NIEUWE
Weekblad voor LANGEDIJK en Omstreken.
N°. 6.
Zondag 9 Februari 1896.
5e Jaargang.
Plaatselijk Nieuws.
L. VAN DE VIJZEL.
Hoogmoed en Adeltrots.
MU
(ill lil VI
Deze courant verschijnt eiken Zaterdagnamiddag.
UITGEVER:
J. II. KEIZER.
ABONNEMENTSPRIJS
voor Noordscharwoude, Oudkarspel, Zuidscharwoude en Br. op Langedijk
per drie maanden 50 et., franco p. post 0O ct.
BUREEL:
\oortIsfliai-\voutlc.
PRIJS DERA D YERTENTIËN:
Van 15 regels 30 ct., elke regel meer ct.
Groote letters of vignetten worden naar plaatsruimte berekend.
Brieven rechtstreeks aan den Uitgever.
Ji. Dinsdagavond vergaderde de Kiesvereeni-
ging „Vrijheid" aan de LANGEDIJK en te
SINT PANCRAS, ter bespreking der wensche-
lijkheid van de al of niet afscheiding van de
„Centrale Kiesvereeniging" te Schagen.
Deze wensch was reeds uitgesproken in eene
vorige vergadering, toen er reeds op gewezen
werd, dat het zuidelijk deel van dit district
steeds den noodigen steun mistte bij den noor
delijken hoek wanneer het de belangen van het
zuidelijk deel gold.
In de laatste vergadering echter werd ook
nog gewezen op eene belofte, destijds uitgespro
ken, dat bij een eventueele vacature in de Prov.
Staten, het zuidelijk deel zou worden gesteund,
wanneer het een candidaat stelde in dat gedeelte
woonachtig.
In eene vorige vergadering, waarin door „Vrij
heid" een candidaat voor de Prov. Staten moest
worden gesteld, ter voorziening van de vacature
ontstaan door het overlijden van den heer Ile-
zelman, in leven burgemeester der gemeente
Winkel, werd met algemeene stemmen de heer
Van de Vijzel, burgemeester van St. Pancras,
geacht te zijn de aangewezen man om op de
vergadering der Centrale te worden besproken,
in welke bijeenkomst een groslijst van eandida-
ten moest worden opgemaakt. (Voor het behan
delde in die vergadering verwijzen wij naar ons
verslag in ons nr. van 26 Januari voorkomende.)
In die vergadering werd toen gesproken van
het afdoen eener eereschuld tegenover den heer
Waller, burgemeester van Anna Paulowna. Niets
meer dan billijk heette het, wanneer men den
hoer Waller weer in zijn eer herstelde, die naar
het oordeel van den voorzitter, den heer Bree-
baart, door kwade practijken en oneerlijke be
ginselen verleden jaar het veld had moeten
ruimen.
Maar een andere billijkheid werd hier tegen
overgesteld door den heer Greidanus, secretaris
van „Vrijheid", nl.dat ook terwijl nu de ge
legenheid zich presenteerde, het zuidelijk deel
van het district vertegenwoordigd werd door een
candidaat, terwijl het noordelijk deel reeds het
voorrecht genoot, zijne belangen vertegenwoor
digd te zien door drie afgevaardigden in dat
Tevens herinnerde hij er aan, dat de eenmaal
uitgesproken belofte altjjd nog wachtte in ver
vulling te komen. De met warmte verdedigde
candidatuur van den heer Van de Vijzel door
den heer Greidanus had tengevolge dat op de
groslijst werden geplaatst: de heer Waller en de
door „Vrijheid" gestelde candidaat, terwijl de
candidatuur van den heer Backx, door den heer
Sloos verdedigd, geen ondersteuning vond bij de
vergadering.
Met eene kleine meerderheid van stemmen
werd de heer Waller tot definitieven candidaat
geproclameerd door de Centrale Kiesvereeniging,
naar aanleiding waarvan, volgens een besluit
in de voorlaatste vergadering van de kiesver
eeniging „Vrijheid" genomen de wensche-
lijkheid tot al of niet afscheiding van de Cen
trale Kiesvereeniging breeder te bespreken, jl.
Dinsdag de vergadering plaats vond.
Na het voor en tegen in het breede te heb
ben besproken en rijpelijk te hebben overwogen,
of het handhaven van den candidatuur van den
heer L. van de Vijzel, beide candidaturen, die
van laatstgenoemde en den heer Waller in ge
vaar zou kunnen brengen, besloot de vergade
ring, ook met het oog op de houding van het
noordelijk deeldat steeds beloofde en nooit
volbrachten het afdoen eener eereschuld tegen
over een persoon hooger stelde dan het breken
eener beloftetegenover een niet onbelangrijk
deel van het districttot handhaving der can
didatuur van den heer L. van de Vijzel, waar
mede tevens tot afscheiding van de Centrale
Kiesvereeniging was beslist.
Besloten werd tevens per strooibiljet en door
het aanplakken van biljetten den kiezers de door
„Vrijheid" gestelde candidaat aantebevelen, en
pogingen aan te wenden tot samenwerking met
de kiesvereenigingen in het zuidelijk deel van
het district gevestigd.
Kiezers!
Wij willen hopen, dat niet vergeefsch uw
steun voor dezen candidaat wordt gevraagd. In
ieder geval, komt getrouw op; dat is een eer
ste plicht dien wij van u vragen.
Denkt gij u misdeeld, wanneer het geldt de
vertegenwoordiging uwer belangen; welnu, het
kan a.s. Dinsdag door u worden bewezen, dat
gij een vertegenwoordiger wenscht die naast al
gemeene belangen de belangen kan behartigen
van dat deel van het district, dat jaren lang
op eene vertegenwoordiger heeft gewacht, door
uw stem uit te brengen op den heer
.,E ii r e Ei a
is de titel van een Zangspel, dat jl. Woensdag
avond in eene buitengewone nutsvergadering
werd opgevoerd door het Dameskoor te Oud
karspel, dat onder leiding staat van den heer
J. Vis, hoofd der school aldaar.
Evenals bij vorige vergaderingen, waren in
ruime mate kosteloos entreebewijzen verkrijg
baar gesteld, terwijl ieder lid over zes toegangs
bewijzen had te beschikken.
Dat dus van deze gelegenheid ruim werd ge
bruik gemaakt, en het getal aanvragen het aan
tal toegangsbewijzen verre overschreedt is zeer
begrijpelijk, te meer daar het de tweede avond
der opvoering was en de ruim 180 personen,
die de eerste opvoering bijwoonden, den lof over
de vertolking van deze fantasie luid hadden ver
kondigd.
Na een drietal zangnummers, die, wat de uit
voering betreft, reeds onze goedkeuring mochten
verwerven werd door den directeur het zang-
Vrij naar het Duitsch.
17).
Laurette ging en een oogenblik later
verscheen Hildegard, bleek, vermoeid,
overspannen, als lijdende aan het diepste
medelijden.
«Gij hebt mij laten roepen, lieve tante,"
sprak zij zacht, terwijl zij de hand der
blinde vatte en kuste.
»Gij schijnt vermoeid te zjjn, Hilda!"
antwoordde de gravin, hare hand vast
houdende, «het rijden schijnt u al te veel
in te spannen."
«O neen," verzekerde de jonge gravin,
«integendeel is het een behoefte voor m(j,
tante!"
»Dus rijdt gij gaarne met den graaf!
Waarlijk, hij is een hoogst interessant, be
minnenswaardig cavelier, in wiens gezel
schap de tijd wonderbaar snel voorbij
vliegt. Vindt gij dat ook niet, mjjn kleine
Hilda?"
«Ja tante, en toch maakt de graaf niet
altijd denzeltden aangenamen indruk op
mijer ligt iets in zijn oogen, dat mij
somtijds zelfs met huivering vervult. He
den scheen het mij, alsof hij een valsch,
dubbelhartig spel speelde.
«Hoe kan men aan zulk een dwaze in
beelding toegeven?" viel de gravin haar
op strengen toon in de rede. «De graaf is
mij door iemand aanbevolen, die het volste
vertrouwen verdient. Gij bezit nog in 't
geheel geen menschenkennis. Het is zeer
tegen mijn zin," voegde zij er na een korte
pauze bij, «dat wij door het onaangename
voorval in het park gedwongen zijn, een
mensch als dien Ulrich', die onze familie
bij voortduring te schande maakt, in mijn
kasteel op te nemen."
«Hij kan 't toch niet helpen, dat hij
geen fortuin bezit,waagde Hilda schroom
vallig in 't midden te brengen.
«Waarom heeft hij geen diplomatische
loopbaan gekozen? Ik zou hem in elk ge
val daarbij ondersteund hebben, zoowel door
geld als voorspraak. Maar hij is even als
zijn vader bedorven en verliederlijkt; het
beste voor ons alleen zou de dood zijn."
»Om Godswil, tante
»Gij hebt geen reden u op te winden,
kleine gravin!" ging de binde op kouden
toon voort. «Of is het geen schande voor
onze familie, dat de laatste afstammeling
van 't eeuwenoude geslacht der Lörach's
tot broodschrijvers behoort? I» het geen
schande, dat hij hier in den omtrek rond
slentert om geheime minnarijen met land
loopsters en met mijne dienstboden aan te
knoopen?"
«Tante!" riep de gravin, buiten zich
zelve, «hoe kunt gij zulke afschuwelijke
lastertaal gelooven?"
«Het is bewezen," ging de blinde op jjs-
kouden toon voort, «dat deze Waldstein
met een vreemde avonturierster eene sa
menkomst in mijn park gehad heeft, dat
hü met mijne voormalige gezelschapsjuf
frouw, die slang, die ik tien jaren lang
aan mijn boezem gekoesterd heb, evenzoo
een liaison had, om door een vervalscht
testament, of God weet welke slechte plan
nen, mij uit den weg te ruimen. Het is
zoo klaar als het daglicht, dat dit gemeene
sujet met mijn doodvijand in betrekking
gestaan, en in elk geval de brutale hoop
gekoesterd heeft, niet alleen gravin Wald
stein, maar ook meesteres van het kasteel
Lörach te worden, waarschijnlijk als me
dehulp in de booze daad, waarvan nu waar
lijk niet ik, maar een vreemde avonturier
ster, die de moderne graaf wie weet
waar opgedaan heeft, het slachtoffer ge
worden is. De woeste Ulrich, van een en
dezelfde natuur als zijn afschuwelijke va
der, heeft de gezelschapsjuffrouw zeker
voor liberaler gehouden en niet aan de
ijverzucht dezer bloedige Megera gedacht."
«Neen, neen, het is niet waar, het
kan niet waar zijn," riep de jonge gravin
met een uitbarsting van hartstochtelijke
wanhoop. «Zoo vreeselijk kan een men-
schengelaat niet bedriegen."
«Arm kind," sprak de gravin op zachter
toon, «niets is bedriegelijker dan een men-
schengelaat. Ik had ook nooit van juffrouw
Tomsdorf gedacht,dat achter zulk een zwarte
ziel huizen konde, indien niet reeds haar
dagboek, dat mij bij toeval in handen viel,
mij een diepen blik in haar valsch hart
had doen slaan. Zij zal hare straf niet ont
komen, dewijl zij reeds door zeer klare
onomstootelijke bewijzen van de verschrik
kelijke daad overtuigd is geworden. De
rechters willen slechts de herstelling van
den gewonde afwachten, inzonderheid om
te weten te komen wie de vermoorde is.»
«Dat die ongelukkige Waldstein dan ins
gelijks de verdiende straf ondergaan zal,
staat vast,« ging de gravin voort. «God zij
dank dat hij den moord van mijn hoofd
afgewend heeft, dat mijne familie sedert
lang niets met dezen ellendeling uit te staan
had want waarlijk, ik zweer het bij mijn
onbevlekten naam, onverbiddelijk kon ik
haar, ook, al ware ze mijn eigen dochter,
zien veroordeelen en in 't verderf storten,
als zij met dit moordenaarsgebroed in de
eene of andere betrekking stond.»
Doodsbleek, alsof zij werkelijk een groote
misdadigster was, zat Hildegard als ver
nietigd op haren stoel en kon geen ant
woord, geen woord ter verdediging in het
midden te brengen voor den man, aan wien
hare geheele ziel met warme liefde toebe
hoorde. De redeneering harer oude tante
toch was te beslist, te scherp, dan dat het
arme meisje er een verstandige aanmer
king tegen in had weten te brengen. De
ongelukkige had zich werkelijk ingebeeld,
dat de gravin door de vreeselijke daad, die
den armen Ulrich op den rand des grafs
gebracht had, zachter en verzoenender je
gens hem gestemd zou zijn geworden, en
hem na zijne genezing werkelijk zelf zou
aanhooren, zoodat zij dan niet twijfelde, of
zijne onweerstaanbare beminnenswaardig
heid moet den haat der blinde geheel ver
storen.
De slag was daarom dubbel zwaar en
geheel lijdelijk boog zij het hoofd, zonder
tegenstand, zonder wilskracht, met de on
verschilligheid van een stervende; zjj liet
zich alles aanleunen, wat de gravin, die op
dit oogenblik haar noodlot in persoon was,
voor haar bestemde, daar zij zich bewust
moest zijn, dat zij bedrogen en verraden
was in hare heiligste gevoelens.
De blinde gevoelde instinktmatig, dat zij
Hildegard doodelijk getroffen had met haar
zeker gevoerd wapen, maar dat ook nu of
nooit het juiste oogenblik gekomen was
om haar lievelingsplan ten uitvoer te bren
gen.
«Geef mjj uw hand, mjjn kind,« sprak
zij na een pauze, op ongewoon vriendelij-
ken toon, «wij zullen deze onpleizierige ge
schiedenis laten rusten en ons verheugen,
dat wij er volstrekt niet in betrokken zijn.
Doch ik zie het helaas! te helder in,
welk voortdurend gevaar mij, de alleen
staande oude vrouw bedreigt en steeds zal
bedreigen, ofschoon ook deze vijanden dooi
de wrekende hand der wet achterhaald
zijn geworden. Ik heb een inannelijken
steun noodig, indien ik rnijne laatste da
gen in rust eindigen zal, en daar ik alle
reden heb om te gelooven, dat uw hart
nog geheel vrij is, lieve Hilda, zoo zult gij
mijn wensch vervullen en uwe hand rei
ken aan den man, dien ik tot mijn eigen
lijken erfgenaam en opvolger op het kasteel
Lörach bestemd heb.«
«Ik weet niet wien gij bedoelt, lieve
tante,stamelde de jonge gravin, terwijl
zij een schuwen blik op de blinde wierp.
«Welnu, wien zou ik anders bedoelen,
dan graaf von Weilburg, mijn kind 1 Hem
heb ik tot mijn erfgenaam en dus ook tot
uw gemaal bestemd, en ik hoop, dat gij.
als een goed kind het eerst aan uwe moe
der en in de tweede plaats ook aan uw
eigen belang zult denken. De graaf is met
alle goede hoedanigheden van geest en hart
toegerust, die de voorwaarden zijn voor
een gelukkigen echt; hij is uit een eeuwen
oud, Duitsch geslacht voortgesproten en
waardig zijn oogen op eene adellijke dame.
zooals gij, te laten vallen. Het zoude hem
geen moeite behoeven te kosten als toe
komstige erfgenaam van Lörach eene ge
malin van gelijke geboorte te onderhouden,
en indien gij zoo dwaas waart te weige
ren.
«O, tante,» smeekte de gravin in hoog
gaande zielesmart, «laat mij toch den tijd
om dezen man te leeren kennen. Gjj zelf
kent hem niet eens.»
«Ik ken hem genoeg om hem mijn volste
vertrouwen te schenken. Waartoe mij lan
ger te bedenken? Mijn dagen zijn geteld,
ik wil mij op den dood voorbereiden, reeds
heden of morgen. Wie stoort mij
wendde zij zich misnoegd tot den binnen-
tredenden bediende.
«Mijnheer de graaf von Weilburg,zeide
deze.
«Hij is welkom.
«Tante, liefste tante,» smeekte Hilde
gard buiten zich zelve. «Mag ik mij ver
wijderen
«Neen, gij blijft, dwaas kind, ik wil
mij op den dood voorbereiden; voor mij
hebben de minuten evenveel waarde als
dagen, ja als weken.»
De graaf trad de kamer binnen, in fiere
houding, smaakvol gekleed, met driesten
blik, een cavalier van het hoofd tot de
voeten.
«Ga hier naast mij zitten, mijnheer de
graaf,» begon de gravin op deftigen toon,
«ik heb iets gewichtigs met u te bespreken.»
De graaf sloeg een onderzoekenden blik
op de jonge gravin, die sidderende, bleek,
als een veroordeelde, op haar stoel zat en
zijne eerbiedige buiging nauwelijks in staat
was te beantwoorden, daarna volgde hij
het bevel der blinde op en nam aan hare
zijde plaats.
«Ik heb met de gravin Wildenfels, mijn
achternicht, zoo even over uwe hoop en
wenschen gesproken, waarde graaf,» ging
de blinde haastig voort, «en durf u de
verzekering geven, dat zij er niet afkee-
rig van is.»
«O, hoe gelukkig maakt mjj dit woord
van mevrouw uwe tante, genadigste gra
vin!» riep de graaf, terwijl hij haastig op
stond en de jonge dame de hand kuste.
«Veroorloof mij, in tegenwoordigheid uwer
tweede moeder uil te spreken, hoe vurig
mijn hart naar dit oogenblik verlangd
heeft, om u te zeggen dat uw eerste blik
beslissend geweest is voor mijn geheele
leven.»
Te vergeefs worstelde Hildegard naar
woordende keel was haar als als 't ware
toegesnoerdzij bezat te weinig geestkracht,
om het huwelijksaanzoek vaneen man, die
haar in dit oogenblik meer dan ooit af-
schrikkelijk voorkwam, ontkennend te be
antwoorden, en gevoelde ook een grooten
angst voor de blinde gravin, een vrees, die
eiken tegenstand reeds in zijn kiem deed
verstikken.
«Gjj antwoordt den graaf geen enkel
woord, Hildegardsprak deze eindelijk
ongeduldig.
Het arme meisje wierp een smeekenden
blik op Weilburg, waarop de graaf dadelijk
het woord voor haar opvatte.
«Gun aan de maagdelijke schroomvallig
heid den tijd om zich de gedachte eigen
te maken een vreemden man voor het ge
heele leven toe te behooren, mevrouw de
gravinsprak hij op innigen, smeekenden
toon, waarvoor de jonge gravin hem met
en dankbaren blik beloonde.
«Het zij zoo,» hernam de blinde; «doch
zij zal, naar ik hoop, verstandig zijn om
er zich spoedig aan te gewennen, daar ik
binnen veertien dagen het huwelijk wil
vaststellen.»
«Gij schjjnt zeer ontroerd te zijn, waarde
gravin,sprak de graaf, «mag ik u met
verlof van mevrouw uw tante naar uwe
kamer geleiden
De blinde knikte toestemmend, waarna
Hildegard haastig opstond en onder het
geleide van den graaf, dat zij niet waagde
af te slaan, de kamer verliet.
Na weinige oogenblikken keerde de laatste
terug.
«Mjjne nicht is eenigszins vertroeteld,»
merkte de gravin schouderophalende aan,
«ge moet geduld met haar hebben.»
(Wordt vervolgd.)
