GEORGE BIZET
iïCdta&Aaal
De Sakharoffs
Nederland
De avonturen van een verkeersagentje
I
hi
vonden dag
Hp-'
Grfensbeveiliging
in
'IS
De schepper van
Carmen
LEVENS IN DIENST
VAN DE KUNST
ALLE ABONNÉ’S ongevallen verzekerd voer Mn dor volgende ultkeertngen 7a5^)s*“ verlies van belde armen, belde beenen at belde oogen F* doodelüksn afloop
I
h*
PO
0
En de oude lichtingen
I
WILD....
I
Be vorst-
I
ZATERDAG 29 OCTOBER 1938
i
De Roemeen
uit Brussel
reist incognito
I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR N£ HET ONGEVAL
Rmmiiiiiiig
K - zo
en
ne i
üe’-c
missen
Is een feit, en buiten kijf.
Men schrijft ons uit het Zuiden:
(Nadruk verboden)
Fra Angelico,
vrienden zijn!" Nu, daar hadden de vrienden wel ooren naar.
DOOR FRITZ METZNER
90
glazige
dat
(Wordt vervolgd)
nn
W wrta ma m Hana
«a voe» et aan os*
„Zeg eens, ben JU van lotje getikt?” vroeg ons matroosje,
terwijl hij kwaad opstond. .Kotn eens op, dan zullen we het
samen uitvechten,’’ riep hü. terwijl hü zün mouwen opstroopte.
..Het was maar een grapje,” zoo bood h(J verontschuldigend
aan, ,Jk meende het heuach zoo erg niet. Kom, laat ons goede
De boachgod sprong nu van zjjn voetstuk en boog beleefd
voor de beide vrienden, terwijl zün staart op en neer wipte.
itbreuk daar-
i eens duide-
Sigmar dacht nog overgelukkig aan den lief-
devollen blik, waarmee Maria hem bU het af
scheid had aangezien, toen hU reeds voor de
herberg „Het Witte Hert” stond.
Zou het niets uithalen, wanneer hü eenvoudig
probeerde, vriendschap met baas Disselhoff te
sluiten? Men kon toch nooit weten.
Het was niet de gewoonte van den vorst, zich
lang over Iets te bedenken en daarom stapte hjj
landheer uit de Dobroedsja. Slecl
waardigde hü zich den mooien L.
tl
S
ft werken kan?”
U»
houd, een verhaal, - of zoekt u den absoiuten
dans, de conformiteit met absolute muziek?
De Sakharoffs bewegen zich op beide gebie
den en doen dit met een zekere mate van vrij
heid, die hen lesmaakt van het ag. klassieke
ballet. Zü gaan niet over tot het pantomimische,
zü houden zich ook verre van de Münchener
school, Grünther en Mary Wiegman: zü heb
ben hun eigen stijl, hun eigen inspiratie, zooals
Jooss en Schoop.
ZO!
lük a
Verge
MA
Proce
Maria
DD
Cathi
voor i
Zon
aiwgSi
Uren
Dez
en
ding,
lede
onkos
Om
Congi
befenl
ter e<
predli
MA
na H.
half
Om
grega
de jc
oefen!
het A
D»
ah Z<
begin;
kan t
men i
Mann
Om
biddir
I
I
Om
pelijki
en T
Gebet
onmic
lerziel
vuur.
Doo
langei
we op
houde
cessie.
Dez
bruidj
en he
leden
Sacra
WO
7 uur
over 1
ter dc
geloot
H. Va
ten tie
drieta
's A'
Wc.arr
om 8
DO!
genhe
de ov<
het h
VR]
I uur
dlnr;
H. H
ZA1
u
eere i
voor
ZO!
H. Qo
en St
>3 a
immerd door een keelziekte. Bo-
hQ lüden aan een diepe neer-
ZO1
Hoebt
H. R
10 uu
MA
Maria
voor
nus I
tige 1
DD
8 uur
Paroc
UJ4-J
WO
Zuste:
om 8
zijn t
Z.H.
voor
om 7
om 9
Wit;
beek-:
DO1
en G
Maan
VR1
slenat
tot ze
„J5A1
Barra
derscl
ZO!
voor
HERMAN KRAMER
MlllllllllllllllllllllllllltlIlllllllllltlIllllllllllllNllllllllllllllllllllllllllllirc
„Ja, Ja”, zei Keesie die ook kwaad geworden was. „Geen gek
heid of Je bent mün gevangene.”
Sakharoff is een mager, lenig type, hoe zou
dat voor een danser anders kunnen zün? Hü
maakt, als hü de conversatlekamer binnen komt,
zün excuses, dat hü zoo laat is, maar.... „hU
moest eerst zün ochtendgymnastiek doen”.
Deze menschen voelen zich gelukkig in hun
kunst, zü arbeiden en leven ervoor. Een wo
ning bezitten ze wel is waar in Parijs, maar
kostbaarheden zün hun eigendom niet. Zü zwer
ven de geheele wereld door, leven van hotel naar
podium en van podium naar hotel. Een enkele
maal komen ze in contact met het leven der
zwoegenden, zooals dat gebeurde op nun reis
in Arabic. Dan treffen hun de alledaagsche din
gen, dan vinden zü nieuwe Indrukken, die zü
met zich wegdragen en voor het forum der
groote steden naar hun Inzichten weergeven.
Schokkende dingen verdragen zü lastig. Een
getimmer in een aangrenzende kamer stoort
hun gehoor, doet hen schrikken. Zü zün alleen
afgestemd op de verfünde klanken der mu
ziek. En zoo dragen zü hun kunst als een kost
baar kleinood mede van stad tot stad en van
land tot land.
De wereld van twee dansende menschen
J. H.
de beste stemming verliet Sigmar von
ein met Marla het kleine kamertje,
jongeman zit vol onzin, dat Is Jammer
tn,” zuchtte de zieke, toen Maria, met een
Semi-overhetdsbedrijf.
Niemand kon de Sporen deren,
Niemand kon de Sporen aan
En men dacht: zoo zou ‘t
waarschijnlijk
Tot het eind der tijden gaan
Tot... de autobussen kwamen!
J Bijna honderd faar geleden
Liep bij ons de eerste trein,
't Was nog maar een primitieve
En een tamelijk korte lijn,
Maar de Ijzeren Spoorweg groeide,
Heel het land kwam in zijn ban,
Voor er veel tijd was verloopen
Maakte elk gebruik ervan.
S Dat men ‘t Spoor niet meer kon
gelukkigen lach op haar mooi gezichtje, weer
binnenkwam. „En hü waagt het zelfs, bü ons
in huis te komen. Kind, kind, Je kent je vader
toch.”
„U en vade? begrijpen hem niet, moeder. Ik
houd juist van hem, zooals hü is. Daar kunt u
geen van beiden iets aan veranderen.”
De moeder gaf maar toe, doch haar zorgen
bleven.
„En je gelooft ook aan die geschiedenis van
het geld? Denk er toch om, dat hü als land-
looper hier gekomen is, kind!”
,Js dat zooiets ergs? Wanneer Sigmar mü
iets belooft, dan geloof ik het. En wat komt
het er op aan, als het hem niet lukt? Hü kan
werken en hü zal werken. Ik wilde, dat vader
niet zoo halsstarrig was. maar Sigmar zal wel
eens met hem gaan praten.” -
Verschrikt sloeg juffrouw Diaselhoff de han
den boven haar hoofd samen.
.Kind, dat loopt verkeerd aft Mün arm
kind! Laat je toch niet meer met hem zien!”
De claxon van een auto liet zich voor de
smederij hooren. Maria moest de benzinepomp
gaan bedienen...
„Als je er op staat, heel graag, fit kom een
beetje meer uit het Noorden, heet Karl Schmle-
decke en ben.commissaris van de crimlneele
politie in bet Berlünache praesldlum, weet je.
amico, kamer 2041”
Bliksemsnel greep Carol Caleato naar zün
broekzak, maar voor hü het wapen op den po
litieman kon richten, kraakte een schot, waar
door zün hand slap naar beneden viel. Detec
tives sprongen toe en enkele oogenblikken later
suisde een polltle-auto door de straten. Aan zün
vele successen in zün strüd tegen «Wawwnfc-
misdrijven had commissaris Schmledecke een
nieuw toegevoegd door deze arrestatie.
„Dat zal veranderen, baas Disselhoff. Van
nu af zal ik met den landeigenaar die pacht-
kwestie van u behandelen. Begrijpt u? Ik heb
er al met uw echtgenoote over gesproken. Een
buitengewoon goede vrouw! Zü heeft alleen te
veel angst voor de Richters.”
.Ja, die Richters
De smid nam een flinke teug uit zün glas.
,Je bent dus in mün huis geweest, zonder
mün toestemming. Hoe zit dat?”
„Wel, ik wilde u spreken, baas Disselhoff.
Met dames kan men toch geen financleele aan
gelegenheden afhandelen. Daarom kwam ik nu
naar hier.”
„Wat beteekent dat, financleele aangelegen
heden? Schulden heb ik!”
.Die wü zullen aflossen. Luister nu eerst eens
goed naar mü, daarna komt u aan het woord,
baas Disselhoff.”
De zoogenaamde circusartist had wel een
büzondere manier van optreden, want de
smid scheen, trots al zün tegenstand van straks,
nu overwonnen.
.Luister dus. Ik ga bü de Richters weg en
wil bü u het smidsvak leeren. Verbaast u zich
daarover nu maar niet. Ik heb kracht genoeg
daarvoor en lesgeld kan ik ook betalen. U
zegt zelf maar hoeveel het zün moet. Verder I
zal ik u het geld voor de pachtschuld bezorgen.
Denk echter niet, dat ik daarmee uw gunst
wil koopen; dat absoluut niet. Maria en ft zün
het zóó met elkaar eens, dat wü ook tegen uw
zin met elkaar zouden trouwen, baas Dissel
hoff."
En dat alles moMt Albert Disselhoff nu In
geroepenen, meerendeels huisvaders, hun
plicht kwamen vervullen.
Intusschen, wie de moeite heeft willen
nemen iets dieper pp deze realiteit in te
gaan, zal ervaren hebben, dat talrijken de
zer mannen, ondanks uiterlijke onbewo
genheid, door niet geringe zorgen werden
gekweld. Velen moesten hun zaken, hun
bedrijf, hun werkkring in den steek laten.
Onder hen ontmoette men huisvaders met
groote gezinnen, en anderen, op wier schou
ders vrüwel de geheele last rustte van een
bedrijf, van arbeid op het veld, in den win
kel of op de werkplaats.
Gelukkig is spoedig de opklaring gekomen
en k8h de legeroverheld de door de inter
nationale (Hitspanning geboden gelegenheid
benutten om de menschen weer vlug aan
hun bedrijven terug te geven.
Toen enkele jaren geleden de reorgani
satie van onze weermacht de aandacht had
van de betreffende instanties en het insti
tuut der strategische grensveiligheid gebo
ren werd, was het indeelen bij deze veilig
heid van de oude lichtingen moeilijk te ver
mijden. Men moest in die, dagen wel genoe
gen nemen met oplossingen, die geen vol
komen bevrediging konden schenken.
De inmiddels bereikte vorderingen in onze
legerorganlsatle laten o.i. toe nu de moge
lijkheid te overwege^van een wijziging in
de samenstelling van het personeel, dat
geroepen wordt om bij de grensverdediging
den eersten sto^pop te vangen.
Zoowel uit een oogpunt van beperking
der economische stoornis als uit dat der ge
zinspolitiek is zulk een wijziging wensche-
lijk.
Nu brengt ze weer een première en wel Le
canthjue des cantiques, het Hooglied, dat zü
afstemde op Oostersche indrukken. De muziek
daarvoor schreef Dénéreaz. een Zwitser.
g 't Werd zelfs in den loop des tijds een
1
I
't Tempo van modernen tijd,
Soepel en goedkoop, met service
een i,arre oorlog,
Ul/A.cr» uuocc'i OP,
'Voor de Spoorwegmaatschappijen
Werden ze een groote strop.
Toen werd dan de koers veranderd,
Bakens werden er verzet
Nddat ’t tij reeds was verloopen.
En de vraag is, of men 't redt.
‘t Nieuwe driemanschap te Utrecht
Hoopt dat het nog wel zal gaan,
't Bindt den strijd met wilde bussen
Die gewild zijn! stevig aan!
als .De Profeet” van Meyerbeer bracht den
componist een vermogen op."
Vóór Bizet Italië verlaat, wil hü nog een
bezoek aan Napels brengen. Van zün ouden
Parüschen leermeester C&rafe had Blzet een
Introductie gekregen voor den beroemden Na-
polltaanschen musicus Mercadante. Hoe ver
wonderd moet de jonge, tamelük met zichzelf
ingenomen Blzet hebben gekeken, toen hü ken
nis kon nemen van Carafe's schrüven. „De
Jongen zal nooit een dramatisch componist
worden, want hü bezit voor geen halven stuiver
enthousiasme.” De Parüsche leeraar had ge-
lük. Het zou bü meer dan één gelegenheid blü-
ken.
Tüdens zün verblüf in Napels, dat enkele
maanden duurde, werd Blzet ernstig ziek, maar
herstelde. Inmiddels had hü uit Parüs de toe
zegging ontvangen, dat hü nog een jaar in
Italië kon blüven, in plaats van naar Duitsch-
land te gaan. Overhaast moet hü echter naar
Prankrük terugkeeren om nog juist zün ster
vende moeder te kunnen zien.
Wanneer hü eenmaal in Parüs terug is, breekt
een vruchtbare tüd aan. Blzet maakt lange
dagen en werkt met de regelmaat van een
kantoorklerk; een eigenaardig verschünsel, dat
bü .vele groote componisten niet is waar te
nemen. Aan een vriend schrüft hü: „Ik werk
15, soms 16 uur per dag en meer, want ft geef
lessen en moet proeven corrigeeren. Men moet
tenslotte toch levenik werk als een neger,
en ft heb
lilie van beiden wint nu ’t pleit?
S’, ’t Werd een felle, barre oorloa.
II
ijdens de jongste periode van inter
nationale hoogspanning heeft, Neder
land zich ervan kunnen overtuigen,
dat de weermacht paraat 13 en hoewel zij
uiteraard nog onder verschillende opzich
ten de sporen draagt van de achter ons
liggende (aren van verwaartoozing, een
steeds groeiend vertrouwen in het vermo
gen van onze nationale verdediging ver
dient.
Het waren niet op de laatste plaats het
moreel en de waardige stemming der onder
de wapenen geroepen troepen, die een gun-
stigen indruk hebben nagelaten.
Bij een woord van dank zal het echter
niet mogen blijven. Ook nu heeft de prac-
tische uitvoering van een op papier gestel
de theorie duidelijk aangetoond, dat deze
theorie op bepaalde punten voor correctie
in aanmerking komt.
In het bijzonder is o.i. nadere bezinning
noodig op de kwestie der oude lichtingen
bij de troepen der strategische veiligheid
Toen op Woensdagmorgen 28 September
duizenden en duizenden mannen van circa
3035-jarigen leeftijd optrokken om overal
langs de zoomen van ons vaderland hun
posten te bezetten, zal menig toeschouwer
zeker getroffen zijn geweest door de vast
beraden kalmte, welke deze oudere soldaten
kenmerkte. Het deed het vaderlandsch hart
goed de snelheid te zien, waarmee deze op-
weg gevonden naar de concertzalen der geheele
wereld. Het stuk houdt lang stand op de Pa
rüsche pregramma’s. Deze brillante muziek is
intusschen nog slechts een voorspel tot bet
laatste groote werk: „Carmen”. In het jaar van
Bizet’s dood komt de opera gereed; hü be
schouwt ze zelf als zün levenswerk en heeft
er hooge verwachtingen van. Het orkest acht
sommige deelen van de partituur onuitvoer
baar. Maar door veel repeteeren worden de
orkestleden tenslotte overtuigd van het feit, dat
de opera speelbaar is.
Tüdens de première komen de vrienden hem
achter de coulissen gelukwenschen met dit
uitstekende werk. Maar het publiek blüft ta
melük onverschillig. Wanneer Blzet des avonds
met enkele vrienden huiswaarts keert is hü zeer
terneergeslagen. Waarschünlük heeft deze te
genslag zün dood verhaast Intusschen maakt
hü plannen voor nieuw werk, maar daarin wordt
hü ernstig beler*
vendlen blüft hl
slachtigheld.
Kort vóór zün dood doet zich een merkwaar
dig geval voor. Galli Marie vervulde de hoofd
rol in „Carmen”. De opvoering verliep vlot, tot
de scène waarin de kaart wordt gelegd, toen
de Carmenvertolkster plotseling het gevoel
kreeg, dat zü niet verder kon zingen. Immers
uit de kaarten las zü duldelük de voorteekenen
van een sterfgeval. Daar zü bügeloovlg was,
schrok zü hevig en kon slechts met groote
moeite haar aria ten einde zingen. Achter de
coulissen viel zü in zwüm. Den volgenden mor
gen bereikte haar het bericht van Bizet's
dood.... Si non vere....
plaats mün dochter met rust! Versta je dat?
Anders zul je nog eens wat zien! Dwaas die je
bent, je zet hier het heele dorp op stelten!”
,JStll, stil,” suste de kastelein, maar Sigmar
gaf hem een knipoogje.
„U hoeft u niet ongerust te maken, kastelein,
want er bestaat niet de minste oneenigheid
tusschen meester Disselhoff en mü- Integendeel,
wü hebben gezamenlüke plannen, die binden.
Breng mü alsjeblieft nog maar een biertje)
Mag ik u ook een glas offreeren, mijnheer
Disselhoff?” 0
„Dank je. Landloopers bedelen gewoonlük.”
„Als het echte landloopers zün wel, ja.”
Rustig wachtte Sigmar von Wemstein de uit
werking van zün woorden .af. Hü kende de
menschen. En werkelük, de smid schoof al gauw
iets naar hem toe en vroeg:
„Wat wou JU daarnet zeggen met die ge-
zamenlüke plannen, hè?”
„Nu. die kwestie met de Richters.”
Dat sloeg in. Er kwam leven in de
oogen van den smid. Hü greep Sigmar vertrou-
welük bü den arm en fluisterde:
,Jk heb altüd wel gedacht, dat een kerel als
u het daar niet zou uithouden. Maar nietwaar,
mün Maria, die....”
.Die wordt mün vrouw, baas Disselhoff.”
..Kerel. Ie bent stacel
.Dat heb ft al meer gehoord, baas Disselhoff.
Richter heeft mü vanmorgen nog hetzelfdé ge
zegd.”
„Zóóóó! Zei hü dat? En waarom, vertel mü
dat eens! Mü heeft hü leelük het vel over de
ooren gehaald.”
overval, baas Disselhoff. Roep den veldwachter
maar, dan kan hü er beslag op leggen.”
„Klets nou niet. Wees eens wat duidelijker
over die vüfduizend mark. Hoevele rente komt
daarop? En heeft die geldzaak iets met Maria
te maken?”
zün hoofd verwerken. Zoo maar bü zün mor-
gengftasje.
.Koor eens, Jongeman, wat Maria aangaat,
daar beslis ik over. Uit jou kan de duivel nog
niet wüs worden! Dat komt ,Het Witte Hert”
binnenstappen als gast, treedt dan op als
pianist, wordt daarna hulsonderwüzer, rijdt als
een Amerikaansche koedriJver, schudt Michel,
die zoo sterk is als een beer, door elkaar of dat
zoo maar niets is, vangt wilde paarden op, en
wil mü tenslotte vüfduizend mark bezorgen, die
je misschien nog nooit in je leven bü elkaar
hebt gezien. In werkelükheid ben je niets
anders dan een arme landlooper, die, verdraaid
nog toe, alle vrouwen het hoofd op hol maakt.
En dan, te oordeelen naar de slgaretten-étui
en de portefeuille, die je bezit, heb je ook nog
een roofoverval op Je geweten. Nee, nee, Jonge
man. dat je mün Maria het hoofd op hol hebt
gebracht, dat is mü nog steeds een raadsel. Den
eersten keer notabene, dat het meisje een man
aankükt, en nu warempel zóó een!”
Lachend had Sigmar von Wernsteln dien drif-
tlgen woordenstroom aangehoord en nu legde
hü zün portefeuille vlak voor den smid op
tafel.
.Daar ligt de bult van dien gruwelüken roof-
ik ben uitgeput, letterlük óp
geld noodig, altijd weer geld
Blzet kan schrüven zonder ideeën te hebben
en toch wordt het hem duldelük, dat muziek,
zonder een idee op den achtergrond, waarde
loos moet zün. Van tüd tot tüd beproeft hü
zün ontembaren schrüflust te bedwingen. Men
verbaast er zich wel over, dat hü in dezen tüd
nog gelegenheid vond te lezen. HU las snel en
oppervlakkig en had er dientengevolge ook
geen profüt van. Het was zün honger naar
kennis; dlkwUls echter heeft de veelheid de
kwaliteit verdrongen: „Het ongelukkige is, dat
ft heb geleefd en sterven zal, zonder dat mün
onbegrensde nieuwsgierigheid verzadigd is.”
In 1863 heeft de première plaats van ,Kê-
cheurs de Perles”. Het is allerminst een over
weldigend succes, al schreef Hector Berlioz zeer
vleiend over de opvoering. Züns Inziens moest
het voor Blzet de grootste voldoening zün. dat
de muziekwereld nu verplicht was hem voortaan
te beschouwen als een der grootste componis
ten. De opera bleef echter slechts twee maan
den op het repertoire.
,La Jolie fille de Perth” vergaat het, eenlge
Jaren later, al niet veel beter. Het gegeven was
alleronmogelükst en de muziek bezat geen blü-
vende waarde. Enkele deelen uit deze opera zün
echter in 's meesters levenswerk „Carmen” op
genomen als balletmuziek.
.DJalimeh”, een opera in één bedrUf. gebouwd
op een Oostersch thema, vond een slecht ont
haal, ditmaal zeker ten onrechte, want de mu
ziek is een waar juweel. Om elke onaangename
verrassing te voorkomen had Blzet zelf in bet
souffleurshok plaats genomen. Men zou Blzet
niet beter kunnen eeren dan door deze opera
weer op het repertoire te nemen.
Intusschen was Blzet getrouwd met Gene-
viève Halévy, de dochter van zün vroegeren
leermeester. In 1870 viel hem de eer ten deel,
benoemd te worden in de commissie, belast met
het toekennen van den Prix de Rome. De
Fransch—Duitsche oorlog is uitgebroken en de
ouverture ,La Patrie” bewijst, dat het wereld
gebeuren niet ongemerkt door Bizet's leven Is
gegaan.
Meer waardeering ondervond Bizet met zün
muziek op Daudet’s .L’Arléslenne”, waarin hü
een staal gaf van zün gerüpt meesterschap. In
twee overbekende suites heeft deze muziek haar
Dat de lange, glimlachende man, die zich den
volgenden dag aan hem als Mc. Lean voorstelde,
inderdaad de secretaris van Irvingcourt wa^
wilde er bü Lacomb eerst niet In. BU een nauw
gezet onderzoek bleek hü het inderdaad te zün.
Van een bejaarden, stokstüven butler wist nie
mand iets af. En nog minder van een diamant.
Was het mogelük? Opgellchtl? Voor de drie
voudige waarde van den steen. Bevend nam
Lacomb hem in de hotelhall nogmaals onder de
loupe. Een prachtstuk was het en bleef het.
Maar die nauwelüks waarneembare, scheefhoe
kige ader in den diamant, die 11
boven, nu werd Lacomb alles
Als het gesprek ter nauwernood is begonnen,
komt ook de charmante mevrouw Sakharofl
binnen. Het gesprek wordt direct geanimeerd,
het gaat recht op het doel af: de kunst van
deze beide dansers.
„Oh. natuurlük, we weten wel. dat de coa-
tuums büzaak zün, maar we achten deze toch
zoo’n belangrijke factor, dat we er alle aan
dacht aan besteden. En dan vooral ten aanzien
van ae kleur. Wü zien alles In kleur. Nietwaar
Clothllde, als we ons bezig houden met een
nieuwe danscreatie dan vraag Je me allereerst'
hoe zie je kleur van deze figuur, b.v. de Julia
van Shakespeare!”
.Maar welke zün uw ideeën omtrent oen dans,
welk is hét bindend element in uw bewegingen,
de klassieke trek of....”
Avant tout llnsplratlon. qul est conune le
contact avec une autre monde. Daardoor Is de
kunstenaar waarlük groot, dat hü een Inner-
lüke belevenis weet te objectjveeren. Hü zoekt
daarbü in de eerste plaats naar een thema,
waaromheen hü rijn overige bewegingen groe
peert; hü verdeelt de ruimte, hü rangschikt
zün gebaren. Als een architect kiest de danser
de hem passende en de ideeën dienende be
wegingen uit den chaos van mogelükheden. die
hem ter beschikking staan.
Hoe is uw voorstelling, zoekt u naar een in-
KIe iele t? Je zei toch, dat je uit Dobroed
sja....”
,Ja, daar was ft vroeger eens tüdens den
oorlog.1
.Maar, amico, dan moet je mü voor we
verder werken eerst toch eens precies ver
tellen, waar je vandaan komt.”
u het
plaats neem?”
De vraag ging vergezeld van een lichte bui
ging, doch de smid keerde Sigmar zün rug toe
en keek door het venster naar buiten.
Sigmar zat echter al naast hem, vóór hü er
goed en wel erg in had. Tot hü zich opeens
omkeerde en barsch uitviel:
„Hoe durf je het wagen, Jü. circusartist?"
Woedend draaide de smid aan de punten van
zün militairen knevel en blies zün rood gezicht
geweldig op.
Sigmar antwoordde kalm: „Ik heb vanmor
gen nog een gratis voorstelling gegeven, mün-
heer Disselhoff. Of weet u dat misschien al?"
»Je laat, wat mü betreft, op de allereerste
noogen prijs ge
kocht voor
iemand, die hem
nog niet eens
een opdracht had
gegeven.
Erger, hü had
met bidden en
smeeken den Roemeen den steen afgeperst, m
zich aelf gekeerd en heelemaal niet meer koort
sig opgewonden, reed Lacomb weer naar huis
terug.
Toen drie weken later Carol Caleato, alias
Mc Lean, in Rio de Janeiro aan wal stapte,
stond zün compagnon, de „Roemeen” uit Brus-
stel, op hem te wachten. ZU begroetten elkaar
hartelük en waren uiterst content over hun
succes. Ze hadden een steen voor 800 pond ge
kocht en voor 2500 pond verkocht; zooiets is een
buitenkansje! Na tafel prezen zü nogmaals met
welbehagen hun arbeid.
„Heb ik niet aardig den Engelschman ge
speeld, amico? En ft ben toch heelemaal geen
Engelschman. Hahaha! Zelfs mün mooie zwarte
haar moest ik roodachtig laten verven....”
,Ja en mün blonde lokken moesten zwart
worden,, want ft ben Immers geen Roemeen...-.’
lük: deze steen was dezelfde als die, welken hü
kort geleden in zün zaak in handen ge
had had. Alleen verminderd met twee kleine
splintertjes! Hü had hem tegen een veel te
T acomb, de meest gewiekste Juwelier van
I de Parüsche binnenstad, stond in gebogen
houding en met ingespannen aandacht een
blauwachtig schitterenden steen te beküken.
Deze was ongeveer zoo groot als een hazelnoot.
Tegelükertüd lette hü scherp op den man, die
hem dit zeldzame exemplaar had gebracht.
Het roodachtige dunne haar, de zeer zorgvul-
dle verstelde kleeding, de spaarzame gebaren
en de Ietwat aanmatigende onverschilligheid
neen, men behoefde er niet aan te twüfelen, hü
was een van die stüve Engelschen uit den die
nenden stand, iemand uit een huis van den
allereersten rang.
„Wilt u dezen steen verkoopen, of wilt u hem
nauwkeurig laten schatten?”' vroeg Lacomb.
„Geen van beide,” sprak de apder met sle
pende stem. „Mister Irvingcourt, Wolle and
Folie Melbourne begrüpt u wel?”
Lacomb begreep. Irvingcourt behoorde tot de
honderd rijksten ter werejd. „Mister Irvingcourt
wil voor plezier of, zooals je dat zegt, uit een
gril, precies denzelfden steen. Begrüpt u? Pre
cies! De onderkant zoo, het achtvlak zoo, het
licht....”
„Dat zal moeilük zün, heel moeilijk. Misschien
onmogelük. Zulke stukken vind je zoo maar
niet langs den weg. Maar ik kan het probeeren
Hoeveel zou ’t mister Irvingcourt ongeveer mo
gen kosten?”
.Koeveel kost zoo’n steen ongeveer?”
„Normaal? Twaalfhonderd pond.”
„Dan betaalt Irvingcourt den vlervoudigen
prijs. Desnoods nog meer. Alleen desnoods. Be
grüpt u? Wü wonen in hotel Palx. Ik ben Mc.
Lean, de butler bü mr. Irvingcourt. De heele
zaak moet afgewikkeld zün als.... over twee
weken!”
Lacomb mat, woog en fotografeerde reeds. De
jachtkoorts naar dit zeldzame vuur der oer
wereld begon weer in hem te zieden. De butler
verdween weer met zün steen en de directie
van Palx antwoordde telefonisch dat mr. Irving
court en zün secretaris Mc. Lean daar inderdaad
vertoefden, dat zü over veertien dagen naar
Le Havre doorreisden en hun echtheid boven
allen twüfel verheven was.
Haastig nam Lacomb het nachtvliegtuig naar
Brussel. HU doorkruiste daar de diamantbeur
zen, maakte een slippertje naar Amsterdam,
Utrecht en Antwerpen, keerde spoedig naar
Brussel terug en hoorde van een agent, dat een
Roemeen daar enkele weken geleden een der-
gelüken steen had aangeboden.
Men zocht en vond dezen man. Hü was een
ichtgeluimd ver-
JIL steen te toonen.
Hü geleek volkomen bp den steen, dien Mc Lean
aan Lacomb had laten zien. Alleen een nietig
klein stukje ontbrak er aan. Maar hü was een
herinnering, zei de Roemeen, en toevalllgerwüze
had hü nu geen geld noodig. Daarna sloeg hü
de deur dicht.
Lacomb ging hem weer bezoeken. Lokte, bood,
bezwoer, want hü wilde zich dit prachtig zaakje
niet laten ontgaan. Na een opgewonden debat
kocht hü den steen elndelük voor 2500 pond.
Met *n gelukkig hart vloog hü nog hetzelfde uur
naar Parüs terug.
nu maar meteen de herberg van Peter Schmie-
del binnen.
Eerst keek de kastelein hem van achter zün
buffet met een eigenaardig lachje aan, doch dan
maakte hü een diepe buiging, wat hem heel
links afging.
„Het is mü een ware eer, münheer Warm
st een."
„Brutale lummel, hü weet dat ik hier ben, en
komt toch binnenstappen,” bromde er iemand
uit den hoek bü het venster. Het was smid
Disselhoff, die al menig glaasje had gedronken.
De kastelln werd er verlegen mee. Hü kende
den smid en wist dus, dat deze heel grof kon
worden. Daarom gaf hü Sigmar von Wemstein
een wenk, dat hü rich wat verderop aan een
tafeltje moest zetten. Maardat was Sigmar
juist niet van plan.
Hü trad op den smid toe, en vroeg: „Vindt
goed, münheer Dirselhof, dat ik hier
Op 25 October was het honderd jaar geleden.
d*t Georges Bizet, de Fransche componist,
die ziCh wereldroem maakte door de schepping
van de opera „Carmen”, maar die ook nog
ander werk van beteekenis op zün naam heeft,
zooals „De Parelvisschers” en ,1’Arléslenne", te
Parüs werd geboren.
Blzet is maar 36 Jaar geworden, doch een
©mvangrük levenswerk ’let hü na. Het is geen
wonder, dat „Carmen” daarvan het meest be
kend is geraakt. De felle dramatiek van het
werk, de boeiende romantiek van dit liefdes
drama, dat zooveel echtheid, levenswaarheid
en algemeen-menschelüks bezat, grüpt aan, en
de vloeiende, vurige, overal hartstochtelüke,
maar heldere muziek charmeert. Het is muziek
voor „iedereen", voor het volk, zoowel als voor
den intellectueel. Bekend is. dat de Duitsche
wüsgeer en cultuurfilosoof Friedrich Nietzsche,
zich van Wagner afwendend, Bizet's „Carmen”
als voorbeeld stelde van den lichten, helderen,
romaanschen stül waarnaar hü verlangde.
Georges Alexandre César Léopold Blzet was
geboortig uit een simpel Parüsch gezin.
Van een muzikale traditie in de familie was
geen sprake. Van begaafdheid door overerving
kan men dus niet spreken.
Reeds als negenjarige wordt hü ingeschreven
aan het. conservatorium. Zes maanden later be
haalt hü in een muziekwedstrüd den tweeden
Prijs. Een jaar later ziet hü zich samen met
zün vriend Savary den eersten prüs toegewezen.
De weg naar derf roem schünt voor hem open
te liggen. Zün naam is bekend geworden en
men verwacht veel van hem, in de eerste tüden
waarschünlük él te veel. De leeraren zün bü-
•onder over hem te spreken en zien in den
jongen een meer dan middelmatig begaafd mu
sicus. HU was een uitstekend pianist, die be
schikte óver een fünen aanslag. Wanneer hü
een orkestpartituur doorlas, maakte hü daaruit
op het eerste gezicht een klavieruittreksel. De
groote Hector Berlioz zeide toen reeds van
hem, dat hü na Liszt in dit opzicht de begaafd
ste was.
Voor een intiem gezelschap had de toen
overal gevierde Hongaarsche meester een van
zün laatste composities gespeeld. Ademloos had
men geluisterd. Onder de aanwezigen bevond
zich ook de jonge Bizet, die toen reeds een
zekere bekendheid had verworven. .Ja,” zeide
Liszt, „het stuk is büzender moeilijk. Ik ken
slechts twee pianisten, die dit stuk kunnen spe
len, Hans von Bülow en ik zelf.” Terwül hü
enkele tonen aansloeg, draalde hü zich half
om en wendde zich tot Bizet met de woorden:
„Herinnert gü u deze passage?” Reeds zat Bl
eet aan den vleugel en speelde de bedoelde
passage uit het hoofd. Daarna zette Liszt zon-
der een woord te zeggen hem de geheele, ge
schreven partituur voor en Blzet speelde het
%stuk a prima vista, zonder een enkele hapering,
foutloos! En terwül het gezelschap Blzet een
ovatie bracht voor het groote succes, klopte
Liszt hem op den schouder: .Jonge vriend,
ft had gedacht, dat slechts twee mannen in
staat waren dit stuk te spelen, maar het blüken
er drie te zün en ik moet erkennen, dat de
jongste de vaardigste en de knapste is.”
Het ideaal van vele jeugdige componisten was
éénmaal met den Prix de Rome te worden be-
kreond. Een onderscheiding, die een naam be
kend maakte, maar bovendien den bekroonde
in staat stelde eenlge jaren naar Italië te gaan
om daar zün studie te voltooien.
Na enkele prüzen te hebben behaald aan
het conservatorium en in den door Offenbach
uitgeschreven wedstrüd samen met zün vriend
Lecocq bekroond te zün, begon Blzet zich on
der leiding van Halévy ernstig voor te bereiden
op den Prix de Rome. Zün pogingen worden
met succes bekroond. In 1857 kende men hem
den prüs toe en Blzet vertrok voor drie jaren
naar Italië, de alma mater der kunst.
Evenwel, zün kennismaking met de Eeuwige
Stad Is niet zeer aangenaam. Aan zün moeder
schrüft hü, dat het land dood is en verloren
voor de kunst. In Rome vindt hü niet de har-
monisch-muzikale sfeer, die hü er had ver
wacht. Maar het is de vreemdeling, die hier
spreekt, wajit enkele weken later hoort men
een geheel anderen toon in zün brieven. „Ik
hecht steeds meer aan Rome. Hoe meer ft de
stad leer kennen, hoe meer ik van haar ga
houden. Alles is hier mooi. Elke straat, zelfs
de grauwste, heeft haar eigen karakter. Het is
mün dboom hier later te componeeren.” Hü is
onderhevig aan sterk wisselende stemmingen
en slaat van het eene uiterste in het andere
over. Wat den eenen dag mooi is, wordt den
anderen da# verscheurd. HU werkt zeer veel
en de verplichte zendingen muziek gaan prompt
op tüd naar het instituut te Parüs. De gewone
kunst, kamermuziek en planosoll liggen hem
beter dan de dramatische kunst. Voor Beetho
ven en Meyerbeer heeft hü diepe bewondering,
maar hun werk Is niet zün genre. Een Rossini
met zün klatermuziek ligt hem nader aan het
hart. In tegenstelling met hetgeen men uit
Bizet's eigen werk zou opmaken, was zün smaak
niet büsonder delicaat.
Zoo verwondert men zich erover van dezen
jongen musicus een brief aan zün ouders te
lezen, waarin hü zegt: „Had ft maar 100.000
frs.l Dan kónden wü tenminste rustig gaan ren
tenieren. Nietwaar, de opbrengst van een opera
Zü hebben de grootste bewondering voor den
eenvoud der middelen, voor die bewegingen,
die ieder onder zün bereik vpelt; zü streven
niet naar „erstaunende” momenten, maar naar
hetgeen wezenlük de ziel beroert. Ohne das nur
leere Kunst.
Het gesprek loopt over hun voorliefde voor
over hun bewondering voor Cé
zanne en Van Gogh.
Mevrouw Sakharoff’s gelukkigste herinnering
is de opvoering van Après-mid! d’une faune van
Debussy, waarvoor zü jarenlang studeerde. Zü
kan zich nog levendig de zenuwachtige span
ning inderiken, die heerschte in de zaal, toen
zü voor de eertte maal met dit werk op het
tooneel verscheen.
I van
paroc
wordt
ring
de te
la trio
Vespe
Chris
van
MA
gebod
Doch Sigmar lachte. ,LU hebben niets tegen
mü, hoor, zü hebben alleen maar trouwplannen
voor mü gemaakt, en die maken wü liever
samen, niet, Maria? Ik zal dus het volgende
voorstel aan Richter doen: HU moet de schuld
maar netjes met krijt aan den balk schrijven,
en als hü het geld noodig heeft, moét hü het
maar uitvegen. Goed zoo?”
De moeder lachte weer.
„V schünt van alle markten thuis te zün.
münheer Warmsteen. Maar.... rüknecht blüft
a toch niet, wel?”
„O, heden nee! Ik heb zin om smid te worden.
Kan ft hier in de leer komen, als ft een be-
hoorlük leergeld betaal? Ik geloof, dat ft
nog eens een vorstelük smid zal zün.”
Alweer die dwaasheid! Sigmar, laat
toril!”
.Mtutr ft meen het! Geloof je soms niet dat
met i
K DD
gen, i
Misse
Hoogi
zielen
hoore
eenvo
WC
votie.
Misse
overle
Des
voor i
NB
Allen
dlene:
doch
zielen
DO
uur. t
leden
gen I
ren e
vr:
maan
te 8 i
ZA'
uur. t
leden
sün s
alle o
nami<
avonc
De
Meint
vende
^lllllllllllllll