GEORGE BIZET iïCdta&Aaal De Sakharoffs Nederland De avonturen van een verkeersagentje I hi vonden dag Hp-' Grfensbeveiliging in 'IS De schepper van Carmen LEVENS IN DIENST VAN DE KUNST ALLE ABONNÉ’S ongevallen verzekerd voer Mn dor volgende ultkeertngen 7a5^)s*“ verlies van belde armen, belde beenen at belde oogen F* doodelüksn afloop I h* PO 0 En de oude lichtingen I WILD.... I Be vorst- I ZATERDAG 29 OCTOBER 1938 i De Roemeen uit Brussel reist incognito I AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR N£ HET ONGEVAL Rmmiiiiiiig K - zo en ne i üe’-c missen Is een feit, en buiten kijf. Men schrijft ons uit het Zuiden: (Nadruk verboden) Fra Angelico, vrienden zijn!" Nu, daar hadden de vrienden wel ooren naar. DOOR FRITZ METZNER 90 glazige dat (Wordt vervolgd) nn W wrta ma m Hana «a voe» et aan os* „Zeg eens, ben JU van lotje getikt?” vroeg ons matroosje, terwijl hij kwaad opstond. .Kotn eens op, dan zullen we het samen uitvechten,’’ riep hü. terwijl hü zün mouwen opstroopte. ..Het was maar een grapje,” zoo bood h(J verontschuldigend aan, ,Jk meende het heuach zoo erg niet. Kom, laat ons goede De boachgod sprong nu van zjjn voetstuk en boog beleefd voor de beide vrienden, terwijl zün staart op en neer wipte. itbreuk daar- i eens duide- Sigmar dacht nog overgelukkig aan den lief- devollen blik, waarmee Maria hem bU het af scheid had aangezien, toen hU reeds voor de herberg „Het Witte Hert” stond. Zou het niets uithalen, wanneer hü eenvoudig probeerde, vriendschap met baas Disselhoff te sluiten? Men kon toch nooit weten. Het was niet de gewoonte van den vorst, zich lang over Iets te bedenken en daarom stapte hjj landheer uit de Dobroedsja. Slecl waardigde hü zich den mooien L. tl S ft werken kan?” U» houd, een verhaal, - of zoekt u den absoiuten dans, de conformiteit met absolute muziek? De Sakharoffs bewegen zich op beide gebie den en doen dit met een zekere mate van vrij heid, die hen lesmaakt van het ag. klassieke ballet. Zü gaan niet over tot het pantomimische, zü houden zich ook verre van de Münchener school, Grünther en Mary Wiegman: zü heb ben hun eigen stijl, hun eigen inspiratie, zooals Jooss en Schoop. ZO! lük a Verge MA Proce Maria DD Cathi voor i Zon aiwgSi Uren Dez en ding, lede onkos Om Congi befenl ter e< predli MA na H. half Om grega de jc oefen! het A D» ah Z< begin; kan t men i Mann Om biddir I I Om pelijki en T Gebet onmic lerziel vuur. Doo langei we op houde cessie. Dez bruidj en he leden Sacra WO 7 uur over 1 ter dc geloot H. Va ten tie drieta 's A' Wc.arr om 8 DO! genhe de ov< het h VR] I uur dlnr; H. H ZA1 u eere i voor ZO! H. Qo en St >3 a immerd door een keelziekte. Bo- hQ lüden aan een diepe neer- ZO1 Hoebt H. R 10 uu MA Maria voor nus I tige 1 DD 8 uur Paroc UJ4-J WO Zuste: om 8 zijn t Z.H. voor om 7 om 9 Wit; beek-: DO1 en G Maan VR1 slenat tot ze „J5A1 Barra derscl ZO! voor HERMAN KRAMER MlllllllllllllllllllllllllltlIlllllllllltlIllllllllllllNllllllllllllllllllllllllllllirc „Ja, Ja”, zei Keesie die ook kwaad geworden was. „Geen gek heid of Je bent mün gevangene.” Sakharoff is een mager, lenig type, hoe zou dat voor een danser anders kunnen zün? Hü maakt, als hü de conversatlekamer binnen komt, zün excuses, dat hü zoo laat is, maar.... „hU moest eerst zün ochtendgymnastiek doen”. Deze menschen voelen zich gelukkig in hun kunst, zü arbeiden en leven ervoor. Een wo ning bezitten ze wel is waar in Parijs, maar kostbaarheden zün hun eigendom niet. Zü zwer ven de geheele wereld door, leven van hotel naar podium en van podium naar hotel. Een enkele maal komen ze in contact met het leven der zwoegenden, zooals dat gebeurde op nun reis in Arabic. Dan treffen hun de alledaagsche din gen, dan vinden zü nieuwe Indrukken, die zü met zich wegdragen en voor het forum der groote steden naar hun Inzichten weergeven. Schokkende dingen verdragen zü lastig. Een getimmer in een aangrenzende kamer stoort hun gehoor, doet hen schrikken. Zü zün alleen afgestemd op de verfünde klanken der mu ziek. En zoo dragen zü hun kunst als een kost baar kleinood mede van stad tot stad en van land tot land. De wereld van twee dansende menschen J. H. de beste stemming verliet Sigmar von ein met Marla het kleine kamertje, jongeman zit vol onzin, dat Is Jammer tn,” zuchtte de zieke, toen Maria, met een Semi-overhetdsbedrijf. Niemand kon de Sporen deren, Niemand kon de Sporen aan En men dacht: zoo zou ‘t waarschijnlijk Tot het eind der tijden gaan Tot... de autobussen kwamen! J Bijna honderd faar geleden Liep bij ons de eerste trein, 't Was nog maar een primitieve En een tamelijk korte lijn, Maar de Ijzeren Spoorweg groeide, Heel het land kwam in zijn ban, Voor er veel tijd was verloopen Maakte elk gebruik ervan. S Dat men ‘t Spoor niet meer kon gelukkigen lach op haar mooi gezichtje, weer binnenkwam. „En hü waagt het zelfs, bü ons in huis te komen. Kind, kind, Je kent je vader toch.” „U en vade? begrijpen hem niet, moeder. Ik houd juist van hem, zooals hü is. Daar kunt u geen van beiden iets aan veranderen.” De moeder gaf maar toe, doch haar zorgen bleven. „En je gelooft ook aan die geschiedenis van het geld? Denk er toch om, dat hü als land- looper hier gekomen is, kind!” ,Js dat zooiets ergs? Wanneer Sigmar mü iets belooft, dan geloof ik het. En wat komt het er op aan, als het hem niet lukt? Hü kan werken en hü zal werken. Ik wilde, dat vader niet zoo halsstarrig was. maar Sigmar zal wel eens met hem gaan praten.” - Verschrikt sloeg juffrouw Diaselhoff de han den boven haar hoofd samen. .Kind, dat loopt verkeerd aft Mün arm kind! Laat je toch niet meer met hem zien!” De claxon van een auto liet zich voor de smederij hooren. Maria moest de benzinepomp gaan bedienen... „Als je er op staat, heel graag, fit kom een beetje meer uit het Noorden, heet Karl Schmle- decke en ben.commissaris van de crimlneele politie in bet Berlünache praesldlum, weet je. amico, kamer 2041” Bliksemsnel greep Carol Caleato naar zün broekzak, maar voor hü het wapen op den po litieman kon richten, kraakte een schot, waar door zün hand slap naar beneden viel. Detec tives sprongen toe en enkele oogenblikken later suisde een polltle-auto door de straten. Aan zün vele successen in zün strüd tegen «Wawwnfc- misdrijven had commissaris Schmledecke een nieuw toegevoegd door deze arrestatie. „Dat zal veranderen, baas Disselhoff. Van nu af zal ik met den landeigenaar die pacht- kwestie van u behandelen. Begrijpt u? Ik heb er al met uw echtgenoote over gesproken. Een buitengewoon goede vrouw! Zü heeft alleen te veel angst voor de Richters.” .Ja, die Richters De smid nam een flinke teug uit zün glas. ,Je bent dus in mün huis geweest, zonder mün toestemming. Hoe zit dat?” „Wel, ik wilde u spreken, baas Disselhoff. Met dames kan men toch geen financleele aan gelegenheden afhandelen. Daarom kwam ik nu naar hier.” „Wat beteekent dat, financleele aangelegen heden? Schulden heb ik!” .Die wü zullen aflossen. Luister nu eerst eens goed naar mü, daarna komt u aan het woord, baas Disselhoff.” De zoogenaamde circusartist had wel een büzondere manier van optreden, want de smid scheen, trots al zün tegenstand van straks, nu overwonnen. .Luister dus. Ik ga bü de Richters weg en wil bü u het smidsvak leeren. Verbaast u zich daarover nu maar niet. Ik heb kracht genoeg daarvoor en lesgeld kan ik ook betalen. U zegt zelf maar hoeveel het zün moet. Verder I zal ik u het geld voor de pachtschuld bezorgen. Denk echter niet, dat ik daarmee uw gunst wil koopen; dat absoluut niet. Maria en ft zün het zóó met elkaar eens, dat wü ook tegen uw zin met elkaar zouden trouwen, baas Dissel hoff." En dat alles moMt Albert Disselhoff nu In geroepenen, meerendeels huisvaders, hun plicht kwamen vervullen. Intusschen, wie de moeite heeft willen nemen iets dieper pp deze realiteit in te gaan, zal ervaren hebben, dat talrijken de zer mannen, ondanks uiterlijke onbewo genheid, door niet geringe zorgen werden gekweld. Velen moesten hun zaken, hun bedrijf, hun werkkring in den steek laten. Onder hen ontmoette men huisvaders met groote gezinnen, en anderen, op wier schou ders vrüwel de geheele last rustte van een bedrijf, van arbeid op het veld, in den win kel of op de werkplaats. Gelukkig is spoedig de opklaring gekomen en k8h de legeroverheld de door de inter nationale (Hitspanning geboden gelegenheid benutten om de menschen weer vlug aan hun bedrijven terug te geven. Toen enkele jaren geleden de reorgani satie van onze weermacht de aandacht had van de betreffende instanties en het insti tuut der strategische grensveiligheid gebo ren werd, was het indeelen bij deze veilig heid van de oude lichtingen moeilijk te ver mijden. Men moest in die, dagen wel genoe gen nemen met oplossingen, die geen vol komen bevrediging konden schenken. De inmiddels bereikte vorderingen in onze legerorganlsatle laten o.i. toe nu de moge lijkheid te overwege^van een wijziging in de samenstelling van het personeel, dat geroepen wordt om bij de grensverdediging den eersten sto^pop te vangen. Zoowel uit een oogpunt van beperking der economische stoornis als uit dat der ge zinspolitiek is zulk een wijziging wensche- lijk. Nu brengt ze weer een première en wel Le canthjue des cantiques, het Hooglied, dat zü afstemde op Oostersche indrukken. De muziek daarvoor schreef Dénéreaz. een Zwitser. g 't Werd zelfs in den loop des tijds een 1 I 't Tempo van modernen tijd, Soepel en goedkoop, met service een i,arre oorlog, Ul/A.cr» uuocc'i OP, 'Voor de Spoorwegmaatschappijen Werden ze een groote strop. Toen werd dan de koers veranderd, Bakens werden er verzet Nddat ’t tij reeds was verloopen. En de vraag is, of men 't redt. ‘t Nieuwe driemanschap te Utrecht Hoopt dat het nog wel zal gaan, 't Bindt den strijd met wilde bussen Die gewild zijn! stevig aan! als .De Profeet” van Meyerbeer bracht den componist een vermogen op." Vóór Bizet Italië verlaat, wil hü nog een bezoek aan Napels brengen. Van zün ouden Parüschen leermeester C&rafe had Blzet een Introductie gekregen voor den beroemden Na- polltaanschen musicus Mercadante. Hoe ver wonderd moet de jonge, tamelük met zichzelf ingenomen Blzet hebben gekeken, toen hü ken nis kon nemen van Carafe's schrüven. „De Jongen zal nooit een dramatisch componist worden, want hü bezit voor geen halven stuiver enthousiasme.” De Parüsche leeraar had ge- lük. Het zou bü meer dan één gelegenheid blü- ken. Tüdens zün verblüf in Napels, dat enkele maanden duurde, werd Blzet ernstig ziek, maar herstelde. Inmiddels had hü uit Parüs de toe zegging ontvangen, dat hü nog een jaar in Italië kon blüven, in plaats van naar Duitsch- land te gaan. Overhaast moet hü echter naar Prankrük terugkeeren om nog juist zün ster vende moeder te kunnen zien. Wanneer hü eenmaal in Parüs terug is, breekt een vruchtbare tüd aan. Blzet maakt lange dagen en werkt met de regelmaat van een kantoorklerk; een eigenaardig verschünsel, dat bü .vele groote componisten niet is waar te nemen. Aan een vriend schrüft hü: „Ik werk 15, soms 16 uur per dag en meer, want ft geef lessen en moet proeven corrigeeren. Men moet tenslotte toch levenik werk als een neger, en ft heb lilie van beiden wint nu ’t pleit? S’, ’t Werd een felle, barre oorloa. II ijdens de jongste periode van inter nationale hoogspanning heeft, Neder land zich ervan kunnen overtuigen, dat de weermacht paraat 13 en hoewel zij uiteraard nog onder verschillende opzich ten de sporen draagt van de achter ons liggende (aren van verwaartoozing, een steeds groeiend vertrouwen in het vermo gen van onze nationale verdediging ver dient. Het waren niet op de laatste plaats het moreel en de waardige stemming der onder de wapenen geroepen troepen, die een gun- stigen indruk hebben nagelaten. Bij een woord van dank zal het echter niet mogen blijven. Ook nu heeft de prac- tische uitvoering van een op papier gestel de theorie duidelijk aangetoond, dat deze theorie op bepaalde punten voor correctie in aanmerking komt. In het bijzonder is o.i. nadere bezinning noodig op de kwestie der oude lichtingen bij de troepen der strategische veiligheid Toen op Woensdagmorgen 28 September duizenden en duizenden mannen van circa 3035-jarigen leeftijd optrokken om overal langs de zoomen van ons vaderland hun posten te bezetten, zal menig toeschouwer zeker getroffen zijn geweest door de vast beraden kalmte, welke deze oudere soldaten kenmerkte. Het deed het vaderlandsch hart goed de snelheid te zien, waarmee deze op- weg gevonden naar de concertzalen der geheele wereld. Het stuk houdt lang stand op de Pa rüsche pregramma’s. Deze brillante muziek is intusschen nog slechts een voorspel tot bet laatste groote werk: „Carmen”. In het jaar van Bizet’s dood komt de opera gereed; hü be schouwt ze zelf als zün levenswerk en heeft er hooge verwachtingen van. Het orkest acht sommige deelen van de partituur onuitvoer baar. Maar door veel repeteeren worden de orkestleden tenslotte overtuigd van het feit, dat de opera speelbaar is. Tüdens de première komen de vrienden hem achter de coulissen gelukwenschen met dit uitstekende werk. Maar het publiek blüft ta melük onverschillig. Wanneer Blzet des avonds met enkele vrienden huiswaarts keert is hü zeer terneergeslagen. Waarschünlük heeft deze te genslag zün dood verhaast Intusschen maakt hü plannen voor nieuw werk, maar daarin wordt hü ernstig beler* vendlen blüft hl slachtigheld. Kort vóór zün dood doet zich een merkwaar dig geval voor. Galli Marie vervulde de hoofd rol in „Carmen”. De opvoering verliep vlot, tot de scène waarin de kaart wordt gelegd, toen de Carmenvertolkster plotseling het gevoel kreeg, dat zü niet verder kon zingen. Immers uit de kaarten las zü duldelük de voorteekenen van een sterfgeval. Daar zü bügeloovlg was, schrok zü hevig en kon slechts met groote moeite haar aria ten einde zingen. Achter de coulissen viel zü in zwüm. Den volgenden mor gen bereikte haar het bericht van Bizet's dood.... Si non vere.... plaats mün dochter met rust! Versta je dat? Anders zul je nog eens wat zien! Dwaas die je bent, je zet hier het heele dorp op stelten!” ,JStll, stil,” suste de kastelein, maar Sigmar gaf hem een knipoogje. „U hoeft u niet ongerust te maken, kastelein, want er bestaat niet de minste oneenigheid tusschen meester Disselhoff en mü- Integendeel, wü hebben gezamenlüke plannen, die binden. Breng mü alsjeblieft nog maar een biertje) Mag ik u ook een glas offreeren, mijnheer Disselhoff?” 0 „Dank je. Landloopers bedelen gewoonlük.” „Als het echte landloopers zün wel, ja.” Rustig wachtte Sigmar von Wemstein de uit werking van zün woorden .af. Hü kende de menschen. En werkelük, de smid schoof al gauw iets naar hem toe en vroeg: „Wat wou JU daarnet zeggen met die ge- zamenlüke plannen, hè?” „Nu. die kwestie met de Richters.” Dat sloeg in. Er kwam leven in de oogen van den smid. Hü greep Sigmar vertrou- welük bü den arm en fluisterde: ,Jk heb altüd wel gedacht, dat een kerel als u het daar niet zou uithouden. Maar nietwaar, mün Maria, die....” .Die wordt mün vrouw, baas Disselhoff.” ..Kerel. Ie bent stacel .Dat heb ft al meer gehoord, baas Disselhoff. Richter heeft mü vanmorgen nog hetzelfdé ge zegd.” „Zóóóó! Zei hü dat? En waarom, vertel mü dat eens! Mü heeft hü leelük het vel over de ooren gehaald.” overval, baas Disselhoff. Roep den veldwachter maar, dan kan hü er beslag op leggen.” „Klets nou niet. Wees eens wat duidelijker over die vüfduizend mark. Hoevele rente komt daarop? En heeft die geldzaak iets met Maria te maken?” zün hoofd verwerken. Zoo maar bü zün mor- gengftasje. .Koor eens, Jongeman, wat Maria aangaat, daar beslis ik over. Uit jou kan de duivel nog niet wüs worden! Dat komt ,Het Witte Hert” binnenstappen als gast, treedt dan op als pianist, wordt daarna hulsonderwüzer, rijdt als een Amerikaansche koedriJver, schudt Michel, die zoo sterk is als een beer, door elkaar of dat zoo maar niets is, vangt wilde paarden op, en wil mü tenslotte vüfduizend mark bezorgen, die je misschien nog nooit in je leven bü elkaar hebt gezien. In werkelükheid ben je niets anders dan een arme landlooper, die, verdraaid nog toe, alle vrouwen het hoofd op hol maakt. En dan, te oordeelen naar de slgaretten-étui en de portefeuille, die je bezit, heb je ook nog een roofoverval op Je geweten. Nee, nee, Jonge man. dat je mün Maria het hoofd op hol hebt gebracht, dat is mü nog steeds een raadsel. Den eersten keer notabene, dat het meisje een man aankükt, en nu warempel zóó een!” Lachend had Sigmar von Wernsteln dien drif- tlgen woordenstroom aangehoord en nu legde hü zün portefeuille vlak voor den smid op tafel. .Daar ligt de bult van dien gruwelüken roof- ik ben uitgeput, letterlük óp geld noodig, altijd weer geld Blzet kan schrüven zonder ideeën te hebben en toch wordt het hem duldelük, dat muziek, zonder een idee op den achtergrond, waarde loos moet zün. Van tüd tot tüd beproeft hü zün ontembaren schrüflust te bedwingen. Men verbaast er zich wel over, dat hü in dezen tüd nog gelegenheid vond te lezen. HU las snel en oppervlakkig en had er dientengevolge ook geen profüt van. Het was zün honger naar kennis; dlkwUls echter heeft de veelheid de kwaliteit verdrongen: „Het ongelukkige is, dat ft heb geleefd en sterven zal, zonder dat mün onbegrensde nieuwsgierigheid verzadigd is.” In 1863 heeft de première plaats van ,Kê- cheurs de Perles”. Het is allerminst een over weldigend succes, al schreef Hector Berlioz zeer vleiend over de opvoering. Züns Inziens moest het voor Blzet de grootste voldoening zün. dat de muziekwereld nu verplicht was hem voortaan te beschouwen als een der grootste componis ten. De opera bleef echter slechts twee maan den op het repertoire. ,La Jolie fille de Perth” vergaat het, eenlge Jaren later, al niet veel beter. Het gegeven was alleronmogelükst en de muziek bezat geen blü- vende waarde. Enkele deelen uit deze opera zün echter in 's meesters levenswerk „Carmen” op genomen als balletmuziek. .DJalimeh”, een opera in één bedrUf. gebouwd op een Oostersch thema, vond een slecht ont haal, ditmaal zeker ten onrechte, want de mu ziek is een waar juweel. Om elke onaangename verrassing te voorkomen had Blzet zelf in bet souffleurshok plaats genomen. Men zou Blzet niet beter kunnen eeren dan door deze opera weer op het repertoire te nemen. Intusschen was Blzet getrouwd met Gene- viève Halévy, de dochter van zün vroegeren leermeester. In 1870 viel hem de eer ten deel, benoemd te worden in de commissie, belast met het toekennen van den Prix de Rome. De Fransch—Duitsche oorlog is uitgebroken en de ouverture ,La Patrie” bewijst, dat het wereld gebeuren niet ongemerkt door Bizet's leven Is gegaan. Meer waardeering ondervond Bizet met zün muziek op Daudet’s .L’Arléslenne”, waarin hü een staal gaf van zün gerüpt meesterschap. In twee overbekende suites heeft deze muziek haar Dat de lange, glimlachende man, die zich den volgenden dag aan hem als Mc. Lean voorstelde, inderdaad de secretaris van Irvingcourt wa^ wilde er bü Lacomb eerst niet In. BU een nauw gezet onderzoek bleek hü het inderdaad te zün. Van een bejaarden, stokstüven butler wist nie mand iets af. En nog minder van een diamant. Was het mogelük? Opgellchtl? Voor de drie voudige waarde van den steen. Bevend nam Lacomb hem in de hotelhall nogmaals onder de loupe. Een prachtstuk was het en bleef het. Maar die nauwelüks waarneembare, scheefhoe kige ader in den diamant, die 11 boven, nu werd Lacomb alles Als het gesprek ter nauwernood is begonnen, komt ook de charmante mevrouw Sakharofl binnen. Het gesprek wordt direct geanimeerd, het gaat recht op het doel af: de kunst van deze beide dansers. „Oh. natuurlük, we weten wel. dat de coa- tuums büzaak zün, maar we achten deze toch zoo’n belangrijke factor, dat we er alle aan dacht aan besteden. En dan vooral ten aanzien van ae kleur. Wü zien alles In kleur. Nietwaar Clothllde, als we ons bezig houden met een nieuwe danscreatie dan vraag Je me allereerst' hoe zie je kleur van deze figuur, b.v. de Julia van Shakespeare!” .Maar welke zün uw ideeën omtrent oen dans, welk is hét bindend element in uw bewegingen, de klassieke trek of....” Avant tout llnsplratlon. qul est conune le contact avec une autre monde. Daardoor Is de kunstenaar waarlük groot, dat hü een Inner- lüke belevenis weet te objectjveeren. Hü zoekt daarbü in de eerste plaats naar een thema, waaromheen hü rijn overige bewegingen groe peert; hü verdeelt de ruimte, hü rangschikt zün gebaren. Als een architect kiest de danser de hem passende en de ideeën dienende be wegingen uit den chaos van mogelükheden. die hem ter beschikking staan. Hoe is uw voorstelling, zoekt u naar een in- KIe iele t? Je zei toch, dat je uit Dobroed sja....” ,Ja, daar was ft vroeger eens tüdens den oorlog.1 .Maar, amico, dan moet je mü voor we verder werken eerst toch eens precies ver tellen, waar je vandaan komt.” u het plaats neem?” De vraag ging vergezeld van een lichte bui ging, doch de smid keerde Sigmar zün rug toe en keek door het venster naar buiten. Sigmar zat echter al naast hem, vóór hü er goed en wel erg in had. Tot hü zich opeens omkeerde en barsch uitviel: „Hoe durf je het wagen, Jü. circusartist?" Woedend draaide de smid aan de punten van zün militairen knevel en blies zün rood gezicht geweldig op. Sigmar antwoordde kalm: „Ik heb vanmor gen nog een gratis voorstelling gegeven, mün- heer Disselhoff. Of weet u dat misschien al?" »Je laat, wat mü betreft, op de allereerste noogen prijs ge kocht voor iemand, die hem nog niet eens een opdracht had gegeven. Erger, hü had met bidden en smeeken den Roemeen den steen afgeperst, m zich aelf gekeerd en heelemaal niet meer koort sig opgewonden, reed Lacomb weer naar huis terug. Toen drie weken later Carol Caleato, alias Mc Lean, in Rio de Janeiro aan wal stapte, stond zün compagnon, de „Roemeen” uit Brus- stel, op hem te wachten. ZU begroetten elkaar hartelük en waren uiterst content over hun succes. Ze hadden een steen voor 800 pond ge kocht en voor 2500 pond verkocht; zooiets is een buitenkansje! Na tafel prezen zü nogmaals met welbehagen hun arbeid. „Heb ik niet aardig den Engelschman ge speeld, amico? En ft ben toch heelemaal geen Engelschman. Hahaha! Zelfs mün mooie zwarte haar moest ik roodachtig laten verven....” ,Ja en mün blonde lokken moesten zwart worden,, want ft ben Immers geen Roemeen...-.’ lük: deze steen was dezelfde als die, welken hü kort geleden in zün zaak in handen ge had had. Alleen verminderd met twee kleine splintertjes! Hü had hem tegen een veel te T acomb, de meest gewiekste Juwelier van I de Parüsche binnenstad, stond in gebogen houding en met ingespannen aandacht een blauwachtig schitterenden steen te beküken. Deze was ongeveer zoo groot als een hazelnoot. Tegelükertüd lette hü scherp op den man, die hem dit zeldzame exemplaar had gebracht. Het roodachtige dunne haar, de zeer zorgvul- dle verstelde kleeding, de spaarzame gebaren en de Ietwat aanmatigende onverschilligheid neen, men behoefde er niet aan te twüfelen, hü was een van die stüve Engelschen uit den die nenden stand, iemand uit een huis van den allereersten rang. „Wilt u dezen steen verkoopen, of wilt u hem nauwkeurig laten schatten?”' vroeg Lacomb. „Geen van beide,” sprak de apder met sle pende stem. „Mister Irvingcourt, Wolle and Folie Melbourne begrüpt u wel?” Lacomb begreep. Irvingcourt behoorde tot de honderd rijksten ter werejd. „Mister Irvingcourt wil voor plezier of, zooals je dat zegt, uit een gril, precies denzelfden steen. Begrüpt u? Pre cies! De onderkant zoo, het achtvlak zoo, het licht....” „Dat zal moeilük zün, heel moeilijk. Misschien onmogelük. Zulke stukken vind je zoo maar niet langs den weg. Maar ik kan het probeeren Hoeveel zou ’t mister Irvingcourt ongeveer mo gen kosten?” .Koeveel kost zoo’n steen ongeveer?” „Normaal? Twaalfhonderd pond.” „Dan betaalt Irvingcourt den vlervoudigen prijs. Desnoods nog meer. Alleen desnoods. Be grüpt u? Wü wonen in hotel Palx. Ik ben Mc. Lean, de butler bü mr. Irvingcourt. De heele zaak moet afgewikkeld zün als.... over twee weken!” Lacomb mat, woog en fotografeerde reeds. De jachtkoorts naar dit zeldzame vuur der oer wereld begon weer in hem te zieden. De butler verdween weer met zün steen en de directie van Palx antwoordde telefonisch dat mr. Irving court en zün secretaris Mc. Lean daar inderdaad vertoefden, dat zü over veertien dagen naar Le Havre doorreisden en hun echtheid boven allen twüfel verheven was. Haastig nam Lacomb het nachtvliegtuig naar Brussel. HU doorkruiste daar de diamantbeur zen, maakte een slippertje naar Amsterdam, Utrecht en Antwerpen, keerde spoedig naar Brussel terug en hoorde van een agent, dat een Roemeen daar enkele weken geleden een der- gelüken steen had aangeboden. Men zocht en vond dezen man. Hü was een ichtgeluimd ver- JIL steen te toonen. Hü geleek volkomen bp den steen, dien Mc Lean aan Lacomb had laten zien. Alleen een nietig klein stukje ontbrak er aan. Maar hü was een herinnering, zei de Roemeen, en toevalllgerwüze had hü nu geen geld noodig. Daarna sloeg hü de deur dicht. Lacomb ging hem weer bezoeken. Lokte, bood, bezwoer, want hü wilde zich dit prachtig zaakje niet laten ontgaan. Na een opgewonden debat kocht hü den steen elndelük voor 2500 pond. Met *n gelukkig hart vloog hü nog hetzelfde uur naar Parüs terug. nu maar meteen de herberg van Peter Schmie- del binnen. Eerst keek de kastelein hem van achter zün buffet met een eigenaardig lachje aan, doch dan maakte hü een diepe buiging, wat hem heel links afging. „Het is mü een ware eer, münheer Warm st een." „Brutale lummel, hü weet dat ik hier ben, en komt toch binnenstappen,” bromde er iemand uit den hoek bü het venster. Het was smid Disselhoff, die al menig glaasje had gedronken. De kastelln werd er verlegen mee. Hü kende den smid en wist dus, dat deze heel grof kon worden. Daarom gaf hü Sigmar von Wemstein een wenk, dat hü rich wat verderop aan een tafeltje moest zetten. Maardat was Sigmar juist niet van plan. Hü trad op den smid toe, en vroeg: „Vindt goed, münheer Dirselhof, dat ik hier Op 25 October was het honderd jaar geleden. d*t Georges Bizet, de Fransche componist, die ziCh wereldroem maakte door de schepping van de opera „Carmen”, maar die ook nog ander werk van beteekenis op zün naam heeft, zooals „De Parelvisschers” en ,1’Arléslenne", te Parüs werd geboren. Blzet is maar 36 Jaar geworden, doch een ©mvangrük levenswerk ’let hü na. Het is geen wonder, dat „Carmen” daarvan het meest be kend is geraakt. De felle dramatiek van het werk, de boeiende romantiek van dit liefdes drama, dat zooveel echtheid, levenswaarheid en algemeen-menschelüks bezat, grüpt aan, en de vloeiende, vurige, overal hartstochtelüke, maar heldere muziek charmeert. Het is muziek voor „iedereen", voor het volk, zoowel als voor den intellectueel. Bekend is. dat de Duitsche wüsgeer en cultuurfilosoof Friedrich Nietzsche, zich van Wagner afwendend, Bizet's „Carmen” als voorbeeld stelde van den lichten, helderen, romaanschen stül waarnaar hü verlangde. Georges Alexandre César Léopold Blzet was geboortig uit een simpel Parüsch gezin. Van een muzikale traditie in de familie was geen sprake. Van begaafdheid door overerving kan men dus niet spreken. Reeds als negenjarige wordt hü ingeschreven aan het. conservatorium. Zes maanden later be haalt hü in een muziekwedstrüd den tweeden Prijs. Een jaar later ziet hü zich samen met zün vriend Savary den eersten prüs toegewezen. De weg naar derf roem schünt voor hem open te liggen. Zün naam is bekend geworden en men verwacht veel van hem, in de eerste tüden waarschünlük él te veel. De leeraren zün bü- •onder over hem te spreken en zien in den jongen een meer dan middelmatig begaafd mu sicus. HU was een uitstekend pianist, die be schikte óver een fünen aanslag. Wanneer hü een orkestpartituur doorlas, maakte hü daaruit op het eerste gezicht een klavieruittreksel. De groote Hector Berlioz zeide toen reeds van hem, dat hü na Liszt in dit opzicht de begaafd ste was. Voor een intiem gezelschap had de toen overal gevierde Hongaarsche meester een van zün laatste composities gespeeld. Ademloos had men geluisterd. Onder de aanwezigen bevond zich ook de jonge Bizet, die toen reeds een zekere bekendheid had verworven. .Ja,” zeide Liszt, „het stuk is büzender moeilijk. Ik ken slechts twee pianisten, die dit stuk kunnen spe len, Hans von Bülow en ik zelf.” Terwül hü enkele tonen aansloeg, draalde hü zich half om en wendde zich tot Bizet met de woorden: „Herinnert gü u deze passage?” Reeds zat Bl eet aan den vleugel en speelde de bedoelde passage uit het hoofd. Daarna zette Liszt zon- der een woord te zeggen hem de geheele, ge schreven partituur voor en Blzet speelde het %stuk a prima vista, zonder een enkele hapering, foutloos! En terwül het gezelschap Blzet een ovatie bracht voor het groote succes, klopte Liszt hem op den schouder: .Jonge vriend, ft had gedacht, dat slechts twee mannen in staat waren dit stuk te spelen, maar het blüken er drie te zün en ik moet erkennen, dat de jongste de vaardigste en de knapste is.” Het ideaal van vele jeugdige componisten was éénmaal met den Prix de Rome te worden be- kreond. Een onderscheiding, die een naam be kend maakte, maar bovendien den bekroonde in staat stelde eenlge jaren naar Italië te gaan om daar zün studie te voltooien. Na enkele prüzen te hebben behaald aan het conservatorium en in den door Offenbach uitgeschreven wedstrüd samen met zün vriend Lecocq bekroond te zün, begon Blzet zich on der leiding van Halévy ernstig voor te bereiden op den Prix de Rome. Zün pogingen worden met succes bekroond. In 1857 kende men hem den prüs toe en Blzet vertrok voor drie jaren naar Italië, de alma mater der kunst. Evenwel, zün kennismaking met de Eeuwige Stad Is niet zeer aangenaam. Aan zün moeder schrüft hü, dat het land dood is en verloren voor de kunst. In Rome vindt hü niet de har- monisch-muzikale sfeer, die hü er had ver wacht. Maar het is de vreemdeling, die hier spreekt, wajit enkele weken later hoort men een geheel anderen toon in zün brieven. „Ik hecht steeds meer aan Rome. Hoe meer ft de stad leer kennen, hoe meer ik van haar ga houden. Alles is hier mooi. Elke straat, zelfs de grauwste, heeft haar eigen karakter. Het is mün dboom hier later te componeeren.” Hü is onderhevig aan sterk wisselende stemmingen en slaat van het eene uiterste in het andere over. Wat den eenen dag mooi is, wordt den anderen da# verscheurd. HU werkt zeer veel en de verplichte zendingen muziek gaan prompt op tüd naar het instituut te Parüs. De gewone kunst, kamermuziek en planosoll liggen hem beter dan de dramatische kunst. Voor Beetho ven en Meyerbeer heeft hü diepe bewondering, maar hun werk Is niet zün genre. Een Rossini met zün klatermuziek ligt hem nader aan het hart. In tegenstelling met hetgeen men uit Bizet's eigen werk zou opmaken, was zün smaak niet büsonder delicaat. Zoo verwondert men zich erover van dezen jongen musicus een brief aan zün ouders te lezen, waarin hü zegt: „Had ft maar 100.000 frs.l Dan kónden wü tenminste rustig gaan ren tenieren. Nietwaar, de opbrengst van een opera Zü hebben de grootste bewondering voor den eenvoud der middelen, voor die bewegingen, die ieder onder zün bereik vpelt; zü streven niet naar „erstaunende” momenten, maar naar hetgeen wezenlük de ziel beroert. Ohne das nur leere Kunst. Het gesprek loopt over hun voorliefde voor over hun bewondering voor Cé zanne en Van Gogh. Mevrouw Sakharoff’s gelukkigste herinnering is de opvoering van Après-mid! d’une faune van Debussy, waarvoor zü jarenlang studeerde. Zü kan zich nog levendig de zenuwachtige span ning inderiken, die heerschte in de zaal, toen zü voor de eertte maal met dit werk op het tooneel verscheen. I van paroc wordt ring de te la trio Vespe Chris van MA gebod Doch Sigmar lachte. ,LU hebben niets tegen mü, hoor, zü hebben alleen maar trouwplannen voor mü gemaakt, en die maken wü liever samen, niet, Maria? Ik zal dus het volgende voorstel aan Richter doen: HU moet de schuld maar netjes met krijt aan den balk schrijven, en als hü het geld noodig heeft, moét hü het maar uitvegen. Goed zoo?” De moeder lachte weer. „V schünt van alle markten thuis te zün. münheer Warmsteen. Maar.... rüknecht blüft a toch niet, wel?” „O, heden nee! Ik heb zin om smid te worden. Kan ft hier in de leer komen, als ft een be- hoorlük leergeld betaal? Ik geloof, dat ft nog eens een vorstelük smid zal zün.” Alweer die dwaasheid! Sigmar, laat toril!” .Mtutr ft meen het! Geloof je soms niet dat met i K DD gen, i Misse Hoogi zielen hoore eenvo WC votie. Misse overle Des voor i NB Allen dlene: doch zielen DO uur. t leden gen I ren e vr: maan te 8 i ZA' uur. t leden sün s alle o nami< avonc De Meint vende ^lllllllllllllll

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1938 | | pagina 10