VOOR ONZE JEUGD
:ew kaasfab.riek
FOTOREPORTAGE
THAEUR
LEGERGROEN
BOOM- EN HANOELSKWEEKERIJ „DE LARIX”
FIRMA F. DE BIE ZUNDERT TELEF. SM
Speciale Cultures op zandgrond:
DENNEN, BOSCH- en HAAGPLANTSOEN, LAAN-
SIER- en WOUDBOOMEN, CONIFEREN, SIER- en
BLOEMSTRUIKEN
B. J. DRIESSEN
Hoe de muziek
uitgevonden werd
DE VERLAMDE HOND
DE MOLEN
GEBR. VAN ROOIJEN
aan
Netty’s verjaardags-geschenk
haar vader
ZATERDAG 16
SEPTEMBER 1939
HEDEPLAnPSE ORnAMENTEH FABRIEK
I iB
L fis
i
h
1
-De Train 1839—1939 te Amsterdam. De bezichtiging van de historische locomotief .De Arend'
kanten
T
riep
K. D.
PIKT BROOS.
En nu krijgt de lijm een beurtje,
Pieter vaardig met den kwast.
Lijmt de breede, roode wieken
Aan den gelen molen vast.
i:
i
dit de
Wekent
Echzell
Hoe»
nooi
’bben
én er
Mfelt
SL wi
dé wen
•He dei
beeldin
lende.
ZU
voert t
binnen,
11 mist
hoogeri
Hu d<
Voor auto's, motorfietsen en gewone fietsen in
de juiste kleur en iedere hoeveelheid direct
leverbaar.
Imp. voor Nederland
Alles in prima waar tegen concurreerende prijzen
Vraagt prijsopgave PRIJSCOURANT IMS-’f reeds verschenea
1
rw
(h
Ch
sla
In<
ma
viu
eer
en
eer
Jon
var
her
ZUi
c
dit
laa
ges
ond
er l
M
vert
Het
mar
vert
is o
om
W
waa
hebt
men
zich
stra.
door
vierl
door
lijkt
gers
nog
were
Kerl
onze
thuii
dat
even
duizr
Kerk
er b
werk
duizr
en F
niet
vervt
om
wél i
Nu
van i
van i
het g
in d<
ristisi
dat 1
mind
tend
en zr
Verbt
aantr
eenlg
onsze
Wij
8oms
cngeli
mind,
beslis:
gevoel
gaans
onder
ding.
Wann
spreek
Maar
Kerks
KO
hoorei
geest
dan v
kan h
beeft
Onz
verbet
schen,
pen’’,
gende
moe ili.
sen. Z
Over I
kromp
ren, n
gaan 1
oorzaa
heelal
is. zjjn
Europi
want I
en de
hun e
draaie:
gen.
waarai
braaf
wezen
den m
maken
nu al
kocht
toen h
een m
den
krenkt
haar r
maar i
Winter
wordt
rondul
het we
zullen
buurvr
dat vo<
boos.
Deze
slecht
binnen
men, i
in den
bütrekl
vertoor
hun gi
Vege g
nauwe!
die gas
Ujden
bomeei
Portie
den in
MJn. Pi
ben on
middel,
•taan i
«tje
Met militaire
gehad van dan stoker der .Willam
Cadot Da staat bij hat varlatan van
\V. Br. IA.
zui.h nht
van Ewijck', A. F. J.
het kerkgebouw
stokje werd wel eens een beetje scheef gehou
den of een van de kabouters keek een beetje
schuin en het gevolg was. dat er soms twee
tegelijk trokken, of soms een, die wel moest
trekken, het niet deed. In elk geval, een mooi
liedje kwam er niet uit.
Allen waren een beetje wanhopig.
„Nu weet ik wat ik doen zal," riep kabouter
Musaco opeens uit, na heel lang nagedacht te
hebben, „ik zal jullie bjj je naam noemen. Hoe
Het versterkingsmiddel
forsanose
I Staalt Lichaam en Zenuwen
Verkrijgbaar in alle Apotheken en Drogisterijen.
Au -tcr-Htm. J.
- -Gt;i •nhag»*.
f D: IU'. U. H-
rciam. Wv
l.t
Voor spuit en kwast, zeer sneldrogend.
Mat en halfmal. Concurreerende prijzen
Wij leverden reeds honderden kilo’s voor alle
soorten legervoertuigen, gasmaskers,
helmen, enz. enz.
le van de Boschstraat 215-215* Den Haag
Telefoon 77MS5
Nog een knipje en een streekje.
En een gaatje. Voor je ’t weet
Is die mooie gele molen.
Met lijn wieken al gereed.
JWt fdMM. Uit eenniesuee kezrAeeaAk^ev^f een.
.Hoem/sct’ steutiqlaaq «S
Oese worden (ratis Siogonltil F
gsstsla bij aankoop van Mn pek-
GEB) smssrksas.
aarin U ook adverteert, wélk ander reclame-
middel U ook gebruikt, U kunt er slechts men-
schen mee bereiken, die vandaag de courant
hebben gelezen en ze morgen evenzeer zul^pn
lezen. Vandaar, dal courantenreclame onweer
sprekelijk de basis is van iedere goede reclame
campagne.
Jullie zuUen natuurlijk graag willen weten,
boe de muziek eigenlijk uitgevonden werd. Je
weet wel: do re ml fa sol enzoovoort. Dit ge
beurde zoo.
Het is al heel, heel laijg geleden. In het ka-
bouterland hadden bewoners van een groote
stad, een jaar lang, heel goed hun best gedaan.
Geen van de kabouters was ondeugend geweest.
ZU hadden niet gekibbeld en niet gevochten en
daarom werd hun door den Honing Notenbalk
van Kabouterland een mooi klokkenspel cadeau
gedaan. Een spel van zeven zilveren klokken.
Natuurlijk waren alle kabouters heel blij, toen
zij de mooie klokken ontvingen en timmerlui en
metselaars en allen, die helpen konden, begon
nen dadelijk met het bouwen van een hoogen
toren, waarin het klokkenspel werd opgehangen.
Boven in den toren werden groote galmgaten
opengelaten en wanneer de wind door deze gaten
blies, begonnen de klokken te klingelen. De ka
bouters, die dit geluid hoorden, vonden het na
tuurlijk prachtig. Ze bleven allemaal staan en
alle bewoners van de stad liepen uit om naar de
mooie zachte klanken te luisteren. ZU probeerden
ook dikwijls een liedje te zingen op het wijsje,
dat de klokken speelden. Maar omdat het de
wind was, die de klokken in beweging bracht,
was het wijsje nooit hetzelfde en na een paar
malen raakten de zangers altUd in de war. Veel
werd daarover gesproken, maar niemand wist
raad. Tot eindelijk een oplossing gevonden werd.
In de stad woonde een groote, grUze kabouter,
die heel veel van muziek wist. Musaco was zUn
naam.
,Jiet is heel mooi,” zei kabouter Musaco,
„maar jullie kunt niet op de klokkénmuzlek
zingen, omdat alles veel te veel door elkaar
klinkt."
„Jawel,” riepen de anderen uit, „maar wfj
kunnen dea wind toch niet cotnmandeeren."
„Dat is ook niet noodig.” riep Musaco uit, „ik
zal jullie wel leeren, hoe wU op de klokken kun
nen spelen. Weet JU wat wjj doen? Wij binden
aan elke klok een touw, dat van de klok tot aan
den grond loopt en bU elk touw zetten wij een
kabouter. Dan ga ik ervoor staan en ik zal tel
kens een van de kabouters een teeken geven, als
hU aan zUn touw moet trekken. En wanneer
jullie goed oppassen, komt er precies een wUsje
uit.”
Dat vonden de kabouters natuurlek prachtig
en ze beloofden hun uiterste best te zullen doen,
en dadelijk werden de touwen aangebrdcht. De
kabouters waren wel een beetje zenuwachtig en
een paar zagen erg bl^fk, maar alle zeven, je
weet immers, er waren zeven klokken, alle zeven
stonden toch Uverig met een touw in de handen
klaar. Daar kwam kabouter Musaco aan. 'X*t nu
goed op," zei hij, „dan zal ik het jullie zeggen.
Weet je wat, we zullen eerst nog even een liedje
zingen, dat we kennen, dan houden jullie ge-
makkelljker de wijs.”
Zoo gezegd, zoo gedaan.
De kabouters zongen in hun kaboutertaal een
prachtig liedje en een paar probeerden al voor
zichtig aan het touw van hun klok te trekken,
maar het lukte niet, de klokken deden niet In
de maat mee.
Kabouter Musaco begon .een beetje boos te
worden.
„Weet je wat ik doen zal.” zei hU. ,Jk zal tel
kens als een van jullie aan zjjn klok moet trek
ken hem aanwijzen met mijn stokje.” Dat werd
geprobeerd. Maar dat ging ook niet goed. Het
Er was eens een hond en toch is dit geen
sprookje, maar een wAAr verhaal ik kan dan
ook beter zeggen er is een hond, natuurlijk
in Amerika, die Snoopey heet en die een ver
lamming kreeg in zUn achterpooten. Zijn baas,
die erg gehecht was aan z’n terrier, kon het
niet over zijn hart verkrijgen om zUn ruigharig
vriendje te laten afmaken.
Maar hjj begreep ook wel, dat het geen
prettig bestaan was voor een hond, die zich
moest v^MJeepen in plaats van te kunnen
loopen er)H|W^n.
Geluklflg”yas de eigenaar van het ongeluk
kige dier oK een soort uitvinder, In elk geval
een aarta-kunstenaar. En wat bedacht hU? Om
voor de arme Snoopey een soort rolstoeltje te
fabriceeren. zooals jullie op de teekening kütot
zien. Het slimme dier begreep al heel gauw, hoe
hl) zich daarmee gemakkelUk kon voortbewe
gen. ondanks zjjn gevoellooze pootjes.
Dat hU zijn baas dankbaar is voor dit
mechaniek behoeft wel niet gezegd, en dat er
nauwelijks een hond en een baas te vinden zijn,
die meer aan elkaar gehecht zün, evenmin.
Van die echte boerinnetjes metdie
kapjes en die lange wijde rokken.
„Zeg Netty, er wordt gebeld, wil Je even open
doen?"
Dadel Uk gleed ze van haar stoel en liep naar
de voordeur.
,Dag Tante Alll”
„Dag Netty!” groette Tante vriendelijk.
„Dat vind ik leuk Tante, dat u bU ons komt.
We mogen niet op strut spelen, omdat moe
der bang Is, dat we kou vatten.”
Tante AU wilde de kamer al binnen loopen.
maar Netty trok haar bU den arm.
„Wat is er met Je?” vroeg tante nieuwsgie
rig. „Wil je me wat vragen?"
.Bast! Moet u eens hooren” en tante liep
met haar de keuken in.
„Zeg tante.” begon Netty stotterend, want ze
wisf niet goed, hoe ze zoo iets nu wel aan
moest pakken. „Ik zou zoo graag piano-spelen
willen leeren! Ik heb het er al net met moe
der over gehad, maar ze zei, dat Vera pas met
haar tiende Jaar les kreeg! Kunt u niet eens
wat moeite doen, dat ik ook les krUg. Hè tan
te, probeert u het eens bU moeder; ik zal het
erg plezierig vinden.” vleide ze.
„Nu kleine meld," zei tante vriendeluk, ,Jk
za! het probeeren.”
Daarna gingen ze samen de kamer img^ante
ging naast moeder bU het raam zitten en Net
ty vermaakte zich met het voor den dag ge
haalde speelgoed.
Opeens hoorde ze, dat Vera aan het piano
spelen was. „Mag Ik bU haar gaan zitten moe
der?"
„Dat mag JU wel hoor,” zei moeder goedig.
O, wat genoot ze daar., Die lenige vinger
tjes van Vera gleden over de toetsen en onder
het spelen van bekende wUsjes vlogen er al
lerlei gedachten door Netty’s hoofd. „Zou tan
te het nog vragen" en „zouden vader en moe
der het goed vinden?” Na een uurtje spelen,
gingen Vera en Netty naar de kamer terug.
„Dag vader.” riepen beiden tegelUk, -„wat
bent u lekker vroeg!”
„Ja meisjes, dat gebeurt óók wel eens. Me
dunkt, dat ik dikwuls laat ben.”
„Maar Netty, kom JU eens hier!”
Ze kreeg een kleur. Zou moeder het gezegd
hebben, dat ze vanmorgen op de plano-kruk
gezeten had en met haar vingers op de toet
sen had geslagen?
„Toen ik thuis kwam, hoorde Ik van moe
der, dat je tante hebt gevraagd, of je piano
spelen mag leeren. Ik zie. dat je er erg veel
plezier In schUnt te hebben, zoodat we maar
besloten hebben je de volgende maand de eer
ste les te laten nemen.”
„Is het werkelUk waar paps?” riep ze ver
rukt uit.
In de gauwigheid kon ze geen woorden ge
noeg vinden, om haar blUdschap te uiten en
daarom gaf ze vader, moeder en tante maar ”n
klinkenden zoen.
„O tante, wat ben ik blU, dat u vanmiddag
gekomen bent en dit voor m(| gevraagd hebt.”
Netty was in de wolken. Iedereen die ze ken
de, moest het weten. “Haar oogjes straalden
van geluk, toen ze de volgende maand haar
eerste les kreeg. En studeeren deed ze ook
flink; twee uur per dag!
En toen vader jarig was, speelden Vera en
Netty een mooie Quatremains. Vader vond het
een prachtig verjaardagsgeschenk.
Stilletjes sloop Netty de voorkamer in. klom
op de hooge pianokruk, sloeg héél parmantig
het boek open en begon met haar kleine vin
gertjes op de toetsen te alaan Hè, kon ik
ook maar piano-spelen, net als Vera en met
een sloeg ze weer op de toetsen, juist op de
balkjes, waar het zwaarste geluld uitkwam.
„Kom JU eens gauw hier Netty”, riep moe
der vriendelUk.
„BlUf nu voortaan met Je vingertjes van de
piano af.RJe weet, als vader het ziet, wordt hU
boos.”
,Ja moesje, maar ik zou zoo dol graag pia-
no-spe|gn willen leeren.” vleide ze.
,>ch, je bent pas zeven jaar. Vera was tien,
toen ze haar eerste les kreeg. Maar ga JU nu
maar even met je poppenhuisje spelen. Eerst
heb je zitten zeuren: „Ik zou zoo graag een
poppenhuisje willen hebben" en nu Je er een
hebt, kük je er niet naar om!”
Met haar vingers in d’r oogen wrUvend,
drentelde zU naar de kast om Tiaar speelgoed
te pakken. Ja, moeder heeft toch wel gelUk;
Vera was tien jaar. toen ze piano-spelen
mocht leeren en van het niet spelen met het
poppenhuisje, dat was ook waar! Tante All
was heel wat Woensdagmiddagen bU haar ge
weest. om haar er bü te helpen. „Nee. het was
toch niet erg dankbaar tegenover Tante, om
nu het af was er niet mee te spelen,"
dacht ze bU zichzelf. Ze stalde alles op de ta
fel uit. Al haar poppen werden uit de kast
gehaald en het leek wel een schooltje. Al die
poppen met haar fleurige pakjes aan, poppen
verkleed als chique stadsdametjes, maar er .wa
ren er ook onder, die uit Volendam kwamen.
N.V. STOEL- EN MEUBELFABRIEK v h
k mi t o nu .ii libri.k.n, MkiLIaTFIX <1
MODELKAMERS TE;
rsphin Nu 3 «bh Concert gel» T» I. 9.7J92
;t No 31 T. i 72»'2H
75 T« l W,7
ng»! N 19 <b 1 Dit-rgaardt) T»-' 51"I5
Mor. l-.-park No. 2 Tel. 11721
LEVERING UITSLUITEND DOOR DEN HANDEL
toestand en den terugslag op het binnenland
heeten jullie ook weer?”
„Ik heet Do,” riep de eerste.
„En ik Re,” riep de andere. „En wU Mi en Fa
en Sol.” „En wU La en Si.”
„En ik weer Do,” riep de eerste weer.
„Uitstekend," riep kabouter Musaco, „nu moe
ten Jullie goed opletten." HU nam een groot vel
papier, schreef daarop het liedje, dat zU zoo-
even gezongen hadden en omdat hU zoo erg
muzikaal was. wist hU bU elk woord meteen kan
welk klokkentouw getrokken moest worden. Om
zich niet te vergissen, schreef hU daaronder vast
de namen van de kabouters. Toen begon hU:
„Do", en Do trok aan'het touw. „kU”, en Ml
trok aan het touw. „Sol, sol”. Sol trok twee keer
aan het touw. Na een poosje geoefend te heb
ben. ging 1 uitstekend. Ieder wist precies wat
hU doen moest. „Do. Mi. Sol, Fa, Do, Re,” riep
hU en de kabouters trokken.
Deze manier werd door alle kabouter-zang-
koren en muzlekclubs overgenomen en later ook
door de menschen.
Zoo is het do. re. ml. fa, sol. la. si, do, waarop
wU nu onze liedjes zingen, in de wereld geko
men.
De Poolsche soldaten, die in den feilen strijd door de Duitsche
weermacht werden gevangen genomen, worden achter het front
geïnterneerd in groote kampen, welke onder zeer strenge bewaking
staan
De burgemeester ven Nijmegen, de
heer J. A. H. Steinweg en mr F van
Lanschot, burgemeester van Den Bosch
toonden veel belangstelling voor het
fokvee uit het land van Maas en Waal
en hot rijk van Nijmegen bij de opening
der nieuwe overdekte veemarkt te
Nijmegen
De evacuatie
der Londen-
sche school
kinderen is vol
tooid. De
laatste groe-
werden
Pieter gaat een molen maken,
Snirresnarre doet de schaar.
Eerst de romp en dan de wieken.
Daar is Pieter al mee klaar.