bereidt zich voor.
EEN INTERESSANTE MAN
NEW-YORK
OP ZOEK NAAR HELDEN!
CARNEGIE-STICHTING
AAN HET WERK
WERELD VANMORGEN"
Het leven is moeilijk
Grootsche plannen
Het verloren medaillon
Dokter ^daat zich met
HET KORTE VERHAAL
Bescheidenheid wijst
bewondering af
Ook vingerafdrukken
kunnen bedriegen
Achter de coulissen van de
wereldtentoonstelling
Waar zal d* tentoonstelling
komen?
Ontstellende ontdekking van
criminalisten
Helden vindt men zoowel onder
alledaagsche lieden als
onder misdadigers
o
a.9.
B
E>
ken
wel
eens
h
„Zoo, en laten we nu eens een onderzoe-
rtnrht ep hm *Uwd gaan maken 1"
te groeten. HU nam zich voor daar nooit meer
terug te komen heel Hollywood den rug toe
te keeren.
De Pool Jerzy Polonickl had zich in het hoofd
gezet de wintermaanden in een ‘gevangenis te
Warschau door te brengen. w
ow
personeel was en.... Het hem stil weggaan! Ver
twijfeld rende de man de straat op, griste een
handtasch uit de handen van een voorbUgang-
ster en kwam Uitmaal achter slot en grendel.
Dat ook vingerafdrukken bedriegen kun
nen, is onlangs bij twee zeer interessante
gevallen gebleken. In Dayton in den staat
Ohio is 'n man, die wegens moord ter dood
veroordeeld was, drie uur voor zjjn terecht
stelling in vrijheid gesteld. Ook in Zuid-
Frankrijk is iets dergeljjks gebeurd.
uist toen h}j voorbij den ingang van het
Derby-restaurant kwam, snelde een dame
naar buiten en botste bijna tegen hem op.
e
h
d
h
li
o
h
als een gekerm, half als een lach. Hij keek naar
die reclame, die verblindde, als ze ïerscheen.
Hij staarde ernaar en toen hij zjjn oogen af
wendde en terugging, keek hU in zijn donkere
en stille kamer, om zich heen, alsof daar iemand
was, die zjjn gedachte kon raden. Zjjn slapen
klopten en de minuten, die 'eerst zoo langzaam
omkropen, schenen nu in ijlende vaart voorbij
te snellen.... Daarbuiten was de reclame weer
aangegloeid: „Taylor Bank en Spaarkas"....
Men verwacht namelijk 50 mlllioen be
zoekers, d.i. op zijn hoogst 800.000 per dag
en op zijn minst toch zeker jpos 250.000!
Het auto-park kam dan ook 35.000 auto's
tegelijk Ijprgen, terwijl er 10.000 bdomen ge-
plant zijn, om de noodige schaduw te ver
schaffen. Voorts zullen er 50.000 banken ge
zet worden, waarop men wat kan uitrusten."
.Maar dat maakt toch zeker niet het aan-
Een onzer correspondenten heeft een be
zoek aan Mias Garnett te Parijs gebracht,
die een belangrijke rol speelt bij de voor
bereidingen voor de as. Wereldtentoon
stelling te New York in 1930.
van de
het net
ondergrondsche spoorwegen en
~aHa* het tentoonstellingsterrein
tt,
|zen
het
talrijke
restau-
Walter Haynes was van moofd beschuldigd.
Deze misdaad baarde indertijd in Amerika heel
wat opzien, ook al, omdat Haynes lang niet
gunstig bekend stond. Ook werden er op de
plaats van de misdaad vingerafdrukken gevon
den. die met de zijne overeenkwamen! Bjj het
proces werden tal van getuigen opgeroepen,
die echter allen ten gunste van Haynes spra
ken! Sommigen wisten zelfs te beweren, dat
hij de moordenaar niet was. Ondanks deze
goede voorspraak werd de man toch ter dood
veroordeeld, daar de rechtbank zich aan zjjn
vingerafdrukken hield. Twee dagen voor de
terechtstelling werd in New York een man ge
arresteerd, die een inbraak gepleegd had. Bjj
het Verhoor bekende hjj. ook den moord begaan
te hebben. Toen men zijn vingerafdrukken met
die van Haynes vergeleek, bleken ze een tref
fende overeenkomst te vertoonen. Dit geval
heeft de Amerikaansche criminalisten in de
dactyloskopie zeer getroffen, maar men wijst er
op, dat een dergelijk geval eens in de 20 Jaar
voorkomt. Gelukkig werd de dwaling nog op
tijd geconstateerd, zoodat Haynes aan zijn ver-
oordeeling ontsnapte.
-j—w en van de prachtigste instellingen in
H Amerika is de door Carnegie in het
leven geroepen „Hero Fund Commis
sion”, die zich ten doel stelt, helden uit het
dageljjksch leven op te sporen en hen over
eenkomstig hun daden te beloonen.
Een agent van deze Carnegie-stlchting
vertelt in onderstaand artikel het een en
ander over zijn ervaringen.
trekkeljjke van de tentoonstelling uit", vroegen
wU belangstellend.
„Neen, het aantrekkelijkste van deze show is,
dat hij te New York gehouden wordt. Want wel
was er een te Chicago en ook een te Philadel
phia, maar nog nooit werd er een wereldten
toonstelling te New York gehouden. De stad laat
zich dan ook niet onbetuigd en tal van particu
lieren interesseeren zich er voor. Alle groote
trusts opnoemen, zou vervelend worden, inaar
enkele kan-ik u noemen: American Tobacco, Du
Pont de Ncmour, de General Electric, dan de
Maatschappij van de Christian Science en de
Y.M.C.A. Hier in Europa kent men al deze
namen niet, maar in Amerika zijn het belang
rijke lichamen. Een specialen naam wil ik U
toch nog noemen, namelijk Grover A. Wahlem,
die eigenlijk de chef van de „tentoonstelling
van mofgen" is! Het is een nog jonge man,
heel tenger, maar met een energiek gezicht.
Eens was hij secretaris van een burgemeester
van New York, vervolgens heeft hjj gedurende
6 jaar aan het hoofd van de groote exportfirma
Vanamacker gestaan; ook is hjj het hoofd ge
weest van de Amerikaansche Coty-firma en
tenslotte heeft hjj nog een tiental zaken van
Shenley gecontroleerd. De menschen, die met
hem samengewerkt hebben, roemen zjjn verba
zingwekkende energie en zjjn eenvoudigheid.
Wanneer u hem voor u in den trein zou zien
stappen, zou u niet gelooven dat hjj een van
de machtigste mannen van de Wereldtentoon
stelling is.”
f,„WUt u ons dan ook nog meedeelen, mejuf
frouw, of uw landgenooten iets van de Parjjsche
tentoonstelling geleerd hebben?”
„Wel, den geheelen- zomer hebben architecten,,
ingenieurs, zakenmenschen én schilders de Fsan-'
sche expositie bezocht en bewonderd. Ik wil u
Simon’s gaarkeuken zat vol. In de buitenwij
ken vaa het onzalige 'Hollywood krioelt het al
tijd van maatschappelijke wrakken, als John er
een was. Doch dezen avond meed hjj zjjn kame
raden. Wat had hjj aan al dat geklets over
■de nieuwste aAhwlnst van de filmwereld b.v„ in
den persoon Van een armen handwerker, en
de illusie, dat zoo'n wonderbare uitverkiezing
op een goeden jjag ook een ander kon ten deel
vallen, hem, John, bijvoorbeeld.?., HU had er
allang genoeg van. HU zat aan den grond en
voelde dat hU.er nooit meer bovenop zou komen.
In een hoek gezeten, kauwde hU verwoed zUn
portie in vet gebakken aardappelen, die hem
een stuiver kostte, en vinarmee hU zjjn honger
trachtte te stillen. .En Frances denkt, dat ik
in „Derby" dineer! Waarom heb ik haar be
loofd. dat ik morgenavond kom? Ik moet haar
opbeHen en een of ander excuus bedenken.
Maar.... waarom zal ik dat nog doen? Wat
kan me dat meisjw-eigenlUk nog schelen?”
Het middelpunt van de wereldtentoonstelling 1939, welke te New York zal worden
gehouden, vormt een planetarium, waarin op den openingsdag, 30 April, het
sterrebeeld getooni zal worden, dat op den geboortedag van George Washington,
precies 150 jaar geleden, aan den hemel te zien was
Om tot zUn doel te geraken wierp hU een
steen door een vensterruit. Ofschoon hU het noo
dige lawaai veroorzaakte, verscheen er geen
politiebeambte, die den man naar het bureau
van politie wilde meevoeren.
Toen probeerde Polonlcki het anders: hU stal
vóór het hbofdpostkantoor te Warschau een rU-
wiel. De eigenaar van de fiets reed hem achterop,
diende hem-een paV slaag toe, maar.... maakte
verder geen wetk van de kwestie.
Toen verschg/te hU zich toegang tot een thea
ter en stal twee stoelen. De portier geloofde ech-
tqr, dat de man een nieuw lid van het theater-
Reeds talrUke doktoren hebben zich voor het
- heil der menschheid opgeofferd. Ook onlangs
heeft een ddtter zich aan een sensationeele ope
ratie onderworpen, om zoodoende in staat te zUn,
de ziekte persoonlUk van zeer nabU te leeren
kennen. Het betreft ditmaal de gevreesde kan
kerziekte, waarover men nog steeds het ware niet
weet. Dr. Mattia Duque is een van de befeng-
rUkste kankeronderzoekers ter wereld,
herhaalde malen heeft hü
onthullingen gedaan, die in de
groot opzien baarden! Zoo bewi
Reeds
wetenschappelUke
*s geheele wereld
reért hU oa. dat
kanker besmettelUk is, hoewel lang niet alle on
derzoekers het op dit punt met hem eens zUn.
Om nu zUn theorie te bevestigen, heeft de stout
moedige dokter zich met kankerbacillen laten
inenten. HU is nu van meenlng, dat hU deze ge-
vaarlUke ziekte ook krUgen zal.
NA DE VERHUIZING.
Vrouy: „Je hoeft me niet te helpen, Ar
thur, ik zal het knopje voor Ijft bpd zelf
Gelukkig leefde ze nog en kwam spoedig bU. De
man bracht nu de drie kinderen naar het dorp,
dat in de nabUheid van het meer gelegen was,
maar daar kwamen ze den sheriff tegen, die
onmiddellUk zag, dat de man een weggeloopen
gevangene was, die al weer een andere misdaad
op zUn geweten had. Niemand had er eenig
vermoeden van gehad, dat de man zich zoo in
de nabUheid ophield. Wanneer hu de kinderen
niet te hulp gesneld was, was hU waarschUnHjk
niet weer opnieuw in de gevangenis terecht ge
komen.
Karakteristiek is de houding van de meeste
helden onmiddellUk na hun daad. Het moge be
scheidenheid zUn of opwinding, de meeste helden
willen er niets van weten, dat men hen bewon
dert en prUst. Iemand, die op een vrachtauto
meereed, zag een onbestuurden auto aankomen,
die zeker meer dan 100 KLM. reed en recht op
een dorp afging, waar een van de eerste hulzen
een school was, die net uit ging. Zonder zich een
oogenbllk te bedenken, sprong de man op de
treeplank van den voorbUsulzenden auto en
trachtte de rem te grijpen. Toen hu hier niet di
rect in slaagde, gooide hjj 't stuur van den auto
om zoodat deze op 'n huis inreed. Toen men hem
naderhand met gebroken ledematen uit de puln-
hoopen te voorschijn haalde, en hem een held
noemde, zei hU’. „Een held? Sr ben zelf vader!"
wel bekennen, dat zU eenlgszins sceptisch aan
kwamen. Maar toen zU weer vertrokken, waren
sU'Ccn en al bewondering voor wat men in Pa
rijs tot stand gebracht had. ZU waren er vooral
verstomd over, dat men geen een boom omver
had behoeven te hakken, om plaats te maken.
Verder hebben zU de wUze bewonderd, waarop
de voorwerpen tentoongesteld waren, zonder dat
ze zoo direct in het oog vielen. Alle creaties von
den zU even schilderachtig en artistiek. Een
kleine bUzonderheid kan ik u nog vertellen: een
van onze medewerkers op de New Yorksche ten
toonstelling had voor de rondrUdende treintjes
een aantal claxons besteld, maar toen hU hier
in Parijs de aardige belletjes aan de treintjes
zag, heeft hU zUn order onmiddellUk inge
trokken.”
Miss Garnett belt om haar secretaresse, die
een aantal plannen en ontwerpen te voorschUn
moet halen. Met de punt van haar potlood wijst
zU aan: „Tot nu toe zjjh er zestig landen,-waar-
onder ook uw land, Nederland, ingeschreven,
maar wU verwachten, dat er nog wel meer bij
zullen komen. De tentoonstelling is echter niet
zoozeer als een wedstrijd bedoeld, dan wel als
een symbolische internationale samenwerking.”
„Maar wat is dan het plan? Wat zullen wjj op
de tentoonstelling dan wel te zien krijgen?" in
formeerden wU nieuwsgierig.
Miss Garnett aarzelde even, tpen glimlachte
zU: .Alles en misschien is zelfs dat nog te wei
nig. Er zullen nachtfeesten gehouden worden,
schouwburg- en operavoorstellingen in de open
lucht, schitterende waterballetten, groote défl-
lé’s, enz. enz. en dan niet te vergeten, alle ge
bouwen van alle landen op aarde, dj» hun pro
ducten en voortbrengselen daar op de meest
smakelUke wUze tentoonstellen.”
Niet Iedereen is zoo gelukkig als de burge
meester van Birmingham.
Dorothy Sparks, een 14-jarig meisje, wilde
een parkfeest bezoeken, doch toen zU aan de
cassa kwam, miste zij haar beursje en kon
zoodoende niet den entrée-prijs betalen van zes
pence. Even van tevoren had zU het nog ge
had en dus begon zU Uverig te zoeken in de
nabUheid van den Ingang van bet park. Het
beursje bleef echter weg. Gelukkig zat er niet
veel meer in dan die zes pence.
ZU vond echter wel iets anders, n.1. een me
daillon met een mooien, schitterenden steen in
het midden. In de meening, dat het een dood
gewone broche was, die men voor drie pence
in alle warenhuizen kon koopen, gaf zU het
medaillon aan haar kleine zuster als een stuk
speelgoed.
Ondertusschen had de burgemeester tUdens
'n hockey-wedstrUd tot zUn grooten schrik be
merkt,, dat hU den,hanger van zUn eere-ket-
ting was kwijt geraakt. Direct stelde hU de
politie hiervan in kennis, die het sieraad over
al zocht, waar de burgemeester was
voordat hU de* pla^w had bereikt.
Aan een van de wanden van haar bureau hangt
een reusachtige foto van New York, van uit een
vliegtuig genomen. Van de aankomst te New
York zjjn reeds zooveel beschrijvingen gegeven,
dat zelfs rij. die er nog nooit geweest zUn, zich
er toch een voorstelling van kunnen vormen.
Eerst vaart het schip langs Long Island, gaat
vervolgens om Brooklyn heen, om dan aan te
leggen aan een van de lange kaden, die zich
ah-, armen in de haven uitstrekken. Tusschen de
twee rivieren vindt men gemakkelUk het schier
eiland met de IMkenkrabbers terug en wanneer
ik de Oostelijke Rivier verder opkUk, ontdek ik
aan den kant van de baai een stukje papier, dat
de plaats aapduidt, waar de tentoonstelling
komt.
,Mav is de tentoonstelling dan bUna buiten
de stad?”
.Hangs den nieuwen directen weg welken
men thans aan het aanleggen is, was ik met
mUn wagentje in 20 minuten op het terr^n,
van uit bet centrum van Manhattan. Het tiw*
rein, waar de tentoonstelling komt, heet Flas
hing Meadow-Park en was vroeger een JB^le
vlakte- Men hééft er den grond gelUk gei
er zUn thans boomfn geplant en reeds
er de eerste gebouwen. Os. staat er i
administratie-gebouw, waarin jjpèr
bureaux bevinden, alsmede ontvawlfzaler
ratie-gelegenheden en -tfttoUolJinen.
Op 30 April 1939, den verjaardag
grondwet van de federale staten, zal
van autobussen, oi
straatwegen, die al
met de stad verbinden, gereed zUn. Voorts komen
er vUf vliegvelden rondom de .show”,'waar
plaats is voor vliegtuigen uit de 48 staten, terwUl
in de baal negen kaden aangelegd worden, i
schepen uit alle deelen van de wereld voor
ker kunnen gaan liggen. Men zal dus een bezoek
aan de tentoonstelling kunnen brengen, zonder
daarbU zUn grondgebied te verlaten. En reeds
zUn er, met het oog op de komst van de duizen
den vreemdelingen, comlté’s gevormd, die de
hoteljh-Uzen regelen en tevqna. tehuizen jtlchten,
waar .de bezoekers tegBn een vrU geringen prUs
onderoak kunnen vinden.
De geheele wereld vraagt inlichtingen aan
Miss Garnett en zU geeft de noodige antwoorden
aan iedereen, want zjj-is va» alles uitstekend op
e de hbogte: dat moet ook wel, want het New
Yorksche comité, dat de tentoonstelling orga
niseert, heeft haar de buitengewone belangrijke
taak toevertrouwd, leiding te geven aan het al-
^emeéüe commissariaat voor Europa op de
wereldtentoonstelling. Reeds sedert enkele maan
den ontvangt Miss Garnett, die vier talen
vlpgiend spreekt en stenografeert, in haar kleir.
bureau aan de Champs-Élysées, de vertegen
woordigers van 20 velschillende landen en zU
weritt dus elgenUjk als* bemiddeling tusschen
-twee werelden: de Oude, Wereld was hierover
aanvankelUk eenlgszins verbaasd, de Nieuwe
Wereld wist wat zU deed. Thans zijn belde over
de keuze zeer tevreden.
Vermoeid door alles wat we te hooren gekregen
hebben, verlaten wU de charmante Miss Gar
nett. Nog zUn we eigenlUk niet bevredigd. Nog
meer bUzonderheden hadden wU willen ver
nemen. Maar toch hebben wij in leder geval een
kUkje achter de schermen mogen nemen van
de groote New Yorksche Wereldtentoonstelling,
die den symbollschen naam van ,JJe Wereld van
Morgen" zal dragen....
Toen in het jaar 1904 bU het groote mUn-
ongeluk in Harwick talrUke mijnwerkers de
pogjng, om hun collega’s te redden, met het le
ven moesten betalen, besloot Andrew Carnegie,
dergelUken helden niet alleen een medaille ter
herinnering te schenken, doch hen ook in het
leven verder te helpen. HU richtte een vereeni-
ging op, de „Hero Fund Commission" en schonk
haar vUf mlllioen dollar om daarmee haar
werkzaamheden te verrichten. Sindsdien wer
den er door deze commissie ongeveer'3000 per
sonen beloond, 18 met een gouden, 551 met een
zilveren en 2395 met een bronzen medaille. Om
evenwel nauwkeurig te onderzoeken, of de da
den werkelUk zoo heldhaftig waren, dat ze be
loond dienden te worden, heeft de Hero Fund
Commission een aantal agenten in dienst, wier
taak het is, de omstandigheden, onder welke
die daden verricht werden, nog eens na te gaan
en ik moet bekennen, dat mUn betrekking vaak
evenveel moed verlangde als de redding door
de helden.
Zoo was er bUvoorbèeld het geval van
McLane. Twee jongens vaa 14 en 17 jaar wil
den afdalen in den krater van ’n uitgedoofden
vulkaan. Een van hen viel daarbU naar bene
den. De andet liep toen terug en begon hulp
te zoeken. Maar niemand wilde hem te hulp
komen, omdat heft bekend was, dat ei in den
krater tal van slangen leefden; Tenslotte was
de timmerman ^cLane bereid in de diepte af
te dalen. Aan ’n 'ouden, roestlgen kabel Het men
hem in de diepte zakken. Dat was bUzonder ge5
vaarlUk, niet alleen vanwege de slangen, maar
ook omdat de rotskanten zoo scherp zUn, waar
door de kabel had kunnen breken. BUna zestig
meter moest de timmerman afdalen, eer hU
den jongen gevonden had. De knaap leefde nog
en in zUn armen kwam de man met hem
boven. De redder was echter zoo overspannen,
dat hu een maand in het ziekenhuis liggen
moest. Zoo kwam het, dat hU voor den Came-
gie-p(Us genoemd werd.
Ik kreeg nu tot taak, de zaak nader te onder-
I zoeken. Ik had echter voor een veel betrouw
baarder kabel gezorgd, maar toch was de afda-
I ling geen kleinigheid. Gedurende de afdaling
I zag ik wel een stuk of dertig van die gevaarlUke
slangen, die alle trachtten mU aan te vallen.
I Groote, afschuwelUke dieren, die alleen, omdat
ik zware rijlaarzen en een stevig pak aan had,
hun giftige tanden niet in mUn vleesch kon
den boren. De krater zelf was steil en diep en
iedere meter dat ik dieper zakte, werd het don
kerder. De lucht was bezwangerd van een vree-
selUken stank van rottende dieren, wat hqt af
dalen nu ook niet aangenamer maakte. Onder
het rotsachtige uitsteeksel, <aarpp de jongen
drie uren lang met gebrdten ledematen had lig
gen wachten op redding, gaapte een zwarte af
grond. Toen McLane daar beneden aangeko
men was, had de jongen zich heftig met armen
en beenen verweerd en het had dep man veel
moeite gekost om den jongen vast te grijpen.
Met wonden aan hoofd en beenen, met ge
scheurde kleeren en geheel met bloed bedekt,
was McLane tenslotte aan den rand van den
krater gekomen.
Nadat ik aldus de situatie in oogenschouw ge
nomen had, sprak ik even met den held Mc Lane.
„Wist u dat er van die scherpe lavapunten in
den krater waren?” w
,Ja".
„Wist u, dat de kabel qud en roestig was?”
„Ja, maar wU hadden geen beteren!”
„Wist u, dat de krater een broedplaats voer
slangen was?”
,^a, maar ik had handschoenen en zware
schoenen en een stevig pak aangetrokkén."
.Hebben de dieren u dan niet gebeten?”
„Jawel, maar niet door en door.”
„Kende u den jongen persoonlUk?”
„Ik zag hem in het begin in den krater staan."
McLane was getrouwd en vader van vUf kin-
deren.
„Zoudt u tets willen hebben,” vroeg ik hem.
„Verlangt u jets?"
„Och, ik heb een bescheiden inkomen. Maar ik
zou graag een eigen werkplaats willen hebben.”
Ik ging toen weer naar Pittsburgh en deed ’n
goed woordje voor den held. Een halfjaar later
was hU in het bezit van een keurig ingerichte
werkplaats, de hypotheek op zUn huls werd afge
lost en thans heeft de mart een goed bestaan. -
Tot de velen, die van de Hero Fund Commis
sion een belooning gekregen hebben, behooren
Een ander geval deed zich onlangs in Maine
voor. VUf schoolmeisjes waren daar tUdens den
winter op het meer aan het schaatsenrijden.
Plotseling begaf het Us zich en een van de meis
jes zakte er door. RU haar pogingen, om het
vriendinnetje te reddérr, zakten ook twee andere
meisjes door het Us. De beide overgebleven kin
deren gingen nu zoo snel mogelUk hulp zoeken,
toen er net een man aankwam. Met behulp van
een stang slaagde hU er in, de drenkeUngen uit
het water te krUgen. Een van de meisjes was
echter zoo diep' weggezakt, dat de man zich ook
te water moest begeven, om haar er uit te halen.
Ook de Fransche criminalisten kwamen tot
de ontstellende ontdekking, dat vingerafdruk-
kunnen bedriegen. Dit geval
speelde zich in Marseille af. Daar werd een
chauffeur dood gevonden. BU zUn stoffelUke
resten vond men een revolver. Na lang zoeken
vond men een Engelschman, dien men van de
misdaad verdacht, omdat zUn vingerafdrukken
met die op de revolver overeenkwamen! Toch
kon de man een alibi aangeven. HU beweerde
bU hoog en laag, dat hU toen in een restau-
rantjWas. Eerst in de gevangenis, waar de man
heengebracht was, kon het raadsel opgelost
worden. Daar trof hU namelUk een man aan,
met wién hU aan boord kaart gespeeld had.
Door geprepareerde kaarten verkreeg deze de
vingerafdrukken van den Engelschman en de
ze liet hU op de handschoenen overbrengen.
Die handschoenen droeg hU, toen hU de revol
ver vasthield, om zijp slachtoffer te treffen.
Slechts door de ontmoeting in de gevangenis
kon de "Engelschman gered worden.
geweest,
waar de
wedstrijd zou worden”gbhouden; ook zocht men
in de nabUheid van 4jet pafrfc, omdat, de bur
gemeester daar gedurende korten tUd een kin
derfeestje had bUgewoond.
I»
Niemand kon het verdwenen medaillon ech
ter vinden. Het verH^c werd ook omgeroepen
door de radio, doch ook dit had geen succes.
Het toAral wilde, dat een bezoekster van Do
rothy’s moeder sprak over het verloren sieraad;
daar zU het wel eens had gezien, beschreef zU
het nauwkeurig. Mrs. Sparks keek toevallig
naar haar jongste dochtertje, dat ergens mee
speelde en merkte tot haar verbazing, dat de
beschrUving, welke haar Vriendin gaf van het
verloren medaHlon, wonderlijk goed paste op
het uiterlUk van het ..speelgoed”, waar haar
dochtertje mee speelde.
ZU bracht het naar het politiebureau, dat
rich direct in verbinding stelde met den zeer
verheugden burgemeester. De hanger vertegen
woordigt een waarde van ongeveer 7000 gulden.
De diamant heeft een geschiedenis, zoodat hU
voor verzamelaars een nog veel grooterê waar
de heeft. Toen namelUk in het jaar 1860 in
Birmingham de eerste diamantsIUperU werd
geopend, werd de eerste diamant, welke in de
ze stad werd geslepen, geplaatst in den han
ger van den burgemeester-kettlng.
Dorothy Sparks zal nu een hooge belooning
ontvangen, welke haar zeker zal troosten over
het verlies van haar beursje.
Op rijn kamer zat John in het duister, in
zUn leunstoel, met één voet op de lage venster
bank. De uren kropen voorbij. Slapen kon hU
niet. HU maakte de balans van zUn leven op.
Niets meer- te doen. Voor een paar dollar kon
hU voor figurant spelen, op de dagen dat het
hem lukte. Een prachtresultaat! En Fran
ces dacht nog altUd dat hU hard aan
t werk was, om zich een toekomst te verze
keren.... Had ze hem dah niet goed aange
keken? Maar waarom moest hU aan Frances
denken? Als de gedachte aan haar hem niet
zoo vasthield, zou hU aan andere dingen kun
nen denken. Was dit niet het seizoen voor de
zalmvischvangst, aan de kusten van Alaska?
Kon men niet in San Pedro een paar kilo
meter verderop zich daarvoor opgeven? Het
was toch altUd een goede verdienste, als je er
heelhuids van terugkwam....
John wiegelde zachtjes heen en weer. Telkens
gloeide, daarginds op den hoek van den boule
vard, een Hchtreclame uit en aan: „TayleFJBank
en Spaarkas”.... Ja, met de vischvangst in
Alaska was geld te verdienen. ’tWas een hard
leven en gevaarlUk, maar hU was sterk en niet
niet bang. Wat verwachtte hU hier in Holly
wood nog? - Maar Frances
„Taylor Bank en Spaarkas”.... Ja, hU moest
haar achterlaten. Maar wat zou dat? Had hU
haar al die maanden óók niet vergeten?...
„Taylor Bank en Spaarkas^... Een meisje als
zooveel ^ndere.... Ja, zUn vergissing inzien en
een nieuw leven beginnen ergens anders: dat
was héél mooiMaar Frances?Waarom
moest hU vanavond toch zoo aan Frances den
ken?Taylor Bank en Spaarkas’’.
Z(jn hand, die slap langs zUn leunstoel hing;
raakte iets dat op den grond lag. t Was de cou
rant, die hu had laten vaUen, na ’m gelezen te
hébben, vóór hU uitging....
„Ja, morgen neem ik de tram en ga naar San
Pedro, <nh te kUken of ik een schip kan vin
den," zei hU tot zichzelf, terwUl hU werktuig-
Wk de courant opraapte en op zUn jsnieën open
vouwde. BU het weinige licht, dat van de straat
naar binnen viel, kon hU alleen de groote kop
pen van de voorpagina lezen.Mexlcaansch
postvliegtuig verdwaald in den storm.... Ho-
pelooze verwarring in Genève.... Dertien ban
ken beroofd in één week..-;." Daarginds, op
den'hoek, gloeide de Hchtreclame uit en aan:
„Taylor Bank en Spaarkas”.Opeens sprong
hU op en ging voor het venster staan. Een
Toqp John en Frances het terras van de
Santa Monica Club overstaken, keerden velen
zich naar hen om, teneinde hen na te kUken.
Ze vormden een schitterend paar: hU, met zUn
forsche gestalte en fiere houding, droeg zUn
avondkleeding met het gemak van een gebaren
aristocraat; Frances had den eersten prijs op
een schoonheidswedstrUd gewonnen, vóór ze
naar Hollywood kwam, zoodat over'haar niets
meer gezegd behoeft te worden.
Een uitgelezen gezelschap was bUeen, zooals
paste bU deze dure gelegenheid.
Wat is het leven toch mooi, dacht John,
terwUl hU de lange spljsljjst en de wUnkaart
bekeek.
John, zei Frances op een oogenbllk heb
je in de avondbladen dien overval van van
morgen gelezen?
HU schrok nauwelijks. Even blonk er opge_
wektheid in zUn oogen. Doch aanstonds herstel
de hU zich en zei op onverschilligen toon:
Neen. Is er een overval geweest?
En wit voA- een! Tienduizend dollar buit
gemaakt op de „Taylor Bank”!
Allemachtig! En zUn de daders ontsnapt?
Het was er maar één! De bladen zeggen
dat hU zóó koelbloedig was, dat hU ze aUemaal
door zUn brutaliteit overblufte. Stel Je voor, hU
heeft de bank kunnen verlaten en zich onder
de menschen op straat kunnen begeven, vóór
dat iemand er maar aan dacht om alarm te
slaan. Begrijp JU <Utt?
Buitengewoon, hè? Wat moeten dat toch
interessante mannen wezen! Wil Je wel geloo
ven, dat ik er graag één zou kennen?
John rimpelde even zUn voorhoofd. HU wierp
een weifelenden blik op het meisje. Doch aan- --
sto”ds was weer gesustgesteld én rijn toon oot eenige misdadigers. BUzonder levendig her
werd ironisch: I lnner lk geval van een Chinees in San
Meen Je dat, Frances? Zou Je werkelUk.... I Francisco, die tUdens een heftigen brand een
Ja zeker! Zoo iemand moet geweldig inte- slapend kind redde, maar onmiddellUk daarop
ressant zUn! I aantal portefeuilles stal, om toch vooral
Kom, kom! Wees nu maar tevreden met I zijn eigenlUk beroep niet te verwaarloozen.
een man als ik.... Nu, wat neem JU als voor- 1
gerecht?
De sensatie, waarnaar Frances smachtte, werd
volop haar deel. Tegen het eind van het diner
kwamen twee heeren, die aan een tafeltje ach
ter hen hadden plaats genomen, met een be
leefde buiging op hen toe en verzochten hun,
altUd even voorkomend, in een gereedstaanden
auto te stappen. Het was niet de auto, waar
mee John en Frances gekomen waren. Overi
gens verUep alles volkomen in een stUl, als in
overeenstemming was met de deftigheid van de,
erwyi -j-
r^J
O John, wat een verrassing! riep ze uit,
taMe^^Jiem herkende. Wat ben ik blU Je
terug teziqn! Ga Je eten? Wat jammer! Als
we elkaar éehMjjjr eerder getroffen hadden, zou
den we samen hebben gegeten. Maar zeg- me
eens, waar ben Je al dien tUd gebleven? Waar
óm heb je mU niet gewaarschuwd, dat je weg
ging? Ik heb je hotel toen nog opgebeld....
Neem het me nipt kwalUk,. Frances, mom
pelde hU. in de war. Ik Jóeb plotseling moe
ten vertrekken. -
En ben je nu weer hier? Goed zoo. Ik heb
nu haast. Ik moet weg. Maar zullen we elkaar
morgen terugzien? Morgenavond? Weet je wel,
dat ik veel aan Je gedacht heb?
En na die reeks overhaaste vragen, waar
op John al of niet antwoordde, verrast als hU
altUd was, sprong Frances, in een auto en wuifde
hem glimlachend toe, terwUl John onbeweeglUk
op het trottoir bleef staan kUken.
HU had Frances altUd graag gemogen. Toen
hU nog geld had, en hoop, had hU menig uit
stapje met haar gemaakt. Ze waren altUd in
elkaaré gezelschap geweest. Misschien hielden,
ze van elkaar, maar dan hadden ze het beter
gevonden daar niet over te spreken. Ze werkten
allebei om hun weg te vinden, en wilden zich
daarin niet laten belemmeren door seótlmen-
teele verwikkeHngenMorgenavondO,
waarom had hU ja gezegd? Waarom had hU
haar niet liever de waarheid gezegd? NJ. dat
hU jop" was en geen cent meer beaat?
I ->v
1
1
1
e
s
c
t
b
r
b
k
Met ware doodsverachting dalen, nu eens
hier, dan weer daar, reddingsploegen af
om hun in nood verkeerende vrienden te
helpen
