De Kleine Entente stort ineen <Ketu&Aaal van den dag s De avonturen van een verkeersagentje SCHUDT UW LEVER WAKKER O diplomatiek alleen de poort naar het Oosten openbrak, neemt de Kleine Entente een der voornaamste plaatsen lp. Een hechte constructie, had men steeds gedacht; een leverrSRfachtige en zelfs vervaarlijke «constructie: zoo leek bij verscheiden gelegenheden proefonder vindelijk bewezen. De mate of mateloos heid van Hitler’s overwinning in Tsjecho- zich juist in de wijze, dergelijke constructie als Ineenvalt. D De vorst HAAR OPTREDEN NA DEN WERELDOORLOG Dampo geneest alle verkoudheden knaap I DONDERDAG 13 OCTOBER 1938 Geboortebeperking en werkloosheid Laakbare houding reist incognito Wat zal Roemenië thans doen? Een handige nder de politieke constructies. zou verlaten van Kleine aan (Nadruk verboden) Wij lezen in de Limburger Koerier: „Ja, hier ben ik,” zei het matroosje lachende, toen de vis scher en Keesie hem in de boot hielpen. „Jonge, Jonge,” zei DOOR FRITZ METZNER pianist wilde vervangen. Alles bij elkaar beslist een prettige afwisseling. Maar de verbitterde, en den toezag 1 1 i krachtig .jnagyariseerend I streven richtte zich idhouding met de an- eesche staten. Polen, ook Roe der neu- hjj. ,Jk ben nog nooit zoo lang onder water geweest, maar ik ben blij, dat ik Je zie, Keesie, want ik was al ongerust over Je." 1 t t l t Slowakije toont waarop nu een een kaartenhuis m «waas van MS voet eea oo» t 1 i I I i l laten. Itol dankt, terug. want het 1 I -A-.’ bij groot en klein, snel en radicaal. Groote doos 30 ct. Bij Apothekers en Drogisten „Nu het wegens buitengewone omstan digheden onder de wapenen geroepen deel onzer landsverdedigers weer naar zijn haardsteden terugkeert, moge op een be paald punt de bijzondere aandacht geves tigd worden. het kantoor, waar ze werkte, op haar toekwam. Ik vrees dat we onze wande- manier te spelen. 2 het ware vooruit. M niet of hij had zich aangepast. En toen k Wat een kostelijke springende en tegen el dansmuziek te spelen! Men zong en juichte mee en herhaaldelijk klonk bet naar het tooneel: „Nog eens! Vooruit, nog eens!” Een ieder werd door het tempo meegesleept, maar daar was het strijkje dan ook voor. Sigmar, onderwijl ze dat dacht. Zij besloot Ted er te spreken. Voortaan zal ik het erg druk hebben, zei iu vast wel be- u meteen\uw kamerhuur d wel verder af, krijgt u van- 'gen kunt u ult- De ben pen, alliantie en naar het publiek, en inwendig van het lachen, liet Sigmar von zich naar de danszaal brengen en Reeds eerder is de aandacht gevraagd voor het onderling verband, hetwelk er bestaan moet tusschen de werkloosheid en de daling van het aantal geboorten. De Maasbode geeft in dit verband een beschouwing dver de stad Rotter dam in de afgeloopen vee die er nog even aan gedacht had, dat er nu weer niets zou kamen van zijn brief aan graaf Hugheh, gaf zich tenslotte geheel aan de mu ziek over. Ja, langzamerhand begon hij ook de dansende paren eens op te nemen. In een lange kanten japon, beslist kostbaar, doch niet bepaald smaakvol, danste de bruid keer op keer met een stralend gezicht voorbij. Zij wierp echter geen enkelen blik naar boven, naar het tooneel. O nee! Zij had slechts oogen voor haar bruidegom, dien zij zoo leek het af en toe wel nu al over het een en ander de wet voorschreef. En daar danste nu juist weer de zuster van de bruid voorbij. Zü was klein en hoekig van gestalte en droeg een geheel satijnen Japon. Haar zwarte, gladde haren glansden als ebben hout. Zü, Frida Richter, was van nu af de beste partij in Altroda geworden en daarvan scheen zij zich volkomen bewust te zijn. Steeds weer zag Sigmar von Wemstein de twee zusters, doch onder de pauze zou hij zich door zijn „collega's” ook eens over de gasten laten Inlichten. Alle notabelen uit de omgeving schenen aanwezig te zijn. O, o. notabelenIn deze omgeving moest zijn oom Harro hem eens zien. Wat zou hij dan zeggen....? Sigmar meende het al te hooren: ,Jk heb het onaantastbare recht, Je uit dit onbeschaafde gezelschap te verwijderen." Sigmar moest lachen, Juist eindigde de zesde of zevende wals, dien hij had meege speeld en de pauze begon. Lutz, de violist, probeerde op vertrouwelijker voet te komen met den nieuwen collega. Evelyn vond het bijna natuurlijk, toen ze den volgenden morgen in de lunchroom, waar ae Er zijn ’t Is treurig bet te moeten zeggen nog hier en daar patroons In den lande, die uitsluitend egoïstisch rede- reeren. Voor dit of dat werk dienen zij een arbeidskracht te hebben; gaat de aange wezene weg om wat reden, deert hen niet dan stellen zij een andere aan; en wat er dan met de vorige arbeidskracht gebeurt, deert hen evenmin. eze samenwerking kan men in zeke- 1 ren zin beschouwen als een voorge- schledenis van de organisatie der Kleine Entente, waartoe Benesj, als minis ter van Bultenlandsche Zaken, in den herfst van 1920 het Initiatief nam. Het Hongaarsche schrikbewind van Bela Kun en andere rpvolutionnaire bewegingen In Midden-Europa waren toen al door demo cratische regeerlngen vervangen, terwijl minstens een half dozijn gewapende con flicten tusschen de OostenrJJksche erf sta ten waren beëindigd of voorkomen door tus- schenkomst van Entente-troepen. De her- de, en het was goed te hooren, dat hij gewend was, bevelen te geven. Alsof hij in zijn heele leven niets anders was geweest dan een derderangs musicus, zoo ging Sigmar von Wemstein, ru als mijnheer Warm steen naar het kleine tooneel met den fan tastisch beschilderden achtergrond. De muziek voor een wgls had men al klaar gezet, dus hij kon direct gaan spelen. „Laten wjj beginnen," zei Sigmar von Wem stein, en de violist mompelde tot antwoord: ..Flink er op los, collega.” Reeds na de eerste maten keek de violist naar den paukenist en probeerde diens aandacht te trekken. De paukenist had daar al gauw erg in en toen gingen hun oogen met een blik van verstandhouding naar den.nieuwen pianist. Die kon spelen.... Zij hoorden het beiden heel goed, dat, die vreemde een pianist van den eersten rang was. Doch ook in dte feestzaal zelfs was men op merkzaam geworden, terwijl Sigmar von Wem stein aan niets anders dacht, dan dat het niet meeviel, die primitieve dorpsmuziek op de juiste Ijn collega's stormden als aar lang duurde het toch pij hun manier van spelen zeeg hij er ook plezier in. {rap, voor dit door elkaar aanbotsende publiek een doom in het strooide meisjes. ZONDER SCHADELIJKE LAXEERMIDDELEN en «uit morgéns „kiplekker* uit bed springen. lederen dag moet Uw lever minstens een liter gal In üw Ingewanden doen stroomen. Wanneer desa stroom van gal onvoldoende la, verteert Uw voedsel niet, het bederft. U voelt opgeblazen. U raakt verstopt. Uw lichaam is werglrtlgd en U bent humeurig, veelt U ellendig en «let alles somber in. De meeste laxeermiddelen zijn slechts lapmiddelen. U moet CARTER S LEVER PILLETJES nemen om een liter gal vrij te doen stroomen en suit weer geheel fit zijn. Onschadelijk, plantaardig, zacht, on overtroffen om de gal te doen stroomen. Eischt Carter's Leverpilletjes bü apotheken eu drogisten, f. 0.75. AI I F ARANNlÉ’Q ®tMad^ ingevolge venereringsvoorwaarden «v* w-i levenslange geheel. imi—i IHlttiMd tot wertosn «w W-t *7KA 17 OEA /AOVrlVlZlls O ongevallen verzekerd voor mü der volgend, uitkeeringen F f OU.- verlies van belde ann«k'beide bMnen o< tMtde oo^o F f DU.- doodeüJken afloop F 4OU.’ AANG1FTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL „indien Frankrijk ge- tusschenbelden ko- erwljl de Kleine 1 diplomatieke leiding „Het systeem der kinderbeperking heeft in plaats van zoogenaamde overbevolking tegen te gaan, de samenstelling der bevol king zoodanig gewijzigd, dat de meer ge zonde verhouding tusschen producenten en consumenten werd verstoord. Met als resul taat juist een relatieve overbevolking van een bepaalde leeftijdsgroep. Wordt met het systeem van de kinderbe perking voortgegaan, dan komt voor onze zelfzuchtige generatie eenmaal de tijd, dat zjj, oud geworden, een in verhouding te ge ring nageslacht heeft om de zorg voor de ouderen te dragen. Die fijd is, als men de cijfers nauwkeurig bestudeert, dichter bij dan men denkt. Tn den geleidebrtef op de Jongste O.- meentebegrootlng 1939 heeft men kunnen lezen welk een steeds toenemende zorg voor de gemeente de ondersteuning der armlas tigen is geworden. Terwijl de ultkeering aan werkloozen een vermindering kon on dergaan, moest het bedrag voor de onder steuning aan armlastigen, nadat dit reeds In Juli j.l. met 1.2 mlllioen was verhoogd, andermaal een verhooging ondergaan en gebracht worden op ƒ8.200 000. Weet men wel, dat het aantal in ondersteuning zijn de armlastige personen, reeds 17.500 be draagt, een cijfer, dat in tegenstelling tot haar twaalfuurtje gebruikte, Ted aantrof. Met stralend gezicht voegde hij zich bü baar en weldra waren ze in een levendig gesprek ge wikkeld. Het onderwerp was, althans in het begin, Marion. Even natuurlük was het, dat de beide jonge lui samen een straatje-om liepen en zulks de daarop volgende dagen herhaalden. Ted, die U dezelfde plaats als Marion woonde, sprak niet over vertrekken; maar stellig zou het er toet eenmaal van komen. De verhouding was ove rigens zóó ongedwongen en van zulk een harte- Ujken aard, dat Evelyn begreep dat zü hur ontmoetingen moesten stopzetten, hoe prettig zij ze ook vond. Ik ben niet een van die meisjes, zei Evelyn ernstig bü zichzelf die haar beste vriendin haar galant probeeren af te troggelen. Maar iets vochtigs blonk er in haar oogen, ■J tikrit over .Maar ik kan toch zelf niet met hem spre ken, vader. Doet u dat voor me.” „Waarom? Ik heb toch geen verstand van zulke dingen. Maak het zelf maar in orde”. Doch Frida wist haar vader toch wel zoover te krügen, dat hü eens bü den kastelein naar den vreemdeling ging informeeren. Dat moest in leder geval eerst gebeuren, meende ook me vrouw Richter. Zü, als eene von Wallaff, wist hoe het hoorde en dat men steedM voorzichtig moest zün. Je kon zoo maar den eersten den besten niet in Je huls opnemen. Dat ging toch niet. En terwül Frida naast haar moeder vreemdeling gadesloeg, en nauwkeurig 1 hoe hü met de andere muzikanten zün warm maal naar binnen speelde, begaf vader Richter zich, vol besef van zün waardigheid, naar den kastelein. „Vertel eens, Schmledel, wat is er dat voor één, die pianist? Ken je hem?” „Tot mün spüt niet, mijnheer Richter. Ik weet alleen, dat hü van een goede familie is en Warmsteen heet. Hü schünt te reizen.” „H’m.... Dat zegt niet veel. Mün Jongste heeft een goeden leeraar ncodlg, en nu mün schoonzoon hier weggaat, dacht ik dat...... Nou ja, ik kan het toch mün Jongste niet wel- geren.” ,Jk denk, dat u het münheer Warmsteen ge rust kunt vragen, mijnheer Richter. Maar na tuurlük wil ik het oqk voor u vragen. Ik geloof wél, dat hü geld zal kunnen gebruiken.” (Wordt vervolgd) nog wat vormelüke vorst Sigmar von Wemstein zou in de weken van vrüheid niet in een vroo- lütoen, levenslustiger! Sigmar Wemstein zün ver anderd. wanneer hü nu dat kluchtige aanbod had afgesiagen. Hü stemde dan ook lachtend toe. .Wanneer' men met mü tevreden is, kastelein, wil ik graag spelen. Afgesproken? Kondigt u mün bezoek maar aan en zeg maar, dat ik voor den slapenden pianist zal invallen. Of nee. zegt u maar niets.” ,4a maar, ik moet het zeggen, münheer Warm steen De rüke'Richter moet toch weten dat u mün gast bent, anders zeu hü u zeker niet toe ingenomen door Masaryk en als leiders der Tsjechen samen met kopstukken der Slowaken. Op het geldzuchtige, llefdelooee, on- maatschappelüke van zulk een houding willen we niet eens nadruk leggen. Het is reeds vaak genoeg betoogd. Maar het on- die ineengestort zijn of nog bezig zijn ineen te storten sinds Hitler met een offensief, welks heftigheid door zün succes geëvenaard werd. Entente is een na den wereldoorlog in het leven geroepen organisatie, die drie mid- politieke den-Europeesche staten: Tsjecho-filowakije, Joego-Slavië en Romenië, onderling ver bindt ten behoeve van hun gemeenschap pelijke belangen,” zoo luidt het eerste artikel van het stlchtingspact der Kleine Entente. Deze organisatie had feitelijk al wortel geschoten in een serie politieke daden en verklaringen in de dagen der oude Dubbel monarchie. In het parlement van Weenen hadden de vertegenwoordigers van niet- Dultsche volksgroepen zich toen reeds met de oppositie tegen het centrallseerend staatsbeleid der Oostenrijksche regeering vereenlgd. In het parlement van Boedapest hadden de Slowaken, Serviërs, Kroaten en Roemenen reeds in het revolutiejaar 1848 een krachtig protest doen hooren tegen het .jnagyariseerend imperialisme” van Boedapest; in 1905 leidde dit protest tot de vorming van een niet-magyaarsch parle mentair blok, dat zich voortaan in parle mentaire samenwerking zou uiten. Door de eerste oorlogsjaren tüdelijk on derbroken, kwam deze samenwerking weer op het tooneel bij het Paaschcongres van uitgeweken Oostenrljksch-Hongaarsche par lementsleden, dat in April 1918 te Rome gehouden werd. Het einde van den langen oorlog was reeds in ’t zlbht. Na dit congres reisde de rusteloos-werkende Masaryk, evenals Benesj, zjj het meestal niet te samen, voortdurend door de Entente-staten van Europa en in Amerika, om geld voor de kostbare „onafhankelijkheidsbeweging der niet-Duitsche volksgroepen in Oosten- rfJk-HongariJe" in te zamelen. In den herfst van, 1918 stichtte hij te Pittsburgh in U8A. de „Centraal-Europeesche Democra tische Unie", waarover nog kortgeleden in verband met zekere Slowaaksche aanspra ken zooveel te doen is geweest. Reeds een jaar eerder was er overigens een bijeen komst van afgevaardigden der „Slavische volksgroepen uit de Dubbelmonarchie” ge houden te Kljef, de hoofdstad van Oekraï ne; onder begunstiging van het kortston dige liberale Kerensky-reglme daar was o.a. een (geheim) comité van actie opgericht Bij dit „komplotteeren voor zelfbeschik king”, zooals het werd genoemd, werden de voornaamste leidersposities vanaf den beginne Benesj, werkend Serviërs,- Roemenen. Polen en de mannen van .„Italia irredenta”, maar ook met de nationalistische leiders der Oekrainers. Ha, ha, dat werd nu een grap zonder einde, dacht Sigmar von Wemstein. Eerst wantrouwden zü hem, omdat hü geen bagage had en daarna kreeg hü te verstaan, dat hü zich in de verste verte niet kon vergelüken met de familie Rich ter, waarvan de moeder van adel was. Verder ver minkten zü zün naam en nu kwam zoowaar de kastelein haast smeeken of hinden onbekwamen haalde pogingen tot herstel van de Habs- burger-dynastie in April en in October 1921 welke door den gemeenschappen - ken militairen tegenstand vanuit Praag. Belgrado en Boekarest werden verijdeld, bewezen al spoedig de practièche waarde der defensieve alliantie, welke de Kleine Entente in die dagen vooral beteekende. drie staten der Kleine Entente heb- natuurlijk vanaf den beginne begre- dat alléén door zulk een defensieve er in Mldden-Eyropa nog geën vrede en welvaart te bereiken viel. Hur, voornaamste politlel op een betere versts dere Midden-Euro Oostenrijk en Hongarije. Een gemeenschap pelijke economische politiek voor héél het Donaubekken, welke door herhaalde onder- handelingen jarenlang goo ijverig werd na gestreefd, kwam echter'.niet tot stand van wege de gröote onderlinge verschillen in politieke, economische en financieele posi tie en vooral ook de genecl ongelijke ver houding tot groote mogendheden als Italië of Duitschland, Rusland óf Frankrijk. ,4Ü schünt anders alleen maar klassieke muziek te spelen, geloof ik. Ja, dat is mooi, maar hier zal je toch wat anders moeten lee- ren, beste vriend. Waar ben Je in functie?” ,Jk ben nergens in functie, ik reis,” ant woordde Sigmar yon Wemstein lachend. „Zoo.... Je reist! Maar Je spel verraadt een goede school, hoor. Lesgeld zeker wel tien mark.” „Tien mark voor een uur muziekles! Man, waar zou ik tien mark vandaan halen? En het komt toch zeker op de eerste plaats op den speler aan en niet op zün leeraar!” „Daar heb je gelük in. Men merkt het trou wens direct, dat er bü Jou wat in zit. Maar, zeg, heb je niet in de gaten, hoe Frida Richter geregeld naar Je kükt? Die kan ook spelen. Perfect zelfs!” Sigmar had pleizier in alles wat de violist vertelde, vooral in het laatste. Frida Rich ter.... Maar hü had geen gelegenheid, er ver der op in te gaan, want er werd warm eten voor de muzikanten opgediend. In de lange pauze tusschen het dansen ge beurde er iets, dat voor het verblüf van Sigmar von Wemstein in Altroda van beslissende be- teekenis zou worden. Frida Richter was achter den stoel van haar vader gaan staan en fluisterde zachtjes. Eerst luisterde de rüke grondbezitter maar half en onder gebrom naar zün dochter, maar al gauw moest hü toegeven, dat haar gefluisterd betoog nog zoo dwaas niet was. „Vraag het hem zelf”, antwoordde hü. ,-Als hü Je les wil geven, mü is het goed. Maar niet te duur, hoor.” itente onder de an Titulescu en Benesj haar grootste drestige en acti viteit bereikte, bleek Joego-Slavië de minst secure van de drie schakels 'te zijn. Vooral op economisch terrein vond voordeelen bij Italië en Duitx tieke tegenspelers der Kleine! den strijd om den voorrang ii bekken, een afwisseling van beloften eri ten omspeelden. Na Titulescu’s heengaan wen menië geleidelijk in de rlchtlni traliteit gestuwd. Ai verzekerden \de nieuwe Roefheensche kabinetten ook, dat zij t „de oude vriendschappenvasthielden de juichkreten, te Rome en vooral te Ber lijn aangeheven voor „de nieuwe richting” in Roemenië, klonken zeker niet ongemo tiveerd. Voor de overige landen van de Kleine Entente was dit des te bedënkelij- ker, omdat juist in den loop van 1937 het bondgenootschap tusschen Polen en Roe menië weer naar voren kwam; en de Pool- sche politiek van minister Beck had zeker geen scherpe spits tegen Duitschland. De regeering van Boekarest zocht, naast de verhouding tot de Kleine Entente, Frank rijk en Rusland en met behoud eener cor recte neutraliteit ten opzichte van Duitsch land, rechtstreeksche banden met Londen t^elke rol de „ideologische” factor in deze geleidelijke verslapping der Kleine Entente speelde, m.a.w. in hoeverre sommige regee- ringen, min of meer autokratisch geworden, Rome en Berlijn met andere oogen gingen Joego-Slavië zhland, poli- Entente in het Donau- die Oostenrijk en Hongarije met dreigemen- it moet dus, ziet u. Hier hebt \Straks rekenen wü no wordt laat. hcor. Etei nacht natuóclükook^Hee-en mpf slapen. Of moFtnrsoms op kïantenbezoek?” „Klantenbezoek? Mensch, hoe kom Je daarbü?" „O, ik dacht, u bent toch reiziger.... En Ja, dan. „O kostelüke onnoozelheldJa, natuurlijk, u hebt gelük. ik reis! Maar mün klanten heb ben den tüd, kastelein. Laten wü nu maar naar beneden gaan, want daar zitten zü natuur lük te wachten.” Heel voldaan wreef Peter Schmledel zich de handen; maar goed, dat hü zoo moedig was ge weest. Toen hü weer in de gelagkamer kwam, keken de ober en de bruiloftsgast hem reeds met bewonderende blikken aan, terwül de pianist nog slap en slaperig op de sofa zat. „Hier, müne heeren, münheer Warfnsteen wil de plaats van den pianist Innemen. Wanneer die daar niet beter wordt, dan zoolang als het feest duurt.” Nieuwsgierig schuddend Wemstein maakte bü den ingang een lichte buiging. Eerst keken de ruim honderd gasten nóg bedrukt naar de deur, maar büna tegelükertüd leefde hun vroolükheid weer op. „En nu maar aan den gang, Jongeman! Vooruit!” riep de vader van de bruid, de grondbezitter Paul Richter. Zün stem schal- Zullen Al degenen, die in een onderge schikte burgerlüke betrekking werkzaam waren, deze bü hun terugkeer nog voor hen open vinden?.... De ervaring, in de korte spanne tüds van hun afwezigheid opgedaan, heeft helaas uitgewezen, dat zü in vele gevallen hun broodwinning reeds in handen van een ander zullen zien overgegaan. kondigde reisplan van Koning Carol naar Londen nog actueel? Of zal Roemenië der. vriend dicht bij huis zoeken? Het Pact van Vieren, oud schrikbeeld der Kleine Entente lijkt misschien nog gevaarlijker dan de groote buurman alleen! Een officieus-geïnspireerd blad te Boe karest schreef bij gelegenheid van de Mün- chener bijeenkomst: „Tot dusver had een deel van Europa het besef, dat Engeland en Frankrijk hun handteekening nakwamen hetgeen hun gezag verleende. Het voorstel der vier groote Mogendheden te München heeft in dit opzicht een prlncipieele veran dering teweeg gebracht.” Nog duidelijker taal sprak de oud-gezant van Roemenië te Praag, Vishoianu, die een artikel aldus be sloot: „Frankrijk weet héél goed, dat geer, enkel, land bondgenootschappen noodlg heeft om in volksstemmingen te berusten mei onder de tafel op te rapen. Evelyn, die zich voorover gebogen had, om hem te helpen, dacht aan de nieuwe verwüten. die John haar zoo aanstonds zou maken. Ze had geglimlacht tegen een onbekende -f en John was ontzettend jaloersch. Dén had ze voor de zooveelste maal haar taschje laten vallen iets, waar hü «ich al zoo dlkwüls over ge ërgerd had. En bovendien had ze de aandacht van al de anderen op hen gevestigd, waar John, die ontzettend gereserveerd was, een geweldigen hekel aan had. Onderwül de andere jongeman den boel opraapte, bleef John met een strak ge zicht zitten en bedwong met moeite zün toom. Toen gebeurde er iets merkwaardigs. Terwül de onbekende haar het weer volgestopte taschje aanreikte, zeide hü: Alles zit er weer in, Evelyn. Ik geloof dat Ik niets vergeten heb. Ik ben tamelük handig, zooals die goede Marion altüd zegt. Evelyn spalkte haar oogen open. Hü had haar bü haar naam genoemd. En hü kende ook Ma rton, haar beste vriendin. Maar dan moest ze dien aardlgen Jongen toch kennen! Ach ja, hoe kon ze toch zoo dom wezen. Het moest Ted wezen, met wien Marlon zoo dweepte en aan wlen zü, Evelyn, den vorigen zomer heel Inder haast was voorgesteld. Blü je terug te zien, prevelde zü. JoRn, dit is een„goed£ kennis van Marion Ted.... wachf* even.Tl Ted Ted Philip^ hielp de jongeman haar, ter wül hü John dq hand reikte. De donkere wolk verdween van John’s gezicht, nu de onbekende een bekende bleek te zün. Hü schudde Ted de hand, beiden wisselden een paar vormelüke woorden en vervolgens maakte Ted een buiging voor Evelyn en ging weer naar zün tafeltje terug. De onweersbui Is even overgedreven, dacht Evelyn bü zich zelf, toen ze zag dat John niet boos meer naar haar keek. „Maar ze wist "dat hü er op terug zou komen. Dat eeuwige taschjes-laten-vallen was hem oog. Hü hield niet van ver- Evelyn had zich een paar maanden geleden tamelük onverwacht met John verloofd, als een soort welkome afleiding voor het eentonige leven, dat ze leidde. Haar besluit was waarschünlük wat verhaast door de geest driftige brieven van Marlon over Ted. Nu ze dien jongeman, met z*n knAppe gezicht en le vendige blauwe oogen wat beter bekeken had, begreep ze Marion’s geestdrift volkomen. Men kan begrüpen hoe verbaasd de visscher was, toen hü in plaats van visch een matroosje öphaalde, die als een groet met zün muts wuifde. Van verbazing liet de visscher zün schepnet in het water vallen. En Keesie had pret voor drie. „Daar is ie, daar is ie,” schreeuwde ,hü. velyn slikte met moeite. Ze leek veel op H een stout kind, dat een standje krügt, zooals ze daar, in deemoedige houding, zat te luisteren naar John, die haar, met zenuw achtig vertrokken gezicht en fonkelende oogen, onderhanden nam voor diverse misdragingen. Op een gegeven oogenblik wendde ze den blik terzüde, keek in de richting van het naburige tafeltje en zonder dat ze had kunnen zeggen, waaróm betrapte ze zich erop, dat ze glim lachte tegen een sympathieken Jongeman, die haar totaal onbekend was. Alsnu ontwikkelden de dingen zich met een Snelheid, die niemand kon tegenhouden. De Jongeman glimlachte eveneens. Evelyn liet in verwarring haar taschje vallen en het taschje ging door den val open, met het gevolg, dat of territoriale verminkingen te ondergaan!” brieven,geldstukjes, poederdons, lippenstift,zak doekje en wat er verder nog In zat, over den grond verspreid werden. Met een vuurrood ge zicht van kwaadheid en ergernis schoof John zün stoel achteruit, maar de andere Jon- geman was gauwer dan hü en had zich in een j ze tegen hem, oogenblik over den grond gebukt, om den rom- I zoodra hü bü bet j r„,«, lingen niet kunnen voortzetten. Het spüt me erg, want ik sprak graag met Je over Marlon. En meteen liet ze haar taschje vallen. Won der boven wonder bleef het dicht. Ted haastte zich het voor haar op te rapen, maar oüderwül hü het haar teruggaf, trok iets zün aandacht, aan Evelyn’s linkerhand. Aardig, zei Ted. een beetje aarzelend. Marion is een knap ding, hè, voor een brunette dan. Evelyn bleef opeens staan. Noem Jü dat.... stamelde ze. En dan die zwarte kükers! Pittig, hoor! Hü kon niet meer zeggen, aangezien Evelyn wéér haar taschje had laten vallen en hü zich opnieuw moest bukken, om den inhoud op te rapen, die over'het trottoir verspreid lag. Ditmaal bekommerde Evelyn zich totaal niet om het geval. Ted, zei ze, met een stem, die eensklaps ernstig was geworden kun Je me zeggen, hoe Marion van haar achternaam heet? Ook Ted was ernstig geworden en keek Eve lyn recht in de oogen. Weet ik het! zei hü dan. Dan heb ik het dus goed gedacht! zei Evelyn. Marion is blond, zie je, en ze heeft blauwe oogen Net als Jü dus, zei Ted kortaf. Kan ik het helpen, dat Marion’s haar op het portret donker hjkt? Hü was bezig alles weer in het taschje te doen, onder andere een foto, waarop in een hoek geschreven stond: „Aan Evelyn, van haar toegenegen Marion.” Zie Je, legde hü haar uit die opdracht las ik toen, onder de tafel, in dat restaurant, üit de blikken van je galant had ik begrepen, dat hü het niet al te prettig vond, dat je tegen Iemand glimlachte, dien je niet scheen te ken nen. Ddarorn deed ik een poging om Je te hel pen en noemde je bü je naam Ik heet niet Ted, maar Bob. Mün achternaam heb ik Je-naar waarheid genoemd. Tusschen twee haakjes, ik zie dat je ring verdwenen is. Dan is John zeker óók verdwenen....? Vind Je mün achternaam goed genoeg, om hem definitief aan te nemen? Denkelük bü wüze van instemming, liet Eve lyn voor de derde maal haar taschje vallen. De Kleine Entente, uit den oorlog gebo ren als een, ietwat minder eerbiedwaardig spiegelbeeld van de groote, is zonder oorlog ten gronde gegaan, ongeveer zooals volgens de sage de schepen, die te dicht bij de mag- ncetrots kwamen, in duigen uiteen vielen, als de magneetkracht deAiagels uit het want trok. W. de werkloozen niet afneemt, maar voortdu rend stügt? Omdat de gemiddelde leeftüd van de be volking steeds is gestegen, bleef er tot nu toe nog een vrü behoorlüke distantie tus schen de geboorte en de sterftelün. Maar al mogen allerlei maatregelen van gezond heidszorg den gemiddelden leeftüd hebben verhoogd, eenmaal komt de tüd, dat de mensch moet sterven. Deskundigen ver wachten dan ook geen belangrüke daling meer van het sterftecüfer, doch een gelet- delüke stüging in verband met het hoog percentage ouderen onder de bevolking. Daartegenover ziet het er niet naar uit, dat het geboortecüfer zal stügen. Al v^prdt het hier en daar meer „modem” genoemd om een groot gezin te hebben, vooralsnog blüven deze groote gezinnen hooge uitzon deringen. Oaat men na, hoe de samenstel ling is van de gezinnen van een zoo be langrüke groep als de ambtenaren der ge meente, dan ziet men daar naast de vele kinderloozen maar weinigen, die meer dan twee kinderen bezitten. En dit kinderaantal leidt al tot een voortdurenden teruggang van de bevolking. Wie de lün van de geboorten volgt, kan zien, dat ook ongunstige economische perio den daarin tot uitdrukking komen. Maar behalve de genoemde bewuste kinderbeper king en de economische crisis, is op het geboortecüfer ook van «zeer grooten Invloed de steeds zwarë druk op het tgroote gezin doorde vele indirecte lasten! Wie nagaat, welke levensmiddelen zooal qoor indirecte belastingen, crisisheffingen én accünzen worden getroffen, moet tot vie conclusie komen, dat aan het groote gezin in dezen tüd door dergelüke belastlng-polltiek het leven vrüwel onmogelük wordt gemaakt. Een sluitend budget, hetwelk noodzak»- lük is, gal nooit mogen gaan ten koste van de toekomst van ons volk. Dit Inzicht zal eerst algemeen moeten doordringen, voor aleer ooIl in de groote stad het groote ge zin een redelük bestaan zal zün verzekerd.” edert den Anschluss in Maart van dit jaar waren de politiek en de economie der Kleine Entente problematisch ge worden. Toen in Mei het Sudetenvraagstuk -al een eerste maal oorlogsgevaar voor Tsjecho-Slowakije opriep, reageerden de twee andere genooten der Kleine Entente maar uiterst flauw. Er bleek géén ernstige verstandhouding meer te bestaan tusschen Boekarest en Belgrado, ten opzichte van het eventueel verleenen van bijstand aan Tsjecho-Slowp.klje; Roemenië en Joego slavië namen hun verplichtingen nog maar voorwaardelijk op: wapenderhand men. In de dagen vóór 1 October 1.1., die de debacle van Tsjecho-Slowakije zagen, heeft de Kleine Entente geen rol van beteekenis meer gespeeld. Vooral voor Roemenië, dat zijn vroegere bultenlandsche politiek geheel op dat systeem had opgebouwd, is dat een verbijsterend feit. Hoever zal een nieuwe oriënteering een verandering van richting meebrengen? Is het sinds maanden aange- H oe meer men gelijk wil hebben» I hoe minder men het krijgt nationale erin schünt zulken werkgevers nog niet klaar voor oogen te staan. Laten zü een oogenblik bedenkfti, dat het onze dienstplichtigen zün, die huis en gezin in den steek moeten laten, ongemak verdragen, straks wellicht hun leven wagen om de rechten en vrijheden van ons volk te beschermen, óók u en uw vrouw en kinderen, óók uw bezit en bestaan, werk* gevers. En vraagt u dan af of het billük la, dat gü een zoodanige beloont met.... broodroof. Wie hierop het antwoord weet te geven, zal h«A toejuichen, als straks onze regee* ring maatregelen weet te treffen om zoo danige verzaking van den nationalen bur gerplicht ernstig strafbaar te stellen." bezien, kan hier niet worden nagegaan; zeker was ook dit element van aanzienlijke beteekenis.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 18