aonden daj
T
kewiesos
Hoitika
De luchtroovers
van
LUX
VOOR ONZE JEUGD
DE OPGESLOTEN KOK
MACARONI
I
DE PLAAGGEEST
de
De komst der stalen
stoelen
l7raaff het
reu zen pa h
loor de
practifiche
hiiiftrroiur
I
van
Het Geheim
zeven Schoorsteenen
- M
VRUDAG 14 JULI 1939
met
DOOP AGATHA CHRISTIE
II
Pieterse
i
I Het been van
w
r
l
En klimt tegen boomen en palen.’
heel
munt
dat
roovers
in
R. Fr. W
Put kracht uit
een
APPELSTROOP
'KNAK
4
W MTT MJKJt VILMlil knam-iicwtih
5=7
J R.WS.
bQ vwrtas «na en tan*.
tien tellen geleden voor u gebracht.
i
M
op
Ik
(Wordt vervolgd.)
V
n Bl KJES VAN 5 EN IQ STUKS
Hu liet zich voorover vallen en wist zün been buUXfe op het
droge te halen Hoe kwam hij hier heelhuids, of liever gezegd
droog-paks vandaan’ Hij liep voetje voor voetje verder, maar
in plaats van een pad te volgen, dwaalde hij maar zoon beetje
tusschen het hooge riet en de verspreid staande knotwilgen
rond.
Hoorde hü daar zijn naam niet roepen? Als het eens geen
stroopers waren, maar mem-chen die naar hem zochten? Ja.
duidelijk klonk zijn naam. Hij zette zijn handen als een trech
ter voor zijn mond en riep hard terug: ..Hallo Hallooooo!'
Weer werd zijn naam geroepen. HU klom in een knotwilg en
en zag op den dUk donkere gedaanten met een lantaarn Nog
harder riep hu nu: ..Hal-looo!" Nu kwamen ze in zijn richting
Dan ziet hij een jongen, een kleine nog maar.
Die zal hij eens even gaan plagen.
Hij pakt hem z’n schooltasch meteen uit
z’n hand,
Ziezoo nu er eerst lang om vragen
Doch achter de ramen daar zit een mijnheer
Die heelt het gezien door de ruiten.
En die komt meteen al. zoo vlug als hij kan,
Op 't plagend gedoe eens naar buiten.
Maar
valsche
uitspanning
nog eens
1 op
HOOFDSTUK VIII
HET EERSTE SLACHTOFFER
we
Op een warmen middag, toen alle meubelen
van pluche In de zon hadden staan dommelen
met hoezen over hun hoofden, gebeurde het.
Heimelijk had men de nieuwe stoelen den salon
binnengebracht en opgesteld de nieuwe stoe
len van staal.
Al wat den dertigen naam Pluche voerde, had
gedroomd van den buden tijd, toen er nog geen
sprake van hoezen was. omdat er jalouzieén voor
de vensters waren, die neergelaten werden, «oo-
dra de zon begon te schUnen. pn mets be
merkt van wat er om heen gebeurde.
Alleen de belde stoelen, die aan weerjzUden
zei Anthony, terwul hu den post
zegel met de muls van zUn hand aandrukte.
„Nu wordt het ernst. James McGrath gaat af
en Anthony Cade komt op."
Het reusenpak Lux bevat mee*
dan dubbel xoveel ais het ge
wone pak en kost toch maar
25 et. Het reuaenpak is dus
extra voordeligEn... dan nog
twee verschillende breipatro-
non en een hele bon voor
geschenken.
Daar rennen ze vroolijk en schreeuwend
naar huis.
De school werd zoo juist weer gesloten.
Dan hollen ze blij en ze zwaaien hun tasch,
De kleinen zoo goed als de grooten’
a V w-s a °P<nt bl*d Ingevolge de veraekertngsvoorwaarden tegen w-e bfl levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door btj een ongeval met g A
■f\.l al /X rjC/IV IN n O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen Ovle" verlies van belde armen, belde beenen at belde oogen Ove“ doodelijken afloop B ZiUUt"
AANGIFTE MOET. OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Op zun voorstel was Pieterse toch n“
bU den professor gaan probeeren of hij niet cp
een jaargeldje zou kunnen rekenen, maar de
hooggeleerde heer was dol woedend geworden en
had gezegd dat hu met zijn vUfhonderd gulden
al duur genoeg uit was. duur genoeg zeker, als
hu geweten had hoe roekeloos Pieterse met zun
been, dat nu het eigendom van den professor
geworden was, omsprong Om bUvoorbeeld motor
te rijden, was naar het begrip van den hoog
geleerde spotten met alle gemaakte transactie.
bevatte het een uitnoodlging om het eerst
komende week-end. te beginnen met den vol
genden dag. Vrudag. de gast te zijn van Lord
Caterham, residentie De Zeven Schoorsteenen
Over het geheel een zeer geheimzinnig en zeer
zwaarwichtig document. Anthony genoot bü het
lezen ervan
,,’t Brave vaderland." mompelde hu tevreden.
..Twee etmalen te laat, zooals gewoonlijk. Jam
mer! Een uitnoodlging voor De Schoorsteenen.
ik kan daar niet naar toe gaan onder
vlag Misschien is er een behoorlijke
in de buurt Dan zou Anthony
Ca^ie daar kunnen logee ren. zonder dat het
iemand aanstoot geeft.”
HU boog zich uit het portierraampje en gaf
den chauffeur andere instructies. De man nam
ze met een minachtend geknor in ontvangst.
Na een minuut of tien hield de taScl vóór een
van Londens zesde-rangsbotels stil De vracht
en de fooi waren echter, tot groote tevredenheid
van den chauffeur, in overeenstemming met
het punt van vertrek.
Anthony besprak een kamer, ging de morsige,
muffe conversatiezaal binnen, haalde een vel
papier met ..Hotel Blitz" als hoofd uit zUn zak
te voorschijn en zette zich tot schrüven
HU begon met den schrijver van het epistel
er op opmerkzaam te maken, dat hu al twee
dagen geleden, te weten Dinsdag, in Londen eras
aangekomen, vertelde hem verder dat hü het
manuscript al aan Balderson en Hodgkins had
overhandigd en dat hU tot z’n groote spijt voor
de vriéndelijke uitnoodlging van Lord Cater
ham moest bedanken, daar hij Engeland bü de
En blij gaat het kleintje met de tasch er
-j van door
En de ander driipt af... heel verlegen.
Want straf krijgen brrr neen, dat
is niets voor hem.
Daar kan zoo een plaaggeest niet tegen’.
-Heel goed, Mr. McGrath. Onze vertegen
woordiger komt dan. laten we zeggen, morgen
ochtend" vóór negenen bü u. 1 Is verstandiger,
begrijpt u. om niet iemand van hier uit Tiaar u
toe te sturen Onze Mr. Holmes woont in South
londen Op weg hierheen komt hü dan bu u aan
*b zooals af gesproken is, geeft hü u een bewüs
ontvangst in ruil voor deehdocu
menten En misschien wilt u dan vanavond een
“os pakketje in de hotel-safe laten opbergen
D*t komt uw vüanden natuurlük dadelijk ter
°°re en op die manier voorkomt u een onder-
shilling. Daarna stapte hü in en de taxi zette
zich met een pünlük knarsen in beweging. Bin
nen ging Anthony op zün gemak in een van de
hoeken zitten en ritste de enveloppe open
Die enveloppe had als Inhoud een merkwaar
dig schrUven. Anthony moest het vier maal
overlezen, vóór het tot hem doordrong, waar
t over ging. In gewoon-begrüpelüke taal de
orief was niet in gewoon-begrüpelüke taal, daar
corredpondeeren in gewoon-begrüpelüke woorden
niet op het Departement van Buitenlandsche
Zaken aangemoedigd wordt werd er in ge
constateerd. dat: Mr McGrath dienzelfden dag
van Afrika In Engeland aangekomen was, dan
werden er. heel voorzichtig, ettelfjke toespelingen
gemaakt op de mémoires en werd Mr McGrath
beleefdelük de raad gegeven, om te dien op
zichte niets te doen vóór en aleer hü een ge
sprek gehad had met Mr George Lomax of met
zekere andere heerep. die nogal doorluchtig
schenen te zün, ten minste, met de meeste dis
cretie werd daarop gezinspeeld. En ten slotte
Hupdaar gaat de muts van Marie
er van door.
De rakker heelt haar vlug genomen,
En haar een eind verder, preci.es in een plas
Met een vaartje terecht laten komen.’
En meestal begint één baldadig te ztfn.
Die moet kattekwaad uit gaan halen;
Hij trekt aan de bel van een huis hier
en daar
Maar nu heeft de plaaggeest geen
praatjes, o neen,
Bedeesd staat hij daar maar te kijken.
En geeft heel gehoorzaam de tascji weer
terug.
Als mijnheer vraagt, of straf hem zoi lijken!
zei een van de fauteuils, rood van woede:
..Zün wü hier in de wachtkamer van
tandarts?"
..Ach, waarde vriertd. maak je niet kwaad",
zei de andere fauteuil, die in deftigheid niet
voor den eersten onder deed: .Je veeren zouden
kunnen springen.”
,,'t Was toch beter geweest om die gasbuizen
op hun plaats te laten zitten" zei de eerste
fauteuil schamper
„Ach. u moet maar denken, ze zullen wel weer
gauw uit elkaar geschroefd worden bracht de
chaise-longue in ’t midden, en ze voegde er In
't Fransch bij. opdat de stalen stoelen het niet
zouden hooren: ..Als die arme menschen zich
voldoende gestooten hebben aan al dat üzer.”
„Ja mevrouw, met die gedachte zullen wü ons
maar troosten." zei een van de gewone pluche
stoelen beleefd. ,.u moet maar denken, niet elke
stoel is een aanwinst voor de conversatie.'
..’t Is anders al erg genoeg, dat wü met die
rieten leeghoofden zün opgescheept,’’ zuchtte
mevrouw Chaise-longue
Op dat oogenblik werd de deur geopend, het
licht knipte aan en twee kinderen kwamen bin
nen. Het waren twee meisjes en ze logeerden
hier in het huis van hun grootouders.
„O” zei de oen, „wat blinken die nieuwe
stoelen mooi in het licht, ’t Lükt wel of ze van
zilver zün
..En je kunt er zoo lekker in zwiepen" zei
de ander. ,Jk heb het geprobeerd, toen ze van
middag aankwamen Ik wou dat alle stoelen
zoo waren
Toen w-erden de kinderen geroepen, het licht
ging uit. de deur werd gesloten en de meubelen
van pluche stonden weer in het donker, maar
r-u maakten ze geen opmerkingen meer over de
nieuw-aangekomenen. Ze waren te beschaamd
om hun mond open te doen, omdat de kinderen
hun geen blik waardig gekeurd hadden.
Bindelük, tegen den morgen, zei een van de
fauteuils: „Zeg. stoelen van staal, kunnen
geen vrienden worden Dan kunnen
's avonds wat praten, als de menschen naar bed
zün.”
..Goed. goed, wü vriendenzeiden de stalen
stoelen; dat was het eenige Hollandsch. dat zu
kenden, want zu kwamen rechtstreeks uit
Amerika, maar dat zou de familie Pluche eerst
den volgenden avond ervaren
„Vind Je ook niet, dat Pieterse zoo vreemd
doet den laateten tijd?” «el mün vrouw op een
dag tegen mü. en Ik moest eerlük bekennen dat
Zü gelük had Het was mü ook opgevaUen.
Pieterse was iemand, die ons op schitterende
manieren van dienst was. Hü deed boodschap
pen. kocht visch en scheepte op onnavolgbare
wüze ongewenschte visite af.
Wat mün vrouw en mü was opgevallen, was
dat hü op een rare manier met zün been trok,
zoo raar, dat ik het niet onder mü houden kon
en kort na het gesprek, dat mün vrouw met me
voerde, besloot Pieterse eens onder tanden te
nemen
O. bedoelt u dat been van me. aei Pieterse
nuchter, toen ik hem de reden van mQn
bezorgdheid jegens zün persoon had kenbaar ge
maakt. Ja. dat Is een raar geval Daar ben Ik
al mee bü heel veel doktoren geweest, maar
geen weet er raad op. 1 Is gebeurd, toen Ik nog
heel klein was Toen ben ik een keer van het
dak gevallen en sindsdien heb ik er, den eenen
dag meer dan den anderen, last van.
D'r zün er nog wel die er alles aan zouden
willen doen, maar ja. nu is het te laat, want ik
heb de duitjes al binnen, aldus besloot hü zün
relaas, dat de bezorgdheid, die ik tot dan toe
gevoeld had. veranderde tn nieuwsgierigheid
Ik kreeg nog omstandig te hooren. hoe de
transactie tot stand was gekomen Hlerbü bleek
Pieterse niet in vorstand te hebben ondergedaan
bü den professor, wiens eerste bod van drie
honderd gulden hü tot vUfhonderd had weten
opgevoerd te krügen enboter bü de visch.
Maar de vader van Pieterse was razend ge
weest op zün zoon, toen hü hoorde dat een
kennis van hem. die ook zun skelet verkocht
had wegens abnormale grpeiwüze van den sche
del. daarvoor het dubbele had neergeteld ge
kregen als zoonlief voor zün body. „Dat been
van Jou Is toch zeker evenveel waard als het
hoofd van Dirksen.” had vader Pieterse gezegd,
maar Ja. de koop was eenmaal gesloten.
Hü moet dat van mün gezicht gelezen heb
ben, want het eigenlUk reeds afgesloten ver
haal vatte hu weer op en ik kwam daarbü het
volgende te hooren:
Pieterse had niet enkel zün been, maar «ün
heele corpus verkocht aan professor X
„HU hoeft t niet eerder te hebben dan als ik
er geweest ben." volgde Pieterse er nog sar
donisch aan toe
Virginia dacht even na.
„Ik ga straks weg uit de stad voor het week
end. Trein van 6.40 Paddington, maar daar hoef
je niet voor terug te komen, dat gaat even goed
met een taxi. Ik vind t beter. zle-Je, dat JU er
bü bent als de dokter komt. En als die denkt,
dat een paar dagen uit de stad Je vrouw goed
zouden doen, ga dan voor het week-end ergens
met harfr naar toe. De kosten zün voor mün
rekening."
Ze maakte met een kort, ongeduldig knikje
een eind aan de dankbetuigingen van den man.
ging de stoep op. zocht In haar tasch naar den
huissleutel, herinnerde zich opeens, dat ze dien
niet meegenomen had en drukte, geërgerd om
haar eigen vergeetachtigheid, op het schel
knop je
De deui werd niet dadel Uk opengedaan en
terwul ze ongeduldig stond te wachten, kwam
een jonge man de stoep op Hu was heel een
voudig gekleed en in z’n linkerhand had hü een
pakje pamfletten Hü stak er Virginia een toe.
een roze papiertje met het opschrift. Waarom
heb ik voor mün land gestreden. In z’n rech
terhand had hü een collectebus.
„Ik kan niet op één dag twéé van die gruwel-
gedichten koopen." «ei Virginia verontschuldi
gend „Ik heb er vanmorgen al één gekocht,
heusch. met mün hand op mün tart."
van de deur stonden en wier zittingen van
riet gevlochten waren, hadden alles gezien Daar
hun gedachten echter altüd weer door hun zit
vlak. als door een zeef vielen, hadden ze niets
tegen de anderen gezegd.
1 Was dus wel een verrassing voor hen. toen
hun s avonds de hoezen werden afgenomen en
zü de stalen stoelen in het oog kregen.
Van verontwaardiging bleven hun eerst de
woorden in het pluche steken, maar elndelük
’inding als die van vannacht.”
„Goed, Ik zal u raad opvolgen.”
Anthony hing met een nadenkend gezicht den
noem op.
*cn half uur later was hü met hart en ziel
"kif aan het ten uitvoer brengen van zün plan
informaties tnwlnnen omtrent den aalgladden
Giuseppe Maar in geen van de restaurants.
**ar de langvingerige kellner gewerkt had, had
M Mirrm. De menschen kenden hem in zün
daarom niet getreurd Om te beginnen gaan we
ons vermommen en dan naar Pont Street,
nummer 487.”
Hü pakte zün koffer, ging naar beneden, be
taalde zün rekening en gaf order een taxi te
bestellen en zün koffer op te laden. Hü had de
gebrulkelüke fooien al gegeven eh stond juist
op het punt, weg te gaan, toen een piccolo met
een brief op een blaadje in looppas dwars door
de zaal op hem af kwam.
„Geen
meneer.”
Met een zucht offerde Anthony zün zooveelsten
Dienzelfden Donderdag had Virginia Revel
den heelen middag In Ranelagh getennist. Op
den terugweg van de banen naar huis ging
ze op haar gemak in een hoekje van haar
luxueus-lngerlchten auto zitten en repeteerde,
met een geamuseerden glimlach op haar fris-
sche roode lippen, haar rol In het onderhoud
dat haar thuis te wachten stond. Het kon
natuurlük zün. dat de chantage-man. zooals ae
hem noemde, niet zou komen opetegen. maar
in haar hart was zü overtuigd, dat ze hem wel te
zien sou krügen Ze was zooTi gemakkelUke
prooi geweest! Maar voor dien middag had ze
een kleine surprise voor hem bedacht.
De auto hield vóór de stoep van haar huis
stil en ze stapte uit. Maar met haar voet al
op de eerste stoeptree keerde se zich naar den
chauffeur om en vroeg:
„Hoe gaat het met je vrouw. Walton?
heb n heelemaal vergeten te vragen."
„Heel wat beter, mevrouw De dokter heeft
gezegd dat-le vanmiddag laat nog even komt
küken. Heeft u den auto nog noodig, mevrouw?"
.Jla-ha”, riep de rüke. liet terstond paard en
wagen Inspannen en reed wat hü rijden kon
naar den berg.
„Berg Semsi. open Je", riep hü op een af
stand en zonder te stoppen reed hü met paard
en wagen den berg in en stapelde zün wagen
vol met zakken en kisten.
„Berg Semsi. open Je”, riep bü toen, maar
de wagen was zoo vol geladen, dat hü niet
door de opening kon.
De rüke smeet wat sakken naar beneden,
maar nog ging de wagen er niet door Zuchtend
haalde de rüke er nog meer zakken af.
Berg Samsi. open Je”, riep hü. maar de berg
bleef dicht. Het zweet brak hem van alle kan
ten uit.
„Berg Sisam. open Je", riep hU Er gebeurde
niets.
„Berg Sasim. berg Simsa. open je”, brulde
hü van angst, maar de berg was en bleef dicht.
En de goede naam van den berg wilde hem
maar niet te binnen schieten.
Daar zat hü nu gevangen. Tranen met tuiten
huilde hü. boven op de zakken met goud. die
hü mee naar huis had willen nemen
s Avonds kwamen de roovers binnen. De
arme rijke was In een leegen koffer gekropen,
maar aan zün ooren heschen ze hem er uit.
„Ha. gemeene boef", zelden «U. „al tweemaal
heb je ons bestolen, maar wü zullen jou die
slechte gewoonte wel eens a flee ren!”
„Niks van waar”, riep de rüke. „d«ut was
mun broer. Die is twee keer hier geweest
Maar de roovers hadden geen medelijden
met hem.
HU werd in de keuken opgesloten en hij
moest voortaan het eten van de roovers klaar
maken. En omdat de keukendeur altUd op slot
bleef als de roovers wegwaren, kon hü nooit
wegloopen.
De wever dacht dat de roovers zijn broer had
den gedood Hü durfde daarom nooit meer naar
den berg toe.
Als jullie er soms eens langs komen, roep dan
maar: „Berg Semsi. open Je." Als de berg dan
opengaat, ga Je vlug den opgesloten kok be-
vrijdea, anders moet hü zün leven lang voor
het eten van de roovers zorgen
PIET BROOS
Enfin iets wijzer was hü er toch nog van ge
worden want nadat hu den professor op hand
slag beloofd had geen motorfiets te zullen be-
ruden. had hü nog tweehonderd gulden weten
los te krügen.
Ook had hü moeten beloven geen auto te
zullen koopen, een belofte die hü. naar hü «ei,
makkeluk doen kon. omdat hü er geen aan
schaffen kon.
Alles was goed gegaan, tot Pieterse in kennis
kwam met een vrouw, die geen echte vrouw ge
weest rou zün. indien ze niet vroeger of later
achters Pieterse’s geheim sou zün gekomen Het
duurde heusch niet eens zoo lang en vrouw
Pieterse was er heelemaal niet over te spreken,
dat haar ega niet voor honderd procent haar
toebehoorde, maar ook In zeker opzicht eigen
dom was van een professor Dat contract zou en
moest vernietigd worden en als Pieterse er dan
zelf geen werk van maakte, zou vrouw Pieterse
er haar krachten achter zetten
Ziezoo, het was er uit. Dat zat onzen Pieterse
dus dwars In jaren zag of hoorde ik van Pie
terse. die Inmiddels onzen dienst had verlaten,
niets. Tot ik hem onlangs nog eens ontmoette,
waar ik in den kellner. die mij mün biertje
bracht, mün vriend Pieterse herkende, daarbü
zün loop niets abnormaals
ontdekkende,
meer vertoonde.
De kans die ik
zocht om hem te
spreken te krü-
gen deed zich al
heel gauw voor en
het was toen, dat
k de rest van zün
toch wel merkwaardige historie vernam.
In het restaurant, waar hü. na \ilt mün dienst
te zün getreden, werk gevonden ta£. kwam vaak
een vreemdeling, met wlen hü al spoedig op
goeden voet geraakte
Deze ontpopte zich als een Amerikaansch ge
neesheer. die aanbood Pieterse voor niemendal
van zün euvel af te helpen
Nou. zoo verhaalde Pieterse. van die be
handeling heb ik gelust, dat was geen massee-
ren meer, maar mangelen en nu en dan scheel
de het een haartje of ik was hem aangevlogen,
dien Ameilkaanschen dokter Maar ik zette door
en na een maand voelde ik al beterschap En
nu zou niemand meer eenig verschil kunnen
zien tusschen het eene been en het andere.
Graag zou ik hem betalen, maar hü wilde
geen geld zien, vroeg me alleen dat Ik me zou
laten küken aan professor X.. en dat tab fit
gedaan
Was die niet blü dat Je weer heelemaal
beter was? vroeg ik.
-4 Nou. niet bepaald. Hü schold me uit voor
al wat mooi en leelük was. noemde me een con-
tractbreker en dief, een oplichter en gooide me
zoowat de deur uit met het contract achter me
aan.
En je vrouw?
Die is van verdriet gestorven, omdat ik 1
contract niet verbreken wou en zu self toch ook
niet den moed had naar den professor te gaan-
Ik ben hertrouwd nu en het mooiste Is dat de
vrouw, die ik nu heb. geen woord wil gelooven
van de geschiedenis, zooals ik ae u verteld tab.
En heusch. ze is toch werkeluk waar.
werk, maar van zün particuliere leven of van
zün vrienden of makkers wisten ze niets.
„Toch vind ik je wel, jongetje,”'zei Anthbny
na de zooveelste teleurstelling „Toch vind ik
je wel 't Is alleen maar een kwestie van tüd."
Zün tweede avond in Londen verliep boven
alle verwachting rustig.
Den volgenden morgen, om klokslag negen
uur. werd het kaartje van Mr Holmes van de
firma Balderson en Hodgkins boven gebracht
en een halve minuut later maakte Mr. Holmes
zelf zün entréé. Hü was een kleine blonde man
met een rustige stem en rustige manieren.
Anthony overhandigde hem het manuscript en
nam. zooals afgesproken was. In ruil daarvoor
een chèque van duizend pond In ontvangst. Mr
Holmes borg de papieren in een aktentasch weg.
sloot de aktentasch af. zei Anthony goedendag,
stapte weg. En daarmee leek de zaak afge-
loopen.
Maar misschien wordt hü toch nog wel
onderweg vermoord." bedacht Anthony .Jam
mer dat Ik er niet bü kan «ün. doodjammer, dat
Ik er niet bü kan zün."
Hü stopte de bewuste cheque in een enve
loppe. sloot er een klein briefje bü In en maakte
de enveloppe met drie lakken zorgvuldig dicht.
Jimmy was bü hun ontmoeting in Boelawayo
goed bü kas geweest en had hem toen een flinke
som gelds voorgeschoten. Maar bü Jimmy was
het goed bü kas zün geen permanente toestand.
Maar al is dit karweitje nu afgeloopen.
daarom ben ik nog niet klaar." zei Anthony tegen
zichzelf, tóen de brief gepost was „Tot dusver
heb ik er niet veel van terecht gebracht. Maar
eerste de beste gelegenheid alweer dacht te ver
laten en onderteekende „Uw dienstw James
McGrath
„Ziezoo."
Er leefden eens twee broers ergens in n dorp
dicht bü *«n berg. De een was zoo rük dat hü
niet wist wat hü met zün geld moest doen, de
ander zoo arm dat de tanden In «ün mond
rammelden.
De rüke was behalve rük ook nog gierig. Zün
broer, wiens vrouw ziek was, kwam op een mor
gen wat geld leenen om medlcünen te kunnen
betalen.
.Loop naar de maan riep de rüke boos,
werk JU maar liever wat harder. Van mü krüg
je geen roeden dult!”
Nou. de arme broer was wever en hü werkte
van den vroegen morgen tot den laten asond;
maar Ja, medlcünen zün duur. En ongelukkig
genoeg was een van de balken van zün ouden
weefstoel gebroken
..Nou dan ga ik maar weer." zei de arme,
draaide zich om en liep regelrecht naar het
bosch om een» te küken of er misschien een
geschikte boom groeide, waarmee hü zün weef
getouw kon repareeren.
Hü keek links en keek rechts, links, rechte,
betastte een dennestam. bekeek een berke-
boompje en zoo ongemerkt stond hü Ineens voor
een berg, die daar vroeger nooit geweest was
„Vreemd", zeide de wever, lichtte de pet van
«Ün hoofd en krabde met zün rechterhand ach
ter «ün linkeroor.
Maar hü kreeg niet veel tüd om over het geval
xa te denken, want achter zich hoorde hü stem
men Vlug keek hü om en zag twaalf baardige
mannen naar den berg toekomen.
„Oewaal". zuchtte de wever, .struikroovers
In minder dan geen tüd zat hü boven in een
boom, goed verborgen door de dichte breede
bladeren.
De mannen waren nu vlakbü Ze droegen zwa
re zakken en steunden en kreunden onder het
gewicht.
Vlak bü den gehelmzlnnigen berg riep een
van hen:
„Berg Semsi. open je!”
De wever loerde voorzichtig door de bladeren
en zag den berg-opengaan. De roovers verdwe
nen.
De wever zat vol angst en beven in den hoo-
gen boom. Voor geen geld van de wereld durfde
hü naar beneden te klimmen. „Verbeeld Je."
dacht hü. „dat de roovers dan net weer naar
buiten komen!"
Hü wachtte en wachtte en wachtte.
Gelukkig duurde dat niet zoo vreeselük lang
Daar kwamen de baardige mannen weer naar
bulten. Ze riepen: „Berg Semsi. ga dicht", en
de opening verdween. Geen sjiat was er nog van
te tan.
Toen de roovers verdwenen waren, krqop de
wever uit den boom. Hü was wat zenuwachtig,
nou ja, dat zou JU óók geweest zün. zeg nou
«elf.
Toen, de wever den zak weer aan zün rüken
broer terugbracht, vroeg deze waar hü dier,
voor gebruikt had. De wever draaide er wat om
heen, maar de rijke hield net zoo lang aan, tot
hü het ten slotte vertelde.
„B-b-b-berg S-s-s-semsl open je!" zei hfi
met een bibberstem, want hü wou wel eens we
ten of de berg hem ook gehoorzaamde.
En werkelük. d? berg ging open én door een
flinke gang liep hü naar binnen.
„Heeremlneetje zei de wever hardop en
z'n onderlip zakte van verbazing haast een de
cimeter naar beneden, .heeremlneetje!"
Je zou er ook groote oog en van opzetten.
Voor hem stonden kisten en zakken voi gou
den munten en flonkerende steenen.
De wever bedacht zich niet lang, stopte zün
zakken, zun hoed en zün hemd vol en wilde
naar buiten rennen. Jawel, maar de berg was
weer achter hem dicht gevallen.
„B-b-berg s-s-semsl open je!” zei de wever
nog zenuwachtiger dan toen hü aan den an
deren kant stond. Het had immers kunnen ge
beuren, dat de berg dicht bleef en dat hü hier
gevangen zat Maar dat was niet zoo! De berg
ging netjes open en als een haas holde hü naar
huis. Hü liep zoo hard, dat hü zün huls tien
meter voorbürende voor hü kon stoppen.
Nu was er geen armoe meer in huis. De beste
dokter moest komen en zün vrouw genas. De
weefstoel werd opgeknapt, het huisje, waarin
zü woonden, opgekalefaterd, oude schulden be
taald en een flinke som aan de armen gegeven
Zoo kwam het. dat de twee broekzakken en het
hemd met goudstukken spoedig opraakten.
„Ik ga er nog eens heen”, zei de wever, ging
naar zün broer, leende een sterken linnen meel
zak en stapte daarmee naar den berg.
Hu kroop In denzelfden boom, wachtte tot
de roovers allemaal verdwenen waren en vulde
toen op zün gemak den zak tot aan den rand
met goudstukken.
