De Kleine Entente stort ineen
<Ketu&Aaal
van den dag
s
De avonturen van een verkeersagentje
SCHUDT UW LEVER
WAKKER
O
diplomatiek
alleen
de poort naar het Oosten openbrak, neemt
de Kleine Entente een der voornaamste
plaatsen lp. Een hechte constructie, had
men steeds gedacht; een leverrSRfachtige
en zelfs vervaarlijke «constructie: zoo leek
bij verscheiden gelegenheden proefonder
vindelijk bewezen. De mate of mateloos
heid van Hitler’s overwinning in Tsjecho-
zich juist in de wijze,
dergelijke constructie als
Ineenvalt.
D
De vorst
HAAR OPTREDEN NA DEN
WERELDOORLOG
Dampo geneest alle verkoudheden
knaap I
DONDERDAG 13 OCTOBER 1938
Geboortebeperking en
werkloosheid
Laakbare houding
reist incognito
Wat zal Roemenië
thans doen?
Een handige
nder
de
politieke constructies.
zou
verlaten van
Kleine
aan
(Nadruk verboden)
Wij lezen in de Limburger Koerier:
„Ja, hier ben ik,” zei het matroosje lachende, toen de vis
scher en Keesie hem in de boot hielpen. „Jonge, Jonge,” zei
DOOR FRITZ METZNER
pianist wilde vervangen. Alles bij elkaar beslist
een prettige afwisseling. Maar de verbitterde, en
den
toezag
1
1
i
krachtig
.jnagyariseerend
I streven richtte zich
idhouding met de an-
eesche staten. Polen,
ook Roe
der neu-
hjj. ,Jk ben nog nooit zoo lang onder water geweest, maar ik
ben blij, dat ik Je zie, Keesie, want ik was al ongerust over Je."
1
t
t
l
t
Slowakije toont
waarop nu een
een kaartenhuis
m «waas van
MS voet eea oo»
t
1
i
I
I
i
l
laten. Itol
dankt,
terug.
want het
1
I
-A-.’
bij groot en klein, snel en radicaal. Groote doos 30 ct. Bij Apothekers en Drogisten
„Nu het wegens buitengewone omstan
digheden onder de wapenen geroepen deel
onzer landsverdedigers weer naar zijn
haardsteden terugkeert, moge op een be
paald punt de bijzondere aandacht geves
tigd worden.
het
kantoor, waar ze
werkte, op haar
toekwam.
Ik vrees dat
we onze wande-
manier te spelen. 2
het ware vooruit. M
niet of hij had zich
aangepast. En toen k
Wat een kostelijke
springende en tegen el
dansmuziek te spelen! Men zong en juichte mee
en herhaaldelijk klonk bet naar het tooneel:
„Nog eens! Vooruit, nog eens!”
Een ieder werd door het tempo meegesleept,
maar daar was het strijkje dan ook voor. Sigmar,
onderwijl ze dat dacht. Zij besloot Ted er
te spreken.
Voortaan zal ik het erg druk hebben, zei
iu vast wel be-
u meteen\uw kamerhuur
d wel verder af,
krijgt u van-
'gen kunt u ult-
De
ben
pen,
alliantie
en
naar het publiek, en inwendig
van het lachen, liet Sigmar von
zich naar de danszaal brengen en
Reeds eerder is de aandacht gevraagd voor
het onderling verband, hetwelk er bestaan moet
tusschen de werkloosheid en de daling van het
aantal geboorten. De Maasbode geeft in dit
verband een beschouwing dver de stad Rotter
dam in de afgeloopen vee
die er nog even aan gedacht had, dat er nu
weer niets zou kamen van zijn brief aan graaf
Hugheh, gaf zich tenslotte geheel aan de mu
ziek over. Ja, langzamerhand begon hij ook de
dansende paren eens op te nemen.
In een lange kanten japon, beslist kostbaar,
doch niet bepaald smaakvol, danste de bruid
keer op keer met een stralend gezicht voorbij.
Zij wierp echter geen enkelen blik naar boven,
naar het tooneel. O nee! Zij had slechts oogen
voor haar bruidegom, dien zij zoo leek het
af en toe wel nu al over het een en ander
de wet voorschreef.
En daar danste nu juist weer de zuster van
de bruid voorbij. Zü was klein en hoekig van
gestalte en droeg een geheel satijnen Japon.
Haar zwarte, gladde haren glansden als ebben
hout. Zü, Frida Richter, was van nu af de beste
partij in Altroda geworden en daarvan scheen
zij zich volkomen bewust te zijn.
Steeds weer zag Sigmar von Wemstein de
twee zusters, doch onder de pauze zou hij zich
door zijn „collega's” ook eens over de gasten
laten Inlichten. Alle notabelen uit de omgeving
schenen aanwezig te zijn.
O, o. notabelenIn deze omgeving moest
zijn oom Harro hem eens zien. Wat zou hij
dan zeggen....? Sigmar meende het al te
hooren: ,Jk heb het onaantastbare recht, Je uit
dit onbeschaafde gezelschap te verwijderen."
Sigmar moest lachen, Juist eindigde de
zesde of zevende wals, dien hij had meege
speeld en de pauze begon.
Lutz, de violist, probeerde op vertrouwelijker
voet te komen met den nieuwen collega.
Evelyn vond het bijna natuurlijk, toen ze den
volgenden morgen in de lunchroom, waar ae
Er zijn ’t Is treurig bet te moeten
zeggen nog hier en daar patroons In
den lande, die uitsluitend egoïstisch rede-
reeren. Voor dit of dat werk dienen zij een
arbeidskracht te hebben; gaat de aange
wezene weg om wat reden, deert hen
niet dan stellen zij een andere aan; en
wat er dan met de vorige arbeidskracht
gebeurt, deert hen evenmin.
eze samenwerking kan men in zeke-
1 ren zin beschouwen als een voorge-
schledenis van de organisatie der
Kleine Entente, waartoe Benesj, als minis
ter van Bultenlandsche Zaken, in den
herfst van 1920 het Initiatief nam. Het
Hongaarsche schrikbewind van Bela Kun
en andere rpvolutionnaire bewegingen In
Midden-Europa waren toen al door demo
cratische regeerlngen vervangen, terwijl
minstens een half dozijn gewapende con
flicten tusschen de OostenrJJksche erf sta ten
waren beëindigd of voorkomen door tus-
schenkomst van Entente-troepen. De her-
de, en het was goed te hooren, dat hij gewend
was, bevelen te geven.
Alsof hij in zijn heele leven niets anders was
geweest dan een derderangs musicus, zoo ging
Sigmar von Wemstein, ru als mijnheer Warm
steen naar het kleine tooneel met den fan
tastisch beschilderden achtergrond.
De muziek voor een wgls had men al klaar
gezet, dus hij kon direct gaan spelen.
„Laten wjj beginnen," zei Sigmar von Wem
stein, en de violist mompelde tot antwoord:
..Flink er op los, collega.”
Reeds na de eerste maten keek de violist
naar den paukenist en probeerde diens aandacht
te trekken. De paukenist had daar al gauw erg
in en toen gingen hun oogen met een blik van
verstandhouding naar den.nieuwen pianist. Die
kon spelen.... Zij hoorden het beiden heel goed,
dat, die vreemde een pianist van den eersten
rang was.
Doch ook in dte feestzaal zelfs was men op
merkzaam geworden, terwijl Sigmar von Wem
stein aan niets anders dacht, dan dat het niet
meeviel, die primitieve dorpsmuziek op de juiste
Ijn collega's stormden als
aar lang duurde het toch
pij hun manier van spelen
zeeg hij er ook plezier in.
{rap, voor dit door elkaar
aanbotsende publiek
een doom in het
strooide meisjes.
ZONDER SCHADELIJKE LAXEERMIDDELEN
en «uit morgéns „kiplekker*
uit bed springen.
lederen dag moet Uw lever minstens een liter gal
In üw Ingewanden doen stroomen. Wanneer desa
stroom van gal onvoldoende la, verteert Uw voedsel
niet, het bederft. U voelt opgeblazen. U raakt
verstopt. Uw lichaam is werglrtlgd en U bent
humeurig, veelt U ellendig en «let alles somber in.
De meeste laxeermiddelen zijn slechts lapmiddelen.
U moet CARTER S LEVER PILLETJES nemen om
een liter gal vrij te doen stroomen en suit weer
geheel fit zijn. Onschadelijk, plantaardig, zacht, on
overtroffen om de gal te doen stroomen.
Eischt Carter's Leverpilletjes bü apotheken eu
drogisten, f. 0.75.
AI I F ARANNlÉ’Q ®tMad^ ingevolge venereringsvoorwaarden «v* w-i levenslange geheel. imi—i IHlttiMd tot wertosn «w W-t *7KA 17 OEA
/AOVrlVlZlls O ongevallen verzekerd voor mü der volgend, uitkeeringen F f OU.- verlies van belde ann«k'beide bMnen o< tMtde oo^o F f DU.- doodeüJken afloop F 4OU.’
AANG1FTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
„indien Frankrijk ge-
tusschenbelden ko-
erwljl de Kleine 1
diplomatieke leiding
„Het systeem der kinderbeperking heeft
in plaats van zoogenaamde overbevolking
tegen te gaan, de samenstelling der bevol
king zoodanig gewijzigd, dat de meer ge
zonde verhouding tusschen producenten en
consumenten werd verstoord. Met als resul
taat juist een relatieve overbevolking van
een bepaalde leeftijdsgroep.
Wordt met het systeem van de kinderbe
perking voortgegaan, dan komt voor onze
zelfzuchtige generatie eenmaal de tijd, dat
zjj, oud geworden, een in verhouding te ge
ring nageslacht heeft om de zorg voor de
ouderen te dragen. Die fijd is, als men de
cijfers nauwkeurig bestudeert, dichter bij
dan men denkt.
Tn den geleidebrtef op de Jongste O.-
meentebegrootlng 1939 heeft men kunnen
lezen welk een steeds toenemende zorg voor
de gemeente de ondersteuning der armlas
tigen is geworden. Terwijl de ultkeering
aan werkloozen een vermindering kon on
dergaan, moest het bedrag voor de onder
steuning aan armlastigen, nadat dit reeds
In Juli j.l. met 1.2 mlllioen was verhoogd,
andermaal een verhooging ondergaan en
gebracht worden op ƒ8.200 000. Weet men
wel, dat het aantal in ondersteuning zijn
de armlastige personen, reeds 17.500 be
draagt, een cijfer, dat in tegenstelling tot
haar twaalfuurtje gebruikte, Ted aantrof. Met
stralend gezicht voegde hij zich bü baar en
weldra waren ze in een levendig gesprek ge
wikkeld. Het onderwerp was, althans in het
begin, Marion.
Even natuurlük was het, dat de beide jonge
lui samen een straatje-om liepen en zulks de
daarop volgende dagen herhaalden. Ted, die U
dezelfde plaats als Marion woonde, sprak niet
over vertrekken; maar stellig zou het er toet
eenmaal van komen. De verhouding was ove
rigens zóó ongedwongen en van zulk een harte-
Ujken aard, dat Evelyn begreep dat zü hur
ontmoetingen moesten stopzetten, hoe prettig
zij ze ook vond.
Ik ben niet een van die meisjes, zei Evelyn
ernstig bü zichzelf die haar beste vriendin
haar galant probeeren af te troggelen.
Maar iets vochtigs blonk er in haar oogen,
■J tikrit over
.Maar ik kan toch zelf niet met hem spre
ken, vader. Doet u dat voor me.”
„Waarom? Ik heb toch geen verstand van
zulke dingen. Maak het zelf maar in orde”.
Doch Frida wist haar vader toch wel zoover
te krügen, dat hü eens bü den kastelein naar
den vreemdeling ging informeeren. Dat moest
in leder geval eerst gebeuren, meende ook me
vrouw Richter. Zü, als eene von Wallaff, wist
hoe het hoorde en dat men steedM voorzichtig
moest zün. Je kon zoo maar den eersten den
besten niet in Je huls opnemen. Dat ging toch
niet.
En terwül Frida naast haar moeder
vreemdeling gadesloeg, en nauwkeurig 1
hoe hü met de andere muzikanten zün warm
maal naar binnen speelde, begaf vader Richter
zich, vol besef van zün waardigheid, naar den
kastelein.
„Vertel eens, Schmledel, wat is er dat voor
één, die pianist? Ken je hem?”
„Tot mün spüt niet, mijnheer Richter. Ik
weet alleen, dat hü van een goede familie is en
Warmsteen heet. Hü schünt te reizen.”
„H’m.... Dat zegt niet veel. Mün Jongste
heeft een goeden leeraar ncodlg, en nu mün
schoonzoon hier weggaat, dacht ik dat......
Nou ja, ik kan het toch mün Jongste niet wel-
geren.”
,Jk denk, dat u het münheer Warmsteen ge
rust kunt vragen, mijnheer Richter. Maar na
tuurlük wil ik het oqk voor u vragen. Ik geloof
wél, dat hü geld zal kunnen gebruiken.”
(Wordt vervolgd)
nog wat vormelüke vorst Sigmar von Wemstein
zou in de weken van vrüheid niet in een vroo-
lütoen, levenslustiger! Sigmar Wemstein zün ver
anderd. wanneer hü nu dat kluchtige aanbod
had afgesiagen. Hü stemde dan ook lachtend
toe.
.Wanneer' men met mü tevreden is, kastelein,
wil ik graag spelen. Afgesproken? Kondigt u mün
bezoek maar aan en zeg maar, dat ik voor den
slapenden pianist zal invallen. Of nee. zegt
u maar niets.”
,4a maar, ik moet het zeggen, münheer Warm
steen De rüke'Richter moet toch weten dat u
mün gast bent, anders zeu hü u zeker niet toe
ingenomen door Masaryk en
als leiders der Tsjechen samen
met kopstukken der Slowaken.
Op het geldzuchtige, llefdelooee, on-
maatschappelüke van zulk een houding
willen we niet eens nadruk leggen. Het is
reeds vaak genoeg betoogd. Maar het on-
die
ineengestort zijn of nog bezig zijn
ineen te storten sinds Hitler met een
offensief, welks heftigheid
door zün succes geëvenaard werd.
Entente is een na den
wereldoorlog in het leven geroepen
organisatie, die drie mid-
politieke
den-Europeesche staten: Tsjecho-filowakije,
Joego-Slavië en Romenië, onderling ver
bindt ten behoeve van hun gemeenschap
pelijke belangen,” zoo luidt het eerste
artikel van het stlchtingspact der Kleine
Entente.
Deze organisatie had feitelijk al wortel
geschoten in een serie politieke daden en
verklaringen in de dagen der oude Dubbel
monarchie. In het parlement van Weenen
hadden de vertegenwoordigers van niet-
Dultsche volksgroepen zich toen reeds met
de oppositie tegen het centrallseerend
staatsbeleid der Oostenrijksche regeering
vereenlgd. In het parlement van Boedapest
hadden de Slowaken, Serviërs, Kroaten en
Roemenen reeds in het revolutiejaar 1848
een krachtig protest doen hooren tegen
het .jnagyariseerend imperialisme” van
Boedapest; in 1905 leidde dit protest tot de
vorming van een niet-magyaarsch parle
mentair blok, dat zich voortaan in parle
mentaire samenwerking zou uiten.
Door de eerste oorlogsjaren tüdelijk on
derbroken, kwam deze samenwerking weer
op het tooneel bij het Paaschcongres van
uitgeweken Oostenrljksch-Hongaarsche par
lementsleden, dat in April 1918 te Rome
gehouden werd. Het einde van den langen
oorlog was reeds in ’t zlbht. Na dit congres
reisde de rusteloos-werkende Masaryk,
evenals Benesj, zjj het meestal niet te
samen, voortdurend door de Entente-staten
van Europa en in Amerika, om geld voor
de kostbare „onafhankelijkheidsbeweging
der niet-Duitsche volksgroepen in Oosten-
rfJk-HongariJe" in te zamelen. In den herfst
van, 1918 stichtte hij te Pittsburgh in
U8A. de „Centraal-Europeesche Democra
tische Unie", waarover nog kortgeleden in
verband met zekere Slowaaksche aanspra
ken zooveel te doen is geweest. Reeds een
jaar eerder was er overigens een bijeen
komst van afgevaardigden der „Slavische
volksgroepen uit de Dubbelmonarchie” ge
houden te Kljef, de hoofdstad van Oekraï
ne; onder begunstiging van het kortston
dige liberale Kerensky-reglme daar was o.a.
een (geheim) comité van actie opgericht
Bij dit „komplotteeren voor zelfbeschik
king”, zooals het werd genoemd, werden
de voornaamste leidersposities vanaf den
beginne
Benesj,
werkend
Serviërs,- Roemenen. Polen en de mannen
van .„Italia irredenta”, maar ook met de
nationalistische leiders der Oekrainers.
Ha, ha, dat werd nu een grap zonder einde,
dacht Sigmar von Wemstein. Eerst wantrouwden
zü hem, omdat hü geen bagage had en daarna
kreeg hü te verstaan, dat hü zich in de verste
verte niet kon vergelüken met de familie Rich
ter, waarvan de moeder van adel was. Verder ver
minkten zü zün naam en nu kwam zoowaar de
kastelein haast smeeken of hinden onbekwamen
haalde pogingen tot herstel van de Habs-
burger-dynastie in April en in October
1921 welke door den gemeenschappen -
ken militairen tegenstand vanuit Praag.
Belgrado en Boekarest werden verijdeld,
bewezen al spoedig de practièche waarde
der defensieve alliantie, welke de Kleine
Entente in die dagen vooral beteekende.
drie staten der Kleine Entente heb-
natuurlijk vanaf den beginne begre-
dat alléén door zulk een defensieve
er in Mldden-Eyropa nog geën
vrede en welvaart te bereiken viel. Hur,
voornaamste politlel
op een betere versts
dere Midden-Euro
Oostenrijk en Hongarije. Een gemeenschap
pelijke economische politiek voor héél het
Donaubekken, welke door herhaalde onder-
handelingen jarenlang goo ijverig werd na
gestreefd, kwam echter'.niet tot stand van
wege de gröote onderlinge verschillen in
politieke, economische en financieele posi
tie en vooral ook de genecl ongelijke ver
houding tot groote mogendheden als Italië
of Duitschland, Rusland óf Frankrijk.
,4Ü schünt anders alleen maar klassieke
muziek te spelen, geloof ik. Ja, dat is mooi,
maar hier zal je toch wat anders moeten lee-
ren, beste vriend. Waar ben Je in functie?”
,Jk ben nergens in functie, ik reis,” ant
woordde Sigmar yon Wemstein lachend.
„Zoo.... Je reist! Maar Je spel verraadt een
goede school, hoor. Lesgeld zeker wel tien mark.”
„Tien mark voor een uur muziekles! Man,
waar zou ik tien mark vandaan halen? En het
komt toch zeker op de eerste plaats op den
speler aan en niet op zün leeraar!”
„Daar heb je gelük in. Men merkt het trou
wens direct, dat er bü Jou wat in zit. Maar,
zeg, heb je niet in de gaten, hoe Frida Richter
geregeld naar Je kükt? Die kan ook spelen.
Perfect zelfs!”
Sigmar had pleizier in alles wat de violist
vertelde, vooral in het laatste. Frida Rich
ter.... Maar hü had geen gelegenheid, er ver
der op in te gaan, want er werd warm eten
voor de muzikanten opgediend.
In de lange pauze tusschen het dansen ge
beurde er iets, dat voor het verblüf van Sigmar
von Wemstein in Altroda van beslissende be-
teekenis zou worden.
Frida Richter was achter den stoel van haar
vader gaan staan en fluisterde zachtjes.
Eerst luisterde de rüke grondbezitter maar half
en onder gebrom naar zün dochter, maar al
gauw moest hü toegeven, dat haar gefluisterd
betoog nog zoo dwaas niet was.
„Vraag het hem zelf”, antwoordde hü. ,-Als
hü Je les wil geven, mü is het goed. Maar niet
te duur, hoor.”
itente onder de
an Titulescu en
Benesj haar grootste drestige en acti
viteit bereikte, bleek Joego-Slavië de minst
secure van de drie schakels 'te zijn. Vooral
op economisch terrein vond
voordeelen bij Italië en Duitx
tieke tegenspelers der Kleine!
den strijd om den voorrang ii
bekken,
een afwisseling van beloften eri
ten omspeelden.
Na Titulescu’s heengaan wen
menië geleidelijk in de rlchtlni
traliteit gestuwd. Ai verzekerden \de nieuwe
Roefheensche kabinetten ook, dat zij t
„de oude vriendschappenvasthielden
de juichkreten, te Rome en vooral te Ber
lijn aangeheven voor „de nieuwe richting”
in Roemenië, klonken zeker niet ongemo
tiveerd. Voor de overige landen van de
Kleine Entente was dit des te bedënkelij-
ker, omdat juist in den loop van 1937 het
bondgenootschap tusschen Polen en Roe
menië weer naar voren kwam; en de Pool-
sche politiek van minister Beck had zeker
geen scherpe spits tegen Duitschland. De
regeering van Boekarest zocht, naast de
verhouding tot de Kleine Entente, Frank
rijk en Rusland en met behoud eener cor
recte neutraliteit ten opzichte van Duitsch
land, rechtstreeksche banden met Londen
t^elke rol de „ideologische” factor in deze
geleidelijke verslapping der Kleine Entente
speelde, m.a.w. in hoeverre sommige regee-
ringen, min of meer autokratisch geworden,
Rome en Berlijn met andere oogen gingen
Joego-Slavië
zhland, poli-
Entente in
het Donau-
die Oostenrijk en Hongarije met
dreigemen-
it moet dus, ziet u.
Hier hebt
\Straks rekenen wü no
wordt laat. hcor. Etei
nacht natuóclükook^Hee-en mpf
slapen. Of moFtnrsoms op kïantenbezoek?”
„Klantenbezoek? Mensch, hoe kom Je daarbü?"
„O, ik dacht, u bent toch reiziger.... En Ja,
dan.
„O kostelüke onnoozelheldJa, natuurlijk,
u hebt gelük. ik reis! Maar mün klanten heb
ben den tüd, kastelein. Laten wü nu maar
naar beneden gaan, want daar zitten zü natuur
lük te wachten.”
Heel voldaan wreef Peter Schmledel zich de
handen; maar goed, dat hü zoo moedig was ge
weest. Toen hü weer in de gelagkamer kwam,
keken de ober en de bruiloftsgast hem reeds met
bewonderende blikken aan, terwül de pianist
nog slap en slaperig op de sofa zat.
„Hier, müne heeren, münheer Warfnsteen wil
de plaats van den pianist Innemen. Wanneer
die daar niet beter wordt, dan zoolang als het
feest duurt.”
Nieuwsgierig
schuddend
Wemstein
maakte bü den ingang een lichte buiging. Eerst
keken de ruim honderd gasten nóg bedrukt naar
de deur, maar büna tegelükertüd leefde hun
vroolükheid weer op.
„En nu maar aan den gang, Jongeman!
Vooruit!” riep de vader van de bruid, de
grondbezitter Paul Richter. Zün stem schal-
Zullen Al degenen, die in een onderge
schikte burgerlüke betrekking werkzaam
waren, deze bü hun terugkeer nog voor
hen open vinden?....
De ervaring, in de korte spanne tüds van
hun afwezigheid opgedaan, heeft helaas
uitgewezen, dat zü in vele gevallen hun
broodwinning reeds in handen van een
ander zullen zien overgegaan.
kondigde reisplan van Koning Carol naar
Londen nog actueel? Of zal Roemenië der.
vriend dicht bij huis zoeken? Het Pact van
Vieren, oud schrikbeeld der Kleine Entente
lijkt misschien nog gevaarlijker dan de
groote buurman alleen!
Een officieus-geïnspireerd blad te Boe
karest schreef bij gelegenheid van de Mün-
chener bijeenkomst: „Tot dusver had een
deel van Europa het besef, dat Engeland en
Frankrijk hun handteekening nakwamen
hetgeen hun gezag verleende. Het voorstel
der vier groote Mogendheden te München
heeft in dit opzicht een prlncipieele veran
dering teweeg gebracht.” Nog duidelijker
taal sprak de oud-gezant van Roemenië te
Praag, Vishoianu, die een artikel aldus be
sloot: „Frankrijk weet héél goed, dat geer,
enkel, land bondgenootschappen noodlg
heeft om in volksstemmingen te berusten
mei onder de tafel op te rapen.
Evelyn, die zich voorover gebogen had, om
hem te helpen, dacht aan de nieuwe verwüten.
die John haar zoo aanstonds zou maken. Ze
had geglimlacht tegen een onbekende -f en
John was ontzettend jaloersch. Dén had ze voor
de zooveelste maal haar taschje laten vallen
iets, waar hü «ich al zoo dlkwüls over ge
ërgerd had. En bovendien had ze de aandacht
van al de anderen op hen gevestigd, waar John,
die ontzettend gereserveerd was, een geweldigen
hekel aan had. Onderwül de andere jongeman
den boel opraapte, bleef John met een strak ge
zicht zitten en bedwong met moeite zün toom.
Toen gebeurde er iets merkwaardigs. Terwül
de onbekende haar het weer volgestopte taschje
aanreikte, zeide hü:
Alles zit er weer in, Evelyn. Ik geloof dat
Ik niets vergeten heb. Ik ben tamelük handig,
zooals die goede Marion altüd zegt.
Evelyn spalkte haar oogen open. Hü had haar
bü haar naam genoemd. En hü kende ook Ma
rton, haar beste vriendin. Maar dan moest
ze dien aardlgen Jongen toch kennen! Ach ja,
hoe kon ze toch zoo dom wezen. Het moest Ted
wezen, met wien Marlon zoo dweepte en aan
wlen zü, Evelyn, den vorigen zomer heel Inder
haast was voorgesteld.
Blü je terug te zien, prevelde zü. JoRn,
dit is een„goed£ kennis van Marion Ted....
wachf* even.Tl Ted
Ted Philip^ hielp de jongeman haar, ter
wül hü John dq hand reikte.
De donkere wolk verdween van John’s gezicht,
nu de onbekende een bekende bleek te zün.
Hü schudde Ted de hand, beiden wisselden een
paar vormelüke woorden en vervolgens maakte
Ted een buiging voor Evelyn en ging weer naar
zün tafeltje terug.
De onweersbui Is even overgedreven, dacht
Evelyn bü zich zelf, toen ze zag dat John niet
boos meer naar haar keek.
„Maar ze wist "dat hü er op terug zou komen.
Dat eeuwige taschjes-laten-vallen was hem
oog. Hü hield niet van ver-
Evelyn had zich een paar
maanden geleden tamelük onverwacht met John
verloofd, als een soort welkome afleiding voor
het eentonige leven, dat ze leidde. Haar besluit
was waarschünlük wat verhaast door de geest
driftige brieven van Marlon over Ted. Nu ze
dien jongeman, met z*n knAppe gezicht en le
vendige blauwe oogen wat beter bekeken had,
begreep ze Marion’s geestdrift volkomen.
Men kan begrüpen hoe verbaasd de visscher was, toen hü
in plaats van visch een matroosje öphaalde, die als een groet
met zün muts wuifde. Van verbazing liet de visscher zün
schepnet in het water vallen. En Keesie had pret voor drie.
„Daar is ie, daar is ie,” schreeuwde ,hü.
velyn slikte met moeite. Ze leek veel op
H een stout kind, dat een standje krügt,
zooals ze daar, in deemoedige houding, zat
te luisteren naar John, die haar, met zenuw
achtig vertrokken gezicht en fonkelende oogen,
onderhanden nam voor diverse misdragingen.
Op een gegeven oogenblik wendde ze den blik
terzüde, keek in de richting van het naburige
tafeltje en zonder dat ze had kunnen zeggen,
waaróm betrapte ze zich erop, dat ze glim
lachte tegen een sympathieken Jongeman, die
haar totaal onbekend was.
Alsnu ontwikkelden de dingen zich met een
Snelheid, die niemand kon tegenhouden. De
Jongeman glimlachte eveneens. Evelyn liet in
verwarring haar taschje vallen en het taschje
ging door den val open, met het gevolg, dat
of territoriale verminkingen te ondergaan!” brieven,geldstukjes, poederdons, lippenstift,zak
doekje en wat er verder nog In zat, over den
grond verspreid werden. Met een vuurrood ge
zicht van kwaadheid en ergernis schoof
John zün stoel achteruit, maar de andere Jon-
geman was gauwer dan hü en had zich in een j ze tegen hem,
oogenblik over den grond gebukt, om den rom- I zoodra hü bü bet j
r„,«,
lingen niet kunnen voortzetten. Het spüt me
erg, want ik sprak graag met Je over
Marlon.
En meteen liet ze haar taschje vallen. Won
der boven wonder bleef het dicht. Ted haastte
zich het voor haar op te rapen, maar oüderwül
hü het haar teruggaf, trok iets zün aandacht,
aan Evelyn’s linkerhand.
Aardig, zei Ted. een beetje aarzelend.
Marion is een knap ding, hè, voor een brunette
dan.
Evelyn bleef opeens staan.
Noem Jü dat.... stamelde ze.
En dan die zwarte kükers! Pittig, hoor!
Hü kon niet meer zeggen, aangezien Evelyn
wéér haar taschje had laten vallen en hü zich
opnieuw moest bukken, om den inhoud op te
rapen, die over'het trottoir verspreid lag.
Ditmaal bekommerde Evelyn zich totaal niet
om het geval.
Ted, zei ze, met een stem, die eensklaps
ernstig was geworden kun Je me zeggen, hoe
Marion van haar achternaam heet?
Ook Ted was ernstig geworden en keek Eve
lyn recht in de oogen.
Weet ik het! zei hü dan.
Dan heb ik het dus goed gedacht! zei
Evelyn. Marion is blond, zie je, en ze heeft
blauwe oogen
Net als Jü dus, zei Ted kortaf. Kan ik
het helpen, dat Marion’s haar op het portret
donker hjkt?
Hü was bezig alles weer in het taschje te
doen, onder andere een foto, waarop in een
hoek geschreven stond: „Aan Evelyn, van haar
toegenegen Marion.”
Zie Je, legde hü haar uit die opdracht
las ik toen, onder de tafel, in dat restaurant,
üit de blikken van je galant had ik begrepen,
dat hü het niet al te prettig vond, dat je tegen
Iemand glimlachte, dien je niet scheen te ken
nen. Ddarorn deed ik een poging om Je te hel
pen en noemde je bü je naam Ik heet niet
Ted, maar Bob. Mün achternaam heb ik Je-naar
waarheid genoemd. Tusschen twee haakjes, ik
zie dat je ring verdwenen is. Dan is John zeker
óók verdwenen....? Vind Je mün achternaam
goed genoeg, om hem definitief aan te nemen?
Denkelük bü wüze van instemming, liet Eve
lyn voor de derde maal haar taschje vallen.
De Kleine Entente, uit den oorlog gebo
ren als een, ietwat minder eerbiedwaardig
spiegelbeeld van de groote, is zonder oorlog
ten gronde gegaan, ongeveer zooals volgens
de sage de schepen, die te dicht bij de mag-
ncetrots kwamen, in duigen uiteen vielen,
als de magneetkracht deAiagels uit het
want trok. W.
de werkloozen niet afneemt, maar voortdu
rend stügt?
Omdat de gemiddelde leeftüd van de be
volking steeds is gestegen, bleef er tot nu
toe nog een vrü behoorlüke distantie tus
schen de geboorte en de sterftelün. Maar al
mogen allerlei maatregelen van gezond
heidszorg den gemiddelden leeftüd hebben
verhoogd, eenmaal komt de tüd, dat de
mensch moet sterven. Deskundigen ver
wachten dan ook geen belangrüke daling
meer van het sterftecüfer, doch een gelet-
delüke stüging in verband met het hoog
percentage ouderen onder de bevolking.
Daartegenover ziet het er niet naar uit,
dat het geboortecüfer zal stügen. Al v^prdt
het hier en daar meer „modem” genoemd
om een groot gezin te hebben, vooralsnog
blüven deze groote gezinnen hooge uitzon
deringen. Oaat men na, hoe de samenstel
ling is van de gezinnen van een zoo be
langrüke groep als de ambtenaren der ge
meente, dan ziet men daar naast de vele
kinderloozen maar weinigen, die meer dan
twee kinderen bezitten. En dit kinderaantal
leidt al tot een voortdurenden teruggang
van de bevolking.
Wie de lün van de geboorten volgt, kan
zien, dat ook ongunstige economische perio
den daarin tot uitdrukking komen. Maar
behalve de genoemde bewuste kinderbeper
king en de economische crisis, is op het
geboortecüfer ook van «zeer grooten Invloed
de steeds zwarë druk op het tgroote gezin
doorde vele indirecte lasten! Wie nagaat,
welke levensmiddelen zooal qoor indirecte
belastingen, crisisheffingen én accünzen
worden getroffen, moet tot vie conclusie
komen, dat aan het groote gezin in dezen
tüd door dergelüke belastlng-polltiek het
leven vrüwel onmogelük wordt gemaakt.
Een sluitend budget, hetwelk noodzak»-
lük is, gal nooit mogen gaan ten koste van
de toekomst van ons volk. Dit Inzicht zal
eerst algemeen moeten doordringen, voor
aleer ooIl in de groote stad het groote ge
zin een redelük bestaan zal zün verzekerd.”
edert den Anschluss in Maart van dit
jaar waren de politiek en de economie
der Kleine Entente problematisch ge
worden. Toen in Mei het Sudetenvraagstuk
-al een eerste maal oorlogsgevaar voor
Tsjecho-Slowakije opriep, reageerden de
twee andere genooten der Kleine Entente
maar uiterst flauw. Er bleek géén ernstige
verstandhouding meer te bestaan tusschen
Boekarest en Belgrado, ten opzichte van
het eventueel verleenen van bijstand aan
Tsjecho-Slowp.klje; Roemenië en Joego
slavië namen hun verplichtingen nog maar
voorwaardelijk op:
wapenderhand
men.
In de dagen vóór 1 October 1.1., die de
debacle van Tsjecho-Slowakije zagen, heeft
de Kleine Entente geen rol van beteekenis
meer gespeeld. Vooral voor Roemenië, dat
zijn vroegere bultenlandsche politiek geheel
op dat systeem had opgebouwd, is dat een
verbijsterend feit. Hoever zal een nieuwe
oriënteering een verandering van richting
meebrengen? Is het sinds maanden aange-
H oe meer men gelijk wil hebben»
I hoe minder men het krijgt
nationale erin schünt zulken werkgevers
nog niet klaar voor oogen te staan.
Laten zü een oogenblik bedenkfti, dat
het onze dienstplichtigen zün, die huis en
gezin in den steek moeten laten, ongemak
verdragen, straks wellicht hun leven wagen
om de rechten en vrijheden van ons volk
te beschermen, óók u en uw vrouw en
kinderen, óók uw bezit en bestaan, werk*
gevers. En vraagt u dan af of het billük la,
dat gü een zoodanige beloont met....
broodroof.
Wie hierop het antwoord weet te geven,
zal h«A toejuichen, als straks onze regee*
ring maatregelen weet te treffen om zoo
danige verzaking van den nationalen bur
gerplicht ernstig strafbaar te stellen."
bezien, kan hier niet worden nagegaan;
zeker was ook dit element van aanzienlijke
beteekenis.