<Kdv&fiaal
den dag
aan
De avonturen van een verkeersagentje
EKENS
F
jAaBejjj
r
M.
g
Catholic Worker
N’
Edy Emaille
is emaille op z'n
best, vuurvast, gift-
vrij. Zoo'n Edy pan
- 1
HONIG’s KEUKENSTROOP^Zy^z^z^ ^V
VRIJDAG 16 SEPTEMBER 1938
20 WEKEN THUIS MET RHEUMATIEK
Een drama in
de wildernis
I
De slordige vrouw
Verwaand
Beate weet,
wat ze wil
u
geeft jaren plezier.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Neem dadelijk *n
AKKERTJE
en die migraine trekt weg!
Binnen ‘n kwartier voelt ge U als her
boren. Ge hebt Uw dag gered I Wer
ken verrassend snel. Onschadelijk I
Per koker van 13 stuks -12 stuiven.
Per doos van 2 stuks - 2 stuivers.
E
o
k
ftnftaonden MedetUeUng)
Sociaal werk in Amerika
de
it
HU:
o8$
I
Nou. Keesie en het matroosje lachten, met hun hoofd boven
rasanx Ti dbmm'
1
M vertJee van een band.
zelfs al."
hoofdstuk vm
t
RH*'
EMAILLE
water gestoken, hartelijk, toen zü zagen hoe de hengelaar ver
ontwaardigd was en erg teleurgesteld, omdat het een schoen
was. Het water droop uit de naden, zou oud was de schoen.
EB terwijl de hengelaar de Ujn ophaalde. Hepen Keesie en
het matroosje tegen den kant op, om te zien hoe de visscher
zou kijken. Ze verkneukelden zich reeds op het gezicht van den
hengelaar, die Inplaats van een grooten vlsch een ouden ver
sleten schoen zou ophalen.
ch»
ren
Sen
che
net
Kit
leeaseeseesM
,Ben JU een gentleman? Er is hier ook een
sprong uit haar vel en zei; „Waarom wü het
schuim van de aarde te eten geven en deug
nieten herbergen die Inderdaad hopelooze ge
vallen vormen? Dat zal ik U zeggen: omdat
zij onze broeders zijn. Wij willen geen bezit
tingen, maar verplichtingen. Wjj willen de las
ten van onzen naaste dragen; wfj wenschen
niet te zitten in de gemakkelijke stoelen en
over-georganlseerde weldadigheid.”
geven hoe vet deze geest reeds het gedachte
leven van jonge Amerikaansche Katholieken
heeft beïnvloed. Maar men bespeurt er den
weerslag van in bijna iedere stad der Vereenlg-
de Staten.
in
ilde
is.
r 7
ms.
ne-
Ih.
ter,
en,
ekt
>u-
eer
wil
de
mg
iog
>en
om
ien
die
er-
itel
oot
OU.
hij
na.
01
ds
ep-
het
»ig.
een
nn
di-
len,
in
nen
ene
u>
or-
rn
dit
een
zen
ro
em
hte
en:
.50.
.00.
100
rk-
isr
ien
ii-
len
lus
1W3
•al.
ten
700
en:
0—-
To-
>m-
aen
1.20
Fe-
ttK
en
je-
die
>cb
je
nt
rk-
dlt
eft
te-
U-
0—
17,
eur
nne
ur-
per
pe-
05.
en-
100
50
i.eo
I
rel-
«•-
sen.
rde
IrU
itor
.00,
en
is
door Otfrid
von Hantiein
Mevrouw: „Kijk eens, dat is een typische ad
vertentie stel je voor, overhemden zonder
knoopen!”
Meneer: „Dat is niets nieuws. Daar ben ik
allang aan gewoon!"
Vrouw dacht, dat haar man nooit meer
ion kunnen werken
Toen haar man 30 weken thuis was geweest
met rheumatlsche pijn in zijn rug, begon deze
vrouw te vreezen, dat hü nooit meer zou kun
nen werken. Ten einde raad probeerde hij
Kruschen en de verandering was „als een «’on
der.” Lees haar brief: ,Mün man had rheu-
matlek en leed vreeseiyke pijnen in zijn rug.
Eenlgen tijd geleden was hU 20 weken thuis. Ik
wachten.”
In de kamer naast die, waarin het drama in
de wildernis zich had afgespeeld, wierp ze zich
gekleed te bed. Na een paar seconden sliep
naar binnen en gaven alles een matten
r,n Vr®*mde gelulden hoorde Beate geluiden
r onbekende wereld. Haar lichaam
de Iange spoorreis als geradbraakt.
AI I F ARANN^’Q «P blad sflntogevrtge<teverm*eringsvoorwaarden «gen p 7£A MJ levetadange geheele ongeschiktheid tot werken door W-» swytaxv bfl een ongeval met p
il.s /"VLJk-rl Hl 1 JCj O ongevallen verankerd voor een der volgende ultkeeringen F OVe* verlies van belde armen, belde boenen of beide oogen F DUe“ doodelljken afloop 1*
werken. We probeerden alles, wat we maar be
denken konden en niets hielp. Teen nam hü
Kruschen en sindsdien weten we, dat Kruschen
zijn gewicht in goud waard is. De verandering
die het teweeg bracht is als een wonder.’’
Mevr. B.
Twee bestanddeelen in Kruschen zijn de
meest werkzame oplossingsmiddelen van urine
zuur, die de wetenschap kent. Het urinezuur en
andere schadelijke afvalstoffen worden door
Kruschen Salts langs de natuurlijke kanalen uit
het lichaam verwijderd, waardoor de pijnen
spoedig zullen afnemen om tenslotte geheel te
verdwijnen. Kruschen Salts Is uitsluitend ver
krijgbaar bü alle apothekers en erkende dro
gisten.
7
•ooi
15
arme
lin
ten.
W. 9
HU had
nog niet i
dronken.
Burck hem
bord uit de han
den rukte.
^Lomperd!”
riep hij spottend
jij rru 1 -
dame. Vooruit, meisje, drink met ons meel”
„De heb geen dorst,” antwoordde Effy; „Jullie
kunnen het gerust allemaal nemen.” Haar
knieën knikten. ,Jk zal Intusschen nog wat
vleesch halen.”
.Heen. hier bUjven!” riep de woedende Burck.
„Wat. Weiger je met ons te drinken? Drink,
of ik schiet je neer! Drink!”
Effy nam- het bord en bracht het langzaam
naar haar lippen. Maar ze waagde het toch niet
ran den schotel te drinken. Even aarzelde ze.
JDrink!” brulde ’dé bandiet. „Drink!....
of.
„Ik drink niet,” zei Effy en zette het bord
neer. Ze had gezien, dat Burck’s gelaat ver
bleekte en z*n oogen in hun kassen draaiden.
Snel sprong ae opzij, want Burck's vingers om
sloten krampachtig s’n revolver en hU schoot.
Kreunend viel hü neer. Met een smak kwam hü
met z*n hoofd achterover op den grond terecht;
z’n schot had z’n doel gemist.
Voor dat Wade begreep, wat er eigenlijk ge
beurd was, had Effy zich al op den doode ge
worpen en hem het vuurwapen ontrukt, ’t Was
echter niet meer noodlg om het op Wade te
richten. Ook hij viel met een zwaren slag op
den grond en was weldra een lijk.
Over al haar leden sidderend, moest Effy zich
aan de tafel vasthouden om staande te blUven.
,,’t Was uit noodweer,” mompelde zU; „als Ik
zóó niet gehandeld had, zouden ze me vermoord
hebben.”
Ze dacht er aan, of het niet het beste zou
zün naar Ooolgardle te rijden, om alles aan de
politie te vertellen; dat Burck en Wade den
marskramer Torcy hadden vermoord, dat ze
haar daarna hadden overvallen en dat de belde
mannen van een schotel met vergiftigde melk
gedronken hadden, die voor de slangen bestemd
was.
In de eenzame vlakten van Wéit-Australlë zet
en
n&
flü
nü
tri-
icb
en,
>en
de
ttf-
det
-de
‘H.
oe-
ia-
xT,
1de
ts-
een reusachtige lange man binnen. Het was een
forsche, breede verschijning met hooge laarzen,
een boersche jas en daarover een bonte poncho.
Het grijze hoofd was bedekt met een geweldigen
sombrero.
„Waar is mijnheer Serenus?”
Beate stond toevallig In de open deur van
haar kamertje.
„Ik ben mijnheer Serenus!”
.Hoep dan je vader of Ik bedoel den man,
die brieven wil typen!”
„Die man ben ik!”
De vreemdeling fronste het voorhoofd.
„Ik maak geen gekheid, ik....”
„Ik maak ook geen gekheid. Ik ben gereed
wat moet ik voor u schrijven?” Zjj maakte
een uitnoodigende beweging naar haar kamer,
maar de man bleef wijdbeens staan.
.Juffrouw Theresa wat beteekent dat? Ik
dacht, dat dit een fatsoenlijk huis was en nu
ben ik aan het verkeerde adres!”
Beate werd vuurrood, maar haar kostjuffrouw
kwam haar te hulp. ..Het is volkomen Juist, de
senhorita is een Duitsche en heeft hier haar
bureau. Haast u maar, want het wordt altijd
heel druk en dan heeft de senhorita geen tijd
meer!”
„Een Duitsche? Hoe lang bent u al hier?"
„Ik ben pas aangekomen en wil trachten, mU
hier een bestaan te verschaffen.”
.Juist precies in dat snertnest Corrlentes!
Caramba! Wat kan het mjj ook schelen! Kunt
u een brief schrijven?”
„Hier Is mijn machine."
men schotels met vergiftigde melk neer en bindt J
daaraan een kikker vast, die door i n heen en
weer springen de slagen op de melk opmerk
zaam moet maken.
Maar ze voelfae. dat ze oververmoeid was. Ze
bracht de geit naar den stal, haalde den krui
wagen en reed het lijk van den marskramer in
de schuur.
„Ik kan niet meer," zei ze „en aal tot morgen
de bandiet hield haar z’n revolver voor den
neus.
„Wind je maar niet zoo op,” hoonde hU „Van-
nacht blijven we hier, maar morgen, heel vroeg
gaan we met jouw auto verder. Oa Je soms mee?
Een vrouw kunnen we best gebruiken om te
koken en te wasschen. Geef me maar eerst al
het geld dat je In huls hebt en geef ons dan
eten en drinken, en gauw wat."
Het meisje begreep, dat. als ae tegenstand
bood, haar hetzelfde lot wachtte als den mars
kramer. Zwijgend ging ze naar de keuken,-ge
volgd door Sam Burck met de revolver in z’n
hand. Ze nam brood en koud vleesch, benevens
een schotel met melk en bracht alles op tafel In
de voorkamer. Toen de bandieten de melk za
gen, lachten ze spottend.
Maar eensklaps werd Burck woedend.
.Denk je soms dat je met een paar kinderen
te doen hebt, zeg?” schreeuwde hij. Haal dade
lijk whisky en meer eten. Slacht ie geit maar,
brutale feeks.”
„Ik heb geen druppel whisky in huls. Maar
die melk is toch heel goed voor den dorst,"
zei ze vriendelijk.
„Och JU. met je dorst," bromde de bandiet.
Snel liep ze naar ’t huls terug om een krui
wagen te halen en daarmee het levenlooze
lichaam in de schuur te brengen. Eensklaps
wankelde ze en ultte een half gesmoorden kreet.
Een hand had haar van achteren in den hals
gegrepen en ze voelde dat de loop van een
revolver haar onzacht in den rug werd ge
duwd. Een ruwe, heesche stem riep achter
haar:
„Handen op!"
Effy gehoorzaamde. Daama dook er uit
donker van achter den geitenstal een tw<
gestalte op. Beide mannen hadden zich daar
verborgen gehouden.”
„En nu loop je voor me uit met je handen
In de hoogte,” beval de man achter haar, en
duwde haar met den loop van z’n schietwapen
voor zich uit in de richting van 't huls.
„Wie is daar binnen?" vroeg hU-
.jnemand.”
^Je Uegt
„Ik ben alleen."
„We sullen zien.”
In ’t huls gekomen moest Effy Plomlsh de
petroleumlamp aansteken en op een stoel gaan
zitten. De andere bandiet liep met de revolver
in de hand naar de andere kamer. HU kwam
terug en zei dat er niemand in huis was,
;,Mool zoo," zei de man, die Effy had voort
geduwd.
Het meisje keek hem aan en herkende hem
nu. Toen ze uit Perth wegreed, had ze overal
plakkaten gezien, waarop de foto’s van dien man
en van z’n metgezel stonden afgedrukt. Ze had
gelezen, dat Sam Burck en een medegevangene
Ben Wade uit de gevangenis van Ooolgardle
waren ontvlucht en dat voor hun inhechtenis
neming een flinke beloonlng was uitgeloofd. Ze
was nu aan de willekeur van de gevaarlijke
kerels overgeleverd, maar ulterlUk bleef ze koel
en onverschillig en vroeg:
„Heb JU Bern Torcy, den marskramer, ver
moord?"
Biïrck lachte. „Als je dien man in de sloot
bedoelt, ja. We hebben hem daarna in t water
gegooid, maar die oude rammelkast van hem Is
onbruikbaar voor ons. Wé zullen met die Ché-
vrolet van jou wel verder komen.”
Effie maakte een beweging van protest, maar
plaats. Aan onze linkerhand bevindt zich een
armzalig winkeltje. Het raam draagt het op
schrift „Catholic Worker”, en daarachter staat
een goedkoop gipsen beeld van Sint Jozef, Va-
der der armen en Patroon der werklieden. En
naast dat armelUke beeld een paar stukken
1 carton, met aankondigingen beschreven.
Onlangs heeft Adé Béthune enkele eenvou-
1 dlge, kinderlijke fresco's op de muren van het
arme vertrek geschilderdChristus Die de
armen spUzigt, de zieken geneest en werkt in
den tünmerwinkel van ZUn voedstervader; ver
der Sint Pieter die Sint Paul In zUn gevangenis
te Rome opzoekt. Maar zU zUn al aan het af
schilferen. Niets houdt stand op deze misera
bele oude muren, niets dan vuil, stank en ar-
1 moede. Alle afbeeldingen zUn In alle opzichten
armzalig, Ik bedoel die naast de fresco's en er
1 zUn geen twee goede stoelen te vinden. Onge
polijste, leelUke en naakte armoede heerscht
hier, niet het phllosophisch coquetteeren van
een waanwUzen Diogenes.
Hier komen zU bUna eiken avond bUeen in
een bedompte atmosfeer. Je zult er altUd kun
nen meepraten of luisteren. Kranten worden
gelezen en gesprekken gevoerd over sociale,
economische en zelfs artistieke problemen. Wees
maar niet bang: je komt er priesters en semi-
1 naristen tegen, professoren en arbeiders, be
deelde werkloozen en bankiers, zeelui en stu-
deerende meisjes, schrUvers en boeren, Joden,
Communisten, heidenen en Christenen.
Laat ons de smoezelige, donkere binnenplaats
oversteken, die wordt overschaduwd door de
wasch die daar men vraagt zich af hoe
aan het drogen la. Daar is het toevluchtsoord
voor dakloozeh. het Sint Jozefhuis, dat aan
Dorothy Day geleend werd door de eigenaresse
om haar, haar staf en de armen te herbergen.
Er is een fruitwinkel aan den eenen kant en
het „redactiebureau”, In een kamertje aan den
anderen kant. De „Catholic Worker”, 110.000
exemplaren per maand! Als die gedrukt wordt,
trekt de heele redactie naar de pers op Broad
way en helpt de drukkers om de oplaag er door
te halen. Ik was in Augustus ook van de
partU. en wU gebruikten samen In een popu
laire cafetaria een lunch met versche aardbei
en. De menschen waren erg vriendelUk, en het
priesterboord veroorzaakte minder verzet dan
verwondering in zulk een goedkoope gelegen
heid.
Dit huis is slechts één kamer diep en sluit
van achteren aan tegen een dergelUk huls uit
de andere helft van het blok. Het is vochtig
én ruikt naar vele wisselende geslachten van
arm en ongezond levend volk. Er zUn drie ver
diepingen, waar de leden der groep samenwo
nen met de armen wlen zU onderdak en voedsel
geven. ZU werken voor hun beschermelingen
en leven met hen. ZU slapen In dezelfde bed
den, bewonen dezelfde kamers, eten hetzelfde
voedsel en dragen dezelfde tweedehands klee-
ren. die weldadige vrienden hun geven. Het
gebeurt vaak dat een der jonge mannen of
vrouwen het veld moet ruimen voor een laten
gast. Die medewerker moet dan maar op het
portaal slapen, of op een lessenaar of een
stoel. En de late gast is een arme man
soms siek, soms dronken.
ZU die door alle andere inrichtingen warden
afgewezen vinden hier onderdak. Het Heilsleger
vraagt voor een nacht twintig cent, en als er
daaraan maar één ontbreekt laat het Je niet
toe. Hier is alles kosteloos!
Dorothy Day „onze Moeder Abdis”, noemt
men haar hier plagenderwUs rqoest eens
van een dame die „ook voelde voor de arme
arbeiders” hooren hoe haar werk vernederend,
onsystematisch en wanordelUk was. Het spotte
met de gezonde beginselen van up-to-date So
ciaal Werk, ziet U; aardige, zlndelUke huisves
ting voor de medewerksters, die in vlekkeloos
wit gekleed gaan, telefoon op ieders bureau,
mooie ordners met zorgvuldig getypte, gecopi-
eerde en opnieuw getypte paperassen, kaarten
en statistieken: ,Js U wel eens meer hier ge
weest? Waaraan stierf Uw grootmoeder? Wan
neer had U de mazelen? Ontvangt U ook in
komsten uit andere bronnen?" Wel, Dorothy
„Ik vereer alles, wat groot en mod is
in de wereld! Het onvergelUkeUjk schoone, het
volmaakte.
ZU: „O, George, hoe zou ik Je aanzoek kun
nen afwUzen, wanneer je het in zulke mooie
bewoordingen zegt?”
York, Mott Street, Chinatown.,.. De
buurt van de gerechtshoven, gevangenis
sen en hoofdbureaux der politie. Alleen
Italianen en Chineezen wonen hier. Des
avonds komen sightseeingcars aanrijden van
Times Square, gevuld met toeristen uit Europa
en het Westen die een nieuwen opwindenden
blik in deze verbazingwekkende wereldstad wil
len slaan. Er is slechts één vroolUke plek in
ripM leelUke buurt, die groeide als een kanker-
uit hebzuchtige speculatie, en New- d"*1 werkelUk..dat hU nooit meer zou kunnen
York’s reuzenlichaam misvormt. Het is een
vierkant omheinde plaats, speelterrein voor de
urne kinderen uit de onmiddellijke omgeving
een nieuwe menschllevende daad van burge
meester La Guardia en zUn energieken en be-
kwamen helper Moses, die deze geweldige me
tropool met speelplaatsen en parken overdekte.
Toch zou ook dit speelterrein vervelend en een
tonig zUn als het niet werd vervuld door het
lachen, zingen en schreeuwen van arme Ita-
liaansch-Amerikaansche kinderen en hun bab
belende moeders. Het lUkt maar weinig op onze
Europeesche speelplaatsen met hun struiken
en grasvelden, hun bloemen en beschaduwde
paden. Het hjkt meer op een open wond te
midden der spookachtige geraamten van on-
menschelUke woningen die men huurhuizen
noemt. Toch zouden de arme kleine Jongens
en meisjes, als JU hier geen vermaak vonden,
dit moeten zoeken op de rommelige straten, op
donkere en vochtige binnenplaatsen, en tus-
schen geparkeerde wagens.
De straten zUn vol van luidruchtig volk, vet,
ongeschoren, waarbU de pet één geheel met het
lichaam schUnt te vormen. Je hoort de vrou
wen zingen en schreeuwen met doordringend
geluid vanuit de open ramen. Halfwassen Jon
gens hurken op de trottoirs en spelen den
heelen dag door kaart, met evenveel volharding
als vuur.
Maar eens per Jaar vindt er een groote ver
andering plaats. Mott Street wordt dan over
dekt door tienduizenden groene, witte en roode
bollen die in dozUnen bogen de straat over
spannen. Groote altaren van geschilderd doek
worden opgetrokken, die als tooneelcoullssen
het onzienlUke ulterlUk van leelUke huizen ver
bergen. De nog leelUker Uzeren brandladders
aan de huizen worden in Italiaansche en Ame
rikaansche vlaggen gehuld. De lucht is ver
vuld door de schrille tonen van vroolUke band-
muziek. Het is omstreeks den 15en Augustus,
den^B?"van de Assunta, en Fr. Mancini,
de herder van Baxter Street, draagt het beeld
der heilige Maagd in processie door Kleln-
Italié, of beter Sicilië, langs Canal Street.
Dit is de groote dag voor alle Slcilianen die
daar wonen. Hun heilige plaatsen, Valle di
Pompei bU Napels, hun bedevaartsoorden rond
Palermo, Caltanlsetta, Syracuse en Messina
staan voor hun heimweevolle verbeelding. ZU
vergeten hun leelUke gevangenis, die tachtig
Jaar geleden door hebzuchtige speculatie werd
gebouwd en nu wordt bevolkt door haar laatste
bewoners, arme maar vroolUke werklui, taxi
chauffeurs, schoenlappers, kappers en schoen
poetsers.
Mott Street is een veroordeelde achterbuurt.
Officieel werd zU twee jaren geleden veroor
deeld. Het was mU een opluchting toen men
dit vertelde bU mUn eerste bezoek aan de Ca
tholic Workers. Maar Intusschen is een „po
liticus” en dit woord duidt in Amerika
iemand aan met geheimen, onweerstaanbaren
Invloed er in geslaagd om den datum daar
voor ad calendas graecas te verschuiven. Dat
is zeker het bezwaar eener democratie; in zulke
zaken kan een dictator sneller handelen. Maar
toch, het is verbazingwekkend wat burgemees
ter La Guardia en zUn helper Mosès met veel
inspanning en volharding hebben bereikt
Maar hier lUkt het vel of alles tot stilstand
kwam Slechts heeft een nieuwe verflaag vuil
en verval bedekt, goedkoop vuurvast materiaal
werd op de trappen aangebracht en de al te
roestige brandladders werden vervangen door
nieuwe Uzerconstructles; dit beteekent jaren in
het vooruitzicht zonder eenige verbetering van
beteekenis. Menschen zullen blüven wonen in
deze holen, twintig families in leder gebouw
met misschien één kraan en één toilet op de
binnenplaats. En, wat erger is, hier leven men
schen die vluchtten voor de armoede in hun
vaderland, voor de armoede van het schoone,
lachende Sicilië met zUn azuren hemel en ge
zond landwerk. En zU blüven hier. Moet dit
bewüzen dat in het geboorteland de toestan
den nog erger zün?
een Argentünsche provlncle-
ylerkant plein met wat plantsoen.
-- .i en pen tnu^^tent een paar
officieele gebouwen en een paar
HU veegde zich het zweet van bet voorhoofd,
nam den schotel met melk op en nam een
flinke, lange teug.
„Lekker koud," zei hU zacht, „alleen heeft
geitenmelk altijd een naren smaak.”
„Als ae maar koud is." meende Ben Wade
en bracht ook het bord aan z’n mond.
alles
opge-
toen
i het
hotels, die twee verdiepingen hadden en slechts
geschikt waren voor menschen, die met weinig
tevreden zUn. Zeer breede, ongeplaveide straten
met kleine, bontgeschilderde huizen; deze
straten werden „avenida" genoemd en droegen
de namen van beroemde generaals. Een paar
winkels, een zindelUke markthal en aan de
rivier, die hier zoo breed was als een meer en
waarin geel water stroomde, was een markt
voor Inboorlingen, een bont gewemel. Naar deze
markt kwamen vrouwen uit Paraguay om
sinaasappelen, gesmokkelde sigaren en bonte
vogels te verkoopen.
Juffrouw Theresa Grillmann, de eigenares
van „pension Vienna,” was een zeer verstan
dige vrouw.
Sedert twee dagen prükte aan de vensters
van het pension het kaartje van het „Bureau
voor typewerk Serenus.”
ZU had voor Beate zelfs een klein kamertje
Ingeruimd, waar deze alleen heerschte, en be
rekende haar slechts drie pesos voor volledig
pension, benevens tien procent van het werk,
dat misschien zou komen. Waarom niet? Ieder
een, die een brief liet schrijven, verteerde ook
wat dat wil zeggen, als er klanten kwamen!
Beate had werk. Niet, dat ze bezoek van
klanten kreeg. Ze moest honderd brieven voor
het pension schrüven tegen halven prijs,
maar zóó spaarde ze het kostgeld uit.
Het eten was echter erbermelük en het
vleesch ongenietbaar taai. Den tweeden dag,
toen Beate reeds begon in te zien dat de brave
bewoners van Corrientes, die typewerk te doen
hadden, zelf een schrüfmachine bezaten, kwam
n.uïnfort“bel WM het zeer zeker niet en zln-
Jk nog minder; maar Beate was doodmoe.
l*et mu»Netengaas zorgvuldig om u
k^n. anders bent u morgen half dood gesto-
deed alleen haar jurk uit en ging, in
rcl*deken gewikkeld, op het bed liggen,
weken geleden eens met schoone
*as opgemaakt. Alles rook duf en on-
ï«flip uit 06 vrouw glng ook Nggen en deed de
was stil, door de vensters schenen de
Gïnteresseerd keek de landbouwer naar het
slerlüke ding.
„Dat is zeker kinderspeelgoed? Kom voor
uit maar!”
„Wilt u mü dicteeren?”
„Ik zal u opgeven, wat u moet schrüven, dan
drink s ik intusschen hiernaast een glas wün.
Wordt 't goed, dan betaal ik wordt het
niets, dan betaal ik ook den wün niet.”
De heele redeneerlng werd half in het
Spaansch, half in het Dultsch met een Beiersch
accent gehouden. En Beate lachte:
„Dat waag ik er op!"
„Goed dan. MUn naam is Xaver Gschaftler
en ik ben het hoofd van de nederzetting Santa
Juanita bü San Louis de Palma.”
De man maakte Beate steeds vroolüker.
„Doet me genoegen!”
„Wat beteekent dat, dat het u genoegen
doet? Of het mjj genoegen doet, zal ik pas over
drie maanden weten, als die verrekte sprink
hanen me in dit beroerde land niet alle katoen
hebben opgevreten."
„Moet ik dat schrüven?”
„Onzin! U moet naar Buenos Aires schrijven!
Naar het bureau voor landverhuizers. Wü zün
nu in Santé Juanita met ons achten groote
farmers. Uitsluitend kerels, die door eigen
kracht wat geworden zün. DaarbU komen nog
twintig arbeiders-families.”
„Moet ik dat schrijven?”
,Ja, en dat wü hier al twintig kinderen heb
ben, die als wilden rondloopen. Twaalf jongens
en acht meisjes, allen tusschen tien en veertien
Jaar en dan tel ik nog niet eens het kleine grut.
ZA p twee minuten afstand van de Bowery
II met zün bekende nachtlogiezen en mlssie-
gebouwen, op vüf minuten van het def-
hge, waardige en propere oude Washington
Square, op enkele passen van Canal Street
waar het autoverkeer gonst, waarvan de helft
bestaat uit elegante wagens die langs de el
lende rUden op hun weg vkn de eene voorstad
in New Yersey naar een andere op Long Island,
d00r H°lland Tunnel en over Manhattan Brid
ge. Dit is waarlük New York, de stad van
schreeuwende tragische contrasten en over-
gangen.
y e eerste twee weken aou de 20-jarige
I 1 Effy Plomlsh geheel alleen op de farm
-a-^ zün. Haar vader lag in 1 ziekenhuis te
Perth, ’t Was acht uur 's avonds e:i nog lang
niet donker, toen ze haar Chevrolet In de schuur
bracht. Ze was doodmoe en besloot vroeg naar
bed te gaan. Juist toen ze den drempel van het
huls, door haar vader self gebouwd, wilde over
schrijden. stapte ze verschrikt achteruit. Midden
op den drempel kronkelde haar een klapper
slang tegemoet. Effy had geen wapen en ae stond
weerloos tegen de gifslang. Ze verloor echter
haar tegenwoordigheid van geest niet. De deur!
dacht ze, en juist op 1 oogenblik. dat de slang
zich half oprichtte, om op haar toe te schieten,
trok ze de deur met kracht dicht! De ruggegraat
van het ondier werd tusschen de deur en den
deurpost verpletterd. Daarna verbrijzelde ae den
kop van de slang met haar klomp.
„1 Is een ellende, al die slangen hier," mom
pelde het moedige meisje. ,Jk zal wat voor se
klaar maken, anders komen er te veel.
Ze ging naar den stal, waar ze uit een emmer
een groot diep bord met geitenmelk vulde. Ze
maakte het bord met melk klaar en begaf zich
toen naar de sloot achter de woning om een
kikker te .lalen als lokaas voor de slangen.
Bü de sloot gekomen slaakte se een kreet van
schrik. Daar lag. half In het water, een mensch
met twee kleine gaten in *t bebloede voorhoofd.
Effy herkende den marskramer, Sem Torcy.
Maar, vroeg zü zich af, waar was s’n met wa
ren volgepropte auto? En was hü op de farm
van d*r vader doodgeschoten of had men s’n
lük hierheen gesleept?
Idus schrüft H. A. Reinhold in Black-
ZA friars, en geeft dan zün indrukken over
het bezoek aan het Katholieke sociale
hoofdkwartier weer. „Hier is Mott Street No.
111. De hoofdpoort leidt door een donkere stfeg
vol ondefinieerbare geuren naar de binnen-
Beate
’’’•n -
T" '"d»’'k»eekên
«nggerekte
w-k it is de grondgedachte van Peter Maurln’s
1 Huizen van Gastvrijheid. Ik kan hem
niet noemen zonder hem te beschrijven.
Pierre Maurin, een uit 21 kinderen van een
Franschen boer in Auvergne kwam naar Ame
rika dertig jaar geleden, vluchtende voor den
Franschen dienstplicht. HU was een arbeider,
een deugniet en een zwerver rijn geheele leven
lang. HU geeft officieel als zün beroep op:
„agitator". HU vond eens büna een vaste woon
plaats. door tot twee jaar in een „drug store"
te Chicago door te brengen. Hü heeft wit haar,
en maar één pak; slaapt op stoelen, banken
of in bed; houdt lezingen voor bankiers, roode
arbeiders, seminaristen, vróuwenclubs en stu
denten, en gaat onder zün tüdgenooten rond
als „agitator", gewapend met het dynamiet van
een revnlutlonnaire leer, die Bergrede wordt
genoemd.
Hü was, naar ik meen, de eerste Katholiek
die de oude Christelüke gebruiken van gast-
vrüheid weer in eere herstelde. Hü wil dat in
geen parochie zulk een huis, verbonden aan
de pastorie, ontbreekt. ZUn stoutste droom is:
een Bisschop die deze hulzen op kosten van
het diocees in stand houdt. Ondanks zün ver-
makelük Fransch accent en zün taalkundig
vuurwerk, zün voorliefde voor „jeux de mots”
en allitteraties, is hü diep ernstig en wordt hü
ook au serleux genomen. NatuurlUk is hü een
Bohémien, maar alleen een Bohémien of een
heilige kan als hü een leven leiden, dat ofwel
van nature moet aantrekken of met helden
moed gedragen dient te worden. Peter is ds
theoreticus der beweging die aan Dorothy Day
haar Inspiratie verschaft.
Deze jonge mannen en vrouwen zün vroolük,
gelukkig en vroom. Dorothy vertelde mU en
kele maanden'geleden dat zü vaak over tUden
van inzinking heen, komt - door het feit dat
gezonde, sterke en jonge personen zich bü hen
aansluiten. Stel U voor: gestudeerden, men
schen met een toekomst, geven al wat zü be
zitten prijs en sluiten zich aan bü dezen troep
van gelukkige „bezitloozen". Zü zün het die er
voor strüden dat de armen hun eereplaata in
de Kerk herwinnen dezelfde oude strijd
dien St. Jacobus zoo levendig in zün brief be
schrijft en van Sint Frans een Armoe-ridder
maakte. Vrijwillige armoede, niet in de beschut
te, zindelUke en vredige kloosters van religi
euzen, maar armoede bedekt met Lazarus’ won
den is het wapen waarmee deze jonge Chris
tenen de verharde bourgeois-mentallteit be-
strüden en de kapitalistische doofheid van een
aantal hunner geloofsgenooten. Waarlük; dit
is een gevaarlijke beweging. Eigenlük de eenig
g^aarlijke, want als zü zich verbreidt, zal het
Communisme in gevaar geraken! Hier werd,
zooals Sint Jan de Dooper eens zei. de bül aan
den wortel geslagen.
MUn beschrijving kan er geen denkbeeld van
Er is een Argentünsche school, maar wü zün
Duitschers. U schrüft dus, dat wü een Duitschen
onderwüzer willen hebben; wü willen een
Duitsche school inrichten. Veel salaris krügt hü
niet. Eten, drinken, huisvesting en iedere maand
vüftig pesos. Meer hebben we niet. Hü hoeft
ook niet veel te kunnen. Lezen, schrijven, reke
nen, zoodat ze In het leven niet bedrogen wor
den en eventueel nog een Onze Vader. Er zal
wel de een of andere verhongerde schlemiel
zün. die dat zaakje opknapt."
Beate leunde achterover in haar stoel.
„U wilt dus een school Inrichten?”
„Dat zei ik toch al?"
„Is de streek gezond?”
„Kükt u maar naar mü!”
„Ik geloof, dat ik dien brief niet behoef te
schrüven.”
„U kunt het zeker niet?"
„Toch wel, maar het is jammer van het
porto."
„Denkt u. dat er niemand komt. Hoe komt
u daarbij I
.^eker niet, hü is 8
„Weet u iemand?"
„NatuurlUk.”
„Een nette vent?”
„Zeer nette vent?"
Drinkt hü?”
„In het geheel niet!"
„Zit hü achter de vrouwen asm?”
„Ook niet!"
.Kent hü wat?”
Hü heeft diploma's."
.Hoe komt hü htar soo verzeild?"
„Omdat hij bü u een school wil gaan houden
voor twaalf jongens en acht meisjes, het grut
niet meegeteld.”
Nu begon de oude landbouwer te lachen en hU
vroeg: „Waar rit hü?"
„Hier In het pension!"
„Hü moet rich maar eens laten zien."
„U kent hem immers al!"
„Caramba! Praat u toch niet Ih raadsels!”
„Caramba! Dat doe ik niet, want ik ben zelf
de leeraar!”
„Scheid u toch uit met gekheid maken!”
„Ik meen het ernstig. Ik zei u reeds, dat ik
mün levensonderhoud wil verdienen. Ik ben
onderwijzeres en heb mün diploma probeert'
.u het met mü! Met twintig bengels speel ik
het. wel klaar en het kleine grut kan ik des
noods óók nog zoet houden!”
Zü had den juisten toon getroffen, want het
gezicht van den landbouwer werd steeds vrien
delijker.
.Maakt u gekheid?"
„Ik denk er niet aan! Kük eens: ik ben een
alleenstaand meisje; ik ben er in gevlogen, door
op een advertentie hier te komen. Ik kwam in
Buenoe Aires en had geen lust, daar te verhon
geren. Ik hoorde, dat een mensch, die werken
wil, zün bropd beter op het platteland kan ver
dienen. Ik dacht, dat er tenslotte in een Duitsche
nederzetting wel wat te verdienen zou zijn voor
een Dultsch meisje, dat werken kan. Daarom
reisde ik maar ergens heen, toevallig naar hier,
naar dat zooals u het noemt beroerde
snertnest Corrientes en Ik probeerde het eerst
met de schrUfmachine (Wordt vervolgd)
"-Ï
