VOOR ONZE JEUGD
FOTOREPORTAGE
THABUR
-t
LEGERGROEN
Hoe de muziek
uitgevonden werd
B. J. DRIESSEN
BOOM- EN HANDELSK WEEKERIJ „DE LARIX”
DE VERLAMDE HOND
DE MOLEN
GEBR. VAN ROOIJEN
kiiifor.ii .n f.thrit k. n, I IF:I.ST EI X <i - TELEFOON
aan
-
Netty’s verjaardags-geschenk
haar vader
ZATERDAG 16 SEPTEMBER 1939
HEDEPLAHDSE OPHAMEHTEH FABRIEK
f T T T t T T VA" Ar
het Kon. Instituut
kanten
en
K. D.
T
o
PIST BROOS.
ook onder, die uit Volendam kwamen.
KAASFABRIEK
O - t ‘I Tf L IQ’
Voor auto's, motorfietsen eh gewone fietsen in
de juiste kleur en iedere hoeveelheid direct
leverbaar.
En nu krijgt de lijm een beurtje,
Pieter vaardig met den kwast.
Lijmt de breede, roode wieken
Aan den gelen molen vast.
Nog een knipje en een streekje.
En een gaatje. Voor je ’t weet
Is die mooie gele molen.
Met zijn wieken al gereed
Pieter gaat een molen maken,
Snirresnarre doet de schaar.
Eerst de romp en dan de wieken.
Daar is Pieter al mee klaar.
Imp. voor Nederland
Voor spuit en kwast, zeer sneldrogend.
Mat en halfmal. Concurreerende prijzen
Wij leverden reeds honderden kilo’s voor alle
soorten legervoertuigen, gasmaskers,
helmen, enz. enz.
le van de Boschslraai 215-215a - Den Haag
Telefoon 773555
FIRMA P. DE BIE - ZUNDERT - TELEF. 30»
Speciale Cultures op zandgrond:
DENNEN, BOSCH- en HAAGPLANTSOEN, LAAN-
SIER- en WOUDBOOMEN, CONIFEREN, SIER- en
BLOEMSTRUIKEN
Alles in prima waar tegen concurreerende prijken
Vraagt prijsopgave PRIJSCOURANT 1*3»-'M reeds verschenen
wat ik doen zal,” zei hij, „ik zal tel-
j van Jullie aan zijn klok moet trek
ken hem aanwijzen met mijn stokje." Dat werd
geprobeerd. Maar dat ging ook niet goed. Het
Het versterkingsmiddel
torsanose
Staalt Lichaam en Zenuwen
W Verkrijgbaar In alle* Apotheken en Drogisterijen
Honderdvijftig leden ven het Kon. Instituut voor Ingenieurs hebben een bezoek gebracht aan de spoorwegtentoonstelling
.De Trein 1839 1939 te Amsterdam. De bezichtiging van de historische locomotief .De Arend"
werden uit de kast
oiye Al die
aan. poppen
aarin U ook adverteert, wélk ander reclame-
middel U ook gebruikt, U kunt er slechts men-
schen mee bereiken, die vandaag de courant
hebben gelezen en ze morgen evenzeer zullen
lezen. Vandaar, dat courantenreclame onweer
sprekelijk de basis is van iedere goede reclame
campagne.
ft
radi
(het
Chii
gl&g
Indl
maa
vius
een
en t
een
Jong
van
hers
Zijn
Or
dit
laats
gespi
onde
er is
Ml.
verte
Het I
maar
verte
or
is on
om d
Wa
waan
hebbt
mens
zich
straat
doode
vierh<
doode
Ujkhe
gersjc
nog i
werd
Kerks
onzen
thuis
dat h
even
dulzer
Kerks
er bes
werkel
duizen
en Fra
niet z
vervuil
om ds
wél as
Nu 1
van dt
van d<
het ge>
in dez
ristiscl
dat he
minder
tend e:
en ze
Verheel
aantrel
eenlg
onszelf
Wij
Soms 1
ongeluk
mind. I
beslisse
gevoel,
gaans
onderde
ding, i
Wanner
spreekt,
Maar 1
Kerkstr
zoo go
hooren
geest It
dan woi
kan het
heeft h
Onze
verbeeld
schen,
pen”, zi.
gende i
moeilijk
sen. Zij
Over iet
krom per
ren, ma
gaan lar
oorzaak!
heelal 1
is, zfjn z
Europee:
want tei
en de n
hun eig<
draaien
gen, wa.
waaraan
braaf zf
wezen is
den met
maken c
nu al w<
kocht
toen hac
een met
den
krenkte
haar nie
maar wii
winterm,
wordt nl
ronduit 1
het wel
zullen w<
buurvrou
dat voon
boos.
Deze i
slecht oi
binnenka
men. zot
in den lo
bijtrekke:
vertooner
hun goe<
vege gaa
nauweliji,
die gaanr
lijden en
bomeerdt
Portie m
den indn
sijn. Pree
ben om 1
middelpu.
staan zjj
hitje der
bekijken
dat de tr
teekend s
tichzelf e
Hoewel
ai nooit i
hebben w
even erg
stoffelijke
ben, wam
de wereld
alle deure
beelding
lende.
ZU ope
Toert u c
binnen, v
mishaa
hoogere v
Ha de 1
Van die echte boerinnetjes met die
kapjes en die lange wijde rokken.
„Zeg Netty, er wordt gebeld, wil je even open
doen?"
Dadelijk gleed ze van haar stoel en liep naar
de voordeur.
„Dag Tante AU!”
„Dag Netty!" groette Tante vriéndelijk.
„Dat vind ik leuk Tante, dat u bij ons komt.
We mogen niet op straat spelen, omdat moe
der bang is, dat we kou vatten.”
Tante AH wilde de kamer a! binnen loopen.
maar Netty trok haar bij den arm.
„Wat Is er met je?” vroeg tante nieuwsgie
rig. „Wil je me wat vragen?"
„Ssst! Moet u eens hooren” en tante liep
met haar de keuken in.
„Zeg tante,” begon Netty stotterend, want ze
wist niet goed, hoe ze zoo iets nu wel aan
moest pakken. ,^k zou zoo graag piano-spelen
willen leeren! Ik heb het er al net met moe
der over gehad, maar ze zei, dat Vera pas met
haar tiende jaar les kreeg!" Kunt u niet eens
wat moeite doen, dat ik nok les krijg Hè tan
te. probeert u het eens bij moeder: ik zal het
erg plezierig vinden.” vleide ze.
.Nu kleine meid,” zei tante vriéndelijk, ,Jk
zal het probeeren."
Daarna gingen ze samen de kamer in. Tante
ging naast moeder bij het rham zitten en Net
ty vermapkte zich met het voor den dag ge
haalde speelgoed.
Opeens hoorde ze. dat Vera aan het piano
spelen was „Mag ik bij haar gaan zitten moe
der?"
„Dat mag Jij wel hoor," zei moeder goedig.
O. wat genoot ze daar. Die lenige vinger
tjes van Vera gleden over de toetsen en onder
ze ver-
N.V. STOEL- EN MEUBELFABRIEK v h
MODELKAMERS TE;
X- 'tci-I.m. J. XX' Rr ja r.-phin No, 3 'bh Concert geb.Tv! 93292
-< 1 r;« «•nhago, I zin i. nhout No 31 Tol 729214
;r .tiing-' lo li u' No. 7."» T. I.
ftr iarn XX’N<> 19 <b <1 Diergaarde) T»-l 3101"
Morei N 2 Tv!. 11724
J.EX'EHING UITSLUITEND DOOR DEN HANDEL
Er was eens een hond en toch is dit geen
sprookje, maar een wéér verhaal ik kan dan
ook beter zeggen er ia een hond, natuurlijk
in Amerika, die Snoopey heet en die een ver
lamming kreeg in zijn achterpooten. Zijn baas,
die erg gehecht was aan z’n terrier, kon het
niet over zijn hart verkrijgen om zün ruigharig
vriendje te laten afmaken.
Maar hij begreep ook wel, dat het geen
prettig bestaan was voor een hond, die zich
moest voortsleepen in plaats van te kunnen
loopen en rennen.
Gelukkig was de eigenaar van het ongeluk
kige dier ook een soort uitvinder, in elk geval
een aarts-kunstenaar. En wat bedacht hij? Om
voor de arme Snoopey een soort rolstoeltje te
fabriceeren, zooals jullie op de teekening kunt
zien. Het slimme dier begreep al heel gauw, hoe
hij zich daarmee gemakkelijk kon voortbewe
gen, ondanks zijn gevoellooze pootjes.
Dat hij zfjn baas dankbaar is voor dit
mechaniek, behoeft wel niet gezegd, en dat er
nauwelijks een hond en een baas te vinden zijn,
die meer aan elkaar gehecht zijn, evenmin.
Stilletjes sloop Netty de voorkamer in. klom
op de hooge pianokruk, sloeg héél parmantig
het boek open en begon met haar kleine vin
gertjes op de toetsen te slaan. Hè. kon ik
ook maar piano-spelen, net als Vera en met
een sloeg ze weer op de toetsen, juist op de
balkjes, waar het zwaarste geluid uitkwam.
„Kom JU eens gauw hier Netty”, riep moe
der vriendelUk.
..Blijf nu voortaan met je vingertjes van de
piano af. Je weet, als vader het ziet, wordt hjj
boos.”
,4a moesje, maar ik zou zoo dol graag pia
no-spelen willen leeren,” vleide ze.
„Ach, je bent pas zeven jaar. Vera was tien
toen ze haar eerste les kreeg Maar ga jU nu
maar even met je poppenhuisje spelen. Eerst
heb Je zitten zeuren: „Ik zou zoo graag een
poppenhuisje willen hebben" en nu je er een
hebt, kuk je er niet naar om!”
Met haar vingers in d’r oogen wrijvend,
drentelde zij naar de kast om haar speelgoed
te pakken. Ja, moeder heeft toch wel gelijk:
Vera was tien jaar, toen ze piano-spelen
Jullie zullen natuurlUk graag willen weten,
hoe de muziek eigenhjk uitgevonden werd. Je
weet wel: do re ml fa sol enzoovoort. Dit ge
beurde zoo.
Het is al heel, heel lang geleden. In het ka-
bouterland hadden bewoners van een groote
stad, een jaar lang, heel goed hun best gedaan.
Geen van de kabouters was ondeugend geweest.
ZU hadden niet gekibbeld en niet gevochten en
daarom werd hun door den Koning Notenbalk
van Kabouterland een mooi klokkenspel cadeau
gedaan. Een spel van zeven zilveren klokken.
NatuurlUk waren alle kabouters heel blU, toen
zU de mooie klokken ontvingen en timmerlui en
metselaars en allen, die helpen konden, begon
nen dadelijk met het bouwen van een hoogen
toren, waarin het klokkenspel werd opgehangen.
Boven in den toren werden groote galmgaten
opengelaten en wanneer de wind door deze gaten
blies, begonnen de klokken te klingelen. De ka
bouters, die dit geluid hoorden, vonden het na
tuurlUk prachtig. Ze bleven allemaal staan en
alle bewoners van de stad liepen uit, om naar de
mooie zachte klanken te luisteren. ZU probeerden
ook dikwUls een liedje te zingen op het wUsje,
dat de klokken speelden. Maar omdat het de
wind was. die de klokken in beweging bracht,
was het wUsje nooit hetzelfde en na een paar
malen raakten de zangers altijd in de war. Veel
werd daarover gesproken, maar niemand wist
raad. Tot eindelijk een oplossing gevonden werd.
In de stad woonde een groote, grijze kabouter,
die heel veel van muziek wist. Musaco was zUn
naam.
..Het is heel mooi," zei kabouter Musaco,
..maar jullie kunt niet op de klokkenmuziek
zingen, omdat alles veel te veel door elkaar
klinkt.”
„Jawel," riepen de anderen uit, „maar wjj
kunnen den wind toch niet commandeeren.”
„Dat is ook niet noodig." riep Musaco uit, „ik
zal jullie wel leeipén, hoe wy op de klokken kun
nen spelen. Weet jij wat wij doen? WU binden
aan elke klok een touw, dat van de klok tot aan
den grond loopt en bij elk touw zetten wij een
kabouter. Dan ga ik ervoor staan en ik zal tel
kens een van de kabouters een teekén geven, als
hU aan zUn touw moet trekken. En wanneer
jullie goed oppassen, komt er precies een wUsje
uit.”
Dat vonden de kabouters natuurlUk prachtig
en ze beloofden hun uiterste best te zullen doen,
en dadelUk werden de touwen aangebracht. De
kabouters waren wel een beetje zenuwachtig en
een paar zagen erg bleek, maar alle zeven, je
weet immers, e/ waren zeven klokken, alle zeven
stonden toch Uverlg met een touw in de handen
klaar. Daar kwam kabouter Musaco aan. „Let nu
goed op,” zei hU. „dan zal ik het jullie zeggen.
Weet je wat, we zullen eerst nog even een liedje
zingen, dat we kennen, dan houden jullie ge-
makkelUker de wijs.”
1Zoo gezegd, zoo gedaan.
De kabouters zongen in hun kaboutertaal een
prachtig liedje en een paar probeerden al voor
zichtig aan het touw van hun klok te trekken,
maar het lukte niet, de klokken deden niet in
de maat mee.
Kabouter Musaco begon een 'beetje boos te
worden.
„Weet Je 1
kens als «en
stokje werd wel eens een beetje seheef gehou
den of een van de kabouters keek een beetje
schuin en het gevolg was, dat er soms twee
tegelUk trokken, of soms een, die wel moest
trekken, het niet deed. In elk geval, een mooi
liedje kwam er niet uit.
Allen waren een beetje wanhopig.
„Nu weet ik wat ik doen zal,” riep kabouter
Musaco opeens uit, na heel lang nagedacht te
hebben, „ik zal jullie bij je naam noemen. Hoe
hèeten Jullie ook weer?”
„Ik heet Do," riep de eerste.
„En ik Re," riep de andere. „En wjj Mi en Fa
en Sol.” „En wij La en Si.”
.fn ik weer Do,” riep de eerste weer.
„Uitstekend,” riep kabouter Musaco, „nu moe
ten jullie goed opletten." Hij nam een groot vel
papier, schreef daarop het liedje, dat zij zoo-
even gezongen hadden en omdat hij zoo erg
muzikaal was. wist hij bij elk woord meteen aan
welk klokken touw getrokken moest worden. Om
zich niet te vergissen, schreef hij daaronder vast
de namen van de kabouters. Toen begon hij:
„Do”, en Do trok aan het touw. >(Mi”. en Ml
trok aan het touw. .Sol, sol”. Sol trok twee keer
aan het touw. Na een poosje geoefend te heb
ben. ging 't uitstekend. Ieder wist precies wat
hij doen moest. „Do, Mi. Sol, Fa, Do, Re,” riep
hü en de kabouters trokken.
Deze manier werd door alle kabouter-zang-
koren en muziekclubs overgenomen en later ook
door de menschen.
Zoo is het do, re, mi, fa, sol, la, si, do. waarop
Wij nu onze liedjes zingen, in de wereld geko
men. j
Da burgemeester van Nijmegen, de
heer J. A. H. Steinweg en mr F «an
Lanschot, burgemeester van Den Bo>ch
toonden veel belangstelling voor het''’
fokvee uit het land van Maas en Waal
en het rijk van Nijmegen bij de opening
der nieuwe overdekte veemarkt te
Nijmegen
tien jaar, toen ze piano-spelen
mocht leeren en van het niet spelen met het
poppenhuisje, dat was ook waar! Tante All
was heel wat Woensdagmiddagen bij haar ge
weest. om haar er bij te helpen. „Nee, het was
toch niet erg dankbaar tegenover Tante, om
nu het af was er niet mee te spelen,"
dacht ze bij zichzelf. Ze stalde alles op de ta
fel uit. Al haar poppen
gehaald en het leek wel een school
poppen met haar fleurige pakjes i_
verkleed als chique stadsdametjes, maar er wa
ren er
het spelen van bekende wijsjes vlogen er al
lerlei gedachten door Netty’s hoofd. „Zou tan
te het nog vragen" en „zouden vader en moe
der hét goed vinden?” Na een uurtje spelen,
gingen Vera en Netty naar de kamer terug.
.Dag vader.” riepen beiden tegelijk, „wat
bent u lekker vroeg!"
,4a meisjes, dat gebeurt óók wel eens. Me
dunkt, dat ik dikwijls laat ben.”
„Maar Netty, kom JU eens hier!”
Ze kreeg een kjeur. Zou moeder het gezegd
hebben, dat ze vanmorgen op de piano-kruk
gezeten h^d en met haar vingers op de toet
sen had geslagen?
„Toen ik thuis kwam, hoorde Ik éan moe
der. dat je tante hebt gevraagd, of je piano
spelen mag Jeeren. Ik Üe. dat je er erg veel
plezier in schijnt te hebben, zoodat we maar
besloten hebben je de volgende maand de eer
ste les te laten nemen.”
„Is het werkelijk waar paps?" riep
rukt uit.
In de gauwigheid kon ze geen woorden ge
noeg vinden, om haar blijdschap te uiten en
daarom gaf ze vader, moeder en tante maar Tl
klinkenden zoen.
„O tante, wat ben ik blij, dat u vanmiddag
gekomen bent en dit voor mij gevraagd hebt.”
Netty was in de wolken. Iedereen die ze ken
de, moest het weten. Haar oogjes straalden
van geluk, toen ze de volgende maand haar
eerste les kreeg. En studeeren deed ze ook
flink: twee uur per dag!
En toen vader jarig was. speelden Vera
Netty een mooie Quatremaligi. Vader vond het
een prachtig verjaardagsgeschenk.
- De
groe-
werden
week
Het zit in de lucht. Nederland bespreekt den internationalen
toestand en den terugslag op het binnenland
Tl
De evacuatie
der Londen-
sche school
kinderen is vol
tooid,
laatste
pen
deze
De Poolsche soldatgn, die in den feilen strijit door de Duitsche
weermacht werden gevangen genomen, worden achter het front
geïnterneerd in groote kampen, welke onder zeer strenge bewaking
staan
I W >1 II ItKZOS
ftEDtRLAnpU STOFZUIGERFABPIEK DEM HAAC. f. 38."
’Uthabüb
üaeSi OEN HAAG
1 .- -1
I;..