'^oNts!
NIKITA
De avonturen van een verkeersagentje
I
utfikaal uan dgn dag
I
ALLE ABONNÊ’S ongevallen verwekred voer een der enlgsnrts ■ItkMilngsn F 750veritea van belde armen, beide be en en at bei tie oogen 1 t i>Ve“ doodeUJken afloop
DINSDAG 22 NOVEMBER 1938
Be vprst-
,.,maar SKIPPY
k smaakt duurder!
De liefdesproef
I
De kinderbijslag-
regeling
m»
oe.
.80
90.
zie
1.00
1<X
f I reist incognito
POOR FRITZ METZNER
AANGIFTE MOET,OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UTTERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
e
t.
(Nadruk verboden)
In de afgeloopen week hebben de couranten.
len
en
k
ft
Ir
welkom.
hartelük
ft
ft
b
ft
b
i
i
ad
el)
„Uwe hoogheid Is den laatsten tüd opvallend
veel gezonder geworden.”
.Ja, heel gezond; naar geest en lichaam nog
wel, en dat heb ik aan u te danken.”
tal
ter
l
I
he
en
we
«0.
en
d-
d-
de
o-
He
te*
at
c-
gt
r-
m
e-
k;
k
a-
M
n-
ik.
rt
<-
ct,
m
en
En lyt
Je moet
nauwkeurig
zlnetank,
„Het Huisgezin” noemt de pltspraak van den
Hoogen Raad van Arbeid, waarbij deze zich
voorstander verklaart van het beginsel, dat bü
de loonbepaling rekening wordt gehouden met
de lasten van ben, wier gezin den feltelüken
gemiddelden omvang overtreft, een der belang
rijkste die dit College in den loop der Jaren
heeft gegeven.
Precies drie maanden later ontmoetten Ber
nard en Nora elkander andermaal.
.Mijn eerewoord, dat ik gedaan heb, wat je
vroeg. Wanneer Is dus onze huwelijksdag, lieve
ling?” riep hU stralend uit.
..Zoo, dus je hebt het offer werkelijk ge
bracht! Wat lief van jel” zei Nora verheugd.
Zli sloeg haar armen om zjjn hals en gaf hem
een verlovingskus.
Bernard haalde een lederen etui uit zün zak
en gaf het aan ztfn uitverkorene. Ben kostbare
briljant schitterde op t korenblauwe fluweel
van het etui. „Ik heb dezen verlovingsring bü
Marigne in de Rue de la Palx voor je gekocht.”
„Was je dan In Parijs?” vroeg Nora verbaasd.
„Ja! Ik ben er dolgraag! En dan.... maar
je besluit om met mij te trouwen stamt toch
vast, nietwaar, Nora?”
„Natuurlijk! Wat ik beloof, kom Ik na!” zei
Nora gelukkig glimlachend.
„Dan kan Ik je het nu wel zeggen.” Bernard
keek eenlgszins verlegen. „Als de torenklok van
de St. Patrlckskathedraal zeven slaat, la het In
Parijs precies twaalf uur ’smlddagz.”
F
kost maar
■Beet uw
taeer...,?»
.Hoogheid, willen wij gaan werken?”
,Ja, kind, dat doen wij. Werken maakt zoo
heerlijk moe en dan krijgt men vanzelf een
goeden eetlust.”
Plotseling kwam de kamerdienaar aanloopen.
.Hoogheid, wil mü verontschuldigen, maar
vorstin van Cherbourg laat zich niet afwijzen.
Hare hoogheid heeft een gewichtige mededee-
ling voor u.”
Vorst Harro keek naar Maria.
„Laat de vorstin hier komen, Friedrich.”
„Excuseer, hoogheid, wanneer Ik stoor....”
„Heelemaal niet, vorstin.'
„Ik dacht, dat het den majoraatsheer niet on
verschillig zou zijn, te weten, waar zich de laat
ste drager van zijn naam thans ophoudt, en on
der welke omstandigheden.”
Onwillekeurig kreeg vorst Harro toch een
schok. Maar dan keek hjj weer naar Maria
Lang bleef zijn blik op haar rusten, voordat hjj
de vorstin antwoordde:
.Het interesseert mij werkelijk niet, hoogheid.
Was dat de reden van uw komst?”
De vorstin uitte haar boosheid en veront-|rden
waardiging, in korte afgebeten woorden. ,Jk
kon die bijna onbegrijpelijke verandering van
uwe hoogheid niet vermoeden.”
ZU had Maria herkend en verliet nu vlug de
zaad.
Hetjes afgescheept, is t niet, juffrouw Dls-
selhoff? Ik heb geen interesse voor die intri
gues. Eerst was ik hauw als zieke lastig en nu
komt zij daar weer met stokerijen aanzetten.
ZU moet mij nu ook maar met rust laten.”
nederigst* arbeid wordt van
eeuwige waarde, mits hij met zuivere
Intentie wordt verricht
cm de belangen van het Russische volk niet
te schaden, dat hjj van het Russische volk
geen cent wilde hebben en daarom eerbiedig
verzocht, om geld van het Turksche volk te
krijgen. Deze argumenten vond Nikita daarom
uit, omdat de tsaar, ofschoon hij den eeuwig-
bedelenden konlng altijd iets gaf, altijd er bij
opmerkte, dat hjj hem wellicht niets zou wei
geren. als het cm zijn eigen geld ging, maar
het ging tenslotte om geld van het Russische
volk, welk volk Nikita toch zoo beminde en
genegen was.
De tsaar verklaarde daarom Nikita, dat hij
het haast niet over zijn hart kon verkrijgen,
om geld van het Russische volk te nemen en
bet aan Montenegro te geven.
Toen de tsaar dit verteld had, bracht ik hem
aan het verstand, dat dit geld even zoo goed
Russisch geld was als de Russische belastingen.
Het was door Russisch bloed gekocht en een
bestanddeel van het Russische budget ah bui
tengewone bron van Inkomsten. Rusland had
in den Turkschen oorlog de Balkanlanden, ook
Montenegro voor een groot gedeelte van het
Turksche juk bevrijd. Het geld was trouwens
maar een klein gedeelte van de werkelijke
Russische uitgaven. Ook kon de tsaar niet over
dit geld vrjj beschikken, maar moest, omdat
het een deel was van het budget, den Rijks
raad om advies vragen.
Mijn tegenwerpingen maakten indruk op den
tsaar en deze liet aan Niklta mededeelen, dat
hij weliswaar hem had beloofd, zijn verzoek in
te willigen (dat beteekende dus met andere
woorden, dat Nikita nog even 3.600.000 roebel
méér van de Russische begrooting zou krijgen!),
maar dat hjj dit alleen had gedaan, omdat
Nikita hem er van had overtuigd, dat het niet
om Russisch, maar Turksch geld ging. Het
bleek nu echter, dat het geld was, dat door
bloed en zweet van het Russische volk was
gekocht en dat de tsaar dus niet in staat was,
om aan het verzoek van Nikita gevolg te geven.
Inplaats daarvan kreeg Nikita een andere aal
moes in den vorm van verhooging der subsi
die», die hjj reeds ontving, zooals het heette,
voor de uitgaven voor leger en volksontwikke
ling in Montenegro, maar die hij meestal ge
bruikte ter voorziening in de behoeften van
zich zelf en zijn kroost.”
Van beteekenis achten wjj ook de om
schrijving in het advies van den rechts
grond, waarop de door minister Rornme
te ontwerpen wet, welke de doorvoering
van het beginsel van den kindertoeslag in
de loonregelingen zal regelen, steunt.
Deze is, volgens de voorstanders, in de
betrokken passage aan het woord, de eisch
van een meer rechtvaardige loonbepaling
in dien zin, dat hierbij rekening wordt ge
houden met het behoefte-element, voort
spruitende uit de aanwezigheid van een
groot gesin.
Het Is van belang, dat de materieele
positie dezer gezinnen niet zóó ongunstig
is. dat de opvoeding der kinderen daar
onder merkbaar lijdt.
Nu kan men zich beroepen op allerlei
gunstige bepalingen voor groote gezinnen
bü belastingheffing, woningvoorzientng,
kosteloos onderwijs, moederschapszorg, ed,
waarbij de overheid een dlepgaanden in
vloed kan uitoefenen, maar als men nagaat
wat daarmede in de praktijk bereikt kan
worden, dan is het resultaat zeker voor
de lagere inkomensklassen weinig bevre
digend.
En als men ziet, wat er tot nog toe in
ons land mee bereikt is dan is het resul
taat voor alle Inkomensgroepen vlakaf
bedroevendI
Men mag er bij voortduring den nadruk
op leggen, dat noch bjj de belastingen, noch
op eenig ander terrein, voor zoover dat door
de overheid kon geschieden, het groote ge
zin ook maar eenigermate in beteekenen-
den omvang is ontlast.
Wil men op dit terrein effect bereiken,
dan kan dat enkel door een salaris- en
loonsbepallng, waarbü de klnderbüslagre-
gellng een sociaal gerechtvaardigd correc
tief vormt op de grondnormen
Terecht hebben de voorstanders er op
gewezen, dat daardoor de soclajp vrede
wordt gediend.
Terecht ook het bezwaar van loon-
drukkende tendens van de klnderbüslag-
regellng tot zUn juiste, dJ. betrekkelljk
zeer geringe proporties teruggebracht.
Dat bedrUfsgewtfze geleide doorvoe
ring van het aanvaarde principe is ver
worpen, verheugt ons; Inderdaad is het
daaraan verbonden belang uit een oog
punt van algemeen welzijn zoo groot, dat
de toepassing algemeen en bij de wet be
hoort te worden opgelegd.
Het is te betreuren, dat voor de kleine
zelfstandigen niet onmlddellük eenzelfde
regeling kan getroffen worden; langs den
weg der onderlinge verzekering, waarbij de
lasten door de geheele sociale groep worden
gedragen, ligt echter voor de toekomst een
weg'open, om ook hier meer bevredigende
toestanden te bereiken.
Vlug gaf Maria den brief, geadresseerd aan
„Den heer Sigmar Warms teen", aan haar kame
nier en haastte zich daarna naar de bibliotheek,
waar vont von Wernstein zich nu bevond.
Thans krijgt U ook
nardl” riep Nora vertwijfeld uit. JDoe dan ten
minste iets heel gewoons.ga werken en pro
beer geld te verdienen!”
.Maar ik heb toch geld genoeg! Hóe kom je
op zoo'n onsociale gedachte? Daarmee zou ik
-ft
:h-
ro-
en ook wü. allerlei personen herdacht, die in
den grooten oorlog en tijdens de periode van
den wapenstilstand en de vredes-„onderhande-
■lingen" een historische rol hebben gespeeld.
Dit waren uiteraard meestal persoonlijkheden
van het eerste plan. Maar er zijn ook op het
tweede plan mannen geweest, wier naam tij
dens den oorlog in aller mond was. Een dier
mannen was Konlng Nikita van Montenegro.
HU was buitengewoon populair. Ook reeds voor
den oorlog. HU was van Turksch vazal opge
klommen tot onafhankelijk vorst en later zelfs
tot Konlng van het landje der Zwarte Bergen.
HU was oer-oud en een aartsvaderlijk type. HU
was autocraat. De eenlge rechter in zUn land.
Recht sprak hU onder een eeuwenouden boom
vóór zün paleis, dat niet veel meer dan een
groote boerenhoeve was. HU was In heel Euro
pa bekend als „Konlng der schapendieven en
leverde onvrijwillig de stof voor de spotzieke
Wren^che operettes. Men waardeerde hem als
geslepen bedrieger, maar tevens als eerlijken
beid. HU had dochters, die uitblonken door
schoonheid. Twee ft drie waren gehuwd met
Russische grootvorsten en een zelfs met den
toen nog Kroonprins zünden, tegenwoordigen
Konlng van Italië. Toen de wereldoorlog uit
brak, schaarde hü zich direct aan de zUde van
Servië en verklaarde met veel fanfares den
oorlog aan Oostenrijk en Duitschland, hetwelk
in die landen een onbedaarlUk plelzler ver
oorzaakte. De troepen van Oostenrijk, die tegen
hem optrokken, konden overigens hun pleizier
wel op. Ze zün in de Zwarte Bergen bU hon
derden gesneuveld. TUdens den tweeden veld
tocht der Centralen tegen Servië verloor ook
Nikita, evenals de oude Peter van Servië, land
en volk. HU trok naar de Rivlèra. ZUn bond
genoot Servië heeft hem, toen de Centralen
ineenstortten, weinig dankbaarheid betoond.
Door allerlei intriges werd Niklta buiten zUn
bevrijd land gehouden. Het werd bü Servië of
beter bü het toen gestichte Konlnkrük der
Serven, Kroaten en Slovenen ingelüfd. Niklta
stierf in ballingschap. Vergissen we ons niet,
dan pretendeert zUn zoon. Kroonprins Danilo,
nog altUd den troon van Montenegro.
De vóór den oorlog zoo machtige minister
der Tsaren, graaf Witte, heeft in zün mémoires
een amusant en karakteristiek portret getee-
kend van den ouden geslepen Niklta, die eeuwig
in geldnood verkeerde. De mémoires van Witte
verschenen in 1921 bij de Ullstein-Verlag te
BerlUn.
Witte schrijft: Toen ik minister van finan
ciën was, kwam ik nooit persoonlUk met Niklta
in aanraking. HU vermeed een samenkomst
®et mU, omdat ik een heele reeks botsingen
met hem had. Niklta kwam telkens alleen naar
Rusland, om onder het een of ander voorwend-
“i van Z. M. den Tsaar geld los te krügen.
Toen ik minister van financiën werd, kreeg hU
reeds subsidies, om zUn leger te onderhouden.
Die subsidies figureerden onder „geheime uit-
gaven" en werden onder allerlei voorwendsels
voortdurend groot er. want Niklta pleegde al tüd
nieuwe beweegredenen voor verhooging züner
uitgaven uit te vinden en zUn verzoeken te
begeleiden met hoogst patriottische expectora-
ties. HU schreef altUd, dat hü en zün vorsten
dom groote en eenlge vrienden van Rusland
waren en wees altUd op de vüanden van de
Sla van, vooral op OostenrUk-HongarUe en in
het algemeen op al wat Dultsch is. HU sprak
er altUd over, dat vroeg of laat Rusland als
belichaming van het Slavendom en Duitschland
tegen elkander moesten botsen en dat hU daar
bij een groote rol zou spelen als helper van
Rusland. Er was wellicht een korreltje waar
heid in zUn beweringen, In ieder geval echter
hadden zün temperamentvolle vermaningen een
zeer reëejen ondergrond, den wensch namelük,
om aan geld te komen. Ik zou er niet mijn
hoofd, zelfs geen enkele haar voor over hebben,
dat hij zulke berichten ook niet aan andere
heerschers, vooral aan Frans Jozef heeft ge
schreven, als hü dat op een moment nuttig
achtte.
In zUn brieven legde hU, zooals van zelf
spreekt, altUd den nadruk op en verheerlükts
hU de Orieksch-orthodoxe Kerk, wat voor hem
echter geen beletsel was. om zün dochter direct
te bewegen, Katholiek te worden, toen de
toenmalige Kroonprins van Italië, de tegen
woordige konlng Victor Emmanuel, haar het
hof maakte. Wat de sommen aangaat, die wU
Niklta zonden voor zün leger en voor doel
einden van volksontwikkeling, een groot deel
daarvan werd niet voor de aangegeven doel
einden besteed, maar diende eenvoudig tot
dekking der uitgaven van Niklta en zün talrijk
gezin. Daarom bood ik. als minister van finan
ciën, hem altUd tegenstand. Hoewel ik het niet
zoover brengen kon, dat de Keizer eenvoudig
zUn bedelpartijen van de hand wees, werden
toch de sommen, die hU vroeg, altUd aanmer-
kelUk verminderd, niettegenstaande dat zün
verzoeken meestal begeleid werden door mon
delinge ondersteuningen van een zUner doch
ters, de grootvorstin Anastasia, gemalin van
den grootvorst Nikolai Nlkolajewitsch. Ik maak
te haar daardoor wel niet tot mün vUandin,
maar zeker tot een persoon, die mü niet erg
genegen was. De afkeer van Nikita tegen mü
nam toe tengevolge van het volgende voorval,
dat karakteristiek is voor deze majesteit. Op
een goeden dag was hü weer bU den tsaar. ZUn
dochter lichtte mü in. dat hü een subsidie wilde
hebben, maar dat die ondersteuning van dien
aard zou zUn, dat zü den Hussischen staats-
schat niet zou aantasten. Ik vroeg den tsaar
hoe dit in elkaar zat. ZUne majesteit verklaarde
mU. dat TurkUe JaarlUks een zekere som aan
Rusland betaalde. Ongeveer 3.600.000 roebel per
jaar. Dit was een schatting voor de Russische
uitgaven In den laatsten Turkschen oorlog. De
tsaar aeide nu, dat Niklta de volgende com
binatie voorstelde: Niklta wil weliswaar geld
hebben, maar niet uit den Russischen, maar
Turkse hen staatsschat. HU wilde, dat TurkUe
hem het geld zou betalen, dat elgenlUk aan
Rusland moest worden betaald.
De keizer was ook van meenlng, dat dit
Turksch geld was. Niklta had er zich geweldig
op beroemd, dat hU er zorgvuldig op uit was.
e moet mli vrouw worden, Nora! Zonder
I jou kan Ik niet leven!” riep Bernard
J Brent hartstochtelUk uit.
Nora Drayton, een der knapste en meest ge
arde meisjes van de Fifth Avenue, keek be-
jmlteloos naar haar vereerder.
je bent een vreeselljk lieve jongen en ik
m^g je dolgraM. Bernard, als je maar niet zoo
ontzettend lui was. Ik geloof, dat je de luiste
jongeman van heel New York bent!”
.Eén der luisten," gaf Bernard bescheiden
toe.
nr kan mU een huwelUk met jou heel goed
voorstellen, maar toch ben ik er niet zoo heel
zeker van, of je mU werkelUk lief hebt.”
„Nora, hoe kan je nu aan mUn liefde twU-
feien?”
jiog sterker, beste jongen! ging Nora on-
Terstoorbaar verder. „De gedachte komt wel
eens bU me op, dat je alleen maar bU mU bluft
Mnriringen, omdat het zoo gemakkelUk voor je
is We zUn buren en kenden elkaar reeds als
baby’s. Neen, Bernard, je moet mU bewUzen,
dat je mU liefhebt, door iets grootsch te doen
door een offer te brengenhet offer van je
luiheid.”
„Hoe moet ik dat in 's hemelsnaam aanleg
gen?” vroeg Bernard en keek haar daarbU on
gelukkig aan.
„Wacht eens even.” ZU dacht na. „Je bent
zterk; wat zou je ervan denken om eens in een
bokswedstrüd uit te komen en je tegenstander
voor mU eens knock-out te slaan?”
.Dat kan je toch geen ernst zUn, Nora? Ik zal
geen mensch, die mU niets gedaan heeft, zonder
eenlge reden zUn neus gaan verpletteren!"
„Welnu, weet Je wat.... tracht een tennls-
wedstrUd te winnen!"
,jk vind tennissen zoo ontzettend doelloos,
Nora. Men gooit iemand een bal toe, waarmee
de ander blijkbaar ook geen raad weet, anders
sou hU hem niet weer direct teruggeolen."
„Nora moest nu toch, of zU wilde of niet,
lachen.
„SchrUf dan een boek, een roman!”
- Bernard schudde afkeurend met zUn hoofd.
„Alles, maar dat niet. BUna al mUn vrienden
tl bekenden schrijven boeken, die niemand ooit
leest!”
.Je bent werkelUk een hopeloos geval. Ber-
„O, ja! Vorst Harro wil mU niet meer laten
gaan, Sigmar.”
„Zooveel te beter! Dat is schitterend, lieve
ling!”
„Daar staat zijn wagen, waarvan ik altUd ge
bruik mag maken.
En, Sigmar, nu moet ik Je nog een paar
instructies geven, want wü zün er over een paar
minuten. Luister nu goed. Houd al die lieve
naampjes nu een oogenblik voor je en wees eens
verstandig. Dwaze jongen toch. De vorst
wacht ons op het terras.”
,H’m. Op het groote of het kleine?”
„Wat weet JU nu van het groote of het kleine
af, zeg?"
„Och, ik dacht meer zoo. Elk slot heeft een
groot en een klein terras. Dat heb ik dlkwüls
genoeg gehoord."
„O Nu, de vorst zit op het kleine terras.
Je moet een buiging voor hem maken, zooals je
dat ook altijd voor gravin Hughen doet. En dan
altUd met hoogheid aanspreken, denk daaraan.
Zoo. nu zün wU er al. Hier heen...."
Als door een hevlgen donderslag geschokken.
week de kamerdienaar bij de deur achteruit.
Toen keek hU angstig naar den slotheer, van
den slotheer naar Sigmar, en dan naar Maria.
Wat zou er gaan gebeuren?
Vlug legde Sigmar een vinger op zün lippen
en nu scheen de kamerdienaar iets te begrijpen.
.Nou, heb JU opeens je spraak verloren,
Friedrich?” vroeg Maria. ,Js mün verloofde
soms een wonder, dat je hem zoo aanstaart?"
BU het hooren van Maria's schertsende stem
richtte de majoraatsheer bet hoofd op. Doch
39
verloofde Sigmar....? Hoe nog
»O, hoogheid, wü zouden büna familie kun-
gorden. Stelt u voor. Het scheelt maar een
P**r letters, en verder Is de naam precies een-
TTar heet: Wfunsteen. HU is vroeger een
goede bediende geweest van graaf Hughen, die
“9® werkelUk heel hoog schat."
wanneer komt dat wondermensch hier?”
lm* hem vandaag nog schrüven. Ik wist
T1*8 biet, dat ik hier bezoek mocht ontvan-
hoogheid. Nu aanstaanden Zondag, is
d«t goed?"
heel goedl"
E6 ’orst was sUI geworden.
ging naar haar kamer en schreef direct
Mn Sigmar.
.ja, lieve groote jongen, mün vorstelüke
Patroon heeft mü vandaag tot twee keer toe
erzocht, je voor een bezoek uit te noodtgen
Jh J?ngen' Ik kan schitterend met hem overweg.
1 isÏOmt dus aanstaanden Ztondag, hè? Om
■w vertrek de trein uit Harzburg.
liefste, reisgeld stuur ik je niet, dat
- onnoodig porto. Leen van vader 16
mark, doch beslist niet meer, en breng daar
voor een bewüsje van vader mee.
nu goed op wat ik verder schrüf:
Zaterdagavond, samen met Hans,
den meter opnemen van de ben-
en dat dan noteeren. Denk daar
vooral om, Je kunt dan Maandag, als je weer
terug bent, precies nagaan hoeveel er is ver
kocht. Op vader kun je je- niet verlaten, die
is in die dingen te slordig.
Vrouw Schneider, die nu het huishouden voor
jullie doet, hoeft voor den Ztondag geen vleesch
te braden. Moeder eet toch het liefste maar pap
en vader kan dan voor een keer wel pap
meeëten. Dat is ook het voordeeligste.
Dus Je komt, hoor. Ik verwacht Je, met opge
duld op mün slot en ik zal je er van alles laten
zien. Op zóón slot ben JU nog nooit geweest,
Jongen. O wee, als je mü probeert wüs te
maken, dat Je vroeger al eens een even mooi
slot hebt gezien, want dat bestaat niet. Slot
Wemsteln, dat ik je in mün laatsten brief nauw
keurig heb beschreven, is eenig in zün soort.
Dien laatsten brief heb je eigenlük belachelük
beantwoord, Sigmar.
Maar nu kotn je Zondag
Er viel Marla nog van alles in om te schrü
ven. tot ze dan eindelük eindigde: ,Jk bluf ais
altijd
je eigen Maria.
Zondagsrust lag over het park en slot Wem
steln toen Maria hét terras opging.
„Nu komt dat wondermensch dan toch, is
t niet juffrouw Dlsselhoff."
,Ja, hoogheid, hü komt. Maar alleen onder
de ultdrukkelüke voorwaarde, dat hü uwe hoog
heid welkom is, schreef hü.”
„En waarom zou hü dat niet? Nu ja, een
beetje kwaad ben ik eigenlük wel op hem. Maar,
nietwaar, wü zullen met hem over de toekomst
spreken. Hü kan ook bü mü blUven. Een be
trekking is hier altüd nog wel voor hem vrü te
maken.”
Maria bedankte den slotheer en nog maar net
op tüd was zU aan het station.
Reeds van verre wuifde Sigmar haar toe. ZUn
gezicht straalde. .Hallo! Mün kleine toover-
heks, hier ben ik dan!”
Z(j kusten elkaar, of zü wel een jaar geschel-
i waren geweest. Sigmar was buitengewoon
vroolük. HU wist wel, waarom.
„Wü hebben gewonnen, lieveling! Veel ge-
wonnen!’*
.Maar wat dan? Betreft het Richter, of heeft
het iets te maken met graaf Hughen? Of gaat
de smederij thuis zoo goed?”
.Mis geraden. Jouw smederU gaat goedl H'm,
Ik bedoel, JU kunt zoo uitstekend met den slot
heer overweg, dat zelfs graat Hughen mü er over
schreef.”
Goed nieuws voor den verwenden rooker
Thans kunt U gerust hóógere eischen aan
Uw cigaretten stellen: onveranderlijke kwa
liteit en 100*It rookgenot. Want thans is er
de altijd versche Skippy, de echte Ameri-
kaansche cigaret
Inderdaad, Skippy is een topprestatie:
een vakkundig samengesteld mengsel van
rijpe, versche tabak en bovendien zoodanig
behandeld en in extra sterk staniol verpakt,
dat haar pittige geur en zachte smaak on
veranderd behouden blijft. Skippy is dus
versch en blijft verschSteek maar eens
een „Skippy” opDan zult U zeggen
»Jawel, dat is versche tabakpittig en
toch.... o zoo zacht”. 20 voor 15 cent.
Op dit oogenblik sloeg' de groote klok van de
8t. Patricks-kathedraal vüf uur.
,Jk weet het, Bernard. Je staat nooit voor
12 uur 's middags op, nietwaar? Morgen reis ik
naar Miami. Als je mü, na mün terugkeer van
daag over drie maanden, je eerewoord kunt
geven, dat je el-
ken morgen, di
rect als de klok
van de 8t. Pa-
trickskathedraal
zeven heeft ge
slagen, bent op
gestaan, dan
wordt ik Je vrouw!”
„Ik sal het probeeren, want Ik boud van Je,”
zuchtte Bernard gelaten.
wie kwam daar op hem toe....? Een spook?
Verraad? De vorst zag hoe zün neef een cor
recte buiging maakte en hoe Maria, met een
onschuldigen glimlach en een blik vol dank
baarheid en toegenegenheid, eerbiedig neeg.
„Excuseer, oom! Ik kom als verloofds van
Maria Dlsselhoff, niet als erfgenaam en vorst
van Wernstein."
„In die hoedanigheid
Maar...."
„Sigmar! Sigmar! Je hebt me belogen!”
Maria kon zich met meer staande houden; zü
zakte ineen. Dat had Sigmar niet voorzien.
.Maria, mün meisje dan toch! Maria....!"
Sigmar had haar reeds in zün armen, terwül
nu ook de kamerdienaar haastig kwam toege-
loopen. Doch gelukkig kwam Maria weer heel
gauw tot zichzelf en toen wierp zü een angstlgen
blik op den slotheer.
Deze sprak haar hartelük toe. .Houd je
rustig kindje. Het is zoo. Sigmar is mün neef.
Wist Je heelemaal niets daarvan?”
„Nee, oom, dat was een streek van mü. Ik
wilde u op deze manier mün verloofde voor
stellen. Ik meende, dat u. als majoraatsheer der
vorstelüke familie van Wernstein. het souve-
relne recht had, de verloofde van den laatsten
drager van onzen naam te leeren kennen.
Daarom dit spelletje. Het is gelukt. En nu kan
ik met mün verloofde, die ik, tegen alle tradi
ties onzer familie In. zal trouwen, weer In de
verbanning teruggaan.”
Heel kalm had Sigmar gesproken. Ook de
slotheer wist ulterlijk zün kalmte te bewaren.
(Slot volgt)
W;''- Ty?
5M
Hett toeval wilde, dat hU door de laan ging, waar Keesie als
standbeeld stond. Toen hü den Jongen links van den weg zag
loopen, was Keesie vergeten, dat hü een standbeeld was en hü
riep: .Rechte houden, jongen.” oToen werd de boerenknaap
nog banger.
De boschgod had pret in het geval en schaterde het uit.
Dat lachen In den naclit maakte den vreesachtigen jongen
nog meer van streek en vloog weg, zoo hard als zün beenen
hem konden dragen. Klik-ktek gingen zün klompen op den
grond.
