WUl
wf
De avonturen van een verkeersagentje
I
S'Cet uttfaal
i>. o. n.
den daq
i
fORRIE
5 ij*
r
Nieuw-Amsterdam
OPGERUIMD
VRIJDAG 15 JULI 1938
I Langs een
omweg
Het banaanvliegje
zs
i
I
Mutatie» door beschieting
met neutronen
DOOR
CHARLES
GARVICE
«F* S
1 V,
r
,The Studio” prytt het werk
der kunstenaars
-ƒ - .7 -
■ver?
■r
<-
W]
Gw»
De danszaal op de Jiieuw-Amsterdam”
wa-
I I l»w J
De
strijd
s
■gen,
1
e
Km
a
streven naar schoonheid
enkele pronkstukken of
Opgeruimd opruimfestijn.
Laat de dames nu maar wink’len,
Laat ze nu hun gang maar gaan,
Als ’t een beetje wü, dan komen
Ze er opgeruimd vandaan!
kiemen doodt Flacons
7» CL. I. 1J0 en L 1.J0.
geliefde rtyler-
u ^plotselinge
Ie man bleef
[n pet tikte, zijn
O. zei Johan lachend, ik ben heelemaal
niet bang voor dat soort avonturen. Het is in
teressant, héél interessant.
Maar je begrijpt, dat alles onder ons blijft,
als een geheim tot in alle eeuwigheid....
Natuurlijk.
Johan kreeg de brieven, bestudeerde de zaak
grondig, en een week later maakte hij ook ken
nis met de jongedame. Hij vond haar aantrek
kelijk en had geen woorden genoeg, om uit
drukking te geven aan zijn dankbaarheid jegens
zijn vriend.
t Is een schat van een meisje lief, ont
wikkeld, en er ontbreekt niets aam
Een paar maanden later had hij al den ver
lovingsring aan zijn vinger.
Je kunt me fellciteeren, zei hij tegen zijn
vriend. Ik ga trouwen. Wil jy getuige wezen?
Met genoegen.
IIHIIIIIHIIIIIII^
Kien
bQ verBas van sen bona
een voet af een oog.
Terwijl de scheidsrechter reeds met zijn horloge in zijn
hand stond, om op tijd te blazen, maakten de muizen nog een
goal. Van Kwaakhem had zich daarbij laten verrassen.
eindigde in bet voordeel van de kikvorschen met 8
tegen 3.
hebben. Vergeet me niet, lieveling. Voor altijd,
je Guy.”
Deze woorden werden gelezen op een kamer
gelijkvloers, voor een stapel dossiers. De lezer
kon zoowat veertig jaar wezen een knappe,
slanke, donkerblonde man. Éérst scheen hij een
beetje in de war. Hij las het briefje tenminste
sssvMssssassssstaaeesvisnstsaateeMeeeoeoeeeoeoeM
^IIIIIIIIIIIHIIIII
I
Toen ze haar oogen lang genoeg op het adres
had laten rusten, opende ze de enveloppe
langzaam en zorgvuldig en nam er den brief u<L
Het was haar eerste liefdesbrief en zij wilde
er zoo lang mogelijk van genieten.
GENEESMIDDEL TEGEN
HUI OOP NDOENIN GEN
p A *C «P <Mt blad Zijn ingevolge de veroekerlngsvoorwaarden tegen w-i bfl levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door w-i TEA bfj een ongeval met W”? QfA
aaUvlvllLj O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeertngen f OU»" verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen F OUo“ doodeUjken afloop F
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UIT ERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
i
i; I I II— -
Op den trouwdag maakte de weduwnaar ken
nis met de boezemvriendin van de bruid: een
knap ding, waarmee hij In de verste verte niet
de gedachte had, gecorrespondeerd te hebben.
Zij onderhielden zich met elkaar met zichtbaar
en wederzijdse!: genoegen, zoodat het niet moei
lijk was, het blijde slot te raden. Want de liefde
is niet alleen d&Ar, waar ze is, maar ook vlak
daarnaast.
Van Dril van het kikvorschen-elftal, die niet minder dan 7
goals had gemaakt In dezen wedstrijd, wat wel een record was,
werd door de supporters op de schouders gedragen en over het
veld gevoerd, waar hij zeer levendig werd toegejuicht. In de
sportbladen verscheen zijn portret.
„Zeer geachte Heer,
Schrijft mij, waar en wanneer en hoe
we de zaak kunnen regelen....**
„P.S. Stuur me een foto van jezelf dit
keer. Ik hoop, dat Je mijn gekrabbel kunt lezen,
ik ben geen goed schrijver. Ik wou, dat ik je
alles zelf kon vertellen."
Deze brief bracht bjj haar een zekere onrust
teweeg slapelooze nachten en hartkloppingen.
Neen, zóó ver ga ik niet, luidde haar be
slissing, na rijp beraad. Ik kan beter....
Maandagmorgen riep zij een vriendin terzijde,
die in de kamer naast harfr werkte, en zei:
Zeg, Corry, ik moet je iets héél belangrijks
vertellen. Maar geef me Je woord erop....
O, mij kun je gerust vertrouwen....
De beide vriendinnen wandelden langzaam
aan den schaduwkant van den weg.
Buitengewoon Interessant! zei Corry, toen
ze alles gehoord had. Ik ben benieuwd naar wat
er komt.
Het Interessantste komt nu. zei de ander.
Kijk eens, ik zou graag willen, dat jy het
voor me overnam. Ik ben een beetje onwennig
in die dingen, zie je, en dan.... ik ben van
gedachte veranderd. Ik doe het zaakje aan Jou
over. Knap Jij het op, zoo goed en zoo kwaad
als je kunt.
- Corry was een pittig en ondernemend ding.
Ze schaterde het uit.
Die is goed! riep ze. Ik neem het aan!
zy Het zich de brieven geven, leerde daar haar
lesje uit en den volgenden dar stuurde ze het
volgende antwoord
Van het volk der Nederlanders
Is het wijd en zijd bekend:
't Heeft voor orde en voor netheid
Een bijzonder sentiment.
Over dit gevoel bestaat er
Meer dan één gevleugeld woord,
Waartoe ook het welbekende
„Opgeruimd staat netjes" hoort.
Opgeruimd, dat is iets prettigs.
Iets, dat overal bij past,
Of ’t nu bij een huis gebruikt wordt,
Bij 'n humeur of bij een kast,
Opgeruimd moet alles wezen.
En thans gaat door heel het land
Weer de opruimgolf, en alles
Moet Hl orde, moet aan kant.
„Opgeruimd staat netjes" immers,
Opgeruimd moet alles zijn,
En het wordt voor velen nu een
De zeer verfijnde technische hulpmiddelen
daarvoor vonden deze Berljjnsche geleerden in
het Röntgenlaboratorium van Philips te Eind
hoven, waarvan de staf zijn welwillende mede
werking verleende. En het resultaat was, dat bij
de gebruikte „neutronenbestraling” inderdaad
minder mutaties optraden dan bij het gebruik
van Röntgenstralen. Het verschil bedroeg onge
veer een derde, zoodat men er niet aan behoeft
te twijfelen of de stralen, die „dicht langs de
baan** werken, ook Inderdaad minder muteeren-
de uitwerking vertoonen. Deze belangwekken
de proeven, waarvan het resultaat onlangs In
Die Naturwlssenschaften werd medegedeeld,
bevestigen dus de gemaakte veronderstellingen.
.Mijn lieveling,” had Guy geschreven: ,Jk
hoop dat Jack je Vrijdag verteld heeft, dat mijn
vader me thulsgeroepen heeft; ik heb hem een
boodschap voor Je geschreven. Mijn vader was
beter dan ik verwachtte, maar hy is erg ziek
geweest. De „herrie die Je voorspelde, Lorrie,
hebben we Inderdaad gehad, maar het is beter
geëindigd dan Je dacht. Ik heb mijn vader moe
ten beloven, dat Ik een maand bij hem zou
blijven of In leder geval, dat Ik een maand
verlof zou nemen. Hij denkt natuurlijk, dat ik
tegen dien tijd wel genoeg zal hebben van zekere
persoon. Daar is veel kans op, hé? Ik zou het
wel onmiddeliyk geweigerd hebben en weer naar
je toe zijn gekomen, maar dat zou tusschen
vader en mij een onherstelbare breuk hebben
veroorzaakt, die nooit meer te heelen was en
dat zou een slecht begin voor ons zijn geweest,
is het niet, lieveling" Maar als Je eens wist,
wat het me gekost heeft. Je in geen maand te
zien of te schrijven! Als hij niet de beste vader
was. die je je ooit zou kunnen wenschen, dan zou
Ik hem en Latcham liever voorgoed verlaten
hebben, dan dit te beloven! Je een maand lang
niet zien. Jou zal het misschien kort genoeg
schijnen, maar Ik ben hier opgesloten, terwijl
mijn hart in een zekere pastorie is by het liefste
en moofcte kleine vrouwtje van de wereld. Doch
er was niets aan te doen; ik moest dit beloven
of met dien goeden, ouden vader voorgoed
breken. Schrijf me. dat ik goed heb gedaan,
liefste. Schrijf me een langen brief. Over een
maand komt alles in orde, want of hij toe
stemt of niet, ik ben de Jouwe tot aan den dood,
ala je ten minste zoo’n nietsnut als mij wilt
•De Vier Jaargetijden”het bronzen paneel van Jan Elov en Leo» Brom op de
Nieuw-Amsterdam, in „The Studio" geprezen
het is een versiering, ontspringend aan den
ren aard der architecturale opvatting.”
De schrijver is verheugd,' dat men zich in zijn
niet heeft beperkt tot
tot de ruimten in ge
bruik door de passagiers der kajuitsklas. „De
materieele détails van schikkingen gelijk die
tusschen kajuits-, touristen- en derde klas, zijn
vanzelfsprekend verschillend. In de quallteit
der kunstprestaties Is er geen onderscheid. In
leder geval hebber, eeiste klas ontwerpers de
zaak uitgevoerd en binnen de gegeven beper
kingen heeft 'n ieder eerste klas resultaten ge
boekt, een getuigenis van de ware democratie,
of naar men wil van de ware aristocratie der
kunst.” f
Vooral worden .Sybold van Ravesteyn’s der-’
de klas eetzaal en tweede klas bibliotheek ge
prezen. Voorts worden behandeld Wydeveld's
Grand Hall, Raedecker's decoraties en Röllng’s
schilderingen, „the very beautiful bronze pa
nel” der vier jaargetijden door Jan Eloy en Leo
Brom, Frits Spanjaards laatste experiment in
wandversiering de photo’s door mevr. Pern-
hout in zijn rooksalon Nicolas’ vermurail-
paneelen. Copier's glaskunst, Wouda's luxe-
hut.
Tal van afbeeldingen zijn hierbij afgedrukt,
alsook van werk van Reyer Stolk, Willem Mo
lln, Van der Wilt, Bolle, Plet Starreyeld, Semey,
Christiaan de Moor, Oud, Van Hall, Joseph
Oantré, Lambert Simon en Nel Klaassen.
HERMAN KRAMER
illllllHIIIIIIIIIHIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlillllllllHIIIIIIIIIIIII^
Juffrouw.” zei hij
luldjgenden toon. „De posttrein is
Zal ik de brieven maar naar de
pastorie brengen, of
„Geef ze mij alsjeblieft maar,” zei Lorrie met
slecht geveinsde onverschilligheid. r
„Drie voor dotnlné en één Ik geloof dat
er één Is voor u, Juffrouw Ja. hier is hij,’’
tergend langzaam, zocht de man In zijn
En wat zou het resultaat zijn? Zou Guy haar
schrijven en hoe lang zou het duren eer ze wat
van hem hoorde?
Ongeduldig en rusteloos nam zy haar hoed
en ging naar buiten. Drie dagen; misschien
schreef hy vandaag, misschien kwam hy wel
terug. By die gedachte vloog het bloed haar
weer naar het gelaat. O, als hy maar terug
wilde komen! Als zy er ooit aan getwijfeld had
of ze hem liefhad, dan was die twyfel door
deze drie dagen wel volkomen verdwenen.
Alle licht en kleur scheen uit haar leven
vedwenen. Voor het eerst, sinds ze als kind
ziek was, zat ze over haar bord te hangen,
inplaats van met den gezonden eetlust; die haar
tot nu toe nog nooit verlaten had, er op aan
te vallen.
De slaap, die troost en toeverlaat, had haar
In den steek gelaten en haar vroeger zoo zorge-
looze gedachten hielden zich met één thema
bezig Guy!
Hem. liefhebben! Op dezen stralenden, zonni-
gen morgen beteekende immers de heele wereld
niets anders voor haar dan Guy Kendale. De
vogels schenen dien naam te fluiten; de weinige
bladeren die er nog waren ritselden in zachten
cadans met andere en in haar hart klopte de
echo.
Het was alles zoo vreemd, zoo nieuw en won
derlijk, dat ze verbaasd nu en dan bleef
staan.
Langzaam en in gedachten verzonken liep
ze naar het dorp. Alle wegen waren dezen
morgen hetzelfde voor haar en ze wist ternau-
wirnood waar ze liep, tot ze den postbode over
„Ja.” zei Jack. „Al drie dagen. Wisten jullie
dat niet?”
„Hoe zouden wy dat weten?” vroeg Greta met
haar vriendeiyk lachje.
„O Ja, dat heb ik vergeten! Hy schreef me
een briefje, met de een ctf andere boodschap
voor jullie er in. Ik heb er totaal niet meer aan
gedacht.”
Lorrie s hart klopte snel.
„Natuuriyk," merkte ze op, terwyi ze trachtte
onverschillig te spreken. „Er is maar één ding,
dat jy niet vergeet je eten. En wat was dat
dan we! voor een boodschap?”
„O, niets belangryks, anders zou ik het wel
gezegd hebben; iets over kouvatten by de wed
rennen of zooiets. Heb Je myn pyp gezien,
Greta?” en hy liep fluitend naar bulten.
Lorrie zag hem bulten komen en leunde uit
het raam.
„Waar is lord Kendale heen, Jack? Ik hoop,
dat hy myn handschoenen niet zal vergeten.”
„O, daar zal hy beslist wel aan denken. Hy
is naar zyn vader, naar Latcham.
Lorrie trok zich terug achter de gordynen
en een plotselinge bleekheid maakte plaats voor
het verraderiyke rood.
„Naar zijn vader!” Drie dagen had ze ge
wacht om hem te zien, om van hem te hooren.
Drie dagen, die voor het ongeduld van haar
kloppend hartje drie Jaren hadden geschenen.
Naar zyn vader gegaan! Hy was dgn ouden,
trotschen graaf gaan vertellen, dat ^yn zoon
liefde had opgevat voor een doodarm meisje,
dien zoon, waarop hy bouwde om hst fortuin
van het wankele huis Latcham te herstellen.
en
tasch en haalde er den brief uit.
Lorrie trok hem byna wild ^lit zyn handen
en terwyi ze langzaam bleef doorwandelen tot
de man uit het gezicht was, vloog ze daarna
naar het kerkhof. Ze leunde tegen een steen
den zelfden steen waarachter ze verborgen had
gelegen op den dag van het eerste bezoek van
lord Kendale en draalde de enveloppe om,
die ze gretig bekeek.
Natuuriyk was de brief van hem, Lorrie had
maar weinig menschen, waarmee ze corres
pondeerde en dat waren allemaal dames. Deze
grove, onhandige letters konden niet van een
vrouw zyn.
ovej. en toen
nog eens. Toen,
na een half uur
tje of zoo. ging
hy naar de ka
mer daamaas*
en legde zyn
hand op den
schouder van een collega
Koen eens even by me, Johan. Ik heb je
wat te zeggen.
Hy maakte een kleine Inleiding. Hy zei, dat
hy, na twee jaren weduwnaarstaat, weer zoo
iets als jeugd over zich had voelen komen; maar
hy was achteraf toch maar weer van gedachte
veranderd. Hy wilde het ovwdoen.
jy bent een joviale kerel en vrygezel» zefde
hy tenslotte. Voel Je er wat voor, om t van
me over te némen?
een langdurige bestraling met zwak effect ge-
Wke uitwerking heeft als eqp korte bestraling
met grooter intensiteit. De totaaldosls beslist,
en zelfs biykt daarby binnen zekere grenzen
ook de gebezigde golflengte geen invloed uit te
oefenen. Het fyne samenstel der genen schynt
dus door een „energleschok” van bepaalde
sterkte een verandering te kunnen ondergaan,
die zich naar buiten toe als mutatie mani
festeert.
Deze feiten brachten onderzoekers als Tlmo-
féeff, Ressowsky en Zimmer er toe om te spre
ken van een „trefferprinclpe". en dit In ver-
'oand te brengen met den aard der gebruikte
stralen. Hierdoor wordt de energie afgegeven
in bepaalde quanta, die elkaar in een zeker
rhythme opvolgen. Men kan hier denken.aan de
werking van een mitrailleur. Eén enkele mu
tatie zou dan optreden by eiken vbltreffer
door electronen of protonen, en samengaan
met de ionlsatie van één atoom (of hoogstens
enkele atomen) door de gevolgde methodiek.
Deze veronderstelling past geheel bij het ver
melde feit, dat een bepaalde totaaldosls van
stralingsenergie een bepaald aantal mutaties
doet optreden, en dat dit optreedt by het ge
bruik van verschillende soorten van stralen.
Als echter deze hypothese juist is, moet ook
een bepaald soort van stralen minder werkdadig
biyken te zyn. Maakt men n.l. gebruik van z.g.
neutronenbestraling, dan is dit te vergeiyken
met het gebruik van een mitrailleur met wei
nig spreiding, die een groote beschletlngsln-
tensltelt op een klein gebied vertoont. Het re
sultaat daarvan Is een geringere kans dat een
der verspreid liggende genen wordt geraakt en
veranderd. By bezigen van dit soort stralen
-zal het dus te verwachten zyn, dat minder mu-
tatiqs worden waargenomen. Genoemde onder
zoekers hebben nu getracht na te gaan, of deze
theorethlsche conclusie zich door het onderzoek
verder liet bevestigen.
„Neem my niet kwalyk,” zei Jack met be
studeerde beleefdheid. ,Moet ik hieruit begry-
Pen, dat je ontkent buitengewoon stil te zyn,
d»t Je ontkent, dat je dwaas zit te glimlachen,
°at je ontkent, dat je telkens tot in je hals
toe bloost?”
„Jack je bent ik weet werkeiyk niet, wat
je moet noemen," zei ze, terwyi ze opstortd
Wet een nerveus lachje. „Waarom zyn de man-
beiyke leden van het menschelyk ras zulke
«tposten, wanneer ze Jong zyn? Waarom ga
Je niet jagen of visschen of byvoorbeeld naar
Carshal-barakken. Alles wat Je doet is goed,
•Is je ons maar niet verveelt"
4k denk, dat ik ga visschen.” zei hy kalm.
Jk zou wel naar de barakken gaan, maar Guy
«r niet."
Js lort Kendale weg?” vroeg Greta.
Torrte wendde zich plotseling naar het raam,
“g juist op tyd om voor Jacks oogen haar
^^?llng vuurrood geworden gezichtje te ver-
de brug zal komen, die over het
tje van Jack lag.
Haar hart klopte sneller vai
hoop, die nog sterker werd
staan en terwyi hy
tasch nakeek.
,Jk ben laat vi
op verontschulj
ontspoord. 1
,Jk my ziek voelen," herhaalde Lorrie spot-
tond. „Ik i„-_ -
Waarom besteed je nog eenige aandacht aan
-r v- ooral de onderzoekingen van den Ameri-
\f kaanschen geleerde Morgan en zyn me-
dewerkers maakten ons bekend met het
veelvuldig voorkomen van mutaties by Droso
phila, het banaanvliegje- Dit insect laat zich
uiterst gemakkeiyk voorttelen en vertoont bo
vendien in sterke mate het optreden van kleine
erfeiyke veranderingen of mutaties; het vormt
daardoor een zeer geschikt object voor onder
zoekingen qp dit gebied. By dit vliegje vooral
heeft men den invloed leeren kennen, dien
allerlei stralen by het ontstaan van zulke mu
taties kunnen spelen. Nadat men namelyk de
stralingen van radio-actleve elementen beter
had bestudeerd en leeren toepassen, bleek het
dat zoowel de kortgolvige Röntgenstralen als
ook de uitgezonden alpha- en betha-deeltjes
het aantal der optredende mutaties kunnen
vermeerderen.
Ook werd vastgesteld, dat de genoemde stra
len biykbaar een onmlddeliyken Invloed op de
afzonderiyke erffactoren of genen uitoefenen.
Daarnaast bleek dat het aantal der mutaties
evenredig is met de stralingsdosis, zooaJs men
die kan meten door de ioniseerende werking
hiervan na te gaan. Wat dus zeggen wil, dat
e was al een beetje over de eerste jeugd
heen, hoewel daar nog niet veel van te mer- i
A-J gen was. Ze was nog mooi, en prettig om te
zien. Elgeniyk kon niemand begrypen, hoe ze
nog vry kon wezen zy, die een van de knapste
meisjes van het kantoor was, terwyi de andere
die niet den toets der vergeiyking konden door
staan, de een na de ander een man vonden.
Was het, omdat ze misschien een beetje il te
ernstig was? 't Had er veel van, ot ze altyd een
weegschaaltje by de hand had, om vlug haar
eigen gedachten en ieder woord en gebaar van
een ander te wegen.
Daarom kende ze byna zichzelf niet terug,
toen ze, op een prachtigen morgen in de maand
Mei, besloot te schrijven op een „kleine adver
tentie." In <ie advertentie vroeg „een eenzaam
man” een levensgezellin. Ze kon zich niet her
inneren, dat ze ooit nieuwsgierig geweest was
naar de verzuchtingen van dergeiyke eenzamen;
en tóch had ze opeens een gevoel, alsof ze nu
een tot hét'lot uit de lotery zou trekken.
„Ik zal hem schryven", dacht ze glimlachend,
zy het ook een beetje zenuwachtig.
Kwaad kon het niet. In de eerste plaats werd
de correspondentie volkomen anoniem gevoerd
en bovendien nog met de schryfmachine; en in
de tweede plaats kon een dergeiyke briefwisse
ling ook éénzydlg beëindigd worden en wannéér
men wilde als de toon haar nfet beviel, hield
ze er onmlddelHJk mee op.
Ze keek naar buiten, waar alles straalde in
het heerlik zonlicht. Ook in haar hart werden
de laatste wolkjes weggevaagd. „*t Zal een leuk
tydverdryf zyn voor den zomer!" dacht ze
glimlachend.
Ze schreef den brief aanstonds en bracht hem
op de bus, toen ze naar huis ging. Drie dagen
later ging ze naar het bureau van de courant,
en de meneer aan het loket overhandigde haar i
een brief, na haar eerst tameiyk streng te heb
ben aangekeken. Ze stopte den brief aanstonds j
In haar taschje, waarby ze nfet kon verhinderen,
dat ze bloosde, en ging haastig weg. Ze maakte i
hem open, zoodra ze den hoek om was. De brief
was, evenals die van haar, met de machine ge
schreven. Het betrof Inderdaad een „eenzaam"
ambtenaar, die een levensgezellin zocht, met
wie hy zyn gedachten kon uitwisselen
Ze moest er op antwoorden. En dat deed ze.
In den grond van de zaak was het toch ook een
aangename ontspanning. De brieven, die nu
volgden, hadden een bepaalde dienstregeling.
Die van hém kwamen Zaterdags en die van
héér werden Dinsdags weggestuurd. Wat ze van
elkaar te weten kwamen, was niet veel. Hun
leven was vrywel eender: teleurstellingen, wer
ken, droomen en verlangen, om een levens
gezel (lin) te vinden, teneinde tegen den ouden
dag gezameniyk een huisje met een tuintje in
te richten.
Den eersten Zaterdag in Juli viel de brief uit
gewonen toon. Hfl luidde:
„Lieve onbekende,
We moeten de post en de fabrikanten van
postpapier niet langer verryken. Laat ons
het geschreven woord verwisselen met het
gesproken woord. Als u er niets tegen hebt,
schryf me dat dan...."
Niet één- of tweemaal, doch wel een dozyn
keeren las ze het gekrabbel over. Haar gezichtje
had nu geen kleur; het was even wit als de
steen, waartegen ze leunde. Een maand! Een
heele maand! Haar niet schryven! Wat moest
die graaf een hardvochtige, wreede oude man
zyn! Met een korten snik drukte zy den brief
tegen haar lippen en kuste hem hartstochtelyk.
Hem vergeten! Daar was weinig kans op.
Maar zou hy haar vergeten? Een maand duurde
lang. Lorrie wist niet veel over de ongedurigheid
van een man, maar regels van sommige dich
ters, die het over dit onderwerp hadden, klon
ken in haar hoofd. Een heele maand, waarin
hy voortdurend mooie, beschaafde vrouwen zou
zien, vrouwen uit zyn eigen kring. Zou hy dan
nog wel denken aan het kleine meisje uit de
pastorie te Carshal, het meisje wier hart hy
had gestolen?
„O Guy, Guy!” zei ze zacht, „vergeet me
niet!”
Ze had ternauwernood uitgesproken, toen
ze een voetstap achter zich hoorde Onmld-
deliyk verdween de brief in haar zak en ze
wendde zich om, bevend, doch uiteriyk be
daard.
(Wordt vervolgd.)
„The Studio”, het bekende Angelsaksische
kunstmaandblad, wdjdt een zeer levendige be
schouwing aan het werk van de architecten en
interieurkunstenaars, die de „Nleuw-Amster-
dam" hebben ingericht en versierd. „A Floa
ting Palace of Art” Is het stuk getiteld en het
schip wordt er superbe in genoemd, mooi van
verhoudingen en gracieus modem van pro
fiel. Ook de inrichting door de kunstenaars
is superbe.
Men ziet eraan, dat de Hollanders een zee
varend volk by uitstek zyn, maar dat zy bo
vendien een bewonderenswaardlge kunst-tra-
ditie bezitten, met een vitaliteit waarvan het
schip een actueel bewijs geeft.
In vergeiyklng met andere oceaan-reuzen is
dit zeekasteel niet een der grootste of vlugste,
aldus het blad. maar het overtreft alle in
comfort en in de hoedanigheid zyner decoratie.
Decoratie, die niet coquet uitbundig en onwe-
zeniyk Is, maar het voordeel bezit van een be-
heerscht schema, waarin architectuur en ver
siering in schoone verbondenheid zyn gecom
bineerd.
WU weten, zoo gaat het maandblad voort,
dat Holland een van de leiders is geweest In
het Europeesche streven naar een nieuwe ar
chitectuur, die werkeiyk uitdrukking geeft aan
ons leven, aan zyn nooden beantwoordt. De
groote Nederlandsche bouwmeester Berlage
was in waarheid een van zyn voornaamste
drijvende krachten. J. J. P. Oud (die voor zyn
rekening kreeg het zwembassin der Kajuits
klas en den rooksalon en de lounge der Tou-
ristenklas) Is een andere hoofdvertegenwoor
diger geweest dezer stroomlng; hy zag in de
nieuwe architecturale beweging „een van de
meest hoopvolle teekenen dat er nog een ver
wonderlijke vitaliteit schuilt In deze zoo ge-
heeten oude wereld een glimp van een le-
vensharmonie, meer omvattend welljcht dan
eenige tot dusver bereikte een nieuwe soort
van schoonheid, zich onderscheidend door ver-
fyning en zuiverheid.” In Holland als in an
dere landen kende de stroomlng een stadium
toen „constructie" alles beteekende, toen het
ernaar uitzag of er iets niet deugde met de
versiering, daar deze niet de kortste en een
voudigste weg was naar de oplossing van 'n prac-
tlsch vraagstuk. Het scheen wel, dat de archi
tect voor altyd gescheiden moest biyven van
den schilder, den beeldhouwer en den ambachts
man; dat ei een kloof bestond tusschen de
dingen van het gewone gebruik en een vorm
van hooge kunst, aldus geheeten daar zy niet
werd begrepen. De „Nieuw Amsterdam" nu is
Mzonder Interessant, omdat het een verder
stadium vertegenwoordigt In de ontwikkeling
van het moderne denken Met al hun kentiis
van de voordeelen der juiste constructie, van
de waarde'van eenvoud en directheid van me
thode, hebben zyn ontwerpers en decorateurs
gezegd: „Wy moeten méér doen dan dit, in
ons zoeken naar iets, dat uitdrukking geeft aan
de twintigste eeuw. Wij hebben de grondslagen
gelegd. Thans moeten wy een beroep doen op
de gevoelens en op de verbeelding.” Deze in
spanning heeft men zich getroost een echt
nationale Inspanning. De schilders, de beeld
houwers, de glasbewerkers en fyne ambachts
lieden van de Nederlanden hebben begrypend
samengewerkt met zestien bouwmeesters. En
het resultaat is niet louter toegepaste kunst.
heb me nog nooit beter gevoeld.
de Idiote invallen van Jack?”
my niet kwalyk," zei Jack met be-
