VOOR ONZE JEUGD :ew kaasfab.riek FOTOREPORTAGE THAEUR LEGERGROEN BOOM- EN HANOELSKWEEKERIJ „DE LARIX” FIRMA F. DE BIE ZUNDERT TELEF. SM Speciale Cultures op zandgrond: DENNEN, BOSCH- en HAAGPLANTSOEN, LAAN- SIER- en WOUDBOOMEN, CONIFEREN, SIER- en BLOEMSTRUIKEN B. J. DRIESSEN Hoe de muziek uitgevonden werd DE VERLAMDE HOND DE MOLEN GEBR. VAN ROOIJEN aan Netty’s verjaardags-geschenk haar vader ZATERDAG 16 SEPTEMBER 1939 HEDEPLAnPSE ORnAMENTEH FABRIEK I iB L fis i h 1 -De Train 1839—1939 te Amsterdam. De bezichtiging van de historische locomotief .De Arend' kanten T riep K. D. PIKT BROOS. En nu krijgt de lijm een beurtje, Pieter vaardig met den kwast. Lijmt de breede, roode wieken Aan den gelen molen vast. i: i dit de Wekent Echzell Hoe» nooi ’bben én er Mfelt SL wi dé wen •He dei beeldin lende. ZU voert t binnen, 11 mist hoogeri Hu d< Voor auto's, motorfietsen en gewone fietsen in de juiste kleur en iedere hoeveelheid direct leverbaar. Imp. voor Nederland Alles in prima waar tegen concurreerende prijzen Vraagt prijsopgave PRIJSCOURANT IMS-’f reeds verschenea 1 rw (h Ch sla In< ma viu eer en eer Jon var her ZUi c dit laa ges ond er l M vert Het mar vert is o om W waa hebt men zich stra. door vierl door lijkt gers nog were Kerl onze thuii dat even duizr Kerk er b werk duizr en F niet vervt om wél i Nu van i van i het g in d< ristisi dat 1 mind tend en zr Verbt aantr eenlg onsze Wij 8oms cngeli mind, beslis: gevoel gaans onder ding. Wann spreek Maar Kerks KO hoorei geest dan v kan h beeft Onz verbet schen, pen’’, gende moe ili. sen. Z Over I kromp ren, n gaan 1 oorzaa heelal is. zjjn Europi want I en de hun e draaie: gen. waarai braaf wezen den m maken nu al kocht toen h een m den krenkt haar r maar i Winter wordt rondul het we zullen buurvr dat vo< boos. Deze slecht binnen men, i in den bütrekl vertoor hun gi Vege g nauwe! die gas Ujden bomeei Portie den in MJn. Pi ben on middel, •taan i «tje Met militaire gehad van dan stoker der .Willam Cadot Da staat bij hat varlatan van \V. Br. IA. zui.h nht van Ewijck', A. F. J. het kerkgebouw stokje werd wel eens een beetje scheef gehou den of een van de kabouters keek een beetje schuin en het gevolg was. dat er soms twee tegelijk trokken, of soms een, die wel moest trekken, het niet deed. In elk geval, een mooi liedje kwam er niet uit. Allen waren een beetje wanhopig. „Nu weet ik wat ik doen zal," riep kabouter Musaco opeens uit, na heel lang nagedacht te hebben, „ik zal jullie bjj je naam noemen. Hoe Het versterkingsmiddel forsanose I Staalt Lichaam en Zenuwen Verkrijgbaar in alle Apotheken en Drogisterijen. Au -tcr-Htm. J. - -Gt;i •nhag»*. f D: IU'. U. H- rciam. Wv l.t Voor spuit en kwast, zeer sneldrogend. Mat en halfmal. Concurreerende prijzen Wij leverden reeds honderden kilo’s voor alle soorten legervoertuigen, gasmaskers, helmen, enz. enz. le van de Boschstraat 215-215* Den Haag Telefoon 77MS5 Nog een knipje en een streekje. En een gaatje. Voor je ’t weet Is die mooie gele molen. Met lijn wieken al gereed. JWt fdMM. Uit eenniesuee kezrAeeaAk^ev^f een. .Hoem/sct’ steutiqlaaq «S Oese worden (ratis Siogonltil F gsstsla bij aankoop van Mn pek- GEB) smssrksas. aarin U ook adverteert, wélk ander reclame- middel U ook gebruikt, U kunt er slechts men- schen mee bereiken, die vandaag de courant hebben gelezen en ze morgen evenzeer zul^pn lezen. Vandaar, dal courantenreclame onweer sprekelijk de basis is van iedere goede reclame campagne. Jullie zuUen natuurlijk graag willen weten, boe de muziek eigenlijk uitgevonden werd. Je weet wel: do re ml fa sol enzoovoort. Dit ge beurde zoo. Het is al heel, heel laijg geleden. In het ka- bouterland hadden bewoners van een groote stad, een jaar lang, heel goed hun best gedaan. Geen van de kabouters was ondeugend geweest. ZU hadden niet gekibbeld en niet gevochten en daarom werd hun door den Honing Notenbalk van Kabouterland een mooi klokkenspel cadeau gedaan. Een spel van zeven zilveren klokken. Natuurlijk waren alle kabouters heel blij, toen zij de mooie klokken ontvingen en timmerlui en metselaars en allen, die helpen konden, begon nen dadelijk met het bouwen van een hoogen toren, waarin het klokkenspel werd opgehangen. Boven in den toren werden groote galmgaten opengelaten en wanneer de wind door deze gaten blies, begonnen de klokken te klingelen. De ka bouters, die dit geluid hoorden, vonden het na tuurlijk prachtig. Ze bleven allemaal staan en alle bewoners van de stad liepen uit om naar de mooie zachte klanken te luisteren. ZU probeerden ook dikwijls een liedje te zingen op het wijsje, dat de klokken speelden. Maar omdat het de wind was, die de klokken in beweging bracht, was het wijsje nooit hetzelfde en na een paar malen raakten de zangers altUd in de war. Veel werd daarover gesproken, maar niemand wist raad. Tot eindelijk een oplossing gevonden werd. In de stad woonde een groote, grUze kabouter, die heel veel van muziek wist. Musaco was zUn naam. ,Jiet is heel mooi,” zei kabouter Musaco, „maar jullie kunt niet op de klokkénmuzlek zingen, omdat alles veel te veel door elkaar klinkt." „Jawel,” riepen de anderen uit, „maar wfj kunnen dea wind toch niet cotnmandeeren." „Dat is ook niet noodig.” riep Musaco uit, „ik zal jullie wel leeren, hoe wU op de klokken kun nen spelen. Weet JU wat wjj doen? Wij binden aan elke klok een touw, dat van de klok tot aan den grond loopt en bU elk touw zetten wij een kabouter. Dan ga ik ervoor staan en ik zal tel kens een van de kabouters een teeken geven, als hU aan zUn touw moet trekken. En wanneer jullie goed oppassen, komt er precies een wUsje uit.” Dat vonden de kabouters natuurlek prachtig en ze beloofden hun uiterste best te zullen doen, en dadelijk werden de touwen aangebrdcht. De kabouters waren wel een beetje zenuwachtig en een paar zagen erg bl^fk, maar alle zeven, je weet immers, er waren zeven klokken, alle zeven stonden toch Uverig met een touw in de handen klaar. Daar kwam kabouter Musaco aan. 'X*t nu goed op," zei hij, „dan zal ik het jullie zeggen. Weet je wat, we zullen eerst nog even een liedje zingen, dat we kennen, dan houden jullie ge- makkelljker de wijs.” Zoo gezegd, zoo gedaan. De kabouters zongen in hun kaboutertaal een prachtig liedje en een paar probeerden al voor zichtig aan het touw van hun klok te trekken, maar het lukte niet, de klokken deden niet In de maat mee. Kabouter Musaco begon .een beetje boos te worden. „Weet je wat ik doen zal.” zei hU. ,Jk zal tel kens als een van jullie aan zjjn klok moet trek ken hem aanwijzen met mijn stokje.” Dat werd geprobeerd. Maar dat ging ook niet goed. Het Er was eens een hond en toch is dit geen sprookje, maar een wAAr verhaal ik kan dan ook beter zeggen er is een hond, natuurlijk in Amerika, die Snoopey heet en die een ver lamming kreeg in zUn achterpooten. Zijn baas, die erg gehecht was aan z’n terrier, kon het niet over zijn hart verkrijgen om zUn ruigharig vriendje te laten afmaken. Maar hjj begreep ook wel, dat het geen prettig bestaan was voor een hond, die zich moest v^MJeepen in plaats van te kunnen loopen er)H|W^n. Geluklflg”yas de eigenaar van het ongeluk kige dier oK een soort uitvinder, In elk geval een aarta-kunstenaar. En wat bedacht hU? Om voor de arme Snoopey een soort rolstoeltje te fabriceeren. zooals jullie op de teekening kütot zien. Het slimme dier begreep al heel gauw, hoe hl) zich daarmee gemakkelUk kon voortbewe gen. ondanks zjjn gevoellooze pootjes. Dat hU zijn baas dankbaar is voor dit mechaniek behoeft wel niet gezegd, en dat er nauwelijks een hond en een baas te vinden zijn, die meer aan elkaar gehecht zün, evenmin. Van die echte boerinnetjes metdie kapjes en die lange wijde rokken. „Zeg Netty, er wordt gebeld, wil Je even open doen?" Dadel Uk gleed ze van haar stoel en liep naar de voordeur. ,Dag Tante Alll” „Dag Netty!” groette Tante vriendelijk. „Dat vind ik leuk Tante, dat u bU ons komt. We mogen niet op strut spelen, omdat moe der bang Is, dat we kou vatten.” Tante AU wilde de kamer al binnen loopen. maar Netty trok haar bU den arm. „Wat is er met Je?” vroeg tante nieuwsgie rig. „Wil je me wat vragen?" .Bast! Moet u eens hooren” en tante liep met haar de keuken in. „Zeg tante.” begon Netty stotterend, want ze wisf niet goed, hoe ze zoo iets nu wel aan moest pakken. „Ik zou zoo graag piano-spelen willen leeren! Ik heb het er al net met moe der over gehad, maar ze zei, dat Vera pas met haar tiende Jaar les kreeg! Kunt u niet eens wat moeite doen, dat ik ook les krUg. Hè tan te, probeert u het eens bU moeder; ik zal het erg plezierig vinden.” vleide ze. „Nu kleine meld," zei tante vriendeluk, ,Jk za! het probeeren.” Daarna gingen ze samen de kamer img^ante ging naast moeder bU het raam zitten en Net ty vermaakte zich met het voor den dag ge haalde speelgoed. Opeens hoorde ze, dat Vera aan het piano spelen was. „Mag Ik bU haar gaan zitten moe der?" „Dat mag JU wel hoor,” zei moeder goedig. O, wat genoot ze daar., Die lenige vinger tjes van Vera gleden over de toetsen en onder het spelen van bekende wUsjes vlogen er al lerlei gedachten door Netty’s hoofd. „Zou tan te het nog vragen" en „zouden vader en moe der het goed vinden?” Na een uurtje spelen, gingen Vera en Netty naar de kamer terug. „Dag vader.” riepen beiden tegelUk, -„wat bent u lekker vroeg!” „Ja meisjes, dat gebeurt óók wel eens. Me dunkt, dat ik dikwuls laat ben.” „Maar Netty, kom JU eens hier!” Ze kreeg een kleur. Zou moeder het gezegd hebben, dat ze vanmorgen op de plano-kruk gezeten had en met haar vingers op de toet sen had geslagen? „Toen ik thuis kwam, hoorde Ik van moe der, dat je tante hebt gevraagd, of je piano spelen mag leeren. Ik zie. dat je er erg veel plezier In schUnt te hebben, zoodat we maar besloten hebben je de volgende maand de eer ste les te laten nemen.” „Is het werkelUk waar paps?” riep ze ver rukt uit. In de gauwigheid kon ze geen woorden ge noeg vinden, om haar blUdschap te uiten en daarom gaf ze vader, moeder en tante maar ”n klinkenden zoen. „O tante, wat ben ik blU, dat u vanmiddag gekomen bent en dit voor m(| gevraagd hebt.” Netty was in de wolken. Iedereen die ze ken de, moest het weten. “Haar oogjes straalden van geluk, toen ze de volgende maand haar eerste les kreeg. En studeeren deed ze ook flink; twee uur per dag! En toen vader jarig was, speelden Vera en Netty een mooie Quatremains. Vader vond het een prachtig verjaardagsgeschenk. Stilletjes sloop Netty de voorkamer in. klom op de hooge pianokruk, sloeg héél parmantig het boek open en begon met haar kleine vin gertjes op de toetsen te alaan Hè, kon ik ook maar piano-spelen, net als Vera en met een sloeg ze weer op de toetsen, juist op de balkjes, waar het zwaarste geluld uitkwam. „Kom JU eens gauw hier Netty”, riep moe der vriendelUk. „BlUf nu voortaan met Je vingertjes van de piano af.RJe weet, als vader het ziet, wordt hU boos.” ,Ja moesje, maar ik zou zoo dol graag pia- no-spe|gn willen leeren.” vleide ze. ,>ch, je bent pas zeven jaar. Vera was tien, toen ze haar eerste les kreeg. Maar ga JU nu maar even met je poppenhuisje spelen. Eerst heb je zitten zeuren: „Ik zou zoo graag een poppenhuisje willen hebben" en nu Je er een hebt, kük je er niet naar om!” Met haar vingers in d’r oogen wrUvend, drentelde zU naar de kast om Tiaar speelgoed te pakken. Ja, moeder heeft toch wel gelUk; Vera was tien jaar. toen ze piano-spelen mocht leeren en van het niet spelen met het poppenhuisje, dat was ook waar! Tante All was heel wat Woensdagmiddagen bU haar ge weest. om haar er bü te helpen. „Nee. het was toch niet erg dankbaar tegenover Tante, om nu het af was er niet mee te spelen," dacht ze bU zichzelf. Ze stalde alles op de ta fel uit. Al haar poppen werden uit de kast gehaald en het leek wel een schooltje. Al die poppen met haar fleurige pakjes aan, poppen verkleed als chique stadsdametjes, maar er .wa ren er ook onder, die uit Volendam kwamen. N.V. STOEL- EN MEUBELFABRIEK v h k mi t o nu .ii libri.k.n, MkiLIaTFIX <1 MODELKAMERS TE; rsphin Nu 3 «bh Concert gel» T» I. 9.7J92 ;t No 31 T. i 72»'2H 75 T« l W,7 ng»! N 19 <b 1 Dit-rgaardt) T»-' 51"I5 Mor. l-.-park No. 2 Tel. 11721 LEVERING UITSLUITEND DOOR DEN HANDEL toestand en den terugslag op het binnenland heeten jullie ook weer?” „Ik heet Do,” riep de eerste. „En ik Re,” riep de andere. „En wU Mi en Fa en Sol.” „En wU La en Si.” „En ik weer Do,” riep de eerste weer. „Uitstekend," riep kabouter Musaco, „nu moe ten Jullie goed opletten." HU nam een groot vel papier, schreef daarop het liedje, dat zU zoo- even gezongen hadden en omdat hU zoo erg muzikaal was. wist hU bU elk woord meteen kan welk klokkentouw getrokken moest worden. Om zich niet te vergissen, schreef hU daaronder vast de namen van de kabouters. Toen begon hU: „Do", en Do trok aan'het touw. „kU”, en Ml trok aan het touw. „Sol, sol”. Sol trok twee keer aan het touw. Na een poosje geoefend te heb ben. ging 1 uitstekend. Ieder wist precies wat hU doen moest. „Do. Mi. Sol, Fa, Do, Re,” riep hU en de kabouters trokken. Deze manier werd door alle kabouter-zang- koren en muzlekclubs overgenomen en later ook door de menschen. Zoo is het do. re. ml. fa, sol. la. si, do, waarop wU nu onze liedjes zingen, in de wereld geko men. De Poolsche soldaten, die in den feilen strijd door de Duitsche weermacht werden gevangen genomen, worden achter het front geïnterneerd in groote kampen, welke onder zeer strenge bewaking staan De burgemeester ven Nijmegen, de heer J. A. H. Steinweg en mr F van Lanschot, burgemeester van Den Bosch toonden veel belangstelling voor het fokvee uit het land van Maas en Waal en hot rijk van Nijmegen bij de opening der nieuwe overdekte veemarkt te Nijmegen De evacuatie der Londen- sche school kinderen is vol tooid. De laatste groe- werden Pieter gaat een molen maken, Snirresnarre doet de schaar. Eerst de romp en dan de wieken. Daar is Pieter al mee klaar.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1939 | | pagina 4