Hongarije na den Anschluss G w^aal wuifden daq ORRIE EK LOUIS ZIMMERMANN Verstoord evenwicht Rijkdom ie reeft tijd DONDERDAG 21 JULI 1938 oor 1 DOOR CHARLES GARVICE AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL T -* ==8 T Zyn hartewenach ia dirigeeren I”. aangezien dingen heeft «e geaegd... Maar i (Nadruk verboden) „laten B bedaard en zonder aar- Seymour HOOFDSTUK XV Ik kwam dien vent van •51 kamer (Wordt vervolgd) Ml WriMo WB MB hBMk em wat at am oog. remante -maar ®oeten als aan met enthousiasme over zijn dirigent voor een orkest te heeft naar wij Zimmermann ver- zitting an pre ferentie, kc ver hard laten Ilcleele Lichten ax en van haalt Reuter i te ne- xxlschap len loop itie het Ie gren- efinitief en ver- 73.12 Halifax heeft oogen- land en en fun- een ge- «ren. Wiede- er een Verder over de eperking fax net te heb- lat net ind een :en aan demann geven, ?en aan duldige Oriseldis tot haar heer en meester van zijn dinertjes en bals wenschte terug te keeren. Neen! „Ik ben al te lang ..zoet geweest,’* xei ae koppig, terwijl ze rondzag, alsof ze een menigte toesprak. „Dat deugt niet voor me. Ik moet me amuseeren, net als Guy. HIJ flirt met Diana Welford, dan zal ik met Seymour flirten. Het ta in leder geval een amusementje,” en met een droevigen zucht hief ze haar handen op. „Hebben .dagen vroeger ooit zoo lang ge duurd? O Guy, waarom heb je the verlaten? Waarom ben je weggegaan! En als je moest weggaan, waarom ben je dan met Diana Mel- ford gaan flirten?" bleef glimlachen. lU hij koel. „Maar lord Bnyfcr geld trouwen hebben. als de strijkstok? Dan behoeft voor den vitalen kunstenaar deze hartewensch nog geen vrome wensch te zijn, begraven bij illusies waarover men zoo nu en dan nog eens gaarne spreekt. Maar de voornaamste plaats, naast zijn so listisch optreden, neemt toch het werk in bet Concertgebouworkest in, dat zijn groote liefde ■-heeft. ideaal, zielen. taal waar, wat ze-zei? En rijk h^jei ze. rijk! Omdat ae dien leven zulke men- werk hebben... ^Misschien wil- eertig gulden :en poseeren! En nauwelijks had de .koning weer het sein gegeven of de renners trapten dat het een aard had. Eenige ronden lang ble ven zjj gelijk en men zag, dat het een spannende wedstrijd werd. Overal klonken aanmoedigingen. Het was een aardig ge zicht, die kabouters te zien, terwijl hun mutsen en baarden waaiden in den wind. Bi betrekkingen, bezoek aan De bel klonk, toen de vier wielrijders aan de start verschenen. Aan den eenen kant van het stadion, waar de goedkoope plaat sen waren, riepen kwajongens den ouderen fietsers allerlei spot tende opmerkingen toe: ,^Ben je niet stram in je beentjes," riep er eentje. Moet je geen kruidde," riep een ander. mogen vertellen.” „O, hij vertelde het me, omdat hij ongerust was. Die mijn gaat naar de maan en gauw ook. Verkoop den boel maar, Seymour. Maar dat heb je zeker al gedaan?" „Neen vader,” glimlachte Seymour, „ik heb ae nog.” „Dan verlies Je Je geld.” zei zijn vader. Maar Jij kunt het zeker goed missen. Wat voor spel speel je?” Ab sosm sens teveel heest hebt eet ww beert of te weeb een bij een krubpeet. dea b T een prettige zekerheid, det er eea tndere wegen voor e Meer Koot, die steeds den tijd heeft ea altijd rustig zJpe nederigste arbeid wordt van I eeuwige waarde, mits hij met zuivere intentie wordt verricht Opgesloten In haar kamer zat Lorrie met haar handen gebald in haar schoot; haar oogen staarden naar de duisternis bulten. Seymour's woorden waren handig uitgestrooid als zaad in een vruchtbaren bodem en een rijke oogst kwam er uit op in Lorrie's geest. Zi) zat geduldig te wachten tot haar geliefde terug zou komen en intusschen amuseerde hij zich vroolijk. was hij de ziel van een gezelschap, waarvan Diana Melford het middelpunt was. Hij zag haar lederen dag, dineerde met haar, danste met haar, terwijl zjj. Lorrie, wier hart hij had gestolen, in eenzaamheid moest treuren. Zoo gingen haar gedachten en daar ze geen engel was, al was ze nagenoeg even mooi, begon ze boos te worden. Guy flirtte met Diana Mel ford, goed, dat spelletje kon ze ook spelen talj amuseerde zich, waarom zou zij niet hetzelve doen? Ze kon zich ook vermaken en nwt Seymour Melford flirten. Ze wist, dat hij hAr liefhad, dat hij snakte naar een vriendelijk woord, naar een glimlachje, zooals een hond snakt naar een been. Waarom zou ze met ge vouwen handen zitten te wachten als een ge- De eer ste vormen de nationalisten, die heilig overtuigd zijn, dat Hongarije alles te ver wachten heeft van een regiem onder een „sterken man” en onder alle Hongaren be zielende leuzen als' „Herziening der gren zen” en „wering van de Joden”. Op de tweede plaats omvat de beweging een on berekenbaar materiaal, geworven uit de drie millioen tellende boerenbevolking, welke majoor Szalassy voor het eerst in de politieke geschiedenis van Hongarije (maar naar Roemeensch model) in een min of meer bruikbare organisatie had weten te spannen. Voor deze onontwikkelde volks massa. in duizenden gehuchten en over de groote poesta’s verspreid, bestaat er géén verleidelijker vooruitzicht dan dat der demagogie, welke onteigening van den landadel voorspiegelt. Het gemak, waarmede een Bela Kun in 1919 zijn Radenrepubliek heeft kunnen doorvoeren, bewijst dit. En op de derde plaats is daar dan het groo- r De avonturen van een verkeersagentje eigen manier uit. Ik zal die geschiedenis Latcham aan jou en Diana overlaten." „Dank u, vader," zei Seymour opstaande. Melford ging naar de deur en bleef toen plot seling staan. „O, luister eens! Jou hoe heet hij ook weer dien Wheeler tegen. Hü zegt, dat je voor tienduizend pond aandeelen in de Wheal Rose hebt, is dat waar?” „Het is waar, maar Wheeler had u dat niet .Daar wil ik u voor het moment niet mee lastig vallen, vader,” zei Seymour, „als ik mjjn geld verlies, krijg ik er ook wat voor." De oude man zag hem nieuwsgierig aan en bromde Iets. „Enfin, Je bent geen ezel, dat weet ik, maar probeer niet 41 te ‘sliih te zijn. Het zijn mijn zaken niet, het is Je eigen geld. Als Je het ver liezen wilt, moet Je dat zelf weten," en hjj ver liet de kamer. vredenen, overloopers van alle andere par tijen. Volgens door de polltie van Boedapest in beslag genomen documenten beweerde de Szalassy-beweglng alléén In Boedapest met een bevolking van ruim 1.300.000 zielen ongeveer 450.000aanhangers te .hebben hetgeen moeilijk geloof vindt, de bevolking der Hongaarsche hoofdstad grootendeels .van handel en nijverheid leeft en een belangrijk percentage aan Jo den heeft. Wel is de Szalassy-beweglng zeker sterk geweest in de dorpen en kleine steden rond de hoofdstad; maar een Juiste berekening van het aantal der heele en halve sympathiseerenden zal wel altijd uiterst moeilijk blijven. Slaagt tenslotte een dergelijke beweging kennis van de Duitsche partij-ontwikkellng leert ons dit dan komen er altijd drommen oogendie- naars en opportunisten naar het kamp van den overwinnaar overloopen. Volgens Pan ter heerschte er al sedert weken voor het ingrijpen der regeering een groote Ldrijvigheld rond Szalassy's hoofdkwartier de Andrassy üt. Voor de met vlaggen versierde portiek hield de ééne na de an dere limousine stil, om bankdirecteuren, ex-ministers, landeigenaren en industrlee- ilen, oudere staatslieden en zelfs prelateh fier conferentie met de Nazl-leiders te bren - gen. Het is dan ook, volgens genoemden zegs man, ten deele met het oogmerk, den wind uit de zeilen jbarer Nazi-tegenstanders ie nemen, dat**de regeering-Imredy onlangs haar politiek tegenover de Joden heeft ver scherpt. Onder den titel van „Wet ojj de Be scherming van het Burgerlijk eq Econo misch Evenwicht”, bepaalt de nieuwe maat regel, dat Joden voortaan slechts In ver houding van 20 pCt. mogen deel uitmaken van het professioneele en zakenleven van Hongarije. Vanuit zijn residentie In het koningsslot te Boeda oefent Adtalraal Horthy, de Re gent van een koninkrijk zonder kqping, nog altijd een groeten invloed uit over de po litiek -zijner nieuwe ministers. Vereerd en populair, alswpinig monarchen kunnen ho pen ooit te worden, scheen hjj den laat- sten tijd toch minder in onmiddellijk con tact te staan met de velerlei politieke stroo- mingen en zijwinden, die zich in een moeilijke situatie als de huidige voordoen. Zijn groote tact en het alom erkend plichtsbesef, waarmede hij de Hongaarsche grondwet steeds handhaafde, worden ook nu nog door iedereen, vriend en vijand, gewaardeerd. De vraag is echter: zal de zeventigjarige Regent van Hongarije op ze keren dag niet door den plotselingen drang der gebeurtenissen worden verrast, zooals de Hongaarsche regeering van 1919? De nieuwe premier Imredy stelt zich tot taak dit te voorkomen. W. Toen Seymour Melford den volgenden morgen in den tuin van de pastorie kwam, stond Lorrie een klimplant tegen den muur te spijkeren. HU nam zjjn hoed af en zei haar goeden morgen, niet anders verwachtend dan het gewope, nor- sche antwoord, dat de jongedame hem meestal gaf. maar Lorrie wendde zich om rtf glimlachte - ze glimlachte werkelijk. „Goeden morgen mijnheer Melford; ik ben XtiSSi' war terwijl hü bleef staan. V „Neen," verbeterde zjj suikerzoet, Jk sla alleen maar het vel van mijn vingers met den hamer." ..Laat mij het voor u doen," zéi hij haastig. ezien deze hartelijke welke zich sedert het Hongarije van het Itallaansche ko ningspaar, verleden jaar Mei, verder ont wikkelden, zal men het bezoek van Imredy redelijkerwijs in verband moeten brengen met sommige, voor Hongarije dreigende, gevolgen van den Anschluss en met den uit dien Anschluss voortgekomen onzekeren toestand in Tsjecho-Slowaklje. Men herinnert zich, dat bij het bezoek, dat de nieuwe Duitsche opperbevelhebber, in gezelschap van eenige stafofficieren, on langs na den Anschluss aan Boeda pest bracht, zich in de Hongaarsche hoofd- «tad levendige nazi-demonstraties hebben voorgedaan. Reeds vroegere bezoeken van hooge Nazi-partljleiders aan Boedapest, OA. die van Gen. Göring, gingen eveneens gepaard met zoowel legitimistische als nat. socialistische demonstraties in de hoofdstad en in andere Hongaarsche steden. Sinds dien wekte de actie van Duitsche nat. soc. propagandisten en hun Hongaarsche vrien den meermalen aanstoot en verontrusting WJ de regeering. Nu de Europeesche span ning over de Sudetenkwestie ietwat geluwd Aï C* A «P dit blad sun ingevolge de veraetertngsvoorwaarden »ag«B w-i t>(| levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door n bfl een ongeval met f”? OKrt 0 ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen F f OVe" veriiea van belde armen, belde beenen of bJUe oogen F UUe* doodelijken afloop F ZiOUv* Toch had de rustelooze propaganda-cagss pagne in stilte resultaten bereikt. Onmid- dellijk na den Anschluss werd Kalman Hu bay, woordvoerder en vertegenwoordiger van majoor Ferenc Szalassy, voor* de nat. soc. party in Hongarije in het parlement gekozen. Het bleek, dat deze Szalassy-be weglng vele honderdduizenden aanhangers telde, die even zeker in de naaste toe komst rekenden op het optreden eener Nazi-regeering, als *s morgens op het op komen van de zon. Deze onverwachte con- stateering bezorgde de vorige Hongaarsche regeering niet alleen veel hoofdbrekens in zake de binnehlandsche politiek, maar ook vooral over de buitenlandsche staatkunde. Hoe groot was nu feitelijk het nationaal- socialistische gevaar, waartegen de nieuwe regeering in *t veld kwam? Volgens Noel Panter, tot voor kort correspondent van de .Daily Telegraph” te Boedapest, kunnen de aanhangers der Szalassy-beweglng in drie categarleën onderscheiden worden. -2dJe woord de zelen. Melford staarde hem aan. „Wat! Is het 'm dat? Je wilt lord Kendale. de loef afsteken?” „Juist,” stemde Seymour toe. Zijn vader lachte en deed de kurk op de flesch. ,Je bent een slimmerd, Seymour. Dus ver liefd op dat kleine ding van de pastorie, bé? Dat is anders niet zoo heel verstandig; ze bezit geen cent.” „Ik heb genoeg, vader.” „Dat is waar. En ze is van goede familie het is een dame. Goed, werk Je plannetje op Je met Is, Is het meer dan begrijpelijk, dat Imredy eens met Mussolini gaat praten. Sedert den Anschluss is er in Hongarije innerlijk wel Iets veranderd. Al hebben de Hongaren sedert eeuwen veel eerbied ge had voor Duitschland als militaire mogend heid en voor de economische en cultureele waarde van het Duitsche buurvolk, Honga rije wenscht toch zichzelf te blijven en heeft dus bij een zeker evenwicht der mo gendheden een kapitaal belang. De ’■spe ciaal voor Magyaren bewerkte uitgave der Rosenbergsche wereldbeschouwing hebben de meeste Hongaren tot voor kort be schouwd als een onbeduidende en wellicht belachelijke nlaperij van een overigens volkomen on-Hongaarsche beweging. In het Hongaarsche gezelschapsleven werd om den meest besproken fascisten-aanvoer- ue, der, Zoltan Meskö, vrijwel openlijk ge- lachen. De Invloed op de massa scheen eveneens onbeduidend. heele som. Ik begrijp niet, waarom ik zoo stom ben geweest haar te leenen." ,Jk vind het niet zoo stom.” „Ach zoo en waarom niet?” Seymour nam een noot, deed dié bedachtzaam in den notekraker, terwijl hjj zijn oogen niet van het gezicht van zijn vader afhield. .Diana logeert vlak bjj Latcham!” zei hij. ,Dat weet ik. Wat heeft dat er mee te maken?” „Lord Kendale is bU zijn vader op Latcham. Diana is een verstandig meisje en verduiveld knap ook." ,Dat is geen nieuwtje,” zei Melford, terwijl hjj zijn glas weer vulde. „Waar wil je heen? Ik denk, dat je vindt, dat ze een goed paar zouden zjjn? Daar komt niets van, Seymour; ik heb mijn oogen ook niet in mijn zak en ik zeg Je. dat die vlieger niet opgaat. Die jongeman heeft een oogje op dat meisje van den dominé, op Dolores.” De oogen van Seymour Melford flikkerden onheilspellend, maar hyal ----- „Dat heb ik gehoord," a Kendale kan geen meisje Dolores heeft niets; Diana zal nietwaar?” ,D«t denk ik ook,” bromde Melford, „maar ik kan hem niet dwingen om met Diana te trouwen, is het wel?” „Toch wel,” zei Seymour en hü rukte zjjn noot zorgvuldig op haar plaats. „Als menschen om geld verlegen zitten kan je ze Alles doen. De Latcham's zitten er ellendig voor; sjj zijn ais deze noot en u bent de note- moe. Tine? Zul len wU even in die lunchroom gaan zitten? Wil je misschien een kop koffie hebben?” „Neen, dank je. ik wil liever een poosje zoo met je toopendat vind ik zoo fijn HU ontwaakte als uit een droom. HU wendde zich af van het venster, met een onverklaar baar gevoel van afgunst in zUn hart. BUna werk tuiglijk begon hU het atelier op te ruimen. Ach ter het tochtscherm vond hU een geruite sjaal, die het meisje vergeten had. HU hield haar voor zich uit. Het was een goedkoop ding, van kunstzUde. HU dacht aan de hennelUn- en mar terbonten van Hilda, en keek glimlachend naar dezen eenvoudlgen doek. Dan vouwde hU hem zorgvuldig op en legde hem gereed. Vervolgens keek hU naar de voltooide schllderU- 'tïs een prachtstuk, zei hU bU zichzelf vol leven. Ik ben tevreden over mezelf HU streek zich met de hand over 't voorhoofd LeelUke c is het niet «k was zeja, jongen had. natuurHJIfMBJai schen eigenlUk van? Zout dat bU haar kan onderhout len ze al gauw gaan trouwen7 heb ik haar gegeven, voor vier w Niet te veel! Goede genade, wat doe ik eigenlijk met mün geld? Weggooien als een nietsnut, voor allerlei pretjes! Dat meisje heeft me de oogen geopend.... Het is nog niet te laat! Ik ben haar wat verschuldigd. En zóó mag ze niet lan ger over me denken HU ging aan de tafel zitten. .Juffrouw Tine," schreef hü. „wilt u mU ge- looven, als ik u zeg, dat ik u benüd? Vergeef mü al mün onaardigheid tegenover u en laat mü die goedmaken door bügaand bruidsgeschenk. Doe mü een genoegen en neem het aan. Voor w mü heeft het geen beteekenls. Hü vulde een chique in. terwül hy onwille keurig moest lachen. HU wilde zUn heele ver mogen er wel onder verwedden, dat Hilda's bontmantel alléén al vierduizend gulden had gekost! Weer keek hü naar de schllderU. Het was net of Tine hem met haar zachte oogen toelachte. 1 kraker. U kunt met hen doen wat u* wilt en als de tüd daar is dan kraakt u ze zoo." En hü kraakte den noot, die hü daarna op zün bord liet vallen. ZUn vader zag hem met zün kleine, slimme oogjes aan. .Bedoel je dat,” zei hü, zwaar ademhalend. ,Dan zegt u: „ik moet mün geld hebben," ging Seymoi# voort. ,De graaf zegt: Ik kan het niet betalen. Ik kan nergens de som leenen. om u terug te betalen wat moet er gebeu ren? Dan is er maar één ding dat hU kan doen lord Kendale met Diana laten trouwen. Zü zal gravin van Latcham worden en u wordt de grootvader van. den toekomstlgen. graaf.” Het gelaat van den ouden Melford werd rood. Hü greep de flesch, vulde zUn glas ea ledigde dit in één teug. ,De grootvader van den toekomstlgen graaf," herhaalde hü; een graaf als kleinzoon. Seymour, Je bent geen dwaas." „Misschien wilt u een raad van mü aan nemen?” zei Seymour. .Alles hangt af van den tüd waarop u hun de duimschroeven aanzet Als u het te vroeg doet, bederft u alles; als u het te laat doet hü haalde zün schouders op. „Laat mü u vertellen, wanneer u dezen noot moet kraken, vader.” Melford dacht een oogenblik na. „Goed.” zei hü, ,4k zal het aan Jou overlaten. Natuurlük,” voegde hü er slim bü. speel JU Je eigen spel, Seymour." - „Waarom hang Je steeds op die pastorie ■ond?” vroeg de oude man nadenkend. „Omdat ik verliefd ben op Dolores,” ant- wil je niet storen in je buitengewoon inte- dlscussie, Greté,” zei ze wat scherp; als Je niet wilt, dat het diner bederft, w« ons gaan verkleeden,” en ze liep “ar de deur. Seymour sloop met zün onhoor- z”* stappen langs haar heen om die voor haar te doen. Het eenige, dat hü voor zün 7°* kreeg was een hooghartig allesbehalve »®Mlg knikje. j/Jaar Seymour Weef glimlachen; hü güm- “~te, toen hü afscheid nam van den dominé m» Greta, hü glimlachte terwül hü naar De t/0001 Uep en hü glimlachte nog toen hü j^nover den heer Melford senior aan tafel ••2eg eens vader," zei hü, toen de bedienden T®* “R waren en Melford aan zün port tan C**000*11' .Jrrügt u de rente nogal geregeld “et geld, dat u aan Latcham heb geleend?" *~an kon beter,” bromde münheer Melford. ’t *s een groote som gelds om renteloos of klein percentage te hebben liggen,” 'ynour, terwül hü het half benevelde <’e- z^n vader oplettend aanzag. roo.” stemde Melford toe, Jjet is een Er zjjn figuren, zonder wie een bepaald li chaam schier ondenkbaar is. Onafscheidelük van het Concertgebouworkest is voor ons zün eerste concertmeester Louis Zimmermmin, die met een onderbreking van enkele jaren als professor voor viool aan de Royal Academy of Music te Londen nu welhaast een kleine veertig jaar In het gouden orkest de eerste vlooi speelt. Hü Is ons zéér vertrouwd geworden op die voorste plaats ter linkerzüde van het dirigen tengestoelte, toegewüd dienaar der kunst, nim mer verslappend, doch steeds in volle overgave musiceerend, in sterke gespannenheid. Warm en teeder de toon, die direct gaat tot het hart en daar iet^ doet meetrillen, een snaar die alleen door het zuivere wordt geraakt. De ouderen hebben den Zes en twintig jarigen Zimmermann In 1899 nadat hü korten tüd tweede concertmeester teDarmstadt was ge weest als tweeden concertmeester van het Concertgebouworkest met een Jeugdig, blozend glad-geschoren gelaat, waarover bü tüd en wüle een Joviale lach<= gleed, tusschen oudere be baarde college's in de eerste rü zien opduiken. Al spoedig volgde de benoeming tot eersten concertmeester want het Concertgebouw- bestuur wenschte niets liever dan -dezen voor- treffelüken violist duurzaam aan het orkest te verbinden. Na zün verblüf te Londen, keerde hü in 1911 voorgoed naar Amsterdam terug. De bebaarden verdwenen, een* nieuwe gene ratie nam hun plaat#* in en ook zü op haar beurt groeide weer Jn het orkest, zoodat het thans is één schoon en onverbreekbaar geheel, dat ver over de grenzen onder aanvoering van zün eersten leider. Mengelberg, roem verwierf. Van 1911 tot 1938 is een historie met vele roemrijke bladzüden, waartusschen men slechts een enkele wat haastiger ombladert. In de eerste rü. op de eerste plaats, bleef Louis Zimmermann met het jeugdlg-blozend, cleanshaven gelaat, graag lachend, vooral als In het opklaterend'applaus „de baas”, buigend over de .jailing" van zün hoog gestoelte, beide handen naar héin uitstrekt, tot dank aan het geheele orkest, een gebaar, dat in den loop der jaren tot een büna heilig manuaal is gewor den. Zimmermann is in die jaren gegroeid tot een gerüpt kunstenaar, die nog steéds met nim mer aflatende vreugde musiceert. En men zou zich haast willen afvragen of vader Tüd alleen zün haren had geraakt, die zilverwit glanzen. bewüs dat de jaren niet geheel spoorloor hem zün voorbügegaan, en hem verder onberoerd had gelaten. Want het is zoo, dat Louis Zimmermann op Dinsdag 19 Juli a.s. het feit herdenkt, dat hü op dienzelfden datum in 1873 te Groningen het levenslicht aanschouwde. Dit is ietwat om slachtig gezegd voor: Louis Zimmermann wordt Dinsdag as. zoo-en-zooveel jaar, want Zimmermann heeft op het getal V- en wü schromen dark ook het neer te schrlven in casu op het ruchtbaar maken van (het getal, iets tegen. HU vindt het niet belangjflk, en bo vendien gelooft hü er niet in. .Dat heeft^i zeker uit zoo'n boekje, uit zoo’n muzieklexlcon opgediept?" informeert de heer Zimmermann, als we, tegenover den kunstenaar gezeten zün, naar de bron van onze weten schap. De beaming, dat dit feit zwart op wit gedrukt staat, in dat boekje, doet hem er dan tenslotte zelf in gelooven. „Maar geen interview", decreteert Zimmer mann, „laten we gezellig praten, schrüf nu niets op.” Hü wandelt, gesticuleerend met het potlood den interviewer, door de kamer en ver uit zün leven, diept herinneringen op. gaat heel ver terug in het verleden, toen over grootvader en diens vier broers van moeders- züde musiceerden in de Hofkapelle te Lippe- Detmold, bespreekt toestanden van heden- ver leden en toekomst met een élan, een levendig heid, eigen aan die menschen, die gemengd bloed in de aderen hebben. En dat heeft Zim mermann: Fransch vkn moeder, die uit een muzikaal geslacht is voortgekomen, en Duitsch van vader, die, zelf musicus, den begaafden Louis tot diens dertiende jaar zélf viool-onder richt gaf. Daarna volgden lessen van Poort man (viool) en Const. Muller (theorie), studie aan het Conservatorium te Leipzig, waar Hans Sitt en Carl Reinecke zün leermeesters waren en tenslotte de finishing touch bü Isaye te Brussel. Uit den tüd als eerste concertmeester te Darmstadt haalt Zimmermann genoeglüke herinneringen op en hü is nog altyd trotsch op de woordspeling, welke een Darmstadter journalist in zün hoofdartikel verwerkte ten tüde van het bezoek van den Tsaar, die, ge huwd Immers met een Hesslsche prinses, een bezoek aan haar vaderland bracht, dat samen viel met het opmerkelüke debuut van den nieuwen coojcertmeester. „Waarover.” zoo stond er geschreven, „spreekt men op het oogenblik het meest in Darmstadt? Vom Tsar und Zimmermann.” Achteraf, merkte de violist filosofisch op, ben ik toch maar het liefst der Zimmermann.... Zimmermann, den htanor twinkelend in de hoekjes van zün oogen, die pretlachend door de brilleglazen de wereld, -die hü kent, inzien, gfeeft anecdotiBche herinneringen, die den man en zün wüzen, milden kük op het leven, die ook door den artist Zim mermann bevochten moest worden, het beste schetsen. .Als Jongmensch had ik nooit gedacht, dat ik langer dan een week in een orkest zou kun nen zitten en nu al zoovele jarenWelke werken ik met voorliefde speel? Brahms, Beet hoven, Mozart, Richard Strauss, ach God, alles wat goede muziek is.” En dan spreekt Zimmermann, gedenkend de keeren dat hü concerten van de maatschappü Caecilia leidde, hartewensch: als staan. Schreef men niet na zün eerste concert, dat de dirigeerstok net zoo veilig in zün hand was uit de fabriek komen en regelrecht naar den overkant gaan. Een jongen kwam baar tege moet. Ze begröêtten elkaar, gaven elkaar een arm en verwüderden zich met vluggen pas. Met zün oogen volgde de schilder het gearmde paar en onwillekeurig trachtte hü zich hun woorden en gebaren voor te stellen. Doodgewone woorden. „Is *t goed gegaan, vandaag?” „O Ja. best, hoor! „Ben je blü. dat je nu b(j mü bent?” „Natuurlük!” En dan keken ze elkaar in de lachende oogen Héél anders zou de ontmoeting zün tusschen hem en Hilda, het luxe-poppetje. Hü hoorde al haar vleiende stem: „Waar gaan we vanavond naar toe. zeg? Ik moet eens naar een extra- deftige gelegenheid. ..Hoe vind je mün japon? Uit de fünste zaak!” Tine neen, die vroeg niets. Die was met nieuwsgierig, waar ze naar toe zouden gaan, zü en haar arme jongen, misschien zou ze den hee- len avond wan- «ssasssssssssssséssssseesssssssstssseeeeeéSééétsMeéM delen aan den 5 1 a^m van haar i metgezel. „Ben je j De samenwerking met Mengelberg is Hier ontmoeten elkaar twee verwante twee kunstenaars, die de muse naar hun beste artistieke geweten dienen. .Mengelberg”, zegt Zimmermann en in zün stem klinkt een vereerende, oprechte waar- deering .Mengelberg acht ik den grootsteiT symphonlschen dirigent ter wereld." „En waarom”, wil de heer Zimmermann dan tot slot weten, „waarom nu eigenlUk een inter view als je vüfenzestig jaar wordt? Wat is vijfenzestig voor een bijzondere leeftüd?” Met deze laatste vraag zün we bü een, voor een artist althans, beschamende bureaucratie beland: den persloengerechtigden leeftüd. Maar het Concertgebouwbestuur reeds eerder vernamen zocht nog op zün plaats te blüven. En zoo behoeven dan de perspectieven voor het aanstaande muzlekseizoen op dit punt niet somber gekleurd te zün, wanneer de heer Zim mermann gehoor geeft aan het tot hem ge richte verzoek, dat, zeker de wensch is van alle Concertgebouwbezoèkers. t t et meisje stond op *t punt heen te gaan, f—I Juffrouw Tine, zei de schilder sar- zelend. Zü keek hem onverschlllig-vragend aan. Zullen we samen eens dlneeren. om het gereedkomen van mün werk te vieren? vroeg hü Het meisje ging naar de deur en groette kortaf. Ik wensch u goeden middag. Of gaat u liever ergens anders naar toe? drong hü aan: Ik ga liever nergehs naar toe, zei ze ruw. Wat scheelt er aan. juffrouw Tine? Dat zou ik u willen vragen! antwoordde ze bitq. Ik heb een maand lang voor u ge poseerd, uren ep uren achtereen per dag. Nooit hebt u een woord tegen me gezegd, als het niet strikt noodzakelük was voor uw werk, en nu spreekt u opeens tegen me. alsof *e oude ken nissen waren1 Mün uitnoodiging staat u dus niet aan’ Tine richtte haar groote blauwe oogen op den schilder. Ik ben u erkentelük ervoor, maar ik neem ze liever niet aan. zei ze. Mag ik misschien de reden weten? Omdat ik uw spel doorzie, zei Tine kalm. Zoudt u zoo goed willen wezen me het uit te leggen? verzocht hü Zü lachte even. Wat een idee! zei ze spottend. Te wil len hooren, wat u allang zelf weet! Maar als u het dan met alle geweld wilt, nu dan. Laten we beginnen bü het begin. U hebt kennis aan een dame juffrouw Hilda, een buitengewoon knap meisje, maar dat u schatten kost. Dat zou u nog niet zooveel kunnen schelen omdat u geld genoeg hebt als dat meisje niet een erg onaangenaam gebrek had: nJ. dat ze een beetje al te ^kwistig is met haar sympathieënKan ik doorgaan? De’ schilder had haar liefst een draai om de ooren gegeven, maar hü beheerschte rich. Gaat u door, maar met een beetje minder praatjes, alstublieft! zei- hü wrevelig. Zü lachte spottend. U voelt dat juffrouw Hilda u ontglipt, ver volgde zü en daarom neemt u uw toevlucht tot den ouden truc: haar jaloersch te maken! En daarvoor zou u gebruik willan maken van mün persoontje. Heel duidelük allemaal, niet waar? De schilder bleef gerulmen tüd zwügen. En als het nu eens allemaal was, zooals u zegt, zei hü elndelük wat raakt het u dan nog? Ik bied u een aardigheid aan wat wilt u meer? Zóó dikwüls valt dat een meisje in uw omstandigheden niet te beurt! Zü lachte smalend. Het gebeurt óók niet dikwüls, dat eed meisje ,Jn mün omstandigheden” zich de weelde veroorlooft, om de uitnoodiging van een be roemd schilder af te wüzen, hè? Dat is iets, dat Ihe rük maakt! Zü richtte zich naar de deur. Op den drempel keerde ze zich naar hem om. Als ik de deur uit ben. zei ze gaat u dan eens aan het raam staan. Dan zult u zien, dat er ook voor Arme meisjes, zooals ik, iemand is, die hun wat aanbiedt.... maar dan komt Tuit het hart en kwetst niet! Omdat ze niet zooveel geld hebben, kunnen ze on^ alleen maar een tramritje aanbieden, of een cinema ergens in een volksbuurt, dat is zoo; maar ze zün ook niet in staat om ons laag neer te zetten, enkel en alleen omdat we voor ons brood moeten werken! Met déze woorden verdween zeN Na éenlge aarzeling ging hü naar het venster. HU zag Tine w- -wongarije zou heden ook zonder dc I—I vriendschapsbanden, waarmede het, in herinnering aan de gastvrijheid gedurende den grooten oorlog, met Neder land verbonden blijft, onze bijzondere aan dacht verdienen. De Anschluss immers heeft den polltiek-economlschen toestand voor de landen van Mldden-Europa volko men veranderd. Boedapest is heden tot een büna even belangryken luisterpost en diplomatiek kruispunt gepromoveerd als Praag, vborpost der Kleine Entente, dat al sedert jaren was. Het door den oorlog zwaar beproefde land is heden omtrent zün eigen lot weer in t onzekere. Ondanks verzekeringen van net tegendeel, is het effect van den An schluss op de economische positie van Hon garije verre van gunstig. De Hongaren zijn er zich nu nog meer van bewust, dat Hon- garije zün grenzen „niet door een proces van natuurUjke evolutie gekregen heeft” zooals de revisionisten het noemen. Het verdwünen van de Oostenrüksche munt en oude handelsrelaties heeft den handel in Hongarüe veel kwaad gedaan. Binnenland- sche spanningen en allerlei booze ge nachten van over de grenzen verontrusten bovendien voortdurend den zakenman en de beleggers. Hongarije’s dringendste pro bleem is: hoe het vertrouwen te herstellen. De strijd der nieuwe Hongaarsche regee ring tegen nationaal-socialistische propa ganda, ingeluid door de gevangenneming en veroordeeling tot 3 jaar dwangarbeid van majoor Szalassy, de arrestatie van de Vier gewestelüke bestuurders züner bewe ging, en het aftreden van Valentin Ho man, minister zonder portefeuille, toont ééne züde van de moeilUkheden, het Hon gaarsche bezoek aan Rome wellicht de andere. Homan vertegenwoordigde den uitersten rechtervleugel van de regeeringsmeerder- heid. Hü is een groot bewonderaar van het Nazl-regiem en onderhield ook uitstekende relaties met majoof Szalassy. Betreffende zün aanstaand bezoek aan Italië en den Duce verklaarde Imredy, de Hongaarsche minister-president dezer >dagen aan een correspondent van Stefani, dat dit niet louter als een beleefdheidsbezoek beschouwd moest worden. Italië is de eerste natlo geweest, welke Hongarije na den oorlog de vriendenhand toestak, zoodoende meewerkende om het te verlossen uit zün isolement en het op- nieuw te maken tot een factor in de in- 1 temationale politiek. Dank zü den steun van Rome, waarvan de „protocollen” de 1 uitdrukking zün, kon de landbouwcrisis in Hongarüe verzacht worden en heeft de graanproductie een afzetgebied gevonden. En naast de ook thans nog krachtige eco- 1 nomische banden, zün er de geestelijke en eultureele, welke niet minder sterk zün. Géén volk kan beter den glans van den Latljnschen geest begrijpen dan hêt Hon gaarsche: aldus Hongarije’s nieuwe Pre mier, Imredy.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 9