Italië
het midden
vebfiaal uan den dag
in
H
Kabouter Flip en'^ijn vriendje Wip
MUSSeÜNI EN
CIANO
D
l
i
Het vaderland der
Indische Arabieren
de
van
zeven
Het Geheim
Schoorsteenen
WOENSDAG 30 AUGUSTUS 1939
As-politiek op een dood punt?
Het verlichte
Ernest Psichari
t
DOOR AGATHA CHRISTIE
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
teeken I
en
e
I
lt
j
WJ wkOsw van m tand.
zei
pak.
bang.'
donkere
•Ün medegasten aan, die juist van den anderen
zin
sigarettenkoker te voor-
Woedt vervolgd)
I
u
e
Herinneringen aan een. heldhaftig
katholiek tchryver
e rijke dient te handelen als de
rentmeester van God.
Europa naar Afrika strookt zeker niet met
zijn begrip van Italië’s Europeesche rol.
10
Flip vertelde aan den eend wat ze kwamen
doen en hij vroeg of er kikkers in den omtrek
te vinden waren. ..Dat zou Ik denken,” zei de
eend. „Wil ik je helpen er een paar te vangen?”
„Graag," zei Flip.
een
gelen
xedêcl-
KiOEMT
De Scotland Yard-meneer Is niet zoo'n ezel
als ik eerst dacht,” zei Bundle nadenkend,
goed, uitstekend zelfs," stemde
gastvrouw
„Kijk.
Toen de postduif teruè kwam, vertelde hü.
dat de ooievaar graag wilde komen op het
feest, als hij tenminste een paar lekkere vette
kikkers zou krijgen. Dan zou hij ook van zijn
reizen vertellen.
graaf Cia.no eenige dagen geleden,
een reis naar
moest worden
Itallaansche
-ont-
gendheden het was vooral de politiek
van Eden en van Sovjet-Rusland den
weg voor Italië’s terugkeer in de samen
werking van het Westen niet willen banen.
Van de Itallaansche verbittering maakte
Dultschland gebruik en de as kwam tot
stand.
Met de as kwam graaf Ciano, Musso
lini’s schoonzoon, en aan de beweeglijkheid
of zoo men wil wisselvalligheid van de Ita
llaansche politiek kwam een einde. De as
was geen lichte goochelstaf, maar werd een
zware balk, die zelfs niet brak, toen Hitler
in het voorjaar van 1938 Oostenrijk op
slokte: een aardbeving in Italië’s politiek.
Nadien bleef de as gevestigd door den
prijs zelf van de offers, die men eraan had
gebracht. Hitler, die „dit nooit zou ver
geten”, was Mussolini’s debiteur en daarom
had Mussolini er belang bij, hem zoo sol
vent mogelijk te maken. Eenmaal zou de
beurt toch ook aan Italië moeten komen
om vruchten te plukken uit dezen boom
gaard. En Italië Investeerde voortdurend
nieuw politiek kapitaal in deze, voor hem
nog steeds niet rendabele onderneming.
De Itallaansche opvatting van de as-
politiek was ongetwijfeld deze, dat in het
Donaubekken en Zuid-Oost-Europa een
verdeellng der invloedssferen zou worden
gevonden. Was de ondergang van Oostenrijk
voor Italië een zware misrekening, ook op
de basis der Duitschë'rassenpolitiek hoopte
het toch, door zijn nauwe banden met Hon
garije (eng met Polen bevriend) en zijn
betere verhouding tot de Slavische volken,
zijn eigen sterke Invloedssfeer te kunnen
behouden en ultbrelden. In die verwachting
sloot het de oogen voor een dreigende wer
kelijkheid: een groot-Dultsch blok, dat
veel sterker dan de oude Donau-monarchie
onvermijdelijk een uitweg naar de Adrla-
tische Zee zou zoeken.
Naarmate de as verder wentelde, dreef
echter alles steeds meer In de richting van
Berlijn. Het nationaal-socialisme bleek
vruchtbaarder in het verwekken van bas-
taard-beweglngen in andere landen dan
het fascisme; Duitschlands politieke en eco
nomische druk overtrof verre dien van Italië.
Na den ondergang van Tsjecho-Slowakije,
waarbij Mussolini den Duitschen machts
greep weer door een halve bemiddeling en
een heele dekking bevorderde, ging Italië’s
invloed nog verder achteruit, en Hongarije
zelf raakte onder den ban van Berlijn.
Indien het waar is, wat de jongste be
richten melden, dat het Duitsch-Russische
accoord in geheime clausules een verdeellng
van de invloedssferen in Oost-Europa tus-
schen Dultschland en Rusland zou behelzen
met uitsluiting van Italië, dat zijn -heli
alleen in Zuid-Frankrijk en Noord-Afrlka
zou moeten zoeken, is dat, wat Dultschland
en Italië betreft, slechts een bevestiging
van een tendenz, die zich in de werkelijk
heid reeds lang voordeed.
Of Ciano zulk een ontwikkeling heeft
voorzien, moet men betwijfelen; dat Mus
solini haar niet heeft gewild, kan men wel
als zeker aannemen. Een afschulving uit
in haar toon van spreken. „Ze praat altijd
onzin, maar ze is buitengewoon intelligent. In
Herzo-Slowaküe moet ze ook zoo goed geweest
Dus moesten ze op de kikkerjacht. In de
nabijheid was een groote poel, daar zouden wel
kikkers zijn. Ze vonden daar ook een groote
eend, die daar aan X zwemmen was.
zekere en probeerde te ontkomen. Ik vind echter.
Jessie, dat wij nu zoo onderhand onze tenten
maar eens ergens anders moesten opslaan.”
„Och. waarom?” vond Jessie „Hier heb je
den ouden Varsch. die je gemakkelük van al de
Tom. Heeft hu
orde. Waarvan kon hij verdacht
worden? Hij had ook niets bij zich dat argwaan
kon wekken, want hU was alleen maar eens
poolshoogte gaan nemen In de omgeving van het
bulten der Warwik», waar over een week een
groot tuinfeest gegeven zou worden.
De papieren lieten niets te wenschen over:
die waren zoo kunstig vervalscht. dat er niets
in gevonden werd hetgeen hem verdartit maakte.
Maar wel was er een andere reden om led te
verdenken. De vrouw van den kleermaker was
namelijk de nicht van den agent en hij had haar
nog geen uur geleden springlevend gezien.
Een trein denderde voorbij De boomen wer
den geopend. Op de treeplank van Ted’s .auto
stond de poütle-agent en beval, de revolver in
de hand: „Starten! Recht door! Die straat in!
Stoppen!” Zjj waren bij een polltie-bureau en
alvorens Ted Barden zich kon verweren, had hij
de boeien om.
Jessie wachtte in angst op hem. Maar bet
onderzoek wees uit dat met Ted veel te ver-
aftenan. vlei en Jessie-zou hem In tien jaren
niet temgzten. of ra zou ham in de gevangenis
moeten bezoeken. (Nadruk verboden)
ATT 'C* A op dit blad zijn Ingevolge de versekerlngsvoorwaarden tegen W-t bfj levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door TT* Of) een ongeval me» TT* OPA
I sl v 1 ij ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen Jl* OLJ e” verlies van belde armen, belde boenen at belde oogen OU»“ doodelUken afloop uÖUt"
HOOFDSTUK XXIV
HET HUIS IN DOVER
„U vindt het zeker wel goed, dat ik wat har
der rijd dan gewoonlijk? Ik ben te laat weg
gegaan minstens een kwartier later dan
ik me voorgenomen had.”
In Anthony's opinie liet hun rit, wat snel
heid betrof, 'niets te wenschen. Maar toen hij,
zonder behoorlijk na te denken, als antwoord
op haar vraag knikte, ondervond hij. dat die
vaart niets was. vergeleken bij de snelheid, die
de Packard wist te bereiken, toen Bundle in
ernst begon tec hauffeeren.
..Een remédie tegen de liefde. Ze was weduwe
en als ean afgodsbeeld beladen met juweelen.
Nu dit laatste gaf den doorslag. We zaten in den
tuin. Later bracht ik haar terug naar de feest
zaal en de rest snap je wel. Een verontschuldi
ging om me te verwijderen heb Ik altijd klaar.
Dan vlug mijn auto starten en eenmaal uit het
gezicht als een razende vooruit. Later'zag ik.
dat ik gevolgd werd. Het kon ook .toeval zijn
geweest, maar ik nam het zekere voor het on-
Ted Barden zat. na een vermoeienden tocht,
weer rustig in zijn villa. Was dat rennen ge
weest! Straat In, straat uit, maar eindelijk had
hij dan toch zjjn vervolger, waarschijnlijk een
polltle-agent. of een detective kunnen ontsnap
pen. Het was voor hem. Ted. een geluk ge
weest. dat juist, toen hij den overweg gepasseerd
was. de afslultboomen gesloten werden. Dit was
zijn redding. En wat het nummer van zijn auto
betrof, dat, hem zou hebben kunnen verraden.
de plaat was genoeg Ingevet, om dit te voorko
men. want het stof van de wegen had ze vol
doende vertroebeld. Hij had altijd gezworen, dat
ze hem .nooit zouden vangen, maar nu had hjj
er op een gegeven oogenbllk zelf aan getwijfeld
„Was het een prachtig feest?” vroeg Jessie,
zijn vrouw, toen zij een paar sieraden, die hij
een dame had weten te ontfutselen, bewonderd
had.
„Schitterend!”
„En je hebt natuurlijk weer den verliefde ge
speeld?”
..Dit gaat mij immers goed af?"
Jessie lachte. „Het schijnt van wel. Was ze
knap?”
haastig.
,4k brand van verlangen om de ware reden
voor dit onverwacht uitbreken te hooren." zei
Bundle na een fanfare op den claxon, die het
dorpje, waar ze juist doorheen gestoven waren,
lijdelijk stokdoof gemaakt moest hebben
„Maar ik mag er zeker niet naar vragen, hè?
Alleen moet u me hierop antwoord geven: u
probeert toch niet aan den langen arm der wet
te ontkomen?”
„Daar kan ik niet positief neen op zeggen,"
zei Anthony. „Tenminste op het oogenbllk niet.
Morgen wel.”
vond, dat er voor het standpunt
van Lord Caterham véél te zeggen was. „Tuf
fen" met Bundle achter het stuur was niet be
paald de meest geschikte sport voor nerveuze
heeren tusschen de vijftig en de zestig.
.Maar u bent absoluut niet zenuwachtig of
bang.” ging Bundle goedkeurend voort, terwijl
ze op twee wielen een hoek
„Ik ben
traind,” z.
„En ixneb
toe,
doordrong.
„Zal ik nog wat meer vaart zetten?” stelde
Bundle bereidwillig voor.
„De hemel beware me, neen," zei Anthony
iel
xi
a-
10,
buiten
dat hij
„Weer een pracht-ldee van je Jes.”
Samen demonstreerden zij op een avond aan
Tom Darlings, hun medewerker, hun uitvinding.
Nu was voortaan elke vervolging uitgesloten,
want de politie zag natuurlijk aan den Esculaap,
dat zij een dokter voor had. En een dokter zou
zich wel niet schuldig makfn aan diefstal.
De afbeelding van den god der geneeskunst
bracht Ted dan ook voortaan in veilige haven.
Maar op een avond zag hij zich weer achter
volgd. HU nam de proef door een zijweg te ne
men en door weer een andere richting in te
slaan. Mén ’Weef hem' volgen, tot ook hij het
ongeluk had de siultboomen gesloten te vinden,
die hem dus den weg afsneden.
et komt ons voor, dat de ontwikke
ling van de aspolitiek aldus op een
dood punt gekomen is, ideologisch
zoowel als realistisch gezien.
Tegelijk stelt de houding, die Japan te
genover het Duitsch-Russische accoord in
neemt, Italië voor enorme consequenties
voor zijn-veiligheid ter zee. Heeft Duitsch-
land in een eventueel conflict tusschen de
as en de Westersche mogendheden in het
Oosten slechts met Polen te rekenen, ter
wijl het in het Westen slechts een korte
verwondbare, maar door den Westwall be
schermde grens heeft, Italië ligt in de Mid-
dellandsche Zee blootgesteld aan de ver-
eenlgde vloten van Frankrijk en Engeland
welk laatste land zijn Oostersche zorgen
mogeljjk spoedig verlicht zal zien door de
zwenking van Japan.
Italië staat dus voor de zeer moeilijke
beslissing, het eigen einde van de as midden
in 1 vuur te steken, terwijl het andere
betrekkelijk onaangetast blijft. En dat,
terwijl de Duitschë eischen in het Oosten
voor Itallaansche begrippen onmogelijk
zoo vitaal kunnen heeten als Berlijn het
laat voorkomen.
Ook al zou Italië genoegzaam vertrouwen
hebben in een gemeenschappelijke overwin-,
ning om daarvan rijk loon voor al zijn offers
te verwachten, dan heeft het niet alleen
te rekenen met de waarschijnlijkheid van
een nog zwaardere vestiging der Duitschë
macht in Midden- en Oost-Europa, maar
valt het gewicht ook op die Itallaansche
vredelievendheid, waarop de stem van het
Vaticaan, naar het schijnt, niet nagelaten
heeft* indruk te maken.
Vele dingen kunnen er dan ook voor plei
ten, dat Italië nu tracht opnieuw een mid
denpositie in te nemen eri, in plaats van
de as te laten draf Jen, een eigen standpunt
tegenover de Duitschë Oostpolltlek tot gel
ding te brengen.
nam.
op dat gebied door en door ge
zel Anthony met een rustig gezicht
J zelf ook haast.” voegde hjj er aan
alsof dat op dat oogenbllk pas tot hem
Op de.* 22en Augustus 1914 was de derde
Fransche Koloniale Divisie in een ernstig ge
vecht gewikkeld. De troepen stonden tegenover
een veel te talrijken vijand, en de divisie leed
zware verliezen. Den volgenden morgen werd
op het slagveld. In de wouden nabij Neufchi-
teau een luitenant begraven, een rozenkrans om
de hand gewikkeld, op de borst schitterde een
militaire medaille, In Afrika verkregen, en de
medaille van het scapulier van den H. Doml-
nicus.
De luitenant, die op dezen morgen ten grave
werd gedragen, was Ernest Psichari. de klein
zoon van Rerfkn. die een geheel anderen weg
was opgegaan.
Ernest Psichari werd In 1883 tn Parijs gebo
ren en werd gedoopt volgens den Griekschen
ritus. HIJ verliet zijn vaderland om het te die
nen als vrijwilliger in Afrika. Hu was wüsgeerig
aangelegd en hij keerde terug naar het chris
tendom, dat hjj had verlaten. HU klopte op de
poort van het klooster, dat zun grootvader Re
nan had dichtgeworpen. toen hjj als ongeloovige
het seminarie verliet, en in 1912 ging Ernest
Psichari definitief over tot het katholicisme
In 1913 wilde Psichari priester of kloosterling
worden, maar de oorlog haalde een streep door
al zijn plannen. In de eerste maand van den
oorlog sneuvelde Ernest Psichari te Saint Vin
cent Rossignol in België, waar zijn vrienden
In 1919 een monument voor hem hebben opge-
juweelen afhelpt en dan is er
je gauw kunnen binnenloodsen?”
„Dat ging uitstekend. Geen beter middel te
bedenken, dan dat een handlanger bü dergelijke
feesten zich voor tafeldienaar uitgeeft. En het
was dan ook een goed idee van je. Tom te laten
Inschrijven bij een maatschappij die zich be
last bü zulke feesten voor bedienden te zorgen."
„En dat jij Je in zoo'n deftig gezelschap weet
te bewegen," hielp Jessie.
„Ja. dat Is ook een groote factor. Als het een
feestmaal betreft, worden gewoonlljk de plaatsen
aan tafel aangewezen en de namen van de ge-
noodigden genoemd, dus dan Is het moeilijker.
maar met zoo’n danspartij als nu. als er alleen
staand buffet is. dan Is het voor mij geknipt....
Maar toch moet ik Iets verzinnen. Jessie, dat
men geen achterdocht krijgt en mij niet meer
zoo op de hielen zit. Mijn papieren zijn wel op
het oog in orde en de Esculaap op onzen auto
wijst aan. dat ze aan een dokter behoort, maar
dit kan men niet aan den achterkant zien, het
geen, om vervolging te voorkomen, toch wel
het voornaamste is. Ik zou op de achteruit even
eens zoo'n afbeelding moeten plakken.”
„Ja, en ze dan transparant maken door er een
lichtje achter te plaatsen, anders heeft het voor
zijn. Als Tim Revel was blijven leven, sou hij
carrière gemaakt hebben door Virginia uit
sluitend door Virginia! Ze heeft voor hem ge
werkt. gezwoegd! Allee en alles heeft ze voor
hem gedaan. Weet u waarom?”
„Omdat ze van hem hield?" zei Anthony mM
zijn oogen strak op den kilometer-teller voor
hem.
De heer Ingrams bezit geen enkele bevoegdheid,
doch zijn voornaamste arbeid is de verschil
lende Arabische bestuurshoofden te advisee-
ren over de wijze waarop het land tot ontwik
keling kan worden gebracht. Mr. Ingrams zag
in. dat de eerste verslschte daarvoor was het
brengen van rust en vrede in dit woelige land.
Zooals hierboven reeds gezegd, werden tot en
kele jaren her tallooee binnenlandsche oorlogen
gevoerd, oorlogen die ook door in het buiten
land wonende Arabieren financieel werden ge
steund. ook door Arabische inwoners van deze
gewesten, riet èerste wat dus gedaan werd,
was het verbieden van den Invoer van wapenen
en het zooveel mogeljjk Innemen van de reeds
in handen van de verschillende stammen zijn
de wapenen. Dit heeft tot het zoozeer ge-
wenschte resultaat geleid en vrede en rust zijn
In Hadramaut nu in de pla ts getreden der oor
logvoering die tot voor kort heerschte en die geen
tjjd en geld overliet voor landbouw en Industrie
en voor de ontwikkeling van het volk. Op zijn
laatste toumée door Hadramaut kon mr. In
grams, die de eenige daar wonende Europeaan
is. de vruchten van zijn adviseerend werk al
waarnemen. Op vele plaatsen werden nieuwe
waterbronnen aangeboord en een grpot en dor
woestijngebied maakte plaats voor honderden
hectaren bloeiend graan. Ook de organisatie
van het bestuur, dat op Mohammedaanschen
grondslag Is gebaseerd, heeft reeds groote
vruchten af geworpen. De inkomsten der ver
schillende staten, zooals uit invoerrechten, pos
terijen, enz. nemen tegenwoordig van maand
tot maand toe en de staatsbegrootingen ver-
toonen een steeds beter beeld. Hadramaut heeft
een eigen parlement, waarin alle staten ver
tegenwoordigd zijn. Mr Ingrams legde er den
nadruk op, dat het bestuur volkomen Arabisch
is en dat daarin In geen enkel opzicht Inmen
ging door Engeland wordt betracht. Opvoering
van de kleln-nijverheld Is ook een voornaam
punt. Hiervoor heeft men groote verwachtingen
van de weefindustrie, terwijl wat den landbouw
betreft verbouw van tabak en het aanleggen
van groote vruchtenkweekerljen tot de toekomst
plannen behooren. Ook bevordering van den
export wordt natuurlijk beoogd. Om alles te
kunnen verwezenlijken, is natuurlijk veel noo-
dlg. Niet alleen veel geld, maar ook aan goede
krachten bestaat in Hadramaut groote behoefte.
En deze laatste hoopt men vooral te vinden
onder de in het buitenland wonende, van Ha
dramaut afkomstige Arabieren. Zij hebben im
mers veelal veel meer kans gehad zich te ont
wikkelen dan de menschen in eigen land. Zij ncnvje
hebben zakeninzicht gekregen en hun natuur-1 -s avond» nog geen doel.”
lijken handelsgeest kunnen vergrooten. Deze
menschen zijn het vooral, die tot een opbloei
van Hadramaut zeer veel kunnen bijdragen,
als zij naar hun geboorteland of hun land van
afstamming terugkeeren. althans daarvoor be
langstelling aan den dag leggen.
Dit laatste was dan eigenlijk ook het secun
daire doeL van het bezoek van den heer In
grams aan Java. Zijn voornaamste doel was
zich op de hoogte te stellen van de omstandig
heden. was'onder de Arabische bevolking hier
te lande leeft. Hij bezocht daartoe Batavia,
Cheribon, Tegal, Pekalongan, Solo en Soera-
baia en wat hij daar heeft kunnen kien, draagt
in alle opzichten zjjn be.zondering weg. On
omwonden gaf hjj als zjjn indruk te kennen,
dat de Arabische bevolking zich hier te lande
zeer gelukkig voelt. Van alle zijden kreeg hij
daarvan de bevestiging. De heer Ingrams is
niet alleen In Hadramaut zelf een groote fi
guur. doch ook onder de Arabieren hier te lande
heeft hü een zeer groote reputatie, hetgeen
zich duidelijk demonstreerde in de meer dan
hartelüke wüze, waarop hü in de verschillende
steden, welke hü bezocht, werd ontvangen.
juist de afsluit-
boomen dicht gin-
gen."
Teed Barden be-
vond zich in een
leelük parket, zooals hü zelf inzag. Hü kenda
natuurlük niets nn geneeskunde. Zoo’n geval
als dit had hü niet voorzien. Wat moest hü
beginnen?
Voetgangers, fietsers en andere automobilisten
stonden te wachten en nog steeds groeide de
groep aan Nieuwsgierigen drongen zich op.
„Dokter.” bad Bakfleld, „talm niet langer, het
is mjjn eenlg kind. Misschien bent u ook va
der
„Andere plichten wachten mü.” verzon de ban
diet. „Ik ben op weg naar een patiënt, die ge
vaarlijk ziek is. Ik kan dus onmogelük. Het spjjt
me u niet van dienst te kunnen zün.”
Een agent van polltie. die aangefietst kwam,
werd door Laurens Rakfleld aangeklampt en om
een adres van een dokter gevraagd. Hü vertelde
tevens waarom Ted verhinderd was mee te gaan.
De agent wees hem een straat en vroeg toen
aan Ted bü wie hü zün moest.
„BU -Steffens,” verzond Ted haastig. „In
de Wttstraat." Hü dankte zün goed gesternte,
dat hem aan het adres van zün kleermaker
herinnerd had.
„Wie is daar ziek?” polste de agent.
„De vrouw.” antwoordde Ted. ..Al weken.”
„Zoo.” knikte de dienaar der wet. .Mag ik uw
papieren eens zien?"
Ted vond dat de agent hem spottend aankeek.
Hü verwenschte nu de siultboomen, die hem al
eens zoo prachtig- van dienst waren geweest.
Maar wat stond hem te doenl? Zonder 'n woord
te spreken, reikte Ted den agent zün papieren
over. •’T"
Alles was
richt; hü overleed dus vüf en twintig jaar ge
leden.
Ernest Psichari. de kleinzoon van den man.
die In het geestelük leven van Frankrijk zoo
veel verwoesting heeft aangericht, kwam tot
het idee, dat Frankrük en godsdienst niet van
elkander te scheiden waren. Hü schrüft: „Het üs
een dwaasheid Frankrük te willen schelden
van den godsdienst, die het heeft gemaakt tot
wat het is. en öie aan Frankrük grootheid heeft
gegeven.” En Emest Psichari, in tegenstelling
met zoovelen, die wel schrüven. maar niet doen,
heeft zelf de eerste consequentie getrokken van
deze meening. Zelf is hü teruggekeerd naar
den schoot van de H. Kerk, daardoor erken
nend. dat ook hü begrepen had dat men de
wereld alleen genezen kan, zoo men xlchzeif
geneest.
Ernest Psichari heeft den Invloed onder
gaan van twee geniale Fransche katholieken,
namelük van den dichter Charles Péguy en den
filosoof Jacques Maritaln. Vooral de dichter Pé
guy heeft medegewerkt aan de bekeering van
Emest Psichari. Zü kenden elkaar reeds, toen
Ernest Psichari nog in. Airika diende. Péguy
zond hem zün meesterlüke „Cahiers” en beiden
kwamen zü ‘tot de overtuiging, dat alle werk
ook het kolonisatiewerk op een hooger ide
aal gebaseerd moet zün. om te kunnen slagen.
Psichari heeft dit ideaal gezocht en gevon
den.
Hü Is een strüder geweest voor God en va
derland.
Het grootste gedeelte de. honderdduizend
Arabieren, dat In Nederlandsch-Indië woont,
is afkomstig van Hadramaut of stamt van daar
geborenen af. Voor de kennis van deze Ara
bische gasten was de komst van den Britschen
.Resident Adviser” van Makalla. den heer W.
H. Ingrams, van groot belang. Na een bezoek
aan verschillende Javaansche steden Is hü
thans weer op den terugweg naar HMframaut.
Over het doel van zün bezoek aan Nederlandach
Indlë en over Hadramaut vertelde hü aan een
vertegenwoordiger van Aneta het volgende.
De geaardheid der Arabische bevolking van
Hadramaut, die ongeveer een half mlllloen
zielen omvat, hracht mede, dat aan de ontwik
keling van het land niets werd gedaan. Bin
nenlandsche oorlogen, de zucht van elk dorpje
naai- eeH zelfstandig hef óft-
Brekem van zoo goed als alle» wat Op Orde leek,
belemmerden den vooruitgang van land en
volk en brachten vele inwoners er toe buiten
eigen grenzen een bestaan te zoeken. Het wa
ren het volk en de sultans zelf, die Inzagen,
dat aan den bestaanden toestand een einde
moest worden gemaakt en als gevolg van een
daartoe door hen gedaan verzoek ging, nu ruim
twee jaar geleden, de Engelsche regeering over
tot de aanstelling van een ..resident adviser",
Mr. Ingrams.
In zün titel ligt zün geheele taak omschreven
„Natuurlük.” mompelde hü opeens. „De
rozentuin! Dom, dat ik niet eerder op t Idee
gekomen ben. De rozentuin!” Hü ging de
R kamer uit, door een van de züdeuren, naar
bulten. De rozentuin was van twee kanten af
te bereiken. Hü nam het pad. dat het minst
k gebruikt werd, sprong de vier treden af, die
R toegang gaven tot het lager gelegen tuinge
deelte en liep naar den zonnewüzer toe, die
zich middenin op een soort van heuveltje be
vond.
Op het oogenbllk, dat hü zün voet zette op
de eerste trede van het trapje, dat het beklim
men van het heuveltje vergemakkehjkte, bleef
hu echter stokstüf staan en staarde een van
„Battle is
Anthony toe
„U had diplomaat moeten worden,”
Bundle „Zóó weinig als u loslaat!"
„En ik dacht nog wel, dat ik aan 't uit-de-
school-klappen was.”
„O, hemel! U bent toch niet van plan, made
moiselle Brun 4e schaken?”
Niet graag." zei Anthony met overtuiging.
Een poos lang zweeg Bundle, omdat ze haar
aandacht noodig had bü het inhalen en pas-
see ren van drie andere auto’s. Toen dit werkje
achter den rug was ging ze voort:
,Roe lang kent u Virginia al?”
„Dat is een vraag, die moeilijk te beantwoor
den Is,” zei Anthony. „Ik ken haar nog niet
lang, maar ik heb t gevoel of ik haar al jaren
gekend heb!”
Bundle knikte.
„Virginia Is intelligent.” zei ze met iets stugs
i haar toon van spreken. „Ze praat altüd
kant kwam aangewandeld en die minstens even
E verbaasd was Anthony te zien als Anthony
hem.
„Ik wist niet, dat u zoo'n belang in rozen
•telde. Mr. Fish," zei Anthony kalmpjes.
„Ik stel 'buitengewoon veel belang In rozen.
kien eer!” zei de Amerikaan.
Ze keken elkaar aan als tegenstanders, die
schün en nam er een sigaret uit. „Heeft u mis
schien lucifers voor me, Mr. Flsh?”
De Amerikaan gaf hem een doosje lucifers
Anthony nam er een uit en gaf het doosje met
een „Merci" aan hem terug.
„Rozen zün heel mooi,” ging hü met een
half-verkapten geeuw voort. .Maar ik ben van
middag niet in een plantkunde-stemming.”
Hü knikte den Amerikaan, met een vergoe-
lükenden glimlach, vriendelük toe.
Een donderend geraas van den kant van den
voorlngang deed hem opschrikken.
,,'n Geweldige motor heeft onze
in dien auto van haar," zei Anthony,
daar gaat ze!"
Tusschen de boomen door zagen ze den groe
nen auto de oprülaan af-racen.
Anthony gaapte weer en wandelde lui naar
het huis terug.
Hü ging dezelfde züdeur. waardoor hü naar
gekomen was. weer binnen. Maar mét
J binnen was. veranderde hü van de
vleesch-geworden laksheid in de kwtkzllverige
vlugheid in eigen persoon. Hü rende de hall
door, schoot een van de deuren aan den ande
ren kant uit en “rende dwars over gazons en
door boschjes en dunne hagen, het park door.
Hü wist, dat Bundle bü den uitgang van het
park een grooten omweg moest maken.
HU rende, zooals hü nog nooit in zün leven
gerend had. Juist toen hü den parkmuur be-
relkt had. hoorde hü den auto aankomen. HU
trok zjch op. zette zich over den breeden
bovenkant heen en liet zich naar beneden
vallen.
„Er zün menschen." zei Bundle, toen ze in
verminderd tempo door een dorpje raceden.
„die niet met mü in een auto durven zitten.
Mün goeie vader büvoorbeeld. Voor geen geld
ter wereld zou hü in dit wagentje mee naar
de stad gaan
Anthony
weinige kardinalen en ministers, T"
Mussolini zelf is. De Albaneesche
ook geen feit van zoodanige bijzondere
portantie, dat het als een gereede aanlei
ding tot het verleenen van die allerhoogste
orde kon gelden, gesteld aï, dat Ciano er
overigens geheel voor in aanmerking kwam.
Hier en daar opperde men dan ook de
mogelükheid, dat de verleening der An
nunziata wel eens een vergoeding zou
kunnen beteekenen voor een teleurstelling
of een offer, dat de Itallaansche minister
van Buitenlandsche Zaken op een of ander
gebied had moeten ervaren of brengen.
En waar Ciano als de exponent van- een
strakke en uitbuitende aspolitiek van ab
solute sam^werking met Dultschland
geldt, kwarriTien tot een vermoeden, dat
de verleening van de Annunziata-orde
wel eens de betëekenis kon hebben van een
finale in de as*-muZiek.
Als wü dit vermoeden opnieuw overwegen
lp ’t licht van de jongste gebeurtenissen
krijgt het ongetwijfeld wat meer waar
schijnlijkheid. In hoeverre Immers, zoo
moet men vragen, heeft de as reden van
bestaan en vooral ook mogelijkheid van
attractie voor anderen, als zij is losgemaakt
van de antl-Komintern-polltlek? Deze
laatste heeft aan de as, mèt een ideolo
gische functie, ook een groote expansie
gegeven, waardoor achtereenvolgens Oos
tenrijk (toen het nog bestond). Hongarije,
Japan en Franco-Spanje in de sfeer van de
as-politlek werden betrokken. Nu door het
Duitsch-Russische accoord het anti-Kom-
internpact is weggevaagd, schijnt Berlün
weliswaar een poging te hebben willen doen
om het te vervangen door een samenwer
king van alle mln of meer autoritaire staten
naast de reeds genoemde mogendheden
dus o.a. ook Rusland en Turkije welke
gericht zou zijn tegen de democratieën van
het Westen. Of het enkele feit vah een
autoritairen bewlndsvorm een band tus
schen staten met niet alleen tegengestelde
belangen, 'maar ook tegengestelde ideolo
gieën men denke aan Rusland en Spanje!
kan xormen, moet ten sterkste worden
betwüfeld. Japan schijnt elke gedachte
daaraan reeds te hebben afgewezen. Na de
verdwijning van het anti-Kdminternpact
begint het zijn Europeesche politiek, zoo
als Tokio zich uitdrukte, met een „schoone
lel”.
Hoe staat het dan met de lel van Italië?
Bluft het de aspolitiek aanhangen, ook als
deze van alle ideologische beteekenis is
ontdaan? Wat heeft de as, op dit oogenbllk
realistisch beschouwd van het standpunt
van actueel nationaal belang, Italië nog
te bieden en welke gevaren brengt zij voor
dit land mee?
Mussolini heeft steeds getracht, midden
tusschen de Europeesche machtsgroepen te
•taan. Evenals het voor-fascistische zocht
ook het fascistischeItalië zijn plaats op
het midden van de wip. Mussolini’s politiek
was uitermate beweeglijk; velen vonden
haar wisselvallig. Telkens wisselende span
ningen in verschillende richtingen volgden
elkander op. Intusschen scheen de vaste
lijn die van een middenpositie te zijn,
waarbij Italië voor zichzelf nu hier, dan
daar een voordeel zou kunnen incasseeren
en zijn prestige gestaag opvoeren. Wij her
inneren slechts aan Mussolini’s lievelings-
idee van het Pact van Vieren.
Ook na den Abessinischen oorlog heeft
Mussolini die positie niet willen opgeven.
Zün plechtige verklaring, dat Italië „ver
zadigd” was, was daarvan het bewijs. In
tusschen hebben de democratische mo-
,Rallo!!!" rieg Anthony.
In haar verbazing zeilde Bundle dwars den
weg over. Op het allerlaatste oogenbllk kreeg
ze nog haar tegenwoordigheid van geest terug
en voorkwam, door net bütüds te stoppen, een
nat pak. Anthony liep haar hard achterna,
rukte het portier open en schoof op de plaats
naast haar.
„Ik ga toch mee naar Londen.” zei hü. „Van
het eerste oogenbllk af niet anders van plan
geweest.”
,,’n Vreemdsoortig type." zei Bundle. „Wat
heeft u daar in uw hand?”
„O, een lucifer!” zei Anthony.
HU bekeek den lucifer nadenkend. Het was
doodgewone lucifer: rose-rood hout met
kop. Dan gooide hü zün sigaret on
opgestoken weg. legde den lucifer voorzichtig
in zün portefeuille en Het portefeuille én luM-
fer In zün zak verdwünen.
Het was echter geen strenge politieman, die
uit den auto sprong, maar een angstige vader,
die hem smeekte mee terug te gaan, daar zün
Und plotseling ziek was geworden.
,Jk toeterde al herhaaldelük. In de hoop dat
u zoudt stoppen.” zei Laurens Rakfleld. zooals
de heer zich voorgesteld had „Ik bid u. dokter,
met mü terug te keeren. Misschien staat het
leven van mün kind op het spel, als Ik nog ver
der moet en de boomen lang gesloten blüven. Ik
ben hier geheel vreemd. Ik zag u andere wegen
inslaan en was In de veronderstelling dat u er-
gen bü een zieke moest wezen. Ik woon pas
twee dagen te Z. Naar ik verneem, is er geen
dek ter op het dorp. Telefoon heb Ik nog niet,
dus moest ik voor hulp naar de stad. U begrüpt
dat Ik blü was uw
auto te zien en -1
nu treFlk het. dat
ter gelegenheid van
Albanië die overhaast
afgebroken, de hoogste
onderscheiding der Annunziata-orde
ving, welke hem tot een „neef” van dén
Koning maakt, hebben velen zich afge
vraagd of daar niet iets achterstek. Graaf
Ciano, zoo meende men, is nog wat jong
om deze eereheten te dragen in de rij van
waaronder
reis was
j lm—
vóór den strüd elkanders krachten meten.
,Jk ook," zei Anthony.
„O ja?” zei de Amerikaan.
„Ik ben er gewoonweg dol op.” zei Anthony
luchtig.
Een geamuseerde glimlach streek de strakke
lünen op het gezicht van den Amerikaan glad.
Anthony begon nu ook te lachen en de span-
-ning was gebroken.
,KÜk dit prachtstuk büvoorbeeld eens," zei
Mr. Fish, terwül hü zich bukte en een zware,
vol-bloeide roos voorzichtig opbeurde. „Een
Madame Abel Chatenay. als ik het wel heb!
Ja, X is zoo. En die witte roos daar heette
vóór den oorlog Frau Carl Drusky. Is nu her
doopt. *n Tikje sentimenteel, maar wel vader
landlievend. En die La Frances daar! Dat
soort blüft moot. Houdt u ook van roode rozen.
Mr. Cade? Zoo'n donkere karmün-kleur,
büvoorbeeld
De temerige rozen-lofzang werd onderbro
ken door de frissche stem van Bundle, die het
tweetal uit een raam op de eerste verdieping
aanriep.
„Zin om mee naar de stad te gaan, Mr. Fish?
Ik ga zoo dadelük weg.”
.Neen, dank u, Lady Eileen. X Is hier zoo
rustig en mooi.... X Zou zonde zün.” «v
„En blüft u bü uw besluit, Mr. Cade?”
Anthony schudde lachend het hoofd. Bundle
verdween
.Meer zin om een middagdutje te gaan
doen.zei Anthony, ,,’n Paar uurtjes slapen zou
me opkikkeren.”
Hü haalde zün
