Moeilijkheden rond het
accoord van Rome
Ije avonturen van een verkeersagent je
<Kct uerfiaal wui den daq
w-
H
-Ki
H
ORRIE
(TV-
Teleurstellingen voor
Chamberlain
Bij een eeuwfeest
Who is who?
1)
DONDERDAG 4 AUGUSTUS 1938
1
De woordvoerder
en z’n vrouw
Goud in Bantam
1
<//«..-
'J
Honderdjarig bestaan Congregatie
van Penitenten-Recollectinen
F
DOOR
CHARLES
GARVICE
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UljERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ie heeft den tij d^.
(Van omen correspondent te Genève)
volgde een echo uit het
van
T
thans voorgoed voorbij.
■o
Drs. P. GERLACH, OM Cap.
en zijn lastgever iets in het oor
M
Je daarmee?" vroeg zijn vader
vervolgd)
Maar
De vastbeslotenheid van Engeland inzake Het
Tsjecho-Slowaaksche vraagstuk. aan den dag ge
legd sedert den 21en Mei, beeft meer invloed
gehad op de ligging van het zwaartepunt van
de macht in Europw^dan de bezetting van Oos
tenrijk op 21 Maart. De groote mannen zijn zon
der pardon; doch de tijd, waarin hun wenschen
hy, „wat is er?" want Seymour
on zijn vader in de club op te
hij iets noodig had.
Ml soms aam teveel boost
hebt om vw beurt of te wodv
tea Mj een kruispunt, don te
Y een prettige zekerheid, dat
er een Indore wogen voor
Moor Koot, die steeds den MM
beeft en altijd roetig z Ij a
térwyi hij
igste levensdoel noemt, 'twerk
Berst geraakte de eekhoorn dan ook voor, ’maar ze waren
weer gelijk, toen ze bij een sloot kwamen, waarover twee dunne
planken waren gtj^d, waarover ze moesten wandelen. Het was
eigenlijk meer balanceeren, waarbij het gevaar bestond, dat zy
hun evenwicht zouden verliezen en in het water plonsen.
Wanneer niet alle voorteekenen bedriegen,
heeft Chamberlain besloten hierop niet in te
gaan. Men behoeft daarom nog niet te
vreezen, dat het oorlogsgevaar grooter ge-
worden is, en dat Mussolini van louter erger
nis erop los zal slaan.
koren gewonnen.”
■rijp ik.” «ei Augusta. „Waar woe
lde, groeit in de. toekomst koren.
Het koren wordt goedkooper, niet alleen in Hol
land en Italië, maar overal in de wereld, ook in
Liberia en we krijgen daardoor goedkooper
brood. Dat is een heel mooi ding, die wereld-
staathuishoudkunde van jullie.'*
„Nu," bracht de woordvoerder hiertegen in.
„heelemaal zooals je dat zegt, is het juist niet.
Het zou zoo kunnen zyn. Maar in *t belang van
den wereldhandel mig het zóó niet wezen. Want,
als de korenpryzen door overvloed van voorraad
erg gedrukt worden, dan gaan natuurlijk ook de
leer Melford stond een glas whisky-
okte een enorme sigaar, die hij mar
<an zjjn mond bracht om zijn "non
et was voor Iedereen een raadsel, dat de
woordvoerder van het ministerie van Han
del en Nijverheid in de Negerrepubliek 14-
is volmaakt in zichzelf gelooft,
begaat niet alleen een zonde, maar
levert een bewijs van zwakheid.
e regeering, aan wier hoofd ik sta,
I J houdt koers naar d<; algemeene ver-
JL-'zoenlng in de wereld. En wy weten,
dat er in leder land een groot aantal man
nen en vrouwen is, die denken als wij, en
die dag en nacht bidden voor het welslagen
van ons streven”.
k TT'tn van de belangrijkste publicaties van den
3' Amerikaanschen boekhandel is het 400
pagina's tellende werk „Who is who", een
naslagwerk, dat de biografie van de meest .ge
slaagde" mannen en vrouwen bevat.
Dat zijn er op het oogenblik volgens „Who is
who" 30.000. Dertig duizend beroemde mannen
en vrouwen op economisch, cultureel, politiek,
artistiek en wetenschappelijk terrein. De redac
tie beslist over den om vang van elke biografie,
welke in overeenstemming moet zijn met de popu;
lariteit van den betreffenden persoon. Per slot
van rekening maakt dus het Amerlkaansche volk
uit, wie beroemd is en wie verdient, met meer
dan tien regels In het Amerlkaansche „Wie is
dat?” te worden opgenomen. Elk der 30.000 man
nen en vrouwen, die in „Who is who" hun le-
verdiensten naar beneden. En dat moet verhoed
worden. Daarom wordt het koren niet tot meel
gemalen, doch Inplaats daarvan tot veevoeder
verkocht. De veehouders krijgen het koren voor
juin koeien.”
„Dat kan ik nu niet zoo goed vinden," meende
de kleine woordvoerdersvrouw. .Maar enfin,
daardoor wordt het rundvleeach tenminste goed
kooper. Want, als de koeien zoo goed gevoed
worden, moeten ze toch....**
„Zie je nu wel, dom vrouwtje, dat je *t niet
goed begrepen hebt. Als het rundvleeach zóó
goedkoop wordt,
zijn nóch de vee- j
houders, nóch de
slagers er mee ge-
baat We zorgen
er daarom voor,
dat het rund-
vleesch niet ep
de markt komt, maar in de vleeschmolens tot
krachtvoeder wordt vermalen.'-
„En dat noemen jullie staathuishoudkunde?"
vroeg Augusta en trok minachtend haar snoezig
neusje op.
.Niet direct, maar 't komt toch op *t zelfde
neer.” r
De kleine wederhelft van den grooten man
dacht een oogenblik na. Daarna vroeg ze verder:
„En wat gebeurt er met het krachtvoeder, dat
Jullie op deze manier lerijgen?"
„Dat wordt aan de varkens gegeven. De hou
ders van varkens hebben goed en krachtig voed
sel noodig voor.... hun beesten."
„Wèl, wèl Dan wordt het varkensvleesch zeker
goedkooper?" -
„Neen, neen, klndj»,'* weerde de woordvoerder
af. „Het moet absoluut verhinderd worden, dat
de prijzen te zeer dalen. Daarom wordt het var
kensvleesch niet op de markt gebracht, maar
komt’’"óók in de vleeachmachine en wordt tot
kunstmest verwerkt."
„En waarvoor gebruiken jullie dan die kunst
mest?”
„Wel, voor de in aanbouw zijnde korenvelden
bijvoorbeeld.”
„O. voor de drooggelegde Zuiderzee in Holland
en de Pontynsche moerassen in Italië!" riep
Augusta. „Nu begrijp ik het. Jullie „Wereld-
staathuishoudkunde" is ongeveer hetzelfde, als
wanneer een ezel om een lantaarnpaal rent en
probeert zieh in z’n staart te bijten!”
De woordvoerder van het ministerie van Han
del en Nijverheid in de Negerrepubliek Liberia
stond na dezen uitval van z’n onontwikkelde
vrouw met den mond vol tanden. Maar al na
denkend, vroeg hij zich af, of hij er wel goed
aan gedaan had, een pienter natuurkind als
Augusja Jackman tot de vrouw van een der
helderste koppen van het land te maken.
(Nadruk verboden»
Leverick: hij had iets veel emstlgers om over
na te denken. De informatie, die Wheeler hem had
gegeven, had hem 'n gevoeligen klap toegebracht.
Als dat waar was, zou hij Lorrie zelfs nu nog
kunnen verliezen! De gedachte er aan deed zjjn
hart bijna stilstaan. Haar verliezen na al wat
hij had durven doen, Als dit nieuws waar was,
moest Lorrie onmiddellijk zijn vrouw worden.
Maar hoe? Terwijl hjj langs het strand en Pall-
Mall liep, dachten zijn werkzame hersenen over
deze vraag na en eerst toen hij voor de club
van zijn vader stond, kreeg hij een idee. Hij
liep op zijn lenige, katachtige manier de stoep
op. hoorde, dat de heer Melford senior in de
rookkamer was en trad dit vertrek dus binnen.
Voor denJ:
soda, hy m
den hoek
te groeten.
„Hallo." zei'
was niet gew<
zoeken, tenzij
..Laat ifc u niet stóren," zei Seymour als een
plichtsgetrouwe zoon, Jk had diet u over het
Fransche contract willen praten.”
Melford had juist een contract geteekend om
in Zuld-Frankryk een spoorweg aan' te- leg
gen.
„Wat wou
achterdochtig.
„Vindt u niet, dat er eigenlijk 1
moest om de regeling van de zaak
sei Seymour opgewekt.
zijn voet op
dlge geldstu
om den misl
sloop naar
Hpt is niet verstandig een handlanger te trap
pen en misschien zou het wijzer zijn geweest
als Seymour Melford hem naar de overzijde van
beria, een der helderste koppen van t land, nu
juist op die onbeduidende Augusta Jackman ver
liefd werd en ruim een half Jaar later met haar
in t huwelijk trad.
*t Viel niet te orttkennen, Augusta was heel
knap van ulteriyk. mooi zelfts. maar dit alleen
stempelt iemand nog niet tot de geschikte vrouw
van een woordvoerder van zoo’n belangrijk mi
nisterie als dat van Handel en Nijverheid.
Al meer dan eens had ze dan ook in gezelschap
haar man in ongelegenheid gebracht door haar
gebrek aan intellect. Speciaal waren het vreemde
woorden waar ze mee sukkelde. Echter, van der
anderen kant bezat Augusta datgene wat men in
tuïtie noemt Ze kende haar zwakheid en be
ijverde zich de leemten in haar opvoeding aan
te vullen.
Ook nu weer zat ze met gefronst voorhoofd
over t avondblad gebogen en las het verslag
van een belangrijke redevoering door haar in
telligents* echtgenoot uitgesproken.
.Lieve man," vroeg de jonge vrouw aan haar
op den divan half ingedutten heer en meester,
„vertel mé toch eens, wat wil dat eigenlijk seg-
gen: Wereld-staathulshoudkunde waarover je
gisteren zoo prachtig gesproken hebt?"
Toen de woordvoerder van het Ministerie van
Handel en Nijverheid het woord „Wereldstaat-
huishoudkunde" noorde, was hij dadelijk een
en al belangstelling. Hij gaf er z’n middagdutje
aan en wijdde zich geheel aan z’n naar ontwik
keling smachtende vrouw.
.Luister eens, lieve.” zoo begon hij. „dat.
ja.... dat is. hoe zal ik je dat nou duidelijk
kunnen maken? Eigenlijk zal ik je dat het beste
met een voorbeeld aan *t verstand kunnen bren
gen. Let nu eens goed op: In Holland is men op
‘t oogenblik bezig mot de drooglegging varf de
Zuiderzee en in Italië doet Mussolini hetzelfde
met de Pontijnsche moerassen. Daardoor wordt
er nieuw land voor rogge en koren verworven.
Op plaatsen waar vroeger slechU water en moe
rassen waren, worden in de toekomst groote
hoeveelhedei
.Ja, dat b
ger niets gr
mijnheer,” fluisterde hij
hand. „Kan ik u even
In het Zuid-Bantamsche is zich een geweldig
werk aan het voltrekken. De Bantamsche goud-
winnlngsmaatschappij is hier sedert eenlge
maanden bezig met exploratie van de daar ge
legen goudvelden.
„Vanuit Palaboehan Ratoe aan de Wyn-
koopsbaal moest eerst een weg worden aan
gelegd van ongeveer 60 KM., door een ter
rein bestaande uit bergen en ravijnen. Dui
zenden kilogrammen dynamiet werden ge
bruikt om de rotsmassa’s te doen springen
en duizenden tonnen teens waren benoo-
dlgd om de moerassen voor het aanleggeo
van een weg geschikt te maken.
Bjj het aanleggen van den weg werd voor
het eerst in Indlë gebruik gemaakt van
tractoren. EUUbracht in het begin wel eeni-
ge moeilijkheden met zich mede, omdat men
hiervoor speciaal opgeleide chauffeurs moest
hebben, die uiteraard nog niet beschikbaar
waren. Deze moesten eerst nog worden op
geleid. Hoe goed déze opleiding wel is ge
weest. moge blijken uit het feit, dat gedu
rende negen maanden slechts éénmaal een
ongeluk met een dezer tractoren plaats had.
Trouwens, dat *t werkvolk, soms bestaande
uit 5000 man. hier met lust zjjn taak ver
vult, niettegenstaande 'het feit, dat soms
dag en nacht moest worden doorgewerkt en
zulks onder uiterst moeilijke omstandighe
den, vooral in den regentijd an^dat daarbij
nimmer Onregelmatigheden plaats vonden,
pleit oX wel voor het doorzicht en den tact
waarmede hier het beleid wordt gevoerd,
De wegen welke zich thans reeds door de
machtige woestenij van Zuid-Bantam slin
geren, dwingen ieders respect af. Bruggen
moesten worden gebouwd, duikers gelegd en
rotsmassa's door dynamiet opgeruimd.
Thans, na negen maanden, rijden groote
vrachtauto’s met tonnen beladen’over de
verharde wegen. Welk een gigantisch werk
hier is verricht, kan men eerst begrijpen
wanneer wij hier mededeelen, dat men op
dit 75 KM. lange wegentraject tevergeefs
een recht stuk van Ié meter zal zoeken.
Tjikotok is het eindpunt van den weg.
Hier verrijzen de gebouwen van de maat
schappij. Groote loodsen van ijzerconstructle.
woningen van de leiders en overig personeel
vormen hier een stadje op zichzelf. Dat dit
bouwen ook niet zoo eenvoudig is geweest,
valt te begrijpen als men weet, dat om een
woning of kantoorgebouw te kunnen doen
verrijzen, eerst duizenden kubieke meters
grond moesten worden verzet, omdat men
nergens een stukje vlak terrein vindt. Ber
gen moesten worden verzet, ravijnen ge
dempt. Vanuit het centrale punt Tjikotok
loopen straalsgewijze de wegen naar de ver
schillende mijnen. Ook hier heeft men de
zelfde moeilijkheden als bij den aanleg der
toegangswegen.
De haas was eerst voor, wat niemand behoort te verbazen, als
men weet, dat de haas een der snelvoetigste dieren is. De haas
was zeker van de overwinning, toen ze bij het hek kwamen.
Nu was het eekhoorntje in zijn element, want dat was klau
teren gewend en de haas gleed telkens weer naar beneden.
AI I 17 A DAMMÉ1 spdttbiadsfln Ingevolge de veraefcsrtngsvoorwaardentsgsB p MJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p '7EA b< een ongeval met p AMA
•al 1 w El O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen .T f DUs“ vertes van beide armen, beide beenen of beide o ogen - F f Uvs“ doodelljtaen afloop MvUs*
stapte een riïan die verdacht veel op den
heer, Leverick leek uit de menigte en ging
naast hem loopen.
„Goeden morgen,
heesch achter zijn
spreken?”
De fijne wenkbrauwen van Seymour Melford
trokken samen, en zijn lippen vormden een
streep, maar toch vroeg hij welwillend:
„Wel, wat is er?”
„Het gaat over het paard,” zei Leverick, die
met zijn gewone voorzichtigheid rondgluurde.
„Welk paard?” vroeg Seymour Melford ver
baasd.
Leverick staarde hem aan en gaf hem een
knipoogje.
„Kom nu, mijnheer; niemand kan ons hooren.
Ik bedoel” en hij ging zachter praten
„het paard van lord Kendale, Gypsy; dat paard,
dat op zoo’n rare manier is doodgegaan,
weet u.”
Jk weet, dat het paard dood is, zeker. Dat
stondin de kranten,” antwoordde Seymour
Melford opgewekt. .Meer 'weet ik niet en ik ge
loof ook niet, dat ik meer wil weten.” _;w
„Kom nou, weest u nou eerlijk,” fluisterde
Leverick, met moeite zjjn ongeduld verbergend.
„Waarom zouden we dat spelletje spelen, mijn
heer Melford? Het zaakje werd opgMnapt zoo
als u wou, nietwaar? En het werd betaald. Ik.
beweer niet dat dit niet het geval was, maar
Ik wou u alleen maar zeggen, mijnheer, dat als
ik hier niet tusschen uit knijp, er nog herrie
zal komen.”
„Voor jou bedoel K" aêl Seymour Melford.
De Britsche premier, Chamberlain, sprak de
le woorden onlangs In een rede te Birmingham;
4jn betoog tijdens de jongste debatten over dé
bultenlandsche politiek In het Lagerhuis was
van gelijke strekking, en hjj meende er toen zelfs
ian te mogen toevoegen, dat zijn streven reeds
vrucht gedragen had, en dat een politieke
ontspanning in Europa duidelijk merkbaar is
vensloop beschrijven, mag slechts de waarheid
en niets dan de waarheid vertellen. Eigenroem.
propaganda, en*, worden door de redacteuren
meedoogenloos geschrapt. Daarentegen wenscht
bet Amerlkaansche publiek er nauwkeurig over
te worden Ingelicht, met wie hij of zij getrouwd
13, of hjj of zij reeds gescheiden is en van wie(n),
hoeveel kinderen er zijn en hoe de weg naar het
succes er in waarheid uitzag. Opgenomen te
worden in „Who is who” beteekent zooveel als
het officieele waarmerk, dat men een persoon
van gewicht la Menig Amerikaan zou liever
een millloen weggeven, dan afstand te doen van
zijn vijf regels in dit boek.
De uitgevers en redacteuren van dit boek heb
ben het dikwijls niet gemakkeljjk. Want er zjjn
heel wat menschen, vooral onder de tooneelspe-
lers en filmsterren, die hun populariteit in el
lenlange biografieën meenen te moeten vastleg
gen en die blaken van nijd en afgunst, als een
andere ster, al is het maar een halve regel,
meer krijgt. Maar het is wel gebleken, dat milll-
onnairs en koene pioniers toch meer beteekenen
dan de stersen van het witte doek. Een onom
streden beroemdheid is mr. Vanderbilt jr.. van
wiens autobiografie 50 regels in „Who is who"
werden opgenomen, terwijl de belde vrouwelijke
filmsterren die op het oogenblik in Amerika de
grootste populariteit genieten. Joan Crawford
en Greta Garbo, slechts met respectievelijk 9 en
11 regels werden toegelaten.
Toch schijnt Claudette Colbert dit jaar de
meest verafgode filmdiva te zijn, want haar wer
den in „Who is who” niet minder dan 28 regels
toegemeten. Dat Lindbergh, de oceaanvlleger.
naast president Roosevelt tot de populairste
persoonlijkheden in Amerika behoort, bewijst
het feit, dat h(j met 62 regels in „Who is who"
verschijnt.
Tusschen twee opeenvolgende uitgaven
„Who is who” kan natuurlijk in den tekst veel
veranderen. Menschen die het eene jaar nog
buitengewoon populair waren, kunnen het vol
gend jaar reeds door het publiek vergeten zijn.
Ook kan 0e millionnair inmiddels zijn millioenen
hebben Verloren, de dichter of schrijver een boek
hebben doen verschijnen, dat het succes van
vorige werken niet kan evenaren. In al zulke
gevalleh zal men in den nieuwen druk van „Who
is who" den naam van den betrokkene vergeefs
zoeken, want op dit punt kent de redactie geen
zich "zonder weerstand' verwerkelijkten, schijnt genade. Er blijft niemand In. die niet in het
thans vnnranert vnnrhii leven .geslaagd” en populair is.
Doordat ieder, die in dit boek wordt opgeno
men, zelf zijn levensloop moet beschrijven, is er
.misschien wel geen tweede boek, waarin zooveel
verschillende stijlen voorkomen en dat zoo
avontuurlijk en dramatisch het werkelijke leyen
schildert. De meest fantastische carrières, de
merkwaardigste toevalligheden, die naar het suc
ces leidden, worden hierin beschreven. Men leest
er, hoe sommigen op geniale wijze een hun ge
boden kans wisten aan te grijpen en anderen
met onultputtelijken ijver en volharding een
eens gesteld doel bereikten. Maar ook voor hu
mor is gezorgd, want ónder deze 30.000 men
schen zijn er heel wat, die zichzelf niet al te
zeer au sérieux nemen en hun biografie in over-
eenkomstigen toon schreven. Bernard Shaw ver
klaart. dat hjj in het geheel geen beroep heeft.
Zjjn letterkundige werkzaamheid vermeldt hij
onder liefhebberijen en ontspanning,
als zijn allerernstii
tot eiken prijs uit den weg te gaan.
Een spannend en amusant boek, dat menig
een uitsluitsel kan geven op de «vraag, hoe men
beroemd wordt.
geenszins, als wr beweren, dat de ruim
3000 meisjes, onder de moederlijke leiding der
Penitenten-Recollectinen van Oudenboech ge
vormd. een niet nader teinschrijven invloed
hebben uitgeoefend op het familiaal en maat
schappelijk leven der Nederlandsche Katholie
ken. Momenteel telt de Jubileerende Congrega
tie 21 hulzen in Nederland en 4 staties in de
Missie van Suriname, waarin door bijna 500
religieuzen gewerkt wordt, niet alleen aan het
onderwijs en de opvoeding der Katholieke
jeugd in haar verschillende geledingen, maar
waarin tevens Ouden van dagen een passen
de verzorging genieten en van waaruit op ver
schillende plaatsen de wijkverpleging bij de
zieken wordt waargenomen.
In dankbare herinnering mogen hl) de tot
standkoming van dit alle* worden herdacht de
Bisschoppen van het Bredasche diocees, die
als geestelijke Bestuurders 'der Congregatie
hun initiatieven en steun hebben geboden, als
mede de verschillende algemeene Oversten, dis
zich ignner als gehoorzame kinderen der Ka
tholieke Kerk aan hun leiding hebben gehou
den en zich hierbij veilig voelden. Geen koe
ten en moeiten zjjn immers gespaard om niet
alleen den geest der religieuzen hoog te hou
den, maar ook om de opvoeding en het onder
wijs op een steeds hooger peil te houden. Naast
het pensionaat „St. Anna” te Oudenboech
verrees reeds in 1894 een Normaalschool, wel
ke in 1904 werd omgezet in een kweekschool
voor onderwijzeressen; sedert 1922 nam men
ook het huishoudonderwijs ter hand, terwijl
sinds jaar en dag de Pensionnaires in de gele
genheid worden gesteld verschillende handëls-
dlploma’s te behalen. Maar bóven dat alles
steekt, naar onze meening. het opvoedingswerk
der Oudenbossche Penitenten-Recollectinen
hoog uit: met een billen, spon tanen lach, dien
ze van Vader Pranciscus heeft geleerd, gaat
de Penitente-Recollectine van Oudenbosch
reeds honderd jaar het kind tegemoet, dat zich
geeft als aan haar eigen moeder, en dat
vrouw-geworden, in haar nog immer een har-
teiijke vriendin blijft voelen. Het zal haar dan
ook bjj de viering van dit eeuwfeest niet aan
belangstelling en dankbaarheid ontbreken. En
we meenen dan ook stellig voor de toekomst
déze verzekering te mogen geven: dat de
Oudenbossche Congregatie van Penitenten-Re
collectinen haar ideaal steeds intenser zal
blijven nastreven: het Katholieke Nederland
sche Meisje in het Vaderland en de Kolonie-
Suriname te vormen tot een degelijke, geeste
lijk en lichamelijk gezonde wèl-onderlegde vrouw
die als echtgenoote en moeder eenmaal de lei
ding zal nemen in een vernieuwd familiaal en
maatschappelijk leven. Daarmede zijn Kerk ^n
Maatschappij niet weinig gebaat en daarvoor
verdient de feestelinge den dank van heel *V
Nederlandsche Katholieke Volk.
den dood van het paard van lord Kendale."
zei hU uiterst vriendelijk. „Geen halven cent.”
„Waarom liet je me het dan doen?” vroeg
Leverick met stomme verbazing.
„Dat is mijn zaak,” antwoordde Seymour.
„En laat mij je nu een raad geven. Als je me
toevallig weer eens ^iet. probeer dan niet weer
met te spreken. Den eersten den besten keer dat
je dat doet, laat ik je gevangen nemen. Wat! Ik
zou je hebben omgekocht om het paard te ver
giftigen van lord Kendale, die met mjjn zuster
gaat trouwen! Beste vriend, je bent te slim om
niet te begrijpen, dat geen jury of rechter in
de wereld zoo’n dwaze beschuldiging zou geloo-
ven. Goeden morgen! Wacht even!
Hij nam zijn portemonnaie uit zijn zak, zocht
er een shilling uit en wierp hem dien toe. „Neem
een borrel, beste vriend en denk* er maar eens
over. Je zult het dan ongetwijfeld in het juiste
licht zien.” En met een glimlach liep hjj ver
der.
Leverick bleef hem een paar seconden ver
ontwaardigd en verbaasd nazien, toen lichtte hjj
.tripte vloekend op het onschul-
!Maar even later bukte hij zich
idelden shilling op te rapen en hjj
dichtstbijzijnde kroeg.
wat geld gekost.
HOOPD6TOK Ylll
Seymour brak zjjn hoofd M ossr
f
Wie zulk een spel van evenwicht tusschen de
groote mogendheden spelen wil, moet zelf een
groot gewicht hebben. Wanneer aan een zijde
van de weegschaal honderd kilogram en aan
de andere zijde dertig staan, komt het er niet op
aan, aan welke zijde er nog twintig' bij komen.
Italië's eigen gewicht is niet groot genoeg;
en derhalve moet Mussolini, wil hij zjjn spel
kunnen voortzetten, het sterkste front, dat van
het Westen, verzwakken, doorbreken. Een ver
zoening met Engeland? Goed dat is met de as
Rome-Berlijn in overeenstemming te brengen.
Maar een verzoening met Engeland én Frankrijk
zou teveel «ijn? dat zou partijkiezen voor het
Westen beteekenen. Het zou het einde aankon
digen van de ,*s”, en daarmede van Mussolini’s
politiek van het evenwicht.
Wanneer Chamberlain verwacht heeft, dat hij
meer zou bereiken dan een beperking van den
invloed van Berlijn op Rome; wanneer hjj ver
wachtte, dat na de verzoening met Londen een
toenadering tusschen Rome en Parijs zou volgen,
dan moest daarop een teleurstelling volgen.
over boog
fluisterde.
De wandelstok viel uit Seymour Melford’s
hand en hj) schrok op.
„Wat?” zei hU bijna woest
Mijnheer Wheeler, die eenigszlns verbaasd
was, dat zijn mededeeling een dergelijke ont
vangst te beurt viel, herhaalde wat" hij te zeg
gen had.
„Het het ia een leugen! Het is ónmogelijk!”
zei Seymour Melford woest; toen kreeg hjj zijn
bezinning terug en hjj raapte zjjn stok op.
.Neem me niet kwalijk, Wheeler,” zei hjj op
zjjn gewonen, vriendelljkep toon. ,Je bezorgde
me een verrassing. Natuurlijk is het maar een
praatje waar je niet van op aan kunt Het is
het moet onjuist zijn!”
„U neemt dus geen maatregelen mijnheer?"
zei Wheeler beleefd. ,Dé persoon, die me de
Inlichting bracht, kan gewooplijk wel vertrouwd
worden
Seymour glimlachte. .Dan zal dit de uit
zondering zjjn, die den regel bevestigt," zei hjj.
,Jk geloof er geen woord van! Goeden mor
gen!” Hjj ging heen, terwijl hij een liedje
neuriede, en Wheeler bleef hem in stomme ver
bazing nastaren.
Op den hoek van Fenchurch Street staat
altijd een troepje menschen, die niets te doen
hebben en die dat ten toon spreiden op een
manier, dat anderen, die wel wat te doen heb
ben. er hinder van ondervinden. Ook dezen
morgen stond er zoo’n troepje en toen Seymour
Melford, keurig en smaakvol gekleed, met zjjn
Griekzch figuur in Luna Street zichtbaar werd.
et mag voor Katholiek Nederland eeu
bljjde voldoening zijn, «-dat we de laatste
decennia bijna herhaaldeljjk „eeuwfees
ten” moeten vieren van inrichtingen, die heb
ben bijgedragen tot de emancipatie der Ne-
êerlandsche Katholieken. Met de viering daar
van eeren we hen, die honderd jaar terug in
de meest-moeitevolle omstandigheden den
grondslag hebben gelegd, alsook hen, die voort
nebben kunnen bouwen op deugdelijke funda
menten.
Een niet geringe plaats bjj de emancipatie
der Katholieke vrouw hebben de verschillende
stichtingen van Penitenten-Recollectinen ge-
/had, die in den Franschen tijd uit de Oosten-
tUksche Nederlanden gevlucht, zich in Noord-
Brabant hebben gevestigd en daar het pen-
sionaatswezen hébben ingevoerd. Door bemid
deling van den primus van Leuven, den Tll-
burger Antonlus van Gils, en den Capucjjn
Pater Linus van St. Oedenrode kwamen de
uitgedreven Leuvensche Penitenten-Recollectl-
tien naar ons land in het toenmalige Aposto
lisch Vicariaat van Den Bosch: zjj vestigden
zich aanvankelijk te Waalwijk en togen in 1802'
naar Dongen, waar een andere primus van
Leuven. Ant. Oomen, nu de leiding der Zusters
op zich nam. Het is niet in een statistiek weer
te geven, hoe veel goeds deze Dongensche
stichting voor de Katholieke opvoeding van
talrijke meisjes uit de beste kringen van Ne
derland gedaan heeft: daar werden de toekom
stige Katholieke moeders gevormd, voor zoo
ver zjj niet in andere, weinige inrichtingen in
Brabant en Limburg katholiek onderwijs kon
den genieten.
In den loop van enkele Jaren ontwikkelden
zich uit deze Moeder-stlchtlng nieuwe pensio
naten van Penitenten-Recollectinen: te Etten
(1820). Roosendaal (1832) en in 1838 ook een
te Oudenbosch. Dit pensionaat van „St. Anna”
«as aanvankelijk vanuit Roosendaal gesticht
door de eminente, te weinig bekende Mère
Marie Joseph Raaymakers uit St. Oedenrode.
de stichteres van de Ettensche en Roosendaal-
sche Congregaties vm^ Penitenten-Recollecti
nen. De blinde ploniAt Lesage ten Broek was
Ook in dezen de verdienstelijke stuwer en raad
de in deze benarde choleratijden de oprichting
van weeshuizen voor Katholieke kinderen ten
sterkste aan, gopdat Mère Joseph met den
steun van den Bredaschen Vicaris-apostollcus
Van Hooydonk zjjn initiatief durfde verwezen
lijken. Eerst in Roosendaal zelf, daarna te
Oudenbosch gaven haar Zusters haar krachten
aan de opvoeding der arme weezen; doch toen
spoedig bleek, dat een instituut enkel voor
weesmeisjes geen levensvatbaarheid had, ging
Van Hooydonk op aandringen van den Ouden-
bosschen kapelaan Hellemons ertoe over een
zelfstandig pensionaat op te richten, waarin
tevens de weesmeisjes haar opvoeding konden
krijgen. Hiermede was tegelijkertijd de grond
slag gelegd voor een nietïwe stichting van Pe
nitenten-Recollectinen: officieel kwam de
ze op het feest van St. Anna, 26 Juli 1838 tot
stand.
Naast haar Zuster-stichtingen te Dongen.
Etten en Roosendaal hebben de Oudenbossche
Zusters van St. Anna in de honderd jaren van
haar zelfstandig bestaan op verdienstvolle
wijze medegewerkt aan de opvoeding der
vrouwelijke katholieke jeugd. We overdrijven
Op de rede van Chamberlain te Birmingnam
Palazzo Venezia te
Rome, die een harder geluld deed hooren: ,De
geheele atmosfeer, waarin het leven van het
r ---ontwikkel^, heeft een
Deze schreef toen:
,De beslissende waag voor het Derde Rijk zal
zijn de militaire positie van Franco. Is deze zoo
gunstig, dat hy het zonder de hulp van Duitsch-
land en Italië verder alleen wel af kan, dan zal
men de ondersteunende troepen terugtrekken. Is
dit niet het geval, dan moeten zij blijven pion
of geen plan. En de tijd, waarin de successen
van Franco verloopen, wettigt de hoop niet, dat
hij van de hulp van zijn vrijwilligers kan af
zien voor de volgende winter voorbij is-” Woor
delijk geldt hetzelfde voor de houding van Italië.
Chamberlain moet zich vergist hebben, wanneer
lȆ meende, dat Mussolini zich de overwinning
laat ontnemen.
Men zal intusschen vragen, waarom Musso
lini zich tot eiken prijs strategische posities in
Spanje verzekeren wil, wanneer hjj niet op een
oorlog wil aansturen. Het antwoord hierop luidt,
dat ook in het vreedzaam spel van evenwicht
troeven noodig zjjn. Wij zeiden reeds, dat de-
Duce het Westelijk front wil verzwakken. De
strategische insluiting van Frankrijk nu is ef
fectiever, dan een manoeuvre om Frankrijk en
Engeland te scheiden. Het doel blijft echter het
zelfde. En men moet bewondering hebben voor
het comblneeren van de middelen: de Duce
noemt den Spaanschen burgerstrjjd een onover
koombare hindernis voor een overeenkomst met,
Parijs; en met een beroep op deze onoverkoom-
baarneid verlangt hij van Chamberlain de on
middellijke inwerkingtreding van het Britech—
Itallaansche accoord; Chamberlain moet af
stand doen van de stilzwijgend bedongen vol
tooiing van dit accoord door een Fransch—
Itallaansch accoord.
Eenzelfde teleurstelling wacht hem aan
gaande Spanje. Het schijnt, dat hjj er
ernstig op gehoopt heeft, dat Italië den
.Js er nieuws, Wheeler?” zei hij.
-Neen, mijnheer, niet veel.”
De man vertelde hem het noodige. lrAlles is
*T rustig op het oogenblik.”
*”>111 hjj sprak, kwam er een man binnen-
™Pen met dien eigenaardlgen, haastigen stap,
®e beursmenschen bezitten. Hij begon in Whee-
*rs oor te fluisteren. Seymour Melford sloop als
éat naar een kleiner kamertje, d»t door
y” S'azen wand was afgesloten van het groote
en begon op zijn gemak zijn handschoe-
aan te trekken. De man bleef slechts vijf
f™uten, toen haastte hij zich weer weg en
wn*ler kwam met opgewonden gebaren en een
•'“Cót, waarop spanning te lezen stond, bij zijn
cne' binnen.
3,.“**. heb zoo juist nieuws ontvangen, mjjn-
«ei hy, haastig luisterend „een infor-
van het hoogste gewicht, wanneer ze
“n®inste juist la”
«ei Seymour Melford, terwyi hy het
knoopje van zyp handschoen dlcht-
■“«e „Wat is er?”
gaat over de Wheal Rose, myn-
“1 Wheeler en wat hy te vertellen
aT8* 200 geheimzinnig en gewichtig,
Mi, hoewel ze aüeen waren, zich voor-
stryd in Spanje zou opgeven. Daartegenover
staat thans, wat de Beriynsche corrftpon-
dent van de „Times" enkele dagen geleden
schreef over de houding van Dultschland
ten aanzien van de jongste overeenkomst
inzake Spanje.
jtaliaansche yolk zich ontwikkel^, heeft een
militair karakter; zy moet dit karakter ook
hebben, en zal het ook hebben, immer meer. Het
volk is er trotsch op, dat het zich zonder onder
breking in een toestand van mobilisatie weet”.
Onder den indruk van deze echo zyn er en
kelen, die de hoop, dat de vréde dezen zomer zal
overleven, maar reeds willen begraven. En ve
len «On de overtuiging toegedaan, dat de poli
tiek van Chamberlain definitief mislukt is. De
Duce, zoo meenen zy, wil eenvoudig oorlog; het
Is alleen nog niet zeker, dat het Derde Ryk mee
doet Kort geleden nog zeiden precies dezelfde
lieden het omgekeerde: Hitler wil den oorlog;
het is alleen nog niet zeker, of Italië meedoet.
Aldus zou men te kiezen hebben tusschen twee
theorieën.
Intusschen is het vrywel zeker, dat Cham
berlain zich in één opzicht vergist heeft. Hy
dacht dat op een Britach—Itallaansch accoord
seker een FranschItallaansch accoord zou
volgen. Hy was daarvan zoozeer overtuigd, dat
Lord Perth by de onderhandelingen met graaf
Ciano daarover in 't geheel niet behoefde te
spreken. Waarom ook? De verwachting, die
Chamberlain koesterde, was zoo logisch, dat zy
niet anders zyn kon. Het Britsch—Itallaansche
accoord verzekerde den status quo in en rond
om de Middellandsche Zee zoo afdoende, dat er
voor het overleg tusschen Rome en Parys wei
nig meer zou overblyven.
Rome liet doorschemeren, dat het er zyner-
zijds evenzoo over dacht, en toen Bonnet te
Genève Lord Halifax tegen den Negus trouw
gesteund had, begonnen hoopgevende onderhan
delingen tusschen Blondel en Ctano. Die onder-
v handelingen werden echter onderbroken tydens
het bezoek van Hitler aan Italië; en daarop
volgde, vrijwel onverwacht, de rede van Genua,
waarin Mussolini verkondigde, dat Frankryk en
Italië wegens Spanje nog altyd aan verschil-,
lende zijden van de barricade stonden.
Velen zagen hierin de hand van Hitler, doch
er is een verklaring, die veel meer voor de hand
ligt. Mussolini gebruikt graag het beeld van de
barricade. Toen de oorlog met Abessynië voorby
was, en hy naar het einde van de sancties ver
laagde, zeide de Duce, dat Italië nu weer aan
deaelfde zjjde van de barricade stond als de
Westersche mogendheden. Toen de sancties
eenmaal waren opgeheven, smeedde hy de ,^s
en de barricade stond weer anders. De barricade
kan naar wensch verlegd worden, en de reden,
waarom de Duce met haar werkt, is by eenig
nedenken gemakkeiyk te "inden: Mussolini wil
haar tusschen Italië en Frankryk.
Niet uit haat tegen Frankryk. Doch de
wisselvalligheid van Mussolini's 'buitenland-
sche politiek komt daarvandaan, dat hy
een spel van evenwicht wil spelen. Hy zou
tusschen het Duitsche front en dat van de
Westersche mogendheden willen staan, en
aldus zyn belangrykheid verhoogen, doordat
hy zoowel de eene als de andere zyde kan
kiezen.
„Voor ons beiden,” zei de andere met een
vlbek. „Als ze my pakken houd ik myn mond
niet gesloten, mynheer, niet voor een onge
lukkige vyf en twintig ix>nd. Het zaakje was
honderd pond waard
Seymour Melford knikte.
,Je beweert dat je er tusschen uit moet?” zei
hy nadenkend, terwyi hy zyn oogen op de
straat gericht hield.
,Ja!” riep Leverick met nadruk uit. ,Ze doen
navraag in de stallen en maken er nog meer
drukte van, dan ik verwacht had. Straks loopt
hun spoor naar my, wat ik u zeg. Stuur me
voor een paar maanden den oceaan over, dat
is het beste, mynheer. Een paar honderd pond
in de week waar kykt u naar, mynheer
Melford?” viel hy zichzelf in de rede, want
Seymour had de straat naar wyerszyden langs
gekeken, alsof hy iemand zocht.
„Ik kijk of ik een agent-zie,” zei hy uiterst
vriendelyk.
„Een politieagent?”
,Ja,” was het antwoord. „Ik zal je laten
arresteeren, omdat je Gypsy, het paard van lord
Kendale hebt vergiftigd en omdat Je tracht my
geld af te persen!"
Leverick werd lykwit.
,Je durft dus zoo brutaal te zyn," zei hy
nydig. „Goed, laat me arresteeren, dan zal ik
zweren, dat je me er voor betaald hebt óm het
te doen! Ik zal bewyzen, dat je een hoop geld het Kanaal had gezonden, aetfs had^Them
hebt verdiend door den dood van het paard v—
Hy zweeg, want de glimlach op Seymour
Melford’s gelaat werd byna engelachtig.
„Beste vriend, ik heb geen cent gewonnen door
