F.
tKdu&fwd van den dag
De avonturen van een verkeersagentje
m
DE
I
4
Sfc
WOUENf^
De vorst
^sja
te
reist incognito
1
HONIG's KEUKENSTROOP^^^V
'1
F
Ons „oorlogsrecht”
banki
vraagt vo
.4
VRIJDAG 7 OCTOBER 1938
Filmkring M *33
Eer at e luatrum
4
•1 L
T
B.z.a.
Be.lixt
Elands
DOOR FRITZ METZNER
I
Probeert dit receptje tegen
Rheumatiek-pijnen
Het oordeel van den voorzitter
der R.K. Staatapar^tii
Het lievelings
lied
s&’;
NETTl
FL1
banketbi
kerutrai
straat.
SL
OT AANB
man. Krc
r
De plannen van de
Regeering
DE FRANSCHE VEREEN1GDE
KÉRK
NI
of als
hulseljj
bulten)
letter
SLA
srgïï?
dan
£1) kastraat
Tri.' 14704
Muu
Ban
ook genq
richten. A
tuurbaan
AAI
U kunt het zelf klaarmaken
.Ditmaal was de Ta|fcj®rko:’t- Daarbu
vergat men van ^verschifiWBiCinten, dat zU
moet worden gelezen tegen den achtergrond
van 1937, waarpiee het zittend Kabinet werd
aangediend. B«l«
men zich niet
de prlnctpieele betuigingen. o
Geen overhaaate wetgeving meer
V
4
All
■i'/
t
Ingeaoniien MedadeeUnp)
O
0
.aai
Beer
Biedt i
t..
Gevraagd'
Dan
bruiken?
1
HOOFDSTUK I
j^*f.(-7*'
HU nam Keesie, die kalm was, mee naar zijn huls. „Roel maar
mee,” zei de< visscher, „dan blijf je warm, want het Is niets
gedaan om zoo lang in een nat pak rond te loopen of te ait-
ten.** En ze roeiden uit alle macht.
Eindelijk kwamen ze aan de hut van den visscher, die aan
den oever van de rivier zün woning had gebouwd. De boot
werd gemeerd en zoo gingen beiden aan wal. Het waa een
vriéndelijk huisje. „Ik ben blij dat ik er ben," zei Keesie. „En
Ik dan,” zei de visscher. „Oost weet, thuis beat, zeg ik maar.
n het Maandblad dèrwwWfwraatqpartü
f schrijft de voorzitter, oud-xnlnlster Ver-
schuur, als volgt over de jongste aan-
ademlooc, in verrukking, geluisterd!
bevoegdheden worden onthouden waaraan zü
meent behoefte te hebben”.
Jenkt men dit, dan verwondert
over het ontbreken van bepaal-
Charlej Dawney
jngt miss Crosby
liefst
tetter
Sigmar von
den morgen
het venster
voort-
Water-
stevlg
trap, kwam metj,
bleef bewusteloos
nomen en te bed gelegd. Een
iw glimlachte door haar tranen
dacht ze. Ach, de jeugd zegt
Charles
voort-
itiiiiiiiiHniiiiiiHiiiiliiiiiiiiiiiiHtiiiiiHH
i
V
looi
stol
de
ven
drie
behoor in elk geval niet tot deze
personen".
Voor din
Dintelstr
REia
kelt
Br. on
BF.KW
voor i
Esp.
tulnm
Br on
Voor dli
Gevraagd
1
Aanmelde
6?hui», s
Voor dire
Voor
nr.ldde
be tret
öt,;’
groette
oom.
Deze verwees hem zonder een woord te spre
ken de plaats aan M nadere einde ïan de
R.K.,
inboed
maar i
huur, 1
10962,
F
Biedt
kunnen voorkomen, langs die scheidingslijn
loopen. Wel echter is het vertrouwen, dat ons»
oorganlsatle in de persoon van „onze” Minis
ters nog steeds onverzwakt stelt, een verkla-
rlrng voor het vertrouwen, dat nog aan dl'
Kabinet wordt geschonken.’’
Banklnste:
voor dlrec
ding
Am.'Rel
RJL, bekt
n*. Rrieve
ondei
Rouma d
A’dam.
Gevraagd
Minister Steenberghe is de Kamer tege
moet gekomen In haar verzoek om beper
king van den geldigheidsduur der oorlogs-
wetjes. In alle ontwerpen, die daarvoor In
aanmerking kwamen heeft hij een termijn
Van vijf maanden opgendmen. Doch een
nieuw op stapel zetten van deze voorzie
ningen voor den tijd van oorlog of oorlogs
gevaar óók voor het geval, dat over vijf
maanden geen continuatie dezer voorzie
ningen hoeft te^worden gevraagd, heef£
hij niet in concrete aangekondlgd. En’ daar
lag toch de bedoeling van de Kamer.
Weliswaar spreekt de Regeering in de
Memorie van Toelichting bij het ontwerp,
dat de vorming van voedselvoorraden mo
egelijk jnaakt het eerste van de sprle der
elf verleden week aangenomen wetten
over een in voorbereiding zijnd ontwerp,
dat de economische oorlogstoerusting zal
regelen. Bijzonderheden omtrent den in-
Ingehouden woede en stak de eene sigaret na
de andere op. Af en toe streek zfjn hand ner
veus door zijn lichtblond haar en bracht het
geheel in de war.
Een kloppen op de dgur wekte hem uit zjjn
overpeinzingen.
„Binnen!”
Bjj het zien van den ouden bediende ver
anderde het gezicht van den vorst oogenbllk-
kelljk. Vriéndelijk vroeg hij:
„Wat is er, Ernst? Mijn oom al op?”
„Zijne Hoogheid vorst Harro von Wernstein
laat uwe hoogheid verzoeken, om tien uur In de
ontbijtkamer te zijn."
„Dus toch! Ik had het wel gedacht!”
De oude bediende maakte een nederige bui
ging en wilde zich vlug weer terugtrekken, toen
zijn Jonge meester verder vroeg:
„Was mijn oom erg boos, Ernst? Of heeft
hjj je niet zelf de boodschap gegeven?"
.Jawel! Zijne hoogheid gaf mjj de boodschap
in eigen persoon en ik meen te kunnen zeggen,
dat zfjne hoogheid erg opgewonden was."
Een nauw merkbaar lachje speelde een oogen-
blik om den mond van den jongen vorst.
„Dat is te begrijpen! Luister eens, Ernst!
JU kent mü toch van Jongsaf aan! Ik geloof,
dat het er vandaag zal spannen op Wernstein.
Dat is een pijnlijke geschiedenis voor mij. Of
weet je er soms al lets van, oude Jongen?”
„Uwe hoogheid meent aan mijn bescheiden
heid te moeten twijfelen?”
„Onzin, Ernst, zoo is mijn vraag niet bedoeld!
Bovendien ben Ik heelemaal niet in de stemming
om te schertsen. Jij weet toch heel goed, dat
De vier Fransche Protestantse!» kerken, die
thans in een Vereenlgde Protestantse!» Kerk
Vkn frankrijk zün samengevloeid, zal thans
een 600 gemeenten tellen, welke op 13 December
as. in nationale synode, de, eerste der vereenlg
de kerk, zullen samenkomen. Een 60 A 70 ge
meenten doen met de vereenlglng niet mee;
deze liggen voornamelijk in den Midi en in het
Zuid-Oosten; confessioneele bezwaren bewogen
tot deze afscheiding. Wel echter zullen deze
zelfstandig blijvende gemeenten federatieve
banden met de Vereenlgde kerk aanhouden.
Hetzelfde doet ook de 261 gemeenten tellende
Evangellsch-Luthersche kerk in Frankrijk, die
voornamelijk in Elzas-Lotharingen zich ont
plooit
Gevrsaf
treding
R.k. im
lichting)
Mleuwsti
Het gelaat der bloemenverkoopster klaarde
op. „Nu u *t zegt, herinner ik *t mü nog heel
goed. Dat meisje van uw vriend heb ik nog vaak
gesproken. Zelfs onlangs nog. Uw vriend, Char
les Dawney, is gesneuveld, niet?”
Charles knikte en vroeg: „Z’n vroeger meisje
is zeker al lang getrouwd?” Het kostte hem
moeite dit te vragen, maar hü deed het toch.
„Neen, dat geloof ik niet. Toen ik haar on
langs sprak, was dit zeker nog niet het geval."
„Ik ben lang in Zuld-Afrlka geweest,” her
nam Charles, „en nu Ik hier ben, zou Ik haar
graag eens willen spreken. Weet u soms waar
ze woont?”
„Dat niet, maar ik kan u wel zeggen waar u
haar vinden kunt. Kent u de music-hall ,Ber-
gery" in Trumpstreet? Daar zingt zü eiken avond
een paar liedjes. Daar vindt u haar zeker.”
„Dank tl,” zei Charlfe. HU kocht wat bloemen,
keerde koningin Anna den rug toe en reed naar
Trumpstreet.
Wanneer U last heeft van rheumatiek, neemt
dan eens proef met dit recept om de pün te
verdrUven. U kunt het thuis klaarmaken en het
helpt goed.
BU Uw apotheker of drogist koopt U 86 gram
terpentUn en 15 gram Rheumaglc-olie (gecon-
centreerd)Den 15 grams-fleschje Rheumagic-
LOlie kost maar 66 cent, dus met de terpentijn
mee bent U vaor pngeveer drie kwartjes klaar.
Schudt dgze twee bestanddeelen in een schoone
flesch goed door elkaar. Zorgt ervoor, dat U het
niet in Uw oogenkrügt. Uw rheumatiek-olie is
nu gereed. Bevochtigt de pUnlUke plaatsen er
mede, zonder te wrUven te masseeren en de
pijn verdwUnt dlrectf* Her is werkeluk een uit
stekend middeltje. U zult blu zUn dit goede
receptje gevonden te hebben. Vergeet daarom
niét 85 gram terpentUn' en 15 gram Rheumagic
olie (geconcentreerd) bü Uw apotheker of dro
gist te halen.
Intusschen sleet Charles Dawney, niet zoo
heel ver van Bristol, z’n eigen, duister leven.
HU kende vreugde en smart, maarzich zelf
kende hU niet en leefde alleen voor z’n troebele
gedachten. Totdat veertien jaar later er Iets
^wonderbaars in z’n leven gebeurde.
Op zekeren morgen viel hU van een hooge
z’n hoofd op den grond en
liggen. _Zoo werd hü opge-
*2 1 paar dagen later
brak een abces uit aan z’n schedel. De genees
heer ontdekte nog een kleinen shrapnell-splln-
ter, verwijderde dien en wachtte zjin ontwa
ken af.
Toen Charles Dawney uit z’n bewusteloosheid
ontwaakte en een paar uur aan zich zelf over
gelaten was, schelde hU de zuster, die hjj heel
anders aankeek dan een paar dagen te voren.
HU vroeg waar hU zich bevond en een kwartier
later wist de dokter dat hU een offlqjeelen
doode weer levend gedokterd had. Charles Daw
ney was weer in jt vólte bezit van z’n geheugen.
Maar niemand kwam daar voorloopig lets van
te weten.
Op een avond stapte Charles in Bristol uit
den bus en liep naar het Coventry-plein, in
welks midden een standbeeld van koningin
Anna prijkte. Daar, egen ter zUde van *t stand
beeld, zag hU.de hem bekende bloemenverkoop
ster, .naar nuffen veertien jaar ouder. Ze stond
op precig^dezelfde plek als vóór den oorlog. Hjj
stapte o^/ae bloemverkoopster toe.
„U bent nog steeds dezelfde,” sprak hU vrien-
delUk. .Kent u me -misschien ook nog?”
Het meisje Seek hem goed aan en zei toen:
„Neen, ikjken u niet. Maar u begrUpt, dat da
gelijks honderden menschen langs me heengaan
Wie weet hoe lang het al geleden is, dat ik u
kende.”
„Veertien jaren," lachte Charles. ,Jen paar
maal in de week kocht ik bU u wat bloemen
voor m*n meisje. Soms had Ik een vriend, bü
me; ook met een meisje. HU heette Charles
Dawney."
kondiging der plannen van het vierde ka-
blrtet-Colljl?
Ernstiger was een ander gevolg van de bon
digheid dezer Troonrede. Zelfs Jn verband met
de Millióenennota, gaf zU over dé pla^öfèn der’
Regeering slechts onvoldoende licht. Vandaar
ontgoocheling, welke zich in allerlei toonaar
den uitte in onze katholieke pers.
Geztein als geheel, heeft echter onze pen
Was dat nu da levenslustige
Wernstein, die daar zoo vroeg in
verdrietig en bekommerd aan
stond?
Meestal zat de zeven en twintigjarige vorst
toch al bü zonsopgang te paard, en men was
van hem gewoon, dat hü jnet zün helder glan
zende joagensoogen óveral de'éerste was, waar
Toen hU de .Dergery” music-hall binnen
stapte, sloeg het half tien. 'tWas er niet druk.
HU ging zitten vanwaar hü 1 tooneel goed kon
overzien, zonder zelf In *t oog te vallen. Op dat
oogenblik trad juist een humorist op en hü
vroeg aan den kellner of Myra Crosby nóg zou
zingen.
„Om tien uur, münheer,” antwoordde de man
Sinds hU z’n geheugen weer had gekregen, o
werd *--
Dawney
durend bezig,ge
houden door de
vraag of Myra
nog vrü was....
Hü was er niet
geheel gerust op.
VeerUen jaar is een lange tüd!
Daar zag hü haar eensklaps op «het podium
Vérschünen. Met een oogopslag had hü haar
gestalte^n zich opgenomen. Ze w,as rgnk, haar
gelaat glimlachte en haar donkere oogen keken
ernstig met een zweem van droefgeestigheid. De
jaren waren natuurlük niet aan haar voorbü-
gegaan zonder hun sporen na te laten; ze leek
echter niet ouder dan dertig.
Charles zag haar plaats nemen op *t plano-
krukje. Ze sloeg een accoord 'aaft, preludeerde
even en zong, ’t Was een banaal liedje, dat ech-
zeer in den smaak scheen te vallen van t
publiek. HU luisterde er naar in extase.' Die
stem, o, die stem! Hoe dikwüls had ze niet al
leen voor hèm gezongen; in de vrüe<pa,tuur en
bü haar thuis aan de piano. En toen viel hem
eensklap het lied te binnen, zün lievelingslied:
„Om gelukkigtezün, moet men wezen met
twee.” Ja, dat was het, daamaAr had hü steeds
‘‘‘B,
j riep den kellner en vroeg:
Crosby ook wel eens wat op ver-
.Zeker münheer; als u maar* zegt welk liedje
u wenachte te hooren.”
Hü noemde den titel, en zag den kellher naar
het podium loopen en bü de piano wachten. Toen
Myra Crosby haar derde liedje uitgezongen had,
fluisterde- hü haar iets in. Óp *t zelfde oogen- J
blik klonk er een dissonant op de plano door de
zaal, een schrille klank! Iedereen keek, even op.
De jonge vrouw achter de pianó mstakte een
driftig gebaar en gaf een kort antwoord. Direct
daarna begon ze aan een nieuwe melodie, waar-
bü ut niet zong. Charles Dawney zag, dat ze bleek
geworden was.~
De kellner keerde bü hem terug en zei: „miss
Crosby wil alles voor u spelen, maar dit liedje
niet.”
„Waarom niet?” vroeg hU verwonderd.
De kellner haalde z’n schouders op. „Ze zegt,
dat ze het In geen veertien jaar gezongen heeft.
Ik onderstel de een of andere onaangename
herinnering...-^”
Verschrikt deed hü een paar stappen achter
uit, want Charles Dawney was eensklai» van
z’n zitplaats opgesprongen en naar de telefoon
cel geloopen.
Hü nam de microfoon op en draaide aan de
schüf. ’t Was het numpier van het zwakzinni
gengesticht In Dorsetshire.
„Bent u daar dokter?” riep hU opgewonden.
,4a, met Charles Dawney. Alles is in orde. U
hoeft‘niet langer te .wachten met de publicatie.
Neen, gesproken heb ik haar nog niet. Hoe ik
’t dan weet?" Hü lachte. „Wel, om gelukkig te
zün, moet men wezen met twee! Wilt u haar
dadelük ppbellen en haar voorbereiden? U hoeft
niets te vragen, .dokter. Het antwoord heb ik
aL Zegt u maar, dat ik haar aan den uitgang
opwacht.”
Twee uur later vernamen dé redacties der
bladen de na-oorlogstragedie van twee eenzame
menschen. nu niet eenzaam meer. En nog heel
laat in den avond zong Myra Crosby voor haar
weer gevonden Charley diens lievelingslied:
„Om gelukkig te zün. moet men wezen met
uoud van dit ontweTp deelt zU echter niet
mede. Is zij voornemens om tenminste Al de
bevoegdheden, die haar thans geschonken
zijn, de bevoegdheid tot het opeischen van
diensten en eigendommen, tot het vaststel
len van maximum-prüzen, tot het tegen
gaan van hamsteren, tot het herverzekeren
van schepen en voorraden, In het buiten
land opgestapeld, tot het vorderen van
.schepyi, tot het veranderen van de be
stemming van den grond en al zoo meer, in
dit ééne wetsontwerp, degelük voorbereid
en tüdig ingediend om ook in de Kamer
degelük te worden behandeld» samen te
vatten?
Een dergelük wetsontwerp, een soort co
dificatie van het „oorlogsrecht”-blnnen-
onze-grenzen zou niet alleen beter .over
wogen formuleeringen kunnen 4»evatten,
doch de Regeering ook In staat stellen in
tijd van oorlogsgevaar aanzlenlük sneller
over haar buitengewone bevoegdheden te
beschikken, dan thans het geval was". De
Kamers hebben al hun krachten jnoeten
inspannen om gp één dag de elf ontwerpen
behandeld te krijgen. Doch een dag is een
eeuwigheid bü de tegenwoordigemethode
van oorlogvoering. En beschikte dë Minis
ter reeds'hu niet te laat over zün bevoegd
heden om het hamsteren tegen te gaan?
De wettelüke voorziening In buitenge
wone omstandigheden dient van te voren
rustig te worden gereed gemaakt. Met eenl-
gen goeden* wil kan tegen het yerstrüken
van den termün, thans In de oorlogswetjes
opgenomen, een behoorlük gecodificeerd
complex maatregelen de Kamer hebben be
reikt, een complex, dat bü oorlogsgevaar
onverwüld In werking kan reden.
Het had toch elgenlük niet mogen voor
komen, dat wü twintig jaren na den we
reldoorlog nog met zulk een bedenkelüke
wetgevlng-op-een-holletje ons oorlogsrecht
moesten regelen.
.Niemand kan precies de .draagwüdte van
dezen bundel, van deze verzameling wetsont
werpen In alle onderdeelen behoorlijk over
zien. Er zün er waarschünlük onder ons, die
zich verbeelden dit wel te kunnen, maar ik
22-^2 __2 j intelligente
pjeizier viel te maken.
Er moest, werkelük ietp büzonders zün ge
beurd, dat Bigmar von Wernstein zoo naden
kend en verbeten in het park staarde en
nauwelUks eenige notitie nam van zün om
geving.
Diepe rimpels lagen in zUn mooi hoog voor
hoofd en zün heldere grijze oogen keken van
daag zoo treurig, dat zelfs de oude bediende
Ernst zün jongen meester uit den weg bleef.
En toch lachte buiten in het park de zon,
en op de oude daken van het slot Wernstein
jubelden de vogels.
De jonge vorst knarste met zü» tanden yan.
e Filmkring M '33 te Maastricht bestaat
I vüf jaar en viert zün eerste lustrum met
de vertoening van een programma, dat,
els alle vorige, het karakter ven den Kring dul-
delük demonstreert. Met deJ^ederlandsche film
De Ballade van den hoogen Hoed van Max de
Haas openend, biedt het program nog Inflation
van Hans Richter, Opus nr. 7 van Oscar
Flschlnger, Faits divers van Claude Autant Lara,
een teekenfilm en tenslotte You only live once
van Fritz Lang. De bedoeling is een Querschnltt
van de filmrevolutie te geven welke’ tevens een
Querschnitt is van de genres, door den Film
kring in den Joop der jaren vertoond.
Een woord van hulde past bü deze gelegen
heid aan hen, die vüf Jaar lang niet ophielden
het goede inzicht in de filmkunst te stlmuleeren
door het vertoonen van belangwekkende films,
die zeker niet alle uitmuntten door artistieke
superioriteit het kan niet anders doch die
zeer geschikt waren om de ontwikkeling van
de film op den voet te Boen volgen. Het feit,
dat de Filmkring Veeds aan haar eerste lus
trum toe is en nog steeds groote belangstelling
ondervindt, moge bewüzen, dat in Maastricht
de sympathie voor de goede film opvallender
is dan elders, waar men nauwelUks zulk een
filmkring in het leven zou kunnen houden.
Zooals men weet bestaat er tusschen Film
kring M '33 en de Maastrichtsche' afdeellng
der K. F. A. een vrü nauwe samenwerking, waar
door het mogélük is, dat eenerzüds de kring
zün zelfstandigheid bewaart 'en anderzüds de
K. F. A.-leden gemakkelüker en regelmatiger
dan anders wellicht op goede filmprogramma’s
kunnen worden onthaald.
Men houde deze samenwerking itustand!
p een dag in de tweede helft van Augus-
f 1 tus 1916, in den omtrek vanNanc*- aan ’t
Westelük front, vonden soldaten van het
Roode Kruis een zwaar gewonden Engelschen
soldaat. Schedel en rug waren met wonden over
dekt, veroorzaakt‘door wel 50 shrapnellscher-
ven. De man was bewusteloos. Hü scheen daar
al een dag gelegen te hebben. Men bracht hem
naar het veldlazaret, waar geen enke’ identi
teitsbewijs op hem gevonden werd. Hü bleef op ’t
kantje af in leven, maar de medici zelden, dat
hü voor goed z’n geheugen verloren had. En
daar niemand wist hoe^ hü beette of waar hü
vandaan kwam, zoo kwam Charles Dawney met
een oonvool gewonden In een gesticht voor zwak
zinnigen in Dorsetshire terecht.
BU de zending Identlteitsplaatjes van gesneu
velden in den wereldoorlog, die een paar maan
den later het Roode Kruis in Engeland uit
Frankrük ontving, bevond zich óók een plaatje
ten name van Charles Dawney. En den daarop
volgenden dag zat in een woning te Bristol een
aardig Jong meisje over een portret te snikken,
alsof haar hart breken zou. Charley was dood,
en nooit zou ze hem meer zien, of z’n stem
meer hooren. En nooit zou ze meer bij de piano
voor hem zingen en z’n oogen zien lachen, als
ze zün lievelingslied: „Om gelukkig te zün, moet
men wezen met twee,” gezongen had.
Een oudere vrouw boog zich medelüdend over
haar heen en zei: „We zullen hem belden mis
sen, kindlief, ’tls wel hard, maar we zullen het
samen dragen. Gedeelde smart Is hajve smart."
„O neen," snikte het meisje. „Ik zal hem
nooit vergeten, nooit meer van een ander kun
nen houden.”
De oudere v^mw
heen. Dat „nomr’,
zoo gauw „nooit.”
verklaarde de communist de Visser In alle
openhartigheid. En heelemaal ‘ongelük
had hü nlsR Evenmin als de natlonaal-
soclalist vafMVessem, die aan de overzüde
van het Bln|iqnhof verklaarde:
„Er wordt van de Kamer een groot vertrou
wen gevraagd in twee opzichten: lo. omdat de
Kamer niet in de gelegenheid is geweest tot
voldoende studie van deze wetsontwerpen, aan
gezien daartoe de tüd ontbreekt; 2o. omdat in
deze wetsontwerpen
groote bevoegdheden
t H'
ladi:
de I
heef
van
op c
den
den
schil
Dent
aan de Regeering
worden toeg^taan.
De Kamer heeft dan ook aan .haar, me
dewerking bü het tot stand komen der
betrokken wetten de voorwaarde verbon
den, dat de gevraagde bevoegdheden
slechte voor een bepaalden termün zouden
gelden.
the benefit of the doubt aan-Mft Kabinet niet
onthouden. Men kam wellicht nog wat verder
gaan.
■ET is in de wüze, waarop de moreele kanker
der werkloosheid wordt aangepakt, zeker heel
wat te waardeeren. In het plan van veredelds
werkverschaffing (het plan-Westhoff, mogen
wü wel zeggen) zit stUL Zoo ook schünt in de
tien millioen extra, welke voor bestrijding der
Jeugd-ontaarding uitgetrokken wordt, een
krachtig middel te schuilen. Misschien ook zü-
delings voor de aanstelling van werklooze in-
tellectueelen. Al deed het niet bemoedigend
aan. daï dit plan nergens nog ontvoiiwd werd.
Maar voor het Werkfonds bekruipt ons wel
eenige vrees. Dat middel blUft toch wel op
volle kracht gehandhaafd?
Te waardeeren alweer is de geest win
varendheid waarmee de Minister vat
staat zün plannen in versneld tempo
aanpakt.
Er rüzen nog heel wat vragen Ziedaar dar.
ook, waarvoor het overleg van Kamer en Re
geering dienstbaar is. Wü verwachten daarvan
nog veel goeds.
Zoo meenen wü ook over de plannen tot-ma-
tige bescherming der industrie door tariefs-
maatregelen wel eenlg nut te mogen verwach
ten. Wat bü al dit beleid te waardeeren is,
wordt duchtig overschaduwd door een dreigen
den nieuwen belastingdruk ad 50 millioen
's jaars. Waarlük geen kleinigheid. Zonder
twüfel wegens zün druk op consument en be-
drüfsleven een nieuwe bron voor werkloosheid.
Is het niet sluitend-budgdt-polltiek A outrance,
welke ons hier parten gaat spelen?
Waarlük zal op dit deel van het beleid hete
licht der critlek - nog spelen
In dit komend overleg varpKamer en Kabi
net ligt voor de leden der PartU-orgaiüsatle
een reden -<e meer met vertrouwen af te wach
ten. Voor haar kan er geen sprake van zün
tegenover een Kabinet, dat homogeen is of
geen Kabinet is, verschikte maken bü de kwes
tie van vertrouwen tusschen de katholieke
Ministers en de anderen. Er zün trouwens in
het geheel geen redenen om aan te nemén, dat
enkele divergenties; die in de-beste Kabinetten
geluidloos serveerden de bedienden.
Ook hun gezichten drukten de hoogste spanning
uit Belden zagen de donkere wolk, die over
slot Wernstein hing, en die heden dreigde los
te barsten.
Zeker had zich in de vüfhonderdjarige ge
schiedenis van slot Wernstein en zün bezitters
al menige sombere, onheil voorspellende wolk
vertoond, maar steeds nog was die wolk afge
dreven, daar over alle persoonlüke geschillen ten
slotte toch het bloed der von Wernstein’s had
gezegevierd.
tüd van oorlog of oorlogsgevaar,
deld en aangenomen.
Zoowel de departen^|)tale als de parle
mentaire voorbereiding van deze wetten
Uet veel te wenschen over. De tekst der
ontwerpen vertoonde talrüke onvolko
menheden, die de Minister tijdens de
openbare behandeling aan één stuk dóór
büschaafde. Met heele lüsten tegelük
werden „de wüzigingen van de ministers-
tafel naar het bureau van den Voorzitter
gebracht en de Kamer kon er nauwelUks
behoorlijk kennis van nemen, laat staan
»e óp haar mérites beoordeelen.( Een ge
routineerd parlementariër als Jhr. de
Geer merkte wel enkele ongerechtigheden
op en stelde verbeteringen voor, doch
achteraf beschouwd was het meer geluk
dan wijsheid dat bü al dit haastig bedrüf
tenminste geen in het oog springende
feilen den uitelndelliken tekst binnen
lopen.
Weinig stemde dit alles overeen met het
aanzien en de waardigheid van de Staten-
Generaal. 1
„De reden van dit onderhoud is je duidelük,
Sigmar?”
De jonge vorst boog even het hoofd,
antwoordde hü even ernstig:
„Jawel, oom.”
Zün ’dunne lippen vast'-opeen geklemd, de
oogen slechts half geopend, keek de majoraats-
heer zün erfgenaam strak in het gezicht, doch
dat gezicht veranderde daardoor niet; het be
hield zün kalme, zelfverzekerde uitdrukking.
„Ik heb gisteren een tuinfeest gegeven, om
Je in de gelegenheid te stellen, je fout tegenover f
het huis Wernstein weer goed te maken. Je
hebt echter niet alleen die gelegenheid onbenut
voorbü laten gaan, nee, je hebt opnieuw bewe
zen, en thans op een onmogelüke manier, dat Je
Je tegen den wensch van den majoraatsheer:
je huwelük met vorstin Astrid von Cherbourg,
verzet.”
„Ik ontken dat niet, oom. Maar dat de manier
zoo onmogelük was, wil ik nu Juist niet bewe
ren."
Doodsche stilte. In afwachtende houding ke
ken de tegenstanders elkander aan. Op beider
gelaat was onverzettelUkheld te lezen.
,Jk heb het souvereine recht, je te zeggen,
dat je handelwüse gisterenavond smaad en
schande over Wernstein heeft gebracht. Je hebt
vorstin Astrjd een „coquette” genoemd.”
„Ook dat ontken ik niet, oom. Het is soo.
„En ik zeg je, dat zootets een vorst van Wern
stein onwaardig is.”
Ditmaal echter scheen het met zoo te zullen
gaan, want de jonge vorst Bigmar behoorde tot
een generatie, die er niets meer van wilde
weten, zich te schikken naar famllle-tradlties.
Zwügend aten de twee mannen. Als vreem
den zaten zü tegenover elkaar, de nuchtere
ouderdom en de onstuimige Jeugd; de laatste
afstammelingen van het huis Wernstein. i
Elndelük gaf de oude slotheer een wenk aan
de bedienden en verlieten deze, aonder eenlg
gerucht te maken, de kamer.
.Men oordeelde het ondoenlük i^ldus het
Verslag over het eerste der elf wetsontwerpen
de genoemde ontwerpen in den korten tüd, die
daarvoor op het oogenblik beschikbaar is, naar
behooren te beoordeelen. Wordt echter aan de
wetten een tüdelük karakter gegeven, dan zal
het mogelük ^Jn, den tot stand te brengen rege
lingen de aandacht te schenken, welke zü ver
dienen zonder dat thans aan de Regeering de
(Van^pnzen parlementairen redacteur)
verhaast binnen 24 uren heb-
ben de Staten-Oeneraal verleden
week elf machtigingswetten, rege-
de bevoegdheden van de Regeering in
behan-
AI I Ï7' A ep dit blad Zün ingevolge de veraekeringsvoorwaarden p bü levenslange geheels ongescbatbeld tot werfcen doee p BQ een ««eval met p OEA
XAg-sl aTa /YDVrlUl VA_J o pgovaDen versekerd voor een der velgende uitkeeringen JT ff Olie1* verlies van belde armen, belde boenen Of belde oogen r ff OUo** (toodeiükan afloop r
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
u 2i
i
mün hier op Wernstein sinds langen
tüd verzwakt is. Beneden in de bediendenkamer
worden alle gebeurtenissen in den breede be
sproken en daarom alleen vraag ik je er naar.
Ik wil müzelf in zeker opzicht wat inlichtingen
verschaffen. Dus, wat zegt de kamerdienaar
van mün oom? Hoe staat de kwestie?"
Het gezicht van den bediende werd bleek.
„Uwe hoogheid wenscht dus een raad?'
Ik dank uwe hoogheid nederig voor het ver
trouwen, maar ik ben oud en daarom kan mün
oordeel in deze aangelegenheid niet zacht zün.
Is het niet beter, dat uwe hoogheid mü van het
antwoord ontslaat?”
„Dwaze kerel! Ben ik dan een tyran? Nu,
vooruit! Steek van wal, Ernst, want mün be
sluit staat toch vast. Maar omdat de gezondheid
van mün oom niet al te best is. wil ik hem
zooveel mogeiyk ontzien. Daarvoor is het echter
noodlg, dat ik goed weet,'in wat voor stemming
hü Is.”
Ernst werd verlegen, maar hü wilde niet
liegen.
„Ik mag uwe hoogheid misschien wel zeggen,
dat de kamerdienaar van züne hoogheid, den
slotheer, order gekregen heeft, voor uwe
hoogheid de koffers te pakken."
Een üzige stilte volgde.
Vorst .Sigmar had echter vlug zün oude
vroolükheld weer terug, en nu pas goed.
„Ken je ook de reden, Ernst? Vertel verder!’’
„Ik geloof, te mogen zeggen, dat uwe hoog
heid in ongenade is gevallen, omdat de
majoraatsheer het niet kan verkroppen, dat
vorstin Cherbourg gisterenavond het tuinfeest
tafel, als wilde hü daarmee ^reeds te kennen
geven, dat tusschen hem en zün neef vanaf
heden een scheiding bestond.
Ongemerkt richtte de oude majoraatsheer
zUn scherpëh blik op zün unlverseelen erfge
naam; zün starre, grüze kop bleef onbeweeglük.
„Ik wensch het ontbüt zonder stoornis te ge
bruiken?’
Heel zacht werden die woorden gesproken,
waarop de jonge vorst slechts diep het hoofd
neeg.
Büna
zoo vroeg heeft verlaten. Uwe hoogheid heeft,
zooals Ik heb gehoord, de vorstin beleedlgd.”
„Beleedigd? Dat is waarlük goed gezegd!
Ernst, JU kent toch mün houding tegenover
de dames der élite. JU weet ook, dat Ik bü
enkele voor Iemand zonder tact doorga, en
vooral vorstin Cherbourg schünt er zoo over
te denken. In werkelükheid zit de zaak echter
zoo: Ik heb verschrikkelük het land aan het
optreden van deze dame, want zü wacht er al
een paar Jaar op, dat ik haar ten huwelük zal
vragen, zooals dat ook de wensch van mün oom
is. Ik zeg, Je echter, dat de millloenen van de
vorstin mü heelemaal niet bekoren, want ik ben
Jong, en tegenwoordig staat een vorst eenlgs-
zins anders tegenover deze dingen dan vroeger.”
„Uwe hoogheid had echter met de gevolgen
van de ongenade* rekening moeten houden,
wanneer een opmerking mü veroorloofd is.”
,De gevolgen? Ernst, onthoud dit: Gevolgen
zün er om gedragen te worden! En voor de ge
volgen heeft de jeugd nog nooit dë wapens neer
gelegd. Maar ik dank je hartelUk, oude jongen.
De koffers kunnen gepakt worden, hoor!
Nee, toch niet! Laat maar; ik aal geen koffen
meenemen.”
Eenige minuten later riep de kamerdienaar
van den slotheer den jongen vont voor het
ontbüt.
Geheel op de situatie voorbereid, trad Sigmar
von Wernstein de ontbütkamer binnen en be-
met den noodlgen eerbied zün rüken
EMAILLE
Giftvrij Vuur
vast Zuurvast
Moderne kleuren
Fabriek te Dieren
'DEP. Mi
KXJRKDKiEN RHEUMAOEK
vomtVict
16 jAAd
lem. X
