaar niet kenden, aan elkander voor, en liet ae als t ware op elkander los. Ze begonnen direct hun krachten met elkaar te meten. De was geheel overbodig geworden en slaagde er in, me ongemerkt te verwuderen. Even daarna stond ik op t balcon van m'n kamer. De laatste stralen der ondergaande zon beschenen de spiegelgladde zee. Beneden op t terras zaten Hermanus en juffrouw Amanda en praatten. De zon was al kwam langzaam op en Herma nns èn juffrouw Amanda waren aan t praten. Sprookjesachtig goot de volle maan haar zil veren stralen over de elndelooee watervlakte en Hermzmusen juffrouw Amanda zaten nog steeds te praten. Den volgenden morgen al tamelük vroeg, ver trok ik voorzichtigheidshalve naar een andere badplaats, naar Noordwük. Een jaar daarna kwam ik omstreeks denzelf- den tüd weer in Scheveningen en nam m’n In trek In 1 zelfde hotel. Weer stond Ik op een avond op t balcon van m'n kamer en wierp een blik naar beneden. Ik wreef m’n oogen uit. Leed ik soms aan zinsbegoochelingen? Neem Daar zaten, beneden op 1 terras, Hermanus Tn Juf frouw Amanda aan t zelfde tafeltje als t vorig Jaar. Verbaasd keek ik toe, totdat m’n nieuwsgierig heid het won van m'n angst voor het dreigende gevaar. Ik verliet m’n kamer en ging naar be neden. Op 't terras gekomen, aocht ik dekking achter een paar groote parasols, keek nauwkeurig toe en zag. dat m'n vrees ongegrond was, want.... o wonder ze zwegen. Ik wachtte twee minuten, vier, vüf minuten. Nog altüd zwegen ze. Reeds waren tien minuten verstreken en nog steeds duurde hun zwügkuur voort. In diep zwügen verzonken, zaten se tegen over elkaar. Toen ging ik op hun tafeltje af. Hermanus en juffrouw Amanda waren zeer verheugd mü te zien. - i „We zün hier gisteravond pus aangekomen," zei Hermanus „Maar, dat te waar ook, Ik geloof met. dat je t weet. We* zün nu een half jaar getrouwd Amanda en ik!” En. als bü afspraak, begonnen ae gelüktüdig op me los te praten! (Nadruk verboden) vroege wlelrüder gaat zingend over het rüwiel- pad. Als wü moe van het wandelen en spelen op huls aan gaan, slaat het dorpsklokje halt tien. .Nora, wü gaan hier nog een halt uur rusten, zeg ik tegen den hond, en terwül ik mü behaaglijk neervlü. legt zü haar kop op mün been en wü genieten beiden van stilte, rust en warmte. Plotseling klinkt uit de verte een zwaar klokgelui! 't Begint zacht en eenigs- zins stootend. maar weldra is de klok op gang en laat ze haar vollen toon krachtig hooren. Ik constateer: de toon te O Een tweede klok komt zich aanmelden en begint met hooger stem B te zingen Prachtig klinken deze beide klok ken van de R.K. kerk en zingend galmt het over dorp en heide GB. GB, GB. Maar hoor! Dgar mengt zich van de Gereformeerde kerk, die 200 meter verder ligt, een derde stem in het koor. Ook zü begint, gewekt uit haar rust, zacht en bedeesd te zingen, maar hoe meer zü in kracht toeneemt, hoe oorverscheu- render haar toon Pis zich opdringt. Het galmt nu door het luchtruim: FisG-B. FisGB. Zoolang het achter elkander gaat is het aan te hooren, maar wanneer FisG gelüktüdig klinken, krügt men een koude rilling, in weer wil van het warme Augustus-zonnetje. Nog een vierde klok meldt zich aan: het is de op een halven kilometer verder gelegen Neder landsen Hervormde kerk. Haar toon is F, en als zü met volle galmen begint mede te zin gen is de cacaphonie volkomen. *t Is niet om aan te hooren en beide ooren stop ik dicht. FFisG. daar klinken ze alle drie gelijk, en als het waarheid is dat klokgelui den duivel op de vlucht jaagt, dan zal Satan voor dezen wanklank zeker een auto nemen om nog spoe diger uit dezen warboel te komen. lederen Zon dag van mün vacantie zou ik dit moeten aan- hooren? Dank u! Om 9 uur spring ik op mün flets en zorg minstens 10 K.M verder te zün. Het is geen droombeeld wat ik hier neer schreef; in heel wat steden en dorpen ben ik geweest, en altüd te bat mü opgevallen hoe een chaos van klanken den Zondag verstoort. Toch is dit met eenlg nadenken te voorkomen. In het vorig jaar vroeg Ds. Kunst, Ger. predi kant te Deventer (thans te Rotterdam), mü hem te advlseeren omtrent de luidklok die op de nieuwe kerk aou komen. Dadelük flitste het bovenstaande mü door het hoofd en was mün eerste vraag „U ziet hier 60 meter vanaf de R.K, kerk; zijn daar klokken in den to ren?" Ik kreeg- een bevestigend antwoord en mün eerste schreden waren naar den Pastoor, die mü vrlendelük toegang gaf tot oen toren om de klokken te onderzoeken. Deze klokken hadden tot toon AsC. Wü konden dus hier mede rekening houden; de Geref. kerk kreeg, gezien het beschikbare bedrag, een F, en in De Rijn bü Keulen

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 10