VOOR ONZE JEUGD
eKétu&Aaal uan den da%
Kabouter Flip
zijn vriendje Wip
en
wijze
J
1^px
Ram Rabat, de
4
LUX
Een leuke versiering
WAAGHALSJE
Knikkerspel
Het Chineesche alfabet
Weten jullie
de
practiarhe
huiaurouir
ALLE ABONNÉ’S ongevallen reraekerd voor oen der volgend» ultkoeringen F 750e" verita» van beide armen, beide boenen at ZT F 750.- F 250.-
Een Oostersche voor
stelling door Jan
Dan Loeüesteijn
Edward 5 J
van
I oor
Het Geheim
zeven Schoorsteenen
I raaa het
reu sen pak
VRIJDAG 28 JULI 1939
r-
'sii
y
door AGATHA CHRISTIE
a
AANGIFTE MOET,OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UIT ERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
orchidee I
ir-
nu
Drie weken
ven, dat hij zich wederrechtelijk
Mijn
het
„bedenk
in
4U
M
t.
c
B.
h
D.
Iji
ie*
s»
Orw-Mre*
w w*Mo wa MM kMC
1
i
l
HOOFDSTUK XIII
DE AMERIKAANSCHE GAST
afkomstig," verklaarde
I
s’n blik In dien van
in één slag voor .duizend
genoegen te doen. Ja." zei
(Wordt vervolgd.)
een
som," zei
11
a
.Maar deze heer
_j van Scotland
Heeft ze hard geloopent
Had t(f soms eoo’n haast*
Hoe kwam zit beneden?
Leentfe te gegleden:
Toen vlet zij er naast.
Leentfe is gevallen
Glsfier. van de'trap.
Kn nu heeft ons Leentfe.
Om haar zeere beentje.
O uoo’n grooten lap.
Maar 1 dddrom te lóten.
Dat doet Leentfe niet.
Leentfe, moet te weten,
Is heel gauw vergeten
‘t Lapfe en 't verdriet.
Flip was erg verontwaardigd en hij ging tegen
zijn vriendje te keer. „Als Je weer eens zoen
temeenen streek uithaalt om de arme vogeltjes
van hun eitje» te beroeren, wil ik niets meer
met Je te maken hebben.’
lel
et
n
n
a
n
u
t
B
L
1
I
k
P
I
l
i
dus bedoeld met «Ijn
methoden,” mompelde h(j op een ge
nieter afstand
zijn zakken,
Flip |>egreep er nleU-van en trok Wip pla
gend aan aljn staart. Plots ontdekt* hy, dat
Wips snuitje heelemaal geel was en er ging
hem een licht op. „Zoo, zoo, ben JU die eier-
roover geweest, Wip. Dat valt me erg van je
tegen!”
h
e
la
n
9
n
0
s
A
1S
»r
J*
1-
H1
ÜX
1
1-
1.
lit
n-
lel
Pt
te
ti
de
>n
ilt
ze
n.
n.
al
It.
dt
W
dt
ra
te
te
et
at
sn
Ik
iw
rd
i.
dt
>n
n.
Ie
et
it.
*r
„Dan houdt ik mij stevig,
O, zoo' stevig vast."
Zoo denkt nu ons Leente,
Want dat pijnlijk beentje
Is toch wel een last.
Maar *t gaat toch zoo heerlijk
Van de leuning af.
Leentfe zal 't wéér wagen.
Over enkele dagen
de lap eraf.
Dat het eerste postkantoor in Parijs In 14B3
werd geopend.
Dat een bij op zijn minst 'n millloen bloemen
moet bezoeken, om een pond honing te kunnen
vergaren.
Dat de meest kostbare stoel ter wereld In het
bezit Is van den Paus. De stoel Is geheel van
silver gemaakt en vertegenwoordigt een waarde
van ongeveer honderd vijftig duizend gulden.
Dat zestigduizend spinnen een heel Jaar lang
draad zouden moeten spinnen om één kilo gkren
te maken, dat voor weven gebruikt zou kunnen
worden.
over deze kwestie nage-
Mr. Cade. Deze deur gaat héél snoef
Zoudt u zich niet vergist kunnen hebben
met te denken, dat de deur gesloten was? Zij
met ae
niet?"
„Dat aal, tot m n spijt, niet gaan, meneer,”
zei de hoofdrechercheur. „Niemand mag weg
vóór het gerechtelijk onderzoek."
„Zoo! En wanneer Is dat gerechtelyk onder
zoek?"
„Misschien morgen, misschien Maandag pas.
Eerst moeten we nog de' lijkschouwing en een
onderhoud met den ooroner hebben.”
„Ik ben er achter," zei Mr. Fish, „'t Zal een
tegenwoordigheid
lang in twijfel.
„Ah. Mr. Cade!" zei ze, terwijl ae hem spon
taan haar belde handen toestak. „U heeft du»
toch kunnen komen I"
„Wel, wel. Mrs. Revell Ik wist niet, dat Mr.
Cade een vriend van u was!" zet Lord Cater
ham.
..Een oude én een buitengewoon goede vriend,"
zei Virginia met even een ondeugende schitte
ring in haar oog en. „Gisteren ben ik hem. heel
toevallig, midden m Londen tegengekomen, en
toen heb Ik hem verteld dat ik van plan was,
hier naar toe te gaan."
Anthony stapte den weg, dien zij hem aan
wees. kordaat op.
zich even afkoeren moest om »ljn lachen te
verbijten.
„En hjj wordt vergezeld door een dame.” ging
de Amerikaan onverstoorbaar voort, „wier ge
il ch ten naam Ik gisteravond niet verstaan heb
Maar ook zander naam is ze aantrekkelijk,
buitengewoon aantrekkelijk."
Naast Lord Caterham liep Virginia Revel.
Anthony .had zich den geheelen morgen al op die
ontmoeting voorbereid. Hij had er geen Idee van,
hoe hy moest handelen. En daarom had hjj be
sloten zjjn houding van die van Virginia te
laten afhangen. Hoe die houding zou zjjn wist
hij niet, maar hjj had groot vertrouwen in haar
van geest. Ze liet hem niet
Nu moet Jullie aan moeder vragen, om toch
vooral ge«n overgeschoten lapjes stof weg te
gooien, want voor ons werkje kunnen we zelfs
de kleinste stukjes gebruiken. Luiste/ maar
We willen Jullie een versiering leeren, die
heel modern la en zóó eenvoudig, dat zelfs de
jongsten van jullie die kunnen maken. Hst
voornaamste is. dat je d» figuurtjes hebt. Die
«yn dus hter geteekend!
Met calkeerpapter trek je dese figuurtjes op
de kleine stukjes stof over en knipt ae uit. Met
"n speldje of *n rijgdraad bevestig je ae nu,
waar Je ze hebben wilt Langs den zoom vah
een jurkje, op de nekken van een schortje Of
in de hoeken van een kleedje. Je moet er na
tuurlijk aan denken, dat je de figuurtjes in
afstekende kleur neemt anders komen se
niet Uit. Op een gekleurd jurkje dus witte
eendjes, op een wit, gele eendjes en lichtblau
we of rose vischjes. Roode scheepjes met een
wit zeil kun je op een blauwe sportblouse ma
ken. Zorg er vooral voor dat, als je Iets be
werkt, dat dikwijls gewasschen wordt. Je de
figuurtjes ook van waachechte stof maakt.
Nu nog het opwerken. Dat kun Je op de vol
gende manieren doen. Voor duidelijkheid heb
ben we den steek hier vergroot, doch je moet ze
zoo klein mogelijk maken en je kunt er ge
kleurd D. M. C.-garen voor nemen. Den snavel,
het vlaggetje en de andere fyne lijnen maak
Je met «en steelsteskj*.
Er wordt den laatsten tijd naar gestreefd om
het ingewikkelde Chineesche alfbet te vereenvou
digen tot slechts acht en twintig letters. De V.
de H en de Q zullen vervallen, want die komen
in de Chineesche taal toch niet voor. Maar
daarentegen heeft het Chineesch klanken, die
wjj niet kennen, zooels CH, NO RH, BH en
ZH. Men beweert dat dit nieuwe alfabet bin
nen den tijd van drie weken te leeren la en dat
het de 3336S letterteeker», die de Chlneezeu
tot nu toe gebruikten, geheel kan vervangen.
Put kracht uit
appelstroop
Flip ging meteen op weg. Bij Wip's holletje
gekomen, bemerkte hij dat de eekhoorn thuis
was. want heel diep in het eekhoomtftilsje zag
hU Wip's grooten pluimstaart. Toen hij echter
naderbij kwam, zag hjj dat de eekhoorn lag te
slapen.
„Ik Interesseer me voor alles, wat misdaad is.
tnr. Battle. *n Soort liefhebberij van me
Onlangs heb ik nog een artikeltje in een van
onze weekbladen geschreven: Degeneratie en de
hedendaagsche misdadiger.
Onder het spreken gingen z'n oogen in een
scherp rondspeuren de kamer door. Ze bleven
opvallend lang op het bewuste middelste raam
rusten.
„Het lichaam is al getransporteerd." vertelde
Battle den Amerikaan volgens Anthony
tamelijk overbodig.
„Zoo," zet de Amerikaan onverschillig Zijn
oogen gingen naar de schilderijen aan de hooge
muren. „Buitengewoon mooie schilderijen hier,
herren. Een Holbein, twee Van Dycks en als
ik me niet vergis, een Velasquez. Ik interesseer
me voor schilderijen, moet u weten, voor schil
derijen én voor eerste uitgaven. Daarom ben
ik ook hier uitgenoodlgd, om de collectie eerste
uitgaven van Lord Caterham te zien."
HD suchtte even.
zal nu ook wel mlaloopen. De gasten
wel toonen, dat se weten hoe 't hoort, en
j eerste de beste gelegenheid verdwijnen.
Twee Arabische Vnannen, die het beroep
llsgvr uitoefenden, waren op weg van Lahore
naar Kabul, waar zl) een winkel zouden openen.
Het geluk was met hen en zij verdienden veel
geld. Toen zU na twee Jaar hun winst optelden,
kwamen «U tot het aanzienlijke bedrag van
400 Rs. Beide mannen hadden reeds lang terug
verlangd naar vrouw en kinderen en zij beslo
ten den winkel voorloopig te sluiten en naar
hun haardsteden terug te keeren. Het geld werd
eerlijk verdeeld en op zekeren morgen begaven
«y zich op weg naar Jelahabad in de hoop, daar
een karavaan aan te treffen, waarbij zü zich
konden aansluiten. Bagage hadden zy niet veel
Mj zich en het geld hadden zjj elk in twee zak
ken rond hun gordel gebonden.
volksstammen
In een klein va
lies van
lag keurig
Het reuxenpak Lux bevslmeer
das* dubbel zoveel als het ge
waste pak en kost toch maar
2S ct. Het reuxenpak is dus
extra voordelig! En... dan nog
twee verschillende breipatro-
nen en een hele bos* voor
geschenken.
hadden. Het verhaal van de twee mannen was
eenvoudig en zóó, dat de hoofdman den bede
laar gelastte onmlddellljk het geld terug te ge
ven, dat hlf zich wederrechtelijk had toege
ëigend.
ben? Nooit, nooit, nooit!!! En als JU, die toch
als een wijze lampadar wordt beschouwd, me
niet gelooven wil, dan ga Ik naar den grooten
Ram Barat. Hy is een wijze rechter, die «al
erkennen, dat ik geen leugenaar ben. noch een
dief. En deze schurken sullen hun lot niet
ontgaan."
Den volgenden dag ging de lambadar met den
blinde en de twee andere mannen naar den
Emir.
Ram Barat stond hoog en streng voor zijn
tent en keek neer op de drie mannen voor hem.
„Alleen de waarheid wordt hier gesproken en
anders niet. Wie liegt, moet sterven, klonk zijn
diepe stem
De blinde trad naar voren en begon:
„O. helper van de armen I O groote der
grooten I o konlng der koningen! Ik weet dat
ik voor u gerechtigheid zal erlangen en Ik
vrees uw uitspraak niet. Ik heb nog nooit in mijn
leven een leugen verteld en ik sal dat ook nu
niet doen Ik roep den grooten Allah aan als ge
tuige voor de wearheid mijner woorden."
Vertel de geschiedenis”, viel de Emir hem
in de rede, „zonder verderen omhaal".
„Gisteren," ging nu de blinde verder, „zat ik
aan den kant van den weg en bedelde om een
aalmoes. Deze twee mannen kwamen naast ml)
zitten en vertelden mij hun geschiedenis. Ik
was zoo dom om ook de mijne te vertellen. En
het gevolg was, dat zy gezamenlijk poogden, mjj
van de 400 rupees, die ik moeilijk by elkaar
heb gebedeld voor nUjn ouden dag. te berooven.
Maar ik riep om hulp en al» de lambadar niet
was toegesneld, dan zouden deze schurken mij
bet geld hebben afgenomen."
Daarna liet de Emir de twee slagers naar
voren komen en vroeg hun, wrat «U te zeggen
hadden Hy herinnerde ook hen aan de dood
straf, als ze maar één onwaar woord zouden
zeggen.
In hifh eenvoudige taal vertelden de twee
Lilian was knap, jong en ryk en behoefde
zich over gebrek aan aanbidders niet te be
klagen. Zij bezat bijna alle eigenschappen, wel
ke een man gelukkig kunnen maken, maar zy
had toch één gebrek: zy dweepte met tets, dat
in onzen tyd eigenlyk geheel niet meer op zyn
plaats is.... nameiyk met romantiek!) Maar
zooals het dikwijls gaat met Jonge meisjes, die
zorgeloos en onafhankelyk door het laven gaan,
droomde ook «y slechts van romantische en
geheimzinnige avonturen.
Lilian gaf aan drie vereerders een byzondere
voorkeur: Tom, Cary en Edward. Maar in
plaats van eenvoudig de taal van het hart te
laten spreken, kwam Lilian op een dwaas idee,
dat geheel met haar romantische ideeen strook
te. Op zekeren dag verzamelde zij haar drie
aanbidders om zich heen:
„Elk van jullie is bereid direct met mij te
trouwen, nietwaar? Welnu, ik mag jullie alle
drie even graag en weet niet aan wien ik de
voorkeur zou geven, wy zullen het lot echter
laten beslissen! Dt heb gehoord dat er ergens
in de moerasgebieden van Brazilië, in de jungle,
zwarte orchldeéen bloeien. Het gebied, waarin
se gevonden worden, is niet alleen gevaariyk
door de koorts, doch ook gevreesd om de wilde
volksstammen, die de zwarte orchideeën als een
heilige bloem vereeren.... Jullie hebben my
echter dlkwyis genoeg gezworen dat geen offer
voor my te zwaar zou zyn. dat jullie zelfs jullie
leven voor my zoudt wagen. Nu hebben jullie
gelegenheid my deze liefde te bewysen.... Ik
wil zoon zwarte orchidee hebben!! En hy, die
ze my het eerst brengt, met hem aal ik
trouwen!"
Een burchtvrouw uit de middeleeuwen had
niet met meer pathos kunnen apr.eken. Maar
haar ridder* schenen de uitdaging niet als iets
buitengewoons te beschouwen; zy bogen slechts
en gingen zwygend heen. Gingen.... om ergens
ver in de wildernis van Zuid-Amerika 'n kleine
zwarte bloem te zoeken.
Meer dan een jaar verging. Tom was tot diep
in de wildernis doorgedrongen. Hy :had den
Sierra do Fyrenos bestegen en was door gebie
den getrokken, die nog nooit tevoren door een
blanke waren, betreden.
Eindeiyk vernam hy in een herberg in Ja-
nuaria van een zweed, dat er eenige jaren ge
leden in de laagvlakten van den Serra do Mlr-
rador een zwarte orchidee gevonden was. Eenige
uren later had hy zich reeds op weg begeven.
Sindsdien waren er weer twee traanden voor
bijgegaan. Tom doorkruiste het oerwoud in alle
„Het geld aan die schurken geven?
eigen geld, waar ik myn heele leven voor ge
bedeld heb om een rustlgen. ouden dag te heb-
Ongeveer vier myi van Kabul verwyderd
Bgen zy een blinden man zitten, die* hen be
groette met den gebruikelyken toeroep: „Allah
mibrban Kul mlhrban" (Allah 1* goed? zeer
goed). In hun vreugde over het spoedige weer
den van vrouw en kinderen geven de beide
mannen elk twee plee aan den blinde en gingen
een oogenbllk naast hem zitten om wat te rus
ten. Nadat de blinde bedankt had, vro^ hy,
vanwaar ze kwamen en wat zy voor hun be
roep deden. Ni^óM^jgtgeyal, dat een van
de twee slager^l^JHimgm^^^zt,
na een kwartiertje de blinde man hun geheele
geschiedenis kende en zelfs wist, hoeveel geld
elk by zich droeg.
„Dwaas,” bestrafte de ander hem,
toch, dat hy roovers en bandieten op ons af
kan sturen."
.Roovers? Hoe kom je erby. Die blinde?'
vroeg de ander.
De oude man had gehoord, wat er gezegd was.
„Hebt geen vrees voor my, goede mannen,"
stelde hy hen gerust. „Ik ben geen roover en
ken ook geen roovers. Uw geld is veilig. Ik zal
uw geheim niet verraden.”
De beide mannen waren gerustgesteld en ble
ven nog wat zitten praten. Na een poosje deed
de biindo man hun een verzoek.
„Zouften jullie, goede mannen, my. armen
ouden blinden man, een groot plezier wtllen
doen? In myn geheele leven heb ik nog nooit
vierhonderd Rupees bezeten, nog geen tien!
baat my uw schat «en oogenbllk in myn han
den megen houden! Wat een heeriyk gevoel
sal het dan vanavond voor my syn. Rat ik dezen
dag 400 Rupees in deze, afgewerkte handen
heb mogen dragen.”
De twee mannen overlegden met elkander
en te praatziekste van de twee gaf den door
slag. zy besloten aan het verzoek van den blin-
de^tegemoet te komen en gespten hun schat
kx. Maar dat scheen den oude nog niet vol
doende
.Mag ik het ook even, heel eren maar om
m|jn gordel vaatmaken?” vroeg hy amoekend.
„opdat ik ook eens dat gevoel heb. een schat
mede te dragen. Ik geef het geld natuuriyk
direct terug.”
De twee mannen stonden ook dat toe. Wat
kon hun gebeuren, zy met hun twééën tegen
een ouden blinden bedelaar 1
De blinde had den schat omgegespt en ging
weer naast de mannen zitten. Na enkele mi
nuten maakte hy nog geen aanstalten om het
geld weer terug te geven.
„Vraag bet hem nu terug,” zei één van de
mannen.
Reen, doe jy het maar. Jy hebt je mond
voortygepraat,” was het antwoord.
Endeiyk vroeg de praatzieke slager hun bet
geld weer terug te geven.
„Geld?" vroeg de blinde verwonderd. „Geld?
Welk geld. Ik heb geen geld van jullie. Of heb
ik hier met een paar roovers te doen, die een
•nnen ouden blindeman willen uitschudden#"
mannen hun ervaringen en het geheele hof
luisterde toe.
„Hebben jullie geen getuigen, die kunnen be
vestigen, dat jullie vierhonderd Rupees by jul
lie droegen?"
„Neen, groote rechter", antwoordden 4J-
„Is het geld altyd in huis geweest. Is
Steeds door jullie handen gegaan?"
„Ja, groote reenter, we hebben het rupee na
rupee verdiend".
De Emir dacht enkele minuten na. Daarna
gelastte hy een bak mat kokend water te haten.
Doe het geld in het water", beval hy.
Het werd gedaan.
„Breng den bak hier.”
De Emir wierp slechts een enkelen blik op
het water en gelastte toen den blinde In de
boeten te slaan.
Een ieder verwonderde zich over de snelle
uitspraak
Daarna verhief Ram Baret zich en sprak met
zyn doordringende stem:
,D*ce twee mannen zyn ten onrechte aan
geklaagd. Ik heb het geld in het warme water
laten werpen en een leder weet, dat geld, dat
slagers rupee voor rupee bij elkaar gespaard
hebben, de sporen zal moeten vertoonen van
hun vak..,. En ziedaar.... In het water is
het vet, dat aan de munten kleefde, gesmolten
en dryft In een laagje boven. Dit is voor my
het bewys, dat deze eerlijke lieden door den
aluwen blinde om den tuin zyn geteld. Deze
twee mannen kunnen met hun geld vertrekken.
De blinde aal nog dezen avond worden
rechtgesteld."
En ook ditmaal was weer het groote dóór
zicht van den strengen rechter. Ram Barat
den wyze, gebleken....
richtingen; een detective, die de sporen van esa
misdadiger volgd». had niet nauwkeuriger kua-
nen werken dan Tom. Dochalles vruch
teloos.
Op zekeren dag bereikte hy een rivier, die
ergens direct uit het dichte struikgewas scheen
te ontspringen. Doodmoe van alle wederwaar
digheden maakte Tom syn hangmat klaar en
ging aan den oever liggen. Alles was doodstil,
alleen het gonzen der insecten was duidelyk
hoorbaar.
Plotseling schrok Tom hevig; het struikgewas
kraakte en een kreet weerklonk ver in het woud.
Met een sprong was Tom uit zyn hangmat, liep
eenige passen naar de rivier toe en zag een man
voor zich, die op den grond knielde en verrukt
om zich heen keek. Die man was Edward en
zyn vingers streelden ren kleine, donkere bloem;
Edward had Lilians zwarte orchidee gevonden.
Tom was een eeriyk tegenstander en drukte
zyn gelukkigen rivaal hartelijk de hand....
Na onsegbarv moeiiykheden bereikten belde
jongelui de kust
in voortdurenden j
angst voor de j rj-, l
wraak der wilde i
ver-
zorgd de zwarte orchidee.
later bereikten »U New York en
direct begaven beide mannen
manuscript als een zoete jongen aan den eerste
den beste afgegeven heb! Dat doet 1 me, Mr.
Bsttle, dat verwondt me tot in 't diepst van m n
ziel.”
Hoofdrechercheur BatUe gaf gesn antwoord.
„Enfin," zei Anthony, „berouw geeft niets en
misschien is alles nog niet verloren. Als ik maar
zorg, dat ik tusschen vandaag en volgende week
Woensdag de mémoires van wylen Stylptitch
weer in myn bezit kryg, dan te de zaak weer
gezond."
„Wilt u nog even mee teruggaan naar de
vergaderzaal, Mr. Cade? Er is nog ieU, waar
over Ik 't met u moet hebben.”
Toen ze In het bewuste vertrek terug waren,
ging de rechercheur dadelyk naar de mid
delste deur.
„Ik heb nog eens
dacht, - - - -
open.
kan wel geklemd hebben. Ja.... als ik er goed
over denk, ben ik er eigenlijk zeker van, dat u
zich vergist heeft.”
Anthony keek hem scherp aan.
En als Ik u nu eens zeg, dat ik zeker, abso
luut zeker ben. dst ik me niet vergis?”
„Maar als u goed nadenkt zult u toch moe
ten toegeven, dat vergissen toch wel mogeiyk
Is?” zei Battle met z’n blik in dien van
Anthony.
„Om u
Anthony.
Battle glimlachte voldaan.
„U bent niet traag van begrip, Mr. Cade.
Dus dat wilt u dan wel, by gelegenheid, zoo
terloops eens zeggen?"
.Ja.... Maar Ut...."
De vingers van Battle’s rechterhand om
klemden opeens, In krampachtlgen greep,
Anthony's arm. De rechercheur boog zich Iets
voorover en bleef, met gesloten oogen. staan
luisteren.
Opeens richtte hy zich op, beduidde Anthony
door een gebaar vooral geen enkel geluld te
maken, sloop op zyn teenen naar de deur en
gooide die wijd open.
Aan den anderen kant van den drempel stond
een lange man. met zwart haar, dat keurig
midden op zyn hoofd gescheiden was, groote.
hel-blauwe oogen. die de wereld onschuldig
bekeken en een breed, goedig gezicht.
.Pa rd on, heeren," zei hij met een eenlgszlns
nasale stem en een accent, dat geen twyfel
liet asm het land, waar zyn wieg gestaan had.
„Is het geoorloofd het tooneel van de mis
daad te bezichtigen? De heeren zyn zeker bel
den van Scotland Yard?"
„Ik niet.” «el Anthony.
hier Is hoofdrechercheur Battle
Yard.”
„Zoo!” zei de Amerikaan met een zeker ver
toon van eerbied. „Aangenaam u te ontmoeten,
meneer. Myn naam Is Fish, Hiram Fish uit
New-York City,”
„Wat wou u speciaal graag zien, Mr/Flah?”
vroeg de politiebeambte.
De Amerikaan kwam de kamer In en bekeek
met groote belangstelling de donker» plak op
den parketvloer.
Koofdrechercheur BatUe legde het laken
•eer over de stille figuur op de tafel. Hy had
“*t neerslachtige air van lejnand, die zün laat
ste hoop ziet vervliegen. Op een i„
'tend Anthony, met zyn handen m
«tepsinnig na te denken.
-Bat heeft Lollipop
‘“tere
*even oogenbllk.
»W«t zegt u, Mr. Cade?”
«Reen, niets. Neem me niet kwalyk dat ik
osmoozel in mezelf sta te mummelen Maar
te kwestie te, dat ik, of eigenlyk m’n vriend
Jimmy McGrath, 1..
l*nd opgellcht is.”
«Duizend pond is een behooriyke
>*ttle.
«J*-... maar in dit geval Is die duizend
•"“•te niet de hoofdzaak, 't Feit, dat Ik dat
Eerst beschouwden de twee mannen het nog
^^-n^Utnwre m«-
«Geeuwde zoo luid, dat de lambadar
(hoofdman) van bet nabygelegen dorp kwam
Weloopen
De blinde smeekte om hulp.
.Dis dulvelsche heileroovers, die zonen van
Satan trachten me te berooven my een armen,
ouden, blinden man, die nooit iemand kwaad
heeft gedaan.”
berooven?” vroeg d» lambadar ong».
loovig „jy hebt nooit een rupee bezeten.”
•D jawel," klaagde de blinde voort. .Ik heb
hoölt met myn schatten te koop geloopen, maar
dra*1 400 ruP*®s onder myn k eeren. En ik
ben zoo dom geweest me te laten verleiden, myn
keheün aan deze twee schurken toe te ver
trouwen. Ook zy hebben my hun ervaring ver
telt. zy komen uit Indlë en hebben een slagery
gehad in Kabul. Maar de zaken zyn.mtege-
loopen en nu zyn se gedwongen zonder een
penny op zak naar huis terug te keeren. zy
vroegen me een weinig geld voor een maaltyd,
en toen ik dat wilde «even, hebben ze getracht
me te berooven.”
De hoofdman wendde zich tot de twee «la
gere, en vroeg wat zy daartegen in te brengen
Om dit spelletje te maken, heb je noodig:
een oud plat bord, een flink stukje kiel, een
knikker, een stukje karton en een boomtakje
om zelf een tolletje van te maken.
De kiel moet eerst heel góed en flink gekneed
worden, zoodat 'zy makkelyk en mooi geiyk
op het bord gesmeerd kan wbrden, d wx, dat
er geen luchtbelletjes meer In zitten; Is dit
niet goed gebeurd, dan eaat de klei by het dro
gen barsten. We vultetrtiet bord heelemaal met
kiel op en rollen met een stok over de opper
vlakte heen, zoodat het bord heelemaal mooi
glad gevuld wordt.
Nte wordt met den knikker In het midden van
het bord een kuiltje geduwd met nog vier an
dere kuiltjes er om heen. De kuiltjes worden
met den vinger tets verwyd, soodat de knikker
er gemakkeiyk In kan rollen.
Nu laten we het bord m«t kiel een paar dagen
goed drogen. Als je het leuk vindt, kun je dan
met Rlpolln de gaatjes In verschillende kleuren
verven, en het vlak er om heen byvoorbeeld wit
maken.
Van het karton en het stokje maken we een
tolletje. Van het karton, dat stevig moet zyn.
maak je een rondje van ongeveer de grootte
van een gulden, met in het midden een gaatje
om het stokje door te steken, onder aan het
stokje is een puntje geslepen.
Het spelletje wordt als volgt gespeeld: Ozr.
de beurt speelt iedere medespeler; hjj laat het
tolletje draaien; de knikker ligt op 't bord, valt
de knikker In het middengat, dan heeft hy 5
punten; valt de knikker In een der andere
gaatjes, dan zyn dat 10 punten. Wie het eerst
100 punten heeft, heeft gewonnen.
Zich naar Lilian.
Toen *y aanbelden, kwam Cary hun reed» in
de gang tegemoet.
„Hoe kom jy nu al hier?” vroeg Edward
zenuwachtig, terwyi «yn hart klopte alsof zyn
borst uit elkander zou springen.
„Ik ben reeds meer dan een jaar met Lilian
getrouwd.
„Zóó.... JU hebt dus de zwarte orchidee veel
eerder gevonden!” stamelde Edward en Tom
voegde «r aan toe: „Hoe is je dat gelukt? Waar
heb jy die zeldzame bloem gevonden?"
.Jadat is gauw gezegd!" lachte Cary.
.Jndertyd toen Lilian ons op Jacht stuurde ben
ik met myn wagen nog even om gereden Bij
het verkeerspunt van de vyftigste straat stond
het seinlicht op rood. Toevallig keek ik om mij
heen en daar viel myn oog off de etalage van
een bloemenmagazy n, waarin een zwarte orchi
dee stond Ik zette myn wagen aan den kant,
kocht de bloem en bracht haar by Lilian
Welnu, een week later waren wy In den echt
verbonden.
melancholieke boel wordenonder de gegeven
omstandigheden
Battle ging naar de deur.
„We zullen hier maar weggaan,” rei hy.
„Voor het oogenbllk moet de kamer nog ge
sloten blyven.”
By de deur bleef hy wachten om de anderen
te laten voorgaan. Dan sloot hy de deur af en
stak den sleutel In zijn zak
„Ik veronderstel." zei mr. Flsh, „dat u ook
naar vingerafdrukken zoekt?"
„Onder andere," zei hoofdrech-rcheur Battle
laconiek.
„En Ik denk ook. met het weer dat we van
nacht gehad hebben, dat er voetstappen te zien
geweest moeten zyn."
„Binnen niet één. bulten meer dan genoeg."
zei Battle
„Van mijn voeten
Anthony opgewekt.
De onschuldige blauwe oogen van mr. Fish
bekeken hem van het hoofd tot de voeten.
,.I.k verbaas me over je. jongmensch." zei hy.
Door een lange gang kwamen ze in de hal
by den hoofdingang, een groote cirkelvormige
ruimte, van vloer tot zoldering met donker
eikenhout betimmerd, met op de hoogte van de
eerste verdieping een galerU. Op het oogenbllk
dat zy de gang uit kwamen, verschenen door een
deur aan den tegenovergestelden kant twee
gedaanten.
„Aha.” zei mr. Flsh. „On»e joviale gastheer.”
Dat joviaal waa zoo komisch In tegenstelling
met het type van Lord Caterham, dat Anthony
